Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik fotografii i multimediów
  • Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 13:45
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 13:50

Egzamin niezdany

Wynik: 14/40 punktów (35,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Urządzenie drukujące, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trzech kolorów folii, to drukarka

A. igłowa
B. laserowa
C. sublimacyjna
D. atramentowa
Drukarki igłowe są przestarzałą technologią, wykorzystywaną głównie do druku na formularzach wielowarstwowych. Działają one na zasadzie uderzania igieł w taśmę barwiącą, co prowadzi do powstawania rastra na wydrukach. Te urządzenia nie są w stanie uzyskać bezrastrowych efektów, co jest kluczowe w kontekście współczesnego druku fotograficznego i reklamowego. Z kolei drukarki laserowe używają technologii elektrofotograficznej, gdzie obraz jest tworzony na bębnie światłoczułym, a następnie przenoszony na papier przy użyciu tonera. Chociaż są one w stanie generować wysokiej jakości wydruki, ich mechanizm również nie pozwala na sublimację barwników, co jest niezbędne do uzyskania efektu bezrastrowego. Drukarki atramentowe, chociaż bardziej zaawansowane od igłowych, również nie są odpowiednie w kontekście pytania. Wykorzystują one atrament, który nie sublimuje, co prowadzi do powstawania rastra. Zrozumienie tych różnic technologicznych jest kluczowe dla właściwego doboru urządzeń w zależności od specyfikacji wydruku oraz oczekiwań jakościowych. Często błędne wnioski wynikają z mylenia różnych technologii druku, co prowadzi do nieoptymalnych decyzji w kontekście wyboru sprzętu do konkretnych zastosowań.
Pytanie 2

Efekt przetwarzania HDR określany jako "HDR look" charakteryzuje się

A. całkowitym brakiem cieni i obszarów prześwietlonych
B. nienaturalnym wyglądem z przesadnym kontrastem lokalnym i nasyceniem kolorów
C. charakterystycznym czarno-białym wykończeniem z selektywnym kolorem
D. dominacją barw zimnych i niebieskiej poświaty
Wybór odpowiedzi, która sugeruje całkowity brak cieni i obszarów prześwietlonych, nie odzwierciedla rzeczywistego zastosowania technologii HDR. W rzeczywistości HDR ma na celu uchwycenie bardziej zróżnicowanego zakresu światła, co oznacza, że cienie oraz obszary prześwietlone są istotną częścią końcowego obrazu. Sugerowanie, że HDR eliminuje te elementy, jest błędne, ponieważ technologia HDR jest zaprojektowana tak, aby zwiększać widoczność szczegółów w ciemnych i jasnych partiach zdjęcia, a nie je eliminować. Kolejna koncepcja dotycząca dominacji barw zimnych i niebieskiej poświaty również jest myląca. Dobry efekt HDR nie powinien być zdominowany przez jedną barwę, szczególnie niebieską, ponieważ dąży się do równowagi kolorystycznej, która oddaje rzeczywisty obraz. Ostatecznie, czarno-białe wykończenie z selektywnym kolorem, choć interesujące, nie jest zgodne z ideą HDR, która ma na celu maksymalizację szczegółów w pełnym zakresie kolorów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że HDR to technika, która powinna dążyć do realizmu, a nie do tworzenia efektów, które mogą wprowadzać w błąd lub sprawiać wrażenie sztuczności.
Pytanie 3

Którą część aparatu fotograficznego można czyścić za pomocą zwykłej szmatki z detergentem?

A. Migawkę.
B. Soczewkę.
C. Lustro.
D. Korpus.
Wielu początkujących fotografów i użytkowników aparatów cyfrowych mylnie zakłada, że elementy takie jak lustro, migawka czy soczewka również można czyścić zwykłą szmatką z detergentem, tak jak robi się to w przypadku innych sprzętów domowych. Nic bardziej mylnego. Lustro w aparacie to jeden z najbardziej delikatnych i czułych podzespołów, pokryte cienką warstwą refleksyjną, która bardzo łatwo ulega zarysowaniu lub odbarwieniu nawet przy lekkim dotknięciu nieodpowiednią szmatką. Migawka natomiast to mechanizm precyzyjny, pracujący z ogromną szybkością – jej elementy nie tylko są ekstremalnie cienkie, ale też narażone na zniszczenie przy jakiejkolwiek próbie czyszczenia bez specjalistycznego sprzętu i wiedzy. Próba użycia detergentu na tych częściach to niemal gwarancja uszkodzenia. Zastanawiając się nad soczewkami, trzeba pamiętać, że profesjonalne standardy branżowe zalecają wyłącznie dedykowane środki czystości oraz specjalne ściereczki z mikrofibry przeznaczone do optyki. Nawet niewielka ilość zwykłego detergentu może trwale uszkodzić powłoki antyrefleksyjne, zmatowić powierzchnię lub zostawić tłuste smugi. Wielu ludzi kieruje się tu fałszywym przekonaniem, że brud zmyje się lepiej czymś mocniejszym, ale właśnie to prowadzi do najdroższych w naprawie błędów. Moim zdaniem brak świadomości o różnicach materiałowych i konstrukcyjnych poszczególnych części aparatu to główny powód takich pomyłek. W praktyce fotograficznej, zgodnie z instrukcjami producentów i doświadczeniem zawodowców, tylko korpus czyścimy klasycznie, a wszystko co w środku lub optyczne – wyłącznie specjalistycznie. To naprawdę nie jest przesada, bo każdy nawet drobny błąd przy „czyszczeniu lustra” czy „soczewki detergentem” potrafi zrujnować sprzęt wart kilka tysięcy złotych. Dobrze zapamiętać tę zasadę na przyszłość – oszczędzi dużo stresu i wydatków.
Pytanie 4

Podczas tworzenia barwnego negatywu za pomocą metody subtraktywnej, na próbnej odbitce zauważalna jest dominacja koloru żółtego. Której gęstości filtru należy zwiększyć, by uzyskać właściwą reprodukcję kolorów?

A. Purpurowego
B. Niebieskiego
C. Zielonego
D. Żółtego
Wybór nieodpowiednich filtrów w procesie subtraktywnym może prowadzić do nieprawidłowej reprodukcji barw. Zwiększenie gęstości filtru zielonego nie jest właściwe w tej sytuacji, ponieważ zielony filtr nie redukuje żółtej dominaty, ale wprowadza dodatkowe niebieskie i żółte światło, co może pogłębić problem z równowagą barw. Z kolei zwiększenie gęstości filtru niebieskiego również nie eliminuje nadmiaru żółtego, gdyż wprowadza dodatkowo czerwone światło w wynikowej mieszance, co może powodować jeszcze większe zaburzenia kolorystyczne. W przypadku filtru purpurowego, jego wzmocnienie może prowadzić do jeszcze intensywniejszego wybarwienia żółtego, ponieważ purpurowy filtr absorbuje zielenie i wprowadza więcej czerwieni do obrazu, co również nie rozwiązuje problemu. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że zwiększenie któregoś z filtrów przyniesie poprawę, podczas gdy w rzeczywistości może to tylko pogłębić zniekształcenie kolorów. Kluczowe w tej kwestii jest zrozumienie interakcji między poszczególnymi filtrami oraz ich wpływu na odbiór barw. Dobrym rozwiązaniem w praktyce jest przeprowadzanie testów próbnych oraz optymalizacja ustawień filtrów na podstawie rzeczywistych wyników, co znacznie poprawia jakość końcowego produktu.
Pytanie 5

Aby uwydatnić fakturę wyrobów z drewna, powinno się wykorzystać odpowiednie oświetlenie?

A. boczne
B. dolne
C. przednie
D. tylne
Oświetlenie boczne jest kluczowe przy podkreślaniu faktury wyrobów drewnianych, ponieważ pozwala na uwydatnienie szczegółów strukturalnych i tonalnych, które są istotne z perspektywy estetycznej i jakościowej. Dzięki bocznemu oświetleniu można uzyskać ciekawe efekty cieni, które podkreślają unikalne rysy drewna, takie jak słoje czy usłojenia. Przykładem zastosowania takiego oświetlenia może być prezentacja mebli drewnianych na wystawach, gdzie efektowne oświetlenie boczne może przyciągnąć uwagę klientów. Zgodnie z zasadami fotografii produktowej oraz standardami aranżacji wnętrz, właściwe oświetlenie ma ogromny wpływ na postrzeganie przedmiotu. W praktyce, stosując oświetlenie boczne, można manipulować kątem padania światła, co wpływa na to, jak materiał jest postrzegany przez odbiorcę. Dzięki temu można skutecznie eksponować atuty produktów drewnianych, co przekłada się na lepsze wyniki sprzedaży oraz zwiększenie zainteresowania ofertą.
Pytanie 6

Aby rozjaśnić głęboki, wyraźny cień rzucany przez słońce na twarz modela w kapeluszu o dużym rondzie, powinno się użyć

A. lampę błyskową z dyfuzorem
B. blendę uniwersalną
C. ekran odblaskowy
D. kalibrator kolorów
Lampa błyskowa z dyfuzorem jest skutecznym narzędziem do rozświetlania cieni, szczególnie w sytuacjach, gdy naturalne światło, takie jak słońce, tworzy ostry cień na twarzy modela. Dyfuzor działa na zasadzie rozpraszania światła, co łagodzi jego intensywność i zmniejsza kontrast, a tym samym sprawia, że światło padające na modela jest bardziej równomierne i przyjemniejsze dla oka. Przykładem zastosowania może być fotografia portretowa w plenerze, gdzie mocne światło słoneczne generuje cienie na twarzy. W takim przypadku, użycie lampy błyskowej z dyfuzorem pozwala na skuteczne doświetlenie cieni, co prowadzi do bardziej naturalnego i estetycznego efektu na zdjęciach. W branży fotograficznej standardem jest kontrola oświetlenia i umiejętność jego manipulacji, co powinno być kluczowym elementem warsztatu każdego fotografa. Dlatego, znajomość technik użycia lampy błyskowej oraz dyfuzora jest niezmiernie cenna, a ich odpowiednie stosowanie przyczynia się do podniesienia jakości wykonywanych prac.
Pytanie 7

Umieszczenie fotografii dziecka z ceremonii inauguracji roku szkolnego w przedszkolu na witrynie internetowej placówki wymaga zgody

A. dziecka
B. koleżanek
C. opiekuna prawnego dziecka
D. dyrektora przedszkola
Jeśli chodzi o publikację zdjęć dzieci, to ważne, żeby mieć zgodę ich opiekunów. To jest zgodne z przepisami o ochronie danych osobowych, takimi jak RODO. No bo pamiętaj, że dziecko nie ma jeszcze pełnych praw do podejmowania decyzji. Dlatego rodzice muszą dbać o to, aby wizerunek ich pociech był bezpieczny. Zazwyczaj trzeba mieć pisemną zgodę od opiekuna, w której dokładnie opisane jest, jakie zdjęcia będą udostępniane i do czego. Na przykład, na początku roku szkolnego rodzice mogą wypełnić formularz, w którym wyrażają zgodę na publikację zdjęć w materiałach przedszkola. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami, bo pozwala na zachowanie prywatności dzieci i buduje zaufanie w instytucjach edukacyjnych.
Pytanie 8

W którym formacie należy zapisać obraz fotograficzny o 24 bitowej głębi koloru przeznaczony do umieszczenia w internecie?

A. GIF
B. RAW
C. TIFF
D. JPEG
Wybierając format pliku do publikacji obrazu fotograficznego w internecie, często pojawia się kilka opcji, które na pierwszy rzut oka wydają się rozsądne, ale w praktyce mogą prowadzić do różnych problemów. Na przykład GIF, chociaż powszechnie znany (szczególnie dzięki animacjom), zupełnie nie nadaje się do zapisu zdjęć o 24-bitowej głębi koloru. Obsługuje on tylko 256 kolorów, co automatycznie dyskwalifikuje go do fotografii – efekt końcowy wygląda po prostu źle, z wyraźną posteryzacją i stratą płynności przejść tonalnych. RAW natomiast jest formatem bezstratnym wykorzystywanym głównie przez profesjonalnych fotografów do archiwizacji i edycji zdjęć – pliki RAW są ogromne, niekompatybilne z przeglądarkami internetowymi i co gorsza, wymagają specjalistycznego oprogramowania do otwarcia. To zupełnie niepraktyczne w kontekście WWW; RAW to raczej „negatyw cyfrowy”, a nie format do prezentacji. TIFF wydaje się sensowny, bo pozwala na bezstratny zapis i świetną jakość, ale jest kompletnie nieoptymalny do użycia w internecie – pliki są bardzo duże, a wsparcie przeglądarek mocno ograniczone. Poza tym nikt nie będzie chciał czekać na załadowanie się zdjęcia ważącego kilka megabajtów. Moim zdaniem wiele osób wybiera błędnie te formaty, bo kojarzą je z wysoką jakością lub popularnością w innych zastosowaniach, ale całkowicie pomijają kwestie optymalizacji pod kątem sieci. Praktyka i dobre standardy branżowe jasno wskazują, że to właśnie JPEG został zaprojektowany do publikowania zdjęć kolorowych w sieci: zapewnia sensowny kompromis między jakością a rozmiarem, jest powszechnie obsługiwany i po prostu działa. Pozostałe formaty mają swoje miejsce, ale zupełnie nie w tym kontekście.
Pytanie 9

Przygotowując plan zdjęciowy do wykonania fotografii w technice wysokiego klucza, należy uwzględnić

A. jasne tło, oświetlenie skierowane.
B. ciemne tło, oświetlenie rozproszone.
C. ciemne tło, oświetlenie skierowane.
D. jasne tło, oświetlenie rozproszone.
W fotografii wysokiego klucza bardzo łatwo popełnić pewne dość typowe błędy, szczególnie jeśli nie do końca rozumie się, jak oświetlenie i kolor tła wpływają na ostateczny efekt. Przede wszystkim, zastosowanie jasnego tła z oświetleniem skierowanym – choć może wydawać się dobre – w praktyce prowadzi do powstawania ostrych cieni i zbyt dużych kontrastów. Oświetlenie kierunkowe nie rozprasza się na całej scenie, tylko pada punktowo, przez co łatwo uzyskać efekt niepożądanych, ciemnych miejsc, a to całkowicie rozmija się z ideą high key. Często początkujący fotografowie myślą, że wystarczy dużo światła, ale nie zwracają uwagi na jego charakter, czyli jak bardzo jest ono miękkie i jak się rozchodzi. Jeszcze większym nieporozumieniem jest wybór ciemnego tła, niezależnie od rodzaju światła. Nawet gdy światło jest rozproszone, ciemne tło nie pozwoli uzyskać efektu lekkości i jasności – tło zawsze będzie pochłaniać światło i tworzyć niepożądane kontrasty, przez co zdjęcie staje się ciężkie wizualnie i traci charakterystyczną, pozytywną aurę. Często spotyka się też mylne przeświadczenie, że rozproszone światło „załatwia” wszystko, nawet jeśli tło jest nieodpowiednie – to nieprawda. To właśnie połączenie jasnego tła i miękkiego, rozproszonego światła jest podstawą sukcesu w tej technice. Warto pamiętać, że standardy branżowe wyraźnie wskazują na potrzebę eliminowania cieni i utrzymania całej kompozycji w bardzo jasnej tonacji. W praktyce, kiedy wybierze się niepoprawne ustawienia, zdjęcia mogą wyglądać albo zbyt kontrastowo, albo wręcz ponuro, co zupełnie nie pasuje do stylu high key. W mojej opinii najczęściej winna jest tu rutyna lub brak pełnego zrozumienia zależności między światłem a tłem – dlatego zawsze warto sobie powtarzać, że oba te elementy muszą współgrać, by uzyskać pożądany efekt.
Pytanie 10

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop służy do wygładzania skóry?

A. inteligentne wyostrzanie
B. stempel
C. separacja częstotliwości
D. gumka
Gumka, stempel oraz inteligentne wyostrzanie to narzędzia, które, choć mogą być używane w procesie edycji zdjęć, nie są odpowiednie do techniki wygładzania skóry. Gumka jest narzędziem, które pozwala na usuwanie obszarów z warstwy, co w przypadku retuszu skóry może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak szumy i niejednolitość. Użycie gumki w tym kontekście może skutkować zniszczeniem niektórych detali obrazu, a także trudnościami w uzyskaniu naturalnego wyglądu. Stempel, z kolei, kopiuje piksele z jednego miejsca w obrazie i wkleja je w inne, co przy nieostrożnym stosowaniu może wprowadzać widoczne powtórzenia oraz nienaturalne plamy na skórze, co jest niepożądanym efektem w procesie retuszu. Inteligentne wyostrzanie to narzędzie służące do poprawy ostrości obrazu, które może być użyteczne w kontekście podkreślenia detali, ale w przypadku wygładzania skóry może pogłębiać widoczność niedoskonałości, co prowadzi do nieestetycznego rezultatu. Kluczowym błędem jest mylenie tych narzędzi z techniką separacji częstotliwości, która bazuje na zaawansowanej obróbce częstotliwości, umożliwiającej precyzyjne wygładzanie bez utraty detali, co jest nieosiągalne przy użyciu wymienionych narzędzi. Właściwe podejście do retuszu skóry wymaga zrozumienia, że różne techniki mają swoje zastosowania, które powinny być dostosowane do zamierzonych efektów oraz specyfiki obrazu.
Pytanie 11

Najnowsza technologia EVF (Electronic Viewfinder) w zaawansowanych aparatach oferuje rozdzielczość do

A. 9.4 miliona punktów
B. 2.3 miliona punktów
C. 12.5 miliona punktów
D. 5.7 miliona punktów
Odpowiedzi na pytania dotyczące rozdzielczości wizjerów elektronicznych często opierają się na nieporozumieniach związanych z technologią i jej możliwościami. Odpowiedzi 2.3 miliona punktów oraz 5.7 miliona punktów, choć mogą wydawać się realistyczne, są znacznie poniżej obecnych standardów. Wizjery w aparatach klasy średniej często mają rozdzielczość w okolicach 2.3 miliona punktów, co może być wystarczające dla amatorskiego użytku, jednak dla profesjonalnych zastosowań staje się niewystarczające. 5.7 miliona punktów to lepsza wartość, ale w kontekście współczesnych wymagań rynku fotografii, nie jest to już szczyt możliwości. W szczególności, wizjery o niższej rozdzielczości mają tendencję do pokazywania mniej szczegółowy obraz, co może prowadzić do błędów w kadrowaniu i ustawianiu ostrości, zwłaszcza w sytuacjach z wymagającym oświetleniem. Z kolei 12.5 miliona punktów, mimo że wydaje się bardziej zaawansowane, nie jest obecnie standardem technologicznym dla wizjerów elektronicznych. W rzeczywistości, takie rozdzielczości są zarezerwowane dla wysoce specjalistycznych urządzeń i jeszcze nie zdominowały rynku. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego sprzętu w zależności od potrzeb fotografa. Warto, by użytkownicy brali pod uwagę standardy branżowe oraz nowinki technologiczne, które wpływają na rozwój wizjerów elektronicznych.
Pytanie 12

Który element aparatu cyfrowego jest bezpośrednio odpowiedzialny za rejestrację obrazu?

A. Matryca światłoczuła
B. Procesor obrazu
C. Wizjer elektroniczny
D. Karta pamięci
Wizjer elektroniczny, procesor obrazu oraz karta pamięci to wszystkie ważne elementy aparatu cyfrowego, ale żaden z nich nie jest odpowiedzialny za rejestrację obrazu. Wizjer elektroniczny to narzędzie, które pozwala fotografowi na podgląd obrazu przed zrobieniem zdjęcia, ale to tylko prezentacja tego, co matryca zarejestrowała. Z kolei procesor obrazu przetwarza sygnał z matrycy na gotowy obraz, co oznacza, że jest odpowiedzialny za poprawę jakości zdjęcia, ale nie rejestruje go samodzielnie. Często zdarza się, że użytkownicy mylą te funkcje, myśląc, że procesor także odpowiada za rejestrację. Karta pamięci natomiast służy do przechowywania już zarejestrowanych obrazów. Bez względu na to, jak szybko i sprawnie działa procesor czy jak dużo danych może pomieścić karta pamięci, kluczowym elementem, który rejestruje obraz, pozostaje matryca światłoczuła. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do nieporozumień w zakresie funkcji aparatu i jego działania. Aby lepiej zrozumieć, jak każdy z tych elementów przyczynia się do finalnego obrazu, warto zgłębić temat ich współpracy oraz wpływu na jakość zdjęć, co pozwala na pełniejsze wykorzystanie możliwości aparatu.
Pytanie 13

Jaki sposób pomiaru światła przedstawiono na schemacie?

Ilustracja do pytania
A. Uśredniony światła odbitego.
B. Bezpośredni światła padającego na obiekt.
C. Punktowy światła padającego na obiekt.
D. Punktowy światła odbitego.
Wybór odpowiedzi związanej z pomiarem punktowym światła odbitego może wynikać z mylnego założenia, że pomiar światła odbitego od obiektu dostarcza równie ważnych informacji o oświetleniu. W rzeczywistości jednak, pomiar światła odbitego jest techniką, która skupia się na analizie tego, jak światło interaguje z powierzchnią obiektu. Może być użyteczny w kontekście oceny, jak różne materiały odbijają światło, ale nie dostarcza informacji o samej ilości światła padającego na obiekt. Inną pułapką, w którą można wpaść, jest mylenie pomiaru uśrednionego i punktowego. Uśredniony pomiar światła, jak sama nazwa wskazuje, opiera się na zbieraniu danych z szerszego obszaru, co również nie odpowiada na pytanie o bezpośrednie natężenie światła padającego na obiekt. Warto zauważyć, że w kontekście profesjonalnych zastosowań, takich jak projektowanie oświetlenia, dokładność pomiaru światła padającego jest kluczowa dla osiągnięcia zamierzonych efektów. Niekiedy zapomina się o tym, że nawet niewielkie różnice w natężeniu światła mogą znacząco wpłynąć na końcowy rezultat. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze metody pomiaru kierować się stanem wiedzy i dobrymi praktykami branżowymi, które wskazują na znaczenie pomiaru natężenia światła padającego w różnych scenariuszach zawodowych.
Pytanie 14

Rozpowszechnianie na stronie internetowej wizerunku osoby powszechnie znanej, podczas pełnienia funkcji publicznych

A. wymaga zapłacenia osobie za wykorzystanie wizerunku.
B. nie wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.
C. wymaga uzyskania zgody osoby na poprawę ekspozycji zdjęcia.
D. wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.
W polskim prawie dość jasno określono, że wizerunek osoby powszechnie znanej (czyli np. polityka, sportowca, artysty) można upubliczniać w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, bez konieczności uzyskiwania jej pisemnej zgody. Wynika to z art. 81 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – takie osoby są po prostu niejako „na świeczniku” i społeczeństwo ma prawo wiedzieć, jak działają czy zachowują się publicznie. Oczywiście, pod jednym warunkiem: musisz użyć tego wizerunku w kontekście związanym z działalnością tej osoby publicznej, np. relacjonując wydarzenie, konferencję, czy nawet protest. Praktyka branżowa i kodeksy etyczne mediów też to potwierdzają – nie trzeba biegać za każdym radnym czy piłkarzem po autograf, jeśli robisz zdjęcia w trakcie oficjalnych wystąpień. Często się o tym zapomina, ale publikowanie wizerunku w innym kontekście (np. prywatnym życiu gwiazdy) już wymaga zgody. Moim zdaniem to sensowne – balansuje ochronę prywatności i prawo do informacji. Warto też pamiętać o szacunku – nawet osoba publiczna nie powinna być kompromitowana przez wybiórczy dobór kadr czy obraźliwe opisy. Codzienna praktyka w redakcjach czy na portalach informacyjnych dokładnie tak to rozwiązuje. Pamiętaj – nie zawsze samo rozpoznanie osoby wystarczy do braku zgody, liczy się kontekst jej działalności publicznej.
Pytanie 15

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. MyPaint
B. CorelDraw
C. Adobe Photoshop
D. Publisher
CorelDraw to od lat jeden z najważniejszych programów do tworzenia i edycji grafiki wektorowej. Grafika wektorowa, w przeciwieństwie do rastrowej, opiera się na matematycznym opisie kształtów – linii, krzywych Béziera, wielokątów czy tekstu. Dzięki temu projekty wykonane w CorelDraw można dowolnie skalować bez utraty jakości, co jest ogromną zaletą np. przy projektowaniu logotypów, wizytówek, plakatów czy grafiki użytkowej, która potem trafia do druku w bardzo różnych formatach. Moim zdaniem, umiejętność obsługi tego typu narzędzi to obecnie must-have w branży reklamowej i poligraficznej. CorelDraw pozwala na bardzo precyzyjną pracę z obiektami, daje dostęp do zaawansowanych narzędzi do edycji, eksportu czy przygotowania do druku według branżowych standardów, np. CMYK, Pantone, czy zarządzanie spadami i znacznikami cięcia. Często widzę, że właśnie dzięki takim programom można naprawdę rozwinąć skrzydła w projektowaniu – nawet osoby, które zaczynają od zera, po kilku tygodniach pracy z Corelem są w stanie przygotować profesjonalny projekt. No i nie ma co ukrywać: kiedy ktoś mówi o grafice wektorowej, CorelDraw obok Adobe Illustratora jest pierwszym skojarzeniem w profesjonalnym środowisku. Warto znać różnicę między grafiką rastrową a wektorową, bo to podstawa do świadomego wyboru narzędzi w codziennej pracy projektanta.
Pytanie 16

Aby zeskanować slajdy z zachowaniem odpowiedniej jasności na obrazie cyfrowym, konieczne jest użycie skanera do oryginałów

A. refleksyjnych o wysokiej dynamice skanowania
B. refleksyjnych o niskiej dynamice skanowania
C. transparentnych o wysokiej dynamice skanowania
D. transparentnych o niskiej dynamice skanowania
Wybór skanera do slajdów refleksyjnych o małej lub dużej dynamice skanowania może prowadzić do nieodpowiednich rezultatów, ponieważ te dwa typy slajdów różnią się znacznie pod względem przetwarzania obrazu. Slajdy refleksyjne to materiały, które odbijają światło, co oznacza, że ich skanowanie wymaga innego podejścia niż w przypadku slajdów transparentnych. Przykładowo, skanowanie slajdów refleksyjnych o małej dynamice ogranicza zakres tonalny, co może skutkować utratą detali w zarówno jasnych, jak i ciemnych obszarach obrazu. Tego rodzaju skanery są często przeznaczone do dokumentów i materiałów, które nie wymagają tak wysokiej jakości obrazu, co prowadzi do zafałszowania kolorów i kontrastów. Ponadto, skanowanie materiałów o dużej dynamice może być nieoptymalne, jeśli nie jest dostosowane do specyfiki slajdów refleksyjnych, co prowadzi do błędnych wniosków o wydajności skanera. W konsekwencji, wybór niewłaściwego typu skanera może prowadzić do frustracji i marnowania czasu oraz zasobów, gdyż efekty końcowe nie będą spełniały oczekiwań jakościowych. Kluczowe jest zrozumienie różnic między materiałami i odpowiednie dostosowanie technologii skanowania, aby uzyskać oczekiwane rezultaty.
Pytanie 17

Jakie formaty należy wybrać do zapisu skanowanych obrazów, które będą publikowane w internecie?

A. PNG i TIFF
B. PSD i JPEG
C. GIF i PSD
D. PNG i JPEG
Odpowiedź PNG i JPEG to optymalny wybór dla skanowanych zdjęć przeznaczonych do publikacji internetowej. Format PNG (Portable Network Graphics) jest doskonały do przechowywania obrazów, które wymagają wysokiej jakości bezstratnej kompresji, co jest istotne w przypadku zdjęć z dużą ilością detali i kolorów. Jest on szczególnie polecany do grafik z przezroczystością oraz obrazów o ostrych krawędziach, jak logotypy czy ikony. Z kolei format JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest idealny do zdjęć o pełnym kolorze, gdzie niewielka strata jakości jest akceptowalna w zamian za znacznie mniejszy rozmiar pliku. JPEG wykorzystuje stratną kompresję, co sprawia, że jest preferowanym formatem do publikacji zdjęć w internecie, gdzie szybkość ładowania strony ma kluczowe znaczenie. Dobrym przykładem zastosowania obu formatów jest wykorzystanie PNG dla grafik na stronie internetowej, które wymagają przezroczystości, natomiast JPEG dla zdjęć produktów w e-commerce, które muszą być szybko dostępne dla użytkowników. Dobre praktyki branżowe sugerują użycie PNG dla grafik z tekstem oraz JPEG dla zdjęć, co zapewnia optymalną jakość i wydajność.
Pytanie 18

Błąd obrazu, którego nie można skorygować w trakcie edycji cyfrowej, to błąd

A. perspektywy
B. ostrości
C. kadru
D. balansu bieli
Odpowiedź "ostrości" jest poprawna, ponieważ błąd ostrości w obrazie jest błędem, którego nie można skorygować podczas obróbki cyfrowej. Ostry obraz jest kluczowy w fotografii, ponieważ wpływa na percepcję detali i ogólną jakość obrazu. Gdy zdjęcie jest nieostre, najczęściej wynika to z niewłaściwego ustawienia ostrości w momencie wykonywania zdjęcia, co skutkuje utratą informacji o detalach. W przeciwieństwie do błędów kadrowania, balansu bieli czy perspektywy, które można poprawić za pomocą programów do edycji zdjęć, błąd ostrości skutkuje trwale gorszą jakością obrazu. Chociaż istnieją techniki do prób poprawy nieostrych zdjęć, takie jak zwiększenie kontrastu lub użycie narzędzi do wyostrzania, nie przywracają one pierwotnych szczegółów. Przykładem może być zastosowanie filtru wyostrzającego, który może poprawić postrzeganą ostrość, lecz nie przywróci utraconych detali. Ważne jest, aby unikać sytuacji prowadzących do nieostrości, poprzez odpowiednie ustawienie aparatu, użycie statywu w przypadku długich czasów otwarcia migawki oraz dbanie o prawidłowe naświetlenie. Zrozumienie tego aspektu jest kluczowe dla fotografów, którzy pragną uzyskać jak najwyższą jakość swoich prac.
Pytanie 19

Aby przypisać archiwizowanym zdjęciom atrybuty ułatwiające ich szybkie odnajdywanie, należy użyć aplikacji programu Adobe

A. Bridge
B. Flash
C. Acrobat
D. InDesign
Chociaż InDesign, Flash i Acrobat to aplikacje Adobe, nie są one zoptymalizowane do zarządzania i organizacji fotografii w sposób, który ułatwia ich archiwizację i wyszukiwanie. InDesign to przede wszystkim narzędzie do składu i projektowania publikacji, które skupia się na typografii oraz układzie stron. Nie posiada funkcji dedykowanych do zarządzania metadanymi zdjęć czy ich kategoryzacji, co czyni go nieodpowiednim wyborem dla archiwizacji fotografii. Flash, z drugiej strony, był używany do tworzenia animacji i interaktywnych treści internetowych, ale jego znaczenie spadło z powodu zmian w standardach internetowych oraz bezpieczeństwa. W kontekście fotografii, Flash nie oferuje żadnych funkcji dotyczących organizacji czy wyszukiwania obrazów. Acrobat, który służy do tworzenia i edytowania plików PDF, również nie posiada narzędzi do zarządzania fotografiami w sposób umożliwiający efektywne przypisywanie atrybutów. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych programów z zadaniami, do których nie są one przeznaczone. Właściwe zrozumienie ról narzędzi, ich przeznaczenia i funkcjonalności jest kluczowe dla efektywnej pracy w środowisku kreatywnym, a wybór niewłaściwego oprogramowania może prowadzić do znacznych trudności w zarządzaniu danymi i zasobami.
Pytanie 20

Jaką nazwą określa się zjawisko optyczne manifestujące się w postaci półprzezroczystych, kolorowych okręgów, które pojawiają się na zdjęciu robionym w kierunku słońca?

A. Dystorsja beczkowata
B. Koma
C. Flara
D. Winietowanie
Dystorsja beczkowata to zjawisko optyczne, które polega na wykrzywieniu obrazu w kształt beczki, co jest wynikiem użycia obiektywów szerokokątnych. To zniekształcenie obrazu powoduje, że linie proste znajdujące się w pobliżu krawędzi kadru wydają się być zaokrąglone na zewnątrz. To zjawisko nie ma związku z efektem flary, ponieważ flara odnosi się do wpływu intensywnego światła na obraz, a nie do zniekształcenia geometrii. Koma to inny efekt optyczny, który objawia się w postaci nieostrych, rozmytych punktów świetlnych, które występują na krawędzi kadru, głównie w przypadku obiektywów o dużej przysłonie. Podobnie jak dystorsja beczkowata, koma nie jest związana z efektem flary. Winietowanie odnosi się do ciemnienia narożników zdjęcia w porównaniu do środka kadru, często spowodowanego użyciem obiektywu o nieodpowiedniej konstrukcji lub filtrów. Choć winietowanie może wystąpić w sytuacji, gdy niechciane światło wpada na obiektyw, nie ma ono nic wspólnego z wielobarwnymi okręgami charakterystycznymi dla flary. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi efektami jest kluczowe w fotografii, ponieważ pozwala to na świadome podejście do technik fotograficznych oraz unikanie typowych pułapek związanych z optyką.
Pytanie 21

Profile ICC w zarządzaniu kolorem służą do

A. zwiększenia rozdzielczości wydruku
B. kompresji plików graficznych bez utraty jakości
C. przyspieszenia renderowania obrazu na ekranie
D. zapewnienia spójności kolorów między różnymi urządzeniami
Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że profile ICC służą do zwiększenia rozdzielczości wydruku, jest niepoprawny, ponieważ te profile odnoszą się do zarządzania kolorem, a nie do rozdzielczości. Rozdzielczość wydruku to ilość punktów (pikseli) na cal, która określa szczegółowość obrazu. Profile ICC natomiast koncentrują się na sposobie interpretacji kolorów w różnych urządzeniach, aby zapewnić, że kolory są reprodukowane tak, jak zostały zamierzone przez twórcę. Odnosząc się do drugiej niepoprawnej odpowiedzi, kompresja plików graficznych bez utraty jakości nie ma bezpośredniego związku z profilami ICC. Kompresja dotyczy technik redukcji rozmiaru pliku, natomiast profile ICC zajmują się standardami kolorów i ich odwzorowaniem. Trzecia z błędnych odpowiedzi sugeruje, że profile ICC mogą przyspieszyć renderowanie obrazu na ekranie. Renderowanie obrazu to proces przetwarzania danych graficznych na wizualizację, który nie jest bezpośrednio związany z profilem ICC. W rzeczywistości, korzystanie z profili ICC może w pewnych okolicznościach wprowadzać dodatkowy krok w obróbce kolorów, co niekoniecznie musi skutkować szybszym renderingiem. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że profile ICC to narzędzie do zapewnienia spójności kolorów, które wpływa na to, jak kolory są postrzegane i odwzorowywane, ale nie mają one zastosowania w kwestiach związanych z rozdzielczością, kompresją ani szybkością renderowania.
Pytanie 22

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Wrót.
B. Strumienicy.
C. Plastra.
D. Parasolki.
Parasolki to naprawdę podstawowy i bardzo skuteczny modyfikator światła w fotografii – dzięki nim można uzyskać miękkie, naturalne cienie, które nie mają ostrych, twardych krawędzi. W praktyce, parasolka rozprasza światło na dużą powierzchnię, co sprawia, że staje się ono łagodniejsze i bardziej oplata fotografowany obiekt. Fajnie to widać na zdjęciach portretowych – twarz czy skóra wyglądają dużo delikatniej, bez nieestetycznych smug czy mocnych kontrastów. Profesjonaliści praktycznie zawsze zaczynają pracę ze światłem od modyfikatorów takich jak softboxy albo właśnie parasolki, bo kontrola nad miękkością cieni jest jedną z najważniejszych rzeczy w fotografii studyjnej. Moim zdaniem nie ma lepszego, prostszego narzędzia na początek. Parasolki sprawdzają się świetnie nawet na małej przestrzeni, bo są lekkie, szybkie w montażu i praktycznie nie zabierają miejsca. Dodatkowo przydają się nie tylko w fotografii ludzi, ale i produktów, kiedy chcemy pokazać fakturę albo uzyskać subtelne przejścia tonalne. Jak ktoś zaczyna przygodę ze studyjnym światłem, to kupno parasolki powinno być jednym z pierwszych kroków – naprawdę podnosi jakość zdjęć praktycznie od razu.
Pytanie 23

Podczas robienia zdjęcia aparatem lustrzanym cyfrowym przy użyciu lamp halogenowych, jaką temperaturę barwową należy ustawić dla balansu bieli?

A. 1800K
B. 5600K
C. 3200K
D. 10000K
Wybór temperatury barwowej 1800K, 10000K czy 5600K nie jest odpowiedni w przypadku lamp halogenowych. Wartość 1800K odnosi się do bardzo ciepłego, niemal czerwonego światła, które nie jest reprezentatywne dla halogenów. Tego rodzaju ustawienie może sprawić, że zdjęcia będą miały nienaturalny, zbyt czerwony odcień. Z kolei 10000K to temperatura barwowa, która odpowiada zimnemu, niebieskiemu światłu, typowemu dla niektórych lamp fluorescencyjnych lub nieba w słoneczny dzień. Ustawienie balansu bieli na tak wysoką wartość spowoduje, że zdjęcia będą wyglądały na zbyt chłodne, co może nie oddać rzeczywistych kolorów obiektu fotografowanego. Z kolei 5600K, które jest standardową wartością dla światła dziennego, także jest niewłaściwe w kontekście oświetlenia halogenowego. Przy tej temperaturze barwowej halogeny będą wydawały się zbyt żółte, co z kolei wpłynie na tonalność zdjęcia. W praktyce, popełniając te błędy, fotograf może uzyskać obrazy, które nie oddają rzeczywistego wyglądu sceny. Zrozumienie różnicy między temperaturami barwowymi oraz ich wpływu na estetykę zdjęcia jest kluczowe dla każdego fotografa, a wybór odpowiedniego balansu bieli powinien być dostosowany do źródła światła, co jest fundamentalną praktyką w fotografii.
Pytanie 24

Metoda naświetlania zwana HDR (High Dynamic Range) polega na

A. łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji w jedno o rozszerzonej rozpiętości tonalnej
B. zmniejszaniu kontrastu sceny poprzez użycie filtrów polaryzacyjnych
C. zastosowaniu specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła
D. zwiększaniu czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO
Istnieje wiele nieporozumień dotyczących technik stosowanych w fotografii, które mogą prowadzić do błędnych odpowiedzi. Pierwsza z tych nieprawidłowości dotyczy zmniejszania kontrastu sceny przy pomocy filtrów polaryzacyjnych. Choć filtry te mają swoje zastosowanie, przede wszystkim do redukcji odblasków i poprawy nasycenia kolorów, nie mają one związku z techniką HDR. Zamiast tego, ich zadaniem jest kontrolowanie efektów świetlnych na pojedynczym zdjęciu, a nie łączenie wielu ujęć w jeden obraz. Kolejna niewłaściwa koncepcja dotyczy zwiększania czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO. Zwiększenie ISO prowadzi do wyższej czułości na światło, ale także wprowadza szumy, co negatywnie wpływa na jakość zdjęcia. Technika HDR nie jest w żaden sposób związana z modyfikowaniem wartości ISO, lecz z umiejętnością łączenia różnych ekspozycji, by uzyskać lepszy efekt końcowy. Wreszcie, zastosowanie specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła nie ma związku z HDR, ponieważ technika ta koncentruje się na cyfrowej obróbce zdjęć, a nie na sprzęcie optycznym. Ważne jest, aby zrozumieć, że HDR to nie tylko technika, ale również filozofia uchwycenia rzeczywistości w jej pełnym zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne za pomocą metod, które koncentrują się na jednorazowej ekspozycji lub wpływie na parametry techniczne aparatu.
Pytanie 25

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Konturowe.
B. Wypełniające.
C. Górne.
D. Tłowe.
Dobre rozumienie światła w fotografii lub filmie to naprawdę podstawa, jeśli chcemy uzyskiwać ciekawe i profesjonalnie wyglądające efekty. Światło wypełniające (ang. fill light) służy właśnie do tego, by kontrolować głębokość cieni na nieoświetlonej stronie fotografowanego obiektu. Najczęściej ustawia się je pod kątem do światła głównego (kluczowego) i reguluje jego moc tak, żeby zredukować kontrast, ale bez całkowitego zlikwidowania efektu trójwymiarowości. Praktyka pokazuje, że nawet delikatne rozjaśnienie cieni przez światło wypełniające pozwala wydobyć detale i uniknąć tzw. „czarnych dziur” w obrazie, gdzie nie widać żadnych szczegółów. W branży filmowej i fotograficznej normą jest stosowanie zestawu trzech podstawowych świateł: kluczowego, wypełniającego i konturowego. Światło wypełniające nie powinno być nigdy mocniejsze od kluczowego, ale jego rola jest bardzo ważna. Ułatwia modelowanie twarzy, poprawia wygląd skóry, pozwala wydobyć fakturę ubrań czy włosów. Często używa się blendy, softboxa albo dużej lampy z dyfuzorem, żeby uzyskać miękkie, rozproszone światło, które subtelnie łagodzi cienie. Z mojego doświadczenia – czasem nawet nieduża zmiana ustawienia lub mocy wypełnienia diametralnie poprawia efekt końcowy, szczególnie przy portretach czy produktach. To trochę taki cichy bohater planu zdjęciowego.
Pytanie 26

Korygowanie ekspozycji fotografii w programie Adobe Photoshop realizuje się za pomocą

A. koloru kryjącego
B. stempla
C. mapy gradientu
D. poziomów
Poprawa ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop za pomocą poziomów jest jedną z najskuteczniejszych metod dostosowywania jasności i kontrastu obrazu. Narzędzie to pozwala na precyzyjną kontrolę nad tonami, umożliwiając manipulację zaciemnieniami, półtonami oraz światłami. Użytkownik ma dostęp do histogramu, który obrazuje rozkład tonów w zdjęciu, co ułatwia identyfikację obszarów wymagających korekty. Przykładowo, aby poprawić ekspozycję zdjęcia, można przesunąć suwak cieni w lewo, co pozwala na rozjaśnienie ciemniejszych obszarów bez wpływania na jaśniejsze partie obrazu. Dodatkowo, możliwość zastosowania krzywych w narzędziu Poziomy daje większą elastyczność w dostosowywaniu tonalności, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w edycji zdjęć. Dzięki temu, fotografie mogą zyskać na wyrazistości i głębi, co jest kluczowe w profesjonalnym przetwarzaniu obrazów.
Pytanie 27

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. LIVE MOS
B. CMOS
C. CCD
D. Foveon X3
LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.
Pytanie 28

Zdjęcie w skali 1:1 stanowi przykład

A. makrofotografii
B. zdjęcia lotniczego
C. mikrofotografii
D. fotografii sportowej
Makrofotografia to technika fotograficzna, która umożliwia uzyskanie powiększonych obrazów małych obiektów, takich jak owady, rośliny czy szczegóły przedmiotów. Zdjęcia w skali 1:1 oznaczają, że obiekt na zdjęciu jest przedstawiony w rzeczywistych wymiarach, co jest kluczowe w makrofotografii. Daje to możliwość ukazania detali, które byłyby niewidoczne gołym okiem. Przykładem zastosowania makrofotografii jest dokumentowanie przyrody, gdzie fotograf może uchwycić szczegóły skrzydeł motyli lub tekstur liści. Standardy w makrofotografii wymagają odpowiedniego oświetlenia i stabilizacji, co często osiąga się za pomocą statywów oraz lamp błyskowych. W praktyce, makrofotografia jest również wykorzystywana w nauce, na przykład w badaniach biologicznych do analizowania struktury komórek czy organizmów. Właściwe zrozumienie tej techniki pozwala na bardziej precyzyjne i artystyczne podejście do fotografii.
Pytanie 29

W trakcie robienia zdjęć w studio, wykorzystując światło żarowe, aby uzyskać właściwą reprodukcję kolorów na obrazie, jakie ustawienie balansu bieli jest wymagane dla temperatury barwowej wynoszącej

A. 5500 K
B. 2000 K
C. 3200 K
D. 10000 K
Temperatura barwowa 2000 K jest znacznie niższa niż wartość potrzebna do prawidłowego odwzorowania barw w przypadku światła żarowego. Tego typu źródła światła charakteryzują się ciepłym odcieniem, który wprowadza do zdjęć zbyt intensywny żółty lub pomarańczowy ton, przez co kolory mogą wydawać się nienaturalne. Z kolei temperatura barwowa 5500 K, typowa dla światła dziennego, również nie jest odpowiednia w kontekście zdjęć studyjnych przy żarze, ponieważ prowadzi do zbyt zimnego odcienia na obrazie. Użycie takiej wartości może skutkować niepożądanymi efektami wizualnymi, a zrównoważenie kolorów w postprodukcji stanie się trudniejsze. Ponadto, temperatura 10000 K odnosi się do bardzo zimnego światła, które towarzyszy np. niebu w pochmurny dzień. W przypadku fotografii studyjnej, gdzie dominujące jest ciepłe światło żarowe, takie ustawienie balansu bieli spowoduje, że zdjęcia będą wydawały się przesadnie niebieskie. Stąd błędne ustawienia balansu bieli mogą wprowadzić poważne trudności w osiągnięciu naturalnych kolorów, co potwierdza znaczenie rozumienia i prawidłowego zastosowania temperatury barwowej w różnych warunkach oświetleniowych.
Pytanie 30

Jakie szkło zabezpieczające należy zastosować do oprawy fotografii wystawowej, aby zminimalizować odblaski?

A. szkło float
B. szkło hartowane
C. szkło kryształowe
D. szkło antyrefleksyjne
Szkło antyrefleksyjne to najlepszy wybór do oprawy fotografii wystawowej, szczególnie gdy chcesz zminimalizować odblaski. To szkło ma specjalną powłokę, która redukuje odbicia światła, co pozwala na lepszą widoczność dzieła sztuki. Przykładowo, w muzeach czy galeriach sztuki często stosuje się ten rodzaj szkła, ponieważ umożliwia on zachowanie integralności wizualnej ekspozycji. Warto pamiętać, że odblaski mogą znacząco wpłynąć na odbiór obrazu przez widza, odwracając uwagę od detalów czy kolorystyki. Szkło antyrefleksyjne nie tylko poprawia estetykę, ale także chroni fotografie przed szkodliwym działaniem promieni UV, co jest istotne w kontekście długotrwałego przechowywania prac. Dzięki tym właściwościom, jest to standardowy wybór w branży wystawienniczej, co podkreśla jego wartości użytkowe i artystyczne.
Pytanie 31

Podczas wykonywania zdjęć krajobrazu z efektem uwydatnienia chmur na błękitnym niebie wskazane jest korzystanie z filtra

A. UV.
B. IR.
C. polaryzacyjnego.
D. multiplikującego.
Jeśli chodzi o filtry fotograficzne, łatwo się pogubić, bo nazw jest sporo, ale nie każdy z nich nadaje się do konkretnych zastosowań. Filtr multiplikujący (co właściwie nie jest pojęciem branżowo stosowanym, raczej chodziło tu o filtr "multiply" w postprodukcji, a nie prawdziwy filtr optyczny) nie ma żadnego wpływu na uwydatnienie chmur czy podbicie koloru nieba, więc to raczej nie ten kierunek. Filtr UV to taki klasyk, który dawniej chronił film przed promieniowaniem ultrafioletowym, ale w przypadku aparatów cyfrowych właściwie nie daje efektów wizualnych – głównie zabezpiecza soczewkę przed kurzem i zarysowaniami. Do uzyskania bardziej wyrazistego nieba kompletnie się nie przyda, nawet jeśli by się chciało. Filtr IR (podczerwony) to już zupełnie inna bajka – stosowany jest do fotografii w podczerwieni, więc efekty są mocno surrealistyczne. Na takim zdjęciu chmury faktycznie mogą się wyróżniać, ale kolorystyka całego krajobrazu robi się nienaturalna, a niebo nie będzie po prostu "bardziej niebieskie", tylko wręcz dziwnie jasne lub białe. Wielu początkujących myśli, że każdy filtr coś "ulepsza", ale tutaj liczy się specyfika światła i to, jak filtr je przepuszcza. Praktyka pokazuje, że do intensyfikacji błękitu nieba i selektywnego uwydatnienia chmur polecany jest właśnie filtr polaryzacyjny. Z mojego doświadczenia wynika, że inne filtry po prostu nie dadzą tego efektu i mogą nawet pogorszyć jakość zdjęcia przez niepotrzebne straty światła czy przekłamania barw. Warto więc dobrze znać działanie każdego z nich i sięgać po nie świadomie, a nie "na czuja" – bo potem łatwo się rozczarować wynikiem.
Pytanie 32

Obrazek, który ma być umieszczony w galerii online, powinien być zapisany w rozdzielczości

A. 150 ppi
B. 300 ppi
C. 72 ppi
D. 36 ppi
Rozdzielczości 36 ppi, 300 ppi oraz 150 ppi nie są odpowiednie dla zdjęć przeznaczonych do galerii internetowych. Rozdzielczość 36 ppi jest zbyt niska, aby uzyskać zadowalającą jakość obrazu na większości nowoczesnych ekranów. Tak niska rozdzielczość skutkuje rozmytymi i niewyraźnymi obrazami, co negatywnie wpływa na wrażenia użytkowników. W przypadku 300 ppi, chociaż jest to standardowa rozdzielczość dla druku, jest zdecydowanie zbyt wysoka do zastosowań internetowych. Tego rodzaju obrazy zajmują dużo miejsca oraz w znaczący sposób spowalniają ładowanie strony, co jest niepożądane w kontekście użyteczności. Korzystanie z 150 ppi również nie jest optymalne, ponieważ chociaż jest lepsze niż 36 ppi, nadal nie dorównuje 72 ppi pod względem wydajności dla treści internetowych. Używanie zbyt wysokich rozdzielczości powoduje, że obrazy są nieadekwatne do standardów webowych, gdzie szybkie ładowanie i optymalizacja są kluczowe. W praktyce, dla zapewnienia dobrej jakości wizualnej oraz efektywności, istotne jest, aby zdjęcia były przygotowywane zgodnie z przyjętymi standardami branżowymi, które zalecają 72 ppi jako idealne rozwiązanie w kontekście wyświetlania obrazów online.
Pytanie 33

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Chusteczki higienicznej.
B. Gąbki.
C. Ręcznika papierowego.
D. Ściereczki z microfibry.
Ściereczka z mikrofibry to zdecydowanie najlepszy wybór do czyszczenia ekranu LCD, i to nie tylko moim zdaniem, ale praktycznie według wszystkich zaleceń producentów sprzętu. Mikrofibra ma tę przewagę, że jej włókna są bardzo delikatne, ale jednocześnie potrafią skutecznie przyciągać i zatrzymywać kurz oraz drobinki brudu. Dzięki temu nie rysuje powierzchni ekranu, co niestety łatwo może się zdarzyć przy użyciu innych materiałów, na przykład papierowych ręczników czy zwykłych gąbek. Z własnego doświadczenia powiem, że nawet trochę tłustych plamek czy odcisków palców można usunąć samą mikrofibrą, bez konieczności stosowania chemicznych środków. Branżowe standardy, jak chociażby wytyczne producentów monitorów takich firm jak Dell czy Samsung, jasno mówią, żeby nie stosować agresywnych materiałów ani silnych detergentów. Mikrofibra jest też wielorazowa, łatwo ją wyprać, więc to praktyczny i ekologiczny wybór. Warto, żeby taka ściereczka była czysta, bo nawet drobne zanieczyszczenia mogą zadziałać jak papier ścierny. Ja zawsze trzymam jedną dedykowaną tylko do ekranów, żeby nie przenosić przypadkiem żadnych zabrudzeń z innych powierzchni. Ta metoda sprawdza się zarówno przy komputerach, laptopach, jak i telewizorach czy smartfonach. Ostatecznie chodzi o to, żeby zachować jakość obrazu i nie narażać się na kosztowne uszkodzenia, których można łatwo uniknąć przestrzegając prostych zasad czyszczenia.
Pytanie 34

Fotograf, planując sesję zdjęciową wymagającą wydłużenia ogniskowej posiadanego obiektywu, powinien zaopatrzyć się w

A. telekonwerter.
B. pierścień odwracający.
C. pierścień sprzęgający.
D. soczewkę nasadową.
Wybór odpowiedniego akcesorium do wydłużenia ogniskowej to jedna z podstawowych decyzji w fotografii, zwłaszcza gdy chcemy osiągnąć większe zbliżenie bez inwestowania w nowy, drogi obiektyw. Wielu początkujących myli ze sobą różnego rodzaju przystawki optyczne, przez co wybierają narzędzia, które nie spełniają funkcji, jakiej oczekują. Soczewka nasadowa, mimo że wygląda niekiedy podobnie do telekonwertera, ma zupełnie inne zastosowanie – najczęściej służy do makrofotografii, zwiększając powiększenie, ale nie wydłuża fizycznie ogniskowej w taki sposób, jak telekonwerter. Daje efekt zbliżony do lupy nakładanej na front obiektywu, jednak nie nadaje się do powiększania odległych obiektów. Z kolei pierścień sprzęgający i pierścień odwracający to sprzęt typowy dla makrofotografii – pozwalają one zamontować obiektyw odwrotnie albo łączyć dwa obiektywy ze sobą, aby uzyskać ekstremalne powiększenie małych obiektów. Niestety, wiele osób ulega złudzeniu, że mogą te akcesoria zastosować do fotografii sportowej czy przyrodniczej, co jest po prostu błędnym założeniem. W praktyce pierścienie te kompletnie nie wydłużają ogniskowej w klasycznym rozumieniu, a raczej radykalnie skracają minimalną odległość ostrzenia, przez co nie nadają się do fotografowania obiektów znajdujących się daleko. Typowym błędem jest mylenie pojęcia powiększenia z rzeczywistym wydłużeniem ogniskowej, które daje właśnie telekonwerter. Standardy branżowe jasno określają, że jeśli chcemy „wydłużyć” nasz obiektyw, powinniśmy sięgnąć właśnie po telekonwerter, a nie po akcesoria przeznaczone do makrofotografii.
Pytanie 35

Czym jest emulsja fotograficzna?

A. zawiesina drobnokrystalicznych światłoczułych halogenków srebra w żelatynie
B. substancja wywołująca w formie siarczanu
C. roztwór stężony chlorku glinowego i kwasu octowego
D. wzmacniacz rtęciowy jednoroztworowy
Pojęcia związane z emulsją fotograficzną często bywają mylone z innymi substancjami chemicznymi, co prowadzi do błędnych wniosków. Wodny roztwór stężonego chlorku glinowego z kwasem octowym, pomimo swojej chemicznej złożoności, nie ma zastosowania w kontekście emulsji fotograficznej. Ten typ substancji nie jest światłoczuły i nie służy do rejestracji obrazu, co jest kluczowym kryterium działania emulsji. Z kolei wzmacniacz rtęciowy jednoroztworowy, pomimo że może być użyty w różnych procesach chemicznych, nie jest związany z produkcją materiałów fotograficznych. W rzeczywistości, wzmacniacze chemiczne stosowane w fotografii mają zupełnie inne funkcje, takie jak przyspieszanie procesu wywoływania zdjęć, a nie jako główny składnik emulsji. Co więcej, substancja wywołująca w postaci siarczanu również nie jest prawidłowa, gdyż siarczany są raczej związane z procesami chemicznymi w przemyśle wydobywczym lub jako dodatki w medycynie, a nie w kontekście emulsji. Kluczowym błędem myślowym jest zatem nieodróżnianie różnych substancji chemicznych od ich specyficznych zastosowań w fotografii, co wprowadza zamieszanie i utrudnia zrozumienie tego procesu. Emulsja fotograficzna, jako komponent kluczowy, wymaga zrozumienia jej składu i właściwości, aby móc efektywnie pracować z technikami fotografii tradycyjnej.
Pytanie 36

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. RAW
B. JPEG
C. DOCX
D. TIFF
Do publikacji pliku graficznego w portalach społecznościowych kluczowe jest wybranie formatu, który jest szeroko akceptowany, lekki i umożliwia szybkie ładowanie się grafiki nawet przy wolniejszych połączeniach internetowych. Format TIFF uchodzi raczej za profesjonalny, wykorzystywany w druku i archiwizacji, i owszem, przechowuje bardzo dużo informacji z obrazu, ale przez to pliki są ogromne i właściwie żadna platforma społecznościowa nie pozwala ich wrzucać. Często spotykam się z sytuacją, gdzie ktoś wybiera TIFF myśląc, że zachowa najlepszą jakość, ale to po prostu niepraktyczne do internetu – te pliki potrafią mieć po kilkaset megabajtów, co w social media jest kompletnie nieakceptowalne. RAW to z kolei format prosto z aparatu fotograficznego, który zawiera surowe dane z matrycy. W ogóle nie jest pomyślany o publikacji, tylko raczej o dalszej obróbce w specjalistycznych programach. Portale społecznościowe w ogóle nie czytają plików RAW, a nawet większość użytkowników nie ma jak ich otworzyć. Co do DOCX, to już zupełnie inna bajka – to format plików tekstowych z Microsoft Word, nie ma nic wspólnego z grafiką czy zdjęciami. Często widzę, że ktoś wstawia grafikę do pliku Worda, myśląc, że tak łatwiej ją wysłać, ale to kompletnie nie ta ścieżka – żaden serwis społecznościowy nie rozpozna w ogóle tego typu pliku jako zdjęcia. Częstym błędem jest też przekonanie, że większy plik = lepsza jakość i dlatego niektórzy próbują używać TIFF czy RAW, ale to prowadzi tylko do problemów z kompatybilnością i długim ładowaniem się strony. Standardy branżowe jasno wskazują, że do internetu używamy JPEG albo czasami PNG (gdy potrzebujemy przezroczystości), natomiast PSD, TIFF czy RAW zostawiamy sobie do pracy wewnętrznej czy do druku. Po prostu każda platforma społecznościowa oczekuje pliku graficznego w uniwersalnym, skompresowanym formacie – i tym formatem jest JPEG.
Pytanie 37

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.
B. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.
C. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.
D. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.
W przypadku tworzenia obrazów HDR (High Dynamic Range) najważniejsze jest uchwycenie szerokiego zakresu jasności sceny – od najciemniejszych do najjaśniejszych fragmentów. Żeby to osiągnąć, wykonuje się kilka zdjęć tej samej sceny przy różnych ustawieniach ekspozycji, czyli tzw. bracketing ekspozycji. Pliki powinny być zapisane w formacie RAW, bo wtedy aparat zapisuje surowe dane z matrycy, bez kompresji i bez utraty detali, szczególnie w światłach i cieniach. To dosłownie podstawa, jeśli chce się uzyskać najlepszą jakość w postprodukcji i mieć naprawdę swobodę w dalszej obróbce. JPEG niestety mocno ogranicza – kompresja i przetwarzanie w aparacie kastruje informacje, które są niezbędne przy scalaniu ekspozycji w HDR. Osobiście uważam, że RAW to jedyny rozsądny wybór, bo przy łączeniu klatek w programach takich jak Lightroom czy Photoshop można wtedy ratować szczegóły, które już w JPEG byłyby nie do odzyskania. Bracketing ekspozycji polega na tym, że fotografujesz tę samą scenę, zmieniając czas naświetlania lub przysłonę, żeby uchwycić i bardzo jasne, i bardzo ciemne partie. To się świetnie sprawdza np. w fotografii wnętrz, architektury czy krajobrazu, gdzie normalne pojedyncze zdjęcie gubi albo niebo, albo cienie. Tak swoją drogą, w branży jest już standardem, że pod HDR robi się kilka rawów, najczęściej 3, 5 lub nawet 7 klatek, a potem łączy je software'em, żeby uzyskać efekt, którego nie da się osiągnąć jednym ujęciem. Z mojego doświadczenia, jeśli komuś zależy na naprawdę dobrym HDR, to RAW i bracketing ekspozycji to absolutny must-have.
Pytanie 38

Jakie akcesoria ciemni powinny być przygotowane do realizacji chemicznej obróbki małoobrazkowych czarno-białych negatywów?

A. Wywoływacz, utrwalacz, koreks, termometr, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów
B. Wywoływacz, koreks, powiększalnik, termometr
C. Przerywacz, utrwalacz, maskownica, powiększalnik, kuweta, termometr, menzurka
D. Wywoływacz, utrwalacz, powiększalnik, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów
Propozycje odpowiedzi, które nie zawierają pełnego zestawu wymaganych narzędzi, mogą prowadzić do niepełnej lub wręcz nieefektywnej obróbki materiałów negatywowych. Na przykład, zestaw, który pomija koreks, jest niewłaściwy, ponieważ bez tego narzędzia niemożliwe jest bezpieczne umieszczanie filmu w roztworach chemicznych. Koreks chroni negatywy przed światłem, co jest niezbędne do uniknięcia ich nieodwracalnego zniszczenia. Odpowiedzi, które zawierają powiększalnik, są również mylące, ponieważ jest to urządzenie potrzebne do powiększania zdjęć, a nie do samej obróbki chemicznej negatywów. Na etapie obróbki chemicznej kluczowe jest skoncentrowanie się na wywoływaniu i utrwalaniu obrazu, a powiększalnik wykorzystuje się później, przy tworzeniu odbitek. Niektóre odpowiedzi sugerują też użycie przerywacza, co jest zbędne w przypadku standardowego procesu obróbki negatywów czarno-białych. Przerywacz jest bardziej specyficznym narzędziem stosowanym w przypadku szczególnych technik obróbczych i nie jest wymagany w tradycyjnym procesie wywoływania. Ostatecznie, odpowiedzi, które brakuje klipsów do zawieszania negatywów, również są problematyczne, ponieważ ich brak może skutkować zagnieceniami i innymi defektami na negatywach, co negatywnie wpływa na jakość końcowego obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy z elementów zestawu ma swoje specyficzne funkcje i pomijanie któregokolwiek z nich może znacząco wpłynąć na ostateczny rezultat procesu fotograficznego.
Pytanie 39

Urządzeniem peryferyjnym, które drukuje na specjalnym papierze reagującym na ciepło, jest drukarka

A. termiczna
B. laserowa
C. piezoelektryczna
D. atramentowa
Wybór drukarki atramentowej nie jest trafny w kontekście omawianego pytania. Drukarki atramentowe działają na zupełnie innej zasadzie, polegającej na nanoszeniu płynnego tuszu na papier. Tusz jest wyrzucany z kartridży za pomocą mikroskopijnych dysz, co powoduje, że nie jest on odporny na działanie ciepła, a jego wydruki są wrażliwe na wilgoć oraz mogą blaknąć w wyniku ekspozycji na światło słoneczne. Drukarki laserowe, z drugiej strony, wykorzystują technologię elektrostatyczną i toner, który jest topiony na papierze w procesie druku. Ta metoda również nie ma nic wspólnego z ciepłoczułym papierem, ponieważ nie wykorzystuje bezpośredniego działania ciepła na materiał. Drukarki piezoelektryczne to kolejny rodzaj urządzenia, które wykorzystuje zjawisko piezoelektryczne do precyzyjnego nanoszenia atramentu, co również wyklucza możliwość użycia papieru termicznego. Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnych technologii druku oraz ich zastosowań. Kluczowym błędem jest pomylenie zasad działania, ponieważ każda z tych drukarek ma swoje specyficzne cechy i zastosowania, które nie są kompatybilne z wymaganiami przedstawionego pytania.
Pytanie 40

Który z wymienionych filtrów do fotografii powinien być użyty, aby zwiększyć temperaturę barwową światła naświetlającego?

A. Konwersyjny łososiowy
B. Konwersyjny niebieski
C. Korekcyjny łososiowy
D. Korekcyjny niebieski
Wybór filtrów fotograficznych wiąże się z koniecznością zrozumienia, jak różne kolory wpływają na temperaturę barwową. Odpowiedzi takie jak konwersyjny łososiowy i korekcyjny łososiowy sugerują, że chodzi o podniesienie temperatury barwowej, lecz w rzeczywistości te filtry są zaprojektowane do innych celów. Łososiowy filtr konwersyjny ma na celu nieznaczne ocieplenie obrazu w sytuacjach, gdy światło jest zbyt zimne, a jego zastosowanie w kontekście zwiększenia temperatury barwowej może być mylące. Z kolei korekcyjny niebieski filtr działa w odwrotnym kierunku - obniża temperaturę barwową, co skutkuje uzyskaniem cieplejszych tonów, idealnym w sytuacjach zbyt intensywnego żółtego lub pomarańczowego światła, takich jak światło słoneczne w południe. Dlatego użycie błędnego filtru może prowadzić do pogorszenia jakości obrazu i zafałszowania kolorów. Rozumienie tych podstawowych zasad jest kluczowe dla każdego fotografa, ponieważ niewłaściwy wybór filtru może całkowicie zmienić odbiór finalnego obrazu. Warto również pamiętać, że umiejętność pracy z filtrami wiąże się z praktycznym doświadczeniem oraz ciągłym eksperymentowaniem, co pozwala na lepsze zrozumienie ich wpływu na proces fotograficzny oraz na uzyskiwanie zamierzonych rezultatów w zakresie koloru i nastroju zdjęć.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej