Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:33
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:44

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego trybu pomiaru ekspozycji należy użyć w aparacie cyfrowym, aby ocenić natężenie światła na całej powierzchni kadru?

A. Centralnie ważony

B. Punktowy w polu AF

C. Punktowy

D. Matrycowy

Wybór innego trybu pomiaru światła często prowadzi do nieporozumień w kontekście uzyskiwania właściwych ustawień ekspozycji. Tryb matrycowy, mimo że popularny, jest bardziej złożony, gdyż analizuje światło w całym kadrze i stara się znaleźć równowagę, co może prowadzić do błędnych decyzji w sytuacjach, gdy w kadrze występują mocno kontrastujące obszary. Może to skutkować niedoświetleniem lub prześwietleniem kluczowych elementów, zwłaszcza gdy są one bliskie krawędzi obrazu, a nie w centrum. Z kolei tryby punktowe, zarówno w polu AF, jak i ogólnie, są bardziej precyzyjne, lecz ich zastosowanie ogranicza się do pomiaru jednego, niewielkiego obszaru kadru, co nie zawsze oddaje atmosferę całej sceny. Wybierając punktowy pomiar, łatwo o błędy, gdyż skupiając się na niewielkim fragmencie, możemy pominąć ważne uwarunkowania oświetleniowe w innych częściach kadru. Błędem jest również nieodpowiednie dobieranie trybu pomiaru do kontekstu fotografii, co może zniweczyć efekt końcowy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, kiedy i jak korzystać z poszczególnych trybów, aby uzyskać najlepsze rezultaty.

Pytanie 2

W celu zachowania etapów tworzenia obrazu oraz możliwości bezpośredniej edycji jego elementów należy do zapisania obrazu cyfrowego wybrać format

A. CDR

B. PSD

C. JPEG

D. DjVu

Format PSD, czyli Photoshop Document, został stworzony właśnie z myślą o zachowaniu pełnej struktury projektu graficznego. W praktyce to oznacza, że zapisując obraz w PSD, masz dostęp do wszystkich warstw, masek, efektów, przezroczystości i wszelkich ustawień użytych podczas tworzenia grafiki. Tego typu pliki są wręcz fundamentem pracy w profesjonalnych studiach graficznych czy drukarniach, bo pozwalają wrócić do projektu w dowolnej chwili i bez problemu zmodyfikować każdy element osobno. Z mojego doświadczenia, gdy klient po tygodniu wraca z prośbą o podmianę tekstu lub drobną korektę koloru, tylko plik PSD zapewnia komfort i bezpieczeństwo takich edycji bez ryzyka utraty jakości czy przypadkowego zniszczenia kompozycji. Co ciekawe, PSD jest szeroko obsługiwany nie tylko przez programy firmy Adobe, ale także przez sporo alternatywnych aplikacji graficznych, co czyni ten format bardzo uniwersalnym w branży. Jeśli na poważnie myślisz o pracy z obrazami bitmapowymi, to trzymanie oryginału właśnie w PSD jest taką trochę niepisaną zasadą – zawsze zostawia się sobie furtkę do zmian, bo życie grafików potrafi być nieprzewidywalne. Oczywiście dopiero na sam koniec, gdy jesteś pewien efektu, eksportujesz gotowe pliki np. do JPEG czy PNG, bo one są przeznaczone już tylko do prezentacji czy publikacji, a nie dalszej obróbki.

Pytanie 3

Materiał, który nie wywołuje reakcji alergicznych na światło, reaguje na promieniowanie o kolorze

A. niebieskim

B. zielonym

C. czerwonym

D. żółtym

Odpowiedzi wskazujące na czułość materiału na światło o barwie czerwonej, zielonej czy żółtej opierają się na nieporozumieniu co do zasad działania materiałów optycznych oraz ich interakcji z różnymi długościami fal świetlnych. Barwa czerwona, będąca na końcu widma, często wiąże się z przesunięciem ku dłuższym falom, co może prowadzić do sytuacji, w której materiały nieuczulone optycznie mogą absorbować część tego zakresu, zniekształcając obraz. W przypadku barwy zielonej, choć niektóre materiały mogą być na nią czułe, nie jest to standardowa właściwość materiałów optycznie neutralnych. Materiały te powinny charakteryzować się równomiernym rozkładem transmisji w całym zakresie widma widzialnego, co oznacza, że ich czułość na konkretne kolory jest zredukowana. Z kolei barwa żółta, będąca połączeniem czerwonego i zielonego światła, również nie jest związana z optycznym neutralnością materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, wynikają z pomieszania pojęć dotyczących filtracji barwnej i materiałów, które mają zachować optyczną neutralność. Warto pamiętać, że w branży optycznej materiały optycznie neutralne są kluczowe dla zachowania integralności wizualnej, co podkreśla znaczenie ich właściwej selekcji w projektach technologicznych.

Pytanie 4

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. Adobe Photoshop

B. Corel Photo-Paint

C. AvancePaint

D. PhotoFiltre Studio

Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to uznane programy do obróbki grafiki rastrowej, ale obydwa należą do kategorii oprogramowania komercyjnego. Zarówno Corel, jak i Adobe wymagają zakupu licencji – w praktyce to często droga inwestycja, szczególnie dla uczniów czy początkujących grafików. Wiele osób myli wersje testowe, które są dostępne za darmo przez określony czas, z licencją freeware, czyli darmową na zawsze. To dość powszechne nieporozumienie, bo firmy chętnie oferują triale, żeby zachęcić do zakupu pełnej wersji, ale nie można tego traktować jako pełnoprawny freeware. Z kolei PhotoFiltre Studio teoretycznie wygląda na mniej zaawansowaną opcję, ale on także jest płatny. Darmowa jest tylko uproszczona wersja PhotoFiltre, a „Studio” wymaga już opłaty licencyjnej, co bywa mylące dla niektórych użytkowników. Typowy błąd to utożsamianie dostępności programu do pobrania z jego darmowym charakterem – nie każdy soft, który można pobrać, jest legalnie darmowy do użytku. W środowiskach szkolnych i edukacyjnych bardzo się podkreśla, że korzystanie z freeware jest nie tylko kwestią oszczędności, ale i bezpieczeństwa prawnego. W tym pytaniu właśnie AvancePaint spełnia wszystkie kryteria freeware, co z mojego doświadczenia bywa często pomijane – zwłaszcza, że nie jest tak rozreklamowany jak większe marki. W praktyce, wybierając oprogramowanie, zawsze warto przeczytać warunki licencji, niezależnie od popularności programu czy tego, skąd można go pobrać. Pozwoli to uniknąć niepotrzebnych problemów prawnych i finansowych, a przy okazji daje solidną podstawę do dalszego rozwoju w dziedzinie grafiki komputerowej.

Pytanie 5

Aby zrealizować reprodukcję fotograficzną oryginału o wymiarach 13 x 18 cm, która ma być wydrukowana w formacie 13 x 18 cm przy rozdzielczości 300 dpi, należy skorzystać z aparatu cyfrowego z matrycą o co najmniej takiej rozdzielczości

A. 5 megapikseli

B. 3 megapiksele

C. 4 megapiksele

D. 2 megapiksele

Wybór niewłaściwej rozdzielczości matrycy aparatu cyfrowego do wykonania reprodukcji fotograficznej jest powszechnym błędem, który może prowadzić do niezadowalających wyników. Odpowiedzi wskazujące na 2, 3 czy 5 megapikseli nie uwzględniają istotnych aspektów związanych z jakością druku. Przy rozdzielczości 300 dpi, która jest standardem dla druku wysokiej jakości, minimalna rozdzielczość potrzebna do uzyskania dobrego rezultatu wymaga dokładnych obliczeń. Na przykład, odpowiedź o 2 megapikselach nie tylko nie spełnia wymagań jakościowych, ale również całościowe zrozumienie tego, jakie efekty może wywołać zbyt niska rozdzielczość, jest kluczowe. Mniej niż 300 dpi skutkuje obrazem, który może wydawać się rozmyty i nieostry w porównaniu do oryginału. Z kolei odpowiedź o 3 megapikselach, mimo że może wydawać się bliska, nadal nie spełnia wymagań dla reprodukcji o rozmiarze 13 x 18 cm. W przypadku 5 megapikseli, chociaż przewyższa wymagania, nie jest to najefektywniejszy wybór, gdyż odpowiednia matryca o 4 megapikselach wystarcza, a większa rozdzielczość może prowadzić do większych rozmiarów pliku bez zauważalnej poprawy jakości druku. Kluczowym błędem jest nieuznawanie faktu, że przeliczenie rozdzielczości na wymaganą ilość pikseli jest fundamentem dla każdej decyzji przy wyborze aparatu do konkretnego zastosowania.

Pytanie 6

Trójpodział kadru w fotografii to podział

A. na plany pierwszy, drugi oraz trzeci.

B. zdjęcia na trzy części.

C. pozwalający na wyznaczenie mocnych elementów w obrazie.

D. na plany ogólny, średni i zbliżony.

Trójpodział kadru fotograficznego to zasada kompozycji, która polega na podzieleniu obrazu na dziewięć równych części, tworząc siatkę z dwóch poziomych i dwóch pionowych linii. Te linie oraz ich przecięcia są nazywane mocnymi punktami, a ich wykorzystanie w kadrze pozwala na bardziej zrównoważoną i interesującą kompozycję. Użycie trójpodziału nie tylko przyciąga wzrok widza do kluczowych elementów fotografii, ale również nadaje całości harmonijnego wyglądu. W praktyce fotograficznej, można na przykład umieścić główny obiekt w jednym z mocnych punktów, co sprawi, że zdjęcie będzie bardziej dynamiczne. Ta zasada jest często stosowana w różnych dziedzinach sztuki wizualnej i filmowej, gdzie kompozycja odgrywa kluczową rolę w odbiorze wizualnym. Dobrze skonstruowana kompozycja według trójpodziału pozwala na stworzenie zdjęć, które są nie tylko estetyczne, ale również przekazują zamierzony przekaz artystyczny.

Pytanie 7

Format DNG (Digital Negative) to

A. format zapisu zdjęć z kompresją stratną

B. otwarty standard surowych danych z matrycy aparatu cyfrowego

C. technologia druku cyfrowego o podwyższonej jakości

D. format zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną

Format DNG nie jest formatem zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną, co jest podstawowym błędem w rozumieniu specyfiki tego standardu. Format wideo 4K zazwyczaj odnosi się do rozdzielczości 3840x2160 pikseli i może wykorzystywać różne kodeki w celu kompresji danych, ale DNG nie ma nic wspólnego z wideo. Kolejna nieprawidłowość to sugestia, że DNG jest formatem zapisu zdjęć z kompresją stratną. DNG może zawierać również skompresowane pliki, ale kompresja jest bezstratna, co oznacza, że nie traci się jakości obrazu. To jest kluczowe, gdyż w fotografii, gdzie detale są niezwykle ważne, każdy zbytek informacji ma ogromne znaczenie. Co więcej, nie można pomylić DNG z technologią druku cyfrowego o podwyższonej jakości, która dotyczy procesu wydruku, a nie formatu plików zdjęciowych. Typowe błędy myślowe to mylenie różnych obszarów technologicznych – multimedia, fotografie oraz druk to trzy różne domeny, które wymagają różnego podejścia i zrozumienia. Właściwe rozpoznanie i zrozumienie formatów plików oraz ich zastosowań jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się profesjonalnie obróbką obrazów lub fotografią, dlatego warto zainwestować czas w naukę tych podstawowych pojęć.

Pytanie 8

Technika uchwytywania obrazów, których zakres tonalny przekracza możliwości matrycy cyfrowego aparatu, to

A. HDR

B. Ultra HD

C. DSLR

D. HD

HD, Ultra HD oraz DSLR to terminy, które często mylone są z pojęciem HDR, jednak odnoszą się do zupełnie innych aspektów technologii obrazowania. HD (High Definition) oraz Ultra HD (czasami określane jako 4K) dotyczą rozdzielczości obrazu. Standard HD oferuje rozdzielczość 1280x720 pikseli, podczas gdy Ultra HD podnosi tę wartość do 3840x2160 pikseli. Te terminy związane są głównie z jakością obrazu wyświetlanego na ekranach, a nie z techniką rejestrowania szerokiej rozpiętości tonalnej. Wiele osób myśli, że wyższa rozdzielczość przekłada się na lepszą jakość obrazu w kontekście tonalności, co jest błędnym założeniem. Z kolei DSLR (Digital Single-Lens Reflex) to typ aparatu fotograficznego, który wykorzystuje lustro do kierowania światła do wizjera. Chociaż aparaty DSLR mogą być wykorzystywane do rejestracji zdjęć HDR, sama konstrukcja aparatu nie definiuje zdolności do uchwycenia szerokiej gamy tonalnej. Kluczowym błędem w myśleniu jest zrozumienie, że technika HDR jest niezależna od rozdzielczości obrazu czy rodzaju aparatu. Bez odpowiednich narzędzi do łączenia zdjęć i przetwarzania ich w odpowiednich programach, nawet najlepszy aparat nie będzie w stanie wygenerować efektu HDR.

Pytanie 9

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. artystyczny pędzel historii.

B. pędzel historii.

C. pędzel korygujący.

D. punktowy pędzel korygujący.

To właśnie jest ikona pędzla historii w Adobe Photoshop. To narzędzie, moim zdaniem, jest często niedoceniane, a potrafi naprawdę uratować projekt, kiedy chcesz szybko przywrócić fragment obrazu do wcześniejszego stanu, ale nie chcesz cofać wszystkich pozostałych zmian. Działa na podstawie tzw. historii dokumentu – możesz malować po obrazie miejscowo, a narzędzie odtwarza te fragmenty tak, jak wyglądały na wybranym wcześniej etapie pracy. To rozwiązanie jest szalenie praktyczne, szczególnie przy retuszu zdjęć czy eksperymentowaniu z różnymi efektami. W branży graficznej jest standardem, że podczas pracy operuje się na historii i warstwach, a pędzel historii doskonale wpisuje się w ten workflow. Przykładowo, często wykorzystywałem go, gdy po serii poprawek na twarzy w portrecie chciałem przywrócić tylko część oryginalnych tekstur skóry bez cofania wszystkich pozostałych modyfikacji. Używanie tego narzędzia pozwala na precyzyjną kontrolę, czego nie da się osiągnąć zwykłym cofnięciem (Ctrl+Z). Warto też wiedzieć, że pędzel historii współpracuje bardzo dobrze z maskami – to już wyższy poziom retuszu. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które szybko opanowują pędzel historii, łatwiej radzą sobie z nietypowymi zleceniami i są bardziej elastyczne podczas pracy z klientem. To narzędzie zdecydowanie warto mieć w swoim arsenale, bo pozwala na dużo większą swobodę eksperymentowania bez obaw o nieodwracalne błędy.

Pytanie 10

Na ilustracji przedstawiono zastosowanie filtra

A. redukcja szumów.

B. wyostrzenie.

C. solaryzacja.

D. usuwanie przeplotu.

Solaryzacja to technika, która polega na częściowej inwersji kolorów w obrazie, co prowadzi do uzyskania niezwykłego, surrealistycznego efektu. Na przedstawionej ilustracji widzimy, jak różne obszary obrazu zyskują nietypowy rozkład kolorów, co jest kluczowym znakiem solaryzacji. Tego typu efekty są szeroko stosowane w fotografii artystycznej oraz w grafice cyfrowej, gdzie celem jest uzyskanie unikalnego wyrazu i emocjonalnego przekazu. W praktyce, solaryzacja może być osiągnięta zarówno za pomocą filtrów w programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop, jak i przez odpowiednie ustawienia w aparatach fotograficznych. Efekt ten może również być wykorzystywany w reklamie oraz w projektach multimedialnych, gdzie istotne jest przyciągnięcie uwagi odbiorcy. Warto jednak pamiętać, że solaryzacja wymaga umiejętności oraz wyczucia estetycznego, aby nie zdominowała pierwotnej treści obrazu, a jedynie ją wzbogaciła. Zgłębiając techniki solaryzacji, warto zwrócić uwagę na aspekty kompozycji oraz użycie kolorów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki wizualnej.

Pytanie 11

Pentagonalny pryzmat stanowi element konstrukcji

A. obiektywu fotograficznego

B. skanera bębnowego

C. korpusu aparatu fotograficznego

D. powiększalnika w ciemni

Wybór obiektywu fotograficznego jako odpowiedzi na pytanie o pryzmat pentagonalny może prowadzić do kilku nieporozumień dotyczących roli różnych komponentów w aparacie. Obiektywy fotograficzne mają za zadanie zbierać światło i tworzyć obraz na matrycy lub filmie, jednak nie zawierają one pryzmatów pentagonalnych, które są specyficzne dla konstrukcji wizjerów lustrzankowych. W kontekście korpusu aparatu, obiektyw jest jedynie jednym z elementów, a jego związek z pryzmatem pentagonalnym jest pośredni, gdyż oba elementy współpracują, ale pełnią różne funkcje. Podobnie, korpus aparatu fotograficznego jest odpowiedzialny za osadzenie wszystkich komponentów, w tym obiektywu, ale nie jest to miejsce, gdzie pryzmat pentagonalny by się znajdował. Z kolei powiększalnik ciemniowy ma inną funkcję - służy do powiększania obrazu na papierze fotograficznym, co nie ma związku z pryzmatem używanym w aparatach. Skaner bębnowy z kolei jest urządzeniem służącym do digitalizacji obrazów, które również nie wykorzystuje pryzmatów w tym kontekście. Ten błąd myślowy może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnych elementów optycznych oraz ich zastosowań w fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy element ma swoją unikalną funkcję i miejsce w systemie optycznym, co pozwala na poprawne zidentyfikowanie ich ról w aparacie fotograficznym.

Pytanie 12

Techniką mocowania obiektywów nie jest system mocowania

A. zatrzaskowe

B. bagnetowe

C. gwintowe

D. adapterowe

Mocowania gwintowe, bagnetowe oraz adapterowe to popularne metody mocowania obiektywów stosowane w fotografii. Mocowanie gwintowe polega na wkręceniu obiektywu w gniazdo aparatu, co zapewnia stabilne połączenie, ale wymaga więcej czasu na montaż i demontaż. W przypadku mocowania bagnetowego, obiektywy są wyposażone w specjalne zaczepy, które umożliwiają szybkie zatrzaskowanie obiektywu na aparacie, co jest niezwykle praktyczne w dynamicznych warunkach fotografowania. Adaptery natomiast umożliwiają korzystanie z obiektywów zaprojektowanych dla różnych systemów mocowania, co daje fotografom większą elastyczność i możliwość eksperymentowania z różnymi rodzajami obiektywów. Wybór odpowiedniego systemu mocowania powinien być dostosowany do stylu pracy fotografa oraz specyfiki jego sprzętu. Często zdarza się, że nowi użytkownicy nie mają świadomości, że niektóre mocowania, jak zatrzaskowe, nie są standardowo stosowane w kontekście obiektywów, co prowadzi do błędnych założeń. Kluczowe jest zrozumienie różnorodności systemów mocowania obiektywów oraz ich właściwego zastosowania, co ma istotne znaczenie w codziennej pracy fotografa.

Pytanie 13

Do czynności konserwacyjnych zabezpieczających prawidłową pracę akumulatora w aparacie fotograficznym należy

A. wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury.

B. utrzymywanie zmiennej temperatury w komorze akumulatora.

C. wystawianie akumulatora na działanie promieni słonecznych.

D. utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora.

Utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora to absolutna podstawa jeśli chodzi o prawidłowe użytkowanie i konserwację sprzętu fotograficznego. Styki, czyli te metalowe elementy wewnątrz komory akumulatora, odpowiadają za przekazywanie energii z akumulatora do aparatu. Jeśli będą zabrudzone, zaśniedziałe, zakurzone albo np. znajdzie się na nich tłuszcz z palców, może dojść do spadków napięcia, przerywania zasilania lub całkowitego braku kontaktu. Moim zdaniem to jest taki banał, że wiele osób o tym zapomina, a potem dziwią się, że aparat nagle się wyłącza lub akumulator szybko się rozładowuje. Najlepiej czyścić styki delikatną, suchą szmatką z mikrofibry lub specjalną gumką techniczną (są specjalne do elektroniki, serio). Czasem stosuje się też izopropanol, ale uwaga na plastikowe części. Branżowe instrukcje (np. producentów jak Canon, Nikon) wręcz zalecają regularną kontrolę stanu styków. Warto pamiętać, że takie praktyki przedłużają żywotność zarówno samego akumulatora, jak i aparatu, bo unikamy iskrzenia czy przegrzewania połączeń. Dobrze też sprawdzać stan sprężyn i docisków – jeśli coś „nie klika”, możliwa jest utrata kontaktu. Regularna konserwacja to taki drobiazg, ale naprawdę kluczowy dla niezawodnego działania sprzętu, zwłaszcza w trudnych warunkach – wilgoć, kurz, niskie temperatury potrafią błyskawicznie zrobić swoje.

Pytanie 14

Do sfotografowania ptaka siedzącego na oddalonej gałęzi drzewa w celu efektywnego wypełnienia kadru należy zastosować aparat fotograficzny z obiektywem

A. długooogniskowym.

B. rybie oko.

C. szerokokątnym.

D. portretowym.

Obiektyw długooogniskowy to w fotografii przyrodniczej prawdziwy must-have, zwłaszcza gdy chcemy uchwycić zwierzęta lub ptaki z dystansu i zachować przy tym odpowiednią szczegółowość. Dzięki dużej ogniskowej, często 300 mm lub więcej, możesz „przybliżyć” sobie obiekt bez fizycznego podchodzenia, co przecież w przypadku płochliwych ptaków jest nie tylko trudne, ale często wręcz niemożliwe. W praktyce takie szkła pozwalają wypełnić kadr nawet wtedy, gdy ptak siedzi wysoko na drzewie albo daleko na łące. Moim zdaniem, to właśnie długooogniskowe teleobiektywy – popularnie nazywane tele – gwarantują najlepsze efekty w fotografii dzikiej natury, bo umożliwiają rejestrację detali i separację tła, co podkreśla temat zdjęcia i daje ciekawy efekt bokeh. Rekomendacje branżowe, chociażby National Geographic czy portale typu Digital Photography School, jasno wskazują, że dla tego typu ujęć idealne są ogniskowe rzędu 400 mm lub więcej. Warto też pamiętać, że takie obiektywy często mają optyczną stabilizację obrazu, co bardzo pomaga przy zdjęciach „z ręki”. Często początkujący są zaskoczeni tym, jak bardzo zmienia się perspektywa oraz odwzorowanie odległości przy takich ogniskowych – to daje ogromną przewagę w budowaniu mocnych, profesjonalnych kadrów dzikiej przyrody.

Pytanie 15

Jakie prace konserwacyjne powinien przeprowadzać aparat fotograficzny?

A. wymiana akcesoriów

B. zamiana obiektywu

C. systematyczne czyszczenie torby fotograficznej

D. regularne czyszczenie korpusu i obiektywu

Czyszczenie korpusu i obiektywu aparatu to mega ważna sprawa, jeśli chcemy, żeby nasz sprzęt działał jak najlepiej. Obiektyw to przecież serce całej zabawy, więc warto się z nim obchodzić szczególnie ostrożnie. Najlepiej używać do tego specjalnych ściereczek z mikrofibry i płynów do czyszczenia optyki. Jeśli zostawimy na obiektywie kurz czy odciski palców, to zdjęcia mogą wyjść słabe, a nawet pojawią się błędy optyczne. Korpus aparatu też nie może być zaniedbany, bo różne warunki pogodowe mogą mu zaszkodzić. Dlatego fajnie jest czyścić sprzęt po każdej sesji – to przedłuża jego żywotność i ułatwia pracę. I nie zapominajmy o tym, żeby raz na jakiś czas oddać aparat do serwisu, bo to też ma duże znaczenie dla jakości i niezawodności sprzętu.

Pytanie 16

W programie Adobe Lightroom krzywe tonalne (Tone Curve) służą do

A. regulacji balansu bieli w zdjęciu

B. usuwania szumów cyfrowych z obrazu

C. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

D. kontroli jasności i kontrastu w różnych zakresach tonalnych

Krzywe tonalne w programie Adobe Lightroom są niezwykle użytecznym narzędziem, które pozwala na precyzyjną kontrolę jasności i kontrastu zdjęcia w różnych zakresach tonalnych. Umożliwiają one manipulację zarówno cieniami, półtonami, jak i światłami, co daje możliwość uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Dzięki krzywym tonalnym możemy na przykład podnieść kontrast w cieniach, co podkreśla detale w ciemnych partiach obrazu, jednocześnie zachowując delikatność w jasnych obszarach. Warto pamiętać, że krzywa tonalna to nie tylko narzędzie do korekcji, ale także do kreatywnej edycji, gdzie można uzyskać różne style, takie jak vintage czy dramatyczne efekty. Dobre praktyki wskazują, że warto pracować na krzywej z zachowaniem subtelności, aby nie wprowadzać zbyt ostrych zmian, które mogłyby prowadzić do utraty detali. Z moich doświadczeń wynika, że wiele osób zaczyna od prostych korekcji, a następnie odkrywa potencjał krzywych tonalnych do bardziej zaawansowanych technik edycyjnych.

Pytanie 17

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu szerokokątnego.

B. teleobiektywu.

C. obiektywu standardowego.

D. obiektywu długoogniskowego.

Obiektyw szerokokątny faktycznie daje największe zniekształcenia obrazu w fotografii portretowej, jeśli trzymamy stałą odległość przedmiotową. Moim zdaniem to jest jeden z najbardziej typowych błędów początkujących fotografów – wziąć szeroki kąt do portretu i być zdziwionym, że twarz wygląda dziwnie, a nos wydaje się ogromny. Wynika to z tzw. dystorsji geometrycznej, głównie beczkowatej, ale też z samej perspektywy: obiektyw szerokokątny „rozciąga” elementy znajdujące się bliżej obiektywu względem tych dalej położonych. Przykładowo, kiedy fotografujesz kogoś szerokim kątem z bliska – nos, usta, broda będą wydawać się przesadnie wyeksponowane, a uszy i reszta głowy schowają się w tle. W profesjonalnej fotografii portretowej standardem jest używanie ogniskowych od 85 do nawet 135 mm (pełna klatka), bo wtedy twarz wygląda naturalnie, proporcje są zachowane, a zniekształcenia minimalne. Szeroki kąt nadaje się raczej do zdjęć grupowych czy reportażowych, kiedy zależy nam na pokazaniu szerszego kontekstu, a nie na estetyce pojedynczej sylwetki. Co ciekawe, w reklamach kosmetyków praktycznie nigdy nie zobaczysz zdjęć zrobionych szerokim kątem z bliska – bo efekt byłby wręcz odstraszający. Takie detale mają ogromne znaczenie, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się nieistotne.

Pytanie 18

Aby otrzymać właściwy obraz przy użyciu techniki HDR, powinno się wykonać od 2 do 10 ujęć w formacie

A. RAW przy zastosowaniu bracketingu ostrości

B. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ostrości

C. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

D. RAW przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

Wybór formatu JPEG oraz zastosowanie bracketingu ostrości są niewłaściwe w kontekście techniki HDR. Format JPEG, z uwagi na kompresję stratną, ogranicza możliwości edycyjne zdjęcia, co jest problematyczne przy tworzeniu obrazów HDR, które wymagają dużej precyzji w obróbce tonów oraz detali. Kompresja JPEG prowadzi do utraty informacji, co czyni zdjęcie mniej elastycznym podczas postprodukcji, a to jest kluczowe przy łączeniu różnych ekspozycji. Z kolei bracketing ostrości polega na fotografowaniu obiektów z różnymi ustawieniami ostrości, co nie ma zastosowania w kontekście HDR, gdzie istotne jest uchwycenie różnych poziomów jasności tego samego ujęcia. Stosowanie bracketingu ostrości może prowadzić do rozmycia tła lub przedmiotu, co jest niepożądanym skutkiem w fotografii HDR. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że bracketing ostrości wzmocni efekt HDR, jednak w rzeczywistości kluczowe jest skoncentrowanie się na różnicach w ekspozycji. Zatem, dla poprawnego wykonania zdjęć HDR, konieczne jest zastosowanie bracketingu ekspozycji w formacie RAW, co zapewnia optymalną jakość i elastyczność podczas edycji.

Pytanie 19

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. Foveon X3

B. CMOS

C. CCD

D. LIVE MOS

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 20

Do wykonania zdjęcia użyto oświetlenia

A. przednio-górnego.

B. boczno-górnego.

C. przedniego.

D. konturowego.

Odpowiedź boczno-górnego oświetlenia jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że cienie skierowane są w dół i lekko na bok. Taki układ oświetlenia sugeruje, że źródło światła znajduje się na poziomie boku obiektów oraz nieco powyżej nich. To podejście jest często stosowane w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie kluczowe jest uzyskanie trójwymiarowego efektu poprzez odpowiednie modelowanie światłem. W praktyce, oświetlenie boczno-górne pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, co podkreśla fakturę i detale obiektów. W branży fotograficznej standardem jest korzystanie z takich układów oświetleniowych, aby uzyskać bardziej złożony i interesujący obraz. Warto również wspomnieć, że techniki takie jak wykorzystanie softboxów lub reflektorów mogą wzmocnić efekty bocznego oświetlenia, co jest standardową praktyką w studiach fotograficznych.

Pytanie 21

W oświetleniu dekoracyjnym określanym jako glamour główne źródło światła powinno być umiejscowione

A. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną osobą

B. nieco poniżej, lecz równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej osoby

C. nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci

D. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego

Umożliwienie sobie zrozumienia błędnych odpowiedzi wymaga zwrócenia uwagi na kluczowe zasady dotyczące oświetlenia w fotografii. Umieszczenie źródła światła w osi obiektywu za fotografowaną postacią nie jest zgodne z zasadami oświetlenia glamour, ponieważ prowadzi to do niepożądanych efektów cieni, które mogą zniekształcać rysy twarzy i ogólną estetykę ujęcia. Również, umiejscowienie światła z boku i nieco poniżej osi obiektywu prowadzi do powstawania ostrych cieni, co może skutkować niekorzystnym efektem wizualnym. Dodatkowo, odpowiedź sugerująca umiejscowienie światła nieco poniżej, ale równolegle do osi obiektywu, pomija kluczowy element, jakim jest unikanie cieni na twarzy. Prawidłowe położenie światła powinno być nieco powyżej osi obiektywu, co skutkuje anatomicznie korzystnym oświetleniem, podkreślającym pozytywne cechy modela. W praktyce, zmiany w położeniu źródła światła drastycznie wpływają na percepcję obrazu. Dlatego umiejscawianie źródła światła z pominięciem jego odpowiedniego kąta i wysokości jest jednym z najczęstszych błędów, które mogą obniżyć jakość fotografii. Świadomość tych podstaw jest kluczowa dla każdego fotografa pragnącego uzyskać efekty najwyższej jakości.

Pytanie 22

W celu wykonania w studio fotografii portretowej metodą low-key należy modela ustawić na tle

A. zielonym.

B. niebieskim.

C. czarnym.

D. białym.

Fotografia portretowa w stylu low-key to technika, która bazuje na dominacji ciemnych tonów, głębokich cieni i kontrastowego światła. Dlatego właśnie czarne tło jest tutaj absolutną podstawą. Dzięki niemu można w pełni kontrolować, które partie obrazu zostaną podkreślone światłem, a które pozostaną w mroku. Osobiście uważam, że korzystanie z czarnego tła sprawia, że zdjęcie nabiera pewnej tajemniczości i elegancji, a światło lepiej modeluje kształty twarzy czy ciała modela. Dobre praktyki mówią, żeby przy fotografii low-key ograniczać ilość światła padającego na tło, żeby uniknąć jego przypadkowego rozświetlenia i zawsze pilnować, by nie było na nim niepożądanych odbić. Fajną sprawą jest też to, że w studiu nie zawsze trzeba mieć idealnie czarną tkaninę – czasami nawet ciemnoszare lub granatowe tło, odpowiednio doświetlone (albo raczej nie doświetlone), da efekt głębokiej czerni. W branży uznaje się, że taki sposób pracy daje najbardziej profesjonalne efekty, a portrety stają się wyraziste i skupiają uwagę widza na emocjach modela. Warto poeksperymentować z kierunkiem i siłą światła, żeby osiągnąć różne ciekawe rezultaty – ale czarne tło to podstawa tego stylu.

Pytanie 23

Jakie tło powinno być użyte, aby osiągnąć maksymalną różnicę w jasności na kolorowym obrazie między tłem a fotografowanym czerwonym jabłkiem?

A. Zielone

B. Purpurowe

C. Niebieskie

D. Białe

Białe tło jest chyba najlepszym wyborem, gdy chodzi o kontrast z czerwonym jabłkiem. Dlaczego? Bo biel odbija wszystkie kolory, przez co fajnie wyróżnia czerwień. W teorii kolorów możemy zauważyć, że biała powierzchnia mocno podkreśla różnice w jasności, a to jest mega ważne w fotografii. Czerwony to kolor ciepły, a biel sprawia, że wygląda on naprawdę wyraziście. W reklamach i fotografiach produktowych białe tło pomaga przyciągnąć uwagę, co jest niezwykle istotne, kiedy chcemy sprzedać coś. Fotografowie często wybierają białe tło, bo daje czysty i profesjonalny wygląd zdjęć, a to już jest zgodne z podstawowymi zasadami marketingu wizualnego. Dodatkowo, edytowanie zdjęć z białym tłem jest prostsze, bo ten kolor nie wprowadza zamieszania z innymi kolorami. Takie podejście widzi się także w studiach fotograficznych, gdzie białe tło sprawia, że produkty wyglądają na bardziej atrakcyjne.

Pytanie 24

Przygotowując plan zdjęciowy do wykonania fotografii w technice wysokiego klucza, należy uwzględnić

A. ciemne tło, oświetlenie rozproszone.

B. jasne tło, oświetlenie rozproszone.

C. ciemne tło, oświetlenie skierowane.

D. jasne tło, oświetlenie skierowane.

Przy fotografii w technice wysokiego klucza można łatwo pomylić się, biorąc pod uwagę błędne założenia dotyczące tła i charakteru światła. Wiele osób myśli, że wystarczy jasne tło i „ostre” światło skierowane – niestety to prowadzi do silnych cieni i kontrastów, które są cechą charakterystyczną techniki niskiego klucza, zupełnie odwrotnej do high key. Ciemne tło, niezależnie od tego czy użyjemy światła rozproszonego czy skierowanego, automatycznie powoduje, że dominują ciemne partie na zdjęciu, co kompletnie zaprzecza idei wysokiego klucza. Z mojego punktu widzenia, najczęstszym błędem jest stosowanie światła skierowanego – wydaje się, że mocne oświetlenie wystarczy, by całość była jasna, ale wtedy pojawiają się ostre cienie i prześwietlenia, co raczej nie wygląda estetycznie i nie wpisuje się w standardy tej techniki. Rozproszone światło jest tutaj konieczne, bo pozwala uzyskać gładkie przejścia tonalne i niemal całkowity brak cieni, a jasne tło wzmacnia wrażenie lekkości oraz przejrzystości zdjęcia. Sądzę, że wpadając w pułapkę ciemnego tła czy światła skierowanego, łatwo przejść w styl dramatyczny, który bardziej pasuje do portretów nastrojowych, a nie do jasnych, przyjaznych, “czystych” zdjęć, jakie spotyka się w katalogach reklamowych czy magazynach modowych. Praktyka pokazuje, że efekt high key to właśnie kwestia kombinacji bardzo jasnego tła i światła, które nie tworzy żadnych wyraźnych cieni, dlatego inne rozwiązania po prostu nie mogą dać oczekiwanego rezultatu.

Pytanie 25

Obrazek, który ma być umieszczony w galerii online, powinien być zapisany w rozdzielczości

A. 72 ppi

B. 300 ppi

C. 150 ppi

D. 36 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość stosowana w przypadku obrazów przeznaczonych do wyświetlania w internecie. Przy tej rozdzielczości obrazy mają odpowiednią jakość, ale ich rozmiar pliku jest na tyle mały, że ładowanie strony internetowej jest szybkie. W praktyce obrazy o rozdzielczości 72 ppi są dostosowane do ekranów komputerowych, które nie wymagają tak wysokiej gęstości pikseli jak drukowane materiały. Przykładowo, większość zdjęć zamieszczanych w galeriach internetowych, na portalach społecznościowych czy stronach blogowych jest przygotowywana w tej rozdzielczości, co zapewnia optymalny balans między jakością a czasem ładowania. Zgodnie z dobrą praktyką projektowania stron internetowych, dostosowanie rozdzielczości obrazów do ich przeznaczenia jest kluczowe dla zapewnienia pozytywnych doświadczeń użytkowników oraz wydajności witryny.

Pytanie 26

Aby wykonać zdjęcie sylwetkowe w studiu, należy odpowiednio ustawić źródło światła

A. z boku obiektu, skierowanego na obiektyw

B. przed obiektem, skierowanego na obiektyw

C. przed obiektem, skierowanego na obiekt

D. za obiektem, skierowanego na obiektyw

Wybór lokalizacji źródła światła jest kluczowy dla uzyskania zamierzonego efektu w fotografii sylwetkowej. Odpowiedzi, które sugerują ustawienie światła z boku obiektu lub przed nim, mogą prowadzić do niepożądanych rezultatów. Umieszczając źródło światła z boku, utracimy efekt konturu, ponieważ światło równomiernie oświetli zarówno obiekt, jak i tło, co spowoduje, że sylwetka nie będzie wyraźnie oddzielona od otoczenia. Efektem końcowym może być płaski obraz, który nie oddaje charakteru i głębi, których można oczekiwać w wysokiej jakości fotografii. Z kolei ustawienie światła przed obiektem, skierowanego na obiekt, prowadzi do tzw. oświetlenia frontalnego, które eliminuje cień i może spłaszczać rysy twarzy oraz sylwetkę. To podejście jest mniej efektywne w kontekście sylwetkowym, ponieważ przytłacza wizualną narrację i sprawia, że model staje się mniej interesujący wizualnie. Klasycznym błędem związanym z fotografią sylwetkową jest próba uzyskania detali przy użyciu światła frontalnego, co zamiast podkreślenia formy, prowadzi do zatarcia konturów. Zrozumienie roli światła w każdym kadrze jest kluczowe dla uzyskania profesjonalnych rezultatów w fotografii, a nieodpowiednie ustawienie źródła światła może zniweczyć wszystkie starania w zakresie kompozycji i wykonania zdjęcia.

Pytanie 27

Jakie właściwości użytkowe wielkoformatowego aparatu miechowego umożliwiają korygowanie zniekształceń perspektywicznych w fotografii budynków?

A. Rodzaj rejestrowanego obrazu

B. Wymienialne obiektywy

C. Kąt nachylenia czołówki i matówki

D. Wyciąg miecha

Pochyły czołówki i matówki w aparatach miechowych są naprawdę ważne, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię architektury. Dzięki nachylaniu czołówki można lepiej ustawić kąt obiektywu w stosunku do obiektu, co pomaga uniknąć zbieżnych linii na zdjęciach. Wiesz, jak to jest, kiedy aparat jest pod kątem i budynek wygląda jakby się ,,oddalał” z boku? To jest dokładnie ten efekt, który można wyeliminować! Na przykład, robiąc zdjęcia wieżowców, można uzyskać ładniejsze, prostsze linie, jeśli dobrze ustawi się czołówkę. To nie tylko wygląda lepiej, ale też pokazuje, że rozumiesz, jak działa fotografia architektoniczna. Warto też dodać, że pochyła matówka ułatwia kadrowanie i ostrzenie, co daje większą kontrolę nad tym, co w końcu trafia na zdjęcie. Z mojego doświadczenia, to naprawdę robi różnicę w jakości obrazów.

Pytanie 28

Na którym zdjęciu wyraźnie zaznaczona jest kompozycja symetryczna?

A. A.

B. B.

C. D.

D. C.

Wybór odpowiedzi A jest poprawny, ponieważ zdjęcie A prezentuje kompozycję symetryczną, która jest podstawowym elementem w architekturze i designie. Symetria w architekturze odnosi się do równowagi wizualnej, gdzie elementy po jednej stronie są lustrzanym odbiciem tych po drugiej stronie. W przypadku zdjęcia A zauważamy, że fasada budynku posiada centralnie umieszczone okno, otoczone przez symetryczne elewacje i detale architektoniczne. Przykłady zastosowania symetrii w architekturze obejmują klasyczne budowle, takie jak Panteon w Rzymie, gdzie symetria jest kluczowym elementem kompozycyjnym. Zastosowanie symetrii nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale także może wpływać na funkcjonalność przestrzeni. Dobrą praktyką w projektowaniu jest wykorzystanie symetrii dla stworzenia harmonijnego i przyjemnego w odbiorze środowiska, co jest szczególnie ważne w projektach budowlanych oraz urbanistycznych.

Pytanie 29

Drukując album fotograficzny najlepiej wybrać

A. papier offsetowy o gramaturze 120-170 g/m²

B. papier kredowy o gramaturze 80-100 g/m²

C. papier ryżowy o gramaturze 180-220 g/m²

D. papier bezkwasowy o gramaturze 250-300 g/m²

Wybór papieru do druku albumów fotograficznych jest istotny, a błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia właściwości materiałów. Papier kredowy o gramaturze 80-100 g/m², mimo że jest popularny w druku ulotek czy katalogów, nie nadaje się do albumów fotograficznych. Jest zbyt cienki, co sprawia, że zdjęcia mogą się łatwo uszkodzić, a ich jakość będzie gorsza. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że niższa gramatura to oszczędność, ale w rzeczywistości grozi to szybkim zniszczeniem albumu. Podobnie papier offsetowy o gramaturze 120-170 g/m², choć lepszy od kredowego, nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości, a jego struktura nie sprzyja reprodukcji intensywnych kolorów. Użytkownicy mogą mylnie przyjąć, że papier ryżowy o gramaturze 180-220 g/m², znany ze swojej elastyczności i lekkości, sprawdzi się w albumach, jednakże może nie być wystarczająco odporny na działanie światła i wilgoci, co prowadzi do szybszego blaknięcia zdjęć. Kluczowe w wyborze materiału jest zrozumienie, że albumy fotograficzne powinny być solidne, trwałe i estetyczne, co osiąga się jedynie poprzez zastosowanie odpowiednich standardów jakościowych. Właściwy dobór papieru ma kluczowe znaczenie dla zachowania wspomnień na długie lata, dlatego warto kierować się nie tylko ceną, ale przede wszystkim jakością i trwałością materiałów.

Pytanie 30

Który z wymienionych formatów plików graficznych pozwala na zapisanie animacji?

A. TIFF

B. PNG

C. GIF

D. PSD

Format GIF (Graphics Interchange Format) jest jednym z nielicznych formatów plików graficznych, który umożliwia zapisanie animacji. Dzięki temu, w jednym pliku można mieć sekwencję obrazów, które odtwarzane są w określonym czasie, tworząc wrażenie ruchu. To czyni go bardzo popularnym w Internecie, szczególnie w mediach społecznościowych oraz na stronach internetowych, gdzie krótkie animacje mogą przyciągać uwagę użytkowników. GIF-y wspierają maksymalnie 256 kolorów na obraz, co sprawia, że są idealne do prostych animacji, jak również do grafik z ograniczoną paletą barw. Warto zauważyć, że GIF-y są również szeroko stosowane do prezentacji prostych efektów wizualnych, jak przyciski, ikony czy emotikony. W kontekście standardów, GIF jest uznawany za jeden z podstawowych formatów w branży, zwłaszcza wśród designerów i twórców treści internetowych.

Pytanie 31

Który filtr powinien być użyty podczas kopiowania negatywu metodą subtraktywną, aby zlikwidować purpurową dominację występującą na kolorowej odbitce?

A. Purpurowy

B. Żółty

C. Niebieskozielony

D. Zielony

Użycie filtra purpurowego podczas kopiowania negatywu metodą subtraktywną jest kluczowe dla eliminacji purpurowej dominacji, która często pojawia się na barwnych odbitkach. W metodzie subtraktywnej, kolory są tworzone poprzez odejmowanie światła od białego, a każdy filtr działa jak swoisty 'odcień' pochłaniający określone długości fal świetlnych. Filtr purpurowy pochłania zielone światło, co przyczynia się do zneutralizowania nadmiaru purpury w obrazie. Przykładowo, jeśli negatyw ma dominującą purpurową tonację, zastosowanie filtra purpurowego podczas odbitki spowoduje, że obszary z nadmiarem zieleni zostaną przyciemnione, co skutkuje bardziej zrównoważonym kolorem odbitki. Jest to podejście zgodne z praktykami stosowanymi w tradycyjnej fotografii analogowej, gdzie precyzyjne dobranie filtrów jest niezbędne dla uzyskania pożądanych rezultatów kolorystycznych. Takie metody są szeroko opisywane w literaturze dotyczącej fotografii i reprodukcji barwnej, co czyni je standardem w branży.

Pytanie 32

Jaki obiektyw powinno się wykorzystać do fotografowania dużej części wnętrza z niewielkiej odległości?

A. Standardowy o ogniskowej 50 mm

B. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm

C. Długoogniskowy o ogniskowej 80 mm

D. Szerokokątny o ogniskowej 35 mm

Wybór obiektywów teleobiektywnych i standardowych do fotografii wnętrz jest niewłaściwy z kilku kluczowych powodów. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm, choć doskonały do fotografowania obiektów oddalonych, w przypadku pomieszczeń spowoduje, że fotograf nie będzie w stanie uchwycić szerszej perspektywy sceny. Takie obiektywy, z powodu wąskiego kąta widzenia, są bardziej odpowiednie do portretów lub zdjęć sportowych, gdzie izolacja subiektywna i kompozycja obiektu w większej odległości są kluczowe. Standardowy obiektyw o ogniskowej 50 mm, mimo że popularny, również nie zapewnia wystarczającej szerokości kadru w zamkniętych przestrzeniach. W kontekście wnętrz, może on ograniczać wizualizację rozkładu pomieszczenia, co jest kluczowe dla architektów oraz projektantów wnętrz, którzy chcą zaprezentować całość projektu. Długoogniskowy obiektyw o ogniskowej 80 mm, podobnie jak teleobiektyw, również nie jest odpowiedni do ujęć z bliska w małych przestrzeniach, ponieważ prowadzi do zniekształceń perspektywy oraz utraty kontekstu otoczenia. W praktyce, wszystkie te błędne wybory wynikają z niepełnego zrozumienia zjawiska perspektywy w fotografii oraz specyfiki obiektywów, co skutkuje rozczarowującymi efektami wizualnymi.

Pytanie 33

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Purpurowy.

B. Czerwony.

C. Niebieski.

D. Niebieskozielony.

Akurat wybór filtra niebieskozielonego do takiego zadania jest bardzo praktycznym i – moim zdaniem – najczęściej stosowanym rozwiązaniem w fotografii studyjnej, szczególnie jeśli chodzi o manipulowanie barwą obiektów na zdjęciu czarno-białym lub podczas pracy z efektami kolorystycznymi. Filtry niebieskozielone (czasem nazywane cyjanowymi) przepuszczają światło o barwie niebieskiej i zielonej, jednocześnie tłumiąc światło żółte i czerwone. W praktyce, gdy oświetlisz żółty obiekt światłem, które przechodzi przez filtr niebieskozielony, barwa tego obiektu na zdjęciu przesunie się właśnie w kierunku zieleni, bo żółty to miks czerwieni i zieleni – a filtr „wycina” czerwień. Fotografowie używają tej techniki na planach zdjęciowych, żeby kreatywnie zmieniać odczuwalną temperaturę barwową obiektów albo dopasowywać kolorystykę do zamysłu artystycznego. To rozwiązanie nie tylko zgodne z fizyką światła, ale także z klasycznymi zasadami korekcji barwnej. Warto pamiętać, że filtry barwne to narzędzia, które zmieniają sposób postrzegania koloru przez aparat lub film – to nie jest tylko zabawa, ale bardzo konkretna technika stosowana np. przy fotografii produktowej czy reklamowej, gdzie ważne jest, jak kolor będzie się prezentował na końcowym materiale. Jeżeli więc chcesz, żeby żółty obiekt wyglądał na zielony, zdecydowanie filtr niebieskozielony zadziała najlepiej – to wręcz podręcznikowy przykład zastosowania tego filtra.

Pytanie 34

Do drukowania z użyciem pigmentów stosuje się drukarkę

A. laserową

B. igłową

C. atramentową

D. sublimacyjną

Drukarka atramentowa wykorzystuje technikę drukowania opartą na pigmentach lub barwnikach, które są nanoszone na papier w postaci kropli. Pigmenty są stosowane w atramentach, aby uzyskać trwałe i odporne na blaknięcie wydruki, co czyni tę technikę idealną dla zastosowań profesjonalnych, takich jak drukowanie zdjęć czy grafik. Proces ten polega na wykorzystaniu głowic drukujących, które precyzyjnie aplikują atrament na powierzchnię. Wysoka jakość druku, możliwość uzyskania szerokiej gamy kolorów oraz zdolność do drukowania na różnych rodzajach papieru sprawiają, że drukarki atramentowe są powszechnie wykorzystywane w biurach oraz wśród artystów. W branży stosuje się standardy takie jak ISO 11798, które regulują odporność dokumentów na blaknięcie przez światło, co jest istotne dla długoterminowego archiwizowania wydruków. Ostatecznie, drukarki atramentowe z pigmentowymi atramentami są preferowane w przypadku, gdy jakość i trwałość są kluczowe.

Pytanie 35

Który modyfikator należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego, aby uzyskać efekt rozproszonego światła?

A. Blendę srebrną.

B. Blendę dyfuzyjną.

C. Strumienicę.

D. Wrota.

Wybór blendy srebrnej, strumienicy czy wrót, choć często spotykany w różnych typach fotografii, nie daje efektu miękkiego, rozproszonego światła, którego zwykle oczekuje się w studio przy zdjęciach portretowych czy produktowych. Blenda srebrna wręcz przeciwnie – odbija światło bardzo intensywnie, wzmacniając jego siłę oraz podbijając kontrast, przez co na twarzy modela mogą pojawić się bardzo wyraźne cienie i nieestetyczne połyski. Ten typ blendy jest fajny, gdy trzeba dodać blasku czy podbić światło w plenerze, jednak w studio, gdzie najczęściej kontrolujemy cały setup, zależy nam raczej na subtelności. Strumienica (czyli snoot) to modyfikator, który wręcz koncentruje światło na bardzo małym obszarze – pozwala uzyskać precyzyjny, punktowy strumień światła, często wykorzystywany do efektów specjalnych, podkreślania detali lub mocnych kontrastów, nie zaś do uzyskania miękkiego, łagodnego oświetlenia. Wrota natomiast umożliwiają kształtowanie i ograniczanie światła, sterując jego rozkładem na tle czy na modelu, ale nie mają właściwości rozpraszających. To raczej narzędzie do kontroli kierunku światła niż jego zmiękczania. Typowym błędem jest myślenie, że każdy modyfikator wpływa na miękkość światła – tymczasem tylko te, które rozpraszają światło (np. blendy dyfuzyjne, softboxy), realnie dają efekt subtelnego przejścia tonalnego i minimalizują ostre cienie. W praktyce, jeśli zależy nam na profesjonalnych, łagodnych portretach czy fotografii beauty, sięgnięcie po blendę dyfuzyjną jest zdecydowanie najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 36

Bracketing ekspozycji to technika polegająca na

A. naprzemiennym używaniu światła naturalnego i sztucznego

B. stosowaniu filtrów korekcyjnych do zmiany temperatury barwowej

C. wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi parametrami ekspozycji

D. wykorzystaniu kilku różnych obiektywów do tego samego ujęcia

Bracketing ekspozycji to technika, która polega na wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi ustawieniami ekspozycji. Dzięki temu fotograf ma możliwość uchwycenia idealnego momentu, gdy światło jest odpowiednio zbalansowane, co jest szczególnie przydatne w trudnych warunkach oświetleniowych. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografowanie krajobrazów, gdzie zmienne warunki atmosferyczne mogą wpłynąć na ekspozycję. Warto wiedzieć, że bracketing zdjęć można wykorzystać nie tylko do uzyskania lepszej ekspozycji, ale także do późniejszego łączenia zdjęć w postprodukcji, co jest podstawą techniki HDR (High Dynamic Range). W praktyce, fotograf ustawia aparat na statywie, wykonuje zdjęcia z różnymi czasami naświetlania (np. -1 EV, 0 EV, +1 EV), co pozwala na uchwycenie zarówno cieni, jak i jasnych partii obrazu. Ta metoda ma zastosowanie w wielu dziedzinach fotografii, w tym w fotografii produktowej oraz portretowej, gdzie precyzyjna kontrola nad światłem jest kluczowa.

Pytanie 37

Jaki symbol w aparatach cyfrowych wskazuje na tryb automatyki z wyborem czasu ekspozycji?

A. P

B. M

C. A

D. S

Wybór niepoprawnej odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące funkcji dostępnych w aparatach cyfrowych. Oznaczenie A odnosi się do trybu automatyki z preselekcją przysłony, co oznacza, że użytkownik ma możliwość ustawienia wartości przysłony, a aparat automatycznie dobiera czas otwarcia migawki. Ten tryb jest przydatny w sytuacjach, gdy priorytetem jest kontrola głębi ostrości, na przykład w portretach, gdzie ważne jest uzyskanie rozmytego tła. Z kolei M oznacza tryb manualny, w którym fotograf ma pełną kontrolę zarówno nad czasem otwarcia migawki, jak i przysłoną. Choć ten tryb zapewnia maksimum kreatywności, wymaga znacznej wiedzy o odpowiednich ustawieniach, co może być przytłaczające dla początkujących. Oznaczenie P wskazuje na tryb programowy, w którym aparat ustala zarówno czas, jak i przysłonę, co jest idealne dla amatorów, którzy chcą skupić się na kompozycji, zamiast na technicznych aspektach fotografowania. Użytkownicy mogą mylić te symboliki i ich funkcje, co prowadzi do frustracji podczas fotografowania, a w konsekwencji do nieoptymalnych wyników. Zrozumienie różnic między tymi trybami jest kluczem do efektywnego korzystania z aparatu i osiągania zamierzonych efektów.

Pytanie 38

W jakich warunkach oświetleniowych należy przeprowadzać obróbkę materiałów negatywowych o panchromatycznym uczuleniu?

A. W świetle czerwonym

B. W całkowitej ciemności

C. W świetle niebieskim

D. W świetle żółtym

Obróbka materiałów negatywowych o uczuleniu panchromatycznym musi być realizowana w zupełnej ciemności, ponieważ panchromatyczne emulsje są wrażliwe na pełne spektrum światła widzialnego. Działanie jakiegokolwiek światła może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych, co skutkuje zniekształceniem obrazu i utratą szczegółów. W praktyce, negatywy panchromatyczne są często wykorzystywane w fotografii artystycznej oraz w produkcji filmowej, gdzie precyzja odwzorowania kolorów i detali jest kluczowa. Zasady dotyczące pracy w ciemności są zgodne z normami ISO 12332 oraz ISO 16067, które podkreślają znaczenie minimalizacji ekspozycji na światło w procesie obróbki. Właściwe przygotowanie pomieszczenia do obróbki, zaopatrzenie się w ciemne materiały i stosowanie czerwonych lub pomarańczowych filtrów do oświetlenia, jeżeli to konieczne, są częścią dobrych praktyk w tej dziedzinie. Przykładowo, w laboratoriach fotograficznych często stosuje się ciemnie z odpowiednią wentylacją i wyposażeniem, aby zapewnić idealne warunki do pracy z materiałami wrażliwymi na światło.

Pytanie 39

W celu zrobienia zdjęcia pokazującego 3/4 postaci ludzkiej w kadrze do kolan użyto planu

A. totalny

B. amerykański

C. średni

D. pełny

Odpowiedź 'amerykański' to strzał w dziesiątkę. Ten plan, znany też jako plan do kolan, pokazuje postać od stóp do głowy, ale tak, że widzimy ją od kolan w górę. Takie ujęcie często zobaczymy w filmach albo w portretach, bo świetnie oddaje emocje i dynamikę. Gdy postać wchodzi do sceny lub ma interakcję z otoczeniem, to właśnie ten plan robi robotę. Trzeba umieć dobrze kadrować i znać zasady kompozycji, na przykład regułę trzecich, żeby ujęcia były estetyczne i harmonijne. Dla filmowców i fotografów plan amerykański to absolutna podstawa, którą warto znać.

Pytanie 40

Jaką lampę oświetleniową należy wybrać do zapewnienia równomiernego oświetlenia dużego obiektu za pomocą światła rozproszonego?

A. Błyskową z wrotami

B. Błyskową z softboksem

C. Światła ciągłego z reflektorem

D. Światła ciągłego z tubusem

Błyskowa lampa z softboksem to najlepsze rozwiązanie do równomiernego oświetlenia dużego obiektu światłem rozproszonym. Softboksy są konstrukcją, która pozwala na rozprzestrzenienie światła, co minimalizuje cienie i zapewnia jednolite oświetlenie. Używanie błyskowych źródeł światła powoduje, że możemy uzyskać bardzo wysoką moc błysku, a dzięki softboksowi, światło staje się łagodniejsze i bardziej naturalne. Jest to szczególnie ważne w fotografii portretowej, produktowej czy też w przypadku oświetlania dużych scen. W praktyce, softboksy są wykorzystywane w studio fotograficznym oraz w warunkach zewnętrznych, gdzie wymagane jest oświetlenie o wysokiej jakości. Warto także zwrócić uwagę na różnorodność rozmiarów softboksów, co pozwala na dostosowanie ich do konkretnych potrzeb. Standardy branżowe podkreślają, że równomierne oświetlenie przyczynia się do uzyskania lepszej jakości obrazu oraz umożliwia łatwiejszą postprodukcję, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej