Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 13:17
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 13:37

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na której ilustracji przedstawiono fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 4.

B. Na ilustracji 2.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Dość często spotyka się mylne przekonanie, że centralne ustawienie głównego motywu lub korzystanie z wyraźnych linii prowadzących automatycznie oznacza wykorzystanie reguły złotego podziału. Niestety, to uproszczenie. Na przykład na zdjęciu przedstawiającym tory kolejowe obserwujemy silną perspektywę liniową i centralne ustawienie, co rzeczywiście jest efektowne, ale nie wpisuje się w ideę złotego podziału. Złoty podział opiera się na proporcji ok. 1:1,618 i polega na umieszczeniu najważniejszych elementów kadru w miejscach przecięcia się linii podziału – wtedy obraz wydaje się naturalnie harmonijny. Podobnie w przypadku zdjęcia drzewa z gniazdami czy pomnika – tam główne obiekty znajdują się w centrum lub w górnej części zdjęcia, a nie zgodnie z proporcjami wynikającymi ze złotego podziału. W praktyce, zbyt centralne kadrowanie lub poleganie tylko na symetrii może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądało statycznie i mniej interesująco. Moim zdaniem sporo osób wpada w pułapkę mylenia reguły złotego podziału z zasadą trójpodziału, ale tutaj kluczowe są właśnie te subtelne przesunięcia głównych motywów poza środek kadru. W pracy fotografa i grafika warto ćwiczyć kadrowanie z użyciem tej reguły, bo to naprawdę zmienia odbiór obrazu i jest po prostu profesjonalnym podejściem. To nie jest jakaś fanaberia branży, tylko sprawdzona metoda na uzyskanie lepszych, ciekawszych zdjęć.

Pytanie 2

Korekcja zniekształceń perspektywy występujących w zdjęciach wysokich budynków architektonicznych jest możliwa dzięki zastosowaniu przy fotografowaniu obiektywu

A. asferycznego

B. tilt-shift

C. lustrzanego

D. fisheye

Wybór obiektywu asferycznego, lustrzanego lub fisheye do korekcji zniekształceń perspektywicznych w fotografii architektonicznej jest nieodpowiedni z kilku powodów. Obiektywy asferyczne, które mają soczewki o niestandardowych kształtach, są zaprojektowane głównie w celu redukcji zniekształceń sferycznych i poprawy jakości obrazu na brzegach kadru. Nie są one jednak dedykowane do korekcji perspektywy, co oznacza, że nie poprawią efektu zbiegania się linii pionowych, który często występuje przy fotografowaniu wysokich obiektów. Z kolei obiektywy lustrzane, choć oferują ciekawe efekty wizualne i są bardziej kompaktowe, również nie zapewniają możliwości regulacji perspektywy. Ich konstrukcja ogranicza zastosowanie w kontekście architektonicznym, ponieważ nie pozwala na dostosowanie kąta widzenia, co prowadzi do utraty detali w obiektach. Obiektywy fisheye, znane ze swojego szerokiego kąta widzenia oraz charakterystycznych zniekształceń, są idealne do tworzenia artystycznych zdjęć, ale nie nadają się do precyzyjnego odwzorowania architektury. Typowym błędem jest zakładanie, że jakikolwiek obiektyw o szerokim kącie widzenia poradzi sobie z problemem perspektywy, co prowadzi do subiektywnego postrzegania rzeczywistości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że w fotografii architektonicznej, gdzie precyzja ma duże znaczenie, zastosowanie obiektywu tilt-shift jest najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Liczba przewodnia lampy błyskowej określa

A. maksymalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

B. maksymalną liczbę błysków na 1s.

C. minimalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

D. minimalną liczbę błysków na 1s.

Wiele osób myli liczbę przewodnią lampy błyskowej z parametrami takimi jak liczba czy częstotliwość błysków na sekundę, co prowadzi do błędnych założeń podczas pracy ze sprzętem fotograficznym. Często spotykam się z przekonaniem, że lampy dają określoną liczbę błysków na sekundę i ta wartość świadczy o ich „mocy” – tymczasem to zupełnie inne zagadnienie. Możliwość szybkiego błyskania, czyli tzw. tempo pracy lampy (czas ładowania kondensatora, tryb stroboskopowy), nie ma związku z liczbą przewodnią. To bardziej kwestia wydajności elektroniki i jakości zasilania, a nie tego, jak daleko światło dociera w praktyce. Z kolei wyobrażenie, że liczba przewodnia określa minimalny zasięg poprawnego oświetlenia, to też duże nieporozumienie – nie chodzi o to, że lampa nie działa na bliższych dystansach, tylko o maksymalny zasięg, przy którym światło lampy zapewni prawidłową ekspozycję zgodnie ze wzorem liczba przewodnia = odległość × przysłona. Liczba przewodnia to tak naprawdę wskaźnik mocy lampy – im wyższa, tym mocniejszy błysk, tym większa odległość, na jakiej można „doświetlić” obiekt bez strat jakościowych i przy zachowaniu ustawionych parametrów ISO oraz przysłony. W branży fotograficznej to podstawowa informacja przy wyborze lampy – zwłaszcza do fotografii eventowej, reporterskiej czy ślubnej, gdzie planuje się dynamiczne kadry i nie zawsze można podejść blisko. Częsty błąd początkujących to utożsamianie tej wartości z szybkością błyskania – w praktyce można mieć lampę z bardzo wysoką liczbą przewodnią, która jednak nie pozwoli na wysoką liczbę błysków na sekundę z powodu ograniczeń technicznych. Prawidłowe rozumienie liczby przewodniej pozwala lepiej planować ustawienia aparatu oraz samej lampy, unikając nietrafionych decyzji podczas sesji.

Pytanie 5

Na zdjęciu zastosowano kompozycję

A. zamkniętą.

B. centralną.

C. rytmiczną.

D. otwartą.

Odpowiedzi, które wskazują na kompozycje centralną, otwartą lub rytmiczną, nie oddają charakterystyki przedstawionej w analizowanym zdjęciu. Kompozycja centralna, choć może wydawać się atrakcyjnym rozwiązaniem, koncentruje się na umieszczaniu najważniejszych elementów w środku kadru. Taki sposób prezentacji często prowadzi do braku dynamiki i intencji w dziele, co jest sprzeczne z zamkniętą kompozycją, w której wszystkie elementy współpracują, tworząc spójną całość. Kompozycja otwarta natomiast, charakteryzuje się tym, że elementy znajdują się blisko krawędzi kadru lub wręcz wychodzą poza nie, co w przypadku analizowanego zdjęcia nie ma miejsca. Tego typu podejście może wprowadzać chaos i dezorientację, co jest sprzeczne z ideą zamkniętej kompozycji, która ma na celu skupienie uwagi widza. Również, kompozycja rytmiczna, opierająca się na powtarzalności elementów w obrazie, nie odzwierciedla specyfiki zamkniętej struktury, gdzie dąży się do harmonii i ograniczenia przestrzeni. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi obejmują zbyt szeroką interpretację pojęć lub niezrozumienie, jak różne typy kompozycji wpływają na percepcję widza. Zrozumienie zasad kompozycji i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 6

Na jaki format trzeba zmienić plik PSD, aby móc go umieścić w serwisie społecznościowym?

A. TIFF

B. DOCX

C. JPEG

D. RAW

Wybór formatów takich jak TIFF, RAW czy DOCX w kontekście publikacji w portalach społecznościowych jest nieodpowiedni z kilku powodów. TIFF to format, który zachowuje wysoką jakość obrazu i jest często używany w profesjonalnej fotografii oraz druku, a jego duża objętość pliku czyni go mało praktycznym do użytku w Internecie. Obrazy w formacie TIFF są trudne do przesyłania i ładowania na platformach społecznościowych z powodu ich dużych rozmiarów, co może prowadzić do opóźnień i frustracji użytkowników. Z kolei format RAW, stosowany głównie przez profesjonalnych fotografów, przechowuje surowe dane z matrycy aparatu, co czyni go niezwykle ciężkim do obróbki i prezentacji w sieci. Pliki RAW wymagają specjalistycznego oprogramowania do edycji i nie są wspierane przez większość platform społecznościowych. Co więcej, dokumenty DOCX to formaty używane głównie do tekstów i arkuszy kalkulacyjnych, a nie do obrazów, przez co nie mają zastosowania w kontekście publikacji graficznych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wyborów obejmują mylenie zastosowań tych formatów oraz brak zrozumienia, jakie wymagania stawiane są przez różne platformy społecznościowe. Kluczowe jest zrozumienie, że dla mediów społecznościowych formaty muszą być nie tylko optymalne pod względem jakości, ale również wielkości, co najbardziej odpowiada JPEG.

Pytanie 7

Jakie aplikacje pozwalają na edytowanie pliku zapisanego w formacie RAW?

A. Adobe Photoshop i Adobe Lightroom

B. Adobe Flash i Adobe InDesign

C. Adobe Photoshop i CorelDRAW

D. Adobe Illustrator i GIMP

Wiele osób może pomylić programy przeznaczone do edycji grafiki wektorowej lub multimediów z aplikacjami do obróbki zdjęć w formacie RAW. Adobe Flash, na przykład, jest narzędziem do tworzenia animacji i interaktywnych aplikacji internetowych, co nie ma związku z edycją zdjęć, a jego zastosowania są zupełnie inne. Adobe InDesign z kolei jest programem do składu tekstu i DTP, który również nie wspiera edycji surowych plików graficznych. Adobe Illustrator, podobnie jak CorelDRAW, to programy skoncentrowane na grafice wektorowej, a nie bitmapowej, co oznacza, że nie są one zaprojektowane do pracy z formatami RAW. Używanie tych programów do edycji zdjęć w formacie RAW może prowadzić do wielu problemów, jak na przykład utrata jakości obrazu oraz ograniczone możliwości edycyjne. Często użytkownicy nie zdają sobie sprawy, że format RAW wymaga specjalistycznych narzędzi, które umożliwiają manipulację danymi obrazu bez degradacji jakości. Dlatego ważne jest, aby zaznajomić się z odpowiednimi aplikacjami, które obsługują ten format, aby uzyskać pożądane rezultaty w procesie edycji zdjęć.

Pytanie 8

Jakiego trybu pomiaru ekspozycji należy użyć w aparacie cyfrowym, aby ocenić natężenie światła na całej powierzchni kadru?

A. Punktowy

B. Matrycowy

C. Centralnie ważony

D. Punktowy w polu AF

Wybór innego trybu pomiaru światła często prowadzi do nieporozumień w kontekście uzyskiwania właściwych ustawień ekspozycji. Tryb matrycowy, mimo że popularny, jest bardziej złożony, gdyż analizuje światło w całym kadrze i stara się znaleźć równowagę, co może prowadzić do błędnych decyzji w sytuacjach, gdy w kadrze występują mocno kontrastujące obszary. Może to skutkować niedoświetleniem lub prześwietleniem kluczowych elementów, zwłaszcza gdy są one bliskie krawędzi obrazu, a nie w centrum. Z kolei tryby punktowe, zarówno w polu AF, jak i ogólnie, są bardziej precyzyjne, lecz ich zastosowanie ogranicza się do pomiaru jednego, niewielkiego obszaru kadru, co nie zawsze oddaje atmosferę całej sceny. Wybierając punktowy pomiar, łatwo o błędy, gdyż skupiając się na niewielkim fragmencie, możemy pominąć ważne uwarunkowania oświetleniowe w innych częściach kadru. Błędem jest również nieodpowiednie dobieranie trybu pomiaru do kontekstu fotografii, co może zniweczyć efekt końcowy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, kiedy i jak korzystać z poszczególnych trybów, aby uzyskać najlepsze rezultaty.

Pytanie 9

Pomiar, który nie uwzględnia luminancji filmowanej sceny to:

A. integralny światła odbitego.

B. światła padającego.

C. punktowy, na światła.

D. punktowy, na cienie.

Pomiar luminancji sceny nie uwzględnia nie tylko światła padającego, ale także wiele błędnych koncepcji związanych ze sposobem, w jaki rozumiemy iluminację obiektów. Odpowiedzi dotyczące pomiaru punktowego na światła i cienie mogą wydawać się uzasadnione, ponieważ te metody pozwalają na lokalizację konkretnych źródeł światła. Jednakże, pomiar na światła odnosi się do intensywności światła, które pada na dany obiekt, co nie uwzględnia pełnego kontekstu luminancji w fotografii. Z kolei pomiar na cienie może prowadzić do błędnych wyników, gdy scena jest oświetlona w sposób, który nie oddaje rzeczywistego stanu luminancji, zwłaszcza w warunkach silnego kontrastu. Integralny pomiar światła odbitego również nie dostarcza pełnych informacji o luminancji sceny. Kluczowym błędem jest zakładanie, że wystarczy zmierzyć światło, które jest odbite od obiektów, aby uzyskać pełen obraz sceny. Z tego powodu, zrozumienie różnicy między tymi metodami a pomiarem światła padającego jest kluczowe dla uzyskania poprawnych i wiarygodnych wyników w fotografii. Bez właściwego zrozumienia tych koncepcji, fotografowie mogą napotkać problemy z ekspozycją, co prowadzi do zdjęć o nieodpowiedniej jasności i kontrastach.

Pytanie 10

Jakie minimalne znaczenie ma aktualnie współczynnik Color Rendering Index (CRI) dla profesjonalnego oświetlenia fotograficznego?

A. CRI minimum 70

B. CRI minimum 80

C. CRI minimum 95

D. CRI minimum 60

Współczynnik CRI to wskaźnik jakości oświetlenia, który mierzy zdolność źródła światła do wiernego odwzorowywania kolorów. Wybór wartości CRI na poziomie 80 lub 70 może wydawać się atrakcyjny, zwłaszcza dla osób, które nie zdają sobie sprawy z wpływu jakości światła na efekt końcowy fotografii. Jednak taki poziom CRI nie zapewnia wystarczającej wierności kolorów. Przy CRI na poziomie 80, znaczna część odcieni, zwłaszcza tych bardziej nasyconych, może być zniekształcona. W praktyce może to prowadzić do sytuacji, w której kolory na zdjęciach będą się różnić od rzeczywistych barw obiektów, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej fotografii. Przy CRI 70 czy 60, odwzorowanie kolorów jest jeszcze gorsze, co może być szczególnie problematyczne w fotografii produktowej, gdzie dokładność kolorów jest kluczowa dla marketingu i sprzedaży. Oświetlenie o niższym CRI może również wpływać na emocjonalny odbiór zdjęć, ponieważ kolory mogą wydawać się mniej żywe i atrakcyjne. Dlatego wybór źródła światła o odpowiednim CRI jest kluczowy dla każdego, kto chce uzyskać wysokiej jakości efekty w swojej pracy fotograficznej.

Pytanie 11

Podczas retuszu portretu w programie graficznym, które z wymienionych narzędzi najlepiej nadaje się do wygładzania skóry?

A. Rozmycie Gaussa

B. Klonowanie

C. Smudge

D. Różdżka magiczna

Rozmycie Gaussa to jedno z najbardziej efektywnych narzędzi do wygładzania skóry w retuszu portretów. Działa ono poprzez rozmywanie pikseli na obrazie, co skutkuje miękkim i wygładzonym wyglądem. To narzędzie jest często używane w połączeniu z warstwami maskującymi, aby kontrolować, które elementy obrazu mają być wygładzone, a które powinny pozostać ostre. Dzięki temu możemy zachować wyraźne kontury twarzy, takie jak oczy czy usta, jednocześnie eliminując niedoskonałości skóry. Jest to standardowa technika w branży fotograficznej i graficznej, stosowana przez profesjonalistów do osiągnięcia naturalnego efektu. Ważne jest, aby nie przesadzać z użyciem Rozmycia Gaussa, ponieważ może to prowadzić do nienaturalnego, plastikowego wyglądu skóry. Dlatego zawsze zaleca się pracę na kopii warstwy i kontrolowanie siły efektu za pomocą suwaków przezroczystości i masek warstwowych. Praktyka i doświadczenie w używaniu tego narzędzia pomagają osiągnąć oczekiwane rezultaty, które spełniają standardy profesjonalnej edycji zdjęć.

Pytanie 12

Przedstawione zdjęcie jest charakterystyczne dla fotografii

A. portretowej.

B. artystycznej.

C. reportażowej.

D. technicznej.

Wybór odpowiedzi portretowej, technicznej lub artystycznej wskazuje na pewne nieporozumienia związane z definicjami różnych stylów fotografii. Fotografia portretowa koncentruje się na przedstawieniu osób i ich osobowości, zazwyczaj w kontrolowanych warunkach, co nie odpowiada kontekstowi zdjęcia, które ukazuje dynamiczną interakcję ludzi w określonym wydarzeniu. Użycie technik portretowych w sytuacji reportażowej mogłoby zniweczyć autentyczność chwili. Fotografia techniczna z kolei skupia się na aspektach technicznych, takich jak oświetlenie, kompozycja czy stosowanie zaawansowanego sprzętu, co również nie pasuje do opisanego kontekstu. W reportażu istotniejsze jest uchwycenie momentu niż doskonałość techniczna. Na koniec, odpowiedź artystyczna, mimo że może odnosić się do indywidualnego stylu fotografa, nie uwzględnia kontekstu dokumentowania rzeczywistości, co jest kluczowym elementem fotografii reportażowej. Każdy ze stylów ma swoje unikalne cechy i zastosowania, a ich pomylenie może prowadzić do błędnych wniosków o intencjach i efekcie końcowym zdjęcia.

Pytanie 13

Metoda, która polega na częściowym lub całkowitym przekształceniu obrazu negatywnego w pozytywowy na skutek intensywnego i krótkiego naświetlenia, nosi nazwę

A. solaryzacja

B. cyjanotypia

C. guma

D. bromolej

Solaryzacja to taka ciekawa technika w fotografii, która pozwala na trochę odwrócenie obrazu negatywowego, żeby uzyskać pozytywowy. Działa to dzięki intensywnemu, choć krótkotrwałemu naświetleniu. W praktyce jest często używana w artystycznej fotografii, bo pozwala na osiąganie naprawdę nieprzewidywalnych efektów wizualnych. Z tego, co widziałem, to w XX wieku ta technika była bardzo popularna wśród fotografów awangardowych, którzy chcieli pokazać coś nowego i oryginalnego. Na przykład w portretach solaryzacja może dać super kontrasty i ciekawe tekstury, co nadaje głębi i dramatyzmu. Generalnie rzecz biorąc, solaryzacja to narzędzie do tworzenia unikalnych dzieł, które naprawdę mogą wyróżniać się w portfolio artysty czy na wystawach. Ale trzeba pamiętać, że z nią trzeba uważać, bo jak za mocno naświetlisz, to efekty mogą być zupełnie inne, niż przewidywałeś, więc lepiej się trochę zastanowić przed używaniem tej techniki.

Pytanie 14

Wskaź zestaw najbardziej odpowiedni do wykonania zdjęcia modelki w stylu high-key?

A. Wielobarwne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

B. Jasne tło, jasne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

C. Ciemne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

D. Ciemne tło, ciemne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

Odpowiedź, która wskazuje na jasne tło, jasne ubranie modelki i miękkie rozproszone światło, jest prawidłowa, ponieważ technika high-key polega na uzyskaniu jasnego, często wręcz eterycznego efektu w fotografii. W tej technice dąży się do minimalizacji cieni i uzyskania jednorodnego, jasnego tła, co doskonale osiąga się dzięki jasnemu tłu oraz jasnym kolorom ubioru modelki. Miękkie rozproszone światło, które można uzyskać na przykład za pomocą softboxów, sprawia, że światło pada na modelkę w sposób łagodny, eliminując ostre cienie i tworząc wrażenie delikatności. Warto zauważyć, że w praktyce takie ustawienie oświetlenia jest szczególnie popularne w portretach, sesjach modowych czy zdjęciach dziecięcych, gdzie pożądany jest efekt radosny i lekki. Technika ta nie tylko podkreśla urodę modelki, ale również może być stosowana w reklamie produktów, które mają kojarzyć się z pozytywnymi emocjami. W standardach fotograficznych high-key wprowadza się również elementy postprodukcji, gdzie zwiększa się jasność i kontrast, zachowując jednakże delikatność obrazu.

Pytanie 15

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. naświetlania

B. wywoływania

C. zadymiania

D. utrwalania

Utrwalanie, zadymianie i wywoływanie to procesy związane z obróbką materiałów światłoczułych, ale nie są odpowiednie do opisu momentu powstawania obrazu utajonego. Utrwalanie jest kluczowym krokiem po naświetlaniu, który stabilizuje obraz, czyniąc go odpornym na światło i umożliwiając jego dalsze eksponowanie. Użycie tego terminu w kontekście powstawania obrazu utajonego jest błędne, ponieważ obraz utajony już istnieje w momencie naświetlania, lecz nie jest widoczny. Z kolei zadymianie odnosi się do techniki używanej w fotografii artystycznej lub efektach specjalnych i nie jest bezpośrednio związane z procesem tworzenia obrazu utajonego. Zrozumienie tych terminów i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek w analizie procesów fotograficznych. Wywoływanie jest procesem, w którym obraz utajony staje się widoczny, jednak nie jest to moment jego powstawania. Pomyłki w tych koncepcjach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat procesów fotografii oraz ich zastosowań w praktyce, co jest szczególnie istotne dla osób pracujących w dziedzinie fotografii i obrazowania.

Pytanie 16

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Błękitny i granatowy.

B. Zielony i czerwony.

C. Pomarańczowy i zielony.

D. Pomarańczowy i brązowy.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 17

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu" szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/80 s

B. 1/500 s

C. 1/15 s

D. 1/30 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to właśnie jeden z najczęściej stosowanych sposobów na uzyskanie efektu „zamrożenia ruchu” w fotografii, zwłaszcza w kontekście dynamicznych scen takich jak jadący samochód. Przy tak krótkim ekspozycji matryca aparatu rejestruje tylko ułamek sekundy z życia fotografowanego obiektu, przez co ruch praktycznie nie ma szansy zarejestrować się jako rozmazanie. W praktyce, zawodowi fotografowie sportowi czy prasowi bardzo często używają właśnie czasów rzędu 1/500 s, a nawet krótszych (np. 1/1000 s), żeby mieć pewność, że nawet bardzo szybki ruch zostanie oddany ostro i wyraźnie. Takie ustawienie jest też zgodne z podstawowymi zasadami fotografii ruchu – im szybciej porusza się obiekt, tym krótszego czasu naświetlania trzeba użyć. Oczywiście, przy tak krótkich czasach trzeba zadbać o odpowiednie doświetlenie – albo jasny dzień, albo otwarta przysłona, albo wyższe ISO. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często próbują „zamrozić” szybki ruch dłuższymi czasami, ale nawet przy 1/80 s pojawia się już wyraźne rozmycie. Warto pamiętać, że eksperymentując z dynamicznymi scenami, lepiej ustawić nawet krótszy czas niż 1/500 s, szczególnie przy zdjęciach sportowych czy fotografii ulicznej, gdzie nie ma miejsca na kompromisy pod kątem ostrości ruchomych elementów. W branży przyjęło się, że 1/500 s to minimum dla szybkich obiektów, więc to bardzo praktyczna i uniwersalna wartość.

Pytanie 18

Podaj odpowiednią sekwencję kroków w procesie odwracalnym E-6.

A. Wywołanie pierwsze, zadymianie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

B. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, utrwalanie, garbowanie, odbielanie

C. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, zadymianie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

D. Wywołanie pierwsze, odbielanie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, utrwalanie, zadymianie, garbowanie

W analizie niepoprawnych podejść do kolejności etapów procesu odwracalnego E-6, warto dostrzec, że błędne odpowiedzi wynikają przede wszystkim z niepełnego zrozumienia poszczególnych etapów oraz ich wzajemnych zależności. Na przykład, w niektórych propozycjach wywołanie pierwsze i drugie są zestawione w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu procesu. Wywołanie pierwsze jest kluczowe dla inicjacji reakcji chemicznych, które są niezbędne do uzyskania pożądanych właściwości materiału, a jego wcześniejsze zakończenie, przed zadymianiem, prowadzi do nieefektywności. Zupełnie błędne jest również pomijanie lub wcześniejsze wprowadzanie etapu kondycjonowania; to właśnie ten krok pozwala na optymalne przygotowanie materiału do dalszych procesów, takich jak garbowanie, które wymaga odpowiednich parametrów wilgotności i elastyczności. Odbielanie powinno następować po utrwalaniu, gdyż jego celem jest usunięcie zanieczyszczeń, które mogą wpływać na jakość finalnego produktu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków to niedostateczne zrozumienie chemicznych i fizycznych właściwości surowców oraz ich reakcji na różne procesy. Takie ignorowanie sekwencji doświadczeń i naukowych zasady może prowadzić do produkcji materiałów o obniżonej jakości, co jest niezgodne z branżowymi standardami i dobrymi praktykami.

Pytanie 19

Który format pliku umożliwia zachowanie przezroczystego tła wraz z bezstratną kompresją?

A. GIF

B. PNG

C. JPEG

D. BMP

Chociaż JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest bardzo popularnym formatem, jego główną cechą jest to, że stosuje stratną kompresję, co oznacza, że może prowadzić do utraty jakości obrazu. JPEG nie obsługuje przezroczystości, co czyni go niewłaściwym wyborem dla projektów, gdzie taka funkcjonalność jest niezbędna. Z kolei BMP (Bitmap) to format, który zapamiętuje obrazy w postaci bitmapy, ale również nie oferuje opcji przezroczystości. Obrazy BMP mają tendencję do zajmowania dużej ilości miejsca na dysku, ponieważ nie są kompresowane, co czyni je mało praktycznymi do użytku w sieci. GIF (Graphics Interchange Format) obsługuje przezroczystość, ale jest ograniczony do 256 kolorów, co stawia go w niekorzystnej pozycji w porównaniu do PNG, zwłaszcza jeśli chodzi o bogate, kolorowe obrazy. Typowe błędy przy wyborze formatów graficznych to skupianie się jedynie na rozmiarze pliku bez uwzględnienia jakości obrazu oraz funkcji, które dany format może oferować, co prowadzi do nieodpowiednich decyzji w zakresie projektowania i publikacji. Wszyscy projektanci powinni być świadomi, jak ważne jest dobieranie odpowiednich formatów do różnych zastosowań, aby uniknąć problemów z jakością i przejrzystością grafiki.

Pytanie 20

Podczas robienia zdjęć portretowych w plenerze ustalono następujące parametry ekspozycji: wartość przysłony 8 oraz czas naświetlania 1/125 s. Jakie parametry ekspozycji powinny być zastosowane w tych warunkach oświetleniowych, aby uzyskać jak najmniejszą głębię ostrości obrazu?

A. f/5,6 i 1/250 s

B. f/4 i 1/250 s

C. f/5,6 i 1/125 s

D. f/4 i 1/125 s

Kiedy analizy dokonujemy na podstawie dostępnych opcji, istotne jest zrozumienie, jak różne ustawienia przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości. Przykłady f/4 i 1/250 s lub f/4 i 1/125 s oznaczają, że używamy większej wartości przysłony, co skutkuje mniejszym rozmyciem tła i większą głębią ostrości. Zastosowanie f/4 skutkuje szerszym otwarciem przysłony niż f/5,6, co w teorii zwiększa głębię ostrości, a nie ją zmniejsza, co jest sprzeczne z zamierzonym efektem w portretach. Ponadto, odpowiadając na pytanie, nie wystarczy jedynie skupić się na jednym parametrze. W przypadku odpowiedzi z f/5,6 i 1/125 s, czas naświetlania 1/125 s jest zbyt długi w kontekście użycia szerszej przysłony, co może prowadzić do prześwietlenia obrazu w jasnych warunkach oświetleniowych. Zatem, popełniając błąd w ocenie, można nie tylko wybrać niewłaściwą wartość przysłony, ale także nie dostosować czasu naświetlania w odpowiedni sposób, co może skutkować niepożądanym efektem na końcowym zdjęciu. Kluczowym aspektem jest tutaj umiejętność zrozumienia, jak różne wartości przysłony wpływają na obraz i jak dostosować je do warunków, by uzyskać zamierzony efekt artystyczny.

Pytanie 21

Jaki filtr należy zastosować, aby uzyskać łagodny efekt klasycznej fotografii w tonacji sepii?

A. Polaryzacyjny.

B. Konwersyjny.

C. Szary.

D. Połówkowy.

Zastosowanie filtru szarego, połówkowego czy polaryzacyjnego nie pozwoli uzyskać klasycznego efektu sepii, który od lat kojarzony jest z fotografią o ciepłym, brązowawym zabarwieniu. Filtr szary przede wszystkim służy do ograniczenia ilości światła wpadającego przez obiektyw, co umożliwia wydłużenie czasu naświetlania bez prześwietlania zdjęcia – na przykład w fotografii krajobrazowej, by uzyskać efekt rozmytej wody czy chmur. W żaden sposób nie wpływa on jednak na barwę zdjęcia, więc nie można przy jego pomocy uzyskać tonacji sepii. Filtr połówkowy stosowany jest głównie do wyrównywania ekspozycji między jasnym niebem a ciemniejszą ziemią, szczególnie podczas fotografowania krajobrazów – tutaj również nie ma wpływu na zabarwienie całego kadru, a już tym bardziej na uzyskanie efektu sepii. Z kolei filtr polaryzacyjny używany jest głównie do eliminowania odblasków i wzmocnienia nasycenia kolorów, zwłaszcza błękitu nieba czy zieleni roślin. To bardzo użyteczny filtr, ale zupełnie nie służy do tworzenia kreatywnych efektów barwnych takich jak sepia. Często spotykam się z błędnym przekonaniem, że niemal każdy filtr można wykorzystać do uzyskania dowolnego efektu kolorystycznego – i to jest podstawowy błąd myślowy, który prowadzi do takich pomyłek. Sepia to efekt uzyskany przez precyzyjną zmianę charakterystyki barwowej obrazu, co umożliwiają tylko filtry konwersyjne. Standardy fotografii mówią jasno: wybór filtra powinien być zawsze uzależniony od zamierzonego efektu końcowego i świadomego zrozumienia właściwości każdego typu filtra. Myląc zastosowania poszczególnych filtrów, można łatwo nie osiągnąć oczekiwanego rezultatu, a nawet uzyskać niepożądane rezultaty na zdjęciu lub w plikach cyfrowych. Warto zawsze kierować się praktyczną wiedzą i doświadczeniem oraz nie bać się eksperymentować, ale na podstawie właściwych narzędzi.

Pytanie 22

Przedstawione zdjęcie wykonano aparatem z obiektywem

A. tilt-shift.

B. szerokokątnym.

C. rybie oko.

D. makro.

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do obiektywu szerokokątnego, prowadzi do nieporozumień związanych z charakterystyką poszczególnych typów obiektywów. Obiektyw tilt-shift, na przykład, jest używany głównie do fotografii architektonicznej i produktowej, co umożliwia korygowanie perspektywy oraz osiąganie efektów selektywnej ostrości. Jednak nie jest on przeznaczony do szerokiego ujmowania sceny, co jest kluczowe w przypadku zdjęć krajobrazowych. Obiektywy rybie oko są zaprojektowane do tworzenia ekstremalnych widoków z szerokim kątem widzenia, jednak ich efekty zniekształcenia są wyraźne i niejednokrotnie niepożądane w kontekście typowej fotografii krajobrazowej. Z kolei obiektywy makro służą do fotografowania małych obiektów z bliska, co skutkuje całkowicie innym podejściem do kompozycji i nie pasuje do kontekstu szerokiego ujęcia. Użytkownicy często mylą te różne typy obiektywów, co prowadzi do błędnych wyborów w praktyce fotograficznej. Ważne jest zrozumienie, że każdy typ obiektywu ma swoje specyficzne zastosowania i efekty, a ich niewłaściwe użycie może znacznie wpłynąć na końcowy rezultat zdjęcia. Zastosowanie niewłaściwego obiektywu w nieodpowiednich warunkach może zniweczyć zamierzony efekt artystyczny, a także obniżyć jakość obrazu.

Pytanie 23

Który format plików graficznych umożliwia zarchiwizowanie fotografii z bezstratną kompresją i z jednoczesnym zachowaniem subtelnych przejść tonalnych na obrazie?

A. GIF

B. TIFF

C. PNG

D. JPEG

Pracując z grafiką komputerową czy fotografią cyfrową, łatwo można się pomylić w temacie formatów plików, bo każdy z nich ma inne zastosowania i ograniczenia. GIF to format mocno przestarzały, powstały z myślą o prostych grafikach internetowych. Może i pozwala na bezstratną kompresję, ale obsługuje tylko 256 kolorów, co kompletnie dyskwalifikuje go do przechowywania fotografii z subtelnymi przejściami tonalnymi – kolory wychodzą poszarpane, a gradienty stają się paskudnie schodkowane. PNG z kolei jest super do grafik z przezroczystością i do eksportu ikon, bo kompresuje bezstratnie i dobrze przechowuje ostre detale, ale w trybie True Color daje 8 bitów na kanał (czyli 24 bity na piksel), co już trochę ogranicza możliwe przejścia tonalne w wymagających zdjęciach. W praktyce PNG nie jest polecany do archiwizowania fotografii, bardziej do zrzutów ekranu czy grafik na strony WWW. JPEG, chyba najpopularniejszy format zdjęciowy, został stworzony z myślą o efektywnej kompresji stratnej – stąd te małe pliki, ale kosztem jakości. Nawet na wysokich ustawieniach jakości JPEG zawsze wprowadza artefakty i spłaszcza subtelne przejścia między kolorami, bo upraszcza informacje w obrazie. To widać szczególnie po wielokrotnym zapisie – zdjęcia zaczynają 'przebarwiać' się i tracić ostrość w cieniach i światłach. Typowym błędem jest myślenie, że jeśli format jest popularny i pozwala na fotografię, to znaczy, że nadaje się do profesjonalnego archiwizowania – a w rzeczywistości tylko formaty bezstratne z możliwością zachowania szerokiej głębi kolorów (jak TIFF) faktycznie spełniają te kryteria. Warto znać te różnice, żeby nie stracić bezpowrotnie jakości swoich zdjęć podczas archiwizacji czy dalszej pracy graficznej.

Pytanie 24

Który z formatów umożliwia zapis obrazu z matrycy aparatu cyfrowego bez procesu interpolacji danych?

A. TIFF

B. PNG

C. JPEG

D. NEF

Wybór formatów JPEG, TIFF oraz PNG wskazuje na kilka nieporozumień związanych z zapisywaniem obrazów z matrycy aparatu fotograficznego. JPEG to popularny format używany do kompresji zdjęć, jednak charakteryzuje się stratną kompresją. Oznacza to, że podczas zapisu obrazu część danych jest usuwana, co prowadzi do utraty jakości oraz szczegółowości obrazu. JPEG jest często stosowany w przypadkach, gdy ważna jest szybkość i niewielki rozmiar pliku, jednak nie jest polecany do profesjonalnych zastosowań, gdzie jakość obrazu jest kluczowa. TIFF to format, który wspiera zarówno kompresję bezstratną, jak i stratną, jednak w praktyce jest znacznie cięższy i nie tak powszechnie stosowany w codziennej pracy, co czyni go mniej praktycznym dla szybkiego udostępniania zdjęć. PNG, z kolei, jest formatem przeznaczonym głównie do grafiki internetowej, a nie do przechowywania zdjęć. Obsługuje kompresję bezstratną, lecz nie jest używany w kontekście obrazów surowych z matryc, co sprawia, że jego zastosowanie w profesjonalnej fotografii jest ograniczone. Wybór formatu zapisu obrazu powinien być zgodny z zamierzonym użyciem, a w przypadku profesjonalnej fotografii zaleca się korzystanie z formatów surowych, które zachowują maksimum danych i jakości.

Pytanie 25

Do oczyszczenia przedniej soczewki obiektywu zabrudzonej kroplą smaru należy użyć

A. sprężonego powietrza.

B. pędzelka.

C. roztworu soli kuchennej.

D. roztworu alkoholu izopropylowego.

Wiele osób myśli, że do usuwania zabrudzeń z soczewek wystarczy zwykły pędzelek albo sprężone powietrze, ale to niestety nie działa przy tłustych plamach czy smarze. Pędzelkiem można co najwyżej usunąć kurz czy luźne drobinki, natomiast tłuszcz po prostu się rozmaże, a nawet ryzykujemy porysowanie powłoki, jeśli w smarze znajdą się jakieś drobinki brudu. Sprężone powietrze ma podobne ograniczenia – jest świetne do zdmuchiwania pyłków, ale absolutnie nie poradzi sobie ze śliskimi śladami smaru i może tylko je rozprzestrzenić na większej powierzchni, a co gorsza, czasem zbyt mocny strumień powietrza może uszkodzić delikatne elementy optyki. Co do roztworu soli kuchennej – szczerze mówiąc, to nie dość, że nie radzi sobie z tłuszczem, to jeszcze może powodować zarysowania lub uszkodzenia chemiczne. Sól zostawia drobinki, które przy przecieraniu zachowują się jak ścierniwo. Takie eksperymenty nie mają miejsca w profesjonalnej praktyce i mogą trwale zniszczyć powłoki antyrefleksyjne. Właśnie dlatego w branży fotograficznej i optycznej poleca się specjalistyczne środki na bazie alkoholu izopropylowego – są one neutralne chemicznie względem szkieł, szybko odparowują i nie zostawiają smug, o ile oczywiście używamy ich z odpowiednią ściereczką z mikrofibry. Typowym błędem jest przekonanie, że każda metoda usuwania kurzu sprawdzi się również przy tłustych zabrudzeniach, ale niestety to myślenie prowadzi często do uszkodzeń sprzętu i dodatkowych kosztów naprawy. Soczewki trzeba czyścić z głową, zgodnie z dobrymi praktykami serwisowymi.

Pytanie 26

W celu uzyskania na zdjęciu efektu „zamrożenia ruchu” siatkarza w wyskoku należy przede wszystkim ustawić

A. dużą liczbę przysłony.

B. małą liczbę przysłony.

C. krótki czas otwarcia migawki.

D. długi czas otwarcia migawki.

Wybranie krótkiego czasu otwarcia migawki to zdecydowanie klucz do uzyskania efektu zamrożenia ruchu w fotografii sportowej, zwłaszcza przy dynamicznych dyscyplinach takich jak siatkówka. Krótki czas naświetlania, na przykład 1/1000 sekundy albo nawet szybciej, sprawia, że aparat rejestruje tylko bardzo krótki wycinek ruchu – to zatrzymuje siatkarza w powietrzu bez rozmycia. Takie ustawienie jest standardem w fotografii sportowej i reportażowej, gdzie często zależy nam na maksymalnej ostrości dynamicznego obiektu. Z mojego doświadczenia, szczególnie w halach sportowych, trzeba też pamiętać o odpowiedniej czułości ISO i jasności obiektywu, bo światła zazwyczaj jest mało, a przy krótkim czasie migawki łatwo o niedoświetlenie zdjęcia. Profesjonalni fotografowie często używają wtedy jasnych obiektywów (np. f/2.8 lub nawet jaśniejszych) oraz podnoszą ISO, żeby zachować dobrą ekspozycję. Warto też pamiętać, że takie ustawienia pozwalają uwidocznić detale, takie jak napięcie mięśni czy wyraz twarzy zawodnika, co daje zdjęciu dodatkową dynamikę i siłę przekazu. Efekt zamrożenia ruchu to nie tylko estetyka, ale i sposób na przekazanie emocji oraz momentów, których ludzkie oko nie potrafi wyłapać w rzeczywistości. Moim zdaniem, umiejętne korzystanie z krótkiego czasu migawki to jedna z podstawowych umiejętności każdego fotografa sportowego.

Pytanie 27

Najnowsza technologia druku zdjęć digigraphy to

A. technika bezpośredniego druku na materiałach metalicznych

B. proces druku pigmentowego certyfikowany pod względem trwałości i wierności kolorów

C. cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów

D. metoda tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego technologii druku i jej zastosowań. Na przykład, cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów nie odzwierciedla istoty digigraphy. Dageotypia to jedna z najstarszych technik fotograficznych, która opiera się na chemicznym procesie wytwarzania obrazu, a nie na druku pigmentowym. Próba porównania tych dwóch metod przynosi mylne wnioski, ponieważ każda z nich ma swoje unikalne właściwości i zastosowania. Kolejna odpowiedź dotycząca tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym również jest nieadekwatna, gdyż holografia jest zupełnie inną dziedziną, koncentrującą się na trójwymiarowym obrazie. Technika ta wymaga specjalistycznych narzędzi i nie odnosi się do standardów trwania i wierności kolorów, jak w przypadku digigraphy. Z kolei bezpośredni druk na materiałach metalicznych jest technologią, która może być używana w różnych branżach, ale nie ma związku z certyfikowanym procesem druku pigmentowego, który jest kluczowy dla digigraphy. Rozumienie tych różnic jest kluczowe, aby unikać błędnych interpretacji technologii druku oraz ich właściwości. Warto także podkreślić, że zrozumienie i zastosowanie odpowiednich standardów w druku jest niezbędne dla zapewnienia jakości oraz długowieczności wydruków, co jest priorytetem w branży fotograficznej i artystycznej.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Na zdjęciu przedstawiona jest migawka

A. centralna.

B. szczelinowa.

C. roletkowa.

D. hybrydowa.

Wybór innych typów migawkowych, takich jak roletkowa, hybrydowa czy centralna, nie jest zgodny z przedstawionym zdjęciem. Migawka roletkowa, na przykład, charakteryzuje się tym, że zasłony przesuwają się w przeciwnych kierunkach, co ogranicza jej zastosowanie w sytuacjach wymagających bardzo szybkiego czasu naświetlania. W praktyce, migawki roletkowe mogą prowadzić do efektu „rolling shutter”, który zniekształca obraz w przypadku szybkich ruchów kamery lub obiektu, co nie jest korzystne w profesjonalnej fotografii. Z kolei migawki hybrydowe, które łączą cechy migawki elektronicznej i mechanicznej, również nie są przedstawione na zdjęciu. Tego typu migawki są często używane w nowoczesnych aparatach, ale ich działanie może być skomplikowane i zależne od konkretnego ustawienia, co nie odpowiada prostocie i efektywności migawki szczelinowej. Natomiast migawka centralna, która działa poprzez otwieranie zasłon w centrum, idealnie sprawdza się w przypadku lamp błyskowych, ale nie jest tym, co widać na zdjęciu. Te różnice wskazują, że kluczowym błędem w Twoim rozumieniu typów migawkowych jest niezrozumienie ich mechaniki oraz zastosowań, co prowadzi do mylnych wniosków.

Pytanie 30

Podczas robienia zdjęć ustalono właściwe wartości ekspozycji: f/11 oraz 1/250 s. Jakie wartości ekspozycji w tych warunkach oświetleniowych powinno się przyjąć, aby uzyskać maksymalną głębię ostrości?

A. f/5,6 i 1/500 s

B. f/22 i 1/500 s

C. f/22 i 1/60 s

D. f/5,6 i 1/60 s

Wybór f/5,6 i 1/500 s nie jest odpowiedni dla uzyskania maksymalnej głębi ostrości, ponieważ f/5,6 to znacznie szersza przysłona, co ogranicza głębię ostrości. Szersze otwory przysłony pozwalają na większe ilości światła, ale jednocześnie powodują, że ostrość jest skoncentrowana na mniejszym obszarze, co może skutkować rozmyciem tła. Dla fotografów, którzy chcą uchwycić sceny z wyraźnymi detalami zarówno z przodu, jak i w tle, jest to niewłaściwy wybór. Z kolei ustawienie 1/500 s jest zbyt krótkim czasem naświetlania w porównaniu do odpowiednich warunków oświetleniowych, co może prowadzić do niedoświetlenia obrazu. Wybór f/22 i 1/500 s również nie jest prawidłowy, ponieważ mimo że f/22 zwiększa głębię ostrości, czas naświetlania 1/500 s jest zbyt krótki, co może prowadzić do utraty szczegółów w ciemniejszych partiach zdjęcia. Na końcu, f/5,6 i 1/60 s, choć może wydawać się aprobowalną odpowiedzią, też nie zapewnia maksymalnej głębi ostrości, gdyż znowu stosuje szerszą przysłonę. Właściwym podejściem do uzyskania maksymalnej głębi ostrości w tym przypadku jest zastosowanie f/22 i odpowiednio dłuższego czasu naświetlania, aby zrównoważyć ograniczoną ilość światła wpadającego przez węższą przysłonę. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla skutecznej pracy z parametrami ekspozycji w fotografii.

Pytanie 31

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. psią.

B. normalną.

C. ptasią.

D. żyrafią.

Odpowiedź psy'ia jest prawidłowa, ponieważ perspektywa ta oznacza zdjęcie wykonane z niskiego punktu widzenia, typowego dla postrzegania przez małe zwierzęta, takie jak psy. Perspektywa 'psią' daje widzowi efekt bliskości do podłoża, co sprawia, że elementy w kadrze, takie jak meble, wydają się znacznie większe w porównaniu do tła. Tego rodzaju technika może być używana w fotografii, aby wywołać emocje, takie jak ciekawość lub zdziwienie, oraz w celu uchwycenia szczegółów, które mogą być niedostrzegane z typowej wysokości ludzkiego wzroku. Na przykład, w fotografii komercyjnej, użycie tej perspektywy może pomóc w lepszym ukazaniu produktów z perspektywy dziecka czy zwierzęcia, co jest często wykorzystywane w reklamach skierowanych do rodzin. Dodatkowo, stosowanie takiej perspektywy w filmie pozwala na lepsze wczucie się w świat przedstawiony, co może być istotne w tworzeniu narracji wizualnych. Przykładem praktycznego zastosowania jest filmowanie scen, w których ważne jest, aby widz poczuł się częścią doświadczenia postaci, co można osiągnąć poprzez obniżenie poziomu kamery.

Pytanie 32

Na fotografii zastosowano kompozycję

A. spiralną.

B. dynamiczną.

C. skośną.

D. diagonalną.

Wybranie odpowiedzi związanej z kompozycją spiralną, diagonalną lub dynamiczną wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące podstawowych zasad kompozycji w fotografii. Kompozycja spiralna polega na tworzeniu wrażenia ruchu poprzez krągłości i spiralne ułożenie elementów, co nie znajduje odzwierciedlenia w ułożeniu kul na analizowanym zdjęciu. Kompozycja diagonalna odnosi się do umieszczania elementów wzdłuż linii diagonalnych, jednak w tym przypadku mamy do czynienia z wyraźną linią ukośną, co jest charakterystyczne dla kompozycji skośnej. Ostatnia z wymienionych opcji, kompozycja dynamiczna, dotyczy bardziej ogólnego poczucia ruchu i energii w kadrze, co może być związane z ruchem obiektów, a niekoniecznie z ich ustawieniem. Typowym błędem jest mylenie tych pojęć, co może prowadzić do nieścisłości w analizie stworzonych obrazów. Aby poprawnie zrozumieć, jak działa kompozycja, warto przyjrzeć się różnym technikom i ich zastosowaniom w praktyce. Każda z tych kompozycji ma swoje unikatowe cechy i zastosowania, które powinny być rozważane z perspektywy celu, jaki ma spełniać zdjęcie.

Pytanie 33

Stylizację fotografii wykonano, stosując polecenie

A. filtr/szkic/wzór rastra.

B. filtr/rozmycie/rozmycie promieniste.

C. filtr/tekstura/witraż.

D. filtr/artystyczne/akwarele.

Wybierając inne filtry, jak 'filtr/artystyczne/akwarele', 'filtr/tekstura/witraż' czy 'filtr/rozmycie/rozmycie promieniste', można się w łatwy sposób pogubić co do stylizacji zdjęć. Na przykład filtr akwarelowy daje efekt malarskiego wykończenia, ale to już nie jest to samo co wzór rastra. Kiedy ktoś decyduje się na ten efekt, myśli, że uzyska podobny wygląd, a w rzeczywistości akwarele bardziej skupiają się na miękkich kolorach i krawędziach. Z kolei filtr tekstury witrażu dodaje za dużo elementów, co może zepsuć oryginalny obraz i sprawić, że wydaje się chaotyczny. Filtr rozmycia promienistego działa inaczej, bo rozmywa obraz dookoła centrum, co zmienia pierwotny zamiar artysty. Często nowi w edytowaniu zdjęć myślą, że zmiana stylu to od razu poprawa estetyki, a to niestety nie zawsze tak działa. Warto zrozumieć różnice między tymi efektami, żeby lepiej stylizować swoje fotografie.

Pytanie 34

Zastosowanie oświetlenia upiększającego (typu glamour) wymaga ustawienia głównego źródła światła

A. na wprost modela i nieco powyżej osi optycznej aparatu.

B. z lewej strony modela.

C. na wprost modela i nieco poniżej osi optycznej aparatu.

D. z prawej strony modela.

Świetnie, bo faktycznie w fotografii typu glamour kluczową sprawą jest ustawienie głównego źródła światła dokładnie na wprost modela, ale minimalnie powyżej osi optycznej aparatu. Taki układ, potocznie zwany „beauty light” albo „clamshell lighting”, sprawia, że światło rozkłada się na twarzy bardzo równomiernie, wygładzając skórę i maskując niedoskonałości. Cień pod nosem i brodą jest delikatny, co podkreśla rysy twarzy bez ich zbyt mocnego uwypuklania. Branżowo uznaje się to za absolutny standard w sesjach portretowych, zwłaszcza w reklamach kosmetyków czy modzie. Praktyka pokazuje, że jeśli główne światło ustawisz ciut powyżej obiektywu i skierujesz je lekko w dół, uzyskasz efekt świeżej, zdrowej cery. Często jeszcze do tego dołącza się blendę albo drugi, słabszy softbox od dołu, żeby zniwelować cienie pod oczami i brodą. Osobiście uważam, że to najprostszy sposób, żeby każdy wyglądał korzystnie – naprawdę, nawet osoby z problematyczną cerą od razu prezentują się lepiej. Warto poeksperymentować z wysokością lampy – różnica kilku centymetrów potrafi totalnie zmienić odbiór zdjęcia. Wielu profesjonalistów doradza też użycie szerokich softboxów lub beauty disha, właśnie by uzyskać ten miękki, luksusowy efekt oświetlenia.

Pytanie 35

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 1400

B. ISO 200

C. ISO 1600

D. ISO 800

Ustawienie ISO 200 to zdecydowanie najczęściej stosowany wybór w fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym. Praktycy na całym świecie właśnie taką wartość uznają za standard, bo łączy w sobie wysoką jakość obrazu z minimalnym poziomem szumów. W studiu mamy pełną kontrolę nad światłem, więc nie musimy sztucznie podbijać czułości – to światło dopasowuje się do aparatu, a nie odwrotnie. Przy ISO 200 aparat rejestruje szczegóły z największą precyzją, kolory są wiernie odwzorowane, a zakres dynamiczny pozostaje szeroki. Tanie matryce i tak najczęściej osiągają optymalną jakość właśnie przy niższych czułościach, droższe modele także nie zyskują wiele na wyższych wartościach. Moim zdaniem, jak ktoś zaczynał w studiu od ISO 400 lub ISO 800, szybko zauważył, że zdjęcia są bardziej zaszumione, a pliki mniej podatne na późniejszą obróbkę. Profesjonaliści (np. w portretach reklamowych czy katalogach mody) praktycznie nigdy nie podbijają ISO powyżej 200-400, bo to po prostu niepotrzebne. Technika „im niższe ISO, tym lepiej” w studiu sprawdza się od lat, a ISO 200 to taka złota reguła, dzięki której zdjęcia wyglądają możliwie najlepiej. Warto pamiętać, że wyższe czułości zostawiamy na sytuacje, kiedy naprawdę brakuje światła – a w studio z lampami błyskowymi ten problem praktycznie nie istnieje.

Pytanie 36

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. za obiektem w kierunku tła

B. za obiektem w stronę obiektywu

C. przed obiektem w kierunku tła

D. przed obiektem w stronę obiektywu

Oświetlenie konturowe fotografowanego obiektu uzyskuje się poprzez strategiczne umiejscowienie światła głównego za obiektem w kierunku obiektywu. Taka konfiguracja pozwala na uwydatnienie krawędzi obiektu, co tworzy efekt trójwymiarowości i głębi. Gdy światło pada z tyłu, częściowo oświetla kontury obiektu, jednocześnie odcinając go od tła, co skutkuje wyraźniejszym zarysowaniem formy. Zastosowanie tej techniki jest szczególnie cenione w portrecie oraz fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest podkreślenie charakterystycznych detali. Przykładem może być sytuacja, w której fotografujemy osobę na tle zachodzącego słońca, co pozwala na stworzenie dramatycznego efektu świetlnego. Standardy branżowe zalecają korzystanie z tej metody w celu uzyskania atrakcyjnych wizualnie zdjęć, w których obiekt wyróżnia się na tle, a jednocześnie prezentuje się w sposób estetyczny i harmonijny.

Pytanie 37

Najnowsze medium służące do długoterminowej archiwizacji zdjęć to

A. taśmy magnetyczne LTO-9

B. papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości

C. dyski M-DISC o trwałości szacowanej na 1000 lat

D. dyski SSD z pamięcią typu MLC

Papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości to jedna z opcji przechowywania zdjęć, ale nie jest odpowiedni do długoterminowej archiwizacji w porównaniu do dysków M-DISC. Papier ten, chociaż zapewnia lepszą jakość obrazu i trwałość niż tradycyjny papier, jest podatny na działanie warunków atmosferycznych, takich jak wilgoć czy światło, które mogą prowadzić do blaknięcia i degradacji obrazu. Taśmy magnetyczne LTO-9 są również ważnym medium do archiwizacji danych, jednak ich trwałość nie jest tak wysoka jak w przypadku M-DISC. LTO-9 oferują znakomitą pojemność i szybkość transferu, ale są bardziej odpowiednie do archiwizacji danych w środowiskach korporacyjnych, gdzie wymagane jest szybkie wykonywanie kopii zapasowych, a niekoniecznie do długoterminowego przechowywania. Dyski SSD z pamięcią typu MLC z kolei oferują wysoką szybkość odczytu i zapisu, ale ich żywotność i odporność na utratę danych nie dorównują dyskom M-DISC. MLC, choć efektywne, są stosunkowo drogie i ich trwałość w dłuższej perspektywie może być ograniczona. W praktyce, wiele osób myli pojęcie trwałości z wydajnością, co prowadzi do niepoprawnych wyborów, jeśli chodzi o archiwizację danych. Kluczowe jest zrozumienie, że długoterminowa archiwizacja wymaga innych parametrów niż codzienne użytkowanie.

Pytanie 38

Aby zarchiwizować pliki graficzne na zewnętrznym nośniku pamięci, zachowując informacje o warstwach cyfrowego obrazu, należy zapisać plik w formacie

A. BMP

B. GIF

C. TIFF

D. JPEG

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest idealnym wyborem do archiwizacji plików graficznych, zwłaszcza gdy zachowanie informacji o warstwach obrazu cyfrowego jest kluczowe. TIFF obsługuje wiele warstw, przezroczystość oraz różne modele kolorów, co czyni go niezwykle elastycznym i wszechstronnym formatem. W praktyce, fotograficy i graficy często używają TIFF do przechowywania wysokiej jakości obrazów, ponieważ format ten nie kompresuje danych w sposób stratny, jak ma to miejsce w przypadku JPEG. Dzięki temu, podczas edytowania i zapisywania plików TIFF, nie tracimy na jakości obrazu, co jest istotne przy profesjonalnych projektach graficznych. Dodatkowo, TIFF jest powszechnie akceptowany przez wiele programów graficznych i systemów obróbczych, co ułatwia współpracę w zespołach kreatywnych. Używając TIFF do archiwizacji, masz pewność, że wszystkie szczegóły i efekty zastosowane w warstwach zostaną zachowane, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 39

Efekt bokeh w fotografii to

A. odblaski powstające przy fotografowaniu pod światło

B. efekt zbyt długiego czasu naświetlania

C. estetyczna jakość rozmycia tła

D. zniekształcenie perspektywy przy użyciu szerokiego kąta

Efekt bokeh w fotografii jest często mylony z różnymi innymi zjawiskami optycznymi, co może prowadzić do nieporozumień. Na przykład, nieostrość związana z odblaskami powstającymi przy fotografowaniu pod światło to zupełnie inny efekt, który ma więcej wspólnego z aberracjami optycznymi niż z estetycznym rozmyciem tła. Z kolei zniekształcenie perspektywy przy użyciu szerokiego kąta dotyczy interakcji między obiektem a tłem, ale nie ma nic wspólnego z bokeh, który koncentruje się na jakości nieostrości. Co więcej, efekt zbyt długiego czasu naświetlania również nie należy do kategorii bokeh, choć może wpływać na ogólną jakość obrazu. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich nieporozumień, często wynikają z braku zrozumienia, czym właściwie jest bokeh. Bokeh to nie tylko rozmycie, ale także sposób, w jaki światło i kształt tła są interpretowane przez fotografa i postrzegane przez widza. Dlatego ważne jest, aby zgłębić temat i zrozumieć, jak różne elementy wpływają na efekt końcowy. W praktyce, umiejętność pracy z bokeh wymaga zarówno teoretycznej wiedzy o obiektywach, jak i praktycznego doświadczenia w fotografii, aby móc świadomie kreować pożądane efekty.

Pytanie 40

Jakie źródło światła należy wybrać do robienia zdjęć studyjnych na materiałach negatywowych przeznaczonych do sztucznego oświetlenia?

A. Ciągłego o temperaturze barwowej 4500 K

B. Długofalowego o temperaturze barwowej 300 K

C. Błyskowego o temperaturze barwowej 5500 K

D. Halogenowego o temperaturze barwowej 3200 K

Halogenowe źródła światła o temperaturze barwowej 3200 K są idealnym wyborem do fotografii studyjnej z materiałami negatywowymi przeznaczonymi do światła sztucznego. Temperatura barwowa 3200 K odpowiada ciepłemu, żółtawemu światłu, które jest bardziej zbliżone do naturalnych warunków oświetleniowych w pomieszczeniach. To szczególnie istotne, ponieważ materiały negatywowe, takie jak filmy, są projektowane w taki sposób, aby najlepiej reagować na określony zakres temperatury barwowej. W praktyce, użycie halogenowych lamp do oświetlenia studyjnego pozwala na uzyskanie głębszych kolorów oraz wyraźniejszego kontrastu na zdjęciach. W kontekście standardów branżowych, stosowanie źródeł światła o temperaturze 3200 K jest powszechnie akceptowane i rekomendowane przez profesjonalistów zajmujących się fotografią, co potwierdzają liczne publikacje i badania w dziedzinie fotografii studyjnej. Przykładowo, wiele profesjonalnych studiów fotograficznych korzysta z zestawów oświetleniowych opartych na halogenach, co zwiększa jakość uzyskiwanych kadrów oraz spójność w odwzorowywaniu kolorów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej