Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 21 listopada 2025 22:43
Data zakończenia: 21 listopada 2025 23:15

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby skuteczniej komunikować się z pacjentem cierpiącym na afazję, terapeuta powinien

A. korygować w czasie wypowiedzi źle dobrane oraz niepoprawne gramatycznie słowa

B. wypowiadać się w imieniu pacjenta i kończyć zdania, które on zaczął

C. nie przyspieszać go, zwracać uwagę na jego mimikę, gesty oraz wskazywane obiekty

D. podpowiadać wyrazy podczas, gdy rozważa ich wybór

Zalecenie, aby nie ponaglać osoby z afazją oraz zwracać uwagę na mimikę, gesty i wskazywane przedmioty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii mowy. Afazja, będąca zaburzeniem komunikacyjnym, często prowadzi do frustracji i poczucia bezsilności u pacjentów. Terapeuta powinien stworzyć atmosferę wsparcia, która umożliwia pacjentowi swobodne wyrażanie myśli bez dodatkowego stresu związanego z czasem. Użycie mimiki i gestów jako narzędzi komunikacji jest nie tylko efektywne, ale również sprzyja aktywizacji innych obszarów mózgu odpowiedzialnych za mówienie. Na przykład, wskazywanie na przedmioty może pomóc pacjentowi w przypomnieniu sobie odpowiednich słów. Badania pokazują, że wspierające podejście terapeutyczne, które obejmuje cierpliwość i zrozumienie, prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych i większej satysfakcji pacjenta.

Pytanie 2

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

B. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

C. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

D. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

Urządzenie do obsługi komputera z pomocą ruchu gałek ocznych jest idealnym rozwiązaniem dla osób z tetraplegią, które mają ograniczoną sprawność ruchową, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Tego typu technologie umożliwiają użytkownikowi kontrolę komputera jedynie za pomocą mrugnięć lub ruchów gałek ocznych, co jest kluczowe w sytuacji, gdy tradycyjne metody, takie jak klawiatura czy myszka, są niemożliwe do zastosowania. Przykładem takiego urządzenia może być system Eye-Tracking, który nie tylko pozwala na nawigację po interfejsie, ale także umożliwia pisanie i komunikację w czasie rzeczywistym. W praktyce, osoby korzystające z technologii śledzenia ruchu oczu mogą łatwo przeglądać internet, uczestniczyć w wideokonferencjach czy korzystać z mediów społecznościowych, co znacząco poprawia jakość ich życia oraz umożliwia zachowanie kontaktu z otoczeniem. Ponadto, standardy takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) podkreślają znaczenie dostosowywania aplikacji i stron internetowych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co czyni rozwiązania oparte na śledzeniu wzroku nie tylko funkcjonalnymi, ale również zgodnymi z aktualnymi normami dostępu.

Pytanie 3

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

B. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

C. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

D. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 4

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. społecznym

B. kulturowym

C. wewnętrznym

D. zewnętrznym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 5

Jakie ograniczenie wystąpi u osoby z afazją czuciową?

A. z rozumieniem mowy

B. z postrzeganiem słuchowym

C. z produkcją dźwięków

D. z postrzeganiem wzrokowym

Afazja czuciowa, znana również jako afazja wernickego, charakteryzuje się trudnościami w rozumieniu mowy, mimo że pacjenci często potrafią płynnie mówić i artykułować dźwięki. Osoba z afazją czuciową może nie być w stanie zrozumieć słów lub zdań, nawet jeśli ich wypowiedzi są gramatycznie poprawne. Przykładem może być sytuacja, gdy pacjent nie rozumie prostych poleceń, takich jak „podaj mi książkę”, co może prowadzić do frustracji zarówno dla niego, jak i dla osób wokół. W terapii mowy zaleca się stosowanie różnych technik, takich jak terapia językowa skoncentrowana na kontekście, w której pacjenci uczą się rozumienia mowy poprzez łączenie słów z odpowiednimi sytuacjami lub przedmiotami. Badania wskazują, że efektywne strategie terapeutyczne mogą znacząco poprawić zdolności komunikacyjne osób z afazją czuciową, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, kładąc nacisk na indywidualne podejście do pacjenta i jego unikalnych potrzeb.

Pytanie 6

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

B. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

C. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

D. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

Poprawna odpowiedź odnosi się do kluczowych objawów autyzmu, które są definiowane przez kryteria diagnostyczne zawarte w DSM-5 oraz ICD-10. Zaburzenia w sferze interakcji społecznych obejmują trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, co może przejawiać się brakiem zainteresowania interakcjami społecznymi, trudnościami w odczytywaniu emocji oraz brakiem empatii. Problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną mogą manifestować się w ograniczonej zdolności do wyrażania myśli oraz emocji, co utrudnia codzienne funkcjonowanie i relacje z otoczeniem. Powtarzalne wzorce zachowań, takie jak rytualne ruchy czy sztywność w nawykach, mogą wpływać na zdolność do adaptacji w zmieniających się sytuacjach. W praktyce, zrozumienie tych problemów jest kluczowe dla osób pracujących z uczestnikami zajęć w domach samopomocy, ponieważ umożliwia to dostosowanie metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami podejścia zindywidualizowanego w terapii autyzmu. Przykładem może być zastosowanie terapii behawioralnej, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych poprzez konkretne techniki, takie jak modelowanie zachowań czy wzmocnienie pozytywne.

Pytanie 7

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. mieszkaniowy

B. budżetowy

C. asertywności

D. higieniczny

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 8

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. naganę.

B. informację zwrotną.

C. komentarz.

D. aktywne słuchanie.

Terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem pracy z podopiecznymi w kontekście terapii zajęciowej. Informacja zwrotna polega na dostarczeniu konkretnych, zrozumiałych i konstruktywnych uwag dotyczących zachowania, co pozwala na zwiększenie świadomości podopiecznych o ich działaniach oraz wpływie tych działań na innych. W tym przypadku terapeuta jasno wyraził swoje zaniepokojenie sytuacją, pokazując, że zaglądanie do plecaka koleżanki narusza jej prywatność. Tego typu podejście nie tylko promuje szacunek do osobistych rzeczy innych osób, ale także wspiera budowanie atmosfery bezpieczeństwa i empatii w grupie. W praktyce informacja zwrotna może przyjmować różne formy, takie jak bezpośrednia rozmowa, wykorzystanie technik takich jak „ja” komunikaty, które skupiają się na odczuciach i obserwacjach terapeuty, co sprzyja lepszemu zrozumieniu sytuacji przez podopiecznego. Dobre praktyki w tym zakresie rekomendują, aby feedback był nie tylko krytyczny, ale także wspierający, co ułatwia rozwój osobisty i społeczny.

Pytanie 9

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

B. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

C. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

D. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 10

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

B. niewidomych od narodzin

C. ze schorzeniami reumatycznymi

D. z achromatopsją

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 11

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. współpracy

B. udziału

C. samoświadomości

D. indywidualizacji

Indywidualizacja w planowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną jest kluczowym elementem skutecznej terapii i wsparcia. Zasada ta polega na dostosowywaniu programów i aktywności do indywidualnych potrzeb, możliwości oraz ograniczeń każdego uczestnika. Przykładem zastosowania indywidualizacji może być przygotowanie różnych wariantów ćwiczeń fizycznych, które uwzględniają poziom sprawności ruchowej uczestników. Terapeuta może na przykład oferować różne formy aktywności – od prostych zadań, takich jak ćwiczenia oddechowe, po bardziej złożone zajęcia, jak grupowe gry zespołowe. Dzięki indywidualizacji, każdy podopieczny ma szansę rozwijać swoje umiejętności w komfortowym dla siebie tempie, co zwiększa motywację i uczestnictwo w zajęciach. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, indywidualizacja jest niezbędna dla osiągnięcia pozytywnych efektów terapeutycznych, ponieważ pozwala na uwzględnienie zróżnicowanych potrzeb oraz umożliwia lepsze dostosowanie interwencji do konkretnej grupy odbiorców.

Pytanie 12

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. historii leczenia psychiatrycznego

B. współpracy z pracownikiem socjalnym

C. współpracy z rodziną uczestnika

D. osiągniętego wykształcenia

W odpowiedzi na pytanie dotyczące dokumentacji uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, prawidłowym wyborem jest współpraca z rodziną uczestnika. Ta kwestia jest kluczowa, ponieważ rodzina odgrywa istotną rolę w procesie terapii i rehabilitacji. Współpraca z rodziną umożliwia lepsze zrozumienie potrzeb uczestnika, jego historii oraz specyfiki problemów, z którymi się zmaga. Praktyczne zastosowanie tego podejścia można dostrzec w organizowaniu spotkań między terapeutami a członkami rodziny, co sprzyja wymianie informacji i budowaniu wsparcia emocjonalnego. W dobrych praktykach branżowych, takich jak te określone przez Polskie Towarzystwo Terapii Zajęciowej, kładzie się duży nacisk na uwzględnienie perspektywy rodziny w planowaniu i przeprowadzaniu terapii. Dzięki temu można stworzyć spersonalizowane programy wsparcia, które odpowiadają na konkretne potrzeby uczestników. Dodatkowo, dokumentacja powinna uwzględniać informacje o sposobach angażowania rodziny w proces terapeutyczny, co ma na celu zwiększenie efektywności wsparcia oraz poprawę jakości życia uczestników.

Pytanie 13

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. euforii

B. cyklotymii

C. dystymii

D. dysforii

Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.

Pytanie 14

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. klejenia pistoletem na gorąco

B. malowania na podobraziu

C. modelowania w masie solnej

D. zwijania włóczki w kłębek

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 15

Terapeuta, który z opanowaniem przyjmuje krytykę, zgadza się z faktami w niej zawartymi oraz możliwymi skutkami swojego działania, słucha uważnie i nie interpretuje słów krytykującego, stosuje technikę asertywnego podejścia, nazywaną jako

A. zdarta płyta

B. jestem słoniem

C. jujitsu

D. otwarte drzwi

Wybór nieprawidłowych odpowiedzi odzwierciedla pewne błędne przekonania dotyczące metod asertywnego zachowania. "Zdarta płyta" to technika, która polega na ponawianiu swojego stanowiska w sytuacjach konfliktowych, co może prowadzić do frustracji zarówno u nadawcy, jak i odbiorcy komunikatu. Praktyka ta może być skuteczna w sytuacjach, gdy chcemy wyrazić swoje zdanie, jednak nie uwzględnia aspektu aktywnego słuchania oraz otwartości na krytykę, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Z kolei technika "jujitsu" odnosi się do manipulowania krytyki, co może skutkować zniekształceniem rzeczywistej komunikacji oraz podważeniem zaufania w relacji terapeutycznej. Kolejna koncepcja, "jestem słoniem", sugeruje postawę defensywną, w której terapeuta unika konfrontacji z krytyką, co prowadzi do frustracji i braku rozwoju. Prawidłowe podejście do krytyki w terapii wymaga akceptacji i elastyczności, co jest właśnie cechą techniki "otwarte drzwi". Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do nieproduktywnych interakcji oraz utrudniać efektywną współpracę z klientem.

Pytanie 16

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

B. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

C. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

D. jest niezdolna do samodzielnego życia

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 17

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. spostrzegania

B. myślenia

C. uwagi

D. pamięci

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 18

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Telewizor, komputer, projektor

B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

C. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

D. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 19

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca domu pomocy społecznej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

D. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

Wybór mieszkańca domu pomocy społecznej jako osoby, dla której zespół terapeutyczno-opiekuńczy opracowuje indywidualny plan wsparcia, jest uzasadniony specyfiką funkcjonowania domów pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej, domy te są instytucjami, które oferują całodobową opiekę i wsparcie dla osób, które z powodu wieku, niepełnosprawności lub innych przyczyn nie mogą samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Tworzenie indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w zapewnieniu dostosowanej opieki, która odpowiada na konkretne potrzeby mieszkańca. W praktyce, plan taki uwzględnia zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne, emocjonalne oraz edukacyjne, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. Przykładowo, w ramach takiego planu może być przewidziana terapia zajęciowa, wsparcie psychologiczne, a także organizacja zajęć aktywizujących, które pomagają w integracji społecznej i redukcji izolacji. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy, uwzględniając stan zdrowia i gotowość mieszkańca do współpracy, dostosowuje formy wsparcia, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze opieki i wsparcia społecznego.

Pytanie 20

Która z wymienionych metod graficznych jest niewskazana dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niską precyzją w motoryce małej?

A. Dekalkomania

B. Druk strukturalny

C. Monotypia

D. Linoryt

Linoryt jest techniką graficzną, która wymaga precyzyjnej kontroli nad narzędziem, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w zakresie motoryki małej. Proces linorytu polega na rzeźbieniu w miękkiej gumie lub linoleum, co wymaga użycia narzędzi o ostrych krawędziach, które muszą być prowadzone z dużą dokładnością, aby uzyskać pożądany efekt graficzny. Dla podopiecznych z ograniczeniami, inne techniki, takie jak monotypia czy dekalkomania, mogą okazać się znacznie bardziej dostępne, ponieważ pozwalają na większą swobodę ruchów i nie wymagają tak intensywnej kontroli nad narzędziem. W kontekście terapii zajęciowej, zastosowanie technik, które nie obciążają fizycznie uczestników, jest kluczowe dla ich efektywnego zaangażowania i satysfakcji z procesu twórczego. Dlatego wybór odpowiednich technik artystycznych powinien uwzględniać indywidualne możliwości i ograniczenia uczestnika, co jest zgodne z zasadami dostosowanego nauczania i terapeutycznego podejścia do sztuki.

Pytanie 21

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

B. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

C. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

D. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 22

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. prognostyczna

B. genetyczna

C. identyfikacyjna

D. funkcjonalna

Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 23

Który z poniższych materiałów terapeuta zajęciowy powinien wybrać, aby rozwijać motorykę małą u dzieci w wieku przedszkolnym?

A. Papier do rysowania

B. Kredki świecowe

C. Plastelina

D. Farby plakatowe

Choć kredki świecowe mogą wydawać się dobrym narzędziem do rozwijania motoryki małej, ich zastosowanie jest bardziej ograniczone w porównaniu z plasteliną. Kredki pomagają w rozwijaniu umiejętności chwytu, ale nie wymagają tak intensywnej manipulacji jak plastelina. Dzieci podczas rysowania nie angażują wszystkich mięśni dłoni w takim stopniu, co ogranicza potencjał rozwojowy w zakresie motoryki małej. Farby plakatowe z kolei są bardziej związane z rozwojem kreatywności niż z motoryką małą. Malowanie wymaga umiejętności operowania pędzlem, co jest cenne, ale nie angażuje intensywnie mięśni dłoni i palców na poziomie potrzebnym do rozwijania motoryki małej. Papier do rysowania sam w sobie nie rozwija motoryki małej, a jedynie stanowi powierzchnię do rysowania lub malowania. Typowym błędem myślowym jest traktowanie kredki i papieru jako głównych narzędzi do rozwijania motoryki małej, podczas gdy w rzeczywistości wymagają one mniej złożonych ruchów niż na przykład praca z plasteliną. Dlatego do rozwijania motoryki małej zaleca się stosowanie materiałów, które wymagają intensywnego manipulowania i angażowania różnych mięśni dłoni.

Pytanie 24

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. asertywnego zachowania

B. motywacji o charakterze wewnętrznym

C. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej

D. aktywnego słuchania

Aktywne słuchanie to kluczowa umiejętność w terapii, polegająca na pełnym zaangażowaniu w rozmowę z podopiecznym. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest jednym z najważniejszych elementów aktywnego słuchania, ponieważ sygnalizuje, że terapeuta jest zainteresowany i skoncentrowany na rozmówcy. Klaryfikacja, czyli proces dopytywania się o szczegóły i wyjaśniania wątpliwości, pozwala na lepsze zrozumienie emocji i myśli podopiecznego. W praktyce, terapeuta może na przykład powtórzyć lub sparafrazować to, co powiedział podopieczny, aby upewnić się, że obie strony mają tę samą perspektywę. Takie zachowanie wspiera budowanie zaufania oraz otwartej komunikacji, co jest fundamentalne w efektywnej terapii. Standardy etyczne w psychoterapii, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), podkreślają znaczenie aktywnego słuchania jako kluczowego elementu skutecznej praktyki terapeutycznej. Poprzez aktywne słuchanie terapeuta nie tylko odkrywa głębsze potrzeby klienta, ale również wspiera jego proces samopoznania i refleksji.

Pytanie 25

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. metaloplastycznej

B. stolarskiej

C. ceramicznej

D. wikliniarskiej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 26

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. szacunku i uznania

B. poznawcze i estetyczne

C. fizjologiczne i bezpieczeństwa

D. przynależności i miłości

Wiesz co? Wybrałeś odpowiedź "poznawcze i estetyczne", co jest jak najbardziej trafne. Osoba opisana w pytaniu rzeczywiście ma sporo zainteresowań związanych z różnymi wykładami edukacyjnymi i spotkaniami z ciekawymi ludźmi. To jest fajny sygnał, że stara się zaspokoić swoje potrzeby poznawcze według Maslowa. Potrzeby te obejmują chęć poszerzania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy, co jest super ważne, zwłaszcza dla starszych osób lub tych, które są w domach pomocy społecznej, gdzie dostęp do edukacji bywa ograniczony. W dodatku, to, że pyta o wycieczki i wydarzenia kulturalne, pokazuje, że nie tylko chce zdobywać wiedzę, ale również czerpać radość z życia w ogóle. Moim zdaniem, organizowanie takich aktywności nie tylko pozwala im się rozwijać, ale też poprawia ich samopoczucie. Dlatego takie inicjatywy są naprawdę cenne – powinny być wewnętrzną częścią ich życia, a nie tylko czymś okazjonalnym.

Pytanie 27

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

B. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

C. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

D. grupowe muzykowanie okolicznościowe

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 28

Aby zachęcić uczestnika do aktywnego działania oraz twórczości w czasie zajęć muzykoterapeutycznych i zredukować jego lęk związany z wystąpieniami publicznymi, terapeuta powinien

A. podkreślić uznanie i pochwałę grupy jako długoterminowy cel do osiągnięcia

B. za każdym razem doceniać przejawy jego aktywności podczas zajęć

C. wskazywać na błędy, aby uniknąć ich w przyszłości

D. uzgodnić rodzaj nagrody materialnej z uczestnikiem i jego opiekunem

Pochwała aktywności uczestnika w trakcie zajęć muzykoterapeutycznych jest kluczowym elementem budowania pewności siebie i motywacji do dalszego zaangażowania. Regularne uznawanie postępów, nawet tych drobnych, sprzyja wzrostowi poczucia własnej wartości i redukcji lęku przed wystąpieniami publicznymi. W praktyce terapeutycznej, elementy pozytywnej afirmacji mogą obejmować werbalne uznanie, akcentowanie wysiłku oraz zachęcanie do eksploracji różnych form wyrazu artystycznego. Zgodnie z teorią uczenia się społecznego Alberta Bandury, pozytywne wzmocnienie prowadzi do powtarzania zachowań, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii. W muzykoterapii, terapeuta może wprowadzać system pochwał, który obejmuje zarówno słowne uznanie, jak i elementy grupowej interakcji, co wpływa na budowanie zespołowej atmosfery wsparcia. Przykłady zastosowania obejmują organizowanie sesji, w których uczestnicy mogą dzielić się swoimi doświadczeniami oraz osiągnięciami, co dodatkowo wzmacnia pozytywne relacje w grupie. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie muzykoterapii, gdzie kluczowe znaczenie ma stworzenie bezpiecznej przestrzeni do twórczej ekspresji.

Pytanie 29

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 30

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. kodowaniem

B. sprzężeniem zwrotnym

C. dekodowaniem

D. szumem komunikacyjnym

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 31

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 8 godzin

B. 5 godzin

C. 6 godzin

D. 7 godzin

Wybór 5, 7 lub 8 godzin jako minimalnych wymagań dotyczących czasu trwania zajęć jest błędny, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej regulacji określonej w przepisach dotyczących środowiskowych domów samopomocy. Ustanowienie 5 godzin jako minimum może prowadzić do niedostatecznego wsparcia uczestników, co jest sprzeczne z celem tych placówek, które powinny oferować intensywne i systematyczne wsparcie. Z kolei wybór 7 lub 8 godzin mógłby sugerować, że wymagania są bardziej rygorystyczne, co w praktyce może być trudne do zrealizowania, zwłaszcza w kontekście zarządzania personelem oraz ich obciążeniem. W praktyce, zbyt długie godziny zajęć mogą prowadzić do wypalenia zawodowego pracowników, co negatywnie wpływa na jakość wsparcia. Dlatego kluczowe jest, aby organizacje dostosowały się do wytycznych 6-godzinnych, które umożliwiają równowagę pomiędzy intensywnością zajęć a możliwościami systemu wsparcia. Warto również zauważyć, że niektóre placówki mogą mieć tendencję do wprowadzania bardziej elastycznych rozwiązań, co w przypadku 5 godzin może być zrozumiałe, jednak nie powinno to odbywać się kosztem jakości usług.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy współpracuje z grupą osób starszych, które mają schorzenia kardiologiczne. Które z poniższych aktywności ruchowych będą odpowiednie dla tej grupy?

A. Biegi przełajowe

B. Jogging

C. Nordic walking

D. Fitness

Nordic walking, jako forma aktywności fizycznej, jest szczególnie korzystny dla osób starszych, zwłaszcza tych z problemami kardiologicznymi. To ćwiczenie angażuje grupy mięśniowe w całym ciele, co sprzyja poprawie wydolności sercowo-naczyniowej, a jednocześnie minimalizuje ryzyko urazów. Przy użyciu specjalnych kijków, uczestnicy mają możliwość lepszego wsparcia swojego ciała, co z kolei redukuje obciążenie stawów. Nordic walking promuje również postawę ciała oraz koordynację, co jest istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z równowagą. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna, taka jak nordic walking, powinna być integralną częścią zdrowego stylu życia seniorów. Przykładem zastosowania tej formy aktywności są grupowe zajęcia prowadzone przez terapeutów zajęciowych, które mogą odbywać się w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale również poprawia samopoczucie psychiczne uczestników przez kontakt z naturą i interakcje społeczne.

Pytanie 33

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. psychoterapię

B. trening umiejętności higienicznych

C. trening umiejętności technicznych

D. socjoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 34

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

B. z ustalonego planu działań

C. z opracowanych programów zajęć

D. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

Ustalanie celów terapeutycznych nie może być traktowane jako proces niezależny od diagnozy funkcjonalnej. Oparcie celów na ustalonym harmonogramie działań może prowadzić do sztywnych i nieefektywnych strategii terapii, które nie uwzględniają indywidualnych potrzeb pacjenta. Harmonogram działań to jedynie plan czasowy, który nie odzwierciedla rzeczywistych trudności i możliwości pacjenta. Ponadto, opracowane scenariusze zajęć mogą być użyteczne, ale nie powinny być podstawą do definiowania celów, gdyż scenariusze te mogą nie odpowiadać realnym potrzebom terapeutycznym. W kontekście terapii zajęciowej, dobieranie metod i technik również jest ważne, ale ich zastosowanie powinno być podporządkowane wcześniej zdefiniowanym celom, które wynikają z analizy funkcjonalnej pacjenta. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to założenie, że sztywne ramy czasowe czy schematy zajęć są wystarczające do osiągnięcia postępów. W rzeczywistości, skuteczna terapia wymaga elastyczności i umiejętności dostosowania działań do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest kluczowe dla efektywności i jakości świadczonej pomocy.

Pytanie 35

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. etapu rozwoju.

B. typy niepełnosprawności.

C. przyczyny problemu.

D. potencjalnego rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 36

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym jest przekonany, że inni wpływają na niego za pomocą Internetu. U niego występują zaburzenia

A. uwagi

B. myślenia

C. spostrzegania

D. pamięci

Pacjent, który jest przekonany, że inni oddziałują na niego za pomocą Internetu, wykazuje zaburzenia myślenia, które są kluczowym elementem w diagnostyce zaburzeń psychicznych. W przypadku tego pacjenta można zauważyć objawy, które mieszczą się w zakresie myślenia paranoidalnego, charakterystycznego dla niektórych schorzeń psychicznych, takich jak schizofrenia. Myślenie to jest zniekształcone, co prowadzi do fałszywych przekonań o prześladowaniach lub manipulacji przez inne osoby. W praktyce klinicznej, rozpoznanie zaburzeń myślenia jest istotne, ponieważ na ich podstawie można opracować odpowiedni plan terapeutyczny. W terapii pacjentów z tego typu zaburzeniami stosuje się różne metody, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga w identyfikacji i modyfikacji negatywnych wzorców myślenia. Zrozumienie i adresowanie tych zaburzeń jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów oraz ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 37

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z niepełnosprawnością ruchową

B. z chorobą Parkinsona

C. z niepełnosprawnością sensoryczną

D. z afazją

Odpowiedź 'z afazją' jest poprawna, ponieważ afazja jest zaburzeniem językowym, które wpływa na zdolność pacjenta do komunikacji. Osoby z afazją mogą mieć trudności z mówieniem, rozumieniem, a także z pisanym językiem. Albumy z obrazkami oraz wskazywanie na konkretne słowa ułatwiają pacjentom wyrażanie myśli i uczuć, co jest kluczowe w terapii logopedycznej. Na przykład, korzystając z albumu, pacjent może wskazać obrazek przedstawiający przedmiot lub sytuację, co ułatwia komunikację i zmniejsza frustrację wynikającą z trudności językowych. Dobrymi praktykami w pracy z osobami z afazją są terapie oparte na komunikacji wizualnej, które wspierają pacjentów w odbiorze i nadawaniu informacji. W literaturze specjalistycznej wyróżnia się znaczenie wizualnych pomocy dydaktycznych w rehabilitacji mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 38

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. asertywności

B. relaksacyjny

C. aktywnego słuchania

D. kompetencji interpersonalnych

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 39

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. realizowanych zadań

B. poniesionych kosztów

C. rodzajów terapii zajęciowej

D. uczestnictwa w zajęciach

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 40

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. snu

B. treści myślenia

C. spostrzegania

D. nastroju

Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej