Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 16:30
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 16:49

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Technologia pixel shift w nowoczesnych aparatach cyfrowych służy do

A. zwiększenia szybkości działania autofokusa

B. poprawy stabilizacji obrazu przy długich czasach naświetlania

C. zwiększenia rozdzielczości i jakości obrazu przez wykonanie serii zdjęć z minimalnym przesunięciem matrycy

D. redukcji szumów przy wysokich wartościach ISO

Stwierdzenie, że technologia pixel shift służy do poprawy stabilizacji obrazu przy długich czasach naświetlania, jest nieprawidłowe. Stabilizacja obrazu w aparatach cyfrowych najczęściej osiągana jest za pomocą mechanizmów optycznych lub cyfrowych, które zapobiegają drganiom i poruszeniom podczas fotografowania. Technologia pixel shift, choć poprawia jakość obrazu, nie ma na celu stabilizacji, lecz zwiększenie detali poprzez przesunięcie matrycy. W kontekście redukcji szumów przy wysokich wartościach ISO, warto zrozumieć, że szumy są czynnikiem związanym z przetwarzaniem sygnału z matrycy, a nie sposobem na pozyskiwanie większej ilości informacji o obrazie. Techniki redukcji szumów polegają na przetwarzaniu obrazu po jego wykonaniu, a nie na technologiach optycznych. Z kolei zwiększenie szybkości działania autofokusa dotyczy całkowicie innego aspektu działania aparatu, który opiera się na systemach detekcji fazy lub kontrastu. Zakażenie tych błędnych koncepcji często wynika z pomyłki w rozumieniu funkcji technologii wykorzystywanych w nowoczesnych aparatach oraz ich wzajemnych zależności. Ważne jest, aby zrozumieć różnice między różnymi technologiami, aby móc w pełni wykorzystać ich możliwości w praktyce.

Pytanie 2

Aby wykonać zbliżenia zdjęć kropli wody, należy użyć obiektywu

A. długoogniskowego

B. makro

C. lustrzanego

D. szerokokątnego

Obiektyw makro jest idealnym narzędziem do fotografowania kropel wody w zbliżeniu, ponieważ jest zaprojektowany specjalnie do rejestrowania detali w skali bliskiej rzeczywistości. Dzięki dużemu powiększeniu oraz krótkiej odległości ostrzenia, obiektywy makro pozwalają uchwycić subtelności, takie jak tekstura powierzchni kropel czy odbicie światła. Przykładowo, używając obiektywu makro, fotograf może zbliżyć się do kropli wody na liściu, by uchwycić nie tylko jej kształt, ale również szczegóły otoczenia odbijające się w wodzie. Dobre praktyki w fotografii makro obejmują również użycie statywu, co stabilizuje aparat i pozwala na precyzyjne kadrowanie oraz uniknięcie drgań. Warto również pamiętać o doświetlaniu sceny, ponieważ przy małych przysłonach, typowych dla obiektywów makro, światło może być ograniczone. Obiektywy makro są dostępne w różnych ogniskowych, co daje fotografowi możliwość wyboru odpowiedniego narzędzia w zależności od rodzaju ujęcia, które chce uzyskać.

Pytanie 3

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy

A. jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru.

B. jest kopiowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób.

C. jest oryginalna i przejawia własną intelektualną twórczość autora.

D. jest uznana za prostą informację prasową.

Dokładnie tak, kluczową sprawą przy fotografii i prawie autorskim jest właśnie to, czy zdjęcie jest oryginalne oraz czy widać w nim twórczy wkład autora. Nie wystarczy tylko nacisnąć migawkę – chodzi o to, żeby ta fotografia była rezultatem wyborów, jak chociażby kadr, kompozycja, światło, moment ujęcia czy nawet obróbka graficzna. W praktyce oznacza to, że zdjęcie banalne, bez twórczej inwencji – na przykład powielenie instrukcji lub prosta fotografia legitymacyjna bez żadnych elementów kreacyjnych – raczej nie będzie chronione prawem autorskim. Natomiast jeśli ktoś zrobi nawet zwykłe zdjęcie drzewa, ale podejdzie do tematu po swojemu, ciekawe światło, nietypowa perspektywa, autorski pomysł na kadr – wtedy już spokojnie można mówić o utworze w rozumieniu prawa autorskiego. Z mojego doświadczenia wynika, że często trudno rozgraniczyć, kiedy fotografia staje się utworem, ale zawsze punkt wyjścia stanowi ten indywidualny, kreatywny charakter. Dobre praktyki branżowe podpowiadają, żeby każdorazowo oceniać zdjęcie pod kątem oryginalności i twórczości, zanim zaczniemy je rozpowszechniać czy wykorzystywać komercyjnie. Więc, jeśli planujesz pracę w mediach, reklamie albo chcesz sprzedawać swoje zdjęcia, to znajomość tej zasady jest naprawdę niezbędna.

Pytanie 4

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

B. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

C. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

D. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

W skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu oraz obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości znajdują się błędne założenia dotyczące procesów chemicznych zachodzących podczas wywoływania filmu. Skracanie czasu wywoływania zazwyczaj prowadzi do niedostatecznego uwidocznienia szczegółów w obrazie, co niekoniecznie musi wpływać na kontrast w sposób zamierzony. Kontrast jest wynikiem różnicy w gęstości między jasnymi a ciemnymi obszarami zdjęcia, a nie tylko funkcją czasu wywoływania. Przykładowo, jeśli zbyt szybko zatrzymamy proces wywoływania, możemy uzyskać niedoświetlone zdjęcia, co wprowadza zniekształcenia i błędy w percepcji kontrastu. Z kolei obniżenie temperatury wywoływacza, zamiast zwiększać ostrość, może prowadzić do niepełnego wywołania emulsji, co z kolei obniża jakość obrazu. Dobrą praktyką w fotografii analogowej jest trzymanie się ustalonych czasów i temperatur, dostosowując je w zależności od wymagań konkretnego filmu oraz oczekiwanego efektu. Użycie odwracalnego procesu do filmów negatywowych również jest błędne, ponieważ te techniki są zupełnie różne i wymagają innych chemii oraz procedur. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczem do skutecznego i twórczego wykorzystania fotografii analogowej.

Pytanie 5

Na zdjęciu przeważają barwy

A. dopełniające się.

B. zimne.

C. uzupełniające się.

D. ciepłe.

Na tym zdjęciu widać, że dominują zimne kolory, jak niebo błękitne i metaliczne elementy konstrukcji. Te kolory, takie jak niebieski czy zielony, mają to do siebie, że dają wrażenie chłodnej atmosfery. Często są wykorzystywane w architekturze i projektowaniu wnętrz, bo pomagają stworzyć spokojne i harmonijne miejsce. Z mojego doświadczenia, projektanci chętnie sięgają po takie zimne palety, gdy chcą, żeby przestrzeń, na przykład biuro czy strefa do medytacji, sprzyjała relaksacji lub lepszej koncentracji. Co ciekawe, barwy zimne potrafią optycznie powiększać pomieszczenia, co jest super ważne przy projektowaniu wnętrz. Świetnym przykładem mogą być nowoczesne biura, które często wybierają szarości, błękity i biele, żeby stworzyć przyjemne miejsce do pracy.

Pytanie 6

Podczas robienia zdjęć z użyciem lampy błyskowej najkrótszy czas synchronizacji migawki szczelinowej to czas

A. naświetlania trwający tyle, ile czas trwania błysku

B. otwarcia migawki, w którym można oświetlić całą powierzchnię klatki

C. naświetlania umożliwiający naładowanie lampy błyskowej

D. w którym następuje równoczesne aktywowanie błysku wszystkich lamp błyskowych

W kontekście pytania należy zrozumieć, dlaczego inne odpowiedzi są niepoprawne. Wyzwolenie błysku wszystkich lamp błyskowych jednocześnie nie jest związane z czasem synchronizacji migawki, lecz z rodzajem lampy błyskowej oraz sposobem jej podłączenia. Synchronizacja dotyczy jedynie momentu, w którym migawka jest otwarta, a lampa błyskowa emituje światło, co niekoniecznie wiąże się z jednoczesnym wyzwoleniem wszystkich źródeł światła. Czas naświetlania, który pozwala na naładowanie lampy błyskowej, również nie jest adekwatny w kontekście synchronizacji, ponieważ naładowanie lampy nie wpływa na fizyczne otwarcie migawki. Ostatnia koncepcja, mówiąca o czasie naświetlania trwającym tyle, ile czas trwania błysku, jest myląca. Błysk lampy jest zjawiskiem krótkotrwałym, jednak czas naświetlania migawki musi być dostosowany do momentu, w którym migawka jest całkowicie otwarta. Używając niewłaściwych definicji, można wprowadzić się w błąd, co prowadzi do nieprawidłowych wyników w praktyce fotograficznej. Kluczowe jest zrozumienie, że poprawne użycie czasu synchronizacji jest fundamentalne dla uzyskania właściwych efektów świetlnych i uchwycenia detali w fotografii, zwłaszcza w warunkach dynamicznych.

Pytanie 7

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem funkcji

A. zniekształcenie wirówki.

B. solaryzacja.

C. zniekształcenie falowania.

D. krystalizacja.

Bardzo często przy pierwszym spojrzeniu na takie graficzne zniekształcenia pojawia się pokusa, aby przypisać im nazwę solaryzacja czy krystalizacja. Jednak oba te pojęcia oznaczają zupełnie inne techniki. Solaryzacja to zjawisko, które polega na częściowym odwróceniu tonów jasności na zdjęciu, co daje charakterystyczny efekt podobny do negatywu, ale nigdy nie tworzy takiej spiralnej deformacji obrazu jak ta widoczna tutaj. Solaryzacja ma swoje korzenie w tradycyjnej fotografii analogowej, gdzie była wynikiem nadmiernego naświetlenia materiału światłoczułego. Krystalizacja natomiast to efekt, który generuje na zdjęciu wrażenie, jakby powierzchnia pokryta była kryształkami lub mozaiką – stosuje się ją często w grafice komputerowej do uzyskania abstrakcyjnych, geometrycznych wzorów, ale zupełnie nie przypomina ona płynnych, spiralnych linii. Częstym błędem jest utożsamianie wszelkich zniekształceń z falowaniem – efekt falowania faktycznie zniekształca obraz, lecz robi to bardziej w sposób sinusoidalny, przypominający wodne fale, a nie spiralny ruch wokół punktu. Ten typ mylenia wynika zazwyczaj z intuicyjnego postrzegania zniekształceń geometrycznych jako podobnych, tymczasem w praktyce każdy z tych efektów ma swój własny, rozpoznawalny charakter i zastosowanie. Najlepiej dokładnie przyjrzeć się wzorowi – wirówka zawsze tworzy ruch okrężny, podczas gdy falowanie idzie liniowo w poziomie lub pionie. W profesjonalnej pracy graficznej rozumienie tych subtelnych różnic jest bardzo istotne, bo właściwe dobranie efektu wpływa na końcowy odbiór projektu i zgodność z założeniami wizualnymi.

Pytanie 8

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. kopiarki

B. monopodu

C. rzutnika

D. skanera

Kopiarka, rzutnik i monopod to urządzenia, które pełnią różne funkcje związane z obrazowaniem, ale nie są przeznaczone do przetwarzania obrazów analogowych na formę cyfrową. Kopiarka działa na zasadzie reprodukcji dokumentów, co oznacza, że jej zadaniem jest tworzenie kopii fizycznych dokumentów, a nie przekształcanie ich w format cyfrowy. W kontekście digitalizacji, kopiarka nie rejestruje obrazu w sposób, który umożliwia jego edytowanie czy archiwizowanie w formacie cyfrowym. Rzutnik z kolei jest narzędziem pozwalającym na wyświetlanie obrazów na powierzchni, na przykład w prezentacjach, lecz nie przetwarza ich na dane cyfrowe. Monopod jest statywem, który wspomaga stabilizację kamery lub aparatu, ale nie ma on żadnej funkcji związanej z digitalizacją obrazów. Użycie tych urządzeń dla celów skanowania obrazów analogowych jest więc nieprawidłowe, ponieważ nie spełniają one podstawowej funkcji przekształcania danych optycznych w postać cyfrową. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych urządzeń z ich zastosowaniem w procesach przetwarzania obrazu, co prowadzi do nieścisłości w zrozumieniu podstawowych zasad digitalizacji.

Pytanie 9

Które narzędzie programu Adobe Photoshop służy do uzupełnienia brakujących elementów w procesie rekonstrukcji zniszczonych obrazów?

A. Stempel.

B. Gąbka.

C. Lasso.

D. Różdżka.

Stempel to jedno z najważniejszych narzędzi, jeśli chodzi o rekonstrukcję zniszczonych lub brakujących fragmentów obrazu w Photoshopie. Moim zdaniem to w zasadzie standard, jeśli ktoś chce naprawiać stare fotografie czy usuwać niechciane elementy. Działa na zasadzie klonowania wybranego fragmentu obrazu na inny obszar – czyli kopiujesz piksele z czystego miejsca i "przykrywasz" nimi uszkodzenia albo puste plamy. Praktycznie w każdej pracy retuszerskiej, w branży graficznej, stempel jest podstawowym narzędziem, bo daje precyzję i kontrolę. Ludzie często łączą go z narzędziami typu pędzel korygujący albo łatka, ale moim zdaniem bez stemple dalej nie da rady zrobić porządnej rekonstrukcji, szczególnie w trudnych miejscach, gdzie musisz zachować oryginalną fakturę czy przejścia tonalne. Warto pamiętać, że dobrym zwyczajem jest pracować na nowej warstwie i regularnie zmieniać źródło klonowania, żeby efekt był jak najbardziej naturalny. Branżowe standardy mówią nawet, żeby nie przesadzić z powtarzalnością wzorów, bo oko szybko wychwytuje nienaturalne duplikaty. Stempel daje ogromną elastyczność i to od użytkownika zależy, jak subtelny i realistyczny będzie końcowy efekt.

Pytanie 10

Aby przeprowadzić skanowanie dużych oryginałów na elastycznym, przezroczystym materiale, należy zastosować skaner

A. ręczny

B. płaski

C. 3D

D. bębnowy

Skanowanie materiałów na giętkim podłożu przezroczystym niewłaściwie przypisane do innych typów skanerów, takich jak skanery 3D, płaskie czy ręczne, opiera się na nieporozumieniach dotyczących właściwości i zastosowań tych urządzeń. Skanery 3D, mimo że są potężne w kontekście trójwymiarowych obiektów, nie nadają się do skanowania przezroczystych podłoży, ponieważ nie są zaprojektowane do uchwycenia detali w przypadku materiałów, które nie odbijają światła w tradycyjny sposób. Skanery płaskie, mimo swojej popularności wśród użytkowników domowych i biurowych, nie mają odpowiednich mechanizmów do obsługi materiałów giętkich i przezroczystych, co może prowadzić do zniekształceń i uszkodzeń. Skanery ręczne, choć mogą być użyteczne w niektórych zastosowaniach, zazwyczaj oferują niższą jakość skanowania i są mało precyzyjne w porównaniu do bębnowych. Wybór niewłaściwego typu skanera może prowadzić nie tylko do utraty jakości skanowanego materiału, ale także do trudności w jego późniejszej obróbce i archiwizacji. Dobrą praktyką jest zrozumienie konkretnych właściwości i zastosowań każdego typu skanera, aby uniknąć błędów w wyborze sprzętu, co jest kluczowe w profesjonalnych środowiskach, gdzie jakość skanowania ma niebagatelne znaczenie.

Pytanie 11

Wskaż prawidłowe parametry zdjęcia przeznaczonego do zamieszczenia w galerii internetowej.

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. TIFF, 300 ppi, CMYK

C. JPEG, 300 ppi, CMYK

D. TIFF, 72 ppi, RGB

W temacie przygotowania zdjęć do internetu łatwo popełnić kilka powtarzających się błędów, które wynikają głównie z pomylenia standardów druku z wymaganiami sieciowymi albo nieznajomości sposobu wyświetlania kolorów na różnych urządzeniach. Bardzo częstą pomyłką jest wybór formatu TIFF zamiast JPEG – TIFF jest formatem bezstratnym, o dużej pojemności, ceniony w druku czy profesjonalnej archiwizacji, ale w sieci jest zupełnie niepraktyczny. Pliki TIFF są ogromne, dłużej się ładują i często nie są obsługiwane przez przeglądarki internetowe. Zdecydowanie nie sprawdzają się przy publikacji online, gdzie liczy się szybkość, lekkość i uniwersalność formatu. Drugą kwestią jest rozdzielczość – 300 ppi to zdecydowanie za dużo na potrzeby internetu, bo rozdzielczość wyświetlania na ekranie jest zupełnie inna niż przy druku. W sieci ppi nie przekłada się na jakość tak jak w poligrafii. Sztucznie podbijając tę wartość, tylko zwiększamy wagę pliku, a nie poprawiamy widoczności obrazu dla użytkownika. Kwestia modelu kolorów też jest istotna. CMYK to standard do druku, bo odpowiada za mieszanie farb drukarskich, a na wyświetlaczu komputerowym nie odwzoruje poprawnie barw – kolory mogą być przekłamane, matowe, niezgodne z zamierzeniem autora. RGB to natomiast model kolorów typowy dla ekranów – daje najwierniejsze i najżywsze odwzorowanie, co jest przecież istotne w galerii internetowej. Wielu osobom wydaje się, że lepiej wrzucić zdjęcie o jakości „drukarskiej”, ale w praktyce prowadzi to do problemów z wydajnością, kompatybilnością i wyglądem fotografii w sieci. Odpowiednia optymalizacja plików graficznych do internetu to podstawowa umiejętność każdego, kto myśli poważnie o publikowaniu zdjęć online.

Pytanie 12

Aby podkreślić fakturę materiału na zdjęciu, jakie oświetlenie powinno być użyte?

A. równo rozproszone z dwóch stron

B. rozproszone na wprost

C. kontrastowe z dwóch stron

D. bezpośrednie z jednego kierunku bocznego

Zastosowanie światła kontrastowego z dwóch stron nie jest właściwe dla uwypuklenia faktury tkaniny, ponieważ takie oświetlenie prowadzi do zrównoważenia cieni i świateł, co powoduje, że szczegóły tekstury stają się mniej wyraźne. W fotografii, aby uzyskać efekt trójwymiarowości, istotne jest, aby światło i cień tworzyły wyraźne różnice, które akcentują kształty i detale, a światło z dwóch stron zniweluje ten efekt, prowadząc do płaskiego obrazu. Z kolei równomiernie rozproszone światło z dwóch stron, podobnie jak światło kontrastowe, nie nadaje wyrazistości i nie tworzy interesujących cieni, co jest niezbędne do pokazania faktury. Rozproszone na wprost oświetlenie jest równie nieefektywne, gdyż eliminuje cienie, co sprawia, że zdjęcie staje się jednolite i nieatrakcyjne. W fotografii szczególnie istotne jest zrozumienie, że to nie tylko ilość światła, ale jego kierunek oraz jakość ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiednich efektów wizualnych. Doświadczeni fotografowie wiedzą, że manipulacja światłem w odpowiedni sposób może diametralnie zmienić odbiór zdjęcia, a niewłaściwe podejścia często prowadzą do płaskich, mało interesujących obrazów, które nie oddają piękna i szczegółowości materiałów.

Pytanie 13

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. psią.

B. żyrafią.

C. ptasią.

D. normalną.

Zdjęcie wykonano z tak zwaną perspektywą psią, czyli z bardzo niskiego poziomu, tuż przy ziemi. To ujęcie pozwala uzyskać unikalny punkt widzenia — dokładnie taki, jakby patrzył pies, czyli ktoś bardzo nisko osadzony względem otoczenia. Moim zdaniem taki zabieg świetnie sprawdza się, kiedy chcemy podkreślić strukturę powierzchni lub uzyskać efekt głębi i przestrzenności na fotografii. Często używa się tej techniki w fotografii miejskiej i przy portretach dzieci albo zwierząt, bo pozwala na angażujące, niecodzienne spojrzenie na świat. W branży fotograficznej mówi się, że perspektywa psa pozwala widzowi dosłownie „wejść” do sceny, poczuć się jej częścią, bo nie jest to typowy punkt widzenia dorosłego człowieka. Stosując tę technikę, warto pamiętać o stabilizacji aparatu – szczególnie przy dłuższych czasach naświetlania. Z mojego doświadczenia, takie zdjęcia są zawsze ciekawsze dla odbiorcy, bo pokazują świat z zupełnie innej perspektywy niż na co dzień. Warto eksperymentować z takim ustawieniem aparatu i nie bać się nawet położyć go na ziemi, żeby uzyskać jeszcze bardziej wyrazisty efekt perspektywy.

Pytanie 14

Schemat przedstawia pomiar światła

A. skierowanego.

B. odbitego.

C. bezpośredniego.

D. padającego.

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do pomiaru światła skierowanego, padającego lub bezpośredniego, nie uwzględnia kluczowych aspektów działania światłomierza oraz zasadniczych różnic w podejściu do pomiarów światła. Pomiar światła skierowanego odnosi się do sytuacji, w której mierzymy intensywność światła, które pada na obiekt, co może być przydatne w kontekście pomiarów zewnętrznych, ale w przypadku przedstawionego schematu jest to zbędne. Z kolei pomiar światła padającego nie uwzględnia, jak obiekt reaguje na to światło, co jest fundamentalne w procesie fotograficznym – istotne jest zrozumienie, jak światło odbija się od powierzchni obiektu. Ostatecznie wybór pomiaru bezpośredniego, choć użyteczny w specyficznych sytuacjach, nie odnosi się do kontekstu przedstawionego w pytaniu, gdzie głównym celem jest uchwycenie intensywności światła odbitego od obiektu. Typowe błędy w myśleniu prowadzące do tych odpowiedzi to nieuwzględnienie interakcji między światłem a obiektem oraz ograniczenie się do bardziej ogólnych definicji pomiarów, zamiast skupić się na konkretnych zastosowaniach w fotografii, gdzie szczegółowe pomiary odbicia są kluczowe dla osiągnięcia pożądanych rezultatów.

Pytanie 15

Do wykonania studyjnych zdjęć portretowych w technice low key wskazane jest zastosowanie tła w kolorze

A. białym.

B. żółtym.

C. czarnym.

D. zielonym.

Technika low key w fotografii portretowej polega na tworzeniu zdjęć o przewadze ciemnych tonów, z mocnym kontrastem i subtelnym modelowaniem światłem. Zastosowanie czarnego tła jest tutaj praktycznie nie do zastąpienia. Pozwala ono na uzyskanie głębokiej czerni, co jest kluczowe, żeby postać wyraźnie odcinała się od otoczenia i żeby światło mogło budować plastykę twarzy oraz sylwetki. W studiach fotograficznych czarne tła to absolutny standard przy sesjach low key – gwarantują one, że nie będzie niechcianych odbić światła ani przebarwień, co przy jasnych tłach jest naprawdę trudne do opanowania. Moim zdaniem właśnie przy portretach low key można najlepiej pokazać charakter modela, bo taki klimat zdjęcia działa trochę teatralnie, skupia całą uwagę na twarzy, oczach, emocjach. W praktyce używa się nie tylko czarnej tkaniny, ale też specjalnych matowych materiałów, żeby jeszcze bardziej pochłonąć światło. Z mojego doświadczenia, zdjęcia z czarnym tłem są najbardziej „czyste” i profesjonalne, szczególnie jeśli potem chcemy je jeszcze edytować. Co ciekawe, wielu mistrzów portretu, jak Irving Penn czy Yousuf Karsh, właśnie taki zabieg stosowało, żeby stworzyć niezapomniane, mocno emocjonalne ujęcia. W sumie, jeśli ktoś planuje fotografię low key, czarne tło to taki must-have w studiu – nie ma lepszego rozwiązania.

Pytanie 16

Który program nie posiada narzędzia do rekonstrukcji zniszczonej, starej fotografii na podłożu papierowym?

A. Adobe Reader

B. Adobe Photoshop

C. GIMP

D. Magix PhotoDesigner

Adobe Reader faktycznie nie posiada narzędzi umożliwiających rekonstrukcję uszkodzonych lub starych fotografii papierowych. Program ten został stworzony wyłącznie do przeglądania, komentowania i czasem drobnej edycji plików PDF – skupia się głównie na dokumentach tekstowych, broszurach czy formularzach. W praktyce nigdy nie spotkałem się, aby ktoś próbował używać Adobe Readera do obróbki zdjęć – ten program po prostu nie obsługuje warstw, masek, funkcji retuszu czy narzędzi do korekcji obrazu. Natomiast GIMP, Photoshop czy nawet Magix PhotoDesigner zostały zaprojektowane właśnie do pracy ze zdjęciami, w tym do zaawansowanej edycji, usuwania rys, retuszu i rekonstrukcji starych fotografii. Branżowy standard to korzystanie właśnie z takich programów graficznych, bo tylko one oferują narzędzia jak klonowanie, łatki, filtry odszumiające czy korekty kolorystyczne. Adobe Reader pod tym względem w ogóle nie ma startu – to jak próbować naprawić telewizor młotkiem. Warto też zaznaczyć, że profesjonalne procesy rekonstrukcji obejmują skanowanie starego zdjęcia do formatu cyfrowego, a potem obróbkę w dedykowanej aplikacji graficznej, a nie w czytniku PDF. Moim zdaniem, jeśli ktoś próbuje ratować stare fotografie używając czegoś innego niż typowy program graficzny, to marnuje czas.

Pytanie 17

Liczba podana po symbolu LP przy lampach błyskowych określa

A. maksymalną liczbę błysków na jednym ładowaniu akumulatora

B. minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu

C. temperaturę barwową światła lampy w Kelwinach

D. zasięg efektywnego działania lampy przy danej wartości ISO

Liczby wskazane w odpowiedziach dotyczących błędnych koncepcji często są źle interpretowane i prowadzą do nieporozumień. Na przykład, maksymalna liczba błysków na jednym ładowaniu akumulatora nie ma związku z pojęciem LP, które opisuje zasięg efektywnego działania lampy. W rzeczywistości, liczba błysków zależy od pojemności akumulatora oraz mocy lampy, a nie od zasięgu. Podobnie, temperatura barwowa światła lampy w Kelwinach to zupełnie inna kwestia, dotycząca jakości światła, a nie jego zasięgu. W kontekście fotografii, temperatura barwowa wpływa na odcienie i nastroje zdjęć, ale nie na to, jak daleko lampa może skutecznie oświetlić obiekty. Pytanie o minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu również wprowadza zamieszanie, ponieważ odnosi się do mechanizmu działania lampy w kontekście synchronizacji z czasem otwarcia migawki, a nie do jej efektywnego zasięgu. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że LP nie odnosi się do tych zagadnień, lecz jest ściśle związane z odległością, na jaką lampa może skutecznie oświetlić dany obiekt, co przy odpowiednich ustawieniach ISO wpływa na jakość i jasność zdjęcia.

Pytanie 18

Pomiar intensywności światła wykonuje się za pomocą światłomierza ustawionego przed fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę

A. tła

B. aparatu

C. modela

D. źródła światła

Błędne odpowiedzi na to pytanie często wynikają z nieporozumienia dotyczącego roli światłomierza i kierunku, w którym powinno się go umieszczać. Umieszczanie światłomierza skierowanego w stronę modela może prowadzić do nieprawidłowych pomiarów, ponieważ nie uwzględnia ono, jak światło wpływa na rejestrację przez aparat. Z kolei ukierunkowanie światłomierza na tło sprawia, że pomiar nie odzwierciedla rzeczywistych warunków oświetleniowych, które będą miały miejsce w kadrze. Taki sposób pomiaru może prowadzić do nienaturalnych efektów świetlnych na zdjęciach, a w rezultacie do niewłaściwej ekspozycji. Skierowanie światłomierza w stronę źródła światła również jest nieodpowiednie, ponieważ pomiar ten nie uwzględni, jak światło rzeczywiście oświetla fotografowany obiekt. Pomijanie kierunku do aparatu podczas pomiarów może skutkować błędnym oszacowaniem ilości światła, które dostaje się do sensora. Najlepszą praktyką w pomiarze światła jest uwzględnienie rzeczywistego ustawienia aparatu i obiektu, aby zapewnić, że pomiar odzwierciedla rzeczywiste warunki oświetleniowe, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Są to elementarne błędy, które mogą zostać łatwo uniknięte poprzez stosowanie odpowiednich technik pomiarowych oraz zrozumienie zasad działania światłomierzy.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. filtr flara obiektywu

B. balans bieli

C. filtr chmury różnicowe

D. jaskrawość

Efekt widoczny na tej fotografii to właśnie klasyczna „flara obiektywu”, czyli tzw. lens flare. W Photoshopie taki efekt można uzyskać za pomocą dedykowanego filtra – to bardzo popularne narzędzie w branży graficznej. Flara obiektywu polega na dodaniu efektu rozbłysku światła, który powstaje w wyniku odbić światła wewnątrz soczewek aparatu. Zdjęcie zyskuje wtedy bardzo charakterystyczne, okrągłe i półprzezroczyste plamy o różnych barwach, często z wyraźnym źródłem światła. Moim zdaniem to super sposób na szybką stylizację zdjęć, szczególnie gdy np. chcesz dodać dynamiki lub podkręcić klimat zachodu słońca na fotografii krajobrazowej. Takie narzędzia są standardem w workflowu retuszerów i designerów – korzystają z nich zarówno amatorzy, jak i fachowcy w reklamie. Flara pozwala zasymulować rzeczywiste zjawiska optyczne bez konieczności używania drogich obiektywów fotograficznych, a przy tym daje twórcy pełną kontrolę nad intensywnością i rozmieszczeniem efektu. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie używać tego filtra zbyt nachalnie – jak każdy efekt specjalny, flara najlepiej wygląda, kiedy jest przemyślana i pasuje do kontekstu zdjęcia. W branży często spotyka się opinie, że umiejętnie użyty lens flare może być „kropką nad i” w pracy nad zdjęciem, więc warto znać ten filtr i jego możliwości.

Pytanie 21

Jaką wartość przysłony należy ustawić, aby uzyskać największą głębię ostrości?

A. f/1.4

B. f/2.8

C. f/4

D. f/22

Ustawienie przysłony na wartości takie jak f/2.8, f/4 czy f/1.4 skutkuje mniejszą głębią ostrości, co jest sprzeczne z celem uzyskania maksymalnej ostrości w całym kadrze. Mniejsze wartości przysłony oznaczają szersze otwarcie obiektywu, co pozwala na większy wpływ światła na matrycę, ale także na zawężenie obszaru wyraźności. Na przykład, ustawienie na f/1.4 może być idealne do zdjęć portretowych, gdzie chcemy uzyskać efekt rozmycia tła, ale w kontekście głębi ostrości staje się problematyczne. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wyborów, dotyczą niepełnego zrozumienia pojęcia głębi ostrości oraz praktycznego zastosowania przysłony w różnych sytuacjach. Warto zauważyć, że wielu fotografów niedostatecznie docenia znaczenie presji naświetlania przy różnych wartościach przysłony, co może prowadzić do niedoświetlenia lub prześwietlenia zdjęcia. W fotografii pejzażowej czy architektonicznej, gdzie kluczowe jest uchwycenie zarówno detali w pierwszym planie, jak i na horyzoncie, wybór przysłony f/22 jest niezastąpiony. Dlatego warto zrozumieć, że wartości przysłony poniżej f/22 nie powinny być stosowane, jeśli celem jest uzyskanie maksymalnej głębi ostrości.

Pytanie 22

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować.

A. filtr UV.

B. telekonwerter.

C. statyw.

D. osłonę przeciwsłoneczną.

Wiele osób myśląc o problemie odbić czy refleksów na zdjęciach, wpada w pułapkę różnych skojarzeń związanych z akcesoriami fotograficznymi. Statyw, choć bardzo przydatny przy długich czasach naświetlania albo gdy chcemy ustabilizować kadr, absolutnie nie ma wpływu na ilość światła odbitego od soczewki obiektywu. To zupełnie inna kategoria sprzętu – statyw dba o ostrość i stabilność, nie o jakość światła wpadającego do obiektywu. Podobnie filtr UV, który kiedyś rzeczywiście był używany do poprawy jakości obrazu na starych filmach światłoczułych, dziś to głównie ochrona mechaniczna przedniej soczewki – praktycznie nie eliminuje refleksów czy niechcianych odbić, szczególnie w erze cyfrowej. Telekonwerter natomiast, to urządzenie zmieniające ogniskową obiektywu, czyli umożliwia „przybliżenie” obiektu – a nie ma absolutnie żadnego wpływu na światło boczne, bliki czy refleksy. W praktyce, wybierając któreś z tych rozwiązań, można tylko rozczarować się efektem, bo zdjęcia dalej będą miały niechciane odbicia albo utratę kontrastu, zwłaszcza przy mocnym świetle słonecznym. To częsty błąd myślenia – sugerujemy się nazwą czy domniemanym przeznaczeniem sprzętu, zamiast zastanowić się, jak działa światło w obiektywie. Zdecydowanie najlepszą, sprawdzoną i rekomendowaną metodą w takich warunkach jest użycie osłony przeciwsłonecznej. To ona bezpośrednio chroni soczewkę przed bocznym światłem i minimalizuje powstawanie refleksów, pozwalając uzyskać ostrzejsze, bardziej kontrastowe zdjęcia. Warto o tym pamiętać przy każdej sesji w plenerze – wybór odpowiedniego akcesorium naprawdę robi różnicę.

Pytanie 23

Jakie promieniowanie o kolorze jest przepuszczane przez filtr purpurowy?

A. zielonej i czerwonej

B. zielonej

C. niebieskiej i czerwonej

D. zielonej i niebieskiej

Rozważając błędne odpowiedzi, należy zrozumieć, że każde z podejść do wyboru kolorów niezgodnych z filtrami nie opiera się na dobrze ugruntowanej wiedzy dotyczącej spektrum świetlnego. Filtr purpurowy, z definicji, nie przepuszcza zielonego światła, co jest kluczowym aspektem jego działania. Odpowiedzi sugerujące, że filtr ten przepuszcza zieleń, są oparte na mylnym założeniu, że wszystkie kolory są w równym stopniu dostępne przez filtr, co jest nieprawdziwe. Przykładem pomyłki może być wyobrażenie sobie, że filtr purpurowy, działający w zakresie długości fal czerwonych i niebieskich, może też pozwolić na przechodzenie innych barw, mimo że w rzeczywistości jest to technicznie niemożliwe. Ponadto, w kontekście praktycznym, wiele osób myli się, zakładając, że filtry działają na zasadzie ogólnego przepuszczania światła, nie dostrzegając, że każdy filtr ma swoje specyficzne właściwości optyczne. Właściwe zrozumienie działania filtrów jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak optyka, fotografia czy grafika komputerowa. Prawidłowe użycie filtrów w praktyce wymaga także zrozumienia, które kolory są potrzebne do uzyskania pożądanego efektu, co jest niezbędne w profesjonalnym przetwarzaniu obrazu oraz w standardach jakości w branży kreatywnej.

Pytanie 24

Aby uzyskać kierunkową wiązkę światła o równomiernym natężeniu w każdym punkcie przekroju poprzecznego z możliwością płynnej regulacji kąta rozsyłu, należy na lampę nałożyć

A. stożkowy tubus

B. soczewkę Fresnela

C. metalowe wrota

D. sześciokątny softbox

Wybór sześciokątnego softboksa jako rozwiązania do uzyskania ukierunkowanej wiązki światła nie jest właściwy, ponieważ softboks ma na celu miękkie rozproszenie światła, a nie jego kierunkowe skupienie. Tego rodzaju akcesoria są używane w celu eliminacji cieni i uzyskania łagodnego efektu oświetleniowego, co jest przydatne w fotografii portretowej, jednak nie spełnia wymagań dotyczących jednorodności natężenia światła w każdym punkcie przekroju. Metalowe wrota, mimo że umożliwiają kontrolę nad kształtem i kierunkiem światła, nie pozwalają na uzyskanie równomiernego rozsyłu, gdyż ich główną funkcją jest blokowanie lub ograniczanie strumienia świetlnego, co prowadzi do niejednolitości w oświetleniu. Stożkowy tubus z kolei, chociaż ma zastosowanie w kierowaniu światła, nie zapewnia takiej precyzji i równomierności natężenia, jak soczewka Fresnela. W praktyce użycie tych elementów może doprowadzić do sytuacji, w której światło będzie mniej efektywne i niezgodne z zamierzonymi efektami wizualnymi. Zrozumienie funkcji każdego z tych narzędzi jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników w pracy z oświetleniem, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich akcesoriów w zależności od specyficznych potrzeb produkcji.

Pytanie 25

Jakim uniwersalnym i bezstratnym formatem zapisu obrazu cyfrowego, przeznaczonym do umieszczenia w publikacjach DTP, jest?

A. GIF

B. JPEG

C. TIFF

D. RAW

Wybór formatu GIF, RAW lub JPEG zamiast TIFF może prowadzić do różnych problemów związanych z jakością i zastosowaniem obrazów w publikacjach DTP. GIF (Graphics Interchange Format) to format, który obsługuje tylko 256 kolorów, co czyni go odpowiednim głównie do prostych animacji lub grafik internetowych, ale nie do profesjonalnych zastosowań w druku, gdzie wymagana jest pełna paleta kolorów. RAW to format, który nie jest bezpośrednio przeznaczony do publikacji, gdyż przechowuje surowe dane z matrycy aparatu fotograficznego, co wymaga obróbki przed użyciem, a jego zastosowanie w DTP jest ograniczone. Z kolei JPEG (Joint Photographic Experts Group) to format kompresji stratnej, który mimo że pozwala na zmniejszenie rozmiaru plików, wprowadza utratę jakości obrazu, co jest nieakceptowalne w kontekście profesjonalnego druku. Izolowanie jedynie na kompresji nie zawsze jest wystarczające, ponieważ JPEG może powodować artefakty kompresji, a także nie jest w stanie obsłużyć przezroczystości. Wybierając niewłaściwy format, można napotkać problemy z odwzorowaniem kolorów, jakością druku oraz elastycznością edycji, co jest kluczowe w branży DTP. Dlatego ważne jest, aby w kontekście publikacji DTP stosować formaty, które wspierają wysoką jakość i są zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co w tym przypadku oznacza wybór TIFF.

Pytanie 26

W aparatach fotograficznych symbol S (Tv) oznacza tryb

A. automatyki z preselekcją przysłony.

B. automatyki z preselekcją czasu.

C. manualny.

D. automatyki programowej.

Wielu osobom tryby pracy aparatu fotograficznego mylą się między sobą, co w sumie jest całkiem zrozumiałe – producentów jest wielu i różnie to oznaczają, a nazwy bywają mylące. Tryb manualny (M) to pełna kontrola: ustawiasz i czas, i przysłonę, aparat zostawia Ci całą odpowiedzialność za ekspozycję. Nie jest to ani automatyka, ani preselekcja czegokolwiek. Jeśli wybierzesz tryb automatyki programowej (P), to właściwie zdajesz się na elektronikę - aparat sam dobiera parę czas-przysłona według ogólnego algorytmu, nie faworyzując ani jednego, ani drugiego parametru. To dobre na szybkie ujęcia, ale nie masz wpływu na efekt ruchu ani głębi ostrości, poza ewentualnym przesunięciem całego „programu”. Kolejna popularna koncepcja to automatyka z preselekcją przysłony (w aparatach oznaczana jako A lub Av). Tutaj to użytkownik wybiera wartość przysłony (czyli ustawia, jak bardzo otwarty ma być obiektyw – decyduje o głębi ostrości), a aparat sam dobiera czas. To świetne, jeśli zależy Ci na rozmyciu tła albo ostrych detalach w całym kadrze. Natomiast symbol S (lub Tv) dotyczy tylko preselekcji czasu – to tam wybierasz, jak długo ma być otwarta migawka i to Ty decydujesz o sposobie rejestrowania ruchu. Z mojego punktu widzenia najczęstszy błąd to utożsamianie symbolu S z pełną automatyką lub mylenie go z trybem preselekcji przysłony, co niestety prowadzi do nieporozumień w codziennej pracy z aparatem. Najlepiej zapamiętać: S/Tv = Ty decydujesz o czasie, A/Av = Ty decydujesz o przysłonie, M = pełna manualna kontrola, P = aparat decyduje za Ciebie. To podstawa świadomej fotografii cyfrowej, której znajomość naprawdę ułatwia życie.

Pytanie 27

Najnowszym trendem w druku fotograficznym jest technologia

A. wykorzystania nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych

B. druku UV na różnorodnych podłożach z wykorzystaniem atramentów utwardzanych promieniowaniem

C. wydruku holograficznego na specjalnych papierach dwustronnych

D. druku termotransferowego z powłoką ochronną utwardzaną laserowo

Wydruk holograficzny na specjalnych papierach dwustronnych to technologia, która w rzeczywistości nie jest powszechnie stosowana w druku fotograficznym. Holografia, choć fascynująca, polega na rejestracji i reprodukcji obrazu w trzech wymiarach, co jest znacznie bardziej skomplikowane od tradycyjnego druku i wymaga zaawansowanego sprzętu oraz technik. Nie jest to technologia, która zyskałaby popularność w codziennym druku, ze względu na jej złożoność i wysokie koszty produkcji. Wydruki holograficzne są zazwyczaj stosowane w zastosowaniach zabezpieczających, takich jak hologramy na dokumentach tożsamości czy opakowaniach produktów, a nie w standardowym druku fotograficznym. Z kolei wykorzystanie nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych to podejście, które również nie jest podstawą nowoczesnego druku fotograficznego. Nanotechnologia w tej formie jest wciąż w fazie badań i nie znalazła szerokiego zastosowania w praktyce. Użycie srebra w druku może wiązać się z problemami kosztowymi oraz z ekologicznymi, które są kluczowe w obecnych standardach produkcji. Druk termotransferowy z powłoką ochronną utwardzaną laserowo to także nie ta droga. Choć druk termotransferowy jest popularny, jego zastosowanie w kontekście ochrony wydruków nie jest najefektywniejsze. Właściwie utwardzanie laserowe nie jest standardem w tej technologii, dokładając do tego problemy z jakością i trwałością wydruków. Właściwe zrozumienie tych technologii i ich zastosowanie jest kluczowe dla skutecznego i profesjonalnego druku fotograficznego.

Pytanie 28

Rozpowszechnianie na stronie internetowej wizerunku osoby powszechnie znanej, podczas pełnienia funkcji publicznych

A. wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

B. wymaga uzyskania zgody osoby na poprawę ekspozycji zdjęcia.

C. nie wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

D. wymaga zapłacenia osobie za wykorzystanie wizerunku.

Wiele osób zakłada, że każdorazowe wykorzystanie wizerunku – zwłaszcza osoby rozpoznawalnej – wymaga podpisanej zgody czy nawet uiszczenia opłaty. To dość częsty błąd, wynikający z ogólnego przekonania, że dane osobowe czy wizerunek są absolutnie chronione w każdej sytuacji. Jednak polskie prawo autorskie, konkretnie art. 81 ustawy, przewiduje bardzo jasny wyjątek dla osób powszechnie znanych w trakcie pełnienia funkcji publicznych. Główną ideą jest tutaj interes społeczny oraz prawo do informacji – społeczeństwo musi mieć możliwość obserwowania działań osób, które wpływają na życie publiczne. Oczywiście, stosowanie tego przepisu wymaga rozsądku: jeśli publikujemy zdjęcie posła na wydarzeniu sejmowym, nie musimy biegać za nim po zgodę, bo działa on jako postać publiczna. Natomiast publikowanie zdjęć z prywatnych imprez, wyjść rodzinnych czy zdjęć kompromitujących, już jest inną sprawą i wtedy zgoda jak najbardziej jest wymagana. Podobnie, kwestia zapłaty za użycie wizerunku nie ma tutaj zastosowania – nawet celebryta nie może żądać honorarium za publikację zdjęcia z oficjalnego wydarzenia. Zgoda na poprawę ekspozycji zdjęcia to raczej wymysł – nie jest wymagana przez żadne przepisy. W praktyce media kierują się branżowymi standardami: publikują zdjęcia z wydarzeń publicznych bez zgód, ale szanują prywatność. Najważniejsze, żeby zawsze pamiętać o kontekście i odpowiedzialności, a nie skupiać się wyłącznie na formalnościach czy obiegowych opiniach.

Pytanie 29

Jeśli na fotografii za osobą widoczny jest długi i wyrazisty cień, to jakie można wysnuć przypuszczenie co do momentu jego wykonania?

A. słoneczny dzień wczesnym rankiem

B. pochmurny dzień w godzinach popołudniowych

C. pochmurny dzień wieczorem

D. słoneczny dzień w godzinach południowych

Odpowiedzi, które wskazują na pochmurne dni, są błędne, ponieważ w takich warunkach zjawisko długiego i ostrego cienia nie występuje. Pochmurne niebo sprawia, że światło słoneczne jest rozproszone, co prowadzi do znacznie krótszych i mniej wyraźnych cieni. W przypadku odpowiedzi związanych z dniem pochmurnym, błędne jest również założenie, że cienie mogą być długie, co może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia, jak działa naturalne oświetlenie. Cień jest wynikiem blokady promieni słonecznych przez obiekt. W przypadku słonecznego dnia w południe, kąt padania światła jest prostopadły do ziemi, co prowadzi do znacznie krótszych cieni, a nie długich i ostrych. Ponadto, wybór pory dnia jest kluczowy, a nieodpowiednie oszacowanie czasu wykonania zdjęcia może skutkować niezamierzonymi efektami. W praktyce, aby zrozumieć dynamikę światła, warto znać podstawowe zasady fotografii, takie jak zasada trójpodziału oraz zasady związane z oświetleniem, które są fundamentem sztuki fotograficznej i pozwalają na lepsze uchwycenie zamierzonych efektów wizualnych.

Pytanie 30

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. dpi

B. ppi

C. lpi

D. spi

Wybierając inną jednostkę niż spi, można bardzo łatwo wpaść w pułapkę terminologiczną, bo w branży graficznej istnieje kilka podobnych, lecz jednak odmiennych pojęć. Lpi (lines per inch) to jednostka stosowana głównie w poligrafii i oznacza liczbę linii rastrowych na cal – wykorzystywana jest przy opisywaniu jakości druku rastrowego, np. gazet czy magazynów. Lpi nie odnosi się do procesu digitalizacji oryginałów, tylko do ich późniejszego odwzorowania na papierze. Ppi (pixels per inch) z kolei opisuje zagęszczenie pikseli w obrazie cyfrowym, zwłaszcza na monitorach i w plikach graficznych – jest bardzo ważne przy projektowaniu grafiki do prezentacji cyfrowych, ale nie określa możliwości sprzętu skanującego. Dpi (dots per inch) pojawia się często jako synonim rozdzielczości, ale dotyczy drukarek i urządzeń wyjściowych – informuje, ile punktów (czyli fizycznych kropek) urządzenie jest w stanie nałożyć na powierzchnię nośnika. To typowy błąd w myśleniu – mylenie dpi i spi, bo i jedno, i drugie odnosi się do liczby punktów na cal, ale mają inne znaczenie w praktyce. Z mojego punktu widzenia częste zamienne stosowanie tych skrótów świadczy o braku precyzji, a w profesjonalnym środowisku drukarskim czy graficznym jest wręcz niepożądane. Do opisu rozdzielczości skanowania używamy wyłącznie spi, bo tylko ona precyzyjnie mówi o liczbie próbek pobranych przez skaner z oryginału. To ważne zwłaszcza przy archiwizacji, digitalizacji dzieł sztuki czy precyzyjnych reprodukcjach – tam jakość zaczyna się właśnie od dobrze dobranej wartości spi, a nie od dpi czy ppi, które mają już inne zastosowanie. Warto więc pamiętać o tym rozróżnieniu, bo pomyłka tu może skutkować nieodpowiednią jakością końcowego obrazu lub nieporozumieniami na etapie przygotowania materiałów.

Pytanie 31

Podczas sesji zdjęciowej na zewnątrz ustalono czas ekspozycji na 1/60 s oraz przysłonę f/8. Jakie ustawienia ekspozycji będą dawały identyczną ilość światła docierającego do matrycy?

A. 1/125 s; f/5,6

B. 1/30 s; f/4

C. 1/60 s; f/1,4

D. 1/250 s; f/5,6

Odpowiedź 1/125 s; f/5,6 jest poprawna, ponieważ zarówno czas naświetlania, jak i przysłona muszą współpracować, aby uzyskać odpowiednią ekspozycję. W podanej sytuacji mamy czas naświetlania 1/60 s oraz przysłonę f/8. Aby uzyskać tę samą ilość światła przy nowym ustawieniu, musimy zrozumieć, jak zmiany w czasie naświetlania i przysłonie wpływają na ekspozycję. Zmniejszenie czasu naświetlania z 1/60 s do 1/125 s oznacza, że matryca będzie miała mniej czasu na zbieranie światła, co wymaga otwarcia przysłony, aby pozwolić na większy dopływ światła. Przysłona f/5,6 jest szersza niż f/8, co pozwala na uchwycenie większej ilości światła. Utrzymując równowagę między czasem naświetlania a przysłoną, uzyskujemy ten sam efekt ekspozycji. Jest to zgodne z zasadą ekspozycji, która mówi o tym, że zmiany w jednym parametrze muszą być zrekompensowane przez zmiany w innym, aby uzyskać tę samą ilość światła na matrycy.

Pytanie 32

Urządzeniem peryferyjnym, które drukuje na specjalnym papierze reagującym na ciepło, jest drukarka

A. piezoelektryczna

B. atramentowa

C. termiczna

D. laserowa

Wybór drukarki atramentowej nie jest trafny w kontekście omawianego pytania. Drukarki atramentowe działają na zupełnie innej zasadzie, polegającej na nanoszeniu płynnego tuszu na papier. Tusz jest wyrzucany z kartridży za pomocą mikroskopijnych dysz, co powoduje, że nie jest on odporny na działanie ciepła, a jego wydruki są wrażliwe na wilgoć oraz mogą blaknąć w wyniku ekspozycji na światło słoneczne. Drukarki laserowe, z drugiej strony, wykorzystują technologię elektrostatyczną i toner, który jest topiony na papierze w procesie druku. Ta metoda również nie ma nic wspólnego z ciepłoczułym papierem, ponieważ nie wykorzystuje bezpośredniego działania ciepła na materiał. Drukarki piezoelektryczne to kolejny rodzaj urządzenia, które wykorzystuje zjawisko piezoelektryczne do precyzyjnego nanoszenia atramentu, co również wyklucza możliwość użycia papieru termicznego. Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnych technologii druku oraz ich zastosowań. Kluczowym błędem jest pomylenie zasad działania, ponieważ każda z tych drukarek ma swoje specyficzne cechy i zastosowania, które nie są kompatybilne z wymaganiami przedstawionego pytania.

Pytanie 33

Pomiar, w którym dokonuje się odczytu w całym obszarze klatki, określany jest jako

A. punktowym

B. centralnie ważonym

C. integralnym

D. matrycowym

Pomiar punktowy polega na pomiarze światła w bardzo wąskim obszarze kadru, często w centralnym punkcie, co ogranicza możliwości oceny całej sceny. W kontekście dynamicznych warunków oświetleniowych, takie podejście może prowadzić do znaczących błędów w ocenie ekspozycji. Użytkownicy mogą błędnie zakładać, że pomiar punktowy zawsze daje najlepsze rezultaty, ale w praktyce często nie uwzględnia on różnic w jasności w pozostałych częściach kadru, co prowadzi do niedoświetlenia lub prześwietlenia zdjęcia. Centralnie ważony pomiar to technika, która kładzie większy nacisk na centralną część kadru, co również może nie być wystarczające w złożonych scenariuszach oświetleniowych. Technika ta, podobnie jak pomiar punktowy, pomija istotne elementy takiej jak różnice w jasności na obrzeżach kadru, co prowadzi do niezadowalających efektów końcowych. Z kolei pomiar integralny odnosi się do metody, która analizuje światło w całej scenie, jednak w praktyce jest mniej powszechny i mniej precyzyjny niż pomiar matrycowy, szczególnie w sytuacjach, gdzie różnice w oświetleniu są znaczne. Zrozumienie tych technik jest kluczowe dla osiągania optymalnych rezultatów w fotografii i unikania typowych pułapek związanych z błędnym wyborem metody pomiaru.

Pytanie 34

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. skrót perspektywy.

B. horyzont w połowie.

C. krzywy horyzont.

D. kompozycja centralna.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 35

Podczas robienia zdjęcia panoramicznego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz liczba przysłony f/11. Jakie ustawienia ekspozycji należy wybrać, zakładając na obiektyw filtr o współczynniku krotności 2?

A. 1/125 s, f/8

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/11

D. 1/60 s, f/8

Zastosowanie błędnych ustawień ekspozycji wynika z niepełnego zrozumienia wpływu filtrów na parametry fotograficzne. Filtr o współczynniku krotności 2 podwaja ilość światła, co oznacza, że fotograf musi dostosować ustawienia aparatu, aby uniknąć prześwietlenia zdjęcia. Ustawienie przysłony na f/8 lub f/5,6 w niektórych odpowiedziach sugeruje chęć zmiany głębi ostrości, lecz nie rekompensuje to potrzeby skrócenia czasu naświetlania. Wybór przysłony f/8 zakłada zmniejszenie głębi ostrości, co w kontekście zdjęć panoramicznych, gdzie szeroka głębia ostrości jest pożądana, jest niewłaściwym podejściem. Ustawienie f/11 oferuje lepszą kontrolę nad ostrością całej sceny, co jest krytyczne w panoramicznych zdjęciach, gdzie detale z różnych odległości muszą być wyraźne. Z kolei opcja pozostawienia czasu naświetlania na poziomie 1/125 s nie uwzględnia efektu filtra i grozi prześwietleniem zdjęcia. W fotografii kluczowym jest zrozumienie, że zmieniając jeden parametr ekspozycji, należy odpowiednio dostosować inne, aby uzyskać optymalny rezultat, co w tym przypadku nie zostało wzięte pod uwagę.

Pytanie 36

Aby zidentyfikować zanieczyszczenia na matrycy aparatu przed przeprowadzeniem jej czyszczenia, należy wykonać fotografię

A. przez filtr polaryzacyjny

B. testu rozdzielczości

C. jednolitej jasnej powierzchni

D. czarnej kartki

Wykonywanie zdjęcia testu rozdzielczości, czarnej kartki lub przez filtr polaryzacyjny to metody, które nie są skuteczne w lokalizacji zabrudzeń na matrycy aparatu fotograficznego i mogą prowadzić do błędnych wniosków. Test rozdzielczości służy do oceny jakości optyki aparatu i nie ujawnia plam czy zanieczyszczeń na matrycy. Tego typu testy skupiają się na detalach obrazu, takich jak ostrość i kontrast, a nie na ewentualnych zabrudzeniach matrycy, które mogą wpływać na jakość zdjęć, ale niekoniecznie będą widoczne w kontekście rozdzielczości. Z kolei wykonanie zdjęcia czarnej kartki może skutkować zniekształceniem percepcji zabrudzeń, ponieważ wszelkie plamy na matrycy mogą być mniej widoczne na ciemnym tle. Z kolei zdjęcie wykonane przez filtr polaryzacyjny również nie jest odpowiednią metodą, gdyż taki filtr modyfikuje światło wpadające do aparatu, co może zniekształcić rzeczywisty obraz matrycy. Błędem jest więc przyjmowanie, że te metody mogą skutecznie wskazać zabrudzenia – zamiast tego, ich użycie jedynie wprowadza w błąd i może powodować dalsze problemy ze zrozumieniem stanu matrycy. Dlatego kluczowe jest stosowanie jasnych, jednolitych powierzchni, które w sposób najbardziej bezpośredni ujawniają obecność zabrudzeń.

Pytanie 37

Matryca BSI (Back-Side Illuminated) w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej powierzchni

B. większą odpornością na prześwietlenia

C. lepszą wydajnością przy słabym oświetleniu

D. niższym zużyciem energii przy tych samych parametrach

Wydaje się, że niektóre z odpowiedzi mogą być mylące w kontekście rzeczywistych właściwości matryc BSI. Na przykład, twierdzenie o wyższej rozdzielczości przy tej samej powierzchni sensora nie jest precyzyjne, ponieważ rozdzielczość zależy głównie od liczby pikseli oraz ich wielkości, a nie tylko od technologii podświetlenia. Matryce BSI mogą zwiększać wydajność w zakresie ich jakości obrazu, ale niekoniecznie przyczyniają się do wzrostu rozdzielczości. Ponadto, niższe zużycie energii nie jest standardową cechą matryc BSI w porównaniu do tradycyjnych sensora. Chociaż w niektórych przypadkach matryce te mogą być bardziej efektywne, to głównym celem ich konstrukcji jest poprawa jakości obrazu, a nie oszczędności energetyczne. Wreszcie, większa odporność na prześwietlenia jest wynikiem lepszej dynamiki tonalnej, co nie oznacza, że matryce BSI mają przewagę w każdym przypadku. Prześwietlenia mogą być nadal problematyczne w sytuacjach z ekstremalnym kontrastem oświetleniowym. Warto zrozumieć, że technologia BSI ma na celu przede wszystkim poprawę jakości zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych, a niekoniecznie zmiany w innych aspektach, takich jak rozdzielczość czy zużycie energii.

Pytanie 38

W jakim celu używa się siatki kadrowej (grid) w wizjerze aparatu?

A. Do zwiększenia precyzji w ocenie głębi ostrości

B. Do poprawy dokładności ręcznego ustawiania ostrości

C. Do ułatwienia kompozycji kadru zgodnie z zasadą trójpodziału

D. Do zmniejszenia refleksów świetlnych w wizjerze

W fotografii zastosowanie siatki kadrowej nie ma bezpośredniego wpływu na zmniejszenie refleksów świetlnych w wizjerze. Refleksy świetlne są bardziej związane z jakością i budową wizjera oraz warunkami oświetleniowymi, a nie z siatką kadrową, która jest jedynie nakładką ułatwiającą kompozycję. Podobnie, siatka kadrowa nie wpływa bezpośrednio na poprawę dokładności ręcznego ustawiania ostrości. Ręczne ustawianie ostrości zależy bardziej od funkcji aparatu, takich jak powiększenie obrazu w wizjerze czy wskaźniki ostrości, a nie od samego gridu. Wreszcie, siatka kadrowa nie zwiększa precyzji w ocenie głębi ostrości. Głębia ostrości jest determinowana przez parametry takie jak przysłona, ogniskowa obiektywu i odległość od fotografowanego obiektu. Siatka kadrowa pomaga jedynie w wizualnej organizacji elementów zdjęcia, a nie w technicznych aspektach ostrości czy głębi ostrości. W praktyce, błędne zrozumienie funkcji siatki kadrowej może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania narzędzi fotograficznych i niedoceniania ich prawdziwych zalet. Ważne jest, aby rozróżniać funkcje kompozycyjne od technicznych, co pozwala na lepsze zrozumienie i wykorzystanie potencjału nowoczesnych aparatów fotograficznych.

Pytanie 39

W programie Photoshop narzędzie do rysowania ścieżek to

A. Szybkie zaznaczenie

B. Zaznaczenie eliptyczne

C. Lasso wielokątne

D. Pióro

Pióro jest jednym z najpotężniejszych narzędzi w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne rysowanie ścieżek oraz tworzenie złożonych kształtów. Jego główną zaletą jest możliwość tworzenia krzywych Béziera, co pozwala na uzyskanie gładkich i wyrafinowanych konturów. Użytkownik może dostosować punkty kontrolne, co zapewnia pełną kontrolę nad kształtem ścieżki. Przykładem zastosowania narzędzia Pióro jest projektowanie logo, gdzie precyzja kształtów jest kluczowa. Warto także zauważyć, że ścieżki utworzone za pomocą Pióra mogą być łatwo konwertowane na zaznaczenia lub maski, co jest niezbędne w wielu procesach edycyjnych w grafice rastrowej. Łączenie ścieżek za pomocą narzędzia Pióro z innymi funkcjami Photoshopa, takimi jak warstwy i style warstw, umożliwia tworzenie zaawansowanych efektów wizualnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w projektowaniu graficznym, zaleca się regularne korzystanie z narzędzi do rysowania ścieżek w celu uzyskania profesjonalnych efektów graficznych.

Pytanie 40

Fotografowanie obiektów architektonicznych w kompozycji frontalnej odbywa się poprzez uchwycenie budowli z

A. jej frontowej części

B. jej bocznej części

C. perspektywy zbieżnej do dwóch punktów

D. perspektywy horyzontalnej

Kompozycja frontalna w fotografii architektury polega na uchwyceniu budowli z jej przedniej strony, co pozwala na ukazanie pełnej symetrii i detali fasady. Tego typu ujęcia są istotne, ponieważ pozwalają na zrozumienie charakteru architektury, jej formy oraz kontekstu w otoczeniu. Przykładem zastosowania kompozycji frontalnej mogą być zdjęcia zabytków, takich jak pałace czy katedry, gdzie ich imponujące detale są najlepiej widoczne z przodu. Fotografowie często stosują tę technikę w celu podkreślenia monumentalności obiektów oraz ich artystycznych wartości. Dobre praktyki w fotografii architektury sugerują, aby przy wykonywaniu zdjęć frontalnych zwracać uwagę na oświetlenie, które może znacząco wpłynąć na odbiór detali i tekstur budowli. Dodatkowo, warto pamiętać o użyciu statywu, co pozwala na uzyskanie ostrości i stabilności obrazu, zwłaszcza w warunkach słabego oświetlenia. Zastosowanie kompozycji frontalnej jest zgodne z normami fotografii architektonicznej, które zalecają ukazywanie obiektów w sposób, który najlepiej oddaje ich istotę.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej