Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:16
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:30

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Rozdzielczość bitmapy 8 x 5 cm przeznaczonej do druku offsetowego powinna wynosić

A. 72÷96 ppi

B. 120÷150 dpi

C. 240÷300 ppi

D. 600÷720 dpi

W druku offsetowym jakość obrazu zależy w dużej mierze od rozdzielczości bitmapy. Przyjęło się, że minimalna rozdzielczość dla profesjonalnego druku offsetowego to 240–300 ppi (pikseli na cal). Taką wartość stosuje się, żeby uniknąć rozmycia szczegółów oraz niechcianych „pikseli” na wydruku. Moim zdaniem, to trochę taki złoty standard – zbyt niska rozdzielczość powoduje widoczne ząbki i rozmycia, a zbyt wysoka nie daje już zauważalnej poprawy jakości, za to powiększa plik i wydłuża czas przygotowania do druku. W praktyce, jeśli ktoś przygotowuje ulotki, plakaty, wizytówki czy katalogi, zawsze sprawdza, żeby bitmapy miały właśnie 300 ppi, szczególnie w miejscach z drobną typografią albo zdjęciami. Branżowo mówi się nawet: „lepiej za dużo niż za mało, ale 300 ppi wystarczy na sto procent”. Dla porównania – grafiki internetowe mają zazwyczaj tylko 72 ppi, bo nie potrzeba więcej dla ekranów. W druku offsetowym wymóg jest dużo wyższy ze względu na gęstość rastra i technologię nanoszenia farby. Jeśli ktoś chce uzyskać profesjonalny efekt, nie ma co schodzić poniżej 240 ppi – to już takie prawie minimum, poniżej którego widać wyraźną utratę jakości. Warto pamiętać, że dpi i ppi to nie to samo, choć często są mylone: dpi dotyczy drukarki, ppi – pliku graficznego. W codziennej pracy DTP 300 ppi to standard, który sprawdza się od lat.

Pytanie 2

Jaki format wykorzystuje się w fotografii do zapisu obrazu o najwyższej jakości?

A. PXR

B. JPG

C. RAW

D. PPM

Format RAW jest uznawany za najlepszy wybór do zapisu obrazów w fotografii ze względu na swoją zdolność do przechowywania danych w najwyższej jakości. Pliki RAW nie są skompresowane ani nie podlegają stratom jakości, co oznacza, że każdy detal oryginalnego obrazu jest zachowany. Fotografowie często korzystają z tego formatu, aby mieć maksymalną kontrolę nad postprodukcją, umożliwiając precyzyjne dostosowania parametrów takich jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast bez degradacji jakości obrazu. Dla przykładu, w przypadku zdjęć krajobrazowych, gdzie istotne są detale zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach, format RAW pozwala na ich zachowanie, co jest kluczowe w edytowaniu. Warto również zauważyć, że standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy ProPhoto RGB, są często stosowane w połączeniu z plikami RAW, co dodatkowo zwiększa zakres kolorów i ich odwzorowanie. W związku z tym, dla profesjonalnych fotografów, wybór formatu RAW jest zgodny z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 3

Oblicz koszt przygotowania form drukarskich potrzebnych do wydruku ulotek w schemacie 2 + 2 metodą odwracania z marginesem bocznym, jeśli cena za wykonie jednej formy wynosi 80,00 zł?

A. 320,00 zł

B. 80,00 zł

C. 240,00 zł

D. 160,00 zł

Rozważając błędne odpowiedzi, warto zauważyć, że nieprawidłowe oszacowania kosztów wykonania form drukowych wynikają z niepełnego zrozumienia procesu technologicznego. W przypadku odpowiedzi sugerujących koszt 80,00 zł, wynika to z założenia, że wystarczy jedna forma do drukowania. To podejście jest błędne, ponieważ nie uwzględnia faktu, że w metodzie 2 + 2 potrzebne są dwie oddzielne formy. Z kolei odpowiedzi 240,00 zł oraz 320,00 zł wiążą się z błędnym multiplikowaniem kosztów, które nie odnosi się do rzeczywistych potrzeb produkcyjnych. Przy kosztach formy na poziomie 80,00 zł, pomnożenie przez trzy czy cztery formy jest całkowicie nieuzasadnione w kontekście przedstawionego zadania. Kluczowe jest zrozumienie, że w druku offsetowym każdy kolor wymaga oddzielnej formy, a ograniczenie się do jednego kosztu przy założeniu dwóch kolorów prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Pomocne może być przywołanie standardów druku i dobrych praktyk, które wskazują na potrzebę dokładnego przeliczenia kosztów produkcji w zależności od liczby wymaganych form oraz rodzaju druku, co jest podstawą efektywności finansowej w każdym projekcie poligraficznym.

Pytanie 4

Jaką kwotę będzie trzeba zapłacić za wydruk banera o wymiarach 3 x 10 m2, biorąc pod uwagę wydajność plotera wynoszącą 20 m2/h, cenę zadruku 1 m2 podłoża równą 5 zł oraz koszt pracy operatora wynoszący 60 zł/h?

A. 300 zł

B. 160 zł

C. 240 zł

D. 180 zł

Aby obliczyć całkowity koszt wydrukowania banera o formacie 3 x 10 m2, należy najpierw obliczyć powierzchnię banera, która wynosi 30 m2. Wydajność plotera wynosząca 20 m2/h oznacza, że wydrukowanie tego banera zajmie 1,5 godziny (30 m2 / 20 m2/h). Koszt pracy operatora, przy stawce 60 zł/h, wyniesie 90 zł (1,5 h * 60 zł/h). Ponadto koszt zadruku wynosi 5 zł za m2, co dla 30 m2 daje 150 zł (30 m2 * 5 zł/m2). Zatem całkowity koszt to suma kosztów zadruku oraz kosztów pracy operatora, co razem daje 240 zł (150 zł + 90 zł). W praktyce, podczas realizacji projektów reklamy dużego formatu, istotne jest uwzględnienie zarówno kosztów materiałów, jak i robocizny, aby precyzyjnie oszacować budżet. Tego rodzaju kalkulacje są standardową praktyką w branży graficznej i reklamowej, co pozwala na lepsze zarządzanie projektami oraz oczekiwaniami klientów.

Pytanie 5

Jaką ilość drutu itroligatorskiego należy przygotować do produkcji 1 000 broszur zszywanych dwiema zszywkami o długości 20 mm?

A. 20 m

B. 80 m

C. 60 m

D. 40 m

Aby obliczyć ilość drutu itroligatorskiego potrzebnego do wykonania 1 000 broszur zszywanych dwiema zszywkami o długości 20 mm, należy zastosować prostą kalkulację. Każda broszura wymaga dwóch zszywek, co łącznie daje 2 zszywki na jedną broszurę. W przypadku 1 000 broszur, oznacza to 2 000 zszywek. Każda zszywka ma długość 20 mm, co oznacza, że całkowita długość drutu potrzebnego do wykonania 2 000 zszywek wynosi: 2 000 zszywek * 20 mm = 40 000 mm. Przeliczając na metry, otrzymujemy 40 m. Przykład ten ilustruje znaczenie precyzyjnych obliczeń i planowania w procesie produkcji materiałów drukowanych. W praktyce, zrozumienie takich kalkulacji pozwala uniknąć marnotrawstwa surowców i zapewnia efektywność produkcji, co jest kluczowe w standardach branżowych takich jak ISO 9001, które podkreślają znaczenie zarządzania jakością w procesach produkcyjnych.

Pytanie 6

Wykonuje się barwną odbitkę próbną (proof kontraktowy) między innymi po to, aby

A. stworzyć wzór kolorystyczny dla drukarza

B. przeprowadzać adjustację publikacji

C. ocenić liniaturę rastra

D. ocenić układ stron na arkuszu drukarskim

Barwna odbitka próbną, znana również jako proof kontraktowy, odgrywa kluczową rolę w procesie przygotowania materiałów do druku, w szczególności w kontekście zapewnienia zgodności kolorów. Przygotowanie wzoru barwnego dla drukarza polega na stworzeniu dokładnej reprodukcji kolorów, które będą użyte w finalnym wydruku. Taki proof jest niezbędny do oceny, czy kolory z projektu graficznego są odwzorowane zgodnie z oczekiwaniami. Dobrą praktyką jest stosowanie systemów kolorystycznych, takich jak CMYK lub Pantone, aby zminimalizować różnice między tym, co widzimy na monitorze, a tym, co otrzymamy na papierze. Przykładowo, jeśli projektant dostarcza pliki do druku, proof pozwala na wczesne wykrycie potencjalnych problemów z kolorami, co może prowadzić do oszczędności czasowych i kosztowych w późniejszych etapach produkcji. Również, proof dostarcza wydawcom i drukarzom możliwości dokonania poprawek jeszcze przed rozpoczęciem właściwego druku, co jest kluczowe w przypadku dużych nakładów, gdzie błędy mogą generować znaczne straty finansowe.

Pytanie 7

Ile offsetowych form druku jest koniecznych do przygotowania w celu zadrukowania arkusza w systemie 4 + 4 z wykorzystaniem metody odwracania arkusza przez boczny margines?

A. 2 formy

B. 6 form

C. 4 formy

D. 8 form

Wybór liczby form drukowych do zadrukowania arkusza w technologii offsetowej jest kluczowy dla jakości i efektywności całego procesu. Przy odpowiedziach, które sugerują mniej niż cztery formy, istnieje podstawowy błąd w rozumieniu metodologii druku kolorowego. Druk w kolorze 4 + 4 oznacza, że zarówno przód, jak i tył arkusza mają być zadrukowane pełnym zestawem czterech kolorów. Dla każdej strony wymagane są cztery formy odpowiadające kolorom CMYK, co w konsekwencji prowadzi do potrzebnych czterech form dla frontu i czterech dla tyłu, co daje łącznie osiem form. Podejście sugerujące jedynie dwie lub cztery formy w kontekście druku dwustronnego nie uwzględnia, że każdy kolor na obu stronach wymaga osobnego nałożenia. Kluczowym błędem jest ignorowanie zasady, że każda strona z wieloma kolorami wymaga odrębnych form, co prowadzi do niedoszacowania potrzeb produkcyjnych. W praktyce, każda forma jest odpowiedzialna za precyzyjne odwzorowanie danego koloru na podłożu, dlatego niedostateczna liczba form może skutkować niepełnym lub niewłaściwym odwzorowaniem kolorów, co negatywnie wpłynie na jakość gotowego produktu. Prawidłowe podejście powinno bazować na zrozumieniu procesu druku offsetowego oraz standardów, które rządzą całą branżą, co jest kluczowe dla uzyskania profesjonalnych efektów w produkcji drukarskiej.

Pytanie 8

Według zasad typografii, na końcu wersetu nie powinno się umieszczać

A. dwukropków.

B. znaków łamania.

C. "wiszących" spójników.

D. wielokropków.

Na końcu wiersza nie należy umieszczać "wiszących" spójników, ponieważ wpływa to na czytelność i estetykę tekstu. Wiersz powinien kończyć się w sposób naturalny, a spójniki pozostawione na końcu mogą zakłócać płynność czytania, a także wprowadzać zamieszanie co do struktury zdania. Przykładem może być zdanie: "Kiedy przyjdzie wiosna, zacznę uprawiać ogród, a". Zostawienie spójnika "a" na końcu wiersza sugeruje, że zdanie nie jest zakończone, co może być mylące dla czytelnika. W dobrych praktykach edytorskich i literackich unika się takich konstrukcji, aby zapewnić klarowność i logiczny układ myśli. Ponadto, w typografii i składzie tekstu, istnieją zasady mówiące o tym, że każde zdanie powinno mieć swój koniec, co sprzyja lepszemu odbiorowi tekstu. Zatem, aby zachować profesjonalizm i zgodność z przyjętymi normami, zawsze należy dążyć do unikania umieszczania "wiszących" spójników na końcu wiersza.

Pytanie 9

Co to za symbol lub wyrażenie, które jest umownym jednoczesnym znakiem pisarskim o ustalonym znaczeniu, na przykład: "$"?

A. abrewiatura.

B. ligature.

C. digraf.

D. opposite.

Antonym to termin, który odnosi się do słów o przeciwnym znaczeniu, takich jak 'gorący' i 'zimny'. W kontekście pytania o umowny znak pisarski, wybór antonimu jako odpowiedzi jest mylący, ponieważ nie ma on związku z ideą zastępowania słów. Ligatura to z kolei zespół dwóch lub więcej znaków pisarskich połączonych w jeden, co występuje często w typografii, na przykład w połączeniu liter 'fi' w jeden znak. Jednak ligatura nie ma stałego znaczenia jak abrewiatura, a jej zastosowanie jest bardziej estetyczne w typografii niż funkcjonalne. Digraf zaś to zestawienie dwóch liter, które mogą reprezentować jeden dźwięk, jak w przypadku 'ch' w języku polskim. Zarówno ligatura, jak i digraf nie pełnią roli umownych znaków zastępujących słowa czy frazy. Stąd wybór tych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące definicji i zastosowania terminów w języku i pisarstwie. Kluczowym błędem jest niezrozumienie, że umowne znaki pisarskie, takie jak abrewiatury, mają za zadanie uprościć komunikację, a nie stanowić przeciwnych lub połączonych znaczeń w kontekście językowym.

Pytanie 10

Do czego stosuje się przedstawioną na rysunku stronę wzorcową programu InDesign?

A. Definiowania stylów akapitowych.

B. Określania wielkości interlinii.

C. Definiowania paginy automatycznej.

D. Określania wielkości umieszczanej grafiki.

Odpowiedzi, które wskazują na definiowanie stylów akapitowych, określanie wielkości interlinii czy definicję wielkości grafiki, nie są związane z rolą strony wzorcowej w programie InDesign. Styl akapitowy odnosi się do formatowania tekstu, co obejmuje takie elementy jak czcionka, rozmiar, kolor oraz interlinia, które są definiowane w osobnym panelu. Użytkownicy mogą pomylić stronę wzorcową z ustawieniami stylów, co prowadzi do nieporozumień. Strona wzorcowa nie jest odpowiedzialna za określenie fizycznych atrybutów tekstu, takich jak interlinia, ponieważ te elementy można ustawiać na poziomie akapitu lub całego dokumentu. Ponadto, nie należy mylić strony wzorcowej z kontrolą wielkości grafiki, co jest procesem dotyczącym umieszczania i edytowania obrazów w dokumencie. Te typowe błędy myślowe wynikają z nieznajomości funkcji programu i mogą prowadzić do nieefektywnego używania narzędzi InDesign, co z kolei wpływa na finalny efekt wizualny i funkcjonalny projektu. Ważne jest, aby zrozumieć, jak poszczególne elementy programu współpracują ze sobą, aby uniknąć takich nieporozumień i w pełni wykorzystać możliwości, jakie oferuje InDesign.

Pytanie 11

Który program jest odpowiedni do tworzenia publikacji do druku offsetowego?

A. WordPerfect

B. Adobe Reader

C. InDesign

D. Corel Designer

Program Adobe InDesign jest specjalistycznym narzędziem stworzonym do składu publikacji i projektowania graficznego, co czyni go najlepszym wyborem do przygotowania materiałów do druku offsetowego. InDesign oferuje zaawansowane opcje układu stron, co pozwala na precyzyjne dostosowanie elementów graficznych i tekstowych. Dzięki możliwości pracy z warstwami, stylami i szablonami, projektanci mogą łatwo tworzyć złożone układy, które są zgodne z wymaganiami druku. Program wspiera różne formaty plików, co jest niezbędne przy współpracy z drukarniami oferującymi druk offsetowy. Ponadto, InDesign umożliwia eksport dokumentów do formatu PDF, który jest standardem w branży, a także zapewnia pełną kontrolę nad ustawieniami kolorów, co jest kluczowe dla jakości nadruku. W praktyce, inDesign jest używany do projektowania magazynów, broszur, książek i wielu innych materiałów, co czyni go niezbędnym narzędziem dla profesjonalnych grafików i wydawców.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

Którą operację wykonuje się w programie InDesign, aby zmienić światło pomiędzy znakami?

A. Printing

B. Kerning

C. Copying

D. Tracking

Kerning jest kluczowym elementem w typografii, który odnosi się do precyzyjnego dostosowywania odstępu pomiędzy konkretnymi parami znaków. Celem kerningu jest poprawa czytelności i estetyki tekstu, co jest szczególnie istotne w projektach graficznych, gdzie każdy detal ma znaczenie. W praktyce, kerning pozwala na eliminację niepożądanych luk lub nadmiarowych przestrzeni, które mogą wystąpić w wyniku standardowego odstępu ustawionego przez czcionkę. Na przykład, w przypadku pary liter „A” i „V”, odpowiedni kerning może zredukować odstęp, tworząc zharmonizowany i spójny wygląd. Dobrze zrealizowany kerning jest zgodny z zasadami typografii, które uwzględniają zarówno estetykę, jak i funkcjonalność tekstu. Warto zauważyć, że kerning różni się od tracking, który odnosi się do ogólnego odstępu między całymi grupami znaków, co czyni go mniej precyzyjnym narzędziem w porównaniu do kerningu. W profesjonalnych projektach graficznych i publikacjach wydawniczych, umiejętność stosowania kerningu zgodnie z dobrymi praktykami jest niezbędna dla uzyskania wysokiej jakości wizualnej.

Pytanie 14

Próbny wydruk cyfrowy to

A. proof

B. cromalin

C. matchprint

D. ozalid

Cyfrowy wydruk próbny, nazywany również proof, to kluczowy etap w procesie druku, który ma na celu weryfikację kolorów, szczegółów i ogólnego wyglądu projektu przed jego finalnym wydrukowaniem. Proofowanie jest szczególnie istotne w branży poligraficznej, gdzie precyzja kolorów i jakości wydruku ma kluczowe znaczenie dla satysfakcji klienta. Istnieje kilka typów proofów, w tym proof cyfrowy, który jest tworzony za pomocą drukarek cyfrowych i jest stosowany do wizualizacji, jak projekt będzie wyglądał po wydrukowaniu w danym procesie druku, na przykład offsetowym. W praktyce, proofy są wykorzystywane do akceptacji kolorów przez klienta, co pozwala uniknąć kosztownych błędów na etapie produkcji. Profesjonalne studia graficzne i drukarnie zazwyczaj stosują standaryzowane metody proofowania, takie jak FOGRA lub GRACoL, aby zapewnić spójność i jakość wydruków. Warto zaznaczyć, że proofy nie są identyczne jak gotowy produkt, ale ich celem jest maksymalne zbliżenie do oczekiwań klienta.

Pytanie 15

Jaką kwotę należy zapłacić za złamanie jednego arkusza w formacie A1 na składkę 32-stronicową, jeśli cena za złamanie wynosi 1 grosz?

A. 4 gr

B. 3 gr

C. 5 gr

D. 6 gr

Koszt złamania arkusza formatu A1 w składkę 32-stronicową wynosi 4 grosze. Aby dojść do tej liczby, należy zrozumieć, że złamanie 1 arkusza A1 w składkę oznacza podział go na mniejsze jednostki, z których każda będzie miała określoną ilość stron. W przypadku 32-stronicowej publikacji, arkusz A1 jest złamany na 8 części, a każde złamanie kosztuje 1 grosz. Dlatego łączny koszt złamania 1 arkusza wyniesie 4 grosze. W praktyce, znajomość kosztów złamania jest kluczowa dla planowania budżetu projektów drukarskich oraz dla efektywnego zarządzania zasobami. W branży poligraficznej standardowo stosuje się ceny za złamanie w oparciu o pojedyncze jednostki, co pozwala na dokładne oszacowanie wydatków. Wiedza na ten temat jest niezbędna przy projektowaniu materiałów reklamowych, broszur czy książek, gdzie precyzyjne kalkulacje kosztów mają bezpośredni wpływ na rentowność projektu.

Pytanie 16

Wskaż rodzaj oryginału, którego reprodukcję przedstawiono na rysunku.

A. Diapozytyw, refleksyjny, wielotonalny.

B. Negatyw, refleksyjny, jednotonalny.

C. Negatyw, transparentny, wielotonalny.

D. Diapozytyw, transparentny, jednotonalny.

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące różnic między rodzajami materiałów fotograficznych. Odpowiedzi, które sugerują diapozytyw, są niepoprawne, ponieważ diapozytywy, w przeciwieństwie do negatywów, ukazują obrazy pozytywowe i są używane w projektorach do wyświetlania gotowych zdjęć. Kluczowym błędem w myśleniu może być mylenie przezroczystości negatywu z pozytywu, co prowadzi do pomyłki w identyfikacji materiału. Dodatkowo, opisywanie negatywu jako jednotonalnego jest nieścisłe, ponieważ jednostronny materiał nie byłby w stanie uchwycić bogactwa detali i odcieni. Negatyw wielotonalny, z drugiej strony, jest zaprojektowany do rejestrowania szerokiej gamy tonów, co jest kluczowe przy późniejszej obróbce obrazu. Zrozumienie tych różnic jest istotne dla poprawnej analizy materiałów fotograficznych oraz ich zastosowania w praktyce. Warto zwrócić uwagę na to, że negatywy nie tylko nie są jednolitymi tonami, ale również w praktyce mają zastosowanie w fotografii analogowej i cyfrowej, gdzie ich właściwości przetwarzania światła mają kluczowe znaczenie dla końcowego rezultatu wizualnego.

Pytanie 17

Na ilustracji przedstawiono operację

A. korekty obiektywu.

B. selekcji obszaru.

C. kadrowania bitmapy.

D. tworzenia maski przycinającej.

Kadrowanie bitmapy jest kluczowym procesem w edycji grafiki, który ma na celu dostosowanie obrazu do konkretnych wymagań wizualnych. Na ilustracji zauważamy zaznaczony obszar obrazu, co wskazuje na gotowość do kadrowania. W praktyce kadrowanie polega na wybraniu konkretnej części bitmapy, która przykuje uwagę odbiorcy, oraz na usunięciu niepotrzebnych fragmentów, co zwiększa efektywność komunikacyjną wizualizacji. W branży graficznej, kadrowanie jest standardową praktyką stosowaną w przygotowaniu materiałów marketingowych, publikacji czy też w mediach społecznościowych, gdzie estetyka obrazu ma kluczowe znaczenie. Dobre praktyki związane z kadrowaniem obejmują zachowanie zasad kompozycji, takich jak reguła trzecich, co może znacząco wpłynąć na odbiór wizualny. Ponadto, kadrowanie umożliwia dostosowanie obrazu do różnych formatów, co jest niezwykle istotne w kontekście publikacji na różnych platformach medialnych.

Pytanie 18

Który format zapisu jest formatem rodzimym programu CorelDraw?

A. CSV

B. DOCX

C. CDR

D. INDD

Format CDR to tak naprawdę podstawa pracy w CorelDraw, w sumie trudno sobie wyobrazić profesjonalny workflow bez korzystania właśnie z tego typu plików. CDR jest formatem rodzimym, co oznacza, że umożliwia zachowanie wszystkich właściwości projektu: warstw, wektorów, kolorów Pantone, efektów specjalnych czy nawet niestandardowych ustawień dokumentu. Moim zdaniem, to jest też spory atut, że pliki CDR bardzo dobrze współpracują z innymi produktami Corela – np. z PhotoPaint czy Corel Font Managerem. Często, jeśli ktoś pracuje w poligrafii czy robi projekty logo, to właśnie CDR jest wymagany przez drukarnię, bo daje gwarancję prawidłowego odwzorowania grafik wektorowych. To też taki trochę branżowy standard w projektowaniu graficznym, szczególnie w Europie Środkowej. No i jeszcze ciekawostka: CorelDraw przez lata rozwijał swój własny standard zapisu, więc starsze wersje CDR czasem nie są kompatybilne z najnowszymi, dlatego zawsze warto zapisywać kopie zapasowe w odpowiednim formacie. Jeśli chodzi o wymianę plików z innymi programami, jasne, jest możliwa – ale zawsze najlepiej zostawiać oryginał w CDR, żeby nie stracić żadnych danych.

Pytanie 19

Jaki jest podstawowy profil kolorów używany w druku offsetowym?

A. HSB

B. RGB

C. CMYK

D. LAB

CMYK to skrót od czterech podstawowych kolorów, które są stosowane w druku offsetowym: Cyan, Magenta, Yellow i Key (czarny). Te kolory są podstawą dla większości procesów drukarskich, ponieważ umożliwiają uzyskanie szerokiej gamy barw poprzez ich mieszanie. W druku offsetowym, każdy z tych kolorów jest nakładany na papier w postaci oddzielnych warstw, co pozwala na uzyskanie pożądanego efektu końcowego. To podejście jest nie tylko standardem branżowym, ale też najbardziej efektywnym sposobem na uzyskanie jednolitych i pełnych kolorów, które są niezbędne w profesjonalnych publikacjach drukowanych. Moim zdaniem, każdy, kto chce zajmować się grafiką i drukiem, powinien doskonale znać system CMYK. Warto też wspomnieć, że CMYK jest używany w druku, ponieważ papier absorbuje światło, a nie je emituje, co jest kluczowym aspektem różniącym go od modelu RGB, stosowanego w ekranach.

Pytanie 20

Czym są elementy, które bezpośrednio pozwalają na modyfikację kształtu obiektów wektorowych?

A. punkty kontrolne, ścieżki

B. warstwy, grupy ścieżek

C. wypełnienia, grupy ścieżek

D. obrys, ścieżki przycinania

Wszystkie przedstawione odpowiedzi zawierają elementy, które są istotne w pracy z grafiką wektorową, jednakże żaden z nich nie odpowiada na pytanie o elementy bezpośrednio umożliwiające zmianę kształtu obiektów. Warstwy i grupy ścieżek, chociaż są kluczowe dla organizacji projektów graficznych, nie mają bezpośredniego wpływu na kształt obiektów. Warstwy służą do zarządzania różnymi elementami projektu w sposób hierarchiczny, co ułatwia edytowanie i organizowanie, natomiast grupy ścieżek pozwalają na zgrupowanie kilku ścieżek, ale same w sobie nie zmieniają kształtu. Wypełnienia i obrys są związane z estetyką obiektów, a nie ich kształtem – wypełnienie dotyczy koloru wewnętrznego, a obrys to kolor i grubość konturu. Ścieżki przycinania są narzędziem do zarządzania widocznością elementów, a nie do ich transformacji. Typowym błędem myślowym jest błędne utożsamienie organizacji i stylizacji obiektów z ich kształtem. W rzeczywistości, aby skutecznie zmieniać kształty w grafice wektorowej, należy skupić się na manipulacji punktami kontrolnymi oraz ścieżkami, co zapewnia pełną kontrolę nad formą grafiki.

Pytanie 21

Technika druku bezpośredniego stosowana do zadrukowania opakowań foliowych to

A. offset.

B. typooffset.

C. tampondruk.

D. fleksografia.

Fleksografia to zdecydowanie najczęściej stosowana technika druku bezpośredniego do zadrukowywania opakowań foliowych. Wynika to przede wszystkim z jej uniwersalności i zdolności do pracy na szerokiej gamie podłoży – od folii polietylenowych, przez polipropylen, aż po różne laminaty. W praktyce przemysłowej, fleksografia daje możliwość uzyskania bardzo trwałych i odpornych nadruków, które dodatkowo cechują się wysoką jakością i powtarzalnością. Osobiście uważam, że to właśnie elastyczność form drukowych (wykonywanych z gumy lub fotopolimeru) oraz możliwość stosowania szybkoschnących farb sprawiają, iż fleksografia jest nie do pobicia, szczególnie przy dużych nakładach i dynamicznych zmianach wzorów graficznych. Warto też zwrócić uwagę na to, że coraz więcej drukarni inwestuje w nowoczesne linie fleksograficzne, które pozwalają na drukowanie z dużą prędkością bez kompromisów na jakości. Z mojego punktu widzenia, jeśli chodzi o opakowania foliowe – chipsy, mrożonki, folie rolowane – fleksografia jest po prostu standardem branżowym. Może nie każdy wie, ale w tym procesie bardzo ważne jest precyzyjne dopasowanie twardości wałków rastrowych, tak żeby dobrze przenosiły farbę na bardzo gładkie i często śliskie powierzchnie. To pokazuje, jak ważne są tu detale technologiczne. Zdecydowana większość opakowań foliowych na rynku to właśnie fleksografia – wiedza ta przydaje się nie tylko na egzaminie, ale i później w praktyce zawodowej.

Pytanie 22

Ile arkuszy należy uwzględnić jako 6% naddatek technologiczny, jeżeli wiadomo, że na wydrukowanie nakładu potrzeba 6 000 arkuszy?

A. 320 sztuk.

B. 180 sztuk.

C. 360 sztuk.

D. 240 sztuk.

Dokładnie tyle, czyli 360 arkuszy, powinno się dodać jako naddatek technologiczny przy nakładzie 6 000 arkuszy i 6% zapasie. Dlaczego tak? W praktyce poligraficznej zawsze planuje się pewien nadmiar materiału – tak zwany naddatek technologiczny – żeby uwzględnić straty podczas przygotowania maszyn, rozruchu, ustawiania kolorów czy ewentualnych błędów innych procesów, jak np. falcowanie czy introligatornia. Liczenie jest proste, ale wcale nie takie oczywiste, bo spotkałem się z różnymi dziwnymi interpretacjami: 6% z 6 000 to po prostu 0,06 × 6000, co daje 360. I to jest ta liczba, która powinna pojawić się w zamówieniu na papier lub podczas przygotowywania produkcji. Z punktu widzenia profesjonalnego zakładu poligraficznego, nie doliczenie naddatku może skończyć się problemami z realizacją nakładu o wymaganej jakości. Z mojego doświadczenia wynika, że czasem lepiej nawet zawyżyć ten naddatek, bo minimalne straty czy nieprzewidziane awarie maszyn się zdarzają. Prawidłowe obliczenie naddatku pozwala uniknąć przestojów i reklamacji, a także zapewnia, że klient dostanie żądaną ilość gotowych arkuszy. Warto pamiętać, że branżowe normy – choćby te zalecane w normach ISO lub przez producentów maszyn drukarskich – przewidują takie naddatki i uznaje się je za dobrą praktykę. Takie podejście pomaga też optymalizować koszty i planować zużycie surowców. Niby banał, a jednak kluczowy dla sprawnej produkcji poligraficznej.

Pytanie 23

Podaj koszt stworzenia form drukowych niezbędnych do wydruku akcydensów w zestawieniu kolorystycznym 3 + 1, jeśli wykonanie jednej formy wiąże się z opłatą 35 zł.

A. 140 zł

B. 115 zł

C. 125 zł

D. 105 zł

Odpowiedź 140 zł jest jak najbardziej trafna! W tej kolorystyce 3 + 1 potrzebujemy czterech form drukowych. Trzy z nich to kolory podstawowe: cyan, magenta i yellow, a czwarta forma to czarny. Koszt każdej formy to 35 zł, więc liczymy: 4 formy razy 35 zł za formę, co daje nam 140 zł. W branży poligraficznej znajomość kosztów przygotowania form jest mega istotna, bo wpływa na to, ile zarobimy na różnych projektach. Przy planowaniu budżetu drukarnie muszą też brać pod uwagę dodatkowe wydatki, jak na przykład stworzenie matryc, co może zmienić ostateczną cenę usługi. Dobrze jest więc dokładnie wszystko oszacować, żeby nie wpaść w pułapkę ukrytych kosztów i zdążyć z ofertą przed konkurencją.

Pytanie 24

Kierunek włókien w papierowej etykiecie przeznaczonej do przyklejania na butelkę powinien być

A. dowolny w stosunku do wysokości etykiety.

B. ukośny w stosunku do wysokości etykiety.

C. prostopadły do wysokości etykiety.

D. równoległy do wysokości etykiety.

Prawidłowe ustawienie kierunku włókien w papierze etykietowym zdecydowanie wpływa na jakość całego procesu etykietowania oraz późniejszy wygląd produktu na półce. Jeżeli włókna papieru są równoległe do wysokości etykiety, papier lepiej dopasowuje się do kształtu butelki – szczególnie przy cylindrycznych powierzchniach, gdzie zakręcanie czy obwodowe naprężenia są największe. To rozwiązanie minimalizuje ryzyko marszczenia się i odstawania krawędzi, które bardzo często widać przy niewłaściwym kierunku włókien. Branżowe standardy, jak choćby wytyczne FEFCO czy praktyki producentów etykiet samoprzylepnych, jednoznacznie wskazują, że włókna powinny iść wzdłuż pionu etykiety, czyli właśnie równolegle do jej wysokości. Praktyka pokazuje, że tylko wtedy etykieta dobrze znosi działanie wilgoci czy zmian temperatury – nie rozciąga się na boki, nie zwija, a klej trzyma ją stabilnie przez cały okres użytkowania. Moim zdaniem to zawsze warto sprawdzić już przy zamawianiu papieru, bo nawet producent może się czasem pomylić. No i taka etykieta po prostu lepiej wygląda; szczególnie na szklanych butelkach, gdzie każda zmarszczka od razu rzuca się w oczy. Warto też wiedzieć, że jeśli robimy etykiety na butelki do napojów chłodzonych czy z alkoholem, to właśnie równoległy układ włókien gwarantuje najmniejsze odkształcenia pod wpływem kondensacji wilgoci.

Pytanie 25

Które z narzędzi Adobe Photoshop pozwoli wyselekcjonować statek widoczny na zdjęciu?

A. Kroplomierz.

B. Farba.

C. Lasso.

D. Gumka.

Lasso to jedno z najbardziej podstawowych narzędzi służących do selekcji określonych fragmentów obrazu w Adobe Photoshopie. Umożliwia ono ręczne zaznaczanie obszarów o nieregularnych kształtach, co jest szczególnie przydatne, gdy chcemy wyselekcjonować obiekt taki jak statek na zdjęciu – żadna z automatycznych selekcji nie dopasuje się perfekcyjnie do jego konturów, zwłaszcza przy złożonych kształtach masztów czy relingów. Moim zdaniem, w codziennej praktyce graficznej, to właśnie narzędzia selekcji, których precyzję można kontrolować własną ręką, dają największą elastyczność. Praca z Lasso bywa momentami żmudna, ale pozwala na wycinanie fragmentów z wysoką dokładnością, a to jest kluczowe, jeśli chcesz np. przenieść statek na inne tło lub poddać go obróbce bez ingerowania w resztę zdjęcia. Branżowe standardy wręcz sugerują, żeby selekcję wykonywać na osobnych warstwach i korzystać z różnych typów Lasso (zwykłe, wielokątne, magnetyczne) zależnie od rodzaju krawędzi. Warto też pamiętać, że po zaznaczeniu zawsze można użyć opcji „Zmień” lub „Wygładź”, aby dopracować krawędzie. Taka praca z selekcją to podstawa w retuszu, fotomontażu czy projektowaniu graficznym – bez tego nie da się zrobić dobrej fotomanipulacji.

Pytanie 26

Masz przygotować grafikę na stronę internetową, która ma być szybko ładowana i dobrze wyświetlać się na różnych urządzeniach. Jakie działania optymalizacyjne powinieneś zastosować?

A. Zwiększyć liczbę warstw w pliku graficznym

B. Użyć profilu kolorów CMYK zamiast RGB

C. Zmniejszyć rozdzielczość oraz skompresować plik z zachowaniem akceptowalnej jakości obrazu

D. Zastosować format TIFF bez kompresji

Optymalizacja grafiki na potrzeby stron internetowych polega przede wszystkim na znalezieniu kompromisu pomiędzy jakością obrazu a rozmiarem pliku. Zmniejszenie rozdzielczości grafiki do wymiarów rzeczywistego wyświetlania na stronie oraz odpowiednia kompresja (np. JPEG, WebP, PNG z optymalizacją) znacząco przyspiesza ładowanie się strony i zmniejsza zużycie transferu, co jest kluczowe zwłaszcza w przypadku urządzeń mobilnych. Z mojego doświadczenia, wielu początkujących grafików zostawia grafiki w zbyt dużych rozdzielczościach, licząc na 'lepszą jakość', a efekt jest odwrotny – spowolnienie strony i strata użytkowników. W branży webowej przyjmuje się zasadę, że plik graficzny nie powinien być większy niż to konieczne, a kompresja powinna być na takim poziomie, żeby artefakty nie były zauważalne gołym okiem. Przykładowo, zdjęcia na banery warto zapisywać w JPEG z kompresją ok. 70-80%, natomiast grafiki z przezroczystością jako zoptymalizowane PNG lub WebP. Dzięki temu strona ładuje się szybko zarówno na komputerach, jak i smartfonach, co pozytywnie wpływa na SEO i ogólne doświadczenie użytkownika. Ta praktyka jest standardem nie tylko w pracy grafików webowych, lecz także w wytycznych Google PageSpeed Insights czy Web.dev.

Pytanie 27

Który z wymienionych programów służy głównie do obróbki rastrowych obrazów fotograficznych?

A. Adobe After Effects

B. CorelDRAW

C. Microsoft Word

D. Adobe Photoshop

<strong>Adobe Photoshop</strong> to branżowy standard w dziedzinie obróbki rastrowych obrazów fotograficznych, wykorzystywany zarówno przez grafików, jak i fotografów czy projektantów publikacji cyfrowych. Program ten pozwala na zaawansowaną edycję zdjęć, retusz, korekcję kolorów, pracę na warstwach, maskowanie czy nakładanie efektów specjalnych. Jego szerokie możliwości wynikają z obsługi plików rastrowych, czyli takich, które składają się z siatki pikseli – to właśnie ten typ grafiki dominuje w fotografii. Photoshop umożliwia też przygotowanie materiałów do druku i Internetu, zgodnie z wymaganiami branżowymi dotyczącymi rozdzielczości, formatu plików i zarządzania kolorem. W praktyce, jeśli ktoś chce poprawić zdjęcie, usunąć niedoskonałości, połączyć kilka obrazów czy stworzyć cyfrową ilustrację opartą na zdjęciach, Photoshop jest właściwym narzędziem. W środowisku zawodowym uznaje się tę aplikację za podstawowe narzędzie do pracy z bitmapami, a umiejętność jej obsługi jest wręcz wymagana w większości studiów graficznych i agencji reklamowych. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet podstawowa znajomość Photoshopa otwiera szerokie możliwości dalszego rozwoju w branży graficznej, a znajomość typowych narzędzi jak warstwy, maski czy filtry, mocno ułatwia codzienną pracę.

Pytanie 28

Ile arkuszy RA2 (430 x 610 mm) powinno się zamówić, aby wydrukować 1 000 sztuk ulotek formatu A4, przy naddatku technologicznym wynoszącym 10%?

A. 200 arkuszy

B. 275 arkuszy

C. 250 arkuszy

D. 300 arkuszy

Aby obliczyć liczbę arkuszy RA2 potrzebnych do wydrukowania 1000 sztuk ulotek formatu A4, należy najpierw określić, ile ulotek można wydrukować na jednym arkuszu RA2. Wymiary arkusza RA2 wynoszą 430 x 610 mm, a standardowy format A4 ma wymiary 210 x 297 mm. Na jednym arkuszu RA2 można zmieścić 2 ulotki A4 w orientacji pionowej, co daje nam 2 ulotki na jednym arkuszu. Zatem do wydrukowania 1000 ulotek potrzebujemy 500 arkuszy A4. Ze względu na naddatek technologiczny w wysokości 10%, musimy uwzględnić dodatkowe arkusze. Obliczamy to w następujący sposób: 500 arkuszy + 10% z 500, co daje 500 + 50 = 550 arkuszy. Następnie, obliczamy, ile arkuszy RA2 musimy zamówić w tej samej proporcji. Biorąc pod uwagę, że na jednym arkuszu RA2 możemy wydrukować 2 ulotki A4, dzielimy 550 przez 2, co daje nam 275 arkuszy RA2. Ta metoda obliczeń uwzględnia zarówno wymogi produkcyjne, jak i naddatek technologiczny, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży poligraficznej.

Pytanie 29

Czym zajmuje się system produkcji CIP3 w branży poligraficznej?

A. przepływ informacji dotyczącej drukowanej pracy z naświetlarki bezpośrednio do maszyny drukującej

B. kalibracja kolorów monitorów grafików w sieci

C. zarządzanie obiegiem treści stron internetowych klientów

D. komputerowe przygotowanie materiałów do druku

Wybór odpowiedzi niepoprawnych jest często wynikiem mylenia różnych aspektów procesu produkcji druku. Na przykład, pierwsza odpowiedź, mówiąca o komputerowym przygotowaniu publikacji do druku, odnosi się do etapu projektowania, który jest związany z grafika komputerową i DTP (Desktop Publishing). W rzeczywistości, CIP3 nie zajmuje się tym etapem, lecz koncentruje się na automatyzacji i integracji systemów produkcyjnych, co może prowadzić do błędnych wniosków, że wszystkie aspekty druku są ze sobą powiązane. Kolejna niepoprawna koncepcja dotyczy kalibracji kolorystycznej monitorów, co jest procesem związanym z zapewnieniem spójności kolorów między ekranem a wydrukiem. Choć to ważny etap, nie jest to zadanie, które realizuje CIP3, ponieważ ten standard odnosi się głównie do transferu danych między urządzeniami w procesie druku. Ostatnia błędna odpowiedź dotycząca zarządzania przepływem treści stron internetowych klientów sugeruje, że CIP3 jest używane w kontekście publikacji internetowych, co jest całkowicie odrębne od jego zastosowania w druku. W rzeczywistości CIP3 dotyczy fizycznych procesów produkcyjnych w druku offsetowym, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do nieefektywności w procesach produkcyjnych oraz błędów w zrozumieniu roli poszczególnych technologii w branży poligraficznej.

Pytanie 30

Jakie operacje technologiczne wykończeniowe są niezbędne do przygotowania wkładów oprawy zeszytowej?

A. Złamywanie arkuszy, zszywanie drutem, okrawanie oprawy

B. Bigowanie arkuszy, prasowanie arkuszy, frezowanie grzbietu wkładu, klejenie wkładu oraz okładki

C. Lakierowanie okładki, bigowanie okładki, złamywanie arkuszy, klejenie wkładu z okładką

D. Impozycja użytków, nadkrawanie arkuszy, zszywanie nićmi oprawy

Bigowanie arkuszy, prasowanie arkuszy, frezowanie grzbietu wkładu oraz klejenie wkładu z okładką to operacje, które nie odnoszą się bezpośrednio do wykończeniowych wymaganych procesów technologicznych dla wkładów oprawy zeszytowej. Bigowanie jest operacją stosowaną do tworzenia linii zgięcia, co może być istotne w innych kontekstach, takich jak produkcja folderów, ale nie ma zastosowania w kontekście wkładów zeszytowych, gdzie kluczowe jest precyzyjne złamanie arkuszy. Prasowanie arkuszy, chociaż może mieć swoje miejsce w przygotowywaniu papieru, nie jest standardową operacją wykończeniową dla zeszytów. Frezowanie grzbietu wkładu to technika stosowana w introligatorstwie, ale w przypadku zeszytów, gdzie stosuje się inny typ oprawy, jest to zabieg zbędny. Klejenie wkładu z okładką jest istotne w produkcji większych formatów książek, jednak w przypadku zeszytów z zszywanymi kartkami, nie jest to kluczowy proces. Te nieporozumienia mogą wynikać z braku znajomości specyfiki produkcji zeszytów oraz z nieprecyzyjnego rozróżnienia pomiędzy różnymi technikami introligatorskimi, co prowadzi do błędnych wniosków na temat procesów technologicznych. Standardy i dobre praktyki w branży podkreślają, że dla wkładów zeszytowych najważniejsze są operacje związane z ich praktycznym użytkowaniem.

Pytanie 31

Interlinia oznacza przestrzeń między sąsiadującymi

A. łamami

B. wierszami

C. wyrazami

D. kolumnami

Interlinia odnosi się do odległości pomiędzy kolejnymi wierszami tekstu, co jest kluczowym elementem w typografii i projektowaniu dokumentów. Właściwe ustawienie interlinii ma istotny wpływ na czytelność tekstu oraz ogólny wygląd dokumentu. Zbyt mała interlinia może prowadzić do wrażenia zagracenia, podczas gdy zbyt duża może rozpraszać uwagę czytelnika. Zazwyczaj przyjmuje się, że interlinia powinna wynosić od 1,15 do 1,5 wysokości czcionki, aby zapewnić optymalny komfort czytania. Przykładowo, w pracy akademickiej, często zaleca się stosowanie podwójnej interlinii, aby ułatwić dodawanie uwag i komentarzy. Użycie właściwej interlinii jest szczególnie ważne w dokumentach formalnych, takich jak CV czy raporty, gdzie estetyka i przejrzystość są kluczowe.

Pytanie 32

Czas realizacji składu publikacji wyniesie 3 dni robocze (po 8 godzin dziennie). Oblicz koszt wykonania składu, jeśli stawka godzinowa pracy operatora wynosi 40 zł?

A. 800 zł

B. 960 zł

C. 1280 zł

D. 640 zł

Aby obliczyć koszt wykonania składu publikacji, należy najpierw zrozumieć, ile godzin pracy operatora będzie wymagane. W tym przypadku mamy 3 dni robocze, a każdy dzień to 8 godzin pracy, co daje łącznie 24 godziny (3 dni x 8 godzin). Koszt jednej godziny pracy operatora wynosi 40 zł. Zatem, całkowity koszt wykonania składu można obliczyć mnożąc liczbę godzin przez stawkę godzinową: 24 godziny x 40 zł/godzinę = 960 zł. Taki sposób kalkulacji jest standardem w branży wydawniczej i graficznej, gdzie kosztorysowanie projektów opiera się na stawkach godzinowych. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla efektywnego zarządzania budżetem projektów oraz zapewnienia transparentności w rozliczeniach z klientami. Przykładowo, w przypadku większych projektów, takich jak publikacje książkowe czy czasopisma, precyzyjne oszacowanie czasu pracy może znacząco wpłynąć na rentowność całego przedsięwzięcia.

Pytanie 33

W trakcie przygotowań do drukowania broszury ośmiostronicowej, w etapie procesów wstępnych (prepress) dokonuje się

A. zalewkowania, technicznej adiustacji, barwnej korekty i narzędzia drukarskiego

B. technicznej adiustacji, graficznej obróbki plików, łamania i impozycji

C. przygotowania pliku PDF, formy drukowej oraz łamania

D. graficznej obróbki plików, naświetlania płyty, impozycji oraz narzędzia drukarskiego

W analizowanych odpowiedziach można dostrzec wiele nieprawidłowych koncepcji związanych z przygotowaniem do druku. Na przykład, zalewkowanie, które pojawia się w jednej z niepoprawnych odpowiedzi, odnosi się do procesu nanoszenia farby na elementy drukarskie, jednak nie jest to standardowy etap przygotowania pliku do druku. Narząd drukarski to termin, który nie odnosi się bezpośrednio do fazy prepress, a raczej do samego procesu drukowania. W kontekście modernizacji technologii druku, kluczowe jest, aby zrozumieć, że etapy takie jak korekta barwna czy naświetlanie płyty są realizowane na późniejszych etapach produkcji, a nie w fazie przygotowawczej. Dodatkowo, przygotowanie pliku PDF, o którym mowa w innej odpowiedzi, jest wynikiem pracy już wykonanej w ramach obróbki graficznej oraz adiustacji technicznej, a nie początkiem procesu. Istotnym błędem myślowym wśród osób z mniejszym doświadczeniem w drukarstwie jest mylenie etapów przygotowania z etapami wykonania samego druku. Właściwe zrozumienie i zastosowanie terminologii branżowej oraz sekwencji działań pozwala uniknąć nieporozumień i zwiększa efektywność całego procesu produkcji materiałów drukowanych.

Pytanie 34

Ile oraz jakiego rodzaju arkuszy należy zastosować do wydrukowania 10 000 okładek w formacie B4, przy założeniu, że drukowanie odbywa się na maszynie cyfrowej w formacie B2?

A. 2 500 arkuszy formatu B2

B. 1 250 arkuszy formatu B2

C. 5 000 arkuszy formatu B1

D. 625 arkuszy formatu B1

Wybór niewłaściwej ilości arkuszy do druku okładek może wynikać z różnych nieporozumień dotyczących formatów i wydajności druku. Często mylone są pojęcia związane z arkuszami, co prowadzi do błędnych obliczeń. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 1 250 arkuszy formatu B2 mogą wynikać z błędnego założenia, że z jednego arkusza można uzyskać więcej okładek B4, niż jest to w rzeczywistości. Istotne jest zrozumienie, że arkusz B2 pozwala na wydruk jedynie czterech okładek B4, a nie więcej. Podobnie, wybór 625 arkuszy formatu B1 lub 5 000 arkuszy formatu B1 jest niewłaściwy, ponieważ wymagałoby to błędnego założenia dotyczącego wydajności druku oraz obliczeń związanych z wielkością arkuszy. Arkusz B1, mimo większego formatu, nie byłby w stanie efektywnie wykorzystać powierzchni do wydruku okładek B4 w sposób, który odpowiadałby zapotrzebowaniu na 10 000 sztuk. W rzeczywistości, kluczowym elementem jest zrozumienie, jak przekładają się różne formaty arkuszy na liczbę wydruków, co jest fundamentalne w planowaniu produkcji w poligrafii. Obliczanie potrzebnych materiałów musi być oparte na precyzyjnych danych dotyczących wymiarów oraz wydajności, co pozwoli uniknąć kosztownych błędów produkcyjnych.

Pytanie 35

Jakie są wymiary netto ulotki, jeżeli przy użyciu 3 mm spadu z każdej strony wymiar brutto wynosi 111 x 154 mm?

A. 108 x 151 mm

B. 105 x 148 mm

C. 105 x 151 mm

D. 108 x 148 mm

Wymiary netto ulotki oblicza się poprzez odjęcie spadów od wymiarów brutto. W przypadku podanych wymiarów brutto 111 mm x 154 mm oraz spadu wynoszącego 3 mm z każdej strony, proces obliczeniowy wygląda następująco: należy od wymiarów brutto odjąć podwójny spad, co oznacza, że z każdego wymiaru musimy odjąć 6 mm (3 mm z każdej strony). Dlatego dla szerokości: 111 mm - 6 mm = 105 mm, a dla wysokości: 154 mm - 6 mm = 148 mm. Ostatecznie uzyskujemy wymiary netto ulotki 105 mm x 148 mm. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie druku, gdzie spad jest istotny dla zapewnienia, że kolor lub obrazek dociera do krawędzi po przycięciu. Prawidłowe ustalenie wymiarów netto jest kluczowe w procesie projektowania, aby uniknąć nieprzewidzianych efektów przy druku i cięciu ulotek.

Pytanie 36

Proces technologiczny wykonania opakowania, przedstawionego na rysunku, obejmuje drukowanie oraz

A. krojenie i nagniatanie.

B. nagniatanie i perforowanie.

C. wykrawanie i perforowanie.

D. wykrawanie i klejenie.

Produkcja opakowań z kartonu to nie jest prosta sprawa i wymaga konkretnych technik. Wybór odpowiedzi na krojenie i nagniatanie jest po prostu nietrafiony, bo te metody nie są za bardzo używane w produkcji opakowań kartonowych. Krojenie to ogólnie chodzi o proste cięcia, a nie o skomplikowane kształty, które są potrzebne. Nagniatanie natomiast, to raczej coś do tworzyw plastykowych, a nie do kartonu. W produkcji opakowań nagniatanie nie wnosi nic do spójności strukturalnej, co jest kluczowe, żeby opakowanie wytrzymało transport i przechowywanie. A jeśli mówimy o perforacji, to ona może tylko osłabić strukturę, zamiast ją wzmocnić. Więc te odpowiedzi nie biorą pod uwagę tego, jak ważne są odpowiednie techniki, żeby opakowania wyglądały dobrze i dobrze spełniały swoją rolę na rynku.

Pytanie 37

Jakie narzędzie graficzne jest przeznaczone do wizualizacji projektu opakowania w realistycznym kontekście?

A. PostScript

B. Tutorial

C. Mock-up

D. Usebar

Mock-up to narzędzie graficzne, które umożliwia tworzenie statycznych wizualizacji projektów opakowań w realistycznych kontekstach. Używanie mock-upów jest powszechne w branży projektowania graficznego oraz marketingu, ponieważ pozwala na prezentację koncepcji w sposób, który może być łatwo zrozumiany przez klientów i interesariuszy. Dzięki mock-upom można zobaczyć, jak projekt opakowania będzie wyglądał w rzeczywistości, co jest kluczowe w procesie podejmowania decyzji. Przykładowo, projektanci mogą wykorzystać mock-upy do zaprezentowania opakowania napoju na półce sklepowej, co daje lepsze wyobrażenie o jego atrakcyjności wizualnej i funkcjonalności. Mock-upy są także wykorzystywane w prezentacjach, materiałach promocyjnych oraz kampaniach marketingowych, co czyni je nieocenionym narzędziem w procesie wizualizacji. W branży kreatywnej standardem jest tworzenie mock-upów w oparciu o odpowiednie oprogramowanie, takie jak Adobe Photoshop czy Illustrator, co pomaga w uzyskaniu wysokiej jakości wizualizacji.

Pytanie 38

Zapisany w postaci cyfrowej obraz kroju pisma to

A. matryca.

B. czcionka.

C. znak.

D. font.

Font to pojęcie, które w świecie grafiki komputerowej, DTP i projektowania stron internetowych ma naprawdę ogromne znaczenie. Chodzi tu o zestaw cyfrowych danych opisujących wygląd znaków danego kroju pisma – czyli liter, cyfr, znaków interpunkcyjnych i innych symboli. Font jest plikiem komputerowym, zwykle w formacie .ttf, .otf czy .woff, który przechowuje nie tylko kształt liter, ale też informacje o kerningu, hintingu czy nawet wersjach stylowych (pogrubienie, kursywa). To właśnie dzięki fontom możemy wyświetlać tekst w dowolnym rozmiarze i na dowolnym urządzeniu – bo komputer czy drukarka pobiera z pliku fontu informacje, jak mają być zbudowane konkretne znaki. W praktyce, gdy projektuje się stronę internetową, plik fontu ładowany jest do przeglądarki i pozwala wyświetlać napisy zgodnie z zamysłem grafika – bez względu na to, jaką czcionkę ma zainstalowaną użytkownik. Moim zdaniem warto znać różnicę pomiędzy fontem a czcionką, bo w Polsce te pojęcia są często mylone. Czcionka w tradycyjnym rozumieniu to metalowy klocek do druku, a font to właśnie współczesny cyfrowy odpowiednik. W branży przyjmuje się, że font to konkretna implementacja kroju pisma do użycia na komputerach, zgodnie z normami Unicode i zaleceniami konsorcjum W3C.

Pytanie 39

Główne czynniki wpływające na koszt realizacji danego zlecenia to

A. nakład i kolorystyka produktu

B. liczba łamów oraz cena form drukarskich

C. jakość form drukarskich oraz rozdzielczość bitmap

D. liniatura rastra oraz liczba złamów

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że nie wszystkie z nich uwzględniają kluczowe czynniki decydujące o kosztach druku. Pierwsza koncepcja, która odnosi się do ilości łamów i kosztu form drukowych, nie uwzględnia istotnych aspektów, takich jak nakład i kolorystyka. Koszt form w rzeczywistości ma znaczenie, ale wpływa na niego przede wszystkim liczba wydruków. W przypadku niskonakładowych zleceń, koszt jednostkowy formy może być znacząco wyższy, co nie koresponduje z zasadą efektywności kosztowej. Odpowiedź dotycząca liniatury rastra i ilości złamów również nie oddaje pełnego obrazu sytuacji. Liniatura rastra ma istotne znaczenie dla jakości obrazu, jednak nie jest bezpośrednim wskaźnikiem kosztów, a bardziej technicznym parametrem wydruku. Z kolei ilość złamów wpływa na format i układ publikacji, co może mieć znaczenie w kontekście kosztów, ale nie jest to główny czynnik decydujący. Ostatnia propozycja, dotycząca jakości form drukowych i rozdzielczości bitmap, także nie przywiązuje wystarczającej wagi do kwestii kosztów nakładu i wyboru kolorystyki. Wysoka jakość form i odpowiednia rozdzielczość są kluczowe dla uzyskania dobrego efektu wizualnego, ale to nakład i typ druku, czy jest to druk 1- czy 4-kolorowy, mają bezpośredni wpływ na koszty. Typowe błędy myślowe w tym kontekście polegają na nadmiernym skupieniu się na aspektach technicznych druku, które mają mniejsze znaczenie w porównaniu do ekonomicznych i produkcyjnych uwarunkowań, co prowadzi do mylnego wniosku o czynnikach kosztotwórczych.

Pytanie 40

Który format pliku graficznego nie obsługuje kanału alfa?

A. TIFF

B. PNG

C. PSD

D. JPEG

JPEG to taki format, który w ogóle nie obsługuje kanału alfa, czyli przezroczystości. JPEG jest zaprojektowany głównie do zdjęć i grafik, gdzie przezroczystość po prostu nie jest potrzebna. Kiedy zapiszesz obraz z przezroczystością jako JPEG, wszystkie przezroczyste piksele zostaną automatycznie zastąpione kolorem tła (zazwyczaj białym lub czarnym – zależy od programu). Dlatego w praktyce, jeśli ktoś chce grafikę z przezroczystością, to sięga po PNG albo TIFF, bo one pozwalają na zapisywanie informacji o przezroczystości w kanale alfa. Moim zdaniem wybór JPEG-a do grafik z przezroczystością to jeden z częstszych błędów początkujących grafików – potem się dziwią, że logo nie ma przezroczystego tła. Dodatkowo JPEG wykorzystuje kompresję stratną, więc oprócz braku kanału alfa, tracimy też trochę jakości. Branżowo przyjęło się stosować JPEG do fotografii, ale jeśli projektujesz np. przyciski, logotypy czy ikony na stronę WWW i zależy Ci na przezroczystości, to nawet nie patrz w kierunku JPEG-a. To trochę jak próba przechowywania ryby w szafie – po prostu się nie sprawdzi. Jeżeli chcesz zachować przezroczystość, trzymaj się PNG, TIFF lub PSD.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej