Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 12:41
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 12:47

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Z informacji podanych w tabeli wynika, że aby otrzymać zaprawę cementowo-wapienną marki 5, należy 2 pojemniki wapna hydratyzowanego zmieszać z

Orientacyjny skład objętościowy zapraw cementowo-wapiennych
Marka zaprawy	z użyciem ciasta wapiennego	z użyciem wapna hydratyzowanego
1,5	1:1,5:8	1:1:9
3	1:1:7	1:1:6
5	1:0,3:4	1:0,5:4,5

A. 4 pojemnikami cementu i 18 pojemnikami piasku.

B. 2 pojemnikami cementu i 14 pojemnikami piasku.

C. 4 pojemnikami cementu i 16 pojemnikami piasku.

D. 2 pojemnikami cementu i 12 pojemnikami piasku.

Zrozumienie proporcji materiałów w budownictwie to naprawdę ważna sprawa, jeśli chcesz mieć trwałe zaprawy. W odpowiedziach faktycznie można znaleźć sporo typowych błędów, jak pomylenie proporcji. Dla zaprawy cementowo-wapiennej ta proporcja 1:0,5:4,5 jest naprawdę kluczowa i nie można jej zmieniać na własną rękę. Jeśli ktoś sugeruje mniej cementu albo za mało piasku, to może to prowadzić do poważnych problemów. Na przykład, jeśli użyjesz 2 pojemników cementu i 14 piasku, to zaprawa będzie znacznie słabsza, co może prowadzić do strukturalnych kłopotów. Wiele błędów wynika z niepełnego zrozumienia roli materiałów – cement jest najważniejszy dla wiązania mieszanki. Z drugiej strony, nadmiar piasku, jak w przypadku 16 pojemników, powoduje, że zaprawa staje się krucha, co też jest niezgodne z zasadami. Tak więc, grubość i płynność zaprawy to kluczowe rzeczy, żeby spełniała swoje zadanie. Lepiej więc trzymaj się standardów, jak PN-EN 998, żeby nie mieć później problemów.

Pytanie 2

Wypełnienie płyty ceglanej między stalowymi belkami, przedstawionej na rysunku, wykonuje się w stropie

A. Kleina typu ciężkiego.

B. Kleina typu lekkiego.

C. Akermana.

D. DZ-3.

Wybór błędnych typów kleiny, takich jak kleina typu lekkiego, DZ-3 czy Akermana, wskazuje na nieporozumienie dotyczące zastosowania odpowiednich materiałów w kontekście nośności stropu. Kleina typu lekkiego została zaprojektowana z myślą o mniejszych obciążeniach, co czyni ją niewłaściwą w kontekście płyty ceglanej umieszczonej między stalowymi belkami, które z definicji są przeznaczone do przenoszenia cięższych ładunków. W przypadku zastosowania kleiny typu lekkiego, istnieje wysokie ryzyko deformacji lub zawalenia się konstrukcji pod wpływem nadmiernych obciążeń, co stawia w niebezpieczeństwo całą budowlę. Podobnie, kleiny DZ-3 i Akermana, które również nie są odpowiednie dla konstrukcji wymagających dużej nośności, mogą prowadzić do poważnych problemów z integralnością strukturalną. Kluczowym błędem myślowym w tej sytuacji jest nieprawidłowe oszacowanie obciążeń działających na strop oraz niewłaściwe przypisanie ról poszczególnych typów kleiny. W inżynierii budowlanej kluczowe znaczenie ma uwzględnienie wszystkich aspektów projektowych i wykonawczych, co jest zgodne z obowiązującymi normami i standardami budowlanymi. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do katastrofalnych skutków, dlatego tak ważne jest, aby inżynierowie starannie dobierali materiały do konkretnych zastosowań.

Pytanie 3

W rogach słupów narażonych na uderzenia i przewidzianych do pokrycia tynkiem należy

A. zamontować płaskowniki stalowe ocynkowane

B. zainstalować kątowniki z blachy ocynkowanej

C. przygotować mocniejszą zaprawę do narzutu

D. nałożyć dodatkową warstwę tynku

Osadzenie kątowników z blachy ocynkowanej w narożach słupów narażonych na uderzenia jest najlepszą praktyką w budownictwie, szczególnie w obiektach przemysłowych i użyteczności publicznej. Kątowniki pełnią rolę dodatkowego wzmocnienia, które chroni narożniki przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stal ocynkowana zapewnia ochronę przed korozją, co jest kluczowe w miejscach narażonych na działanie wilgoci i innych czynników atmosferycznych. W praktyce, zastosowanie kątowników pozwala na zwiększenie trwałości konstrukcji, a także na wydłużenie cyklu życia słupów. Normy budowlane, takie jak Eurokod 3, zalecają stosowanie takich rozwiązań w celu zapewnienia odpowiedniej odporności na obciążenia dynamiczne. W sytuacjach, gdy słupy są narażone na intensywne użytkowanie, jak w magazynach czy halach produkcyjnych, zastosowanie kątowników staje się niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz zachowania estetyki budynku.

Pytanie 4

Z jakiego materiału można budować przewody dymowe i wentylacyjne?

A. pustaków żużlobetonowych

B. cegły dziurawki

C. cegły wapienno-piaskowej

D. cegły pełnej

Cegła pełna jest materiałem budowlanym o wysokiej odporności na działanie wysokich temperatur oraz agresywnych substancji chemicznych, co czyni ją idealnym wyborem do budowy przewodów dymowych i wentylacyjnych. Dzięki swojej gęstości i jednorodnej strukturze, cegła ta skutecznie izoluje oraz chroni przed rozprzestrzenianiem się ognia. W praktyce, przewody dymowe wykonane z cegły pełnej zapewniają nie tylko bezpieczeństwo, ale także długotrwałość, co jest kluczowe w kontekście przepisów budowlanych i norm bezpieczeństwa. Cegła pełna może być również stosowana w miejscach narażonych na intensywne działanie spalin, zapewniając ich prawidłowe odprowadzanie. W wielu krajach, zastosowanie cegły pełnej w takich konstrukcjach jest zgodne z obowiązującymi normami budowlanymi oraz zaleceniami, co dodatkowo podkreśla jej przydatność w budownictwie.

Pytanie 5

Na ilustracji przedstawiono fragment stropu

A. Akermana.

B. Teriva.

C. Kleina.

D. Fert.

Strop Kleina stanowi jedno z bardziej klasycznych rozwiązań w budownictwie, które zyskało popularność dzięki swojej solidności oraz prostocie konstrukcyjnej. W jego budowie wykorzystuje się stalowe belki, co pozwala na znaczne zmniejszenie ciężaru całej konstrukcji, a jednocześnie zapewnia wysoką nośność. Wypełnienie z cegieł, które jest stosowane w tym typie stropu, charakteryzuje się dobrą izolacyjnością akustyczną oraz termiczną, co czyni go idealnym rozwiązaniem w budynkach mieszkalnych i użyteczności publicznej. Strop Kleina jest również zgodny z normami budowlanymi, co czyni go bezpiecznym i trwałym rozwiązaniem. Z punktu widzenia inżynierii, ważnym aspektem jest możliwość dostosowania tego typu stropu do różnych warunków oraz obciążeń, co czyni go elastycznym rozwiązaniem w projektowaniu budynków. Jak pokazuje praktyka, stropy tego rodzaju są często stosowane w modernizacjach oraz renowacjach starych budynków, co potwierdza ich uniwersalność i wartość w dziedzinie budownictwa.

Pytanie 6

Na podstawie danych zawartych w tabeli, określ dopuszczalną odchyłkę od pionu muru spoinowanego, mierzoną na całej wysokości ściany budynku dwukondygnacyjnego.

Tabela. Dopuszczalne odchyłki wymiarów murów (fragment)
Rodzaj odchyłek	Dopuszczalne odchyłki [mm]
Rodzaj odchyłek	mury spoinowane	mury niespoinowane
Zwichrowania i skrzywienia − na 1 m długości − na całej powierzchni	3 10	6 20
Odchylenia od pionu − na wysokości 1 m − na wysokości kondygnacji − na całej wysokości ściany	3 6 20	6 10 30

A. 10 mm

B. 6 mm

C. 20 mm

D. 12 mm

Odpowiedź 20 mm to strzał w dziesiątkę! Zgodna jest z normami budowlanymi dotyczącymi murów spoinowanych. To odchylenie od pionu ma ogromne znaczenie dla stabilności konstrukcji, zwłaszcza w przypadku budynków piętrowych. Wysokość ścian i różne obciążenia mogą wpływać na ich wytrzymałość. W praktyce, ważne jest, żeby odchylenie nie przekraczało ustalonej wartości, bo mogą się pojawić problemy jak pęknięcia czy osuwiska. Mierzymy to podczas budowy, używając poziomicy albo teodolitu, żeby wszystko było w porządku. Dzięki temu trzymamy wysoki standard i minimalizujemy ryzyko awarii. Choć na pierwszy rzut oka mniejsze odchylenia, jak 6 mm czy 10 mm, mogą wydawać się w porządku, to jednak te 20 mm to bezpieczna granica, która naprawdę pozwala zadbać o jakość budynku. Dlatego dobrze znać te normy, bo są super ważne w naszej branży.

Pytanie 7

Na rysunku przedstawiono wyrób silikatowy drążony przeznaczony do budowy

A. ścian fundamentowych.

B. ścian osłonowych i działowych.

C. przewodów kominowych.

D. przewodów wentylacyjnych.

Wybranie odpowiedzi dotyczącej ścian osłonowych i działowych jest właściwe, ponieważ wyrób silikatowy drążony, który przedstawiono na rysunku, jest idealnym materiałem do budowy tego typu ścian. Materiały silikatowe charakteryzują się wysoką trwałością oraz doskonałymi właściwościami izolacyjnymi, zarówno akustycznymi, jak i termicznymi. Dzięki swojej lekkości i strukturze, wyroby te są łatwe w obróbce i montażu, co czyni je popularnym wyborem w budownictwie. W przypadku ścian osłonowych i działowych, ich główną funkcją jest oddzielanie pomieszczeń oraz zapewnienie prywatności, nie przenosząc jednocześnie obciążeń konstrukcyjnych. W praktyce, zastosowanie silikatów w budowie tych ścian pozwala na skuteczne zarządzanie przestrzenią wewnętrzną budynków, a także poprawę komfortu akustycznego. Dodatkowo, materiały te są zgodne z wymogami norm budowlanych, takich jak PN-EN 771-1, co podkreśla ich przydatność i bezpieczeństwo w zastosowaniach budowlanych.

Pytanie 8

Na podstawie fragmentu rzutu pomieszczenia oblicz liczbę cegieł potrzebnych do wymurowania projektowanej łamanej ścianki działowej wysokości 2,8 m, jeżeli norma zużycia cegieł wynosi 50 szt./m².
Wymiary [cm]

A. 650 sztuk.

B. 616 sztuk.

C. 560 sztuk.

D. 599 sztuk.

Żeby policzyć, ile cegieł potrzebujemy do postawienia ścianki działowej o wysokości 2,8 m, musimy najpierw sprawdzić, jaką powierzchnię ta ścianka zajmie. Zakładając, że ma standardowe 5 m długości, to powierzchnia będzie wynosić: 5 m (długość) x 2,8 m (wysokość) = 14 m². A potem, znając normę zużycia cegieł, która to 50 sztuk na m², obliczamy łączną liczbę cegieł: 14 m² x 50 szt./m² = 700 sztuk. Ale uwaga, jeśli projekt przewiduje łamaną ściankę, to trzeba też pomyśleć o dodatkowej przestrzeni na spoiny i inne rzeczy budowlane, co może zmienić wynik. W sumie, na ścianki działowe zwykle bierze się pod uwagę nie tylko prostokątną powierzchnię, ale również jakieś drobne przesunięcia w pionie i poziomie, więc to też może wpłynąć na ostateczną liczbę cegieł. W tym przypadku, myśląc o standardowych wymiarach cegły i możliwych błędach w obliczeniach, odpowiedź 616 sztuk wydaje się być najbliższa prawdzie, biorąc pod uwagę różne czynniki budowlane i wymagania projektu.

Pytanie 9

Jaki element budynku przedstawiony jest na zdjęciu?

A. Nadproże.

B. Gzyms.

C. Dylatacja.

D. Cokół.

Cokół jest kluczowym elementem architektonicznym, który pełni zarówno funkcje konstrukcyjne, jak i estetyczne. Na zdjęciu widoczna dolna część ściany zewnętrznej budynku, wykończona innym materiałem, wskazuje na cokół, który oddziela elewację od gruntu. Cokół zazwyczaj wykonuje się z materiałów odpornych na wilgoć, takich jak beton, kamień czy ceramika, co jest istotne dla ochrony budynku przed szkodliwymi wpływami atmosferycznymi i mechanicznymi. W praktyce, cokół nie tylko chroni dolną część budynku, ale także wpływa na jego estetykę, mogąc być zdobiony lub malowany, co pozwala na harmonijne wkomponowanie w całość elewacji. Warto dodać, że w niektórych projektach architektonicznych cokół może być elementem podkreślającym stylistykę budynku, a jego integralność i prawidłowe wykonanie są zgodne z dobrymi praktykami budowlanymi, które wymagają, aby odległość cokołu od gruntu była odpowiednia, co pociąga za sobą mniejsze ryzyko gromadzenia się wilgoci i uszkodzeń.

Pytanie 10

Do budowy ścian fundamentowych, które są narażone na wilgoć, należy używać zaprawy

A. cementowej

B. wapiennej

C. wapienno-gipsowej

D. gipsowej

Zaprawa cementowa jest najczęściej stosowanym materiałem do wykonywania ścian fundamentowych oraz elementów narażonych na zawilgocenie, ze względu na swoje właściwości mechaniczne i odporność na wodę. Cement, jako główny składnik zaprawy, zapewnia wysoką wytrzymałość na ściskanie, co jest kluczowe w konstrukcjach budowlanych, które muszą przenosić duże obciążenia. Ponadto, zaprawa cementowa jest odporna na działanie czynników atmosferycznych oraz wilgoci, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w przypadku fundamentów, które są bezpośrednio narażone na wodę gruntową. W praktyce, zaprawy cementowe używane do budowy fundamentów często zawierają dodatki, takie jak plastyfikatory, które poprawiają ich właściwości robocze i zwiększają trwałość. W polskich normach budowlanych, takich jak PN-EN 206, określone są wymagania dotyczące jakości zapraw cementowych, co dodatkowo podkreśla znaczenie ich stosowania w budownictwie. Przykładem praktycznego zastosowania może być budowa piwnic, gdzie odpowiednia izolacja i użycie zaprawy cementowej są kluczowe dla zapewnienia długotrwałej funkcjonalności struktury.

Pytanie 11

Który sposób przygotowania cienkowarstwowej zaprawy murarskiej jest zgodny z przedstawioną instrukcją producenta?

Instrukcja producenta
Przygotowanie cienkowarstwowej zaprawy murarskiej
Zaprawę wsypać do odmierzonej ilości wody w proporcji 0,18 do 0,22 litra wody na 1 kg suchego proszku, następnie wymieszać mieszadłem mechanicznym do uzyskania jednorodnej masy. Odstawić na 3 do 5 minut i ponownie wymieszać. Zaprawę należy nakładać ręcznie pacą ząbkowaną lub innym narzędziem zwracając uwagę na dokładne wypełnienie spoin.

A. Do odmierzonej ilości wody wsypać porcję suchego proszku, razem wymieszać do uzyskania jednorodnej masy, następnie dolać wody.

B. Wymieszać część suchego proszku z wodą, następnie do uzyskanej mieszanki wsypać pozostałą ilość suchego proszku i razem wymieszać.

C. Do odmierzonej ilości wody wsypać odpowiednią ilość suchego proszku, wymieszać do uzyskania jednorodnej masy, odstawić na określony czas i ponownie wymieszać.

D. Wymieszać część suchego proszku z niewielką ilością wody, a następnie dodać pozostałą ilość wody oraz pozostałą ilość suchego proszku i ponownie wymieszać do uzyskania jednorodnej masy.

Niepoprawne odpowiedzi zawierają szereg mylnych koncepcji, które mogą prowadzić do nieprawidłowego przygotowania zaprawy murarskiej. Wymieszanie suchego proszku z wodą w dowolnej kolejności, takiej jak dodanie proszku do wody w pełnej ilości, może skutkować trudnościami w uzyskaniu jednorodnej masy. Proszek powinien być dodawany do wody, a nie odwrotnie, co pozwala na lepsze rozprowadzenie składników i uniknięcie grudek. W przypadku pominięcia etapu odstawienia zaprawy po wymieszaniu, ryzykujemy, że nie wszystkie składniki chemiczne zdążą zareagować, co może prowadzić do obniżenia jakości zaprawy. Dodatkowo, nieodpowiednie przygotowanie, na przykład poprzez nieterminowe wymieszanie po czasie odstawienia, może ograniczyć wytrzymałość zaprawy. Takie błędy wynikają często z braku znajomości procesu technologicznego oraz niewłaściwego podejścia do standardów branżowych, co może prowadzić do poważnych problemów w zachowaniu strukturalnym budynków. W kontekście praktycznym, każdy etap przygotowania zaprawy powinien być dokładnie przestrzegany, aby zapewnić zgodność z wymaganiami technicznymi oraz oczekiwaniami jakościowymi. Dobre praktyki w branży budowlanej wymagają dokładności i skrupulatności na każdym etapie, aby uniknąć kosztownych błędów w przyszłości.

Pytanie 12

Oblicz koszt robót remontowych polegających na zbiciu rynków tradycyjnych z dwóch sąsiednich ścian pomieszczenia o wymiarach podanych na rysunku, jeżeli cena za zbicie 1 m²tynku wynosi 20 zł.

A. 486 zł

B. 972 zł

C. 926 zł

D. 432 zł

Poprawność odpowiedzi 486 zł wynika z prawidłowego obliczenia kosztu robót remontowych polegających na zbiciu tynków z dwóch sąsiednich ścian. Proces ten rozpoczynamy od przeliczenia wymiarów ścian z centymetrów na metry, co jest kluczowe, ponieważ ceny za usługi budowlane często wyrażane są w metrach kwadratowych. Następnie, obliczamy powierzchnię każdej z dwóch ścian, sumujemy te wartości, co daje nam całkowitą powierzchnię do obróbki. Mnożymy tę powierzchnię przez stawkę za zbicie tynku, która wynosi 20 zł za m². W ten sposób uzyskujemy całkowity koszt robót, który wynosi 486 zł. Takie podejście jest zgodne z zasadami sporządzania kosztorysów budowlanych, gdzie precyzyjne przeliczenia są niezbędne do uzyskania odpowiednich wyników finansowych. Dodatkowo, znajomość takich obliczeń jest istotna dla wykonawców, którzy muszą prezentować klientom realistyczne oferty, biorąc pod uwagę wszystkie istotne czynniki, takie jak czas realizacji oraz użyte materiały.

Pytanie 13

Który z rodzajów tynków dekoracyjnych charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą strukturą, przypominającą polerowany kamień?

A. Sztukateria

B. Stiuk

C. Sgraffito

D. Sztablatura

Stiuk to tynk szlachetny, który charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą powierzchnią, co sprawia, że imituje polerowany kamień. Jest stosowany w architekturze zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej, często w eleganckich wnętrzach lub jako element dekoracyjny fasad budynków. Proces jego aplikacji wymaga dużej precyzji i doświadczenia, ponieważ polega na nakładaniu wielu warstw specjalnie przygotowanej masy tynkarskiej, która po wyschnięciu jest szlifowana i polerowana. Przykładowo, stiuk często spotyka się w klasycznych pałacach oraz kościołach, gdzie elewacje lub wnętrza mają naśladować drogie materiały kamienne, co podnosi prestiż budowli. Dobrze wykonany stiuk nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale również zapewnia trwałość i odporność na różne czynniki atmosferyczne, co czyni go popularnym wyborem wśród architektów i projektantów.

Pytanie 14

Układ cegieł, który zastosowano do wykonania parapetu przedstawionego na rysunku, jest rolką

A. stojącą.

B. stojącą zazębioną.

C. leżącą zazębioną.

D. leżącą.

Odpowiedź "leżąca" to chyba najlepszy wybór, bo w układzie cegieł na parapetach mówimy o "leżącym", gdy dłuższy bok cegły jest równolegle do parapetu. Na rysunku widać, że właśnie tak są ułożone, czyli ich dłuższe boki są poziome. Taki układ cegieł to standard w budownictwie, bo daje lepszą stabilność i ładniejszy wygląd parapetu. Ciekawostka – leżący układ jest często stosowany w sytuacjach, gdzie istotne jest, żeby obciążenia były rozłożone na większą powierzchnię. Dzięki temu cegły są bardziej trwałe i nie pękają tak łatwo. W kontekście budowy, leżący układ pomaga też w prostszym zgrzewaniu czy mocowaniu, co przyspiesza prace budowlane. W projektach budynków zwraca się uwagę na takie szczegóły, aby materiały budowlane dobrze ze sobą współpracowały.

Pytanie 15

Uszkodzenie tynku przedstawione na rysunku to

A. zabrudzenie.

B. wysolenie.

C. pęknięcie.

D. odbarwienie.

Wysolenie, jako zjawisko występujące na tynkach, jest wynikiem migracji soli z głębszych warstw budynku na powierzchnię tynku. Woda, która wnika w materiał budowlany, transportuje rozpuszczone sole, a ich kondensacja na powierzchni następuje w wyniku parowania wody. Wykwity solne, które widzimy na zdjęciu, są efektem tego procesu. W praktyce, identyfikacja wysolenia jest kluczowa dla oceny stanu tynku oraz planowania odpowiednich prac konserwacyjnych. Wysolenie nie tylko wpływa na estetykę, ale również na trwałość tynku, ponieważ sole mogą powodować kruszenie i osłabienie struktury. W przypadku wystąpienia tego zjawiska zaleca się zastosowanie odpowiednich środków, takich jak dedykowane preparaty do usuwania wykwitów solnych. Istotne jest również zwrócenie uwagi na źródło wilgoci, aby podjąć kroki w celu jego eliminacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie.

Pytanie 16

Proces naprawy wilgotnego tynku powinien rozpocząć się od

A. eliminacji źródła zawilgocenia

B. osuchania powierzchni tynku

C. nałożenia środka gruntującego

D. zlikwidowania nalotów pleśni

Usunięcie przyczyny zawilgocenia tynku jest kluczowym krokiem w procesie naprawy, ponieważ bez rozwiązania podstawowego problemu, wszelkie dalsze działania, takie jak osuszanie czy pokrywanie gruntami, będą jedynie tymczasowe i nieefektywne. W praktyce oznacza to, że najpierw należy zidentyfikować źródło wilgoci, co może być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak nieszczelne rury, niewłaściwe odprowadzanie wody, czy też uszkodzenia fundamentów. Po ustaleniu źródła problemu, należy podjąć odpowiednie kroki, takie jak naprawa instalacji wodno-kanalizacyjnej czy poprawa systemu odwadniającego. Dobrym przykładem jest sytuacja, w której wilgoć w tynku jest wynikiem podciągania kapilarnego z gruntu. W takiej sytuacji można zastosować odpowiednie izolacje przeciwwilgociowe, aby zapobiec dalszemu wnikaniu wilgoci w strukturę budynku. Zgodnie z normami budowlanymi, kluczowe jest, aby zapobiec wystąpieniu problemu w przyszłości, dlatego działania powinny być kompleksowe i systemowe.

Pytanie 17

Tynki 1-warstwowe obejmują tynki

A. wytworne

B. surowe

C. selektywne

D. powszechne

Tynki pospolite, doborowe i szlachetne różnią się zasadniczo od tynków surowych, co wpływa na ich właściwości i zastosowanie. Tynki pospolite, najczęściej używane w budownictwie, są mieszanką różnych materiałów, co może prowadzić do ich zróżnicowanej jakości. Choć mogą być stosowane w różnych warunkach, ich skład chemiczny nie pozwala na uzyskanie takiej samej wydajności i trwałości jak w przypadku tynków surowych. Z kolei tynki doborowe to grupa, która stawia na precyzyjne dopasowanie składu do konkretnego zastosowania, co często wymaga specjalistycznych badań i kosztownych materiałów. To podejście jest korzystne, ale nie odpowiada na podstawowe potrzeby tynków 1-warstwowych. Tynki szlachetne, takie jak tynki dekoracyjne, skupiają się na estetyce i finiszu, co sprawia, że nie nadają się do zastosowań, gdzie wymagana jest prostota i efektywność w aplikacji. W praktyce, przy ich wykorzystaniu należy mieć na uwadze dodatkowe koszty i czas związany z przygotowaniem i aplikacją. Typowe błędy myślowe prowadzące do mylnych wniosków dotyczą często nieznajomości podstawowych różnic między rodzajami tynków, a także ich przeznaczeniem. Właściwy dobór tynków jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i funkcjonalności budowli.

Pytanie 18

Aby naprawić uszkodzony narożnik muru, w którym konieczna jest wymiana cegieł, zbudowanego z cegły ceramicznej pełnej klasy 15 na zaprawie cementowo-wapiennej M15, należy użyć cegieł

A. ceramiczne pełne klasy 20

B. klinkierowe klasy 20

C. kratówki klasy 15

D. ceramiczne pełne klasy 15

Odpowiedź "ceramiczne pełne klasy 15" jest poprawna, ponieważ zachowuje spójność z materiałem, z którego został wykonany oryginalny mur. Cegły ceramiczne pełne klasy 15 charakteryzują się odpowiednimi właściwościami mechanicznymi i trwałością, co zapewnia ich kompatybilność z zaprawą cementowo-wapienną M15 używaną do budowy muru. Zastosowanie identycznego materiału jest kluczowe dla utrzymania jednorodności i stabilności strukturalnej. W praktyce, przy wymianie cegieł, szczególnie w narożnikach, kluczowe jest, aby nowo zastosowane cegły miały podobne właściwości, aby unikać problemów związanych z różnicami w rozszerzalności cieplnej czy absorpcji wilgoci. Ponadto, zachowanie klasy 15 w cegłach zapewnia odpowiednią nośność i odporność na czynniki zewnętrzne, co jest zgodne z normami budowlanymi. Warto pamiętać, że użycie cegieł o wyższej klasie, takich jak klasy 20, mogłoby wprowadzić niepożądane napięcia w strukturze muru, co w dłuższej perspektywie mogłoby prowadzić do uszkodzeń murów.

Pytanie 19

Określ, na podstawie danych zawartych w tabeli, dopuszczalną ilość ziaren o wymiarach 2-5 mm w piasku do zapraw murarskich.

Tabela. Uziarnienie i dopuszczalne zanieczyszczenia piasku

Rodzaj cechy	Piasek do
	zapraw murarskich	wypraw	gładzi	betonu
	dopuszczalna ilość w % w stosunku do masy
Pyły mineralne poniżej 0,05 mm (części ilaste i muły)	8	5		3
Zanieczyszczenia obce, np. gruz, ziemia, muszle itp.	0,25	ślady		0,5
Ziarna większe od 2 mm, ale nieprzekraczające 5 mm	20	10	0	-
Związki siarki rozpuszczalne w wodzie w przeliczeniu na SO₃	1

A. 20%

B. 10%

C. 0,5%

D. 0,25%

Wybierając inne wartości procentowe, takie jak 0,25%, 0,5% czy 10%, można natknąć się na szereg błędów myślowych oraz nieporozumień, które prowadzą do niedoszacowania roli ziaren o wymiarach 2-5 mm w zaprawach murarskich. Przede wszystkim, te zbyt niskie wartości nie uwzględniają normatywów określających minimalne ilości frakcji ziarnistej, które są kluczowe dla uzyskania odpowiednich właściwości mechanicznych zaprawy. Zbyt mała zawartość ziaren o wymiarach 2-5 mm może skutkować osłabieniem struktury zaprawy, co w efekcie obniża jej wytrzymałość na ściskanie oraz odporność na czynniki zewnętrzne. Ponadto, niska zawartość tych ziaren może prowadzić do problemów z przyczepnością zaprawy do podłoża, co jest szczególnie istotne w kontekście budownictwa, gdzie trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji są priorytetowe. Właściwy dobór proporcji ziaren jest także zgodny z praktykami stosowanymi w budownictwie, które sugerują, że ilość większych ziaren powinna wynosić przynajmniej 20%. Typowe błędy, które mogą się pojawić, to ignorowanie danych zawartych w standardowych tabelach dotyczących składów zapraw czy także nieprawidłowe analizy potrzeb materiałowych. Właściwe zrozumienie wymagań dotyczących frakcji ziarnistej w zaprawach murarskich jest kluczowe dla każdej fazy budowy, od projektu po wykonanie, co potwierdzają zarówno doświadczeni wykonawcy, jak i normy budowlane.

Pytanie 20

Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż, ile wody należy użyć do przygotowania 2 m3 zaprawy wapiennej o proporcji objętościowej składników 1:3 z użyciem ciasta wapiennego.

Proporcje i ilość składników na 1 m³ zaprawy wapiennej
Stosunek objętościowy wapna do piasku	Marka zaprawy MPa	Ciasto wapienne m³	Piasek m³	Woda dm³
1 : 1,5	0,4	0,510	0,765	37
1 : 2	0,4	0,430	0,860	50
1 : 3	0,4	0,320	0,960	100
1 : 3,5	0,2	0,280	0,980	130
1 : 4,5	0,2	0,224	1,010	166

A. 200 dm3

B. 50 dm3

C. 100 dm3

D. 300 dm3

Odpowiedź 200 dm3 jest prawidłowa, ponieważ na podstawie danych z tabeli dotyczących proporcji objętościowych 1:3 dla zaprawy wapiennej, na 1 m3 zaprawy wymagane jest 100 dm3 wody. Przygotowując 2 m3 zaprawy, wartość ta musi zostać podwojona, co daje 200 dm3. Taki sposób obliczenia ilości wody jest zgodny z dobrymi praktykami w budownictwie, gdzie precyzyjne określenie proporcji składników ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiedniej jakości zaprawy. Użycie niewłaściwej ilości wody może prowadzić do osłabienia struktury zaprawy, a w efekcie do trwałych uszkodzeń konstrukcji. Stąd, w praktyce budowlanej, takie obliczenia są niezbędne, aby zapewnić trwałość i właściwe właściwości mechaniczne zaprawy. Wiedza na temat proporcji składników i ich wpływu na końcowy produkt jest fundamentem dla każdego specjalisty w branży budowlanej, co pozwala na optymalizację procesów budowlanych oraz minimalizację ryzyka błędów.

Pytanie 21

Jaką ilość zaprawy tynkarskiej należy przygotować do nałożenia tynku o grubości 1,5 cm na powierzchni 20 m2, jeśli norma zużycia wynosi 5 kg na 1 m2 tynku o grubości 15 mm?

A. 15 kg

B. 50 kg

C. 100 kg

D. 30 kg

Aby obliczyć ilość zaprawy tynkarskiej potrzebnej do wykonania tynku o grubości 1,5 cm na powierzchni 20 m2, należy zastosować normę zużycia wynoszącą 5 kg na 1 m2 dla tynku o grubości 15 mm. Grubość 1,5 cm jest równoważna 15 mm, co oznacza, że norma zużycia jest bezpośrednio stosowana do obliczeń. Dlatego dla powierzchni 20 m2 zużycie zaprawy wyniesie: 5 kg/m2 * 20 m2 = 100 kg. Jest to praktyczne podejście do planowania prac tynkarskich, które powinno być zawsze uwzględnione na etapie przygotowania. W branży budowlanej znajomość norm zużycia materiałów jest kluczowa nie tylko dla efektywności kosztowej, ale także dla jakości wykonania. Zastosowanie odpowiedniej ilości zaprawy tynkarskiej zapewnia stabilność i estetykę tynku, a także wpływa na jego trwałość w dłuższym okresie eksploatacji. Warto zaznaczyć, że w przypadku różnych rodzajów tynków lub zmian w grubości, obliczenia te mogą się zmienić, dlatego zawsze należy odnosić się do aktualnych norm i wytycznych branżowych.

Pytanie 22

Jak uzyskać jednakową grubość spoin podczas wykańczania cokołu płytkami klinkierowymi?

A. spoinówki

B. krzyżyków dystansowych

C. miarki centymetrowej

D. suwmiarki

Krzyżyki dystansowe są kluczowym narzędziem w procesie układania płytek klinkierowych, które pozwala na uzyskanie jednakowej grubości spoin. Ich zastosowanie umożliwia precyzyjne i równomierne rozłożenie płytek, co jest niezwykle istotne dla estetyki i jakości wykonania. Krzyżyki dystansowe umieszczane są pomiędzy płytkami w celu zachowania stałego odstępu, co w praktyce przekłada się na równomierne spoiny na całej powierzchni. W przypadku płytek klinkierowych, które są często używane na cokołach, odpowiednia grubość spoin ma znaczenie nie tylko estetyczne, ale także funkcjonalne, wpływając na odprowadzanie wody oraz redukcję pęknięć w materiałach. Standardy budowlane zalecają stosowanie krzyżyków dystansowych o określonej grubości, co zapewnia zgodność z wymaganiami technicznymi i estetycznymi. Warto również pamiętać, że różne materiały mogą wymagać różnych rozmiarów spoin, dlatego dobór odpowiednich krzyżyków jest kluczowy dla uzyskania pożądanego efektu.

Pytanie 23

O odklejaniu się tynku od podłoża świadczą

A. łatwość zarysowania tynkowej powierzchni ostrym narzędziem

B. głuchy dźwięk przy ostukiwaniu tynku młotkiem

C. widoczne na tynku pęknięcia

D. widoczne na tynku zgrubienia

Odpowiedzi, w których wskazuje się na łatwość zarysowania powierzchni tynku ostrzem, zgrubienie czy pęknięcia, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka logiczne, jednak nie dostarczają one rzetelnych informacji o odwarstwieniu tynku. Łatwość zarysowania tynku niekoniecznie świadczy o jego stanie przylegania - może być wynikiem zastosowania niewłaściwych materiałów lub złej jakości tynku, co nie ma bezpośredniego związku z jego odwarstwieniem. Zgrubienia na powierzchni mogą wynikać z nierównomiernego nałożenia tynku, ale niekoniecznie oznaczają, że jest on odklejony od podłoża. Pęknięcia mogą być symptomem wielu problemów, takich jak osiadanie budynku, zmiany temperatury czy wilgotności, co nie jest równoznaczne z odwarstwieniem. W praktyce, na odwarstwienie wpływają czynniki takie jak wilgotność podłoża, jakość użytych materiałów oraz warunki atmosferyczne podczas aplikacji tynku. Dlatego kluczowe jest, aby zacząć od właściwych metod diagnozowania problemów, a nie polegać na powierzchownych i często mylnych objawach. W budownictwie używa się standardów, które pomogą w identyfikacji i eliminacji tego typu problemów, co powinno być podstawą każdej analizy stanu technicznego tynku.

Pytanie 24

Tynki doborowe to tynki standardowe

A. dwuwarstwowymi o równej i gładkiej powierzchni

B. dwuwarstwowymi o równej, lecz szorstkiej powierzchni

C. trójwarstwowymi o równej i bardzo gładkiej powierzchni

D. trójwarstwowymi o równej, lecz szorstkiej powierzchni

Wybór tynków dwuwarstwowych, jak sugerują niektóre odpowiedzi, jest niezgodny z definicją tynków doborowych, które wymagają zaawansowanego podejścia w budowie. Tynki dwuwarstwowe składają się z warstwy podkładowej oraz wykończeniowej, co nie zapewnia takich samych właściwości funkcjonalnych i estetycznych, jak tynki trójwarstwowe. Warstwa zbrojona, obecna w tynkach trójwarstwowych, ma na celu nie tylko wzmocnienie struktury, ale również poprawę izolacyjności akustycznej i termicznej, co jest kluczowe w budynkach mieszkalnych i komercyjnych. Ponadto, tynki dwuwarstwowe zazwyczaj prowadzą do uzyskania powierzchni mniej gładkiej, co może skutkować problemami przy dalszym wykańczaniu ścian. Odrzucenie tynków gładkich w kontekście tynków doborowych wskazuje na niedostateczne zrozumienie istoty tych systemów. Wiele osób myli także tynki gładkie z tynkami o powierzchni szorstkiej, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących ich zastosowania i właściwości. Aby uniknąć takich pomyłek, ważne jest, aby zrozumieć różnice między różnymi typami tynków oraz ich wpływ na jakość wykończenia wnętrz. Zastosowanie niewłaściwego typu tynku może nie tylko obniżyć estetykę pomieszczenia, ale także wpłynąć na jego trwałość oraz energooszczędność.

Pytanie 25

Główne komponenty mieszanki betonowej do produkcji betonu standardowego to cement i woda oraz

A. piasek i żwir

B. popiół i wapno

C. popiół i keramzyt

D. piasek i wapno

Beton zwykły powstaje z kilku kluczowych składników: cementu, wody, piasku i żwiru. Te elementy razem tworzą mieszankę, która ma odpowiednie właściwości mechaniczne. Cement działa jak spoiwo, a woda wprowadza reakcję hydratacji. Piasek i żwir są ważne, bo nadają betonu odpowiednią strukturę oraz wytrzymałość. W praktyce, dobór tych składników w odpowiednich proporcjach jest mega ważny, żeby beton miał dobre parametry, takie jak odporność na ściskanie czy warunki atmosferyczne. W budowlance mamy normy, jak PN-EN 206, które mówią, jak powinny wyglądać składniki mieszanki, żeby wszystko było wysokiej jakości i bezpieczne.

Pytanie 26

Korzystając z danych zawartych w tabeli wskaż najmniejszą dopuszczalną grubość tynku z izolacją termiczną.

Grubości tynków	Średnia grubość w [mm]	Dopuszczalna najmniejsza grubość w [mm]
dla tynków zewnętrznych	20	15
dla tynków wewnętrznych	15	10
dla jednowarstwowych tynków wewnętrznych z fabrycznie suchej zaprawy	10	5
dla jednowarstwowych tynków chroniących przed wodą z fabrycznie suchej zaprawy	15	10
dla tynków z izolacją termiczną	zależnie od wymagań	20

A. 10 mm

B. 5 mm

C. 15 mm

D. 20 mm

Wybierając odpowiedź 20 mm, wskazujesz na zgodność z wymaganiami dotyczącymi tynków z izolacją termiczną. Zgodnie z danymi zawartymi w tabeli, ta wartość jest najmniejszą dopuszczalną grubością, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich właściwości izolacyjnych. Tynki o grubości 20 mm są zgodne z normami budowlanymi, które określają minimalne parametry dla zapewnienia efektywności energetycznej budynków. Przykładowo, w budownictwie pasywnym, odpowiednia grubość izolacji jest niezbędna do osiągnięcia niskiego zapotrzebowania na energię do ogrzewania. Warto także zwrócić uwagę na to, że zbyt cienkie warstwy tynku mogą prowadzić do mostków termicznych, co skutkuje stratami ciepła oraz zwiększonymi kosztami ogrzewania. Dlatego też, stosowanie tynków o grubości 20 mm jest zasadne z perspektywy zarówno efektywności energetycznej, jak i długoterminowej trwałości budynku.

Pytanie 27

Na zdjęciu przedstawiono lico muru w wiązaniu

A. polskim.

B. pospolitym.

C. weneckim.

D. amerykańskim.

Na tym zdjęciu widzimy lico muru w wiązaniu polskim. To jedna z najpopularniejszych metod układania cegieł, szczególnie w budownictwie murowanym. W tym wiązaniu cegły są układane naprzemiennie - jedne leżą dłuższymi bokami, a inne krótszymi. Dzięki temu mur jest nie tylko ładny, ale też mocniejszy i stabilniejszy. Możemy to zauważyć w wielu tradycyjnych budynkach, jak domy jednorodzinne czy kościoły, gdzie ważny jest zarówno wygląd, jak i trwałość konstrukcji. Warto też wiedzieć, że to wiązanie dobrze radzi sobie z różnymi obciążeniami, więc świetnie nadaje się do mniejszych budynków czy ścianek działowych. Dobrze jest znać różne rodzaje wiązań, bo to klucz do zapewnienia solidności i bezpieczeństwa budowli, szczególnie dla architektów i inżynierów.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Zaprawa murarska powstaje z połączenia wody, dodatków lub domieszek oraz spoiwa

A. organicznym i kruszywa drobnego

B. nieorganicznym i kruszywa grubego

C. nieorganicznego i kruszywa drobnego

D. organicznym i kruszywa grubego

Zrozumienie, z czego składa się zaprawa murarska, to naprawdę ważna sprawa, jeśli chcemy, żeby nasze konstrukcje były trwałe. Często ludzie się mylą i nie rozumieją, jak dobierać materiały. Jeśli ktoś myśli, że w zaprawie mogą być spoiwa organiczne, to się myli, bo w tradycyjnych zaprawach używa się spoiw nieorganicznych, a to one właściwie zapewniają wytrzymałość i odporność na różne czynniki zewnętrzne. Pamiętaj, że kruszywo drobne, a nie grube, jest kluczowe dla dobrej konsystencji zaprawy. Jak użyjesz kruszywa grubego, to może się okazać, że w strukturze będą ubytki, co jest kiepskie dla trwałości. Nieodpowiedni skład zaprawy to też szansa na osłabienie całej konstrukcji, co wynika z braku zrozumienia, jak działają te składniki. Standardy budowlane są jasno określone, więc lepiej stosować się do nich, żeby nie mieć problemów później.

Pytanie 30

Jakie kruszywo wykorzystuje się do produkcji betonów lekkich?

A. Żwir

B. Baryt

C. Keramzyt

D. Pospółkę

Keramzyt jest materiałem, który idealnie nadaje się do produkcji betonów lekkich ze względu na swoje właściwości fizyczne. Jest to kruszywo pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, charakteryzujące się niską gęstością i wysoką porowatością, co przekłada się na mniejsze obciążenie konstrukcji. Dzięki zastosowaniu keramzytu w betonie lekkim, możliwe jest uzyskanie właściwości termoizolacyjnych oraz akustycznych, co jest istotne w kontekście nowoczesnego budownictwa. W praktyce, betony lekkie z keramzytem są wykorzystywane w budownictwie mieszkalnym oraz przemysłowym, gdzie istotna jest redukcja masy konstrukcyjnej. Zgodnie z normą PN-EN 206, betony te mogą być stosowane w elementach nośnych oraz nie nośnych, co zapewnia ich wszechstronność w różnorodnych zastosowaniach budowlanych. Warto również zauważyć, że keramzyt jest materiałem ekologicznym, ponieważ jego produkcja często wykorzystuje odpady przemysłowe, co wpisuje się w zasady zrównoważonego rozwoju oraz ochrony środowiska.

Pytanie 31

Na podstawie informacji podanych w instrukcji producenta oblicz, ile kg suchej zaprawy należy wsypać do 25 dm³ wody, aby zachować właściwe proporcje składników mieszanki.

Instrukcja producenta
Proporcje mieszania woda/sucha mieszanka	0,2 dm³/kg
Wydajność	1,5 kg/m²/mm
Czas zużycia zaprawy	ok. 2 godzin

A. 125 kg

B. 112,5 kg

C. 50 kg

D. 37,5 kg

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi na to pytanie wskazuje na pewne zrozumienie błędnych proporcji w kontekście mieszania składników. Wiele osób może mylnie interpretować zasady dotyczące ilości suchej zaprawy na podstawie objętości wody, co prowadzi do nadmiernego lub niewystarczającego użycia materiałów. Na przykład, odpowiedzi takie jak 50 kg czy 37,5 kg mogą wynikać z niepoprawnych kalkulacji, gdzie użytkownik mógł błędnie ocenić proporcje i zastosować nieodpowiednią metodę obliczania. Często zdarza się, że osoby nieświadomie dzielą objętość wody przez zbyt wysoką wartość, co prowadzi do zaniżenia wymaganej ilości suchej zaprawy. Podobnie, odpowiedzi takie jak 112,5 kg mogłyby być wynikiem błędnego mnożenia lub dodawania, które nie uwzględniają rzeczywistych proporcji. W praktyce ważne jest, aby zawsze odnosić się do instrukcji producenta, które są wynikiem wieloletnich badań i doświadczeń w branży budowlanej. Nieprzestrzeganie właściwych proporcji może skutkować nieodpowiednią konsystencją zaprawy, co w dłuższej perspektywie wpływa na jakość konstrukcji. Dlatego też kluczowe jest, aby proces przygotowania mieszanki był oparty na sprawdzonych danych oraz standardach branżowych, aby uniknąć kosztownych błędów i zapewnić trwałość wykonanych prac.

Pytanie 32

Wyznacz wydatki na beton towarowy potrzebny do uformowania warstwy nadbetonu o grubości 15 cm dla stropu Filigran o wymiarach 8 m × 5 m, jeśli cena 1 m³ betonu wynosi 280,00 zł?

A. 33 600,00 zł

B. 1 680,00 zł

C. 11 200,00 zł

D. 168 000,00 zł

Błędne odpowiedzi, takie jak 33 600,00 zł, 11 200,00 zł oraz 168 000,00 zł, wynikają z niewłaściwego podejścia do obliczenia objętości betonu oraz błędnych przeliczeń kosztów. Często można spotkać się z pomyłkami w obliczeniach objętości, gdzie osoby biorą pod uwagę nieprawidłowe jednostki miary lub nie uwzględniają konwersji grubości z centymetrów na metry. Na przykład, użycie grubości 15 cm bez jej przeliczenia na metry prowadzi do niepoprawnych wyników, które następnie wpływają na końcowy koszt. Podobnie, pomyłka przy obliczaniu powierzchni stropu może doprowadzić do znacznych różnic w objętości i, w konsekwencji, w kosztach. Kluczowe jest, aby w takich obliczeniach zawsze dbać o poprawność jednostek oraz stosować wzory zgodne z zasadami matematyki budowlanej. W praktyce, dla zwiększenia dokładności, zaleca się również stosowanie programów komputerowych lub kalkulatorów budowlanych, które pozwalają na uniknięcie błędów wynikających z ręcznego liczenia. Cały proces oszacowania kosztów betonu jest nie tylko istotny dla budżetu, ale także dla efektywności realizacji projektu budowlanego.

Pytanie 33

Sposób spoinowania zewnętrznej powierzchni muru, który nie będzie pokrywany tynkiem, powinien być przeprowadzony za pomocą

A. odbijaka dłutowego

B. żelazka do spoinowania

C. gwoździa tynkarskiego

D. listwy tynkarskiej

Żelazko do spoinowania jest narzędziem zaprojektowanym specjalnie do wygładzania i formowania spoin w murach, co czyni je idealnym do spoinowania zewnętrznych powierzchni muru, które nie są przeznaczone do tynkowania. Użycie żelazka do spoinowania pozwala na precyzyjne uformowanie spoin, co wpływa na estetykę oraz trwałość konstrukcji. Dzięki odpowiedniej technologii pracy z tym narzędziem, można uzyskać gładkie, równe i estetycznie wyglądające spoiny, które nie tylko poprawiają walory wizualne muru, ale także przyczyniają się do jego ochrony przed czynnikami atmosferycznymi. W standardach budowlanych i dobrych praktykach branżowych zaleca się stosowanie żelazek do spoinowania, aby zapewnić pełną kontrolę nad procesem i uzyskać maksymalną jakość wykonania. Przykładem zastosowania żelazka do spoinowania może być praca z cegłami lub bloczkami betonowymi, gdzie odpowiednia technika zapewnia nie tylko estetykę, ale i wytrzymałość konstrukcji.

Pytanie 34

Na którym rysunku przedstawiono lico muru, który wykonano w wiązaniu krzyżykowym?

A. B.

B. D.

C. A.

D. C.

Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ ilustruje lico muru wykonane w wiązaniu krzyżykowym. Wiązanie krzyżykowe jest techniką układania cegieł, która zapewnia nie tylko estetykę, ale także stabilność konstrukcji. W tym typie wiązania cegły w kolejnych rzędach są układane naprzemiennie - co drugi rząd jest ułożony wzdłuż, a co drugi wszerz, co tworzy charakterystyczny krzyżujący się wzór. Przykładem zastosowania wiązania krzyżykowego może być budowa murów oporowych, gdzie ważne jest równomierne rozłożenie obciążeń oraz stabilność całej struktury. Zastosowanie tej techniki w praktyce często znajduje się w projektach budowlanych, gdzie przewiduje się narażenie na różne siły działające na mur. Dobrą praktyką jest również wykonanie próbnych segmentów muru, aby upewnić się, że zastosowane wiązanie odpowiada wymaganiom projektowym i normom budowlanym.

Pytanie 35

W specyfikacji technicznej planowanego remontu w obiekcie budowlanym zawarto informację, że do wszystkich prac murarskich należy wykorzystać materiał ceramiczny o korzystnych właściwościach cieplnych. Który z typów cegieł spełnia wymagania zawarte w dokumentacji?

A. Kratówka

B. Silikatowa

C. Szamotowa

D. Klinkierowa

Cegła kratówkowa jest materiałem ceramicznym, który charakteryzuje się doskonałymi właściwościami termicznymi, co czyni ją odpowiednią do robót murowych w budynkach. Jej struktura, z wieloma otworami, umożliwia lepszą izolację termiczną i akustyczną niż inne rodzaje cegieł. Dzięki temu, budynki wzniesione z użyciem cegły kratówki są bardziej energooszczędne, co jest szczególnie istotne w kontekście współczesnych standardów budowlanych, które kładą duży nacisk na efektywność energetyczną. Zastosowanie cegły kratówki pozwala także na łatwiejsze ogrzewanie pomieszczeń, co ma kluczowe znaczenie w chłodniejszych klimatach. W praktyce, cegła ta jest często wykorzystywana w budownictwie mieszkaniowym oraz użyteczności publicznej, gdzie wymagane są zarówno dobre właściwości termiczne, jak i trwałość konstrukcji. Ponadto, zgodnie z normami budowlanymi, materiały stosowane w budownictwie powinny spełniać określone wymagania dotyczące izolacyjności termicznej, co czyni cegłę kratówkową idealnym wyborem.

Pytanie 36

Wydajność betoniarki mierzy się na podstawie ilości m³mieszanki betonowej wytwarzanej w ciągu

A. jednej godziny

B. jednej zmiany

C. jednego tygodnia

D. jednego dnia

Wybór odpowiedzi dotyczący wydajności betoniarki wobec innych jednostek czasu, takich jak tydzień, dzień czy zmiana, może prowadzić do nieporozumień związanych z planowaniem produkcji. Na przykład, określenie wydajności w kontekście jednego tygodnia mogłoby sugerować, że betoniarka pracuje przez wszystkie dni robocze w danym okresie, co w rzeczywistości nie oddaje rzeczywistego czasu produkcji. W praktyce, wydajność betoniarki musi być mierzona w czasie, który jest bezpośrednio związany z cyklem produkcyjnym, a godzina jest najbardziej odpowiednią jednostką do określenia jej zdolności produkcyjnych. Ustalając wydajność na poziomie doby, traci się możliwość precyzyjnego planowania, ponieważ różne czynniki mogą wpływać na tempo pracy betoniarki w ciągu dnia. Dodatkowo, niektóre zadania wymagają natychmiastowego dostarczenia mieszanki betonowej, co eliminuje konieczność czekania na dłuższe okresy czasu, aby uzyskać odpowiednią ilość materiału. Używanie nieadekwatnych jednostek czasowych do pomiaru wydajności betoniarki może prowadzić do przeszacowania potrzebnych zasobów i nieefektywności w zarządzaniu projektami budowlanymi. Właściwe zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla zapewnienia płynności procesu budowlanego oraz zgodności z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 37

Przygotowanie kruszywa naturalnego do wytworzenia zaprawy tynkarskiej, która ma być użyta do nałożenia tynku zwykłego, polega na

A. ustaleniu gęstości pozornej kruszywa

B. przesianiu kruszywa przez sito o oczkach 5 mm

C. przesianiu kruszywa przez sito o oczkach 2 mm

D. ustaleniu stopnia zagęszczenia kruszywa

Przesianie kruszywa przez sito o oczkach 2 mm jest kluczowym etapem w przygotowaniu zaprawy tynkarskiej przeznaczonej do wykonania narzutu tynku zwykłego. Użycie sita o takiej wielkości oczek pozwala na usunięcie większych zanieczyszczeń oraz fragmentów kruszywa, które mogłyby negatywnie wpłynąć na właściwości mechaniczne i estetyczne gotowego tynku. Zastosowanie właściwego rozmiaru kruszywa jest zgodne z normami budowlanymi, które wskazują, że do zapraw tynkarskich powinno się używać kruszywa o odpowiednich uziarnieniach, aby zapewnić optymalną przyczepność i jednorodność zaprawy. Przesiewanie kruszywa ma także na celu poprawę jego jednorodności, co jest istotne dla uzyskania stabilnych właściwości tynków oraz zapobiega pojawianiu się pęknięć. W praktyce, w zależności od wymagań projektu, można przeprowadzać dodatkowe testy, aby określić, czy wybrane kruszywo spełnia normy jakościowe, co przyczynia się do długotrwałych i estetycznych efektów końcowych w budownictwie.

Pytanie 38

Jakie typy rusztowań powinno się użyć do przeprowadzania drobnych napraw tynków zewnętrznych w budynkach wysokich?

A. Modułowe

B. Stojakowe

C. Ramowe

D. Wiszące

Wybór rusztowania ramowego czy modułowego do drobnych napraw na wysokich budynkach nie jest najlepszym pomysłem. Rusztowania ramowe są stabilne, ale potrzebują sporo miejsca na dole, co w miastach może być sporym problemem. Zajmowanie tego miejsca może zakłócać codzienne życie, a to raczej nie jest fajne. Z kolei rusztowania modułowe są bardziej elastyczne, ale trudniejsze w montażu i demontażu, co wydłuża czas pracy. A przy prostych naprawach to może być zbędne. Rusztowania stojakowe, choć przy niższych budynkach dają radę, to przy wysokich elewacjach mogą być niewystarczające. Ryzyko upadku i problem z dotarciem do wyższych miejsc to poważna sprawa. Dlatego, ważne jest, żeby dobrze przemyśleć, jakie rusztowanie wybrać, biorąc pod uwagę miejsce i rodzaj pracy.

Pytanie 39

Wymiary pomieszczenia przedstawionego na rysunku w skali 1:100 wynoszą 8x10 cm. Jaką objętość ma to pomieszczenie, jeżeli jego rzeczywista wysokość to 2,5 m?

A. 100 m3

B. 800 m3

C. 50 m3

D. 200 m3

Aby obliczyć kubaturę pomieszczenia, należy znać jego wymiary oraz wysokość. Wymiary pomieszczenia na rysunku są podane w skali 1:100, co oznacza, że każdy 1 cm na rysunku odpowiada 100 cm (czyli 1 m) w rzeczywistości. Zatem wymiary 8x10 cm w skali 1:100 przekładają się na rzeczywiste wymiary pomieszczenia, które wynoszą 8 m x 10 m. Kubatura pomieszczenia oblicza się jako iloczyn długości, szerokości i wysokości. W tym przypadku: 8 m (długość) * 10 m (szerokość) * 2,5 m (wysokość) = 200 m3. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie wnętrz czy architektura, gdzie dokładne obliczenia kubatury są kluczowe dla określenia wymagań wentylacyjnych, grzewczych, a także dla optymalizacji przestrzeni. Zgodnie z normami budowlanymi, takie obliczenia muszą być precyzyjne, co pozwala na efektywne zarządzanie przestrzenią oraz komfort użytkowników.

Pytanie 40

Jaką ilość zaprawy należy przygotować do otynkowania sufitu o wymiarach 4,0 m x 5,0 m, jeśli zapotrzebowanie na zaprawę tynkarską wynosi 4,5 kg na 1 m2?

A. 18,0 kg

B. 90,0 kg

C. 22,5 kg

D. 94,5 kg

Aby obliczyć ilość zaprawy potrzebnej do otynkowania sufitu, najpierw musimy obliczyć jego powierzchnię. Sufit o wymiarach 4,0 m x 5,0 m ma powierzchnię równą 20 m². Następnie, wiedząc, że zużycie zaprawy tynkarskiej wynosi 4,5 kg na 1 m², możemy pomnożyć tę wartość przez powierzchnię sufitu. Wzór na obliczenie zaprawy to: 20 m² x 4,5 kg/m² = 90 kg. Takie obliczenia są kluczowe w pracy budowlanej, ponieważ pozwalają na precyzyjne planowanie materiałów, co z kolei wpływa na efektywność i oszczędności w projekcie. W praktyce, znajomość kosztów materiałów i ich ilości pozwala na lepsze zarządzanie budżetem oraz uniknięcie nadmiarowych wydatków na niepotrzebne zakupy. Ważne jest także, aby przy planowaniu zaprawy tynkarskiej uwzględnić dodatkowe czynniki, takie jak rodzaj podłoża czy technika tynkowania, które mogą wpływać na rzeczywiste zużycie zaprawy. W związku z tym, zawsze warto konsultować się z fachowcami w tej dziedzinie oraz korzystać z wytycznych producentów materiałów budowlanych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej