Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 21 listopada 2025 22:40
Data zakończenia: 21 listopada 2025 22:57

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W interakcji z podopiecznym terapeuta zajęciowy powinien

A. akceptować podopiecznego

B. zawsze podejmować decyzje za podopiecznego

C. ulegać żądaniom podopiecznego

D. oceniać podopiecznego

Akceptowanie podopiecznego w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym elementem skutecznego wsparcia. Terapeuta, akceptując podopiecznego, tworzy bezpieczne środowisko, w którym osoba może wyrażać swoje myśli, emocje oraz potrzeby. Przykładowo, podczas sesji terapeutycznych, terapeuta może zachęcać podopiecznego do dzielenia się swoimi obawami i aspiracjami, co sprzyja budowaniu zaufania. Akceptacja nie tylko wzmacnia relację między terapeutą a podopiecznym, ale także umożliwia lepsze zrozumienie jego indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka skoncentrowana na pacjencie). Ponadto, akceptacja podopiecznego odzwierciedla podejście oparte na empatii i zrozumieniu, co jest niezbędne w każdej formie terapii. W kontekście standardów etycznych w zawodzie terapeutycznym, akceptacja podopiecznego jest również zgodna z obowiązującymi kodeksami etyki, które promują poszanowanie godności i autonomii jednostki, co jest fundamentalne dla efektywnego procesu terapeutycznego.

Pytanie 2

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. stolarskiej

B. wikliniarskiej

C. metaloplastycznej

D. ceramicznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 3

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. wyobraźni

B. myślenia

C. pamięci

D. spostrzegania

Wybór odpowiedzi dotyczących myślenia, pamięci czy wyobraźni nie trafia w sedno sprawy, kiedy mówimy o problemach z rozpoznawaniem przedmiotów u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Myślenie to coś, co obejmuje analizowanie i ocenianie informacji, ale nie jest tym, co bezpośrednio wpływa na to, jak identyfikujemy obiekty. Jasne, trudności w myśleniu mogą wpływać na wnioskowanie, ale nie wyjaśniają, dlaczego rozpoznawanie czy segregowanie elementów to wyzwanie. Pamięć odnosi się do przechowywania informacji, ale nie mówi nam, jak wyodrębniać elementy w otoczeniu. Choć pamięć jest ważna w nauce, nie załatwia sprawy z percepcją. Wyobraźnia to tworzenie mentalnych obrazów, ale sama nie dostarcza nam informacji o prawdziwych przedmiotach. Właściwie, postrzeganie jest kluczowe tutaj i brak umiejętności spostrzegawczych może naprawdę utrudniać rozumienie świata. Często ludzie mylą trudności w spostrzeganiu z innymi procesami kognitywnymi, co prowadzi do nieporozumień i stosowania niewłaściwych metod wsparcia.

Pytanie 4

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Intensywne treningi wytrzymałościowe

B. Zajęcia z zakresu matematyki

C. Programowanie komputerowe

D. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 5

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. samorealizacji

B. poszanowania godności

C. kontaktu z innymi

D. samoopieki

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 6

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

B. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

C. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

D. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

Faktycznie, unikanie jednorodnego wysiłku, rozłożenie ciężaru oraz stosowanie przerw na odpoczynek to kluczowe elementy w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). RZS jest przewlekłą chorobą zapalną, która może prowadzić do zniszczenia stawów oraz ograniczenia ich funkcji. Terapeuci powinni stosować indywidualne podejście do pacjentów, dostosowując program rehabilitacji do ich potrzeb i możliwości. Przykładowo, w miarę możliwości należy wprowadzać różnorodne formy aktywności fizycznej, takie jak pływanie, które jest mniej obciążające dla stawów. Zastosowanie przerw na odpoczynek pozwala na regenerację, co jest niezbędne w przypadku osób z RZS, aby uniknąć zaostrzenia objawów. Rozłożenie ciężaru ciała lub zastosowanie pomocy ortopedycznych może również zredukować obciążenie stawów i poprawić komfort ruchu. Te podejścia są zgodne z zaleceniami towarzystw reumatologicznych, które podkreślają znaczenie holistycznego, wieloaspektowego podejścia do terapii RZS, obejmującego zarówno farmakoterapię, jak i rehabilitację.

Pytanie 7

Terapia reminiscencyjna polega na

A. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

B. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

C. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

D. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 8

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. modelowania w masie solnej

B. klejenia pistoletem na gorąco

C. malowania na podobraziu

D. zwijania włóczki w kłębek

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 9

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. choreoterapię

B. relaksację

C. chromoterapię

D. śpiewoterapię

Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 10

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. demencji

B. manii

C. amnezji

D. schizofrenii

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 11

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

B. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

C. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

D. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 12

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Tinetti

B. Glasgow

C. Barthel

D. Becka

Skala Barthel jest powszechnie stosowanym narzędziem oceny poziomu niezależności w codziennych czynnościach u osób starszych oraz osób z niepełnosprawnościami. Jej celem jest ocena zdolności pacjenta do wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie, ubieranie się, czy korzystanie z toalety. Przykładowo, terapia przy użyciu skali Barthel może być wykorzystywana w procesie rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, aby ocenić postępy w odzyskiwaniu sprawności. Zastosowanie tej skali pozwala terapeutom na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Dodatkowo, skala Barthel może być pomocna w dokumentacji medycznej, a także w planowaniu dalszej opieki, co jest istotne dla kompleksowego zarządzania zdrowiem pacjenta.

Pytanie 13

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

B. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

C. organizację wyjść do kina

D. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

Czytanie artykułów dotyczących chorób cywilizacyjnych, organizowanie cyklu wykładów na temat roli witamin w odżywianiu człowieka oraz organizowanie wyjść do kina, choć mogą wydawać się wartościowymi pomysłami, nie stanowią skutecznych metod motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. W pierwszym przypadku, pasywne przyswajanie wiedzy w formie tekstów czy wykładów nie angażuje uczestników w sposób praktyczny, co jest kluczowe dla osób z niepełnosprawnościami. Aktywne uczestnictwo w zajęciach fizycznych pozwala na bezpośrednie doświadczanie korzyści zdrowotnych, które są trudne do osiągnięcia poprzez samodzielne czytanie. Wykłady na temat witamin, choć mają swoje miejsce w edukacji zdrowotnej, również nie zastąpią praktycznych doświadczeń, które mogą być bardziej motywujące i inspirujące. Ponadto, organizowanie wyjść do kina, mimo że jest formą aktywności, jest bardziej formą rozrywki niż formą aktywności fizycznej, co nie sprzyja rozwijaniu zdrowych nawyków. Osoby z zespołem Downa często potrzebują praktycznych interakcji, które są zrozumiałe i dostępne dla nich. Dlatego kluczowe jest, aby podejścia do terapii i wsparcia były zintegrowane z aktywnym stylem życia, co sprzyja nie tylko zdrowiu fizycznemu, ale również psychospołecznemu rozwojowi tych osób.

Pytanie 14

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. resocjalizacja

B. hortikuloterapia

C. socjoterapia

D. rewalidacja

Socjoterapia to forma wsparcia, która koncentruje się na pracy z grupami osób borykających się z trudnymi zachowaniami lub problemami społecznymi. Spotkania grupowe są ustrukturalizowane i mają na celu osiągnięcie konkretnych celów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych. W praktyce socjoterapia wykorzystuje różnorodne metody, takie jak dyskusje, ćwiczenia interaktywne czy techniki arteterapeutyczne, które pozwalają uczestnikom na wyrażanie swoich emocji oraz zdobywanie umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykładem zastosowania socjoterapii mogą być grupy wsparcia dla młodzieży z problemami emocjonalnymi, które mają na celu poprawę ich umiejętności społecznych oraz redukcję zachowań ryzykownych. Dobrą praktyką w socjoterapii jest dostosowywanie metod pracy do specyficznych potrzeb grupy, co pozwala na maksymalizację efektów terapeutycznych oraz zapewnienie bezpieczeństwa emocjonalnego uczestników.

Pytanie 15

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Zajęcia z ekonomii

B. Zaawansowane kursy komputerowe

C. Arteterapia

D. Intensywne zajęcia sportowe

Arteterapia jest jedną z najskuteczniejszych form terapii zajęciowej, szczególnie dla osób zmagających się z przewlekłymi chorobami psychicznymi. Praktyka ta polega na wykorzystaniu sztuki jako środka wyrazu, co pozwala pacjentom na eksplorację swoich emocji w sposób, który może być mniej konfrontacyjny niż rozmowa. Dzięki arteterapii osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą zyskać większą świadomość siebie i swoich emocji, co jest kluczowe dla poprawy samopoczucia. Dodatkowo, tworzenie sztuki może być formą relaksacji, co jest niezwykle ważne w kontekście redukcji stresu. W arteterapii nie chodzi o tworzenie dzieł sztuki, które będą oceniane czy sprzedawane, ale raczej o proces twórczy, który pomaga w wyrażaniu tego, co trudno jest ująć w słowa. Terapia ta jest również wspierana przez wiele badań, które wskazują na jej pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Dla wielu pacjentów ta forma terapii staje się kluczowym elementem ich ścieżki do zdrowia psychicznego.

Pytanie 16

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. współpracy

B. indywidualizacji

C. samoświadomości

D. udziału

W kontekście planowania zajęć dla osób z niepełnosprawnością, pytania dotyczące uczestnictwa, samoświadomości oraz partnerstwa mogą nie prowadzić do optymalnych wyników terapeutycznych. Chociaż zasada uczestnictwa jest istotna, polegająca na angażowaniu podopiecznych w procesy decyzyjne, sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić skuteczność zajęć. Użytkownicy z różnorodnymi niepełnosprawnościami często potrzebują wsparcia w wyborze aktywności, co wymaga wcześniejszej analizy ich indywidualnych możliwości. Na przykład, pomijając indywidualizację, można łatwo narazić uczestników na frustrację wynikającą z nadmiernych wymagań, które nie odpowiadają ich zdolnościom. Samoświadomość, mimo że jest ważnym elementem w rozwoju osobistym, nie powinna być głównym punktem odniesienia w planowaniu zajęć. Osoby z niepełnosprawnościami mogą mieć ograniczoną zdolność do samooceny, co utrudnia im zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. Partnerstwo z kolei, choć istotne w kontekście relacji między terapeutą a podopiecznym, nie zastępuje potrzeby indywidualizacji procesu terapeutycznego. Wszystkie te koncepcje mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie będą poparte głębokim zrozumieniem zróżnicowanych potrzeb i potencjału uczestników.

Pytanie 17

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

B. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

C. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

D. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Pytanie 18

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

B. Klej, drut, bejca

C. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

D. Sznurki, nici, mulina, koraliki

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 19

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Orffa

C. Klanzy

D. Dennisona

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak <i>leniwe ósemki</i>. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 20

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

B. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

C. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

D. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 21

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. zawartości myśli

B. stanu emocjonalnego

C. napędu psychoruchowego

D. percepcji

Hiperbulia jest zaburzeniem napędu psychoruchowego, które objawia się wzmożoną aktywnością, impulsywnością i nadmiernym pobudzeniem. W stanach maniakalnych, które są charakterystyczne dla zaburzeń afektywnych, takich jak choroba afektywna dwubiegunowa, pacjenci często doświadczają hiperbulii. To prowadzi do intensyfikacji działań, zwiększonej produktywności, a także do podejmowania ryzykownych decyzji bez dostatecznego przemyślenia konsekwencji. Hiperbulia może objawiać się na różne sposoby, od nadmiernej rozmowności, przez zwiększoną aktywność fizyczną, aż po zjawiska takie jak wielkie plany dotyczące przyszłości. W terapii, zrozumienie tych objawów jest kluczowe do skutecznego leczenia pacjentów. W praktyce klinicznej, monitorowanie i ocena napędu psychoruchowego pacjenta mogą pomóc w dostosowywaniu leczenia, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki psychiatrycznej.

Pytanie 22

Osoba zajmująca się terapią zajęciową, planując multimedialną prezentację na lekcje edukacji zdrowotnej, powinna skorzystać z programu

A. Action

B. Access

C. Power Point

D. Word Pad

PowerPoint to jeden z najczęściej wykorzystywanych programów do tworzenia prezentacji multimedialnych, szczególnie w kontekście edukacji zdrowotnej. Jego funkcje umożliwiają tworzenie atrakcyjnych wizualnie slajdów, które mogą zawierać tekst, obrazy, filmy oraz elementy interaktywne. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika i szerokiemu zakresie szablonów, terapeuta zajęciowy może łatwo dostosować prezentację do specyficznych potrzeb grupy docelowej. Na przykład, przygotowując zajęcia na temat zdrowego stylu życia, można wykorzystać diagramy ilustrujące piramidę żywieniową lub animacje pokazujące skutki niezdrowych nawyków. PowerPoint wspiera również funkcje współpracy, co umożliwia zespołowe tworzenie materiałów edukacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w edukacji. Warto także dodać, że prezentacje multimedialne są skuteczne w angażowaniu uczniów, co zwiększa ich motywację do nauki oraz poprawia przyswajanie wiedzy.

Pytanie 23

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

B. Przygotowanie raportu finansowego

C. Organizacja grupy wsparcia

D. Opracowanie programu żywieniowego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 24

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

B. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

C. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

D. grupowe muzykowanie okolicznościowe

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 25

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać móżdżkowa

B. Postać pozapiramidowa

C. Obustronne porażenie kurczowe

D. Obustronne porażenie połowicze

Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.

Pytanie 26

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Alfabet Lorma

B. Fonogesty

C. Piktogramy

D. Znaki daktylograficzne

Choć inne metody komunikacji alternatywnej, takie jak Fonogesty, piktogramy czy znaki daktylograficzne, mogą być użyteczne w różnych kontekstach, nie są one odpowiednie w przypadku dzieci niewidomych i słabosłyszących. Fonogesty, które wykorzystują gesty do reprezentowania dźwięków i słów, mogą być trudne do zrozumienia dla osób, które nie mogą w pełni percepować ruchów i ich powiązań z dźwiękiem. Piktogramy, z kolei, bazują na wizualnym przedstawieniu informacji, co czyni je niewłaściwymi dla dzieci, które nie mają zdolności do widzenia. Znaki daktylograficzne, będące formą ręcznego alfabetu, wymagają pewnego poziomu percepcji wzrokowej oraz umiejętności interpretacji. Dzieci niewidome i słabosłyszące mogą mieć trudności z uchwyceniem kontekstu tych znaków, co prowadzi do frustracji i braku zrozumienia. Używanie tych metod może skutkować nieefektywną komunikacją oraz spowolnieniem procesu uczenia się, co stoi w sprzeczności z dobrymi praktykami w zakresie wsparcia dzieci z takimi dysfunkcjami. Dlatego kluczowe jest wybieranie metod, które są dostosowane do specyficznych potrzeb sensorycznych i komunikacyjnych tych dzieci.

Pytanie 27

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

C. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

D. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

Wskazanie pacjentowi, aby rozpoczął zakładanie koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną, jest kluczowym elementem w terapii pacjentów po udarze mózgu. Taki sposób działania nie tylko promuje wykorzystanie sprawnej kończyny, ale także wspiera integrację funkcji obu rąk, co jest istotne dla poprawy zdolności do wykonywania codziennych czynności. Terapia ma na celu zwiększenie niezależności pacjenta i wspieranie jego pewności siebie, a jednocześnie klasyczna metoda „przekładania” czynności na najpierw sprawną rękę pozwala na stopniowe zaangażowanie ręki niedowładnej. Według standardów praktyki w rehabilitacji neurologicznej, takie podejście przyczynia się do aktywacji neuroplastyczności mózgu oraz stymulowania uszkodzonych obszarów. Przykładowo, pacjent wykonując czynności samoobsługowe, takie jak zakładanie koszuli, nie tylko uczy się radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, ale również poprawia koordynację i motorykę, co ma pozytywny wpływ na jego ogólną rehabilitację.

Pytanie 28

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. Alzheimera

B. zwyrodnieniowej stawów

C. Parkinsona

D. niedokrwiennej serca

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 29

Chromoterapia to terapia poprzez

A. ekspozycję zmysłu wzroku na odpowiednie kolory

B. świadome oraz nieuświadomione oddziaływania oparte na śmiechu

C. taniec oraz ruch ekspresyjny w rytmie muzyki

D. interakcję osoby poddawanej terapii z kotem

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, to metoda leczenia, która wykorzystuje różne barwy do wpływania na samopoczucie pacjenta oraz wspierania procesów zdrowotnych. Eksponowanie zmysłu wzroku na odpowiednie barwy ma na celu harmonizowanie energii ciała, co jest zgodne z teorią, że kolory mają różne częstotliwości wibracji, które wpływają na nasze emocje i zdrowie fizyczne. Na przykład, kolor niebieski ma działanie uspokajające, podczas gdy czerwony stymuluje i pobudza. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, wykorzystanie kolorowych świateł w sesjach medytacyjnych, a także w terapii wizualnej. Badania wykazują, że odpowiednie zastosowanie kolorów może pomóc w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz wspomaganiu regeneracji organizmu. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, chromoterapia powinna być stosowana jako uzupełnienie tradycyjnych metod leczenia, aby zwiększyć ich skuteczność oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 30

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. uczulenie na ślinę i skórę kota

B. strach przed wysokościami

C. epilepsja dźwięko- i fotogenna

D. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 31

Zgoda na niepełnosprawność, integracja osobowości oraz zwiększenie poczucia własnej wartości poprzez osobiste sukcesy to cele rehabilitacji

A. fizycznego

B. społecznego

C. zawodowego

D. psychicznego

Wybierając inne typy usprawniania, takie jak społeczne czy fizyczne, nie do końca łapiesz, jak skomplikowana jest kwestia akceptacji niepełnosprawności i psychicznych aspektów z tym związanych. Usprawnienie społeczne skupia się bardziej na relacjach, a mniej na osobistych osiągnięciach, które mają duże znaczenie dla samacceptacji. Jasne, usprawnienie fizyczne jest istotne w rehabilitacji, ale nie zajmuje się tym, jak poczucie wartości i integracja osobowości wpływają na zdrowie psychiczne. Podejście zawodowe też nie wystarcza, bo koncentruje się na umiejętnościach przydatnych w pracy, a nie na osobistym rozwoju. Często ludzie myślą, że jak poprawią fizyczne aspekty, to automatycznie będą się lepiej czuli psychicznie, a to jest zbyt duże uproszczenie. Ważne jest, żeby zrozumieć, że psychiczne aspekty rozwoju osobistego są kluczowe w procesie rehabilitacji i wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 32

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

D. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 33

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

B. utrzymania sprawności manualnej

C. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

D. zapewnienia odprężenia psychicznego

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 34

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. zmysłu propriocepcji

B. współpracy półkul mózgowych

C. poczucia równowagi

D. ogólnej wydolności fizycznej

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 35

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. spostrzegania

B. uwagi

C. myślenia

D. pamięci

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 36

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. domowych ćwiczeń weryfikujących

B. analizy produktów rękodzielniczych

C. obserwacji podopiecznego

D. wywiadu z podopiecznym

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 37

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

C. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

Zmuszanie dzieci z autyzmem do uczestnictwa w zajęciach grupowych może być przeciwskuteczne. Dzieci te mogą doświadczać przeciążenia sensorycznego i trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych, co może prowadzić do zwiększonego stresu i oporu. Zamiast zmuszać, terapeuci powinni stopniowo wprowadzać dzieci do sytuacji grupowych, dostosowując tempo i warunki do ich indywidualnych potrzeb. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych również nie jest właściwym podejściem, ponieważ wielu dzieciom z autyzmem można pomóc poprzez kontrolowaną ekspozycję na bodźce sensoryczne, co jest kluczowym elementem terapii sensorycznej. Celem terapii jest nauczenie dzieci radzenia sobie z różnymi bodźcami w sposób, który jest dla nich komfortowy. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami może ograniczać rozwój umiejętności społecznych. Chociaż indywidualne podejście jest ważne, terapeuci powinni również dążyć do wprowadzenia dzieci do interakcji społecznych w kontrolowanych warunkach, aby pomóc im w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych i społecznych. Wszelkie działania terapeutyczne powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, z uwzględnieniem jego zdolności adaptacyjnych i preferencji sensorycznych.

Pytanie 38

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. talasoterapię

B. plastyczną terapię

C. silwoterapię

D. filmoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 39

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

B. Trening umiejętności interpersonalnych

C. Wyjścia do miejsc publicznych

D. Trening umiejętności samoobsługi

Stosowanie wyjść do instytucji użytku publicznego może wydawać się atrakcyjnym podejściem, jednak w przypadku osób z mutyzmem wybiórczym, takie sytuacje mogą wywoływać silny stres i lęk. Eksponowanie ich na duże grupy ludzi i nowe środowiska bez wcześniejszego przygotowania może prowadzić do pogłębienia ich izolacji i lęków związanych z komunikacją. Osoby te często potrzebują najpierw zbudować fundamenty umiejętności interpersonalnych w bardziej kontrolowanych warunkach, zanim będą gotowe na interakcje w otwartym społeczeństwie. Trening umiejętności samoobsługi, mimo że ważny, nie odpowiada na fundamentalne wyzwanie, jakim jest komunikacja. Skupienie się na umiejętnościach praktycznych, takich jak ubieranie się czy higiena, nie rozwiązuje problemów związanych z lękiem społecznym i trudnościami w mówieniu. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych, choć mogą być formą ekspresji, nie dostarczają odpowiednich narzędzi do rozwijania kompetencji komunikacyjnych. Zmierzając do poprawy sytuacji osób z mutyzmem wybiórczym, należy unikać podejść, które podnoszą ich lęk lub stawiają w sytuacjach wymagających komunikacji bez odpowiedniego wsparcia. Kluczowe jest, aby terapeuta najpierw stworzył bezpieczne środowisko, w którym klienci będą mogli powoli i stopniowo rozwijać swoje umiejętności interpersonalne.

Pytanie 40

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. etapu rozwoju.

B. przyczyny problemu.

C. typy niepełnosprawności.

D. potencjalnego rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej