Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 29 grudnia 2025 21:42
Data zakończenia: 29 grudnia 2025 21:54

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz warstwę.

B. utwórz maskę warstwy.

C. utwórz nową grupę.

D. utwórz nową warstwę dopasowania.

Wybrałeś opcję 'utwórz maskę warstwy', czyli dokładnie to, do czego służy ta ikona w Photoshopie. W praktyce maska warstwy to narzędzie, które pozwala na selektywne ukrywanie lub ujawnianie fragmentów warstwy bez trwałego usuwania pikseli. To jest absolutna podstawa w profesjonalnej obróbce zdjęć i grafice cyfrowej – nie wyobrażam sobie pracy bez masek, bo pozwalają na precyzyjne retusze, montaż kilku zdjęć w jedno, robienie efektów przejścia czy lokalne poprawki kolorystyczne. Moim zdaniem, znajomość tego narzędzia to taka „abecadło” każdego grafika i retuszera – jak raz zrozumiesz logikę masek (czarne ukrywa, białe odkrywa, szarości to przeźroczystość), to już nie wrócisz do gumki czy wycinania fragmentów na sztywno. Zwróć uwagę, że maski warstw są nierozłącznym elementem tzw. niedestrukcyjnej edycji – czyli takiej, gdzie zawsze można wrócić do pierwotnego obrazu bez strat. Dobre praktyki branżowe wręcz zalecają używanie masek zamiast kasowania pikseli – to wygodne, oszczędza czas przy poprawkach i daje większą kontrolę nad projektem. W workflow dużych agencji czy w pracy na plikach do druku to już standard. Szczerze, jeśli planujesz rozwijać się w grafice komputerowej, warto od razu wyrobić sobie nawyk pracy z maskami – ułatwią ci życie nie raz.

Pytanie 2

Jakie urządzenie umożliwia zapis plików graficznych na nośnikach optycznych?

A. Nagrywarka

B. Drukarka

C. Skaner

D. Naświetlarka

Nagrywarka to urządzenie, które służy do zapisywania danych na nośnikach optycznych, takich jak płyty CD, DVD czy Blu-ray. W przeciwieństwie do drukarek, które przekształcają dane cyfrowe na obrazy na papierze, nagrywarki umożliwiają trwałe przechowywanie plików, w tym zdjęć, w formie cyfrowej na odpowiednich nośnikach. Nagrywarki działają na zasadzie laserowego naświetlania warstwy materiału wrażliwego na światło, co pozwala na zapis danych w postaci mikrodefektów. W praktyce, nagrywarka jest wykorzystywana w różnych zastosowaniach, takich jak archiwizacja danych, tworzenie kopii zapasowych oraz dystrybucja multimediów. W branży IT i fotografii cyfrowej, nagrywarki odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu długoterminowej przechowalności plików. Dobre praktyki zalecają używanie wysokiej jakości nośników optycznych oraz regularne testowanie wypalonych płyt, aby upewnić się, że zapisane dane są w pełni dostępne i nieuszkodzone.

Pytanie 3

Oświetlenie porównywane do "trójkąta" jest klasyfikowane jako rodzaj oświetlenia portretowego

A. w którym nos modela rzuca ukośnie zarysowany na policzku cień, pozostawiając oko w strefie światła.

B. realizowanego przy użyciu dwóch lamp umiejscowionych po obydwu stronach modela.

C. realizowanego przy użyciu trzech lamp umieszczonych w równych odległościach od siebie i modela.

D. w którym cienie tworzą charakterystyczne trójkąty na policzkach modela.

Odpowiedź, w której nos modela rzuca ukośnie zarysowany na policzku cień, pozostawiając oko w sferze światła, jest poprawna, ponieważ opisuje klasyczną technikę oświetleniową znaną jako światłocień z trójkątem. W tej metodzie, światło jest ustawione pod kątem, co powoduje, że cień nosowy tworzy charakterystyczny trójkąt na policzku. To podejście jest nie tylko estetyczne, ale i praktyczne, ponieważ pomaga w modelowaniu rysów twarzy, dodając głębi i trójwymiarowości portretom. W praktyce, fotografowie często korzystają z jednego źródła światła głównego (np. softboxa), które jest umieszczone w taki sposób, aby tworzyć ten efekt. Technika ta jest zgodna z zasadami oświetlenia portretowego i jest szeroko stosowana w branży fotograficznej, szczególnie w sesjach zdjęciowych oraz na planach filmowych, gdzie kluczowe jest uchwycenie naturalnych konturów i cech modeli. Korzystając z tej metody, fotografowie mogą uzyskać dramatyczne efekty, które przyciągają uwagę widza.

Pytanie 4

Najnowszym trendem w dziedzinie nośników pamięci do profesjonalnych aparatów fotograficznych jest

A. wykorzystanie pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym

B. powrót do kart SD ze względu na ich niską cenę i powszechność

C. transmisja bezprzewodowa obrazów bezpośrednio do chmury

D. zapis bezpośrednio na dyski SSD za pomocą interfejsu PCIe

Wybór powrotu do kart SD ze względu na ich niską cenę i powszechność, a także pomysły na wykorzystanie pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym lub transmisję bezprzewodową obrazów do chmury, są nieaktualne w kontekście profesjonalnych zastosowań fotograficznych. Karty SD, mimo że są szeroko stosowane i tańsze, mają ograniczenia prędkości zapisu, które mogą być niewystarczające dla profesjonalistów pracujących z wysokiej jakości materiałem. W praktyce, przy pracy z plikami RAW, ich transfer może być zbyt wolny, co prowadzi do frustracji w trakcie sesji zdjęciowych. W przypadku pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym, choć teoretycznie mogłoby to poprawić prędkość, to w rzeczywistości takie rozwiązanie jest zbyt skomplikowane i kosztowne, aby stać się powszechne. Co więcej, pamięć RAM nie jest projektowana do długoterminowego przechowywania danych, co czyni ją nieodpowiednią do użycia w fotografii. Z kolei transmisja bezprzewodowa obrazów do chmury, choć wygodna, wiąże się z problemami z opóźnieniami, prędkością transferu i wymaga stałego dostępu do internetu, co jest kluczowe w sytuacjach, gdy liczy się każda sekunda. Te wszystkie aspekty wskazują, że trendy są ukierunkowane na zwiększenie wydajności i niezawodności, co najlepiej realizuje zapis na dyskach SSD za pomocą PCIe.

Pytanie 5

Obraz, który charakteryzuje się dużymi zniekształceniami spowodowanymi przez dystorsję, powstaje przy wykorzystaniu obiektywu

A. portretowego

B. standardowego

C. rybie oko

D. długoogniskowego

Obiektyw typu rybie oko to specjalny rodzaj obiektywu szerokokątnego, który charakteryzuje się ekstremalnym kątem widzenia, zwykle wynoszącym od 180 do 220 stopni. Dzięki swojej konstrukcji, obiektywy te wprowadzają znaczące zniekształcenia, które są zamierzone i wykorzystywane w kreatywnej fotografii. Zniekształcenia te polegają na silnym zgięciu linii prostych oraz na powstawaniu efektu kulistego obrazu. Fotografia wykonana obiektywem rybie oko może być używana w różnych dziedzinach, w tym w architekturze, gdzie efekt ten może podkreślić przestronność wnętrz, a także w fotografii przyrodniczej i sportowej, gdzie uwydatnia dynamikę i ruch. Warto zwrócić uwagę, że obiektywy te są powszechnie stosowane w fotografii artystycznej, gdzie zniekształcenia są elementem wyrazu artystycznego, a także w filmach, gdzie dodają unikalnych efektów wizualnych. W przypadku pracy ze zdjęciami wykonanymi obiektywem rybie oko, ważne jest, aby mieć świadomość zasad postprodukcji, aby maksymalnie wykorzystać potencjał zniekształceń.

Pytanie 6

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować

A. osłonę przeciwsłoneczną.

B. telekonwerter.

C. filtr UV.

D. statyw.

Wielu początkujących fotografów często myli funkcje różnych akcesoriów, co prowadzi do niezbyt trafnych wyborów w praktyce. Statyw przydaje się głównie w sytuacjach, kiedy zależy nam na stabilizacji aparatu – szczególnie przy długich czasach naświetlania czy w fotografii nocnej. Nie ograniczy on jednak w żaden sposób odbić światła czy refleksów powstających na soczewkach obiektywu podczas słonecznego dnia; jego zadanie to wyeliminowanie poruszenia zdjęcia, a nie walka ze światłem bocznym. Filtr UV przez lata był stosowany, gdy materiały światłoczułe były bardziej podatne na promieniowanie ultrafioletowe, a także do ochrony frontowej soczewki, ale w nowoczesnych aparatach cyfrowych praktycznie nie wpływa na jakość obrazu czy redukcję refleksów – nie jest skutecznym narzędziem na flary czy odbicia. Spotkałem się z opinią, że filtr UV "coś poprawia", ale to raczej mit powtarzany z dawnych czasów. Telekonwerter natomiast służy do wydłużenia ogniskowej obiektywu, czyli zwiększa zbliżenie, co może być przydatne przy fotografii przyrodniczej czy sportowej, ale w ogóle nie rozwiązuje problemu nadmiaru światła, flar czy refleksów. To typowy przykład, kiedy ktoś sięga po droższe akcesoria, myśląc, że rozwiążą wszystkie bolączki – tymczasem każdy z nich ma zupełnie inne zastosowanie. Moim zdaniem, warto dobrze znać funkcję każdego narzędzia i kierować się nie tylko tym, co "popularne" w sklepach czy na forach, ale rzeczywistymi potrzebami zdjęciowymi. Ograniczenie refleksów i odbić to zadanie stricte dla osłony przeciwsłonecznej, która powinna być podstawowym wyposażeniem każdego plenerowca.

Pytanie 7

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. żabią.

B. powietrzną.

C. ptasią

D. normalną.

Przy ocenie zdjęcia nietrudno wpaść w pułapkę mylenia perspektyw, zwłaszcza gdy nie do końca rozróżnia się ich praktyczne zastosowanie. Żabia perspektywa to klasyczny przykład, gdy fotograf znajduje się bardzo nisko, często nawet tuż przy ziemi, i patrzy w górę – tak, jakby obserwował świat oczami żaby. Ten efekt jest wykorzystywany do podkreślania monumentalizmu, pokazania obiektów jako większych i bardziej dominujących niż są w rzeczywistości. Na analizowanym zdjęciu wyraźnie brakuje tej cechy – widzimy bowiem wszystko z góry, a nie z dołu. Perspektywa normalna, która jest chyba najpopularniejsza w codziennej fotografii, to po prostu widok z poziomu oczu stojącego człowieka. Umożliwia ona naturalne odwzorowanie sceny, tak jak widzimy ją na co dzień, ale zdecydowanie nie pasuje do tej sytuacji – roślina nie została sfotografowana z ludzkiego punktu widzenia, tylko właśnie z góry. Jeśli chodzi o perspektywę powietrzną, to jest to w ogóle mylący termin, bo odnosi się nie tyle do punktu widzenia, co do efektu oddalania się obiektów na dalszym planie. W klasycznej teorii malarstwa i grafiki perspektywa powietrzna oznacza zjawisko zamglenia i zmiany kolorystyki wraz ze wzrostem odległości, a nie sposób ustawienia aparatu. Widać więc, że kluczowy błąd polega tutaj na utożsamianiu samego kierunku patrzenia z innymi efektami wizualnymi lub na ignorowaniu rzeczywistego położenia fotografa względem obiektu. Dobre opanowanie definicji i praktycznych zastosowań perspektyw może mocno ułatwić poprawną analizę zdjęć i ich profesjonalne wykonywanie.

Pytanie 8

W przypadku, gdy aparat nie będzie używany przez dłuższy okres, powinno się przede wszystkim

A. wyjąć baterie z urządzenia

B. przetrzeć korpus delikatną ściereczką nasączoną rozpuszczalnikiem

C. usunąć matrycę i ją wyczyścić

D. odstawić aparat w dobrze wentylowane miejsce

Wyjęcie baterii z aparatu fotograficznego, gdy nie jest on używany przez dłuższy czas, jest kluczową praktyką, która zabezpiecza zarówno akumulator, jak i sam aparat. Akumulatory litowo-jonowe, powszechnie używane w aparatach, mogą z biegiem czasu ulegać degradacji, zwłaszcza jeśli pozostają w urządzeniu, gdzie mogą być narażone na niekorzystne warunki, takie jak wysokie temperatury czy wilgoć. Wyjmując baterie, zmniejszamy ryzyko ich samozapłonu, a także unikamy sytuacji, w której bateria zaczyna przeciekać, co może uszkodzić elektronikę aparatu. Dodatkowo, aparaty powinny być przechowywane w chłodnych, suchych miejscach, co dodatkowo wydłuża żywotność akumulatorów. Warto również pamiętać o regularnym sprawdzaniu stanu baterii, nawet jeśli aparat nie jest używany, aby zapewnić jego gotowość do działania w momencie, gdy będzie potrzebny. Przykładem dobrych praktyk jest stosowanie specjalnych pojemników na baterie, które chronią je przed uszkodzeniami mechanicznymi i zwarciami.

Pytanie 9

Zdjęcie wykonano przy zastanym oświetleniu

A. bocznym skierowanym.

B. przednim rozproszonym.

C. przednim skierowanym.

D. bocznym rozproszonym.

Wybór odpowiedzi związanej z oświetleniem bocznym skierowanym lub rozproszonym wskazuje na niepełne zrozumienie zasad oświetlenia w fotografii. Oświetlenie boczne, niezależnie od tego, czy jest skierowane, czy rozproszone, zazwyczaj generuje dłuższe cienie oraz efekty bardziej dramatyczne, ponieważ światło pada z boku obiektu. W przypadku zdjęcia z wyraźnymi, ostrymi cieniami, można zauważyć, że takie oświetlenie nie jest w stanie generować tak zdefiniowanych konturów, jak to ma miejsce przy oświetleniu przednim. Cienie rzucane w kierunku przeciwnym do źródła światła powiązane są z typowym zachowaniem światła skierowanego z przodu. Z kolei odpowiedzi wskazujące na oświetlenie przednie rozproszone są również błędne, ponieważ rozproszone światło powoduje zmiękczenie cieni, co nie znajduje odzwierciedlenia w analizowanym obrazie. Często mylnie zakłada się, że jakiekolwiek światło padające z przodu może być uznane za przednie rozproszone, co jest nieprawidłowe. Teoretyczna wiedza o zachowaniu światła oraz jego wpływie na percepcję obiektów jest kluczowa w fotografii. Dlatego zrozumienie różnicy między odmiennych rodzajami oświetlenia pozwala na świadome podejmowanie decyzji przy tworzeniu kompozycji fotograficznych. W każdej sytuacji fotograficznej kluczowe jest nauczenie się rozpoznawania, które źródło światła najlepiej pasuje do zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 10

Kiedy fotografia podlega ochronie prawnej w zakresie praw autorskich?

A. stanowi formę przekazu bez wyraźnych cech osobistych

B. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

C. jest oryginalna i ukazuje indywidualną twórczość autora

D. jest duplikowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy wykazuje oryginalność oraz indywidualny charakter, co oznacza, że powinna być wynikiem kreatywnego procesu twórcy. Oryginalność w kontekście prawa autorskiego odnosi się do unikalności pracy, co oznacza, że zdjęcie nie może być jedynie kserokopią lub reprodukcją istniejącego dzieła. Przykładem mogą być zdjęcia artystyczne, które przejawiają osobisty styl fotografa, czy też dokumentacje unikalnych wydarzeń. Zgodnie z międzynarodowymi standardami ochrony praw autorskich, jak konwencja berneńska, kreatywne podejście do tematu, kompozycja oraz techniki fotograficzne wpływają na uznanie danego dzieła za chronione prawem autorskim. W praktyce oznacza to, że jeśli autor wytrwale pracuje nad swoimi zdjęciami, wprowadza unikalne elementy i techniki, to jego prace mogą być objęte ochroną prawną. Warto pamiętać, że każdy, kto planuje publikację lub sprzedaż swoich zdjęć, powinien być świadomy przysługujących mu praw oraz możliwości ich egzekwowania.

Pytanie 11

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. wypełnienie wzorkiem.

B. polecenie poziomy.

C. wypełnienie gradientowe.

D. polecenie krzywe.

No i właśnie, wypełnienie wzorkiem to taka funkcja w Photoshopie, która pozwala nałożyć na zdjęcie powtarzający się motyw graficzny – tzw. pattern. To coś zupełnie innego niż zwykłe mieszanie kolorów czy korekta jasności. Z mojego doświadczenia, kiedy chcemy uzyskać taki efekt jak na zdjęciu po prawej, gdzie cała powierzchnia jest pokryta bardzo regularnym, geometrycznym wzorem, stosowanie wypełnienia wzorkiem jest najbardziej profesjonalne i kontrolowane. W praktyce – możesz korzystać z gotowych wzorów Photoshopa albo dodać swój własny pattern, co daje ogromną swobodę twórczą. To jest też często wykorzystywane w projektowaniu graficznym, na przykład przy tworzeniu tapet, tekstur do gier czy nawet w reklamach. Dobrą praktyką branżową jest budowanie własnej bazy wzorków, żeby projekty były unikalne. Polecenie to działa nie tylko na całych warstwach – można też ograniczyć je do zaznaczonego fragmentu, co przydaje się np. w retuszu zdjęć albo stylizacji określonych elementów na stronie www. Pattern Fill pozwala też kontrolować skalę i orientację wzorku, co jest dużą przewagą nad innymi narzędziami. Moim zdaniem, jak ktoś chce osiągnąć maksymalną powtarzalność i estetykę efektu, to właśnie po wzorek powinien sięgnąć. W sumie, bez tej funkcji praca wielu grafików byłaby nieporównywalnie trudniejsza.

Pytanie 12

Dla uzyskania efektu prowadzonej rozmowy przy użyciu telefonów komórkowych w kompozycji fotografii zastosowano częściowe odejście od zasady

A. trójpodziału.

B. podziału ukośnego.

C. złotego podziału.

D. podziału diagonalnego.

Zasady kompozycji, takie jak złoty podział, trójpodział czy inne, mają na celu ułatwienie tworzenia harmonijnych obrazów, jednak ich błędne zrozumienie może prowadzić do niepoprawnych wniosków. Złoty podział, na przykład, opiera się na proporcjach, które nie są wykorzystywane w tej sytuacji, a ich stosowanie do fotografii osób rozmawiających mogłoby wprowadzać niepotrzebny chaos w kadrze, wywołując wrażenie braku równowagi. Podobnie, podział ukośny oraz podział diagonalny to techniki, które mają swoje miejsce w specyficznych kontekstach. W przypadku prowadzonej rozmowy, kluczowe jest uwzględnienie interakcji między osobami, co może zostać zaburzone przez nadmierne trzymanie się zasad podziałów, które skupiają uwagę na statycznych elementach kompozycji. Typowym błędem myślowym jest mylenie zasad kompozycji z sztywnymi regułami, które muszą być przestrzegane. W rzeczywistości, fotografia to sztuka, która pozwala na kreatywność i wyrażenie emocji, a zbytnie trzymanie się reguł może ograniczać nasze możliwości artystyczne. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, kiedy i jak stosować te zasady, aby nie stracić z oczu głównego celu fotografii - komunikacji emocjonalnej i interakcji między osobami.

Pytanie 13

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. uśredniony.

B. punktowy.

C. centralnie ważony.

D. matrycowy.

W praktyce fotografowania scen o wysokim kontraście wybór trybu pomiaru światła ma kluczowe znaczenie dla zachowania detali w jasnych i ciemnych partiach. Często spotyka się przekonanie, że pomiar matrycowy czy uśredniony poradzi sobie najlepiej, bo analizuje całą scenę lub jej większą część. Jednak oba te tryby mają tendencję do „wyrównywania” ekspozycji, czyli takiego doboru parametrów, aby całość kadru była kompromisem – niestety często kosztem utraty szczegółów w światłach lub cieniach. Pomiar matrycowy korzysta z zaawansowanych algorytmów, które bardzo dobrze sprawdzają się przy równomiernym oświetleniu, jednak w skrajnych warunkach może zignorować małe, ale ważne fragmenty jasnych partii, przez co np. niebo lub jasne plamy światła stają się przepalone. Pomiar uśredniony, jak sama nazwa mówi, bierze pod uwagę całą powierzchnię kadru, co przy dużym kontraście kończy się utratą części informacji w mocno oświetlonych miejscach (albo w cieniach). Centralnie ważony to taki pomiar pośredni – daje priorytet centrum kadru, ale nadal nie jest precyzyjny względem małych jasnych detali na obrzeżach. Wybieranie tych trybów wynika często z chęci uproszczenia sobie pracy albo nieznajomości działania pomiaru punktowego. Tymczasem dla świadomej kontroli ekspozycji – a zwłaszcza wtedy, gdy zależy Ci na zachowaniu faktur czy tekstur w światłach – tylko punktowy zapewnia odpowiednią precyzję. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób przecenia automatyczne tryby i nie docenia siły ręcznego sterowania ekspozycją. Warto więc świadomie sięgać po pomiar punktowy, by nie polegać na ogólnych algorytmach, tylko mieć realny wpływ na kluczowe fragmenty zdjęcia. To właśnie pozwala uzyskać profesjonalnie wyglądające efekty nawet w trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 14

Zgoda na opublikowanie wizerunku wymagana jest, jeśli fotografowana osoba

A. jest głównym motywem zdjęcia.

B. została sfotografowana podczas wydarzenia publicznego.

C. pełni funkcję publiczną podczas wykonywania zdjęcia.

D. jest częścią grupy.

Dokładnie tak, zgoda na opublikowanie wizerunku jest wymagana wtedy, gdy dana osoba jest głównym motywem zdjęcia. W praktyce oznacza to, że jeśli ktoś jest na zdjęciu wyeksponowany, łatwo go rozpoznać i stanowi centralny punkt kadru, to przed publikacją zdjęcia trzeba uzyskać jego zgodę. Takie podejście wynika wprost z przepisów prawa autorskiego, a dokładniej – z artykułu 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Kluczowe jest tu rozróżnienie między wizerunkiem osoby będącej przypadkowym tłem, a osobą faktycznie sfotografowaną z zamiarem ukazania jej postaci. W branży fotograficznej panuje niepisana zasada: jeśli masz wątpliwości, czy ktoś jest głównym motywem – lepiej poproś o pisemną zgodę, bo to zabezpiecza przed ewentualnymi roszczeniami. Mam wrażenie, że większość niedoświadczonych fotografów nie docenia tej kwestii i nierzadko wpada w pułapkę myślenia, że skoro zdjęcie jest zrobione na ulicy, to już wszystko można. Praktyka jednak pokazuje, że warto być ostrożnym, szczególnie gdy zdjęcia mają trafić do Internetu, mediów czy na stronę firmy. Dodatkowo, pamiętaj, że wizerunek to nie tylko twarz – czasami charakterystyczny wygląd, tatuaż czy stylizacja też wystarczą do identyfikacji osoby. Dlatego na rynku pracy zawodowi fotografowie i graficy zawsze dbają o formalności i zdobywają zgody na publikację. To po prostu rozsądne i profesjonalne podejście, które oszczędza wielu problemów w przyszłości.

Pytanie 15

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

B. stworzeniu plików RAW

C. przygotowaniu kopii zdjęciowych

D. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

Skanowanie fotografii polega na zamianie materiału analogowego na cyfrowy, co jest kluczowym procesem w archiwizacji i obróbce zdjęć. Podczas skanowania, fizyczne zdjęcie, zwykle wykonane na papierze fotograficznym, jest przetwarzane przez skaner, który rejestruje obraz w formie cyfrowej. Proces ten polega na analizie pikseli, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu z zachowaniem detali i kolorów. W praktyce, skanowanie pozwala również na dalsze manipulacje zdjęciami w programach graficznych, umożliwiając ich edycję, retusz czy digitalizację archiwalnych zasobów. W branży fotograficznej standardem jest używanie skanerów o wysokiej rozdzielczości, aby zapewnić maksymalną jakość skanowanych obrazów. Dodatkowo, digitalizacja materiałów analogowych staje się istotna w kontekście dziedzictwa kulturowego, gdzie archiwizacja i ochrona zdjęć historycznych stają się priorytetem.

Pytanie 16

Do wykonania zdjęcia użyto oświetlenia

A. przednio-górnego.

B. boczno-górnego.

C. konturowego.

D. przedniego.

Odpowiedź boczno-górnego oświetlenia jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że cienie skierowane są w dół i lekko na bok. Taki układ oświetlenia sugeruje, że źródło światła znajduje się na poziomie boku obiektów oraz nieco powyżej nich. To podejście jest często stosowane w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie kluczowe jest uzyskanie trójwymiarowego efektu poprzez odpowiednie modelowanie światłem. W praktyce, oświetlenie boczno-górne pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, co podkreśla fakturę i detale obiektów. W branży fotograficznej standardem jest korzystanie z takich układów oświetleniowych, aby uzyskać bardziej złożony i interesujący obraz. Warto również wspomnieć, że techniki takie jak wykorzystanie softboxów lub reflektorów mogą wzmocnić efekty bocznego oświetlenia, co jest standardową praktyką w studiach fotograficznych.

Pytanie 17

Technika obrazowania computational photography polega na

A. wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów

B. zastosowaniu specjalnych filtrów optycznych redukujących aberracje chromatyczne

C. fotografowaniu z wykorzystaniem specjalnych statywów z programowalnym ruchem

D. tworzeniu obrazów o podwyższonej rozdzielczości przez interpolację danych

Technika obrazowania znana jako computational photography, polega na wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów. Dzięki zaawansowanym metodom obliczeniowym, możliwe jest uzyskanie efektów, które byłyby trudne lub wręcz niemożliwe do osiągnięcia w tradycyjnej fotografii. Przykładem może być HDR (High Dynamic Range), gdzie kilka zdjęć o różnych ekspozycjach jest łączonych, aby uzyskać szerszy zakres tonalny i szczegółowość w jasnych oraz ciemnych obszarach. To podejście jest nie tylko praktyczne, ale również szeroko stosowane w branży, zwłaszcza w fotografii krajobrazowej i architektonicznej. Inne zastosowania obejmują zdjęcia panoramiczne, gdzie wiele ujęć jest łączonych w jeden duży obraz, co nie tylko zwiększa rozdzielczość, ale także pole widzenia. W dzisiejszych czasach zintegrowane algorytmy w aparatach smartfonów pozwalają na uzyskiwanie profesjonalnych efektów w łatwy sposób.

Pytanie 18

Które z poniższych urządzeń służy do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni?

A. Eksponometr

B. Tachometr

C. Dalmierz

D. Reflektometr

Tachometr, dalmierz i eksponometr to urządzenia, które mają różne zastosowania, ale nie są przeznaczone do pomiaru współczynnika odbicia światła. Tachometr służy do pomiaru prędkości ruchu obiektów oraz do określania odległości na podstawie czasu przebytego przez dany obiekt. Jego zastosowanie występuje głównie w geodezji i budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary prędkości są kluczowe. Dalmierz, z kolei, jest stosowany do pomiaru odległości, zazwyczaj przy użyciu technologii laserowej lub ultradźwiękowej. W kontekście pomiarów optycznych jego rola jest ograniczona, ponieważ nie analizuje on właściwości odbicia światła. Eksponometr to urządzenie używane w fotografii do pomiaru ilości światła, które pada na powierzchnię. To także nie ma związku z pomiarem odbicia, a raczej z ekspozycją obrazu. Powszechnym błędem jest mylenie tych rodzajów urządzeń oraz ich funkcji. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że każde z tych urządzeń ma swoje specyficzne zastosowanie, które nie pokrywa się z funkcją reflektometru. Często przy wyborze odpowiedniego narzędzia do pomiarów użytkownicy mogą się mylić, jeśli nie są świadomi różnic między nimi. Właściwe zrozumienie i zastosowanie tych urządzeń jest kluczowe, aby uzyskać dokładne i wiarygodne wyniki pomiarów w praktyce.

Pytanie 19

Na zdjęciu uzyskano efekt

A. solaryzacji.

B. kserokopii.

C. luksografii.

D. posteryzacji.

Solaryzacja to ciekawa technika fotograficzna, która sprawia, że jasne obszary zdjęcia mają odmienne tony niż reszta. Na tym zdjęciu super widać, jak te jasne miejsca są odwrócone, a ciemniejsze zostają takie, jakie były. Używają jej artyści i fotografowie, bo daje szansę na stworzenie naprawdę zaskakujących efektów. Można z tym bawić się w sztuce, tworząc surrealistyczne kompozycje, albo w fotografii, żeby dodać inny klimat zdjęciu. Co więcej, można też wykorzystać solaryzację podczas wywoływania zdjęć, bo dobrze naświetlony materiał światłoczuły może dać świetne rezultaty. Myślę, że warto eksperymentować z tym w pracy, zwłaszcza przy kreatywnych projektach fotograficznych, bo rozwija to umiejętności analizy wizualnej.

Pytanie 20

Na ilustracji przedstawiono zastosowanie filtra

A. wyostrzenie.

B. usuwanie przeplotu.

C. solaryzacja.

D. redukcja szumów.

Solaryzacja to naprawdę ciekawy efekt – na zdjęciu po prawej widać wyraźnie, jak obraz zmienia charakter, pojawiają się nietypowe, prawie surrealistyczne barwy, a jasne i ciemne partie jakby zamieniają się miejscami. To jest właśnie klasyczny przykład solaryzacji. W fotografii analogowej powstaje po częściowym naświetleniu negatywu światłem, a w cyfrowej – przez odpowiednią operację na poziomach jasności pikseli. Efekt ten bywa wykorzystywany w grafice artystycznej i eksperymentalnej, bo pozwala uzyskać niecodzienne, wręcz psychodeliczne rezultaty. W praktyce, solaryzacja świetnie sprawdza się podczas tworzenia plakatów, okładek muzycznych, czy tam gdzie zależy nam na mocnym, abstrakcyjnym wyrazie. Odwołując się do standardów: wiele programów graficznych, takich jak Photoshop czy GIMP, posiada gotowe filtry solaryzujące – to jeden z klasycznych filtrów efektowych. Często spotykam się z tym efektem podczas zajęć z edycji zdjęć – pozwala dzieciakom zrozumieć, jak można bawić się z tonacjami i światłem w fotografii cyfrowej. Solaryzacja nie ma nic wspólnego z wyostrzaniem czy redukcją szumów, działa zupełnie inaczej, bo ingeruje w sposób bardzo kreatywny w strukturę tonalną obrazu. Warto czasem poeksperymentować z tym filtrem, bo jego efekty potrafią pozytywnie zaskoczyć nawet doświadczonych grafików.

Pytanie 21

Przy tworzeniu planu sesji zdjęciowej do fotografowania w technice wysokiego klucza, co należy wziąć pod uwagę?

A. ciemne tło, oświetlenie skierowane

B. ciemne tło, oświetlenie rozproszone

C. jasne tło, oświetlenie skierowane

D. jasne tło, oświetlenie rozproszone

Wybór ciemnego tła w fotografii wysokiego klucza jest nieodpowiedni, ponieważ ta technika opiera się na jasności i lekkości obrazu. Ciemne tło wprowadza ciężkość i może powodować, że cała kompozycja będzie wydawać się przytłaczająca, co całkowicie koliduje z zamysłem wysokiego klucza, który powinien emanować radością i przestrzenią. Oświetlenie skierowane, zazwyczaj stosowane w technice niskiego klucza, generuje wyraźne cienie, co jest niewłaściwe w kontekście wysokiego klucza, gdzie pożądane jest rozproszone światło, które łagodnie oświetla obiekt i minimalizuje widoczność cieni. Mylne może być również myślenie, że oświetlenie rozproszone działa tylko w kontekście ciemnych teł – w rzeczywistości, jest to technika, która najlepiej sprawdza się w jasnym otoczeniu, gdzie można uzyskać delikatne, naturalne światło. Błędne jest również założenie, że jasne tło z oświetleniem skierowanym przyniesie pożądany efekt; oświetlenie tego typu jest bardziej agresywne i sprawia, że zdjęcia stają się nieprzyjemne w odbiorze. Kluczowe dla sukcesu tej techniki jest zrozumienie, że celem jest nie tylko jasność, ale również harmonia między światłem a tłem, co w przypadku zastosowania nieodpowiednich elementów prowadzi do nieefektywnych i nieestetycznych rezultatów.

Pytanie 22

Jaką minimalną wartość rozdzielczości powinno mieć skanowanie oryginału w formacie 4 x 6 cali, aby uzyskać cyfrowy plik o rozdzielczości 1200 x 1800 pikseli?

A. 350 ppi

B. 300 ppi

C. 200 ppi

D. 250 ppi

Odpowiedzi 250 ppi, 200 ppi oraz 350 ppi są niepoprawne z kilku powodów. Rozdzielczość 250 ppi nie generuje wystarczającej liczby pikseli do uzyskania wymaganego rozmiaru pliku 1200 x 1800 pikseli, ponieważ przy tej rozdzielczości otrzymujemy jedynie 1000 x 1500 pikseli, co skutkuje gorszą jakością obrazu. Z kolei 200 ppi oblicza się jako 800 x 1200 pikseli, co również nie spełnia wymagań dotyczących rozdzielczości. Odpowiedź 350 ppi przekracza wymagania rozdzielczości dla tego formatu, co może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia rozmiaru pliku bez poprawy widocznej jakości. Takie typowe błędy myślowe wynikają z nieprawidłowego rozumienia zależności między wymiarami w calach a pikselami na cal. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że rozdzielczość musi być dostosowana do zamierzonego celu, a w przypadku druku materiałów wysokiej jakości, 300 ppi jest powszechnie uznawane za minimalny standard. Używanie niższej rozdzielczości prowadzi do utraty detali, co jest szczególnie widoczne na wydrukach, gdzie jakość obrazu jest krytyczna.

Pytanie 23

Mnożenie, różnica, kolor oraz nakładka i ekran to terminy używane w programie PowerPoint?

A. efektów podkreślających tekst, które są zgrupowane w narzędziu WordArt w programie PowerPoint

B. trybów mieszania warstw w programie Adobe Photoshop

C. efektów animacji, które można zastosować do każdego elementu w prezentacji

D. artystycznych filtrów zebranych w komendzie stylizacja w programie Adobe Photoshop

W odpowiedziach wskazujących na efekty animacji oraz efekty wyróżniające tekst w programie PowerPoint, popełniane są istotne błędy w rozumieniu narzędzi dostępnych w różnych programach graficznych i prezentacyjnych. Efekty animacji w PowerPoint służą do wprowadzania elementów na slajd w dynamiczny sposób, co jest całkowicie różne od trybów mieszania warstw, które koncentrują się na interakcji kolorów w grafice rastrowej. Animacje są użyteczne w kontekście prezentacji, by przyciągnąć uwagę widza, ale nie mają zastosowania w edycji graficznej, gdzie istotne są kolory i ich współdziałanie. Z kolei efekty wyróżniające tekst w narzędziu WordArt to funkcje skupione na estetyce tekstu, a nie na manipulacji warstwami, które są fundamentalne w Photoshopie. Wreszcie, filtry artystyczne w Photoshopie są narzędziem do stylizacji obrazów, ale nie obejmują one koncepcji mieszania warstw. Błędne przypisanie tych terminów do trybów mieszania warstw prowadzi do nieporozumień i ogranicza zdolność do efektywnego korzystania z zaawansowanych funkcji edycji graficznej. Zrozumienie różnic między tymi narzędziami jest kluczowe dla każdego, kto pracuje w dziedzinie grafiki komputerowej czy prezentacji multimedialnych.

Pytanie 24

W celu ograniczenia wilgoci w torbie fotograficznej, w której przechowywany jest sprzęt zdjęciowy, stosuje się

A. dodatkowe ściereczki z mikrowłókien.

B. saszetki z żelem krzemionkowym.

C. dodatkowe waciki i chusteczki papierowe.

D. saszetki zapachowe.

Saszetki z żelem krzemionkowym (tzw. silica gel) to już od lat absolutny standard, jeśli chodzi o ochronę sprzętu fotograficznego przed wilgocią. W sumie, ciężko sobie wyobrazić profesjonalną torbę na aparat czy obiektywy bez kilku takich woreczków. Ten żel działa na zasadzie adsorpcji pary wodnej z powietrza – pochłania wilgoć, która mogłaby osadzać się na delikatnych powierzchniach soczewek czy wewnątrz aparatu i prowadzić do powstawania korozji albo, co gorsza, grzyba na optyce. Moim zdaniem, to taki cichy bohater – nie rzuca się w oczy, ale potrafi uratować naprawdę drogi sprzęt przed uszkodzeniem. W praktyce, raz na kilka miesięcy warto wymienić lub „przepiec” saszetki (suszenie w piekarniku), bo z czasem tracą zdolność pochłaniania wilgoci. W branży foto-wideo żel krzemionkowy jest rekomendowany przez producentów aparatów – można to znaleźć nawet w oficjalnych instrukcjach obsługi sprzętu od Canona, Nikona czy Sony. To rozwiązanie tanie, skuteczne i łatwe w użyciu – nie ma praktycznie żadnych minusów, jeśli dba się o regularną wymianę lub regenerację. Warto też pamiętać, że takie saszetki przydają się nie tylko w torbie, ale i w szufladzie czy szafce, gdzie przechowujesz obiektywy – szczególnie w naszym klimacie, gdzie potrafi być naprawdę wilgotno. Ja sam zawsze wrzucam dodatkową saszetkę nawet do plecaka fotograficznego, bo nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się deszcz lub duża zmiana temperatury.

Pytanie 25

W celu wykonania w studio fotografii portretowej metodą low-key należy modela ustawić na tle

A. czarnym.

B. białym.

C. zielonym.

D. niebieskim.

Fotografia portretowa w stylu low-key to technika, która bazuje na dominacji ciemnych tonów, głębokich cieni i kontrastowego światła. Dlatego właśnie czarne tło jest tutaj absolutną podstawą. Dzięki niemu można w pełni kontrolować, które partie obrazu zostaną podkreślone światłem, a które pozostaną w mroku. Osobiście uważam, że korzystanie z czarnego tła sprawia, że zdjęcie nabiera pewnej tajemniczości i elegancji, a światło lepiej modeluje kształty twarzy czy ciała modela. Dobre praktyki mówią, żeby przy fotografii low-key ograniczać ilość światła padającego na tło, żeby uniknąć jego przypadkowego rozświetlenia i zawsze pilnować, by nie było na nim niepożądanych odbić. Fajną sprawą jest też to, że w studiu nie zawsze trzeba mieć idealnie czarną tkaninę – czasami nawet ciemnoszare lub granatowe tło, odpowiednio doświetlone (albo raczej nie doświetlone), da efekt głębokiej czerni. W branży uznaje się, że taki sposób pracy daje najbardziej profesjonalne efekty, a portrety stają się wyraziste i skupiają uwagę widza na emocjach modela. Warto poeksperymentować z kierunkiem i siłą światła, żeby osiągnąć różne ciekawe rezultaty – ale czarne tło to podstawa tego stylu.

Pytanie 26

W jakim celu używa się siatki kadrowej (grid) w wizjerze aparatu?

A. Do zwiększenia precyzji w ocenie głębi ostrości

B. Do poprawy dokładności ręcznego ustawiania ostrości

C. Do zmniejszenia refleksów świetlnych w wizjerze

D. Do ułatwienia kompozycji kadru zgodnie z zasadą trójpodziału

W fotografii zastosowanie siatki kadrowej nie ma bezpośredniego wpływu na zmniejszenie refleksów świetlnych w wizjerze. Refleksy świetlne są bardziej związane z jakością i budową wizjera oraz warunkami oświetleniowymi, a nie z siatką kadrową, która jest jedynie nakładką ułatwiającą kompozycję. Podobnie, siatka kadrowa nie wpływa bezpośrednio na poprawę dokładności ręcznego ustawiania ostrości. Ręczne ustawianie ostrości zależy bardziej od funkcji aparatu, takich jak powiększenie obrazu w wizjerze czy wskaźniki ostrości, a nie od samego gridu. Wreszcie, siatka kadrowa nie zwiększa precyzji w ocenie głębi ostrości. Głębia ostrości jest determinowana przez parametry takie jak przysłona, ogniskowa obiektywu i odległość od fotografowanego obiektu. Siatka kadrowa pomaga jedynie w wizualnej organizacji elementów zdjęcia, a nie w technicznych aspektach ostrości czy głębi ostrości. W praktyce, błędne zrozumienie funkcji siatki kadrowej może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania narzędzi fotograficznych i niedoceniania ich prawdziwych zalet. Ważne jest, aby rozróżniać funkcje kompozycyjne od technicznych, co pozwala na lepsze zrozumienie i wykorzystanie potencjału nowoczesnych aparatów fotograficznych.

Pytanie 27

Jaki obiektyw z dodatkowymi akcesoriami należy wykorzystać przy rejestracji obrazu, by skala odwzorowania obiektu na negatywie wynosiła 5:1?

A. Długoogniskowy z nasadką multiplikującą

B. Długoogniskowy z mieszkiem pośrednim

C. Standardowy z nasadką multiplikującą

D. Standardowy z pierścieniem pośrednim

Wybór standardowego obiektywu z nasadką multiplikującą, długoogniskowego z nasadką multiplikującą oraz długoogniskowego z mieszkiem pośrednim nie jest odpowiedni do uzyskania skali odwzorowania 5:1, ponieważ każde z tych rozwiązań ma swoje ograniczenia i specyfikę zastosowania. Nasadka multiplikująca zwiększa ogniskową obiektywu, co może skutkować lepszym oddaleniem od obiektu, ale jednocześnie obniża jakość obrazu poprzez wprowadzenie aberracji oraz zmniejszenie jasności, co nie jest zalecane przy fotografii makro. Długoogniskowy obiektyw z nasadką multiplikującą, choć wydaje się kuszącą opcją dla osiągnięcia większego powiększenia, w rzeczywistości powoduje problemy z głębią ostrości i może utrudniać ustawienie ostrości, co jest kluczowe w makrofotografii. Z kolei długoogniskowy obiektyw z mieszkiem pośrednim może być użyty do uzyskania powiększeń, ale jego konstrukcja nie sprzyja łatwej manipulacji i często wymaga większej stabilizacji, co w praktyce może być trudne do zrealizowania. Użytkownicy często popełniają błąd, sądząc, że każde powiększenie uzyskane za pomocą odpowiednich akcesoriów da pożądany efekt wizualny, co w rzeczywistości wymaga dokładnego dostosowania do specyfiki obiektu oraz warunków oświetleniowych. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi metodami oraz ich wpływu na jakość uzyskiwanego obrazu.

Pytanie 28

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop jest wykorzystywane do przywracania brakujących fragmentów podczas rekonstrukcji zniszczonych zdjęć?

A. Różdżka

B. Stempel

C. Lasso

D. Gąbka

Wybór gąbki, lassa lub różdżki jako narzędzi do rekonstrukcji zniszczonych obrazów nie jest odpowiedni, ponieważ każde z tych narzędzi ma inne zastosowanie. Gąbka to narzędzie, które służy głównie do zmiany nasycenia kolorów w wybranym obszarze obrazu, co nie ma wpływu na rekonstrukcję brakujących elementów. Jej działanie polega na rozjaśnianiu lub przyciemnianiu kolorów, co jest skuteczne przy korekcjach kolorystycznych, ale nie w przypadku naprawy uszkodzeń. Lasso to narzędzie służące do selekcji obszarów obrazu, umożliwiające precyzyjne zaznaczanie różnych kształtów. Choć jest przydatne w procesie edytowania, jego funkcjonalność nie obejmuje wypełniania brakujących elementów. Z kolei różdżka (Magic Wand) służy do selekcji obszarów o podobnym kolorze, co również nie jest skuteczne w kontekście rekonstrukcji. Użytkownicy mogą błędnie sądzić, że te narzędzia mają podobne funkcje do stempla, co prowadzi do nieporozumień w ich zastosowaniu. W rzeczywistości, każde z wymienionych narzędzi ma unikalne funkcjonalności, które sprawdzają się w innych, specyficznych kontekstach edycyjnych, ale nie w rekonstrukcji uszkodzonych obrazów.

Pytanie 29

Które z terminów nie jest powiązane z wadą optyczną szkieł?

A. Aberracja chromatyczna

B. Zmienna ogniskowa

C. Dystorsja

D. Paralaksa

Odpowiedź "zmienna ogniskowa" jest prawidłowa, ponieważ nie odnosi się bezpośrednio do wad optycznych soczewek, które definiują nieprawidłowości w reprodukcji obrazu. Zmienna ogniskowa to cecha soczewek, która pozwala na zmianę odległości ogniskowej, co jest istotne w kontekście soczewek zoom i obiektywów. Przykładem zastosowania soczewek o zmiennej ogniskowej są aparaty fotograficzne, gdzie różne ogniskowe umożliwiają uzyskanie różnych kątów widzenia i perspektyw. W kontekście optyki, wady soczewek, takie jak aberracje chromatyczne czy dystorsja, są problemami, które mogą wystąpić w wyniku użycia soczewek o stałej ogniskowej, a ich minimalizacja jest kluczowa w projektowaniu obiektywów i systemów optycznych, aby zapewnić wysoką jakość obrazu. Dobre praktyki branżowe obejmują również stosowanie odpowiednich powłok antyrefleksyjnych oraz systemów korekcji, które zmniejszają wspomniane wady optyczne.

Pytanie 30

Proces generowania modeli 3D na podstawie fotografii nazywany jest

A. skanowaniem laserowym

B. fotosyntezą

C. holografią

D. fotogrametrią

W kontekście podanych odpowiedzi, istotne jest zrozumienie, dlaczego inne terminy nie są poprawne w odniesieniu do generowania modeli 3D na podstawie fotografii. Fotosynteza to proces, w którym rośliny przekształcają energię słoneczną w energię chemiczną, co nie ma nic wspólnego z tworzeniem modeli 3D. Jest to koncepcja biologiczna, a nie technologiczna, więc nie może być zastosowana w kontekście fotogrametrii. Holografia z kolei to technika rejestracji i reprodukcji obrazu w trzech wymiarach poprzez użycie interferencji światła. Choć holografia ma swoje zastosowanie w technologii i nauce, nie bazuje na zdjęciach, lecz na zjawiskach optycznych, co czyni ją niewłaściwym terminem w tym przypadku. Z kolei skanowanie laserowe to technika, która wykorzystuje lasery do zbierania danych o otoczeniu w trzech wymiarach, ale jest to inna metoda niż fotogrametria, gdyż opiera się na pomiarze odległości, a nie na analizie zdjęć. Kluczowym błędem w podejściu do tego pytania może być mylenie metod opartych na obrazie z metodami opartymi na pomiarze, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Dobrze jest zrozumieć, że każda z technik ma swoje miejsce w różnych dziedzinach, a fotogrametria jest specyficzna dla analizy zdjęć i przekształcania ich w modele 3D.

Pytanie 31

Który z formatów umożliwia zapis obrazu z matrycy aparatu cyfrowego bez procesu interpolacji danych?

A. PNG

B. TIFF

C. NEF

D. JPEG

Wybór formatów JPEG, TIFF oraz PNG wskazuje na kilka nieporozumień związanych z zapisywaniem obrazów z matrycy aparatu fotograficznego. JPEG to popularny format używany do kompresji zdjęć, jednak charakteryzuje się stratną kompresją. Oznacza to, że podczas zapisu obrazu część danych jest usuwana, co prowadzi do utraty jakości oraz szczegółowości obrazu. JPEG jest często stosowany w przypadkach, gdy ważna jest szybkość i niewielki rozmiar pliku, jednak nie jest polecany do profesjonalnych zastosowań, gdzie jakość obrazu jest kluczowa. TIFF to format, który wspiera zarówno kompresję bezstratną, jak i stratną, jednak w praktyce jest znacznie cięższy i nie tak powszechnie stosowany w codziennej pracy, co czyni go mniej praktycznym dla szybkiego udostępniania zdjęć. PNG, z kolei, jest formatem przeznaczonym głównie do grafiki internetowej, a nie do przechowywania zdjęć. Obsługuje kompresję bezstratną, lecz nie jest używany w kontekście obrazów surowych z matryc, co sprawia, że jego zastosowanie w profesjonalnej fotografii jest ograniczone. Wybór formatu zapisu obrazu powinien być zgodny z zamierzonym użyciem, a w przypadku profesjonalnej fotografii zaleca się korzystanie z formatów surowych, które zachowują maksimum danych i jakości.

Pytanie 32

Dzieło, w którym wyraźnie przeważają jasne tonacje, zostało stworzone w technice

A. niskiego klucza

B. wysokiego klucza

C. pseudosolaryzacji

D. izohelii

Odpowiedź 'wysokiego klucza' jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki, w której dominują jasne tony i światło. Wysoki klucz charakteryzuje się jasnym oświetleniem oraz minimalną ilością cieni, co sprawia, że obraz staje się lekki i eteryczny. Technika ta jest często wykorzystywana w portretach, reklamach oraz w sztuce, aby przekazać wrażenie radości, świeżości lub delikatności. Przykładem może być fotografia mody, gdzie jasne tła i odbicie światła nadają modelkom subtelny i elegancki wygląd. W praktyce, artyści i fotografowie stosują różnorodne źródła światła, takie jak softboxy czy reflektory, aby uzyskać pożądany efekt wizualny. Wysoki klucz znajduje również zastosowanie w malarstwie, gdzie twórcy używają jasnych kolorów i technik mieszania, aby stworzyć harmonijne i optymistyczne kompozycje. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalistów w dziedzinie sztuki wizualnej, ponieważ pozwala na świadome kreowanie atmosfery i emocji w dziełach.

Pytanie 33

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

B. nasączoną watkę.

C. specjalne pióro czyszczące.

D. szmatkę.

Matryca aparatu to bardzo delikatny element, który łatwo uszkodzić lub zarysować. Dlatego tak ważne jest, żeby używać do jej czyszczenia tylko sprawdzonych narzędzi. Specjalne pióro czyszczące, tzw. lens pen, zostało właśnie stworzone z myślą o takich zadaniach – jego końcówka wykonana jest z miękkiego materiału, często z dodatkiem węgla aktywnego, co pozwala skutecznie usuwać kurz, drobinki i lekkie zanieczyszczenia, nie ryzykując zarysowań. Moim zdaniem, to też najlepszy wybór, jeśli komuś zależy na bezpieczeństwie matrycy i długowieczności sprzętu. Profesjonaliści stosują pióra czyszczące nie tylko do matryc, ale też do soczewek czy filtrów, bo są po prostu sprawdzone. Oczywiście, samo użycie pióra to nie wszystko – ważne jest odpowiednie przygotowanie, np. przedmuchanie matrycy gruszką, żeby nie wcierać większych drobin. Branża foto raczej jednogłośnie poleca tego typu narzędzia jako pierwszy krok przed bardziej ryzykownymi metodami (np. mokrym czyszczeniem). Warto pamiętać, że niewłaściwe czyszczenie bardzo łatwo może doprowadzić do trwałych uszkodzeń, więc lepiej trzymać się dobrych praktyk i zainwestować w pióro czyszczące. To taki must-have każdego, kto poważnie myśli o fotografii cyfrowej.

Pytanie 34

Zdjęcie w skali 1:1 stanowi przykład

A. fotografii sportowej

B. zdjęcia lotniczego

C. makrofotografii

D. mikrofotografii

Makrofotografia to technika fotograficzna, która umożliwia uzyskanie powiększonych obrazów małych obiektów, takich jak owady, rośliny czy szczegóły przedmiotów. Zdjęcia w skali 1:1 oznaczają, że obiekt na zdjęciu jest przedstawiony w rzeczywistych wymiarach, co jest kluczowe w makrofotografii. Daje to możliwość ukazania detali, które byłyby niewidoczne gołym okiem. Przykładem zastosowania makrofotografii jest dokumentowanie przyrody, gdzie fotograf może uchwycić szczegóły skrzydeł motyli lub tekstur liści. Standardy w makrofotografii wymagają odpowiedniego oświetlenia i stabilizacji, co często osiąga się za pomocą statywów oraz lamp błyskowych. W praktyce, makrofotografia jest również wykorzystywana w nauce, na przykład w badaniach biologicznych do analizowania struktury komórek czy organizmów. Właściwe zrozumienie tej techniki pozwala na bardziej precyzyjne i artystyczne podejście do fotografii.

Pytanie 35

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. wypełnienie gradientowe.

B. polecenie krzywe.

C. polecenie poziomy.

D. wypełnienie wzorkiem.

Efekt widoczny na ilustracji po prawej stronie to klasyczny przykład zastosowania wypełnienia wzorkiem w programie Adobe Photoshop. Moim zdaniem to jedna z ciekawszych technik, bo pozwala w szybki sposób nadać zupełnie nowy charakter dowolnej powierzchni czy zdjęciu. Wzorek, czyli tzw. pattern, to powtarzalny motyw graficzny, który można nałożyć na wybrany obszar obrazu. W praktyce najczęściej używa się tego do tworzenia tekstur, symulowania tkanin, wykańczania tła czy nawet zabezpieczania zdjęć poprzez naniesienie delikatnego znaku wodnego. Standardy branżowe zalecają przygotowanie własnych wzorków w wysokiej rozdzielczości, żeby uniknąć niepożądanych szwów i powtórzeń, które mogą wyglądać niechlujnie na dużych powierzchniach. W Photoshopie dostęp do tej funkcji znajdziesz pod menu Edycja -> Wypełnij, a potem wybierasz typ wypełnienia 'Wzorek' i wskazujesz konkretny pattern z listy. Z mojego doświadczenia to często pomijana opcja, a w rzeczywistości daje ogromne pole do kreatywnej pracy, szczególnie przy projektowaniu grafiki użytkowej albo elementów do gier. Trzeba przyznać, że dobry wzorek potrafi niesamowicie uatrakcyjnić nawet najprostszą fotografię lub ilustrację. W przypadku tego zadania tylko wypełnienie wzorkiem mogło dać tak jednoznacznie powtarzalny, geometryczny efekt na całej powierzchni zdjęcia.

Pytanie 36

Zjawisko winietowania w obiektywie to

A. rozszczepienie światła na różne długości fali

B. spadek jasności obrazu na brzegach kadru

C. zamazanie obrazu przy małych przysłonach

D. zniekształcenia geometryczne obrazu

Zjawisko winietowania, znane również jako winietowanie krawędziowe, polega na spadku jasności obrazu w okolicy brzegów kadru. Jest to efekt, który można zaobserwować w wielu obiektywach, szczególnie w tych o dużych otworach przysłony. Winietowanie występuje często w wyniku konstrukcji obiektywu, gdzie światło padające na krawędzie soczewek może być mniej intensywne niż to, które dociera do centralnej części. W praktyce oznacza to, że podczas fotografowania, zwłaszcza przy szerokich otworach przysłony, zdjęcia mogą wyglądać na nieco ciemniejsze wokół krawędzi, co może być niepożądane w przypadku zdjęć krajobrazowych lub portretowych. Aby temu zaradzić, można używać filtrów ND (neutral density), które równomiernie rozpraszają światło na całym obrazie, lub stosować obiektywy o lepszej korekcji winietowania. Warto pamiętać, że w niektórych przypadkach winietowanie może być pożądanym efektem artystycznym, dodającym zdjęciu głębi i dramatyzmu.

Pytanie 37

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10×15 cm, jakie urządzenie powinno zostać użyte?

A. aparat wielkoformatowy

B. powiększalnik z głowicą filtracyjną

C. kopiarkę stykową

D. kolumnę reprodukcyjną

Wybór kolumny reprodukcyjnej, aparatu wielkoformatowego czy powiększalnika z głowicą filtracyjną na wykonanie pozytywów w skali 1:1 z negatywów 10×15 cm jest nieodpowiedni. Kolumna reprodukcyjna, choć użyteczna w reprodukcji płaskich obrazów, nie jest optymalna do zachowania pełnej skali, ponieważ przeważnie wykorzystuje obiektywy, które mogłyby wprowadzać zniekształcenia podczas reprodukcji. Ponadto, aparat wielkoformatowy jest przeznaczony do wykonywania zdjęć w dużych formatach, co w kontekście negatywów 10×15 cm jest niepraktyczne i może prowadzić do utraty jakości, a także niepotrzebnego komplikowania procesu. Z kolei powiększalnik z głowicą filtracyjną, choć doskonały do powiększania i korekcji tonalnej, nie jest właściwym narzędziem do uzyskania pozytywów w skali 1:1, ponieważ jest stworzony do pracy z negatywami, a jego głównym celem jest generowanie większych odbitek. Te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków, jak przekonanie, że skala odwzorowania może być osiągnięta przez inne techniki, które w rzeczywistości wnoszą tylko dodatkowe komplikacje i niepewności w procesie reprodukcji. Zrozumienie, że kopiarka stykowa jest jedynym odpowiednim narzędziem do tej konkretnej aplikacji, jest kluczowe dla uzyskania satysfakcjonujących i profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 38

Podział obrazu na mniejsze fragmenty ułatwiające tworzenie stron internetowych realizowany jest przez narzędzie

A. cięcie na plasterki

B. pędzel korygujący

C. magiczna gumka

D. lasso wielokątne

Cięcie na plasterki to technika używana w projektowaniu stron internetowych, która polega na dzieleniu obrazu na mniejsze sekcje. Ta metoda jest niezwykle przydatna, ponieważ umożliwia efektywne zarządzanie grafiką na stronie, co prowadzi do optymalizacji wydajności ładowania. Na przykład, zamiast umieszczać jeden duży plik graficzny, możemy podzielić obraz na mniejsze fragmenty, co skraca czas ładowania i poprawia responsywność strony. Dodatkowo, w przypadku modyfikacji tylko jednej sekcji obrazu, wystarczy zaktualizować tylko fragment, co oszczędza czas i zasoby. W praktyce, cięcie na plasterki przyczynia się do lepszej organizacji kodu HTML i CSS, a także wspiera techniki takie jak sprity CSS, które mogą znacząco zwiększyć wydajność witryny. Zastosowanie tej techniki jest zgodne z aktualnymi standardami projektowania stron internetowych, takimi jak Responsive Web Design (RWD), co podkreśla jej znaczenie w nowoczesnym projektowaniu graficznym.

Pytanie 39

Zastosowana na fotografii kompozycja obrazu nosi nazwę kompozycji

A. asymetrycznej.

B. centralnej.

C. otwartej.

D. kołowej.

Kompozycje asymetryczne, kołowe czy otwarte, mimo że mają swoje miejsce w sztukach wizualnych, nie są odpowiednie w kontekście rozety przedstawionej na fotografii. Kompozycja asymetryczna, choć dynamiczna i nowoczesna, nie zapewnia tej samej harmonii i równowagi, którą można zaobserwować w kompozycji centralnej. W przypadku asymetrii, elementy rozmieszczone są nierówno, co może wprowadzać chaos i dezorientację, a ich siła wynika z kontrastu, a nie z równowagi. Kołowa kompozycja, która z założenia koncentruje się na okręgu jako głównym kształcie, nie oddaje pełnej gamy symetrycznych właściwości, które charakteryzują kompozycje centralne. Kompozycje otwarte, z kolei, mogą prowadzić do rozproszenia uwagi, ponieważ nie mają wyraźnego punktu skupienia, co jest kluczowe dla skutecznej komunikacji wizualnej. W kontekście architektury, brak centralizacji w projektach może skutkować brakiem spójności w odbiorze budowli oraz wrażeniem chaosu, co jest przeciwieństwem zamierzonego efektu, który kompozycja centralna ma na celu osiągnąć. Takie myślenie może prowadzić do projektów, które nie są w stanie skutecznie przyciągać uwagi i angażować widza, co jest fundamentalnym błędem w sztuce wizualnej oraz projektowaniu.

Pytanie 40

Technika mobilnej fotografii wspomagana przez sztuczną inteligencję computational RAW polega na

A. wykorzystaniu uczenia maszynowego do redukcji szumów

B. automatycznym rozpoznawaniu sceny i doborze odpowiednich parametrów

C. łączeniu wielu ekspozycji i zastosowaniu zaawansowanych algorytmów do poprawy jakości obrazu

D. automatycznym retuszu portretów według zdefiniowanych wzorców

Automatyczne rozpoznawanie sceny i dobór odpowiednich parametrów to technika, która, choć powiązana z sztuczną inteligencją, nie odzwierciedla zasadności computational RAW. W kontekście mobilnej fotografii, rozpoznawanie sceny skupia się głównie na analizie jednego ujęcia, a nie na łączeniu wielu ekspozycji, co jest kluczowe dla computational RAW. Uczenie maszynowe do redukcji szumów również nie oddaje pełni możliwości, jakie daje computational RAW, ponieważ ogranicza się do poprawy jednego obrazu, a nie do tworzenia wielowarstwowego, dynamicznego obrazu. Z kolei automatyczny retusz portretów według zdefiniowanych wzorców to zupełnie inna technika, koncentrująca się na edycji jednego zdjęcia, a nie na jego złożoności wynikającej z przetwarzania wielu ekspozycji. Takie myślenie może prowadzić do błędnych wniosków, że sztuczna inteligencja w fotografii polega tylko na prostym przetwarzaniu obrazów, podczas gdy kluczowe jest zrozumienie, jak różne techniki współpracują ze sobą, aby uzyskać lepszą jakość zdjęć. W fotografii mobilnej ważne jest uświadomienie sobie, że advanced computational techniques stanowią fundament dla tworzenia zdjęć o wyższej jakości, co jest wciąż rozwijającą się dziedziną, w której znajomość podstaw jest niezbędna do osiągnięcia oczekiwanych rezultatów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej