Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:00
  • Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:15

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Który z poniższych przypadków stanowi test niefunkcjonalny?

A. Weryfikacja poprawności logowania użytkownika
B. Sprawdzenie działania przycisku
C. Sprawdzenie obsługi formularza rejestracji
D. Testowanie wydajności aplikacji pod dużym obciążeniem
Testowanie wydajności aplikacji pod dużym obciążeniem to przykład testu niefunkcjonalnego. Jego celem jest ocena, jak aplikacja zachowuje się przy dużej liczbie użytkowników lub operacji jednocześnie. Testy te pozwalają na identyfikację wąskich gardeł i optymalizację kodu oraz infrastruktury serwerowej. W ramach testów obciążeniowych analizowane są parametry takie jak czas odpowiedzi, zużycie zasobów (CPU, RAM) oraz stabilność aplikacji w warunkach skrajnego obciążenia. Testowanie wydajności jest kluczowe w aplikacjach webowych, e-commerce oraz systemach o dużej liczbie transakcji, gdzie każdy przestój może generować straty finansowe i negatywnie wpływać na doświadczenia użytkownika.

Pytanie 2

Co oznacza akronim IDE w kontekście programowania?

A. Interaktywny Edytor Debugowania
B. Interaktywny Silnik Programistyczny
C. Integrated Development Environment
D. Zintegrowane Środowisko Debugowania
IDE, czyli Zintegrowane Środowisko Programistyczne, to naprawdę przydatne narzędzie. Zajmuje się nie tylko edytowaniem kodu, ale łączy w sobie kompilator, debugger i wiele innych rzeczy, które pomagają w tworzeniu oprogramowania. Dzięki IDE można szybciej pisać programy i lepiej ogarniać projekty. A najpopularniejsze z nich, jak Visual Studio, IntelliJ IDEA czy Eclipse, wspierają różne języki programowania, więc są bardzo uniwersalne. Moim zdaniem, korzystanie z IDE to prawie obowiązek dla każdego programisty!

Pytanie 3

Czym jest 'refaktoryzacja' w kontekście inżynierii oprogramowania?

A. Proces modyfikowania kodu w celu poprawy jego struktury bez zmiany funkcjonalności
B. Usuwanie niepotrzebnych funkcji z kodu
C. Dodawanie nowych funkcji do istniejącego kodu
D. Optymalizacja wydajności poprzez zmianę algorytmów
Refaktoryzacja to kluczowy proces w inżynierii oprogramowania pozwalający na modyfikację istniejącego kodu, aby poprawić jego strukturę bez zmieniania zewnętrznego zachowania programu. To podejście jest niezwykle istotne, ponieważ kod, podobnie jak każdy inny twór ludzki, z czasem może stać się trudny do zrozumienia i utrzymania. Refaktoryzacja pomaga utrzymać kod w czystości i zrozumiałości, co jest kluczowe dla długoterminowego rozwoju projektu. Praktyczne przykłady refaktoryzacji obejmują takie działania jak eliminacja powtórzeń w kodzie, zmiana nazw zmiennych na bardziej opisowe, czy też rozdzielanie dużych funkcji na mniejsze, bardziej zrozumiałe fragmenty. Ten proces jest zgodny z zasadami KISS (Keep It Simple, Stupid) i DRY (Don't Repeat Yourself), które są fundamentami dobrych praktyk programistycznych. Moim zdaniem, regularna refaktoryzacja jest jak sprzątanie biurka - początkowo może wydawać się niepotrzebna, ale w dłuższej perspektywie znacznie ułatwia pracę. Warto dodać, że narzędzia takie jak IntelliJ IDEA czy Visual Studio oferują wsparcie dla automatycznej refaktoryzacji, co czyni ten proces bardziej efektywnym.

Pytanie 4

Co to jest WebSocket?

A. Standard zapisu danych w formacie binarnym
B. Biblioteka JavaScript do tworzenia dynamicznych formularzy
C. Narzędzie do testowania aplikacji webowych
D. Protokół komunikacyjny zapewniający komunikację dwukierunkową przez pojedyncze połączenie TCP
Zrozumienie podstawowych różnic między protokołami komunikacyjnymi jest kluczowe w kontekście nowoczesnych technologii webowych. Wiele osób myli WebSocket z narzędziami do testowania aplikacji webowych, co prowadzi do nieporozumień. Narzędzia te, choć niezbędne w procesie rozwijania i testowania aplikacji, nie zajmują się rzeczywistą komunikacją między klientem a serwerem, a raczej służą do analizy i debugowania interakcji. Innym powszechnym błędnym wyobrażeniem jest mylenie WebSocket z formatami zapisu danych, co jest całkowicie innym zagadnieniem. Protokół WebSocket nie definiuje sposobu, w jaki dane są zapisywane, ale raczej sposób, w jaki te dane są przesyłane w czasie rzeczywistym. Co więcej, pomysł, że WebSocket jest biblioteką JavaScript do tworzenia dynamicznych formularzy, jest również nieprawidłowy. WebSocket jest protokołem, który wymaga implementacji zarówno po stronie serwera, jak i klienta, a nie tylko narzędzi do interakcji z formularzami. W związku z tym, brak świadomości dotyczącej tych różnic może prowadzić do nieefektywnego projektowania aplikacji, w których kluczowym elementem jest efektywna komunikacja w czasie rzeczywistym. Aby skutecznie wdrożyć nowoczesne rozwiązania webowe, warto zrozumieć, jak WebSocket współdziała z innymi technologiami, takimi jak AJAX czy REST, zamiast skupiać się na mylonych koncepcjach, które mogą wprowadzać w błąd podczas projektowania systemów.

Pytanie 5

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. TypeScript
B. Ruby
C. PHP
D. JavaScript
TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.

Pytanie 6

Wskaż język programowania, który pozwala na stworzenie aplikacji mobilnej w środowisku Android Studio?

A. Java
B. Swift
C. C++
D. Objective-C
Objective-C, język stworzony głównie dla systemów Apple, nie jest odpowiedni dla aplikacji na Androida. Jest to język obiektowy, który opiera się na C i wprowadza dynamiczne właściwości, jednak jego użycie jest ograniczone do platform iOS, co sprawia, że nie może być używany w Android Studio. Kolejnym językiem, C++, to język ogólnego przeznaczenia, który jest używany w wielu dziedzinach, w tym w programowaniu systemowym oraz w grach. Choć możliwe jest tworzenie aplikacji na Androida w C++, zwykle wykorzystuje się go w połączeniu z JNI (Java Native Interface), co może wprowadzać złożoność i wymagać dodatkowej konfiguracji. C++ nie jest językiem preferowanym dla większości aplikacji mobilnych na Androida, ponieważ Android Studio jest zoptymalizowane pod kątem Javy. Z kolei Swift, nowoczesny język programowania od Apple, jest stworzony dla iOS i macOS, co sprawia, że jego użycie w kontekście aplikacji Android jest całkowicie nieodpowiednie. Swift jest językiem wysokiego poziomu, który wspiera bezpieczne programowanie, ale nie ma żadnego wsparcia ani integracji z Android Studio. W sumie, wszystkie wymienione języki są niewłaściwe w kontekście tworzenia aplikacji na Androida, gdzie najskuteczniejszym i najbardziej optymalnym rozwiązaniem pozostaje Java.

Pytanie 7

Które z poniższych narzędzi jest używane do statycznej analizy kodu JavaScript?

A. Babel
B. Webpack
C. Jest
D. ESLint
Webpack, Babel i Jest to narzędzia, które pełnią różne funkcje w procesie tworzenia aplikacji JavaScript, jednak żadna z tych opcji nie jest używana do statycznej analizy kodu. Webpack to narzędzie do pakowania modułów, które pozwala programistom łączyć różne zasoby, takie jak skrypty, style czy obrazy, w jeden plik wynikowy, co jest bardzo przydatne w kontekście optymalizacji aplikacji. Z kolei Babel to transpilator, który umożliwia pisanie kodu w nowoczesnym JavaScript, a następnie konwertuje go do wersji, która jest kompatybilna z szerszą gamą przeglądarek. Dzięki Babel możemy korzystać z najnowszych funkcji języka, co zdecydowanie ułatwia rozwój, jednak nie ma on możliwości analizy statycznej. Natomiast Jest to framework testowy, który skupia się na jednostkowym testowaniu kodu JavaScript. Choć Jest pozwala na pisanie testów i sprawdzanie poprawności działania kodu, to również nie pełni roli narzędzia do analizy statycznej. Wybierając te narzędzia, można wprowadzać różne aspekty optymalizacji i poprawy jakości kodu, ale nie zastąpią one dedykowanych narzędzi do analizy, jak ESLint. Warto zrozumieć, że każde z tych narzędzi ma swoją specyfikę i zastosowanie, co jest kluczowe w kontekście efektywnego używania ich w projektach programistycznych.

Pytanie 8

Które z wymienionych sformułowań najlepiej definiuje oprogramowanie typu ransomware?

A. Złośliwe aplikacje wyświetlające reklamy
B. Oprogramowanie stosowane do realizacji ataków DDoS
C. Programy zbierające prywatne dane bez zgody użytkownika
D. Oprogramowanie uniemożliwiające dostęp do danych w celu wymuszenia zapłaty
Odpowiedzi wskazujące na inne formy złośliwego oprogramowania, takie jak programy zbierające dane osobowe, oprogramowanie do ataków DDoS oraz złośliwe aplikacje wyświetlające reklamy, są niepoprawne w kontekście definicji ransomware. Programy zbierające dane osobowe działają w celu gromadzenia informacji o użytkownikach, często bez ich zgody, lecz nie mają na celu blokowania dostępu do danych ani wymuszania okupu. Z kolei oprogramowanie stosowane do ataków DDoS (Distributed Denial of Service) ma za zadanie zablokować dostęp do serwisów internetowych poprzez ich przeciążenie, a nie szyfrowanie danych użytkowników. Takie ataki są skierowane na infrastruktury sieciowe lub serwery, co różni się od typowych mechanizmów ransomware, które koncentrują się na lokalnych plikach. Złośliwe aplikacje wyświetlające reklamy, znane jako adware, generują dochody poprzez wyświetlanie niechcianych reklam, co nie ma związku z wymuszaniem okupu ani szyfrowaniem danych. Te rodzaje oprogramowania mają różne cele i metody działania, ale nie są zbliżone do funkcji i skutków ataku ransomware.

Pytanie 9

Algorytm wyszukiwania sekwencyjnego z wykorzystaniem wartownika opiera się na założeniu, że

A. zbiór ma zawsze 100 elementów
B. zbiór danych wejściowych musi być uporządkowany
C. na końcu analizowanego zbioru należy dodać wartownika
D. szukany element powinien wystąpić wielokrotnie w zbiorze
Algorytm sekwencyjnego wyszukiwania elementu z wartownikiem jest techniką optymalizacji procesu wyszukiwania w strukturach danych, która znacząco zwiększa efektywność operacji w przypadkach, gdy zbiór danych jest duży. Wartownik to specjalny element, który jest dodawany na końcu przeszukiwanego zbioru, co pozwala na uproszczenie warunków zakończenia pętli przeszukiwania. Kiedy algorytm przeszukuje zbiór, porównuje każdy element z poszukiwanym, a gdy znajdzie element, może zakończyć działanie. Dodanie wartownika pozwala uniknąć potrzeby sprawdzania, czy aktualnie przeszukiwany element jest ostatnim z oryginalnego zbioru, co z kolei zmniejsza liczbę porównań i przyspiesza proces wyszukiwania. W praktyce algorytm ten jest szczególnie użyteczny w przypadku niewielkich zbiorów danych, gdzie efektywność jest kluczowa. Przykładem zastosowania może być edytor tekstu, w którym użytkownik wyszukuje konkretne słowa w dokumencie, a dodanie wartownika usprawnia ten proces. Zgodnie z zasadami wydajnego programowania, ta technika stanowi jeden z podstawowych mechanizmów stosowanych w algorytmice, co czyni ją fundamentalnym konceptem w nauce o komputerach.

Pytanie 10

Który język programowania jest używany do stylizacji stron internetowych?

A. CSS
B. HTML
C. PHP
D. JavaScript
CSS, czyli Cascading Style Sheets, jest językiem stylizacji, który służy do opisywania wyglądu dokumentów napisanych w HTML i XML. Umożliwia on oddzielenie treści od prezentacji, co jest kluczowe w tworzeniu nowoczesnych, responsywnych i estetycznie atrakcyjnych stron internetowych. Dzięki CSS można definiować różne aspekty stylów, takie jak kolory, czcionki, marginesy, a także układ elementów na stronie. Przykładowo, za pomocą prostych reguł CSS można zmienić kolor tła na zielony, a tekst na biały, co można osiągnąć przy pomocy następującego kodu: `body { background-color: green; color: white; }`. Współczesne standardy CSS, jak CSS3, wprowadzają także zaawansowane techniki, takie jak animacje czy przejścia, co daje jeszcze większe możliwości w stylizacji stron. Ponadto, dobre praktyki obejmują użycie arkuszy stylów w zewnętrznych plikach, co pozwala na ich ponowne wykorzystanie i lepszą organizację kodu, a także ułatwia zarządzanie stylem w dużych projektach.

Pytanie 11

Który z wymienionych elementów stanowi przykład zbiorowej ochrony?

A. Zatyczki do uszu
B. Okulary ochronne
C. Ekran akustyczny
D. Kask ochronny
Ekran akustyczny to przykład środka ochrony zbiorowej, który redukuje poziom hałasu w miejscu pracy, chroniąc większą grupę pracowników jednocześnie. Środki ochrony zbiorowej mają na celu eliminowanie zagrożeń u źródła i zabezpieczanie całego środowiska pracy, a nie pojedynczych osób. Ekrany akustyczne są często stosowane w zakładach produkcyjnych, gdzie hałas maszyn może przekraczać dopuszczalne normy. Dzięki nim można zmniejszyć poziom hałasu i poprawić komfort pracy, bez konieczności wyposażania każdego pracownika w ochronniki słuchu. Środki ochrony zbiorowej są bardziej efektywne w długoterminowej perspektywie, ponieważ zmniejszają ryzyko dla wszystkich pracowników na danym stanowisku.

Pytanie 12

Co to jest Webpack?

A. Narzędzie do budowania modułów i zarządzania zależnościami w aplikacjach JavaScript
B. System zarządzania bazami danych dla aplikacji Node.js
C. Framework JavaScript do tworzenia aplikacji mobilnych
D. Biblioteka do testowania kodu JavaScript
Webpack to zaawansowane narzędzie do budowania modułów, które znacząco ułatwia zarządzanie zależnościami w aplikacjach JavaScript. Umożliwia on zorganizowane łączenie różnych zasobów, takich jak skrypty JavaScript, style CSS, obrazy i inne pliki, w jeden lub kilka plików wyjściowych. Dzięki temu programiści mogą zoptymalizować czas ładowania aplikacji, minimalizując rozmiar plików i eliminując zbędne zapytania do serwera. Przykładowo, korzystając z Webpacka, można skonfigurować automatyczną kompresję kodu i zastosowanie technik takich jak kod dzielony (code splitting), co znacząco podnosi wydajność aplikacji. Dodatkowo, Webpack wspiera różne wtyczki i loadery, co pozwala na łatwą integrację z narzędziami do kompilacji, takimi jak Babel, umożliwiający użycie nowoczesnych funkcji JavaScript, które mogą nie być jeszcze wspierane przez wszystkie przeglądarki. Standardy branżowe kładą duży nacisk na efektywność i utrzymywalność kodu, a Webpack, będąc częścią ekosystemu JavaScript, skutecznie wspiera te zasady.

Pytanie 13

Jak w CSS definiuje się element, który ma reagować na najechanie kursorem?

A. :mouse
B. :over
C. :hover
D. :click
Odpowiedź :hover jest poprawna, ponieważ w CSS pseudo-klasa :hover jest używana do definiowania stylów elementu, gdy kursor myszy znajduje się nad tym elementem. Jest to niezwykle przydatne w tworzeniu interaktywnych stron internetowych, ponieważ umożliwia twórcom zwiększenie responsywności elementów, takich jak przyciski, linki czy obrazy. Przykładowo, można zastosować :hover do zmiany koloru tła przycisku, co wskazuje użytkownikom, że dany element jest aktywny i gotowy do interakcji. Zastosowanie tej pseudo-klasy nie tylko poprawia estetykę strony, ale również zwiększa jej użyteczność oraz dostępność, co jest zgodne z dobrymi praktykami w projektowaniu UI/UX. Należy pamiętać, że :hover działa tylko w przeglądarkach obsługujących CSS, a efekty związane z tą pseudo-klasą są natychmiastowe, co sprawia, że są one bardzo efektywne w zastosowaniu. Warto również zaznaczyć, że w przypadku urządzeń dotykowych, takich jak smartfony, reakcja na najechanie może być symulowana poprzez dotknięcie ekranu, co sprawia, że ta technika jest uniwersalna.

Pytanie 14

W celu wdrożenia w aplikacji internetowej mechanizmu zbierania danych statystycznych na komputerach użytkowników, można użyć

A. sesje
B. formulacje
C. ciasteczka
D. buforowanie
Ciasteczka, czyli tzw. cookies, to naprawdę podstawowy, a zarazem bardzo skuteczny mechanizm wykorzystywany w aplikacjach internetowych właśnie do zbierania i przechowywania danych statystycznych na komputerach użytkowników. Przeglądarki obsługują je praktycznie od zawsze i każda strona, która chce śledzić zachowanie odwiedzających, korzysta z cookies – choćby do zapamiętywania wizyt, identyfikowania użytkowników czy przechowywania preferencji. Co istotne, ciasteczka działają po stronie klienta, więc idealnie nadają się do przechowywania niewielkich ilości informacji bez konieczności ciągłego odpytywania serwera. W praktyce branżowej cookies są fundamentem dla narzędzi analitycznych, takich jak Google Analytics – to właśnie tam są zapisywane unikalne identyfikatory użytkowników, sesji czy kanałów ruchu. Z mojego doświadczenia mogę dodać, że jeśli ktoś kiedyś chciałby zbudować własny system analityczny, to zacznie właśnie od ciasteczek, bo są łatwo dostępne przez JavaScript i bardzo dobrze wspierane przez standardy sieciowe (np. RFC 6265). Warto też pamiętać o kwestiach prywatności i RODO, bo dzisiaj strony muszą informować użytkowników o użyciu cookies. Niemniej, jeśli chodzi o mechanizm zbierania statystyk na komputerze użytkownika, to cookies są wręcz nie do zastąpienia.

Pytanie 15

Która z wymienionych właściwości najlepiej charakteryzuje biblioteki dynamiczne?

A. Są statycznie dołączane do pliku wykonywalnego
B. Są ładowane podczas kompilacji
C. Zawierają kod źródłowy aplikacji
D. Są ładowane w trakcie działania aplikacji
Jak mówimy o ładowaniu bibliotek w czasie kompilacji, to mamy na myśli biblioteki statyczne. One są wplecione w plik wykonywalny. Z kolei biblioteki dynamiczne, to jakby zewnętrzne funkcje, które nie są częścią źródłowego kodu programu. Przy statycznym dołączaniu wszelkie potrzebne zasoby są w jednym pliku, a to odróżnia je od tych dynamicznych, które wchodzą w grę dopiero, gdy program działa.

Pytanie 16

Jakie kwestie związane z percepcją są uwzględnione w rekomendacjach standardu WCAG 2.0?

A. umożliwienia interakcji między elementami użytkownika za pomocą klawiatury
B. zapewnienia odpowiedniego czasu na zapoznanie się i przetworzenie informacji
C. jasności i dokładności w dostarczonych treściach na stronie
D. prezentacji elementów interfejsu użytkownika
Odpowiedzi odnoszące się do zapewnienia odpowiedniego czasu na zapoznanie się z informacjami, umożliwienia interakcji poprzez klawiaturę czy jasności i dokładności treści są ważne w kontekście dostępności stron, ale nie dotyczą bezpośrednio percepcji według standardu WCAG 2.0. Często zdarza się, że osoby uczące się mylą pojęcia percepcji z innymi zasadami WCAG, na przykład zrozumiałością (understandable) czy funkcjonalnością (operable). Percepcja w WCAG skupia się na tym, jak treści są postrzegane przez zmysły – głównie wzrok i słuch, ale czasem też dotyk, gdy mowa np. o wyświetlaczach brajlowskich. Zapewnienie odpowiedniego czasu i interakcji klawiaturą to typowe wymagania dla użytkowników z ograniczeniami motorycznymi, i chociaż są one bardzo istotne, to WCAG klasyfikuje je w innych kategoriach niż percepcja. Jasność i dokładność treści to cecha istotna dla zrozumiałości, jednak nie gwarantuje, że użytkownik w ogóle tę treść zauważy lub rozpozna – do tego potrzebna jest właśnie prawidłowa prezentacja elementów interfejsu. Tu najczęściej pojawia się błąd myślowy: zakłada się, że jak coś jest napisane jasno, to każdy to zobaczy i zrozumie, ale wielu użytkowników ma problemy z odbiorem samych wizualnych aspektów strony. WCAG 2.0 podkreśla, żeby nie polegać tylko na jednym kanale percepcji, np. kolorze, dźwięku czy obrazie. Dopiero dbałość o prezentację elementów interfejsu – kontrast, czytelność, alternatywy tekstowe – sprawia, że strona jest dostępna percepcyjnie. Warto zapamiętać, że kategorie WCAG są celowo podzielone właśnie w ten sposób, aby każda istotna kwestia była rozpatrywana osobno i nie mieszana z innymi.

Pytanie 17

Jakie są typowe frameworki/biblioteki używane w aplikacjach webowych?

A. Visual Studio, Eclipse, angular, React.js, Node.js
B. ASP.NET Core, Django, Angular, React.js, Node.js
C. jquery, Joomla!, Wordpress, android Studio, Xamarin
D. ASP.NET Core, jQuery, Joomla!, Wordpress, Angular
Wybrana grupa frameworków i bibliotek — ASP.NET Core, Django, Angular, React.js, Node.js — to w praktyce jedne z najbardziej rozpoznawalnych i szeroko wykorzystywanych rozwiązań w branży tworzenia aplikacji webowych. Każdy z nich pełni trochę inną rolę, co powoduje, że są stosowane na różnych warstwach aplikacji. Na przykład ASP.NET Core oraz Django to frameworki po stronie serwera, obsługujące backend, logikę biznesową i komunikację z bazą danych. Są bardzo popularne zwłaszcza tam, gdzie liczy się szybkość wdrożenia i bezpieczeństwo. Node.js również zalicza się do backendowych technologii, z tym że pozwala pisać po stronie serwera w JavaScript, co bywa ogromnym plusem, gdy zespół jest mocno frontendowy. Angular i React.js to natomiast narzędzia, które pomagają budować rozbudowane, interaktywne interfejsy użytkownika po stronie klienta. Takie podejście, gdzie backend i frontend są rozdzielone, to obecnie standard — tzw. architektura SPA (Single Page Application) albo nawet JAMstack. Warto pamiętać, że dobrym zwyczajem jest korzystać właśnie z takich nowoczesnych frameworków, bo zapewniają solidne wsparcie społeczności, regularne aktualizacje i kompatybilność z nowymi standardami webowymi. Moim zdaniem, jeżeli myśli się poważnie o pracy jako developer webowy, to znajomość przynajmniej dwóch z wymienionych narzędzi to absolutny must-have. Przy okazji — wiele firm prowadzi projekty wieloplatformowe, więc umiejętność korzystania z tych frameworków można łatwo przenieść również do świata mobilnego czy nawet IoT.

Pytanie 18

Co oznacza skrót CSRF w kontekście bezpieczeństwa aplikacji webowych?

A. Cascading Style Rendering Form
B. Cross-Site Response Filter
C. Client-Side Rendering Framework
D. Cross-Site Request Forgery
Skrót CSRF najczęściej mylony jest z innymi terminami w obszarze rozwoju aplikacji webowych, co może prowadzić do nieporozumień. Przykładowo, Client-Side Rendering Framework jest koncepcją odnoszącą się do sposobu renderowania stron internetowych, gdzie wiele logiki aplikacji wykonuje się po stronie klienta. Nie ma to jednak nic wspólnego z problematyką powiązaną z bezpieczeństwem. Cross-Site Response Filter sugeruje, że istnieje mechanizm filtrujący odpowiedzi między różnymi witrynami, co również nie ma podstaw w rzeczywistości. Tego typu pomysły świadczą o braku zrozumienia, jak działają ataki w środowisku webowym oraz jakie mechanizmy są potrzebne do ich obrony. Cascading Style Rendering Form nie ma nic wspólnego z bezpieczeństwem aplikacji, a raczej dotyczy stylizacji i prezentacji strony, co nie jest odpowiednim kontekstem. Często ludzie mylą te pojęcia, nie zdając sobie sprawy z ryzyk, jakie niesie niewłaściwe zabezpieczenie aplikacji. Zrozumienie, czym jest CSRF, jest kluczowe, aby unikać błędów w projektowaniu i implementacji rozwiązań webowych, które mogą doprowadzić do poważnych luk w bezpieczeństwie.

Pytanie 19

Zapis w języku C# przedstawia definicję klasy Car, która:

public class Car: Vehicle { ... }
A. używa pól prywatnych klasy Vehicle
B. odziedzicza po Vehicle
C. jest klasą podstawową (nie dziedziczy po innej klasie)
D. jest zaprzyjaźniona z klasą Vehicle
Słusznie, zapis public class Car : Vehicle { ... } w języku C# oznacza, że klasa Car dziedziczy po klasie Vehicle. To jest tak zwane dziedziczenie, jeden z fundamentalnych mechanizmów programowania obiektowego. Dzięki temu Car odzyskuje wszystkie publiczne i chronione (protected) człony klasy Vehicle, a dodatkowo może wprowadzać własne składowe albo nadpisywać metody bazowe. Przykładowo, jeśli Vehicle ma metodę Start(), to Car również ją posiada, chyba że ją nadpisze słówkiem override. Moim zdaniem, znajomość dziedziczenia ułatwia projektowanie czytelnych oraz rozszerzalnych systemów, zwłaszcza w większych projektach. W praktyce — jeśli tworzysz aplikację zarządzającą różnymi pojazdami, to możesz mieć np. klasę Vehicle z uniwersalnymi funkcjami i kilka pochodnych (takich jak Car, Truck, Motorcycle), co pozwala trzymać wspólną logikę w jednym miejscu. Warto pamiętać, że w C# jest tylko dziedziczenie pojedyncze jeśli chodzi o klasy (w przeciwieństwie do niektórych innych języków). To też zgodne z SOLID, gdzie jedna klasa powinna mieć jasno określoną odpowiedzialność. Ja często spotykam się z tym podejściem w kodzie produkcyjnym – porządek w strukturze to podstawa, a dziedziczenie bardzo w tym pomaga.

Pytanie 20

Jaki jest podstawowy cel przystosowania aplikacji do publikacji w sklepie mobilnym?

A. Zapewnienie, że aplikacja działa jedynie w trybie offline
B. Dostosowanie aplikacji do wymogów platformy oraz regulacji sklepu
C. Dostosowanie kodu aplikacji w celu zwiększenia jej wydajności
D. Zmniejszenie rozmiaru aplikacji poniżej 10 MB
Dostosowanie aplikacji do wymagań platformy i przepisów sklepu mobilnego (np. Google Play lub App Store) to kluczowy krok w procesie publikacji aplikacji. Sklepy mobilne wymagają, aby aplikacje spełniały określone standardy dotyczące bezpieczeństwa, dostępności, wydajności oraz zgodności z wytycznymi interfejsu użytkownika. Proces ten obejmuje testowanie aplikacji pod kątem stabilności, optymalizację grafik i ikon, a także dostosowanie opisów i metadanych aplikacji, co zwiększa jej widoczność i atrakcyjność dla użytkowników. Przestrzeganie wytycznych App Store lub Google Play jest niezbędne, aby aplikacja mogła zostać zatwierdzona i udostępniona do pobrania.

Pytanie 21

W przedstawionej ramce znajduje się fragment opisu metody compile języka Java wykorzystywanej w kontekście wyrażeń regularnych. Który symbol powinien być użyty, aby znaleźć dopasowanie na końcu tekstu?

MetacharacterDescription
|Find a match for any one of the patterns separated by | as in: cat|dog|fish
.Find just one instance of any character
^Finds a match as the beginning of a string as in: ^Hello
$Finds a match at the end of the string as in: World$
\dFind a digit
\sFind a whitespace character
\bFind a match at the beginning of a word like this: \bWORD, or at the end of a word like this: WORD\b
\uxxxxFind the Unicode character specified by the hexadecimal number xxxx
Źródło https://www.w3schools.com/java/java_regex.asp dostęp 20.08.2020
A. ^
B. $
C. .
D. |
Znak dolara $ w wyrażeniach regularnych w języku Java jest używany do oznaczenia końca ciągu znaków. Jeśli chcemy sprawdzić, czy konkretny wzorzec występuje na końcu danego tekstu, używamy właśnie tego metaznaku. Przykładowo, wyrażenie regularne World$ dopasuje tekst, w którym słowo World pojawia się na samym końcu. Jest to przydatne w wielu scenariuszach, takich jak walidacja struktury tekstu czy filtrowanie logów, gdzie ważna jest pozycja występowania wzorca. Konwencja ta jest zgodna z ogólnymi standardami regex, co czyni ją intuicyjną i uniwersalną w zastosowaniu. Dolar pełni kluczową rolę w automatyzacji procesów w przetwarzaniu tekstu, umożliwiając efektywne dopasowywanie końcowych wzorców w aplikacjach Java. Użycie $ jest zgodne z dobrymi praktykami kodowania, szczególnie w kontekście walidacji danych wejściowych, gdzie określenie końca ciągu jest często wymagane. Jest to także popularne w analizie danych, gdzie dane muszą spełniać określone kryteria co do ich zakończenia, takie jak rozszerzenia plików czy określone etykiety tekstowe.

Pytanie 22

Przedstawione kody zawierają realizację funkcji oraz jeden zdefiniowany test automatyczny, który weryfikuje działanie funkcji w przypadku, gdy argumentem jest liczba ujemna. W miejsce kropek należy dodać drugi test, który sprawdzi funkcjonalność funkcji, kiedy argumentem jest liczba dodatnia. Który z poniższych kodów jest odpowiedni do tego testu?

export function fun1(number) {
    if (number < 0)
        number = number * (-1);
    return number;
}
describe('fun1', () => {
    it('test1', () => {
        const result = fun1(-1);
        expect(result).toBe(1);
    })
    ...
})
it('test2', () => {
    const result = fun1(1);
    expect(result).toBe(result+1);
})
A.
it('test2', () => {
    const result = fun1(2);
    expect(result).toBe(-2);
})
B.
it('test2', () => {
    const result = fun1(2);
    expect(result).toBe(2);
})
C.
it('test2', () => {
    const result = fun1(1);
    expect(result).toBe(-1);
})
D.
A. Odpowiedź D
B. Odpowiedź B
C. Odpowiedź C
D. Odpowiedź A
Błędne odpowiedzi A B oraz D wynikają z niepoprawnego zrozumienia działania funkcji fun1 która przekształca wartość ujemną na dodatnią ale nie zmienia wartości dodatnich Odpowiedź A sugeruje że funkcja powinna dodać 1 do wartości co nie jest zgodne z jej definicją Funkcja nie wykonuje operacji arytmetycznych poza mnożeniem ujemnych liczb przez -1 co w odpowiedzi A nie ma zastosowania Wynik testu oczekiwany jako result+1 nie odzwierciedla poprawnego działania funkcji Odpowiedź B natomiast błędnie zakłada że funkcja przekształca dodatnie liczby w ujemne co nie jest prawdą Funkcja jedynie zmienia znak dla ujemnych wartości więc test oczekujący że 2 przekształci się w -2 jest niepoprawny Odpowiedź D z kolei zakłada że funkcja zmienia znak liczby dodatniej 1 do wartości -1 co również nie jest zgodne z założeniami funkcji Fun1 powinna zwracać tę samą wartość dla liczby dodatniej Funkcje jednostkowe są kluczowym narzędziem do zapewnienia niezawodności kodu i ich prawidłowe zrozumienie jest niezbędne do skutecznego testowania oprogramowania W kontekście tego pytania jedynie odpowiedź C prawidłowo odzwierciedla poprawne zachowanie funkcji dla wartości dodatnich co jest zgodne z jej implementacją

Pytanie 23

Jaką wartość będzie miała zmienna result po wykonaniu poniższego kodu PHP?

$array = [5, 1, 8, 3, 7];
$result = 0;
foreach ($array as $value) {
  if ($value > $result) {
    $result = $value;
  }
}
A. 8
B. 7
C. 5
D. 24
Wartość zmiennej result po wykonaniu podanego kodu PHP wynosi 8, ponieważ kod ten ma na celu znalezienie największej liczby w tablicy. Zmienna $result jest początkowo ustawiona na 0, co oznacza, że każda liczba z tablicy, która jest większa od zera, zostanie przypisana do $result. W trakcie iteracji przez tablicę $array, każdy element jest porównywany z bieżącą wartością $result. Kiedy napotykamy wartość 5, która jest większa od 0, zmienna $result zostaje zaktualizowana do 5. Następnie porównujemy 1, co nie zmienia $result. Kiedy napotykamy 8, zmienna $result jest aktualizowana do 8, ponieważ 8 jest większe od 5. Kolejne wartości 3 i 7 również nie zmieniają $result, ponieważ są mniejsze od 8. Po zakończeniu pętli, $result pozostaje równe 8, co jest największą wartością w tablicy. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi, gdzie używa się pętli do przetwarzania kolekcji danych w sposób optymalny i przejrzysty.

Pytanie 24

Jakie oprogramowanie służy do monitorowania błędów oraz zarządzania projektami?

A. Bugzilla
B. Jasmine
C. Git
D. Jira
Bugzilla to narzędzie do śledzenia błędów, które skupia się głównie na identyfikacji oraz zarządzaniu defektami w oprogramowaniu. Choć może być używane w kontekście zarządzania projektami, jego funkcjonalności są ograniczone w porównaniu do kompleksowych rozwiązań, takich jak Jira. Bugzilla jest bardziej odpowiednie dla zespołów, które potrzebują prostszych narzędzi do śledzenia błędów, ale nie zapewnia takich możliwości zarządzania projektami jak Jira. Git to system kontroli wersji, który umożliwia zarządzanie kodem źródłowym, ale nie jest narzędziem do śledzenia błędów ani do zarządzania projektami jako takimi. Git pozwala programistom na współpracę i śledzenie zmian w kodzie, jednakże brakuje mu funkcji zarządzania projektami oraz integracji z procesami Agile, które są kluczowe w nowoczesnym rozwoju oprogramowania. Jasmine to framework do testowania jednostkowego aplikacji JavaScript, który koncentruje się na pisaniu testów i nie jest narzędziem do zarządzania projektami ani do śledzenia błędów. Pomimo że testowanie jednostkowe jest istotną częścią cyklu życia oprogramowania, Jasmine nie oferuje funkcjonalności związanych z zarządzaniem projektami, co czyni go nieodpowiednim w kontekście tego pytania.

Pytanie 25

Aby tworzyć aplikacje desktopowe w języku Java, można wybrać jedno z poniższych środowisk

A. NetBeans
B. PyCharm
C. Ms Visual Studio
D. SharpDevelop
NetBeans to środowisko IDE, które od lat jest mocno kojarzone z programowaniem w Javie, szczególnie jeśli chodzi o tworzenie aplikacji desktopowych. Moim zdaniem to jedno z wygodniejszych narzędzi dla osób, które chcą się na poważnie zabrać za GUI z użyciem Swinga, JavaFX czy nawet starszego AWT. NetBeans posiada wbudowany kreator graficznych interfejsów użytkownika – to tzw. Matisse, który naprawdę upraszcza projektowanie okienek, przycisków czy pól tekstowych. No i nie trzeba się męczyć z ręcznym ustawianiem każdego komponentu w kodzie – wystarczy przeciągnąć i upuścić. To narzędzie od zawsze stawiało na wsparcie dla Javy: podpowiadanie kodu, debugging, zarządzanie bibliotekami czy automatyczna kompilacja… wszystko tu działa od ręki. W praktyce NetBeans wykorzystywany jest zarówno przez początkujących, jak i przez doświadczonych programistów, bo ułatwia utrzymanie dużych projektów. Przykład z życia: wiele aplikacji administracyjnych, narzędziowych czy nawet systemów do zarządzania firmą powstało właśnie przy użyciu NetBeansa i JavaFX. Co ciekawe, środowisko wspiera też inne języki, ale jego rdzeń zawsze był skupiony na Javie. W branży uważa się, że korzystanie z NetBeansa to dobra praktyka, bo pozwala na szybkie prototypowanie interfejsów i jest zgodny ze standardami Java Enterprise. Jeśli chcesz budować desktopowe aplikacje w Javie – nie ma co się długo zastanawiać, NetBeans jest naprawdę solidnym wyborem.

Pytanie 26

Który z wymienionych elementów stanowi przykład złożonego typu danych?

A. struct
B. char
C. bool
D. int
Typ 'int' to taki prosty typ, który trzyma tylko jedną liczbę całkowitą, więc nie można go porównywać ze złożonymi typami, jak 'struct'. 'Char' to typ, który trzyma jeden znak, a nie grupuje różnych zmiennych. 'Bool' też jest prosty i tylko zapisuje 'prawda' albo 'fałsz', więc nie ma opcji przechowywania wielu typów w jednym. Złożone typy, jak 'struct', mają tę zaletę, że mogą trzymać różne dane w jednym miejscu, co wyróżnia je w porównaniu do prostych typów takich jak 'int' czy 'bool', które są dużo bardziej ograniczone.

Pytanie 27

Który z wymienionych przykładów ilustruje projektowanie interfejsu zgodnego z zasadami user experience (UX)?

A. Użycie czytelnych czcionek i intuicyjnego układu elementów
B. Przycisk umieszczony w przypadkowym miejscu aplikacji
C. Brak opcji cofnięcia już wykonanej akcji
D. Zastosowanie jedynie jednego koloru w całym interfejsie
Użycie czytelnych czcionek i intuicyjnego układu elementów to kluczowe zasady projektowania zgodne z user experience (UX). Przejrzystość i estetyka interfejsu zwiększają komfort użytkownika i ułatwiają korzystanie z aplikacji. Intuicyjny układ elementów pozwala na szybkie odnalezienie potrzebnych funkcji, co redukuje frustrację użytkownika i skraca czas potrzebny na realizację zadania. UX opiera się na badaniach dotyczących zachowań użytkowników i dostosowywaniu projektu do ich potrzeb.

Pytanie 28

Do czego służy operator spread (...) w JavaScript?

A. Do konwersji liczby na string
B. Do rozwinięcia tablicy lub obiektu na poszczególne elementy
C. Do łączenia dwóch różnych typów danych
D. Do sprawdzania typu danych
Operator spread (...) w JavaScript jest niezwykle użytecznym narzędziem, które pozwala na łatwe rozwijanie tablic i obiektów do ich poszczególnych elementów lub właściwości. Umożliwia to na przykład przekazywanie elementów tablicy jako argumentów do funkcji lub łączenie wielu obiektów w jeden. Przykładowo, jeśli mamy tablicę `const arr = [1, 2, 3];` to używając operatora spread, możemy przekazać te elementy do funkcji tak: `Math.max(...arr)`, co zwróci 3. Dodatkowo, operator ten jest często używany przy tworzeniu nowych obiektów na podstawie istniejących. Na przykład, mając obiekt `const obj = { a: 1, b: 2 };`, możemy stworzyć nowy obiekt z dodatkową właściwością: `const newObj = { ...obj, c: 3 };` co da `newObj = { a: 1, b: 2, c: 3 };`. Operator spread jest zgodny z ES6 i stał się standardem w praktykach programistycznych, ułatwiając pisanie czystszych i bardziej elastycznych kodów. Warto go stosować, aby poprawić czytelność i efektywność swojego kodu.

Pytanie 29

Która z wymienionych zasad jest istotna dla bezpiecznego użytkowania portali społecznościowych?

A. Udostępnianie jak największej ilości informacji osobowych
B. Unikanie stosowania silnych haseł do konta
C. Regularne kontrolowanie ustawień prywatności
D. Zgłaszanie treści, które naruszają regulamin
Regularne sprawdzanie ustawień prywatności jest kluczowym aspektem bezpiecznego korzystania z portali społecznościowych, ponieważ to właśnie te ustawienia decydują o tym, jakie informacje udostępniamy innym użytkownikom. Użytkownicy powinni być świadomi, że domyślne ustawienia prywatności często są skonfigurowane w sposób, który umożliwia szeroką dostępność ich danych osobowych. Przykładowo, wiele platform społecznościowych domyślnie ustawia profile jako publiczne, co oznacza, że każdy może zobaczyć ich zawartość. Zmieniając te ustawienia, użytkownicy mogą ograniczyć widoczność swoich postów, zdjęć, a także informacji osobistych tylko do wybranej grupy osób, co znacząco zwiększa ich bezpieczeństwo. Warto także regularnie aktualizować te ustawienia, ponieważ platformy często wprowadzają nowe funkcje, które mogą zmieniać domyślne zasady dotyczące prywatności. Zgodnie z wytycznymi RODO oraz innymi standardami ochrony danych osobowych, użytkownicy mają prawo do kontrolowania swoich informacji, co czyni regularne sprawdzanie ustawień prywatności nie tylko zaleceniem, ale również obowiązkiem każdego świadomego użytkownika internetu.

Pytanie 30

Dokumentacja, która została przedstawiona, dotyczy algorytmu sortowania

To prosta metoda sortowania opierająca się na cyklicznym porównywaniu par sąsiadujących ze sobą elementów i zamianie ich miejscami w przypadku, kiedy kryterium porządkowe zbioru nie zostanie spełnione. Operacje te wykonywane są dopóki występują zmiany, czyli tak długo, aż cały zbiór zostanie posortowany.
A. bąbelkowe
B. szybkie (Quicksort)
C. przez wybór
D. przez wstawianie
Opis w pytaniu jednoznacznie wskazuje na sortowanie bąbelkowe, a nie szybkie (quicksort), przez wybór czy przez wstawianie. Wiele osób daje się zwieść terminologii lub myli charakterystyczne cechy poszczególnych algorytmów, bo przecież wszystkie mają na celu uporządkowanie danych. Jeśli chodzi o quicksort, to działa on zupełnie inaczej – opiera się na wyborze tzw. pivota (elementu głównego), a następnie dzieli tablicę na dwie części: mniejsze i większe od tego elementu. Proces ten jest rekurencyjny i nie polega na cyklicznym porównywaniu jedynie sąsiadujących elementów, tylko na podziale i sortowaniu podtablic. Z mojego doświadczenia wynika, że quicksort jest znacznie wydajniejszy (średnio O(n log n)), ale już implementacyjnie bardziej złożony. Z kolei sortowanie przez wybór (selection sort) polega na znajdowaniu na każdym przebiegu najmniejszego (lub największego) elementu i umieszczaniu go na właściwej pozycji. Nie ma tu zamiany sąsiadujących elementów w kółko – to raczej systematyczne przesuwanie wybranego elementu do przodu zbioru. Sortowanie przez wstawianie (insertion sort) przypomina układanie kart – bierzesz kolejne elementy i wstawiasz je w odpowiednie miejsce w już częściowo posortowanej liście. Tutaj znowu nie chodzi o ciągłe zamienianie miejscami sąsiednich elementów podczas każdego przebiegu, tylko o przesuwanie elementów do przodu aż do znalezienia właściwej pozycji. Typowym błędem jest sugerowanie się słowem „prosta metoda” i mylenie jej z insertion sort, bo oba algorytmy są faktycznie czytelne, ale sposób działania mają kompletnie inny. Branżowe dobre praktyki podpowiadają, by dobrać algorytm do konkretnego problemu – bąbelkowy przydaje się do pokazania podstaw, ale rzadko bywa praktyczny przy dużych zbiorach. Dlatego dokładne czytanie opisu i rozróżnianie tych subtelnych różnic w działaniu algorytmów jest bardzo ważne, szczególnie przy zadaniach rekrutacyjnych czy na egzaminach zawodowych.

Pytanie 31

Jakie elementy zostaną wyświetlone w przeglądarce po wykonaniu kodu źródłowego stworzonego za pomocą dwóch funkcjonalnie równoważnych fragmentów? KOD W ANGULAR:

tags: string[] = ['tag1', 'tag2', 'tag3' ];
// ...
<p *ngFor="let tag of tags"> {{tag}} </p>
KOD W REACT.JS:
state = {   tags: ['tag1', 'tag2', 'tag3']   };
// ...   /* w instrukcji return metody render */
<React.Fragment>
  { this.state.tags.map(tag => <p key={tag}>{tag}</p>) }
</React.Fragment>
A. Trzy paragrafy, każdy odpowiadający kolejnemu elementowi tablicy tags.
B. Jeden paragraf z pierwszym elementem tablicy tags.
C. Trzy paragrafy, w każdym z nich tekst o treści: {tag}.
D. Jeden paragraf zawierający wszystkie elementy tablicy tags w kolejności.
Kod generuje trzy paragrafy, każdy z kolejnym elementem tablicy tags. Jest to standardowy sposób iteracji po elementach tablicy i renderowania ich jako oddzielnych elementów HTML. W praktyce, takie podejście jest szeroko stosowane w aplikacjach frontendowych, gdzie dynamicznie tworzone elementy interfejsu użytkownika są generowane na podstawie tablic lub list danych. Każdy element tablicy jest iterowany i osobno przekształcany w znacznik HTML, co pozwala na łatwe zarządzanie i aktualizowanie treści strony w czasie rzeczywistym. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami dotyczącymi manipulacji DOM i zapewnia wysoką wydajność aplikacji.

Pytanie 32

Która zasada zwiększa bezpieczeństwo w sieci?

A. Dzielnie się hasłami z przyjaciółmi
B. Pobieranie plików z niepewnych źródeł
C. Zaniedbywanie aktualizacji systemu operacyjnego
D. Korzystanie z mocnych, unikalnych haseł
Używanie silnych, unikalnych haseł jest fundamentalną zasadą poprawiającą bezpieczeństwo w sieci. Silne hasło to takie, które składa się z co najmniej 12 znaków, zawiera wielkie i małe litery, cyfry oraz znaki specjalne. Takie hasła są trudne do złamania przez ataki brute force, które wykorzystują algorytmy do próbowania różnych kombinacji znaków. Przykładem silnego hasła może być 'P@ssw0rd!2023', które łączy różnorodne typy znaków. Używanie unikalnych haseł dla różnych kont jest równie ważne, ponieważ w przypadku naruszenia bezpieczeństwa jednego konta, inne pozostają zabezpieczone. Standardy takie jak NIST (National Institute of Standards and Technology) zalecają tworzenie haseł w sposób, który ogranicza ich przewidywalność. Narzędzia do zarządzania hasłami, takie jak LastPass czy 1Password, mogą pomóc w generowaniu i przechowywaniu silnych haseł, co dodatkowo redukuje ryzyko. Stosowanie tej zasady jest kluczowe w kontekście ochrony danych osobowych oraz zapobiegania kradzieży tożsamości.

Pytanie 33

W jaki sposób definiuje się konstruktor kopiujący w ramach klasy?

A. Generuje nowy obiekt klasy bez przypisywania wartości
B. Tworzy nowy obiekt jako wierną kopię innego obiektu
C. Generuje nowy obiekt i usuwa wcześniejszy
D. Inicjuje obiekt klasy na podstawie klasy dziedziczącej
Konstruktor kopiujący to specjalny typ konstruktora, który tworzy nowy obiekt będący dokładną kopią innego obiektu tej samej klasy. Jest to niezwykle przydatne, gdy chcemy zduplikować istniejący obiekt, zachowując jego stan i wartości wszystkich składowych. Konstruktor kopiujący przyjmuje jako argument referencję do obiektu tej samej klasy, co pozwala na kopiowanie zarówno podstawowych typów danych, jak i dynamicznie alokowanych zasobów. Jego zastosowanie jest kluczowe w sytuacjach, gdy musimy pracować z obiektami dynamicznymi lub kopiować obiekty zarządzające wskaźnikami, aby uniknąć problemów związanych z wielokrotnym zwalnianiem tej samej pamięci.

Pytanie 34

Która z poniższych nie jest prawidłową metodą zarządzania stanem w React?

A. Context API
B. React.stateManager
C. useState hook
D. Redux
Odpowiedzi, które wskazałeś, takie jak Redux, Context API oraz useState hook, są w rzeczywistości powszechnie uznawanymi metodami zarządzania stanem w React. Redux, jako zewnętrzna biblioteka, usprawnia zarządzanie stanem poprzez wprowadzenie centralnego store'a, który przechowuje wszystkie dane w aplikacji. Dzięki temu, każdy komponent może subskrybować zmiany w stanie, co pozwala na prostą synchronizację danych oraz ich śledzenie. Context API jest wbudowane w React i pozwala na udostępnianie danych między komponentami bez potrzeby przekazywania propsów, co znacząco upraszcza hierarchię komponentów i poprawia ich czytelność. Hook useState natomiast, jest prostym i intuicyjnym rozwiązaniem do zarządzania lokalnym stanem w komponentach funkcyjnych, co jest szczególnie przydatne w mniejszych projektach. Zrozumienie, dlaczego te metody są uznawane za poprawne, jest kluczowe, ponieważ pozwala na efektywne zarządzanie stanem w aplikacjach React. Często błędne wnioski wynikają z nieznajomości narzędzi dostępnych w ekosystemie React lub z mylnego przekonania, że dany sposób zarządzania stanem musi być uniwersalny. W rzeczywistości, najlepsze podejście zależy od skali oraz specyfiki projektu.

Pytanie 35

Który z operatorów w Pythonie umożliwia sprawdzenie, czy dany element należy do listy?

A. in
B. and
C. ==
D. is
Operator `==` służy do porównywania dwóch wartości, ale nie sprawdza przynależności do listy czy zbioru. Operator `is` porównuje obiekty pod względem tożsamości (czy wskazują na ten sam obiekt w pamięci), co różni się od `in`, który porównuje wartości. Operator `and` to operator logiczny, który sprawdza, czy dwie wartości są prawdziwe (`True`), ale nie jest używany do wyszukiwania elementów w listach czy zbiorach. Każdy z tych operatorów pełni inną funkcję niż `in`, który jest dedykowany do sprawdzania przynależności elementów do kolekcji.

Pytanie 36

Który z poniższych aspektów najdokładniej określa cel realizacji projektu?

A. Określenie problemu i metody jego rozwiązania
B. Stworzenie harmonogramu działań
C. Ocena postępów w czasie realizacji projektu
D. Zidentyfikowanie technologii, które mogą być zastosowane
Określenie problemu i sposobu jego rozwiązania to fundamentalny cel każdego projektu. Bez jasno zdefiniowanego problemu i sprecyzowanej metody jego rozwiązania, projekt może stać się chaotyczny i nieefektywny. Precyzyjna analiza problemu pozwala na wyznaczenie celów, które prowadzą do stworzenia wartościowego produktu lub usługi. Dzięki temu zespół może skupić się na kluczowych zadaniach i efektywnie zarządzać zasobami. Określenie problemu to pierwszy krok w metodykach Agile i Waterfall, który warunkuje sukces całego przedsięwzięcia.

Pytanie 37

Która z poniższych technologii jest używana do tworzenia wykresów i animacji w przeglądarce?

A. SVG
B. JSON
C. XML
D. CSV
Odpowiedź SVG (Scalable Vector Graphics) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowy format grafiki wektorowej, który jest szeroko stosowany do tworzenia dynamicznych wykresów i animacji w przeglądarkach internetowych. SVG pozwala na łatwe skalowanie grafik bez utraty jakości, co czyni go idealnym wyborem do aplikacji internetowych, które muszą wyświetlać wykresy w różnych rozmiarach. Przykłady zastosowania SVG obejmują interaktywne wizualizacje danych, takie jak wykresy liniowe, słupkowe czy kołowe, które można zrealizować przy użyciu biblioteki JavaScript, takiej jak D3.js. Ponadto, SVG jest kompatybilne z CSS i JavaScript, co umożliwia stylizowanie oraz dodawanie interakcji do grafik. Warto również zauważyć, że SVG jest częścią specyfikacji HTML5, co podkreśla jego znaczenie w nowoczesnym tworzeniu stron internetowych. Dobrą praktyką jest także dbanie o dostępność i zapewnianie odpowiednich atrybutów, takich jak 'title' i 'desc', aby poprawić doświadczenie użytkowników niepełnosprawnych.

Pytanie 38

W jaki sposób można ograniczyć problemy społeczne wynikające z nadmiernego używania internetu?

A. Zwiększać czas spędzany przy ekranie
B. Zachować równowagę pomiędzy relacjami w sieci a tymi w rzeczywistości
C. Całkowicie wycofać się z aktywności wirtualnych
D. Unikać spotkań z ludźmi w realnym świecie
Utrzymywanie równowagi między relacjami online i offline to kluczowy element zapobiegania problemom społecznym wynikającym z nadmiernego korzystania z internetu. Przeplatanie kontaktów wirtualnych z interakcjami twarzą w twarz wzmacnia więzi społeczne i poprawia umiejętności komunikacyjne. Równowaga między życiem cyfrowym a rzeczywistym pozwala unikać izolacji społecznej i wspiera rozwój empatii oraz zdolności interpersonalnych. Jest to szczególnie ważne w kontekście młodzieży, która może być bardziej podatna na negatywne skutki nadmiernej ekspozycji na treści online.

Pytanie 39

Jaką wartość jest w stanie przechować tablica jednowymiarowa?

A. Wiele wartości pod tym samym indeksem
B. Wartość logiczną true lub false
C. Jedną wartość
D. Wiele wartości pod różnymi indeksami
Tablica jednowymiarowa przechowuje wiele wartości pod różnymi indeksami. Każdy element tablicy jest dostępny za pomocą indeksu, co pozwala na szybkie i efektywne przechowywanie oraz przetwarzanie danych. W programowaniu tablice jednowymiarowe są podstawą do implementacji algorytmów sortowania, wyszukiwania oraz przechowywania sekwencji danych. Tego rodzaju tablice są niezwykle użyteczne w organizowaniu danych o powtarzalnej strukturze, takich jak listy imion, wyniki testów czy współrzędne.

Pytanie 40

Jaki rodzaj ataku hakerskiego polega na bombardowaniu serwera ogromną ilością żądań, co prowadzi do jego przeciążenia?

A. Man-in-the-Middle
B. SQL Injection
C. DDoS
D. Phishing
Atak DDoS (Distributed Denial of Service) polega na zasypywaniu serwera dużą ilością zapytań, co prowadzi do jego przeciążenia i unieruchomienia. W tym rodzaju ataku, hakerzy wykorzystują sieć skompromitowanych komputerów, znanych jako botnety, aby wysłać ogromne ilości nieautoryzowanych żądań do docelowego serwera w krótkim czasie. Celem DDoS jest spowodowanie, że serwer nie jest w stanie odpowiedzieć na prawidłowe zapytania od autentycznych użytkowników, co skutkuje awarią usługi. Przykłady ataków DDoS obejmują SYN Flood, UDP Flood oraz HTTP Flood, gdzie każdy z tych typów wykorzystuje różne protokoły i metody do zablokowania normalnego ruchu. Standardy takie jak RFC 793 definiują protokół TCP, który może być narażony na ataki SYN Flood. Ważne jest, aby organizacje stosowały odpowiednie środki zabezpieczające, takie jak systemy detekcji intruzów (IDS), firewalle, oraz usługi ochrony DDoS, aby minimalizować ryzyko i skutki tych ataków.