Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 00:12
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 00:31

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas kopiowania metodą subtraktywną z negatywu kolorowego na papier fotograficzny barwny wykorzystano korekcję 70 00 30, co spowodowało, że próbna kopia miała dominującą barwę żółtą. W jaki sposób można zlikwidować tę dominację, stosując filtr?

A. żółty o większej gęstości

B. niebieskozielony o mniejszej gęstości

C. purpurowy o większej gęstości

D. żółty i purpurowy o mniejszej gęstości

Zastosowanie innych filtrów, takich jak purpurowy o większej gęstości, czy niebieskozielony o mniejszej gęstości, nie przyniesie oczekiwanych rezultatów w kontekście eliminacji dominującego żółtego koloru. Purpurowy filtr absorbuje zielone światło, co może jedynie nasilić odczucie żółtej dominacji, ponieważ żółty składa się z czerwonego i zielonego, a dodanie purpury nie rozwiązuje problemu, a wręcz może go pogłębić. Niebieskozielony filtr, choć teoretycznie mógłby zneutralizować niektóre odcienie, w praktyce w przypadku dominującej żółtej barwy jego działanie byłoby znacznie mniej efektywne, ponieważ nie jest w stanie w wystarczającym stopniu pochłonąć żółtych tonów. Ponadto, zastosowanie filtrów o mniejszej gęstości może prowadzić do braku efektywności w procesie korekcji kolorów, co jest sprzeczne z zasadami skutecznej obróbki fotograficznej. Typowym błędem w takim podejściu jest niedocenienie efektywności filtrów kolorowych, które powinny być stosowane w odpowiedniej gęstości, aby mogły skutecznie neutralizować dominujące kolory. W praktyce, niewłaściwy dobór filtrów prowadzi do nieadekwatnych rezultatów i może znacząco wpłynąć na jakość końcowego produktu, co jest nieakceptowalne w profesjonalnym kontekście fotograficznym. Zatem kluczowe jest zrozumienie, że w przypadku dominujących kolorów zawsze należy stosować filtry o odpowiedniej gęstości, aby uzyskać pożądane efekty.

Pytanie 2

W nowoczesnym systemie zarządzania kolorem kalibrację monitora należy przeprowadzać

A. tylko przy pierwszym uruchomieniu systemu

B. wyłącznie po wymianie karty graficznej

C. tylko przy widocznych problemach z odwzorowaniem kolorów

D. co najmniej raz na miesiąc

Kalibracja monitora co najmniej raz na miesiąc jest kluczowym aspektem w nowoczesnym systemie zarządzania kolorem. Regularne kalibracje zapewniają, że monitor odwzorowuje kolory w sposób zgodny z rzeczywistością oraz z wymaganiami standardów branżowych, takich jak sRGB czy Adobe RGB. Warto zrozumieć, że z biegiem czasu, pod wpływem różnych czynników, jak temperatura, wilgotność, czy nawet naturalne starzenie się komponentów, parametry wyświetlania mogą się zmieniać. Przykładowo, jeśli pracujesz nad projektami graficznymi lub fotograficznymi, niechciane zmiany w odwzorowaniu kolorów mogą prowadzić do niezgodności w finalnym produkcie, co może wpłynąć na jakość Twojej pracy. Dlatego wiele profesjonalnych środowisk zaleca cykliczne kalibracje, aby zapewnić spójność kolorystyczną. Używając sprzętu kalibracyjnego, takiego jak kolorometr lub spektrometr, jesteś w stanie dostosować ustawienia monitora i uzyskać optymalne wyniki. Regularna kalibracja pozwala również na lepsze zarządzanie kolorami w całym procesie produkcji, co jest nieocenione w pracy nad projektami, które wymagają najwyższej jakości odwzorowania kolorów.

Pytanie 3

Aby uwiecznić szczegół architektoniczny z znacznej odległości, powinno się użyć aparatu fotograficznego z obiektywem

A. długoogniskowym

B. rybie oko

C. standardowym

D. krótkoogniskowym

Aby skutecznie sfotografować detal architektoniczny z dużej odległości, najlepszym wyborem jest obiektyw długoogniskowy. Obiektywy te charakteryzują się większą ogniskową, co pozwala na uchwycenie szczegółów znajdujących się daleko od aparatu bez utraty jakości obrazu. W praktyce oznacza to, że możemy z powodzeniem rejestrować detale, takie jak rzeźby, ornamenty czy inne architektoniczne akcenty, z perspektywy, która może być nieosiągalna dla obiektywów krótkich. Długie ogniskowe obiektywy są również mniej podatne na zniekształcenia obrazu, co jest kluczowe w przypadku architektury, gdzie szczegóły muszą być wiernie odwzorowane. Użycie obiektywu długoogniskowego pozwala na zastosowanie techniki kompozycji, w której tło jest rozmyte, a główny obiekt ostro wyeksponowany, co podkreśla jego wartość estetyczną. Przykładowo, obiektyw 70-200 mm jest często wykorzystywany przez fotografów architektury, aby uchwycić niezwykłe detale znanych budowli, zachowując jednocześnie ich kontekst w otoczeniu.

Pytanie 4

W celu wykonania w studio fotografii portretowej metodą low-key należy modela ustawić na tle

A. niebieskim.

B. czarnym.

C. białym.

D. zielonym.

Fotografia portretowa w stylu low-key to technika, która bazuje na dominacji ciemnych tonów, głębokich cieni i kontrastowego światła. Dlatego właśnie czarne tło jest tutaj absolutną podstawą. Dzięki niemu można w pełni kontrolować, które partie obrazu zostaną podkreślone światłem, a które pozostaną w mroku. Osobiście uważam, że korzystanie z czarnego tła sprawia, że zdjęcie nabiera pewnej tajemniczości i elegancji, a światło lepiej modeluje kształty twarzy czy ciała modela. Dobre praktyki mówią, żeby przy fotografii low-key ograniczać ilość światła padającego na tło, żeby uniknąć jego przypadkowego rozświetlenia i zawsze pilnować, by nie było na nim niepożądanych odbić. Fajną sprawą jest też to, że w studiu nie zawsze trzeba mieć idealnie czarną tkaninę – czasami nawet ciemnoszare lub granatowe tło, odpowiednio doświetlone (albo raczej nie doświetlone), da efekt głębokiej czerni. W branży uznaje się, że taki sposób pracy daje najbardziej profesjonalne efekty, a portrety stają się wyraziste i skupiają uwagę widza na emocjach modela. Warto poeksperymentować z kierunkiem i siłą światła, żeby osiągnąć różne ciekawe rezultaty – ale czarne tło to podstawa tego stylu.

Pytanie 5

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Wodoodporne kompaktowe.

B. Bezlusterkowe.

C. Kompaktowe.

D. Wielkoformatowe.

Wybrałeś aparaty wielkoformatowe i to jest bardzo trafna odpowiedź. Te konstrukcje to już raczej sprzęt dla zaawansowanych fotografów, często profesjonalistów lub pasjonatów pracujących z fotografią analogową na kliszach o dużych rozmiarach, np. 4x5 cala czy nawet większych. Dzięki temu takie aparaty pozwalają osiągnąć niesamowitą jakość obrazu i bardzo precyzyjną kontrolę nad perspektywą czy płaszczyzną ostrości, ale są całkowicie pozbawione elektroniki do zapisu obrazu cyfrowego. Nie mają zatem żadnych trybów rejestracji wideo – to po prostu niemożliwe z ich budową. W praktyce, używa się ich do fotografii studyjnej, architektury czy krajobrazu, gdzie liczy się maksymalna szczegółowość i pełna kontrola nad ekspozycją, a nie szybkie rejestrowanie ruchu. W dzisiejszych czasach praktycznie każdy aparat kompaktowy, bezlusterkowiec czy nawet wodoodporny kompakt posiada już opcję kręcenia filmów, bo wymaga tego rynek i oczekiwania użytkowników. Wielkoformaty są jednak wyjątkiem – to taki powrót do klasyki, gdzie liczy się jedna, dopracowana klatka. Moim zdaniem praca z nimi wymaga zupełnie innego podejścia niż z dowolnym cyfrowym aparatem – daje to sporo satysfakcji, ale wymaga też pracy manualnej i wiedzy, którą trudno zdobyć na co dzień. W branży raczej się nie spotyka wielkoformatów z funkcją wideo, bo to po prostu nie ta technologia i nie to zastosowanie. Zresztą, nawet nie widziałem, żeby ktoś próbował do nich dobudować moduł do filmowania – to chyba byłoby trochę bez sensu i wbrew koncepcji tych aparatów.

Pytanie 6

Który format pliku należy wybrać, jeśli zdjęcia przed edycją do publikacji mają być skompresowane bezstratnie?

A. MP3

B. CDR

C. PNG

D. TIFF

Format TIFF jest jednym z najczęściej wybieranych przez profesjonalistów w sytuacji, gdy zależy im na bezstratnej kompresji zdjęć przed dalszą edycją lub publikacją. To, co wyróżnia TIFF-a, to możliwość zachowania pełnej jakości obrazu, co jest niezwykle ważne przy pracy z materiałami do druku czy dalszej obróbki graficznej. Moim zdaniem, jeśli chcesz być pewny, że żadne detale nie zostaną utracone, właśnie ten format powinieneś wybrać. TIFF wspiera 16-bitową głębię kolorów, obsługuje warstwy i profile kolorów ICC, co jest praktycznie standardem w branży poligraficznej czy fotograficznej. W praktyce bardzo często agencje reklamowe, drukarnie lub studia graficzne przyjmują pliki właśnie w tym formacie, bo to daje pewność, że nie będzie nieprzyjemnych niespodzianek z jakością. Co ciekawe, TIFF pozwala na wybór różnych metod kompresji, w tym LZW, która jest bezstratna i szeroko rekomendowana w środowiskach, gdzie jakość to podstawa. Także nawet jeśli plik będzie trochę większy niż np. JPEG, to naprawdę warto – szczególnie do archiwizacji albo pracy z plikami, które będą jeszcze modyfikowane. Trochę stary format, ale mam wrażenie, że nadal ciężko go czymkolwiek zastąpić tam, gdzie jakość musi być na 100%.

Pytanie 7

Uzyskanie pozytywowej kopii z odpowiednim kontrastem obrazu z negatywu o niskim kontraście jest możliwe dzięki papierowi o gradacji

A. normalnej

B. miękkiej

C. twardej

D. specjalnej

Wybór innych gradacji papieru w kontekście uzyskiwania pozytywów z negatywów o niskim kontraście może prowadzić do nieefektywnych rezultatów. Papier specjalny, mimo że może być dostosowany do różnych zastosowań, nie jest najlepszym wyborem w przypadku, gdy celem jest wydobycie kontrastu z negatywu o niskim kontraście. Często mylnie zakłada się, że papier miękki mógłby lepiej oddać subtelne detale, jednak jego właściwości prowadzą do nadmiernego zmiękczenia obrazu, przez co mogą zniknąć istotne detale. Miękki papier charakteryzuje się większą tolerancją na różnice tonalne, co w kontekście niskiego kontrastu prowadzi do braku wyrazistości. Z kolei normalna gradacja, choć lepsza niż miękka, nie zapewni takiego samego poziomu kontrastu jak papier twardy, a jej zastosowanie w przypadku negatywów o niskim kontraście skutkuje częstym uzyskaniem zamazanych i mało wyrazistych obrazów. Wybór niewłaściwej gradacji papieru może wynikać z niepełnego zrozumienia specyfiki materiałów fotograficznych oraz zasad ich działania. Kluczowym błędem jest myślenie, że każdy rodzaj papieru sprawdzi się w każdej sytuacji, co jest dalekie od rzeczywistości i może prowadzić do rozczarowujących efektów w pracy fotograficznej.

Pytanie 8

Który modyfikator należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego, aby uzyskać efekt rozproszonego światła?

A. Wrota.

B. Blendę dyfuzyjną.

C. Blendę srebrną.

D. Strumienicę.

Wybór blendy srebrnej, strumienicy czy wrót, choć często spotykany w różnych typach fotografii, nie daje efektu miękkiego, rozproszonego światła, którego zwykle oczekuje się w studio przy zdjęciach portretowych czy produktowych. Blenda srebrna wręcz przeciwnie – odbija światło bardzo intensywnie, wzmacniając jego siłę oraz podbijając kontrast, przez co na twarzy modela mogą pojawić się bardzo wyraźne cienie i nieestetyczne połyski. Ten typ blendy jest fajny, gdy trzeba dodać blasku czy podbić światło w plenerze, jednak w studio, gdzie najczęściej kontrolujemy cały setup, zależy nam raczej na subtelności. Strumienica (czyli snoot) to modyfikator, który wręcz koncentruje światło na bardzo małym obszarze – pozwala uzyskać precyzyjny, punktowy strumień światła, często wykorzystywany do efektów specjalnych, podkreślania detali lub mocnych kontrastów, nie zaś do uzyskania miękkiego, łagodnego oświetlenia. Wrota natomiast umożliwiają kształtowanie i ograniczanie światła, sterując jego rozkładem na tle czy na modelu, ale nie mają właściwości rozpraszających. To raczej narzędzie do kontroli kierunku światła niż jego zmiękczania. Typowym błędem jest myślenie, że każdy modyfikator wpływa na miękkość światła – tymczasem tylko te, które rozpraszają światło (np. blendy dyfuzyjne, softboxy), realnie dają efekt subtelnego przejścia tonalnego i minimalizują ostre cienie. W praktyce, jeśli zależy nam na profesjonalnych, łagodnych portretach czy fotografii beauty, sięgnięcie po blendę dyfuzyjną jest zdecydowanie najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 9

Najnowsza technologia druku zdjęć digigraphy to

A. technika bezpośredniego druku na materiałach metalicznych

B. metoda tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym

C. proces druku pigmentowego certyfikowany pod względem trwałości i wierności kolorów

D. cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów

Druk zdjęć digigraphy to nowoczesna metoda, która łączy w sobie zalety druku pigmentowego z certyfikacją pod względem trwałości oraz wierności kolorów. Proces ten polega na wykorzystaniu wysokiej jakości tuszy pigmentowych, co zapewnia wydrukom długowieczność oraz odporność na blaknięcie. Przykładem zastosowania digigraphy są reprodukcje dzieł sztuki, które wymagają oddania najdrobniejszych detali i kolorów. Dzięki certyfikacji, użytkownicy mogą być pewni, że ich wydruki spełniają określone normy trwałości, co jest szczególnie istotne dla archiwizacji. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że digigraphy znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, od fotografii artystycznej po dokumentację architektoniczną. W branży sztuki i fotografii, technologia ta zyskuje na znaczeniu, ponieważ oferuje możliwość tworzenia trwałych i wiernych reprodukcji, które mogą być wystawiane w galeriach czy sprzedawane kolekcjonerom.

Pytanie 10

A. nie można wykorzystywać zdjęcia bez zgody autora.

B. zdjęcie można kopiować, rozprowadzać i na jego podstawie tworzyć projekty zależne.

C. zdjęcie można kopiować, rozprowadzać tylko w oryginalnej postaci.

D. zdjęcie można kopiować i przetwarzać bez zgody autora.

Wiele osób błędnie zakłada, że jeśli zdjęcie jest dostępne w Internecie, to można je swobodnie kopiować, edytować albo wykorzystywać do własnych projektów. Niestety, to myślenie prowadzi często do naruszeń prawa autorskiego. Licencja All rights reserved nie daje żadnej swobody – to nie jest Creative Commons czy domena publiczna. Próby kopiowania, przetwarzania lub nawet publikowania takiego utworu bez wyraźnej, pisemnej zgody autora są nielegalne. Kluczowy błąd polega tu na niezrozumieniu różnic pomiędzy rozmaitymi licencjami. Odpowiedzi sugerujące możliwość kopiowania czy przetwarzania zdjęcia odnoszą się raczej do licencji liberalnych, takich jak CC BY, CC0 czy nawet niektóre odmiany prawa cytatu, ale w przypadku All rights reserved wszystko jest zabronione poza samym przeglądaniem. Myślenie, że można rozprowadzać zdjęcie tylko w oryginalnej postaci, nie znajduje potwierdzenia w prawie – bez zgody autora nie wolno również tego robić. Natomiast tworzenie projektów zależnych na bazie takiego zdjęcia jest już poważnym naruszeniem, bo oznacza wykorzystanie cudzego utworu do tworzenia nowych materiałów, co bez licencji prowadzi do konfliktu z prawem. W praktyce, większość profesjonalnych serwisów stockowych czy agencji fotograficznych stosuje bardzo restrykcyjne zasady, a algorytmy wykrywające nieautoryzowane wykorzystanie zdjęć działają coraz sprawniej. Chociaż na pozór może się wydawać, że zdjęcia w sieci są „wolne”, to jednak respektowanie oznaczenia All rights reserved jest podstawą świadomości prawnej w branży kreatywnej i medialnej. Warto wyrobić sobie nawyk zawsze sprawdzania licencji – to oszczędza sporo problemów i nerwów.

Pytanie 11

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

B. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

C. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

D. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

Poprawna odpowiedź jest zgodna z międzynarodowymi standardami dotyczącymi fotografii do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Zdjęcie powinno być wykonane na wprost obiektywu, co zapewnia symetrię i czytelność wizerunku. Umożliwia to również lepsze rozpoznanie cech rysów twarzy, co jest istotne w kontekście identyfikacji. Odsłonięte czoło oraz obydwa uszy są istotnymi elementami, ponieważ pozwalają na pełne odzwierciedlenie kształtu głowy oraz cech charakterystycznych. Przykładem zastosowania tej zasady jest zdjęcie do biometrycznego paszportu, które musi spełniać rygorystyczne wymogi, takie jak odpowiednie oświetlenie, tło i kąt ustawienia twarzy. W praktyce, aby uzyskać odpowiednią jakość zdjęcia, warto korzystać z profesjonalnych usług fotograficznych, które są świadome specyfikacji takich dokumentów. Dodatkowo, w przypadku zdjęć do innych dokumentów, takich jak dowody osobiste czy prawa jazdy, zasady są często analogiczne, co podkreśla znaczenie znajomości tych wymogów w codziennym życiu.

Pytanie 12

Jakie oświetlenie powinno być użyte, aby uwydatnić strukturę fotografowanego drewnianego obiektu?

A. Tylne

B. Przednie

C. Boczne

D. Górne

Oświetlenie boczne jest kluczowe w podkreślaniu faktury drewnianych przedmiotów, ponieważ tworzy cienie i światła, które uwydatniają detale oraz struktury materiału. Dzięki takiemu oświetleniu, nierówności, słoje oraz naturalne cechy drewna stają się bardziej wyraźne, co znacząco wpływa na estetykę fotografii. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której fotografujemy drewnianą rzeźbę. Oświetlenie boczne umieszczone pod kątem 45 stopni od przedmiotu pozwoli na uchwycenie głębi detali, podczas gdy światło z góry lub z przodu może spłaszczyć obraz, a tym samym zredukować widoczność tekstury. W praktyce, wykorzystując softboxy lub lampy studyjne, należy zwrócić uwagę na ich położenie, aby uzyskać optymalny efekt. Standardy branżowe, takie jak zasady kompozycji czy technik oświetleniowych, sugerują właśnie boczne oświetlenie jako najlepsze rozwiązanie dla trójwymiarowych obiektów, co znajduje potwierdzenie w pracach wielu profesjonalnych fotografów.

Pytanie 13

Wybielanie zębów w programie Adobe Photoshop realizuje się z użyciem opcji

A. lasso, barwy/nasycenie.

B. kontrast, posteryzacja.

C. jasność, mieszanie kanałów.

D. lasso, gradient.

Wybielanie zębów w Photoshopie najczęściej wykonuje się za pomocą kombinacji narzędzia lasso oraz opcji barwy/nasycenie. To podejście jest nie tylko szybkie, ale też daje bardzo naturalny efekt końcowy, jeśli dobrze się je wykona. Najważniejsze jest precyzyjne zaznaczenie zębów, właśnie lasso świetnie się tu sprawdza – pozwala na ręczne, dokładne wybranie obszaru, który chcemy edytować. Potem już tylko przechodzimy do opcji barwy/nasycenie (Hue/Saturation) i tam manipulujemy suwakiem nasycenia żółtego lub ogólnego, czasem też rozjaśniamy całość. Z mojego doświadczenia wynika, że taka metoda pozwala uniknąć sztucznego efektu "fluorescencyjnego" wybielenia, który często widać przy zbyt agresywnym użyciu narzędzi automatycznych. W branży graficznej to standardowa praktyka – profesjonalni retuszerzy niemal zawsze pracują na selektywnych zaznaczeniach i operują na warstwach dopasowania, żeby mieć pełną kontrolę nad każdą zmianą. Dobrze jest też maskować krawędzie zaznaczenia, żeby nie było ostrych linii. Takie podejście daje największą elastyczność i najnaturalniejszy efekt, a jednocześnie pozwala łatwo wrócić do pierwotnego wyglądu w razie potrzeby. Nawiasem mówiąc, ta metoda działa świetnie nie tylko na zęby, ale też na korektę innych kolorów w portretach, na przykład usuwanie zaczerwienień skóry.

Pytanie 14

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" siatkarza podczas skoku, konieczne jest przede wszystkim ustawienie

A. długiego czasu otwarcia migawki

B. krótkiego czasu otwarcia migawki

C. wysokiej wartości przysłony

D. niskiej wartości przysłony

Użycie małej liczby przysłony oraz długiego czasu otwarcia migawki to podejścia, które nie są odpowiednie do uzyskania efektu "zamrożenia ruchu". Zastosowanie małej liczby przysłony, na przykład f/2.8, prowadzi do szerszego otwarcia obiektywu, co zwiększa ilość światła wpadającego do aparatu, ale jednocześnie powoduje płytką głębię ostrości. W kontekście sportu, gdzie kluczowe jest uchwycenie całej akcji, tego typu ustawienie może nie być odpowiednie, ponieważ skoncentrowanie ostrości tylko na jednym obiekcie może prowadzić do utraty istotnych detali tła. Długie czasy otwarcia migawki, takie jak 1/30 sekundy czy dłużej, są efektywne w przypadku zdjęć statycznych, ale w dynamicznej scenerii sportowej generują dużą ilość rozmycia, co sprawia, że uchwycone momenty nie będą wyraźne. W fotografii sportowej, kluczowym błędem jest nieprzemyślane dostosowanie parametrów aparatu do warunków panujących na boisku. Niezrozumienie zasady działania migawki oraz jej wpływu na rejestrację ruchu może prowadzić do frustracji i niezadowolenia z uzyskanych zdjęć. Właściwe ustawienia to nie tylko techniczne aspekty, ale także umiejętność przewidywania akcji oraz dostosowania się do zmieniającego się otoczenia i warunków oświetleniowych.

Pytanie 15

Jakiego materiału dotyczy oznaczenie "typ 120"?

A. Papieru wielogradacyjnego

B. Błony zwojowej

C. Papieru stałogradacyjnego

D. Materiału małoobrazkowego

Wybór odpowiedzi na temat oznaczenia "typ 120" powinien być dokładny, ponieważ każdy z wymienionych materiałów ma swoje specyficzne właściwości i zastosowania. Papier stałogradacyjny to materiał, który jest używany w technice druku i nie ma związku z błoną zwojową. Jest to rodzaj papieru, który może być używany do tworzenia odbitek, ale nie odnosi się do fotografii negatywowej, co jest kluczowe w kontekście błon fotograficznych. Z kolei papier wielogradacyjny jest rodzajem papieru fotograficznego, który pozwala na uzyskanie różnych tonacji, ale również nie jest tym samym co błona zwojowa. Materiał małoobrazkowy to ogólne pojęcie, które najczęściej odnosi się do błon o mniejszych wymiarach, takich jak typ 35 mm. Użytkownicy, którzy mylą typy materiałów, mogą nie zrozumieć, jak różne formaty wpływają na jakość obrazu. W fotografii każdy typ materiału odgrywa istotną rolę w uzyskiwaniu pożądanych efektów, a nieznajomość różnic między błonami zwojowymi a innymi materiałami może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich zastosowania w praktyce fotograficznej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej pracy w dziedzinie fotografii, zarówno w kontekście technicznym, jak i artystycznym.

Pytanie 16

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. kalibrator kolorów.

B. ekran odblaskowy.

C. blendę uniwersalną.

D. lampę błyskową z dyfuzorem.

Wiele osób przy tego typu pytaniach wybiera blendę uniwersalną lub ekran odblaskowy, bo są to narzędzia kojarzące się z rozpraszaniem i kierowaniem światła. Jednak oba rozwiązania mają pewne ograniczenia. W ostrym słońcu, gdy model ma głęboki cień pod kapeluszem, ekran czy blenda rzeczywiście mogą trochę rozjaśnić twarz, ale bardzo trudno uzyskać równomierne i mocne doświetlenie, szczególnie jeżeli nie mamy dodatkowej osoby do trzymania odbłyśnika lub warunki pozwalają tylko na szybkie działanie. Często to światło odbite jest za słabe albo pada pod złym kątem, przez co cień wciąż jest wyraźny, a efekt końcowy bywa nieprzewidywalny. Kalibrator kolorów natomiast nie służy w ogóle do modyfikacji światła – wykorzystujemy go tylko do ustawiania balansu bieli i poprawnej reprodukcji barw, więc wybór tego narzędzia w tym kontekście nie rozwiązuje problemu cieni. Moim zdaniem, wiele osób zapomina też, że blenda czy ekran odbijają światło zastane, a nie generują własnego, dlatego w warunkach bardzo mocnego kontrastu nie mają szansy przebić się przez cień rzucany przez szerokie rondo kapelusza. Typowy błąd polega na przecenianiu możliwości odbłyśników i niedocenianiu lampy błyskowej jako narzędzia wspomagającego nawet przy mocnym świetle słonecznym. Lampa z dyfuzorem pozwala skierować doświetlenie dokładnie tam, gdzie trzeba, a dyfuzor łagodzi cienie i daje bardzo naturalny efekt, zgodny ze standardami pracy w fotografii portretowej. Podsumowując: tylko aktywne źródło światła, jak lampa błyskowa z odpowiednim dyfuzorem, pozwoli skutecznie i powtarzalnie rozświetlić głęboki cień pod kapeluszem, a pozostałe narzędzia są albo niewystarczające, albo zupełnie nietrafione w tym konkretnym przypadku.

Pytanie 17

Na czym polega wywoływanie forsowne?

A. wydłużonym czasie wywołania

B. nieustannym mieszaniu reagentów

C. skróconym czasie wywołania

D. wywoływaniu w niższej temperaturze

Ciągłe mieszanie odczynników, przedłużony czas wywoływania oraz wywoływanie w obniżonej temperaturze to metody, które nie są zgodne z definicją wywoływania forsownego. Ciągłe mieszanie odczynników może prowadzić do zwiększenia reaktywności chemicznej, co nie jest celem wywoływania forsownego. Wywoływanie wymaga stabilnych warunków, aby uzyskać powtarzalne wyniki. Jeśli chodzi o przedłużony czas wywoływania, to nie jest to metoda forsowna, a raczej standardowy czas, który może być stosowany w różnych procesach chemicznych. Z kolei wywoływanie w obniżonej temperaturze prowadzi do spowolnienia reakcji chemicznych, co może skutkować niedostatecznym rozwojem obrazu. Takie podejście jest sprzeczne z ideą uzyskiwania wyraźnych i kontrastowych efektów, które są oczekiwane w procesie wywoływania forsownego. Typowym błędem jest mylenie różnych technik wywoływania, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowania, efektywności i wpływu na jakość uzyskiwanych wyników. Aby unikać takich nieścisłości, warto zaznajomić się z literaturą branżową oraz dobrą praktyką, która jasno definiuje zasady wywoływania chemicznego.

Pytanie 18

Przedstawiony na rysunku modyfikator oświetlenia studyjnego to

A. wrota.

B. strumienica.

C. softbox.

D. blenda.

Na zdjęciu widzimy klasyczne wrota, czyli jeden z najpopularniejszych modyfikatorów światła w fotografii i filmie. Wrota to cztery ruchome klapki, montowane na oprawie lampy studyjnej. Ich główną funkcją jest precyzyjna kontrola nad rozchodzeniem się wiązki światła – pozwalają „przycinać” krawędzie snopu, kierować światło dokładnie tam, gdzie jest potrzebne, a także chronić przed niechcianymi refleksami czy zalewaniem tła światłem. Bardzo często stosuje się je w filmie i fotografii portretowej, zwłaszcza tam, gdzie wymagana jest dyskretna gra światłem i cieniem albo chcesz uzyskać taką bardziej teatralną plastykę. Z mojego doświadczenia wrota są po prostu niezastąpione podczas ustawiania światła kontrowego czy modelującego na planie. Dobra praktyka branżowa mówi, żeby nie traktować wrót tylko jako „przesłony”, ale jako precyzyjny instrument kreacji nastroju na zdjęciu – to narzędzie daje ogromne pole do eksperymentów i kreatywności. Co istotne, wrota montuje się bezpośrednio do korpusu lampy (zazwyczaj przez specjalny uchwyt), a ich regulacja jest błyskawiczna, co na planie pozwala bardzo szybko reagować na potrzeby reżysera albo fotografa.

Pytanie 19

Jaki obiektyw powinno się wykorzystać do fotografowania dużej części wnętrza z niewielkiej odległości?

A. Standardowy o ogniskowej 50 mm

B. Szerokokątny o ogniskowej 35 mm

C. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm

D. Długoogniskowy o ogniskowej 80 mm

Szerokokątny obiektyw o ogniskowej 35 mm jest idealnym narzędziem do uchwycenia dużych fragmentów pomieszczeń z bliskiej odległości. Takie obiektywy charakteryzują się szerszym kątem widzenia, co pozwala na rejestrowanie większej części sceny w kadrze. Przykładem zastosowania może być fotografia wnętrz, gdzie szerokokątny obiektyw umożliwia pokazanie zarówno całego pomieszczenia, jak i jego detali, co jest kluczowe dla architektów oraz projektantów wnętrz. Szerokokątne obiektywy mają również tendencję do minimalizowania zniekształceń na brzegach, co jest korzystne w kontekście fotografii architektury. Dodatkowo, w warunkach ograniczonej przestrzeni, takich jak małe mieszkania czy ciasne korytarze, szerokokątny obiektyw pozwala na efektywne uchwycenie kompozycji bez potrzeby stawania w odległości, która mogłaby wywołać problemy z perspektywą. W praktyce oznacza to, że fotografowie mogą lepiej ukazywać cechy architektoniczne i aranżacyjne, co czyni ten wybór uzasadnionym w kontekście efektywnej komunikacji wizualnej.

Pytanie 20

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

B. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

D. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

Poprawna odpowiedź wskazuje, że twarz osoby powinna być ustawiona na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami. Taki układ jest zgodny z międzynarodowymi standardami, które określają wymagania dla zdjęć do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Ustawienie twarzy na wprost zapewnia, że fotografia będzie wiernie oddawać rysy twarzy, co jest kluczowe dla celów identyfikacyjnych. Odsłonięte czoło i uszy umożliwiają łatwe rozpoznanie osoby oraz eliminują potencjalne problemy z odczytem cech biometrycznych. Przykładem zastosowania tych standardów jest proces składania wniosków o paszport, gdzie nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować odrzuceniem zdjęcia. Warto również pamiętać, że dobrym przykładem praktycznym jest stosowanie się do wytycznych wydawanych przez instytucje rządowe odpowiedzialne za paszporty, które jednoznacznie określają, jak powinno wyglądać zdjęcie. W efekcie, przestrzeganie tych standardów nie tylko ułatwia proces uzyskiwania dokumentów, ale także zwiększa bezpieczeństwo i dokładność systemów identyfikacyjnych.

Pytanie 21

Kupując komputer służący do obróbki obrazu cyfrowego, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na

A. procesor i klawiaturę.

B. myszkę i stację dysku.

C. procesor i myszkę.

D. procesor i pamięć RAM.

Procesor oraz pamięć RAM to absolutna podstawa, jeśli chodzi o komputer do obróbki obrazu cyfrowego. W praktyce to właśnie od wydajności procesora (CPU) zależy, jak szybko wykonasz operacje typu renderowanie, filtracja czy edycja zdjęć w wysokiej rozdzielczości. Dobre programy graficzne, jak Photoshop czy GIMP, potrafią wykorzystać wielordzeniowe procesory, więc im wyżej na tej półce, tym lepiej. Z kolei pamięć RAM jest jak przestrzeń robocza – im jej więcej, tym większe i bardziej skomplikowane projekty możesz otworzyć bez spowolnień czy zacięć. Moim zdaniem, nawet najlepszy monitor czy najszybszy dysk nie zastąpią solidnej podstawy: mocnego CPU i dużej ilości RAM. Pewnym standardem w branży jest dziś 16 GB RAM do zastosowań amatorskich, ale profesjonaliści często celują w 32 GB lub więcej. W codziennej pracy przy obróbce grafiki czy zdjęć, słaby procesor od razu daje się we znaki – długie czasy ładowania, przycinanie się programu, a nawet awarie. RAM natomiast pozwala na płynne równoległe uruchamianie kilku aplikacji czy pracy na wielu warstwach. Choć karta graficzna też bywa ważna, to bez dobrego procesora i RAM-u nie da się komfortowo pracować. Takie są realia i praktyka w tej branży.

Pytanie 22

Aby osiągnąć efekt modyfikacji odległości ogniskowej, konieczne jest zastosowanie

A. nasadki zwielokrotniającej

B. monopodu

C. konwentera

D. filtra konwersyjnego

Konwentery, zwane także telekonwerterami, to specjalne akcesoria optyczne, które zmieniają ogniskową obiektywu, zwiększając przy tym jego zasięg. Używanie konwentera pozwala na uzyskanie efektu przybliżenia obrazu bez konieczności zmiany obiektywu na dłuższy. Na przykład, zastosowanie 2x konwentera do obiektywu 200 mm skutkuje uzyskaniem ogniskowej 400 mm. Tego rodzaju akcesoria są szczególnie popularne w fotografii przyrodniczej i sportowej, gdzie fotografowie często muszą uchwycić szczegóły z dużych odległości. Warto jednak pamiętać, że użycie konwentera wpływa na przysłonę obiektywu, co może skutkować mniejszą ilością światła docierającą do matrycy oraz zmniejszeniem jakości obrazu. W związku z tym, podczas pracy w trudnych warunkach oświetleniowych, należy zachować ostrożność i być świadomym potencjalnych ograniczeń związanych z zastosowaniem konwentera. Dobrą praktyką jest testowanie różnych ustawień oraz analizowanie rezultatów, aby uzyskać najlepsze efekty fotograficzne.

Pytanie 23

Wskaż znak, który symbolizuje tryb automatycznego ustawiania czasu ekspozycji w odniesieniu do określonej wartości przysłony?

A. Av

B. S

C. Tv

D. M

Odpowiedzi takie jak 'S', 'Tv' oraz 'M' nie są poprawne w kontekście automatycznego doboru czasu naświetlenia do zadanej liczby przesłony. Odpowiedź 'S' odnosi się do trybu, w którym użytkownik samodzielnie ustawia czas naświetlania, co nie pozwala na kontrolę nad przysłoną. W tym trybie fotograf ma możliwość wybrania czasu ekspozycji, ale aparat nie dostosowuje przysłony, co ogranicza elastyczność w zarządzaniu głębią ostrości. Z kolei 'Tv' oznacza tryb priorytetu czasu, gdzie fotograf ustawia czas naświetlania, a aparat dobiera przysłonę. To podejście jest istotne w sytuacjach wymagających precyzyjnego uchwycenia ruchu, ale nie daje pełnej kontroli nad głębią ostrości, co może prowadzić do niezamierzonych efektów w kompozycji zdjęcia. Odpowiedź 'M' oznacza tryb manualny, w którym fotograf samodzielnie ustawia zarówno przysłonę, jak i czas naświetlania. Choć ten tryb daje pełną kontrolę nad aparatem, wymaga również dużej wiedzy i doświadczenia, co może być przeszkodą dla mniej zaawansowanych użytkowników. W rezultacie, wybór tych trybów zamiast 'Av' ukazuje typowe myślenie, w którym użytkownik nie dostrzega kluczowego związku między przysłoną a czasem naświetlania i nie wykorzystuje zalet automatyzacji, które mogą znacząco ułatwić proces fotografowania w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 24

Naświetlenie materiału światłoczułego uzależnione jest od

A. użycia telekonwertera

B. wartości przysłony i długości naświetlania

C. typy aparatu fotograficznego

D. formatu zapisu obrazu

W fotografii ważne jest, ile światła pada na materiał światłoczuły, na przykład na film czy sensor. Zależy to głównie od przysłony i czasu naświetlania. Przysłona to ta mała dziurka w obiektywie – im mniejsza liczba f, tym więcej światła wpada do aparatu. Przykładowo, przysłona f/2.8 wpuszcza znacznie więcej światła niż f/8. Czas naświetlania mówi nam, jak długo światło pada na sensor. Krótszy czas (np. 1/1000 s) ogranicza naświetlenie, co jest przydatne, gdy chcemy uchwycić coś w ruchu, jak na przykład w sportowej fotografii. Tam często używa się małej przysłony i krótkiego czasu, żeby zdjęcia były ostre. Dobrze jest wiedzieć, że te dwa parametry są kluczowe w kontrolowaniu ekspozycji. Dzięki nim można uzyskać różne efekty artystyczne oraz dobrze naświetlone zdjęcia.

Pytanie 25

Największy kontrast kolorów osiąga się, fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. szarym

B. niebieskim

C. zielonym

D. purpurowym

Czerwona sukienka na tle zielonym pozwala na uzyskanie największego kontrastu barw dzięki zjawisku dopełnienia kolorów. W teorii kolorów, czerwień i zieleń znajdują się w przeciwnych częściach koła kolorów, co sprawia, że intensyfikują się nawzajem, tworząc wrażenie większej intensywności kolorów. Praktyczne zastosowanie tego efektu można zaobserwować w fotografii modowej, gdzie umiejętność łączenia barw, które tworzą wysoki kontrast, podkreśla detale ubrań i ich teksturę. Warto także zwrócić uwagę na znaczenie oświetlenia – odpowiednie światło naturalne lub sztuczne może dodatkowo wzmocnić efekt kontrastu, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii. Używając zielonego tła, możemy również zyskać na spójności wizualnej, co jest często stosowane w kampaniach reklamowych oraz sesjach zdjęciowych, gdzie kolor tła ma za zadanie komplementować prezentowane stroje, a nie odwracać od nich uwagę.

Pytanie 26

Podział obrazu na mniejsze fragmenty ułatwiające tworzenie stron internetowych realizowany jest przez narzędzie

A. lasso wielokątne

B. pędzel korygujący

C. magiczna gumka

D. cięcie na plasterki

Cięcie na plasterki to technika używana w projektowaniu stron internetowych, która polega na dzieleniu obrazu na mniejsze sekcje. Ta metoda jest niezwykle przydatna, ponieważ umożliwia efektywne zarządzanie grafiką na stronie, co prowadzi do optymalizacji wydajności ładowania. Na przykład, zamiast umieszczać jeden duży plik graficzny, możemy podzielić obraz na mniejsze fragmenty, co skraca czas ładowania i poprawia responsywność strony. Dodatkowo, w przypadku modyfikacji tylko jednej sekcji obrazu, wystarczy zaktualizować tylko fragment, co oszczędza czas i zasoby. W praktyce, cięcie na plasterki przyczynia się do lepszej organizacji kodu HTML i CSS, a także wspiera techniki takie jak sprity CSS, które mogą znacząco zwiększyć wydajność witryny. Zastosowanie tej techniki jest zgodne z aktualnymi standardami projektowania stron internetowych, takimi jak Responsive Web Design (RWD), co podkreśla jej znaczenie w nowoczesnym projektowaniu graficznym.

Pytanie 27

Jakie akcesoria ciemni powinny być przygotowane do realizacji chemicznej obróbki małoobrazkowych czarno-białych negatywów?

A. Wywoływacz, utrwalacz, powiększalnik, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

B. Wywoływacz, koreks, powiększalnik, termometr

C. Przerywacz, utrwalacz, maskownica, powiększalnik, kuweta, termometr, menzurka

D. Wywoływacz, utrwalacz, koreks, termometr, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

Propozycje odpowiedzi, które nie zawierają pełnego zestawu wymaganych narzędzi, mogą prowadzić do niepełnej lub wręcz nieefektywnej obróbki materiałów negatywowych. Na przykład, zestaw, który pomija koreks, jest niewłaściwy, ponieważ bez tego narzędzia niemożliwe jest bezpieczne umieszczanie filmu w roztworach chemicznych. Koreks chroni negatywy przed światłem, co jest niezbędne do uniknięcia ich nieodwracalnego zniszczenia. Odpowiedzi, które zawierają powiększalnik, są również mylące, ponieważ jest to urządzenie potrzebne do powiększania zdjęć, a nie do samej obróbki chemicznej negatywów. Na etapie obróbki chemicznej kluczowe jest skoncentrowanie się na wywoływaniu i utrwalaniu obrazu, a powiększalnik wykorzystuje się później, przy tworzeniu odbitek. Niektóre odpowiedzi sugerują też użycie przerywacza, co jest zbędne w przypadku standardowego procesu obróbki negatywów czarno-białych. Przerywacz jest bardziej specyficznym narzędziem stosowanym w przypadku szczególnych technik obróbczych i nie jest wymagany w tradycyjnym procesie wywoływania. Ostatecznie, odpowiedzi, które brakuje klipsów do zawieszania negatywów, również są problematyczne, ponieważ ich brak może skutkować zagnieceniami i innymi defektami na negatywach, co negatywnie wpływa na jakość końcowego obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy z elementów zestawu ma swoje specyficzne funkcje i pomijanie któregokolwiek z nich może znacząco wpłynąć na ostateczny rezultat procesu fotograficznego.

Pytanie 28

Którą fotografię wykonano zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Fotografia IV.

B. Fotografia I.

C. Fotografia II.

D. Fotografia III.

Często podczas wyboru fotografii zgodnej z regułą złotego podziału pojawia się pokusa, żeby wybrać kadr, w którym główny motyw znajduje się centralnie (tak jak np. na zdjęciu torów kolejowych albo pomnika). To dość powszechny błąd, bo centralna kompozycja – choć bywa efektowna – nie ma nic wspólnego z zasadą złotego podziału. Ten podział polega na przesunięciu ważnych elementów kompozycji w takie miejsca, które są mniej oczywiste dla widza, czyli w okolice 1/3 szerokości lub wysokości zdjęcia (mniej więcej tam, gdzie przebiegają tzw. linie mocy). Na pierwszym zdjęciu perspektywa torów skupia naszą uwagę dokładnie na środku kadru, co jest typowym przykładem symetrii, a nie złotego podziału. Druga fotografia z gniazdami ptaków umieszczonymi niemal centralnie na czubku drzewa również nie korzysta z tej zasady – zamiast rozłożenia akcentów przestrzennie, mamy tu klasyczne centrowanie. Z kolei trzecia fotografia z pomnikiem to kolejna ilustracja centralnego ustawienia głównego obiektu, co w fotografii portretowej czy architektury jest dość częste, ale nie spełnia wymagań złotego podziału. Moim zdaniem najczęstszym powodem nietrafionego wyboru jest właśnie utożsamianie złotego podziału z symetrią lub prostym podziałem kadru na pół, co jest nieprecyzyjne i prowadzi do powielania schematów. Warto więc pamiętać, że złoty podział to przesunięcie akcentu – czasem subtelne, ale dające zupełnie inny efekt wizualny. Dobrze jest ćwiczyć oko i próbować ustawiać główny motyw bliżej 1/3 kadru, zamiast w osi środka – wtedy zdjęcia zyskują głębię i dynamikę, co doceni każdy, kto choć trochę interesuje się fotografią.

Pytanie 29

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. AvancePaint

B. Corel Photo-Paint

C. Adobe Photoshop

D. PhotoFiltre Studio

Często pojawia się przekonanie, że popularne, szeroko reklamowane programy graficzne muszą mieć bezpłatną wersję lub być dostępne dla każdego – ale to niestety nie do końca tak działa w rzeczywistości. Przykładowo, Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to zaawansowane narzędzia dedykowane profesjonalistom, które dostępne są wyłącznie na płatnych licencjach. Adobe Photoshop właściwie od zawsze był sztandarowym przykładem komercyjnego oprogramowania dla grafików, a jego legalne użytkowanie wiąże się z niemałymi kosztami. Z kolei Corel Photo-Paint, będący częścią pakietu CorelDRAW Graphics Suite, również nie jest dostępny bez opłat – nawet w wersjach edukacyjnych zazwyczaj wymaga zakupu. PhotoFiltre Studio także nie wpisuje się w kategorię freeware, bo choć są darmowe wersje PhotoFiltre, to właśnie "Studio" jest wydaniem płatnym, z większymi możliwościami, skierowanym do poważniejszych zastosowań. Myślę, że wiele osób daje się zwieść nazwom lub opiniom w internecie, sądząc, że każda wersja danego programu musi być darmowa, albo nie odróżniają freeware od wersji trial czy shareware. W praktyce to właśnie AvancePaint jest programem typu freeware – można go swobodnie pobierać i wykorzystywać, co idealnie wpisuje się w dobre praktyki dostępności narzędzi graficznych w edukacji i nauce podstaw obróbki rastrowej. Poprawne rozróżnianie tych kategorii pozwala unikać problemów licencyjnych i rozwijać kompetencje na solidnych podstawach.

Pytanie 30

Aby wykonać reprodukcję kolorowego oryginału na materiale negatywowym przeznaczonym do światła dziennego, jakie oświetlenie należy zastosować?

A. skierowane o temperaturze barwowej 5500 K

B. rozproszone o temperaturze barwowej 3200 K

C. rozproszone o temperaturze barwowej 5500 K

D. skierowane o temperaturze barwowej 3200 K

Odpowiedź 'rozproszonym o temperaturze barwowej 5500 K' jest poprawna, ponieważ reprodukcja oryginału barwnego na materiale negatywowym wymaga zastosowania oświetlenia, które najlepiej odwzorowuje naturalne światło dzienne. Temperatura barwowa 5500 K jest uważana za standardową wartość dla światła dziennego, co oznacza, że taki rodzaj oświetlenia zapewnia najbardziej neutralne i realistyczne odwzorowanie kolorów. Oświetlenie rozproszone dodatkowo minimalizuje cienie i refleksy, co jest kluczowe w procesie fotografii negatywowej, ponieważ wszelkie niejednorodności mogłyby prowadzić do zniekształceń w finalnym obrazie. W praktyce, stosowanie lamp z temperaturą barwową 5500 K, takich jak lampy fluorescencyjne lub LED przeznaczone do studiów fotograficznych, jest powszechną praktyką w branży, co zapewnia spójność kolorów przy każdej sesji zdjęciowej. Dobrą praktyką jest także kalibracja systemu oświetleniowego w celu uzyskania jak najbardziej zbliżonych efektów do naturalnego światła, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości reprodukcji w różnych projektach fotograficznych.

Pytanie 31

Jakie urządzenie reguluje natężenie strumienia świetlnego wpadającego do wnętrza aparatu fotograficznego?

A. migawka

B. przysłona

C. osłona na słońce

D. lampa zewnętrzna

Przysłona to element aparatu fotograficznego, który reguluje wielkość otworu, przez który światło wpada do wnętrza urządzenia. Jej główną funkcją jest kontrola ilości światła docierającego do matrycy lub kliszy, co ma bezpośredni wpływ na ekspozycję zdjęcia. Im większa wartość przysłony (np. f/2.8), tym większy otwór, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła, idealne w warunkach słabego oświetlenia. Z kolei mniejsza wartość przysłony (np. f/16) oznacza mniejszy otwór, co skutkuje zmniejszeniem ilości światła i zwiększeniem głębi ostrości. W praktyce, dobór odpowiedniej wartości przysłony jest kluczowy dla uzyskania pożądanej kompozycji zdjęcia oraz zapewnienia odpowiedniego poziomu szczegółowości na różnych planach. Używając przysłony, fotografowie mogą także wpływać na efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest szczególnie cenione w portretach. W standardach fotograficznych zaleca się przysługujące wartości przysłony do określonych sytuacji, co w pełni ilustruje jej znaczenie w procesie tworzenia obrazu.

Pytanie 32

Urządzenie cyfrowe umożliwiające przenoszenie obrazu analogowego do pamięci komputera to

A. skaner.

B. drukarka.

C. naświetlarka.

D. ploter.

Skaner to rzeczywiście urządzenie, które pozwala zmienić obraz analogowy (czyli np. zdjęcie, rysunek lub dokument na papierze) na cyfrową postać możliwą do dalszej obróbki na komputerze. Skanery są powszechnie używane w biurach, szkołach, ale też w domach – każdy, kto kiedyś musiał zeskanować dowód osobisty lub wydrukowaną fakturę, wie o co chodzi. W praktyce polega to na tym, że światło przechodzi przez obraz lub odbija się od niego, a specjalne czujniki (najczęściej CIS albo CCD) zamieniają to na sygnały elektryczne, które wędrują do komputera jako plik graficzny, np. PNG lub PDF. W branży IT i DTP (czyli przy przygotowaniu materiałów do druku) skanery umożliwiają cyfryzację archiwów, konwersję dokumentacji z papieru oraz przenoszenie ilustracji do programów graficznych. Standardy takie jak TWAIN czy WIA pozwalają komputerom na komunikację ze skanerami niezależnie od producenta – to bardzo ułatwia życie. Często też spotyka się skanery z opcją OCR (rozpoznawania tekstu), gdzie można uzyskać edytowalny tekst z papierowego dokumentu. Moim zdaniem, trudno o bardziej praktyczne narzędzie w pracy biurowej czy przy tworzeniu cyfrowych archiwów – jest to absolutny must-have w środowisku, gdzie papier i komputer muszą iść w parze.

Pytanie 33

Jakie formaty należy wybrać do zapisu skanowanych obrazów, które będą publikowane w internecie?

A. PSD i JPEG

B. PNG i JPEG

C. PNG i TIFF

D. GIF i PSD

Wybór formatów takich jak TIFF, PSD lub GIF jest nieodpowiedni do publikacji zdjęć w internecie z kilku istotnych powodów. Format TIFF (Tagged Image File Format) jest najczęściej stosowany w profesjonalnej fotoprintingu oraz archiwizacji obrazów, ponieważ oferuje najwyższą jakość z bezstratną kompresją, jednak generuje bardzo duże pliki, co czyni go niepraktycznym dla zastosowań internetowych, gdzie czas ładowania strony jest kluczowy. Użytkownicy internetu oczekują szybkiego dostępu do treści, a duże pliki TIFF mogą znacząco wydłużać czas ładowania. Z kolei format PSD (Photoshop Document) jest specyficzny dla oprogramowania Adobe Photoshop i nie jest uniwersalnie obsługiwany przez przeglądarki internetowe. Jego użycie w sieci jest ograniczone, a dodatkowo format ten przechowuje warstwy, co nie ma sensu w kontekście publikacji, gdzie wymagane jest uproszczenie obrazu do jednego poziomu. Gdy zaś chodzi o format GIF (Graphics Interchange Format), chociaż jest popularny do animacji i prostych grafik, nie sprawdza się w przypadku skanowanych zdjęć, ponieważ ogranicza paletę kolorów do 256 odcieni, co negatywnie wpływa na jakość zdjęć o bogatej kolorystyce. Często błędem jest myślenie, że wyższa jakość oznacza konieczność użycia formatów bezstratnych, podczas gdy w praktyce kluczowym aspektem jest balans między jakością a szybkością ładowania, co można osiągnąć stosując PNG i JPEG.

Pytanie 34

Metoda frequency separation w retuszu fotograficznym polega na

A. regulacji zróżnicowanych zakresów kolorów przez edycję kanałów HSL

B. usuwaniu szumów przez separację sygnału od zakłóceń

C. konwersji obrazu do przestrzeni Lab dla lepszego retuszu skóry

D. rozdzieleniu detali i kolorów na oddzielne warstwy w celu selektywnej edycji

Wybór niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące metod stosowanych w retuszu fotograficznym. Przykładowo, regulacja zróżnicowanych zakresów kolorów przez edycję kanałów HSL to technika bardziej związana z kolor korekcją niż bezpośrednio z metodą frequency separation. Chociaż edycja kanałów Hue, Saturation i Lightness jest istotnym elementem pracy nad kolorystyką, nie ma ona na celu rozdzielenia detali od kolorów. Kolejna koncepcja, czyli usuwanie szumów przez separację sygnału od zakłóceń, odnosi się do zupełnie innych technik obróbki, takich jak redukcja szumów w zdjęciach, ale nie dotyczy metod retuszu, które skupiają się na aspekcie wizualnym i szczegółowym obrazu. Ostatnia opcja, konwersja obrazu do przestrzeni Lab, to przydatna technika w kontekście edycji kolorów, jednak nie jest kluczowym elementem frequency separation, która opiera się na pracy z detalami i kolorami w oddzielnych warstwach. Warto zrozumieć, że prawidłowe podejście do retuszu wymaga solidnej znajomości technik i ich zastosowań, co pomaga unikać typowych błędów myślowych i nieporozumień w zakresie ich efektywności.

Pytanie 35

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. JPEG, PDF, PSD

B. TIFF, PDF, PSD

C. PNG, BMP, GIF

D. PNG, PDF, PSD

Formaty TIFF, PDF i PSD to jedne z niewielu formatów graficznych, które rzeczywiście pozwalają na archiwizowanie obrazów z zachowaniem warstw. TIFF, choć kojarzy się głównie z bezstratną kompresją i dużą kompatybilnością, od lat posiada opcjonalną obsługę warstw (przede wszystkim w środowiskach profesjonalnych, np. w Adobe Photoshop). PDF natomiast, wbrew pozorom, potrafi przechowywać złożone struktury graficzne – w tym warstwy, przez co jest szeroko stosowany w druku i wymianie dokumentów, gdzie layout z warstwami ma kluczowe znaczenie. PSD to natomiast oczywista sprawa: jest to natywny format programu Photoshop, który wprost został zaprojektowany do przechowywania wszystkich aspektów obrazu – warstw, masek, efektów i innych właściwości. W praktyce, archiwizując projekty graficzne, właśnie te trzy formaty są często polecane, bo umożliwiają nie tylko zachowanie pełnej edytowalności, ale też dzielą się wysokim poziomem zgodności z profesjonalnymi narzędziami graficznymi. Co ciekawe, TIFF i PDF bywają używane do archiwizowania projektów drukarskich, gdzie liczy się zachowanie układu, a PSD dominuje w środowisku kreatywnym. Moim zdaniem warto zawsze mieć na uwadze, że nie każdy popularny format radzi sobie z warstwami – i to potrafi mocno zaskoczyć mniej doświadczonych użytkowników. Ostatecznie te trzy formaty są sprawdzonym wyborem zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, szczególnie tam, gdzie archiwizacja i późniejsza edycja są ważne.

Pytanie 36

Technika focus stacking w fotografii makro służy do

A. zwiększenia głębi ostrości poprzez łączenie wielu zdjęć

B. redukcji zniekształceń optycznych obiektywu

C. zmniejszenia efektu drgań aparatu

D. uzyskania większego powiększenia obiektu

Wybór odpowiedzi, że technika focus stacking służy do uzyskania większego powiększenia obiektu, jest nieprecyzyjny i wprowadza w błąd. Fokusowanie na powiększeniu obiektów w fotografii makro często prowadzi do pomijania istotnego aspektu, jakim jest głębia ostrości. Co prawda, powiększenie jest ważnym elementem, ale focus stacking nie zmienia skali obiektu na zdjęciu. Technika ta koncentruje się na łączeniu zdjęć z różnymi ustawieniami ostrości, co pozwala na uzyskanie zdjęcia, w którym wiele warstw obiektu jest ostro przedstawionych. Zatem, pojęcie, że focus stacking zwiększa powiększenie, jest mylące. Kolejna niepoprawna koncepcja dotyczy redukcji zniekształceń optycznych obiektywu. Chociaż odpowiednia technika i sprzęt mogą minimalizować zniekształcenia, focus stacking sam w sobie nie jest metodą ich redukcji. Zniekształcenia optyczne są efektem konstrukcji obiektywu i mogą być korygowane na etapie obróbki, jednak sama technika łączenia obrazów nie ma na to bezpośredniego wpływu. W kontekście drgań aparatu, wykorzystanie focus stacking nie jest odpowiedzią na problem stabilności. Aby zminimalizować efekt drgań, fotograf powinien korzystać z statywu lub z innych technik, takich jak stabilizacja obrazu. To pokazuje, że zrozumienie techniki focus stacking i jej rzeczywistych zastosowań jest kluczem do skutecznej fotografii makro.

Pytanie 37

Przetwornik APS-C w porównaniu do pełnoklatkowego (FF) charakteryzuje się

A. mniejszym obszarem rejestrowanego obrazu i współczynnikiem crop 1.5-1.6x

B. mniejszą głębią ostrości przy tej samej wartości przysłony

C. lepszym odwzorowaniem kolorów w zakresie czerwieni

D. większą wartością megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości

Odpowiedzi sugerujące większą wartość megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości przetwornika są nieprawidłowe, ponieważ liczba megapikseli nie jest bezpośrednio zależna od rozmiaru matrycy. Zazwyczaj, większe matryce, takie jak pełnoklatkowe, mają lepszą zdolność rejestrowania szczegółów oraz lepsze właściwości w zakresie szumów przy wyższych czułościach ISO. Oznacza to, że nawet jeśli matryca APS-C ma tyle samo megapikseli co matryca FF, to niekoniecznie oznacza to, że jakość obrazu będzie na tym samym poziomie. W przypadku odwzorowywania kolorów, nie ma dowodów na to, że przetworniki APS-C lepiej odwzorowują kolory, zwłaszcza w zakresie czerwieni. W rzeczywistości, różnice w odwzorowaniu barw często wynikają z zastosowania różnych technologii w przetwornikach, a nie samego rozmiaru matrycy. Na koniec, mniejsza głębia ostrości przy tej samej wartości przysłony jest także błędna, ponieważ obiektywy o tej samej przysłonie na matrycy APS-C będą dawały większą głębię ostrości niż na pełnoklatkowej matrycy, co jest efektem różnicy w wielkości matrycy. Błędy te wynikają z typowych nieporozumień dotyczących działania przetworników obrazu i ich charakterystyki.

Pytanie 38

Technika tilt-shift w fotografii architektonicznej służy głównie do

A. zwiększenia głębi ostrości

B. korekcji perspektywy zbieżnej

C. redukcji drgań przy długich ekspozycjach

D. podwyższenia kontrastu obrazu

Technika tilt-shift w fotografii architektonicznej, polegająca na stosowaniu obiektywów o ruchomej płaszczyźnie, jest przede wszystkim wykorzystywana do korekcji perspektywy zbieżnej. W tradycyjnej fotografii architektonicznej, obiektywy mogą powodować efekt zbieżających się linii, szczególnie przy fotografowaniu wysokich budynków. W przypadku użycia obiektywu tilt-shift, możemy przechylać i przesuwać płaszczyznę ostrości, co pozwala na prostowanie zbieżnych linii i uzyskanie bardziej naturalnego widoku budowli. Przykładowo, fotografując drapacze chmur, dzięki tej technice można uzyskać zdjęcia, które lepiej oddają rzeczywiste proporcje obiektów. Działania te są zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii architektonicznej, gdzie kluczowe jest przedstawienie obiektów w sposób odwzorowujący ich rzeczywisty wygląd. Ważnym aspektem jest również dbałość o kompozycję, co w połączeniu z techniką tilt-shift, pozwala uzyskać niezwykłe efekty wizualne, których nie osiągnęlibyśmy przy użyciu standardowych obiektywów.

Pytanie 39

Nakładka, ekran, mnożenie, różnica, kolor to nazwy

A. efektów wyróżniających tekst, zgrupowanych w narzędziu <i>WordArt</i> w programie PowerPoint

B. efektów animacji, które można uzyskać dla dowolnego elementu prezentacji wykonanej w programie PowerPoint

C. trybów mieszania warstw w programie Adobe Photoshop

D. filtrów artystycznych zgrupowanych w poleceniu <i>stylizacja</i> w programie Adobe Photoshop

W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo nazwy takie jak nakładka, ekran czy mnożenie mogą kojarzyć się z różnymi narzędziami graficznymi czy edytorskimi. Jednak żadne z nich nie są filtrami artystycznymi z polecenia stylizacja w Photoshopie – tam znajdziemy zupełnie inne efekty, jak np. rozbłysk, farba olejna czy krawędź. Filtry stylizujące zmieniają strukturę obrazu, ale nie mieszają warstw w opisywany sposób. Z kolei efekty wyróżniające tekst w narzędziu WordArt w PowerPoint bazują raczej na deformacjach liter, cieniach czy poświatach, a nie na matematycznych algorytmach łączenia kolorów kilku warstw. To zupełnie inna kategoria – WordArt nie operuje na warstwach graficznych, tylko na stylach tekstu, no i te nazwy tam po prostu nie występują. Efekty animacji w PowerPoint też są czymś innym – to sposoby pojawiania się, przesuwania czy znikania elementów na slajdzie, a nie mechanizmy zmieniające sposób nakładania się kolorów czy jasności na obrazach. Typowym błędem jest tu mieszanie pojęć – niektórzy mylą tryby mieszania warstw z filtrami, bo oba wpływają na wygląd grafiki, ale działają zupełnie inaczej i mają inne zastosowania. W branży graficznej tryby mieszania to absolutna podstawa w pracy z warstwami, pozwalają na zaawansowaną kompozycję i kreatywne efekty bez trwałej ingerencji w oryginalne piksele. Filtry czy efekty tekstowe i animacyjne mają bardziej powierzchowny, jednorazowy charakter i nie dają tej elastyczności. Moim zdaniem warto zapamiętać te rozróżnienia, bo pozwala to szybciej orientować się w narzędziach, a potem sprawniej je wykorzystywać w praktyce.

Pytanie 40

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. ptasią.

B. zbieżną do dwóch punktów.

C. zbieżną do jednego punktu.

D. żabią.

Perspektywa ptasia to klasyka, gdy chodzi o ukazanie sceny z góry. Właśnie taką mamy tutaj – zdjęcie zostało zrobione z pozycji ponad fotografowanym obiektem, praktycznie prosto w dół. To daje efekt, jakby patrzeć na świat oczami ptaka lecącego wysoko nad ziemią. W zawodowej fotografii czy urbanistyce często korzysta się z takiej perspektywy, żeby pokazać układ przestrzenny, relacje między obiektami czy strukturę terenu. Na przykład przy dokumentowaniu terenów zielonych, analizie krajobrazu czy nawet planowaniu ogrodów, ujęcie z góry pozwala łatwo zobaczyć granice, kształty i rozkład elementów. Moim zdaniem, jeśli ktoś myśli o robieniu dokumentacji technicznej albo po prostu chce inaczej spojrzeć na otoczenie, warto sięgać po ptasią perspektywę. W branży mówi się, że to sposób na „uchwycenie całości”, bo pozwala uniknąć zakłóceń typowych dla perspektywy z poziomu oczu. Fotografowie i architekci krajobrazu cenią takie kadry, bo eliminują zniekształcenia wynikające ze zbieżności linii. W tym konkretnym przypadku doskonale widać, jak roślinność układa się na tle podłoża, co nie byłoby tak czytelne z innego kąta. Często też ta perspektywa pomaga w analizach naukowych, np. w badaniu rozmieszczenia gatunków roślin.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej