Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 09:57
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 10:24

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ilustracja przedstawia

A. pilota do lamp.

B. slider.

C. konwerter.

D. światłomierz.

Światłomierz to urządzenie, które odgrywa kluczową rolę w procesie fotografii, umożliwiając precyzyjne pomiary natężenia światła. Na przedstawionej ilustracji widoczny jest światłomierz, którego charakterystyczne cechy to pokrętło i mała, wystająca kula. Te elementy są typowe dla modeli analogowych, które wykorzystują fotokomórki do pomiaru oświetlenia. Dzięki zastosowaniu światłomierza fotograf może skutecznie ustalić odpowiednie ustawienia ekspozycji aparatu, co jest niezbędne do uzyskania optymalnych rezultatów w fotografii. Przykładowo, w sytuacji silnego nasłonecznienia, światłomierz pozwala na określenie, czy użycie krótszej migawki lub mniejszej przysłony będzie konieczne, aby uniknąć prześwietlenia. Użycie światłomierza jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotografii, co potwierdzają liczne publikacje i szkolenia dla fotografów. Wiedza na temat pomiaru światła jest nie tylko teoretyczna, ale ma również zastosowanie praktyczne, co czyni światłomierz niezastąpionym narzędziem w arsenale każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 2

W celu uniknięcia na zdjęciu efektu pochyłych, walących się ścian budynku należy przy fotografowaniu zastosować aparat z obiektywem

A. lustrzanym.

B. tilt shift/z regulowaną osią optyczną.

C. fish eye/rybie oko.

D. długogniskowym.

Aparat z obiektywem typu tilt shift, czyli z regulowaną osią optyczną, to taki trochę cichy bohater w fotografii architektury. Pozwala on korygować perspektywę bez konieczności późniejszej, czasochłonnej obróbki zdjęć w programach graficznych. Dzięki temu rozwiązaniu można fotografować wysokie budynki bez efektu walących się ścian, nawet jeśli nie mamy idealnie prostopadłego ustawienia aparatu względem obiektu. Moim zdaniem to jeden z ważniejszych tricków, który odróżnia zawodowca od amatora. W praktyce – jeśli robimy zdjęcia np. kamienic czy drapaczy chmur i aparat ustawimy nisko, to bez tilt shifta ściany będą "uciekać" do środka zdjęcia, czyli po prostu się pochylać. Tilt shift pozwala przesunąć płaszczyznę ostrości i wyprostować linie pionowe, zachowując naturalny kształt bryły budynku. W branży architektonicznej i w profesjonalnej fotografii nieruchomości używanie takiego obiektywu to właściwie standard. Mało kto rozważa robienie poważnych zdjęć architektury bez tego narzędzia. Dodatkowo opanowanie tilt shift przyda się też przy fotografii produktowej, gdzie czasem trzeba kontrolować perspektywę dla perfekcyjnego efektu. W sumie, jeśli poważnie myślisz o fotografii architektury, to tilt shift staje się wręcz niezbędny. Naprawdę warto znać tę technikę – daje ogromną przewagę i ułatwia życie na sesjach zdjęciowych.

Pytanie 3

Który z obiektywów charakteryzuje się długością ogniskowej porównywalną z przekątną matrycy o wymiarach 36 x 24 mm oraz kątem widzenia, który jest zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka?

A. Standardowy

B. Wąskokątny

C. Długoogniskowy

D. Szerokokątny

Obiektyw standardowy ma ogniskową w okolicach 50 mm, co odpowiada temu, co widzi nasze oko – mniej więcej 46 stopni. Taki obiektyw robi zdjęcia w bardzo naturalny sposób, więc jest świetnym wyborem do portretów, fotografii ulicznej czy codziennych scenek. W praktyce, jego zastosowanie pozwala uzyskać realne perspektywy, co jest bardzo ważne w różnych dziedzinach fotografii, jak dokumentacja czy reportaż. Często używa się go też w reklamie, gdzie liczy się zachowanie prawdziwego wyglądu prezentowanych produktów. Co ważne, obiektywy standardowe mają małe zniekształcenie obrazu, dzięki czemu zdjęcia są naprawdę wysokiej jakości. Uważam, że obiektyw standardowy to podstawa każdej torby fotografa i warto go dobrze poznać, żeby rozwijać swoje umiejętności w fotografii.

Pytanie 4

Który z wymienionych filtrów do fotografii powinien być użyty, aby zwiększyć temperaturę barwową światła naświetlającego?

A. Konwersyjny niebieski

B. Konwersyjny łososiowy

C. Korekcyjny łososiowy

D. Korekcyjny niebieski

Wybór filtrów fotograficznych wiąże się z koniecznością zrozumienia, jak różne kolory wpływają na temperaturę barwową. Odpowiedzi takie jak konwersyjny łososiowy i korekcyjny łososiowy sugerują, że chodzi o podniesienie temperatury barwowej, lecz w rzeczywistości te filtry są zaprojektowane do innych celów. Łososiowy filtr konwersyjny ma na celu nieznaczne ocieplenie obrazu w sytuacjach, gdy światło jest zbyt zimne, a jego zastosowanie w kontekście zwiększenia temperatury barwowej może być mylące. Z kolei korekcyjny niebieski filtr działa w odwrotnym kierunku - obniża temperaturę barwową, co skutkuje uzyskaniem cieplejszych tonów, idealnym w sytuacjach zbyt intensywnego żółtego lub pomarańczowego światła, takich jak światło słoneczne w południe. Dlatego użycie błędnego filtru może prowadzić do pogorszenia jakości obrazu i zafałszowania kolorów. Rozumienie tych podstawowych zasad jest kluczowe dla każdego fotografa, ponieważ niewłaściwy wybór filtru może całkowicie zmienić odbiór finalnego obrazu. Warto również pamiętać, że umiejętność pracy z filtrami wiąże się z praktycznym doświadczeniem oraz ciągłym eksperymentowaniem, co pozwala na lepsze zrozumienie ich wpływu na proces fotograficzny oraz na uzyskiwanie zamierzonych rezultatów w zakresie koloru i nastroju zdjęć.

Pytanie 5

Jaką ogniskową powinien mieć obiektyw, aby najlepiej wykonać zdjęcie grupowe w niewielkim pomieszczeniu?

A. 80 mm

B. 18 mm

C. 120 mm

D. 50 mm

Wybierając obiektywy o dłuższej ogniskowej, takie jak 50 mm, 80 mm czy 120 mm, często przyjmuje się, że prowadzą one do uzyskania lepszej jakości obrazu. Jednak w kontekście fotografii grupowej w małych pomieszczeniach, obiektywy te mogą okazać się nieodpowiednie. Obiektyw 50 mm oferuje węższe pole widzenia, co sprawia, że trudno jest uchwycić całą grupę siedzącą lub stojącą w ograniczonej przestrzeni. Przykładowo, aby sfotografować większą grupę przy użyciu obiektywu 50 mm, fotograf musiałby oddalić się znacznie od obiektów, co może być niemożliwe w małym pomieszczeniu. Użycie obiektywów 80 mm lub 120 mm w tego typu sytuacjach jest jeszcze bardziej problematyczne, ponieważ ich węższy kąt widzenia dodatkowo ogranicza możliwość uchwycenia wszystkich uczestników. Ponadto, obiektywy te mogą wprowadzać zniekształcenia, gdy obiekty są zbyt blisko, co prowadzi do niepożądanych efektów wizualnych. W praktyce, wybierając obiektyw do fotografii grupowej, kluczowe jest zrozumienie relacji między ogniskową a przestrzenią, w której będziesz pracować, oraz dostosowanie sprzętu do warunków, w których wykonujesz zdjęcia.

Pytanie 6

Aby wydrukować zdjęcia przeznaczone na wystawy, należy wybrać papier fotograficzny o gramaturze

A. 70-90g/m2

B. 200-350g/m2

C. 100-150g/m2

D. 80-110g/m2

Wybór papieru fotograficznego o zbyt niskiej gramaturze, jak 100-150 g/m2, 80-110 g/m2 czy 70-90 g/m2, nie jest odpowiedni do wydruków przeznaczonych do celów wystawowych. Papier o mniejszej gramaturze jest bardziej podatny na wyginanie, zginanie oraz uszkodzenia, co może prowadzić do zniekształceń obrazu podczas transportu i eksponowania. Wydruki na takim papierze mają tendencję do blaknięcia i mogą nie zapewniać odpowiedniego odwzorowania kolorów, co jest kluczowe w profesjonalnych prezentacjach. Ponadto, mniejsze gramatury mogą wpływać negatywnie na postrzeganą jakość dzieła, co jest istotne przy ocenie przez krytyków i zwiedzających. Warto również zauważyć, że w branży fotograficznej dość powszechnie przyjmuje się, że wydruki powinny być wykonane na papierze o gramaturze co najmniej 200 g/m2, by zapewnić właściwe wsparcie dla obrazu i estetyki. Typowym błędem jest myślenie, że niższa gramatura oznacza tańsze rozwiązanie, co w rzeczywistości może prowadzić do marnotrawstwa zasobów w postaci konieczności ponownego drukowania lub naprawy uszkodzonych wydruków. W kontekście wystawienniczym, nieodpowiedni wybór papieru może skutkować negatywnym postrzeganiem pracy artysty oraz obniżeniem jej wartości rynkowej.

Pytanie 7

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

B. za obiektem, które świeci w kierunku tła

C. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

D. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

Technika oświetlenia konturowego, znana również jako oświetlenie konturowe, polega na umiejscowieniu źródła światła za fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę obiektywu. Takie ustawienie światła umożliwia uzyskanie wyraźnych konturów oraz efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie istotne w fotografii produktowej oraz portretowej. Użycie tej techniki pozwala na stworzenie dramatycznego kontrastu, gdyż światło przechodzące przez obiekt podkreśla jego krawędzie, a jednocześnie tło pozostaje w cieniu. Przykładem zastosowania oświetlenia konturowego może być fotografia biżuterii, gdzie refleksy świetlne na metalach i kamieniach szlachetnych są kluczowe dla uzyskania atrakcyjnego efektu wizualnego. Standardy branżowe zalecają również wykorzystanie różnych źródeł światła, takich jak lampy LED czy softboxy, by osiągnąć pożądany efekt. Dobrze zrealizowane oświetlenie konturowe znacząco podnosi jakość zdjęć i może być decydującym czynnikiem w procesie sprzedaży produktów.

Pytanie 8

Wykonując w studio fotograficznym zdjęcie portretowe czteroosobową rodzinę najkorzystniej oświetlić światłem rozproszonym, stosując

A. lampę z wrotami.

B. blendę srebrną.

C. parasolki transparentne.

D. tubus stożkowy.

Parasolki transparentne to naprawdę świetny wybór, jeżeli zależy nam na rozproszonym, miękkim świetle w fotografii portretowej, zwłaszcza przy większych grupach, takich jak czteroosobowa rodzina. Właśnie parasolka rozprasza światło lampy błyskowej lub stałej na szerokim obszarze, przez co cienie na twarzach są delikatniejsze, a cała scena wygląda naturalniej i bardziej przyjaźnie. Z mojego doświadczenia wynika, że taki efekt jest szczególnie pożądany w zdjęciach rodzinnych, bo wygładza rysy twarzy i niweluje niedoskonałości skóry, a do tego dzieci czy osoby starsze wypadają po prostu korzystniej. W branży przyjęło się, że do zdjęć grupowych unika się twardego światła – parasolka transparentna jest tutaj praktycznie standardem, łatwo ją ustawić, a nawet przy niewielkiej odległości od grupy daje fajne, równomierne oświetlenie. No i jeszcze jedna sprawa: używając parasolki, nie trzeba aż tak bardzo martwić się o superprecyzyjne ustawienie lamp, bo światło i tak się ładnie rozchodzi po całej scenie. Profesjonalni fotografowie często wybierają właśnie to rozwiązanie, bo pozwala uzyskać powtarzalne, przewidywalne efekty. Warto wiedzieć, że parasolki transparentne są bardzo mobilne i nie wymagają dużych inwestycji – to jeden z najbardziej dostępnych modyfikatorów światła w studio.

Pytanie 9

Do drukowania z użyciem pigmentów stosuje się drukarkę

A. atramentową

B. sublimacyjną

C. igłową

D. laserową

Drukarka atramentowa wykorzystuje technikę drukowania opartą na pigmentach lub barwnikach, które są nanoszone na papier w postaci kropli. Pigmenty są stosowane w atramentach, aby uzyskać trwałe i odporne na blaknięcie wydruki, co czyni tę technikę idealną dla zastosowań profesjonalnych, takich jak drukowanie zdjęć czy grafik. Proces ten polega na wykorzystaniu głowic drukujących, które precyzyjnie aplikują atrament na powierzchnię. Wysoka jakość druku, możliwość uzyskania szerokiej gamy kolorów oraz zdolność do drukowania na różnych rodzajach papieru sprawiają, że drukarki atramentowe są powszechnie wykorzystywane w biurach oraz wśród artystów. W branży stosuje się standardy takie jak ISO 11798, które regulują odporność dokumentów na blaknięcie przez światło, co jest istotne dla długoterminowego archiwizowania wydruków. Ostatecznie, drukarki atramentowe z pigmentowymi atramentami są preferowane w przypadku, gdy jakość i trwałość są kluczowe.

Pytanie 10

Przedstawione zdjęcie jest charakterystyczne dla fotografii

A. technicznej.

B. reportażowej.

C. artystycznej.

D. portretowej.

Wybór odpowiedzi portretowej, technicznej lub artystycznej wskazuje na pewne nieporozumienia związane z definicjami różnych stylów fotografii. Fotografia portretowa koncentruje się na przedstawieniu osób i ich osobowości, zazwyczaj w kontrolowanych warunkach, co nie odpowiada kontekstowi zdjęcia, które ukazuje dynamiczną interakcję ludzi w określonym wydarzeniu. Użycie technik portretowych w sytuacji reportażowej mogłoby zniweczyć autentyczność chwili. Fotografia techniczna z kolei skupia się na aspektach technicznych, takich jak oświetlenie, kompozycja czy stosowanie zaawansowanego sprzętu, co również nie pasuje do opisanego kontekstu. W reportażu istotniejsze jest uchwycenie momentu niż doskonałość techniczna. Na koniec, odpowiedź artystyczna, mimo że może odnosić się do indywidualnego stylu fotografa, nie uwzględnia kontekstu dokumentowania rzeczywistości, co jest kluczowym elementem fotografii reportażowej. Każdy ze stylów ma swoje unikalne cechy i zastosowania, a ich pomylenie może prowadzić do błędnych wniosków o intencjach i efekcie końcowym zdjęcia.

Pytanie 11

Temperatura barwowa światła świec wynosi około

A. 3200 K

B. 7000 K

C. 5500 K

D. 1800 K

Temperatura barwowa światła świec wynosi około 1800 K, co klasyfikuje to światło jako bardzo ciepłe i żółte. Tego rodzaju temperatura barwowa jest typowa dla źródeł światła, które emitują ciepłe odcienie, co w praktyce oznacza, że światło to jest przyjemne dla oka i często stosowane w domach oraz w oświetleniu nastrojowym. W kontekście oświetlenia, wiedza na temat temperatury barwowej jest kluczowa, szczególnie przy wyborze lamp do różnych pomieszczeń. Na przykład, w sypialniach często preferuje się niższe temperatury barwowe, takie jak 2700 K, aby stworzyć relaksującą atmosferę. Warto zauważyć, że standardy takie jak ANSI C78.377-2008 zalecają różnorodność temperatur barwowych w projektowaniu oświetlenia, co wpływa na nasze samopoczucie oraz estetykę otoczenia. Dodatkowo, zrozumienie temperatury barwowej jest istotne dla profesjonalnych fotografów i filmowców, którzy muszą kontrolować oświetlenie, aby uzyskać właściwe odwzorowanie kolorów. Wiedza ta jest zatem niezwykle użyteczna w wielu dziedzinach, od architektury po sztukę.

Pytanie 12

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. lewego górnego.

B. prawego dolnego.

C. lewego dolnego.

D. prawego górnego.

To jest świetny przykład sytuacji, gdzie teoria spotyka się z praktyką. W matrycach aparatów cyfrowych obraz powstający na matrycy jest odwrócony względem tego, co później widzimy na wyświetlaczu lub zdjęciu – to wynik działania układu optycznego i projekcji obrazu przez obiektyw. Jeżeli na zdjęciu testowym widzimy zabrudzenie w prawym górnym rogu kadru, to fizycznie na samej matrycy zanieczyszczenie znajduje się po przekątnej, czyli w prawym dolnym rogu matrycy. To dość podchwytliwe i można się łatwo pomylić, jeśli nie zna się zasady odwrotności obrazu. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby zaczynające przygodę z czyszczeniem matryc często próbują usuwać brud w tym samym miejscu, gdzie widzą go na zdjęciu, co prowadzi do frustracji i niepotrzebnych prób. Branżowe standardy związane z serwisowaniem sprzętu foto – np. zalecenia producentów takich jak Canon czy Nikon – kładą nacisk na zrozumienie tej odwrotności i dokładność podczas czyszczenia. Warto też po każdym przetarciu zrobić zdjęcie testowe, żeby łatwo zlokalizować ewentualne pozostałości. Moim zdaniem dobrze jest też stosować przy tym silne światło boczne i lupę – wtedy łatwiej zauważyć kurz. Pamiętaj, że czyszczenie matrycy wymaga spokoju i cierpliwości, a ta wiedza znacznie ułatwia skuteczne usunięcie zabrudzeń.

Pytanie 13

Nieprawidłowość optyczna obiektywu, przejawiająca się w przyciemnieniu lub rozjaśnieniu rogów kadru, to

A. krzywizna pola

B. koma

C. winietowanie

D. dystorsja

Winietowanie to wada optyczna, która objawia się przyciemnieniem lub rozjaśnieniem rogów kadru obrazu. Zjawisko to występuje najczęściej w przypadku obiektywów o dużych przysłonach, gdzie może być bardziej zauważalne, ponieważ krawędzie kadru doświadczają większej straty światła. Winietowanie może występować w różnych formach, takich jak naturalne winietowanie, które wynika z konstrukcji obiektywu, lub winietowanie spowodowane użyciem filtrów lub osłon. W praktyce fotografowie mogą spotkać winietowanie w obiektywach szerokokątnych lub w przypadku użycia obiektywów z dużą przysłoną na pełnej klatce, co może prowadzić do niepożądanych efektów w kompozycji zdjęcia. Aby zminimalizować wpływ winietowania, można zastosować techniki postprodukcji, takie jak korekcja winietowania w programach do edycji zdjęć. Dobrą praktyką jest również testowanie obiektywów w różnych warunkach oświetleniowych, aby zrozumieć, jak winietowanie wpływa na uzyskiwane obrazy i kiedy może być akceptowalne lub pożądane dla artystycznych efektów.

Pytanie 14

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów audio.

B. obrazów rastrowych.

C. materiałów wideo.

D. obiektów wektorowych.

Na obrazku widać program, który nie służy do edycji materiałów wideo, grafiki rastrowej ani obiektów wektorowych. To jest dosyć częsty błąd, bo wiele osób kojarzy edytory z zaawansowanymi możliwościami multimedialnymi i automatycznie zakłada, że większość programów oferuje opcje edycji różnych rodzajów plików – ale to nie jest prawda. Oprogramowanie widoczne na ilustracji, czyli Audacity, to klasyczny edytor dźwięku, który nie oferuje żadnych narzędzi do montażu wideo lub obróbki obrazu. Materiały wideo wymagają zupełnie innych narzędzi – tutaj przydaje się np. Adobe Premiere Pro, DaVinci Resolve czy nawet darmowy Shotcut. W przypadku grafiki rastrowej (czyli zdjęć, obrazków pikselowych) korzysta się z programów takich jak GIMP lub Photoshop, a do grafiki wektorowej (np. logotypy, ilustracje techniczne, projekty CAD) raczej wybiera się Inkscape, CorelDRAW czy Adobe Illustrator. Typowym błędem jest także mylenie możliwości programów typu „wszystko w jednym” z dedykowanymi narzędziami. Audacity to wyłącznie dźwięk – nie da się tutaj ani obrabiać filmów, ani tworzyć grafiki w którymkolwiek ze wspomnianych formatów. Praktyka branżowa jasno rozdziela te zastosowania: dobór narzędzia zależy od typu materiału i wymagań projektu, więc warto od początku uczyć się korzystać z wyspecjalizowanych rozwiązań.

Pytanie 15

Do wertykalnego odwracania obrazu w lustrzankach cyfrowych służy

A. pryzmat pentagonalny.

B. matówka.

C. lustro półprzepuszczalne.

D. wizjer.

Pryzmat pentagonalny jest kluczowym elementem w konstrukcji lustrzanek cyfrowych, bo to właśnie on odpowiada za odwrócenie obrazu w pionie, czyli wertykalne, dzięki czemu możemy zobaczyć przez wizjer właściwy, nieodwrócony widok fotografowanej sceny. W praktyce chodzi o to, że światło wpadające przez obiektyw trafia najpierw na lustro, a potem, poprzez matówkę, jest kierowane właśnie do pryzmatu pentagonalnego. Ten z kolei dzięki swojemu specyficznemu kształtowi i odpowiedniemu wykończeniu powierzchni wewnętrznych dokonuje korekcji obrazu, eliminując efekt odwrócenia góra-dół, który pojawia się wcześniej na matówce. Takie rozwiązanie jest stosowane praktycznie we wszystkich lustrzankach klasycznych i cyfrowych od dekad, bo zapewnia precyzyjne i szybkie kadrowanie z zachowaniem rzeczywistej orientacji obrazu. Moim zdaniem, chyba nikt kto raz spojrzał przez wizjer lustrzanki, nie wyobraża sobie pracy bez tej technologii. Pryzmat pentagonalny to taki trochę cichy bohater wśród elementów optycznych – jego rola może wydawać się mało spektakularna, a jednak bez niego obsługa aparatu byłaby znacznie trudniejsza i mniej intuicyjna. Warto też wiedzieć, że w zamian za pryzmat stosuje się czasem tańszy pentamirror, ale zasada działania pozostaje podobna – chodzi zawsze o właściwe przetworzenie drogi światła, byśmy widzieli scenę dokładnie tak, jak ona wygląda naprawdę.

Pytanie 16

Do zaawansowanej obróbki grafiki rastrowej i wektorowej należy na komputerze zainstalować programy

A. Adobe Reader i Corel Photo-Paint.

B. CorelDRAW i Adobe Reader.

C. Adobe Photoshop i CorelDRAW.

D. Corel Photo-Paint i Adobe Lightroom.

Wybór odpowiedniego oprogramowania do zaawansowanej obróbki grafiki rastrowej i wektorowej to podstawa efektywnej pracy grafika. Wiele osób myli funkcje poszczególnych programów, co później prowadzi do niepotrzebnego marnowania czasu albo nawet utraty jakości projektu. Adobe Reader jest przykładem aplikacji, która służy wyłącznie do przeglądania plików PDF i nie ma żadnych narzędzi do edycji grafiki, ani rastrowej, ani wektorowej – to jest bardzo częsty błąd myślowy, bo Adobe kojarzy się z grafiką, ale Reader to zupełnie inna liga. Podobnie Corel Photo-Paint, chociaż jest narzędziem do edycji grafiki rastrowej, nie dorównuje Adobe Photoshopowi ani popularnością, ani zaawansowaniem funkcji – osobiście pewnie raz czy dwa widziałem, żeby ktoś na poważnie korzystał z Photo-Painta w studiu graficznym. Z kolei Adobe Lightroom jest świetny do zarządzania dużymi kolekcjami zdjęć i podstawowej korekcji kolorystycznej, ale nie sprawdzi się przy szczegółowej edycji, warstwach, maskach czy zaawansowanej ilustracji – co jest kluczowe w profesjonalnej obróbce grafiki. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro program obsługuje obrazy lub zdjęcia, to nadaje się do wszystkiego – niestety to tak nie działa. Praca nad grafiką rastrową i wektorową wymaga specjalistycznych narzędzi, które są zoptymalizowane pod konkretne zadania. Dlatego wybierając zestaw programów do zaawansowanej grafiki, trzeba kierować się nie tylko rozpoznawalnością marki, ale przede wszystkim zakresem funkcji i kompatybilnością z branżowymi standardami. Prosty podział: Photoshop – do rastra, CorelDRAW – do wektorów. Reszta programów, mimo że cenna w innych sytuacjach, po prostu się tutaj nie sprawdzi.

Pytanie 17

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu" szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/80 s

B. 1/30 s

C. 1/500 s

D. 1/15 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to właśnie jeden z najczęściej stosowanych sposobów na uzyskanie efektu „zamrożenia ruchu” w fotografii, zwłaszcza w kontekście dynamicznych scen takich jak jadący samochód. Przy tak krótkim ekspozycji matryca aparatu rejestruje tylko ułamek sekundy z życia fotografowanego obiektu, przez co ruch praktycznie nie ma szansy zarejestrować się jako rozmazanie. W praktyce, zawodowi fotografowie sportowi czy prasowi bardzo często używają właśnie czasów rzędu 1/500 s, a nawet krótszych (np. 1/1000 s), żeby mieć pewność, że nawet bardzo szybki ruch zostanie oddany ostro i wyraźnie. Takie ustawienie jest też zgodne z podstawowymi zasadami fotografii ruchu – im szybciej porusza się obiekt, tym krótszego czasu naświetlania trzeba użyć. Oczywiście, przy tak krótkich czasach trzeba zadbać o odpowiednie doświetlenie – albo jasny dzień, albo otwarta przysłona, albo wyższe ISO. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często próbują „zamrozić” szybki ruch dłuższymi czasami, ale nawet przy 1/80 s pojawia się już wyraźne rozmycie. Warto pamiętać, że eksperymentując z dynamicznymi scenami, lepiej ustawić nawet krótszy czas niż 1/500 s, szczególnie przy zdjęciach sportowych czy fotografii ulicznej, gdzie nie ma miejsca na kompromisy pod kątem ostrości ruchomych elementów. W branży przyjęło się, że 1/500 s to minimum dla szybkich obiektów, więc to bardzo praktyczna i uniwersalna wartość.

Pytanie 18

W najnowszych systemach zarządzania biblioteką zdjęć keyword hierarchies oznaczają

A. system automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI

B. strukturę słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności

C. klasyfikację kolorów według modelu przestrzeni HSL

D. automatyczne sortowanie zdjęć według hierarchii jakości

Wybór odpowiedzi dotyczącej systemu automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI jest niewłaściwy, ponieważ nie odnosi się do pojęcia hierarchii słów kluczowych. Automatyczne tagowanie to proces, który opiera się na algorytmach uczenia maszynowego, które analizują obrazy i przypisują im tagi na podstawie rozpoznawania wzorców. Choć jest to nowoczesne podejście do organizacji danych, nie uwzględnia ono relacji nadrzędności i podrzędności, które charakteryzują hierarchie słów kluczowych. Kolejna odpowiedź, mówiąca o klasyfikacji kolorów według modelu przestrzeni HSL, w ogóle nie dotyczy zarządzania słowami kluczowymi, lecz sposobu reprezentacji kolorów w grafice komputerowej. Model HSL (Hue, Saturation, Lightness) służy do opisu barw, ale nie ma związku z organizowaniem zdjęć w oparciu o ich zawartość. Ostatnia odpowiedź, dotycząca automatycznego sortowania zdjęć według hierarchii jakości, również jest błędna, ponieważ nie odnosi się do pojęcia słów kluczowych. Jakość zdjęć może być mierzona różnymi kryteriami, ale nie ma to związku z hierarchią słów kluczowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania informacją w systemach bibliotek zdjęć, gdzie hierarchie słów kluczowych stanowią fundament organizacji danych.

Pytanie 19

Wskaź parametry cyfrowego obrazu, które należy ustalić, przygotowując zdjęcia cyfrowe do druku w folderze promocyjnym?

A. Rozdzielczość 300 dpi, tryb kolorów CMYK

B. Rozdzielczość 72 dpi, tryb kolorów CMYK

C. Rozdzielczość 300 ppi, tryb kolorów RGB

D. Rozdzielczość 72 ppi, tryb kolorów RGB

Niepoprawne podejścia dotyczące parametrów obrazu cyfrowego mogą prowadzić do znaczących problemów w procesie druku. Rozdzielczość 72 ppi oraz tryb RGB są zdecydowanie niewłaściwe, gdyż nie są przystosowane do wymagań druku. Rozdzielczość 72 ppi (punktów na cal) jest standardem właściwym dla wyświetlania obrazów na ekranach komputerowych, a nie dla druku. Tak niska rozdzielczość skutkuje utratą jakości, co sprawia, że obrazy będą wyglądały nieostro, a detale będą mało widoczne. W kontekście druku zaleca się stosowanie rozdzielczości co najmniej 300 dpi, co zapewnia wyraźny i profesjonalny wygląd. Ponadto, tryb RGB (czerwony, zielony, niebieski) jest odpowiedni dla cyfrowych wyświetlaczy, ale nie oddaje rzeczywistych kolorów, które są używane w procesie druku. Drukarki wykorzystują tryb CMYK, który jest dostosowany do mieszania kolorów na bazie atramentów. Zmiana z RGB na CMYK może prowadzić do problemów z odwzorowaniem kolorów, ponieważ nie wszystkie kolory RGB można uzyskać w przestrzeni CMYK. Brak znajomości tych zasad może skutkować nieprofesjonalnym wyglądem materiałów marketingowych, co negatywnie wpłynie na wrażenia klientów i efektywność kampanii. Dlatego kluczowe jest zrozumienie tych standardów i ich zastosowania w praktyce, aby uniknąć typowych błędów w przygotowywaniu grafik do druku.

Pytanie 20

Które czynności konserwacyjne obejmują zabiegi czyszczenia monitora?

A. Mycie obudowy i wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora.

B. Mycie obudowy i kalibracja monitora.

C. Czyszczenie otworów wentylacyjnych i podłączanie monitora do komputera.

D. Czyszczenie ekranu i testowanie parametrów technicznych monitora.

Mycie obudowy oraz wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora to absolutna podstawa, jeśli chodzi o codzienną konserwację sprzętu komputerowego, zwłaszcza monitorów. Najlepsi technicy zawsze zaczynają od tych dwóch czynności, bo to naprawdę pomaga wydłużyć żywotność urządzenia i utrzymać prawidłową jakość obrazu. W praktyce mycie obudowy polega na użyciu miękkiej, lekko wilgotnej szmatki z delikatnym detergentem albo specjalnych chusteczek antystatycznych. Z mojego doświadczenia – jeżeli przez dłuższy czas na monitorze gromadzą się kurz i brud, może dojść do przegrzewania albo nawet zwarcia w elektronice. Wydmuchiwanie zanieczyszczeń sprężonym powietrzem z otworów wentylacyjnych oraz innych zakamarków monitora to z kolei bardzo skuteczna metoda, żeby zabezpieczyć się przed osadzaniem kurzu na płytkach drukowanych i radiatorach. Takie zabiegi nie tylko poprawiają chłodzenie, ale też minimalizują ryzyko uszkodzeń typowych dla przegrzanego sprzętu. Standardy branżowe, np. zalecenia producentów monitorów takich jak Dell czy Samsung, wyraźnie sugerują regularne czyszczenie zarówno obudowy, jak i wnętrza (w miarę możliwości technicznych) właśnie tymi metodami. To niby proste rzeczy, ale w praktyce bardzo dużo osób o nich zapomina i potem dziwią się, że monitor szwankuje albo się przegrzewa. Warto też pamiętać, żeby nie używać środków na bazie alkoholu do czyszczenia ekranu, bo mogą zostawiać smugi albo zniszczyć powłoki antyrefleksyjne. Tak naprawdę regularna i poprawna konserwacja sprzętu to oszczędność czasu i pieniędzy w dłuższej perspektywie.

Pytanie 21

Zdjęcie biometryczne o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno

A. obejmować całą głowę, wzrok skierowany w bok.

B. przedstawiać profil głowy, wzrok przymknięty, uśmiech na twarzy.

C. przedstawiać profil głowy, wzrok na wprost aparatu, uśmiech na twarzy.

D. obejmować całą głowę, wzrok skierowany do aparatu.

Wiele osób wyobraża sobie zdjęcie do dokumentów jako zwykłą fotografię portretową, gdzie można pozwolić sobie na odrobinę luzu – spojrzenie w bok, lekki uśmiech czy nawet profil głowy. Jednak w przypadku zdjęć biometrycznych obowiązują bardzo konkretne i rygorystyczne zasady, które wynikają z potrzeb nowoczesnych systemów identyfikacji elektronicznej oraz procedur urzędowych. Zdjęcia obejmujące całą głowę, ale z wzrokiem skierowanym w bok, są nieprawidłowe, bo kluczowe elementy biometryczne twarzy – takie jak linia żuchwy, układ oczu czy kontur nosa – mogą być wtedy słabo widoczne. Ustawienie w profilu, nawet przy zachowaniu otwartych oczu czy uśmiechu, powoduje, że systemy rozpoznawania twarzy nie są w stanie prawidłowo przetworzyć danych, a sam urzędnik nie może zweryfikować tożsamości w pełni. Przymknięte oczy, uśmiech lub skrzywienie ust zaburzają naturalny układ twarzy i utrudniają porównanie zdjęcia z rzeczywistą osobą. Z mojego punktu widzenia, jednym z najczęstszych błędów jest traktowanie zdjęcia biometrycznego jak do CV czy na Facebooka – a to zupełnie inne standardy. Właśnie dlatego w oficjalnych wytycznych podkreśla się, że fotografia musi być wykonana na wprost, z neutralnym wyrazem twarzy, bez dodatkowych ozdób i w dobrej ostrości. Pomijanie tych zasad prowadzi do odrzucenia zdjęcia przez urzędnika, co może wydłużyć proces wyrabiania dokumentu i generować dodatkowe koszty. Nie warto ryzykować i robić zdjęcia po swojemu – biometrii nie da się oszukać, a systemy komputerowe są coraz bardziej wymagające pod względem jakości i zgodności materiału zdjęciowego ze standardami.

Pytanie 22

Jaką metodę rejestracji należy wybrać, aby uzyskać poprawny kolorowy obraz negatywowy?

A. Fotochemiczną

B. Elektrofotograficzną

C. Spektrostrefową

D. Hybrydową

Metoda fotochemiczna jest kluczowa w procesie uzyskiwania negatywów barwnych, ponieważ opiera się na reakcji światła z materiałem światłoczułym, co prowadzi do zmiany jego właściwości chemicznych. W przypadku negatywu barwnego, zastosowanie emulsji zawierających różne barwniki pozwala na uzyskanie pełnej gamy kolorów. W praktyce, podczas wykonywania zdjęć w metodzie fotochemicznej, naświetlone obszary emulsji reagują na światło, co skutkuje powstawaniem negatywów, które można następnie przetwarzać w celu uzyskania pozytywów. Przykładowo, w tradycyjnej fotografii analogowej, proces wywoływania negatywów barwnych opiera się na odpowiednich chemikaliach i temperaturze, co jest zgodne ze standardami branżowymi, takimi jak ISO 12300, które regulują jakość i metodykę pracy z materiałami fotograficznymi. Warto również wspomnieć, że w przypadku negatywów barwnych, różnorodność emulsji oraz precyzyjne naświetlenie mają bezpośredni wpływ na końcową jakość obrazu, co czyni tę metodę niezastąpioną w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 23

W fotografii portretowej, światło padające na twarz modela z wysokości w przybliżeniu pod kątem 45° względem osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. tylno-boczny

B. przednio-boczny

C. górno-boczny

D. dolno-boczny

Wybór opcji górno-boczny, tylno-boczny czy dolno-boczny prowadzi do nieprawidłowych interpretacji oświetlenia w kontekście fotografii portretowej. Oświetlenie górno-boczne, które pada z góry pod kątem, może tworzyć zbyt mocne cienie na twarzy, co niekorzystnie wpłynie na ostateczny efekt zdjęcia. Tego typu oświetlenie często stosowane jest w celu uzyskania dramatycznych efektów, jednak w portretach, szczególnie w sytuacjach, gdzie celem jest uzyskanie naturalności, może zniekształcić rysy twarzy. Wybór tylno-bocznego oświetlenia również nie jest właściwy, ponieważ światło padające z tyłu może prowadzić do silnego kontrastu, co skutkuje niedoświetleniem twarzy modela, a w konsekwencji utratą detali. Z kolei dolno-boczne światło, które pada z dołu, może stworzyć nieprzyjemne i nieestetyczne cienie, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, gdzie celem jest ukazanie twarzy w jak najlepszym świetle. Typowe błędy w myśleniu obejmują nadmierne poleganie na technikach oświetleniowych, które nie są dostosowane do specyfiki portretu, oraz brak zrozumienia, jak różne źródła światła wpływają na percepcję obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie oświetlenie powinno harmonizować z tematem zdjęcia, a jego kąt oraz pozycja muszą być starannie przemyślane, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 24

Format DNG (Digital Negative) to

A. format zapisu zdjęć z kompresją stratną

B. otwarty standard surowych danych z matrycy aparatu cyfrowego

C. technologia druku cyfrowego o podwyższonej jakości

D. format zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną

Format DNG nie jest formatem zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną, co jest podstawowym błędem w rozumieniu specyfiki tego standardu. Format wideo 4K zazwyczaj odnosi się do rozdzielczości 3840x2160 pikseli i może wykorzystywać różne kodeki w celu kompresji danych, ale DNG nie ma nic wspólnego z wideo. Kolejna nieprawidłowość to sugestia, że DNG jest formatem zapisu zdjęć z kompresją stratną. DNG może zawierać również skompresowane pliki, ale kompresja jest bezstratna, co oznacza, że nie traci się jakości obrazu. To jest kluczowe, gdyż w fotografii, gdzie detale są niezwykle ważne, każdy zbytek informacji ma ogromne znaczenie. Co więcej, nie można pomylić DNG z technologią druku cyfrowego o podwyższonej jakości, która dotyczy procesu wydruku, a nie formatu plików zdjęciowych. Typowe błędy myślowe to mylenie różnych obszarów technologicznych – multimedia, fotografie oraz druk to trzy różne domeny, które wymagają różnego podejścia i zrozumienia. Właściwe rozpoznanie i zrozumienie formatów plików oraz ich zastosowań jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się profesjonalnie obróbką obrazów lub fotografią, dlatego warto zainwestować czas w naukę tych podstawowych pojęć.

Pytanie 25

Technika ETTR (Expose To The Right) stosowana w fotografii cyfrowej polega na

A. stosowaniu filtrów polaryzacyjnych do redukcji odblasku

B. komponowaniu kadru z głównym motywem po prawej stronie

C. celowym prześwietlaniu zdjęcia tak, aby histogram był przesunięty w prawo

D. zwiększaniu temperatury barwowej w celu ocieplenia obrazu

Wszystkie pozostałe odpowiedzi są oparte na nieporozumieniach dotyczących technik fotograficznych i ich zastosowań. Stosowanie filtrów polaryzacyjnych, na przykład, rzeczywiście ma swoje miejsce w fotografii, ale ich głównym celem jest redukcja odblasku oraz zwiększenie nasycenia kolorów, a nie wpływanie na histogramy czy ekspozycję zdjęcia. W kontekście techniki ETTR, która wymaga świadomego podejścia do prześwietlenia, stosowanie filtrów polaryzacyjnych nie jest odpowiednim narzędziem. Komponowanie kadru z głównym motywem po prawej stronie również nie ma związku z prześwietlaniem zdjęcia. To bardziej odnosi się do zasad kompozycji, takich jak zasada trzeciego, ale nie wpływa na technikę zebrania światła i ustawienie histogramu, które są kluczowe w ETTR. Zwiększanie temperatury barwowej w celu ocieplenia obrazu to całkowicie inny obszar fotografii, dotyczący barw i ich tonalności. Takie podejście do korekcji kolorów nie wpływa na ekspozycję czy histogram, lecz na postprodukcję. Typowym błędem w myśleniu o fotografii jest mieszanie różnych technik i zasad, co prowadzi do nieporozumień oraz braku umiejętności zastosowania ich w praktyce. Kluczowe jest zrozumienie, że techniki te muszą być stosowane w odpowiednich kontekstach, aby osiągnąć zamierzony efekt. Każda z wymienionych odpowiedzi nie dostarcza narzędzi ani wiedzy niezbędnej do prawidłowego użycia ETTR, co sprawia, że są one niewłaściwe w tym kontekście.

Pytanie 26

Który z filtrów fotograficznych najlepiej eliminuje refleksy świetlne na powierzchniach szklanych i wodnych?

A. Polaryzacyjny

B. UV

C. Szary neutralny

D. Połówkowy

Filtr polaryzacyjny jest kluczowym narzędziem w fotografii, zwłaszcza w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko odbić na powierzchniach szklanych lub wodnych. Działa on na zasadzie eliminowania niepożądanych refleksów, które mogą zakłócać czytelność obrazu. Umożliwia to uzyskanie bardziej nasyconych kolorów oraz poprawę kontrastu, co jest szczególnie ważne w fotografii krajobrazowej oraz portretowej. Na przykład, gdy fotografujemy scenerię z odbiciem nieba w wodzie, filtr polaryzacyjny sprawia, że odbicie staje się mniej intensywne, co pozwala na lepsze uwydatnienie detali zarówno w wodzie, jak i w otaczającym krajobrazie. Ponadto, w fotografii architektury, filtry te pomagają w eliminacji refleksów na szklanych elewacjach budynków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej profesjonalnych zdjęć. Zastosowanie filtra polaryzacyjnego jest więc nie tylko praktycznym rozwiązaniem, ale również zgodnym z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie, co czyni go niezastąpionym narzędziem dla każdego fotografa. Warto pamiętać, że aby uzyskać optymalne rezultaty, filtr ten należy obracać w zależności od kąta padania światła, co daje trzy różne efekty w jednym ujęciu.

Pytanie 27

Jaki filtr świetlny powinien być użyty na planie zdjęciowym, aby żółty obiekt został uchwycony jako zielony?

A. Czerwony

B. Szary

C. Niebieskozielony

D. Purpurowy

Wybór filtra niebieskozielonego jest kluczowy w kontekście manipulowania percepcją kolorów w fotografii. Filtr ten działa na zasadzie absorbencji światła o określonej długości fali, co w przypadku żółtego obiektu, który składa się z fal świetlnych czerwonych i zielonych, prowadzi do zjawiska znanego jako 'kolorowe przesunięcie'. W efekcie, światło odbite od żółtego przedmiotu, przechodząc przez filtr niebieskozielony, traci część swojej intensywności w zakresie czerwonym, a intensywność zielonego zostaje uwydatniona, co skutkuje postrzeganiem danego obiektu jako zielonego. W praktyce, filtry o tym kolorze są powszechnie stosowane w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, aby uzyskać bardziej nasycone i cieplejsze kolory, a także w pracy nad efektami artystycznymi. Użytkownicy korzystający z filtrów niebieskozielonych mogą również zauważyć poprawę kontrastu w sytuacjach o dużym oświetleniu słonecznym, co czyni je niezwykle użytecznymi w praktyce fotograficznej.

Pytanie 28

Fotografia przedstawia rodzaj kompozycji

A. przekątna.

B. obramowanie.

C. symetria.

D. linia horyzontu.

Obramowanie to naprawdę ważny element w fotografii. Dzięki niemu możemy pięknie umieścić główny temat w otoczeniu. W tej konkretnej fotografii widzimy łukowate przejście, które działa jak naturalna rama – świetnie podkreśla to, co dzieje się dookoła. Tego typu technika potrafi dodać głębi zdjęciu i zwrócić uwagę na kluczowe detale w kompozycji. W praktyce obramowanie można wdrożyć na różne sposoby, jak na przykład przez drzewa, okna czy jakieś architektoniczne elementy. To wszystko nie tylko ładnie wygląda, ale też dodaje kontekstu i opowieści do zdjęcia. W branży fotograficznej eksperci często polecają stosowanie obramowania, żeby urozmaicić obraz i zwiększyć jego dynamikę. Dobrze przemyślane obramowanie nie tylko przyciąga wzrok, ale też kieruje go w stronę głównego tematu, co jest naprawdę istotne w narracji wizualnej.

Pytanie 29

W cyfrowej edycji zdjęć termin dodging and burning wywodzi się z techniki analogowej i oznacza

A. technikę łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

B. selektywne rozjaśnianie i przyciemnianie określonych obszarów zdjęcia

C. proces kalibracji monitora do określonych warunków oświetleniowych

D. metodę eliminacji szumów przez nakładanie wielu zdjęć

Wszystkie pozostałe odpowiedzi odnoszą się do różnych aspektów edycji zdjęć, ale nie mają związku z samym terminem dodging and burning. Kalibracja monitora do określonych warunków oświetleniowych, opisana w jednej z odpowiedzi, jest procesem, który zapewnia, że kolory wyświetlane na ekranie są dokładne i zgodne z rzeczywistością. To ważny krok w edycji zdjęć, ale nie odnosi się do selektywnego rozjaśniania i przyciemniania. Kolejna koncepcja, czyli łączenie wielu ekspozycji w obraz HDR, dotyczy tworzenia zdjęć o rozszerzonej dynamice tonalnej, co wymaga zupełnie innych technik, jak na przykład bracketing ekspozycji. Wreszcie, eliminacja szumów przez nakładanie wielu zdjęć jest metodą, która polega na zmniejszeniu szumów cyfrowych, a nie na manipulacji lokalnych obszarów zdjęcia. Błędne odpowiedzi często wynikają z mylenia technik edycyjnych, co może prowadzić do nieporozumień w praktyce. Kluczowe jest zrozumienie różnicy między globalnymi a lokalnymi korekcjami obrazu oraz umiejętność ich odpowiedniego zastosowania w zależności od potrzeb konkretnego projektu fotograficznego. W edycji zdjęć warto stosować dobre praktyki, takie jak praca na kopiach plików oraz korzystanie z warstw, co daje większą kontrolę nad ostatecznym efektem i pozwala na dokonywanie korekt w każdym momencie procesu edycyjnego.

Pytanie 30

Do czynności konserwacyjnych zabezpieczających prawidłową pracę akumulatora w aparacie fotograficznym należy

A. utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora.

B. wystawianie akumulatora na działanie promieni słonecznych.

C. utrzymywanie zmiennej temperatury w komorze akumulatora.

D. wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury.

Wiele osób uważa, że akumulator w aparacie fotograficznym jest na tyle nowoczesny, że nie trzeba się nim specjalnie przejmować, poza samym ładowaniem. Jednak pewne podejścia, takie jak wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury czy promieni słonecznych, to typowe błędy wynikające z mylnego przekonania, że ciepło poprawia wydajność akumulatorów. W rzeczywistości wysokie temperatury przyspieszają procesy chemiczne zachodzące wewnątrz ogniw, co może prowadzić do trwałej utraty pojemności, a nawet spuchnięcia lub wycieku. Promienie słoneczne, szczególnie bezpośrednie, potęgują ten efekt i mogą uszkodzić zarówno baterię, jak i elektronikę aparatu. Kolejnym błędnym przekonaniem jest to, że zmienna temperatura w komorze akumulatora może być korzystna – niestety, częste zmiany temperatury powodują kondensację wilgoci, co może skutkować korozją styków i jeszcze szybszym zużyciem akumulatora. Prawidłowa konserwacja to przede wszystkim unikanie skrajnych temperatur, przechowywanie i użytkowanie akumulatora w suchym i czystym środowisku oraz dbanie o czystość styków – bo to właśnie styki odpowiadają za sprawny przepływ prądu między akumulatorem a aparatem. Ignorowanie tych zaleceń prowadzi do najczęstszych awarii zasilania i nieoczekiwanych przerw w pracy sprzętu. W technice fotograficznej utrzymanie optymalnych warunków dla akumulatorów to podstawa, o czym często mówią zarówno doświadczeni fotografowie, jak i instrukcje obsługi renomowanych producentów. Dbanie o sprzęt to nie tylko kwestia estetyki, ale przede wszystkim wydajności i bezpieczeństwa pracy.

Pytanie 31

Aby uzyskać srebrzystą kopię pozytywową z czarno-białego negatywu w skali powiększenia 4:1, jakie urządzenie należy wykorzystać?

A. naświetlarkę

B. kopiarkę stykową

C. skaner płaski

D. powiększalnik

Naświetlarka, kopiarka stykowa i skaner płaski to urządzenia, które nie są odpowiednie do uzyskiwania srebrowych kopii pozytywowych z negatywów czarno-białych w skali 4:1. Naświetlarka, choć może być używana do tworzenia odbitek, nie oferuje możliwości regulacji powiększenia obrazu, co jest kluczowe w przypadku pracy z negatywami. Umożliwia ona jedynie naświetlenie papieru fotograficznego na podstawie wzoru, co ogranicza kontrolę nad jakością i szczegółowością odbitek. Kopiarka stykowa z kolei, mimo że dobrze sprawdza się przy reprodukcji obrazów w rzeczywistej wielkości, nie pozwala na osiągnięcie powiększenia, co jest istotne dla uzyskania detali w większej skali. Skaner płaski, choć przydatny w digitalizacji obrazów, nie jest przeznaczony do uzyskiwania tradycyjnych srebrowych kopii. Skanowanie obrazu wiąże się z przetwarzaniem cyfrowym, co nie jest tożsame z klasycznym procesem fotograficznym. Użytkownicy często mylą te urządzenia z powiększalnikami, myśląc, że mogą one zastąpić tradycyjne metody, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowania, które nie obejmują procesu tworzenia powiększeń w technice srebrowej. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe w kontekście praktycznej fotografii i uzyskiwania wysokiej jakości odbitek.

Pytanie 32

Przedstawione zdjęcie wykonano aparatem z obiektywem

A. makro.

B. rybie oko.

C. szerokokątnym.

D. tilt-shift.

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do obiektywu szerokokątnego, prowadzi do nieporozumień związanych z charakterystyką poszczególnych typów obiektywów. Obiektyw tilt-shift, na przykład, jest używany głównie do fotografii architektonicznej i produktowej, co umożliwia korygowanie perspektywy oraz osiąganie efektów selektywnej ostrości. Jednak nie jest on przeznaczony do szerokiego ujmowania sceny, co jest kluczowe w przypadku zdjęć krajobrazowych. Obiektywy rybie oko są zaprojektowane do tworzenia ekstremalnych widoków z szerokim kątem widzenia, jednak ich efekty zniekształcenia są wyraźne i niejednokrotnie niepożądane w kontekście typowej fotografii krajobrazowej. Z kolei obiektywy makro służą do fotografowania małych obiektów z bliska, co skutkuje całkowicie innym podejściem do kompozycji i nie pasuje do kontekstu szerokiego ujęcia. Użytkownicy często mylą te różne typy obiektywów, co prowadzi do błędnych wyborów w praktyce fotograficznej. Ważne jest zrozumienie, że każdy typ obiektywu ma swoje specyficzne zastosowania i efekty, a ich niewłaściwe użycie może znacznie wpłynąć na końcowy rezultat zdjęcia. Zastosowanie niewłaściwego obiektywu w nieodpowiednich warunkach może zniweczyć zamierzony efekt artystyczny, a także obniżyć jakość obrazu.

Pytanie 33

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop pozwala na tworzenie ścieżek?

A. Zaznaczenie eliptyczne

B. Pióro

C. Lasso wielokątne

D. Szybkie zaznaczenie

Wybór narzędzi takich jak Lasso wielokątne, Zaznaczenie eliptyczne czy Szybkie zaznaczenie może prowadzić do nieporozumień w kontekście rysowania ścieżek. Lasso wielokątne służy głównie do selekcji obszarów na obrazach poprzez rysowanie kształtów, ale w przeciwieństwie do narzędzia Pióro, nie umożliwia tworzenia edytowalnych ścieżek. Zaznaczenie eliptyczne pozwala jedynie na zaznaczenie okrągłych lub eliptycznych obszarów, co nie ma zastosowania w kontekście rysowania skomplikowanych kształtów czy krzywych. Szybkie zaznaczenie z kolei jest narzędziem opartym na inteligentnej analizie kolorów, co również nie pozwala na precyzyjne rysowanie. Wiele osób błędnie zakłada, że każde z tych narzędzi może zastąpić funkcjonalność Pióra, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowania, głównie związane z zaznaczaniem. Ta pomyłka często prowadzi do frustracji, gdy użytkownicy potrzebują precyzyjnych ścieżek do dalszej edycji, a są zmuszeni do pracy z narzędziami, które nie spełniają ich oczekiwań. W praktyce, dla precyzyjnego rysowania, zwłaszcza w projektach wymagających wysokiej jakości, korzystanie z narzędzia Pióro jest standardem, którego nie można zastąpić innymi narzędziami zaznaczającymi.

Pytanie 34

W fotografii portretowej, główne źródło światła padającego na obiekt zdjęcia nazywane jest światłem

A. konturowym

B. kluczowym

C. ogólnym

D. wypełniającym

Światło kluczowe w fotografii portretowej to główne źródło oświetlenia, które definiuje wygląd i charakter przedstawianego obiektu. Działa na zasadzie podkreślenia kształtów i detali twarzy, co jest kluczowe dla stworzenia wyrazistego portretu. Przykładem zastosowania światła kluczowego mogą być portrety wykonywane w plenerze lub studio, gdzie fotograf wykorzystuje softboxy lub reflektory, aby uzyskać pożądany efekt. Dobrze ustawione światło kluczowe może tworzyć interesujące cienie, które nadają zdjęciu głębi i trójwymiarowości. W praktyce, światło kluczowe powinno być umieszczone pod kątem 45 stopni do twarzy modela, co pozwala na uzyskanie naturalnych efektów oświetleniowych. Warto również pamiętać, że w zależności od zamierzonego efektu, intensywność i temperatura barwowa światła kluczowego mogą być dostosowywane, co pozwala na osiągnięcie różnych nastrojów w portrecie.

Pytanie 35

Liczba podana po symbolu LP przy lampach błyskowych określa

A. maksymalną liczbę błysków na jednym ładowaniu akumulatora

B. minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu

C. zasięg efektywnego działania lampy przy danej wartości ISO

D. temperaturę barwową światła lampy w Kelwinach

Liczby wskazane w odpowiedziach dotyczących błędnych koncepcji często są źle interpretowane i prowadzą do nieporozumień. Na przykład, maksymalna liczba błysków na jednym ładowaniu akumulatora nie ma związku z pojęciem LP, które opisuje zasięg efektywnego działania lampy. W rzeczywistości, liczba błysków zależy od pojemności akumulatora oraz mocy lampy, a nie od zasięgu. Podobnie, temperatura barwowa światła lampy w Kelwinach to zupełnie inna kwestia, dotycząca jakości światła, a nie jego zasięgu. W kontekście fotografii, temperatura barwowa wpływa na odcienie i nastroje zdjęć, ale nie na to, jak daleko lampa może skutecznie oświetlić obiekty. Pytanie o minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu również wprowadza zamieszanie, ponieważ odnosi się do mechanizmu działania lampy w kontekście synchronizacji z czasem otwarcia migawki, a nie do jej efektywnego zasięgu. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że LP nie odnosi się do tych zagadnień, lecz jest ściśle związane z odległością, na jaką lampa może skutecznie oświetlić dany obiekt, co przy odpowiednich ustawieniach ISO wpływa na jakość i jasność zdjęcia.

Pytanie 36

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

B. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

D. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

Odpowiedzi sugerujące ustawienie twarzy w lewym lub prawym półprofilu są niezgodne z aktualnymi standardami dokumentacyjnymi. Ustawienie w półprofilu ogranicza widoczność cech twarzy, co jest niewłaściwe w kontekście identyfikacji. W takich sytuacjach, szczególnie w kontekście zdjęć paszportowych, istotne jest, aby twarz była całkowicie widoczna, co pozwala na dokładne rozpoznanie osoby. Przyjęcie półprofilu może prowadzić do zniekształcenia rysów, co w praktyce może stwarzać problemy przy korzystaniu z systemów biometrycznych, takich jak skanery twarzy stosowane na lotniskach. Prawidłowe zdjęcie powinno dostarczać klarowne informacje o wyglądzie osoby oraz umożliwiać identyfikację w różnych warunkach oświetleniowych i z różnych kątów. Ponadto, błędne podejście do użycia lewego lub prawego ucha jako punktu odniesienia może wynikać z nieporozumienia co do tego, jak zdjęcia paszportowe powinny być wykonane. Wiele osób mylnie uważa, że można używać takiego ustawienia, sądząc, że jest to wystarczające dla celów identyfikacyjnych. Jednakże, standardy międzynarodowe jasno określają wymagania, które muszą być spełnione, aby zdjęcie było akceptowalne w procesie aplikacyjnym.

Pytanie 37

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

B. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

C. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

D. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

HDR, czyli High Dynamic Range, polega na połączeniu kilku zdjęć tej samej sceny, ale zrobionych przy różnych ustawieniach ekspozycji, żeby uzyskać obraz z bogatszymi szczegółami zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach. Najlepszą praktyką jest wykonywanie tych zdjęć w formacie RAW, bo to daje największą elastyczność podczas późniejszej obróbki – RAW zapisuje dużo więcej informacji o obrazie niż JPEG i nie traci jakości przy edycji. Stosowanie bracketingu ekspozycji (czyli celowego zmieniania wartości ekspozycji między kolejnymi zdjęciami) pozwala uchwycić pełen zakres tonalny sceny. W profesjonalnej fotografii HDR często korzysta się właśnie z kilku (zwykle od 3 do 7, ale nawet do 10) plików RAW, które następnie łączy się w specjalnym oprogramowaniu. Moim zdaniem, trudno przecenić zalety tego podejścia – taki workflow daje mnóstwo swobody w postprodukcji i pozwala osiągnąć naprawdę naturalnie wyglądające efekty, a nie przesadzone HDR-ki. Warto też pamiętać, że większość aparatów pozwala automatycznie zrobić serię zdjęć z różnymi ekspozycjami właśnie w trybie RAW, więc nie trzeba się bawić w ręczne ustawianie każdego parametru. To już taka branżowa oczywistość, że chcąc mieć prawdziwy HDR, zaczynamy od RAW i bracketingu ekspozycji.

Pytanie 38

Przedstawione urządzenie jest przeznaczone do ręcznej obróbki chemicznej materiałów

A. pozytywowych na podłożu papierowym.

B. negatywowych zwojowych.

C. pozytywowych na podłożu polietylenowym.

D. negatywowych arkuszowych.

Wybór błędnych odpowiedzi jest wynikiem niepełnego zrozumienia różnic między rodzajami materiałów fotograficznych oraz ich metodami obróbki. Negatywy arkuszowe i pozytywowe, zarówno na podłożu papierowym, jak i polietylenowym, są przeznaczone do innych form obróbki, które nie wymagają użycia bębna do ręcznej obróbki chemicznej. Negatywy arkuszowe są stosowane w procesach, które wymagają innego rodzaju urządzeń, takich jak płytki fotograficzne, a ich wywoływanie często opiera się na bardziej zautomatyzowanych procesach. Z kolei pozytywy, które są otrzymywane z negatywów, są często drukowane na papierze fotograficznym, co również wymaga innego zestawu narzędzi i chemikaliów. Pozytywy na podłożu polietylenowym, w szczególności, są często stosowane w bardziej nowoczesnych technologiach druku, co całkowicie wyklucza użycie tradycyjnych bębnów. Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, można zauważyć typowe błędy myślowe, takie jak mylenie różnych formatów materiałów fotograficznych i ich zastosowań. Ważne jest, aby zrozumieć, że skuteczna obróbka materiałów fotograficznych wymaga nie tylko znajomości ich formatu, ale także odpowiednich technik i narzędzi, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów.

Pytanie 39

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. PNG, PDF, PSD

B. TIFF, PDF, PSD

C. PNG, BMP, GIF

D. JPEG, PDF, PSD

Wiele osób kieruje się popularnością danego formatu przy wyborze sposobu archiwizacji plików graficznych, ale niestety nie zawsze idzie to w parze z zachowaniem warstw. JPEG, mimo że jest jednym z najczęściej stosowanych formatów w codziennym użytkowaniu, nie obsługuje warstw – jest formatem stratnym i wszystko łączy w jeden płaski obraz. Podobnie PNG, mimo swoich zalet przy przezroczystościach i kompresji bezstratnej, strukturalnie nie oferuje wsparcia dla warstw. BMP i GIF to już dość przestarzałe rozwiązania, ograniczone głównie do prostych grafik lub animacji (w przypadku GIF-a), ale obsługa warstw w tych formatach to raczej mit niż rzeczywistość. Z kolei PDF i PSD to formaty stricte projektowe – PDF potrafi zachować warstwy, szczególnie w wersjach zapisywanych przez programy graficzne, a PSD jest standardem przy wymianie między profesjonalistami. TIFF bywa czasem niedoceniany, ale stosunkowo często wykorzystywany w archiwum, zwłaszcza przy materiałach do druku i pracach wymagających wysokiej jakości obrazu. Częstym błędem jest założenie, że jeśli format jest popularny lub „ładnie wygląda”, to na pewno zachowa układ projektu – niestety, warstwy to funkcja wyłącznie niektórych plików, które faktycznie wspierają zaawansowaną edycję. Dobierając format do archiwizacji, warto pamiętać o tych ograniczeniach, żeby nie zaskoczyć się podczas próby edycji po kilku miesiącach czy latach.

Pytanie 40

Przygotowane zapotrzebowanie na sprzęt i materiały do realizacji zdjęć w plenerze z wykorzystaniem promieniowania podczerwonego powinno zawierać aparat fotograficzny z zestawem obiektywów oraz statyw, a także

A. filtr UV i film wrażliwy na promieniowanie długofalowe

B. filtr IR i film ortochromatyczny

C. filtr IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

D. filtr jasnoczerwony i film ortochromatyczny

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ stosowanie filtru IR (podczerwonego) oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe jest kluczowe w fotografii podczerwonej. Filtr IR pozwala na przepuszczenie jedynie promieniowania podczerwonego, blokując jednocześnie widzialne światło, co pozwala uzyskać unikalne efekty wizualne, charakterystyczne dla tego typu zdjęć. Film czuły na promieniowanie długofalowe jest niezbędny, aby uchwycić te długości fal, które są dla ludzkiego oka niewidoczne, co poszerza możliwości kreatywne fotografa. Przykładem zastosowania może być fotografia krajobrazowa, gdzie IR umożliwia uzyskanie dramatycznych kontrastów między roślinnością a niebem, a także zdjęcia medyczne, w których podczerwień pomaga w analizie ciepłoty ciała. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują także uwzględnienie odpowiednich ustawień aparatu oraz oświetlenia, aby maksymalizować jakość uzyskiwanych obrazów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej