Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 21:02
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 21:13

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby uzyskać materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu, koreks powinien być załadowany

A. w całkowitej ciemności

B. przy oświetleniu pomarańczowym

C. pod światłem żółtym

D. w oświetleniu oliwkowym

Odpowiedź "w całkowitej ciemności" jest poprawna, ponieważ podczas wywoływania materiału negatywowego o uczuleniu panchromatycznym, niezbędne jest unikanie wszelkich źródeł światła, które mogą wpłynąć na emulację światłoczułą. Materiały te są niezwykle wrażliwe na światło, co oznacza, że nawet niewielka ekspozycja na światło białe może spowodować niepożądane naświetlenia i zniszczenie obrazu. Przygotowując koreks do wywoływania, należy zapewnić, że cały proces odbywa się w ciemnym pomieszczeniu, wykorzystując odpowiednie pomieszczenia do przechowywania chemikaliów oraz sprzętu. W praktyce oznacza to korzystanie z ciemni, która spełnia standardy bezpieczeństwa oraz ochrony przed światłem, aby zachować jakość zdjęć. Warto również zastosować ciemne torby do przenoszenia materiałów filmowych oraz odpowiednie akcesoria, które zapobiegają przypadkowemu naświetleniu, co jest istotne w profesjonalnym procesie fotograficznym. Zgodnie z dobrymi praktykami w fotografii analogowej, wywoływanie w całkowitej ciemności jest kluczowym elementem, aby uzyskać optymalne rezultaty wywoływania.

Pytanie 2

Aby uzyskać kierunkową wiązkę światła o równomiernym natężeniu w każdym punkcie przekroju poprzecznego z możliwością płynnej regulacji kąta rozsyłu, należy na lampę nałożyć

A. stożkowy tubus

B. sześciokątny softbox

C. soczewkę Fresnela

D. metalowe wrota

Wybór sześciokątnego softboksa jako rozwiązania do uzyskania ukierunkowanej wiązki światła nie jest właściwy, ponieważ softboks ma na celu miękkie rozproszenie światła, a nie jego kierunkowe skupienie. Tego rodzaju akcesoria są używane w celu eliminacji cieni i uzyskania łagodnego efektu oświetleniowego, co jest przydatne w fotografii portretowej, jednak nie spełnia wymagań dotyczących jednorodności natężenia światła w każdym punkcie przekroju. Metalowe wrota, mimo że umożliwiają kontrolę nad kształtem i kierunkiem światła, nie pozwalają na uzyskanie równomiernego rozsyłu, gdyż ich główną funkcją jest blokowanie lub ograniczanie strumienia świetlnego, co prowadzi do niejednolitości w oświetleniu. Stożkowy tubus z kolei, chociaż ma zastosowanie w kierowaniu światła, nie zapewnia takiej precyzji i równomierności natężenia, jak soczewka Fresnela. W praktyce użycie tych elementów może doprowadzić do sytuacji, w której światło będzie mniej efektywne i niezgodne z zamierzonymi efektami wizualnymi. Zrozumienie funkcji każdego z tych narzędzi jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników w pracy z oświetleniem, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich akcesoriów w zależności od specyficznych potrzeb produkcji.

Pytanie 3

Schemat przedstawia budowę aparatu typu

A. bridge camera.

B. camera obscura.

C. kompakt z wymienną optyką.

D. lustrzanka z pryzmatem pentagonalnym.

Odpowiedź "lustrzanka z pryzmatem pentagonalnym" jest poprawna, ponieważ schemat rzeczywiście przedstawia klasyczną budowę lustrzanki jednoobiektywowej, która jest jednym z najpopularniejszych typów aparatów fotograficznych. Lustrzanki pracują na zasadzie odbicia światła za pomocą lustra i pryzmatu, co umożliwia fotografowi obserwację dokładnego ujęcia poprzez wizjer. W przypadku lustrzanek z pryzmatem pentagonalnym, światło przechodzi przez obiektyw, odbija się od lustra, a następnie przechodzi przez pryzmat, co pozwala na uzyskanie naturalnego, prostego obrazu. Tego typu aparaty są często preferowane przez profesjonalnych fotografów ze względu na ich możliwość wymiany obiektywów oraz szeroką gamę akcesoriów, co zwiększa elastyczność w fotografii. Dodatkowo, lustrzanki są wyposażone w zaawansowane systemy autofokusa i pomiaru ekspozycji, co czyni je doskonałym narzędziem zarówno do fotografii portretowej, krajobrazowej, jak i reportażowej. Przykłady popularnych modeli to Canon EOS 90D czy Nikon D750, które zachowują te standardy branżowe.

Pytanie 4

Promieniowanie ultrafioletowe, które osiąga powierzchnię Ziemi jako część promieniowania słonecznego, jest rodzajem promieniowania elektromagnetycznego o długości fali mieszczącej się w zakresie

A. 280 nm ÷ 315 nm

B. 315 nm ÷ 380 nm

C. 100 nm ÷ 280 nm

D. 50 nm ÷ 100 nm

Promieniowanie ultrafioletowe (UV) jest częścią widma elektromagnetycznego, które dociera do powierzchni Ziemi w zakresie długości fal od 315 nm do 380 nm. Ta konkretna długość fali jest klasyfikowana jako promieniowanie UVA, które ma zdolność penetrowania w głąb skóry i jest związane z długoterminowymi efektami, takimi jak starzenie się skóry oraz ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Ponadto, promieniowanie UV w tym zakresie ma zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna (fototerapia), przemysł kosmetyczny (produkty przeciwsłoneczne) oraz w naukach przyrodniczych do badania fluorescencji zwierząt i roślin. Zgodnie z dyrektywą Unii Europejskiej dotycząca ochrony zdrowia publicznego, zaleca się stosowanie filtrów UV w produktach, które mają kontakt ze skórą, co jest przykładem dobrych praktyk w ochronie przed szkodliwym działaniem promieniowania UV.

Pytanie 5

W fotografii cyfrowej interpolacja bikubiczna to metoda

A. łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

B. eliminacji szumów przez uśrednianie wielu klatek

C. zmiany rozmiaru obrazu z zachowaniem lepszej jakości niż interpolacja liniowa

D. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

Interpolacja bikubiczna jest zaawansowaną metodą zmiany rozmiaru obrazów, która wykorzystuje informacje z sąsiednich pikseli w celu uzyskania lepszej jakości niż w przypadku interpolacji liniowej. Ta technika bierze pod uwagę 16 najbliższych pikseli, co pozwala na uzyskanie bardziej gładkich i naturalnych przejść kolorów, eliminując efekt pikselizacji. Przykładem zastosowania może być powiększanie zdjęcia w programach graficznych, gdzie ważne jest, aby zachować jak najwyższą jakość. W praktyce stosowanie tej metody jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii cyfrowej oraz edycji obrazów, szczególnie w sytuacjach, gdy oryginalne zdjęcie ma być prezentowane w dużych formatach. Warto również zauważyć, że interpolacja bikubiczna jest często używana w programach takich jak Adobe Photoshop czy GIMP, gdzie użytkownicy mogą wybierać tę opcję podczas zmiany rozmiaru obrazów. Dzięki temu, użytkownicy mogą uzyskać większą kontrolę nad końcowym efektem ich pracy.

Pytanie 6

Jakiego skanera należy użyć, aby uzyskać cyfrową wersję kolorowego diapozytywu?

A. Manualnego

B. Bębnowego

C. Przezroczystego

D. 3D

Bębnowy skaner to naprawdę fajne urządzenie, stworzone specjalnie do skanowania diapozytywów i innych przezroczystych materiałów. To, co go wyróżnia, to wysoka rozdzielczość i świetne odwzorowanie kolorów – co jest mega ważne, gdy skanujemy kolorowe diapozytywy, gdzie każdy szczegół się liczy. Można go używać chociażby do archiwizacji starych filmów czy zdjęć, dzięki czemu możemy je zdigitalizować, zachowując wysoką jakość obrazu. Niektóre skanery bębnowe, jak te od Imacon, potrafią skanować w rozdzielczości nawet 8000 dpi, co czyni je idealnymi do profesjonalnych zastosowań w fotografii i grafice. W branży foto i wydawniczej bębnowe skanery to niemal standard, bo pozwalają uzyskać rezultaty, które świetnie nadają się do druku wysokiej jakości i różnych produkcji multimedialnych.

Pytanie 7

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz maskę warstwy.

B. utwórz nową warstwę dopasowania.

C. utwórz nową grupę.

D. utwórz warstwę.

Trudno się dziwić, że można pomylić te symbole – interfejs Photoshopa bywa nieintuicyjny, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna. Warto jednak wiedzieć, że ikona przypominająca kartkę z wyciętym środkiem – jak na rysunku – zawsze oznacza maskę warstwy, a nie np. nową warstwę czy grupę. Utworzenie nowej warstwy zazwyczaj jest reprezentowane przez symbol prostokąta z założonym rogiem, co ma sugerować 'kartkę papieru' do nowego projektu. Z kolei grupy warstw prezentowane są z ikoną folderu, co podpowiada logiczne porządkowanie obiektów w projekcie. Warstwy dopasowania mają trochę inną ikonografię – często to koło z półcieniami albo inne abstrakcyjne symbole wskazujące na wpływ na kolor czy jasność, a nie na bezpośrednią widoczność pikseli. Typowym błędem jest myślenie, że maska warstwy i warstwa dopasowania to to samo – w rzeczywistości maska daje kontrolę nad tym, co widać, a warstwa dopasowania służy do zmiany parametrów obrazu, np. barwy czy kontrastu, i zawsze ma własną maskę, ale nie jest tym samym narzędziem. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby początkujące często ignorują maski i przez to nie wykorzystują pełnych możliwości Photoshopa – a szkoda, bo to właśnie praca na maskach pozwala zachować pełną kontrolę i łatwo wrócić do pierwotnego obrazu bez konieczności żmudnego cofania kroków. W branży graficznej świadome operowanie maskami to absolutny fundament profesjonalnego podejścia do edycji zdjęć i projektów graficznych, a nie tylko ciekawostka dla zaawansowanych użytkowników.

Pytanie 8

Umieszczenie fotografii dziecka z ceremonii inauguracji roku szkolnego w przedszkolu na witrynie internetowej placówki wymaga zgody

A. dyrektora przedszkola

B. opiekuna prawnego dziecka

C. koleżanek

D. dziecka

Jeśli chodzi o publikację zdjęć dzieci, to ważne, żeby mieć zgodę ich opiekunów. To jest zgodne z przepisami o ochronie danych osobowych, takimi jak RODO. No bo pamiętaj, że dziecko nie ma jeszcze pełnych praw do podejmowania decyzji. Dlatego rodzice muszą dbać o to, aby wizerunek ich pociech był bezpieczny. Zazwyczaj trzeba mieć pisemną zgodę od opiekuna, w której dokładnie opisane jest, jakie zdjęcia będą udostępniane i do czego. Na przykład, na początku roku szkolnego rodzice mogą wypełnić formularz, w którym wyrażają zgodę na publikację zdjęć w materiałach przedszkola. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami, bo pozwala na zachowanie prywatności dzieci i buduje zaufanie w instytucjach edukacyjnych.

Pytanie 9

Który program jest przeznaczony do obróbki grafiki wektorowej?

A. Corel Draw

B. Corel Photo-Paint

C. Adobe Photoshop

D. Gimp

Corel Draw to klasyk, jeśli chodzi o programy do grafiki wektorowej. Pracując w tej branży, praktycznie nie da się go nie znać, bo od lat jest jednym ze standardów na rynku, obok Adobe Illustratora. Główna różnica polega na tym, że grafika wektorowa bazuje na matematycznych krzywych, a nie na pikselach, co pozwala na dowolne skalowanie obrazu bez utraty jakości — idealnie nadaje się do projektowania logotypów, ilustracji czy wszelkiego rodzaju materiałów reklamowych, które potem drukuje się w różnych rozmiarach. Corel Draw oferuje bardzo rozbudowane narzędzia do pracy z krzywymi Béziera, gradientami, tekstem na ścieżce czy złożonymi kształtami. Szczerze mówiąc, nie raz widziałem, jak w drukarniach i studiach DTP ludzie używają właśnie Corela do przygotowania wektorowych plików pod plotery czy lasery. Moim zdaniem, zdecydowanie warto opanować taki program, bo znajomość narzędzi wektorowych to już podstawowy wymóg na rynku pracy w grafice użytkowej. Dla porównania — grafika rastrowa (np. Photoshop, Gimp) ma zupełnie inne zastosowania: obróbka zdjęć, retusze, fotomontaże. Jak ktoś myśli o poważnej grafice komercyjnej, Corel Draw to podstawa. Tak po prostu jest, serio.

Pytanie 10

Określ kartę pamięci o najniższej pojemności, na której da się przechować 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 13,3 MB?

A. 32 GB

B. 4 GB

C. 16 GB

D. 8 GB

Aby obliczyć minimalną pojemność karty pamięci potrzebną do przechowywania 400 zdjęć o rozmiarze 13,3 MB każde, należy wykonać prostą kalkulację. Łączny rozmiar zdjęć wynosi 400 plików × 13,3 MB/plik = 5320 MB. Przekształcając tę wartość na gigabajty, otrzymujemy 5320 MB ÷ 1024 MB/GB ≈ 5,2 GB. W związku z tym, aby pomieścić wszystkie pliki, potrzebna jest karta pamięci o pojemności większej niż 5,2 GB. Wybierając spośród dostępnych opcji, 8 GB (opcja 4) jest najmniejszą oferowaną pojemnością, która spełnia ten wymóg. Warto zaznaczyć, że w praktyce zawsze warto mieć dodatkową przestrzeń na przyszłość lub inne pliki, dlatego wybór karty 8 GB jest rozsądny. W sytuacjach, gdzie przechowuje się duże ilości danych, istotne jest również zwrócenie uwagi na prędkości transferu oraz typ karty (np. SD, microSD) zgodny z wymaganiami urządzenia, aby zapewnić optymalną wydajność.

Pytanie 11

Aby zrealizować reprodukcję czarno-białego obrazu przeznaczonego do dużych powiększeń, konieczne jest użycie negatywu o czułości

A. 100 ASA

B. 400 ASA

C. 25 ASA

D. 1 600 ASA

Odpowiedź 25 ASA jest prawidłowa, ponieważ niska czułość filmu negatywowego jest kluczowa w procesie reprodukcji czarno-białej grafiki, zwłaszcza gdy planujemy wykonanie dużych powiększeń. Filmy o czułości 25 ASA oferują lepszą jakość obrazu, mniejszą ziarnistość i wyższą rozdzielczość, co jest niezwykle ważne przy dużych powiększeniach, gdzie każdy detal ma znaczenie. Niska czułość filmu pozwala na uzyskanie bardziej szczegółowych i wyrafinowanych tonów szarości, co jest istotne w reprodukcji wysokiej jakości prac graficznych. W praktyce, przy użyciu filmu 25 ASA, można uzyskać zdjęcia, które bardziej oddają subtelności i detale oryginalnych prac, co jest kluczowe w kontekście ich dalszej obróbki. Ponadto, filmy o niskiej czułości są mniej podatne na szumy, co często stanowi problem w przypadku wyższych czułości, takich jak 400 ASA czy 1600 ASA, które mogą wprowadzać niepożądane artefakty w obrazach po powiększeniu.

Pytanie 12

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

B. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

C. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

D. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

Aberracja chromatyczna, znana również jako efekt chromatic aberration, to zjawisko optyczne, które występuje, gdy różne kolory światła są skupiane w różnych miejscach na sensorze aparatu. W praktyce objawia się to jako kolorowe obwódki wokół kontrastowych krawędzi zdjęcia. Na przykład, jeśli fotografujesz krajobraz z jasnym niebem i ciemnymi drzewami, możesz zauważyć fioletowe lub zielone obramowanie wokół koron drzew. To zjawisko jest bardziej widoczne przy dużych otworach przysłony lub w przypadku tanich obiektywów, które nie są w stanie efektywnie korygować takich aberracji. Aby zminimalizować efekt aberracji chromatycznej, warto stosować obiektywy o wysokiej jakości, które są zaprojektowane z myślą o redukcji tego zjawiska. Można również zastosować techniki postprodukcji w programach graficznych, takich jak Adobe Lightroom czy Photoshop, które pozwalają na korekcję kolorowych obwódek. Wiedza o aberracji chromatycznej jest kluczowa dla każdego fotografa, ponieważ pozwala lepiej zrozumieć ograniczenia używanego sprzętu i wpływ na jakość zdjęć.

Pytanie 13

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i brązowy.

B. Pomarańczowy i zielony.

C. Błękitny i granatowy.

D. Zielony i czerwony.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 14

Który filtr powinien być użyty podczas kopiowania negatywu metodą subtraktywną, aby zlikwidować purpurową dominację występującą na kolorowej odbitce?

A. Zielony

B. Żółty

C. Niebieskozielony

D. Purpurowy

Użycie zielonego, niebieskozielonego lub żółtego filtra do usunięcia purpurowej dominacji jest mylne i nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Filtr zielony, choć może zmieniać balans kolorów, nie jest skuteczny w eliminowaniu purpury, ponieważ nie neutralizuje jej skutków. W rzeczywistości, filtr ten może nawet pogłębić problem, wprowadzając dodatkowe odcienie, które mogą uwydatniać niepożądane kolory. Z kolei filtr niebieskozielony działa na zasadzie łączenia niebieskiego i zielonego światła, co może prowadzić do dodatkowego zafałszowania kolorystycznego, a właśnie te kolory są w konflikcie z purpurową tonacją, co sprawi, że obraz stanie się jeszcze bardziej nieprzejrzysty. Zastosowanie żółtego filtra również jest niewłaściwe, ponieważ filtr ten pochłania niebieskie światło, co w kontekście dominacji purpury nie przyniesie pożądanych rezultatów. Zamiast rozwiązać problem, można jedynie pogorszyć jakość obrazu. Kluczowym błędem w podejściu do tego zagadnienia jest niezrozumienie, jak różne długości fal świetlnych wpływają na kolory w obrazie, co prowadzi do nieadekwatnych wniosków o wyborze filtrów. Aby skutecznie usunąć purpurową dominantę, należy skupić się na filtrach, które potrafią neutralizować konkretne kolory, co jest podstawą praktyki fotograficznej. Warto również zasięgnąć wiedzy na temat teorii kolorów i zasad mieszania kolorów, aby uniknąć takich pułapek w przyszłości.

Pytanie 15

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Kompaktowe.

B. Wodoodporne kompaktowe.

C. Wielkoformatowe.

D. Bezlusterkowe.

Wybrałeś aparaty wielkoformatowe i to jest bardzo trafna odpowiedź. Te konstrukcje to już raczej sprzęt dla zaawansowanych fotografów, często profesjonalistów lub pasjonatów pracujących z fotografią analogową na kliszach o dużych rozmiarach, np. 4x5 cala czy nawet większych. Dzięki temu takie aparaty pozwalają osiągnąć niesamowitą jakość obrazu i bardzo precyzyjną kontrolę nad perspektywą czy płaszczyzną ostrości, ale są całkowicie pozbawione elektroniki do zapisu obrazu cyfrowego. Nie mają zatem żadnych trybów rejestracji wideo – to po prostu niemożliwe z ich budową. W praktyce, używa się ich do fotografii studyjnej, architektury czy krajobrazu, gdzie liczy się maksymalna szczegółowość i pełna kontrola nad ekspozycją, a nie szybkie rejestrowanie ruchu. W dzisiejszych czasach praktycznie każdy aparat kompaktowy, bezlusterkowiec czy nawet wodoodporny kompakt posiada już opcję kręcenia filmów, bo wymaga tego rynek i oczekiwania użytkowników. Wielkoformaty są jednak wyjątkiem – to taki powrót do klasyki, gdzie liczy się jedna, dopracowana klatka. Moim zdaniem praca z nimi wymaga zupełnie innego podejścia niż z dowolnym cyfrowym aparatem – daje to sporo satysfakcji, ale wymaga też pracy manualnej i wiedzy, którą trudno zdobyć na co dzień. W branży raczej się nie spotyka wielkoformatów z funkcją wideo, bo to po prostu nie ta technologia i nie to zastosowanie. Zresztą, nawet nie widziałem, żeby ktoś próbował do nich dobudować moduł do filmowania – to chyba byłoby trochę bez sensu i wbrew koncepcji tych aparatów.

Pytanie 16

Wyszczuplenie modeli w programie Adobe Photoshop można przeprowadzić z użyciem narzędzia

A. rozmycie kształtu.

B. filtr renderowanie.

C. rozmycie inteligentne.

D. filtr skraplanie.

Filtr skraplanie w Photoshopie to jedno z tych narzędzi, które szczególnie docenia się przy retuszu zdjęć portretowych albo modowych. Pozwala na bardzo precyzyjne modelowanie sylwetki, np. wyszczuplanie talii, zwężanie ramion czy nawet subtelne korygowanie rysów twarzy. W branży graficznej wręcz nie wyobrażam sobie profesjonalnej obróbki bez korzystania z tej funkcji, bo daje maksymalną kontrolę nad detalami i nie psuje jakości zdjęcia tak, jak niektóre inne efekty. Najważniejsze jest to, że skraplanie działa na zasadzie "przeciągania" pikseli, przez co można płynnie modyfikować kształty i proporcje bez utraty naturalności – oczywiście o ile zachowuje się umiar! Często początkujący graficy próbują osiągnąć podobny efekt innymi narzędziami, ale to właśnie Liquify (czyli filtr skraplanie) sprawdza się najlepiej i jest standardem branżowym. Ja zawsze staram się pamiętać, żeby pracować na oddzielnej warstwie i wracać do historii zmian, żeby nie przesadzić – to serio ułatwia życie. Co ciekawe, Photoshop pozwala nawet na zapisywanie masek do skraplania, więc można wracać do danego etapu retuszu. W praktyce to narzędzie jest wykorzystywane zarówno w fotografii reklamowej, jak i zwykłym retuszu zdjęć rodzinnych – możliwości są ogromne. No i warto dodać, że to nie jest tylko do "wyszczuplania" – można też np. powiększać oczy, wydłużać nogi czy poprawiać fryzurę. Niby prosta rzecz, a daje efekty jak z katalogu mody.

Pytanie 17

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Niebieskozielony.

B. Czerwony.

C. Niebieski.

D. Purpurowy.

Wybierając filtr do celowego przesunięcia barwy żółtego obiektu na zieloną, łatwo się pomylić, sugerując się intuicją lub zasłyszanymi opiniami, ale niestety tylko filtr niebieskozielony pozwala osiągnąć taki efekt zgodnie z zasadami fizyki światła i praktyką fotograficzną. Filtr purpurowy blokuje praktycznie wszystkie długości fal odpowiadające zarówno zieleni, jak i żółci, więc żółty obiekt na pewno nie zyska zielonej barwy, a raczej stanie się ciemniejszy lub nawet zniknie w obrazie – to jest typowy błąd wynikający z mylenia koloru filtra z efektem jego działania. Z kolei filtr czerwony przepuszcza tylko czerwień, tłumiąc niebieski i zielony, więc żółty obiekt (który składa się z czerwieni i zieleni) zostanie zarejestrowany jako coś pomiędzy czerwonym a ciemnym, najczęściej po prostu mocno się przyciemni, ale nie stanie się zielony – to częsty błąd wśród osób zaczynających pracę z filtrami barwnymi, bo zakładają, że jeśli coś ma w sobie czerwień, to filtr czerwony je podbije. Natomiast filtr niebieski przepuszcza tylko fale niebieskie, więc żółty obiekt, który nie ma w sobie niebieskiego komponentu, zwyczajnie ściemnieje lub wyblaknie – podobnie jak przy filtrze czerwonym, tu również otrzymujemy efekt przygaszenia, a nie przesunięcia koloru w stronę zieleni. W branży fotograficznej dobór filtra opiera się na analizie składowych spektralnych koloru – żółty to połączenie czerwieni i zieleni, a żeby uzyskać zielony, trzeba zablokować czerwień, zostawiając zieleń. To właśnie filtr niebieskozielony realizuje ten warunek, zgodnie z podręcznikami do oświetlenia scenicznego i fotografii studyjnej. Z mojego doświadczenia wynika, że problem błędnego wyboru filtra wynika często z niedostatecznego zrozumienia zasady działania filtrów barwnych: filtr nie „dodaje” swojej barwy, tylko „odejmuje” – przepuszcza to, co ma wspólnego z filtrem, a resztę blokuje. To kluczowa, choć często pomijana, wiedza w pracy z oświetleniem.

Pytanie 18

Właściwie zrobione zdjęcie do paszportu to zdjęcie

A. kolorowe, w rozmiarze 30 mm x 40 mm, na którym twarz zajmuje 60-70% całej powierzchni zdjęcia

B. czarno-białe, w rozmiarze 35 mm x 45 mm, na którym twarz zajmuje 70-80% całej powierzchni zdjęcia

C. czarno-białe, w rozmiarze 30 mm x 40 mm, na którym twarz zajmuje 60-70% całej powierzchni zdjęcia

D. kolorowe, w rozmiarze 35 mm x 45 mm, na którym twarz zajmuje 70-80% całej powierzchni zdjęcia

No więc, chodzi o to, że poprawne zdjęcie to takie kolorowe, w rozmiarze 35 mm x 45 mm, na którym twarz zajmuje 70-80% całej powierzchni. To są wytyczne od Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO) i jak bierzesz paszport, to musisz się do nich stosować. Ten standardowy format to nie przypadek – im większą część zdjęcia zajmuje twarz, tym lepiej dla biometrycznego rozpoznawania. Wyraźna twarz jest kluczowa, bo to ułatwia identyfikację. Dobrze jest też, żeby zdjęcie było na jednolitym tle, najlepiej jasny kolor, bo wtedy twarz lepiej się wyróżnia. Jeśli chodzi o oświetlenie, to staraj się, żeby było równomierne – unikniesz cieni, które mogą zepsuć jakość. Z mojej perspektywy, jak się zobaczy takie zdjęcia w biurach paszportowych, to widać, że przestrzeganie tych zasad jest naprawdę ważne.

Pytanie 19

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/125 s; f/16

B. 1/30 s; f/16

C. 1/30 s; f/11

D. 1/125 s; f/22

To jest bardzo dobrze dobrana odpowiedź. Wybierając ustawienie 1/30 s i f/11, robisz klasyczną korektę ekspozycji przy zachowaniu równowagi światła i zwiększeniu głębi ostrości, co w krajobrazie jest szalenie ważne. Zmiana przysłony z f/5,6 na f/11 to dwie pełne działki w stronę większego domknięcia, więc do zachowania tej samej ekspozycji musisz proporcjonalnie wydłużyć czas naświetlania. Z 1/125 s na 1/60 s to jedna działka, z 1/60 s na 1/30 s – druga. W praktyce bardzo często podczas fotografowania krajobrazu zależy nam, by zarówno pierwszy plan, jak i tło były ostre, a to wymusza stosowanie wyższej liczby przysłony. Jeśli nie mamy możliwości podnieść wartości ISO (np. żeby nie pogorszyć jakości zdjęcia szumem), musimy wydłużyć czas naświetlania. Używanie statywu robi się wtedy wręcz obowiązkowe, bo przy 1/30 s ciężko utrzymać aparat bez poruszenia obrazu. Takie podejście to podstawa w pracy każdego fotografa krajobrazu, bo pozwala kontrolować ekspozycję i głębię ostrości równocześnie. Moim zdaniem warto pamiętać też, że dla zwiększenia głębi stosujemy raczej domkniętą przysłonę, ale nie zawsze na maksa – f/11 to optymalne rozwiązanie, bo powyżej tej wartości może już występować dyfrakcja i spadek ostrości obrazu. Takie ustawienie jest więc nieprzypadkowe i wynika z praktyki fotograficznej.

Pytanie 20

Wada optyczna przedstawiona na rysunku określana jest jako

A. aberracja chromatyczna.

B. aberracja komatyczna.

C. aberracja sferyczna.

D. astygmatyzm.

Aberracja chromatyczna jest zjawiskiem optycznym, które polega na różnym załamaniu światła o różnych długościach fal przez soczewki. Rysunek ilustruje, jak światło białe, składające się z różnych kolorów, przechodzi przez soczewkę, a każdy kolor ulega innemu załamaniu, co prowadzi do rozszczepienia na różne ogniskowe. W praktyce aberracja chromatyczna jest istotnym zagadnieniem w projektowaniu systemów optycznych, takich jak aparaty fotograficzne, teleskopy czy mikroskopy, gdyż wpływa bezpośrednio na jakość otrzymywanych obrazów. Aby zminimalizować wpływ tej wady, inżynierowie często stosują soczewki achromatyczne, które są zaprojektowane tak, aby kompensować aberracje chromatyczne dla dwóch długości fal, co znacznie poprawia jakość obrazu. Zrozumienie tego efektu jest kluczowe dla każdego zajmującego się optyką, ponieważ pozwala na skuteczniejsze projektowanie i zastosowanie systemów optycznych, które są bardziej efektywne i precyzyjne w pracy.

Pytanie 21

W nowoczesnym systemie zarządzania kolorem kalibrację monitora należy przeprowadzać

A. co najmniej raz na miesiąc

B. tylko przy pierwszym uruchomieniu systemu

C. tylko przy widocznych problemach z odwzorowaniem kolorów

D. wyłącznie po wymianie karty graficznej

Kalibracja monitora co najmniej raz na miesiąc jest kluczowym aspektem w nowoczesnym systemie zarządzania kolorem. Regularne kalibracje zapewniają, że monitor odwzorowuje kolory w sposób zgodny z rzeczywistością oraz z wymaganiami standardów branżowych, takich jak sRGB czy Adobe RGB. Warto zrozumieć, że z biegiem czasu, pod wpływem różnych czynników, jak temperatura, wilgotność, czy nawet naturalne starzenie się komponentów, parametry wyświetlania mogą się zmieniać. Przykładowo, jeśli pracujesz nad projektami graficznymi lub fotograficznymi, niechciane zmiany w odwzorowaniu kolorów mogą prowadzić do niezgodności w finalnym produkcie, co może wpłynąć na jakość Twojej pracy. Dlatego wiele profesjonalnych środowisk zaleca cykliczne kalibracje, aby zapewnić spójność kolorystyczną. Używając sprzętu kalibracyjnego, takiego jak kolorometr lub spektrometr, jesteś w stanie dostosować ustawienia monitora i uzyskać optymalne wyniki. Regularna kalibracja pozwala również na lepsze zarządzanie kolorami w całym procesie produkcji, co jest nieocenione w pracy nad projektami, które wymagają najwyższej jakości odwzorowania kolorów.

Pytanie 22

Prawidłowa kolejność etapów w procesie obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego to

A. wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

B. przerywanie, wywoływanie, utrwalanie, płukanie

C. utrwalanie, wywoływanie, przerywanie, płukanie

D. wywoływanie, utrwalanie, przerywanie, płukanie

Proces obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego składa się z określonych etapów, które mają na celu uzyskanie wysokiej jakości obrazu. Prawidłowa kolejność to wywoływanie, przerywanie, utrwalanie i płukanie. Wywoływanie to pierwszy krok, w którym naświetlony materiał jest poddawany działaniu wywoływacza, co prowadzi do ujawnienia obrazu. Następnie następuje przerywanie, które ma na celu zatrzymanie reakcji chemicznych poprzez użycie odpowiedniego roztworu przerywającego, co zapobiega dalszemu rozwojowi obrazu. Kolejnym krokiem jest utrwalanie, które stabilizuje obraz, aby nie uległ on zniszczeniu pod wpływem światła. Ostatnim etapem jest płukanie, które usuwa nadmiar chemikaliów, zapewniając bezpieczeństwo i trwałość obrazu. Przestrzeganie tej kolejności jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości negatywu i zapewnienia, że obraz będzie miał odpowiednią rozdzielczość i kontrast. W praktyce, nieodpowiednia kolejność etapów może prowadzić do zniekształcenia obrazu, a nawet całkowitego zniszczenia negatywu. Dlatego warto pamiętać o tych krokach, aby osiągnąć optymalne rezultaty w fotografii czarno-białej.

Pytanie 23

Przygotowując dokumentację dotyczącą sprzętu koniecznego do wykonania reprodukcji obrazów umieszczonych w oprawie za szkłem, należy uwzględnić zakup filtru

A. niebieskiego

B. żółtego

C. polaryzacyjnego

D. połówkowego

Odpowiedź 'polaryzacyjnego' jest prawidłowa, ponieważ filtr polaryzacyjny odgrywa kluczową rolę w redukcji odblasków oraz poprawie kontrastu podczas reprodukcji obrazów znajdujących się za szkłem. W procesie reprodukcji, zwłaszcza w przypadku dzieł sztuki, które są oprawione za szkłem, odblaski świetlne mogą znacząco wpłynąć na jakość fotografii, obniżając widoczność detali i prawidłowe odwzorowanie kolorów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie eliminowania niepożądanych odblasków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej wyraźnych obrazów. W praktyce, stosując filtr polaryzacyjny, można uzyskać znacznie lepsze rezultaty przy fotografowaniu pod kątem, co jest istotne w kontekście reprodukcji. Dodatkowo, zgodnie z dobrą praktyką w fotografii sztuki, stosowanie filtrów polaryzacyjnych jest rekomendowane w celu zapewnienia najwyższej jakości reprodukcji. Warto również wspomnieć, że odpowiednie ustawienie filtra polaryzacyjnego w stosunku do źródła światła może wpłynąć na ostateczny efekt wizualny, co czyni go niezastąpionym narzędziem w tym procesie.

Pytanie 24

Czy oświetlenie rembrandtowskie można uzyskać przez umiejscowienie światła głównego

A. bezpośrednio nad obiektywem

B. w miejscu przednio-górno-bocznym

C. poniżej obiektywu

D. za modelem, w kierunku obiektywu

Oświetlenie rembrandtowskie charakteryzuje się specyficzną konfiguracją, która prowadzi do powstania charakterystycznego trójkątnego światła na policzku modela. Aby uzyskać ten efekt, światło główne powinno być umieszczone w pozycji przednio-górno-bocznej, co oznacza, że znajduje się ono na wysokości oczu modela lub nieco powyżej, a z boku, tworząc kąt około 45 stopni w stosunku do osi obiektywu. Taka lokalizacja światła pozwala na odpowiednie modelowanie rysów twarzy, uwydatniając cienie i światła, co jest istotne dla stworzenia dramatycznego, ale jednocześnie naturalnego efektu. W praktyce, oświetlenie rembrandtowskie jest często stosowane w portretach, szczególnie w fotografii studyjnej oraz malarstwie, gdzie zależy nam na uzyskaniu głębi i tekstury w obrazie. Ważnym aspektem jest również użycie odpowiednich modyfikatorów światła, takich jak softboxy czy reflektory, które mogą pomóc w kontrolowaniu intensywności i kierunku światła, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 25

W cyfrowych aparatach półautomatyczny tryb doboru parametrów ekspozycji, zwany preselekcją czasu, oznaczany jest literą

A. M

B. P

C. A

D. S

Odpowiedź 'S' jest poprawna, ponieważ oznacza tryb preselekcji czasu, w którym użytkownik aparatu ustala czas naświetlania, a aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony. To podejście daje fotografowi kontrolę nad szybkością migawki, co jest kluczowe w sytuacjach, gdzie uchwycenie ruchu jest istotne, na przykład w fotografii sportowej. W trybie preselekcji czasu, przy utrzymaniu stałej wartości ISO, fotograf może selektywnie wpływać na efekt końcowy zdjęcia, decydując, czy chce uzyskać zamrożony ruch czy efekt rozmycia. W praktyce, gdy fotografuje szybkie ruchy, może użyć krótkiego czasu naświetlania, co pozwala na dokładne uchwycenie detali. Standardy fotograficzne, takie jak analogowe zasady łączące czas naświetlania z przysłoną, są fundamentalne dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych w fotografii. Stosowanie trybu S także przyczynia się do nauki i rozwijania umiejętności fotografowania, ponieważ pozwala zrozumieć, jak różne ustawienia wpływają na końcowy obraz.

Pytanie 26

Etapy archiwizacji zdjęć obejmują następujące działania:

A. backup, tworzenie struktury folderów, nazywanie plików

B. tworzenie przejrzystej struktury folderów, nazywanie plików, backup

C. nazywanie plików, backup

D. backup, tworzenie folderów, nazywanie plików

Odpowiedź, która wskazuje na kolejność 'tworzenie przejrzystej struktury katalogów, nazywanie plików, backup' jest prawidłowa, ponieważ przedstawia systematyczny proces archiwizowania zdjęć. Pierwszym krokiem jest stworzenie przejrzystej struktury katalogów, co umożliwia łatwe zarządzanie i lokalizowanie plików w przyszłości. Na przykład, można utworzyć katalogi według dat, wydarzeń lub tematów, co ułatwia przeszukiwanie zbiorów. Następnie nazywanie plików w sposób zrozumiały i spójny, na przykład poprzez dodanie daty lub opisu, pozwala na szybkie zidentyfikowanie zawartości bez konieczności otwierania każdego pliku. Wreszcie, backup jest kluczowym elementem procesu archiwizacji, który chroni przed utratą danych. Warto stosować zewnętrzne nośniki pamięci oraz usługi chmurowe, co zapewnia dodatkowe bezpieczeństwo. Zgodnie z najlepszymi praktykami, należy regularnie aktualizować kopie zapasowe, aby mieć pewność, że wszystkie nowe zdjęcia również są chronione.

Pytanie 27

Na zamieszczonym zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. podziału diagonalnego.

B. podziału ukośnego.

C. złotego podziału.

D. trójpodziału.

Podział ukośny jest techniką kompozycyjną, która wykorzystuje linie i kształty w sposób, który wprowadza dynamikę do obrazu. W przypadku zaprezentowanego zdjęcia, kluczowe elementy zostały rozmieszczone wzdłuż ukośnych linii, co nadaje kompozycji większą energię i przyciąga wzrok. Użycie podziału ukośnego pozwala na stworzenie przestrzeni i ruchu, co jest szczególnie istotne w fotografii architektonicznej i produktowej. Przykładami zastosowania tej zasady mogą być zdjęcia nowoczesnych budynków, gdzie linie dachów czy okien są ukierunkowane w kierunku rogów kadru, co wzmacnia wrażenie głębi i trójwymiarowości. W kontekście dobrych praktyk w kompozycji, warto pamiętać, że podział ukośny nie tylko wzbogaca estetyczny wygląd fotografii, ale także ułatwia widzowi interpretację treści obrazu, prowadząc go wzrokiem w wyznaczonym kierunku, co czyni obraz bardziej angażującym.

Pytanie 28

W fotografowaniu obiektów transparentnych i półprzezroczystych technika cross polarization polega na

A. fotografowaniu obiektu w dwóch różnych płaszczyznach polaryzacji

B. zastosowaniu dwóch źródeł światła o przeciwnych temperaturach barwowych

C. użyciu techniki HDR z filtrem polaryzacyjnym na obiektywie

D. umieszczeniu filtrów polaryzacyjnych zarówno na źródle światła, jak i na obiektywie

Zastosowanie dwóch źródeł światła o przeciwnych temperaturach barwowych w fotografii nie ma związku z techniką cross polarization. Idea polega na świeceniu na obiekt jednym źródłem światła, które jest odpowiednio spolaryzowane przez filtr polaryzacyjny. Użycie dwóch źródeł światła nie tylko nie rozwiązuje problemu z odbiciami i przejrzystością, ale może wprowadzać dodatkowe komplikacje, takie jak niejednorodność oświetlenia i zmiany w kolorystyce zdjęcia. Z kolei fotografowanie obiektu w dwóch różnych płaszczyznach polaryzacji, chociaż może wydawać się ciekawe, w rzeczywistości nie odpowiada rzeczywistej zasadzie działania filtrów polaryzacyjnych. Ta metoda nie jest praktykowana, ponieważ nie zapewnia jednoznacznych rezultatów w kontekście analizy obiektów transparentnych. Technika HDR z filtrem polaryzacyjnym na obiektywie skupia się na łączeniu różnych ekspozycji, co z kolei nie odnosi się do problemu odbić i przejrzystości, które są kluczowe w przypadku cross polarization. To podejście może prowadzić do nieczytelnych zdjęć oraz utraty szczegółów w jaśniejszych i ciemniejszych partiach obrazu. W praktyce, wiele osób mylnie interpretuje różne techniki jako alternatywy dla cross polarization, nie zdając sobie sprawy, że kluczowym elementem tej ostatniej jest wykorzystanie odpowiednich filtrów, a nie tylko różnice w temperaturze barwowej czy techniki łączenia zdjęć.

Pytanie 29

Obraz stworzony na papierze fotograficznym bez użycia kamery to

A. luksografia

B. kserografia

C. reprodukcja

D. makrofotografia

Luksografia to technika fotograficzna, która pozwala na uzyskanie obrazów na papierze fotograficznym bez użycia tradycyjnego aparatu fotograficznego. W tej metodzie wykorzystuje się światło do naświetlania papieru, co skutkuje powstaniem obrazu, który jest następnie utrwalany. Proces ten jest ściśle związany z historią fotografii, w której pierwotnie stosowano różnego rodzaju techniki kontaktowe, takie jak np. pinhole photography. Luksografia ma zastosowanie w sztuce i edukacji, szczególnie w kontekście eksperymentów artystycznych, gdzie można uzyskać unikalne efekty wizualne. Artystów i fotografów często przyciąga możliwość pracy z różnymi materiałami światłoczułymi oraz kreatywne podejście do procesu twórczego, co wpisuje się w filozofię sztuki współczesnej. Wiedza o luksografii może być przydatna w praktycznym zastosowaniu technik alternatywnych w fotografii oraz w zrozumieniu historycznego kontekstu rozwoju technologii fotograficznej.

Pytanie 30

Który format zapisu zdjęć pozwala na największą elastyczność podczas obróbki cyfrowej?

A. JPEG

B. RAW

C. PNG

D. GIF

Format RAW jest najczęściej wybieranym standardem w fotografii cyfrowej, gdyż zapewnia największą elastyczność w obróbce zdjęć. Pliki RAW przechowują dane bezpośrednio z matrycy aparatu, co oznacza, że zachowują pełną gamę informacji o kolorach i szczegółach, które są kluczowe w procesie edycji. Dzięki temu, podczas postprodukcji, możemy m.in. korygować ekspozycję, balans bieli czy kontrast bez utraty jakości. Przykładowo, profesjonalni fotografowie używają RAW-a, aby móc w pełni wykorzystać programy takie jak Adobe Lightroom czy Capture One, które oferują zaawansowane narzędzia do edycji. Warto też wspomnieć, że pliki RAW nie kompresują danych, co pozwala na zachowanie maksymalnej jakości, co jest nieocenione w przypadku późniejszego druku czy wystaw fotograficznych. Obowiązujące standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, w połączeniu z plikami RAW, umożliwiają uzyskanie znakomitej precyzji kolorów, co jest istotne w wielu dziedzinach, od fotografii artystycznej po reklamową.

Pytanie 31

Efekt bokeh w fotografii to

A. odblaski powstające przy fotografowaniu pod światło

B. estetyczna jakość rozmycia tła

C. zniekształcenie perspektywy przy użyciu szerokiego kąta

D. efekt zbyt długiego czasu naświetlania

Efekt bokeh odnosi się do estetycznego rozmycia tła w fotografii, które uzyskuje się najczęściej przy użyciu dużych przysłon w obiektywach. Kluczowym elementem bokeh jest sposób, w jaki obiektyw reprodukuje nieostre elementy w tle. Wysokiej jakości bokeh charakteryzuje się gładkimi, miękkimi przejściami między ostrymi i nieostrymi obszarami, co sprawia, że zdjęcia stają się bardziej atrakcyjne wizualnie. Fotografowie często wykorzystują ten efekt, aby skupić uwagę widza na głównym obiekcie, eliminując jednocześnie zbędne szczegóły. Przykładem może być portret, gdzie tło jest rozmyte, a model wyraźnie eksponowany. Warto również zwrócić uwagę na typ używanego obiektywu; obiektywy o dużych przesłonach, jak f/1.4 czy f/2.8, często generują przyjemniejszy bokeh. W kontekście dobrych praktyk, warto eksperymentować z różnymi ustawieniami i obiektywami, aby zrozumieć, jak różne konfiguracje wpływają na efekt bokeh w finalnym zdjęciu.

Pytanie 32

Jakim uniwersalnym i bezstratnym formatem zapisu obrazu cyfrowego, przeznaczonym do umieszczenia w publikacjach DTP, jest?

A. RAW

B. TIFF

C. GIF

D. JPEG

Wybór formatu GIF, RAW lub JPEG zamiast TIFF może prowadzić do różnych problemów związanych z jakością i zastosowaniem obrazów w publikacjach DTP. GIF (Graphics Interchange Format) to format, który obsługuje tylko 256 kolorów, co czyni go odpowiednim głównie do prostych animacji lub grafik internetowych, ale nie do profesjonalnych zastosowań w druku, gdzie wymagana jest pełna paleta kolorów. RAW to format, który nie jest bezpośrednio przeznaczony do publikacji, gdyż przechowuje surowe dane z matrycy aparatu fotograficznego, co wymaga obróbki przed użyciem, a jego zastosowanie w DTP jest ograniczone. Z kolei JPEG (Joint Photographic Experts Group) to format kompresji stratnej, który mimo że pozwala na zmniejszenie rozmiaru plików, wprowadza utratę jakości obrazu, co jest nieakceptowalne w kontekście profesjonalnego druku. Izolowanie jedynie na kompresji nie zawsze jest wystarczające, ponieważ JPEG może powodować artefakty kompresji, a także nie jest w stanie obsłużyć przezroczystości. Wybierając niewłaściwy format, można napotkać problemy z odwzorowaniem kolorów, jakością druku oraz elastycznością edycji, co jest kluczowe w branży DTP. Dlatego ważne jest, aby w kontekście publikacji DTP stosować formaty, które wspierają wysoką jakość i są zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co w tym przypadku oznacza wybór TIFF.

Pytanie 33

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. zadymiania

B. utrwalania

C. wywoływania

D. naświetlania

Utrwalanie, zadymianie i wywoływanie to procesy związane z obróbką materiałów światłoczułych, ale nie są odpowiednie do opisu momentu powstawania obrazu utajonego. Utrwalanie jest kluczowym krokiem po naświetlaniu, który stabilizuje obraz, czyniąc go odpornym na światło i umożliwiając jego dalsze eksponowanie. Użycie tego terminu w kontekście powstawania obrazu utajonego jest błędne, ponieważ obraz utajony już istnieje w momencie naświetlania, lecz nie jest widoczny. Z kolei zadymianie odnosi się do techniki używanej w fotografii artystycznej lub efektach specjalnych i nie jest bezpośrednio związane z procesem tworzenia obrazu utajonego. Zrozumienie tych terminów i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek w analizie procesów fotograficznych. Wywoływanie jest procesem, w którym obraz utajony staje się widoczny, jednak nie jest to moment jego powstawania. Pomyłki w tych koncepcjach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat procesów fotografii oraz ich zastosowań w praktyce, co jest szczególnie istotne dla osób pracujących w dziedzinie fotografii i obrazowania.

Pytanie 34

W Adobe Photoshop proces wyszczuplania modeli wykonuje się przy wykorzystaniu narzędzia

A. filtr skraplanie

B. rozmycie inteligentne

C. rozmycie kształtów

D. filtr renderowanie

Filtr skraplanie w Adobe Photoshop to narzędzie umożliwiające zaawansowane modelowanie kształtów oraz dostosowywanie proporcji obiektów w grafice rastrowej. Umożliwia ono manipulację zawartością obrazu poprzez wciąganie lub wypychanie pikseli, co jest kluczowe w procesach wyszczuplania modeli. Dzięki temu narzędziu można precyzyjnie modelować sylwetki, co jest szczególnie przydatne w retuszu zdjęć modowych czy portretowych. Skalując elementy graficzne, warto stosować filtr skraplanie z umiarem, aby uzyskać naturalny efekt, unikając przerysowanych proporcji. Warto również pamiętać o stosowaniu warstw i maski, co pozwala na zachowanie oryginalnego obrazu i umożliwia dalszą edycję. Dobrym przykładem użycia filtru skraplanie jest korekcja sylwetek w fotografii, gdzie można subtelnie skorygować obszary, takie jak talia czy biodra, zachowując jednocześnie naturalny wygląd postaci. Standardy branżowe podkreślają znaczenie umiejętności pracy z narzędziami filtrów w Photoshopie, co jest kluczowe w profesjonalnym retuszu zdjęć.

Pytanie 35

Aby chronić przednią soczewkę obiektywu aparatu fotograficznego przed zarysowaniami, należy użyć

A. konwertera

B. uchwytu pistoletowego

C. osłony przedniej obiektywu

D. osłony przeciwsłonecznej

Osłona przednia obiektywu jest kluczowym akcesorium w fotografii, które chroni przednią soczewkę obiektywu przed porysowaniem, kurzem czy innymi zanieczyszczeniami. Jej zastosowanie pozwala na znaczne wydłużenie żywotności obiektywu oraz utrzymanie wysokiej jakości zdjęć, ponieważ wszelkie rysy na soczewce mogą prowadzić do niepożądanych efektów optycznych, takich jak flary czy rozmycia. Osłony przednie są dostępne w różnych materiałach, takich jak szkło czy tworzywa sztuczne, a ich wybór powinien być uzależniony od rodzaju fotografii oraz warunków, w których będziemy używać sprzętu. Przykładowo, w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie obiektyw narażony jest na działanie piasku czy innych cząstek, warto zainwestować w osłonę, która zapewnia dodatkową ochronę. Ponadto, stosowanie osłony przedniej to standardowa praktyka w branży fotograficznej, rekomendowana przez producentów obiektywów, co potwierdza jej znaczenie w zachowaniu jakości sprzętu.

Pytanie 36

Najlepszym materiałem tła dla fotografii typu high-key jest

A. szary karton

B. czarny aksamit

C. białe płótno lub papier

D. czerwone sukno

Białe płótno lub papier to idealny materiał tła w fotografii high-key, ponieważ odbija światło w sposób, który pozwala uzyskać jasne, przemyślane kompozycje. W tej technice fotograficznej kluczowe jest unikanie cieni i stworzenie efektu jasności oraz lekkości. Białe tło działa jako neutralny odbłyśnik, co sprawia, że światło rozprasza się równomiernie, eliminując niepożądane kontrasty. Przykładowo, w fotografii portretowej z białym tłem skórna tonacja modela staje się bardziej równomierna, a detale odzieży są lepiej widoczne, co podkreśla elegancję ujęcia. Dodatkowo, użycie białego tła w połączeniu z odpowiednim oświetleniem, takim jak softboxy czy lampy błyskowe z dyfuzorami, pozwala na pełne wykorzystanie potencjału tej techniki, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej. Warto też pamiętać, że białe tło jest łatwe do edytowania w postprodukcji, co daje jeszcze większe możliwości twórcze.

Pytanie 37

Plan, w którym widoczna jest cała postać fotografowanej osoby, nazywa się planem

A. bliskim

B. ogólnym

C. pełnym

D. średnim

Plan portretowy określany jako "pełny" to taki, na którym uchwycona jest cała sylwetka fotografowanej osoby. Tego rodzaju ujęcie jest niezwykle istotne w fotografii, zwłaszcza w kontekście portretowym, ponieważ pozwala na uchwycenie nie tylko detali twarzy, ale również postury, gestów oraz interakcji z otoczeniem. W praktyce, plan pełny może być wykorzystany w różnych sytuacjach, takich jak sesje zdjęciowe dla modeli, w reklamie odzieżowej czy w dokumentacji wydarzeń. Standardy fotografii często sugerują stosowanie planu pełnego, gdy celem jest pokazanie pełnej charakterystyki osoby, co z kolei może wzbogacić narrację wizualną. Warto pamiętać, że taki plan stwarza również możliwość lepszego oddania kontekstu otoczenia, w którym dana osoba się znajduje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie kompozycji i narracji wizualnej.

Pytanie 38

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Konturowe.

B. Tłowe.

C. Wypełniające.

D. Górne.

Poruszając temat korygowania cieni na planie zdjęciowym, łatwo jest się pomylić, bo każde światło w setupie ma swoją określoną funkcję, ale nie każde wpływa bezpośrednio na głębokość cieni po stronie nieoświetlonej. Górne światło – choć często wykorzystywane do stworzenia klimatu lub zaakcentowania włosów i barków, nie rozjaśni cieni w oczekiwany sposób; raczej doda mocne kontrasty na twarzy, a w niektórych przypadkach wręcz pogłębi cienie pod oczami czy nosem. Tłowe światło zaś stosuje się głównie do oddzielenia postaci od tła, dzięki czemu model nie zlewa się z otoczeniem. Nie ma natomiast realnego wpływu na wypełnienie cieni na twarzy czy sylwetce. Światło konturowe to osobna bajka – jego zadaniem jest podkreślenie kształtu, wymodelowanie krawędzi sylwetki, nadanie przestrzenności, ale właśnie poprzez tworzenie mocnych, kontrastowych linii światła po bokach. Można się nabrać, że to ono „zmiękcza” cienie, ale w praktyce kontur jeszcze wyostrza podział światła i cienia na obiekcie. Typowym błędem jest mylenie funkcji poszczególnych świateł, bo na pierwszy rzut oka każde z nich wydaje się czymś „doświetlającym”. Jednak w profesjonalnych standardach branżowych, jeśli chodzi o łagodzenie głębokości cieni po stronie nieoświetlonej, zawsze sięga się po światło wypełniające. To światło właśnie decyduje o miękkości modelowania i pozwala zachować naturalność, szczególnie przy zdjęciach portretowych czy produktowych. Brak tego rozróżnienia prowadzi do zbyt twardych, nieprzyjemnych efektów wizualnych, które ciężko potem zniwelować w postprodukcji. Myślę, że warto eksperymentować na planie i patrzeć, jak zmiana ustawienia każdego z typów światła realnie wpływa na odbiór fotografowanego obiektu – wtedy bardzo szybko widać, które światło za co odpowiada.

Pytanie 39

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Wypełniające.

B. Tłowe.

C. Górne.

D. Konturowe.

Właściwie, światło wypełniające jest kluczowe, jeśli chodzi o kontrolowanie głębokości i intensywności cieni po stronie nieoświetlonej obiektu. W praktyce planu zdjęciowego światło wypełniające (fill light) balansuje kontrasty, które powstają na skutek działania światła głównego, czyli kluczowego. To ono „osładza” i łagodzi ostre przejścia między jasnymi a ciemnymi partiami kadru. Z mojego doświadczenia, bez odpowiednio ustawionego światła wypełniającego, portrety stają się zbyt kontrastowe, a detale w cieniach giną. W branży fotograficznej i filmowej standardem jest stosowanie światła wypełniającego właśnie tam, gdzie chcemy zachować informacje w cieniach, ale nie zabić całkowicie efektu przestrzenności. Dobrym patentem jest korzystanie z białych blend, softboxów lub nawet prostych odbijaczy światła – chodzi o to, by wypełnić właśnie te ciemne partie, nie dominując przy tym głównego kształtu światłocienia. To rozwiązanie pozwala uzyskać miękkie światło i bardziej plastyczny, trójwymiarowy wygląd postaci czy obiektu. W profesjonalnych produkcjach operatorskich światło wypełniające jest ustawiane bardzo świadomie, często w zależności od zamierzonego efektu narracyjnego lub emocjonalnego. Podsumowując, umiejętne korekty światła wypełniającego to podstawa, jeśli chcesz świadomie modelować atmosferę i czytelność form w kadrze.

Pytanie 40

Filtr fotograficzny oznaczony symbolem ND jest również znany jako filtr

A. szary

B. polaryzacyjny

C. konwersyjny

D. UV

Filtr ND, znany również jako filtr szary, jest kluczowym narzędziem w fotografii, które ogranicza ilość światła wpadającego do obiektywu, nie zmieniając jednocześnie barwy zdjęcia. Umożliwia to uzyskanie dłuższych czasów naświetlania, co jest szczególnie przydatne w warunkach silnego oświetlenia, takich jak zdjęcia krajobrazów w słoneczne dni. Dzięki zastosowaniu filtra ND możemy np. uzyskać efekt rozmycia wody, co nadaje zdjęciom artystyczny charakter. Oprócz tego, filtr ten może być używany do kontrolowania głębi ostrości, pozwalając na wykorzystanie szerokich otworów przysłony nawet w jasnych warunkach. Stosowanie filtrów ND jest zgodne z dobrymi praktykami w fotografii, ponieważ pozwala na większą kreatywność i kontrolę nad procesem twórczym. Warto również zwrócić uwagę na różne stopnie zaciemnienia filtrów ND, co pozwala na precyzyjne dostosowanie ustawień do konkretnego ujęcia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej