Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik żywienia i usług gastronomicznych
  • Kwalifikacja: HGT.02 - Przygotowanie i wydawanie dań
  • Data rozpoczęcia: 19 listopada 2025 15:21
  • Data zakończenia: 19 listopada 2025 15:47

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

W zamieszczonym wykazie surowców do sporządzania klusek francuskich brakuje

Mąka krupczatka
?
Jaja
A. cukru.
B. masła.
C. wody.
D. mleka.
Wybór odpowiedzi związanej z wodą, mlekiem lub cukrem jako brakującymi składnikami w przepisie na kluski francuskie wskazuje na pewne zrozumienie ogólnych zasad przygotowywania ciast i klusek, ale nie uwzględnia kluczowych składników, które odpowiadają za ich charakterystyczną teksturę i smak. Woda, jako składnik, w zasadzie jest obecna w wielu przepisach na ciasta, jednak w przypadku klusek francuskich jej użycie jest zdecydowanie ograniczone. Mleko, choć może być wykorzystywane w niektórych wariantach ciast, nie jest typowe w kontekście tradycyjnych klusek francuskich, które skupiają się na mące i jajach. Cukier, z kolei, jest składnikiem stosowanym w niektórych słodkich wariantach ciast, ale w kontekście klusek francuskich jego obecność nie jest konieczna. Często błędnie zakłada się, że wszystkie ciasta muszą zawierać te składniki, co prowadzi do mylnych wniosków. Istotą sukcesu w przygotowywaniu klusek francuskich jest zrozumienie tradycyjnych receptur i zastosowanie odpowiednich składników, które wspólnie tworzą doskonałą strukturę oraz smak. Warto pamiętać, że w kuchni klasycznej jakość i rodzaj użytych składników mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego rezultatu.
Pytanie 2

Cechy charakterystyczne mięs przygotowywanych na sposób angielski to

A. szarobrązowy sok i bladoróżowy przekrój
B. krwisty sok i bladoróżowy przekrój
C. różowy sok i różowoczerwony przekrój
D. krwisty sok i szarobrązowy przekrój
Odpowiedź "krwisty sok i bladoróżowy przekrój" jest uznawana za poprawną w kontekście przygotowywania mięs smażonych po angielsku, co odnosi się głównie do metod gotowania jak klasyczne smażenie czy grillowanie. Mięso przygotowane w ten sposób, jak na przykład stek, osiąga optymalny poziom krwistości, co jest pożądanym efektem w wielu kuchniach na całym świecie. Krwisty sok to wynik zachowania naturalnych soków mięsnych, które są bogate w smak i aromat, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości potrawy. Bladoróżowy przekrój zewnętrzny wskazuje na to, że mięso zostało usmażone w odpowiedniej temperaturze, co pozwoliło na równomierne rozprowadzenie ciepła, nie doprowadzając do wysuszenia. W praktyce, zastosowanie tych zasad przy przygotowywaniu mięs pozwala na osiągnięcie efektów zgodnych z aktualnymi standardami kulinarnymi, takimi jak te określone przez Culinary Institute of America, które promują techniki gotowania zachowujące walory organoleptyczne produktów. Dla przykładu, przy przygotowywaniu steków ważne jest, aby używać termometru do mięsa, aby monitorować wewnętrzną temperaturę, co gwarantuje idealny stopień wysmażenia.
Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Procesy, które prowadzą do uzyskania żywności liofilizowanej, to

A. gotowania i osuszania
B. gotowania oraz homogenizacji
C. homogenizacji i zamrażania
D. zamrażania i osuszania
Żywność liofilizowaną otrzymuje się poprzez zastosowanie technologii mrożenia oraz suszenia. Proces ten, znany jako liofilizacja, polega na usunięciu wody z żywności w stanie zamrożonym, co zachowuje strukturę, smak oraz wartości odżywcze produktu. Liofilizacja jest szczególnie ceniona w branży spożywczej oraz wśród podróżników, ponieważ pozwala na długotrwałe przechowywanie jedzenia przy minimalnych stratach składników odżywczych. Dodatkowo, liofilizowane produkty są lekkie i łatwe do transportu, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla osób uprawiających turystykę górską lub długotrwałe wyprawy. W przemyśle żywnościowym, liofilizacja stosowana jest m.in. do produkcji owoców, warzyw, zup instant oraz żywności dla niemowląt. Dzięki tej technologii, możliwe jest również zachowanie intensywności barw oraz aromatów, co jest kluczowe w wielu zastosowaniach kulinarnych. Standardy jakości w branży wymagają, aby produkty liofilizowane spełniały określone normy dotyczące zawartości wilgoci, co wpływa na ich trwałość i jakość.
Pytanie 5

Korzystając z danych w tabeli wskaż, w którym przetworze owocowym nastąpił największy ubytek witaminy C, jeżeli 100 g świeżych truskawek zawiera 62 mg witaminy C.

Artykuł spożywczy (100 g)Zawartość wit. C (w mg)
A.Konfitura truskawkowa9
B.Syrop truskawkowy16
C.Truskawki w puszce30
D.Truskawki mrożone60
A. A.
B. B.
C. C.
D. D.
Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ konfitura truskawkowa rzeczywiście wykazuje największy ubytek witaminy C w porównaniu do świeżych truskawek. W świeżych truskawkach zawartość witaminy C wynosi 62 mg na 100 g, podczas gdy w konfiturze truskawkowej spadek ten wynosi 53 mg, co oznacza, że w produkcie przetworzonym zostało zaledwie 9 mg tej cennej witaminy. Ubytek ten jest znaczący, ponieważ witamina C jest kluczowym składnikiem odżywczym, który wspiera układ odpornościowy, przyspiesza proces gojenia ran oraz działa jako antyoksydant. Zrozumienie różnic w zawartości witamin między produktami świeżymi a przetworzonymi jest istotne nie tylko dla konsumentów, ale również dla producentów żywności, którzy powinni dążyć do minimalizacji strat wartości odżywczych w swoich produktach. Dobrze jest również pamiętać, że procesy takie jak gotowanie, pasteryzacja czy długoterminowe przechowywanie mogą wpływać na zawartość witamin, dlatego przemyślane podejście do obróbki owoców jest kluczowe w zachowaniu ich wartości odżywczych.
Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Jakie dodatki należy wykorzystać przy przygotowywaniu kawy po irlandzku?

A. Cukier puder oraz whisky
B. Rum i cukier
C. Cukier brunatny i whisky
D. Śmietanę i lody waniliowe
Kawa po irlandzku to naprawdę znany napój, który łączy w sobie mocny smak kawy z odrobiną słodyczy dzięki cukrowi brunatnemu. Moim zdaniem, to sprawia, że jest idealnym wyborem na przykład na zimowe wieczory. Cukier brunatny różni się od białego tym, że ma melasę, co dodaje mu fajnego, głębokiego smaku i nut karmelowych, które świetnie pasują do espresso. Whisky, która jest kluczowym składnikiem, nie tylko sprawia, że napój ma alkohol, ale dodaje mu też aromatu, co jest zgodne z tym, jak tradycyjnie robi się kawę w Irlandii. W restauracjach często stosuje się konkretne proporcje składników, żeby uzyskać najlepszy smak. Przygotowując kawę po irlandzku, najlepiej zacząć od zaparzenia mocnej kawy, dodać odrobinę whisky i cukru brunatnego, a na koniec położyć bitą śmietanę, żeby napój wyglądał apetycznie i był ciepły. To zgodne z najlepszymi praktykami baristycznymi.
Pytanie 8

Rozbity kawałek mięsa wieprzowego, uformowany w okrąg o średnicy 14 cm oraz grubości 0,5 cm, przyprawiony solą, pieprzem i mąką, to jaki przygotowany półprodukt?

A. befsztyk
B. filet
C. rumsztyk
D. bryzol
Odpowiedzi takie jak filet, rumsztyk czy befsztyk wskazują na błędne rozumienie koncepcji przyrządzania mięsa oraz różnic w klasyfikacji jego preparacji. Filet to kawałek mięsa, który jest mięśniem pozbawionym tłuszczu i kości, najczęściej cięty w bardziej regularne i grubsze kawałki, co czyni go bardziej delikatnym, ale nie odpowiada on opisowi o grubości 0,5 cm. Rumsztyk natomiast to kawałek mięsa pochodzący z tylnej części zwierzęcia, który najczęściej nie jest formowany w cienkie plastry, co również wyklucza go z tej kategorii. Z kolei befsztyk, to termin odnoszący się głównie do większych kawałków mięsa wołowego, podawanych w całości lub w grubszych plastrach, a jego charakterystyka nie pasuje do opisanego płatu o kształcie koła. Typowym błędem myślowym jest mylenie terminów kulinarnych, w których poszczególne rodzaje mięs i ich przygotowanie mają specyficzne wymagania oraz charakterystyki. Odpowiednie przygotowanie mięsa oraz jego klasyfikacja są kluczowe dla uzyskania pożądanych walorów smakowych oraz tekstury dania, co podkreśla znaczenie znajomości kuchni oraz technik kulinarnych.
Pytanie 9

Jakie danie deserowe można zalecić osobie na diecie łatwostrawnej?

A. tort czekoladowy
B. lody melba
C. galaretkę truskawkową
D. krem sułtański
Galaretka truskawkowa jest idealnym deserem dla osób na diecie łatwo strawnej z kilku powodów. Po pierwsze, jest lekkostrawna, co oznacza, że nie obciąża układu pokarmowego, a jej składniki są łatwo przyswajalne. Głównym składnikiem galaretki jest sok owocowy oraz żelatyna, co czyni ją niskokalorycznym wyborem, odpowiednim dla osób, które muszą ograniczać kalorie w diecie. Ponadto galaretka dostarcza witamin i minerałów, szczególnie z owoców, dzięki czemu jest nie tylko smaczna, ale i wartościowa odżywczo. W praktyce, serwowanie galaretki jako deseru może być również dostosowane do indywidualnych potrzeb dietetycznych, na przykład poprzez użycie naturalnych słodzików lub przygotowanie jej z niskosłodzonymi sokami owocowymi. Warto również zwrócić uwagę na to, że galaretka jest łatwa do przygotowania i może być podawana na zimno, co jest pożądane w przypadku osób, które mają problemy z apetytem lub trawieniem. Dobre praktyki żywieniowe sugerują, aby wybierać desery, które są lekkie i korzystne dla organizmu, a galaretka truskawkowa doskonale wpisuje się w te zalecenia.
Pytanie 10

Jaką ilość wapnia zawiera szklanka mleka (250 ml), gdy 100 g mleka pełnego ma 118 mg Ca, 138 mg K oraz 44 mg Na?

A. 295 mg
B. 236 mg
C. 110 mg
D. 345 mg
Odpowiedź 295 mg wapnia w szklance mleka (250 ml) jest poprawna z uwagi na proporcjonalne przeliczenie zawartości minerałów w mleku. Mleko pełne zawiera 118 mg wapnia w 100 g, co odpowiada około 100 ml. Zatem w 250 ml (czyli 2,5 razy więcej) możemy obliczyć ilość wapnia, mnożąc 118 mg przez 2,5. W rezultacie otrzymujemy 295 mg wapnia. Wapń jest kluczowym minerałem, który odgrywa ważną rolę w wielu procesach biologicznych, w tym w budowie kości i zębów oraz w funkcjonowaniu układu nerwowego. W codziennym życiu, odpowiednia podaż wapnia jest niezwykle ważna, szczególnie dla dzieci, kobiet w ciąży oraz osób starszych, które są bardziej narażone na osteoporozę. Wartości odżywcze mleka pełnego są zgodne z zaleceniami żywieniowymi, które sugerują, że dorośli powinni spożywać około 1000 mg wapnia dziennie, a dzieci i młodzież nawet więcej, co czyni mleko istotnym elementem diety.
Pytanie 11

Proces przygotowania kaszy krakowskiej w formie sypkiej składa się z następujących etapów:

A. zacieranie tłuszczem, obróbka cieplna
B. obróbka cieplna, zacieranie jajem
C. obróbka cieplna, zacieranie tłuszczem
D. zacieranie jajem, obróbka cieplna
Zacieranie tłuszczem lub jajem oraz obróbka cieplna to kluczowe etapy przygotowania kaszy krakowskiej, jednak nie wszystkie kombinacje są poprawne. Na przykład, zacieranie tłuszczem jest podejściem, które nie jest standardowo stosowane w przygotowywaniu kaszy krakowskiej. Tłuszcz, jak masło czy olej, może być użyty jako dodatek do potrawy po ugotowaniu, jednak nie pełni funkcji wiążącej, jak w przypadku jaj. Użycie tłuszczu przed obróbką cieplną nie przyczyni się do osiągnięcia pożądanej sypkości. Ponadto, obróbka cieplna przed zacieraniem jajem jest błędem, ponieważ jaja wymagają kontaktu z surową kaszą, aby mogły skutecznie związać składniki. W praktyce, wiele osób może błędnie zakładać, że obróbka cieplna jest pierwszym krokiem, co prowadzi do uzyskania lepkiej i zbitej konsystencji kaszy. Kluczowe jest, aby pamiętać, że każde z tych podejść wymaga specyficznego procesu, który nie może być zmieniany bez konsekwencji na efekt końcowy. Dlatego też, korzystnie jest trzymać się sprawdzonych metod kulinarnych, które zapewniają optymalne rezultaty. Zrozumienie tych podstawowych zasad oraz ich praktyczne zastosowanie w kuchni pozwala na uniknięcie częstych błędów i uzyskanie idealnej kaszy krakowskiej.
Pytanie 12

Jaką wartość energetyczną ma 100 g filetów z dorsza podanych po grecku, w przypadku gdy zawierają 11 g białka, 11 g tłuszczu oraz 5 g węglowodanów?

A. 188 kcal
B. 163 kcal
C. 108 kcal
D. 243 kcal
Wartość energetyczna 100 g filetów z dorsza po grecku wynosi 163 kcal, co można obliczyć na podstawie zawartości makroskładników: białka, tłuszczu i węglowodanów. Białko dostarcza około 4 kcal na gram, tłuszcz 9 kcal na gram, a węglowodany również 4 kcal na gram. Obliczenia przedstawiają się następująco: (11 g białka * 4 kcal/g) + (11 g tłuszczu * 9 kcal/g) + (5 g węglowodanów * 4 kcal/g) = 44 kcal + 99 kcal + 20 kcal = 163 kcal. To podejście jest standardem w obliczaniu wartości energetycznej żywności, powszechnie stosowanym w dietetyce i żywieniu. Wiedza na temat wartości kalorycznej produktów spożywczych jest kluczowa dla osób dbających o zdrową dietę, zwłaszcza w kontekście kontrolowania masy ciała oraz bilansowania energii w diecie. Przykładowo, osoby odchudzające się powinny zwracać uwagę na kaloryczność poszczególnych składników, aby utrzymać deficyt kaloryczny, a z kolei sportowcy potrzebują odpowiedniej ilości energii do regeneracji i wysiłku.
Pytanie 13

Pęczak wytwarzany jest

A. z owsa
B. z gryki
C. z pszenicy
D. z jęczmienia
Odpowiedzi na pytanie o to, z jakiego zboża otrzymuje się pęczak, często mogą wprowadzać w błąd, zwłaszcza gdy mylone jest zrozumienie różnych rodzajów ziaren. Owies, gryka oraz pszenica to zboża, które mają swoje specyficzne zastosowania i cechy, ale nie są źródłem pęczaku. Owies jest powszechnie używany do produkcji płatków i pasz dla zwierząt, a jego wartości odżywcze są inne niż w przypadku jęczmienia. Gryka, choć często stosowana w diecie jako alternatywne źródło białka i błonnika, nie jest zbożem w sensie botanicznym, a jej przetwory, takie jak kasza gryczana, różnią się znacznie od pęczaku. Pszenica z kolei jest szeroko stosowana do produkcji mąki, chleba i makaronów, ale nie jest źródłem pęczaku. Właściwe zrozumienie różnic między tymi zbożami jest kluczowe dla właściwego doboru składników w kuchni. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z mylnego skojarzenia pęczaku z innymi produktami zbożowymi, co podkreśla potrzebę zrozumienia specyficznych procesów przetwarzania i zastosowania poszczególnych rodzajów zbóż. Wiedza na temat tych różnic nie tylko wzbogaca naszą dietę, ale również pozwala na bardziej świadome podejście do żywności i jej wartości odżywczych.
Pytanie 14

Która substancja wprowadzona do żywności pełni rolę konserwanta?

A. Glutaminian sodu
B. Benzoesan sodu
C. Lecytyna
D. Aspartam
Aspartam jest słodzikiem, który wykorzystywany jest głównie w produkcie żywnościowym jako substytut cukru, a nie jako środek konserwujący. Jego główną funkcją jest nadawanie słodkiego smaku, co czyni go popularnym w napojach dietetycznych oraz produktach niskokalorycznych. W związku z tym, nie spełnia on funkcji ochronnej, jakie pełnią substancje konserwujące. Glutaminian sodu to dodatek smakowy, który intensyfikuje umami, lecz nie wpływa na trwałość żywności, przez co nie można go klasyfikować jako środek konserwujący. Lecytyna, będąca emulgatorem, również nie ma właściwości konserwujących i jest stosowana w celu poprawy konsystencji oraz stabilności emulgacji w produktach spożywczych. Kluczowym błędem w rozumowaniu jest mylenie funkcji różnych dodatków do żywności. W przemyśle spożywczym każda substancja dodawana do żywności ma ściśle określoną rolę, a ich niewłaściwe przyporządkowanie może prowadzić do nieprawidłowego rozumienia ich zastosowania. Dlatego niezwykle ważne jest zrozumienie, że nie każdy dodatek do żywności działa jako konserwant, a ich klasyfikacja jest oparta na badaniach i regulacjach, które definiują ich funkcje w kontekście bezpieczeństwa żywności.
Pytanie 15

Galaretki powinno się przygotowywać z owoców o wysokiej zawartości

A. karotenu
B. błonnika
C. witamin
D. pektyn
Prawidłowa odpowiedź to pektyny, które są naturalnymi polisacharydami występującymi w wielu owocach. Pektyny pełnią kluczową rolę w procesie żelowania, co czyni je niezbędnymi przy produkcji galaretek. Występują głównie w owocach takich jak jabłka, cytryny, pomarańcze i morele. Aby galaretka miała odpowiednią konsystencję, ważne jest, aby owoce zawierały wystarczającą ilość pektyn. W praktyce, wiele przepisów na galaretki opiera się na dodawaniu cukru oraz soku z cytryny, co wspomaga proces żelowania. Warto zaznaczyć, że do efektywnego uzyskania żelu przy pomocy pektyn, konieczne jest również przestrzeganie odpowiednich proporcji składników. Standardy przemysłowe często zalecają wykorzystanie owoców z wyższą zawartością pektyn do produkcji dżemów i galaretek, co gwarantuje wysoką jakość wyrobu końcowego. Dobrze zrozumiane kwestie związane z właściwościami pektyn pozwalają na tworzenie produktów, które są nie tylko smaczne, ale również mają odpowiednią teksturę zgodną z oczekiwaniami konsumentów.
Pytanie 16

Jakiego składnika używa się do przygotowania klasycznego befsztyku tatarskiego?

A. Grillowanych bakłażanów
B. Marynowanych ogórków
C. Świeżych pomidorów
D. Smażonych pieczarek
Odpowiedź 'Marynowane ogórki' jest prawidłowa, ponieważ są one tradycyjnym składnikiem befsztyku tatarskiego. To danie, często podawane jako przystawka lub przekąska, opiera się na surowym mięsie, które jest mielone i następnie doprawiane różnorodnymi składnikami. Marynowane ogórki dodają charakterystycznej kwasowości, co doskonale równoważy bogaty smak mięsa. W gastronomii, szczególnie w kuchni polskiej, ważne jest, aby stosować składniki, które harmonizują ze sobą, a ogórki w tej formie pełnią rolę nie tylko smakową, ale również estetyczną, wzbogacając danie o świeży kolor i teksturę. Warto zauważyć, że wpływ marynowania na składniki jest znaczący; ogórki stają się bardziej aromatyczne i miękkie, co doskonale komponuje się z mięsem. W kontekście standardów kulinarnych, użycie świeżych, starannie przygotowanych składników, takich jak marynowane ogórki, jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości potrawy, która zaspokaja zarówno aspekt smakowy, jak i wizualny.
Pytanie 17

Wykorzystując wszystkie surowce wymienione w przedstawionym normatywie, należy sporządzić czekoladowy

Normatyw surowcowy na 5 porcji
Nazwa surowcaIlość
Mleko750 ml
Mąka ziemniaczana50 g
Cukier100 g
Czekolada gorzka30 g
Masło15 g
A. budyń.
B. kompot.
C. kisiel.
D. krem.
Odpowiedzi dotyczące kremu, budyniu oraz kompotu są błędne, ponieważ każda z tych potraw wymaga innych składników i technik przygotowania, które nie spełniają wymagań normatywnych dla kisielu. Krem, na przykład, zazwyczaj powstaje na bazie śmietany lub mleka, co wymaga innego podejścia kulinarnego, szczególnie w kontekście emulsji i stabilizacji. Budyń, z kolei, to deser na bazie mleka, cukru oraz jajek, co wprowadza całkowicie odmienny proces gotowania i konsystencję, która znacznie różni się od gęstości kisielu. Kompot, będący napojem na bazie gotowanych owoców, również nie ma zastosowania w kontekście wykorzystania surowców do przygotowania deserów. Każda z tych odpowiedzi może wprowadzać w błąd, ponieważ odnosi się do tematyki deserów, jednak ich składniki i metody przygotowania są na tyle odmienne, że nie można ich zamiennie stosować w przepisie, który wymaga konkretnych surowców. W kuchni profesjonalnej kluczowe jest zrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi potrawami, co pozwala na właściwe dobieranie składników oraz zachowanie standardów jakości. Nieprawidłowe podejście do klasyfikacji potraw i ich składników może prowadzić do błędów w kuchni, co jest szczególnie niepożądane w kontekście gastronomii i cateringowych usług kulinarnych.
Pytanie 18

Resztki z filetowania ryb, takie jak głowy i kręgosłupy, powinny być

A. wyrzucane do odpadów
B. wykorzystane do przygotowania galarety
C. zmielone i dodane do masy rybnej mielonej
D. przechodzące proces duszenia
Mielone pozostałości rybne, mimo że mogą wydawać się praktycznym rozwiązaniem, w rzeczywistości nie wykorzystują pełnego potencjału składników. Zmielenie głów i kręgosłupów rybnych oraz dodanie ich do rybnej masy mielonej prowadzi do zubożenia struktury i smaku potrawy. Takie podejście często skutkuje powstawaniem homogenicznej masy, która może być mniej apetyczna i nieatrakcyjna wizualnie. Ponadto, proces ten może skutkować utratą istotnych wartości odżywczych, które mogłyby być cennym składnikiem galarety. Duszenie pozostałości rybnych może wydawać się alternatywnym podejściem, jednak nie jest to najlepsza metoda ich wykorzystania. Duszenie, choć może wydobyć pewne smaki, nie zawsze pozwala na uzyskanie klarownego wywaru, który jest podstawą galarety. Ponadto, wyrzucanie pozostałości rybnych do odpadów jest rażącym marnotrawstwem. Wiele osób myśli, że odpady rybne są bezużyteczne, nie zdając sobie sprawy z ich potencjału kulinarnego. Działania te ilustrują typowe błędy myślowe dotyczące wykorzystania odpadów, gdzie ludzie nie dostrzegają możliwości przekształcenia ich w wartościowe dania. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest traktowanie pozostałości rybnych jako składników, które można przetworzyć na zdrowe i smaczne potrawy, takie jak galareta rybna.
Pytanie 19

W diecie ograniczającej, z redukcją substancji stymulujących wydzielanie soku żołądkowego i błonnika, jako dodatek zakwaszający potrawy, powinno się użyć

A. ocet stołowy
B. ocet winny
C. cytrynę
D. musztardę
Musztarda, ocet stołowy i ocet winny, mimo że są popularnymi składnikami w kuchni, nie powinny być stosowane jako środki zakwaszające w diecie oszczędzającej. Musztarda, zawierająca składniki drażniące, może stymulować wydzielanie soku żołądkowego, co jest niepożądane w przypadku diety ograniczającej substancje pobudzające. Ponadto, ocet stołowy oraz ocet winny, mimo że mają kwaśny charakter, są często bardziej intensywne i mogą prowadzić do podrażnienia błony śluzowej żołądka. W kontekście praktycznych zastosowań, te składniki mogą być używane do konserwacji żywności lub w dressingach, ale ich użycie w diecie oszczędzającej powinno być ograniczone. Typowym błędem w myśleniu jest założenie, że wszystkie zakwaszające składniki mają zbliżony wpływ na organizm, co jest nieprawdziwe. Każdy z tych składników ma swoją specyfikę i wpływa inaczej na układ trawienny. Warto zatem przy wyborze składników do diety kierować się nie tylko ich smakiem, ale także ich wpływem na zdrowie oraz reakcje organizmu. Używanie cytryny jako alternatywy pozwala na uzyskanie pożądanego smaku przy jednoczesnym unikaniu niekorzystnych działań na układ pokarmowy.
Pytanie 20

Jaką metodę obróbki cieplnej wykorzystuje się do przygotowania pyz ziemniaczanych?

A. Smażenie w głębokim tłuszczu
B. Smażenie bez użycia tłuszczu
C. Gotowanie w wodzie
D. Gotowanie na parze
Gotowanie w wodzie to kluczowa technika obróbki cieplnej stosowana do przygotowywania pyz ziemniaczanych. W procesie tym surowe ziemniaki, po ugotowaniu i przetworzeniu, tworzą elastyczną masę, która jest następnie formowana w kulki lub placki. Gotowanie w wodzie pozwala na równomierne i delikatne ugotowanie ziemniaków, co jest niezbędne dla uzyskania odpowiedniej konsystencji. W praktyce, po ugotowaniu ziemniaków, często są one tłuczone, co umożliwia uzyskanie gładkiej masy. Warto wspomnieć, że odpowiednia temperatura gotowania i czas to kluczowe elementy, które wpływają na jakość końcowego produktu. Aby uzyskać najlepszy efekt, ziemniaki powinny być gotowane w osolonej wodzie, co podkreśla ich smak. W gastronomii, przestrzeganie dobrych praktyk kulinarnych, takich jak dokładne ważenie składników oraz kontrola czasu gotowania, jest niezwykle ważne, aby osiągnąć optymalny rezultat.
Pytanie 21

Zgniły, kwaśny i zjełczały aromat, porowata tekstura pokryta ciemnobrązową, śluzowatą powłoką, wzrost pH. Takie zmiany mają miejsce w wyniku niewłaściwego przechowywania

A. jagodowych owoców.
B. korzennych warzyw.
C. smażonego smalcu.
D. serów białych.
Sera twarogowe to naprawdę delikatne produkty, które łatwo się psują, jeśli nie są przechowywane jak należy. Jak zauważyłeś, mogą pojawić się różne nieprzyjemne zapachy, jak stęchły czy gnilny. To wszystko przez bakterie i pleśnie, które zaczynają rozkładać białka i tłuszcze w serze. Kiedy w serze rośnie kwasowość, to znak, że fermentacja mlekowa jest na czołowej pozycji, a to niestety przyspiesza jego psucie. Przechowywanie ich w chłodnym, suchym miejscu jest kluczowe, bo dobra temperatura to podstawa. Używanie szczelnych opakowań i regularne sprawdzanie temperatury też może pomóc w uniknięciu niechcianych mikroorganizmów. Przykładowo, w przemyśle mleczarskim ważne jest, żeby kontrolować jakość surowców i przestrzegać norm, bo to wszystko wpływa na bezpieczeństwo żywności. Dobre podejście do sera twarogowego to nie tylko ochrona portfela, ale głównie zdrowia.
Pytanie 22

Zachowywanie mięsa w solance z wody, soli, cukru, saletry i przypraw to

A. tablerowanie
B. macerowanie
C. bejcowanie
D. peklowanie
Peklowanie to proces konserwacji mięsa, który polega na zanurzeniu go w mieszance wody, soli, cukru, saletry i przypraw. Saletra, będąca źródłem azotanów, odgrywa kluczową rolę w zatrzymywaniu rozwoju bakterii, co pozwala na dłuższe przechowywanie mięsa oraz zachowanie jego jakości. Proces ten wpływa również na kolor, smak oraz teksturę mięsa, co czyni go bardziej apetycznym. Peklowanie jest powszechnie stosowane w przemyśle mięsnym oraz w domowych praktykach kulinarnych, szczególnie przy produkcji kiełbas i innych przetworów mięsnych. Ważne jest, aby stosować odpowiednie proporcje składników, aby zapewnić skuteczność konserwacji oraz bezpieczeństwo żywności. Dobre praktyki peklowania, zgodne z normami HACCP, skupiają się na zachowaniu higieny w trakcie całego procesu, aby uniknąć kontaminacji. Warto także pamiętać, że mięso peklowane nie tylko lepiej smakuje, ale także jest bardziej soczyste i aromatyczne, co przekłada się na większą satysfakcję konsumenta.
Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Befsztyk powinien być przygotowywany

A. z polędwicy wieprzowej
B. z polędwicy wołowej
C. z ligawy
D. z antrykotu
Befsztyk, jako klasyczne danie mięsne, najczęściej przygotowuje się z polędwicy wołowej, co wynika z jej wyjątkowych właściwości smakowych i teksturalnych. Polędwica wołowa jest jednym z najdelikatniejszych i najsmaczniejszych kawałków mięsa, charakteryzującym się niską zawartością tłuszczu oraz doskonałą kruchością, co czyni ją idealną do smażenia na wysokiej temperaturze. Przygotowując befsztyk, należy pamiętać o technikach takich jak marynowanie, które wpływa na poprawę smaku i miękkości mięsa. Dobrze jest również pozwolić mięsu odpocząć po smażeniu, aby soki miały czas na równomierne rozmieszczenie, co zwiększa soczystość dania. W branży gastronomicznej standardy dotyczące befsztyków często wskazują na konieczność używania wysokiej jakości polędwicy wołowej, co jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich walorów smakowych. Dla przykładu, renomowane restauracje często wybierają polędwicę z certyfikowanych hodowli, co zapewnia nie tylko doskonały smak, ale także zgodność z normami etycznymi.
Pytanie 25

Lesco (leczo) to znane danie

A. włoskie
B. litewskie
C. węgierskie
D. niemieckie
Leczo, znane również jako lesco, to tradycyjna potrawa pochodząca z Węgier, której podstawowymi składnikami są papryka, pomidory oraz cebula. Często dodaje się do niej także kiełbasę lub inne rodzaje mięsa. Leczo jest przykładem potrawy, która odzwierciedla bogactwo węgierskiej kuchni, łącząc w sobie intensywne smaki oraz aromaty. Węgrzy przygotowują leczo na wiele sposobów, co sprawia, że można je podawać zarówno jako danie główne, jak i przystawkę. Warto zaznaczyć, że leczo jest potrawą łatwą do modyfikacji, co pozwala na dodawanie sezonowych warzyw, co czyni ją wszechstronną i dostosowującą się do lokalnych tradycji kulinarnych. W praktyce, aby przygotować leczo, należy zeszklić cebulę na oleju, następnie dodać pokrojoną w kostkę paprykę i pomidory, a całość doprawić przyprawami takimi jak sól, pieprz i papryka w proszku. Danie to można podawać z dodatkiem świeżego chleba lub ryżu, co czyni je sycącym posiłkiem. Leczo zyskało popularność nie tylko na Węgrzech, ale również w innych krajach środkowoeuropejskich, gdzie często jest serwowane w czasie rodzinnych spotkań oraz imprez. Dzięki swojej prostocie i smaku, leczo stało się symbolem węgierskiej gościnności.
Pytanie 26

Wymień części półtuszy wołowej.

A. Comber i karkówka
B. Rostbef i pachwina
C. Rozbratel i nerkówka
D. Antrykot i szponder
Wybór kawałków mięsa z półtuszy wołowej to nie taka prosta sprawa, bo trzeba znać anatomie bydła i różne części mięsa. Comber i karkówka są popularne, ale nie są częścią półtuszy wołowej. Comber, często mylony z wołowiną, tak naprawdę dotyczy wieprzowiny, a karkówka to część karku od świń. Dlatego wybierając te mięsa jako elementy półtuszy wołowej, można się mylić. Rostbef, to już inna historia, bo on faktycznie jest wołowy, chociaż nie jest w półtuszy, lecz wyżej, bliżej kręgosłupa. Pachwina też jest mięsem, ale podobnie jak rostbef, nie zalicza się do półtuszy wołowej. Rozbratel i nerkówka to kolejne błędne odpowiedzi, bo rozbratel jest z tylnej części bydła, a nerkówka to część narządów wewnętrznych. Z mojego doświadczenia, żeby poprawnie rozpoznawać kawałki wołowiny, warto zainteresować się klasyfikacjami mięsa i standardami jakości, by uniknąć takich pomyłek.
Pytanie 27

Ile białka pochodzenia zwierzęcego zawiera jedna kanapka z szynką?

A. 24,00 g
B. 16,00 g
C. 6,05 g
D. 8,05 g
Zarówno odpowiedzi 24,00 g, 16,00 g, jak i 6,05 g nie są poprawne i wskazują na nieporozumienia związane z obliczaniem zawartości białka w produktach mięsnych. Odpowiedź 24,00 g może wynikać z błędnego założenia, że kanapka zawiera większą liczbę plasterków szynki lub odnosi się do wartości białka w 100 g szynki, co jest nieadekwatne do standardowej porcji kanapki. Podobnie, 16,00 g sugeruje, że użyto trzech plasterków szynki, co również nie jest powszechną praktyką w przypadku kanapek. Odpowiedź 6,05 g z kolei jest niewłaściwa, ponieważ nie uwzględnia standardowej liczby plasterków, a także może pomijać białko pochodzące z chleba, które jednak jest znikome w porównaniu do białka zawartego w mięsie. Typowym błędem myślowym jest nieprecyzyjne oszacowanie właściwej ilości białka w potrawach oraz mylenie wartości odżywczych dla całych porcji z wartościami dla mniejszych jednostek. Aby unikać takich nieporozumień, warto zapoznawać się z etykietami produktów, które prezentują szczegółowe dane na temat wartości odżywczych oraz stosować się do wytycznych dietetycznych określających zalecane dzienne spożycie białka.
Pytanie 28

Zgodnie z przepisem, z 0,6 kg buraków można przygotować 5 porcji sałatki. Ile porcji tej potrawy można wykonać z 6 kg buraków?

A. 30 porcji
B. 50 porcji
C. 80 porcji
D. 60 porcji
Odpowiedź 50 porcji jest prawidłowa. Aby obliczyć liczbę porcji sałatki, należy najpierw ustalić, jaka jest ilość buraków potrzebna do wykonania jednej porcji. Z danych wynika, że z 0,6 kg buraków otrzymujemy 5 porcji. Zatem, aby obliczyć, ile buraków przypada na jedną porcję, dzielimy 0,6 kg przez 5, co daje nam 0,12 kg na porcję. Mając 6 kg buraków, możemy teraz policzyć, ile porcji można przygotować: 6 kg dzielimy przez 0,12 kg, co daje 50 porcji. Tego typu obliczenia są przydatne w gastronomii, gdzie precyzyjne określenie ilości składników potrzebnych na określoną liczbę porcji jest kluczowe dla efektywności produkcji oraz zarządzania kosztami. W praktyce, znajomość takich proporcji pozwala na optymalne planowanie zakupów oraz minimalizowanie strat, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży kulinarnej.
Pytanie 29

Kalafior zalicza się do kategorii warzyw

A. kapustnych
B. korzeniowych
C. strączkowych
D. liściowych
Kalafior należy do rodziny kapustowatych (Brassicaceae), co czyni go warzywem kapustnym. Warzywa te charakteryzują się dużą wartością odżywczą oraz różnorodnością zastosowań kulinarnych. Kalafior jest źródłem witamin C, K oraz kwasu foliowego, a także błonnika pokarmowego. Dzięki temu wprowadzenie go do diety może przyczyniać się do poprawy zdrowia, wspierając układ odpornościowy oraz zdrowie serca. Kalafior można spożywać na surowo, gotowany, pieczony czy smażony, co sprawia, że jest wszechstronnym składnikiem w kuchni. Dodatkowo, jako warzywo kapustne, kalafior może być wykorzystywany w szerokim zakresie dań, począwszy od sałatek, przez zupy, aż po dania główne. Warto również zauważyć, że w ostatnich latach kalafior stał się popularnym składnikiem diet roślinnych oraz wegańskich, co zwiększa jego znaczenie w kontekście zdrowego żywienia i zrównoważonego rozwoju.
Pytanie 30

Procesy, które należy wykonać w trakcie przygotowywania surówki, to obróbka czysta obejmująca

A. mieszanie i rozdrabnianie
B. mycie i oczyszczanie
C. płukanie i sortowanie
D. sortowanie i oczyszczanie
Mieszanie i rozdrabnianie są kluczowymi procesami obróbki czystej podczas sporządzania surówki, ponieważ mają na celu przygotowanie składników do dalszej obróbki oraz konsumpcji. Mieszanie polega na równomiernym rozprowadzeniu składników, co zapewnia jednorodność smaku i tekstury potrawy. Przykładowo, w surówkach często łączy się różne warzywa, takie jak marchew, kapusta czy papryka, co umożliwia uzyskanie zrównoważonego profilu smakowego. Z kolei rozdrabnianie, które może obejmować krojenie, tarcie czy siekanie, pozwala na zwiększenie powierzchni kontaktu składników, co sprzyja lepszemu przyswajaniu składników odżywczych oraz intensyfikacji aromatów. Zgodnie z zaleceniami gastronomicznymi, obróbka czysta powinna być wykonywana z należytą starannością, aby zapewnić wysoką jakość potrawy oraz bezpieczeństwo żywności. Prawidłowe wykonanie tych procesów może również wpłynąć na estetykę dania, co jest istotne w kontekście prezentacji kulinarnej.
Pytanie 31

Ciasto, które nabrzmiewa pod wpływem pary wodnej i po upieczeniu ma lekką, suchą strukturę oraz jest puste w środku, to ciasto

A. ptysiowe
B. drożdżowe
C. półkruche
D. biszkoptowe
Ciasto drożdżowe, choć również spulchnione, uzyskuje swoją teksturę dzięki fermentacji drożdży, które produkują dwutlenek węgla podczas fermentacji. W wyniku tego procesu ciasto drożdżowe ma mniej puste wnętrze i jest bardziej wilgotne niż ciasto ptysiowe. Ponadto, ciasto drożdżowe jest bardziej ciężkie i ma inną strukturę, co odzwierciedla jego tradycyjne zastosowanie w wyrabianiu chleba oraz pieczywa. Półkruche ciasto, z drugiej strony, charakteryzuje się znikomą ilością wody i jest bardziej zwarty, co sprawia, że jest idealnym podłożem do wypieków takich jak tarty czy kruche ciasteczka. Wypieki z ciasta półkruchego mają mniejszą objętość i nie są puste w środku, co czyni je innymi pod względem teksturalnym i smakowym. Biszkoptowe ciasto, choć lekkie, zawiera znacznie więcej jajek oraz polega na ubiciu białek, co również generuje powietrze, ale nie w ten sam sposób jak para wodna w cieście ptysiowym. Błędem jest więc mylenie procesów spulchniania ciasta, które różnią się w zależności od wybranego rodzaju ciasta i użytych składników. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych kategorii ciast ma swoje unikalne właściwości i zastosowania w cukiernictwie.
Pytanie 32

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 33

Jedna porcja sztufady wołowej ma masę 0,1 kg. Ile mięsa należy przygotować na 60 porcji, biorąc pod uwagę, że podczas duszenia masa mięsa zmniejsza się o 40%?

A. 10 kg
B. 12 kg
C. 6 kg
D. 4 kg
Aby przygotować 60 porcji sztufady wołowej, gdzie jedna porcja waży 0,1 kg, należy obliczyć całkowitą wagę surowego mięsa, biorąc pod uwagę, że podczas duszenia występuje ubytek masy wynoszący 40%. Obliczenia zaczynamy od ustalenia całkowitej wagi porcji: 60 porcji x 0,1 kg = 6 kg. W związku z tym, aby uzyskać 6 kg gotowego dania, musimy uwzględnić, że po obróbce cieplnej pozostanie nam tylko 60% początkowej masy mięsa. Dlatego potrzebujemy obliczyć masę początkową: 6 kg / 0,6 = 10 kg. To oznacza, że do przygotowania 60 porcji sztufady wołowej musimy użyć 10 kg surowego mięsa. Dobrą praktyką w gastronomii jest uwzględnianie strat masy podczas obróbki, co pozwala na uniknięcie niepotrzebnych niedoborów w potrawach. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w zarządzaniu kuchnią, gdyż wpływają na efektywność kosztową i optymalizację procesów przygotowawczych.
Pytanie 34

Wykorzystując wszystkie surowce wymienione w normatywie, należy sporządzić

Surowce i półproduktyNormatyw na 4 porcje
Wieprzowina600 g
Mąka pszenna50 g
Tłuszcz70 g
Cebula50 g
Woda250 g
Sól, pieprz, papryka, ziele
angielskie, liść laurowy		do smaku
A. pieczeń.
B. sztufadę.
C. gulasz.
D. paprykarz.
Wybór innej potrawy zamiast gulaszu może wynikać z nieporozumienia dotyczącego charakterystyki składników oraz ich zastosowania. Paprykarz, pieczeń i sztufada to dania, które mają swoje unikalne składniki i metody przygotowania, które znacznie różnią się od tych stosowanych w gulaszu. Paprykarz zazwyczaj opiera się na rybie oraz dodatku papryki, co nie pasuje do normatywów zawartych w pytaniu. Z kolei pieczeń to potrawa, która wymaga z reguły większych kawałków mięsa, pieczonych w piekarniku, co również nie odpowiada recepturze gulaszu. Sztufada, wersja duszonej potrawy, może zawierać inne proporcje przypraw i dodatków, które nie odpowiadają zestawieniu przedstawionemu w normatywach. Tego rodzaju nieporozumienia mogą prowadzić do błędnych wyborów, co może być wynikiem braku wiedzy o typowych składnikach poszczególnych potraw. Kluczowe jest zrozumienie, jakie składniki są odpowiednie dla danego przepisu, co nie tylko zwiększa umiejętności kulinarne, ale także pozwala na świadome dobieranie potraw do okazji oraz indywidualnych preferencji smakowych. Zrozumienie różnic między tymi potrawami jest istotne dla każdego, kto pragnie rozwijać swoje zdolności kulinarne oraz prawidłowo stosować dostępne normatywy w kuchni.
Pytanie 35

Podczas podgrzewania skrobi w wodzie następuje

A. retrogradacja
B. karmelizacja
C. dekstrynizacja
D. kleikowanie
Kleikowanie skrobi to proces, który zachodzi, gdy skrobia jest podgrzewana w obecności wody, co prowadzi do jej pęcznienia i rozkładu struktury granularnej. Skrobia, będąca polisacharydem, składa się z dwóch głównych komponentów: amylozy i amylopektyny. Podczas ogrzewania w wodzie, cząsteczki wody wnikają do granulek skrobi, co powoduje ich pęcznienie i przekształcenie w żelową substancję. Proces ten jest kluczowy w kuchni oraz przemyśle spożywczym, gdzie skrobia jest wykorzystywana do zagęszczania sosów, zup i innych potraw. Przykładem zastosowania kleikowania jest przygotowanie budyniu, gdzie skrobia działa jako substancja zagęszczająca, nadając mu odpowiednią konsystencję. Warto również zaznaczyć, że kleikowanie ma istotne znaczenie w piekarnictwie, gdzie skrobia wpływa na strukturę i teksturę wypieków. Proces ten jest zgodny z zasadami dobrych praktyk kulinarnych oraz technologii żywności, a jego zrozumienie jest kluczowe dla profesjonalnych kucharzy i technologów żywności.
Pytanie 36

Na podstawie danych z tabeli określ zawartość białka w 1 porcji medalionów cielęcych.

LpNazwa produktuIlość na 1 porcję medalionów cielęcych [g]Zawartość białka w 100 g produktu [g]
1.Cielęcina15020
2.Mąka pszenna210
3.Smalec10-
A. 15,00 g
B. 20,20 g
C. 10,00 g
D. 30,20 g
Zawartość białka w 1 porcji medalionów cielęcych wynosi 30,20 g, co jest wynikiem dokładnych obliczeń opartych na składnikach użytych w potrawie. W przypadku medalionów cielęcych, białko pochodzi głównie z cielęciny, która jest bogatym źródłem tego makroskładnika. Cielęcina zawiera około 20-25 g białka na 100 g. Dodatkowo, w pewnych potrawach może być używana mąka pszenna, która również dostarcza niewielką ilość białka, jednak w tym przypadku smalec nie wnosi białka do potrawy. Dlatego ważne jest, aby przy ocenie zawartości białka uwzględniać tylko te składniki, które rzeczywiście wpływają na jego zawartość. W praktyce, znajomość wartości odżywczych potraw jest istotna nie tylko dla dietetyków, ale również dla osób przygotowujących posiłki w restauracjach, które muszą zapewnić odpowiednie informacje o wartościach odżywczych swoim klientom. Zgodnie z dobrymi praktykami, każda potrawa powinna być dokładnie analizowana pod względem zawartości składników odżywczych, aby odpowiadała na wymagania zdrowotne i kulinarne klientów.
Pytanie 37

Jakie zmiany występują podczas przechowywania w niekorzystnych warunkach

"Stęchły, jełki i gnilny zapach, porowata powierzchnia pokryta brunatną, śluzowatą warstwą, wzrost kwasowości".

A. owoców jagodowych
B. sera twarogowego
C. warzyw korzeniowych
D. smalcu wieprzowego
Ser twarogowy to produkt mleczny, który dość łatwo się psuje, zwłaszcza jak nie jest przechowywany w odpowiednich warunkach. Jak zauważyłeś, stęchły zapach, porowata powierzchnia i brunatna, śluzowata powłoka to typowe objawy psucia. Te sery mają sporo wody, przez co mikroorganizmy mogą się w nich rozwijać, zwłaszcza w wysokiej temperaturze i wilgotności. Dlatego tak istotne jest, żeby trzymać je w chłodni z temperaturą 4-7°C. Wtedy bakterie i pleśnie mają trudniej. W kontekście HACCP istotne jest, żeby monitorować temperaturę i wilgotność, by zapewnić dobrej jakości żywność. Dobrym rozwiązaniem jest pakować ser w hermetyczne opakowania, żeby zmniejszyć kontakt z powietrzem i minimalizować ryzyko zanieczyszczenia. A i nie zapomnij o datach ważności oraz regularnych kontrolach, bo to może pomóc zauważyć wczesne oznaki psucia. Moim zdaniem, to naprawdę ważne, żeby być czujnym.
Pytanie 38

Surowiec, który w kuchni wymaga osobnego miejsca do przechowywania, to

A. mleko
B. sól
C. ziemniaki
D. jaja
Ziemniaki, mleko i sól, choć są ważnymi surowcami w gastronomii, nie wymagają tak rygorystycznych warunków przechowywania jak jaja. Ziemniaki mogą być przechowywane w chłodnych, ciemnych i wentylowanych pomieszczeniach, co zapobiega kiełkowaniu i psuciu. Mleko, z kolei, wymaga chłodzenia, ale często jest przechowywane w standardowych lodówkach, które nie muszą być tak specjalistyczne jak te dla jaj. Sól to substancja, która nie wymaga specjalnych warunków przechowywania, gdyż jest stabilna i niepodatna na psucie, co oznacza, że nie stwarza zagrożeń zdrowotnych związanych z nieodpowiednim magazynowaniem. Błędem jest zatem przypisywanie wszystkim wymienionym surowcom takich samych zasad przechowywania jak jajom, które są produktem podlegającym dużemu ryzyku kontaminacji i wymagającym konkretnych norm sanitarnych. W gastronomii kluczowe jest zrozumienie różnic pomiędzy surowcami i dostosowanie warunków ich przechowywania do specyficznych potrzeb każdego z nich, co ma kluczowe znaczenie dla jakości potraw oraz bezpieczeństwa żywności.
Pytanie 39

Jaką metodę konserwacji zastosowano do produkcji ogórków kiszonych?

A. Skojarzoną
B. Biologiczną
C. Chemiczną
D. Fizyczną
Odpowiedź 'biologiczna' jest poprawna, ponieważ ogórki kiszone są produktem fermentacji mlekowej, w której biorą udział bakterie kwasu mlekowego. Ten proces jest wynikiem aktywności mikroorganizmów, które przekształcają cukry zawarte w ogórkach w kwas mlekowy, co nie tylko konserwuje warzywa, ale także nadaje im charakterystyczny smak i zapach. W praktyce, proces ten polega na umieszczeniu świeżych ogórków w solance, co sprzyja rozwojowi pożądanych bakterii, a jednocześnie hamuje rozwój patogenów. Standardy jakości dotyczące produkcji ogórków kiszonych określają, że fermentacja powinna przebiegać w kontrolowanych warunkach, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności. Dobrze przeprowadzona fermentacja mlekowa prowadzi do zachowania cennych składników odżywczych, takich jak witaminy z grupy B oraz probiotyki, które wspierają zdrowie układu pokarmowego. W branży żywnościowej, zdrowe praktyki fermentacji są kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości produktów.
Pytanie 40

Jaką kwotę trzeba zapłacić za jedną lampkę wina o pojemności 150 ml, jeśli cena butelki 0,7 litra wynosi 70 zł?

A. 16 zł
B. 26 zł
C. 15 zł
D. 43 zł
Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z błędnej analizy proporcji pomiędzy pojemnościami butelki a lampki. Często w takich zadaniach pojawiają się błędy wynikające z nieprzemyślanej konwersji jednostek miary lub złego zrozumienia, ile razy mniejsza jest lampka w porównaniu do butelki. Wiele osób może pomylić jednostki, sądząc, że koszt jednej lampki można obliczyć po prostu mnożąc lub dzieląc ceny bez uwzględnienia pojemności. Na przykład odpowiedzi takie jak 43 zł czy 26 zł mogą wynikać z błędnego założenia, że lampka to po prostu mniejsza część butelki, a nie że cena musi odpowiadać dokładnej wielkości porcji. W praktyce, takie podejście prowadzi do poważnych nieporozumień w branży gastronomicznej, gdzie precyzyjne kalkulacje są kluczowe dla rentowności lokalu. Niezrozumienie tego, jak proporcjonalne obliczenia wpływają na wycenę drinków czy dań, może prowadzić do strat finansowych i niezadowolenia klientów. Dlatego ważne jest, aby być świadomym zarówno obliczeń, jak i kontekstu, w jakim są stosowane.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej