Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:48
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 12:14

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. tylne.

B. boczne.

C. górne.

D. dolne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Pytanie 2

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować

A. statyw.

B. telekonwerter.

C. filtr UV.

D. osłonę przeciwsłoneczną.

Wielu początkujących fotografów często myli funkcje różnych akcesoriów, co prowadzi do niezbyt trafnych wyborów w praktyce. Statyw przydaje się głównie w sytuacjach, kiedy zależy nam na stabilizacji aparatu – szczególnie przy długich czasach naświetlania czy w fotografii nocnej. Nie ograniczy on jednak w żaden sposób odbić światła czy refleksów powstających na soczewkach obiektywu podczas słonecznego dnia; jego zadanie to wyeliminowanie poruszenia zdjęcia, a nie walka ze światłem bocznym. Filtr UV przez lata był stosowany, gdy materiały światłoczułe były bardziej podatne na promieniowanie ultrafioletowe, a także do ochrony frontowej soczewki, ale w nowoczesnych aparatach cyfrowych praktycznie nie wpływa na jakość obrazu czy redukcję refleksów – nie jest skutecznym narzędziem na flary czy odbicia. Spotkałem się z opinią, że filtr UV "coś poprawia", ale to raczej mit powtarzany z dawnych czasów. Telekonwerter natomiast służy do wydłużenia ogniskowej obiektywu, czyli zwiększa zbliżenie, co może być przydatne przy fotografii przyrodniczej czy sportowej, ale w ogóle nie rozwiązuje problemu nadmiaru światła, flar czy refleksów. To typowy przykład, kiedy ktoś sięga po droższe akcesoria, myśląc, że rozwiążą wszystkie bolączki – tymczasem każdy z nich ma zupełnie inne zastosowanie. Moim zdaniem, warto dobrze znać funkcję każdego narzędzia i kierować się nie tylko tym, co "popularne" w sklepach czy na forach, ale rzeczywistymi potrzebami zdjęciowymi. Ograniczenie refleksów i odbić to zadanie stricte dla osłony przeciwsłonecznej, która powinna być podstawowym wyposażeniem każdego plenerowca.

Pytanie 3

Rodzaj kadrowania, który przedstawia postać do wysokości połowy uda, to

A. plan pełny

B. plan średni

C. plan amerykański

D. zbliżenie

Plan amerykański, znany również jako plan do połowy uda, jest techniką kadrowania używaną w filmowaniu i fotografii, która koncentruje się na ujęciu postaci od połowy uda w górę. Ta forma kadrowania jest popularna w różnych produkcjach filmowych oraz programach telewizyjnych, ponieważ skutecznie łączy bliskość postaci z ich otoczeniem, co pozwala widzowi na lepsze zrozumienie kontekstu sytuacji. Przykładem zastosowania planu amerykańskiego może być scena w westernie, gdzie główny bohater stoi na pierwszym planie, a tło, takie jak krajobraz lub inne postacie, jest widoczne w kadrze. Taki sposób kadrowania sprawia, że postać jest bardziej wyrazista, a zarazem nie traci związku z otoczeniem. Warto zaznaczyć, że plan amerykański jest zgodny z zasadami kompozycji, które zalecają umieszczanie punktów zainteresowania w odpowiednich miejscach kadru, co wpływa na odbiór wizualny i emocjonalny widza. Dobrą praktyką jest również łączenie planu amerykańskiego z innymi typami kadrów, aby uzyskać zróżnicowane ujęcia w jednym materiale filmowym, co zwiększa dynamikę narracji.

Pytanie 4

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

B. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

C. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

D. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

Wiele osób intuicyjnie uważa, że samo ustawienie jak najniższej wartości przysłony lub użycie szerokokątnego obiektywu automatycznie da piękne rozmycie tła. W praktyce jednak sprawa jest nieco bardziej złożona. Na głębię ostrości wpływa kilka czynników: ogniskowa obiektywu, wartość przysłony oraz odległość od obiektu. W przypadku krótkich ogniskowych, takich jak 20 mm czy 35 mm, nawet przy stosunkowo szerokiej przysłonie efekt rozmycia będzie bardzo subtelny, bo szeroki kąt zwyczajnie „rozciąga” tło i wszystko wydaje się być ostre. Wybierając przysłonę f/4 lub f/5,6, jeszcze bardziej zwiększamy zakres ostrości — to dobre, gdy zależy nam na pokazaniu większej ilości szczegółów w tle, ale nie wtedy, gdy chcemy uzyskać efekt pięknego bokeh. Częstym błędem jest skupianie się wyłącznie na wartości f — tymczasem kluczowe okazuje się połączenie jej z dłuższą ogniskową. Branżowy standard przy fotografii portretowej to jasne obiektywy o ogniskowej powyżej 85 mm, bo one najskuteczniej separują modela od tła. Wielu początkujących fotografów daje się złapać na marketing obiektywów 50 mm, które mimo swojej uniwersalności, nie dają tak plastycznego rozmycia tła jak typowe teleobiektywy. Tak więc najlepszy efekt uzyskasz nie tylko przez szeroko otwartą przysłonę, ale przede wszystkim przez połączenie jej z dłuższą ogniskową. Z mojego doświadczenia wynika, że warto poeksperymentować — różnice w efekcie są bardzo wyraźne i łatwo je zauważyć już na pierwszych próbach.

Pytanie 5

Aby uzyskać efekt wyeksponowania chmur, przyciemnienia nieba oraz stworzenia burzowego klimatu w czarno-białych zdjęciach krajobrazowych, jaki filtr należy zastosować?

A. zielony

B. czerwony

C. niebieski

D. szary

Jeśli chodzi o uzyskiwanie lepszego efektu z chmurami i przyciemnieniem nieba w czarno-białych zdjęciach, używanie filtrów niebieskich czy zielonych nie daje dobrego rezultatu. Na przykład, filtr niebieski raczej osłabia kontrast między niebem a chmurami, co skutkuje płaskim obrazem. Chmury stają się mniej wyraziste, a niebo nie wygląda już dramatycznie. Filtr zielony, który zazwyczaj jest dla podkreślenia zieleni, też tutaj się nie sprawdzi, bo sprawia, że i niebo, i chmury będą mniej widoczne. Użycie filtru czerwonego to standardowe posunięcie, które pomaga w lepszym oddzieleniu tonów. Czasami ludzie mylą efekty kolorystyczne i nie zdają sobie sprawy, że właściwy filtr powinien akcentować te detale, które są kluczowe dla udanego przedstawienia krajobrazu. Trzeba zrozumieć, jak kolory wpływają na tonację zdjęcia, żeby uzyskać satysfakcjonujące wyniki w czarno-białej fotografii krajobrazowej.

Pytanie 6

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. LIVE MOS

B. CCD

C. Foveon X3

D. CMOS

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 7

W jakim formacie powinien być zapisany zeskanowany obraz, aby mógł być poddany dalszej obróbce?

A. JPEG

B. TIFF

C. RAW

D. PDF

Wybierając inne formaty, można napotkać liczne ograniczenia, które czynią je nieodpowiednimi do dalszej obróbki skanowanych obrazów. JPEG, chociaż popularny ze względu na korzystną kompresję, jest formatem stratnym. Oznacza to, że podczas zapisu plików w tym formacie dochodzi do utraty danych, co może znacząco wpłynąć na jakość obrazu, zwłaszcza w przypadku wielokrotnej edycji. Kompresja stosowana w JPEG może prowadzić do pojawienia się artefaktów, co czyni go mało użytecznym w profesjonalnych zastosowaniach, gdzie każda jakość detalu ma znaczenie. PDF, choć przydatny do dokumentacji i prezentacji, nie jest idealnym formatem do przechowywania obrazów do edycji, ponieważ może ograniczać dostęp do oryginalnych danych graficznych, a także nie zapewnia optymalnej jakości kolorów. Natomiast RAW, mimo że jest formatem bezstratnym, zazwyczaj wymaga specjalistycznego oprogramowania do obróbki i nie jest powszechnie używany w przypadkach skanowania dokumentów. Użycie niewłaściwego formatu może prowadzić do problemów z jakością, utratą szczegółów oraz ograniczonymi możliwościami edycyjnymi, co stanowi istotne błędne podejście w kontekście efektywnej obróbki skanowanych materiałów.

Pytanie 8

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

B. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

C. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

D. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

W skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu oraz obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości znajdują się błędne założenia dotyczące procesów chemicznych zachodzących podczas wywoływania filmu. Skracanie czasu wywoływania zazwyczaj prowadzi do niedostatecznego uwidocznienia szczegółów w obrazie, co niekoniecznie musi wpływać na kontrast w sposób zamierzony. Kontrast jest wynikiem różnicy w gęstości między jasnymi a ciemnymi obszarami zdjęcia, a nie tylko funkcją czasu wywoływania. Przykładowo, jeśli zbyt szybko zatrzymamy proces wywoływania, możemy uzyskać niedoświetlone zdjęcia, co wprowadza zniekształcenia i błędy w percepcji kontrastu. Z kolei obniżenie temperatury wywoływacza, zamiast zwiększać ostrość, może prowadzić do niepełnego wywołania emulsji, co z kolei obniża jakość obrazu. Dobrą praktyką w fotografii analogowej jest trzymanie się ustalonych czasów i temperatur, dostosowując je w zależności od wymagań konkretnego filmu oraz oczekiwanego efektu. Użycie odwracalnego procesu do filmów negatywowych również jest błędne, ponieważ te techniki są zupełnie różne i wymagają innych chemii oraz procedur. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczem do skutecznego i twórczego wykorzystania fotografii analogowej.

Pytanie 9

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. lewego górnego

B. prawego górnego

C. prawego dolnego

D. lewego dolnego

Podejście do czyszczenia matrycy z błędnym wyborem prawego dolnego rogu obrazu, gdy zabrudzenia widoczne są w prawym górnym rogu, ilustruje typowy błąd myślowy dotyczący lokalizacji problemu. W sytuacji, gdy użytkownik zauważył zabrudzenia w jednym obszarze matrycy, naturalnym odruchem powinno być skupienie się na tym samym obszarze, aby skutecznie je usunąć. Ignorowanie lokalizacji zabrudzenia może prowadzić do jeszcze większych problemów, takich jak nierównomierne czyszczenie matrycy czy nawet uszkodzenie jej powierzchni. Zrozumienie geometrii matrycy i orientacji obrazu jest kluczowe. Takie błędy mogą wynikać z nieuwagi lub nieznajomości technik czyszczenia. Być może użytkownik mógł myśleć, że zabrudzenia „spływają” w dół matrycy, co jest nieprawdziwe. W rzeczywistości zabrudzenia nie zmieniają swojego położenia i wymagają bezpośredniego działania w miejscu ich wystąpienia. Kluczowym elementem jest także użycie odpowiednich narzędzi oraz technik, aby nie tylko usunąć zabrudzenia, ale również nie uszkodzić matrycy. W związku z tym, edukacja w zakresie zasadności czyszczenia matrycy w oparciu o konkretne lokalizacje zabrudzeń jest niezwykle istotna.

Pytanie 10

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu standardowego.

B. obiektywu szerokokątnego.

C. obiektywu długoogniskowego.

D. teleobiektywu.

Wiele osób zakłada, że teleobiektywy albo obiektywy długoogniskowe mocno zniekształcają obraz, bo 'ściągają' tło lub kompresują perspektywę. To jednak jest tylko częściowo prawda i często prowadzi do klasycznych nieporozumień w fotografii portretowej. Teleobiektywy rzeczywiście sprawiają, że tło wydaje się bliżej, ale tak naprawdę ich działanie nie polega na deformowaniu proporcji twarzy, lecz bardziej na minimalizowaniu dystorsji – stąd są tak popularne w portretach studyjnych. Obiektywy standardowe – najczęściej około 50 mm dla pełnej klatki – dają neutralny efekt, podobny do tego, jak widzimy świat swoim okiem. W praktyce zdjęcia portretowe wykonane 'pięćdziesiątką' są bardzo naturalne, choć czasem mogą nieco zaokrąglać rysy, jeśli podejdziemy za blisko. Obiektywy długoogniskowe to po prostu teleobiektywy – tu nie ma dodatkowych efektów poza wspomnianym ‚spłaszczeniem’ perspektywy. Najczęstszym źródłem błędu jest właśnie utożsamianie długości ogniskowej z dystorsją geometryczną – a przecież to szeroki kąt, stosowany z tej samej odległości, powoduje, że proporcje twarzy są mocno zaburzone: nos wychodzi na pierwszy plan, oczy i uszy cofają się, całość wygląda nienaturalnie. Nawet w podręcznikach i standardach branżowych wyraźnie się podkreśla, żeby do portretów nie używać zbyt szerokich kątów – minimum bezpieczne to ok. 70 mm. Szerokokątny obiektyw z bliska nadaje się tylko do efektów specjalnych albo karykatur, nie do klasycznych portretów. Z mojego doświadczenia to właśnie złe dobranie ogniskowej najczęściej rujnuje efekt końcowy zdjęcia portretowego, a nie ustawienie teleobiektywu czy standardowego obiektywu.

Pytanie 11

Który z elementów aparatu fotograficznego pozwala na odsłonięcie, a następnie ponowne zasłonięcie materiału światłoczułego lub przetwornika optoelektronicznego w celu uzyskania odpowiedniej ekspozycji?

A. Samowyzwalacz

B. Migawka

C. Matówka

D. Przesłona

Matówka, przesłona i samowyzwalacz to elementy, które pełnią inne funkcje w aparacie fotograficznym, co może prowadzić do pewnych nieporozumień. Matówka to element, który umożliwia ustawienie ostrości i podgląd kompozycji przed wykonaniem zdjęcia. Działa jako akcesorium optyczne, które wspomaga fotografów w precyzyjnym ustawieniu kadru, ale nie ma nic wspólnego z kontrolowaniem czasu ekspozycji. Przesłona, z kolei, to mechanizm regulujący ilość światła, które wpada do aparatu, ale działa równolegle z migawką, a nie zamiast niej. Przesłona wpływa również na głębię ostrości, co jest kluczowym aspektem w fotografii, jednak nie ma ona wpływu na czas, przez jaki matryca jest odsłonięta. Samowyzwalacz to funkcjonalność, która pozwala na automatyczne wykonanie zdjęcia po zadanym czasie, co jest przydatne dla fotografów chcących uchwycić siebie lub uniknąć drgań aparatu przy naciśnięciu spustu migawki, ale również nie ma związku z procesem ekspozycji. Warto zrozumieć te różnice, aby lepiej zarządzać parametrami podczas robienia zdjęć, co jest podstawą efektywnej fotografii.

Pytanie 12

Na zdjęciu przeważają barwy

A. zimne.

B. ciepłe.

C. uzupełniające się.

D. dopełniające się.

Zdecydowanie dobrze rozpoznane – na tym zdjęciu dominują barwy zimne. Chłodny błękit nieba, srebrzyste, wręcz metaliczne odcienie konstrukcji Atomium i subtelne szarości to klasyczne przykłady zimnej palety barw. W projektowaniu graficznym oraz w fotografii zimne kolory są często stosowane, by podkreślić nowoczesność, czystość, techniczny charakter lub dystans emocjonalny. Takie barwy kojarzą się z profesjonalizmem, spokojem, świeżością i przestrzenią. Moim zdaniem, to rozwiązanie świetnie sprawdza się w prezentacjach dotyczących architektury czy techniki. W branżowych standardach, na przykład w webdesignie, wykorzystanie zimnych barw potrafi zbudować zaufanie i wprowadzić wrażenie porządku – stąd tak wiele stron używa odcieni niebieskiego. Warto wiedzieć, że zimne kolory optycznie „oddalają” obiekty, nadając im lekkości lub wrażenia przestrzenności. Osobiście zwracam uwagę, że umiejętne operowanie barwami zimnymi pozwala podkreślić walory nowoczesnych budowli, takich jak Atomium – tu metaliczny połysk świetnie współgra z niebieskim tłem, tworząc bardzo spójną kompozycję. To właśnie przykład dobrego wykorzystania teorii barw w praktyce.

Pytanie 13

Aby uzyskać czarno-biały negatyw w formacie 4 x 5 cali, jaki aparat należy zastosować do rejestracji obrazu?

A. średnioformatowy z kasetką na film zwojowy

B. średnioformatowy z matrycą CCD

C. wielkoformatowy z kasetą na błony płaskie

D. wielkoformatowy z przystawką skanującą

Wybór odpowiedzi, które nie wskazują na aparaty wielkoformatowe z kasetą na błony płaskie, prowadzi do kilku istotnych nieporozumień. Na przykład, wielkoformatowy aparat z przystawką skanującą nie jest przeznaczony do rejestracji obrazu w tradycyjny sposób, lecz służy do digitalizacji materiałów fotograficznych, co nie jest zgodne z celem uzyskania fizycznego negatywu. Średnioformatowe aparaty z kasetkami na film zwojowy, chociaż mogą oferować dobrą jakość obrazu, nie są w stanie wyprodukować negatywów w formacie 4 x 5 cali, co jest kluczowe w tym pytaniu. Ponadto, matryca CCD w przypadku średnioformatowego aparatu to technologia cyfrowa, co całkowicie eliminuje możliwość uzyskania czarno-białego negatywu, ponieważ w takim przypadku obok technologii obróbki obrazu nie istnieje fizyczny negatyw. Te mylne przekonania mogą wynikać z niepełnego zrozumienia różnic pomiędzy formatami aparatów oraz ich przeznaczeniem. W kontekście fotografii analogowej, istotne jest, aby zdawać sobie sprawę, że odpowiednie narzędzia do rejestracji obrazu mają fundamentalne znaczenie dla jakości finalnych prac. Właściwe przygotowanie i zrozumienie standardów fotografii analogowej są kluczowe dla uzyskania optymalnych rezultatów, dlatego tak ważne jest, aby znać różnice między używanymi technologiami.

Pytanie 14

W jakim formacie zapisywane są obrazy, aby zachować najwyższą jakość i elastyczność w postprodukcji?

A. PNG

B. JPEG

C. TIFF

D. RAW

Format JPEG jest jednym z najpopularniejszych formatów graficznych na świecie, głównie ze względu na swoją kompresję stratną, która znacznie zmniejsza rozmiar pliku. Niestety, ta kompresja powoduje utratę jakości i ogranicza możliwości edycji w postprodukcji. JPEG jest używany tam, gdzie szybkość transmisji i oszczędność miejsca są priorytetowe, ale nie tam, gdzie wymagana jest najwyższa jakość. Format PNG, chociaż bezstratny, jest głównie wykorzystywany do grafiki komputerowej z przezroczystością, a jego rozmiar pliku jest większy niż JPEG. PNG nie oferuje takiej elastyczności w edycji zdjęć jak RAW, zwłaszcza w kontekście profesjonalnej fotografii. TIFF to format bezstratny, który zachowuje wysoką jakość obrazu, lecz jego rozmiar jest znacznie większy niż RAW. TIFF jest często używany w druku i archiwizacji, ale nie oferuje takiej elastyczności w postprodukcji jak RAW. W przypadku każdej z tych alternatyw, brak surowych danych z matrycy ogranicza zdolność do dokładnej i zaawansowanej edycji, co jest kluczowe w profesjonalnej pracy fotografa. Decyzje o wyborze formatu są często wynikiem kompromisów między jakością, rozmiarem pliku i elastycznością edycji, ale dla najwyższej jakości i elastyczności RAW pozostaje najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 15

W celu wykonania zdjęcia przedmiotu z efektem delikatnego, rozświetlonego lustrzanego odbicia należy zastosować

A. stolik bezcieniowy i przezroczystą plexi.

B. stolik bezcieniowy i szarą kartę.

C. namiot bezcieniowy i czarną plexi.

D. namiot bezcieniowy i białą kartę.

Wykorzystanie stolika bezcieniowego w połączeniu z przezroczystą plexi to naprawdę sprawdzony patent w fotografii produktowej, kiedy zależy nam na osiągnięciu subtelnego, lustrzanego odbicia przedmiotu. Taki efekt – rozświetlony, miękki, bez twardych cieni – jest bardzo pożądany zwłaszcza przy zdjęciach biżuterii, elektroniki czy kosmetyków. Stolik bezcieniowy zapewnia równomierne rozproszenie światła, eliminując praktycznie wszystkie nieestetyczne cienie pod przedmiotem. Natomiast przezroczysta plexi, umieszczona na powierzchni stolika, pozwala uzyskać charakterystyczny, lekko rozmyty refleks, który wygląda elegancko i nowocześnie. Ten trik stosują nawet profesjonaliści w fotografii reklamowej – wystarczy spojrzeć na katalogi znanych marek. Moim zdaniem to bardzo uniwersalne rozwiązanie, bo pozwala kontrolować intensywność odbicia przez zmianę odległości światła czy kąta aparatu. W praktyce dobrze jest jeszcze zadbać o czystość plexi, bo każdy pyłek czy odcisk palca będzie widoczny na zdjęciu. W branży przyjęło się, że to właśnie takie ustawienie daje najbardziej „premium” efekt bez potrzeby skomplikowanej postprodukcji. Dobrą praktyką jest też doświetlenie tła oddzielnie, żeby uniknąć szarych przebarwień. Generalnie, jeśli chcesz uzyskać profesjonalne, katalogowe zdjęcie z delikatnym odbiciem, stolik bezcieniowy i przezroczysta plexi to strzał w dziesiątkę.

Pytanie 16

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. żyrafią.

B. ptasią.

C. psią.

D. normalną.

Odpowiedź psy'ia jest prawidłowa, ponieważ perspektywa ta oznacza zdjęcie wykonane z niskiego punktu widzenia, typowego dla postrzegania przez małe zwierzęta, takie jak psy. Perspektywa 'psią' daje widzowi efekt bliskości do podłoża, co sprawia, że elementy w kadrze, takie jak meble, wydają się znacznie większe w porównaniu do tła. Tego rodzaju technika może być używana w fotografii, aby wywołać emocje, takie jak ciekawość lub zdziwienie, oraz w celu uchwycenia szczegółów, które mogą być niedostrzegane z typowej wysokości ludzkiego wzroku. Na przykład, w fotografii komercyjnej, użycie tej perspektywy może pomóc w lepszym ukazaniu produktów z perspektywy dziecka czy zwierzęcia, co jest często wykorzystywane w reklamach skierowanych do rodzin. Dodatkowo, stosowanie takiej perspektywy w filmie pozwala na lepsze wczucie się w świat przedstawiony, co może być istotne w tworzeniu narracji wizualnych. Przykładem praktycznego zastosowania jest filmowanie scen, w których ważne jest, aby widz poczuł się częścią doświadczenia postaci, co można osiągnąć poprzez obniżenie poziomu kamery.

Pytanie 17

Z jakiej odległości powinien fotograf oświetlić obiekt, jeśli wykorzystuje lampę błyskową o LP=42, przy ISO 100 oraz przysłonie f/8?

A. Około 5 m

B. Około 15 m

C. Około 30 m

D. Około 1 m

Aby obliczyć optymalną odległość fotografowania obiektu przy użyciu lampy błyskowej o liczbie przewodniej (LP) 42, przy wartości ISO 100 i przysłonie f/8, należy zastosować odpowiednią formułę. Liczba przewodnia odnosi się do maksymalnej odległości, z jakiej lampa jest w stanie oświetlić obiekt w danych warunkach. Przy przysłonie f/8, można wykorzystać wzór: Odległość (m) = LP / (ISO / 100) / f-stop. W tym przypadku obliczenia będą wyglądały następująco: Odległość = 42 / (100 / 100) / 8 = 42 / 8 = 5.25 m. Dlatego optymalna odległość to około 5 m. Taka praktyka jest zgodna z dobrymi standardami w fotografii, ponieważ pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji i jakości zdjęcia. Warto pamiętać, że zbyt bliskie podejście do obiektu może prowadzić do prześwietlenia oraz efektu 'przeźroczy', natomiast zbyt daleka odległość skutkuje niedoświetleniem. W praktyce, znajomość liczby przewodniej lampy błyskowej oraz ustawień aparatu jest kluczowa dla uzyskania profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 18

Podział obrazu na mniejsze sekcje ułatwiające projektowanie stron internetowych umożliwia narzędzie

A. pędzel korygujący.

B. cięcie na plasterki.

C. lasso wielokątne.

D. magiczna gumka.

Wiele osób myli narzędzia do selekcji i edycji obrazu z tymi, które realnie wspierają proces projektowania stron internetowych, szczególnie w kontekście optymalizacji podziału grafiki. Lasso wielokątne, choć bardzo przydatne do precyzyjnego zaznaczania nieregularnych obszarów na obrazie, raczej nie znajdzie zastosowania przy dzieleniu projektu strony na sekcje użytkowe. To narzędzie selekcji – wykorzystuje się je np. do wycinania fragmentów zdjęć lub do bardziej zaawansowanych retuszy, ale nie daje takiej funkcjonalności, żeby eksportować poszczególne kawałki layoutu jako osobne pliki. Z kolei magiczna gumka, jak sama nazwa sugeruje, służy głównie do szybkiego usuwania tła lub jednolitych kolorów – bardzo wygodne, kiedy masz np. logo na białym tle i chcesz je wyizolować, ale kompletnie nie sprawdzi się przy tworzeniu logicznych, równych sekcji strony, które potem będą wykorzystywane w kodzie czy CMS-ie. Pędzel korygujący natomiast to raczej domena retuszu zdjęć i usuwania niedoskonałości – świetnie sprawdza się do poprawiania skóry czy drobnych elementów na fotografii, zupełnie nie nadaje się do systematycznego podziału interfejsu. Moim zdaniem najczęstszy błąd jaki tu się pojawia, to przekładanie doświadczeń z retuszu i grafiki rastrowej na projektowanie webowe – a to zupełnie inne światy. Dobre praktyki w branży mówią jasno: do cięcia layoutów pod www korzystamy z narzędzi takich jak „slice”, bo tylko wtedy mamy kontrolę nad eksportem, optymalizacją i dokładnością podziału. Mylenie tych funkcji prowadzi potem do problemów z responsywnością, wydajnością i ogólnym uporządkowaniem projektu, a na dłuższą metę szkodzi nam, bo wydłuża czas pracy nad stroną.

Pytanie 19

Gdy histogram wskazuje na dużą ilość pikseli zgromadzonych blisko prawej krawędzi, co to sugeruje o zdjęciu?

A. jest zbyt jasne

B. jest równomiernie naświetlone

C. nie jest w ogóle nienaświetlone

D. jest zbyt ciemne

Wybór odpowiedzi sugerujących, że zdjęcie jest naświetlone równomiernie, zbyt ciemne lub w ogóle nienaświetlone, wiąże się z istotnym nieporozumieniem w zakresie analizy histogramów. Histogram, który pokazuje dużą liczbę pikseli blisko prawej krawędzi, nie może być interpretowany jako równomierne naświetlenie, ponieważ równomierne naświetlenie oznaczałoby zrównoważony rozkład tonów w całym zakresie histogramu, co powinno obejmować zarówno ciemne, średnie, jak i jasne obszary. Naświetlenie zbyt ciemne z kolei objawia się dużą liczbą pikseli blisko lewej krawędzi histogramu, co oznacza dominację ciemnych tonów. Odpowiedź sugerująca, że zdjęcie jest w ogóle nienaświetlone, również jest myląca, ponieważ nawet w przypadku braku oświetlenia, histogram nie wskazywałby na dużą liczbę jasnych pikseli. W kontekście praktycznym, ważne jest, aby uważnie analizować histogramy podczas fotografowania i edytowania zdjęć, stosując odpowiednie techniki takie jak pomiar ekspozycji, czy użycie filtrów polaryzacyjnych, aby uniknąć prześwietleń. Umiejętność prawidłowej interpretacji histogramów jest kluczowa dla produkcji wysokiej jakości zdjęć, zwłaszcza w sytuacjach o wysokim kontraście oświetleniowym.

Pytanie 20

Największy kontrast barw uzyskuje się fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. niebieskim.

B. purpurowym.

C. szarym.

D. zielonym.

Wybierając tło do fotografii, bardzo łatwo popełnić błąd, kierując się na przykład zasadą kontrastu jasności lub intuicyjnym doborem kolorów. Szare tło wydaje się uniwersalne i rzeczywiście sprawia, że kolory są mniej przytłumione, ale nie daje mocnego kontrastu barwnego – szarość jest neutralna i nie podbija żadnego z pigmentów, więc czerwona sukienka może wyglądać na nim dość płasko, nie wyróżnia się aż tak mocno. Jeśli chodzi o tło niebieskie, tutaj pojawia się częsty mit, że chłodny kolor mocno kontrastuje z ciepłym czerwonym – jednak na kole barw to niebieski jest dopełnieniem pomarańczowego, nie czerwieni, dlatego ten kontrast nie jest maksymalny i efekt „wybijania się” jest słabszy. Purpurowe tło natomiast znajduje się bardzo blisko czerwieni na kole barw, więc oba kolory leżą w tej samej części spektrum – skutkuje to raczej zlewaniem się sukienki z tłem niż wyrazistym odcięciem. W branży fotograficznej i według standardów kompozycyjnych, kluczowym wyznacznikiem silnego kontrastu jest korzystanie z barw dopełniających, a nie po prostu różnych lub neutralnych. W praktyce początkujący fotografowie często mylą kontrast barwny z kontrastem jasności albo błędnie zakładają, że każdy chłodny kolor będzie „kontrastował” z ciepłym, choć to nie zawsze daje najlepszy efekt w kadrze. Takie myślenie prowadzi do zdjęć, na których główny motyw nie jest wystarczająco wyeksponowany. Dlatego warto zawsze sięgać do podstaw teorii barw i świadomie dobierać tło pod kątem relacji kolorystycznych, a nie tylko intuicji.

Pytanie 21

Którą część aparatu fotograficznego można czyścić za pomocą zwykłej szmatki z detergentem?

A. Migawkę.

B. Soczewkę.

C. Lustro.

D. Korpus.

Wielu początkujących fotografów i użytkowników aparatów cyfrowych mylnie zakłada, że elementy takie jak lustro, migawka czy soczewka również można czyścić zwykłą szmatką z detergentem, tak jak robi się to w przypadku innych sprzętów domowych. Nic bardziej mylnego. Lustro w aparacie to jeden z najbardziej delikatnych i czułych podzespołów, pokryte cienką warstwą refleksyjną, która bardzo łatwo ulega zarysowaniu lub odbarwieniu nawet przy lekkim dotknięciu nieodpowiednią szmatką. Migawka natomiast to mechanizm precyzyjny, pracujący z ogromną szybkością – jej elementy nie tylko są ekstremalnie cienkie, ale też narażone na zniszczenie przy jakiejkolwiek próbie czyszczenia bez specjalistycznego sprzętu i wiedzy. Próba użycia detergentu na tych częściach to niemal gwarancja uszkodzenia. Zastanawiając się nad soczewkami, trzeba pamiętać, że profesjonalne standardy branżowe zalecają wyłącznie dedykowane środki czystości oraz specjalne ściereczki z mikrofibry przeznaczone do optyki. Nawet niewielka ilość zwykłego detergentu może trwale uszkodzić powłoki antyrefleksyjne, zmatowić powierzchnię lub zostawić tłuste smugi. Wielu ludzi kieruje się tu fałszywym przekonaniem, że brud zmyje się lepiej czymś mocniejszym, ale właśnie to prowadzi do najdroższych w naprawie błędów. Moim zdaniem brak świadomości o różnicach materiałowych i konstrukcyjnych poszczególnych części aparatu to główny powód takich pomyłek. W praktyce fotograficznej, zgodnie z instrukcjami producentów i doświadczeniem zawodowców, tylko korpus czyścimy klasycznie, a wszystko co w środku lub optyczne – wyłącznie specjalistycznie. To naprawdę nie jest przesada, bo każdy nawet drobny błąd przy „czyszczeniu lustra” czy „soczewki detergentem” potrafi zrujnować sprzęt wart kilka tysięcy złotych. Dobrze zapamiętać tę zasadę na przyszłość – oszczędzi dużo stresu i wydatków.

Pytanie 22

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 x 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 180 mm

B. 80 mm

C. 125 mm

D. 50 mm

Na pierwszy rzut oka wybór ogniskowej do średnioformatowego aparatu może wydawać się sprawą błahą, ale w praktyce łatwo tutaj o nieporozumienia. Wiele osób zakłada, że „standardowe” 50 mm sprawdzi się wszędzie, niezależnie od formatu, bo w fotografii małoobrazkowej ten obiektyw jest przecież ikoną uniwersalności. Jednak wraz ze wzrostem rozmiaru klatki filmowej, konieczne jest proporcjonalne zwiększenie ogniskowej, by uzyskać podobne pole widzenia. Obiektyw 50 mm, choć w małym obrazku uważany za standardowy, w średnim formacie 6 x 6 cm daje już dość szeroki kąt widzenia, bardziej przypomina klasyczne szkło szerokokątne niż uniwersalne „oko”. Z drugiej strony, wybór ogniskowej 125 mm czy 180 mm to już domena teleobiektywów – te soczewki służą raczej do portretów czy detali, bo mocno zawężają pole widzenia i kompresują przestrzeń, co mocno zmienia charakter obrazu. Typowym błędem jest kierowanie się tylko liczbą milimetrów bez odniesienia tego do wielkości klatki – niestety wielu początkujących nie bierze pod uwagę tzw. ekwiwalentu ogniskowej, przez co łatwo się pomylić. Standardy branżowe od lat są jasne: dla formatu 6 x 6 cm za obiektyw standardowy uważa się zakres około 75-90 mm, przy czym 80 mm jest klasyką gatunku. Takie podejście pozwala zachować naturalną perspektywę i pole widzenia bliskie ludzkim oczom. Moim zdaniem świadomość tych zależności to klucz do świadomego wyboru sprzętu i świadomego kadrowania – nie warto sugerować się tylko wartością ogniskowej, trzeba ją zawsze zestawiać z formatem klatki, bo każde przesunięcie w jedną czy drugą stronę wpływa na końcowy efekt zdjęcia.

Pytanie 23

Tryb działania aparatu, w którym priorytet ma przesłona, oznaczany jest symbolem literowym

A. M

B. A/AV

C. P

D. T/TV

Odpowiedzi M, P oraz T/TV są niepoprawne, ponieważ każda z nich odnosi się do innych trybów pracy aparatu. Oznaczenie M (Manual) wskazuje na tryb manualny, w którym fotograf ma pełną kontrolę nad ustawieniami zarówno przesłony, jak i czasu naświetlania. Wybór tego trybu wymaga jednak bardziej zaawansowanej wiedzy o fotografii, ponieważ wszelkie parametry muszą być dostosowane ręcznie, co może być trudne dla początkujących. Oznaczenie P (Program) z kolei sugeruje, że aparat automatycznie dobiera zarówno przesłonę, jak i czas naświetlania, co nie daje użytkownikowi pełnej kontroli nad jednym z tych parametrów. To podejście może prowadzić do sytuacji, w których fotograf nie osiąga zamierzonych efektów artystycznych, szczególnie w sytuacjach wymagających specyficznych ustawień przesłony. Ostatnie oznaczenie T/TV (Time Value) odnosi się do trybu, w którym fotograf ustawia czas naświetlania, a aparat automatycznie dobiera wartość przesłony. Przykładowo, ten tryb można wykorzystać w fotografii sportowej, gdzie kluczowe jest uchwycenie ruchu w krótkim czasie. Użycie tych trybów może prowadzić do nieporozumień w kontekście kontroli nad głębią ostrości i efektami wizualnymi, dlatego ważne jest, aby zrozumieć ich funkcjonalność i zastosowanie w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 24

Aby podkreślić fakturę materiału na zdjęciu, jakie oświetlenie powinno być użyte?

A. kontrastowe z dwóch stron

B. bezpośrednie z jednego kierunku bocznego

C. równo rozproszone z dwóch stron

D. rozproszone na wprost

Odpowiedź 'bezpośrednie z jednego kierunku bocznego' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie takie oświetlenie skutecznie uwypukla fakturę tkaniny, tworząc wyraźne cienie i podkreślając detale strukturalne materiału. W fotografii produktowej oraz modowej, gdzie szczegółowe przedstawienie tekstury jest kluczowe, odpowiednie umiejscowienie źródła światła jest niezbędne. Na przykład, ustawienie lampy z boku tkaniny sprawia, że światło pada pod kątem, co powoduje, że zmarszczki, splot czy inne cechy tekstury są widoczne dzięki kontrastowi między światłem a cieniem. Dobry fotograficzny styl opiera się na zasadzie, że światło boczne działa jak naturalna forma modelowania, nadając trójwymiarowość obiektom. W praktyce, wiele osób stosuje takie techniki w sesjach zdjęciowych mody, gdzie uwydatnienie faktury materiału jest kluczowe dla atrakcyjności wizualnej. Standardowe podejścia do oświetlenia w fotografii zakładają, że umiejscowienie źródła światła w odpowiedniej pozycji jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 25

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. w południe.

B. po południu.

C. o świcie.

D. nocą.

Takie ustawienia aparatu – bardzo niska liczba przysłony f/1.2, wysoka czułość ISO 1400 i niezwykle długi czas naświetlania, bo aż 30 sekund – są typowe w fotografii nocnej. Przy tak słabym świetle, jakim dysponujemy w nocy, aparat musi zebrać maksymalnie dużo światła. Przysłona f/1.2 to jedna z najjaśniejszych dostępnych opcji i pozwala na wejście bardzo dużej ilości światła przez obiektyw. ISO 1400 to dość wysoka wartość, dzięki której matryca jest bardziej czuła, choć trzeba uważać na szumy, zwłaszcza w ciemnych partiach obrazu – to częsty kompromis w fotografii nocnej. 30 sekund ekspozycji pozwala rejestrować detale, których gołym okiem często nie widać – np. gwiazdy, światła miasta, czy nawet delikatne poświaty zorzy polarnej. Moim zdaniem, to klasyczny zestaw do robienia krajobrazów nocą, kiedy światła jest naprawdę mało. W praktyce wielu fotografów krajobrazowych właśnie tak ustawia sprzęt podczas sesji po zachodzie słońca lub przy nowiu księżyca. To też świetna okazja, żeby pobawić się z efektami, jak tzw. star trails czy rozmyte chmury. W ciągu dnia takie parametry skutkowałyby całkowitym prześwietleniem – zdjęcie byłoby po prostu białą plamą. W nocy natomiast pozwalają wydobyć piękno otoczenia, które normalnie byłoby niewidoczne dla ludzkiego oka. Takie podejście dobrze pokazuje praktyczne zastosowanie teorii ekspozycji w prawdziwych, często trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 26

Jaki obiektyw umożliwia uchwycenie szerokiego fragmentu przestrzeni obiektów bez konieczności oddalania się od fotografowanej budowli?

A. Makro

B. Szerokokątny

C. Fotogrametryczny

D. Standardowy

Obiektyw szerokokątny charakteryzuje się krótką ogniskową, co pozwala na uchwycenie szerszego kadru w porównaniu do obiektywów standardowych. Dzięki temu jest szczególnie użyteczny w fotografii architektonicznej, gdzie często zachodzi potrzeba uwiecznienia całych budynków z bliska. Zastosowanie obiektywu szerokokątnego eliminuje konieczność oddalania się od obiektu, co jest istotne w przestrzeniach miejskich, gdzie dostępność miejsca jest ograniczona. Przykładem zastosowania może być fotografowanie dużych budynków, takich jak katedry czy wieżowce, gdzie uchwycenie całej struktury w jednym kadrze może być trudne bez szerokokątnego obiektywu. Standardy branżowe zalecają stosowanie obiektywów szerokokątnych w takich sytuacjach, ponieważ pozwalają one również na uzyskanie efektu głębi w zdjęciach, co jest pożądane w architekturze. Warto również zauważyć, że obiektywy te mogą wprowadzać pewne zniekształcenia, dlatego istotne jest świadome ich użycie i ewentualna korekta w postprodukcji, co jest standardem w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 27

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Potoshop filtra

A. płaskorzeźba.

B. krystalizacja.

C. solaryzacja.

D. wyostrzenie.

To jest dokładnie efekt filtra „krystalizacja” w Adobe Photoshop. Z mojego doświadczenia wynika, że jest to narzędzie bardzo przydatne, gdy chcemy uzyskać efekt przypominający rozbite szkło albo mozaikę. Procedura działania tego filtra polega na dzieleniu obrazu na wiele drobnych, nieregularnych fragmentów przypominających kryształy, przez co szczegóły stają się rozmyte, a całość wygląda dość abstrakcyjnie. Taki efekt często wykorzystuje się w grafice komputerowej do stylizacji zdjęć, żeby nadać im artystyczny, nieco nierealistyczny charakter. W branży graficznej krystalizacja jest stosowana także wtedy, gdy chcemy ukryć pewne detale obrazu bez całkowitej utraty rozpoznawalności kompozycji. Moim zdaniem, umiejętne użycie tego filtra może być świetnym sposobem na podkreślenie kreatywności w projektowaniu – np. w materiałach promocyjnych, plakatach czy okładkach książek. Warto pamiętać, że dobrym standardem pracy jest testowanie różnych ustawień filtra, bo dzięki temu można dopasować efekt końcowy do stylu projektu i oczekiwań klienta.

Pytanie 28

Na zdjęciu przedstawiono przykład kompozycji

A. otwartej statycznej.

B. zamkniętej dynamicznej.

C. zamkniętej statycznej.

D. otwartej dynamicznej.

Odpowiedź zamkniętej dynamicznej jest poprawna, ponieważ kompozycja na zdjęciu rzeczywiście znajduje się w granicach kadru, co sprawia, że nie sugeruje kontynuacji poza nim, co klasyfikuje ją jako zamkniętą. Użycie elementów takich jak łańcuszek i flakonik, które tworzą wrażenie ruchu, wskazuje na cechy kompozycji dynamicznej. W kontekście fotografii i sztuk wizualnych, kompozycja dynamiczna jest szczególnie ceniona za zdolność do przyciągania uwagi widza i prowadzenia jego wzroku. Zastosowanie zasady trójpodziału, czy też techniki prowadzenia linii, może wzbogacić tę dynamikę, co jest praktycznym aspektem, który można wykorzystać w twórczości artystycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej wiedzy może być fotografia produktowa, gdzie strategiczne rozmieszczenie elementów nie tylko przyciąga wzrok, ale także tworzy spójną narrację wizualną, co jest kluczowe w marketingu wizualnym.

Pytanie 29

Korygowanie ekspozycji fotografii w programie Adobe Photoshop realizuje się za pomocą

A. koloru kryjącego

B. mapy gradientu

C. poziomów

D. stempla

Wybór narzędzi do poprawy ekspozycji w programie Adobe Photoshop wymaga dokładnej znajomości ich funkcji oraz zastosowań. Odpowiedzi takie jak kolor kryjący, stempel czy mapa gradientu są niewłaściwe w kontekście bezpośredniej korekcji ekspozycji. Kolor kryjący odnosi się do narzędzia stosowanego głównie w kontekście malowania lub wypełniania warstw, co nie ma bezpośredniego związku z poprawą jasności i kontrastu obrazu. Z kolei stempel jest używany do klonowania fragmentów obrazu, co również nie dotyczy korekcji ekspozycji. Mapa gradientu, choć użyteczna do tworzenia płynnych przejść tonalnych, nie służy do precyzyjnej regulacji jasności w sposób, jaki oferują poziomy. Użytkownicy mogą mylić te narzędzia z możliwościami narzędzia Poziomy, myśląc, że każde z nich w jakiś sposób wpływa na ogólną ekspozycję obrazu, co jest uproszczeniem. Kluczowe jest zrozumienie, że narzędzie Poziomy bezpośrednio manipuluje jasnością i kontrastem poprzez histogram, co czyni je najskuteczniejszym narzędziem do tych zadań w programie Photoshop. Użycie niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieoptymalnych rezultatów, w tym degradacji jakości obrazu, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami w edycji zdjęć.

Pytanie 30

W celu oczyszczenia obiektywu z kurzu i mikroskopijnych drobin należy w pierwszej kolejności

A. usunąć zabrudzenia przy pomocy pędzelka.

B. zwilżyć soczewki płynem i usunąć zabrudzenia.

C. przedmuchać powierzchnię obiektywu za pomocą gruszki.

D. przetrzeć obiektyw szmatką z mikrofibry.

Podejście do czyszczenia obiektywu wymaga trochę wyczucia i znajomości ryzyka związanego z powierzchnią soczewek. Przetarcie obiektywu szmatką z mikrofibry albo użycie pędzelka to bardzo popularne praktyki, zwłaszcza wśród początkujących, ale moim zdaniem to właśnie tutaj najłatwiej o błąd. Jeśli na powierzchni zostają mikrodrobiny piasku czy kurzu, a zaczynasz je pocierać, nawet najlepszą ściereczką, to niestety możesz niechcący porysować powłoki. To samo tyczy się pędzelków – nawet miękkie włosie, jeśli nie jest idealnie czyste, może być źródłem dodatkowych zarysowań. Zwilżenie soczewki płynem czyszczącym zanim usuniesz suche zabrudzenia, to prosta droga do rozmazywania brudu i czasem nawet powstawania trudnych do usunięcia plam. W dodatku wilgoć może spowodować, że drobiny przylgną do szkła jeszcze mocniej. Z mojego doświadczenia wynika, że takie podejście wynika często z przekonania, że mikrofibra albo specjalistyczny płyn są wystarczająco delikatne, ale zapomina się o samej charakterystyce zabrudzeń – suchy pył działa jak ścierniwo. Dobre praktyki mówią jasno: zawsze najpierw usuń wszystko, co da się zdmuchnąć, bo to minimalizuje ryzyko uszkodzenia. Dopiero potem, jeśli coś zostanie, warto sięgnąć po delikatny pędzelek czy szmatkę, a zwilżenie płynem traktować jako ostatni etap, gdy mamy do czynienia z tłustymi plamami czy odciskami palców. Branżowe standardy mówią też o tym, by unikać nadmiernego nacisku i zawsze czyścić obiektyw w dobrze oświetlonym miejscu, żeby widzieć, co rzeczywiście usuwamy, a czego lepiej nie dotykać. Podejście „na szybko” może się skończyć ryzykiem i niepotrzebnymi kosztami naprawy.

Pytanie 31

Przy ustawieniu czułości matrycy na ISO 100/21° określono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/30 s oraz przysłonę 16. Jaką wartość czułości matrycy należy ustawić, aby po czterokrotnym skróceniu czasu naświetlania uzyskać tę samą ekspozycję bez zmiany przysłony?

A. ISO 400/27°

B. ISO 800/30°

C. ISO 50/18°

D. ISO 200/24°

Wybierając nieprawidłową odpowiedź, często nie uwzględnia się podstawowej zasady dotyczącej przysłony i czasu naświetlania. Przykładowo, odpowiedzi takie jak ISO 200/24° mogą wydawać się atrakcyjne, ponieważ zwiększają czułość, ale nie uwzględniają zmiany czasów naświetlania. ISO 200 oznacza tylko jedną przysłonę w górę, co jest niewystarczające w tym przypadku. Podobnie, ISO 50/18° faktycznie zmniejsza czułość, co prowadzi do jeszcze większego skrócenia ekspozycji i tym samym do niedoświetlenia zdjęcia. Odpowiedź ISO 800/30° z kolei, mimo że podnosi czułość, skutkuje nadmierną ekspozycją i może skutkować niepożądanym efektem prześwietlenia. Warto zrozumieć, że każdy z tych błędów wynika z niezrozumienia podstawowych zasad ekspozycji, takich jak zależność między przysłoną, czasem naświetlania a czułością ISO. Typowym błędem jest myślenie o ISO jako uniwersalnym rozwiązaniu, kiedy w rzeczywistości poleganie tylko na zwiększaniu czułości bez zrozumienia efektów, jakie to powoduje, prowadzi do obniżenia jakości zdjęć przez zwiększenie szumów. Kluczowe jest więc rozpoznanie, jak każda z tych zmiennych wpływa na końcowy efekt wizualny w fotografii.

Pytanie 32

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem skierowanym

A. na tło.

B. w stronę źródła światła.

C. w stronę aparatu.

D. w stronę fotografowanego obiektu.

Wśród najczęstszych nieporozumień dotyczących pomiaru światła światłomierzem pojawia się przekonanie, że należy celować nim w tło, źródło światła lub bezpośrednio w obiekt. To są typowe błędy, wynikające głównie z niezrozumienia, jak działa światłomierz w trybie pomiaru światła padającego i czym właściwie różni się on od pomiaru światła odbitego. Jeśli skierujesz światłomierz na tło, tracisz sens pomiaru, bo to nie tło decyduje o ekspozycji na fotografowanym obiekcie. Z kolei mierzenie w stronę źródła światła prowadzi do zafałszowania wyniku – odczyt będzie uwzględniał jedynie jasność lampy czy okna, a nie rzeczywiste natężenie światła, które trafia na scenę. Natomiast celowanie w fotografowany obiekt jest typowe właśnie dla pomiaru światła odbitego (czyli tego, który robi aparat przez obiektyw), a nie padającego. Niestety, to podejście często powoduje błędy ekspozycji, szczególnie w trudniejszych warunkach, np. gdy obiekt jest bardzo jasny lub ciemny, a tło kontrastowe. W praktyce branżowej – i tu odwołam się do wytycznych producentów światłomierzy jak Sekonic – podkreśla się, że światłomierz w trybie pomiaru światła padającego powinien być zawsze ustawiony w miejscu obiektu (czyli tam, gdzie światło faktycznie pada) i skierowany w stronę aparatu. Tylko wtedy uzyskasz miarodajny wynik, oddający rzeczywiste warunki na planie. Moim zdaniem, najczęściej powodem tych błędów jest zbyt powierzchowne podejście do instrukcji obsługi lub intuicyjne poleganie na własnych spostrzeżeniach, które nie zawsze pokrywają się z faktycznymi zasadami pracy z pomiarem światła. Najlepsi fotografowie mówią wprost – ekspozycja powinna być dobrana do światła, które faktycznie oświetla Twój temat, a nie do tego, co widzisz jako tło czy źródło światła. Warto więc ćwiczyć poprawne ustawianie światłomierza, bo to naprawdę robi różnicę w jakości zdjęć, szczególnie przy pracy studyjnej i portretowej.

Pytanie 33

Zdjęcie, które ma być zabezpieczone przed wykorzystaniem go do celów komercyjnych przez innych użytkowników, powinno być objęte licencją typu

A. CC-BY-SA

B. CC-BY-ND

C. CC-BY

D. CC-BY-NC

Wiele osób myli się w tym temacie, bo skróty licencji Creative Commons bywają na pierwszy rzut oka mylące, a przecież chodzi o konkretne ograniczenia i uprawnienia. CC-BY to licencja najbardziej liberalna – pozwala praktycznie na wszystko, także na użycie komercyjne, pod warunkiem wskazania autora. Gdyby komuś zależało na zabezpieczeniu się przed komercyjnym wykorzystaniem zdjęcia, ta opcja jest zupełnie nietrafiona. Z kolei CC-BY-ND zabrania tworzenia dzieł zależnych (czyli przeróbek, remiksów itd.), ale nadal umożliwia komercyjne wykorzystanie oryginału, jeśli tylko podpisany jest autor. W praktyce to oznacza, że ktoś może wrzucić Twoje autorskie zdjęcie do katalogu reklamowego bez żadnych zmian – co przecież nie rozwiązuje problemu ograniczenia użycia komercyjnego. CC-BY-SA wymaga dzielenia się na tych samych zasadach (czyli kopiujący musi opublikować nowe dzieło na tych samych warunkach), ale nie wprowadza blokady na użycie komercyjne. Moim zdaniem to bardzo częsty błąd – myli się ograniczenia dotyczące modyfikacji i sposobu udostępniania z kwestią możliwości komercyjnego wykorzystania. Branżowe dobre praktyki podkreślają, że jeżeli zależy nam na wyłączeniu użytku komercyjnego, trzeba szukać w licencji oznaczenia NC (NonCommercial). Odpowiednie rozróżnienie tych oznaczeń jest kluczowe: ND = no derivatives (brak przeróbek), SA = share alike (na tych samych zasadach), NC = noncommercial (bez komercji). Dlatego warto poświęcić chwilę, by zapoznać się z opisami licencji lub nawet skorzystać z oficjalnych generatorów licencji Creative Commons, które krok po kroku prowadzą przez opcje. Typowym błędem jest przekonanie, że ograniczenie przeróbek lub kopiowania automatycznie zablokuje komercję – a to nieprawda, bo każda opcja CC precyzyjnie określa zakres praw i ograniczeń. Z mojego doświadczenia korzystanie z niewłaściwej licencji może potem skutkować nieprzyjemnymi sytuacjami, zwłaszcza gdy ktoś komercyjnie wykorzysta naszą pracę, mimo że tego nie chcieliśmy. Klucz to zawsze sprawdzać, czy na licencji widnieje NC, jeśli chcemy zablokować zarabianie na naszym dziele przez innych.

Pytanie 34

Na fotografii zastosowano

A. perspektywę zbieżną.

B. kompozycję odśrodkową.

C. kompozycję symetryczną.

D. perspektywę bocianią.

Wybór perspektywy zbieżnej, bocianiej czy kompozycji symetrycznej nie oddaje istoty układu, który mamy do czynienia na omawianej fotografii. Perspektywa zbieżna polega na zbieżności linii, które prowadzą do jednego punktu na horyzoncie, co nie ma miejsca w przypadku układu papryczek, które nie tworzą takiej linii. W szczególności, przy zastosowaniu perspektywy bocianiej, mamy do czynienia z obrazem, który jest z perspektywy z góry, co również nie znajduje zastosowania w tej konkretnej kompozycji. Co więcej, kompozycja symetryczna charakteryzuje się równomiernym rozmieszczeniem elementów wokół osi, co nadaje obrazowi statyczny charakter. W przypadku papryczek rozmieszczonych w sposób odśrodkowy, nie mamy do czynienia z równowagą, lecz z dynamiką, co jest kluczowe w odbiorze wizualnym. Typowym błędem myślowym przy takich zagadnieniach jest nadmierne skupienie się na formalnych aspektach kompozycji, zamiast na ich funkcjonalności i emocjonalnym oddziaływaniu na widza. Warto pamiętać, że skuteczna fotografia i sztuka wizualna powinny angażować odbiorcę, a układ elementów w sposób odśrodkowy w pełni to realizuje, podczas gdy inne wymienione podejścia mogą ograniczać możliwości przekazu.

Pytanie 35

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. górno-bocznego.

B. górnego.

C. tylnego.

D. przedniego.

Odpowiedź "tylnego" jest poprawna, ponieważ na zdjęciu widoczne jest, że źródło światła znajduje się za obiektem fotografowanym, co skutkuje oświetleniem od tyłu. Tego rodzaju oświetlenie, zwane również backlighting, jest często stosowane w fotografii portretowej oraz krajobrazowej, aby stworzyć dramatyczny efekt oraz uwydatnić kontury obiektu. W praktyce, takie oświetlenie może wydobywać teksturę i szczegóły, które są mniej zauważalne przy innych typach oświetlenia. Warto też zauważyć, że użycie tylnego światła pozwala na uzyskanie efektu flary, co dodaje zdjęciu artystycznego wyrazu. Fotografowie często wykorzystują ten sposób oświetlenia, aby uzyskać ciekawe efekty wizualne, takie jak halo wokół obiektów lub podkreślenie detali w tle. Zgodnie z dobrymi praktykami w fotografii, należy również pamiętać o właściwym ustawieniu ekspozycji, aby nie przepalić obiektu, co może skutkować utratą detali w jasnych rejonach.

Pytanie 36

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. obrazowej

B. hiperfokalnej

C. przedmiotowej

D. ogniskowej

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania dalmierza w aparacie fotograficznym. Ogniskowa odnosi się do odległości między soczewkami obiektywu a matrycą aparatu, co jest istotne dla określenia powiększenia obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z pomiarem odległości do obiektu. W kontekście aparatu fotograficznego nie jest to termin, który można by używać do opisu funkcji dalmierza. Hiperfokalna odległość odnosi się do szczególnego ustawienia ostrości, które pozwala na uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w obrazach; jednak dalmierze nie mierzą tej odległości bezpośrednio, a ich rola ogranicza się do pomiaru odległości do obiektu. Odległość obrazowa, która dotyczy miejsca, w którym obraz uformowany przez obiektyw pada na matrycę, również nie jest związana z bezpośrednim pomiarem odległości do fotografowanego przedmiotu. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień w zakresie podstawowych terminów i funkcji używanych w fotografii, co może prowadzić do trudności w uzyskaniu pożądanych efektów w praktyce fotograficznej. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego posługiwania się aparatem i osiągania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 37

Kompozycja wzdłuż przekątnej jest formą kompozycji

A. ukośną

B. poziomą

C. spiralną

D. zamkniętą

Kompozycja po przekątnej, znana również jako kompozycja ukośna, odgrywa kluczową rolę w wielu dziedzinach sztuki, szczególnie w fotografii, malarstwie oraz projektowaniu graficznym. Przykładem może być fotografia krajobrazowa, gdzie umiejscowienie linii horyzontu na przekątnej kadru może prowadzić do bardziej dynamicznego i interesującego ujęcia. Kompozycja ukośna wprowadza ruch i energię, co jest szczególnie istotne w przypadku przedstawiania scen z dużą ilością szczegółów. W praktyce ustalając główne elementy obrazu zgodnie z liniami przekątnymi, twórcy mogą kierować wzrok widza, tworzyć napięcie oraz podkreślać istotne detale. W kontekście zasad kompozycji, takich jak zasada trójpodziału, wykorzystanie przekątnych wspiera naturalny sposób postrzegania obrazu przez odbiorcę. Wiedza na temat kompozycji ukośnej jest nieoceniona dla każdego, kto pragnie tworzyć wizualnie atrakcyjne prace, przestrzegając przy tym standardów estetycznych przyjętych w branży.

Pytanie 38

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. żabią.

B. ptasią

C. powietrzną.

D. normalną.

Perspektywa ptasia to taki sposób patrzenia na scenę lub obiekt, w którym fotograf znajduje się powyżej fotografowanego tematu, najczęściej patrząc pionowo w dół. Właśnie to widzimy na tym zdjęciu – roślina została uchwycona z góry, co daje bardzo charakterystyczny efekt, mocno wykorzystywany w fotografii przyrodniczej, krajobrazowej czy nawet architekturze. Moim zdaniem taka perspektywa pozwala spojrzeć na znane obiekty w zupełnie nowy sposób, czasem wręcz odkryć nieoczywiste geometryczne układy i wzory. W praktyce, perspektywa ptasia znajduje też zastosowanie w mapach, planowaniu urbanistycznym, a nawet w grach komputerowych, gdzie tzw. widok z góry (top-down) daje lepszy przegląd sytuacji. W branżowych standardach często mówi się o perspektywie ptasiej w kontekście fotografii lotniczej lub dronowej, bo właśnie wtedy najłatwiej uzyskać taki efekt. Co ciekawe, taki typ kadrowania sprawia, że odbiorca czuje się trochę jakby był odrealniony, jakby patrzył na świat z innej, bardziej abstrakcyjnej perspektywy. Ostatecznie, znajomość różnych rodzajów perspektyw fotograficznych pomaga nie tylko w robieniu ciekawszych zdjęć, ale i w lepszym rozumieniu przestrzeni wokół nas.

Pytanie 39

Zasada czterech mocnych punktów w fotografii opiera się na kompozycji

A. spirali

B. trójpodziału

C. podziału diagonalnego

D. podziału ukośnego

Reguła trójpodziału to jedna z fundamentów kompozycji w fotografii, polegająca na podziale kadru na trzy równe części w poziomie i pionie, co tworzy dziewięć pól. Kluczowe punkty przecięcia tych linii to miejsca, w których powinny znajdować się najważniejsze elementy obrazu. Dzięki tej technice zdjęcia stają się bardziej zrównoważone i harmonijne, przyciągając wzrok widza. Przykładem zastosowania reguły trójpodziału może być fotografia krajobrazowa, gdzie horyzont umieszczony na jednej z linii poziomych oraz interesujący obiekt, na przykład drzewo czy góra, umieszczony na jednym z punktów przecięcia, tworzy kompozycję przyciągającą uwagę. Ponadto, stosowanie tej reguły ułatwia rozkład elementów w zdjęciu, co sprzyja lepszemu odbiorowi wizualnemu. Warto zaznaczyć, że trójpodział jest szeroko wykorzystywany nie tylko w fotografii, ale także w innych dziedzinach sztuki, takich jak malarstwo czy film, co dowodzi jego uniwersalności i skuteczności w tworzeniu atrakcyjnych kompozycji.

Pytanie 40

Które z przedstawionych zdjęć jest skadrowane zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu?

A. A.

B. C.

C. D.

D. B.

Zdjęcie B jest doskonałym przykładem poprawnego skadrowania zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu. Kluczowym elementem jest umiejscowienie głównego obiektu, którym jest bańka mydlana, blisko środka kadru, co sprzyja przyciągnięciu uwagi widza i tworzy harmonijny układ. Wykorzystanie reguły trzecich, w której kompozycja podzielona jest na trzy równe części zarówno w pionie, jak i w poziomie, pozwala na naturalne prowadzenie wzroku. Zrównoważenie elementów w kadrze jest istotne, ponieważ unika się dominacji jednego z nich, co mogłoby wprowadzić chaos. Poza tym tło zdjęcia jest odpowiednio rozmyte, co sprzyja skupieniu się na głównym obiekcie, minimalizując wszelkie niepożądane rozpraszacze. Dla lepszego zrozumienia, warto zauważyć, że profesjonalne zdjęcia portretowe często korzystają z podobnych zasad, aby zapewnić, że główny temat jest wyraźnie widoczny. Stosowanie takich technik kompozycyjnych jest kluczowe w fotografii, ponieważ wpływa na odbiór wizualny i emocjonalny zdjęcia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej