Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik architektury krajobrazu
Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 13:24
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 13:33

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki etap tworzenia systemu automatycznego nawadniania terenu jest realizowany jako ostatni?

A. Instalacja rur.

B. Weryfikacja szczelności instalacji.

C. Zasypanie dołów.

D. Wykopanie dołów.

Zasypanie wykopów jest ostatnim etapem budowy instalacji automatycznego nawadniania terenu, ponieważ po zakończeniu wszystkich prac montażowych, takich jak wprowadzenie rur i ich podłączenie, należy zabezpieczyć system przed uszkodzeniami oraz zapewnić estetyczny wygląd terenu. Zasypanie wykopów nie tylko chroni elementy instalacji, ale także stabilizuje glebę oraz zapobiega erozji. W praktyce, zasypywanie wykopów wykonuje się przy użyciu odpowiedniego materiału, takich jak ziemia lub piasek, stosując techniki ubijania, by zagwarantować trwałość i stabilność powierzchni. Przykładowo, w standardach branżowych, takich jak normy ISO, kładzie się nacisk na odpowiednie zabezpieczenie instalacji oraz minimalizowanie ryzyka uszkodzenia przez czynniki zewnętrzne. To podejście jest zgodne z zasadami dobrych praktyk w budownictwie, które podkreślają znaczenie kompleksowej ochrony systemów infrastrukturalnych.

Pytanie 2

W ogrodzie, aby wydzielić przestrzeń za pomocą lekkiej, ażurowej konstrukcji, można wykorzystać

A. trejaż z drewna

B. ścianka z betonu zbrojonego

C. pergola metalowa

D. mur z cegieł

Trejaż drewniany jest idealnym rozwiązaniem do wydzielenia wnętrza w ogrodzie za pomocą lekkiej ażurowej konstrukcji. Jego zalety to przede wszystkim estetyka, która wprowadza naturalny element do przestrzeni zielonej oraz funkcjonalność, umożliwiając wspinanie się roślin pnących, co dodatkowo wzbogaca aranżację. Trejaże mogą być stosowane do tworzenia stref relaksu, alej, a także oddzielania przestrzeni, co korzystnie wpływa na organizację ogrodu. W zależności od zastosowanych materiałów oraz technik wykończeniowych, trejaże mogą harmonizować z różnymi stylami architektonicznymi, od klasycznego po nowoczesny. Dobrze zaprojektowany trejaż z drewna powinien być zabezpieczony odpowiednimi preparatami przeciwgrzybicznymi i nawilżającymi, co wydłuży jego żywotność. W praktyce często spotyka się trejaże w ogrodach przydomowych, na tarasach, a także w przestrzeniach publicznych, które pełnią funkcję nie tylko estetyczną, ale i praktyczną, zapewniając osłonę przed wiatrem czy słońcem.

Pytanie 3

Jakie metody impregnacji drewnianych komponentów wykorzystywanych w budowie ogrodów najlepiej chronią je przed biologiczną korozją?

A. Iniekcji

B. Kąpieli

C. Ciśnieniowa

D. Natryskowa

Iniekcja, kąpiel czy natrysk to metody impregnacji drewna, które różnią się od ciśnieniowej pod względem efektywności i głębokości penetracji środków ochronnych. Iniekcja polega na wstrzykiwaniu substancji chemicznych w wybrane miejsca drewna. Choć może być użyteczna w przypadku lokalnych uszkodzeń, jej skuteczność w zabezpieczaniu całej konstrukcji przed korozją biologiczną jest ograniczona. W praktyce, środki nie docierają do głębszych warstw drewna, co sprawia, że nie zapewniają one kompleksowej ochrony. Kąpiel polega na zanurzeniu elementów drewnianych w roztworze impregnacyjnym, co również nie gwarantuje głębokiej penetracji; efektywność tej metody jest zdecydowanie niższa, zwłaszcza w przypadku grubszych elementów. Natryskowa impregnacja natomiast, choć łatwa w zastosowaniu, ma ograniczenia związane z równomiernym pokryciem i, podobnie jak kąpiel, nie gwarantuje przenikania substancji do wnętrza drewna. Wybór niewłaściwej metody impregnacji może prowadzić do osłabienia struktury drewna i zwiększonego ryzyka rozwoju korozji biologicznej, co w dłuższej perspektywie skutkuje koniecznością wymiany zniszczonych elementów. Z tego powodu, stosowanie ciśnieniowej impregnacji jest kluczowe dla zapewnienia długotrwałej ochrony, a inne metody mogą być stosowane jedynie jako uzupełnienie lub w specyficznych sytuacjach.

Pytanie 4

Jakiego rodzaju kamień powinno się wybrać do projektowania schodów zewnętrznych, które będą użytkowane w obszarze o dużym natężeniu ruchu pieszych?

A. Marmur

B. Piaskowiec

C. Wapień

D. Granit

Granit to naprawdę świetny materiał na schody terenowe, zwłaszcza w miejscach, gdzie przechodzi dużo ludzi. Jego twardość i odporność na zniszczenia są tu kluczowe. W porównaniu do innych kamieni, granit ma niską porowatość, więc nie chłonie wody ani chemikaliów, jak sole czy środki odladzające. Dzięki temu schody z granitu są bardzo trwałe i spokojnie przetrwają intensywne użytkowanie przez wiele lat bez większych śladów zużycia. Normy budowlane, takie jak PN-EN 1339, wskazują, że granit to optymalny wybór na zewnętrzne schody, gdzie muszą stawić czoła różnym warunkom atmosferycznym i mechanicznym. W praktyce często można go spotkać w parkach czy na miejskich placach, co pokazuje, że jest popularnym i funkcjonalnym rozwiązaniem.

Pytanie 5

Jakiego typu nawierzchnię należy zalecić do stworzenia ścieżki rowerowej w Parku Narodowym, aby była zgodna z otaczającym krajobrazem?

A. Poliuretanową

B. Żwirową

C. Betonową

D. Asfaltową

Żwirowa nawierzchnia jest idealnym rozwiązaniem dla ścieżek rowerowych w Parkach Narodowych, gdyż harmonizuje z naturalnym krajobrazem. Jest to materiał, który doskonale wpasowuje się w otoczenie, co pozwala ograniczyć wpływ na lokalne ekosystemy. Żwir jest materiałem przepuszczalnym, co sprzyja naturalnemu odprowadzaniu wody deszczowej, minimalizując ryzyko erozji gleby oraz powstawania kałuż. Odpowiednia struktura nawierzchni żwirowej zapewnia także dobrą przyczepność, co jest kluczowe dla rowerzystów, a jej elastyczność pozwala na łatwe dostosowanie do ukształtowania terenu. Przykłady zastosowania to ścieżki w rezerwatach przyrody, które zostały zaprojektowane w taki sposób, aby zminimalizować ingerencję w środowisko. Na takich trasach stosuje się standardy branżowe, które zalecają użycie materiałów lokalnych i ekologicznych, co wpływa na ochronę bioróżnorodności oraz estetykę miejsca. Dodatkowo, żwirowe nawierzchnie mogą być łatwo naprawiane i konserwowane, co czyni je praktycznym wyborem na długoterminowe użytkowanie.

Pytanie 6

Określ rzeczywistą długość siedziska ławki, która na schemacie technicznym obiektu w skali 1:50 ma 4 cm.

A. 3,50 m

B. 2,00 m

C. 2,50 m

D. 1,50 m

Odpowiedź 2,00 m jest prawidłowa, ponieważ w projekcie technicznym w skali 1:50, każdy centymetr na rysunku odpowiada 50 centymetrom w rzeczywistości. Skala 1:50 oznacza, że długość rzeczywista jest 50 razy większa od długości na rysunku. Zatem, aby obliczyć rzeczywistą długość siedziska ławki, należy pomnożyć długość na rysunku (4 cm) przez współczynnik skali (50). Wykonując to obliczenie: 4 cm x 50 = 200 cm, co jest równoznaczne z 2,00 m. W praktyce, przy projektowaniu obiektów architektonicznych, znajomość skal i umiejętność przeliczania wymiarów jest kluczowa, gdyż pozwala to na prawidłowe odwzorowanie projektów w rzeczywistości. Dobre praktyki inżynieryjne zawsze uwzględniają dokładne przeliczenia skali, aby zapewnić, że wszystkie elementy projektu będą miały odpowiednie wymiary i funkcjonalność w zastosowaniach rzeczywistych.

Pytanie 7

Bioindykacja jest jedną z metod wykorzystywanych

A. do kalkulowania opłat za wycinkę drzew

B. do zabezpieczania elementów małej architektury

C. do oceny stanu środowiska

D. do odnawiania historycznych założeń ogrodowych

Choć zrozumienie bioindykacji jest kluczowe w kontekście ochrony środowiska, nieprawidłowe odpowiedzi sugerują różne dezinformacje dotyczące jej zastosowania. Odnawianie zabytkowych założeń ogrodowych nie ma bezpośredniego związku z bioindykacją. Jest to proces, który polega na przywracaniu historycznych ogrodów do ich pierwotnego stanu, opierając się na wiedzy architektonicznej oraz ogrodniczej, a nie na ocenie wpływu zanieczyszczeń na organizmy żywe. Naliczanie opłat za usuwanie drzew również nie jest związane z bioindykacją. Jest to proces administracyjny, który ma na celu regulację działań związanych z wycinką drzew, ale nie uwzględnia on naukowej oceny stanu ekosystemu. Zabezpieczanie elementów małej architektury również nie odnosi się do bioindykacji; skupia się na konserwacji i ochronie małych struktur, takich jak altany czy mostki, a nie na analizie biologicznej stanu środowiska. Warto zauważyć, że te podejścia są często mylone z bioindykacją przez brak zrozumienia roli, jaką organizmy odgrywają w monitorowaniu i ocenie jakości środowiska. Połączenie wiedzy z zakresu ekologii, biologii oraz zarządzania środowiskiem jest niezbędne do skutecznej interpretacji wyników bioindykacji, co podkreśla znaczenie tych metod w kontekście współczesnych wyzwań ekologicznych.

Pytanie 8

Jakiego typu jest obecny krajobraz tundry?

A. pierwotny

B. naturalny

C. kulturowy dysharmonijny

D. kulturowy harmonijny

Wybór odpowiedzi, które odnoszą się do terminów takich jak "naturalny", "kulturowy harmonijny" oraz "kulturowy dysharmonijny", prowadzi do nieporozumień dotyczących definicji i charakterystyki tundry. Ekosystem naturalny, chociaż zbliżony do tundry, nie uwzględnia jej specyficznych, pierwotnych cech, które są wynikiem długotrwałych procesów geologicznych i biologicznych. Z kolei pojęcie kulturowego harmonijnego krajobrazu sugeruje, że człowiek i natura współistnieją w równowadze, co jest mało prawdopodobne w kontekście tundry, która jest dominowana przez procesy naturalne. Tundra nie jest kształtowana przez ludzką działalność, co czyni ją ekosystemem pierwotnym, a nie kulturowym. Odpowiedź dotycząca kulturowego dysharmonijnego krajobrazu także jest myląca, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej sytuacji w tundrze, gdzie działalność ludzka, na przykład wydobycie surowców naturalnych, może prowadzić do degradacji środowiska. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby właściwie ocenić wpływ czynników zewnętrznych na naturalne ekosystemy oraz podejmować decyzje oparte na rzetelnej wiedzy ekologicznej. W praktyce ważne jest, aby edukacja dotycząca ochrony przyrody skupiła się na promowaniu pierwotnych ekosystemów jako fundamentu dla zachowania bioróżnorodności oraz zdrowia planetarnego.

Pytanie 9

Podstawowym wyposażeniem edukacyjnych ogrodów są

A. bujane ławki

B. zestawy zabawowe

C. panele informacyjne

D. lekkie zadaszenia

Panele informacyjne są kluczowym elementem ogrodów edukacyjnych, ponieważ pełnią rolę edukacyjną, informacyjną oraz promocyjną. Dzięki nim odwiedzający mogą zdobywać wiedzę na temat różnorodności roślin, ich ekosystemów oraz praktyk zrównoważonego rozwoju. Panele te często zawierają opisy gatunków roślin, ich zastosowań w ogrodnictwie, a także informacje o lokalnych ekosystemach. Przykładowo, w ogrodzie botanicznym panele informacyjne mogą przedstawiać konkretne gatunki roślin wraz z ich wymaganiami środowiskowymi oraz właściwościami użytkowymi. Zastosowanie tego rodzaju narzędzi edukacyjnych sprzyja kształtowaniu postaw ekologicznych i zwiększa świadomość ekologiczną społeczności. Dodatkowo, panele informacyjne mogą spełniać rolę wizualną, wzbogacając przestrzeń ogrodową oraz przyciągając uwagę odwiedzających. Stosowanie paneli informacyjnych jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu przestrzeni edukacyjnych, które podkreślają znaczenie edukacji ekologicznej oraz promują interakcję z otoczeniem.

Pytanie 10

Odpowiednią bazą do ustanowienia osnowy w pomiarach geodezyjnych jest

A. krawędź drogi gruntowej

B. ogrodzenie działki

C. podziemna linia energetyczna

D. brzeg rzeki

Ogrodzenie działki stanowi solidną podstawę do założenia osnowy pomiarów geodezyjnych, ponieważ jest to wyraźny i trwały element, który można łatwo zidentyfikować w terenie. Osnowa geodezyjna powinna być tworzona na podstawie obiektów o stałej lokalizacji, co jest kluczowe dla dokładności pomiarów. W przypadku ogrodzenia, jego granice są dobrze określone, co ułatwia orientację w terenie i zapewnia stabilność punktów pomiarowych. Przykładem zastosowania może być pomiar działki budowlanej, gdzie ogrodzenie wyznacza granice terenu, a geodeci mogą na jego podstawie precyzyjnie określić położenie budynków czy innych obiektów. W branży geodezyjnej ogrodzenia wykorzystywane są także jako punkty odniesienia w przypadku korygowania danych pomiarowych. Warto również zauważyć, że zgodnie z normami i dobrymi praktykami, przy zakładaniu osnowy geodezyjnej powinno się używać obiektów stałych, co zwiększa wiarygodność wyników pomiarów.

Pytanie 11

O jakie obiekty odbywa się rewaloryzacja?

A. ogrody zabytkowe

B. pomniki przyrody

C. budowle habitatowe

D. rezerwaty przyrody

Rewaloryzacja ogrodów zabytkowych jest procesem, który ma na celu przywrócenie i zachowanie ich historycznego oraz artystycznego charakteru. Ogrody te są nie tylko miejscem wypoczynku, ale również elementem dziedzictwa kulturowego, który wymaga szczególnej troski. Rewaloryzacja uwzględnia zarówno aspekty botaniczne, jak i architektoniczne, co oznacza, że należy dbać o zachowanie oryginalnych roślin, układów przestrzennych i elementów małej architektury. Przykładem może być rewaloryzacja ogrodu w Wilanowie, gdzie starannie przywracane są historyczne założenia roślinne oraz architektoniczne, co pozwala na ożywienie historycznego kontekstu tego miejsca. Standardy dotyczące rewaloryzacji ogrodów zabytkowych opierają się na zasadach konserwacji i restauracji, zgodnie z wytycznymi międzynarodowych organizacji, takich jak ICOMOS. Ważne jest, aby proces ten był prowadzony przez specjalistów z zakresu konserwacji, którzy potrafią ocenić wartość historyczną oraz estetyczną ogrodu, a także zaplanować odpowiednie działania, które będą zgodne z zasadami ochrony dziedzictwa.

Pytanie 12

Najważniejszą rolą ogrodu zoologicznego jest rola

A. dydaktyczna

B. ochronna

C. estetyczna

D. badawcza

Wybór opcji związanych z funkcjami badawczą, estetyczną czy ochronną wskazuje na mylne rozumienie roli ogrodów zoologicznych. Choć funkcja badawcza jest ważna i rzeczywiście ogrody zoologiczne prowadzą badania nad zachowaniem zwierząt, ich zdrowiem oraz hodowlą w warunkach sztucznych, to nie jest ona dominującą funkcją. Badania te często wspierają działania ochronne, jednak ich głównym celem nie jest edukacja odwiedzających. Estetyka jest także istotnym aspektem, gdyż ogrody zoologiczne tworzą przestrzenie przyjemne dla oka, z dobrze zaplanowanymi wystawami i krajobrazem, jednak nie jest to ich podstawowa funkcja. Wreszcie, funkcja ochronna, chociaż fundamentalna w kontekście ochrony gatunków zagrożonych, nie może być postrzegana jako najważniejsza, gdyż dotyczy jedynie niewielkiej części działalności zoo. Dominującą rolą ogrodów zoologicznych jest zatem edukacja, która łączy wszystkie te aspekty, ale kładzie nacisk na zwiększanie świadomości i zrozumienia wśród społeczeństwa. Osoby, które pomijają dydaktyczny aspekt, mogą nie dostrzegać, jak istotne jest angażowanie społeczeństwa w problemy ochrony przyrody oraz w promowanie odpowiedzialności ekologicznej.

Pytanie 13

Aby zaprezentować na jednym rysunku budowę altany ogrodowej wraz z fundamentami, należy wykorzystać

A. przekrój.

B. widok aksonometryczny.

C. rzut.

D. widok z boku.

Przekrój to jeden z najważniejszych rysunków technicznych, który umożliwia przedstawienie obiektu w sposób ukazujący jego wnętrze oraz konstrukcję. W przypadku altany ogrodowej, rysunek przekroju pozwala na zobrazowanie nie tylko samej konstrukcji, ale także fundamentów, co jest niezwykle istotne dla zrozumienia budowy i stabilności obiektu. Przekrój pozwala na szczegółowe odwzorowanie warstw materiałowych, takich jak beton fundamentowy, drewno konstrukcyjne czy pokrycie dachu, co ułatwia dalsze prace projektowe oraz wykonawcze. W praktyce, architekci i inżynierowie często korzystają z przekrojów, aby przedstawić różne aspekty budowy, takie jak wysokości pomieszczeń, grubości ścian czy lokalizację instalacji. Przykładem może być projektowanie domów jednorodzinnych, gdzie przekroje są kluczowe dla zrozumienia układu budowli i jej funkcjonalności. W ramach standardów branżowych, przekroje powinny być zgodne z wytycznymi określonymi w normach rysunków budowlanych, co zapewnia ich poprawność i czytelność.

Pytanie 14

Aby osiągnąć subiektywny charakter ogrodu, powinno się go zaprojektować w sposób, który sprawi, że liczba otworów w ścianach

A. nie powinna przekraczać 30%

B. musi przekraczać 60%

C. musi mieścić się w przedziale od 50 do 60%

D. powinna wynosić od 30 do 40%

Odpowiedzi, które sugerują, że ilość otwarć w ścianach powinna wynosić od 30 do 40%, nie przekraczać 30% lub wynosić od 50 do 60%, są oparte na błędnych założeniach dotyczących projektowania przestrzeni ogrodowych. Przede wszystkim, ograniczenie ilości otwarć w ścianach do niskiego procentu może prowadzić do wrażenia klaustrofobii i ograniczonego dostępu do naturalnego światła, co jest sprzeczne z ideą tworzenia atrakcyjnych wnętrz ogrodowych. Spójrzmy na przykład na odpowiedzi sugerujące przedział od 30 do 40% — tak niski procent otwarć nie tylko zmniejsza potencjał integracji z otoczeniem, ale także wpływa negatywnie na mikroklimat wewnętrzny, co może skutkować niekomfortowymi warunkami użytkowania. Podobnie, sugerowanie, aby otwarcia nie przekraczały 30%, może prowadzić do braku naturalnej wentylacji, co jest kluczowe dla zdrowia roślin i komfortu użytkowników. Z kolei odpowiedź dotycząca przedziału od 50 do 60% również nie spełnia wymagań, ponieważ nie zapewnia wystarczającej ilości światła i przestrzeni, które są niezbędne do stworzenia subiektywnego i przyjemnego wnętrza. Podsumowując, projektowanie przestrzeni ogrodowych powinno koncentrować się na maksymalizacji otwarć, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju oraz dobrymi praktykami w architekturze krajobrazu.

Pytanie 15

Park kulturowy jest tworzony na podstawie ustawy

A. Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r

B. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r

C. o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r

D. Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r

Chociaż inne wymienione akty prawne dotyczą ważnych aspektów ochrony środowiska i budownictwa, nie są bezpośrednio związane z tworzeniem parków kulturowych. Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. koncentruje się na regulacjach dotyczących procesu budowlanego, a nie na ochronie dziedzictwa kulturowego. Z kolei ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. dotyczy ochrony zasobów przyrody oraz ekosystemów, co również nie jest równoznaczne z instytucją parku kulturowego. Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. zajmuje się regulacjami dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego, co również odbiega od głównego celu parków kulturowych, który to cel koncentruje się na zachowaniu dziedzictwa kulturowego. Głównym błędem myślowym w odpowiedziach błędnych jest mylenie ochrony zabytków z szeroką ochroną środowiska, co prowadzi do nieporozumienia w zrozumieniu roli i celu parków kulturowych. Parki kulturowe nie są dedykowane ochronie przyrody, lecz skupiają się na ochronie zbiorów kulturowych oraz architektonicznych, co jest kluczowe dla zachowania tożsamości kulturowej danego regionu.

Pytanie 16

Wczesne etapy rozwoju dziedziny zwanej planowaniem przestrzennym przypadają na przełom stuleci

A. XIX i XX

B. XV i XVI

C. XVIII i XIX

D. XVI i XVII

Wybór innych opcji, takich jak XVIII i XIX wiek, XVI i XVII wiek czy XV i XVI wiek, nie oddaje rzeczywistych korzeni planowania przestrzennego. W XVIII wieku, mimo że zaczęto wprowadzać pewne zasady dotyczące urbanistyki, jak np. układ miast, to jeszcze nie było systematycznego podejścia do planowania przestrzennego. Rozwój współczesnych koncepcji związanych z planowaniem przestrzennym nastąpił dopiero w XIX wieku, kiedy to na światło dzienne wyszły problemy związane z szybkim rozwojem miast i koniecznością regulacji przestrzeni. W XVI i XVII wieku, choć architektura i urbanistyka były obecne, nie istniały jeszcze formalne metody ani zasady dotyczące zarządzania przestrzenią. W tym czasie dominowały podejścia oparte na estetyce, a nie na funkcjonalności czy zrównoważonym rozwoju. Wybór XV i XVI wieku również jest mylny, ponieważ wtedy koncepcje urbanistyczne były jeszcze w powijakach, a miasta często rozwijały się w sposób chaotyczny, bez przemyślanej wizji. Zrozumienie błędnych koncepcji związanych z tymi okresami pozwala lepiej dostrzegać, jak bardzo ewoluowały idee planowania przestrzennego oraz dlaczego przyjęcie zorganizowanego podejścia stało się niezbędne dla współczesnego rozwoju urbanistycznego.

Pytanie 17

Który z produktów nie jest wykorzystywany w procesie odnawiania metalowych elementów w architekturze krajobrazu?

A. Farba epoksydowa

B. Farba ftalowa

C. Bejca rustykalna

D. Grunt reaktywny

Wybór gruntów i farb do odnawiania metalowych elementów wymaga gruntownej wiedzy na temat specyfiki materiałów, jakie są używane w architekturze krajobrazu. Grunt reaktywny jest preparatem, który ma na celu przygotowanie podłoża do dalszego malowania i wzmocnienie adhezji farby do metalu. Takie preparaty pomagają w zabezpieczeniu powierzchni przed korozją poprzez tworzenie bariery ochronnej, co jest kluczowe w środowisku narażonym na działanie wilgoci i innych niekorzystnych warunków atmosferycznych. Farby ftalowe, z kolei, są znane z doskonałej trwałości i odporności na czynniki atmosferyczne, co czyni je odpowiednim wyborem do malowania metalowych powierzchni. Ich formuła zapewnia wytrzymałość i estetykę, co jest niezwykle ważne w kontekście architektury krajobrazu, gdzie wizualne walory są na równi z funkcjonalnością. Farby epoksydowe wykazują wyjątkowe właściwości chemiczne, umożliwiające im tworzenie trwałej powłoki, która jest odporna na działanie wielu związków chemicznych, olejów oraz rozpuszczalników. Typowe błędy w myśleniu mogą prowadzić do mylnego postrzegania bejcy rustykalnej jako odpowiedniego środka do odnawiania metalu. Bejce, choć estetycznie atrakcyjne dla drewna, nie zapewniają żadnej ochrony przed korozją ani nie poprawiają przyczepności farby do metalowych powierzchni. Stąd też, wybór bejcy zamiast specjalistycznych farb i gruntów do metalu jest nie tylko nietrafiony, ale może prowadzić do szybszego niszczenia powierzchni metalowych, co jest sprzeczne z celami konserwacji i utrzymania obiektów architektury krajobrazu.

Pytanie 18

Warstwę podbudowy ścieżki pieszej o szerokości 1,0 m należy odpowiednio zagęścić

A. wałem Campbella

B. wałem strunowym

C. zagęszczarką płytową

D. młotem pneumatycznym

Wybór narzędzi do ubijania podbudowy jest kluczowy dla uzyskania stabilnej konstrukcji. Wał Campbella, mimo że skutecznie ubija większe obszary, nie jest odpowiedni do wąskich przestrzeni, takich jak ścieżki o szerokości 1,0 m. Jego stosowanie w takich warunkach może prowadzić do nierównomiernego zagęszczenia, a tym samym do osiadania nawierzchni. Z kolei wał strunowy, który jest często używany w budownictwie drogowym, również nie nadaje się do tak małych powierzchni, gdyż jego efektywność w zagęszczaniu wąskich obszarów jest ograniczona. Młot pneumatyczny, chociaż potężne narzędzie, służy głównie do kruszenia i nie jest przeznaczony do ubijania podbudowy. Jego użycie do takich prac może prowadzić do nadmiernego rozluźnienia materiału, co jest przeciwwskazane w kontekście ubijania. Wybór niewłaściwego narzędzia do zagęszczania potrafi prowadzić do poważnych problemów, takich jak niestabilne podłoże czy zniekształcenia nawierzchni, co podkreśla znaczenie znajomości odpowiednich metod i narzędzi w budownictwie.

Pytanie 19

Aby ustabilizować warstwę ścieralną nawierzchni bitumicznej, należy zastosować

A. walec gładki

B. walec wibracyjny

C. zagęszczarkę płytową

D. ubijak wibracyjny

Walec gładki jest odpowiednim narzędziem do stabilizacji warstwy ścieralnej nawierzchni bitumicznej ze względu na swoją konstrukcję oraz sposób działania. Gładka powierzchnia walca umożliwia równomierne rozkładanie siły nacisku na nawierzchnię, co jest kluczowe dla uzyskania odpowiedniej gęstości i stabilności mieszanki bitumicznej. W praktyce, walce gładkie są często wykorzystywane na etapie końcowym budowy dróg, aby zapewnić wysoką jakość powierzchni, minimalizując jednocześnie ryzyko powstawania nierówności. Przykładowo, stosowanie walca gładkiego na świeżo położonej warstwie asfaltowej zapobiega tworzeniu się mikropęknięć oraz poprawia przyczepność nawierzchni. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, zaleca się również przeprowadzanie pomiarów gęstości i równomierności nawierzchni po zagęszczeniu, aby upewnić się, że uzyskane rezultaty są zgodne z normami technicznymi, co przekłada się na długotrwałość i bezpieczeństwo użytkowania dróg.

Pytanie 20

Zbiór działań mających na celu przywrócenie zabytkowemu ogrodowi jego artystycznych oraz historycznych cech to

A. rekultywacja

B. unowocześnienie

C. adaptacja

D. rewaloryzacja

Rewaloryzacja to taki proces, który ma na celu przywrócenie ogrodom ich pierwotnych piękności i historycznego znaczenia. W skrócie, chodzi o to, żeby dokładnie zbadać stan zabytków i wszystko dobrze udokumentować, a potem je odpowiednio odtworzyć lub odświeżyć. Ważne jest, żeby podczas rewaloryzacji szanować oryginalne materiały i techniki. To się zgadza z międzynarodowymi standardami konserwacji, jak na przykład wytyczne UNESCO. W przypadku historycznych ogrodów rewaloryzacja może obejmować przywracanie oryginalnych roślin, odbudowę architektonicznych detalów oraz dbanie o przestrzeń, która była charakterystyczna dla danego miejsca za najlepszych czasów. Takie działania nie tylko przywracają estetykę, ale też pozwalają przyszłym pokoleniom czerpać z lokalnego dziedzictwa kulturowego, co moim zdaniem jest bardzo ważne dla tożsamości społeczności lokalnych.

Pytanie 21

Wokół urządzeń na placach zabaw dla dzieci zalecane jest stosowanie nawierzchni

A. piaskowej

B. drewnianej

C. betonowej

D. tłuczniowej

Kiedy wybierasz nawierzchnię piaskową na plac zabaw, to naprawdę dobry pomysł. Piasek świetnie amortyzuje upadki, co w praktyce oznacza, że dzieci będą miały mniejsze szanse na kontuzje, jeśli przypadkiem spadną z huśtawki czy zjeżdżalni. Co więcej, piaskownice i piaskowe strefy to idealne miejsce dla dzieci do zabawy i tworzenia, bo mogą budować zamki czy różne konstrukcje. Warto też pamiętać, że są normy, jak PN-EN 1176, które mówią o tym, jakie materiały powinny być używane na placach zabaw. Piasek powinien być regularnie sprawdzany i w razie potrzeby wymieniany, żeby zawsze miał odpowiednią głębokość i jakość. Dobrze jest też pomyśleć o drenażu pod nim, żeby woda się nie gromadziła. Piaskowe nawierzchnie są naturalne i łatwe w utrzymaniu, co czyni je bardzo praktycznymi.

Pytanie 22

Jakie narzędzie jest niezbędne do precyzyjnego wytyczenia osi ścieżki ogrodowej?

A. Szpilki geodezyjne

B. Wiertarka

C. Łopata

D. Miotła

Szpilki geodezyjne to bardzo precyzyjne narzędzie, które często używa się do wyznaczania osi budowli, w tym również ścieżek ogrodowych. Dzięki nim można dokładnie zaznaczyć i utrzymać linie proste, co jest kluczowe przy tworzeniu planu ścieżki. Szpilki geodezyjne umożliwiają dokładne wytyczenie kształtu ścieżki, co jest niezbędne do dalszych prac, takich jak wykopanie rowów czy układanie nawierzchni. Warto zaznaczyć, że geodeci oraz architekci krajobrazu często korzystają z tych narzędzi podczas wykonywania pomiarów w terenie. Szpilki geodezyjne są wykonane z metalu, co sprawia, że są trwałe i mogą być używane wielokrotnie. Dzięki ich zastosowaniu, można uniknąć błędów, które mogłyby prowadzić do nieprawidłowego ułożenia ścieżki. Dobre praktyki w budowie małej architektury krajobrazu zakładają używanie właśnie takich precyzyjnych narzędzi, co pozwala na osiągnięcie zamierzonych efektów estetycznych i funkcjonalnych.

Pytanie 23

W trakcie projektowania ścieżek zakłada się, że jedna sprawna osoba zajmuje przestrzeń o szerokości

A. 80 cm

B. 100 cm

C. 120 cm

D. 60 cm

Odpowiedzi 80 cm, 120 cm oraz 100 cm nawiązują do błędnych założeń dotyczących przestrzeni potrzebnej dla pieszych w projektowaniu urbanistycznym. Wybierając większe wartości, można utworzyć niepotrzebne ograniczenia w dostępności i funkcjonalności przestrzeni. Przykładowo, szerokość 80 cm, choć może wydawać się bezpieczniejsza, w rzeczywistości wprowadza nadmiar miejsca, co może prowadzić do marnotrawstwa przestrzeni, zwłaszcza w gęsto zaludnionych obszarach miejskich. Z kolei propozycje 100 cm i 120 cm mogą sugerować, że zakłada się większe odległości między pieszymi, co nie jest konieczne w typowych warunkach miejskich i może wręcz ograniczać efektywność komunikacji. Dobrze zaprojektowana infrastruktura powinna sprzyjać intensywnemu użytkowaniu przestrzeni, co jest możliwe przy optymalizacji szerokości ciągów pieszych. Przeładowanie przestrzeni szerokimi chodnikami również może prowadzić do sytuacji, w której piesi czują się mniej komfortowo, co może wpłynąć na ich zachowania w przestrzeni publicznej. Ważne jest, aby projektanci kierowali się zasadą proporcjonalności i dostosowywali wymiary przestrzeni do rzeczywistych potrzeb użytkowników, co potwierdzają liczne badania nad ergonomią w przestrzeni publicznej.

Pytanie 24

Podaj czynności (w odpowiedniej kolejności technologicznej) związane z realizacją nawierzchni z kostki brukowej na gruntach przepuszczalnych, przeznaczonej do ruchu pieszych?

A. Osadzenie obrzeży, korytowanie oraz zagęszczenie podłoża, wykonanie dwóch warstw podbudowy z tłucznia, zagęszczenie tych warstw podbudowy, ułożenie kostki brukowej

B. Korytowanie oraz zagęszczenie podłoża, osadzenie obrzeży, wykonanie warstwy podbudowy z piasku, zagęszczenie podbudowy, ułożenie kostki brukowej

C. Osadzenie obrzeży, korytowanie oraz zagęszczenie podłoża, przygotowanie dwóch warstw podbudowy z klińca, zagęszczenie warstw podbudowy, ułożenie kostki brukowej

D. Korytowanie oraz zagęszczenie podłoża, realizacja wylewki betonowej, wykonanie warstwy podbudowy z piasku, osadzenie obrzeży, ułożenie kostki brukowej

Wybór tej odpowiedzi jest poprawny, ponieważ kolejność działań przy wykonaniu nawierzchni z kostki brukowej na gruncie przepuszczalnym opiera się na standardowych praktykach budowlanych. Proces rozpoczyna się od korytowania, które polega na usunięciu wierzchniej warstwy gruntu do odpowiedniej głębokości, co zapewnia stabilność całej konstrukcji. Następnie przeprowadza się zagęszczenie podłoża, aby uzyskać solidną podstawę dla dalszych warstw. Osadzenie obrzeży jest kluczowe dla kształtowania granic nawierzchni oraz zapobiegania przesuwaniu się kostek. Wykonanie warstwy podbudowy z piasku jest istotne, bowiem piasek działa jako materiał drenujący, co jest szczególnie ważne na gruntach przepuszczalnych. Po zagęszczeniu podbudowy przystępuje się do układania kostki brukowej, co wymaga precyzyjnego dopasowania, aby zapewnić trwałość nawierzchni. W praktyce, każdy etap wpływa na ostateczną jakość i żywotność nawierzchni, dlatego zgodność z tym schematem jest kluczowa.

Pytanie 25

Na warstwę użytkową rowerowego szlaku w obszarze miejskim należy zastosować nawierzchnię

A. bitumiczną

B. gruntową

C. żwirową

D. tłuczniową

Wybór nawierzchni gruntowej dla ścieżek rowerowych jest nieodpowiedni, ponieważ tego typu nawierzchnie są zazwyczaj niestabilne i mogą ulegać erozji, co prowadzi do powstawania nierówności oraz trudności w użytkowaniu, zwłaszcza w warunkach deszczowych. Gruntowe ścieżki mogą być również podatne na błoto, co zniechęca do korzystania z nich, a rowerzyści mogą napotykać trudności w poruszaniu się. Tłuczniowe nawierzchnie, z kolei, mimo że oferują lepszą stabilność niż gruntowe, mogą być niewygodne ze względu na nierówną powierzchnię, co wpływa na komfort jazdy. Dodatkowo, tłuczeń nie zawsze dobrze odprowadza wodę, co może prowadzić do zbierania się wody na powierzchni, a to stwarza ryzyko kontuzji. Żwirowe nawierzchnie, choć są bardziej estetyczne, są często nieodpowiednie dla intensywnego ruchu rowerowego, ponieważ nie zapewniają wystarczającej stabilności i mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Wybierając nawierzchnię dla ścieżek rowerowych, należy kierować się standardami, które zalecają stosowanie materiałów odpornych na warunki atmosferyczne oraz zapewniających bezpieczeństwo użytkowników, co w przypadku omawianych opcji najlepiej spełnia nawierzchnia bitumiczna.

Pytanie 26

Aby uzyskać statyczny charakter kompozycji w krajobrazie, należy zastosować w jej projektowaniu

A. asymetrię i delikatne kolory

B. symetrię i delikatne kolory

C. symetrię i kontrastowe barwy

D. asymetrię i kontrastowe barwy

Odpowiedź 'symetrię i barwy stonowane' jest prawidłowa, ponieważ w projektowaniu wnętrz krajobrazowych elementy te są kluczowe dla uzyskania statycznego charakteru kompozycji. Symetria wprowadza harmonię i równowagę, co jest istotne w tworzeniu spokojnych i uporządkowanych przestrzeni. Przykłady zastosowania symetrii można znaleźć w klasycznych ogrodach, gdzie elementy takie jak aleje drzew, fontanny czy rabaty są rozmieszczone w równych odległościach, co sprzyja odczuciu stabilności. Barwy stonowane, z kolei, takie jak odcienie szarości, beżu czy zieleni, nie przyciągają nadmiernej uwagi i wspierają poczucie spokoju oraz harmonii. W praktyce architektonicznej często stosuje się palety kolorystyczne oparte na tonach ziemi, które w naturalny sposób wpisują się w otoczenie i minimalizują kontrasty. Te elementy nie tylko wpływają na estetykę, ale także na psychologię przestrzeni, co jest zgodne z zasadami projektowania zgodnie z teorią Gestalt, która podkreśla znaczenie postrzegania całości w kontekście detali. Takie podejście jest fundamentalne w tworzeniu funkcjonalnych i estetycznie przyjemnych przestrzeni życiowych.

Pytanie 27

Aby stworzyć czerwony kolor wypełnienia w przestrzeni pomiędzy ornamentem żywopłotowym w renesansowych ogrodach, co należy zastosować?

A. tartą kredę

B. tartą cegłę

C. piasek rzeczny

D. pył węglowy

Tartą cegłę stosuje się do wypełniania przestrzeni pomiędzy ornamentem żywopłotowym w renesansowych parterach ogrodowych ze względu na jej właściwości estetyczne i praktyczne. Cegła, po zmieleniu, zachowuje swoje naturalne odcienie, co umożliwia tworzenie harmonijnych kompozycji z roślinnością. W przeciwieństwie do innych materiałów, tartą cegłę cechuje trwałość oraz odporność na warunki atmosferyczne, co sprawia, że jest idealnym materiałem do ogrodów. Jej porowata struktura sprzyja również drenażowi wody, co zapobiega stagnacji i tworzeniu się błota. Dodatkowo, zastosowanie tartą cegłę wpisuje się w zasady zrównoważonego rozwoju, wspierając wykorzystanie materiałów odpadowych oraz wprowadzając naturalne elementy do architektury krajobrazu. Przykładowo, w ogrodach historycznych, takich jak ogrody w Padwie, użycie tego materiału jest zgodne z ich autentycznym charakterem.

Pytanie 28

Jaki rodzaj materiału izolacyjnego należałoby zalecić do konstrukcji oczka wodnego o dowolnej formie, aby zapewnić izolację o trwałości do 50 lat?

A. Folię polietylenową

B. Folię z PCV

C. Wykładzinę z syntetycznego kauczuku

D. Butyl

Butyl to super materiał, jeśli chodzi o oczka wodne. Ma niesamowitą odporność na wodę i promieniowanie UV, więc śmiało można go używać. Jego elastyczność ułatwia formowanie, co jest fajne, gdy projekt ma jakieś dziwne kształty. W porównaniu do innych folii, jak PCV czy polietylen, butyl naprawdę przoduje w trwałości i odporności na zniszczenia. Przykładowo, w normalnych warunkach można liczyć, że posłuży nawet do 50 lat – to już sporo, prawda? Dodatkowo, butyl jest ekologiczny, co w dzisiejszych czasach ma duże znaczenie. Można go używać nie tylko do małych oczek w ogródkach, ale i do większych zbiorników w parkach. Generalnie, butyl to strzał w dziesiątkę w budownictwie wodnym!

Pytanie 29

Starannie zachowany zespół pałacowo-parkowy stanowi przykład krajobrazu

A. pierwotnego

B. kulturowego harmonijnego

C. naturalnego

D. kulturowego dysharmonijnego

Zabytkowy zespół dworsko-parkowy, który jest dobrze zachowany, stanowi doskonały przykład kulturowego krajobrazu harmonijnego. Taki krajobraz powstaje w wyniku długotrwałych interakcji między człowiekiem a jego otoczeniem, gdzie elementy przyrody oraz działalność ludzka współistnieją w sposób zrównoważony i estetyczny. Przykładami mogą być parki krajobrazowe, ogrody historyczne oraz zespoły pałacowo-parkowe, które zachowały swoje pierwotne cechy i funkcje, z zachowaniem naturalnych elementów, takich jak drzewa, krzewy i wody. W kontekście ochrony zabytków, kluczowe znaczenie ma stosowanie odpowiednich standardów konserwatorskich, które obejmują zarówno aspekty architektoniczne, jak i przyrodnicze. Praktyki te opierają się na wytycznych organizacji takich jak UNESCO, które promują ochronę dziedzictwa kulturowego, uwzględniając jego relacje z otoczeniem naturalnym. Warto podkreślić, że harmonia w krajobrazie kulturowym nie tylko podnosi wartość estetyczną, ale także wpływa na jakość życia mieszkańców oraz turystów odwiedzających te miejsca.

Pytanie 30

Ile wynosi grubość warstwy ścieralnej drogi na pokazanym przekroju konstrukcyjnym?

A. 15 cm

B. 22 cm

C. 12 cm

D. 10 cm

Grubość warstwy ścieralnej drogi wynosząca 10 cm jest zgodna z normami budowlanymi oraz praktykami inżynieryjnymi, które sugerują, że taka grubość jest adekwatna dla dróg o średnim natężeniu ruchu. Warstwa ścieralna pełni kluczową rolę w zapewnieniu odpowiedniej jakości nawierzchni, jej trwałości oraz bezpieczeństwa użytkowników. W przypadku dróg o dużym natężeniu ruchu, grubość ta może być większa, natomiast dla dróg lokalnych często wystarcza 10 cm. Przykłady zastosowań tej grubości można znaleźć w projektach dróg gminnych, gdzie celem jest optymalizacja kosztów budowy przy zachowaniu odpowiednich standardów jakości. Ponadto, w kontekście inżynierii ruchu, utrzymanie odpowiedniej grubości warstwy ścieralnej pozwala na efektywniejsze odprowadzanie wody opadowej, co znacząco wpływa na bezpieczeństwo na drodze, minimalizując ryzyko aquaplaningu. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z normą PN-EN 13108-1, grubość warstwy ścieralnej powinna być dostosowana do warunków lokalnych oraz przewidywanego obciążenia ruchem, co potwierdza zasadność wyboru 10 cm w kontekście tego pytania.

Pytanie 31

Który materiał budowlany charakteryzuje się największą odpornością na czynniki atmosferyczne?

A. plastik

B. drewno

C. stal

D. granit

Granit jest jednym z najbardziej odpornych na warunki atmosferyczne materiałów budowlanych. Jego wyjątkowa trwałość wynika z naturalnej struktury krystalicznej, która sprawia, że jest odporny na działanie zarówno wody, jak i zmiennych temperatur. Granit jest materiałem mało porowatym, co ogranicza wchłanianie wody i minimalizuje ryzyko uszkodzeń spowodowanych mrozem. Dzięki tym właściwościom granit jest szeroko stosowany w budownictwie, zwłaszcza w zastosowaniach zewnętrznych, takich jak elewacje, schody zewnętrzne czy nawierzchnie tarasów. W krajach o surowym klimacie granitowe elementy są preferowane ze względu na ich długowieczność oraz estetyczny wygląd, który z czasem nie traci na atrakcyjności. Ponadto, granit spełnia normy jakościowe określone w standardach budowlanych, co czyni go materiałem rekomendowanym w wielu projektach architektonicznych.

Pytanie 32

Jakie będą wymiary słupa pergoli w skali 1:25, jeżeli rzeczywiste wymiary tego słupa to 25 cm x 25 cm x 250 cm?

A. 25 cm x 25 cm x 250 cm

B. 2,5 cm x 2,5 cm x 25 cm

C. 10 cm x 10 cm x 100 cm

D. 1 cm x 1 cm x 10 cm

Poprawna odpowiedź to 1 cm x 1 cm x 10 cm, co wynika z zastosowania skali 1:25. W tej skali oznacza to, że każdy wymiar rzeczywisty jest dzielony przez 25. Wymiary rzeczywiste słupa pergoli to 25 cm x 25 cm x 250 cm. Dzieląc każdy z tych wymiarów przez 25, otrzymujemy: 25 cm / 25 = 1 cm, 25 cm / 25 = 1 cm oraz 250 cm / 25 = 10 cm. Skala jest często stosowana w projektowaniu architektonicznym i inżynieryjnym, gdzie precyzyjne odwzorowanie wymiarów jest kluczowe dla efektywności budowy oraz zgodności z dokumentacją. Przykładem praktycznego zastosowania jest przygotowywanie planów budowlanych, gdzie zredukowane wymiary ułatwiają wizualizację i obliczenia. Warto również pamiętać, że prawidłowe stosowanie skal jest niezbędne do zachowania proporcji oraz funkcjonalności projektowanych obiektów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 33

Wykopanie rowu, ustabilizowanie dna, nasypanie piasku, rozciągnięcie sznura, ustawienie obrzeży oraz zasypanie rowu ziemią po obu stronach i ubicie gruntu - to sekwencja działań przy montażu obrzeży nawierzchni?

A. jezdnej

B. parkingowej

C. pieszo-jezdnej

D. pieszej

Odpowiedź "pieszej" jest trafna, bo omawiane prace dotyczą budowy obrzeży nawierzchni, a te są mega ważne dla stabilności i wyglądu ścieżek dla pieszych. Ustabilizowanie dna wykopu i wsypanie piasku to kluczowe kroki, żeby mieć dobry drenaż i żeby obrzeża dobrze się osadziły. Rozciągnięcie sznura pozwala na precyzyjne zaznaczenie miejsca, gdzie będą montowane obrzeża. To ma znaczenie dla estetyki i funkcji nawierzchni. Ustawienie obrzeży i zasypanie rowu z boku ziemią sprawia, że są solidnie trzymane i nie będą się przesuwały w trakcie użytkowania. Na końcu ubijamy ziemię, co wzmocni całą konstrukcję. Takie podejście to naprawdę dobry sposób na budowanie, a trwała nawierzchnia piesza jest super ważna dla bezpieczeństwa ludzi korzystających z ścieżek.

Pytanie 34

Jakie narzędzie powinno się wybrać do wykonania wykopu wzdłużnego w celu osadzenia drewnianej palisady o średnicy 12 cm?

A. Szuflę

B. Piaskówkę

C. Szpadel

D. Kilof

Szufla jest spoko, ale nie ma co się oszukiwać – nie nadaje się do wykopów liniowych przy osadzaniu palisady. W tym przypadku zdecydowanie lepszy będzie szpadel. Dzięki swojemu wąskiemu ostrzu, szpadel pozwala na precyzyjne wykopanie wąskiego rowu, co jest kluczowe. W sumie, szpadel świetnie wchodzi w glebę, co ułatwia wyciąganie ziemi i przygotowanie miejsca na palisady. W praktyce używa się go często w ogrodnictwie, na przykład przy sadzeniu drzew czy stawianiu ogrodzeń. Chyba wszyscy wiemy, że dobrze jest mieć odpowiednie narzędzie. Zresztą, kiedy używasz szpadla, masz lepszą kontrolę nad tym, jak głęboko wykopujesz, a to ważne, żeby palisada była stabilna.

Pytanie 35

Aby chronić rzeźby wykonane z piaskowca przed przenikaniem wody, należy użyć

A. farbę olejną

B. środek higroskopijny

C. farbę lateksową

D. preparat hydrofobowy

Preparat hydrofobowy jest substancją, której głównym celem jest zapewnienie ochrony materiałów przed wnikaniem wody. W przypadku rzeźb z piaskowca, które są szczególnie wrażliwe na działanie wilgoci, zastosowanie takiego preparatu jest kluczowe. Hydrofobowe środki impregnujące tworzą na powierzchni piaskowca cienką warstwę, która odpycha cząsteczki wody, minimalizując ryzyko wnikania wilgoci w strukturę materiału. Przykładem mogą być impregnaty na bazie silanów i siloksanów, które są szeroko stosowane w budownictwie oraz konserwacji zabytków. Standardy konserwacji często zalecają stosowanie tego typu preparatów jako pierwszej linii ochrony przed uszkodzeniami spowodowanymi przez wodę, co potwierdza ich skuteczność w zachowaniu trwałości i estetyki rzeźb. Warto również zaznaczyć, że regularne stosowanie preparatów hydrofobowych przyczynia się do wydłużenia żywotności rzeźb oraz zmniejsza koszty ich konserwacji w dłuższej perspektywie czasowej.

Pytanie 36

Kamienne płyty chodnikowe o faktycznych wymiarach 70 x 70 x 6 cm na ilustracji przedstawionej w skali 1:50 będą miały wymiary odpowiednio

A. 2,1 x 2,1 x 0,25 cm

B. 1,6 x 1,6 x 0,25 cm

C. 2,4 x 2,4 x 0,42 cm

D. 1,4 x 1,4 x 0,12 cm

Odpowiedź 1,4 x 1,4 x 0,12 cm jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu wymiarów obiektów w skali 1:50 należy podzielić rzeczywiste wymiary przez współczynnik skali. Rzeczywiste wymiary kamiennych płyt chodnikowych wynoszą 70 cm x 70 cm x 6 cm. Dzieląc każdy z tych wymiarów przez 50, otrzymujemy: 70 cm / 50 = 1,4 cm, 70 cm / 50 = 1,4 cm, 6 cm / 50 = 0,12 cm. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie i przygotowywanie planów architektonicznych oraz aranżacji przestrzeni publicznych, gdzie skala jest kluczowa do właściwego przedstawienia proporcji obiektów. Stosowanie odpowiednich skal jest istotne w budownictwie i architekturze, ponieważ pozwala na dokładne odwzorowanie wymiarów w rzeczywistości, co jest niezbędne do zapewnienia zgodności z normami budowlanymi oraz precyzyjnego wykonania projektów zgodnie z oczekiwaniami inwestorów. W praktyce, znajomość zasad skalowania i umiejętność precyzyjnego przeliczania wymiarów to podstawowe kompetencje wymagane w zawodach związanych z projektowaniem oraz budownictwem.

Pytanie 37

Aby osiągnąć iluzję poszerzenia wąskiego placu w ogrodzie, należy zaprojektować układ nawierzchni placu w formie

A. podłużnych pasków

B. poprzecznych pasków

C. nieregularnych kształtów geometrycznych

D. szachownicy

Odpowiedzi, które zakładają zastosowanie wzorów szachownicy, podłużnych pasów lub nieregularnych figur geometrycznych, nie prowadzą do pożądanego efektu optycznego poszerzenia wąskiego placu. Wzór szachownicy, składający się z naprzemiennych kwadratów, tworzy wrażenie regularności, ale nie wpływa na percepcję przestrzeni w taki sposób, aby poszerzać ją optycznie. Taki schemat może wręcz wprowadzać uczucie ciasnoty, szczególnie w małych ogrodach. W przypadku podłużnych pasów, linie biegnące wzdłuż dłuższej osi placu mogą potęgować wrażenie jego długości, co kontrastuje z zamierzonym efektem poszerzenia. Użytkownicy mogą myśleć, że wydłużenie przestrzeni poprawi jej funkcjonalność, jednak w praktyce może to prowadzić do wrażenia, że plac jest jeszcze węższy. Nieregularne figury geometryczne mogą być interesującym rozwiązaniem w kontekście nowoczesnych ogrodów, ale ich chaotyczna natura nie sprzyja tworzeniu jednolitego, spójnego wzoru, który potrafiłby skutecznie poszerzyć wizualnie przestrzeń. Zrozumienie podstawowych zasad kompozycji przestrzennej jest kluczowe w projektowaniu ogrodów, a wybór odpowiednich wzorów nawierzchni powinien być oparty na przemyślanej analizie, aby uniknąć mylnych wniosków dotyczących postrzegania przestrzeni.

Pytanie 38

Która kategoria ochrony krajobrazu ma na celu zachowanie wartości estetycznych zarówno w kontekście krajobrazu naturalnego, jak i kulturowego?

A. Stanowisko dokumentacyjne

B. Pomnik przyrody

C. Zespół przyrodniczo-krajobrazowy

D. Użytek ekologiczny

Zespół przyrodniczo-krajobrazowy to forma ochrony krajobrazu, która ma na celu zachowanie wartości estetycznych zarówno krajobrazu naturalnego, jak i kulturowego. Obejmuje obszary, w których współistnieją elementy przyrodnicze oraz kulturowe, tworząc unikalne krajobrazy. Takie zespoły są często wyznaczane w celu ochrony ich wyjątkowych cech wizualnych oraz biologicznych. Przykładem mogą być tereny, gdzie zachowały się tradycyjne formy użytkowania ziemi, które mają znaczenie dla lokalnej tożsamości kulturowej. Dobrą praktyką w zarządzaniu takimi obszarami jest włączenie lokalnych społeczności w procesy ochrony i zarządzania, co pozwala na lepsze zrozumienie wartości tych terenów oraz ich znaczenia w kontekście kulturowym. Zespół przyrodniczo-krajobrazowy w Polsce może być regulowany na podstawie Ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, która wskazuje na konieczność ochrony różnorodności biologicznej oraz kulturowej, co znajduje swoje odzwierciedlenie w praktycznych działaniach na poziomie lokalnym.

Pytanie 39

Aby zabezpieczyć korodujący stalowy słupek przed dalszą korozją, należy rozpocząć

A. od odtłuszczenia powierzchni słupka

B. od zaszpachlowania wżerów po rdzy na słupku

C. od mechanicznego usunięcia rdzy z powierzchni słupka

D. od nałożenia farby podkładowej na słupek

Aby skutecznie zabezpieczyć stalowy słup przed dalszą korozją, kluczowym krokiem jest mechaniczne usunięcie rdzy z jego powierzchni. Korozja to proces, który prowadzi do degradacji materiału, a rdza, będąca produktem tego procesu, musi zostać dokładnie usunięta, aby uniknąć dalszego rozprzestrzeniania się korozji. Praktycznie można to osiągnąć przy użyciu narzędzi takich jak szczotki druciane, szlifierki, czy piaskarki. Standardy branżowe, takie jak ISO 8501, zalecają dokładne oczyszczenie powierzchni stali do stanu SA 2.5 lub lepszego, co oznacza, że większość rdzy i zanieczyszczeń musi być usunięta. Tylko po tym etapie można przystąpić do aplikacji farb podkładowych, co jest kolejnym krokiem w kierunku zapewnienia długotrwałej ochrony przed korozją. Przykładem może być użycie farb epoksydowych, które tworzą trwałą barierę przed wilgocią i czynnikami atmosferycznymi. Korzystanie z tych praktyk nie tylko zwiększa trwałość stali, ale także znacząco wpływa na bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 40

W obszarze leśnym powinno się użyć nawierzchni

A. tłuczniowej

B. gruntowej

C. bitumicznej

D. betonowej

Nawierzchnie gruntowe w parkach leśnych są preferowane ze względu na ich naturalny charakter oraz właściwości ekologiczne. Tego typu nawierzchnie, w przeciwieństwie do nawierzchni utwardzonych, takich jak beton czy bitum, pozwalają na swobodną infiltrację wody deszczowej, co jest kluczowe dla zachowania równowagi ekosystemu leśnego. Gruntowe ścieżki ograniczają erozję i są mniej szkodliwe dla roślinności oraz lokalnych zwierząt. W praktyce, nawierzchnie gruntowe można wykonać z naturalnych materiałów, takich jak żwir, piasek, a także z wykorzystaniem darni. Dobrze zaprojektowane ścieżki gruntowe będą odpowiednio nachylone, co zapobiegnie gromadzeniu się wody na powierzchni i minimalizuje ryzyko powstawania błota. Takie rozwiązania są zgodne z rekomendacjami zawartymi w wytycznych dotyczących projektowania terenów zielonych, które podkreślają znaczenie ochrony środowiska oraz zrównoważonego rozwoju.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej