Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:30
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:40

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki modyfikator umożliwia dostęp do elementu klasy z każdego miejsca w kodzie?

A. Public

B. Static

C. Private

D. Protected

Modyfikator 'Public' umożliwia dostęp do składowych klasy z dowolnego miejsca w programie, zarówno w ramach tej samej klasy, jak i poza nią. To najbardziej otwarty modyfikator dostępu, który pozwala na tworzenie interfejsów API, umożliwiających korzystanie z publicznych metod i właściwości przez inne klasy oraz moduły. W praktyce oznacza to, że publiczne metody są widoczne globalnie, co pozwala na ich wywoływanie bez ograniczeń. Jest to przydatne w przypadkach, gdy dana funkcjonalność musi być dostępna w różnych częściach programu lub aplikacji.

Pytanie 2

Jaką jednostkę zaleca się stosować przy projektowaniu interfejsu aplikacji?

A. pt

B. mm

C. px

D. dp

Wydaje się, że wybór jednostki do projektowania interfejsów to drobiazg, ale w praktyce ma ogromne znaczenie dla wygody użytkowników. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro ekrany mają określoną liczbę pikseli, to właśnie px powinno być podstawową jednostką. Niestety, to myślenie prowadzi prosto do pułapki – piksele na różnych urządzeniach mają zupełnie inną wielkość fizyczną przez różne wartości gęstości ekranu (dpi). Coś, co na jednym wyświetlaczu wygląda dobrze, na innym może być kompletnie nieczytelne albo przesadnie duże. Z kolei mm, czyli milimetry, to jednostka fizyczna, ale ekrany rzadko odwzorowują tę wielkość precyzyjnie – w praktyce systemy operacyjne próbują przeliczać mm na piksele, ale często wychodzi to niedokładnie, bo nie każdy sprzęt ma idealnie skalibrowany ekran. Pt, czyli punkty typograficzne, mają trochę sensu w materiałach drukowanych czy w typografii desktopowej, ale w aplikacjach mobilnych niemal się ich nie używa, bo nie zapewniają spójności między różnymi urządzeniami. Takie podejścia – użycie px, mm albo pt – prowadzą do tego, że nasza aplikacja staje się trudna w obsłudze na różnych telefonach czy tabletach, a przecież chodzi o to, żeby wszędzie wyglądała dobrze i była wygodna w użyciu. Najlepszą praktyką branżową, polecaną przez Google i stosowaną w Material Design, jest korzystanie z dp (density-independent pixels). To najwygodniejsze i najbezpieczniejsze rozwiązanie – moim zdaniem, użycie innej jednostki jest uzasadnione chyba tylko, gdy robimy coś naprawdę nietypowego. Tak więc, warto od początku wdrażać dp jako podstawę i nie kombinować z innymi jednostkami, bo efekty są po prostu lepsze dla użytkowników.

Pytanie 3

Który z poniższych elementów jest częścią architektury PWA (Progressive Web App)?

A. Service Worker

B. DOM Renderer

C. Media Encoder

D. Virtual Machine

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego terminologii i funkcji różnych komponentów w architekturze aplikacji webowych. DOM Renderer, który jest odpowiedzialny za renderowanie struktury dokumentu HTML w przeglądarkach, nie ma bezpośredniego związku z architekturą PWA. Jego zadaniem jest prezentacja treści, ale nie wpływa na funkcjonalności offline czy zarządzanie zasobami. W kontekście PWA, kluczowe są aspekty zapewniające dostępność i wydajność aplikacji, a DOM Renderer nie odnosi się do tych wymagań. Virtual Machine, często kojarzona z technologiami takimi jak Java czy JavaScript (np. V8 w Google Chrome), jest odpowiedzialna za wykonywanie kodu, ale nie pełni roli w architekturze PWA, ponieważ nie zarządza ani nie optymalizuje interakcji sieciowych. Ostatni element, Media Encoder, to narzędzie do kodowania multimediów, które również nie ma zastosowania w kontekście PWA. Typowe błędy polegają na myleniu komponentów odpowiedzialnych za renderowanie i wykonywanie kodu z tymi, które mają na celu poprawę doświadczenia użytkownika w aplikacjach webowych. Zrozumienie roli Service Workera jest kluczowe dla efektywnego projektowania aplikacji, które zapewniają użytkownikom lepsze doświadczenie, szczególnie w warunkach ograniczonej dostępności sieci.

Pytanie 4

Który język programowania jest używany do stylizacji stron internetowych?

A. PHP

B. HTML

C. JavaScript

D. CSS

CSS, czyli Cascading Style Sheets, jest językiem stylizacji, który służy do opisywania wyglądu dokumentów napisanych w HTML i XML. Umożliwia on oddzielenie treści od prezentacji, co jest kluczowe w tworzeniu nowoczesnych, responsywnych i estetycznie atrakcyjnych stron internetowych. Dzięki CSS można definiować różne aspekty stylów, takie jak kolory, czcionki, marginesy, a także układ elementów na stronie. Przykładowo, za pomocą prostych reguł CSS można zmienić kolor tła na zielony, a tekst na biały, co można osiągnąć przy pomocy następującego kodu: `body { background-color: green; color: white; }`. Współczesne standardy CSS, jak CSS3, wprowadzają także zaawansowane techniki, takie jak animacje czy przejścia, co daje jeszcze większe możliwości w stylizacji stron. Ponadto, dobre praktyki obejmują użycie arkuszy stylów w zewnętrznych plikach, co pozwala na ich ponowne wykorzystanie i lepszą organizację kodu, a także ułatwia zarządzanie stylem w dużych projektach.

Pytanie 5

Co to jest CI/CD w kontekście rozwoju oprogramowania?

A. Customer Interface/Customer Design - projektowanie interfejsów zorientowane na klienta

B. Code Implementation/Code Delivery - metodyka implementacji i dostarczania kodu

C. Ciągła integracja i ciągłe dostarczanie - praktyki automatyzujące proces wdrażania kodu

D. Component Isolation/Component Deployment - izolacja i wdrażanie komponentów aplikacji

W kontekście rozwoju oprogramowania, pojęcia takie jak Customer Interface/Customer Design, Code Implementation/Code Delivery oraz Component Isolation/Component Deployment, które zostały zaproponowane jako alternatywy dla CI/CD, posiadają fundamentalne różnice, które sprawiają, że nie są one odpowiednie w tej konkretnej sytuacji. Customer Interface/Customer Design koncentruje się na projektowaniu interfejsów użytkownika, co jest istotne, ale nie dotyczy bezpośrednio procesów automatyzacji związanych z integracją i dostarczaniem kodu. Z kolei Code Implementation/Code Delivery odnosi się do ogólnych metod implementacji kodu, co również nie wyczerpuje tematu CI/CD, gdyż nie uwzględnia aspektu automatyzacji i ciągłości procesów. Na koniec, Component Isolation/Component Deployment może sugerować izolację komponentów aplikacji, lecz nie uwzględnia znaczenia ciągłej integracji w kontekście synchronizacji i wczesnego wykrywania błędów. W praktyce, wiele organizacji staje przed wyzwaniami związanymi z integracją różnych komponentów oraz automatyzacji procesów, co może prowadzić do opóźnień w dostarczaniu oprogramowania. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że CI/CD to nie tylko termin techniczny, ale zbiór praktyk, który przynosi realne korzyści w postaci wyższej jakości kodu i szybszego dostarczania rozwiązań do użytkowników.

Pytanie 6

Który z wymienionych mechanizmów umożliwia ograniczenie dostępu do wybranych sekcji aplikacji webowej?

A. Formularze dynamiczne

B. Mechanizm renderowania treści

C. System logowania i kontroli dostępu

D. Pliki CSS statyczne

System logowania i kontroli dostępu to kluczowy mechanizm, który pozwala na ograniczenie dostępu do niektórych części aplikacji webowej. Logowanie umożliwia uwierzytelnienie użytkowników i przypisanie im odpowiednich ról, co definiuje poziom dostępu do zasobów. Dzięki mechanizmom autoryzacji możliwe jest kontrolowanie, które funkcje lub sekcje aplikacji są dostępne dla poszczególnych użytkowników. Kontrola dostępu może być realizowana za pomocą tokenów JWT (JSON Web Token), sesji lub kluczy API, co zapewnia dodatkowe warstwy zabezpieczeń. Wdrożenie takich systemów jest nieodzowne w aplikacjach webowych oferujących różne poziomy funkcjonalności, takich jak panele administracyjne, portale użytkowników czy aplikacje bankowe. Odpowiednie zarządzanie uprawnieniami jest fundamentem bezpieczeństwa aplikacji.

Pytanie 7

Która z poniższych struktur danych jest najbardziej odpowiednia do przechowywania unikalnych elementów?

A. Kolejka priorytetowa

B. Zbiór (Set)

C. Sekwencja

D. Tablica

Zbiór, czyli Set, to taki specjalny rodzaj struktury danych, który trzyma tylko unikalne elementy. To znaczy, że nie znajdziesz tam powtórzeń – jak masz listę użytkowników czy tagów, to świetnie, bo zbiór to idealnie rozwiązuje. Jest przy tym bardzo szybki w operacjach jak dodawanie, usuwanie czy wyszukiwanie. To dlatego zbory są używane w różnych algorytmach, zwłaszcza gdy chodzi o przetwarzanie dużych ilości danych i zarządzanie unikalnymi zasobami. Fajna sprawa, nie?

Pytanie 8

Co to jest wzorzec projektowy Singleton?

A. Metoda zabezpieczania aplikacji przed atakami typu SQL Injection

B. Wzorzec do zarządzania komunikacją między komponentami aplikacji

C. Technika optymalizacji kodu poprzez minimalizację liczby obiektów

D. Wzorzec zapewniający istnienie tylko jednej instancji klasy w całej aplikacji

Wzorzec projektowy Singleton to jeden z fundamentalnych wzorców, który zapewnia, że w trakcie działania aplikacji istnieje tylko jedna instancja danej klasy. Przydaje się to w sytuacjach, gdy musimy zarządzać zasobami, które nie powinny być wielokrotnie instancjonowane, na przykład połączenia z bazą danych czy logika globalnych ustawień. Implementacja tego wzorca zakłada zastosowanie prywatnego konstruktora oraz metody statycznej, która odpowiada za utworzenie instancji. Przykładem zastosowania Singletona mogą być klasy zarządzające konfiguracją aplikacji, gdzie zmiana w jednym miejscu może wpłynąć na cały system. Często jest on krytykowany za to, że wprowadza globalny stan, co może prowadzić do trudności w testowaniu i zarządzaniu stanem aplikacji. Dlatego ważne jest, aby stosować go świadomie i tam, gdzie rzeczywiście przynosi korzyści, zgodnie z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi.

Pytanie 9

Które z poniżej wymienionych afirmacji najtrafniej charakteryzuje proces interpretacji kodu?

A. Tłumaczenie kodu źródłowego na język maszynowy w czasie rzeczywistym

B. Tworzenie pliku wykonywalnego

C. Analiza struktury kodu przed tłumaczeniem

D. Generowanie bibliotek dynamicznych dla programu

Interpretacja kodu to proces tłumaczenia kodu źródłowego na język maszynowy w czasie rzeczywistym, instrukcja po instrukcji. Jest to charakterystyczne dla języków takich jak Python, JavaScript i Ruby, które używają interpreterów. Dzięki temu program jest wykonywany od razu, bez konieczności wcześniejszego generowania pliku wykonywalnego. Zaletą interpretacji jest szybka analiza i możliwość natychmiastowego testowania kodu, co przyspiesza proces debugowania i prototypowania aplikacji.

Pytanie 10

Na równoważnych pod względem funkcjonalnym listingach fragmentów aplikacji Angular oraz React.js utworzono listę punktowaną, która zawiera:

Definicja typu:

books = ["Harry Potter", "Hobbit", "Władca pierścieni"];

Kod Angular:

<ul>
    <li *ngFor = "let book of books"> {{book}} </li>
</ul>

Kod React.js:

<ul>
    {this.books.map(book => <li key={book}> book </li>)}
</ul>

A. Tyle elementów, ile znajduje się w tablicy books; w każdym punkcie listy widnieje element o treści {book}.

B. Taką liczbę elementów, ile znajduje się w tablicy books; w każdym punkcie listy umieszczony jest jeden element tablicy.

C. Jedynie jeden element o treści Harry Potter.

D. Wyłącznie jeden element o treści Harry Potter, Hobbit, Władca pierścieni.

Dokładnie tak właśnie działa iteracja po tablicy w Angularze i React.js. Zarówno Angularowy *ngFor, jak i funkcja map() w Reactcie to narzędzia do dynamicznego generowania elementów listy na podstawie danych z tablicy – w tym przypadku books. Każdy element tablicy tworzy osobny <li>, a więc liczba elementów na stronie zawsze odpowiada długości tablicy. To jest bardzo praktyczne, bo pozwala wyświetlać listy o dowolnej długości, zależnie od zawartości danych, bez przepisywania kodu – wystarczy zmienić dane źródłowe. W Angularze taki sposób budowania widoków jest zgodny z podejściem deklaratywnym – opisujesz, co ma się pojawić, a nie jak dokładnie to zrobić krok po kroku. React „mapuje” dane na elementy JSX, przy okazji warto pamiętać o kluczach (key), bo to pomaga w optymalizacji pracy wirtualnego DOM-u. Takie podejście to dzisiaj absolutny standard w branży – ułatwia utrzymanie kodu, testy i reużywalność komponentów. Moim zdaniem, kiedy raz się to opanuje, ciężko wyobrazić sobie inne podejście do budowy dynamicznych interfejsów. Zauważ, że każdy <li> wyświetla dokładny tekst z tablicy, a nie jakieś szablony czy placeholdery – to bardzo czytelne i naturalne dla użytkownika. W realnych projektach często tak renderuje się np. listy produktów, komentarzy czy zadań do wykonania. Dodatkowo, jeśli zmodyfikujesz tablicę, to widok automatycznie się odświeży – nie musisz ręcznie aktualizować DOM. To ogromne ułatwienie i podstawa nowoczesnego frontendu.

Pytanie 11

Które z podejść do tworzenia aplikacji najlepiej uwzględnia przyszłe zmiany w funkcjonalności?

A. Pisanie kodu bez jakiejkolwiek dokumentacji

B. Zastosowanie modularnej architektury aplikacji

C. Tworzenie bez wcześniejszej specyfikacji technicznej

D. Skupienie się tylko na estetce aplikacji

Użycie modularnej architektury aplikacji to najlepsze podejście do projektowania systemów, które muszą uwzględniać przyszłe modyfikacje funkcjonalności. Modularność pozwala na podział aplikacji na mniejsze, niezależne komponenty, które mogą być rozwijane, testowane i aktualizowane niezależnie od siebie. Takie podejście zwiększa elastyczność, ułatwia zarządzanie kodem i pozwala na szybkie wdrażanie nowych funkcji bez konieczności ingerencji w cały system. Architektura modularna jest szczególnie przydatna w dużych projektach, gdzie zmiany są częste, a wymagania dynamicznie się zmieniają.

Pytanie 12

Zestaw operatorów przedstawiony poniżej należy do kategorii operatorów:

*      /      ++      --      %

A. logicznymi

B. przypisania

C. arytmetycznych

D. porównawczymi

Operatorzy tacy jak *, /, ++, -- czy % należą do grupy operatorów arytmetycznych, ponieważ służą bezpośrednio do wykonywania operacji matematycznych na liczbach. To właśnie dzięki nim programista może realizować podstawowe działania, takie jak mnożenie, dzielenie, inkrementacja, dekrementacja oraz obliczanie reszty z dzielenia. W praktyce codziennej, np. przy obliczeniach faktur, przetwarzaniu danych liczbowych czy algorytmach związanych z obliczaniem średnich, te operatory są wręcz niezastąpione. Moim zdaniem bez solidnego zrozumienia operatorów arytmetycznych trudno ruszyć dalej w programowaniu, bo pojawiają się niemal we wszystkich zadaniach, od najprostszych po najbardziej zaawansowane. Warto też pamiętać, że zgodnie ze standardami języków takich jak C++, Java czy Python, te operatory mają swoje określone priorytety i kolejność wykonywania, którą trzeba znać, żeby uniknąć błędów logicznych. Przykładowo, operator ++ jest często wykorzystywany w pętlach do zwiększania wartości liczników, a % pozwala sprawdzić parzystość liczby. Osobiście uważam, że nawet jeśli na początku wydają się proste, to ich niuanse, np. różnice między ++i a i++, potrafią zaskoczyć, szczególnie w bardziej złożonych wyrażeniach.

Pytanie 13

Podstawowym celem środowisk IDE takich jak: IntelliJ IDEA, Eclipse, NetBeans jest programowanie w języku:

A. Java

B. Python

C. C++

D. C#

IDE, czyli Zintegrowane Środowiska Programistyczne, takie jak IntelliJ IDEA, Eclipse czy NetBeans, od lat są uznawane za najważniejsze narzędzia do tworzenia aplikacji w języku Java. Te środowiska zostały od podstaw zaprojektowane właśnie z myślą o programistach Javy – wspierają typowe projekty Java SE, Java EE czy nawet JavaFX. Moim zdaniem, ich integracja z narzędziami takimi jak Maven, Gradle, testami jednostkowymi JUnit albo debuggerami Javy to prawdziwy game-changer. Na co dzień korzysta się tam z podpowiedzi składni, automatycznego refaktoringu, generatorów kodu i systemów kontroli wersji. Przykładowo, większość firm w Polsce, które tworzą oprogramowanie korporacyjne, wybiera właśnie te IDE do pracy z Java Spring Boot czy Hibernate. Nawet podczas nauki w technikum często pierwsze projekty Java robi się właśnie w Eclipse albo IntelliJ. Pewnie, można dorzucić pluginy do innych języków, ale to Java jest sercem tych środowisk i to dla niej są one najbardziej zaawansowane, zgodnie z najlepszymi wzorcami branżowymi. Jak patrzę na ogłoszenia o pracę, to praktycznie każda oferta na programistę Java zakłada znajomość choć jednego z tych IDE. To jasno pokazuje, że ich podstawowym celem jest ułatwienie i przyspieszenie tworzenia oprogramowania właśnie w tym języku.

Pytanie 14

Do stworzenia zbioru danych potrzebnego do uruchomienia algorytmu sortowania bąbelkowego tablicy, wymagane są przynajmniej następujące typy:

A. dwa tablicowe, dwa do zamiany miejscami elementów

B. jeden tablicowy, jeden liczbowy do nadzorowania pętli, dwa do zamiany miejscami elementów

C. jeden tablicowy, dwa liczbowe do nadzorowania pętli, jeden do zamiany miejscami elementów

D. dwa tablicowe, jeden liczbowy do nadzorowania pętli

Analizując temat tworzenia zbioru danych do sortowania bąbelkowego, nietrudno zauważyć kilka typowych nieporozumień. Spotykam się z nimi dość często, szczególnie u początkujących. Przede wszystkim, używanie jedynie jednego indeksu liczbowego do sterowania pętlą to stanowczo za mało – bubble sort opiera się przecież na dwóch przebiegach przez tablicę: zewnętrznym i wewnętrznym. Jedna zmienna sterująca nie jest w stanie ogarnąć tego mechanizmu, bo tracimy kontrolę nad porównywaniem odpowiednich elementów. Z drugiej strony, stosowanie dwóch tablic do sortowania tego samego zbioru to zupełnie niepotrzebne komplikacje i nieefektywność pamięciowa. Algorytm sortowania bąbelkowego sortuje 'in-place', czyli bez przenoszenia danych między różnymi tablicami – całość odbywa się w jednej strukturze danych. Często pojawia się też przekonanie, że do zamiany elementów trzeba dwóch oddzielnych zmiennych, co jest trochę błędnym tropem. Do zamiany miejscami wystarcza jedna zmienna tymczasowa; bardziej rozbudowane podejścia niepotrzebnie zaśmiecają kod. Pewną pułapką jest także myślenie, że liczba zmiennych sterujących pętlami można ograniczyć – w praktyce dla pełnej kontroli i zachowania standardów potrzebujemy dwóch liczbowych indeksów. Wśród branżowych dobrych praktyk przyjęło się nie tylko używanie minimum niezbędnych zmiennych, ale także dbanie o czytelność kodu i unikanie zbędnych komplikacji – bo to ułatwia późniejsze utrzymanie i zrozumienie algorytmu, zwłaszcza gdy kod przekazywany jest dalej. Moim zdaniem, te nieporozumienia wynikają z chęci uproszczenia algorytmu lub braku doświadczenia z klasycznymi, zagnieżdżonymi pętlami. Warto poświęcić chwilę, żeby prześledzić działanie sortowania bąbelkowego krok po kroku na kartce – wtedy od razu widać, ile i jakich zmiennych naprawdę potrzeba, żeby całość działała sprawnie i zgodnie ze sztuką programowania.

Pytanie 15

Co to jest GraphQL?

A. System zarządzania bazami grafowymi

B. Język zapytań do API oraz środowisko wykonawcze do obsługi tych zapytań

C. Biblioteka do tworzenia grafów i diagramów w aplikacjach webowych

D. Format danych podobny do JSON używany w komunikacji między aplikacjami

Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że GraphQL jest biblioteką do tworzenia grafów i diagramów w aplikacjach webowych, jest mylący, ponieważ nie uwzględnia fundamentalnych cech i funkcji tego narzędzia. GraphQL nie jest narzędziem graficznym, lecz technologią służącą do efektywnego zarządzania zapytaniami w API. Odpowiedź wskazująca na system zarządzania bazami grafowymi również nie odzwierciedla rzeczywistości, ponieważ GraphQL nie jest systemem bazodanowym, lecz interfejsem do komunikacji z różnymi źródłami danych, które mogą być zrealizowane przy użyciu różnych baz danych, w tym relacyjnych, NoSQL czy grafowych. Ponadto, w przypadku odpowiedzi sugerującej, że GraphQL to format danych podobny do JSON, należy podkreślić, że choć GraphQL używa JSON do przesyłania danych, jego istotą jest definicja zapytań oraz struktura danych, a nie tylko ich format. Często mylone to jest z protokołami komunikacyjnymi, takimi jak REST, które również mogą wykorzystywać JSON, ale nie oferują takiej elastyczności w zakresie kształtowania odpowiedzi, jaką zapewnia GraphQL. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do niewłaściwego zrozumienia architektury aplikacji oraz potencjalnych ograniczeń w wydajności i użyteczności implementacji API.

Pytanie 16

Co następuje, gdy błąd nie zostanie uchwycony przez blok catch?

A. Błąd zostanie zignorowany przez kompilator

B. Instrukcja throw zostanie automatycznie wykreślona

C. Program zakończy działanie z błędem

D. Program kontynuuje działanie, pomijając błąd

Jeśli wyjątek nie zostanie przechwycony przez blok 'catch', program zakończy działanie z błędem i wygeneruje komunikat o nieobsłużonym wyjątku. Jest to domyślne zachowanie w C++ i innych językach obsługujących wyjątki, co ma na celu zapobieganie dalszemu wykonywaniu kodu, który mógłby prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów. Obsługa wyjątków jest kluczowym elementem zapewniania stabilności i bezpieczeństwa aplikacji – brak jej implementacji może prowadzić do awarii programu. Dlatego zaleca się, aby zawsze stosować odpowiednie bloki 'try-catch' wokół kodu, który może generować wyjątki.

Pytanie 17

Która z poniższych technologii służy do tworzenia aplikacji mobilnych za pomocą języków webowych?

A. React Native

B. Django

C. Spring Boot

D. ASP.NET Core

React Native to popularna technologia opracowana przez Facebook, która umożliwia tworzenie aplikacji mobilnych z wykorzystaniem języków webowych, takich jak JavaScript oraz biblioteki React. React Native umożliwia programistom pisanie kodu raz i uruchamianie go na różnych platformach mobilnych, w tym iOS i Android, co znacząco przyspiesza proces developmentu. Dzięki temu, aplikacje stworzone w React Native zyskują natywną wydajność oraz dostęp do natywnych komponentów, co jest kluczowe dla uzyskania dobrego doświadczenia użytkownika. Przykłady zastosowania React Native obejmują znane aplikacje, takie jak Facebook, Instagram czy Skype, które wykorzystują tę technologię, aby szybko wprowadzać zmiany i aktualizacje. W branży uznaje się, że stosowanie React Native przyczynia się do oszczędności czasu i zasobów, a także wspiera dobre praktyki związane z wielokrotnym użyciem kodu. Warto również zauważyć, że React Native wspiera hot reloading, co pozwala programistom na bieżąco obserwować zmiany w kodzie bez potrzeby ponownego uruchamiania aplikacji.

Pytanie 18

Programista może wykorzystać framework Angular do realizacji aplikacji

A. typu front-end

B. desktopowej

C. mobilnej

D. typu back-end

Angular to naprawdę fajny framework, stworzony przez Google, który głównie skupia się na tworzeniu aplikacji webowych po stronie klienta, czyli na front-endzie. Umożliwia programistom tworzenie dynamicznych i interaktywnych interfejsów użytkownika. Dzięki tej modularnej budowie, można łatwo zarządzać różnymi częściami aplikacji, co jest super przydatne. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że Angular świetnie nadaje się do aplikacji jednoekranowych (SPA), bo pozwala na ładowanie danych asynchronicznie. Przykładem może być aplikacja do zarządzania projektami, gdzie użytkownik może dodawać, edytować i usuwać zadania bez przeładowywania strony. Angular integruje się też z RxJS, co sprawia, że zarządzanie zdarzeniami i strumieniami danych staje się efektywniejsze. Warto również dodać, że Angular CLI pozwala szybko generować komponenty i inne elementy aplikacji, co przyspiesza cały proces tworzenia i pomaga utrzymać spójność projektu.

Pytanie 19

Na podstawie definicji zamieszczonej w ramce, wskaż, który z rysunków ilustruje komponent Chip zdefiniowany w bibliotece Angular Material?

A. Rysunek 2

B. Rysunek 1

C. Rysunek 4

D. Rysunek 3

Rysunek 1 i 2 mogą przedstawiać inne komponenty, takie jak przyciski lub pola tekstowe, które nie pełnią funkcji interaktywnych znaczników. Rysunek 3 najprawdopodobniej reprezentuje suwak lub inny element nawigacyjny, który nie posiada cech charakterystycznych dla komponentu Chip. Komponenty Chip mają specyficzną strukturę, która odróżnia je od standardowych kontrolek interfejsu użytkownika.

Pytanie 20

Jakie kroki należy podjąć po wykryciu błędu w kodzie podczas testowania?

A. Pominąć błąd, jeżeli aplikacja funkcjonuje poprawnie

B. Usunąć moduł, który zawiera błąd

C. Naprawić błąd i przeprowadzić ponowne testy aplikacji

D. Zgłosić błąd użytkownikowi końcowemu

Po znalezieniu błędu w kodzie podczas testowania kluczowym krokiem jest poprawienie błędu i ponowne przetestowanie aplikacji. Taki cykl iteracyjny pozwala na eliminację błędów i zapewnienie, że aplikacja działa zgodnie z oczekiwaniami. Testowanie po każdej poprawce jest niezbędne, aby upewnić się, że wprowadzone zmiany nie wpłynęły negatywnie na inne części aplikacji. Taka praktyka jest integralną częścią Continuous Integration (CI) i Continuous Deployment (CD), które zakładają częste wdrażanie i testowanie kodu. Poprawienie błędów na wczesnym etapie rozwoju minimalizuje koszty i czas potrzebny na naprawę błędów w fazie produkcyjnej, co przyczynia się do stabilności i wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 21

Jakie jest główne zadanie portali społecznościowych?

A. Analiza rezultatów działalności gospodarczej

B. Udostępnianie informacji i interakcja między użytkownikami

C. Zarządzanie handlem produktami i usługami

D. Tworzenie kopii zapasowych plików

Główna funkcja portali społecznościowych polega na umożliwieniu użytkownikom tworzenia, udostępniania oraz wymiany treści, a także komunikacji w czasie rzeczywistym. Portale takie jak Facebook, Twitter czy Instagram pozwalają na interakcję poprzez posty, komentarze, polubienia oraz wiadomości prywatne. Użytkownicy mogą dzielić się zdjęciami, filmami, artykułami lub osobistymi przemyśleniami, co sprzyja budowaniu społeczności i nawiązywaniu relacji. Funkcjonalności te są zgodne z najlepszymi praktykami UX/UI, które kładą nacisk na intuicyjność i łatwość obsługi. W kontekście SEO, portale społecznościowe są także ważne ze względu na możliwość generowania ruchu na zewnętrzne strony internetowe poprzez linki i udostępnienia. Przykładem może być wykorzystanie platformy Instagram do promocji produktów, gdzie użytkownicy mogą kliknąć w linki do sklepu. Takie działania zwiększają widoczność marki w Internecie oraz angażują odbiorców, co jest kluczowe dla efektywnej strategii marketingowej.

Pytanie 22

Jakie narzędzie najlepiej wykorzystać do testowania API REST?

A. Git

B. Selenium

C. Postman

D. Jasmine

Postman to jedno z najpopularniejszych narzędzi do testowania API REST, które oferuje wiele funkcji ułatwiających pracę z interfejsami programistycznymi. Jego intuicyjny interfejs użytkownika pozwala na łatwe wysyłanie zapytań HTTP, takich jak GET, POST, PUT, DELETE, co jest kluczowe w testowaniu API. Dzięki wsparciu dla kolekcji zapytań, użytkownicy mogą organizować i grupować swoje testy, co ułatwia zarządzanie projektem i iteracyjne testowanie. Ponadto, Postman umożliwia automatyzację testów poprzez skrypty testowe, które można uruchomić po wykonaniu zapytania, co pozwala na szybką weryfikację odpowiedzi API i ich zgodności z oczekiwaniami. Narzędzie wspiera także integracje z CI/CD, co czyni je idealnym dla zespołów pracujących w metodykach Agile. Postman jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi, takimi jak RESTful API design, co czyni go niezbędnym w każdym projekcie wykorzystującym API.

Pytanie 23

Jaki numer telefonu należy wybrać, aby skontaktować się z pogotowiem ratunkowym w Polsce?

A. 113

B. 998

C. 112

D. 997

Numer 112 to tzw. europejski numer alarmowy, który działa nie tylko w Polsce, ale i w całej Unii Europejskiej oraz kilku innych krajach. Z mojego doświadczenia wynika, że warto nawykowo korzystać właśnie z tego numeru, bo jest on uniwersalny i obsługiwany przez wszystkie sieci – zarówno stacjonarne, jak i komórkowe. W praktyce, dzwoniąc pod 112, łączymy się z centralą, która przekieruje nas do odpowiednich służb (pogotowie ratunkowe, policja, straż pożarna), w zależności od sytuacji. To ogromne ułatwienie, szczególnie gdy jesteśmy zestresowani albo w nieznanym miejscu. Moim zdaniem to też ważny aspekt, że osoby z zagranicy mogą łatwo uzyskać pomoc, bo 112 jest rozpoznawalny praktycznie wszędzie w Europie. Zgodnie z przepisami unijnymi, ten numer powinien być promowany jako podstawowy do wzywania pomocy w nagłych przypadkach – stąd jego obecność nawet na automatach telefonicznych czy instrukcjach bezpieczeństwa w zakładach pracy, szkołach, komunikacji miejskiej. Dodatkowo, jeśli nie wiemy, którą dokładnie służbę wezwać, operator 112 pomoże nam to ustalić i połączy z odpowiednim dyspozytorem. Osobiście uważam, że zapamiętanie tego numeru to podstawa, bo można uratować komuś życie – nawet przez przypadek, będąc świadkiem jakiegoś wypadku czy innego zdarzenia. Warto pamiętać, że 112 działa również, gdy telefon nie ma karty SIM (chociaż nie wszędzie to się sprawdza w praktyce, to z mojego rozeznania wynika, że w Polsce powinno zadziałać).

Pytanie 24

Metoda przeszukiwania w uporządkowanych tablicach, która polega na podzieleniu tablicy na kilka części i wykonywaniu wyszukiwania liniowego tylko w tej części, gdzie może znajdować się poszukiwany element, w języku angielskim jest określana jako

A. Exponential search

B. Ternary search

C. Jump search

D. Binary search

Wydaje się, że wybór padł na inną metodę wyszukiwania niż jump search – spróbuję wyjaśnić, skąd mogły się wziąć takie wątpliwości. Exponential search rzeczywiście działa na posortowanych tablicach, ale jego główna idea to szybkie znajdowanie zakresu, w którym może się znajdować poszukiwany element, poprzez wykładnicze zwiększanie indeksu (czyli 1, 2, 4, 8 itd.), a dopiero później użycie binary search do finalnego wyszukiwania w wykrytym przedziale. To nie jest metoda z dzieleniem tablicy na kilka części i szukaniem liniowo po „bloku”. Ternary search z kolei jest spotykany głównie tam, gdzie szukamy ekstremum (minimum lub maksimum) funkcji unimodalnej, a nie konkretnego elementu w tablicy. Tutaj tablica jest dzielona na trzy części, ale to zupełnie inna idea niż jump search – chodzi o ciągłe zawężanie przedziału na podstawie wartości funkcji, a nie liniowe przeszukiwanie fragmentu tablicy. Binary search jest chyba najbardziej znaną metodą dla uporządkowanych tablic: dzieli zbiór na pół i eliminuje połowę elementów w każdej iteracji. Jednak tutaj nie ma podziału na „bloki” i nie wykonuje się wyszukiwania liniowego, tylko zawsze korzysta z bezpośrednich porównań środkowego elementu. Z mojego doświadczenia, najczęstszy błąd przy tego typu pytaniach to mylenie mechanizmów dzielenia tablicy i przyspieszania wyszukiwania – nie każda metoda, która coś „dzieli” albo „przeskakuje”, działa tak samo. W praktyce jump search jest czymś dość specyficznym i bardzo łatwo można go pomylić z innymi klasykami, zwłaszcza jeśli nie miało się okazji widzieć jego działania na żywo. Warto zapamiętać, że to właśnie ten algorytm łączy w sobie blokowe przeskoki i liniowe przeszukiwanie tylko wybranego fragmentu – i to go wyróżnia spośród pozostałych popularnych metod branżowych.

Pytanie 25

Która grupa typów zawiera wyłącznie typy złożone?

A. unsigned, struct, float

B. class, struct, union

C. class, struct, float

D. char, struct, union

W tej odpowiedzi trafiłeś w sedno, bo class, struct oraz union to typowe przykłady typów złożonych w językach programowania takich jak C++ czy C. Każdy z nich służy do przechowywania bardziej skomplikowanych struktur danych niż zwykłe typy proste jak int czy float. Klasa (class) to podstawa programowania obiektowego. Pozwala łączyć dane i funkcje w jeden byt – obiekt. Z mojego doświadczenia korzystanie z klas daje ogromne możliwości, bo można ukrywać szczegóły implementacji czy stosować dziedziczenie – co jest nieocenione przy większych projektach. Struktura (struct) to taki trochę prostszy wariant klasy, szczególnie w C, gdzie nie obsługuje ona metod czy hermetyzacji, ale w C++ różnice się zacierają. Union natomiast pozwala na oszczędność pamięci – kilka pól dzieli ten sam obszar pamięci, czyli tylko jedno z nich jest aktywne w danej chwili. To się przydaje np. w programowaniu niskopoziomowym, obsłudze różnych protokołów czy pracy z rejestrami sprzętowymi. Według standardów ISO/IEC dla języka C++ (np. 14882:2017), właśnie te trzy typy należą bezdyskusyjnie do grupy złożonych, bo są zbudowane z innych typów i pozwalają lepiej modelować rzeczywistość. Warto pamiętać, że typy złożone są podstawą nowoczesnych technik projektowania oprogramowania. W praktyce, nawet w prostych aplikacjach, korzystanie z tych struktur podnosi czytelność i ułatwia przyszłą rozbudowę kodu.

Pytanie 26

Jaką liczbę warstw zawiera model TCP/IP?

A. 4

B. 5

C. 7

D. 2

Model TCP/IP, znany również jako Internet Protocol Suite, składa się z czterech warstw: warstwy aplikacji, warstwy transportowej, warstwy internetowej oraz warstwy dostępu do sieci. Warstwa aplikacji zajmuje się interakcjami z użytkownikami oraz aplikacjami, implementując protokoły takie jak HTTP, FTP, SMTP. Warstwa transportowa zapewnia komunikację między aplikacjami, w tym protokoły TCP i UDP, które różnią się pod względem niezawodności i kontroli przepływu. Warstwa internetowa, reprezentowana głównie przez protokół IP, odpowiada za adresowanie i trasowanie pakietów danych w sieci. Ostatnia warstwa, warstwa dostępu do sieci, obejmuje protokoły odpowiedzialne za fizyczne przesyłanie danych przez różne media, jak Ethernet czy Wi-Fi. Zrozumienie tych warstw jest kluczowe dla projektowania i implementacji rozwiązań sieciowych, a także dla analizy standardów, takich jak RFC 791 dla IPv4 oraz RFC 2460 dla IPv6, które definiują zasady działania protokołów w warstwie internetowej.

Pytanie 27

Który z wymienionych frameworków jest charakterystyczny dla aplikacji komputerowych pisanych w C#?

A. Spring

B. React

C. Qt

D. WPF (Windows Presentation Foundation)

WPF (Windows Presentation Foundation) to framework firmy Microsoft, który jest powszechnie wykorzystywany do tworzenia aplikacji desktopowych w języku C#. WPF pozwala na projektowanie zaawansowanych interfejsów użytkownika (UI) z wykorzystaniem XAML (Extensible Application Markup Language), co umożliwia oddzielenie logiki aplikacji od warstwy prezentacyjnej. WPF wspiera grafikę wektorową, animacje oraz różne efekty wizualne, co czyni go idealnym narzędziem do budowy nowoczesnych, estetycznych aplikacji dla systemu Windows. Integracja z .NET i Visual Studio umożliwia szybkie tworzenie aplikacji oraz korzystanie z bogatych bibliotek i gotowych komponentów UI. WPF jest szczególnie ceniony za elastyczność, obsługę danych i możliwość tworzenia aplikacji responsywnych.

Pytanie 28

W standardzie dokumentacji testów oprogramowania IEEE 829-1998 opisany jest dokument, który zawiera dane o tym, jakie przypadki testowe były wykorzystane, przez kogo i czy zakończyły się sukcesem. Co to jest?

A. Specyfikacja Procedury Testowej

B. Raport Podsumowujący Testy

C. Plan Testów

D. Dziennik Testów

Dokładnie – Dziennik Testów to ten dokument z IEEE 829-1998, który ma za zadanie rejestrować, które przypadki testowe zostały wykonane, przez kogo, kiedy oraz jaki był ich rezultat. Z mojego doświadczenia to jest taka codzienna „księga kucharska” testera – wpisujesz co zrobiłeś, o której i czy poszło zgodnie z planem. W prawdziwych projektach dziennik testów bywa nieoceniony: pozwala w każdej chwili wrócić do szczegółów, zweryfikować kto co testował i dlaczego test przerwano, a nawet rozliczać się z czasu pracy. To podstawa rozliczalności (ang. traceability) procesu testowania, co jest szczególnie ważne przy audytach czy testach dla klientów z branż regulowanych, np. medycyna czy bankowość. Sam standard IEEE 829-1998 bardzo konkretnie określa, jakie dane mają się tam znaleźć – to nie tylko „odhaczenie”, ale pełna informacja o przebiegu i wyniku każdego testu, ewentualnych problemach czy wyjątkowych sytuacjach. W praktyce, czy to prowadzisz Excela, dokumentację papierową czy system typu JIRA/Xray, dobrze prowadzony dziennik testów pozwala potem zidentyfikować luki w pokryciu przypadków, powtórzyć testy po naprawach czy po prostu udowodnić, że procedura była zgodna z wymaganiami. Warto to sobie wyrobić jako nawyk. Sam nieraz wracałem do starych dzienników, żeby sprawdzić „co poszło nie tak” parę miesięcy wcześniej – bez tego byłaby loteria!

Pytanie 29

Z analizy złożoności obliczeniowej algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych (powyżej 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania:

sortowanie bąbelkowe	O(n²)
sortowanie przez wstawianie	O(n²)
sortowanie przez scalanie	O(n log n)
sortowanie przez zliczanie	O(n)
sortowanie kubełkowe	O(n²)

A. bąbelkowego

B. kubełkowego

C. przez scalanie

D. przez zliczanie

Sortowanie przez zliczanie (Counting Sort) to jeden z najszybszych algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych, jeśli zakres wartości jest ograniczony. Algorytm działa w czasie O(n+k), gdzie n to liczba elementów, a k to zakres wartości. Jest to algorytm stabilny, co oznacza, że zachowuje kolejność elementów o tej samej wartości. Counting Sort jest szczególnie efektywny w przypadku danych numerycznych o ograniczonym przedziale wartości, co czyni go idealnym rozwiązaniem do sortowania dużych zbiorów danych w krótkim czasie.

Pytanie 30

Jakie oprogramowanie służy do monitorowania błędów oraz zarządzania projektami?

A. Bugzilla

B. Jasmine

C. Jira

D. Git

Bugzilla to narzędzie do śledzenia błędów, które skupia się głównie na identyfikacji oraz zarządzaniu defektami w oprogramowaniu. Choć może być używane w kontekście zarządzania projektami, jego funkcjonalności są ograniczone w porównaniu do kompleksowych rozwiązań, takich jak Jira. Bugzilla jest bardziej odpowiednie dla zespołów, które potrzebują prostszych narzędzi do śledzenia błędów, ale nie zapewnia takich możliwości zarządzania projektami jak Jira. Git to system kontroli wersji, który umożliwia zarządzanie kodem źródłowym, ale nie jest narzędziem do śledzenia błędów ani do zarządzania projektami jako takimi. Git pozwala programistom na współpracę i śledzenie zmian w kodzie, jednakże brakuje mu funkcji zarządzania projektami oraz integracji z procesami Agile, które są kluczowe w nowoczesnym rozwoju oprogramowania. Jasmine to framework do testowania jednostkowego aplikacji JavaScript, który koncentruje się na pisaniu testów i nie jest narzędziem do zarządzania projektami ani do śledzenia błędów. Pomimo że testowanie jednostkowe jest istotną częścią cyklu życia oprogramowania, Jasmine nie oferuje funkcjonalności związanych z zarządzaniem projektami, co czyni go nieodpowiednim w kontekście tego pytania.

Pytanie 31

W języku C# szablon List zapewnia funkcjonalność listy. Z tworzenia obiektu typu List wynika, że jego składnikami są:

List<int> wykaz = new List<int>();

A. elementy o nieokreślonym typie

B. liczby rzeczywiste

C. liczby całkowite

D. elementy typu List

Szablon List<int> w języku C# implementuje listę, której elementami są liczby całkowite. Jest to przykład zastosowania kolekcji generycznych, które wprowadzają typowanie silne w czasie kompilacji, co pozwala na uniknięcie błędów typowych dla kolekcji niegenerycznych. Definiując List<int> deklarujesz, że lista będzie przechowywać tylko liczby całkowite. Dzięki temu kompilator może wykrywać błędy związane z typowaniem już podczas pisania kodu, co zwiększa jego niezawodność i bezpieczeństwo. Typ generyczny T w List<T> umożliwia tworzenie kolekcji przechowujących dowolny typ, co ułatwia ponowne wykorzystanie kodu i zgodność z zasadą DRY (Don't Repeat Yourself). W praktyce List<int> jest szeroko stosowany w scenariuszach wymagających dynamicznie rozwijanych kolekcji, które nie ograniczają się do statycznej liczby elementów, takich jak tablice. Listy generyczne są wydajniejsze i bardziej elastyczne dzięki metodom takim jak Add, Remove czy Contains, które operują na elementach określonego typu. Dzięki implementacji IEnumerable/Listy są również zgodne z LINQ, co umożliwia stosowanie złożonych zapytań i operacji na danych, takich jak filtrowanie i sortowanie, w sposób czytelny i efektywny.

Pytanie 32

Jakie składniki są kluczowe w dynamicznym formularzu logowania?

A. Nagłówek HTTP

B. Tabela w bazie danych

C. Pola tekstowe do wprowadzania danych użytkownika

D. Plik graficzny

Pola tekstowe do wprowadzania danych użytkownika są kluczowym elementem dynamicznego formularza logowania. Umożliwiają one użytkownikowi wprowadzenie informacji, takich jak nazwa użytkownika i hasło, co jest niezbędne do uwierzytelnienia w systemie. Formularze HTML wykorzystują tagi <input> do tworzenia pól tekstowych, a ich interakcja z użytkownikiem może być wspierana przez JavaScript lub inne technologie frontendowe, które walidują dane i zapewniają bezpieczeństwo procesu logowania. Pola tekstowe mogą być wzbogacone o atrybuty, takie jak 'required', 'pattern' czy 'type', które dodatkowo zabezpieczają formularz i ułatwiają użytkownikowi poprawne wypełnienie danych.

Pytanie 33

Jakie wartości jest w stanie przechować zmienna o typie logicznym?

A. Wartość w reprezentacji binarnej

B. Dowolną liczbę rzeczywistą

C. Tylko ciąg znaków

D. Jedną z dwóch opcji: true lub false

Zmienna typu logicznego (boolean) może przechowywać jedną z dwóch wartości: 'true' lub 'false'. Są to podstawowe wartości wykorzystywane w operacjach warunkowych i pętlach, które decydują o przepływie sterowania w programach. Wartości logiczne są kluczowe w konstrukcjach takich jak 'if-else', pętlach 'while' oraz w porównaniach. W wielu językach programowania 'true' jest równoznaczne z 1, a 'false' z 0, co pozwala na łatwą integrację z typami całkowitymi. Typ boolean jest niezbędny w programowaniu, umożliwiając implementację decyzji, walidacji danych i automatyzacji procesów.

Pytanie 34

Jednym z elementów, które mają zostać zaimplementowane w aplikacji, jest możliwość cofnięcia ostatnich działań do 20 operacji wstecz (undo). Struktura danych, która jest odpowiednia do tego celu i pozwala na dostęp tylko do ostatnio dodanego elementu, to:

A. stos

B. drzewo

C. kolejka

D. tablica

Kolejka to struktura danych działająca na zasadzie FIFO (First In, First Out), co oznacza, że pierwszy dodany element jest pierwszym, który zostaje usunięty. Tego rodzaju organizacja danych nie nadaje się do implementacji funkcji cofania, ponieważ nie umożliwia łatwego dostępu do ostatnich operacji. W kontekście aplikacji umożliwiającej cofnięcie działań, kolejka nie zaspokaja potrzeb użytkownika, gdyż nie pozwala na usunięcie najnowszej operacji. Drzewo, jako bardziej złożona struktura, jest używane głównie do organizacji danych w hierarchicznej formie. Chociaż drzewa mogą być skuteczne w wyszukiwaniu i porządkowaniu danych, nie są odpowiednie do realizacji funkcji cofania ostatnich operacji, ponieważ nie oferują prostego dostępu do ostatnio dodanych elementów. Wreszcie, tablica jest statyczną strukturą danych, która przechowuje elementy w sekwencyjnej kolejności. Mimo że można by używać tablicy do przechowywania operacji, ich ograniczenia dotyczące rozmiaru i elastyczności sprawiają, że są mniej efektywne w porównaniu do stosu w kontekście cofania operacji. W związku z tym, ani kolejka, ani drzewo, ani tablica nie są odpowiednimi wyborami dla funkcjonalności cofania w aplikacji, co czyni stos jedynym logicznym rozwiązaniem.

Pytanie 35

Który komponent systemu komputerowego zajmuje się transferem danych pomiędzy procesorem a pamięcią RAM?

A. Zasilacz

B. Mostek północny (Northbridge)

C. Karta graficzna

D. Kontroler DMA

Mostek północny, znany również jako Northbridge, jest kluczowym elementem architektury komputerowej, który odpowiada za komunikację pomiędzy procesorem a pamięcią RAM. Jego głównym zadaniem jest koordynowanie przepływu danych w systemie oraz zapewnienie szybkiego dostępu do pamięci, co jest niezbędne dla wydajności całego systemu. Mostek północny jest odpowiedzialny za zarządzanie magistralami danych, a także interfejsami, takimi jak PCI Express, które łączą różne komponenty. Dzięki zastosowaniu standardów, takich jak DDR (Double Data Rate), mostek północny umożliwia efektywne przesyłanie danych w wysokiej prędkości. Praktycznym przykładem działania mostka północnego jest sytuacja, kiedy procesor potrzebuje załadować dane z pamięci RAM do rejestrów – mostek północny zarządza tym procesem, minimalizując opóźnienia i maksymalizując wydajność. W nowoczesnych systemach komputerowych mostek północny jest często zintegrowany z procesorem, co dodatkowo zwiększa efektywność komunikacji oraz zmniejsza czas dostępu do danych.

Pytanie 36

Jak wygląda kod uzupełnienia do dwóch dla liczby -5 w formacie binarnym przy użyciu 8 bitów?

A. 11111101

B. 10000101

C. 11111011

D. 00000101

Pierwsza z niepoprawnych odpowiedzi, która przedstawia wartość 00000101, jest błędna, ponieważ jest to binarna reprezentacja liczby 5, a nie -5. Kod uzupełnieniowy do dwóch wymaga przedstawienia liczby ujemnej poprzez inwersję bitów i dodanie jedynki. Ta odpowiedź nie ma zastosowania przy obliczaniu liczb ujemnych, stąd jest niewłaściwa. Kolejna odpowiedź, 11111101, również jest nieprawidłowa. W przypadku tej liczby, zainwersowanie bitów liczby 5 dawałoby 11111010, a dodanie 1 do tej wartości prowadziłoby do 11111011, co wskazuje, że ta odpowiedź nie jest zgodna z zasadą uzupełnienia do dwóch. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, 10000101, jest również błędna, ponieważ nie odpowiada żadnej z reprezentacji liczby -5. Gdybyśmy spróbowali konwertować ją z powrotem na wartość dziesiętną, otrzymalibyśmy 133, co jest zdecydowanie niepoprawne. Warto zauważyć, że każda z tych niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na brak zrozumienia zasad konwersji liczb ujemnych w systemie binarnym, co jest kluczowe w informatyce i programowaniu, a ich użycie w praktycznych aplikacjach mogłoby prowadzić do poważnych błędów w obliczeniach.

Pytanie 37

Celem zastosowania wzorca Obserwator w tworzeniu aplikacji WEB jest

A. zarządzanie funkcjami synchronicznymi w kodzie aplikacji

B. monitorowanie interakcji użytkownika i wysyłanie wyjątków

C. informowanie obiektów o modyfikacji stanu innych obiektów

D. dostosowanie interfejsu użytkownika do różnych typów odbiorców

Wszystkie pozostałe odpowiedzi są błędne z kilku powodów. Dopasowanie interfejsu użytkownika do różnych typów użytkowników nie jest funkcją wzorca Obserwator, lecz bardziej związane jest z koncepcjami UX/UI (User Experience/User Interface) i personalizacją. Chociaż interfejs może korzystać z danych powiadomień od wzorca Obserwator, sam wzorzec nie zajmuje się dostosowywaniem interfejsu do preferencji użytkownika. Obserwowanie interakcji użytkownika i wysyłanie wyjątków również nie jest celem wzorca Obserwator. Takie działania zazwyczaj są obsługiwane przez mechanizmy zdarzeń lub kontrolery, które rejestrują interakcje, ale nie mają na celu bezpośredniego monitorowania i reagowania na zmiany stanu innych obiektów. Wreszcie, obsługa funkcji synchronicznych w kodzie aplikacji jest zupełnie inną kwestią, powiązaną z asynchronicznością, obiegiem zdarzeń i obiektami Promise, a nie z tym, co oferuje wzorzec Obserwator. Wzorzec ten nie ma na celu synchronizacji, a raczej dążenie do luźnego powiązania między obiektami, co jest kluczowe dla efektywnej i elastycznej architektury aplikacji.

Pytanie 38

Jakie z wymienionych narzędzi służy do testowania aplikacji?

A. Selenium

B. Git

C. Photoshop

D. WordPress

Selenium to potężne narzędzie do automatycznego testowania aplikacji webowych. Umożliwia ono symulowanie działań użytkownika na stronie internetowej, takich jak klikanie przycisków, wypełnianie formularzy czy nawigowanie po witrynie. Dzięki Selenium programiści mogą automatyzować testy funkcjonalne i regresyjne, co pozwala na szybkie wykrywanie błędów i sprawdzanie zgodności aplikacji z wymaganiami. Selenium obsługuje wiele języków programowania, takich jak Python, Java, C# czy JavaScript, co czyni je wszechstronnym narzędziem do testowania aplikacji webowych na różnych platformach i przeglądarkach. Jest to jedno z najważniejszych narzędzi w arsenale testerów oprogramowania i deweloperów dbających o jakość swoich produktów.

Pytanie 39

Jakie znaczenie ma termin "przesłanianie metody" w kontekście programowania obiektowego?

A. Zastosowanie tej samej nazwy metody w klasie bazowej i pochodnej, ale z inną implementacją w klasie pochodnej

B. Zmiana metody prywatnej na metodę publiczną

C. Przenoszenie metod z jednej klasy do drugiej

D. Tworzenie nowej metody w klasie bazowej

Przesłanianie metody to mechanizm, w którym metoda w klasie pochodnej ma taką samą nazwę, typ zwracany i listę parametrów jak metoda w klasie bazowej, ale zawiera inną implementację. To kluczowy element polimorfizmu, umożliwiający dostosowanie zachowania klasy pochodnej do jej specyficznych potrzeb, przy zachowaniu spójnego interfejsu. Przesłanianie metod pozwala na elastyczne projektowanie kodu i jest szeroko stosowane w dużych projektach, aby umożliwić rozszerzalność oraz ponowne wykorzystanie istniejącej logiki. W C++ przesłanianie osiąga się za pomocą słowa kluczowego 'virtual' w klasie bazowej, a następnie redefinicji metody w klasie pochodnej.

Pytanie 40

Który z wymienionych parametrów określa prędkość procesora?

A. Rodzaj złącza

B. Wielkość pamięci podręcznej

C. Liczba rdzeni

D. Częstotliwość taktowania

Częstotliwość taktowania procesora, wyrażana najczęściej w gigahercach (GHz), jest kluczowym parametrem opisującym szybkość działania jednostki centralnej. Określa, ile cykli zegara procesor jest w stanie wykonać w ciągu jednej sekundy. Wyższa częstotliwość oznacza większą ilość operacji, które procesor może przetworzyć w danym czasie, co bezpośrednio wpływa na jego wydajność. Przykładowo, procesor o częstotliwości 3,0 GHz może wykonać 3 miliardy cykli na sekundę, co sprawia, że jest w stanie przeprowadzać bardziej skomplikowane obliczenia i efektywniej zarządzać zadaniami. W praktyce jednak sama częstotliwość nie jest jedynym wskaźnikiem wydajności; istotne są też inne czynniki, takie jak architektura procesora, liczba rdzeni czy szybkość pamięci RAM. Standardy, takie jak Intel Core i9 czy AMD Ryzen 5000, dostarczają informacji na temat maksymalnej częstotliwości taktowania, co pozwala konsumentom lepiej dobierać sprzęt do swoich potrzeb. Warto również zauważyć, że wielu nowoczesnych procesorów stosuje technologię Turbo Boost, która pozwala na chwilowe zwiększenie częstotliwości w celu uzyskania lepszej wydajności przy intensywnych obciążeniach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej