Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 13:34
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 13:54

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby zatuszować identyfikator sieci bezprzewodowej, należy zmodyfikować jego ustawienia w ruterze w polu oznaczonym numerem

A. 1

B. 2

C. 4

D. 3

Opcja ukrycia identyfikatora SSID w sieci bezprzewodowej polega na zmianie konfiguracji routera w polu oznaczonym numerem 2 co jest standardową procedurą pozwalającą na zwiększenie bezpieczeństwa sieci. SSID czyli Service Set Identifier to unikalna nazwa identyfikująca sieć Wi-Fi. Choć ukrycie SSID nie zapewnia pełnej ochrony przed nieautoryzowanym dostępem może utrudnić odnalezienie sieci przez osoby niepowołane. W praktyce przydaje się to w miejscach gdzie chcemy ograniczyć możliwość przypadkowych połączeń z naszą siecią np. w biurach czy domach w gęsto zaludnionych obszarach. Dobrą praktyką jest także stosowanie dodatkowych środków zabezpieczających takich jak silne hasła WPA2 lub WPA3 oraz filtrowanie adresów MAC. Mimo że ukrycie SSID może zwiększyć bezpieczeństwo technicznie zaawansowani użytkownicy mogą zidentyfikować ukryte sieci za pomocą odpowiednich narzędzi do nasłuchu sieci. Jednakże dla przeciętnego użytkownika ukrycie SSID stanowi dodatkową warstwę ochrony. Należy pamiętać że zmiany te mogą wpływać na łatwość połączenia się urządzeń które były już wcześniej skonfigurowane do automatycznego łączenia z siecią.

Pytanie 2

Wskaż wtyk zasilający, który podczas montażu zestawu komputerowego należy podłączyć do napędu optycznego.

A. Wtyk zasilający 4

B. Wtyk zasilający 1

C. Wtyk zasilający 3

D. Wtyk zasilający 2

Właściwy wybór to wtyk zasilający SATA, widoczny na pierwszym zdjęciu. To właśnie ten typ złącza obecnie najczęściej stosuje się do podłączania napędów optycznych – na przykład nagrywarek DVD albo stacji Blu-ray – w nowych komputerach. Standard SATA pojawił się już wiele lat temu, ale do dziś jest powszechnie spotykany w serwisach komputerowych i sklepach branżowych. To złącze jest wyjątkowe nie tylko ze względu na swoją płaską budowę i łatwość montażu, ale też na fakt, że zapewnia stabilne zasilanie 12V, 5V oraz 3.3V, choć to ostatnie jest rzadko wykorzystywane w praktyce. Z mojego doświadczenia wynika, że montaż tego typu wtyku eliminuje większość problemów z niekompatybilnością, które zdarzały się na starszych złączach typu Molex. Warto wiedzieć, że standard SATA jest obecnie wymagany w nowych napędach optycznych, a dokładne osadzenie złącza minimalizuje ryzyko zwarć i uszkodzeń sprzętu. Zdecydowanie polecam zawsze korzystać ze złączy dedykowanych, bo podpinanie czegokolwiek innego może skończyć się nieprzyjemną niespodzianką, a nawet trwałym uszkodzeniem napędu. W świecie komputerów szybka identyfikacja złącza SATA podczas składania lub serwisowania zestawu to absolutna podstawa – tak wynika z praktyki, nie tylko teorii.

Pytanie 3

Jakie informacje o wykorzystywaniu pamięci wirtualnej można uzyskać, analizując zawartość pliku w systemie Linux?

A. /etc/inittab

B. /proc/vmstat

C. pagefile.sys

D. xload

Plik /proc/vmstat jest kluczowym źródłem informacji dotyczących pamięci wirtualnej w systemie Linux. Zawiera dane o aktualnym stanie pamięci, w tym statystyki dotyczące wirtualnej pamięci, takich jak ilość pamięci swap, liczba stron wymienianych, czy też liczba stron w pamięci fizycznej. Analizowanie zawartości tego pliku pozwala na głębsze zrozumienie zarządzania pamięcią przez system, co jest niezbędne w kontekście optymalizacji wydajności i monitorowania zasobów. Na przykład, jeśli zauważysz, że liczba stron wymienianych na dysk jest wysoka, może to wskazywać na zbyt małą ilość pamięci RAM, co prowadzi do spowolnienia systemu. Dlatego umiejętność interpretacji danych z /proc/vmstat jest niezwykle ważna dla administratorów systemów oraz programistów zajmujących się wydajnością aplikacji. Dobrymi praktykami są regularne monitorowanie tego pliku oraz konfigurowanie systemu tak, aby optymalizować użycie pamięci, co jest kluczowe dla stabilności i wydajności systemu.

Pytanie 4

Do przeprowadzenia ręcznej konfiguracji interfejsu sieciowego w systemie Linux konieczne jest użycie polecenia

A. route add

B. ipconfig

C. eth()

D. ifconfig

Odpowiedzi 'eth()', 'ipconfig' oraz 'route add' są niepoprawne z kilku powodów. Pierwsza z nich, 'eth()', to nieprawidłowe polecenie, ponieważ w systemach Linux nie istnieje funkcja ani polecenie o takiej nazwie. Użytkownicy mogą mylić to z interfejsem eth0, ale samo 'eth()' nie jest rozpoznawane przez system. 'ipconfig' to polecenie z systemu Windows, używane do konfiguracji interfejsów sieciowych w tym systemie. W Linuxie odpowiednikiem jest 'ifconfig' lub nowsze 'ip'. Używanie 'ipconfig' w systemach Linux nie przyniesie żadnych rezultatów, ponieważ to narzędzie nie jest dostępne w tym środowisku, co prowadzi do frustracji użytkowników, którzy próbują znaleźć znane im polecenia w innym systemie operacyjnym. Ostatnia z opcji, 'route add', jest poleceniem do dodawania tras w tablicy routingu, a nie do konfiguracji interfejsu sieciowego. Użytkownicy, którzy mylą te polecenia, mogą napotkać trudności w zarządzaniu siecią lub mogą wprowadzać nieprawidłowe konfiguracje, co prowadzi do problemów z połączeniem i komunikacją sieciową. Kluczowe jest zrozumienie, że różne systemy operacyjne mają różne narzędzia, a ich znajomość jest niezbędna do skutecznego zarządzania infrastrukturą sieciową.

Pytanie 5

Na schemacie blokowym przedstawiającym zasadę działania zasilacza liniowego numerem 5) oznaczono

A. transformator.

B. wejście prądu przemiennego.

C. regulator napięcia prądu stałego.

D. układ Graetza.

Regulator napięcia prądu stałego oznaczony numerem 5 na schemacie to kluczowy element w zasilaczu liniowym, bo właśnie on odpowiada za utrzymanie stabilnego napięcia wyjściowego niezależnie od zmian obciążenia czy nawet drobnych wahań napięcia wejściowego. W praktyce taki regulator – na przykład popularny układ 78xx czy LM317 – po prostu 'pilnuje', żeby sprzęt zasilany nie został uszkodzony przez skoki napięcia. To bardzo ważne przy wrażliwych urządzeniach elektronicznych, takich jak sprzęt audio, sterowniki mikroprocesorowe czy aparatura laboratoryjna. Często spotyka się też regulatory z zabezpieczeniami przed przegrzaniem i przeciążeniem, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo całej instalacji. Moim zdaniem, element ten jest trochę niedoceniany przez początkujących elektroników – a przecież jego jakość i parametry mają bezpośredni wpływ na niezawodność urządzenia. W branżowych normach, jak chociażby IEC 60950, zwraca się uwagę na stabilność napięcia i ochronę przed przepięciami, czyli dokładnie to, co zapewnia taki regulator. Warto pamiętać, że bez niego nawet najlepszy transformator i mostek prostowniczy nie dadzą stabilnego napięcia DC, a to już może powodować różne dziwne awarie.

Pytanie 6

Do konfiguracji i personalizacji środowiska graficznego GNOME w różnych systemach Linux należy wykorzystać program

A. GNU Compiller Collection

B. GNOMON 3D

C. GIGODO Tools

D. GNOME Tweak Tool

W pytaniu pojawiły się różne odpowiedzi, które mogą wydawać się podobne nazwą do narzędzi służących do konfiguracji środowiska GNOME, ale w rzeczywistości tylko jedna z nich odpowiada praktycznym zastosowaniom w tym zakresie. Bardzo często osoby zaczynające przygodę z Linuksem mylą narzędzia programistyczne lub ogólnie brzmiące aplikacje z faktycznymi programami do konfiguracji środowiska graficznego. Przykładowo, GNU Compiler Collection (GCC) to raczej zestaw kompilatorów do różnych języków programowania, takich jak C, C++ czy Fortran, absolutnie nie ma nic wspólnego z dostosowywaniem wyglądu lub ustawień GNOME. W praktyce, GCC jest wykorzystywany głównie przez programistów i osoby kompilujące oprogramowanie ze źródeł, a nie do zmiany ikon, motywów czy czcionek. Z kolei GIGODO Tools brzmi jak jakaś egzotyczna aplikacja, ale tak naprawdę nie istnieje żaden standardowy program o tej nazwie związany z Linuksem lub GNOME. Możliwe, że to po prostu przypadkowa nazwa albo literówka. Równie myląca jest odpowiedź GNOMON 3D, która z kolei kojarzy się bardziej z oprogramowaniem do wizualizacji, analiz czasowych lub nawet narzędziami do grafiki 3D, ale nie jest powiązana z zarządzaniem środowiskiem graficznym GNOME. Tego typu wybory wynikają często z przyzwyczajeń do szukania narzędzi o nazwach zbliżonych do GNOME, co nie zawsze prowadzi do właściwych rezultatów. Dobrymi praktykami w pracy z Linuksem jest weryfikacja dokładnego przeznaczenia narzędzi, korzystając z dokumentacji lub repozytoriów dystrybucji. Do personalizacji i konfiguracji środowisk graficznych powstały specjalne programy, które jasno opisują swoje funkcje i są szeroko stosowane w branży – stąd wybór dedykowanego narzędzia, takiego jak GNOME Tweak Tool, jest zdecydowanie lepszy niż eksperymentowanie z aplikacjami o wątpliwej funkcjonalności. Warto też pamiętać, że korzystanie z nieprzeznaczonych do tego narzędzi może prowadzić do problemów z konfiguracją lub całkowicie niepotrzebnych komplikacji, dlatego zawsze najlepiej sięgnąć po sprawdzone rozwiązania polecane przez społeczność.

Pytanie 7

Przy zgrywaniu filmu kamera cyfrowa przesyła na dysk 220 MB na minutę. Wybierz z diagramu interfejs o najniższej prędkości transferu, który umożliwia taką transmisję

A. USB 1

B. USB 2

C. 1394b

D. 1394a

Wybór odpowiedniego interfejsu do transferu danych jest istotny dla zapewnienia płynności i niezawodności działania urządzeń cyfrowych. USB 2, choć z prędkością 480 Mbps jest wystarczający dla zgrywania 220 MB na minutę, nie jest najefektywniejszym wyborem pod względem zgodności i zużycia zasobów w kontekście, gdzie 1394a jest dostępne. USB 1, z prędkością jedynie 1,5 Mbps, jest dalece niewystarczające, prowadząc do znacznych opóźnień i niemożności zgrywania w takiej jakości. Interfejs 1394b, choć oferuje wyższą prędkość 800 Mbps, jest niepotrzebny w tej sytuacji, gdyż 1394a już spełnia wymagania przy niższej złożoności infrastruktury. Błędne podejście może wynikać z nieznajomości specyfikacji technicznych interfejsów oraz ich praktycznych zastosowań. Typowym błędem jest również nadmierne poleganie na teoretycznej szybkości interfejsu bez uwzględnienia rzeczywistych warunków operacyjnych, co jest szczególnie ważne przy wielkoformatowych i wymagających aplikacjach multimedialnych.

Pytanie 8

NAT64 (Network Address Translation 64) to proces, który przekształca adresy

A. IPv4 na adresy MAC

B. MAC na adresy IPv4

C. prywatne na adresy publiczne

D. IPv4 na adresy IPv6

Zrozumienie procesu NAT64 wymaga znajomości podstawowych zasad działania adresacji w sieciach komputerowych. Odpowiedzi, które wskazują na mapowanie adresów IPv4 na adresy MAC, prywatne na publiczne czy MAC na IPv4, wskazują na istotne nieporozumienia w zakresie funkcji i zastosowania NAT. NAT64 nie jest związany z adresacją MAC, która dotyczy warstwy drugiej modelu OSI, podczas gdy NAT64 operuje na warstwie trzeciej, koncentrując się na adresach IP. Próba mapowania adresów prywatnych na publiczne odnosi się bardziej do tradycyjnego NAT, który służy do ukrywania układów adresów prywatnych w Internecie. W przypadku NAT64 dochodzi do translacji między różnymi wersjami protokołów IP, co nie ma na celu zmiany miejsca przechowywania adresu w warstwie sieciowej, lecz umożliwienie komunikacji między sieciami używającymi różnych standardów. Ponadto, mapa z adresów MAC na IPv4 jest zupełnie nieadekwatna, ponieważ MAC to adres sprzętowy, natomiast IPv4 jest adresem sieciowym. Zrozumienie tych różnic oraz prawidłowe postrzeganie sposobu, w jaki NAT64 funkcjonuje, jest kluczowe dla dalszego rozwoju i zastosowania technologii sieciowych, szczególnie w kontekście rosnącego znaczenia IPv6.

Pytanie 9

Który protokół należy do bezpołączeniowych protokołów warstwy transportowej?

A. TCP

B. FTP

C. ARP

D. UDP

Wybór złego protokołu, jak FTP, ARP czy TCP, pokazuje, że coś jest nie tak z rozumieniem różnic między nimi. FTP, czyli File Transfer Protocol, jest oparty na TCP, co sprawia, że jest wolniejszy i dość skomplikowany w użyciu w porównaniu do UDP. Używa się go do takich rzeczy jak przesyłanie plików, gdzie każda paczka musi być dostarczona bezbłędnie. ARP (Address Resolution Protocol) to zupełnie inna bajka – on mapuje adresy IP na adresy MAC, więc to nie ma nic wspólnego z warstwą transportową, a działa w warstwie łącza danych, więc ten wybór jest kiepski. Co do TCP, to jest to protokół połączeniowy, który stara się zapewnić, że wszystko dojdzie, ale przez to wprowadza opóźnienia, a w sytuacjach, gdy potrzebna jest natychmiastowa reakcja, nie jest najlepszą opcją. Często ludzie mylą różne warstwy protokołów albo myślą, że wszystkie muszą być niezawodne, co nie jest prawdą. Ważne jest, żeby rozumieć te różnice, bo to przydaje się w projektowaniu oraz budowaniu systemów sieciowych.

Pytanie 10

Okablowanie pionowe w sieci strukturalnej łączy jakie elementy?

A. główny punkt rozdzielczy z gniazdem abonenckim

B. pośredni punkt rozdzielczy z gniazdem abonenckim

C. główny punkt rozdzielczy z pośrednimi punktami rozdzielczymi

D. dwa gniazda abonenckie

Okablowanie pionowe w sieci strukturalnej jest kluczowym elementem architektury sieci, ponieważ łączy główny punkt rozdzielczy (MDF) z pośrednimi punktami rozdzielczymi (IDF). Taka struktura pozwala na skuteczne zarządzanie ruchem danych oraz zwiększa skalowalność sieci. W praktyce oznacza to, że główny punkt rozdzielczy, gdzie zazwyczaj znajdują się urządzenia takie jak serwery czy przełączniki, jest połączony z pośrednimi punktami rozdzielczymi, które z kolei dystrybuują sygnał do poszczególnych gniazd abonenckich. W zgodności z normami ANSI/TIA-568 oraz ISO/IEC 11801, okablowanie powinno być odpowiednio zaprojektowane, aby zapewnić optymalną wydajność i minimalizować straty sygnału. Poprawne wykonanie okablowania pionowego pozwala na elastyczność w rozbudowie sieci i łatwą lokalizację potencjalnych usterek. Warto zauważyć, że takie podejście umożliwia centralne zarządzanie siecią oraz lepsze wykorzystanie zasobów, co jest niezbędne w większych instalacjach biurowych czy w obiektach komercyjnych.

Pytanie 11

W systemie Windows, aby założyć nową partycję podstawową, trzeba skorzystać z przystawki

A. gpedit.msc

B. fsmgmt.msc

C. diskmgmt.msc

D. certmgr.msc

Aby w systemie Windows utworzyć nową partycję podstawową, należy użyć przystawki diskmgmt.msc, która jest narzędziem do zarządzania dyskami i partycjami. To narzędzie pozwala użytkownikom na łatwe zarządzanie dyskami twardymi, w tym na tworzenie, usuwanie, formatowanie oraz przekształcanie partycji. Użytkownicy mogą uzyskać dostęp do diskmgmt.msc poprzez wpisanie 'diskmgmt.msc' w oknie dialogowym Uruchom (Win + R) lub przez panel sterowania w sekcji Zarządzanie komputerem. Przykładowo, aby stworzyć nową partycję, najpierw należy zlokalizować nieprzydzieloną przestrzeń na dysku, kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję 'Nowa partycja'. Następnie można ustalić rozmiar partycji oraz przypisać jej literę dysku. Dobre praktyki wskazują, że przed przystąpieniem do tych operacji warto wykonać kopię zapasową danych oraz upewnić się, że pracujemy na odpowiedniej partycji, aby uniknąć niepożądanych skutków.

Pytanie 12

Po podłączeniu działającej klawiatury do jednego z portów USB nie ma możliwości wyboru awaryjnego trybu uruchamiania systemu Windows. Klawiatura działa prawidłowo dopiero po wystartowaniu systemu w trybie standardowym. Co to sugeruje?

A. uszkodzony kontroler klawiatury

B. nieprawidłowe ustawienia BIOS-u

C. uszkodzony zasilacz

D. uszkodzone porty USB

Niepoprawne ustawienia BIOS-u mogą powodować problemy z rozpoznawaniem klawiatury w trakcie uruchamiania systemu operacyjnego, co jest szczególnie widoczne w przypadku wyboru awaryjnego trybu uruchamiania. BIOS, czyli podstawowy system wejścia/wyjścia, jest odpowiedzialny za inicjalizację sprzętu przed załadowaniem systemu operacyjnego. Klawiatura musi być aktywna w tym etapie, aby umożliwić użytkownikowi interakcję z menu startowym. W przypadku, gdy klawiatura działa normalnie po załadowaniu systemu, to wskazuje, że sprzęt jest sprawny, a problem leży w konfiguracji BIOS-u. Użytkownicy mogą rozwiązać ten problem poprzez wejście do ustawień BIOS-u (zwykle przy starcie systemu można to zrobić przez naciśnięcie klawisza F2, Delete lub innego wskazanego klawisza). Następnie należy sprawdzić sekcję dotyczącą USB oraz ustawienia odpowiedzialne za rozruch, aby upewnić się, że wsparcie dla klawiatur USB jest aktywne. Praktyczne podejście do tej kwestii wymaga również, aby użytkownicy regularnie aktualizowali BIOS do najnowszej wersji, co może poprawić kompatybilność sprzętu oraz funkcjonalność systemu.

Pytanie 13

Na którym z domyślnych portów realizowana jest komunikacja protokołu ftp?

A. 80

B. 53

C. 23

D. 21

Odpowiedzi 23, 53 i 80 są niepoprawne, ponieważ każdy z tych portów jest wykorzystywany przez inne protokoły, co prowadzi do mylnych informacji o ich zastosowaniu w kontekście FTP. Port 23 jest zarezerwowany dla protokołu Telnet, który pozwala na zdalne logowanie do systemów operacyjnych, jednak nie jest on przystosowany do przesyłania plików, co jest kluczową funkcją FTP. Port 53 jest używany przez protokół DNS (Domain Name System), który odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP, co również nie ma związku z transferem plików. Natomiast port 80 jest standardowym portem dla protokołu HTTP, używanego w komunikacji sieciowej w przeglądarkach internetowych do wyświetlania stron www. Zrozumienie, jakie porty są przypisane do konkretnych protokołów, jest niezbędne dla właściwego konfigurowania usług sieciowych oraz zabezpieczania systemów przed nieautoryzowanym dostępem. Błędne przypisanie portów może prowadzić do problemów z komunikacją w sieciach oraz do trudności w identyfikowaniu i rozwiązywaniu problemów z transferem danych.

Pytanie 14

Aby uruchomić przedstawione narzędzie systemu Windows, należy użyć polecenia

A. taskmgr

B. msconfig

C. nmon

D. dxdiag

Polecenie dxdiag uruchamia w systemie Windows narzędzie diagnostyczne DirectX, które według mnie należy do najważniejszych narzędzi systemowych, jeśli chodzi o sprawdzanie komponentów multimedialnych i graficznych. Dzięki dxdiag można bardzo szybko uzyskać szczegółowe dane na temat wersji DirectX, zainstalowanych sterowników audio i wideo, a także stanu sprzętu. W praktyce jest to nieocenione narzędzie podczas rozwiązywania problemów z grami, aplikacjami graficznymi czy nawet przy zwyczajnym sprawdzaniu zgodności sprzętu z nowym oprogramowaniem. Moim zdaniem każdy technik czy informatyk pracujący z Windows powinien znać dxdiag na pamięć, bo pozwala on w kilka sekund zidentyfikować problemy ze sterownikami lub nieprawidłową konfiguracją systemu. W branży IT to wręcz standard i podstawa pracy w dziale wsparcia technicznego; praktycznie każda poważniejsza diagnostyka sprzętu graficznego zaczyna się właśnie od uruchomienia dxdiag. Szczerze, narzędzie jest dużo bardziej przyjazne niż niektóre zamienniki, bo za jednym razem podaje zestaw kluczowych informacji w czytelnej formie. Dobra praktyka to wygenerować raport z dxdiag przed aktualizacją sterowników – można wtedy szybko porównać zmiany. Trochę szkoda, że tak wielu użytkowników go nie zna, bo czasem rozwiązałoby to mnóstwo problemów bez szukania ich po omacku.

Pytanie 15

Ile hostów można zaadresować w podsieci z maską 255.255.255.248?

A. 246 urządzeń.

B. 510 urządzeń.

C. 6 urządzeń.

D. 4 urządzenia.

Wiele osób myli się przy obliczaniu liczby dostępnych hostów w podsieciach, co może prowadzić do błędnych wniosków. Odpowiedzi sugerujące, że w podsieci z maską 255.255.255.248 można zaadresować 246 lub 510 hostów, opierają się na niepoprawnym zrozumieniu zasad adresacji IP. W rzeczywistości, aby obliczyć liczbę dostępnych adresów dla hostów, należy wziąć pod uwagę ilość bitów zarezerwowanych dla adresów w podsieci. Dla maski /29, 3 bity są przeznaczone na adresy hostów, co daje 2^3 = 8 możliwych adresów. Z tych adresów, 2 są zawsze zarezerwowane: jeden dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego, co efektywnie pozostawia 6 adresów do wykorzystania przez urządzenia w sieci. Odpowiedzi wskazujące na 4 hosty również są błędne, ponieważ także nie uwzględniają poprawnego obliczenia dostępnych adresów. Typowe błędy polegają na nieprawidłowym dodawaniu hostów lub myleniu zasad dotyczących rezerwacji adresów w danej podsieci. Dlatego, aby uniknąć podobnych pomyłek, ważne jest zrozumienie podstaw działającej logiki adresacji IP oraz umiejętność poprawnego stosowania masek podsieci w praktyce. Właściwe przeszkolenie w zakresie adresacji IP i praktyk sieciowych jest niezwykle istotne dla specjalistów IT, co zapewnia efektywne projektowanie i zarządzanie nowoczesnymi sieciami komputerowymi.

Pytanie 16

Zestaw komputerowy, który został przedstawiony, jest niepełny. Który z elementów nie został wymieniony w tabeli, a jest kluczowy dla prawidłowego funkcjonowania zestawu?

Lp.	Nazwa podzespołu
1.	Zalman Obudowa R1 Midi Tower bez PSU, USB 3.0
2.	Gigabyte GA-H110M-S2H, Realtek ALC887, DualDDR4-2133, SATA3, HDMI, DVI, D-Sub, LGA1151, mATX
3.	Intel Core i5-6400, Quad Core, 2.70GHz, 6MB, LGA1151, 14nm, 65W, Intel HD Graphics, VGA, BOX
4.	Patriot Signature DDR4 2x4GB 2133MHz
5.	Seagate BarraCuda, 3.5", 1TB, SATA/600, 7200RPM, 64MB cache
6.	LG SuperMulti SATA DVD+/-R24x,DVD+RW6x,DVD+R DL 8x, bare bulk (czarny)
7.	Gembird Bezprzewodowy Zestaw Klawiatura i Mysz
8.	Monitor Iiyama E2083HSD-B1 19.5inch, TN, HD+, DVI, głośniki
9.	Microsoft OEM Win Home 10 64Bit Polish 1pk DVD

A. Zasilacz

B. Wentylator procesora

C. Pamięć RAM

D. Karta graficzna

Zasilacz jest kluczowym komponentem każdego zestawu komputerowego. Jego podstawową funkcją jest przekształcanie prądu zmiennego z sieci elektrycznej na prąd stały, który zasila poszczególne podzespoły komputera. Bez zasilacza żaden z elementów, takich jak płyta główna, procesor, pamięć RAM czy dyski twarde, nie będzie mógł prawidłowo funkcjonować. Zasilacze są także odpowiedzialne za stabilizację napięcia, co jest kluczowe dla zapobiegania uszkodzeniom sprzętu spowodowanym przez skoki napięcia. Wybierając zasilacz, należy zwrócić uwagę na jego moc, która powinna być dostosowana do zapotrzebowania energetycznego całego zestawu komputerowego. Zasilacze muszą spełniać określone standardy, takie jak ATX, aby pasować do typowych obudów i płyt głównych. Standardy te określają nie tylko fizyczne wymiary, ale także wymagania dotyczące napięć i złączy. Ważną cechą jest również certyfikacja sprawności, jak na przykład 80 PLUS, która świadczy o efektywności przetwarzania energii. Warto pamiętać, że odpowiedni dobór zasilacza wpływa na stabilność i niezawodność całego systemu, a także na jego energooszczędność, co w dłuższej perspektywie przekłada się na niższe rachunki za prąd oraz mniejsze obciążenie środowiska naturalnego.

Pytanie 17

Do bezprzewodowego przesyłania danych pomiędzy dwoma urządzeniami, z wykorzystaniem fal radiowych w paśmie ISM 2,4 GHz, służy interfejs

A. IEEE 1394

B. Bluetooth

C. IrDA

D. Fire Wire

Wybór innego interfejsu niż Bluetooth w kontekście przesyłania danych bezprzewodowo w paśmie ISM 2,4 GHz wiąże się najczęściej z pomyleniem różnych standardów komunikacji. IrDA to technologia wykorzystująca podczerwień i wymagająca bezpośredniej widoczności między urządzeniami, więc nie działa na falach radiowych, tylko na świetle podczerwonym – to zupełnie inny mechanizm. Nie sprawdziłby się tam, gdzie przeszkody lub dystans uniemożliwiają "widzenie się" obu urządzeń, co praktycznie eliminuje go z nowoczesnych zastosowań typu smartfon-słuchawki czy komputer-głośnik. Fire Wire oraz IEEE 1394 to w zasadzie to samo – Fire Wire to nazwa handlowa interfejsu IEEE 1394. Obie technologie służą do przewodowego przesyłania danych, najczęściej w zastosowaniach profesjonalnych, np. obsługa kamer cyfrowych czy zaawansowanych urządzeń audio/wideo. Ich ogromną zaletą była kiedyś duża prędkość transmisji, ale w żaden sposób nie wiążą się z transmisją bezprzewodową, nie mówiąc już o wykorzystaniu pasma ISM. Często spotykam się z myleniem tych standardów, szczególnie wśród osób, które kojarzą Fire Wire z szybkim transferem, ale zapominają, że to zawsze po kablu. U podstaw tych pomyłek leży przekonanie, że każda znana technologia transmisyjna jest uniwersalna, ale niestety – tu trzeba konkretnie wiedzieć, które interfejsy faktycznie używają fal radiowych. Bluetooth został stworzony wyłącznie z myślą o komunikacji bezprzewodowej, co wyróżnia go na tle Fire Wire czy IrDA. Moim zdaniem warto zapamiętać, że tylko Bluetooth z wymienionych opcji spełnia warunki zadania i jest zgodny z aktualnymi trendami oraz wymogami branżowymi w zakresie lokalnej komunikacji bezprzewodowej.

Pytanie 18

Fragment pliku httpd.conf serwera Apache przedstawia się jak na diagramie. W celu zweryfikowania prawidłowego funkcjonowania strony WWW na serwerze, należy wprowadzić w przeglądarkę

Listen 8012

Server Name localhost:8012

A. http://localhost:8080

B. http://localhost:8012

C. http://localhost:apache

D. http://localhost

Odpowiedź http://localhost:8012 jest poprawna, ponieważ w pliku konfiguracyjnym httpd.conf serwera Apache podano dyrektywę Listen 8012. Oznacza to, że serwer Apache nasłuchuje na porcie 8012. W praktyce oznacza to, że aby uzyskać dostęp do usług oferowanych przez serwer Apache na lokalnej maszynie, należy skorzystać z adresu URL, który specyfikuje ten port. Standardowo serwery HTTP działają na porcie 80, jednak w przypadku, gdy korzystamy z niestandardowego portu jak 8012, musimy go jawnie podać w adresie URL. Praktyczne zastosowanie tego typu konfiguracji jest powszechne w środowiskach deweloperskich, gdzie często konfiguruje się wiele instancji serwera do różnych zastosowań, używając różnych portów. Pamiętaj, aby upewnić się, że port nie jest blokowany przez zapory sieciowe, co mogłoby uniemożliwić dostęp do serwera. Konfiguracja serwera na nietypowych portach może również służyć celom bezpieczeństwa, utrudniając potencjalnym atakom automatyczne ich wykrycie. Zawsze warto zapewnić, że dokumentacja projektu jest aktualizowana i zawiera informacje o wykorzystywanych portach.

Pytanie 19

W przypadku awarii którego urządzenia w sieci lokalnej, cała sieć przestaje działać w topologii magistrali?

A. Router

B. Serwer DHCP

C. Kabel magistrali

D. Dowolny komputer kliencki

W topologii magistrali, uszkodzenie kabla magistrali skutkuje całkowitym zanikiem komunikacji w sieci, ponieważ wszystkie urządzenia korzystają z tego samego medium do przesyłania danych. Uszkodzenie dowolnego komputera klienckiego nie wpłynie na działanie całej sieci, ponieważ inne urządzenia nadal będą mogły komunikować się przez magistralę. Chociaż awaria routera lub serwera DHCP może wpłynąć na funkcjonalność sieci, to nie doprowadzi do całkowitego zaniku komunikacji w topologii magistrali. Router jest zazwyczaj używany do łączenia różnych sieci, a jego awaria może uniemożliwić połączenie z siecią zewnętrzną, ale nie wpłynie na komunikację w ramach samej magistrali. Z kolei serwer DHCP jest odpowiedzialny za dynamiczne przydzielanie adresów IP, a jego awaria mogłaby uniemożliwić nowym urządzeniom dołączenie do sieci, ale nie zablokuje komunikacji między już podłączonymi urządzeniami. W topologii magistrali to właśnie kabel magistrali pełni kluczową rolę i jego uszkodzenie wpływa na całą sieć, podczas gdy inne elementy mogą mieć wpływ jedynie na pewne aspekty funkcjonalności sieci.

Pytanie 20

W wyniku wykonania komendy: net user w terminalu systemu Windows, pojawi się

A. lista kont użytkowników

B. informacje pomocnicze dotyczące polecenia net

C. nazwa obecnego użytkownika oraz jego hasło

D. dane o parametrach konta bieżącego użytkownika

Odpowiedź 'lista kont użytkowników' jest poprawna, ponieważ polecenie 'net user' w wierszu poleceń systemu Windows jest używane do wyświetlania listy kont użytkowników znajdujących się na danym komputerze lub w danej domenie. To narzędzie jest niezwykle istotne dla administratorów systemów, ponieważ pozwala na szybkie przeglądanie kont, co jest kluczowe w zarządzaniu dostępem do zasobów. Na przykład, administrator może użyć tego polecenia, aby zweryfikować, którzy użytkownicy mają dostęp do systemu, a następnie podjąć odpowiednie działania, takie jak zmiana uprawnień czy usunięcie kont nieaktywnych. Dodatkowo, w kontekście najlepszych praktyk w zakresie bezpieczeństwa, regularne sprawdzanie listy użytkowników może pomóc w identyfikacji nieautoryzowanych kont, co jest ważnym krokiem w zapewnieniu integralności systemu. Warto również zauważyć, że polecenie to może być używane w skryptach automatyzacyjnych, co przyspiesza proces zarządzania użytkownikami.

Pytanie 21

Jakie jest właściwe IP dla maski 255.255.255.0?

A. 122.168.1.0

B. 192.168.1.255

C. 192.168.1.1

D. 122.0.0.255

Adres 192.168.1.1 jest poprawny dla maski podsieci 255.255.255.0, ponieważ mieści się w zakresie adresów prywatnych zdefiniowanych przez standard RFC 1918. Maski podsieci określają, jak adres IP jest dzielony na część sieciową i część hosta. W przypadku maski 255.255.255.0, pierwsze trzy oktety (192.168.1) stanowią adres sieciowy, a ostatni oktet (1) oznacza adres konkretnego hosta w tej sieci. Oznacza to, że adres 192.168.1.0 określa sieć, a 192.168.1.255 to adres rozgłoszeniowy (broadcast) dla tej podsieci, co oznacza, że nie mogą być przypisane jako adresy hostów. W praktyce adres 192.168.1.1 jest często używany jako domyślny adres bramy w routerach domowych, co czyni go kluczowym w konfiguracji lokalnych sieci komputerowych. Znajomość tego, jak działają adresy IP i maski podsieci, jest niezbędna dla administratorów sieci, którzy muszą zarządzać lokalnymi i rozległymi sieciami przez prawidłowe przypisanie adresów IP dla różnorodnych urządzeń.

Pytanie 22

Aby stworzyć nowego użytkownika o nazwie egzamin z hasłem qwerty w systemie Windows XP, należy wykorzystać polecenie

A. adduser egzamin qwerty /add

B. useradd egzamin qwerty /add

C. net user egzamin qwerty /add

D. user net egzamin qwerty /add

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi odzwierciedlają błędne podejście do zarządzania użytkownikami w systemie Windows XP, co jest kluczowym zagadnieniem w administracji systemami operacyjnymi. Odpowiedzi takie jak 'useradd egzamin qwerty /add', 'adduser egzamin qwerty /add' oraz 'user net egzamin qwerty /add' sugerują użycie poleceń, które są charakterystyczne dla systemów Linux i Unix, a nie dla Windows. W systemie Windows XP nie ma poleceń 'useradd' ani 'adduser'; są one zarezerwowane dla systemów opartych na jądrze Linux, co pokazuje brak zrozumienia różnic między systemami operacyjnymi. Dodatkowo, błędne jest umieszczanie terminu 'user' przed 'net', co jest sprzeczne z konwencją polecenia w Windows. Tego rodzaju pomyłki często wynikają z nieznajomości lub pomylenia terminologii, co dodatkowo podkreśla znaczenie znajomości specyfiki środowiska, w którym pracuje administrator. Kluczowe jest, aby administratorzy systemów operacyjnych byli dobrze zaznajomieni z poleceniami i ich składnią, aby unikać tego typu błędów, które mogą prowadzić do niepowodzeń w zarządzaniu użytkownikami oraz do nieprawidłowego działania systemu.

Pytanie 23

Na diagramie przedstawiającym zasadę funkcjonowania monitora plazmowego numer 6 zaznaczono

A. elektrody wyświetlacza

B. powłokę dielektryczną

C. elektrody adresujące

D. powłokę fosforową

Warstwa fosforowa w monitorze plazmowym ma za zadanie emitować światło, jednak jej funkcja nie polega na adresowaniu pikseli. To warstwa, która dzięki pobudzeniu przez promieniowanie ultrafioletowe wytwarzane przez plazmę, świeci w określonym kolorze. Z kolei warstwa dielektryka jest izolacyjną warstwą, która nie bierze bezpośredniego udziału w procesie adresowania, lecz pełni funkcję ochronną i separującą inne elementy struktury ekranu. Dielektryk pomaga w utrzymaniu stałości napięcia i chroni przed zwarciami. Elektrody wyświetlacza, choć są kluczowe dla działania ekranu, pełnią inną rolę niż elektrody adresujące. Elektrody te są używane do inicjowania reakcji plazmowej, ale nie kontrolują indywidualnych pikseli w taki sposób, jak elektrody adresujące. Częstym błędem jest mylenie funkcji poszczególnych elektrod i warstw, co wynika z ich złożonej współpracy w celu generowania obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych warstw i elektrod ma specyficzną funkcję, która łączy się w jeden harmonijny proces odpowiedzialny za wyświetlanie obrazu w technologii plazmowej. To precyzyjne sterowanie złożonymi procesami elektrycznymi i chemicznymi sprawia, że monitory plazmowe mogą oferować doskonałą jakość obrazu.

Pytanie 24

Wydruk z drukarki igłowej realizowany jest z zastosowaniem zestawu stalowych igieł w liczbie

A. 10, 20 lub 30

B. 6, 9 lub 15

C. 9, 15 lub 45

D. 9, 24 lub 48

Wybór odpowiedzi 9, 24 lub 48 jest poprawny, ponieważ drukarki igłowe wykorzystują zestaw igieł do tworzenia obrazu na papierze. W zależności od modelu, drukarki te mogą być wyposażone w różną ilość igieł, przy czym najpopularniejsze konfiguracje to 9 i 24 igły. Użycie 9 igieł jest standardowe dla drukarek przeznaczonych do zastosowań biurowych, gdzie wymagana jest dobra jakość druku tekstu i grafiki. Z kolei 24 igły są często stosowane w bardziej zaawansowanych modelach, które oferują lepszą jakość druku i mogą obsługiwać większe obciążenia robocze. Praktyczne zastosowanie takich drukarek można zaobserwować w różnych branżach, w tym w logistyce, gdzie niezbędne jest drukowanie etykiet lub faktur. Warto zwrócić uwagę, że wybór liczby igieł wpływa na jakość druku oraz na szybkość, z jaką drukarka jest w stanie wykonywać zadania. Dobre praktyki wskazują, że dobór odpowiedniej liczby igieł jest kluczowy w kontekście specyfiki zadań drukarskich oraz oczekiwań dotyczących jakości wydruków.

Pytanie 25

Jaką maksymalną prędkość przesyłania danych osiągają urządzenia zgodne ze standardem 802.11g?

A. 11 Mb/s

B. 54 Mb/s

C. 150 Mb/s

D. 108 Mb/s

Standard 802.11g, wprowadzony w 2003 roku, jest jednym z kluczowych standardów sieci bezprzewodowych, który umożliwia transmisję danych z maksymalną prędkością 54 Mb/s. W przeciwieństwie do wcześniejszego standardu 802.11b, który oferował prędkość do 11 Mb/s, 802.11g zapewnia wyższą wydajność, co czyni go bardziej odpowiednim do aplikacji wymagających większej przepustowości, takich jak strumieniowanie wideo czy gry online. Urządzenia zgodne z 802.11g mogą również działać w trybie zgodności z 802.11b, co pozwala na integrację z istniejącymi sieciami. Zastosowanie tego standardu jest powszechne w domowych sieciach Wi-Fi, biurach oraz w publicznych punktach dostępu, gdzie użytkownicy oczekują stabilnej i szybkiej łączności. Oprócz tego, 802.11g wspiera technologię MIMO (Multiple Input Multiple Output), która zwiększa efektywność transmisji poprzez wykorzystanie wielu anten, co dalej podnosi jakość i niezawodność połączenia.

Pytanie 26

Router Wi-Fi działający w technologii 802.11n umożliwia osiągnięcie maksymalnej prędkości przesyłu danych

A. 11 Mb/s

B. 600 Mb/s

C. 1000 Mb/s

D. 54 Mb/s

Odpowiedzi 11 Mb/s, 54 Mb/s oraz 1000 Mb/s są nieprawidłowe w kontekście maksymalnej prędkości transmisji dostępnej dla standardu 802.11n. Standard 802.11b, który działa na prędkości 11 Mb/s, był jednym z pierwszych standardów Wi-Fi, a jego ograniczenia w zakresie prędkości są znane i zrozumiałe w kontekście starszych technologii. Z kolei standard 802.11g, który osiąga maksymalnie 54 Mb/s, zapewnia lepszą wydajność od 802.11b, ale nadal nie dorównuje możliwościom 802.11n. Zrozumienie tych wartości jest kluczowe, aby uniknąć mylnych wniosków o wydajności sieci. Ponadto, odpowiedź wskazująca na 1000 Mb/s jest myląca, ponieważ odnosi się do standardów, które nie są jeszcze powszechnie implementowane w użytkowanych routerach. W rzeczywistości maksymalna prędkość 1000 Mb/s odnosi się do standardu 802.11ac, który wprowadza jeszcze bardziej zaawansowane technologie, takie jak MU-MIMO oraz lepsze wykorzystanie pasma 5 GHz. Typowym błędem jest postrzeganie routerów Wi-Fi jako jedynie komponentów sprzętowych, bez zrozumienia ich pełnych możliwości oraz ograniczeń wynikających z zastosowanych technologii. Użytkownicy powinni być świadomi, że różne standardy mają różne zastosowania i mogą wpływać na to, jak wpływają na codzienne korzystanie z internetu. Dobrze jest również regularnie monitorować wydajność swojego routera oraz dostosowywać jego ustawienia, aby zapewnić optymalną prędkość i niezawodność połączenia.

Pytanie 27

Wtyczka zasilająca SATA ma uszkodzony żółty przewód. Jakie to niesie za sobą konsekwencje dla napięcia na złączu?

A. 5 V

B. 8,5 V

C. 12 V

D. 3,3 V

Wybór napięcia 5 V, 3.3 V lub 8.5 V jako odpowiedzi wskazuje na niepełne zrozumienie standardowych wartości napięć wykorzystywanych w złączach zasilania SATA. Przewód czerwony odpowiada za napięcie 5 V, które jest używane głównie do zasilania logiki i niektórych komponentów o niskim poborze mocy. Napięcie 3.3 V, reprezentowane przez pomarańczowy przewód, jest również kluczowe dla niektórych nowoczesnych rozwiązań, takich jak pamięć RAM. Jednak, co istotne, żaden z tych przewodów nie odnosi się do 12 V, które jest kluczowe dla dysków twardych i innych urządzeń wymagających wyższego napięcia. Napięcie 8.5 V nie jest standardowym napięciem w zasilaniu komputerowym; może być wynikiem pomyłki, ponieważ w praktyce nie występuje w złączach zasilających. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują mylenie funkcji i wartości napięć w złączach oraz niewłaściwe przypisanie ich do poszczególnych przewodów. Wiedza na temat organizacji i funkcji zasilania w komputerze jest niezbędna dla prawidłowej konserwacji oraz diagnostyki, a także dla unikania potencjalnych uszkodzeń sprzętu.")

Pytanie 28

Jaką usługą można pobierać i przesyłać pliki na serwer?

A. DNS

B. FTP

C. ICMP

D. CP

Odpowiedzi, które nie są związane z protokołem FTP, koncentrują się na innych funkcjach i zastosowaniach w sieciach komputerowych. DNS, czyli Domain Name System, jest kluczowym protokołem sieciowym odpowiedzialnym za tłumaczenie nazw domenowych na adresy IP, co umożliwia przeglądanie stron internetowych. Jego funkcja jest zatem związana z lokalizacją zasobów w Internecie, a nie z transferem plików. ICMP, z kolei, jest protokołem używanym do przesyłania komunikatów kontrolnych i diagnostycznych w sieci, na przykład w przypadku pingowania, aby ustalić, czy dany host jest dostępny. Nie zajmuje się on transferem danych ani zarządzaniem plikami. CP, czyli Copy Protocol, to termin, który nie odnosi się do uznanego standardu w kontekście przesyłania plików i jest rzadko używany w literaturze branżowej. Błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumienia dotyczącego funkcjonalności różnorodnych protokołów sieciowych oraz ich zastosowania w kontekście przesyłania plików. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie protokołów, które mają różne cele i działają w różnych warstwach architektury sieciowej. Zrozumienie ról poszczególnych protokołów jest istotne dla efektywnej i bezpiecznej pracy w środowisku IT.

Pytanie 29

Aby móc zakładać konta użytkowników, komputerów oraz innych obiektów i centralnie gromadzić o nich informacje, należy zainstalować rolę na serwerze Windows

A. usługi certyfikatów Active Directory

B. Active Directory Federation Service

C. usługi Domain Name System w usłudze Active Directory

D. usługi domenowe Active Directory

Usługi domenowe Active Directory (AD DS) są kluczowym elementem infrastruktury serwerowej w systemach Windows. Umożliwiają one centralne zarządzanie obiektami, takimi jak konta użytkowników i komputery, a także zapewniają mechanizmy autoryzacji i uwierzytelniania. Dzięki AD DS administratorzy mogą tworzyć i zarządzać użytkownikami oraz grupami, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i organizacji w sieci. Na przykład, w firmach korzystających z Active Directory, administratorzy mogą przypisywać różne poziomy dostępu do zasobów w zależności od ról użytkowników, co ułatwia zarządzanie uprawnieniami. Z perspektywy dobrych praktyk, stosowanie AD DS jest zgodne z zasadą minimalnych uprawnień, co zwiększa bezpieczeństwo całej infrastruktury. Ponadto, AD DS wspiera replikację danych między kontrolerami domeny, co zapewnia dostępność i odporność na awarie w przypadku problemów z serwerem. Ostatecznie, rola ta jest fundamentem dla tworzenia i zarządzania złożonymi środowiskami IT, co czyni ją niezbędną w większości organizacji.

Pytanie 30

Którego z poniższych zadań nie wykonują serwery plików?

A. Zarządzanie bazami danych

B. Odczyt i zapis danych na dyskach twardych

C. Udostępnianie plików w sieci

D. Wymiana danych pomiędzy użytkownikami sieci

Zarządzanie bazami danych to proces, który wymaga zaawansowanych mechanizmów, takich jak transakcje, spójność danych oraz drzewo indeksów, co nie jest w zakresie działania serwerów plików. Serwery plików, takie jak te działające na protokołach SMB czy NFS, są dedykowane do prostego przechowywania i udostępniania plików użytkownikom w sieci, nie mają natomiast możliwości przetwarzania złożonych zapytań, jakie wymagają bazy danych. Użytkownicy często mylą te dwa pojęcia, co prowadzi do przekonania, że serwery plików mogą pełnić funkcję baz danych. Oprogramowania do zarządzania bazami danych, jak MySQL czy PostgreSQL, są zaprojektowane do optymalizacji operacji odczytu i zapisu danych w strukturach tabelarycznych, co jest zupełnie odmiennym podejściem. Właściwe zrozumienie roli serwerów plików w infrastrukturze IT jest kluczowe dla skutecznego projektowania systemów informatycznych. Działania związane z wymianą danych pomiędzy użytkownikami oraz udostępnianiem plików są typowe dla serwerów plików, ale ich funkcje są ograniczone do prostych operacji, co różni je od bardziej złożonych mechanizmów stosowanych w serwerach baz danych.

Pytanie 31

Aby w systemie Windows ustawić właściwości wszystkich zainstalowanych urządzeń lub wyświetlić ich listę, należy użyć narzędzia

A. dnsmgmt.msc

B. dhcpmgmt.msc

C. diskmgmt.msc

D. devmgmt.msc

devmgmt.msc to w praktyce narzędzie, bez którego się nie obejdziesz podczas pracy z systemem Windows, zwłaszcza jeśli masz cokolwiek wspólnego z administracją lub serwisowaniem komputerów. Ten snap-in pozwala na wyświetlanie oraz zarządzanie wszystkimi urządzeniami zainstalowanymi w systemie – mowa tu o kartach sieciowych, procesorach, dyskach, kartach graficznych, ale także różnych interfejsach wejścia/wyjścia, czyli wszystkim, co siedzi w środku lub jest podłączone na zewnątrz komputera. Z mojego doświadczenia często korzysta się z devmgmt.msc, gdy trzeba zaktualizować sterowniki, wyłączyć lub odinstalować urządzenie, czy po prostu sprawdzić, dlaczego coś nie działa po podłączeniu np. nowej myszki czy drukarki. Standardy branżowe, jak chociażby zalecenia Microsoftu w dokumentacji technicznej, wręcz wskazują na Menedżer Urządzeń (którego uruchamia właśnie devmgmt.msc) jako najwygodniejsze narzędzie do podstawowej diagnostyki sprzętu. Co istotne, uruchomienie tego narzędzia przez wpisanie devmgmt.msc (np. w oknie Uruchom – Win+R) to szybka ścieżka, niezależnie od wersji Windowsa, bo ten snap-in jest obecny od lat. Moim zdaniem każdy szanujący się technik powinien znać tę komendę na pamięć, bo pozwala zaoszczędzić naprawdę sporo czasu. Warto też pamiętać, że nie znajdziesz tu konfiguracji sieci, dysków czy usług domenowych – to narzędzie stricte do sprzętu, i właśnie o to chodziło w pytaniu.

Pytanie 32

Licencja na Office 365 PL Personal (1 stanowisko, subskrypcja na 1 rok) ESD jest przypisana do

A. wyłącznie jednego użytkownika na jednym komputerze i jednym urządzeniu mobilnym do celów komercyjnych i niekomercyjnych.

B. wyłącznie jednego użytkownika, na jednym komputerze, jednym tablecie i jednym telefonie, wyłącznie do celów niekomercyjnych.

C. dowolnej liczby użytkowników, wyłącznie na jednym komputerze do celów komercyjnych.

D. dowolnej liczby użytkowników, wyłącznie na jednym komputerze do celów komercyjnych i niekomercyjnych.

Wybór tej odpowiedzi jest zgodny z rzeczywistym modelem licencjonowania Office 365 Personal. To jest subskrypcja dedykowana jednej osobie, która może zainstalować oprogramowanie na jednym komputerze, jednym tablecie i jednym telefonie – czyli realnie pokrywa typowy zestaw urządzeń, z których przeciętny użytkownik prywatny korzysta na co dzień. Microsoft wyraźnie zaznacza, że wersja Personal nie służy do zastosowań komercyjnych, co w praktyce oznacza, że nie można jej legalnie wykorzystywać w firmie czy do prowadzenia działalności gospodarczej. Z mojego doświadczenia wynika, że sporo osób myli wersje Personal i Home – ta druga jest do 6 użytkowników, a Personal do jednego. Elastyczność polega więc nie na liczbie komputerów czy osób, ale na tym, że właściciel licencji ma dostęp do wszystkich najważniejszych narzędzi Office, synchronizacji OneDrive i aktualizacji bezpieczeństwa, niezależnie od tego czy korzysta z Windowsa, Maca, Androida czy iOS. Microsoft jasno rozdziela rynek domowy od biznesowego, żeby nie było tu niejasności ani nadużyć licencyjnych. W praktyce – jeśli ktoś korzysta z Office w domu do nauki, do planowania rodzinnych spraw, czy nawet do tworzenia własnych notatek, ta licencja w zupełności wystarczy i jest korzystna kosztowo. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami licencyjnymi i pozwala uniknąć problemów prawnych czy blokad konta, bo Microsoft bardzo pilnuje tego tematu.

Pytanie 33

Na ilustracji ukazano kartę

A. graficzną PCI

B. graficzną AGP

C. telewizyjną EISA

D. telewizyjną PCI Express

Błędne odpowiedzi dotyczą różnych rodzajów kart i interfejsów, które nie pasują do opisu ani obrazu przedstawionego w pytaniu. Karta graficzna AGP wykorzystuje interfejs Accelerated Graphics Port, który został zaprojektowany dla bardziej zaawansowanej grafiki 3D i oferuje dedykowane połączenie z procesorem. AGP zapewnia większą przepustowość niż PCI, co czyni ją bardziej odpowiednią dla intensywnych zastosowań graficznych, takich jak gry komputerowe. EISA, czyli Extended Industry Standard Architecture, to z kolei starsza magistrala używana głównie w serwerach, która nie jest odpowiednia dla kart graficznych ze względu na ograniczenia wydajności. Z kolei PCI Express, nowoczesny następca PCI, oferuje znacznie wyższą przepustowość i jest aktualnym standardem dla kart graficznych, pozwalając na obsługę najbardziej wymagających aplikacji graficznych i obliczeniowych. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z mylenia interfejsów ze względu na podobne nazwy lub ignorowanie charakterystycznych cech fizycznych złączy. Ważne jest, by prawidłowo identyfikować technologie poprzez ich specyfikacje i zastosowania, co pomaga unikać nieporozumień i błędów w wyborze komponentów komputerowych.

Pytanie 34

Wskaż efekt działania przedstawionego polecenia.

net user Test /expires:12/09/20

A. Skonfigurowano czas aktywności konta Test.

B. Wyznaczono datę wygaśnięcia konta Test.

C. Wymuszono zmianę hasła na koncie Test w ustalonym terminie.

D. Zweryfikowano datę ostatniego logowania na konto Test.

Ustawienie czasu aktywacji konta użytkownika nie jest związane z poleceniem przedstawionym w pytaniu. W rzeczywistości polecenie to dotyczy wygaśnięcia konta, a nie jego aktywacji. Czas aktywacji konta odnosi się do momentu, kiedy konto staje się aktywne i dostępne do logowania. W kontekście systemu Windows, opcja ta nie jest obsługiwana przez polecenie net user, ponieważ domyślnie konta są aktywowane w momencie ich tworzenia, chyba że zostały wprowadzone specjalne ograniczenia. Inna błędna odpowiedź wskazuje na sprawdzenie daty ostatniego logowania. Działanie to również nie jest możliwe za pomocą polecenia net user, które służy do modyfikacji atrybutów konta, a nie do raportowania informacji. Podobnie, wymuszenie zmiany hasła na koncie Test nie jest związane z podanym poleceniem. Wymuszenie zmiany hasła można osiągnąć za pomocą opcji /passwordchg, jednak nie ma to związku z datą wygaśnięcia konta. Wiele osób mylnie interpretuje działanie polecenia, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowe jest zrozumienie funkcji polecenia oraz właściwego zastosowania odpowiednich opcji w kontekście administracji kontami użytkowników w systemie Windows.

Pytanie 35

Domyślnie dostęp anonimowy do zasobów serwera FTP umożliwia

A. jedynie prawo do odczytu

B. pełne uprawnienia dostępu

C. tylko prawo do zapisu

D. uprawnienia do odczytu oraz zapisu

Odpowiedź 'tylko prawo do odczytu' jest prawidłowa, ponieważ domyślnie w przypadku serwera FTP z włączonym anonimowym dostępem użytkownicy mogą przeglądać zgromadzone pliki, ale nie mają możliwości ich modyfikacji ani usuwania. Odczyt z zasobów serwera jest kluczowym elementem w praktyce zarządzania dostępem, zwłaszcza w kontekście ochrony danych oraz bezpieczeństwa. Dobrą praktyką w administracji serwerami FTP jest umieszczanie publicznie dostępnych plików w dedykowanym katalogu z ograniczonymi prawami dostępu. W ten sposób, organizacje mogą udostępniać materiały, takie jak dokumentacja, aktualizacje czy zasoby do pobrania, bez ryzyka ich nieautoryzowanej edycji. Dodatkowo, w kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak OWASP, kluczowe jest ograniczenie uprawnień użytkowników do niezbędnego minimum, co w przypadku anonimowego dostępu do serwera FTP kończy się na prawie do odczytu, co minimalizuje ryzyko potencjalnych zagrożeń dla integralności danych.

Pytanie 36

Jaką normę wykorzystuje się przy okablowaniu strukturalnym w komputerowych sieciach?

A. ISO/IEC 8859-2

B. PN-EN 12464-1:2004

C. PN-EN ISO 9001:2009

D. TIA/EIA-568-B

Wybór normy PN-EN 12464-1:2004 jako podstawy do okablowania strukturalnego w sieciach komputerowych jest nieadekwatny, ponieważ ta norma dotyczy oświetlenia wnętrz i nie ma żadnego zastosowania w kontekście instalacji sieciowych. Wiele osób może mylnie sądzić, że normy związane z oświetleniem mogą mieć zastosowanie w kontekście okablowania, co prowadzi do błędnych wniosków. Również odwołanie się do normy ISO/IEC 8859-2, która dotyczy kodowania znaków, jest błędne, ponieważ nie ma ona nic wspólnego z aspektami fizycznego okablowania czy strukturą sieci. To może wynikać z niewłaściwego zrozumienia, że wszystkie normy ISO/IEC są powiązane z sieciami komputerowymi, co jest nieprawdziwą generalizacją. W kontekście standardów jakości, PN-EN ISO 9001:2009 odnosi się do systemów zarządzania jakością, a nie do specyfikacji technicznych dla infrastruktury sieciowej. Użytkownicy mogą często mylić różne normy, co skutkuje nieprawidłowym doborem standardów do projektów technologicznych. Aby skutecznie projektować i instalować sieci komputerowe, niezbędne jest zrozumienie specyfiki norm, takich jak TIA/EIA-568-B, które są dostosowane do wymogów telekomunikacyjnych, a nie normy, które dotyczą innych dziedzin, takich jak oświetlenie czy zarządzanie jakością.

Pytanie 37

Układ na karcie graficznej, którego zadaniem jest zamiana cyfrowego sygnału generowanego poprzez kartę na sygnał analogowy, który może być wyświetlony poprzez monitor to

A. multiplekser

B. RAMBUS

C. głowica FM

D. RAMDAC

Wielu osobom, zwłaszcza na początku nauki, potrafią się pomylić pojęcia związane z budową kart graficznych i innymi układami elektronicznymi, bo ich nazwy czasem brzmią podobnie lub kojarzą się ze sprzętem komputerowym. Często osoby mylą RAMDAC z RAMBUS – RAMBUS to jednak zupełnie inna technologia, bo chodzi o rodzaj pamięci operacyjnej (RAM), która kiedyś była stosowana jako szybka pamięć systemowa, ale nie spełnia roli konwersji sygnału graficznego. Nie przekształca sygnałów na analogowe, więc nie ma nic wspólnego z wyświetlaniem obrazu na monitorze. Z kolei głowica FM, choć brzmi bardzo technicznie, związana jest raczej z urządzeniami radiowymi lub magnetofonami – jej funkcją jest odczytywanie danych zapisanych na taśmach magnetycznych za pomocą modulacji częstotliwości, więc nie występuje w kartach graficznych. Natomiast multiplekser to układ cyfrowy, który pozwala wybierać jeden z wielu sygnałów wejściowych i przekazywać go na wyjście, ale sam w sobie nie przetwarza sygnału cyfrowego na analogowy – używa się go głównie do sterowania przepływem danych, a nie ich konwersji. Takie pomyłki biorą się najczęściej z nieprecyzyjnego kojarzenia nazw albo założenia, że każdy układ na karcie graficznej odpowiada za przetwarzanie obrazu, co nie jest prawdą. Praktyka pokazuje, że warto dobrze rozróżniać funkcje poszczególnych komponentów, bo w zawodzie informatyka czy technika elektronika takie niuanse mają naprawdę duże znaczenie – zwłaszcza podczas diagnozowania usterek czy projektowaniu rozwiązań. RAMDAC był dedykowany właśnie zamianie sygnału cyfrowego na analogowy i to jego należy szukać w tym konkretnym zastosowaniu.

Pytanie 38

Do jakiego portu należy podłączyć kabel sieciowy zewnętrzny, aby uzyskać pośredni dostęp do sieci Internet?

A. LAN

B. PWR

C. USB

D. WAN

Port WAN (Wide Area Network) jest specjalnie zaprojektowany do podłączenia urządzenia sieciowego, takiego jak router, do internetu. To połączenie z siecią zewnętrzną, dostarczone przez dostawcę usług internetowych (ISP). Port WAN działa jako brama między siecią lokalną (LAN) a internetem. Umożliwia to przesyłanie danych między komputerami w sieci domowej a serwerami zewnętrznymi. Konsekwentne używanie portu WAN zgodnie z jego przeznaczeniem zwiększa bezpieczeństwo i stabilność połączenia sieciowego. Praktycznym przykładem jest podłączenie modemu kablowego lub światłowodowego do tego portu, co pozwala na udostępnianie internetu wszystkim urządzeniom w sieci. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, port WAN powinien być używany w konfiguracji zewnętrznej, aby zapewnić spójność i niezawodność połączenia z internetem. Dzięki temu można lepiej zarządzać ruchem sieciowym i zabezpieczać sieć przed nieautoryzowanym dostępem. Port WAN jest istotnym elementem architektury sieciowej, umożliwiającym efektywną transmisję danych między różnymi segmentami sieci.

Pytanie 39

W strukturze sieciowej zaleca się umiejscowienie jednego punktu abonenckiego na powierzchni wynoszącej

A. 5m^2

B. 10m^2

C. 20m^2

D. 30m^2

Wybór odpowiedzi takich jak 20m², 5m² i 30m² pokazuje szereg nieporozumień związanych z zasadami projektowania sieci strukturalnych. Umieszczenie jednego punktu abonenckiego na 20m² sugeruje zbyt dużą przestrzeń między punktami, co może prowadzić do zwiększenia latencji oraz obniżenia jakości usług. W gęsto zaludnionych obszarach, większe odległości między punktami abonenckimi mogą skutkować przeciążeniem sieci, co negatywnie wpływa na doświadczenie użytkowników. Z kolei odpowiedź 5m² może wskazywać na zbyt dużą gęstość punktów, co w praktyce może prowadzić do problemów z zarządzaniem siecią oraz zwiększonymi kosztami operacyjnymi związanymi z nadmiarem infrastruktury. Na przykład, w przypadku lokalizacji, gdzie zbyt wiele punktów abonenckich mogłoby kolidować z innymi instalacjami, takie podejście może przynieść więcej szkód niż korzyści. Odpowiedź 30m² również nie jest zgodna z najlepszymi praktykami, ponieważ zwiększa odległości między punktami, co w dłuższej perspektywie prowadzi do niewystarczającego pokrycia i jakości usług. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie rozmieszczenie punktów abonenckich jest fundamentalne dla zbudowania stabilnej i wydajnej sieci, a nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować poważnymi problemami operacyjnymi i niezadowoleniem użytkowników.

Pytanie 40

Jakie urządzenie sieciowe zostało zilustrowane na podanym rysunku?

A. rutera

B. przełącznika

C. punktu dostępowego

D. koncentratora

Punkty dostępowe, przełączniki i koncentratory też są ważnymi elementami sieci, ale mają inne zadania niż rutery. Punkty dostępowe działają na drugiej warstwie modelu OSI i zapewniają bezprzewodowy dostęp do sieci lokalnych. Ich główną rolą jest umożliwienie urządzeniom bezprzewodowym, jak laptopy czy smartfony, łączenia się z siecią przewodową. Nie zajmują się routingiem ani przesyłaniem pakietów między różnymi sieciami. Przełączniki, tak jak punkty dostępowe, działają na drugiej warstwie i ich zadanie to przesyłanie danych w tej samej sieci lokalnej, analizując adresy MAC i kierując pakiety do odpowiednich portów. W sumie przełączniki nie decydują o trasowaniu pakietów pomiędzy różnymi sieciami. Jeśli chodzi o koncentratory, to są one jeszcze prostsze i działają na pierwszej warstwie OSI. Ich rola to przekazywanie sygnału do wszystkich portów wyjściowych, co nie jest zbyt efektywne i rzadko się to teraz stosuje w nowoczesnych sieciach. Niepoprawnie jest myśleć, że pełnią one funkcje ruterów, które operują na trzeciej warstwie i zajmują się zarządzaniem ruchem między sieciami przy użyciu adresów IP. Różnice te są naprawdę kluczowe, żeby zrozumieć, czemu rutery są tak ważne dla komunikacji między różnymi segmentami sieci, podczas gdy inne urządzenia mają bardziej specjalistyczne role w sieciach lokalnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej