Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 10:15
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 10:31

Egzamin niezdany

Wynik: 15/40 punktów (37,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Prawidłowa kolejność etapów w procesie obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego to

A. wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

B. przerywanie, wywoływanie, utrwalanie, płukanie

C. wywoływanie, utrwalanie, przerywanie, płukanie

D. utrwalanie, wywoływanie, przerywanie, płukanie

Analizując inne proponowane odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich zawiera istotne błędy merytoryczne, które mogą prowadzić do nieodpowiednich wyników w procesie obróbki chemicznej. Przykładowo, utrwalanie zaraz po wywoływaniu bez zastosowania przerywania może skutkować zbyt intensywnym rozwinięciem obrazu, co z kolei prowadzi do jego zniekształcenia. Utrwalacz działa na materiał światłoczuły, stabilizując obraz, ale wymaga wcześniejszego zatrzymania reakcji wywoływania, aby nie zaszkodzić detalom. Kolejną nieprawidłowością jest przerywanie przed wywoływaniem – nie ma sensu zatrzymywać reakcji, jeśli obraz jeszcze nie został ujawniony. To błędne podejście prowadzi do błędnych wniosków o możliwości uzyskania jakiegokolwiek obrazowania. Z perspektywy praktycznej, wszystkie te etapy są ze sobą w ścisłej relacji, a kolejność ich wykonywania jest ściśle związana z osiągnięciem pożądanych efektów. Niewłaściwe przeprowadzenie choćby jednego z tych etapów może doprowadzić do nieczytelnych lub całkowicie zniszczonych negatywów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, że nie tylko same chemikalia, ale również kolejność ich użycia ma kluczowe znaczenie w procesie obróbki materiałów fotograficznych.

Pytanie 2

Którą część aparatu fotograficznego można czyścić za pomocą zwykłej szmatki z detergentem?

A. Soczewkę.

B. Lustro.

C. Migawkę.

D. Korpus.

Korpus aparatu to ta część, którą najczęściej dotykasz i która, no nie ma co ukrywać, najłatwiej łapie kurz, odciski palców czy nawet ślady po małych zachlapaniach. Dlatego właśnie w praktyce branżowej przyjęło się, że do jego czyszczenia można spokojnie użyć zwykłej, lekko zwilżonej szmatki z odrobiną delikatnego detergentu. Mówię tu raczej o płynach do mycia naczyń czy neutralnych środkach, nie żadnych agresywnych żrących chemikaliach – to ważne! Takie podejście wynika z faktu, że korpusy są najczęściej wykonane ze stopów metali, tworzyw sztucznych lub gumowanych materiałów, które są odporne na delikatne środki czystości. Z mojego doświadczenia warto po czyszczeniu korpusu przetrzeć go jeszcze suchą, czystą ściereczką z mikrofibry, żeby nie zostawić smug. Wiadomo, elektronika w środku nie lubi wilgoci, więc nie ma co przesadzać z ilością wody – to podstawowy standard nawet w instrukcjach obsługi Markowych aparatów typu Canon czy Nikon. Nigdy nie czyści się w ten sposób wrażliwych elementów optycznych czy mechanicznych (o tym za chwilę), ale korpus jak najbardziej można, a czasem nawet trzeba – szczególnie, gdy mocno eksploatujesz sprzęt w plenerze czy studiu. Osobiście uważam, że regularne dbanie o czystość korpusu przedłuża żywotność sprzętu i poprawia komfort pracy. Oczywiście, nie ma co szorować z całej siły – delikatność to podstawa. W branży podkreśla się, że czysty korpus to też dobra wizytówka profesjonalisty.

Pytanie 3

Najnowszym trendem w druku fotograficznym jest technologia

A. druku termotransferowego z powłoką ochronną utwardzaną laserowo

B. wydruku holograficznego na specjalnych papierach dwustronnych

C. druku UV na różnorodnych podłożach z wykorzystaniem atramentów utwardzanych promieniowaniem

D. wykorzystania nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych

Wydruk holograficzny na specjalnych papierach dwustronnych to technologia, która w rzeczywistości nie jest powszechnie stosowana w druku fotograficznym. Holografia, choć fascynująca, polega na rejestracji i reprodukcji obrazu w trzech wymiarach, co jest znacznie bardziej skomplikowane od tradycyjnego druku i wymaga zaawansowanego sprzętu oraz technik. Nie jest to technologia, która zyskałaby popularność w codziennym druku, ze względu na jej złożoność i wysokie koszty produkcji. Wydruki holograficzne są zazwyczaj stosowane w zastosowaniach zabezpieczających, takich jak hologramy na dokumentach tożsamości czy opakowaniach produktów, a nie w standardowym druku fotograficznym. Z kolei wykorzystanie nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych to podejście, które również nie jest podstawą nowoczesnego druku fotograficznego. Nanotechnologia w tej formie jest wciąż w fazie badań i nie znalazła szerokiego zastosowania w praktyce. Użycie srebra w druku może wiązać się z problemami kosztowymi oraz z ekologicznymi, które są kluczowe w obecnych standardach produkcji. Druk termotransferowy z powłoką ochronną utwardzaną laserowo to także nie ta droga. Choć druk termotransferowy jest popularny, jego zastosowanie w kontekście ochrony wydruków nie jest najefektywniejsze. Właściwie utwardzanie laserowe nie jest standardem w tej technologii, dokładając do tego problemy z jakością i trwałością wydruków. Właściwe zrozumienie tych technologii i ich zastosowanie jest kluczowe dla skutecznego i profesjonalnego druku fotograficznego.

Pytanie 4

Do wykonywania zdjęć w podczerwieni wskazane jest zastosowanie filtru

A. polaryzacyjnego.

B. UV

C. IR

D. neutralnego.

Filtr IR, czyli filtr podczerwieni, to podstawowe narzędzie używane przez fotografów do wykonywania zdjęć w zakresie promieniowania podczerwonego. Działa on w ten sposób, że przepuszcza tylko światło podczerwone, a blokuje światło widzialne. Dzięki temu na matrycę aparatu padają wyłącznie fale z zakresu IR, co pozwala uzyskać zupełnie inne efekty wizualne niż w klasycznej fotografii. Na przykład liście drzew na takich zdjęciach mogą wyglądać jak pokryte śniegiem, woda staje się czarna, a niebo ma bardzo głęboki, kontrastowy odcień. Tego typu fotografie są szeroko wykorzystywane w badaniach roślinności, analizie krajobrazu, a nawet w kryminalistyce czy archeologii. Moim zdaniem każdy, kto choć raz próbował zrobić zdjęcie w podczerwieni zwykłym aparatem bez filtra IR, widział, że efekt jest mizerny – zdjęcia wychodzą szare, bez charakterystycznego efektu „fałszywej bieli” i kontrastów właściwych dla podczerwieni. Branża zaleca stosowanie filtrów IR o różnych progach przepuszczalności (np. 720nm, 850nm) w zależności od zastosowania i preferowanego efektu. Często spotyka się też modyfikowane aparaty, w których usuwany jest fabryczny filtr blokujący IR, ale profesjonalnie i bezpiecznie lepiej korzystać z dedykowanych filtrów nakręcanych na obiektyw. To nie tylko kwestia efektu wizualnego, ale i poprawnej techniki – filtr IR pozwala uzyskać powtarzalne, profesjonalne rezultaty i jest absolutną podstawą, jeśli ktoś chce poważnie wejść w świat fotografii IR.

Pytanie 5

W celu doświetlenia wąskiego fragmentu fotografowanej sceny ukierunkowaną wiązką światła należy użyć

A. blendy.

B. softboxu.

C. parasolki.

D. strumienicy.

W fotografii światło jest kluczowe, ale równie ważna jest precyzja w jego modelowaniu. Wiele osób myli funkcje różnych modyfikatorów, przez co łatwo się pogubić przy wyborze odpowiedniego narzędzia do doświetlenia wąskiego wycinka sceny. Blenda jest bardzo przydatna, ale jej głównym zadaniem jest odbijanie i rozpraszanie światła – nie skupianie go w wąski snop. Najczęściej stosuje się ją, kiedy chcemy doświetlić obszary cienia, zmiękczyć światło czy wprowadzić delikatne rozświetlenie, na przykład podczas plenerów lub zdjęć portretowych. Softbox natomiast ma za zadanie zmiękczyć i równomiernie rozproszyć światło, co świetnie sprawdza się przy portretach czy fotografii produktowej – daje łagodne cienie, ale zupełnie nie nadaje się do precyzyjnego oświetlania małych fragmentów. Podobnie parasolka – odbiciowa czy transparentna – mocno rozprasza światło, dzięki czemu zdjęcia są bardziej miękkie i naturalne, ale znowu: nie da się nią uzyskać ostro zarysowanego, wąskiego strumienia światła. To wszystko są narzędzia do pracy z dużymi powierzchniami i do ogólnego zmiękczania światła. Typowym błędem jest mylić „doświetlenie” z „precyzyjnym skupieniem wiązki”. W rzeczywistości, jeżeli zależy nam na silnym skupieniu światła – tak, żeby podkreślić np. jakiś detal na portrecie czy wydobyć konkretny fragment produktu – jedynym właściwym wyborem jest strumienica (snoot), która umożliwia kontrolę kierunku i szerokości wiązki w sposób nieosiągalny dla innych modyfikatorów. W fotografii studyjnej to podstawowe narzędzie każdego, kto chce pracować ze światłem jak chirurg z laserem, a nie jak malarz z pędzlem.

Pytanie 6

Czy osoba fotografowana może sprzeciwić się publikacji zdjęcia z jej wizerunkiem?

A. Może, pod warunkiem określenia przyczyny na piśmie.

B. Może, bez podania przyczyny.

C. Może, pod warunkiem określenia przyczyny ustnie.

D. Nie może się sprzeciwić.

Wielu osobom wydaje się, że skoro zrobili komuś zdjęcie – na przykład na imprezie czy w miejscu publicznym – to mogą je publikować bez żadnych ograniczeń. To jest dość powszechny błąd myślowy, który wynika z mieszania pojęć prawa autorskiego z prawem do wizerunku. Prawda jest taka, że nawet jeśli jesteś autorem zdjęcia, to nie zawsze możesz je legalnie opublikować. Wizerunek człowieka jest chroniony ustawowo i każda osoba ma prawo decydować, czy chce być upubliczniona, czy nie. Nie jest też tak, że wyrażenie sprzeciwu musi być jakoś specjalnie uzasadnione – prawo nie wymaga od fotografowanego podawania przyczyny, ani tym bardziej robienia tego na piśmie czy ustnie z uzasadnieniem. Takie formalności byłyby nie tylko niepraktyczne, ale wręcz utrudniałyby korzystanie z przysługujących praw. W rzeczywistości, jeśli ktoś powie po prostu „nie chcę, żeby publikować moje zdjęcie” – to tyle wystarczy, bez tłumaczenia się czy przedstawiania powodów. Uważam, że wiele nieporozumień wynika z niezrozumienia tej różnicy – nie chodzi tutaj o jakąś szczególną ochronę osoby publicznej czy prywatnej, tylko o uniwersalne prawo każdego człowieka. Nie można zapominać, że nawet zgoda udzielona wcześniej może być cofnięta – i ponownie, bez konieczności tłumaczenia się. Z perspektywy praktycznej każdy fotograf, grafik czy wydawca powinien znać i przestrzegać tych zasad, bo ich nieprzestrzeganie może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, a nawet utraty reputacji. W środowisku zawodowym szanuje się takie podejście, bo świadczy ono o profesjonalizmie i empatii. Podsumowując, publikacja cudzego wizerunku bez zgody jest ryzykowna i niezgodna z prawem, a formalizowanie sprzeciwu czy oczekiwanie uzasadnienia nie ma podstawy ani w przepisach, ani w zdrowym rozsądku.

Pytanie 7

Utworzenie zdjęcia panoramicznego, fotografii w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji możliwe jest w programie

A. Adobe Photoshop.

B. Adobe Lightroom.

C. Paint.

D. Gimp.

Wybierając narzędzie do profesjonalnej obróbki fotografii, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każdy popularny program graficzny da sobie radę z zaawansowanymi zadaniami. Paint, choć znany chyba każdemu od dzieciństwa, to bardzo proste narzędzie – tu nie ma mowy o łączeniu zdjęć w panoramę, generowaniu HDR-ów czy automatyzacji zadań typu stykówka. To raczej program do szkicowania lub bardzo podstawowej edycji, bardziej do rysowania niż fotografii. Gimp rzeczywiście oferuje sporo funkcji i jest często polecany jako darmowa alternatywa dla Photoshopa, ale jego obsługa zaawansowanych operacji, takich jak składanie HDR czy panoram, bywa mocno ograniczona i niewygodna – większość takich zadań trzeba robić ręcznie lub korzystać z wtyczek, które nie zawsze działają przewidywalnie. Animacje w Gimpie też robi się trochę „na około”. Lightroom to wyśmienite narzędzie do wywoływania RAW-ów i zarządzania dużą biblioteką zdjęć, ale nie obsługuje tworzenia animacji ani zaawansowanego składania panoram (te funkcje są, ale nie aż tak rozbudowane i wszechstronne jak w Photoshopie). Lightroom nie wygeneruje też stykówki w rozumieniu klasycznego wydruku kontaktowego czy animacji poklatkowej. Takie nieporozumienie wynika często z utożsamiania popularności programu z jego możliwościami lub z chęci pracy na darmowych narzędziach, które jednak mają swoje ograniczenia. W praktyce, jeśli ktoś chce wykonywać te wszystkie operacje – panoramy, HDR, animacje i stykówki – to tylko Photoshop pozwoli zrobić to na profesjonalnym poziomie, bez zbędnego kombinowania i kompromisów jakościowych. To narzędzie jest po prostu standardem w branży i żaden z wymienionych konkurentów nie dorównuje mu pod względem wszechstronności i integracji funkcji.

Pytanie 8

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 1:0

B. 1:2

C. 1:1

D. 2:1

Odpowiedzi inne niż 1:1 są nieprawidłowe, ponieważ zakładają one niesłusznie, że skala kopiowania może być zmieniana w taki sposób, aby uzyskać odbitki o innej wielkości. Odpowiedzi takie jak 2:1 czy 1:2 sugerują, że podczas kopiowania można powiększać lub pomniejszać obraz, co jest niezgodne z zasadami kopiowania stykowego. W technice tej kluczowym aspektem jest zachowanie oryginalnych proporcji negatywu, co oznacza, że każda zmiana skali prowadzi do zniekształcenia obrazu. Ponadto, koncepcja skali 1:0, która sugeruje, że odbitka jest 'większa niż oryginał', jest sprzeczna z ideą kopiowania stykowego, gdzie nie dochodzi do zwiększania formatu. Typowym błędem myślowym jest mylenie przeznaczenia kopiowania stykowego z innymi technikami, takimi jak powiększanie, które zastosowano w obróbce zdjęć. Warto również zauważyć, że w praktyce fotograficznej i filmowej precyzyjne odwzorowanie detali jest nie tylko kwestią estetyki, ale również standardów jakości, które są niezbędne do zachowania autentyczności dzieł wizualnych.

Pytanie 9

Na testowym zdjęciu zauważono, że zanieczyszczenia matrycy są widoczne w prawym górnym rogu obrazu. Podczas czyszczenia matrycy konieczne jest usunięcie zanieczyszczeń z tego rogu

A. lewego dolnego

B. lewego górnego

C. prawego górnego

D. prawego dolnego

Wybór innych lokalizacji do czyszczenia matrycy jest błędny, ponieważ nie uwzględnia precyzyjnego opisu miejsca, z którego należy usunąć zabrudzenia. Na przykład, wskazanie prawego dolnego rogu lub lewego dolnego rogu jako miejsc do czyszczenia nie rozwiązuje problemu, ponieważ nie odnosi się do rzeczywistej lokalizacji zabrudzenia. Zabrudzenia matrycy są specyficzne i ich usunięcie powinno następować bezpośrednio z miejsca, gdzie zostały zauważone. Często zdarza się, że osoby czyszczące matryce w niewłaściwy sposób zamiast zwrócić uwagę na dokładną lokalizację zabrudzeń, koncentrują się na ogólnym czyszczeniu całej powierzchni, co może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak dodatkowe zarysowania czy uszkodzenia. Ponadto, niektóre metody czyszczenia, takie jak używanie nieodpowiednich środków chemicznych, mogą zniszczyć powłokę matrycy, co z kolei wpływa na jakość zdjęć. Właściwe podejście do czyszczenia matrycy powinno zawsze bazować na dokładnej diagnozie lokalizacji zabrudzenia oraz zastosowaniu odpowiednich technik czyszczenia, które minimalizują ryzyko uszkodzeń. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla zachowania sprzętu w dobrym stanie i uzyskania najlepszych rezultatów fotograficznych.

Pytanie 10

W fotografii krajobrazowej, gdy zakres tonalny rejestrowanej sceny przewyższa możliwości sensora aparatu (nie jest możliwe jednoczesne uchwycenie w sposób poprawny jasnego nieba oraz ciemnego krajobrazu poniżej linii horyzontu), wskazane jest użycie filtru

A. korekcyjnego niebieskozielonego

B. połówkowego szarego

C. polaryzacyjnego

D. połówkowego niebieskiego

Filtr połówkowy szary jest narzędziem niezwykle ważnym w fotografii krajobrazowej, zwłaszcza w sytuacjach, gdy występuje znaczna różnica w jasności między niebem a ziemią. Działa on na zasadzie stopniowego przyciemnienia, co pozwala na równomierne zarejestrowanie zarówno jasnych, jak i ciemnych obszarów zdjęcia. Dzięki zastosowaniu filtra połówkowego szarego, można skutecznie zredukować prześwietlenie jasnego nieba, co z kolei pozwala na uchwycenie detali w ciemniejszych częściach krajobrazu. W praktyce, dla fotografów, którzy chcą uchwycić panoramę górską w zachodzącym słońcu, filtr ten umożliwia zbalansowanie tonalne zdjęcia, co skutkuje lepszymi, bardziej zrównoważonymi obrazami. Dodatkowo, użycie takiego filtra jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają jego stosowanie w trudnych warunkach oświetleniowych, aby uzyskać zdjęcia o wyższej jakości i bardziej naturalnych kolorach.

Pytanie 11

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i brązowy.

B. Błękitny i granatowy.

C. Pomarańczowy i zielony.

D. Zielony i czerwony.

Wiele osób myli chłodne i ciepłe barwy, przez co często do zimnej tonacji wybierane są kolory, które w rzeczywistości nie mają z nią nic wspólnego. Przykładowo, zielony bywa postrzegany jako chłodny, ale tak naprawdę wszystko zależy od jego odcienia – jeśli przechyla się w stronę żółci, staje się cieplejszy. Czerwony to już klasyka ciepłych barw, symbolizuje ogień, energię i pasję, więc zestawianie go z zielonym nie daje efektu zimnej kompozycji. Podobnie jest z pomarańczowym i brązowym – oba te kolory leżą po ciepłej stronie koła barw i są typowe dla jesiennych krajobrazów, raczej kojarzą się z przytulnością i ciepłem niż z chłodem. W praktyce projektowej, wybierając takie kolory do wizualizacji chłodu lub świeżości, można łatwo wprowadzić odbiorcę w błąd, bo nie wywołają oczekiwanego efektu. Z mojego doświadczenia wynika, że to jeden z najczęstszych błędów początkujących grafików – patrzą bardziej na osobiste skojarzenia niż na realne zasady teorii barw. Standardy branżowe, na przykład Adobe Color Wheel czy wytyczne dotyczące brandingu, wyraźnie rozróżniają barwy ciepłe i chłodne – chłodne to odcienie niebieskiego, fioletu oraz zimna zieleń. Wszystkie odpowiedzi zawierające pomarańczowy, brązowy czy czerwony niestety nie dadzą efektu zimnej tonacji, nawet jeśli użyjesz ich w minimalnych ilościach. Warto też pamiętać, że dobór barw wpływa nie tylko na estetykę, ale i na postrzeganie marki czy produktu, dlatego tak ważne jest stosowanie zasad teorii barw w praktyce, a nie opieranie się na subiektywnych wyobrażeniach.

Pytanie 12

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" szybko poruszającego się pojazdu, należy ustawić czas naświetlania na wartość

A. 1/15 s

B. 1/80 s

C. 1/500 s

D. 1/30 s

Jak wybierzesz dłuższy czas naświetlania, jak 1/15 s, 1/30 s czy 1/80 s, to pojawią się poważne problemy z rozmyciem obrazu. To szczególnie widać, gdy rejestrujesz szybko poruszające się obiekty, jak samochody. Takie czasy naświetlania są za długie, żeby uchwycić detale w ostrości. Przy tych ustawieniach obraz będzie rozmazany, bo ruch obiektu podczas naświetlania przekracza możliwości aparatu. W sumie to mit, że dłuższy czas naświetlania doda dynamiki zdjęciu. W rzeczywistości, traci się szczegóły i ostrość. Zamiast tego, dla uzyskania efektu zamrożenia ruchu, lepiej postawić na krótkie czasy ekspozycji. Profesjonaliści często korzystają z czasów w zakresie od 1/250 s do 1/2000 s, w zależności od tego, jak szybko porusza się obiekt. To pokazuje, jak ważne jest precyzyjne dopasowanie parametrów do sytuacji.

Pytanie 13

Której czynności nie można wykonać w programie Adobe Photoshop?

A. Rasteryzacji warstwy tekstowej.

B. Wypełnienia zaznaczenia.

C. Trasowania mapy bitowej.

D. Obrysowania zaznaczenia.

Trasowanie mapy bitowej to proces charakterystyczny głównie dla programów do grafiki wektorowej, takich jak Adobe Illustrator czy CorelDRAW. Photoshop, choć potężny w obróbce obrazów rastrowych i posiadający narzędzia wektorowe (np. pióro czy kształty), nie umożliwia bezpośredniego trasowania bitmapy, tzn. nie przekształca automatycznie obrazu rastrowego w obiekty wektorowe. W praktyce oznacza to, że jeśli mamy zdjęcie czy rysunek w postaci bitmapy, Photoshop pozwoli nam je poprawiać, malować, retuszować, nawet zamieniać pojedyncze elementy na kształty, ale nie wygeneruje wektorowych ścieżek odpowiadających całemu obrazkowi tak, jak to robi np. funkcja 'Image Trace' w Illustratorze. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób próbuje takiej konwersji właśnie w Photoshopie, ale kończy się to na ręcznym rysowaniu ścieżek lub eksportowaniu do programów wektorowych. Standardy branżowe wyraźnie rozdzielają funkcje programów rastrowych i wektorowych – Photoshop jest liderem w pracy nad bitmapą, ale trasowanie pozostaje domeną narzędzi wektorowych. Dlatego też, jeśli ktoś chce uzyskać profesjonalny, skalowalny kontur grafiki, powinien sięgnąć po odpowiednie oprogramowanie wektorowe. Photoshop świetnie sobie radzi z wypełnieniami zaznaczeń, obrysowywaniem czy rasteryzacją warstw tekstowych, ale trasowania bitmapy w nim po prostu nie znajdziesz.

Pytanie 14

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

B. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym

C. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym

D. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

Pomiar światła w fotografii to zagadnienie, które wymaga zrozumienia zasad działania różnych typów światłomierzy oraz ich zastosowań. W przypadku użycia pryzmatu światłomierzem zewnętrznym, pomiar światła dokonuje się niezależnie od obiektywu, co wprowadza dodatkowe zmienne i ograniczenia. Taki sposób pomiaru może być mniej precyzyjny, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków światłocienia, które mogą występować przy fotografowaniu przez obiektyw. Zewnętrzne światłomierze są przydatne w specyficznych sytuacjach, na przykład w studiu fotograficznym, ale nie są optymalnym rozwiązaniem w dynamicznych warunkach, gdzie zmiany w oświetleniu mogą być nagłe. Podobnie, pomiar bezpośredni światłomierzem zewnętrznym nie uwzględnia wpływu obiektywu na światło, co może prowadzić do nieprawidłowej ekspozycji. Wizjer światłomierza wbudowanego w aparat, mimo że dostarcza informacji o ekspozycji, nie ma możliwości pomiaru światła w kontekście rzeczywistej sceny, co może skutkować błędnymi ustawieniami. Błędem jest także mylenie pojęcia różnych typów pomiaru, ponieważ każdy z nich ma swoje ograniczenia i zastosowania. Właściwe podejście do pomiaru światła polega na rozumieniu, kiedy i jak stosować system TTL oraz jakie sytuacje wymagają użycia innych metod pomiarowych. Kluczowe w fotografii jest umiejętne dostosowanie narzędzi do specyficznych warunków, co pozwala uzyskać najlepsze efekty w trakcie rejestracji obrazu.

Pytanie 15

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. górno-bocznego.

B. górnego.

C. tylnego.

D. przedniego.

Wybór oświetlenia górnego, górno-bocznego lub przedniego jest nieprawidłowy, ponieważ każde z tych źródeł światła tworzy zupełnie inny efekt wizualny. Oświetlenie górne zazwyczaj powoduje cienie na twarzy lub obiekcie, co może prowadzić do niekorzystnego przedstawienia detali, szczególnie w portretach. Użycie górno-bocznego światła może prowadzić do nadmiernego podkreślenia faktur, co w niektórych przypadkach może być pożądane, ale nie jest zgodne z zamysłem oświetlenia tylnego, które ma na celu stworzenie efektu halo lub konturowania obiektu. Natomiast przednie oświetlenie, chociaż pozwala na równomierne oświetlenie obiektu, często usuwa głębię i trójwymiarowość fotografii, co jest przeciwieństwem efektu, jaki można uzyskać przy oświetleniu tylnym. Kluczowym błędem myślowym przy wyborze niewłaściwego oświetlenia jest brak zrozumienia, w jaki sposób różne kierunki światła wpływają na percepcję obiektu. Fotografowie powinni być świadomi, że każdy typ oświetlenia ma swoje unikalne właściwości, które mogą całkowicie zmienić odbiór obrazu. Dlatego ważne jest, aby przed podjęciem decyzji o rodzaju oświetlenia, przeanalizować zamierzony efekt i charakterystykę obiektu, co zapewni lepsze rezultaty wizualne.

Pytanie 16

Aby uzyskać na fotografiach efekt zamrożenia ruchu podczas robienia zdjęć sportowcom, najlepiej wykorzystać czas naświetlania

A. 1/250 s

B. 1/60 s

C. 1/125 s

D. 1/30 s

Wybór czasów naświetlania takich jak 1/60 s, 1/125 s czy 1/30 s jest niewłaściwy w kontekście uzyskiwania efektu zatrzymania ruchu w dynamicznych scenach sportowych. Czas 1/60 s jest szczególnie długi jak na warunki sportowe, co prowadzi do znacznego rozmycia ruchu, przez co uzyskane zdjęcia będą mało wyraźne. Tego rodzaju długi czas naświetlania sprzyja również ryzyku wprowadzenia drgań, co w efekcie przyczynia się do pogorszenia jakości zdjęcia. Z kolei czas 1/125 s, choć lepszy niż 1/60 s, nadal może być niewystarczający do uchwycenia szybkich akcji, gdzie na przykład sportowiec porusza się z dużą prędkością. W takich warunkach, drobne ruchy mogą być niewłaściwie zarejestrowane, co skutkuje nieostrością obrazu. Ostatecznie, czas 1/30 s jest rażąco niewłaściwy, gdyż jest zbyt długi, co w praktyce skutkuje poważnymi problemami z uchwyceniem wyrazistych detali w ruchu. Kluczowym błędem jest nieświadomość znaczenia dostosowania czasu naświetlania do prędkości i dynamiki obiektu, co jest fundamentem dobrej praktyki w fotografii sportowej. Doświadczeni fotografowie wiedzą, że użycie odpowiednich parametrów ekspozycji jest niezbędne, aby uchwycić każdy detal akcji, a odpowiedni czas naświetlania to kluczowy element tej układanki.

Pytanie 17

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. Corel Photo-Paint

B. AvancePaint

C. PhotoFiltre Studio

D. Adobe Photoshop

Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to uznane programy do obróbki grafiki rastrowej, ale obydwa należą do kategorii oprogramowania komercyjnego. Zarówno Corel, jak i Adobe wymagają zakupu licencji – w praktyce to często droga inwestycja, szczególnie dla uczniów czy początkujących grafików. Wiele osób myli wersje testowe, które są dostępne za darmo przez określony czas, z licencją freeware, czyli darmową na zawsze. To dość powszechne nieporozumienie, bo firmy chętnie oferują triale, żeby zachęcić do zakupu pełnej wersji, ale nie można tego traktować jako pełnoprawny freeware. Z kolei PhotoFiltre Studio teoretycznie wygląda na mniej zaawansowaną opcję, ale on także jest płatny. Darmowa jest tylko uproszczona wersja PhotoFiltre, a „Studio” wymaga już opłaty licencyjnej, co bywa mylące dla niektórych użytkowników. Typowy błąd to utożsamianie dostępności programu do pobrania z jego darmowym charakterem – nie każdy soft, który można pobrać, jest legalnie darmowy do użytku. W środowiskach szkolnych i edukacyjnych bardzo się podkreśla, że korzystanie z freeware jest nie tylko kwestią oszczędności, ale i bezpieczeństwa prawnego. W tym pytaniu właśnie AvancePaint spełnia wszystkie kryteria freeware, co z mojego doświadczenia bywa często pomijane – zwłaszcza, że nie jest tak rozreklamowany jak większe marki. W praktyce, wybierając oprogramowanie, zawsze warto przeczytać warunki licencji, niezależnie od popularności programu czy tego, skąd można go pobrać. Pozwoli to uniknąć niepotrzebnych problemów prawnych i finansowych, a przy okazji daje solidną podstawę do dalszego rozwoju w dziedzinie grafiki komputerowej.

Pytanie 18

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 600 PPI

B. 300 PPI

C. 75 PPI

D. 150 PPI

Wybór 75 PPI jako rozdzielczości do skanowania to nie jest najlepszy pomysł. To za niska wartość, żeby uzyskać porządną jakość druku. Chociaż, kto nie ma takich doświadczeń, może sobie pomyśleć, że to wystarczy, to przy druku zdjęć 10 x 15 cm jakość będzie niszcząca, bo obrazy mogą być rozmyte i nieczytelne. Praktycznie potrzebujesz przynajmniej 150 PPI, żeby obraz był sensowny, co jest standardem w branży fotograficznej. W przypadku 300 PPI to też można powiedzieć, że to przesada, bo chociaż jakość jest świetna, to nie ma sensu skanować takiego formatu w takiej rozdzielczości, bo pliki będą ogromne a różnicy w jakości prawie nie zauważysz. A 600 PPI? No, to już totalny overkill, bo prowadzi do problemów z zarządzaniem danymi i przechowywaniem. Warto zrozumieć, jaka rozdzielczość jest właściwa do skanowania zdjęć, bo to ma realny wpływ na to, jak to potem wygląda i jak efektywnie można to wykorzystać.

Pytanie 19

Jakiego narzędzia w programie graficznym użyjesz do skopiowania części obrazu w celu jego lokalnej rekonstrukcji?

A. Wiader

B. Smużenia

C. Stempla

D. Gąbki

Stempel w programach graficznych, jak Photoshop, jest mega ważny, jeśli chodzi o powielanie różnych części obrazu. Dzięki niemu możemy reanimować zdjęcia, bo działa tak, że bierze teksturę z jednego miejsca i przenosi ją w inne. To świetne do poprawiania fotek, usuwania niedociągnięć czy odbudowywania brakujących fragmentów. Na przykład, można użyć tego narzędzia, żeby wymazać coś, co nam nie pasuje, albo uzupełnić luki w obrazie, co przydaje się zwłaszcza w portretach i krajobrazach. Dobrze jest też bawić się różnymi rozmiarami i twardościami pędzla – wtedy efekty wyglądają bardziej naturalnie. Kiedy korzystasz ze stempla, musisz mieć na uwadze, z jakiego miejsca kopiujesz teksturę oraz umieć dostosować ustawienia, żeby wszystko ze sobą pięknie współgrało. Taka technika może naprawdę poprawić jakość wizualną twojej pracy, pod warunkiem, że przestrzegasz zasad dotyczących etyki w obróbce zdjęć.

Pytanie 20

W trakcie jakiego procesu dokonuje się reakcja 2AgX + 2hv →2Ag⁰ + 1/2X2?

A. Naświetlania

B. Wywoływania

C. Wybielania

D. Utrwalania

Naświetlanie to proces, w którym promieniowanie elektromagnetyczne, takie jak światło, jest wykorzystywane do wywołania reakcji chemicznych. W opisywanej reakcji 2AgX + 2hv → 2Ag0 + 1/2X2, hv symbolizuje fotony, które dostarczają energii potrzebnej do redukcji srebra (Ag) z formy srebrnej (AgX) do formy metalicznej (Ag0). Ta reakcja jest kluczowa w procesach fotograficznych, gdzie naświetlanie światłem powoduje, że emulsyjne warstwy srebra na filmie fotograficznym ulegają zmianie, co prowadzi do powstania obrazu. W praktyce, naświetlanie jest stosowane w różnych dziedzinach, takich jak fotografia, medycyna i chemia materiałów. W kontekście standardów branżowych, naświetlanie jest regulowane przez wytyczne dotyczące bezpieczeństwa pracy z promieniowaniem oraz optymalizacji procesów chemicznych, aby zapewnić wysoką jakość i efektywność. Dodatkowo, wiedza o tym procesie jest niezbędna w rozwoju technologii obrazowania oraz w zastosowaniach fotokatalitycznych, gdzie światło jest stosowane do inicjowania reakcji chemicznych w obecności katalizatorów.

Pytanie 21

Widoczny na zdjęciu sprzęt fotograficzny należy do grupy aparatów

A. typu bezlusterkowiec.

B. średnioformatowych.

C. wielkoformatowych.

D. typu lustrzanka.

Patrząc na ten sprzęt, można się łatwo pomylić, bo na pierwszy rzut oka niektóre elementy przypominają zaawansowane aparaty studyjne czy nawet konstrukcje typu lustrzanka. Jednak kluczowa różnica to właśnie budowa i możliwości. Lustrzanki, mimo że bywają spore i dają dobre możliwości manualnej kontroli, są przede wszystkim aparatami kompaktowymi w porównaniu do wielkoformatowców. Ich matryce (lub klisze) są znacznie mniejsze, a konstrukcja nie pozwala na niezależne ruchy płaszczyzn – to w wielkoformacie jest kluczowe, jeśli chodzi o korekcję perspektywy i planowanie ostrości. Bezlusterkowce również nie mają takich opcji – są może lżejsze, bardziej nowoczesne i często używane przez profesjonalistów, ale z punktu widzenia konstrukcji odbiegają od tego, co widać na zdjęciu. Z kolei średni format, chociaż już daje większą powierzchnię obrazu niż lustrzanki, wciąż nie dorównuje rozmiarom kliszy czy matrycy wielkoformatowej. Typowym błędem jest mylenie średniego formatu z wielkim, bo oba te segmenty są często używane w profesjonalnej fotografii – różni je jednak przede wszystkim wielkość nośnika światłoczułego oraz konstrukcja aparatu. Wielkoformatowy aparat rozpoznasz zawsze po tych charakterystycznych mieszkach i solidnej, złamanej konstrukcji umożliwiającej precyzyjne ruchy. Moim zdaniem, żeby dobrze rozróżniać te grupy, trzeba patrzeć nie tylko na wielkość, ale też na możliwości manewrowania płaszczyznami i ogólną budowę. Błędne podejście bierze się z tego, że w codziennej fotografii dominuje lustrzanka i bezlusterkowiec, a wielkoformatowy sprzęt pojawia się raczej w specjalistycznych zastosowaniach, co potrafi zmylić nawet kogoś ze sporą praktyką.

Pytanie 22

Jakie źródło światła należy wybrać do robienia zdjęć studyjnych na materiałach negatywowych przeznaczonych do sztucznego oświetlenia?

A. Halogenowego o temperaturze barwowej 3200 K

B. Długofalowego o temperaturze barwowej 300 K

C. Ciągłego o temperaturze barwowej 4500 K

D. Błyskowego o temperaturze barwowej 5500 K

Halogenowe źródła światła o temperaturze barwowej 3200 K są idealnym wyborem do fotografii studyjnej z materiałami negatywowymi przeznaczonymi do światła sztucznego. Temperatura barwowa 3200 K odpowiada ciepłemu, żółtawemu światłu, które jest bardziej zbliżone do naturalnych warunków oświetleniowych w pomieszczeniach. To szczególnie istotne, ponieważ materiały negatywowe, takie jak filmy, są projektowane w taki sposób, aby najlepiej reagować na określony zakres temperatury barwowej. W praktyce, użycie halogenowych lamp do oświetlenia studyjnego pozwala na uzyskanie głębszych kolorów oraz wyraźniejszego kontrastu na zdjęciach. W kontekście standardów branżowych, stosowanie źródeł światła o temperaturze 3200 K jest powszechnie akceptowane i rekomendowane przez profesjonalistów zajmujących się fotografią, co potwierdzają liczne publikacje i badania w dziedzinie fotografii studyjnej. Przykładowo, wiele profesjonalnych studiów fotograficznych korzysta z zestawów oświetleniowych opartych na halogenach, co zwiększa jakość uzyskiwanych kadrów oraz spójność w odwzorowywaniu kolorów.

Pytanie 23

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła żarowego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

B. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

W tej sytuacji kluczowe było zwrócenie uwagi na rodzaj materiałów światłoczułych oraz źródło światła, do którego są one przeznaczone. Materiały negatywowe do światła żarowego (czyli światła o temperaturze barwowej ok. 3200K) są zoptymalizowane właśnie pod tego typu oświetlenie. Halogeny to klasyczne lampy żarowe – ich widmo jest bardzo zbliżone do światła żarowego, dzięki czemu uzyskujemy wierne odwzorowanie barw i nie musimy stosować dodatkowych filtrów korekcyjnych. Statywy oświetleniowe są niezbędne, żeby ustawić lampy stabilnie i precyzyjnie – bez tego trudno o równe, przewidywalne światło, a to w katalogowej fotografii produktów podstawa. Stół bezcieniowy to już taki fotograficzny klasyk: pozwala zminimalizować cienie, wydobyć szczegóły i zapewnić jednolite tło, co przy zdjęciach katalogowych jest zwyczajnie wymagane przez większość klientów. Moim zdaniem, nie ma tu miejsca na przypadek – wszystkie elementy zestawu mają swoje uzasadnienie w praktyce i wynikają z wypracowanych standardów branżowych. Mało tego, praca na halogenach pozwala kontrolować oświetlenie na żywo, więc od razu widzisz efekt – to ogromna przewaga zwłaszcza, gdy liczy się czas i powtarzalność. Z doświadczenia wiem, że profesjonalne sesje produktowe na negatywie niemal zawsze realizuje się właśnie w takim układzie – to sprawdzony, bezpieczny wybór i podstawa, jeśli chodzi o rzetelność kolorystyczną materiałów do druku czy publikacji internetowych.

Pytanie 24

Którą wadę układu optycznego zilustrowano na rysunku?

A. Astygmatyzm.

B. Aberrację komatyczną.

C. Aberrację sferyczną.

D. Dystorsję.

Astygmatyzm, aberracja sferyczna i aberracja komatyczna to różne rodzaje wad optycznych, które czasem mylone są z dystorsją, ale mają swoje różnice. Astygmatyzm to coś, co sprawia, że nie można uzyskać ostrego obrazu w jednym punkcie, więc obrazy wychodzą nieostre w pewnym kierunku. Dzieje się tak, bo soczewka ma różną siłę refrakcyjną w różnych osiach. Z kolei aberracja sferyczna to zniekształcenie obrazu przez różne skupienia promieni świetlnych w soczewkach kulistych, co prowadzi do efektu nieostrości. A aberracja komatyczna powoduje, że promienie świetlne wpadające na krawędzie soczewki sprawiają, że obraz jest rozmyty albo wydłużony. Studenci często się w tym gubią, bo wszystkie te aberracje wpływają na obraz, ale przyczyny są różne. Jeśli nie zrozumie się tych różnic, to może się zdarzyć, że źle zidentyfikuje się rodzaj zniekształcenia, co może prowadzić do błędnych wniosków i złej korekcji w systemach optycznych. A to już może mieć duży wpływ na jakość obrazu w profesjonalnych zastosowaniach, jak fotografia czy medycyna.

Pytanie 25

W celu uniknięcia na zdjęciu efektu poruszenia należy podczas rejestracji obrazu przy długim czasie ekspozycji użyć

A. adaptera.

B. lampy błyskowej.

C. statywu z głowicą.

D. konwertera.

Statyw z głowicą to naprawdę podstawowe i nieocenione narzędzie w fotografii, zwłaszcza kiedy planujemy wykonywać zdjęcia przy długim czasie naświetlania. Chodzi o to, że im dłużej migawka pozostaje otwarta, tym większa szansa, że nawet najmniejsze drgnięcie aparatu spowoduje rozmycie zdjęcia. To jest dosłownie fizyka – nawet lekkie tąpnięcie ręki może zrujnować cały kadr. Statyw zapewnia pełną stabilizację sprzętu, a głowica pozwala na precyzyjne ustawienie pozycji aparatu w dowolnej osi, więc możesz dokładnie skomponować kadr i mieć pewność, że nic się nie przesunie. Bez statywu trudno wyobrazić sobie nocne fotografowanie, zdjęcia krajobrazów o świcie czy robienie zdjęć długą ogniskową, gdzie każdy ruch jest wyolbrzymiany. Sam wielokrotnie przekonałem się, że nawet z najdroższymi obiektywami ze stabilizacją nie uzyska się takiej pewności jak z solidnym statywem. Jest to zgodne z praktykami branżowymi – każdy profesjonalny fotograf krajobrazowy czy architektury używa statywu jako standardu przy dłuższych ekspozycjach. Zresztą nawet w fotografii produktowej, gdy światła jest mało, statyw to podstawa. Warto pamiętać, że oprócz samego statywu kluczowa jest też porządna głowica: kulowa daje dużą swobodę, panoramiczna ułatwia fotografowanie pejzaży. To sprzęt, w który naprawdę opłaca się zainwestować.

Pytanie 26

Podaj odpowiednią sekwencję kroków w procesie odwracalnym E-6.

A. Wywołanie pierwsze, odbielanie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, utrwalanie, zadymianie, garbowanie

B. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, utrwalanie, garbowanie, odbielanie

C. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, zadymianie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

D. Wywołanie pierwsze, zadymianie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

W analizie niepoprawnych podejść do kolejności etapów procesu odwracalnego E-6, warto dostrzec, że błędne odpowiedzi wynikają przede wszystkim z niepełnego zrozumienia poszczególnych etapów oraz ich wzajemnych zależności. Na przykład, w niektórych propozycjach wywołanie pierwsze i drugie są zestawione w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu procesu. Wywołanie pierwsze jest kluczowe dla inicjacji reakcji chemicznych, które są niezbędne do uzyskania pożądanych właściwości materiału, a jego wcześniejsze zakończenie, przed zadymianiem, prowadzi do nieefektywności. Zupełnie błędne jest również pomijanie lub wcześniejsze wprowadzanie etapu kondycjonowania; to właśnie ten krok pozwala na optymalne przygotowanie materiału do dalszych procesów, takich jak garbowanie, które wymaga odpowiednich parametrów wilgotności i elastyczności. Odbielanie powinno następować po utrwalaniu, gdyż jego celem jest usunięcie zanieczyszczeń, które mogą wpływać na jakość finalnego produktu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków to niedostateczne zrozumienie chemicznych i fizycznych właściwości surowców oraz ich reakcji na różne procesy. Takie ignorowanie sekwencji doświadczeń i naukowych zasady może prowadzić do produkcji materiałów o obniżonej jakości, co jest niezgodne z branżowymi standardami i dobrymi praktykami.

Pytanie 27

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę z preselekcją czasu.

B. tryb manualny.

C. automatykę programową.

D. automatykę z preselekcją przysłony.

Wydaje się, że oznaczenia trybów w aparatach cyfrowych mogą być trochę mylące, zwłaszcza jeśli ktoś nie miał okazji dokładnie się z nimi zapoznać. Na przykład tryb manualny to nie „A (Av)”, tylko „M” – tutaj to użytkownik ustawia zarówno przysłonę, jak i czas naświetlania, wszystko jest pod pełną kontrolą fotografa. Z kolei pełna automatyka programowa oznaczana jest zazwyczaj literą „P” i polega na tym, że aparat sam dobiera zarówno przysłonę, jak i czas – użytkownik praktycznie nie musi się zastanawiać nad parametrami, co jest wygodne, ale bardzo ogranicza możliwości twórcze. Bardzo często myli się też preselekcję czasu z preselekcją przysłony, bo obie opcje są półautomatyczne – „S” lub „Tv” to tryb preselekcji czasu, gdzie użytkownik decyduje o czasie naświetlania, a aparat dobiera przysłonę. To dobry wybór np. przy fotografii sportowej, gdy chcesz zamrozić ruch. Natomiast „A (Av)” dotyczy właśnie preselekcji przysłony, co jest kluczowe, kiedy zależy nam na kontroli głębi ostrości, np. przy portrecie lub krajobrazie. Spotkałem się z tym, że wiele osób myśli, że „A” to po prostu auto, czyli automatyka – to bardzo częsty błąd, wynikający z intuicyjnego kojarzenia litek. Tymczasem prawidłowe rozumienie tych trybów jest podstawą świadomej fotografii, bo pozwala wykorzystywać możliwości aparatu w sposób kreatywny, zamiast zdawać się tylko na automat. Jeśli chcemy naprawdę świadomie pracować ze światłem, musimy wiedzieć, jak działa preselekcja przysłony i czym różni się od innych trybów, bo to daje nam ogromny wpływ na ostateczny efekt zdjęcia.

Pytanie 28

Cechą charakterystyczną przedstawionego zdjęcia jest

A. światłocień.

B. perspektywa centralna.

C. kontrast barw.

D. złoty podział.

Kontrast barw jest kluczowym elementem kompozycji w fotografii, który przyciąga wzrok odbiorcy i nadaje zdjęciu głębię oraz dynamikę. W przedstawionym zdjęciu czerwony kwiat wyróżnia się na tle zielonych liści oraz szarego kamienia, co doskonale ilustruje zasadę kontrastu barw. Ta technika jest szeroko stosowana w sztuce oraz fotografii, aby podkreślić konkretne elementy kompozycji. Przykładem jej zastosowania może być fotografia krajobrazowa, gdzie intensywne kolory kwiatów kontrastują z spokojnymi odcieniami natury, co pozwala na uzyskanie emocjonalnego przekazu. W praktyce, aby uzyskać efektywny kontrast, warto korzystać z koła kolorów, które pomaga zrozumieć, jakie kolory wzajemnie się uzupełniają. Ponadto, kontrast barw wpływa na percepcję głębi i przestrzeni, co jest niezwykle istotne w kontekście produkcji wizualnych. Dlatego tak istotne jest, aby świadomie stosować tę technikę w swoim procesie twórczym.

Pytanie 29

Które czynności konserwacyjne obejmują zabiegi czyszczenia monitora?

A. Czyszczenie otworów wentylacyjnych i podłączanie monitora do komputera.

B. Mycie obudowy i kalibracja monitora.

C. Czyszczenie ekranu i testowanie parametrów technicznych monitora.

D. Mycie obudowy i wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora.

Wiele osób myśli, że konserwacja monitora to głównie mycie ekranu albo obudowy, czasem ktoś dorzuci do tego testowanie parametrów lub podłączanie urządzenia do komputera – i tu zaczynają się typowe nieporozumienia. Czyszczenie ekranu jest oczywiście ważne dla zachowania przejrzystości obrazu, ale to nie wyczerpuje tematu konserwacji monitora. Podłączanie monitora do komputera nie ma w ogóle nic wspólnego z zabiegami konserwacyjnymi, bo to zwykła czynność eksploatacyjna, wykonywana zawsze podczas pracy ze sprzętem. Kalibracja monitora, choć przydatna z punktu widzenia jakości wyświetlanego obrazu, dotyczy raczej ustawień programowych niż fizycznej konserwacji i nie ma bezpośredniego wpływu na stan techniczny sprzętu. Wydaje się, że wiele osób nie rozróżnia czynności konserwacyjnych od ustawień użytkowych albo rutynowych operacji związanych z codzienną eksploatacją. Typową pułapką jest też skupianie się wyłącznie na zewnętrznych powierzchniach – a przecież kurz i brud osadzają się przede wszystkim wewnątrz, na otworach wentylacyjnych, radiatorach i płytkach elektroniki. Ignorowanie tych miejsc prowadzi z czasem do przegrzewania się monitora, co skraca jego żywotność i może powodować awarie. Dobre praktyki branżowe, potwierdzone w zaleceniach producentów oraz publikacjach technicznych, jasno wskazują, że konserwacja monitorów obejmuje zarówno czyszczenie dostępnych powierzchni zewnętrznych, jak i usuwanie kurzu z wnętrza przy użyciu sprężonego powietrza. Zaniedbanie tych aspektów to jeden z najczęstszych powodów przedwczesnych problemów ze sprzętem – dlatego tak ważne jest rozumienie, które czynności naprawdę mają znaczenie dla konserwacji, a które są tylko dodatkiem do codziennej pracy z monitorem.

Pytanie 30

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. lampę błyskową z dyfuzorem.

B. kalibrator kolorów.

C. statyw z głowicą kulkową.

D. torbę reporterską z filtrami.

Wybór innych narzędzi niż lampa błyskowa z dyfuzorem do rozświetlenia głębokiego cienia pod kapeluszem to dość częsty błąd wśród początkujących fotografów. Kalibrator kolorów służy do zarządzania barwą i neutralności zdjęć, wyrównując balans bieli czy kontrast, ale kompletnie nie wpływa na plastykę światła czy obecność cieni na twarzy modela. To jest sprzęt przydatny w postprodukcji oraz przy przygotowywaniu sprzętu, ale nie podczas ustawiania światła na planie zdjęciowym. Statyw z głowicą kulkową, choć bardzo praktyczny do stabilizacji aparatu, nie ma nic wspólnego z modyfikacją światła padającego na modela. Często zakłada się, że stabilny aparat oznacza lepsze zdjęcie, jednak tutaj problem leży po stronie jakości światła, nie ostrości czy poruszenia. Torba reporterska z filtrami również nie rozwiązuje sytuacji. Filtry, nawet jeśli są kolorowe czy polaryzacyjne, raczej wpływają na charakter światła lub barwę całej sceny, ale nie rozjaśniają cienia na twarzy. Często spotykam się z myśleniem, że dobry filtr załatwi wszystko, ale światło z cienia po prostu trzeba tam wprowadzić, a do tego służy właśnie doświetlenie lampą z dyfuzorem. Z mojego punktu widzenia, największy błąd mentalny polega na tym, że patrzymy przez pryzmat sprzętu ogólnego przeznaczenia i zapominamy o specyficznych narzędziach do modyfikowania światła na planie. Dobre praktyki branżowe pokazują jasno: rozświetlanie cienia, zwłaszcza w ostrym słońcu, wymaga kontroli nad dodatkowym światłem, najlepiej miękkim i rozproszonym. Żadne z wymienionych narzędzi (poza lampą z dyfuzorem) nie spełni tego zadania, choć mogą być bardzo przydatne w innych aspektach pracy fotografa.

Pytanie 31

Na której fotografii zastosowano kompozycję otwartą?

A. Fotografia 2

B. Fotografia 1

C. Fotografia 4

D. Fotografia 3

Fotografia 1 doskonale ilustruje kompozycję otwartą, co wynika z tego, że kwiatowy wzór nie kończy się w obrębie kadru, tylko niejako wychodzi poza ramy zdjęcia. W praktyce kompozycja otwarta polega na takim ujęciu sceny, że widz ma wrażenie kontynuacji motywu poza fotografią. Moim zdaniem w branży fotograficznej to bardzo wartościowa technika – pozwala pokazać fragment większej całości, zachęca do interpretacji i buduje ciekawą narrację wizualną. Często stosuje się ją przy dokumentowaniu wzorów, tłumów czy przyrodniczych krajobrazów, gdzie nie zależy nam na domknięciu obrazu, tylko na pokazaniu nieograniczoności lub powtarzalności. Standardowe podręczniki fotografii, jak np. „The Photographer’s Eye” Michaela Freemana, podkreślają, że kompozycja otwarta jest bardzo ceniona zwłaszcza w reportażu czy fotografii ulicznej. Widać tu fajnie, że elementy są „ucięte” przez kadr – to charakterystyczne dla tej techniki. Sam nieraz korzystam z tej metody, np. fotografując tapety, tłumy lub serie przedmiotów. Pozwala to oddać dynamikę i życie, a nie jedynie zamknięty, wyizolowany fragment rzeczywistości. W praktyce, jeśli coś w fotografii sugeruje, że mogłoby się ciągnąć dalej poza kadr – to najpewniej właśnie kompozycja otwarta.

Pytanie 32

W najnowszych systemach zarządzania biblioteką zdjęć keyword hierarchies oznaczają

A. system automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI

B. strukturę słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności

C. klasyfikację kolorów według modelu przestrzeni HSL

D. automatyczne sortowanie zdjęć według hierarchii jakości

Struktura słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności to kluczowy element organizacji danych w systemach zarządzania biblioteką zdjęć. Hierarchie słów kluczowych pozwalają na efektywne kategoryzowanie i wyszukiwanie zdjęć w oparciu o powiązania pomiędzy różnymi terminami. Na przykład, jeśli mamy słowo kluczowe 'zwierzęta' jako termin nadrzędny, to pod nim możemy mieć terminy podrzędne takie jak 'psy', 'koty' czy 'ptaki'. Dzięki temu, gdy użytkownik wyszuka zdjęcia z kategorii 'zwierzęta', system automatycznie uwzględni również obrazy przypisane do bardziej szczegółowych kategorii. Tego rodzaju podejście wspiera zarządzanie dużymi zbiorami zdjęć, które mogą być skomplikowane do przeszukiwania bez odpowiedniej struktury. W praktyce zastosowanie hierarchii zwiększa efektywność operacji takich jak przeszukiwanie, filtrowanie i organizowanie zdjęć, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania informacją oraz archiwizacją cyfrową.

Pytanie 33

Technika Tethered Shooting w fotografii studyjnej oznacza

A. synchronizację wielu lamp studyjnych za pomocą systemu radiowego

B. podłączenie aparatu bezpośrednio do komputera w celu natychmiastowego przesyłania zdjęć

C. fotografowanie z wykorzystaniem wyzwalaczy czasowych

D. korzystanie ze statywów z głowicą umożliwiającą precyzyjny ruch w trzech osiach

Technika Tethered Shooting to metoda, która umożliwia bezpośrednie połączenie aparatu fotograficznego z komputerem. Dzięki temu, zdjęcia są natychmiastowo przesyłane na komputer, co pozwala na bieżąco podglądanie efektów pracy. Jest to niezwykle przydatne w fotografii studyjnej, gdzie priorytetem jest precyzyjne ustawienie światła i kompozycji. W praktyce, fotograf może na dużym ekranie ocenić jakość zdjęcia, dokonać korekty ustawień, a także łatwo organizować i katalogować zdjęcia w oprogramowaniu takim jak Lightroom czy Capture One. Umożliwia to również współpracę z klientami, którzy mogą na bieżąco obserwować efekty sesji, co zwiększa ich zaangażowanie i satysfakcję. To podejście nie tylko podnosi efektywność pracy, ale również przyspiesza proces postprodukcji, co jest nieocenione w branży, gdzie czas jest często kluczowy.

Pytanie 34

Aby uzyskać reprodukcję kolorowego oryginału na negatywnym materiale przeznaczonym do ekspozycji na światło dzienne, jakie oświetlenie powinno być zastosowane?

A. rozproszone o temperaturze barwowej 3200 K

B. skierowane o temperaturze barwowej 5500 K

C. skierowane o temperaturze barwowej 3200 K

D. rozproszone o temperaturze barwowej 5500 K

Wszystkie zaproponowane odpowiedzi, poza poprawną, zawierają błędy związane z zastosowaniem niewłaściwej temperatury barwowej lub rodzaju oświetlenia. Oświetlenie rozproszone o temperaturze 3200 K jest używane głównie w kontekście sztucznego oświetlenia, takiego jak lampy halogenowe, co nie jest odpowiednie dla reprodukcji kolorów, gdyż wprowadza zniekształcenia w odwzorowaniu naturalnych barw. Z kolei skierowane oświetlenie, które może wydawać się atrakcyjne dla podkreślenia szczegółów, powoduje powstawanie silnych cieni i niejednorodności w oświetleniu, co jest niepożądane w kontekście dokumentowania kolorów. Oświetlenie o temperaturze 5500 K, w przypadku skierowanego źródła, również nie jest optymalne, ponieważ skupienie światła w jednym miejscu może prowadzić do nieprawidłowego odwzorowania kolorów i utraty detali w obszarach cieni. W praktyce, wiele osób myli rodzaj oświetlenia ze standardami temperatury barwowej, co prowadzi do błędnych wniosków. Prawidłowe oświetlenie powinno zapewniać równomierne i naturalne warunki, co jest kluczowe w pracy z materiałami negatywowymi przeznaczonymi do światła dziennego.

Pytanie 35

Który program nie posiada narzędzia do rekonstrukcji zniszczonej, starej fotografii na podłożu papierowym?

A. Magix PhotoDesigner

B. Adobe Reader

C. GIMP

D. Adobe Photoshop

Wiele osób myli się, sądząc, że praktycznie każdy program powiązany z grafiką lub Adobe jest w stanie edytować i rekonstruować fotografie. To typowy błąd – wynika głównie z nieznajomości faktycznych możliwości tych aplikacji. GIMP i Adobe Photoshop to bardzo rozbudowane narzędzia do edycji grafiki rastrowej, powszechnie stosowane w rekonstrukcji zdjęć – posiadają narzędzia typu klonowanie, stempel, łatka, pędzle korygujące, warstwy i mnóstwo filtrów, które są niezbędne przy usuwaniu rys, plam czy przebarwień z uszkodzonych fotografii papierowych. Magix PhotoDesigner, choć mniej popularny, również umożliwia podstawową i średniozaawansowaną obróbkę zdjęć, w tym retusz i korekcję uszkodzeń. Te programy są wykorzystywane zarówno przez profesjonalistów, jak i amatorów do cyfrowej restauracji starych zdjęć, a w branżowych standardach uznaje się je za adekwatne narzędzia do tego typu prac. Natomiast Adobe Reader to zupełnie inna kategoria – ten program służy tylko do przeglądania i bardzo drobnej edycji plików PDF, często wyłącznie tekstowych czy graficznych broszur. Nie oferuje nawet podstawowych narzędzi do edycji obrazu, nie obsługuje warstw, filtrów ani narzędzi retuszu. To typowe nieporozumienie, gdy użytkownicy utożsamiają markę Adobe wyłącznie z edycją grafiki – podczas gdy Reader to po prostu czytnik dokumentów. Warto pamiętać, że profesjonalna rekonstrukcja fotografii wymaga dedykowanych aplikacji, które pozwalają na pracę z detalami obrazu na poziomie pikseli, a nie programów biurowych czy czytników PDF. Moim zdaniem dobrze jest znać podział funkcjonalności, bo to pozwala uniknąć niepotrzebnych frustracji i strat czasu w pracy z grafiką.

Pytanie 36

Na zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. złotego podziału.

B. trójpodziału.

C. podziału diagonalnego.

D. podziału ukośnego.

Reguła podziału diagonalnego jest jedną z technik kompozycyjnych, która ma na celu wprowadzenie dynamiki i ruchu do obrazu. W przeciwieństwie do prostszych kompozycji, takich jak trójpodział czy złoty podział, podział diagonalny angażuje widza poprzez umiejscowienie kluczowych elementów wzdłuż przekątnych kadru. To sprawia, że obraz staje się bardziej interesujący i złożony, co może przyciągnąć uwagę widza na dłużej. Przykładem zastosowania tej reguły może być fotografia krajobrazowa, w której linie brzegów rzeki lub ścieżek układają się wzdłuż przekątnych, tworząc efekt głębi oraz dynamicznego ruchu. Warto także zauważyć, że zasady kompozycji są kluczowe w sztuce wizualnej, a ich umiejętne stosowanie znacząco wpływa na odbiór dzieła. W branży kreatywnej, umiejętność zastosowania reguły podziału diagonalnego jest uznawana za ważny aspekt w profesjonalnej pracy nad fotografią, grafiką oraz filmem.

Pytanie 37

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 x 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 125 mm

B. 50 mm

C. 180 mm

D. 80 mm

Na pierwszy rzut oka wybór ogniskowej do średnioformatowego aparatu może wydawać się sprawą błahą, ale w praktyce łatwo tutaj o nieporozumienia. Wiele osób zakłada, że „standardowe” 50 mm sprawdzi się wszędzie, niezależnie od formatu, bo w fotografii małoobrazkowej ten obiektyw jest przecież ikoną uniwersalności. Jednak wraz ze wzrostem rozmiaru klatki filmowej, konieczne jest proporcjonalne zwiększenie ogniskowej, by uzyskać podobne pole widzenia. Obiektyw 50 mm, choć w małym obrazku uważany za standardowy, w średnim formacie 6 x 6 cm daje już dość szeroki kąt widzenia, bardziej przypomina klasyczne szkło szerokokątne niż uniwersalne „oko”. Z drugiej strony, wybór ogniskowej 125 mm czy 180 mm to już domena teleobiektywów – te soczewki służą raczej do portretów czy detali, bo mocno zawężają pole widzenia i kompresują przestrzeń, co mocno zmienia charakter obrazu. Typowym błędem jest kierowanie się tylko liczbą milimetrów bez odniesienia tego do wielkości klatki – niestety wielu początkujących nie bierze pod uwagę tzw. ekwiwalentu ogniskowej, przez co łatwo się pomylić. Standardy branżowe od lat są jasne: dla formatu 6 x 6 cm za obiektyw standardowy uważa się zakres około 75-90 mm, przy czym 80 mm jest klasyką gatunku. Takie podejście pozwala zachować naturalną perspektywę i pole widzenia bliskie ludzkim oczom. Moim zdaniem świadomość tych zależności to klucz do świadomego wyboru sprzętu i świadomego kadrowania – nie warto sugerować się tylko wartością ogniskowej, trzeba ją zawsze zestawiać z formatem klatki, bo każde przesunięcie w jedną czy drugą stronę wpływa na końcowy efekt zdjęcia.

Pytanie 38

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10x15 cm, powinno się wykorzystać

A. skaner

B. kopiarkę stykową

C. kolumnę reprodukcyjną

D. aparat wielkoformatowy

Kopiarka stykowa jest urządzeniem dedykowanym do reprodukcji obrazów z negatywów w skali 1:1, co oznacza, że odwzorowanie rozmiaru jest identyczne. Kluczową cechą kopiarki stykowej jest to, że negatyw jest bezpośrednio stykowo położony na materiale światłoczułym, co zapewnia wysoką jakość odwzorowania detali oraz kontrastu. Przykładowo, w fotografii czarno-białej, kopiarka stykowa pozwala na uzyskanie wyrazistych i szczegółowych odbitek, co jest szczególnie istotne w pracy z negatywami 10x15 cm. W praktyce, stosowanie tego typu urządzenia jest zgodne z zasadami archiwizacji i reprodukcji dzieł sztuki, gdzie precyzja oraz wierne odwzorowanie są kluczowymi wymaganiami. Warto również zaznaczyć, że kopiarki stykowe są często wykorzystywane w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych, co podkreśla ich znaczenie w branży.

Pytanie 39

Niedostateczne naświetlenie materiału negatywowego może być spowodowane zbyt

A. długim czasem naświetlania

B. dużym otworem przysłony

C. niską czułością filmu

D. długim czasem ekspozycji

Długi czas utrwalenia zazwyczaj nie wpływa na niedoświetlenie filmu, a raczej na jego jakość. Czas ten odnosi się do czasu, w którym film jest przetwarzany w chemikaliach, a nie do tego, jak długo film jest eksponowany na światło. W praktyce, zbyt długi czas utrwalenia może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak ziarno lub nadmierne kontrasty, ale nie do niedoświetlenia. Duży otwór przysłony zwiększa ilość światła, które dociera do filmu, co w rzeczywistości powinno przeciwdziałać niedoświetleniu, zakładając, że inne ustawienia są odpowiednie. W przypadku zbyt długiego naświetlania, fotograf ma zazwyczaj ryzyko prześwietlenia, a nie niedoświetlenia, ponieważ nadmiar światła może prowadzić do utraty detali w jasnych obszarach zdjęcia. Typowym błędem jest mylenie pojęć związanych z czasem ekspozycji i czasem utrwalenia, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich oddziaływania na proces fotografii. Dlatego ważne jest, aby rozumieć, że czułość filmu jest jedną z kluczowych parametrów, które należy wziąć pod uwagę przy planowaniu sesji zdjęciowych w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 40

W której technice zostało wykonane zdjęcie morza?

A. Niski klucz.

B. Relief.

C. Izohelia.

D. Wysoki klucz.

Wybór odpowiedzi związanych z izohelią, niskim kluczem czy reliefem wynika z nieporozumień dotyczących technik fotograficznych. Termin "izohelia" odnosi się do zjawiska w geologii i nie ma zastosowania w kontekście fotografii. Często zdarza się, że osoby mylą to pojęcie z innymi technikami artystycznymi, co prowadzi do błędnych wyborów. Niski klucz, z kolei, jest techniką, która charakteryzuje się dominacją ciemnych tonów i wysokim kontrastem. W tego typu pracach, zdjęcia mają zdecydowanie ciemniejszy klimat, co jest sprzeczne z jaśniejszymi tonami widocznymi na analizowanym obrazie morza. Użytkownicy mogą myśleć, że zastosowanie ciemnych tonów w fotografii krajobrazowej przynosi dramatyczne efekty, jednak w tym przypadku nie oddaje to rzeczywistości przedstawianego miejsca. Technika reliefu, natomiast, dotyczy rzeźby i nie ma bezpośredniego zastosowania w fotografii. Przykładowo, fotografia reliefowa może mylnie kojarzyć się z technikami wykorzystywanymi do tworzenia efektów trójwymiarowych w obrazach, co jest również nieadekwatne do kontekstu. Kluczowe jest, aby przy wyborze technik fotograficznych, opierać się na ich definicjach oraz rezultatach, jakie chcemy osiągnąć, a nie na błędnych skojarzeniach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej