Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 11:02
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 11:15

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki rodzaj fizycznej topologii w sieciach komputerowych jest pokazany na ilustracji?

A. Podwójnego pierścienia

B. Siatki

C. Gwiazdy

D. Magistrali

Wybór innej topologii niż siatka wynika często z niewłaściwego zrozumienia cech i zastosowań różnych konfiguracji sieciowych. Topologia magistrali polega na użyciu pojedynczego przewodu do którego dołączane są wszystkie urządzenia sieciowe co jest tanie i proste ale zwiększa ryzyko awarii całej sieci gdyż uszkodzenie magistrali przerywa komunikację. Jest to podejście stosowane głównie w przeszłości w prostych sieciach lokalnych nieodpowiednie dla nowoczesnych systemów wymagających niezawodności. Topologia podwójnego pierścienia z kolei oferuje alternatywne ścieżki transmisji danych ale jest mniej elastyczna niż siatka i bardziej złożona w utrzymaniu gdyż wymaga specjalistycznego sprzętu do zarządzania i regeneracji trasy. Gwiazda natomiast koncentruje wszystkie połączenia w jednym punkcie centralnym co ułatwia zarządzanie i diagnozowanie problemów ale staje się wąskim gardłem sieci i pojedynczym punktem awarii. W przypadku awarii centralnego węzła cała sieć przestaje działać co nie jest akceptowalne w środowiskach o krytycznym znaczeniu. Zrozumienie tych ograniczeń pomaga unikać błędów w projektowaniu i wdrażaniu sieci oraz wybieraniu odpowiednich topologii do specyficznych potrzeb operacyjnych i skalowalności sieci. Właściwa analiza wymagań może zapobiec potencjalnym problemom i zwiększyć efektywność sieci.

Pytanie 2

Ile bajtów odpowiada jednemu terabajtowi?

A. 10^14 bajtów

B. 10^12 bajtów

C. 10^10 bajtów

D. 10^8 bajtów

Odpowiedź 10^12 bajtów jest prawidłowa, ponieważ jeden terabajt (TB) w standardzie międzynarodowym odpowiada 1 000 000 000 000 bajtów, co można zapisać jako 10^12. W praktyce oznacza to, że terabajt to jednostka miary powszechnie stosowana w informatyce i technologii komputerowej do określania pojemności pamięci, zarówno w dyskach twardych, jak i w pamięciach flash. Warto zaznaczyć, że w niektórych kontekstach terabajt jest używany w odniesieniu do systemu binarnego, gdzie 1 TB równoważy się z 2^40 bajtów, co daje 1 099 511 627 776 bajtów. Zrozumienie różnicy między tymi systemami jest istotne, szczególnie przy planowaniu przestrzeni dyskowej i zarządzaniu danymi. Przykładowo, zakup dysku twardego o pojemności 1 TB oznacza, że możemy przechować około 250 000 zdjęć, 250 000 utworów muzycznych lub od 300 do 600 godzin filmów w jakości standardowej, co ilustruje praktyczne zastosowanie tej jednostki. W branży technologicznej standardy jednostek miary są kluczowe dla zapewnienia zgodności i zrozumienia pomiędzy różnymi systemami i produktami.

Pytanie 3

Czym jest postcardware?

A. typem usługi poczty elektronicznej

B. formą licencji oprogramowania

C. rodzajem wirusa komputerowego

D. typem karty sieciowej

Postcardware to termin odnoszący się do specyficznego rodzaju licencji oprogramowania, który jest stosunkowo rzadki, ale istotny w kontekście marketingu i dystrybucji produktów cyfrowych. W ramach tej licencji, użytkownicy mogą korzystać z oprogramowania za darmo, pod warunkiem, że wyślą pocztówkę do autora lub dostawcy oprogramowania, co stanowi formę komunikacji zwrotnej lub podziękowania. Tego rodzaju licencje są często wykorzystywane przez programistów indywidualnych lub małe firmy, które chcą promować swoje produkty, a jednocześnie uzyskać informacje zwrotne od użytkowników. Przykładem może być prosty program graficzny, który można pobrać bezpłatnie, ale jego producent oczekuje, że użytkownicy przynajmniej raz skontaktują się z nim, aby wyrazić swoje opinie. Postcardware jest związane z praktykami freeware, ale różni się od nich tym, że wymaga aktywnego działania ze strony użytkownika, co może również zwiększyć zaangażowanie i lojalność w stosunku do produktu. Warto zwrócić uwagę, że chociaż postcardware nie jest szczególnie powszechnym modelem licencyjnym, ilustruje różnorodność podejść do dystrybucji oprogramowania, które mogą być dostosowane do potrzeb deweloperów i użytkowników.

Pytanie 4

Na przedstawionym zdjęciu złącza pozwalają na

A. zapewnienie zasilania dla urządzeń SATA

B. zapewnienie zasilania dla urządzeń ATA

C. zapewnienie zasilania dla urządzeń PATA

D. zapewnienie dodatkowego zasilania dla kart graficznych

Złącza przedstawione na fotografii to standardowe złącza zasilania SATA. SATA (Serial ATA) to popularny interfejs używany do podłączania dysków twardych i napędów optycznych w komputerach. Złącza zasilania SATA charakteryzują się trzema napięciami: 3,3 V 5 V i 12 V co umożliwia zasilanie różnorodnych urządzeń. Standard SATA jest używany w większości nowoczesnych komputerów ze względu na szybki transfer danych oraz łatwość instalacji i konserwacji. Zasilanie SATA zapewnia stabilną i efektywną dystrybucję energii do dysków co jest kluczowe dla ich niezawodnej pracy. Dodatkowym atutem jest kompaktowy design złącza które ułatwia zarządzanie przewodami w obudowie komputera co jest istotne dla przepływu powietrza i chłodzenia. Przy projektowaniu systemów komputerowych zaleca się zwracanie uwagi na jakość kabli zasilających aby zapewnić długowieczność i stabilność podłączonych urządzeń. Wybierając zasilacz komputerowy warto upewnić się że posiada on wystarczającą ilość złącz SATA co pozwoli na przyszłą rozbudowę systemu o dodatkowe napędy czy dyski.

Pytanie 5

Jaką długość ma maska sieci dla adresów z klasy B?

A. 16 bitów

B. 8 bitów

C. 24 bity

D. 12 bitów

Odpowiedź 16 bitów jest prawidłowa, ponieważ w klasie B adresy IP mają zdefiniowaną długość maski sieci wynoszącą 255.255.0.0, co odpowiada 16 bitom przeznaczonym na identyfikację sieci. Klasa B jest używana w dużych sieciach, gdzie liczba hostów w sieci jest znaczna. Zastosowanie tej długości maski pozwala na podział dużych przestrzeni adresowych, co jest istotne w kontekście efektywnego zarządzania adresami IP. W praktyce, adresy IP klasy B są często wykorzystywane w organizacjach oraz instytucjach posiadających wiele urządzeń w sieci. Przykładem zastosowania jest zbudowanie infrastruktury dla korporacji, gdzie adresy przypisane do różnych działów mogą być zarządzane w ramach tej samej sieci. Warto również zauważyć, że w standardach TCP/IP, klasy adresowe są klasyfikowane w sposób, który wspiera różnorodne scenariusze sieciowe, a znajomość długości maski jest kluczowa dla administratorów sieci.

Pytanie 6

Fast Ethernet to norma sieci przewodowej, która pozwala na przesył danych z maksymalną szybkością

A. 108 Mbps

B. 1000 Mbps

C. 54 Mbps

D. 100 Mbps

Fast Ethernet to standard sieci przewodowej, który umożliwia transmisję danych z maksymalną prędkością wynoszącą 100 Mbps. Standard ten został wprowadzony w latach 90-tych jako rozwinięcie wcześniejszych technologii Ethernet, które oferowały niższe prędkości. Fast Ethernet, oparty na standardzie IEEE 802.3u, stał się fundamentem nowoczesnych sieci lokalnych, ponieważ zapewniał znaczne zwiększenie wydajności przy jednoczesnym zachowaniu kompatybilności z istniejącymi sieciami Ethernet. W praktyce, Fast Ethernet wykorzystywany jest w różnych zastosowaniach, takich jak biura, szkoły oraz małe i średnie przedsiębiorstwa. Dzięki możliwości stosowania kabli kategorii 5 (or CAT 5) oraz technologii 100BASE-TX, Fast Ethernet stał się popularnym rozwiązaniem, które zaspokajało potrzeby szybkiej komunikacji w sieciach lokalnych. Warto dodać, że Fast Ethernet jest wciąż wykorzystywany w wielu lokalnych sieciach, mimo że na rynku dostępne są szybsze standardy, takie jak Gigabit Ethernet (1000 Mbps).

Pytanie 7

Która czynność nie służy do personalizacji systemu operacyjnego Windows?

A. Ustawienie opcji wyświetlania pasków menu i pasków narzędziowych.

B. Ustawienie wielkości pliku wymiany.

C. Ustawienie koloru lub kilku przenikających się kolorów jako tła pulpitu.

D. Ustawienie domyślnej przeglądarki internetowej.

Często, gdy myślimy o personalizacji systemu, mamy na myśli różne ustawienia, które sprawiają, że komputer działa i wygląda zgodnie z naszymi potrzebami. Jednak nie każde ustawienie, które można zmienić w systemie Windows, rzeczywiście zalicza się do personalizacji w sensie indywidualnego dostosowania wyglądu czy wygody użytkownika. Ustawianie tła pulpitu, zmiana koloru lub wybór gradientu to klasyczne przykłady personalizacji, bo mają bezpośredni wpływ na to, jak system się prezentuje i jak się go obsługuje na co dzień. Podobnie z konfiguracją pasków menu czy pasków narzędziowych – użytkownik może zdecydować, czy chce je widzieć, jakie elementy mają się pojawiać, a nawet w jakiej kolejności. To bardzo typowy sposób na zrobienie sobie „pod siebie” pulpitu czy folderów, z czego korzysta naprawdę sporo osób. Ustawienie domyślnej przeglądarki internetowej też można uznać za część personalizacji środowiska pracy, bo pozwala decydować, w jakiej aplikacji chcemy otwierać linki. To takie sprytne uproszczenie codziennych zadań – i szczerze mówiąc, każdy, kto spędza dużo czasu przy komputerze, doceni możliwość wyboru ulubionego programu. Częstym błędem jest utożsamianie wszelkich ustawień systemowych z personalizacją. Tymczasem ustawienie wielkości pliku wymiany nie ma żadnego wpływu na to, jak system wygląda ani jak się z niego korzysta na poziomie interfejsu czy codziennych czynności. To już jest kwestia wydajności, zarządzania pamięcią i bezpieczeństwa systemu operacyjnego, a nie wygody czy estetyki. W praktyce, jeśli ktoś zaczyna zmieniać rozmiar pliku wymiany, to robi to z myślą o optymalizacji działania aplikacji lub rozwiązywaniu problemów technicznych, a nie dlatego, że chce uczynić system bardziej „swój”. Moim zdaniem warto pamiętać, że personalizacja dotyczy przede wszystkim tych elementów Windows, z którymi mamy kontakt wzrokowy lub które wpływają na naszą codzienną wygodę, a nie parametrów technicznych, jakie system ustala w tle. Z tego powodu właśnie plik wymiany nie pasuje do tej kategorii, choć faktycznie daje się konfigurować według preferencji – ale to już zupełnie inna bajka.

Pytanie 8

Aby zminimalizować wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na przesyłany sygnał w tworzonej sieci komputerowej, jakie rozwiązanie należy zastosować?

A. światłowód

B. cienki przewód koncentryczny

C. gruby przewód koncentryczny

D. ekranowaną skrętkę

Ekranowana skrętka czy przewody koncentryczne, zarówno cienkie jak i grube, mogą wydawać się ok, ale nie dają takiej ochrony przed zakłóceniami jak światłowód. Ekranowana skrętka ma wprawdzie dodatkową warstwę, co trochę pomaga, ale wciąż bazuje na miedzi, więc w trudnych warunkach nie sprawdzi się na 100%. Używa się jej w lokalnych sieciach komputerowych, ale w porównaniu do światłowodów to niezbyt duża efektywność. Gruby przewód koncentryczny lepiej zabezpiecza, ale i tak jest wrażliwy na zakłócenia, a teraz to coraz rzadziej go w instalacjach widać. Cienki przewód koncentryczny to już w ogóle nie ma sensu, bo jest jeszcze bardziej podatny na zakłócenia, a to nie jest dobre, gdy chcemy przesyłać sygnał w trudnych warunkach. Jak wybierzesz coś złego, jakość sygnału się pogarsza, błędów więcej, a wydajność sieci leci na łeb na szyję, co w dzisiejszych czasach, gdzie szybkość i stabilność połączeń są kluczowe, jest mocno nie na miejscu.

Pytanie 9

Aby zamontować przedstawioną kartę graficzną, potrzebna jest płyta główna posiadająca złącze

A. AGP x2

B. AGP x8

C. PCI-E x16

D. PCI-E x4

Złącze PCI-E x16 jest obecnie standardem dla kart graficznych ze względu na swoją szeroką przepustowość i elastyczność. PCI Express, w skrócie PCI-E, to nowoczesna technologia łącząca komponenty wewnątrz komputera, umożliwiająca przesyłanie danych z dużą prędkością. Wariant x16 oznacza, że gniazdo posiada 16 linii transmisyjnych, co zapewnia karty graficzne dużą przepustowość wymaganą do przetwarzania intensywnych graficznie danych w czasie rzeczywistym. Dzięki tej szerokiej przepustowości, karty graficzne mogą obsługiwać zaawansowane aplikacje graficzne, gry w wysokiej rozdzielczości oraz rendering wideo. PCI-E x16 jest kompatybilne z najnowszymi standardami kart graficznych, co czyni je niezbędnym w nowoczesnych systemach komputerowych. W praktyce stosowanie złącza PCI-E x16 pozwala na wykorzystanie pełnej mocy kart graficznych, co jest kluczowe dla profesjonalistów zajmujących się edycją wideo, projektowaniem 3D czy też entuzjastów gamingowych. Wybór tego złącza gwarantuje wydajność oraz przyszłościową kompatybilność sprzętową, zgodną z rozwijającymi się technologiami graficznymi.

Pytanie 10

Która z konfiguracji RAID opiera się na replikacji danych pomiędzy dwoma lub większą liczbą dysków fizycznych?

A. RAID 0

B. RAID 5

C. RAID 1

D. RAID 3

Wybór RAID 3 nie jest właściwy, ponieważ ta konfiguracja opiera się na podziale danych i wykorzystaniu jednego dysku do przechowywania informacji o parzystości, co oznacza, że nie zapewnia pełnej replikacji danych jak w RAID 1. RAID 3 dzieli dane na bloki i zapisuje je na wielu dyskach, ale wymaga jednego dysku do przechowywania parzystości, co może stanowić wąskie gardło w przypadku dużych obciążeń. RAID 5 także nie odpowiada na pytanie, ponieważ ta macierz wykorzystuje rozproszoną parzystość, a nie pełną replikację danych. W RAID 5 dane są dzielone na różne dyski z równocześnie przechowywaną informacją o parzystości, co zwiększa wydajność, ale nie zabezpiecza danych w taki sposób jak RAID 1. RAID 0, z drugiej strony, zapewnia największą wydajność, ale całkowicie rezygnuje z redundancji danych, co czyni go nieodpowiednim dla zastosowań wymagających ochrony danych. Częstym błędem jest mylenie tych poziomów RAID, polegających na różnych mechanizmach przechowywania danych i redundancji, co prowadzi do nieporozumień odnośnie ich zastosowań.

Pytanie 11

Protokół trasowania wewnętrznego, który wykorzystuje metrykę wektora odległości, to

A. OSPF

B. IS-IS

C. RIP

D. EGP

RIP (Routing Information Protocol) jest jednym z najwcześniejszych protokołów trasowania, który wykorzystuje metrykę wektora odległości do obliczania najlepszej trasy do celu. Protokół ten operuje na zasadzie wymiany informacji routingu pomiędzy routerami, co pozwala na dynamiczne aktualizowanie tras w sieci. W praktyce RIP jest stosowany głównie w mniejszych, mniej złożonych sieciach, gdzie jego ograniczenie do 15 hops (skoków) jest wystarczające. Przykładowo, w małej sieci lokalnej, gdzie liczba urządzeń nie przekracza 15, RIP może efektywnie zarządzać trasowaniem, umożliwiając szybkie reagowanie na zmiany topologii sieci. Dobrą praktyką w zastosowaniu RIP jest monitorowanie jego wydajności oraz unikanie zastosowań w rozległych sieciach, gdzie preferowane są bardziej zaawansowane protokoły, takie jak OSPF czy EIGRP, które oferują lepszą skalowalność i szybkość konwergencji.

Pytanie 12

Najskuteczniejszym zabezpieczeniem sieci bezprzewodowej jest

A. protokół WPA

B. protokół WEP

C. protokół SSH

D. protokół WPA2

Protokół WPA2 (Wi-Fi Protected Access 2) jest uważany za najbezpieczniejszy standard zabezpieczeń sieci bezprzewodowych dostępny do tej pory. WPA2 wprowadza silniejsze mechanizmy szyfrowania, w tym AES (Advanced Encryption Standard), który jest znacznie bardziej odporny na ataki niż starsze metody szyfrowania, takie jak TKIP (Temporal Key Integrity Protocol). Implementacja WPA2 w sieciach Wi-Fi pozwala na skuteczną ochronę przed nieautoryzowanym dostępem oraz zapewnia integralność przesyłanych danych. Przykładem zastosowania WPA2 jest konfiguracja domowej sieci Wi-Fi, w której użytkownik zabezpiecza swoje połączenie, aby chronić prywatne informacje przed hakerami. Warto również zaznaczyć, że WPA2 wspiera protokół 802.1X, co pozwala na wdrożenie systemu autoryzacji, co dodatkowo zwiększa poziom bezpieczeństwa. Aktualizacje i korzystanie z silnych haseł w połączeniu z WPA2 są kluczowe dla utrzymania bezpieczeństwa sieci.

Pytanie 13

Na komputerze, na którym zainstalowane są dwa systemy – Windows i Linux, po przeprowadzeniu reinstalacji systemu Windows drugi system przestaje się uruchamiać. Aby ponownie umożliwić uruchamianie systemu Linux oraz aby zachować wszystkie dane i ustawienia w nim zawarte, co należy zrobić?

A. wykonać reinstalację systemu Linux

B. ponownie zainstalować bootloadera GRUB

C. wykonać ponowną instalację systemu Windows

D. przeprowadzić skanowanie dysku programem antywirusowym

Wykonywanie reinstalacji systemu Linux nie jest konieczne i może prowadzić do niepotrzebnej utraty danych oraz skomplikowania procesu przywracania dostępu do systemu. Reinstalacja systemu operacyjnego zazwyczaj wymaga formatu dysku lub partycji, co z kolei prowadzi do usunięcia zapisanych danych, w tym osobistych plików oraz konfiguracji użytkownika. Przeprowadzanie skanowania dysku programem antywirusowym nie ma wpływu na dostępność systemu Linux, ponieważ infekcje wirusowe nie są głównym problemem przy wielo-systemowych konfiguracjach BOOT. Skanowanie może być przydatne w przypadku problemów z bezpieczeństwem, ale nie rozwiąże problemów z bootowaniem systemu operacyjnego. Instalacja systemu Windows po raz drugi również nie jest skutecznym rozwiązaniem, ponieważ skutkuje ponownym nadpisaniem bootloadera, co jedynie pogłębi istniejący problem. Zrozumienie, jak działa bootloader i jakie ma zadania w systemach wielo-bootowych, jest kluczowe. Dobre praktyki w zarządzaniu systemami operacyjnymi obejmują nie tylko odpowiednie kopie zapasowe, ale także znajomość procedur przywracania bootloadera, co powinno być częścią umiejętności każdego administratora systemu.

Pytanie 14

W systemie Linux komenda usermod -s umożliwia dla danego użytkownika

A. zablokowanie jego konta

B. przypisanie go do innej grupy

C. zmianę jego powłoki systemowej

D. zmianę jego katalogu domowego

Polecenie usermod -s w systemie Linux służy do zmiany powłoki systemowej użytkownika. Powłoka systemowa to interfejs, który umożliwia komunikację między użytkownikiem a systemem operacyjnym. Domyślnie użytkownicy mogą korzystać z różnych powłok, takich jak bash, zsh czy sh. Zmiana powłoki może być istotna w kontekście dostępu do specyficznych funkcji lub programów, które są dostępne tylko w danej powłoce. Na przykład, jeśli użytkownik korzysta z zaawansowanych skryptów bash, zmiana powłoki na bash może ułatwić pracę. W praktyce, aby zmienić powłokę, administrator może wykorzystać polecenie: usermod -s /bin/bash nazwa_użytkownika, co przypisuje powłokę bash do określonego użytkownika. Kluczowe jest, aby administratorzy byli świadomi, jak różne powłoki wpływają na środowisko użytkownika, a także jakie są ich funkcjonalności i ograniczenia. Dobre praktyki sugerują, aby użytkownicy mieli przypisaną odpowiednią powłokę zgodnie z ich potrzebami oraz zadaniami, które wykonują.

Pytanie 15

Jaką usługę należy zainstalować na systemie Linux, aby umożliwić bezpieczny zdalny dostęp?

A. ssh

B. rlogin

C. tftp

D. telnet

Usługa SSH (Secure Shell) jest kluczowym narzędziem do bezpiecznego zdalnego dostępu do serwerów Linux. Umożliwia ona szyfrowanie połączeń, co zapewnia ochronę przesyłanych danych przed podsłuchiwaniem i atakami. SSH działa poprzez protokół, który zapewnia zarówno poufność, jak i integralność danych, co czyni go standardem w branży do bezpiecznej administracji systemami. Przykładem praktycznego zastosowania SSH może być zdalne logowanie się do serwera, edytowanie plików konfiguracyjnych lub wykonywanie poleceń administracyjnych. Przy pomocy SSH można również tworzyć tunelowanie portów, co pozwala na zabezpieczony dostęp do innych usług, takich jak bazy danych czy serwery aplikacyjne, które nie są bezpośrednio wystawione na zewnątrz. Warto podkreślić, że w środowisku produkcyjnym SSH jest często używane w połączeniu z innymi technologiami, takimi jak SFTP do bezpiecznego przesyłania plików. Stosowanie SSH jest zgodne z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa, które zalecają używanie protokołów szyfrujących w celu ochrony komunikacji sieciowej.

Pytanie 16

Jakie polecenie oprócz ls może być użyte przez użytkownika systemu Linux do wyświetlenia zawartości katalogu, w tym plików i podkatalogów?

A. dir

B. pwd

C. tree

D. man

Wybór innej odpowiedzi, która nie zawiera polecenia 'dir', może prowadzić do pewnych nieporozumień dotyczących tego, co można robić w systemie Linux. Na przykład, polecenie 'tree' pokazuje strukturę katalogów jakby w formie drzewa, ale nie pokazuje tylko zawartości katalogu, a organizację folderów, co sprawia, że nie jest najlepszym zamiennikiem dla 'ls' czy 'dir'. Może to być mylące dla niektórych ludzi, bo mogą pomylić 'tree' z prostym narzędziem do przeglądania plików. Z kolei 'man' to coś, co służy do pokazywania dokumentacji dla innych poleceń, więc nie ma sensu go używać do wyświetlania zawartości katalogów. Mówiąc o 'pwd', to też jest polecenie, które pokazuje pełną ścieżkę bieżącego katalogu roboczego, ale to również nie ma nic wspólnego z pytaniem. Ważne jest, by zrozumieć, że każde z tych poleceń ma swoje unikalne zastosowanie, a ich znajomość jest kluczowa, żeby efektywnie pracować w Linuxie.

Pytanie 17

Aby zweryfikować integralność systemu plików w systemie Linux, które polecenie powinno zostać użyte?

A. mkfs

B. fstab

C. fsck

D. man

Wybór polecenia 'man' jako odpowiedzi sugeruje niepełne zrozumienie roli narzędzi w systemie Linux. 'Man' służy do wyświetlania dokumentacji i pomocy dotyczącej komend i programów, co jest bardzo przydatne w nauce obsługi systemu, ale nie ma funkcji diagnostyki ani naprawy systemu plików. Istotnym jest zauważyć, że chociaż dokumentacja jest ważna, sama w sobie nie wpływa na integralność danych. Kolejną nieprawidłową odpowiedzią jest 'mkfs', które jest używane do tworzenia nowych systemów plików, a nie do ich sprawdzania. Użycie 'mkfs' na istniejącym systemie plików skutkuje utratą danych, co czyni je zupełnie nieodpowiednim w kontekście naprawy. Ostatnia odpowiedź 'fstab' odnosi się do pliku konfiguracyjnego, który zawiera informacje o systemach plików i ich punktach montowania, ale nie ma żadnej funkcji diagnostycznej ani naprawczej. Użytkownicy mogą mylić te narzędzia, myśląc, że mają one podobne funkcje, co może prowadzić do niebezpiecznych praktyk w zarządzaniu danymi. Zrozumienie różnicy między tymi komendami jest kluczowe dla efektywnego i bezpiecznego zarządzania systemem operacyjnym oraz unikania niezamierzonych konsekwencji, takich jak utrata danych.

Pytanie 18

Poprawę jakości skanowania można osiągnąć poprzez zmianę

A. rozdzielczości

B. wielkości wydruku

C. rozmiaru skanowanego dokumentu

D. formatu pliku źródłowego

Wybór innych opcji, takich jak zmiana wielkości wydruku, formatu pliku wejściowego lub rozmiaru skanowanego dokumentu, nie prowadzi bezpośrednio do poprawy jakości skanowania. Zmiana wielkości wydruku może mieć wpływ na to, jak obraz wygląda po wydrukowaniu, ale nie wpływa na jakość skanowania samego dokumentu. Ponadto, format pliku wejściowego ma znaczenie w kontekście kompresji danych i zachowania jakości, jednakzmiana formatu po skanowaniu nie poprawi samych szczegółów uchwyconych przez skaner. Na przykład, konwersja do formatu JPEG może prowadzić do utraty jakości z powodu kompresji stratnej, co jest sprzeczne z celem uzyskiwania wysokiej jakości skanów. Zmiana rozmiaru skanowanego dokumentu również nie wpłynie na jakość skanowania. Skanując mały dokument w wysokiej rozdzielczości, uzyskujemy taką samą jakość, jak w przypadku skanowania dużego dokumentu w niskiej rozdzielczości. Kluczowym mylnym przekonaniem jest, że rozmiar lub format skanowanego materiału mają wpływ na jego jakość, gdyż w rzeczywistości to rozdzielczość skanera jest najważniejszym czynnikiem determinującym jakość finalnego obrazu.

Pytanie 19

Partycja, na której zainstalowany jest system operacyjny, określana jest jako partycja

A. systemowa

B. wymiany

C. rozszerzona

D. folderowa

Odpowiedź 'systemową' jest poprawna, ponieważ partycja systemowa to ta, na której zainstalowany jest system operacyjny. Jest to kluczowy element struktury dysku twardego, ponieważ zawiera wszystkie niezbędne pliki, które umożliwiają uruchomienie i działanie systemu. W praktyce, partycja systemowa jest zazwyczaj oznaczona literą (np. C: w systemie Windows) i jest to miejsce, gdzie przechowywane są także pliki programów oraz dane użytkownika. Dobra praktyka wskazuje, że partycja systemowa powinna mieć odpowiednią przestrzeń, aby pomieścić zarówno system operacyjny, jak i aplikacje oraz aktualizacje. Ponadto, w kontekście zarządzania systemami informatycznymi, ważne jest, aby regularnie tworzyć kopie zapasowe danych znajdujących się na partycji systemowej. W przypadku awarii systemu, możliwość szybkiego przywrócenia stanu sprzed problemu może być kluczowa dla minimalizacji przestojów i strat danych. Warto również zaznaczyć, że w nowoczesnych systemach operacyjnych, takich jak Windows 10 czy Linux, partycje systemowe są konfigurowane z uwzględnieniem zasad efektywności i bezpieczeństwa, co może obejmować między innymi ich szyfrowanie czy tworzenie dodatkowych partycji pomocniczych do odzyskiwania danych.

Pytanie 20

Który z podanych adresów IP jest adresem publicznym?

A. 192.168.168.16

B. 10.99.15.16

C. 172.18.0.16

D. 172.168.0.16

Wszystkie pozostałe odpowiedzi wskazują na adresy IP, które są zarezerwowane dla prywatnych sieci lokalnych, co sprawia, że nie mogą być używane jako publiczne adresy IP. Adres 10.99.15.16 należy do zakresu 10.0.0.0/8, który jest całkowicie zarezerwowany dla prywatnych sieci. Oznacza to, że urządzenia z tym adresem mogą komunikować się tylko w obrębie tej samej sieci lokalnej, a nie w Internecie. Podobnie, adres 172.18.0.16 jest częścią zakresu 172.16.0.0 do 172.31.255.255, także przeznaczonego dla sieci prywatnych. Ostatni adres, 192.168.168.16, również należy do zarezerwowanego zakresu 192.168.0.0/16 dla prywatnych sieci, co ogranicza jego użycie do lokalnych rozwiązań. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, często wynikają z braku zrozumienia różnicy między adresacją publiczną i prywatną. Użytkownicy mogą mylić te adresy z publicznymi z powodu podobieństw w ich formacie, jednak istotne jest, aby wiedzieć, że tylko adresy spoza zarezerwowanych zakresów mogą zostać użyte w sieci globalnej. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami oraz zapewnienia ich bezpieczeństwa.

Pytanie 21

Symbol umieszczony na obudowie komputera stacjonarnego informuje o zagrożeniu przed

A. porażeniem prądem elektrycznym

B. promieniowaniem niejonizującym

C. możliwym zagrożeniem radiacyjnym

D. możliwym urazem mechanicznym

Symbol przedstawiony na obudowie komputera to powszechnie stosowany znak ostrzegawczy przed porażeniem prądem elektrycznym Składa się z żółtego trójkąta z czarną obwódką oraz czarną błyskawicą w środku Ten symbol informuje użytkownika o potencjalnym ryzyku związanym z kontaktem z nieosłoniętymi przewodami lub urządzeniami elektrycznymi mogącymi znajdować się pod niebezpiecznym napięciem Znak ten jest szeroko stosowany w różnych gałęziach przemysłu gdzie istnieje możliwość porażenia prądem szczególnie w miejscach o dużym natężeniu energii elektrycznej Przestrzeganie oznaczeń jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w miejscach pracy oraz w domach Zgodnie z międzynarodowymi normami i standardami takimi jak ISO 7010 czy ANSI Z535.4 stosowanie tego rodzaju symboli jest wymagane do informowania o zagrożeniach elektrycznych Praktyczne zastosowanie znaku obejmuje nie tylko sprzęt komputerowy ale także rozdzielnie elektryczne oraz inne urządzenia przemysłowe gdzie występuje ryzyko kontaktu z prądem Elektryczność mimo swoich korzyści stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia dlatego znajomość i rozumienie takich symboli jest kluczowe w codziennym użytkowaniu urządzeń elektrycznych i elektronicznych

Pytanie 22

Ile par kabli jest używanych w standardzie 100Base-TX do obustronnej transmisji danych?

A. 1

B. 4

C. 2

D. 8

Wybór jednej pary przewodów do transmisji danych w standardzie 100Base-TX jest błędny, ponieważ nie zaspokaja wymagań dotyczących prędkości i wydajności. Standard 100Base-TX, będący częścią rodziny Ethernet, działa z prędkością 100 Mbps i wymaga pełnodupleksowej komunikacji, co oznacza, że dane muszą być przesyłane jednocześnie w obie strony. Użycie tylko jednej pary przewodów prowadziłoby do znacznych ograniczeń w wydajności, ponieważ w takim układzie dane mogłyby być przesyłane tylko w jednym kierunku w danym czasie, co skutkowałoby utratą efektywności i opóźnieniami w przesyłaniu informacji. W przypadku wyboru czterech lub ośmiu par, również pojawiają się problemy, ponieważ standard 100Base-TX nie jest zaprojektowany do pracy z taką liczbą przewodów. W rzeczywistości, cztery pary stosowane są w bardziej zaawansowanych standardach, jak 1000Base-T, które obsługują prędkości 1 Gbps. Dlatego też, kluczowym błędem jest myślenie, że większa liczba par zapewnia automatycznie lepszą wydajność, co w kontekście 100Base-TX jest nieprawdziwe. Zrozumienie różnicy między standardami Ethernet i ich wymaganiami jest istotne dla skutecznej budowy infrastruktury sieciowej oraz dla efektywnego zarządzania sieciami w każdym środowisku.

Pytanie 23

Jaki adres IP należy do urządzenia funkcjonującego w sieci 10.0.0.0/17?

A. 10.0.128.254

B. 10.0.128.127

C. 10.0.127.128

D. 10.0.254.128

Inne odpowiedzi nie są poprawne ze względu na błędną interpretację maski podsieci. Adres 10.0.128.127 znajduje się poza zakresem 10.0.0.0/17, ponieważ jego pierwsze 17 bitów (10.0.128) wskazuje na inną podsieć. W rzeczywistości, 10.0.128.0 to początek nowej podsieci, co sprawia, że ten adres nie może być przypisany w sieci 10.0.0.0/17. Z kolei adres 10.0.128.254 również leży w tej samej, nieprawidłowej podsieci co 10.0.128.127, więc również jest niewłaściwy. Natomiast 10.0.254.128 to adres, który znajduje się znacznie powyżej zakresu 10.0.0.0/17. Często popełnianym błędem jest mylenie zakresów adresowych przy użyciu maski CIDR. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że maska /17 oznacza, że pierwsze 17 bitów definiuje część sieci, a kolejne 15 bitów służy do adresacji urządzeń. Skutkuje to tym, że adresy IP muszą być w zakresie od 10.0.0.0 do 10.0.127.255, co wyklucza wszystkie inne wymienione adresy. Dlatego ważne jest, aby dokładnie sprawdzić, do jakiej podsieci należy dany adres IP, aby uniknąć błędów w konfiguracji sieci oraz zapewnić prawidłowe działanie urządzeń w danym zakresie.

Pytanie 24

Jeśli rozdzielczość myszy wynosi 200dpi, a monitor ma rozdzielczość Full HD, to aby przesunąć kursor wzdłuż ekranu, należy przesuń mysz o

A. 1080px

B. 480i

C. około 35 cm

D. około 25cm

Odpowiedź "około 25cm" jest na pewno trafna. Przy rozdzielczości 200dpi, jeśli przesuwasz kursor na ekranie o 1920 pikseli (czyli to szerokość monitora Full HD), to myszka musi się przesunąć właśnie o jakieś 25cm. To dlatego, że 200dpi to oznacza, że na każdy cal jest 200 punktów, a w przeliczeniu na piksele wychodzi właśnie tak. Można to obliczyć używając wzoru: liczba pikseli dzielona przez dpi, a potem pomnożyć przez 2.54. W naszym przypadku: 1920 podzielić przez 200, a potem pomnożyć przez 2.54, co daje jakieś 24.5 cm. A wiesz, że znajomość tej rozdzielczości jest mega ważna? Szczególnie w projektowaniu interfejsów i ergonomii pracy. Wysoka rozdzielczość myszy to klucz do lepszej precyzji, co jest szczególnie przydatne w aplikacjach graficznych i grach, gdzie liczy się każdy ruch.

Pytanie 25

Urządzenie peryferyjne, które jest kontrolowane przez komputer i wykorzystywane do obsługi dużych, płaskich powierzchni, a do produkcji druków odpornych na czynniki zewnętrzne używa farb rozpuszczalnikowych, to ploter

A. piaskowy

B. solwentowy

C. tnący

D. kreślący

Odpowiedź 'solwentowy' jest prawidłowa, ponieważ plotery solwentowe są specjalistycznymi urządzeniami przeznaczonymi do druku na różnych powierzchniach, w tym na materiałach wielkoformatowych. Te urządzenia wykorzystują farby na bazie rozpuszczalników, które zapewniają wysoką odporność na czynniki zewnętrzne, takie jak promieniowanie UV, woda czy różne substancje chemiczne. Dzięki temu, wydruki wykonane przy użyciu ploterów solwentowych są idealne do zastosowań zewnętrznych, na przykład w reklamie, gdzie wytrzymałość i żywotność wydruków są kluczowe. Plotery te oferują również szeroki wachlarz kolorów oraz możliwość uzyskiwania intensywnych barw, co czyni je popularnym wyborem w branży graficznej. Warto również zwrócić uwagę na standardy ekologiczne, które dotyczą tych technologii, takie jak wdrażanie rozwiązań mających na celu ograniczenie emisji lotnych związków organicznych (VOC). Przykładowe zastosowania to produkcja banerów, naklejek czy billboardów, które muszą być odporne na różne warunki atmosferyczne. W związku z tym, wybór plotera solwentowego jest często decyzją strategiczną w kontekście zapewnienia jakości i trwałości wydruków.

Pytanie 26

Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do

A. przeprowadzania rozmów za pomocą interfejsu tekstowego

B. przesyłania wiadomości e-mail

C. wysyłania wiadomości na forum dyskusyjne

D. transmisji głosu w sieci

Wybór odpowiedzi dotyczącej transmisji głosu przez sieć jest błędny, ponieważ IRC nie jest protokołem stosowanym do przesyłania dźwięku. Protokół ten został zaprojektowany specjalnie do komunikacji tekstowej i nie obsługuje funkcji związanych z transmisją audio, które wymagają znacznie bardziej złożonych mechanizmów kodowania i dekodowania sygnału. Rozwiązania takie jak VoIP (Voice over Internet Protocol) są dedykowane do tego celu, a ich działanie opiera się na innych protokołach, takich jak SIP (Session Initiation Protocol). Również idea transmisji listów na grupę dyskusyjną nie znajduje zastosowania w kontekście IRC, który nie działa na zasadzie przesyłania wiadomości e-mail ani nie jest platformą do publikacji artykułów czy postów w stylu forum internetowego. Kwestia przesyłania poczty e-mail, będąca tematyką drugiej niepoprawnej odpowiedzi, dotyczy zupełnie innego protokołu, jakim jest SMTP (Simple Mail Transfer Protocol), który służy do wymiany wiadomości elektronicznych. To różnorodność protokołów i ich specyficzne zastosowania jest kluczowym elementem zrozumienia architektury internetowej. Wybór nieodpowiednich odpowiedzi może wynikać z mylnego założenia, że wszystkie formy komunikacji internetowej są takie same, co prowadzi do zrozumienia różnorodności narzędzi dostępnych w sieci oraz ich konkretnych zastosowań.

Pytanie 27

Administrator systemu Linux wydał komendę mount /dev/sda2 /mnt/flash. Co to spowoduje?

A. podłączenie dysku SATA do katalogu flash

B. podłączenie pamięci typu flash do lokalizacji /dev/sda2

C. odłączenie dysku SATA z katalogu flash

D. odłączenie pamięci typu flash z lokalizacji /dev/sda2

Odpowiedzi, które wskazują na odłączenie urządzeń lub zmiany w katalogach, wynikają z nieporozumienia dotyczącego działania polecenia 'mount'. Polecenie to nie służy do odłączania urządzeń, lecz do ich podłączania do określonego punktu w systemie plików. Kiedy mówimy o odłączeniu, właściwym poleceniem byłoby 'umount', które jest odpowiedzialne za usunięcie montowania urządzenia, a nie 'mount'. Ponadto, pomylenie partycji (jak '/dev/sda2') i lokalizacji montowania (jak '/mnt/flash') prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Gdy użytkownik wybiera katalog montowania, powinien być świadomy, że to właśnie w tym katalogu będą dostępne pliki z zamontowanej partycji. Oznaczenie katalogu '/mnt/flash' sugeruje, że użytkownik zamierza zamontować tam pamięć flash, lecz w rzeczywistości odnosi się to do partycji dysku. Dlatego tak istotne jest zrozumienie, że montowanie nie polega na podłączaniu pamięci flash do partycji, lecz na odwrotnym procesie - podłączaniu partycji do systemu plików pod określonym punktem dostępu. Ignorowanie tych zasad prowadzi do nieporozumień, które mogą wpłynąć na prawidłowe zarządzanie danymi w systemie.

Pytanie 28

Wynik wykonania polecenia ```ls -l``` w systemie Linux przedstawia poniższy rysunek

A. C

B. D

C. B

D. A

Wynik polecenia ls -l w systemie Linux przedstawia szczegółowe informacje o plikach i katalogach w danym katalogu. Obraz C przedstawia wynik polecenia top które pokazuje procesy działające w systemie a nie pliki co jest zupełnie inną funkcją. Obraz B pokazuje listę plików z minimalnymi informacjami co odpowiadałoby wynikowi polecenia ls bez opcji -l które rozszerza wyjście o szczegółowe dane takie jak prawa dostępu liczba dowiązań właściciel grupa wielkość data i czas modyfikacji oraz nazwa pliku. Jest to nieadekwatne do pełnego wyjścia ls -l. Obraz A przedstawia wynik polecenia free które pokazuje statystyki pamięci RAM i swap a nie listę plików. Typowe nieporozumienia polegają na myleniu poleceń Linuxa które choć mogą wyglądać na podobne w terminologii mają różne zastosowania i są używane do innych zadań. Zrozumienie funkcji każdego polecenia jest kluczowe w efektywnym zarządzaniu systemem Linux co jest istotne dla administratorów oraz użytkowników dbających o bezpieczeństwo i wydajność systemu. Właściwe rozpoznawanie komend i ich wyników pozwala na skuteczne wykonywanie zadań administracyjnych i unikanie błędów które mogą prowadzić do problemów w pracy z systemem operacyjnym.

Pytanie 29

Które cechy ma licencja bezpłatnego oprogramowania zwana freemium?

A. Okresowo lub przy każdym uruchomieniu programu wyświetla komunikat zachęcający do dokonania dobrowolnej opłaty na rzecz instytucji edukacyjnych.

B. Daje nieograniczone prawo do użytkowania i rozpowszechniania oryginalnego lub zmodyfikowanego programu, pod warunkiem podania informacji o autorze.

C. Daje możliwość zyskania dodatkowych funkcjonalności po wykupieniu wersji premium.

D. Regularnie emituje prośby o wniesienie dobrowolnego datku na określony cel charytatywny.

Model licencjonowania typu freemium to obecnie jeden z najpopularniejszych sposobów udostępniania oprogramowania na rynku, szczególnie w aplikacjach mobilnych, platformach SaaS czy nawet w grach komputerowych. Kluczową cechą freemium jest to, że użytkownik może korzystać z podstawowej wersji programu za darmo, bez żadnych zobowiązań i ograniczeń czasowych. Jednak dostęp do bardziej zaawansowanych funkcjonalności, rozszerzeń czy nawet usunięcia reklam wymaga już opłacenia tzw. wersji premium. Moim zdaniem to fajne rozwiązanie, bo pozwala każdemu najpierw sprawdzić, czy dane narzędzie faktycznie jest przydatne, zanim zdecyduje się na wydanie pieniędzy. Przykłady? Spotify, Dropbox, czy nawet Trello – wszystkie te aplikacje działają właśnie w modelu freemium. Z perspektywy branży IT to uczciwa praktyka, bo zachęca twórców do rozwijania narzędzi i odpowiadania na realne potrzeby użytkowników. Co ciekawe, model ten nie jest jednoznacznie utożsamiany z open source czy licencjami wolnego oprogramowania – tu użytkownik często nie dostaje prawa do modyfikowania kodu źródłowego. Z mojego doświadczenia wynika, że freemium świetnie sprawdza się tam, gdzie część użytkowników realnie potrzebuje tylko podstawowych funkcji, a bardziej wymagający chętnie zapłacą za coś więcej. Taki balans między darmowym a płatnym dostępem przyczynia się też do większej innowacyjności w branży.

Pytanie 30

Do podłączenia projektora multimedialnego do komputera, nie można użyć złącza

A. D-SUB

B. HDMI

C. USB

D. SATA

Wybrałeś SATA, czyli złącze, którego faktycznie nie używa się do podłączania projektora multimedialnego do komputera. SATA to interfejs, który służy w komputerach głównie do podłączania dysków twardych, SSD czy napędów optycznych, a nie urządzeń typu projektor czy monitor. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet osoby dobrze obeznane w sprzęcie czasem mylą funkcje poszczególnych portów – łatwo zapomnieć, że SATA nie przesyła obrazu ani dźwięku, tylko dane w postaci plików z lub na dysk. Standardy takie jak HDMI, D-SUB (VGA) czy czasem USB są wykorzystywane właśnie do transmisji sygnału wideo (i niekiedy audio), co pozwala na komfortowe wyświetlanie obrazu z komputera na dużym ekranie projektora. W praktyce coraz częściej do projektorów używa się HDMI, bo to wygodne, zapewnia wysoką jakość obrazu i obsługuje dźwięk. D-SUB to już trochę przeszłość, ale nadal bywa spotykany w starszym sprzęcie – w sumie z ciekawości warto kiedyś wypróbować, jak oba standardy się różnią wizualnie. USB bywa używany do prezentacji multimedialnych bezpośrednio z pendrive’a czy do funkcji smart, ale to już inna bajka. SATA natomiast, mówiąc wprost, nie jest i nie był przewidziany do transmisji sygnału wideo do projektora – nie spotkałem się z żadnym projektorem wyposażonym w port SATA. Dobrym nawykiem jest przy podłączaniu urządzeń zawsze zerkać, do czego konkretnie służy dany port – sporo można uniknąć nieporozumień.

Pytanie 31

Co oznacza zapis 192.168.1/24 w kontekście maski podsieci?

A. 255.255.255.240

B. 255.255.240.0

C. 255.255.255.024

D. 255.255.255.0

Odpowiedź 255.255.255.0 jest poprawna, ponieważ odpowiada ona zapisie CIDR 192.168.1/24. W systemie CIDR /24 oznacza, że pierwsze 24 bity adresu IP są używane do identyfikacji sieci, a pozostałe 8 bitów do identyfikacji hostów w tej sieci. W przypadku maski 255.255.255.0, pierwsze trzy oktety (255.255.255) ustawione są na wartość maksymalną, co oznacza, że są one częścią identyfikatora sieci. Czwarty oktet (0) wskazuje, że wszystkie adresy IP od 192.168.1.1 do 192.168.1.254 mogą być używane jako adresy hostów. Taka konfiguracja jest powszechnie stosowana w małych sieciach lokalnych, co czyni ją idealną do zastosowań domowych oraz w małych biurach. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej maski podsieci, administratorzy sieci mogą skutecznie zarządzać adresacją IP, unikając konfliktów adresów oraz optymalizując wykorzystanie zasobów sieciowych. Przykład zastosowania to np. sieć domowa, w której router rozdziela adresy IP w podanej puli na różne urządzenia, zapewniając dostęp do Internetu oraz umożliwiając komunikację między nimi.

Pytanie 32

Zestaw komputerowy, który został przedstawiony, jest niepełny. Który z elementów nie został wymieniony w tabeli, a jest kluczowy dla prawidłowego funkcjonowania zestawu?

Lp.	Nazwa podzespołu
1.	Zalman Obudowa R1 Midi Tower bez PSU, USB 3.0
2.	Gigabyte GA-H110M-S2H, Realtek ALC887, DualDDR4-2133, SATA3, HDMI, DVI, D-Sub, LGA1151, mATX
3.	Intel Core i5-6400, Quad Core, 2.70GHz, 6MB, LGA1151, 14nm, 65W, Intel HD Graphics, VGA, BOX
4.	Patriot Signature DDR4 2x4GB 2133MHz
5.	Seagate BarraCuda, 3.5", 1TB, SATA/600, 7200RPM, 64MB cache
6.	LG SuperMulti SATA DVD+/-R24x,DVD+RW6x,DVD+R DL 8x, bare bulk (czarny)
7.	Gembird Bezprzewodowy Zestaw Klawiatura i Mysz
8.	Monitor Iiyama E2083HSD-B1 19.5inch, TN, HD+, DVI, głośniki
9.	Microsoft OEM Win Home 10 64Bit Polish 1pk DVD

A. Pamięć RAM

B. Karta graficzna

C. Wentylator procesora

D. Zasilacz

Zestaw komputerowy wymaga do swojego działania kilku kluczowych komponentów, ale nie wszystkie elementy są równie niezbędne w podstawowej konfiguracji. Pamięć RAM, choć istotna dla wydajności systemu, nie jest elementem, który można pominąć w kontekście podstawowego uruchomienia komputera. Podobnie, karta graficzna jest wymagana tylko w sytuacjach, gdy komputer jest używany do zaawansowanych aplikacji graficznych lub gier, ale większość nowoczesnych procesorów posiada zintegrowane układy graficzne, które pozwalają na podstawowe użycie komputera. Wentylator procesora, choć zalecany, szczególnie dla utrzymania optymalnej temperatury procesora i zapewnienia jego długowieczności, nie jest absolutnie niezbędny do samego uruchomienia systemu komputerowego, pod warunkiem, że procesor nie osiągnie krytycznych temperatur. Typowy błąd myślowy polega na nieświadomym ignorowaniu roli zasilacza, ponieważ jest on mniej widoczny na poziomie użytkownika niż na przykład karta graficzna czy układ chłodzenia. Zasilacz jest jednak nieodzowny, ponieważ bez niego żaden inny komponent nie będzie mógł działać. To on zasila komputer, dostarczając niezbędną energię do funkcjonowania wszystkich komponentów, a jego brak uniemożliwia jakiekolwiek operacje, nawet te najbardziej podstawowe, jak uruchomienie systemu operacyjnego.

Pytanie 33

Złącze zasilacza ATX12V jest przeznaczone do zasilania

A. karty graficznej PCI-e 3.0

B. procesora

C. stacji dyskietek

D. urządzeń SATA

Złącze zasilacza ATX12V, znane również jako złącze 4-pinowe lub 8-pinowe (w zależności od wersji), jest dedykowane do zasilania procesora w komputerach stacjonarnych. Jego głównym zadaniem jest dostarczenie stabilnego i wysokiego napięcia, które jest niezbędne do prawidłowego działania jednostki centralnej. W zależności od modelu płyty głównej, złącze to może mieć różne konfiguracje, ale zawsze zawiera przewody z napięciem +12V, które są kluczowe dla zasilania procesora. Współczesne procesory wymagają coraz więcej energii, co czyni to złącze kluczowym elementem w budowie wydajnych systemów komputerowych. Przykładem może być sytuacja, gdy użytkownik montuje nową płytę główną z procesorem obsługującym wiele rdzeni, gdzie odpowiednie zasilanie jest niezbędne dla stabilności systemu, zwłaszcza podczas intensywnych obliczeń czy gier. Zgodnie z normami ATX, złącze to powinno być solidnie podłączone, aby zminimalizować ryzyko problemów z zasilaniem, takich jak spadki napięcia czy niestabilność systemu.

Pytanie 34

Które z poniższych wskazówek jest NIEWłaściwe w kontekście konserwacji skanera płaskiego?

A. Kontrolować, czy na powierzchni tacy dokumentów osadził się kurz

B. Zachować ostrożność, aby w trakcie pracy nie porysować szklanej powierzchni tacy dokumentów

C. Stosować do czyszczenia szyby aceton lub alkohol etylowy wylewając go bezpośrednio na szybę

D. Zachować ostrożność, aby podczas prac nie rozlać płynu na mechanizmy skanera oraz na elementy elektroniczne

Odpowiedzi, które sugerują użycie acetonu lub alkoholu etylowego, w sumie mogą się wydawać sensowne, ale niestety prowadzą do problemów. Te substancje potrafią rozpuścić powłokę ochronną na szybie skanera, co skutkuje zmatowieniem i gorszą jakością skanów. W praktyce wielu użytkowników myli środki czyszczące, które są ok w domu, z tymi, które są dedykowane do sprzętu optycznego. Często też nie zdają sobie sprawy, że zbyt wiele płynu czy kontakt z mechanicznymi częściami skanera mogą wyrządzić szkody. Niektórzy mają też powierzchowne podejście, myśląc, że intensywne czyszczenie poprawi działanie skanera, ale to wcale nie tak. Kluczowe jest zrozumienie, że źle dobrane chemikalia i nieodpowiednie techniki czyszczenia mogą prowadzić do kosztownych napraw albo wymiany sprzętu, co najlepiej pokazuje, jak ważne jest trzymanie się zaleceń producentów.

Pytanie 35

Który z standardów implementacji sieci Ethernet określa sieć opartą na kablu koncentrycznym, gdzie długość segmentu nie może przekraczać 185 m?

A. 100Base-T2

B. 10Base-5

C. 10Base-2

D. 100Base-T4

Wybrane odpowiedzi, takie jak 10Base-5, 100Base-T2 i 100Base-T4, nie są zgodne z opisanym standardem realizacji sieci Ethernet. 10Base-5, znany jako 'Thick Ethernet', również wykorzystuje kabel koncentryczny, jednak jego maksymalna długość segmentu wynosi 500 metrów, co znacząco przekracza wymaganie dotyczące 185 metrów. W efekcie, odpowiedź ta wprowadza w błąd, gdyż dotyczy innego standardu, który nie spełnia kryteriów podanych w pytaniu. Z kolei 100Base-T2 i 100Base-T4 są standardami Ethernet opartymi na kablach skrętkowych, co wyklucza je z możliwości pracy na kablu koncentrycznym. Standard 100Base-T2 obsługuje prędkość przesyłu do 100 Mbps, jednak nie jest przeznaczony do pracy z kablami koncentrycznymi, a zamiast tego korzysta z kabli skrętkowych typu Cat 3. 100Base-T4 również operuje na kablach skrętkowych, umożliwiając przesył danych z prędkością 100 Mbps, ale wymaga zastosowania czterech par przewodów, co jest zupełnie innym podejściem do realizacji sieci. W przypadku wyboru odpowiedzi, kluczowe jest zrozumienie, jakie właściwości i ograniczenia mają różne standardy Ethernet oraz ich zastosowania w praktyce. Typowym błędem myślowym jest skupianie się na prędkości przesyłu danych bez uwzględnienia medium transmisyjnego, co prowadzi do niepoprawnych wniosków co do właściwego standardu sieci.

Pytanie 36

Element płyty głównej odpowiedzialny za wymianę danych między mikroprocesorem a pamięcią operacyjną RAM oraz magistralą karty graficznej jest na rysunku oznaczony numerem

A. 3

B. 6

C. 5

D. 4

Wielu osobom podczas nauki budowy płyty głównej zdarza się mylić funkcje poszczególnych układów logicznych, co jest zupełnie zrozumiałe biorąc pod uwagę złożoność architektury. Przykładowo, układ oznaczony numerem 5, czyli pamięć podręczna poziomu L1, znajduje się bezpośrednio w procesorze lub tuż przy nim i odpowiada wyłącznie za szybkie buforowanie danych tymczasowych, do których CPU potrzebuje błyskawicznego dostępu. Nie zarządza jednak komunikacją między procesorem, pamięcią RAM ani magistralą graficzną – to zupełnie inna warstwa działania. Z kolei układ o numerze 4, czyli Super I/O, obsługuje urządzenia wejścia/wyjścia o niskiej przepustowości – porty COM, LPT, klawiaturę, mysz, czy nawet stację dyskietek. W praktyce odpowiada on za peryferia, które nie wymagają wysokich transferów, więc nie bierze udziału w szybkiej wymianie danych między CPU a RAM lub kartą graficzną. Numer 3, czyli South Bridge, to układ pomocniczy, który nadzoruje komunikację z wolniejszymi urządzeniami jak dyski twarde (IDE), porty USB czy magistrala ISA – również nie jest to miejsce, gdzie odbywa się szybka wymiana danych pomiędzy procesorem, pamięcią RAM i grafiką. Typowym błędem jest założenie, że South Bridge łączy wszystko, bo rzeczywiście integruje sporo funkcji, ale zgodnie z dobrymi praktykami projektowania płyt głównych, szybka komunikacja CPU z RAM-em i kartą graficzną zawsze przechodzi przez North Bridge. Standardy takie jak architektury chipsetów Intela jasno wyznaczają podział tych funkcji, co pozwala zwiększać wydajność i stabilność systemu. Warto więc w analizie schematów zawsze zwracać uwagę na kierunki i przepustowość poszczególnych magistral – to one zdradzają prawdziwe role układów logicznych na płycie głównej.

Pytanie 37

Który z podanych programów pozwoli na stworzenie technicznego rysunku ilustrującego plan instalacji logicznej sieci lokalnej w budynku?

A. AutoCad

B. WireShark

C. Packet Tracer

D. CommView

AutoCad to zaawansowane oprogramowanie CAD (Computer-Aided Design), które jest powszechnie wykorzystywane do tworzenia precyzyjnych rysunków technicznych. Jego wszechstronność sprawia, że doskonale sprawdza się w projektowaniu planów instalacji logicznych sieci lokalnych, co jest kluczowe w kontekście budowy nowoczesnych obiektów. Dzięki możliwościom rysowania w skali, precyzyjnym wymiarowaniem oraz zastosowaniu różnych warstw dla różnych elementów instalacji, użytkownicy mogą łatwo przedstawiać złożone układy, co jest zgodne z dobrymi praktykami inżynieryjnymi. W praktyce, projektanci mogą korzystać z gotowych szablonów i bloków, co przyspiesza proces projektowania, a także zapewnia zgodność z obowiązującymi normami budowlanymi, jak np. PN-EN 61000, które regulują aspekty związane z instalacjami elektrycznymi. Przykładem zastosowania AutoCad jest tworzenie szczegółowych planów, które następnie mogą być użyte do instalacji sprzętu sieciowego, zapewniając czytelność i zrozumiałość dla techników i wykonawców. Dlatego odpowiedź '1. AutoCad' jest poprawna.

Pytanie 38

Kiedy użytkownik wpisuje w przeglądarkę adres www.egzamin.pl, nie ma on możliwości otwarcia strony WWW, natomiast wpisujący adres 211.0.12.41 zyskuje dostęp do tej strony. Problem ten wynika z nieprawidłowej konfiguracji serwera

A. DHCP

B. DNS

C. WWW

D. SQL

Odpowiedź DNS jest prawidłowa, ponieważ system DNS (Domain Name System) jest odpowiedzialny za tłumaczenie nazw domenowych, takich jak www.egzamin.pl, na odpowiadające im adresy IP. Gdy wpisujesz w przeglądarkę nazwę domeny, komputer wysyła zapytanie do serwera DNS, aby uzyskać właściwy adres IP, który jest potrzebny do nawiązania połączenia z odpowiednim serwerem. W przypadku braku skonfigurowanego serwera DNS, zapytanie nie zostanie zrealizowane, co skutkuje brakiem dostępu do strony internetowej. Przykładem zastosowania poprawnej konfiguracji DNS jest możliwość korzystania z przyjaznych nazw domen dla użytkowników, zamiast pamiętania skomplikowanych adresów IP. Dobre praktyki obejmują zapewnienie redundancji serwerów DNS oraz ich regularne aktualizowanie, aby uniknąć problemów z dostępem do usług internetowych.

Pytanie 39

Jakie są korzyści płynące z użycia systemu plików NTFS?

A. przechowywanie tylko jednej kopii tabeli plików

B. możliwość sformatowania nośnika o niewielkiej pojemności (1,44MiB)

C. zapisywanie plików z nazwami dłuższymi niż 255 znaków

D. możliwość szyfrowania folderów i plików

System plików NTFS (New Technology File System) to nowoczesne rozwiązanie, które oferuje wiele zaawansowanych funkcji zarządzania danymi. Jedną z kluczowych zalet jest możliwość szyfrowania folderów i plików, co zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa przechowywanych informacji. Funkcja ta wykorzystuje technologię EFS (Encrypting File System), która pozwala użytkownikom na szyfrowanie danych na poziomie systemu plików. Dzięki temu, nawet w przypadku fizycznego dostępu do nośnika, nieautoryzowane osoby nie będą mogły odczytać zaszyfrowanych plików bez odpowiednich uprawnień. Praktyczne zastosowanie tej funkcjonalności jest szczególnie istotne w środowiskach korporacyjnych oraz w pracy z danymi wrażliwymi, gdzie bezpieczeństwo informacji jest kluczowe. Warto również zauważyć, że NTFS wspiera długie nazwy plików, co w połączeniu z szyfrowaniem, umożliwia komfortowe i bezpieczne zarządzanie dużymi zbiorami danych. W branży IT stosowanie NTFS jest standardem, szczególnie w systemach operacyjnych Windows, gdzie funkcjonalności te są szczególnie doceniane.

Pytanie 40

Jaką maskę powinno się zastosować, aby podzielić sieć z adresem 192.168.1.0 na 4 podsieci?

A. 255.255.255.128

B. 255.255.225.192

C. 255.255.255.0

D. 255.255.255.224

Wybierając niepoprawne odpowiedzi, można napotkać różne problemy związane z nieprawidłowym zrozumieniem koncepcji maski podsieci oraz podziału sieci. Odpowiedź 255.255.255.0, jako standardowa maska dla klasy C, daje nam pełną sieć bez możliwości podziału na podsieci. W praktyce, wykorzystując tę maskę, nie jesteśmy w stanie efektywnie zarządzać adresami IP ani segmentować ruchu. Z drugiej strony, 255.255.255.128 jest maską odpowiednią dla podziału na dwie podsieci, ale w tym przypadku nie zaspokaja potrzeby podziału na cztery. Odpowiedź 255.255.225.192 jest również błędna, ponieważ wprowadza niepoprawne zrozumienie struktury maski. Maski podsieci powinny mieć standardowy format, a ten z wykorzystaniem 225 nie istnieje w kontekście IPv4. Ostatecznie, 255.255.255.224, chociaż bliskie prawidłowej odpowiedzi, oferuje jedynie 8 adresów w każdej podsieci, co nie odpowiada wymaganiom pytania. Prawidłowe podejście do podziału sieci wymaga zrozumienia, jak bity maski wpływają na ilość dostępnych podsieci oraz adresów, a także jak prawidłowo konfigurować sieci w zgodzie z obowiązującymi standardami i praktykami inżynieryjnymi. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami komputerowymi oraz optymalizacji użycia dostępnych zasobów adresowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej