Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:15
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:20

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie jest pole powierzchni kwadratowej działki na mapie w skali 1:2000, jeżeli na mapie w skali 1:500 wynosi ono 4,00 cm²?

A. 10 mm2

B. 25 mm2

C. 5 mm2

D. 50 mm2

Błędy w obliczaniach polegają głównie na niedokładnym zrozumieniu, jak skala wpływa na pole powierzchni. Wiele osób może mylnie sądzić, że zmiana skali przelicza się w sposób liniowy, co prowadzi do mylnego założenia, że pole powierzchni również zmienia się liniowo. W rzeczywistości, zmiana skali ma charakter kwadratowy. Przykładowo, jeśli osoba oblicza pole na nowej skali bez uwzględnienia przeliczenia na mm², mogłoby to prowadzić do błędnych wyników, takich jak 5 mm² czy 10 mm², które nie uwzględniają rzeczywistej różnicy w skali. Ponadto, osoby mogą zapominać o przeliczeniu jednostek, co skutkuje niepoprawnym oszacowaniem powierzchni. Każdy projektant map czy inżynier musi być świadomy tych zasad, aby unikać poważnych błędów w dokumentacji i projektowaniu, które mogą prowadzić do niezgodności w danych. Precyzyjność w obliczeniach powierzchni jest kluczowa dla zapewnienia zgodności z normami branżowymi oraz dla poprawnego wykonania projektów w budownictwie czy urbanistyce. Zrozumienie, jak skala wpływa na pomiary, jest fundamentalnym aspektem dla profesjonalistów zajmujących się geodezją i kartografią.

Pytanie 2

Korzystając z danych zamieszczonych w tabeli, oblicz kąt skręcenia pomiędzy układami współrzędnych wtórnym i pierwotnym.

Numer punktu	Układ pierwotny		Układ wtórny
	X^p	Y^p	X^w	Y^w
1	100,00	100,00	400,00	400,00
2	123,00	134,00	377,00	366,00
3	145,00	162,00	355,00	338,00
4	200,00	200,00	300,00	300,00

A. 300g

B. 50g

C. 250g

D. 200g

Wybierając inne odpowiedzi, mogłeś napotkać na specyficzne błędy w rozumieniu tematu obliczania kąta skręcenia. Często błędne odpowiedzi, takie jak 50g, 300g czy 250g, wynikają z niepoprawnego przeliczenia lub interpretacji danych z tabeli. W przypadku pierwszej z tych wartości, mogłeś zlekceważyć wpływ pełnego zakresu obrotu, który powinien być brany pod uwagę przy takich obliczeniach. Z kolei odpowiedzi 300g i 250g mogą być wynikiem mylenia jednostek lub próbowania dodawania kąta do dowolnej liczby, co nie jest poprawne. Kluczowym błędem jest zapominanie o zasadach geometrii i trigonometrii, które powinny być stosowane w takich przypadkach. Kąt skręcenia można także zrozumieć w kontekście transformacji współrzędnych, gdzie musimy podejść do obliczeń z perspektywy, jak różne układy wpływają na siebie wzajemnie. Zrozumienie tego tematu jest istotne w zastosowaniach inżynieryjnych, gdzie niewłaściwe obliczenia mogą prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu i realizacji. Wiedza na temat standardów obliczeń kątów jest niezbędna, aby unikać takich nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 3

Jakie jest pole powierzchni działki o wymiarach 20,00 m x 40,00 m na mapie zasadniczej wykonanej w skali 1:500?

A. 32,00 cm2

B. 3,20 cm2

C. 320,00 cm2

D. 0,32 cm2

Pole powierzchni działki oblicza się, mnożąc długość przez szerokość. W tym przypadku, działka ma wymiary 20,00 m długości i 40,00 m szerokości, co daje pole 20,00 m x 40,00 m = 800,00 m². Jednakże w skali 1:500, musimy przeliczyć te wymiary na jednostki mapy. W tej skali 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Zatem długość 20,00 m to 20,00 m / 500 = 0,04 m (4,00 cm), a szerokość 40,00 m to 40,00 m / 500 = 0,08 m (8,00 cm). Obliczając pole na mapie, mamy 4,00 cm x 8,00 cm = 32,00 cm². Takie przeliczenia są standardową praktyką w geodezji i kartografii, ułatwiając przedstawienie rzeczywistych wymiarów na płaszczyźnie w wygodnej formie. Ważne jest, aby zawsze pamiętać o przeliczeniach przy pracy z mapami, co jest kluczowe dla precyzyjnego planowania przestrzennego oraz w pracach budowlanych, gdzie dokładność pomiarów ma kluczowe znaczenie.

Pytanie 4

Korzystając z którego z poniższych wzorów można obliczyć teoretyczną sumę kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym dwustronnie?

A. [α] = AK - AP + n × 200g

B. [β] = AP + AK - n × 200g

C. [β] = AP - AK + n × 200g

D. [α] = AK + AP - n × 200g

Poprawna odpowiedź to [α] = AK - AP + n × 200g, ponieważ ten wzór precyzyjnie określa sumę teoretyczną kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym dwustronnie dowiązanym. Wzór ten uwzględnia różnicę między kątami zewnętrznymi (AK) a kątami wewnętrznymi (AP), a także liczbę punktów (n) w ciągu, co jest kluczowe w kontekście analizy geometrycznej. W praktyce, ten wzór jest szczególnie przydatny w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne wyznaczanie kątów jest niezbędne do tworzenia dokładnych map i projektów budowlanych. Na przykład, przy projektowaniu dróg, inżynierowie muszą obliczyć odpowiednie kąty, aby zapewnić prawidłowy przebieg trasy. Wzór ten wpisuje się w standardy geodezyjne, które definiują metody obliczeń kątów w poligonach, gwarantując ich poprawność i precyzję.

Pytanie 5

Jeśli długość odcinka na mapie w skali 1:500 wynosi 20 cm, to jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 1000m

B. 100 m

C. 50 m

D. 500 m

Odpowiedź 100 m jest poprawna, ponieważ w skali 1:500 każdy 1 cm na mapie reprezentuje 500 cm w rzeczywistości, co odpowiada 5 m. Aby obliczyć rzeczywistą długość odcinka, należy pomnożyć długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 20 cm (długość na mapie) x 500 cm (w rzeczywistości na 1 cm) = 10000 cm, co przelicza się na 100 m. Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do tworzenia map i planów. Stosowanie skal w praktyce umożliwia inżynierom, architektom oraz planistom przestrzennym dokładne odwzorowywanie rzeczywistych odległości i powierzchni, co jest kluczowe dla efektywnego projektowania i realizacji inwestycji budowlanych oraz zarządzania przestrzenią. Wiedza ta jest również przydatna w czasie wędrówek czy nawigacji, gdzie umiejętność odczytywania map i przeliczania skal jest niezbędna dla bezpieczeństwa i orientacji w terenie.

Pytanie 6

Który z wymienionych obiektów może mieć domiar przekraczający 25 m, jeżeli pomiary szczegółów terenowych są realizowane metodą ortogonalną?

A. Stabilizowanego punktu załamania granicy działki.

B. Trwałego ogrodzenia.

C. Drewnianej podpory mostowego.

D. Elementu podziemnej sieci gazowej.

W przypadku drewnianej podpory mostu, element ten powinien być bardzo precyzyjnie umiejscowiony w terenie, aby zapewnić odpowiednią stabilność i nośność konstrukcji. Odpowiednie normy budowlane, takie jak PN-EN 1991, kładą duży nacisk na dokładność pomiarów dla tego typu obiektów, ponieważ jakiekolwiek odchylenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji konstrukcyjnych. W związku z tym, pomiary ortogonalne dla drewnianych podpór mostów są ograniczone do domiarów nieprzekraczających ustalonych norm, co zazwyczaj nie powinno przekraczać 25 m. W przypadku trwałego ogrodzenia, które jest elementem mającym na celu wyznaczanie granic terenu, również kluczowa jest precyzja w pomiarach, aby uniknąć sporów granicznych. W standardach geodezyjnych kładzie się ogromny nacisk na dokładność pomiarów, aby granice były jednoznacznie określone. Stabilizowane punkty załamania granicy działki również powinny być umiejscowione z wysoką precyzją, aby zapobiec przyszłym nieporozumieniom oraz zapewnić dokładność w odniesieniu do istniejącej dokumentacji geodezyjnej. Wszelkie odchylenia mogą prowadzić do konfliktów prawnych oraz problemów z ustaleniem rzeczywistego przebiegu granicy. W związku z tym, wszystkie wymienione obiekty wymagają precyzyjnych pomiarów, a dopuszczenie domiarów większych niż 25 m w tych przypadkach jest niezgodne z przyjętymi praktykami w geodezji.

Pytanie 7

Dlaczego w geodezji ważna jest kalibracja przyrządów pomiarowych?

A. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność pomiarów.

B. Aby przyspieszyć proces wykonywania pomiarów.

C. Aby zredukować zużycie materiałów pomiarowych.

D. Aby ułatwić transport sprzętu na miejsce pomiaru.

Kalibracja przyrządów pomiarowych jest kluczowa w geodezji, ponieważ zapewnia dokładność i wiarygodność wyników pomiarów. W geodezji precyzja pomiarów jest fundamentalna, gdyż nawet najmniejsze błędy mogą prowadzić do znaczących nieścisłości w odwzorowaniu terenu czy projektowaniu infrastruktury. Regularna kalibracja gwarantuje, że instrumenty pomiarowe działają zgodnie z ich specyfikacjami i są w stanie generować wyniki zgodne z wymaganiami projektowymi oraz normami branżowymi. Bez kalibracji, sprzęt mógłby generować błędne odczyty z powodu zużycia, zmian w warunkach środowiskowych czy niewłaściwej obsługi. Praktyczne zastosowanie kalibracji widoczne jest na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do prawidłowego wykonania konstrukcji. Ponadto, kalibracja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi i standardami ISO, które wymagają, by wszystkie urządzenia pomiarowe były regularnie kontrolowane i kalibrowane. Dzięki temu geodeci mogą być pewni, że ich praca jest dokładna i zgodna z oczekiwaniami klientów oraz przepisami prawa.

Pytanie 8

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. podpórką

B. czołówką

C. odciętą

D. rzędnej

Odpowiedź 'odcięta' jest poprawna, ponieważ w kontekście pomiarów ortogonalnych, odcięta to miara bieżąca na linii pomiarowej, która wskazuje współrzędne punktu w układzie współrzędnych kartezjańskich. Zastosowanie odciętej polega na określeniu odległości od punktu referencyjnego w kierunku poziomym, co jest kluczowe przy precyzyjnych pomiarach geodezyjnych i inżynieryjnych. W praktyce, odcięta jest często wykorzystywana w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne wyznaczenie lokalizacji elementów konstrukcyjnych jest niezbędne dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa budowli. Przykładem może być stosowanie odciętych podczas wyznaczania granic działek, czy też w procesie budowy infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wpływają na jakość i funkcjonalność finalnego produktu. Dobrą praktyką jest regularne kalibrowanie sprzętu pomiarowego oraz przestrzeganie standardów ISO w zakresie pomiarów geodezyjnych, co zapewnia wysoką jakość uzyskiwanych danych.

Pytanie 9

Która z wielkości jest obciążona błędem indeksu w trakcie pomiaru?

A. Odczyt na łacie

B. Kierunek poziomy

C. Kierunek pionowy

D. Odległość skośna

Odległość skośna, kierunek poziomy i odczyt na łacie to rzeczy, które mogą się mylić z błędem indeksu, ale tak naprawdę mają swoje zasady i błędy, które są inne. Odległość skośna, na przykład, jest mierzona w terenie i tam pojawiają się inne błędy, jak refrakcja atmosferyczna czy nieprecyzyjny odczyt. Kierunek poziomy, który jest prostopadły do pionowego, można mierzyć dokładniej, szczególnie z nowoczesnymi instrumentami, które pomagają ograniczyć błędy. Odczyt na łacie też nie jest bezpośrednio związany z błędem indeksu, ale można się pomylić przy odczycie lub gdy teren jest nierówny. Często mylimy te pojęcia z błędem indeksu, bo nie rozumiemy, jak wykonywane są różne pomiary i jakie błędy mogą się zdarzyć. Dlatego ważne jest, żeby korzystać z odpowiednich standardów pomiarowych i technik, żeby zminimalizować błędy i uzyskać wiarygodne wyniki.

Pytanie 10

Do projekcji prostokątnej wyznaczonych punktów na linię wykorzystuje się

A. piony optyczne

B. węgielnice pryzmatyczne

C. dalmiarze elektromagnetyczne

D. łaty niwelacyjne

Węgielnice pryzmatyczne to narzędzia wykorzystywane w geodezji i budownictwie do precyzyjnego rzutowania punktów na określoną prostą. Działają one na zasadzie wykorzystania właściwości optycznych pryzmatu, co pozwala na dokładne odwzorowanie zdefiniowanej linii na terenie. Dzięki swojej konstrukcji, węgielnice te umożliwiają wytyczanie osi budynków oraz elementów infrastruktury, co jest kluczowe w procesie budowlanym. W praktyce, węgielnice pryzmatyczne są często używane w połączeniu z dalmierzami, co zwiększa dokładność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, zalecają stosowanie węgielnic pryzmatycznych w pracach wymagających dużej precyzji. Ich właściwe użycie pozwala na minimalizację błędów rzutowania, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania całego projektu budowlanego.

Pytanie 11

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±0,002 m

B. ±2 m

C. ±0,02 m

D. ±0,2 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia relacji między skalą mapy a rzeczywistymi wymiarami w terenie. Odpowiedzi takie jak ±0,002 m, ±2 m czy ±0,02 m są błędne ze względu na niewłaściwe przeliczenie błędu pomiarowego w kontekście skali. Na przykład, odpowiedź ±0,002 m mogłaby wynikać z pomylenia jednostek lub niezrozumienia, że przeliczenie dotyczy skali, a nie jedynie wartości błędu. Z kolei ±2 m to znacznie większa wartość, która nie znajduje zastosowania w kontekście mapy w skali 1:2000. Tego rodzaju oszacowania mogą prowadzić do poważnych błędów w pracach geodezyjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Dodatkowo, odpowiedź ±0,02 m również nie odzwierciedla właściwego przeliczenia, ponieważ jest to wartość, która nie odpowiada założonemu błędowi pomiarowemu. Problemem jest często brak umiejętności przeliczania błędów pomiarów w kontekście skali, co jest podstawą w geodezji i kartografii. Dobrze zrozumiane zasady przeliczania błędów w zależności od skali mapy są niezbędne, aby uniknąć nieporozumień i błędnych interpretacji w praktyce zawodowej.

Pytanie 12

Który z wymienionych wzorów umożliwi obliczenie azymutu następnego boku Az_2-3, jeżeli znany jest azymut poprzedniego boku Az_1-2 oraz zmierzony kąt lewy α w punkcie 2?

A. Az2-3 = Az2-1 – α + 200g

B. Az2-3 = Az2-1 + α - 200g

C. Az2-3 = Az1-2 + α - 200g

D. Az2-3 = Az1-2 – α + 200g

Wybór niewłaściwego wzoru do obliczeń azymutu kolejnego boku może wynikać z błędnego zrozumienia relacji między azymutami a pomierzonymi kątami. W przypadku wzorów, które dodają kąt lewy α do azymutu poprzedniego, ale nie uwzględniają odpowiedniej korekty wynikającej z kierunku pomiaru, dochodzi do istotnych błędów. Przykładowo, wzór Az2-3 = Az1-2 – α + 200g sugeruje, że kąt lewy powinien być odejmowany, co nie jest zgodne z kierunkiem pomiaru. To podejście prowadzi do fałszywych obliczeń, ponieważ kąt lewy oznacza ruch w kierunku przeciwnym do azymutu, a nie jego redukcję. Podobnie, pomyłkowe stosowanie wzorów, które mają na celu dodawanie lub odejmowanie wartości 200g w niewłaściwy sposób, może wprowadzać chaos w wynikach. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każdy kąt lewy powinien być traktowany w ten sam sposób, niezależnie od kontekstu pomiarowego. Ważne jest, aby w praktyce geodezyjnej stosować się do standardów, które definiują, jak kąt lewy współdziała z azymutami, a także dokładnie przemyśleć każdy krok obliczeń, aby uniknąć nieścisłości.

Pytanie 13

Wykonanie mapy zasadniczej dla obszarów z istotnym obecnym lub prognozowanym zainwestowaniem powinno odbywać się w skali

A. 1:500

B. 1:2000

C. 1:1000

D. 1:5000

Odpowiedź 1:2000 jest prawidłowa, ponieważ opracowanie mapy zasadniczej dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu wymaga szczegółowego przedstawienia lokalizacji, granic i charakterystyki terenu. Skala 1:2000 pozwala na dokładne przedstawienie elementów urbanistycznych, takich jak ulice, budynki oraz infrastruktura techniczna. W praktyce, mapy w tej skali stosowane są do projektowania i planowania przestrzennego, co jest kluczowe w kontekście uchwał planistycznych i decyzji administracyjnych. W standardach branżowych, takich jak normy dotyczące geodezji i kartografii, podkreśla się znaczenie precyzyjnych odwzorowań w przypadkach intensywnej zabudowy. Przykładem zastosowania może być przygotowanie dokumentacji do wydania pozwolenia na budowę, gdzie konieczne jest uwzględnienie wszystkich detali infrastrukturalnych i istniejących obiektów, co jest możliwe tylko w takiej skali.

Pytanie 14

Który z poniższych instrumentów geodezyjnych służy do pomiaru kątów poziomych i pionowych?

A. Niwelator

B. Teodolit

C. Inklinometr

D. Tachimetr

Niwelator jest instrumentem geodezyjnym, który służy głównie do wykonywania pomiarów wysokościowych. Używa się go przede wszystkim do określania różnic wysokości między punktami, co jest kluczowe przy niwelacji terenu. O ile niwelator jest nieoceniony przy pomiarach pionowych, nie jest narzędziem przeznaczonym do pomiaru kątów poziomych i pionowych, jak teodolit. Tachimetr to bardziej zaawansowane urządzenie, które łączy funkcje teodolitu i dalmierza, umożliwiając pomiary kątów oraz odległości. Choć tachimetry mogą również mierzyć kąty, ich głównym zastosowaniem jest szybkie i dokładne wykonywanie pomiarów terenowych, łącząc różne funkcje w jednym urządzeniu. Tachimetry są bardzo popularne, jednak nie są stricte przeznaczone tylko do pomiaru kątów, co różni je od teodolitów. Inklinometr, z kolei, to instrument używany do pomiaru nachylenia lub kąta w stosunku do poziomu odniesienia, ale nie do pomiaru kąta poziomego i pionowego. Może być stosowany w różnych dziedzinach, od geotechniki po przemysł naftowy, ale jego funkcja jest specyficzna i nie obejmuje pomiarów kątów w sposób, w jaki robi to teodolit. W przypadku analizowanych odpowiedzi, podstawowym błędem jest niewłaściwe przypisanie funkcji pomiarowych tych instrumentów, co może prowadzić do nieporozumień w zastosowaniach praktycznych.

Pytanie 15

Które z wymienionych obiektów przestrzennych są zaliczane do drugiej kategorii szczegółów terenowych?

A. Ściany oporowe

B. Boiska sportowe

C. Tory kolejowe

D. Linie brzegowe

Ściany oporowe, linie brzegowe oraz tory kolejowe, mimo że są istotnymi elementami infrastruktury, nie należą do drugiej grupy szczegółów terenowych, co może prowadzić do błędnych konkluzji. Ściany oporowe to struktury zaprojektowane w celu utrzymywania gruntów i zapobiegania erozji, a ich głównym celem jest stabilizacja terenu. Nie mają one bezpośredniego związku z rekreacją czy sportem, co wyklucza je z omawianej grupy. Linie brzegowe, będące granicami akwenów wodnych, również nie są obiektami, które spełniają funkcję aktywności fizycznej, chociaż są istotne w kontekście ekosystemów wodnych i ochrony środowiska. Tory kolejowe, z kolei, są infrastrukturą transportową, która związana jest z transportem lądowym i również nie wchodzi w skład terenów rekreacyjnych. Typowym błędem myślowym jest postrzeganie obiektów przestrzennych jako równorzędnych w kontekście ich funkcjonalności. W rzeczywistości, klasyfikacja obiektów terenowych powinna opierać się na ich zastosowaniu w codziennym życiu, co oznacza, że obiekty związane z infrastrukturą transportową i ochroną terenu nie są częścią grupy obiektów rekreacyjnych, jakimi są boiska sportowe. Zrozumienie tej klasyfikacji jest kluczowe dla prawidłowego planowania przestrzennego oraz podejmowania decyzji dotyczących inwestycji w infrastrukturę.

Pytanie 16

W regionalnej części zbioru geodezyjnego i kartograficznego przechowywane są mapy topograficzne w skali

A. 1 : 10 000

B. 1 : 20 000

C. 1 : 300 000

D. 1 : 500 000

Odpowiedź 1: 1 : 10 000 jest poprawna, gdyż w wojewódzkiej części zasobu geodezyjnego i kartograficznego gromadzone są przede wszystkim mapy topograficzne w tej skali. Mapy w skali 1 : 10 000 są szczegółowymi przedstawieniami terenu, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów oraz ich wzajemnych relacji. Tego typu mapy są wykorzystywane w planowaniu przestrzennym, urbanistyce oraz w działalności inwestycyjnej, gdzie niezbędna jest dokładna wiedza o infrastrukturze oraz ukształtowaniu terenu. W polskim prawodawstwie oraz normach geodezyjnych, takich jak „Rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego”, jasno określono, że skala 1 : 10 000 jest standardem, który pozwala na efektywne zarządzanie danymi geodezyjnymi. Dodatkowo, mapy te są kluczowe w sytuacjach kryzysowych, takich jak planowanie akcji ratunkowych czy zarządzanie katastrofami naturalnymi, dzięki czemu można szybko ocenić sytuację i podjąć odpowiednie działania.

Pytanie 17

Która z poniższych aktywności nie wchodzi w zakres działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Przyjmowanie oraz rejestrowanie zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych

B. Realizacja pomiarów w celu ustalenia współrzędnych oraz wysokości punktów osnowy

C. Wydawanie instrukcji do przeprowadzenia zgłoszonych prac

D. Rejestrowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego

Nieprawidłowa odpowiedź może wynikać z niepełnego zrozumienia zakresu działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Wydawanie wytycznych do wykonania zgłoszonych robót oraz przyjmowanie i ewidencjonowanie zgłoszeń robót geodezyjnych i kartograficznych są fundamentalnymi obowiązkami PODGiK. Te działania obejmują nadzór nad pracami geodezyjnymi i zapewnienie ich zgodności z obowiązującymi przepisami oraz standardami jakości. Ponadto ewidencjonowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego jest kluczowe dla przechowywania oraz udostępniania danych, co jest niezbędne dla wszelkich działań związanych z zarządzaniem przestrzenią. W złożonym procesie zarządzania danymi geodezyjnymi istotne jest nie tylko ich zbieranie, ale także weryfikacja, archiwizacja i udostępnianie interesariuszom. Brak zrozumienia podziału ról pomiędzy różnymi jednostkami geodezyjnymi może prowadzić do błędnych wniosków co do zakresu odpowiedzialności poszczególnych instytucji. Zrozumienie tego podziału jest kluczowe w kontekście współpracy z innymi jednostkami oraz w realizacji zadań związanych z planowaniem przestrzennym i inwestycjami budowlanymi. To także pokazuje, jak ważne jest przestrzeganie procedur administracyjnych oraz inwestowanie w szkolenia, aby uniknąć takich nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 18

Miary określające lokalizację mierzonej pikiety nazywają się

A. domiarami prostokątnymi

B. kątami wierzchołkowymi

C. domiarami biegunowymi

D. przecięciami

Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać na pewne nieporozumienia dotyczące terminologii geodezyjnej. Kąty wierzchołkowe są terminem używanym w geometrii, ale w kontekście pomiarów geodezyjnych nie odnoszą się one bezpośrednio do określania położenia pikiet. W rzeczywistości, kąt wierzchołkowy to kąt utworzony przez dwa boki figury geometrycznej, a nie narzędzie do pomiaru lokalizacji punktów w przestrzeni. Przecięcia odnoszą się do miejsc, w których dwie linie się krzyżują, co w kontekście geodezji nie jest adekwatnym opisem miar położenia. Może to prowadzić do błędnych założeń, ponieważ nie uwzględnia istoty pomiarów opartych na kierunkach i odległościach. Domiary prostokątne, z kolei, polegają na określaniu punktów na podstawie układów prostokątnych, co również nie jest zgodne z podstawowymi zasadami pomiarów biegunowych. Użycie tych terminów zamiast domiarów biegunowych może prowadzić do zamieszania w analizach geodezyjnych oraz ograniczać trafność pomiarów. Dlatego ważne jest, aby podczas nauki geodezji skoncentrować się na poprawnym użyciu terminologii, aby uniknąć błędów w praktyce pomiarowej.

Pytanie 19

W skład dokumentacji technicznej, która jest przekazywana do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego po zakończeniu pracy geodezyjnej, między innymi wchodzi

A. sprawozdanie techniczne

B. kopia zawodowych uprawnień geodety

C. oświadczenie o przeprowadzeniu pracy zgodnie z obowiązującymi normami

D. faktura za zrealizowane zlecenie

Sprawozdanie techniczne jest kluczowym elementem dokumentacji przekazywanej do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego po wykonaniu prac geodezyjnych. Dokument ten ma na celu szczegółowe przedstawienie wykonanej pracy, jej metod, zastosowanych narzędzi oraz wyników pomiarów. Sprawozdanie powinno zawierać informacje o lokalizacji terenów, charakterystyce wykonanych pomiarów oraz wszelkich odchyleniach od przyjętych norm i standardów. Przykładem praktycznego zastosowania sprawozdania technicznego jest jego wykorzystanie przy weryfikacji dokładności wykonanych pomiarów przez instytucje kontrolujące, co jest niezbędne w kontekście realizacji projektów budowlanych czy infrastrukturalnych. Dodatkowo, zgodnie z ustawą o geodezji i kartografii, sprawozdanie powinno być sporządzone zgodnie z określonymi wytycznymi, co zapewnia wysoką jakość i zaufanie do danych geodezyjnych. Takie dokumenty stanowią również istotne źródło informacji dla dalszych prac planistycznych oraz rozwoju lokalnych baz danych geodezyjnych.

Pytanie 20

Jakie elementy powinno zawierać sprawozdanie techniczne z przeprowadzonej pracy geodezyjnej?

A. wykaz zastosowanych metod pomiarowych

B. rysunek z pomiaru sytuacyjnego

C. spis współrzędnych punktów

D. mapę z analizy terenowej

Choć każdy z wymienionych elementów może być istotny w kontekście pracy geodezyjnej, nie są one kluczowe dla sprawozdania technicznego w takim samym stopniu jak wykaz zastosowanych metod pomiarowych. Mapa z wywiadu terenowego, mimo że może dostarczyć kontekstu przestrzennego, nie jest obligatoryjna w sprawozdaniu technicznym, które powinno się koncentrować na technikach pomiarowych oraz uzyskanych danych. Szkic z pomiaru sytuacyjnego również nie stanowi głównej osi dokumentacji technicznej, ponieważ jego istnienie nie gwarantuje zrozumienia metodyki pomiarowej, a bardziej ilustruje wyniki. Wykaz współrzędnych punktów, chociaż ważny, nie oddaje pełnego obrazu procesu pomiarowego, a jedynie rezultaty. Praktyka pokazuje, że nagromadzenie danych bez kontekstu metodycznego prowadzi do mylnych interpretacji i nieprawidłowych wniosków. Nieodpowiednia analiza lub brak opisu zastosowanych metod może skutkować poważnymi błędami w dalszym wykorzystaniu danych, co jest szczególnie niebezpieczne w projektach inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto również zauważyć, że zachowanie przejrzystości w dokumentacji nie tylko wspiera rzetelność badań, ale także umożliwia wykonanie audytów i weryfikacji przez inne osoby w branży.

Pytanie 21

Jaką wartość ma poprawka kątowa do jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi fα = +30cc?

A. Vkt = +6cc

B. Vkt = +5cc

C. Vkt = -5cc

D. Vkt = -6cc

Odpowiedź Vkt = -6cc jest poprawna, ponieważ poprawka kątowa do jednego kąta w ciągu poligonowym zamkniętym oblicza się, biorąc pod uwagę całkowitą odchyłkę kątową oraz liczbę kątów. W przypadku ciągu zamkniętego, suma wszystkich kątów powinna wynosić 360 stopni. W tym przypadku mamy 5 kątów i odchyłkę kątową fα równą +30cc. Wartość poprawki kątowej Vkt obliczamy według wzoru Vkt = fα / n, gdzie n to liczba kątów. Stąd Vkt = +30cc / 5 = +6cc. Jednakże, aby zamknąć poligon, musimy uwzględnić, że na skutek pomyłek i niewłaściwych pomiarów dochodzi do ujemnych poprawek kątowych w przypadku odchyłek dodatnich, co w końcowym rozrachunku prowadzi do ujemnej wartości poprawki. Tak więc, w tej sytuacji poprawka kątowa wynosi Vkt = -6cc. Zastosowanie tej koncepcji jest kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne zamykanie ciągów poligonowych ma istotne znaczenie dla dokładności pomiarów i skuteczności planowania.

Pytanie 22

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. hydrostatycznej

B. siatkowej

C. trygonometrycznej

D. punktów rozproszonych

Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.

Pytanie 23

Kto odpowiada za ustanowienie i prowadzenie krajowej geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu?

A. starosta

B. geodeta uprawniony

C. wojewoda

D. główny geodeta kraju

Wybór wojewody jako osoby odpowiedzialnej za prowadzenie Krajowej geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu jest błędny, ponieważ wojewoda pełni funkcje administracyjne na poziomie województwa, ale nie ma kompetencji do zarządzania ewidencją geodezyjną na poziomie krajowym. Jego odpowiedzialność obejmuje nadzór nad działaniami samorządów w danym województwie, co nie jest równoważne z prowadzeniem ewidencji geodezyjnej. Geodeta uprawniony, z kolei, posiada odpowiednie kwalifikacje do wykonywania prac geodezyjnych, jednak jego rola ogranicza się do realizacji konkretnych zadań, a nie do zarządzania systemem ewidencji na poziomie krajowym. Starosta, jako przedstawiciel administracji powiatowej, także nie ma odpowiednich uprawnień do prowadzenia Krajowej geodezyjnej ewidencji, jego kompetencje dotyczą lokalnych spraw administracyjnych i nie obejmują nadzoru nad geodezją w skali kraju. Dlatego istotne jest zrozumienie hierarchii i kompetencji w strukturze administracji geodezyjnej, aby móc prawidłowo identyfikować odpowiedzialności w tym obszarze.

Pytanie 24

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:500 wynosi 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 5,55 m

B. 55,50 m

C. 22,20 m

D. 2,22 m

Odpowiedź 55,50 m to dobry wybór. Jeśli popatrzysz na scale 1:500, to każdy centymetr na mapie oznacza 500 centymetrów w rzeczywistości. Czyli, żeby znaleźć długość w terenie, wystarczy pomnożyć długość na mapie, czyli 11,1 cm przez 500. Jak to zrobimy, to wychodzi 11,1 cm * 500 = 5550 cm, co daje nam 55,50 m. Rozumienie, jak działa skala, jest mega ważne w geodezji i kartografii, bo precyzyjne pomiary to podstawa przy wszelkich projektach budowlanych czy drogowych. Na przykład, przy projektowaniu jakiejś infrastruktury miejskiej, znajomość skali mapy pozwala lepiej przenieść to, co zaplanowaliśmy na rzeczywistość. To ma spore znaczenie, żeby wszystko było zgodne z planami zagospodarowania i innymi standardami, jak normy geodezyjne. Generalnie, umiejętność przeliczania wymiarów z map na rzeczywiste odległości to coś, co powinien umieć każdy inżynier czy geodeta.

Pytanie 25

Jaki jest błąd względny dla odcinka o długości 150,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±5 cm?

A. 1:300

B. 1:30000

C. 1:3000

D. 1:30

Błąd względny jest kluczowym pojęciem w metrologii, które pozwala ocenić wiarygodność pomiarów. Obliczenie błędu względnego polega na podzieleniu błędu pomiarowego przez wartość zmierzoną, następnie mnożoną przez 100%, aby uzyskać wynik w procentach. W tym przypadku długość odcinka wynosi 150,00 m, a błąd średni wynosi ±5 cm, co jest równoważne ±0,05 m. Obliczamy błąd względny: (0,05 m / 150,00 m) * 100% = 0,0333% (co odpowiada 1:3000). W praktyce, wiedza o błędzie względnym jest niezwykle ważna w inżynierii i naukach przyrodniczych, gdzie precyzja pomiarów ma kluczowe znaczenie. Przykładem zastosowania tego typu obliczeń może być budownictwo, gdzie dokładne pomiary długości i kątów są niezbędne do zapewnienia stabilności konstrukcji. Ustalanie błędów względnych pomaga również w porównywaniu jakości różnych instrumentów pomiarowych oraz ich przydatności w różnych warunkach. Standardy ISO oraz normy krajowe definiują także wymagania dotyczące dopuszczalnych błędów pomiarowych w różnych dziedzinach, co czyni tę wiedzę niezbędną dla profesjonalistów.

Pytanie 26

Jakie grupy błędów, mających wpływ na wyniki pomiarów, są wyróżniane w geodezji?

A. Błędy osobowe, błędy systematyczne, błędy losowe

B. Błędy stałe, omyłki, błędy systematyczne

C. Błędy grube, omyłki, błędy stałe

D. Błędy grube, błędy systematyczne, błędy przypadkowe

W geodezji mamy trzy główne grupy błędów, które mogą wpłynąć na to, co zmierzymy. Po pierwsze, są błędy grube, które mocno psują wyniki. Często wynikają z tego, że coś źle odczytaliśmy albo popełniliśmy błąd przy obsłudze sprzętu. Na przykład, zawsze trzeba uważać, żeby dobrze wpisać wartości do systemu, bo jeden zły krok i wszystko się sypie. Potem są błędy systematyczne. To takie błędy, które sobie powtarzają przez to, że narzędzie pomiarowe może być źle kalibrowane. Jak coś jest źle ustawione, to za każdym razem będziemy dostawać ten sam zły wynik. A na końcu mamy błędy przypadkowe. To te, które się zdarzają bez żadnego ostrzeżenia, jak zmiany pogody czy losowe wahania w wynikach. W geodezji ważne jest, żeby te błędy identyfikować i minimalizować, bo w projektach budowlanych czy geodezyjnych precyzyjne pomiary to klucz do sukcesu.

Pytanie 27

Która technika pomiaru kątów poziomych jest najkorzystniejsza, gdy planowane jest obserwowanie pięciu celów?

A. Sektorowa

B. Repetycyjna

C. Kierunkowa

D. Reiteracyjna

Zastosowanie metod innych niż kierunkowa w sytuacji z pięcioma celami prowadzi do nieefektywności i potencjalnych błędów pomiarowych. Metoda sektorowa, polegająca na pomiarze kątów w określonych sektorach, może być użyteczna w niektórych zastosowaniach, jednak w kontekście pięciu celów nie zapewnia tak precyzyjnych danych, jak metoda kierunkowa. Sektorowe podejście wiąże się z większą ilością pomiarów i zwiększa ryzyko błędów, co czyni je mniej korzystnym w tej konkretnej sytuacji. Metoda reiteracyjna opiera się na powtarzaniu pomiarów, co również może wprowadzać dodatkowe złożoności i niepewności, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z wieloma celami. W tym przypadku, z uwagi na wymóg dokładności i efektywności, podejście to nie jest zalecane. Natomiast metoda repetycyjna, koncentrująca się na powtarzaniu tego samego pomiaru w celu uzyskania uśrednionych rezultatów, może być użyteczna w pewnych kontekstach, ale nie jest optymalna, gdy zachodzi potrzeba szybkiego zbadania pięciu celów. Stosowanie tych metod może prowadzić do mylnych wniosków i nieefektywnego wykorzystania zasobów, co w praktyce geodezyjnej jest niedopuszczalne. Wybór metody pomiarowej powinien być przemyślany z uwagi na liczbę celów oraz wymagany poziom precyzji, co podkreśla znaczenie znajomości i umiejętności stosowania odpowiednich technik.

Pytanie 28

Jaką czynność należy wykonać podczas przeprowadzania wywiadu terenowego, który poprzedza pomiary sytuacyjne i wysokościowe?

A. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych

B. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu

C. Identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej

D. Sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu

Pomiar kontrolny szczegółów terenowych, sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu oraz zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu są działaniami, które choć ważne, nie stanowią kluczowego kroku w procesie przeprowadzania wywiadu terenowego przed pomiarami. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych zazwyczaj wykonuje się w trakcie głównych pomiarów, a nie przed ich rozpoczęciem. Sporządzenie szkicu polowego to technika, która może być przydatna, ale nie jest to pierwsza czynność, gdyż najpierw należy zidentyfikować punkty osnowy, aby zapewnić dokładność i odniesienie do układu współrzędnych. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu to formalny krok, który powinien nastąpić po opracowaniu planu pomiarów, a nie w trakcie wywiadu terenowego. W praktyce, zrozumienie roli osnowy geodezyjnej jako punktu odniesienia dla wszystkich pomiarów jest kluczowe. Niezidentyfikowanie punktów osnowy geodezyjnej może prowadzić do poważnych błędów pomiarowych, a w konsekwencji do niewłaściwego odwzorowania terenu. Dlatego zawsze należy rozpoczynać od identyfikacji punktów osnowy geodezyjnej, aby zapewnić wiarygodność i precyzję dalszych działań geodezyjnych.

Pytanie 29

Fragment łączący dwa sąsiadujące punkty sytuacyjne tego samego obiektu określa się mianem

A. odciętą

B. rzędną

C. podpórką

D. czołówką

Czołówka to termin używany w geodezji i kartografii, który odnosi się do odcinka łączącego dwa sąsiednie punkty sytuacyjne tego samego obiektu. Punkty te są zazwyczaj zlokalizowane w przestrzeni i mogą być reprezentowane w różnych systemach odniesienia. Czołówka jest kluczowym elementem podczas pomiarów geodezyjnych, ponieważ pozwala na określenie kształtu i wymiarów obiektu, a także na analizę jego lokalizacji w kontekście innych struktur. Na przykład, w przypadku budowy drogi, czołówki mogą być używane do określenia, czy droga będzie przebiegać zgodnie z zaplanowanym projektem, a także do oceny, jak zmiany w terenie mogą wpłynąć na stabilność konstrukcji. W praktyce, czołówki są często używane w połączeniu z odpowiednimi narzędziami pomiarowymi, takimi jak tachymetry czy GPS, aby uzyskać dokładne dane przestrzenne, które są niezbędne do dalszej analizy i projektowania. Zgodnie z normami geodezyjnymi, prawidłowe użycie terminologii i zrozumienie relacji pomiędzy punktami sytuacyjnymi jest niezbędne dla zapewnienia wysokiej jakości wyników pomiarowych.

Pytanie 30

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:10 000

B. 1:5 000

C. 1:500

D. 1:1 000

Odpowiedź 1:5 000 jest całkiem spoko, bo oznacza, że każdy 1 cm na mapie to 5 000 cm w rzeczywistości, a to przekłada się na 50 m. Jak chcesz obliczyć skalę mapy, to musisz przeliczyć długość terenu na długość na mapie. Więc, jak 1 cm na mapie to 50 m w terenie, to przeliczamy to na centymetry i mamy 50 m, co daje nam 5 000 cm. I stąd mamy ten stosunek 1 cm na mapie do 5 000 cm w terenie, zapisany jako 1:5 000. To jest klasyczna skala, której używa się w kartografii, zwłaszcza w geodezji i planach zagospodarowania. Na przykład w mapach topograficznych skala 1:5 000 świetnie oddaje szczegóły terenu i ułatwia orientację. W praktyce, znajomość skali mapy to kluczowa rzecz, która naprawdę się przydaje w nawigacji i analizie przestrzennej, a dla geodetów i architektów to wręcz niezbędne.

Pytanie 31

Wykonano pomiary niwelacyjne w celu utworzenia punktu szczegółowego osnowy wysokościowej. Jaka jest maksymalna długość tego ciągu, jeśli składa się z 4 stanowisk i nie zostały przekroczone dozwolone długości celowych?

A. 150 m

B. 400 m

C. 600 m

D. 250 m

Wybór długości 250 m, 600 m lub 150 m nie uwzględnia kluczowych zasad dotyczących niwelacji oraz akceptowalnych standardów pomiarowych. W przypadku niwelacji, każdy pomiar powinien być dostosowany do konkretnych warunków, takich jak teren, używany sprzęt oraz wymagania dotyczące dokładności. Odpowiedzi 250 m oraz 150 m są zbyt krótkie, aby optymalnie wykorzystać dostępny sprzęt, co może prowadzić do nieefektywności w procesie pomiarowym. Krótsze ciągi zazwyczaj nie umożliwiają pełnego wykorzystania możliwości niwelacji, co jest kluczowe w kontekście projektów budowlanych czy geodezyjnych. Z kolei odpowiedź 600 m przekracza dopuszczalne limity długości stanowisk, co może prowadzić do znacznego wzrostu błędów pomiarowych, szczególnie w trudnych warunkach terenowych, takich jak nierówności czy zmienne warunki atmosferyczne. Przekroczenie maksymalnej długości stanowiska wymagałoby stosowania dodatkowych technik kompensacyjnych, co zwiększa złożoność pomiaru oraz może wpłynąć na jego dokładność. Dlatego ważne jest, aby przy planowaniu ciągów niwelacyjnych korzystać z uznawanych norm i standardów, które pomagają w zapewnieniu precyzyjnych i wiarygodnych wyników.

Pytanie 32

Jakie jest względne odchylenie pomiaru odcinka o długości 10 cm, jeżeli średni błąd pomiarowy wynosi ±0,2 mm?

A. 1:50

B. 1:500

C. 1:100

D. 1:200

Podczas analizy błędów względnych, istotne jest zrozumienie, że nie każdy błąd jest bezpośrednio proporcjonalny do wielkości mierzonych. W przypadku błędnych odpowiedzi, które sugerują inne proporcje, istnieje pewne niezrozumienie podstaw metrologii i obliczeń. Na przykład, jeśli ktoś wybrał proporcję 1:100, może to wynikać z koncentracji na błędzie bezwzględnym bez odniesienia go do wartości rzeczywistej. W rzeczywistości, przy długości 10 cm, błąd ±0,2 mm jest stosunkowo niewielki, co prowadzi do niższego współczynnika błędu względnego, niż sugeruje ta odpowiedź. Odpowiedzi 1:200 i 1:50 również nie uwzględniają poprawnych przeliczeń, ponieważ błąd bezwzględny jest zbyt mały w porównaniu do wartości mierzonych, co wskazuje na zbyt dużą tolerancję na błędy. Warto również zauważyć, że w kontekście nauk przyrodniczych i inżynieryjnych, stosowanie błędów względnych jest kluczowe do oceny jakości danych. Często, pomijając obliczenia błędów względnych, można wprowadzić nieporozumienia dotyczące precyzji i niezawodności pomiarów. Dlatego tak ważne jest, aby przy obliczeniach błędów zawsze odnosić je do wartości rzeczywistej, aby uzyskać miarodajne wyniki.

Pytanie 33

Cyfra 2 w oznaczeniu ₂/₅, użytym przy oznaczaniu w terenie punktów hektometrowych utworzonych podczas wytyczania w terenie linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. kompletną liczbę kilometrów od startu trasy

B. numer hektometra w konkretnej sekcji kilometra

C. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

D. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ cyfra 2 w symbolu 2/5 odnosi się do pełnej liczby kilometrów od początku trasy. W systemie oznaczania tras, szczególnie w kontekście budowy i utrzymania infrastruktury drogowej czy kolejowej, stosuje się taki zapis, aby jednoznacznie określić lokalizację punktu w odniesieniu do całej długości trasy. Przykładowo, jeśli mamy trasę o długości 5 km, to zapis 2/5 wskazuje, że dany punkt znajduje się na 2 km od początku trasy. Z perspektywy praktycznej, takie oznaczenia są kluczowe w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie dokładne lokalizacje punktów pomiarowych są niezbędne do precyzyjnego planowania i realizacji robót. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN 13450, podkreślają znaczenie precyzyjnego oznaczania punktów w terenie dla celów geodezyjnych oraz budowlanych, co ułatwia komunikację między różnymi zespołami pracującymi nad realizacją projektu.

Pytanie 34

Która z podanych wartości powinna zostać uwzględniona na wykresie pionowości krawędzi obiektu budowlanego?

A. Różnica wysokości

B. Przemieszczenie w kierunku pionowym

C. Deformacja

D. Odchylenie od pionu

Odchylenie od pionu to kluczowa wielkość, która mierzy, jak dalece krawędź budynku odbiega od idealnej linii pionowej. Jako wskaźnik stabilności konstrukcji, odchylenie od pionu jest istotnym parametrem w budownictwie, szczególnie podczas inspekcji dużych obiektów, takich jak wieżowce czy mosty. W praktyce, pomiar odchylenia od pionu przeprowadza się za pomocą teodolitów lub niwelatorów, które pozwalają na precyzyjne określenie kąta odchylenia w stosunku do pionu. Wartości te są krytyczne w kontekście zachowania się budynku pod wpływem obciążeń statycznych i dynamicznych. Zgodnie z normami budowlanymi, maksymalne dopuszczalne odchylenie dla budynków mieszkalnych wynosi zazwyczaj 1/200 wysokości budynku, co zapewnia bezpieczeństwo użytkowników oraz trwałość konstrukcji. Regularne monitorowanie odchylenia od pionu może zapobiegać poważnym problemom, takim jak pękanie ścian czy osiadanie fundamentów, a tym samym znacząco wpływa na bezpieczeństwo użytkowania obiektów.

Pytanie 35

Dokumentacja dotycząca pracy geodezyjnej, którą należy wypełnić w ośrodku dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, powinna zawierać

A. datę zakończenia pracy

B. opis przedmiotu oraz lokalizacji i obszaru realizowanej pracy

C. informację o innych pracach prowadzonych w rejonie zgłaszanej pracy

D. dane dotyczące wykonawcy

Zgłoszenie pracy geodezyjnej w części dotyczącej ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej powinno zawierać informację o innych pracach realizowanych na obszarze zgłaszanej pracy, ponieważ jest to kluczowe dla zrozumienia kontekstu oraz wpływu, jaki nowa praca może mieć na istniejące projekty. Wiedza o równoległych pracach geodezyjnych jest niezbędna do uniknięcia kolizji w zakresie pomiarów i przetwarzania danych. Na przykład, jeżeli na tym samym obszarze prowadzone są prace związane z budową infrastruktury czy innymi projektami geodezyjnymi, może to wpłynąć na metodykę oraz terminologię stosowane w dokumentacji. Uwzględnienie tej informacji pozwala na koordynację działań, minimalizację ryzyk oraz zapewnienie spójności danych w dokumentacji geodezyjnej. Zgodnie z dobrą praktyką, takie informacje są również wymagane w projektach realizowanych z udziałem administracji publicznej, co podkreśla znaczenie tej odpowiedzi w kontekście przepisów prawa geodezyjnego.

Pytanie 36

Który z wymienionych dokumentów nie należy do operatu technicznego przekazywanego do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Certyfikat rektyfikacji sprzętu geodezyjnego

B. Dziennik pomiarowy

C. Sprawozdanie techniczne

D. Opis topograficzny punktu osnowy pomiarowej

Wszystkie inne wymienione dokumenty są kluczowymi składnikami operatu technicznego, a ich znaczenie w geodezji jest nie do przecenienia. Dziennik pomiarowy stanowi podstawowy rejestr wszystkich czynności pomiarowych, które zostały wykonane podczas prac. Zawiera szczegóły dotyczące użytego sprzętu, warunków atmosferycznych oraz dokładności pomiarów. Jego rzetelność jest niezbędna do potwierdzenia wiarygodności wyników, co jest szczególnie ważne w kontekście późniejszej analizy danych. Sprawozdanie techniczne, z kolei, stanowi syntetyczne podsumowanie przeprowadzonych prac, w tym analizy wyników pomiarów oraz ewentualnych problemów napotkanych w trakcie realizacji. Opis topograficzny punktu osnowy pomiarowej dostarcza dodatkowych informacji o lokalizacji oraz charakterystyce punktów, które są kluczowe dla późniejszych prac geodezyjnych. Pominięcie tych dokumentów w operacie technicznym mogłoby prowadzić do luk w dokumentacji, co jest niezgodne z wymaganiami prawnymi oraz standardami branżowymi. W praktyce, brak tych dokumentów może skutkować problemami prawno-technicznymi, w tym odpowiedzialnością za błędne pomiary czy nieprawidłowe dane w systemach ewidencyjnych. Właściwe zrozumienie i stosowanie wszystkich elementów operatu technicznego jest zatem kluczowe dla efektywności pracy w geodezji.

Pytanie 37

Wszystkie dokumenty zawierające wyniki pomiarów geodezyjnych dotyczących sytuacji i wysokości oraz efekty ich analizy powinny być przekazane do

A. Pracowni Baz Danych Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

B. Banku Danych Lokalnych

C. Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

D. Archiwum Geodezyjnego

Państwowy Zasób Geodezyjny i Kartograficzny (PZGiK) jest centralnym organem odpowiedzialnym za gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie danych geodezyjnych oraz kartograficznych w Polsce. Wszystkie wyniki pomiarów geodezyjnych, zarówno sytuacyjnych, jak i wysokościowych, muszą być przekazywane do PZGiK, co jest zgodne z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z ustawą o geodezji i kartografii. PZGiK pełni kluczową rolę w zapewnieniu dostępności danych dla różnych użytkowników, w tym administracji publicznej, instytucji badawczych oraz przedsiębiorstw. Przykładowo, wyniki pomiarów geodezyjnych są niezbędne do realizacji inwestycji budowlanych, planowania przestrzennego oraz ochrony środowiska. Przekazywanie danych do PZGiK zapewnia ich archiwizację, a także umożliwia ich późniejsze wykorzystanie w projektach związanych z infrastrukturą, ochroną środowiska oraz planowaniem urbanistycznym. Warto zauważyć, że przestrzeganie procedur przekazywania danych geodezyjnych jest kluczowe dla zachowania ich integralności oraz aktualności, co z kolei przyczynia się do podnoszenia standardów jakości w branży geodezyjnej.

Pytanie 38

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,946 m

B. 303,387 m

C. 303,971 m

D. 303,919 m

Odpowiedź 303,919 m jest prawidłowa, ponieważ dokładnie odpowiada na wymagania związane z pomiarem wysokości osi celowej na stanowisku drugim, które zostały określone w dokumentacji projektu. Wysokość osi celowej jest jednym z kluczowych parametrów w geodezji i inżynierii lądowej, który ma bezpośredni wpływ na precyzję dalszych pomiarów oraz obliczeń związanych z tworzeniem map i planów. W praktyce, wysokość ta powinna być ustalana z uwzględnieniem lokalnych warunków geodezyjnych oraz standardów takich jak norma PN-EN ISO 19111 dotycząca geoinformacji. Wysokość osi celowej jest również istotna w kontekście przepisów budowlanych, gdyż błędy w jej pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w procesie budowy. Przykładowo, jeśli wysokość osi celowej zostanie błędnie oszacowana, może to skutkować nierównym fundamentem lub źle zaprojektowanym systemem odwodnienia. Dlatego tak ważne jest, aby pomiary były przeprowadzane zgodnie z najlepszymi praktykami i z użyciem odpowiednich narzędzi geodezyjnych.

Pytanie 39

Jakie grupy lub grupy dokładnościowe obejmują detale terenowe, których pomiar można zrealizować za pomocą limy pomiarowej, opierając się z jednej strony na narożniku budynku, a z drugiej na latarni?

A. Tylko do II grupy

B. Do II i III grupy

C. Tylko do I grupy

D. Do I i II grupy

Wybór odpowiedzi, która ogranicza pomiary tylko do jednej z grup, na przykład stwierdzenie, że szczegóły terenowe należą tylko do I grupy, nie uwzględnia złożoności pomiarów geodezyjnych. Grupa I jest zarezerwowana dla pomiarów o wyjątkowo wysokiej precyzji, które są typowe dla skomplikowanych projektów wymagających dokładności na poziomie milimetra, co w kontekście terenowym i praktycznym nie zawsze jest konieczne. Z kolei skupienie się jedynie na II grupie pomija fakt, że w niektórych sytuacjach, szczegóły terenowe mogą również wypełniać kryteria III grupy, która obejmuje pomiary o niższej precyzji, co jest powszechnie akceptowane w praktyce geodezyjnej. Osoby odpowiadające w ten sposób mogą mylić się w kwestii hierarchii dokładności pomiarów oraz nie rozumieć, że w rzeczywistych warunkach pracy terenowej często stosuje się różne metody pomiarowe, które są dostosowane do specyfiki zadania. Ignorowanie różnych grup dokładnościowych prowadzi do uproszczeń, które mogą skutkować błędnymi wnioskami i nieefektywnym wykorzystaniem narzędzi pomiarowych, co jest sprzeczne z praktykami określonymi w normach geodezyjnych. Dobrą praktyką jest zrozumienie, że pomiary terenowe mogą być zróżnicowane, a ich klasyfikacja powinna uwzględniać nie tylko techniczne aspekty, ale również kontekst projektu i jego wymagania.

Pytanie 40

Godło mapy zasadniczej 6.115.27.4 w systemie współrzędnych PL-2000 wskazuje na mapę stworzoną w skali

A. 1:1000

B. 1:2000

C. 1:500

D. 1:5000

Odpowiedzi, które wskazują na skale 1:1000, 1:500 oraz 1:2000, mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście zastosowania map zasadniczych i ich oznaczeń. Skala 1:1000 jest często stosowana w przypadku map do celów budowlanych i lokalizacyjnych, co może wzbudzać mylne przekonanie, że jest odpowiednia dla mapy zasadniczej. Jednakże, w kontekście mapy oznaczonej kodem 6.115.27.4, skala 1:1000 jest zbyt szczegółowa, a tego typu mapy nie są standardowo klasyfikowane jako mapy zasadnicze. Podobnie, skala 1:500, choć przydatna dla bardzo lokalnych analiz, jest również nieodpowiednia w tym przypadku, ponieważ nie odpowiada standardowym klasyfikacjom map zasadniczych, które są bardziej skoncentrowane na ogólnym przedstawieniu obszarów. Z kolei skala 1:2000, chociaż bliska prawidłowej skali, również nie spełnia wymogów, ponieważ nie dostarcza wystarczającej szczegółowości dla typowych zastosowań map zasadniczych. Warto zauważyć, że stosowanie niewłaściwych skal w analizach przestrzennych może prowadzić do błędnych interpretacji danych, co w konsekwencji wpływa na decyzje administracyjne czy inwestycyjne. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze odnosić się do odpowiednich norm oraz standardów branżowych, które precyzyjnie definiują zasady tworzenia i użycia map, co pozwoli uniknąć typowych błędów myślowych i nieporozumień.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej