Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 22:31
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 22:43

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Cytat przedstawia charakterystykę metodyki RAD. Pełne znaczenie tego skrótu można przetłumaczyć na język polski jako:

...(RAD)..., is both a general term for adaptive software development approaches, and the name for James Martin's method of rapid development.

In general, RAD approaches to software development put less emphasis on planning and more emphasis on an adaptive process. Prototypes are often used in addition to or sometimes even instead of design specifications.

Źródło: https://en.wikipedia.org/

A. środowisko szybkiego rozwoju aplikacji

B. zintegrowane środowisko programistyczne

C. środowisko refaktoryzacji aplikacji

D. prototypowanie wsparte testami jednostkowymi

RAD, czyli Rapid Application Development, tłumaczy się na polski najczęściej jako „środowisko szybkiego rozwoju aplikacji” albo „metodyka szybkiego wytwarzania oprogramowania”. To podejście stawia na błyskawiczne prototypowanie i szybkie iteracje zamiast długiego, formalnego planowania. Bardziej niż na dokumentacji, skupia się na tworzeniu działających wersji aplikacji, które można testować i na bieżąco modyfikować zgodnie z tym, czego oczekuje klient lub zespół użytkowników. W praktyce, przykładowy projekt w RAD to np. budowa aplikacji, gdzie klient dostaje wstępny prototyp po tygodniu, a nie po miesiącu – i od razu może zgłaszać uwagi. Bardzo często stosuje się narzędzia typu CASE (Computer-Aided Software Engineering), które pozwalają szybko generować kod i prototypy GUI bez żmudnego pisania wszystkiego od zera. W świecie profesjonalnych firm IT, RAD jest chętnie wykorzystywany, kiedy czas wdrożenia jest kluczowy, na przykład w startupach, które muszą szybko przetestować swój pomysł rynkowy. Moim zdaniem, nawet jeśli nie wszystkie projekty się do tego nadają, to znajomość RAD jest bardzo przydatna dla każdego programisty – pozwala lepiej zrozumieć, jak można pracować zwinnie i elastycznie, bez zbędnego formalizmu. RAD to nie tylko metodyka, ale też praktyczny styl myślenia o aplikacjach – szybciej, więcej, elastyczniej. Warto się tym zainteresować, szczególnie jeśli komuś zależy na czasie i wczesnych efektach pracy.

Pytanie 2

Która zasada zwiększa bezpieczeństwo w sieci?

A. Korzystanie z mocnych, unikalnych haseł

B. Pobieranie plików z niepewnych źródeł

C. Dzielnie się hasłami z przyjaciółmi

D. Zaniedbywanie aktualizacji systemu operacyjnego

Używanie silnych, unikalnych haseł jest fundamentalną zasadą poprawiającą bezpieczeństwo w sieci. Silne hasło to takie, które składa się z co najmniej 12 znaków, zawiera wielkie i małe litery, cyfry oraz znaki specjalne. Takie hasła są trudne do złamania przez ataki brute force, które wykorzystują algorytmy do próbowania różnych kombinacji znaków. Przykładem silnego hasła może być 'P@ssw0rd!2023', które łączy różnorodne typy znaków. Używanie unikalnych haseł dla różnych kont jest równie ważne, ponieważ w przypadku naruszenia bezpieczeństwa jednego konta, inne pozostają zabezpieczone. Standardy takie jak NIST (National Institute of Standards and Technology) zalecają tworzenie haseł w sposób, który ogranicza ich przewidywalność. Narzędzia do zarządzania hasłami, takie jak LastPass czy 1Password, mogą pomóc w generowaniu i przechowywaniu silnych haseł, co dodatkowo redukuje ryzyko. Stosowanie tej zasady jest kluczowe w kontekście ochrony danych osobowych oraz zapobiegania kradzieży tożsamości.

Pytanie 3

Jak przedstawia się liczba dziesiętna 255 w systemie szesnastkowym?

A. 100

B. FF

C. FE

D. EF

Odpowiedzi FE, 100 oraz EF są błędne, ponieważ nie odpowiadają poprawnej konwersji liczby 255 do systemu szesnastkowego. Przyjrzyjmy się każdej z tych opcji. Zapis FE odpowiada liczbie 254 w systemie dziesiętnym. Otrzymujemy to, wykonując konwersję z systemu szesnastkowego, gdzie F to 15 i E to 14. Zatem FE = 15*16^1 + 14*16^0 = 240 + 14 = 254. To pokazuje, że ta odpowiedź jest niepoprawna, ponieważ nie odzwierciedla liczby 255. Z kolei zapis 100 w systemie szesnastkowym odpowiada liczbie 256 w systemie dziesiętnym, co można obliczyć jako 1*16^2 + 0*16^1 + 0*16^0 = 256. Ta odpowiedź jest również błędna, ponieważ jest większa od 255. Na koniec, zapis EF odpowiada liczbie 239 w systemie dziesiętnym. Dzieje się tak, ponieważ E to 14, a F to 15, co daje nam 14*16^1 + 15*16^0 = 224 + 15 = 239. W rezultacie, żadna z tych odpowiedzi nie jest poprawna, a każda z nich ilustruje różne aspekty systemu szesnastkowego i jego zastosowań, które mogą być mylące, zwłaszcza dla osób początkujących w temacie konwersji systemów liczbowych.

Pytanie 4

Który z poniższych wzorców projektowych jest używany do tworzenia pojedynczej instancji klasy w całej aplikacji?

A. Observer

B. Singleton

C. Factory

D. Decorator

Wzorzec projektowy Singleton jest kluczowym rozwiązaniem w sytuacjach, gdy chcemy zapewnić istnienie tylko jednej instancji danej klasy w całej aplikacji. Singleton kontroluje instancję wewnętrznie, co oznacza, że niezależnie od tego, ile razy próbujemy stworzyć obiekt tej klasy, zawsze otrzymamy ten sam obiekt. W praktyce, wzorzec ten jest szeroko stosowany w sytuacjach, gdzie zarządzanie zasobami, takimi jak połączenia z bazą danych czy konfiguracyjne obiekty, musi być centralizowane. Przykładowo, przy użyciu wzorca Singleton możemy mieć jeden obiekt zarządzający połączeniem z bazą danych, co redukuje nadmiarowe zasoby i zwiększa wydajność. Istotne jest jednak, aby zaimplementować Singleton zgodnie z zasadami wielowątkowości, aby uniknąć problemów w aplikacjach równoległych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi. Dodatkowo, wzorzec ten podkreśla znaczenie zarządzania stanem aplikacji oraz przestrzegania zasad odpowiedzialności klas, co wspiera czystość i utrzymanie kodu.

Pytanie 5

Jakie elementy powinny być uwzględnione w scenariuszu testów aplikacji?

A. Dokładne wytyczne dotyczące realizacji kodu

B. Zestaw kroków do testowania, oczekiwanych rezultatów oraz warunków początkowych

C. Strategia wdrożenia aplikacji w środowisku produkcyjnym

D. Dokumentacja techniczna oprogramowania

Scenariusz testowy aplikacji powinien zawierać szczegółowy opis kroków testowych, oczekiwane wyniki oraz warunki wstępne, które muszą być spełnione przed rozpoczęciem testu. Scenariusz testowy to kluczowy dokument w procesie testowania oprogramowania, który pozwala na systematyczne i dokładne sprawdzenie, czy aplikacja działa zgodnie z oczekiwaniami. Uwzględnienie kroków testowych pozwala na replikację testów, a opis warunków wstępnych zapewnia, że test jest przeprowadzany w odpowiednim środowisku.

Pytanie 6

Co oznacza termin 'hoisting' w JavaScript?

A. Metoda ładowania skryptów z zewnętrznych źródeł

B. Optymalizacja kodu wykonywana przez silnik JavaScript

C. Przenoszenie deklaracji zmiennych i funkcji na górę ich zakresu podczas fazy kompilacji

D. Technika zarządzania pamięcią polegająca na usuwaniu nieużywanych obiektów

Termin 'hoisting' w JavaScript odnosi się do mechanizmu, który przenosi deklaracje zmiennych oraz funkcji na górę ich zakresu, zanim kod zostanie wykonany. To oznacza, że zmienne i funkcje mogą być używane przed ich faktycznym zadeklarowaniem w kodzie. Dla zmiennych zadeklarowanych za pomocą 'var', ich deklaracja jest unoszona, ale nie inicjalizacja. To oznacza, że można odwołać się do zmiennej przed jej przypisaniem, ale jej wartość będzie 'undefined'. W przypadku funkcji, cała deklaracja jest przenoszona, co pozwala na wywoływanie funkcji przed ich zdefiniowaniem. Przykład takiego działania to: `console.log(a); var a = 5;` - w tym przypadku, logowanie zmiennej 'a' przed przypisaniem zwróci 'undefined'. Zrozumienie hoistingu jest kluczowe dla pisania poprawnego i czytelnego kodu w JavaScript oraz unikania pułapek, które mogą prowadzić do trudnych do wykrycia błędów. Holistyczne podejście do hoistingu zachęca programistów do stosowania deklaracji na początku funkcji lub skryptu, co poprawia przejrzystość i zarządzanie zakresem w kodzie.

Pytanie 7

Jakie są różnice między testami funkcjonalnymi a niefunkcjonalnymi?

A. Testy funkcjonalne oceniają zgodność działania aplikacji z założeniami, a niefunkcjonalne analizują aspekty wydajności, bezpieczeństwa i użyteczności

B. Testy funkcjonalne koncentrują się na interfejsie, a niefunkcjonalne na backendzie aplikacji

C. Testy funkcjonalne są realizowane tylko przez końcowych użytkowników, natomiast niefunkcjonalne przez programistów

D. Testy funkcjonalne oceniają wydajność aplikacji, podczas gdy niefunkcjonalne weryfikują poprawność kodu

Testy funkcjonalne sprawdzają, czy aplikacja działa zgodnie z założeniami i spełnia określone wymagania użytkownika. Obejmują one testowanie interfejsu, przepływu pracy oraz funkcji kluczowych dla działania oprogramowania. Testy niefunkcjonalne koncentrują się na aspektach takich jak wydajność, skalowalność, bezpieczeństwo i użyteczność. Różnica polega na tym, że testy funkcjonalne oceniają 'co' robi aplikacja, podczas gdy testy niefunkcjonalne oceniają 'jak dobrze' aplikacja działa w różnych warunkach. Testy niefunkcjonalne obejmują testy obciążeniowe (load testing), testy penetracyjne oraz analizy UX. Oba typy testów są niezbędne dla zapewnienia wysokiej jakości oprogramowania i jego niezawodności w środowisku produkcyjnym.

Pytanie 8

Jaką strukturę danych można zrealizować, korzystając jedynie z wymienionych metod?

push(arg) – dodaje element
pop() – usuwa ostatnio dodany element
peek() – zwraca ostatnio dodany element bez usuwania
isEmpty() – sprawdza czy istnieją dane w strukturze

A. drzewo binarne

B. stos

C. kolejka FIFO

D. tablica

Zestaw metod przedstawionych w pytaniu – czyli push, pop, peek oraz isEmpty – jednoznacznie wskazuje na strukturę danych zwaną stos (stack). To jest taki bardzo charakterystyczny „magazyn”, gdzie zawsze mamy do czynienia z zasadą LIFO, czyli Last In, First Out. Oznacza to, że ostatni element, który dodaliśmy metodą push, będzie tym pierwszym, który usuniemy przez pop. Peek natomiast pozwala tylko podejrzeć, co jest na górze stosu, ale niczego nie usuwa. isEmpty z kolei daje nam szybki sposób sprawdzenia, czy na stosie w ogóle coś jeszcze zostało. W praktyce, stosy są niezbędne w wielu algorytmach i strukturach programistycznych – na przykład podczas wywołań rekurencyjnych funkcji (sam system operacyjny używa stosu do obsługi wywołań procedur), przy obsłudze nawiasów w kompilatorach czy podczas implementacji algorytmu DFS (Depth-First Search) w grafach. Moim zdaniem, nawet jeśli na początku wydaje się, że stos nie jest tak „potężny” jak inne struktury, to jego prostota jest właśnie największym atutem i dlatego jest tak często wykorzystywany w praktyce. Branżowe standardy, na przykład w językach takich jak Java czy C#, bezpośrednio udostępniają gotowe klasy Stack, które właśnie implementują dokładnie te metody – to pokazuje, jak fundamentalna jest ta struktura. Pewnie warto też pamiętać, że stosy mają swoje ograniczenia (np. nie nadadzą się do kolejkowania zadań), ale tam gdzie trzeba działać LIFO, są niezastąpione.

Pytanie 9

Jakie działania mogą przyczynić się do ochrony swojego cyfrowego wizerunku w sieci?

A. Niepotwierdzanie źródeł publikowanych informacji

B. Dzieleni się swoimi danymi dostępowymi z przyjaciółmi

C. Weryfikacja ustawień prywatności na platformach społecznościowych

D. Zamieszczanie wszystkich szczegółów dotyczących swojego życia prywatnego

Sprawdzanie ustawień prywatności na portalach społecznościowych jest kluczowe dla ochrony cyfrowego wizerunku. Regularne aktualizowanie ustawień prywatności pozwala na kontrolowanie, kto ma dostęp do publikowanych treści, co chroni przed nieuprawnionym wykorzystaniem zdjęć, filmów i informacji osobistych. Dostosowanie widoczności postów oraz ograniczenie udostępniania danych osobowych minimalizuje ryzyko kradzieży tożsamości i cyberprzemocy. To proste działanie znacząco podnosi poziom bezpieczeństwa w sieci i pozwala utrzymać pozytywny wizerunek w internecie.

Pytanie 10

Która z wymienionych reguł należy do netykiety?

A. Zaniechanie odpowiadania na wiadomości od innych użytkowników

B. Unikanie używania dużych liter w komunikacji

C. Stosowanie nieformalnego języka w każdej rozmowie

D. Udostępnianie treści bez zgody właścicieli

Pierwsza odpowiedź, dotycząca ignorowania wiadomości od innych użytkowników, jest całkowicie sprzeczna z duchem netykiety. Efektywna komunikacja w środowisku online zakłada aktywne uczestnictwo oraz reagowanie na wiadomości, co sprzyja budowaniu relacji oraz wspólnoty. Ignorowanie wiadomości może prowadzić do frustracji i poczucia odrzucenia, co jest niezgodne z podstawowymi zasadami współżycia w internecie. Kolejny aspekt dotyczy używania nieformalnego języka w każdej rozmowie. Choć wiele platform internetowych sprzyja luźniejszej komunikacji, to nie każda sytuacja wymaga takiego podejścia. W kontekście profesjonalnym czy w bardziej formalnych dyskusjach, nieformalny język może być źródłem nieporozumień oraz braku szacunku. Użycie właściwego tonu oraz formy jest istotne, aby zachować właściwy kontekst dyskusji. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, dotycząca publikowania treści bez zgody autorów, narusza podstawowe zasady etyki w internecie, w tym prawa autorskie. Publikowanie cudzych treści bez zgody jest nie tylko niezgodne z netykietą, ale również może prowadzić do konsekwencji prawnych. Szacunek dla pracy innych użytkowników oraz ich własności intelektualnej jest fundamentem zdrowych interakcji w sieci. W związku z powyższym, każda z wymienionych odpowiedzi nie wpisuje się w zasady netykiety, a ich stosowanie może prowadzić do negatywnych skutków w komunikacji online.

Pytanie 11

Wskaż poprawny komentarz jednoliniowy, który można dodać w linii 3 w miejscu znaków zapytania, aby był zgodny ze składnią i opisywał operację przeprowadzaną w tej linii?

string[] langs = {"C++", "C#", "Java", "Python"};
foreach (string i in langs) {
    Console.WriteLine(i);    ???
}

A. // wypełnienie elementu tablicy

B. # wypełnienie elementu tablicy

C. # wyświetlenie elementu tablicy

D. // wyświetlenie elementu tablicy

Odpowiedź // wyswietlenie elementu tablicy jest poprawna, ponieważ komentarze jednoliniowe w języku C# rozpoczynają się od dwóch ukośników: //. W tym przypadku linia Console.WriteLine(i); odpowiedzialna jest za wyświetlenie elementu tablicy na konsoli. Komentarz ten poprawnie opisuje, co robi dana linia kodu, co jest dobrą praktyką w programowaniu, ponieważ ułatwia zrozumienie funkcji kodu innym programistom lub nawet nam samym w przyszłości. Komentarze są szczególnie przydatne, gdy kod jest skomplikowany i wymaga wyjaśnień. Warto zawsze stosować komentarze, by opisywały one istotne fragmenty kodu, co znacząco zwiększa jego czytelność i utrzymywalność. Praktyka dodawania takich opisów jest zgodna z zasadami czystego kodu, które promują czytelność i zrozumiałość. Dzięki takim komentarzom osoby przeglądające kod mogą szybko zorientować się, jakie funkcje pełnią poszczególne jego fragmenty, co usprawnia proces debugowania i dalszego rozwoju oprogramowania.

Pytanie 12

Który fragment kodu ilustruje zastosowanie rekurencji?

Blok 1:

int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return fn(a-1)+2;
}

Blok 2:

int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return (a-1)+2;
}

Blok 3:

int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return fun(a-1)+2;
}

Blok 4:

int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return 2;
}

A. Blok 4

B. Blok 2

C. Blok 1

D. Blok 3

Blok 1 to typowy przykład rekurencji, czyli sytuacji, gdy funkcja wywołuje samą siebie z innym argumentem (tutaj fn(a-1)). Takie podejście pojawia się w programowaniu bardzo często, szczególnie przy rozwiązywaniu problemów, gdzie rozwiązanie można rozbić na mniejsze, podobne zadania. W Bloku 1 mamy tzw. przypadek bazowy (if(a==1) return 1), czyli moment, w którym dalsza rekurencja się zatrzymuje – bez tego każdy program rekurencyjny skończyłby się przepełnieniem stosu i błędem. Moim zdaniem, dobrze rozumiana rekurencja to jedna z podstaw algorytmiki – spotyka się ją choćby przy obliczaniu silni, ciągu Fibonacciego czy w algorytmach przeszukiwania struktur drzewiastych, np. w operacjach na drzewach binarnych. W praktyce branżowej warto wiedzieć, że rekurencja bywa bardzo elegancka i skraca kod, ale trzeba ją stosować z głową – łatwo przekroczyć limity stosu przy zbyt głębokim wywołaniu albo zapomnieć o przypadku bazowym, przez co program nie kończy działania. W standardach wielu języków (np. C, Java) rekurencja jest narzędziem jak każde inne, ale zawsze powinna być projektowana z myślą o czytelności i efektywności rozwiązania. Często spotykam się z sytuacją, gdzie początkujący próbują wszystko rozwiązywać rekurencyjnie, a to nie zawsze jest optymalne – niektóre problemy lepiej rozwiązać iteracyjnie, choćby ze względu na wydajność. W tym konkretnym kodzie zastosowanie rekurencji jest klasyczne i poprawne, więc zdecydowanie jest to dobry wzór do nauki.

Pytanie 13

Które z wymienionych oznaczeń wskazuje na liniową złożoność algorytmu?

A. O(n)

B. O(log n)

C. O(1)

D. O(n²)

O(1) oznacza stałą złożoność czasową, co oznacza, że algorytm wykonuje tę samą liczbę operacji niezależnie od rozmiaru danych wejściowych – jest to typowe dla operacji na haszmapach lub tablicach asocjacyjnych. O(n²) oznacza kwadratową złożoność algorytmu, gdzie liczba operacji rośnie proporcjonalnie do kwadratu liczby elementów – jest to charakterystyczne dla algorytmów takich jak Bubble Sort czy Insertion Sort. O(log n) wskazuje na logarytmiczną złożoność i jest typowe dla algorytmów wyszukiwania binarnego (Binary Search) i niektórych algorytmów operujących na drzewach.

Pytanie 14

Wskaż odpowiedź, która używa parafrazowania jako metodę aktywnego słuchania, gdy klient mówi: "Interesuje mnie aplikacja, która działa szybko, niezależnie od tego, czy korzysta z niej kilku czy tysiąc użytkowników"?

A. Ilu użytkowników planuje z niej skorzystać?

B. Jeśli dobrze zrozumiałam, chodzi o aplikację, która efektywnie obsługuje różne obciążenia

C. Dlaczego Pani potrzebuje takiej aplikacji?

D. Czuję pewne wątpliwości w Pani głosie. Czy mogę zadać kilka pytań?

Parafraza to świetna technika, która pomaga zrozumieć, co rozmówca ma na myśli. Jak w tym przypadku – odpowiedź, która mówi: 'Jeśli dobrze rozumiem, chodzi o aplikację, która radzi sobie z różnym obciążeniem,' naprawdę dobrze oddaje to, co klient próbował przekazać. Klient podkreśla, że ważne jest dla niego, aby aplikacja była wydajna, niezależnie od tego, ile osób z niej korzysta. Użycie terminu 'radzi sobie z obciążeniem' jest trafne, bo dotyczy zdolności systemu do przystosowywania się do zmieniającej się liczby użytkowników i ich aktywności. To pokazuje, że konsultant dobrze zrozumiał potrzeby klienta i otwiera możliwości do dalszej rozmowy o technicznych detalach aplikacji, a to jest kluczowe w sprzedaży i budowaniu dobrych relacji z klientem.

Pytanie 15

W metodach klasy GoldCustomer dostępne są tylko pola

public class Customer {
    public string Name;
    protected int Id;
    private int Age;
}
public class GoldCustomer: Customer {
    private GoldPoints: int;
}

A. GoldPoints, Name, Id

B. GoldPoints, Name

C. GoldPoints

D. GoldPoints, Name, Id, Age

Ta odpowiedź dobrze pokazuje, jak działa dziedziczenie i modyfikatory dostępu w C#. W klasie GoldCustomer masz dostęp do własnych pól, czyli GoldPoints, oraz do pól odziedziczonych po klasie bazowej Customer. Tutaj kluczowe jest rozumienie, które pola są faktycznie dostępne. Skoro Name jest publiczne, to bez żadnych kombinacji można się do niego dobrać z dowolnego miejsca – nawet spoza klasy. Id jest chronione (protected), więc według zasad OOP dostępne jest w klasie bazowej oraz wszystkich pochodnych – czyli właśnie w GoldCustomer. To bardzo praktyczne, bo często się zdarza, że potrzebujemy pracować na polach z klasy bazowej, ale nie chcemy, żeby były one widoczne na zewnątrz klasy (np. przez innych programistów korzystających z API). Age jest prywatne i tu już nie da się go bezpośrednio użyć w klasie pochodnej. Z mojego doświadczenia korzystanie z protected dla rzeczy, które mają być dostępne tylko w hierarchii dziedziczenia, to codzienność – pozwala zachować elastyczność, ale i bezpieczeństwo enkapsulacji. Praktycznie rzecz biorąc, jak piszesz klasy dziedziczące po innych, zawsze warto zerknąć na poziomy dostępu, bo od nich zależy, do czego masz dostęp i co możesz odziedziczyć. Wzorce projektowe, jak np. Template Method, mocno polegają na mechanizmach dziedziczenia i odpowiedniego ustawienia widoczności pól czy metod. Przemyślany dobór public, protected, private ułatwia utrzymanie kodu oraz chroni przed przypadkowym wykorzystaniem nieodpowiednich elementów klasy, co w większych projektach bywa naprawdę kluczowe.

Pytanie 16

W jaki sposób można załadować tylko komponent z biblioteki React?

A. import React.Component from 'react'

B. import Component from 'react'

C. import { Component } from 'react'

D. import [ Component ] from 'react'

Użycie składni import { Component } from 'react' to zdecydowanie najczęściej spotykany i najbardziej rekomendowany sposób importowania tylko wybranego komponentu z biblioteki React. To tzw. import nazwany, czyli dokładnie wskazujesz, który kawałek kodu chcesz wyciągnąć z całego modułu. W praktyce, jest to bardzo czytelne i pozwala na jasne zarządzanie zależnościami w pliku. Moim zdaniem ma to ogromne znaczenie w większych projektach, bo łatwo potem znaleźć, które elementy są faktycznie wykorzystywane w danym pliku. Co ważne, taka technika importowania jest w pełni zgodna ze standardami ES6, właściwie każdy nowoczesny projekt front-endowy na tym bazuje. Przykład praktyczny: jeśli chcesz stworzyć klasowy komponent React, wystarczy napisać import { Component } from 'react', a potem class MyClass extends Component {...}. Jest to nieco bardziej eleganckie niż importowanie całego obiektu React (np. import React from 'react'), zwłaszcza jeśli nie potrzebujesz całej funkcjonalności. Dodatkowo, takie rozwiązanie może wpływać pozytywnie na bundlowanie kodu, bo nie ściągasz do projektu niepotrzebnych fragmentów biblioteki. Swoją drogą, coraz częściej widać, że programiści skupiają się na minimalizowaniu importów i czytelności kodu – właśnie przez wybór takich rozwiązań.

Pytanie 17

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. TypeScript

B. PHP

C. Ruby

D. JavaScript

Odpowiedzi JavaScript, PHP i Ruby są przykładami języków programowania, które są statycznie typowane, co jest niepoprawne. JavaScript jest językiem dynamicznie typowanym, co oznacza, że typy zmiennych są określane w czasie wykonywania, a nie w czasie kompilacji. To podejście, choć elastyczne, może prowadzić do błędów, których nie widać do momentu uruchomienia programu. Na przykład, w JavaScript można przypisać do zmiennej wartość liczbową, a następnie przypisać do niej wartość tekstową, co może prowadzić do nieprzewidzianych problemów w logice aplikacji. PHP także jest językiem dynamicznie typowanym, co oznacza, że nie wymaga określenia typów zmiennych przed ich użyciem. Choć PHP oferuje pewne mechanizmy do wprowadzania typowania, to jego zachowanie jest bardziej bliskie dynamicznemu podejściu niż statycznemu, co może obniżać jakość kodu i prowadzić do trudności w jego utrzymaniu. Ruby, podobnie jak poprzednie języki, również charakteryzuje się dynamicznym typowaniem, co sprawia, że programiści mogą łatwo zmieniać typy zmiennych w trakcie działania programu, ale znowu, takie podejście niesie ze sobą ryzyko błędów, które mogą być trudne do zdiagnozowania. Te przykłady ilustrują, jak dynamiczne typowanie może prowadzić do pomyłek i błędów w programach, dlatego statyczne typowanie, jak w TypeScript, jest często preferowane w projektach o większej skali oraz tam, gdzie wymagane jest wysokie bezpieczeństwo kodu.

Pytanie 18

Która z poniższych technologii służy do tworzenia interfejsu użytkownika zarówno dla aplikacji webowych jak i mobilnych?

A. Vue.js

B. jQuery

C. Angular

D. React Native

Wybór technologii do tworzenia interfejsu użytkownika, które nie są odpowiednie do budowy aplikacji mobilnych, może prowadzić do wielu nieporozumień. Rozważając Angular, warto zauważyć, że jest to framework stworzony do budowy aplikacji webowych, który wprowadza koncepcje związane z programowaniem obiektowym oraz architekturą MVVM. Chociaż Angular może być używany w połączeniu z narzędziami do kompilacji aplikacji mobilnych, takimi jak Ionic, nie jest to jego pierwotne przeznaczenie, co może prowadzić do problemów z wydajnością i użytkowaniem. Vue.js to kolejny framework skoncentrowany na tworzeniu interfejsów webowych, który zyskał popularność dzięki prostocie oraz elastyczności. Jednakże, podobnie jak w przypadku Angulara, nie jest on zaprojektowany z myślą o aplikacjach mobilnych, co ogranicza jego zastosowanie w tej dziedzinie. Z kolei jQuery, będący biblioteką JavaScript, został stworzony z myślą o ułatwieniu manipulacji DOM oraz obsługi zdarzeń w aplikacjach webowych. Choć jQuery było niezwykle popularne w przeszłości, obecnie jego użycie w aplikacjach mobilnych jest rzadkie i niezalecane, ponieważ nowoczesne frameworki takie jak React i React Native oferują znacznie bardziej rozbudowane możliwości. Wybierając odpowiednią technologię, warto kierować się jej przeznaczeniem oraz możliwościami, aby uniknąć nieefektywności oraz problemów w realizacji projektów.

Pytanie 19

W jakiej sytuacji kolekcja typu lista okaże się bardziej wydajna niż tablica?

A. Gdy chcemy uzyskać dostęp do elementów przy pomocy indeksu

B. Gdy liczba elementów w kolekcji jest niezmienna

C. Gdy mamy pewność co do dokładnego rozmiaru kolekcji przed kompilacją

D. Gdy liczba elementów w kolekcji zmienia się dynamicznie

Lista to dynamiczna struktura danych, która pozwala na efektywne dodawanie i usuwanie elementów, zwłaszcza gdy liczba elementów zmienia się w trakcie działania programu. Listy są bardziej elastyczne niż tablice, ponieważ mogą dynamicznie dostosowywać swoją wielkość bez potrzeby alokacji dodatkowej pamięci. W przypadku dynamicznych operacji, takich jak częste wstawianie i usuwanie elementów, listy są znacznie bardziej wydajne niż tablice, które wymagają przesunięcia wszystkich elementów po każdej operacji. Listy świetnie sprawdzają się w implementacji kolejek, stosów oraz w strukturach, które muszą rosnąć i kurczyć się podczas działania aplikacji.

Pytanie 20

Gdzie są przechowywane informacje w sytuacji korzystania z chmury obliczeniowej?

A. Na lokalnym serwerze użytkownika

B. Na dysku twardym użytkownika

C. Na nośnikach optycznych użytkownika

D. Na zdalnych serwerach dostawcy usług

Przechowywanie danych na serwerze lokalnym użytkownika, na dysku twardym lub na dyskach optycznych jest w kontekście chmury obliczeniowej nieodpowiednie i nieefektywne. Serwer lokalny użytkownika, mimo że może przechowywać dane, nie oferuje takich samych korzyści jak zdalne serwery dostawcy usług chmurowych. W przypadku awarii, usunięcia danych lub kradzieży, użytkownik może stracić wszystkie informacje bez możliwości ich odzyskania, co jest minimalizowane w modelu chmurowym dzięki automatycznym kopiom zapasowym i redundancji. Dysk twardy użytkownika ma ograniczoną pojemność i nie jest w stanie zapewnić elastyczności w zarządzaniu dużymi zbiorami danych, co jest kluczowe w dzisiejszym świecie big data. Przechowywanie danych na dyskach optycznych również nie jest praktycznym rozwiązaniem, ponieważ wymaga manualnej obsługi i nie oferuje natychmiastowego dostępu do danych. Ostatecznie, wszystkie te metody przechowywania są ułomne w porównaniu z korzyściami, jakie niesie za sobą korzystanie z zdalnych serwerów dostawcy usług, które są nie tylko bardziej wydajne, ale również zapewniają większe bezpieczeństwo i łatwość dostępu do danych.

Pytanie 21

Który z wymienionych dokumentów jest najczęściej stosowany w zarządzaniu pracą zespołu Scrum?

A. Lista zasobów ludzkich

B. Specyfikacja techniczna

C. Diagram Gantta

D. Product backlog

Product backlog to taki ważny dokument w Scrumie, właściwie to serce całego projektu. Zawiera listę funkcji, które chcemy mieć w produkcie, a wszystko to jest poukładane według tego, co jest najważniejsze. Fajnie, że ten dokument jest żywy – zmienia się w miarę jak rozwija się projekt i dostajemy nowe info od klienta. Dzięki temu zespół może się skupić na tym, co naprawdę ma znaczenie, a to sprawia, że dostarczamy wartość w rytm iteracji. Ta elastyczność backlogu to mega atut, bo pozwala na szybkie reagowanie na zmiany w wymaganiach, a to w dzisiejszym świecie projektowym jest kluczowe.

Pytanie 22

Który z faz cyklu życia projektu wiąże się z identyfikacją wymagań użytkownika?

A. Przeprowadzanie testów

B. Etap planowania

C. Analiza

D. Wdrażanie

Analiza to etap cyklu życia projektu, podczas którego określane są wymagania użytkownika. W tej fazie zespół projektowy przeprowadza badania, konsultacje i warsztaty, aby zrozumieć potrzeby klienta i użytkowników końcowych. Wynikiem analizy jest szczegółowa specyfikacja funkcjonalna i niefunkcjonalna, która stanowi podstawę do projektowania i implementacji. Prawidłowo przeprowadzona analiza minimalizuje ryzyko nieporozumień oraz zapewnia, że finalny produkt będzie odpowiadał na realne potrzeby użytkowników.

Pytanie 23

Co oznacza termin 'polimorfizm' w programowaniu obiektowym?

A. Ustanowienie tylko jednego typu dla klasy

B. Dziedziczenie metod z klasy bazowej

C. Zdolność do przyjmowania wielu form przez obiekt

D. Ograniczenie do jednej formy dla obiektu

Polimorfizm to jedno z fundamentalnych pojęć w programowaniu obiektowym, które pozwala na tworzenie elastycznych i skalowalnych aplikacji. Dzięki polimorfizmowi możemy pisać kod, który operuje na obiektach, nie znając ich dokładnego typu w momencie kompilacji. To bardzo przydatne, gdy mamy do czynienia z hierarchią klas, gdzie różne klasy dziedziczą po jednej bazowej. Praktycznym przykładem może być system, w którym mamy klasę bazową 'Zwierzę' i klasy pochodne, takie jak 'Pies' i 'Kot'. Dzięki polimorfizmowi możemy stworzyć funkcję, która przyjmuje parametr typu 'Zwierzę', a następnie wywołuje metodę, która jest specyficzna dla danej klasy pochodnej. To umożliwia nam pisanie bardziej ogólnego i mniej związanego z konkretnymi typami kodu. Polimorfizm pozwala również na wdrażanie wzorców projektowych, takich jak strategia czy fabryka, które zwiększają modularność i reużywalność kodu. Korzystanie z polimorfizmu jest zgodne z zasadami SOLID, szczególnie zasadą podstawienia Liskov, która mówi, że obiekty klasy bazowej mogą być zastępowane obiektami klasy pochodnej bez wpływu na poprawność działania programu.

Pytanie 24

Wskaż uproszczoną wersję kodu XAML dla elementów w pokazanym oknie dialogowym?

A. Kod 4

B. Kod 3

C. Kod 2

D. Kod 1

Dobrze jest znać podstawowe różnice pomiędzy ListBox, ComboBox, CheckBox, RadioButton oraz Label w XAML. W tym oknie dialogowym widać wyraźnie, że po lewej stronie użytkownik ma możliwość wyboru gatunku zwierzęcia spośród kilku opcji wyświetlonych jednocześnie. Takie zadanie najlepiej spełnia ListBox, bo umożliwia wygodną selekcję z widocznej listy. U góry po prawej jest pole tekstowe do wpisania imienia zwierzaka, więc TextBox jak najbardziej pasuje. Poniżej mamy dwa pola wyboru – „Zaszczepiony?” i „Na diecie?” – to są typowe przypadki na CheckBoxy: można zaznaczyć dowolne lub oba naraz. Kluczowe jest to, że CheckBox pozwala użytkownikowi wybrać dowolną kombinację, a nie tylko jedną opcję jak RadioButton. Z mojego doświadczenia często początkujący mylą ComboBox z ListBoxem, ale tu akurat lista jest zawsze widoczna, co jest typowe dla ListBoxa. Stosowanie CheckBoxów dla takich dwustanowych opcji też jest zgodne z dobrymi praktykami UX i standardami opisu formularzy w XAML. W pracy zawodowej często się to wykorzystuje, bo kod jest czytelny i łatwo go rozszerzać. Właśnie taki zestaw – ListBox, TextBox, CheckBox – jest najbardziej przejrzysty i zgodny z zamysłem projektanta interfejsów. Fajnie jest to zapamiętać, bo ta kombinacja pojawia się w wielu firmowych projektach.

Pytanie 25

Jak określa się proces, w trakcie którego klasa przejmuje właściwości innej klasy w programowaniu obiektowym?

A. Hermetyzacja

B. Polimorfizm

C. Dziedziczenie

D. Abstrakcja

Dziedziczenie to kluczowa cecha programowania obiektowego (OOP), która pozwala jednej klasie (klasie pochodnej) przejmować cechy i zachowania innej klasy (klasy bazowej). Dzięki dziedziczeniu można wielokrotnie wykorzystywać kod, co prowadzi do większej modularności i zmniejszenia redundancji. Dziedziczenie umożliwia rozszerzanie funkcjonalności klas bazowych poprzez dodawanie nowych metod lub modyfikowanie istniejących, bez konieczności ingerencji w oryginalny kod. Przykład w C++: `class Pojazd { ... }; class Samochod : public Pojazd { ... };` – `Samochod` dziedziczy wszystkie publiczne i chronione (protected) elementy klasy `Pojazd`.

Pytanie 26

Użycie typu DECIMAL w SQL wymaga wcześniejszego określenia liczby cyfr przed przecinkiem oraz ilości cyfr za przecinkiem. Jest to zapis:

A. łańcuchowym

B. logicznym

C. stałoprzecinkowy

D. zmiennoprzecinkowy

Typ DECIMAL w SQL to klasyczny przykład tzw. typu zmiennoprzecinkowego, który w praktyce pozwala na ścisłe określenie, ile cyfr ma być przed i po przecinku. To bardzo praktyczne, szczególnie w aplikacjach finansowych czy wszelkich rozliczeniach, gdzie precyzja liczb jest kluczowa. Nigdy nie wiadomo, ile miejsc po przecinku będzie potrzebne w danym przypadku, dlatego podanie tych parametrów już na etapie projektowania bazy danych jest według mnie super ważne. Moim zdaniem to jedna z tych rzeczy, które odróżniają profesjonalny projekt od takiego pisanego na kolanie. Standardy SQL (jak ANSI SQL) jasno określają, że DECIMAL pozwala na przechowywanie liczb dziesiętnych o dokładnie ustalonej liczbie miejsc przed i po przecinku, co różni go mocno od float czy real, które tego nie gwarantują. W praktyce korzystałem z DECIMAL np. w tabeli przechowującej ceny produktów – gdyby tam był float, mogłyby pojawić się drobne różnice, przez które coś by się nie zgadzało na fakturze. To właśnie DECIMAL daje gwarancję, że 0.1 + 0.2 zawsze będzie równe 0.3, w przeciwieństwie do typów zmiennoprzecinkowych binarnych. Warto o tym pamiętać, bo nawet drobny błąd w typie danych potrafi później wygenerować niemałe kłopoty w systemach rozliczeniowych czy bankowych.

Pytanie 27

Co to jest XSS (Cross-Site Scripting)?

A. Framework do tworzenia responsywnych stron internetowych

B. Protokół komunikacyjny używany w aplikacjach internetowych

C. Luka bezpieczeństwa pozwalająca na wstrzyknięcie złośliwego kodu do stron przeglądanych przez innych użytkowników

D. Technika optymalizacji kodu JavaScript do zwiększenia wydajności strony

Cross-Site Scripting (XSS) to luka bezpieczeństwa, która umożliwia atakującym wstrzykiwanie złośliwego kodu JavaScript do stron internetowych, które są następnie przeglądane przez innych użytkowników. W wyniku tego ataku, złośliwy kod może być wykonany w kontekście przeglądarki ofiary, co może prowadzić do kradzieży sesji, danych osobowych, czy też przejęcia kontroli nad kontem użytkownika. Aby zapobiegać XSS, programiści powinni stosować techniki takie jak walidacja i oczyszczanie danych wejściowych, a także korzystanie z nagłówków HTTP, takich jak Content Security Policy (CSP). Przykładem może być sytuacja, gdy aplikacja webowa przyjmuje dane w formularzach bez odpowiedniego sprawdzenia, co pozwala na umieszczenie skryptu, który zyskuje dostęp do cookies użytkownika. Zrozumienie i zabezpieczenie się przed XSS jest kluczowe w kontekście budowania bezpiecznych aplikacji webowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 28

Jakie środki ochrony zbiorowej najlepiej chronią kręgosłup w warunkach pracy biurowej?

A. Korzystanie z regulowanych krzeseł i biurek

B. Regulowanie poziomu oświetlenia w biurze

C. Umieszczanie monitorów na wysokości oczu

D. Ograniczenie hałasu w pomieszczeniu

Używanie regulowanych foteli i biurek to jeden z najlepszych sposobów na zapobieganie problemom z kręgosłupem w pracy biurowej. Ergonomiczne fotele pozwalają na dostosowanie wysokości siedziska, podparcia lędźwiowego oraz kąta nachylenia oparcia, co zapewnia optymalne wsparcie dla kręgosłupa i zmniejsza ryzyko bólu pleców. Regulowane biurka umożliwiają zmianę pozycji pracy – z siedzącej na stojącą – co redukuje obciążenie kręgosłupa i poprawia krążenie krwi. Ergonomia stanowiska pracy to kluczowy element profilaktyki zdrowotnej, który minimalizuje ryzyko dolegliwości związanych z długotrwałą pracą w jednej pozycji.

Pytanie 29

Jakie wartości jest w stanie przechować zmienna o typie logicznym?

A. Dowolną liczbę rzeczywistą

B. Tylko ciąg znaków

C. Jedną z dwóch opcji: true lub false

D. Wartość w reprezentacji binarnej

Zmienna typu logicznego (boolean) może przechowywać jedną z dwóch wartości: 'true' lub 'false'. Są to podstawowe wartości wykorzystywane w operacjach warunkowych i pętlach, które decydują o przepływie sterowania w programach. Wartości logiczne są kluczowe w konstrukcjach takich jak 'if-else', pętlach 'while' oraz w porównaniach. W wielu językach programowania 'true' jest równoznaczne z 1, a 'false' z 0, co pozwala na łatwą integrację z typami całkowitymi. Typ boolean jest niezbędny w programowaniu, umożliwiając implementację decyzji, walidacji danych i automatyzacji procesów.

Pytanie 30

Jaką wartość przyjmie etykieta label po wykonaniu poniższego kodu, gdy zostanie on uruchomiony po naciśnięciu przycisku w aplikacji?

private void Button_click(object sender, routedEventArgs e) {
    int tmp = 0;
    for (int i=0; i<=100; i+=2) {
        tmp += i;
    }
    label.Content = tmp;
}

A. suma liczb z przedziału od 0 do 100

B. suma liczb parzystych z przedziału od 0 do 100

C. liczby parzyste z przedziału od 0 do 100

D. liczby z przedziału od 0 do 100

Wiele osób podczas analizy takich pytań może się zagubić, patrząc tylko pobieżnie na kod. Na przykład, ktoś mógłby pomyśleć, że wynik działania pętli for to po prostu zestaw liczb parzystych z przedziału 0–100, ale to nieprawda – kod nie wyświetla, ani nie zbiera tych liczb do żadnej kolekcji. Zamiast tego każda wartość jest sumowana do jednej zmiennej tmp, co jest dość typowym zabiegiem w programowaniu – chodzi o tzw. akumulację. Kolejna pułapka to założenie, że kod sumuje wszystkie liczby z przedziału 0–100. Gdyby tak było, inkrementacja w pętli powinna wyglądać inaczej (i++ zamiast i+=2) i wtedy rzeczywiście tmp zebrałby całą sekwencję naturalną do 100. Niektórzy mogą jeszcze sądzić, że etykieta label ma przyjąć wartości poszczególnych liczb (czyli np. wyświetlić wszystkie parzyste z zakresu), ale w rzeczywistości przypisujemy jej tylko końcowy wynik sumowania, a nie całą listę. W praktyce takie błędne rozumienie wynika czasem z tego, że nie do końca zwracamy uwagę na składnię pętli oraz na to, co tak naprawdę się dzieje w ciele tej pętli. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczem jest tu zrozumienie, jak działa inkrementacja i jak sumujemy wartości – nie każda pętla oznacza przetwarzanie wszystkich możliwych liczb. Kod ten jest dość czytelny, ale łatwo się pomylić, jeśli pobieżnie spojrzymy na zapis for (int i=0; i<=100; i+=2). Warto więc zawsze przeanalizować dokładnie warunki pętli oraz operacje wykonywane na zmiennych w jej wnętrzu. To, co tu robimy, to klasyczna suma liczb spełniających konkretny warunek – i to jest bardzo częsty motyw w zadaniach programistycznych, także na rozmowach kwalifikacyjnych czy sprawdzianach. Praktyka pokazuje, że precyzja w analizie kodu jest dużo ważniejsza niż szybkie czytanie treści.

Pytanie 31

W klasie pracownik zdefiniowano następujące metody:

pracownik()   { ... }
static void wypisz()   { ... }
int operator== (const pracownik &prac) { ... }
~pracownik()   { ... }

Która z nich jest odpowiednia do dodania elementu diagnostycznego o treści:

cout << "Obiekt został usunięty";

A. ~pracownik

B. pracownik

C. wypisz

D. operator==

Destruktor to specjalna metoda w języku C++ oznaczona tyldą przed nazwą klasy która jest wywoływana automatycznie w momencie usuwania obiektu danego typu z pamięci. Dlatego dodanie elementu diagnostycznego cout<<Obiekt został usunięty; jest najbardziej sensowne w destruktorze ponieważ pozwala na śledzenie momentu w którym obiekt przestaje istnieć. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi ponieważ pomaga w debugowaniu i zarządzaniu zasobami w programie. Warto zauważyć że destruktory są kluczowe w kontekście zarządzania pamięcią szczególnie gdy klasa dynamicznie alokuje zasoby. Wówczas destruktor powinien zawierać kod zwalniający te zasoby aby uniknąć wycieków pamięci. Dodawanie diagnostycznych komunikatów może pomóc programistom w identyfikacji potencjalnych błędów związanych z zarządzaniem cyklem życia obiektów i poprawić ogólną stabilność i czytelność kodu. Praktyka ta jest szczególnie ważna w dużych projektach gdzie ręczne śledzenie wszystkich obiektów byłoby trudne i czasochłonne. Warto stosować taką diagnostykę w połączeniu z nowoczesnymi narzędziami do profilowania i analizy pamięci co zwiększa efektywność procesu programistycznego.

Pytanie 32

Jakie jest podstawowe zadanie firewalla w systemie komputerowym?

A. Szyfrowanie danych przesyłanych w sieci

B. Zarządzanie ruchem sieciowym i blokowanie nieautoryzowanego dostępu

C. Ochrona danych na poziomie aplikacji internetowych

D. Zapobieganie wyciekom informacji na skutek awarii systemu

Firewall to taki strażnik w sieci, który decyduje, co może wejść lub wyjść z naszego systemu. Główną jego rolą jest właśnie zarządzanie ruchem sieciowym – analizuje każde połączenie, każdy pakiet danych i na podstawie ustalonych reguł pozwala albo blokuje ruch. Z mojego doświadczenia wynika, że bez firewalla w firmowej sieci to jak zostawić otwarte drzwi na oścież, serio. To narzędzie nie tylko zatrzymuje nieautoryzowany dostęp z zewnątrz, ale czasem też może blokować ryzykowne próby połączeń wychodzących – na przykład, gdy jakiś wirus próbuje kontaktować się z serwerem złodziei danych. W praktyce najczęściej spotkasz firewalle sprzętowe w routerach firmowych oraz programowe na komputerach i serwerach. Branżowo przyjmuje się, że firewall działa na poziomie sieci (warstwa 3 i 4 modelu OSI), co jest najlepszym miejscem, żeby odsiać niepożądany ruch zanim w ogóle dotrze do cennych serwisów. Ważne jest też, że dobrze skonfigurowany firewall to podstawa każdej strategii bezpieczeństwa, zgodnie z normami ISO/IEC 27001. W sumie, moim zdaniem żaden admin nie wyobraża sobie bez niego sensownej ochrony sieci – to absolutna podstawa.

Pytanie 33

Jakie znaczenie ma deklaracja zmiennej w programowaniu?

A. Przypisanie zmiennej wartości domyślnej

B. Zarezerwowanie miejsca w pamięci dla wyników operacji arytmetycznych

C. Stworzenie nowej wartości w bazie danych

D. Określenie typu oraz nazwy zmiennej w kodzie programu

Deklaracja zmiennej to podstawowy krok w programowaniu, który polega na określeniu typu oraz nazwy zmiennej, zanim zostanie do niej przypisana wartość. W językach takich jak C++, Java, czy C# deklaracja wygląda na przykład tak: `int liczba;`. Określenie typu zmiennej pozwala kompilatorowi lub interpreterowi zarezerwować odpowiednią ilość pamięci oraz kontrolować, jakie operacje mogą być na niej wykonywane. Deklaracja zmiennej zwiększa czytelność kodu, umożliwia wykrywanie błędów na wczesnym etapie kompilacji i jest kluczowa w zarządzaniu zasobami aplikacji.

Pytanie 34

Co to jest CORS (Cross-Origin Resource Sharing)?

A. System zarządzania plikami statycznymi w aplikacjach SPA

B. Mechanizm bezpieczeństwa określający, które domeny mogą uzyskiwać dostęp do zasobów na serwerze

C. Protokół komunikacji między różnymi bazami danych

D. Metoda kompresji danych w aplikacjach webowych

CORS, czyli Cross-Origin Resource Sharing, to mechanizm bezpieczeństwa, który pozwala kontrolować, które domeny mają dostęp do zasobów na serwerze. Jest to niezwykle ważne w kontekście aplikacji webowych, które często korzystają z zasobów z różnych źródeł. Dzięki CORS serwery mogą definiować, które domeny mogą wysyłać żądania HTTP i uzyskiwać odpowiedzi z ich zasobów. Na przykład, jeśli Twoja aplikacja webowa działa na domenie 'example.com', ale potrzebuje danych z API na 'api.example.org', CORS pozwala na skonfigurowanie serwera API, aby zezwalał na te żądania. CORS jest kluczowy dla bezpieczeństwa aplikacji, ponieważ zapobiega atakom typu cross-site scripting (XSS) i innym nieautoryzowanym dostępom. Praktyczne zastosowanie CORS wprowadza nagłówki HTTP, takie jak 'Access-Control-Allow-Origin', które informują przeglądarki, jakie domeny mają prawo do interakcji z danym zasobem. Korzystanie z CORS jest uznawane za dobrą praktykę w budowaniu bezpiecznych aplikacji webowych, co podkreśla znaczenie jego implementacji.

Pytanie 35

Zasada programowania obiektowego, która polega na ukrywaniu elementów klasy tak, aby były one dostępne wyłącznie dla metod tej klasy lub funkcji zaprzyjaźnionych, to

A. polimorfizm

B. wyjątki

C. hermetyzacja

D. dziedziczenie

W programowaniu obiektowym często pojawiają się takie pojęcia jak wyjątki, polimorfizm czy dziedziczenie, ale żadne z nich nie opisuje procesu ukrywania danych wewnątrz klasy. Wyjątki to mechanizm obsługi błędów, który pozwala na reagowanie na nieprzewidziane sytuacje w trakcie działania programu, ale nie ma on nic wspólnego z kontrolą dostępu do danych czy zabezpieczaniem pól klasy. Polimorfizm z kolei polega na tym, że obiekty różnych klas mogą być traktowane jako obiekty wspólnej klasy bazowej – tu chodzi o możliwość wywoływania metod w taki sam sposób na różnych typach, co ułatwia projektowanie elastycznego kodu, ale nie dotyka kwestii ukrywania szczegółów przed użytkownikiem klasy. Dziedziczenie umożliwia tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących, co pozwala na przejmowanie właściwości i metod, ale samo w sobie nie ogranicza dostępu do danych – wręcz przeciwnie, nieumiejętne użycie dziedziczenia może prowadzić do nadmiernego ujawnienia szczegółów implementacji. Typowym błędem myślowym jest mylenie hermetyzacji z samą ochroną przed błędami (czyli wyjątkami) lub utożsamianie jej z mechanizmami dziedziczenia – tymczasem hermetyzacja to przede wszystkim kontrola dostępu i świadome ograniczanie widoczności danych oraz metod. W codziennej praktyce programistycznej hermetyzacja jest kluczowa dla bezpieczeństwa, utrzymania i rozwoju oprogramowania, dlatego warto rozróżniać te koncepcje i wiedzieć, do czego służy każda z nich.

Pytanie 36

Jaką wartość zwróci poniższa funkcja dla argumentu n = 5?

function silnia(n) {
  if (n <= 1) return 1;
  return n * silnia(n - 1);
}

A. 5

B. 24

C. 120

D. 60

Podczas analizy funkcji silnia(n) dla wartości n = 5, wiele osób może błędnie wnioskować o jej wyniku. Często zdarza się, że ludzie próbując obliczyć silnię, mylą się w kolejności mnożenia lub nie uwzględniają właściwego przeliczenia. Na przykład, odpowiedź 24 mogłaby wynikać z obliczenia silnia(4) zamiast silnia(5). To błędne myślenie opiera się na zrozumieniu, że silnia n to suma wszystkich poprzednich silni, co jest nieprawdziwe. Silnia to operacja mnożenia, nie sumowania, co jest kluczowe do poprawnego zrozumienia tej funkcji. Ponadto, odpowiedzi 60 i 5 również wynikają z niedokładności w obliczeniach lub mylnego zrozumienia, co oznacza silnia. Na przykład, 60 mogłoby powstać z błędnego pomnożenia, jak 5 * 12, a 5 wydaje się być po prostu nieprawidłowym zrozumieniem, że silnia(n) zwraca n samo w sobie. Dlatego ważne jest, aby pamiętać, że silnia to produkt wszystkich liczb naturalnych od 1 do n, a nie pojedyncza liczba. Dobrze jest również przetestować naszą wiedzę poprzez praktyczne przykłady i weryfikację z działającym kodem, co pozwala na uniknięcie tych typowych pułapek myślowych i lepsze zrozumienie zasadności obliczeń matematycznych w programowaniu.

Pytanie 37

Programista umieścił poniższą linię kodu w pliku HTML, aby

<script src="jquery-3.5.1.min.js"></script>

A. zadeklarować własną funkcję JavaScript o nazwie min.js

B. wstawić kod JavaScript pomiędzy znacznikami <script></script>

C. pobrać z Internetu w momencie otwierania strony i użyć biblioteki jQuery

D. skorzystać z funkcji biblioteki jQuery, która była wcześniej pobrana i zapisana lokalnie

W kontekście załączonego kodu HTML należy zauważyć, że jego celem jest przede wszystkim załadowanie lokalnej kopii zewnętrznej biblioteki JavaScript, w tym przypadku jQuery. Koncepcja umieszczania kodu JavaScript pomiędzy znacznikami script dotyczy innego sposobu osadzania kodu, gdzie kod JavaScript jest bezpośrednio wpisywany pomiędzy te znaczniki, a nie poprzez atrybut src. Taki sposób jest często używany dla krótkich skryptów lub gdy nie korzystamy z zewnętrznych bibliotek. Pobieranie z Internetu w momencie odsłony strony i zastosowanie biblioteki jQuery wymagałoby wskazania zewnętrznego adresu URL w atrybucie src, co nie ma miejsca w przypadku lokalnie zapisanych plików. Wskazywanie na adres URL pozwala na dynamiczne ładowanie bibliotek z zewnętrznych serwerów, co jest powszechną praktyką dla bibliotek o szerokim zastosowaniu, takich jak jQuery, jednak w tym pytaniu mowa jest o pliku lokalnym. Deklarowanie własnej funkcji JavaScript o nazwie min.js jest nieporozumieniem. min.js zwykle wskazuje na zminifikowaną wersję skryptu, co oznacza zoptymalizowaną pod kątem rozmiaru wersję biblioteki, a nie nazwę funkcji. Rodzi to błędne przekonanie co do znaczenia struktury nazw w kontekście plików JavaScript i ich stosowania. Ważne jest, aby rozróżniać lokalne i zdalne metody załadowania zasobów i zrozumieć kiedy i dlaczego każda z nich jest stosowana w praktyce projektowej.

Pytanie 38

Jaką właściwość ma sieć synchroniczna?

A. Przekazywanie danych zachodzi w sposób niesystematyczny

B. Gwarantuje większą elastyczność w przesyłaniu danych

C. Transmisja danych odbywa się w wyznaczonych interwałach czasowych

D. Nie jest konieczna synchronizacja zegarów

Przesyłanie danych w sieciach synchronicznych nigdy nie odbywa się w sposób nieciągły, ponieważ kluczowym elementem ich działania jest stała synchronizacja. W sieciach synchronicznych każda jednostka czasowa ma przypisaną konkretną rolę i czas na przesyłanie danych, co wyklucza możliwość nieciągłości w transmisji. Ponadto, sieci synchroniczne wymagają synchronizacji zegarów, co jest przeciwieństwem twierdzenia, że nie jest to konieczne. Synchronizacja zegarów jest niezbędna, aby wszystkie urządzenia działały w harmonii, co pozwala na uniknięcie kolizji danych i zapewnia ich integralność. Ostatnim błędnym założeniem jest stwierdzenie, że sieć synchroniczna zapewnia większą elastyczność w przesyłaniu danych. W rzeczywistości, sztywność harmonogramu transmisji w sieciach synchronicznych ogranicza elastyczność, ponieważ każde urządzenie ma przypisany określony czas na przesyłanie danych, co może być niewystarczające w przypadku nagłych wzrostów zapotrzebowania na przepustowość. W tym kontekście sieci asynchroniczne są znacznie bardziej elastyczne, ponieważ umożliwiają przesyłanie danych w dowolnym czasie, w zależności od aktualnych potrzeb.

Pytanie 39

W jakiej topologii sieciowe wszystkie urządzenia są bezpośrednio powiązane z każdym innym?

A. Topologia magistrali

B. Topologia siatki

C. Topologia gwiazdy

D. Topologia pierścienia

Topologia siatki to jedna z najbardziej wydajnych i wszechstronnych struktur sieciowych, w której każde urządzenie (węzeł) jest połączone bezpośrednio z każdym innym węzłem. Tego typu topologia zapewnia wysoką dostępność i odporność na awarie, ponieważ awaria jednego połączenia nie wpływa na komunikację pozostałych węzłów. W praktyce ma to zastosowanie w dużych, zaawansowanych sieciach komputerowych, takich jak sieci miejskie (MAN) czy sieci szerokopasmowe. Istnieją dwie główne formy topologii siatki: siatka pełna, gdzie każde urządzenie ma bezpośrednie połączenia z wszystkimi innymi, oraz siatka częściowa, gdzie nie wszystkie węzły są ze sobą bezpośrednio połączone, ale komunikacja jest możliwa przez inne węzły. Topologia siatki, z uwagi na swoje zalety, jest często wykorzystywana w standardach sieciowych, takich jak Ethernet, oraz w systemach rozproszonych, gdzie kluczowe są niezawodność i efektywność przesyłania danych. Dodatkowo, w kontekście Internetu rzeczy (IoT), topologia siatki umożliwia efektywne zarządzanie dużą liczbą urządzeń, co jest kluczowe w inteligentnych miastach i automatyzacji domowej.

Pytanie 40

Jakie kroki należy podjąć, aby skutecznie zabezpieczyć dane na komputerze?

A. Systematycznie aktualizować oprogramowanie i wykonywać kopie zapasowe

B. Przechowywać dane na niezabezpieczonych nośnikach przenośnych

C. Nie używać kopii zapasowych

D. Dzielić się hasłami do plików z współpracownikami

Regularne aktualizowanie oprogramowania oraz tworzenie kopii zapasowych to kluczowe działania zapewniające bezpieczeństwo danych na komputerze. Aktualizacje łatają luki w zabezpieczeniach i eliminują błędy, które mogą zostać wykorzystane przez hakerów. Kopie zapasowe chronią dane przed utratą spowodowaną awarią sprzętu, atakiem ransomware lub przypadkowym usunięciem. Najlepszą praktyką jest przechowywanie kopii zapasowych w różnych miejscach – lokalnie i w chmurze – co dodatkowo zwiększa poziom zabezpieczenia przed nieprzewidzianymi sytuacjami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej