Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 13:02
  • Data zakończenia: 10 grudnia 2025 13:19

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Kod w bibliotece React.js oraz w frameworku Angular, który został zaprezentowany, ma na celu wyświetlenie

Fragment kodu React.js:
state = {    zm1: 0   };
hanleEv = () => {
    this.setState({zm1: this.state.zm1 + 1});
}
render() {
    return (<div>
        <span>{this.state.zm1}</span>
        <button onClick={this.handleEv}>BTN_1</button>
    </div>);
}
Fragment kodu Angular:
@Component({
    selector: 'sel1',
    template: `<span>{{ zm1 }}</span>
              <button (click)="onBtnCilcked()">BTN_1</button>`
})
export class Licznik1Component {
    zm1 = 0;
    onBtnCilcked() { this.zm1++; }
}
A. wyłącznie przycisku oraz obsłużenie zdarzenia click, które ono generuje
B. liczby kliknięć przycisku
C. wartości 0 po naciśnięciu przycisku
D. tylko napisu BTN_1
Ten kod, zarówno w React.js jak i w Angularze, jest klasycznym przykładem prostego licznika. To, co tu się dzieje, to tak naprawdę zliczanie kliknięć użytkownika w przycisk. Za każdym razem, gdy naciśniesz BTN_1, zmienna (zm1) jest inkrementowana – czyli po prostu zwiększana o jeden. W React za to odpowiada metoda setState, która zmienia stan komponentu – dzięki temu interfejs od razu aktualizuje się bez przeładowywania strony. W Angularze natomiast działa to przez tzw. dwukierunkową komunikację z template’em i automatyczną detekcję zmian – metoda onBtnCilcked w komponencie modyfikuje zmienną, a framework sam aktualizuje widok. Z mojego doświadczenia, takie podejście do zarządzania stanem to podstawa w nowoczesnych aplikacjach, szczególnie jeśli chodzi o responsywność i natychmiastową reakcję na akcje użytkownika. Liczniki są zresztą jednym z pierwszych przykładów, jakie się pisze ćwicząc frameworki frontendowe, bo świetnie pokazują, jak działa przepływ danych i odświeżanie elementów UI. Warto dodać, że trzymanie licznika kliknięć w stanie komponentu (a nie np. jako zmienną globalną) jest zgodne z dobrymi praktykami – bo ogranicza zakres danych i ułatwia zarządzanie większymi aplikacjami. Takie wzorce potem można z powodzeniem przenieść do trudniejszych projektów, na przykład liczników, koszyków, liczby zamówień czy nawet zaawansowanych dashboardów. W praktyce ten mechanizm inkrementowania wartości po kliknięciu użytkownika jest jednym z najczęściej używanych w interaktywnych aplikacjach internetowych.

Pytanie 2

Który z wymienionych elementów stanowi przykład zbiorowej ochrony?

A. Ekran akustyczny
B. Zatyczki do uszu
C. Kask ochronny
D. Okulary ochronne
Ekran akustyczny to przykład środka ochrony zbiorowej, który redukuje poziom hałasu w miejscu pracy, chroniąc większą grupę pracowników jednocześnie. Środki ochrony zbiorowej mają na celu eliminowanie zagrożeń u źródła i zabezpieczanie całego środowiska pracy, a nie pojedynczych osób. Ekrany akustyczne są często stosowane w zakładach produkcyjnych, gdzie hałas maszyn może przekraczać dopuszczalne normy. Dzięki nim można zmniejszyć poziom hałasu i poprawić komfort pracy, bez konieczności wyposażania każdego pracownika w ochronniki słuchu. Środki ochrony zbiorowej są bardziej efektywne w długoterminowej perspektywie, ponieważ zmniejszają ryzyko dla wszystkich pracowników na danym stanowisku.

Pytanie 3

Jakie jest zastosowanie iteratora w zbiorach?

A. Do generowania kopii zbiorów
B. Do usuwania elementów ze zbioru
C. Do iterowania po elementach zbioru
D. Do zmiany rodzaju zbioru w trakcie działania aplikacji
Iterator w kolekcjach umożliwia przechodzenie przez elementy kolekcji w określonym porządku. Jest to abstrakcyjny obiekt, który pozwala na iterowanie po różnych strukturach danych, takich jak listy, wektory czy zbiory, bez konieczności znajomości ich wewnętrznej implementacji. Iteratory umożliwiają wykonywanie operacji na elementach kolekcji, takich jak odczyt, modyfikacja lub usuwanie, co czyni je niezwykle użytecznymi w programowaniu obiektowym. Dzięki iteratorom kod staje się bardziej czytelny i mniej podatny na błędy.

Pytanie 4

Który z wymienionych algorytmów sortujących posiada średnią złożoność obliczeniową równą O(n log n)?

A. Sortowanie bąbelkowe
B. Sortowanie przez wybór
C. Sortowanie przez wstawianie
D. Sortowanie szybkie (QuickSort)
Sortowanie przez wstawianie jest dość powolne, z tą złożonością O(n²). W zasadzie fajnie sprawdza się tylko w małych zbiorach lub gdy tablica już jest mniej więcej posortowana. A jeśli chodzi o sortowanie bąbelkowe, to chyba nie ma co się łudzić, jest jednym z najgorszych algorytmów, też O(n²). I sortowanie przez wybór? Tutaj też nie ma rewelacji, bo porównuje się i wybiera najmniejszy element w każdej iteracji, co znacznie spowalnia działanie, zwłaszcza przy dużych tablicach. Tak że generalnie, lepiej unikać tych algorytmów, jeśli to możliwe.

Pytanie 5

Jakie są główne różnice między środowiskiem RAD (Rapid Application Development) a klasycznymi IDE w odniesieniu do aplikacji mobilnych?

A. RAD nie obsługuje interfejsu użytkownika
B. RAD działa tylko na urządzeniach z systemem iOS
C. RAD koncentruje się wyłącznie na procesie debugowania aplikacji
D. RAD pozwala na szybsze budowanie aplikacji dzięki narzędziom do wizualnego designu i automatycznego generowania kodu
RAD (Rapid Application Development) umożliwia szybsze tworzenie aplikacji mobilnych dzięki narzędziom do wizualnego projektowania i automatycznego generowania kodu. RAD koncentruje się na iteracyjnym podejściu do rozwoju oprogramowania, w którym prototypy są budowane i testowane w krótkich cyklach, co pozwala na szybkie dostosowywanie aplikacji do zmieniających się wymagań użytkowników. W kontekście aplikacji mobilnych, RAD skraca czas tworzenia poprzez graficzne narzędzia do budowy interfejsów, gotowe komponenty oraz integrację z backendem. Frameworki RAD, takie jak OutSystems, Mendix czy Flutter, pozwalają na szybkie wdrażanie i modyfikację aplikacji mobilnych, co znacząco zwiększa efektywność programistów.

Pytanie 6

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. TypeScript
B. Ruby
C. PHP
D. JavaScript
TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.

Pytanie 7

Jakie są kluczowe różnice między typami stałoprzecinkowymi a zmiennoprzecinkowymi?

A. Typy stałoprzecinkowe obsługują liczby ujemne, natomiast typy zmiennoprzecinkowe tylko dodatnie
B. Typy stałoprzecinkowe przechowują liczby całkowite, a typy zmiennoprzecinkowe przechowują liczby z ułamkami dziesiętnymi
C. Typy zmiennoprzecinkowe przechowują wyłącznie liczby ujemne
D. Typy stałoprzecinkowe wymagają większej ilości pamięci niż typy zmiennoprzecinkowe
Główna różnica między typami stałoprzecinkowymi a zmiennoprzecinkowymi polega na tym, że stałoprzecinkowe przechowują liczby całkowite, podczas gdy zmiennoprzecinkowe przechowują liczby z częściami dziesiętnymi. Stałoprzecinkowe typy, takie jak 'int', są bardziej efektywne pod względem wydajności i zajmują mniej pamięci, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadkach, gdzie precyzja dziesiętna nie jest wymagana. Z kolei typy zmiennoprzecinkowe, takie jak 'float' i 'double', umożliwiają dokładne reprezentowanie wartości niecałkowitych, co jest niezbędne w aplikacjach matematycznych i graficznych. Każdy z tych typów ma swoje zastosowanie w zależności od wymagań projektu.

Pytanie 8

Które z poniższych zdań najlepiej określa funkcję zaprzyjaźnioną w ramach klasy?

A. Funkcja, która uruchamia się automatycznie po stworzeniu obiektu
B. Funkcja, która ma dostęp do prywatnych pól i metod klasy, z którą jest zaprzyjaźniona
C. Funkcja, która jest statyczna i nie ma możliwości modyfikacji pól klasy
D. Funkcja, która pozwala na dziedziczenie wielokrotne
Funkcja zaprzyjaźniona (ang. friend function) to funkcja, która ma dostęp do prywatnych i chronionych pól oraz metod klasy, mimo że nie jest jej częścią. Służy do realizacji operacji wymagających bezpośredniego dostępu do wewnętrznych elementów klasy, ale bez naruszania zasad hermetyzacji. Przykład w C++: `class Konto { private: double saldo; friend void wyswietlSaldo(Konto k); }`. Funkcja `wyswietlSaldo` może odczytać pole `saldo`, mimo że jest ono prywatne. Funkcje zaprzyjaźnione są używane, gdy konieczna jest bliska współpraca między klasami lub funkcjami, ale nie chcemy nadmiernie otwierać interfejsu klasy.

Pytanie 9

Który z wymienionych elementów NIE stanowi części instrukcji dla użytkownika programu?

A. Opis testów jednostkowych
B. Rozwiązywanie problemów związanych z użytkowaniem aplikacji
C. Instrukcje dotyczące obsługi poszczególnych funkcji aplikacji
D. Opis metody instalacji aplikacji
Instrukcja użytkownika programu zawiera opisy dotyczące sposobu instalacji aplikacji, konfiguracji oraz obsługi poszczególnych funkcji. Jest to kluczowy dokument pomagający użytkownikom w szybkim wdrożeniu się w pracę z oprogramowaniem. Zawiera również sekcje dotyczące rozwiązywania typowych problemów oraz wskazówki, jak efektywnie korzystać z narzędzi i funkcji aplikacji. Instrukcja użytkownika może być dostępna w formie elektronicznej (PDF, strony WWW) lub papierowej, a jej celem jest uproszczenie procesu wdrażania oraz ograniczenie liczby zgłoszeń do działu wsparcia technicznego. Dokumentacja tego typu stanowi również ważny element budowania pozytywnego doświadczenia użytkownika (UX).

Pytanie 10

Jakie są różnice między testami funkcjonalnymi a niefunkcjonalnymi?

A. Testy funkcjonalne oceniają zgodność działania aplikacji z założeniami, a niefunkcjonalne analizują aspekty wydajności, bezpieczeństwa i użyteczności
B. Testy funkcjonalne oceniają wydajność aplikacji, podczas gdy niefunkcjonalne weryfikują poprawność kodu
C. Testy funkcjonalne są realizowane tylko przez końcowych użytkowników, natomiast niefunkcjonalne przez programistów
D. Testy funkcjonalne koncentrują się na interfejsie, a niefunkcjonalne na backendzie aplikacji
Twierdzenie, że testy funkcjonalne sprawdzają wydajność aplikacji, a niefunkcjonalne poprawność kodu, jest błędne – testy funkcjonalne dotyczą zgodności aplikacji z wymaganiami, natomiast wydajność jest domeną testów niefunkcjonalnych. Testy funkcjonalne nie są przeprowadzane wyłącznie przez użytkowników końcowych – najczęściej są realizowane przez zespoły QA i testerów manualnych lub automatycznych. Podział testów na interfejsowe i backendowe nie jest synonimem podziału na testy funkcjonalne i niefunkcjonalne – oba typy mogą dotyczyć zarówno interfejsu, jak i zaplecza aplikacji.

Pytanie 11

Użycie typu DECIMAL w SQL wymaga wcześniejszego określenia liczby cyfr przed przecinkiem oraz ilości cyfr za przecinkiem. Jest to zapis:

A. łańcuchowym
B. stałoprzecinkowy
C. logicznym
D. zmiennoprzecinkowy
Typ DECIMAL w SQL to klasyczny przykład tzw. typu zmiennoprzecinkowego, który w praktyce pozwala na ścisłe określenie, ile cyfr ma być przed i po przecinku. To bardzo praktyczne, szczególnie w aplikacjach finansowych czy wszelkich rozliczeniach, gdzie precyzja liczb jest kluczowa. Nigdy nie wiadomo, ile miejsc po przecinku będzie potrzebne w danym przypadku, dlatego podanie tych parametrów już na etapie projektowania bazy danych jest według mnie super ważne. Moim zdaniem to jedna z tych rzeczy, które odróżniają profesjonalny projekt od takiego pisanego na kolanie. Standardy SQL (jak ANSI SQL) jasno określają, że DECIMAL pozwala na przechowywanie liczb dziesiętnych o dokładnie ustalonej liczbie miejsc przed i po przecinku, co różni go mocno od float czy real, które tego nie gwarantują. W praktyce korzystałem z DECIMAL np. w tabeli przechowującej ceny produktów – gdyby tam był float, mogłyby pojawić się drobne różnice, przez które coś by się nie zgadzało na fakturze. To właśnie DECIMAL daje gwarancję, że 0.1 + 0.2 zawsze będzie równe 0.3, w przeciwieństwie do typów zmiennoprzecinkowych binarnych. Warto o tym pamiętać, bo nawet drobny błąd w typie danych potrafi później wygenerować niemałe kłopoty w systemach rozliczeniowych czy bankowych.

Pytanie 12

Jak wygląda kod uzupełnienia do dwóch dla liczby -5 w formacie binarnym przy użyciu 8 bitów?

A. 10000101
B. 11111101
C. 11111011
D. 00000101
Pierwsza z niepoprawnych odpowiedzi, która przedstawia wartość 00000101, jest błędna, ponieważ jest to binarna reprezentacja liczby 5, a nie -5. Kod uzupełnieniowy do dwóch wymaga przedstawienia liczby ujemnej poprzez inwersję bitów i dodanie jedynki. Ta odpowiedź nie ma zastosowania przy obliczaniu liczb ujemnych, stąd jest niewłaściwa. Kolejna odpowiedź, 11111101, również jest nieprawidłowa. W przypadku tej liczby, zainwersowanie bitów liczby 5 dawałoby 11111010, a dodanie 1 do tej wartości prowadziłoby do 11111011, co wskazuje, że ta odpowiedź nie jest zgodna z zasadą uzupełnienia do dwóch. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, 10000101, jest również błędna, ponieważ nie odpowiada żadnej z reprezentacji liczby -5. Gdybyśmy spróbowali konwertować ją z powrotem na wartość dziesiętną, otrzymalibyśmy 133, co jest zdecydowanie niepoprawne. Warto zauważyć, że każda z tych niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na brak zrozumienia zasad konwersji liczb ujemnych w systemie binarnym, co jest kluczowe w informatyce i programowaniu, a ich użycie w praktycznych aplikacjach mogłoby prowadzić do poważnych błędów w obliczeniach.

Pytanie 13

Jakie środowisko deweloperskie jest najczęściej wykorzystywane do budowy aplikacji na platformę Android?

A. PyCharm
B. Android Studio
C. XCode
D. Visual Studio
Android Studio to oficjalne środowisko programistyczne (IDE) do tworzenia aplikacji na system Android. Zostało opracowane przez Google i zapewnia pełne wsparcie dla języków takich jak Java, Kotlin oraz C++. Android Studio oferuje narzędzia do projektowania interfejsu użytkownika (UI), emulatory urządzeń, a także debugger i profiler, które pozwalają na testowanie i optymalizację aplikacji. IDE to jest zintegrowane z Android SDK, co ułatwia dostęp do API systemu Android oraz narzędzi takich jak ADB (Android Debug Bridge). Android Studio to kluczowe narzędzie dla deweloperów mobilnych, umożliwiające szybkie wdrażanie aplikacji na różne urządzenia oraz publikację w Google Play Store.

Pytanie 14

Co to jest ORM w kontekście programowania?

A. Organized Resource Model - model organizacji zasobów w aplikacjach webowych
B. Output Rendering Module - moduł renderujący dane wyjściowe w aplikacjach
C. Object-Relational Mapping - technika konwersji danych między systemami typów w relacyjnych bazach danych
D. Operational Reliability Management - zarządzanie niezawodnością operacyjną systemów
Object-Relational Mapping (ORM) to technika programistyczna, która pozwala na konwersję danych pomiędzy obiektami w programowaniu obiektowym a relacyjnymi bazami danych. Dzięki ORM, programiści mogą operować na danych w sposób bardziej naturalny, wykorzystując obiekty i ich właściwości zamiast skomplikowanych zapytań SQL. Przykłady popularnych frameworków ORM to Hibernate dla Javy, Entity Framework dla .NET oraz Django ORM dla Pythona. Te narzędzia upraszczają komunikację z bazą danych, co zwiększa wydajność i ułatwia zarządzanie kodem. Dzięki zastosowaniu ORM, programiści mogą również łatwiej stosować zasady programowania obiektowego oraz wzorce projektowe, co prowadzi do lepszej organizacji kodu i jego łatwiejszej konserwacji. Wspierają one również migracje schematów bazy danych oraz zarządzanie relacjami między obiektami, co jest istotne w kontekście złożonych aplikacji webowych i systemów informatycznych.

Pytanie 15

Jaki będzie wynik działania poniższego kodu JavaScript?

let x = 5;
let y = '10';
console.log(x + y);
A. undefined
B. 510
C. error
D. 15
Niepoprawne odpowiedzi często wynikają z nieporozumień dotyczących operacji w JavaScript, szczególnie związanych z typami danych. W przypadku odpowiedzi, które sugerują, że wynik to 15, może to wynikać z mylnego założenia, że JavaScript traktuje oba operandów jako liczby. Warto zauważyć, że operator + jest niejednoznaczny w JavaScript, ponieważ zarówno łączenie łańcuchów, jak i dodawanie liczb są jego możliwymi zastosowaniami. Dlatego, kiedy operatory działają na różnych typach, jak liczba i łańcuch, JavaScript stosuje konwersję typów, co prowadzi do wyników, które mogą wydawać się sprzeczne z intuicją. Z kolei odpowiedź, która zakłada, że wynik będzie 'error', opiera się na błędnym przekonaniu, że JavaScript nie poradzi sobie z różnymi typami. W rzeczywistości, JavaScript jest zaprojektowany tak, aby radzić sobie z różnymi typami danych i dokonuje konwersji, co może prowadzić do takich wyników jak '510'. Odpowiedź 'undefined' byłaby uzasadniona tylko w przypadku, gdyby kod miał nieprawidłową składnię, co w tym przypadku nie ma miejsca. Zrozumienie zasad działania operatorów w JavaScript, szczególnie dotyczących konwersji typów, jest kluczowe dla unikania tego typu błędów w przyszłości.

Pytanie 16

Jakie słowa kluczowe są stosowane w języku C++ do zarządzania wyjątkami?

A. except i finally
B. throw i handle
C. try i raise
D. try i catch
Słowa 'throw' i 'handle' nie są standardową konstrukcją obsługi wyjątków w C++. 'Throw' służy do zgłaszania wyjątków, ale 'handle' nie jest używane w tym kontekście – zamiast tego stosuje się 'catch'. 'Except' i 'finally' są składnią charakterystyczną dla Pythona, a nie dla C++. 'Raise' to również słowo kluczowe używane w Pythonie do zgłaszania wyjątków, ale nie występuje w C++ – tam używa się 'throw'.

Pytanie 17

Jaką cechą odznacza się framework w porównaniu do biblioteki?

A. Framework oferuje funkcje użyteczne w konkretnej dziedzinie problemu
B. Framework zapewnia API do szerszego zestawu funkcji
C. Framework stanowi zbiór funkcji, które programista ma możliwość wykorzystania
D. Framework określa strukturę aplikacji i zapewnia jej fundament
Biblioteka to zestaw funkcji i klas, które programista może wykorzystywać według własnego uznania, ale to on decyduje o strukturze aplikacji. API dostarcza zestaw metod do komunikacji z innymi aplikacjami, ale nie narzuca architektury. Framework to coś więcej niż zbiór funkcji – określa cały proces tworzenia aplikacji, czego nie można powiedzieć o zwykłej bibliotece lub narzędziach użytkowych.

Pytanie 18

Który z poniższych przypadków stanowi test niefunkcjonalny?

A. Weryfikacja poprawności logowania użytkownika
B. Testowanie wydajności aplikacji pod dużym obciążeniem
C. Sprawdzenie działania przycisku
D. Sprawdzenie obsługi formularza rejestracji
Testowanie wydajności aplikacji pod dużym obciążeniem to przykład testu niefunkcjonalnego. Jego celem jest ocena, jak aplikacja zachowuje się przy dużej liczbie użytkowników lub operacji jednocześnie. Testy te pozwalają na identyfikację wąskich gardeł i optymalizację kodu oraz infrastruktury serwerowej. W ramach testów obciążeniowych analizowane są parametry takie jak czas odpowiedzi, zużycie zasobów (CPU, RAM) oraz stabilność aplikacji w warunkach skrajnego obciążenia. Testowanie wydajności jest kluczowe w aplikacjach webowych, e-commerce oraz systemach o dużej liczbie transakcji, gdzie każdy przestój może generować straty finansowe i negatywnie wpływać na doświadczenia użytkownika.

Pytanie 19

Która z wymienionych kart graficznych oferuje lepszą wydajność w grach komputerowych?

A. AMD Radeon RX 580 - 8GB GDDR5, 256-bit
B. AMD Radeon R7 240 - 2GB GDDR5, 64-bit
C. Intel UHD Graphics 630 - zintegrowana
D. NVIDIA GeForce GTX 1050 Ti - 4GB GDDR5, 128-bit
AMD Radeon RX 580 to karta graficzna, która zapewnia wyższą wydajność w grach komputerowych w porównaniu do innych wymienionych opcji. Wyposażona w 8GB pamięci GDDR5 oraz 256-bitową szynę danych, karta ta jest w stanie obsługiwać bardziej złożone tekstury oraz większe rozdzielczości. Jej architektura Polaris pozwala na lepsze zarządzanie energią oraz wydajność w grach, co czyni ją idealnym wyborem dla graczy. Dzięki obsłudze technologii DirectX 12 i Vulkan, RX 580 jest w stanie wykorzystać najnowsze osiągnięcia w dziedzinie grafiki, co przekłada się na wyższą jakość obrazu oraz płynność animacji. Przykłady gier, w których RX 580 sprawdza się najlepiej to 'Far Cry 5' czy 'Shadow of the Tomb Raider', gdzie karta umożliwia granie w wysokich ustawieniach graficznych z zachowaniem wysokiej liczby klatek na sekundę. Standardy, takie jak PCIe 3.0, zapewniają pełną kompatybilność z nowoczesnymi płytami głównymi, co czyni tę kartę doskonałym wyborem dla entuzjastów gier komputerowych.

Pytanie 20

Jakie jest kluczowe działanie przy opracowywaniu zbiorów danych do rozwiązania problemu programistycznego?

A. Wybór odpowiednich struktur danych
B. Zmiana języka programowania na bardziej wydajny
C. Weryfikacja zbiorów danych przed ich zastosowaniem
D. Realizacja algorytmu sortującego
Implementacja algorytmu sortującego jest ważna, ale to właśnie nie jest ten najważniejszy moment w pracy z danymi – raczej końcowy etap. Zmiana języka programowania oczywiście może wpłynąć na wydajność, ale pamiętaj, że to struktury danych są kluczowe dla efektywności programu, niezależnie od wybranego języka. Testowanie zestawów danych to istotna część sprawdzania projektu, ale samo testowanie nie zastąpi dobrze przemyślanego doboru struktur danych na początku całego procesu. Bez tego trudno o dobry efekt.

Pytanie 21

Który z wymienionych mechanizmów pozwala na monitorowanie stanu użytkownika w trakcie sesji w aplikacji internetowej?

A. HTTP Headers
B. Sesje (Sessions)
C. CSS Selectors
D. HTML Forms
Sesje (sessions) to mechanizm wykorzystywany w aplikacjach webowych do śledzenia stanu użytkownika podczas sesji przeglądania. Sesje umożliwiają przechowywanie danych użytkownika na serwerze przez określony czas i identyfikowanie go za pomocą unikalnego identyfikatora (session ID), który jest zwykle przechowywany w ciasteczkach. Mechanizm sesji pozwala na implementację logowania, koszyków zakupowych oraz innych funkcji, które wymagają zachowania stanu między żądaniami HTTP. Sesje są kluczowe dla aplikacji wymagających autoryzacji i autentykacji, ponieważ umożliwiają śledzenie działań użytkownika bez konieczności wielokrotnego logowania. Zastosowanie sesji w aplikacjach zwiększa bezpieczeństwo i poprawia komfort użytkowania, a także umożliwia personalizację treści w czasie rzeczywistym.

Pytanie 22

Jakie są typowe frameworki/biblioteki używane w aplikacjach webowych?

A. jquery, Joomla!, Wordpress, android Studio, Xamarin
B. Visual Studio, Eclipse, angular, React.js, Node.js
C. ASP.NET Core, jQuery, Joomla!, Wordpress, Angular
D. ASP.NET Core, Django, Angular, React.js, Node.js
Wiele osób uczących się web developmentu na początku myli pojęcia frameworków, bibliotek oraz platform czy narzędzi deweloperskich. Często do tej samej kategorii wrzuca się narzędzia programistyczne, systemy zarządzania treścią (CMS), czy nawet kompletne środowiska IDE, co wprowadza niepotrzebny zamęt. Przykładem może być zestawienie takich narzędzi jak Visual Studio czy Eclipse razem z frameworkami — są to środowiska programistyczne (IDE), a nie frameworki czy biblioteki do tworzenia aplikacji webowych. Z kolei narzędzia typu Android Studio czy Xamarin to już kompletnie inna bajka, bo dotyczą one raczej programowania aplikacji mobilnych, nie webowych. Joomla! oraz WordPress to natomiast systemy CMS, które co prawda są wykorzystywane do budowy stron internetowych, ale nie są typowymi frameworkami ani bibliotekami służącymi do programowania aplikacji webowych od podstaw. Ich głównym celem jest umożliwienie łatwego zarządzania treścią, a nie realizacja logiki aplikacji, routingu, obsługi API czy dynamicznego renderowania interfejsu użytkownika w sposób, w jaki robią to np. React.js czy Angular. Często spotykam się ze stwierdzeniem, że wystarczy znajomość jQuery, żeby „robić front-end”, ale w dzisiejszych realiach jest to stanowczo za mało — jQuery powoli wychodzi z użycia, ustępując nowoczesnym frameworkom takim jak React czy Angular, które lepiej radzą sobie z zarządzaniem stanem aplikacji, komponentyzacją i integracją z backendem przez API. Moim zdaniem, takie błędne klasyfikacje wynikają głównie z powierzchownego rozeznania w temacie i braku praktyki w budowaniu większych aplikacji. Najważniejsze to nauczyć się rozróżniać narzędzia do zarządzania projektem, edytory kodu, systemy CMS i prawdziwe frameworki/biblioteki webowe, które pozwalają tworzyć nowoczesne, skalowalne aplikacje zgodne ze standardami branżowymi.

Pytanie 23

Wynik dodawania liczb binarnych 1101 i 1001 to

A. 10111
B. 1001
C. 10110
D. 1110
Dodając liczby binarne 1101 i 1001, otrzymujemy wynik 10110. Wynika to z zasad dodawania bitów, gdzie sumujemy od prawej do lewej, pamiętając o przeniesieniu, gdy suma przekracza 1 (czyli tak jakby pojawia się „dwójka” w systemie dziesiętnym). Tutaj: 1+1=0 i przeniesienie 1, później 0+0+1=1, dalej 1+0=1, potem 1+1=0 i znowu przeniesienie 1, ostatni przeniesiony bit daje nam 1 na początku, więc cały wynik to 10110. Taki sposób sumowania jest podstawą działania procesorów – praktycznie w każdym sprzęcie elektronicznym obliczenia wykonują się właśnie binarnie. To nie tylko teoria – gdy programujesz mikrokontrolery albo pracujesz z układami cyfrowymi, te operacje to chleb powszedni. Moim zdaniem warto ogarnąć ten temat, bo dzięki temu łatwiej zrozumiesz działanie sumatorów w logice cyfrowej czy nawet podstawowe algorytmy komputerowe. W branży IT umiejętność szybkiego przeliczenia binarnego to raczej podstawa, szczególnie jak zabierasz się za elektronikę czy programowanie niskopoziomowe. Dla przykładu – większość protokołów sieciowych, maski IP itp. opiera się właśnie na operacjach binarnych, więc znajomość tego tematu zdecydowanie się przydaje. Poza tym, zgodnie z normami opisu algorytmów (np. IEEE), operacje na bitach są podstawową abstrakcją w projektowaniu sprzętu i oprogramowania.

Pytanie 24

Która metoda tablicy w JavaScript dodaje nowy element na końcu tablicy?

A. shift()
B. push()
C. unshift()
D. pop()
Metoda push() w JavaScript jest kluczowym narzędziem do dodawania nowych elementów na końcu tablicy. Jest to technika powszechnie stosowana w programowaniu, która pozwala na dynamiczne zarządzanie danymi w aplikacjach. Stosując push(), zyskujemy możliwość zwiększania rozmiaru tablicy w locie, co jest szczególnie przydatne w przypadku pracy z danymi, które mogą się zmieniać lub być nieprzewidywalne. Na przykład, jeśli mamy tablicę przechowującą listę zakupów, możemy dodać nowy przedmiot za pomocą metody push: `zakupy.push('jogurt');`. Warto również zauważyć, że metoda ta zwraca nową długość tablicy po dodaniu elementu, co może być użyteczne w kontekście dalszego przetwarzania lub sprawdzania zawartości tablicy. Zastosowanie tej metody jest zgodne z zasadami dobrego programowania w JavaScript, które zaleca efektywne gospodarowanie pamięcią i elastyczne zarządzanie strukturami danych.

Pytanie 25

Programista może wykorzystać framework Angular do realizacji aplikacji:

A. rodzaju front-end
B. mobilnej
C. na komputerze
D. rodzaju back-end
Angular to świetne narzędzie do tworzenia aplikacji front-endowych. Chodzi o to, że odpowiada za to, co widzi użytkownik i jak może z tym interagować. Dzięki Angular możemy budować dynamiczne i responsywne aplikacje webowe. Z tego co widzę, używamy tam komponentów, modułów i rzeczy typu dwukierunkowe wiązanie danych, co naprawdę ułatwia życie. Bez wątpienia, Angular jest jednym z najpopularniejszych frameworków do robienia interfejsów użytkownika, co tylko potwierdza jego efektywność.

Pytanie 26

Jakie jest znaczenie klasy abstrakcyjnej?

A. Klasa, która może być dziedziczona, ale nie można jej instancjonować
B. Klasa, która nie może posiadać żadnych metod
C. Klasa, która zawsze dziedziczy z klasy bazowej
D. Klasa, która może zawierać zarówno metody zdefiniowane, jak i niezdefiniowane (czysto wirtualne)
Klasa abstrakcyjna to klasa, która może zawierać zarówno metody zdefiniowane, jak i niezdefiniowane (czysto wirtualne). Jest to kluczowy element programowania obiektowego, który pozwala na tworzenie hierarchii klas i wymuszanie implementacji określonych metod w klasach pochodnych. Klasy abstrakcyjne nie mogą być instancjonowane – służą jedynie jako szablony dla innych klas. Przykładem jest klasa 'Figura', która zawiera metodę 'ObliczPole()', ale konkretna implementacja tej metody jest dostarczana przez klasy pochodne, takie jak 'Kwadrat' czy 'Koło'.

Pytanie 27

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia aplikacji jest

A. wybór zestawu typów i zmiennych dla aplikacji
B. opracowanie architektury systemu
C. stworzenie przypadków testowych
D. analiza wymagań klienta
Analiza wymagań klienta to taki trochę fundament całego procesu tworzenia aplikacji. Bez niej ciężko ruszyć dalej, bo nie wiadomo, co właściwie trzeba zbudować i jakie cele ma spełniać projekt. Z mojego doświadczenia wynika, że rozmowy z klientem potrafią odkryć wiele niewypowiedzianych oczekiwań – czasem nawet takie, o których sam klient nie pomyślał, ale są kluczowe dla sukcesu produktu. Bez szczegółowego zrozumienia, czego dokładnie potrzebuje użytkownik końcowy, łatwo wpaść w pułapkę budowania funkcjonalności na ślepo lub tworzenia rozwiązań, które nikomu się nie przydadzą. W branży IT mówi się, że im lepsza analiza na starcie, tym mniej poprawek i niespodzianek później w trakcie realizacji. Standardy takie jak IEEE 830 czy metodyki typu Agile i Scrum mocno podkreślają rolę rozmów z klientem oraz dokumentowania wymagań, zanim przejdzie się dalej. Praktycznie każda większa firma najpierw zbiera wymagania – czy to poprzez warsztaty, wywiady, czy analizę procesów biznesowych. Takie podejście pozwala lepiej zaplanować zakres projektu, oszacować koszty i ustalić priorytety. Bez tego nawet najlepsza architektura czy testy nie uratują projektu przed nieporozumieniami i opóźnieniami.

Pytanie 28

Co to jest zasięg (scope) zmiennej w programowaniu?

A. Czas życia zmiennej podczas wykonywania programu
B. Ilość pamięci, jaką zmienna zajmuje podczas wykonywania programu
C. Maksymalny zakres wartości, jakie może przyjąć zmienna danego typu
D. Obszar kodu, w którym zmienna jest dostępna
Wybór odpowiedzi dotyczącej ilości pamięci, jaką zmienna zajmuje podczas wykonywania programu, jest mylący, ponieważ pojęcie zasięgu zmiennej dotyczy nie przestrzeni pamięci, lecz obszaru kodu, w którym zmienna jest dostępna. Ilość pamięci, jaką zmienna zajmuje, jest kwestią zarządzania pamięcią, która jest niezależna od samego zasięgu. Zmienna może zająć różną ilość pamięci w zależności od typu danych, które reprezentuje, ale to nie definiuje, gdzie ta zmienna może być używana. Na przykład w językach takich jak C++ czy Java, zasięg zmiennej wpływa na jej widoczność, a nie na ilość zajmowanej pamięci. Kolejna niewłaściwa koncepcja dotyczy maksymalnego zakresu wartości, jakie może przyjąć zmienna danego typu. To zagadnienie odnosi się do ograniczeń typów danych, a nie do ich zasięgu w kodzie. Typy danych definiują, jakie wartości mogą być przechowywane, ale nie mają wpływu na to, w jakich częściach programu te zmienne są dostępne. Czas życia zmiennej jest również inną kwestią, która nie odnosi się do zasięgu, a do momentu, w którym zmienna jest aktywna w programie. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego programowania, ponieważ nieprawidłowe zrozumienie pojęcia zasięgu może prowadzić do trudnych do zdiagnozowania błędów w kodzie, takich jak błędy związane z dostępem do zmiennych, które nie są już dostępne w danym kontekście.

Pytanie 29

Jakie jest fundamentalne zagadnienie w projektowaniu aplikacji w architekturze klient-serwer?

A. Brak podziału na role klienta i serwera
B. Funkcjonowanie aplikacji wyłącznie w trybie offline
C. Użycie serwera jako głównego miejsca przetwarzania danych
D. Przeniesienie wszystkich obliczeń na stronę klienta
Użycie serwera jako centralnego miejsca przetwarzania danych jest kluczowym elementem architektury klient-serwer. Serwer pełni rolę centralnego punktu, który zarządza żądaniami klientów, przechowuje dane i zapewnia odpowiedzi na zapytania. Taki model zapewnia większe bezpieczeństwo danych, ułatwia zarządzanie zasobami i umożliwia skalowanie aplikacji w miarę wzrostu liczby użytkowników. Architektura klient-serwer jest szeroko stosowana w aplikacjach webowych, systemach bankowych oraz usługach chmurowych, gdzie konieczna jest centralizacja danych i ich ochrona.

Pytanie 30

Co oznacza skrót CDN w kontekście aplikacji webowych?

A. Compressed Data Node - węzeł kompresji danych w architekturze mikrousług
B. Content Definition Notation - notacja do definiowania treści w aplikacjach
C. Cross Domain Navigation - metoda nawigacji między domenami w aplikacjach webowych
D. Content Delivery Network - sieć rozproszona geograficznie, służąca do dostarczania treści
W kontekście aplikacji webowych błędne skróty i pojęcia często prowadzą do nieporozumień dotyczących architektury i technologii. Cross Domain Navigation, chociaż istotne w kontekście bezpieczeństwa i wymiany danych między różnymi domenami, nie jest związane z dostarczaniem treści. Metoda ta dotyczy głównie sposobów nawigacji w aplikacjach, które mogą wymagać zarządzania różnymi politykami CORS (Cross-Origin Resource Sharing), ale nie definiuje sposobów optymalizacji dostarczania treści. Compressed Data Node to termin, który sugeruje węzeł odpowiedzialny za kompresję danych w architekturze mikrousług, ale nie wiąże się z geograficznie rozproszonym dostarczaniem treści, co jest kluczowym aspektem działania CDN. Content Definition Notation to z kolei nieznany termin w literaturze dotyczącej technologii webowej, nie mający powszechnie uznawanej definicji w branży. Błędem myślowym byłoby utożsamianie tych terminów z sieciami dostarczania treści, ponieważ każde z nich ma swoją specyfikę i zastosowanie. W kontekście aplikacji internetowych kluczowe jest zrozumienie, że CDN ma na celu poprawę szybkości i efektywności dostarczania treści, co jest niezrównanie bardziej złożonym i istotnym zagadnieniem niż tylko nawigacja czy kompresja danych. Praktyki związane z sieciami CDN są dobrze udokumentowane i należy je stosować zgodnie z najlepszymi standardami branżowymi, aby zapewnić wysoką jakość usług dla użytkowników.

Pytanie 31

Czym jest ochrona własności intelektualnej?

A. Koncepcja prawa zabezpieczającego twórczość i innowacje
B. Rejestr plików przechowywanych w chmurze
C. Zbiór informacji osobowych
D. Zestaw przepisów dotyczących ochrony prywatności
Własność intelektualna to zbiór praw chroniących twórczość i wynalazki, obejmujący patenty, prawa autorskie, znaki towarowe i wzory przemysłowe. Własność intelektualna pozwala twórcom na zarabianie na swoich dziełach oraz kontrolowanie, kto i w jaki sposób może z nich korzystać. W wielu krajach naruszenie praw własności intelektualnej wiąże się z poważnymi konsekwencjami prawnymi. Dla przedsiębiorstw i innowatorów ochrona własności intelektualnej jest kluczowa dla zabezpieczenia ich inwestycji oraz rozwijania nowych technologii.

Pytanie 32

Jakie mogą być konsekwencje długotrwałego narażenia na hałas w pracy?

A. Choroby skórne
B. Wzrost efektywności pracy
C. Obniżenie ostrości wzroku
D. Uszkodzenie słuchu i zmęczenie
Długotrwały hałas w miejscu pracy może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak uszkodzenie słuchu oraz przewlekłe zmęczenie. Stała ekspozycja na hałas o wysokim natężeniu może powodować stopniową utratę słuchu, szumy uszne, a także zwiększać poziom stresu i obniżać koncentrację. Zmęczenie wynikające z hałasu wpływa negatywnie na produktywność i samopoczucie pracowników, prowadząc do spadku efektywności oraz wzrostu ryzyka popełniania błędów. W celu ochrony przed hałasem zaleca się stosowanie środków ochrony indywidualnej, takich jak nauszniki lub zatyczki do uszu, a także instalowanie ekranów dźwiękochłonnych i ograniczenie źródeł hałasu w środowisku pracy.

Pytanie 33

Przedstawione logo praw Creative Commons umożliwia bezpłatne użytkowanie dzieła:

Ilustracja do pytania
A. pod warunkiem udostępnienia go na tej samej zasadzie licencyjnej
B. pod warunkiem zachowania go w oryginalnej formie
C. w działaniach komercyjnych
D. w celu modyfikacji lub remiksowania
Analizując przedstawione odpowiedzi, warto dokładnie zrozumieć, jakie uprawnienia daje licencja Creative Commons BY-NC. Często spotykanym błędem jest przekonanie, że taka licencja automatycznie pozwala na dowolne wykorzystanie dzieła, także komercyjne, albo że wymaga zachowania oryginalnej formy utworu. Tymczasem skrót NC oznacza wyłącznie użycie niekomercyjne – czyli nie można zarabiać na tym materiale ani go wykorzystywać w działaniach, które mogą mieć charakter komercyjny. To wyklucza możliwość legalnego użycia go np. w reklamie, na płatnych szkoleniach czy produktach na sprzedaż, co jest dość istotne w kontekście praw autorskich. Kolejnym często powielanym nieporozumieniem jest założenie, że tego typu licencje zabraniają modyfikacji lub remiksowania – a wręcz przeciwnie, dopuszczają takie działania, jeśli tylko nie narusza się warunków licencji. Ta pomyłka bierze się zapewne z mylenia BY-NC z licencją BY-NC-ND, gdzie „ND” to „NoDerivatives”, czyli zakaz tworzenia utworów zależnych. Z kolei warunek konieczności udostępnienia dzieła na tej samej zasadzie licencyjnej, czyli tzw. CC SA (ShareAlike), tutaj nie występuje – to osobny warunek licencyjny i jeśli nie ma go w oznaczeniu, nie trzeba się nim przejmować. Generalnie mylenie symboli lub nieczytanie oznaczeń powoduje takie nieporozumienia. W branży IT i szeroko pojętej edukacji bardzo często korzysta się z dzieł Creative Commons i znajomość tych niuansów jest wręcz kluczowa dla świadomego, legalnego działania. Jeśli w praktyce nie masz pewności, czy coś wolno – zawsze warto zajrzeć bezpośrednio do opisu licencji na oficjalnej stronie Creative Commons albo skonsultować się z kimś bardziej doświadczonym. To pozwoli uniknąć typowych błędów, które potem mogą się okazać kosztowne, zwłaszcza w projektach publicznych czy komercyjnych.

Pytanie 34

W języku Java wyjątek ArrayIndexOutOfBoundsException występuje, gdy następuje próba dostępu do elementu tablicy, którego

A. wartość przekracza rozmiar tablicy
B. indeks jest równy lub większy od rozmiaru tablicy
C. wartość przewyższa jego indeks
D. indeks mieści się w zakresie od 0 do n-1, gdzie n oznacza rozmiar tablicy
Temat ArrayIndexOutOfBoundsException w Javie często rodzi nieporozumienia, zwłaszcza gdy ktoś nie do końca rozumie sposób indeksowania tablic w tym języku. Wydaje się naturalne myśleć, że błąd pojawia się, gdy wartość przechowywana w tablicy przekracza jakiś limit albo że indeksy są liczone od jeden czy od wartości logicznych, ale to nie tak. Tablica w Javie zawsze ma indeksy zaczynające się od 0, a kończące na długość minus jeden. Przekonanie, że wyjątek pojawia się, gdy wartość przekracza rozmiar tablicy, jest dość mylące, bo silnik Javy w ogóle nie analizuje wartości elementów, tylko patrzy na indeks. W innym błędnym podejściu wskazuje się, że wyjątek wystąpi, gdy indeks mieści się w zakresie od 0 do n-1 – to przeczy całej idei tablicy w Javie, bo właśnie te indeksy są w pełni poprawne: to jest naturalny, dozwolony zakres. Jeszcze inny mylny trop to przekonanie, że chodzi o wartość elementu przewyższającą jego indeks – nie ma to żadnego znaczenia, bo tablica może przechowywać dowolne wartości pod dowolnym indeksami, a wyjątek jest związany wyłącznie z odwołaniem się do nieistniejącego indeksu, czyli np. próbą dostępu do szóstego elementu w pięcioelementowej tablicy. Takie nieporozumienia zwykle wynikają z braku praktycznego doświadczenia lub z mylenia zasad działania tablic z innymi strukturami danych. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty daje po prostu pamiętanie, by zawsze operować na indeksach w zakresie 0 do length - 1 oraz korzystać z length w warunkach pętli. Profesjonalni programiści często automatyzują testy na takich przypadkach, bo to klasyczne źródło bugów w dużych projektach – lepiej nauczyć się od razu, niż potem szukać błędów na produkcji.

Pytanie 35

Który z poniższych elementów UI umożliwia graficzną nawigację pomiędzy różnymi sekcjami aplikacji?

A. Rozwijana lista
B. Menu
C. Obszar tekstowy
D. Przycisk opcji
Pasek menu to kluczowy element interfejsu użytkownika, który umożliwia wizualną nawigację pomiędzy różnymi sekcjami aplikacji. Paski menu są powszechnie stosowane w aplikacjach desktopowych i mobilnych, ponieważ pozwalają na szybki dostęp do różnych funkcji oraz ustawień. Dzięki ich hierarchicznej strukturze użytkownicy mogą łatwo odnaleźć potrzebne narzędzia i opcje, co zwiększa intuicyjność i wygodę korzystania z aplikacji.

Pytanie 36

Jaką wartość zwróci funkcja napisana w języku C++, jeżeli jej argumentem wejściowym jest tablica stworzona w następujący sposób:

int tablica[6] = {3,4,2,4,10,0};

int fun1(int tab[]) {
    int wynik = 0;

    for(int i = 0; i < 6; i++)
        wynik += tab[i];
    return wynik;
}
A. 0
B. 20
C. 23
D. 10
Rozwiązując takie zadania, warto nauczyć się dokładnie patrzeć na strukturę kodu. Funkcja fun1 przyjmuje tablicę intów i sumuje jej elementy. Tu pętla for przechodzi po wszystkich sześciu indeksach – od 0 do 5. Gdy podmienisz na liczby z zadania: 3, 4, 2, 4, 10 oraz 0 – po prostu dodajesz te wartości do siebie. Suma wychodzi 23. Czyli wynik funkcji to właśnie 23. To taki bardzo typowy przykład sumowania elementów tablicy – nie tylko na lekcjach, ale praktycznie wszędzie, np. jak liczysz sumę zamówień w sklepie internetowym albo punkty gracza w grze. Jeśli chodzi o dobre praktyki w C++, to warto wiedzieć, że lepiej przekazywać tablicę z dodatkowym parametrem długości, żeby nie robić magicznych liczb jak to '6' w pętli – można się wtedy łatwo pomylić przy zmianie rozmiaru. Moim zdaniem dobrze jest od razu przyswoić sobie nawyk wykorzystywania std::vector zamiast „gołych” tablic, bo są bezpieczniejsze i elastyczniejsze. To już taki krok w stronę kodu produkcyjnego. Ale podsumowując – jeśli widzisz tak napisany kod, to zawsze patrz, ile razy pętla się wykona i jakie są wartości w tablicy. Tylko tyle i aż tyle. W praktyce ta umiejętność przekłada się na szybkie debugowanie i pisanie niezawodnych programów.

Pytanie 37

Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe w kontekście dziedziczenia w języku Java?

A. Java nie wspiera dziedziczenia.
B. Klasa pochodna może dziedziczyć po wielu klasach bazowych.
C. Klasa pochodna dziedziczy po jednej klasie bazowej.
D. Dziedziczenie jest niezalecane w języku Java.
W kontekście dziedziczenia w języku Java istnieje kilka powszechnych nieporozumień. Po pierwsze, język Java nie wspiera dziedziczenia wielokrotnego, co oznacza, że klasa pochodna nie może dziedziczyć po więcej niż jednej klasie bazowej. Pomimo że inne języki, jak C++, pozwalają na dziedziczenie wielokrotne, Java projektowo unikała tego podejścia, aby zniwelować złożoność i problemy takie jak 'diamentowy problem'. W Java, zamiast dziedziczenia wielokrotnego, używa się interfejsów, które mogą być implementowane przez klasę, dając jej dodatkowe funkcjonalności bez narzucania struktury dziedziczenia. Po drugie, stwierdzenie, że Java nie wspiera dziedziczenia, jest niepoprawne, ponieważ dziedziczenie jest fundamentalnym aspektem języka Java i jednym z filarów programowania obiektowego. Dzięki dziedziczeniu można tworzyć hierarchie klas, co zwiększa możliwość ponownego użycia kodu i jego organizacji. Na koniec, twierdzenie, że dziedziczenie jest niezalecane w Java, również jest błędne. Dziedziczenie jest powszechnie stosowane w Java i stanowi podstawę wielu wzorców projektowych. Należy jednak stosować je z rozwagą, aby zapewnić przejrzystość kodu i uniknąć nadmiernego skomplikowania hierarchii klas. Koncepcja dziedziczenia w Java jest kluczowa i szeroko używana w praktyce, choć zawsze z uwzględnieniem najlepszych praktyk projektowych.

Pytanie 38

Który z poniższych aspektów najlepiej definiuje działanie e-sklepu?

A. Zarządzanie serwerem e-mail
B. System obsługi koszyka oraz realizacji zamówień
C. Mechanizm generowania grafiki 3D
D. Dostęp do bazy danych klientów
System zarządzania koszykiem i realizacją zamówień to kluczowy element każdej aplikacji e-commerce (sklepu internetowego). Umożliwia użytkownikom dodawanie produktów do koszyka, zarządzanie ich ilością, a następnie finalizację transakcji poprzez proces realizacji zamówienia i płatności. Tego typu funkcjonalność wymaga integracji z bazą danych oraz systemami płatności online, co zapewnia bezpieczeństwo i wygodę użytkownika. Systemy koszyków zakupowych często oferują zaawansowane funkcje, takie jak kupony rabatowe, kody promocyjne czy integracje z magazynami i systemami logistycznymi. Realizacja zamówienia obejmuje procesy takie jak autoryzacja płatności, generowanie faktur oraz śledzenie zamówień, co jest podstawą funkcjonowania nowoczesnych platform e-commerce.

Pytanie 39

Wskaź rodzaj testowania, które realizuje się w trakcie tworzenia kodu źródłowego?

A. testy wdrożeniowe
B. testy wydajnościowe
C. testy kompatybilności
D. testy jednostkowe
Testy jednostkowe to, moim zdaniem, absolutny fundament solidnego programowania. Są to niewielkie, automatyczne testy, które programista pisze zwykle równolegle z kodem albo nawet przed nim, jeśli stosuje się TDD (Test-Driven Development). Chodzi o to, żeby każda najmniejsza część programu – funkcja, metoda czy klasa – była dokładnie sprawdzona, czy zachowuje się zgodnie z założeniami już na etapie pisania kodu. W praktyce wygląda to tak: piszesz sobie funkcję, która np. liczy VAT, i od razu piszesz kilka testów, które sprawdzają, czy dla różnych wartości zwraca ona poprawne wyniki. Gdy coś się zmieni w kodzie, testy jednostkowe pozwalają od razu wychwycić, że coś zepsułeś (albo, oby nie, ktoś inny). Standardy branżowe, jak np. ISTQB czy wytyczne IEEE 829, bardzo mocno podkreślają wagę testów jednostkowych – bez nich zarządzanie jakością oprogramowania jest po prostu niemożliwe na dłuższą metę. W praktyce nawet proste projekty szybko bez nich zamieniają się w chaos. Co ciekawe, dobrze napisane testy jednostkowe ułatwiają refaktoryzację, bo masz pewność, że po zmianach wszystko działa jak należy. W mojej opinii, jeśli ktoś naprawdę poważnie myśli o pracy w branży IT, powinien umieć pisać testy jednostkowe z marszu.

Pytanie 40

Która z poniższych struktur danych jest najbardziej odpowiednia do przechowywania unikalnych elementów?

A. Tablica
B. Kolejka priorytetowa
C. Sekwencja
D. Zbiór (Set)
Zbiór, czyli Set, to taki specjalny rodzaj struktury danych, który trzyma tylko unikalne elementy. To znaczy, że nie znajdziesz tam powtórzeń – jak masz listę użytkowników czy tagów, to świetnie, bo zbiór to idealnie rozwiązuje. Jest przy tym bardzo szybki w operacjach jak dodawanie, usuwanie czy wyszukiwanie. To dlatego zbory są używane w różnych algorytmach, zwłaszcza gdy chodzi o przetwarzanie dużych ilości danych i zarządzanie unikalnymi zasobami. Fajna sprawa, nie?