Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik informatyk
  • Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
  • Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:11
  • Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:51

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Użytkownik drukarki samodzielnie i prawidłowo napełnił pojemnik z tonerem. Po jego zamontowaniu drukarka nie podejmuje próby drukowania. Przyczyną tej usterki może być

A. zła jakość wykorzystanego tonera do uzupełnienia pojemnika.
B. niewymieniony chip zliczający, znajdujący się na pojemniku z tonerem.
C. zabrudzony wałek magnetyczny.
D. źle dobrany toner.
Sprawa z drukarkami laserowymi i pojemnikami na toner bywa podchwytliwa, ale wiele osób zbyt pochopnie wskazuje na inne, mniej istotne elementy układu. Zabrudzony wałek magnetyczny, rzeczywiście, może wpływać na jakość druku – zobaczymy wtedy smugi, niedodruki, przerywane linie. Jednak nawet bardzo brudny wałek nie spowoduje, że drukarka w ogóle nie ruszy z drukiem. To jest raczej kwestia jakości wydruku, a nie blokady samego procesu drukowania. Z kolei zła jakość tonera użytego do uzupełnienia pojemnika może prowadzić do zatykania się mechanizmów, złego utrwalania obrazu czy nawet uszkodzenia bębna, ale praktycznie nie powoduje, że drukarka całkowicie odmawia pracy – druk będzie, choć może wyglądać źle albo urządzenie szybciej się zużyje. Zupełnie nietrafiony jest wybór źle dobranego tonera jako przyczyny blokady. Jeśli toner jest niekompatybilny (np. do innego modelu), drukarka może mieć problemy z jakością druku, mogą pojawić się fizyczne niezgodności (nie pasuje wkład do slotu), ale tak naprawdę dopiero brak komunikacji z chipem na kasecie jest powodem zupełnego zablokowania urządzenia. To właśnie chip zliczający decyduje, czy drukarka uzna pojemnik za sprawny – producenci stosują tutaj elektroniczne zabezpieczenia, które mają wymusić stosowanie oryginalnych materiałów eksploatacyjnych lub przynajmniej resetowanie chipów po regeneracji. Typowym błędem jest zakładanie, że wystarczy tylko dosypać nowego proszku, a drukarka będzie działać – niestety, bez wymiany chipu, nawet najlepszy toner i najczystszy wałek nie wystarczą. W branży przyjęło się, że każda regeneracja to nie tylko uzupełnienie proszku, ale też wymiana lub reset chipu. To jedyna metoda, żeby drukarka „wiedziała”, że może dalej drukować. Warto o tym pamiętać przy każdej próbie samodzielnej regeneracji tonerów, bo to oszczędza mnóstwo nerwów i niepotrzebnych reklamacji.

Pytanie 2

Ile urządzeń będzie można zaadresować w każdej podsieci, jeśli sieć 172.16.6.0 zostanie podzielona przy pomocy maski /27 na jak największą liczbę podsieci?

A. 30 hostów
B. 28 hostów
C. 32 hosty
D. 29 hostów
Wybór odpowiedzi nieprawidłowej może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad obliczania liczby hostów w podsieciach. Odpowiedzi sugerujące 28, 29, 32 lub inne wartości pomijają kluczowe założenia dotyczące tego, jak adresacja IP działa w praktyce. Na przykład, wybór 32 hostów ignoruje fakt, że w każdej podsieci jeden adres jest zarezerwowany dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego. Z kolei odpowiedź wskazująca 28 hostów wydaje się być oparta na błędnym założeniu, że wykorzystano więcej bitów do adresowania hostów, co również prowadzi do niepoprawnych wyników. Błąd ten często wynika z niepewności co do sposobu obliczania dostępnych adresów oraz ich przeznaczenia. W kontekście maski /27, rzeczywista liczba hostów, które mogą być zaadresowane, powinna być dokładnie obliczona przy użyciu wzoru 2^n - 2, co w tym przypadku prowadzi nas do 30 hostów, a nie mniej ani więcej. Może to być frustrujące, ale kluczowe jest zrozumienie, że w każdej sieci IP prawidłowe zarządzanie adresami jest nie tylko istotne z punktu widzenia technicznego, ale także kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności operacji sieciowych.

Pytanie 3

Tryb działania portu równoległego, oparty na magistrali ISA, pozwalający na transfer danych do 2.4 MB/s, przeznaczony dla skanerów i urządzeń wielofunkcyjnych, to

A. Bi-directional
B. ECP
C. SPP
D. Nibble Mode
ECP, czyli Enhanced Capability Port, to zaawansowany tryb pracy portu równoległego, który został zaprojektowany z myślą o zwiększeniu prędkości transferu danych do 2.4 MB/s, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla skanerów oraz urządzeń wielofunkcyjnych. ECP wykorzystuje technologię DMA (Direct Memory Access), co pozwala na bezpośrednie przesyłanie danych między urządzeniem a pamięcią komputera, minimalizując obciążenie procesora. Taki sposób komunikacji zapewnia wyższą wydajność oraz szybszy czas reakcji urządzeń. ECP jest również kompatybilny z wcześniejszymi standardami, co oznacza, że można go stosować z urządzeniami, które obsługują starsze tryby, takie jak SPP czy Bi-directional. W praktyce, ECP znajduje zastosowanie w nowoczesnych skanerach, drukarkach oraz urządzeniach wielofunkcyjnych, które wymagają szybkiego przesyłania dużych ilości danych, co jest kluczowe w biurach i środowiskach, gdzie czas przetwarzania jest na wagę złota.

Pytanie 4

Jaką rolę serwera trzeba zainstalować w systemach z linii Windows Server, aby mogła zostać utworzona nowa strona FTP?

A. RRAS
B. IIS
C. DHCP
D. SSH
Wybór innych ról serwera, takich jak RRAS, DHCP czy SSH, nie jest zgodny z wymaganiami do uruchomienia witryny FTP w Windows Server. RRAS (Routing and Remote Access Service) jest odpowiedzialny za routowanie ruchu sieciowego oraz obsługę zdalnych połączeń, jednak nie ma bezpośredniego związku z zarządzaniem usługami FTP. Użycie RRAS może prowadzić do mylnych wniosków o możliwości zarządzania dostępem do zasobów FTP, ale jego rola jest ograniczona do funkcji związanych z siecią. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) służy do automatycznego przydzielania adresów IP w sieci lokalnej, a jego zastosowanie nie ma nic wspólnego z protokołem FTP ani z zarządzaniem serwerami aplikacji. Stąd wykorzystanie DHCP w kontekście tworzenia witryn FTP jest błędne i może prowadzić do nieporozumień w zakresie zarządzania infrastrukturą IT. Z kolei SSH (Secure Shell) to protokół stosowany do bezpiecznego zdalnego logowania i zarządzania systemami, ale nie jest on odpowiedni do tworzenia i zarządzania witrynami FTP. W praktyce, wybór SSH w kontekście FTP może prowadzić do nieporozumień dotyczących protokołów i ich funkcji, co skutkuje brakiem dostępu do niezbędnych narzędzi do zarządzania plikami na serwerze. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie różnicy między rolami i ich funkcjami, aby prawidłowo zarządzać systemami serwerowymi.

Pytanie 5

Jakie narzędzie powinno być użyte do zbadania wyników testu POST dla modułów na płycie głównej?

Ilustracja do pytania
A. Rys. D
B. Rys. B
C. Rys. C
D. Rys. A
Narzędzia przedstawione na pozostałych ilustracjach nie są przeznaczone do testowania wyników POST dla modułów płyty głównej. Rysunek A przedstawia narzędzie do odsysania cyny, które jest używane w procesach lutowania. Jest to niezbędne w naprawach elektroniki, w szczególności przy wymianie elementów przylutowanych do płyty głównej, lecz nie ma zastosowania w diagnostyce POST. Rysunek C to miernik napięcia zasilacza komputerowego. Służy do sprawdzania prawidłowości napięć dostarczanych przez zasilacz do systemu, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilnego działania komputera, ale nie jest związane z testami POST. Rysunek D przedstawia stację lutowniczą, której używa się do lutowania elementów elektronicznych. Jest niezbędna przy naprawach sprzętu komputerowego, takich jak wymiana uszkodzonych gniazd czy kondensatorów na płycie głównej, lecz podobnie jak narzędzie z rysunku A, nie ma bezpośredniego związku z diagnozowaniem błędów POST. Wybór tych narzędzi wskazuje na typowe błędne rozumienie, że wszystkie technologie związane z elektroniką mają podobne zastosowania. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdego narzędzia i jego właściwych zastosowań, co pozwala na efektywną pracę i diagnozowanie problemów w środowisku komputerowym. Właściwe narzędzie do testu POST pozwala na szybką i dokładną identyfikację błędów, co jest kluczowe dla szybkiej naprawy i minimalizacji przestojów systemu.

Pytanie 6

W zestawie komputerowym o parametrach wymienionych w tabeli konieczne jest zastąpienie karty graficznej nową, wskazaną w ramce. W związku z tym modernizacja tego komputera wymaga także wymiany

Ilustracja do pytania
A. karty sieciowej
B. procesora
C. zasilacza
D. płyty głównej
Przy modernizacji komputera i wymianie karty graficznej częstym błędem jest skupienie się na wymianie innych komponentów, takich jak płyta główna, procesor czy karta sieciowa, zamiast na zasilaczu. W kontekście tego konkretnego pytania, wymiana płyty głównej nie jest konieczna, ponieważ obecna płyta posiada odpowiedni slot PCI Ex-16 3.0, który jest kompatybilny z nową kartą. Ponadto, wymiana procesora nie jest wymagana, gdyż aktualny procesor Intel i5 jest wystarczający do obsługi nowych kart graficznych dla standardowych zastosowań. Podobnie, karta sieciowa nie wpływa na działanie karty graficznej i jej wymiana nie przyniosłaby żadnych korzyści w kontekście tej modernizacji. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że wymiana podstawowych komponentów zawsze poprawi wydajność całego systemu. W rzeczywistości, w przypadku wymiany karty graficznej, kluczowe jest dostosowanie zasilacza do nowych wymagań energetycznych. Zapewnienie odpowiedniego zasilania jest fundamentem stabilnej pracy komputera i ochrania inne podzespoły przed potencjalnymi awariami. Warto więc zawsze dokładnie analizować wymagania energetyczne nowych komponentów i upewnić się, że zasilacz spełnia te wymagania, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży IT.

Pytanie 7

Aby usunąć konto użytkownika student w systemie operacyjnym Ubuntu, można skorzystać z komendy

A. user net student /del
B. net user student /del
C. del user student
D. userdel student
Wszystkie pozostałe odpowiedzi są błędne z kilku powodów, które warto szczegółowo wyjaśnić. Pierwsza z nich, 'del user student', nie jest poprawnym poleceniem w żadnym systemie operacyjnym opartym na Unixie, takim jak Ubuntu. W rzeczywistości, format tego polecenia przypomina bardziej składnię języków skryptowych, ale nie ma zastosowania w kontekście zarządzania użytkownikami w systemie Linux. Warto również zauważyć, że w systemach Unix polecenia nie używają terminu 'del', co może prowadzić do nieporozumień. Kolejna odpowiedź, 'net user student /del', jest specyficzna dla systemów Windows i nie ma zastosowania w Ubuntu. W systemie Windows to polecenie działa w kontekście zarządzania użytkownikami w Active Directory lub lokalnych kontach użytkowników, jednak nie ma odpowiednika w systemie Linux. Ostatnia odpowiedź, 'user net student /del', jest niepoprawna z punktu widzenia składni oraz nie odnosi się do żadnego znanego polecenia w systemie operacyjnym Linux. Warto zwrócić uwagę na typowe błędy, które mogą prowadzić do takich niepoprawnych odpowiedzi, takie jak pomieszanie składni poleceń między różnymi systemami operacyjnymi lub brak zrozumienia specyfiki poleceń do zarządzania kontami użytkowników. Aby poprawnie zarządzać użytkownikami w systemie Linux, ważne jest poznanie i zrozumienie narzędzi i poleceń przypisanych do konkretnego środowiska. Znajomość tych różnic jest kluczowa w pracy z różnymi systemami operacyjnymi oraz w kontekście zarządzania infrastrukturą IT.

Pytanie 8

Jakiego numeru kodu należy użyć w komendzie do zmiany uprawnień folderu w systemie Linux, aby właściciel miał dostęp do zapisu i odczytu, grupa miała prawo do odczytu i wykonania, a pozostali użytkownicy mogli jedynie odczytywać zawartość?

A. 751
B. 765
C. 654
D. 123
Wybierając inne kombinacje, takie jak 751, 765 czy 123, popełniamy fundamentalny błąd w zrozumieniu struktury uprawnień w systemie Linux. Na przykład, odpowiedź 751 przyznaje właścicielowi pełne uprawnienia (7), grupie dostęp jedynie do wykonania (5) oraz pozwala innym użytkownikom na wykonanie (1), co w praktyce może prowadzić do nieautoryzowanego dostępu przez użytkowników spoza grupy. To podejście zagraża bezpieczeństwu danych. Odpowiedź 765 zwiększa uprawnienia grupy do zapisu (6), co jest niewłaściwe w kontekście podanego pytania, gdzie grupa powinna mieć jedynie odczyt i wykonanie. Z kolei odpowiedź 123 przyznaje uprawnienia tylko do wykonania dla wszystkich kategorii użytkowników, co jest ekstremalnie restrykcyjne i niepraktyczne, ponieważ nie pozwala na odczyt ani zapis, co z pewnością uniemożliwi większość standardowych operacji na plikach. Typowe błędy myślowe w tym przypadku wynikają z braku zrozumienia hierarchii uprawnień oraz ich praktycznego zastosowania w codziennej pracy z systemem. Rozumienie, jak prawidłowo przydzielać uprawnienia, jest kluczowe dla zapewnienia zarówno użyteczności, jak i bezpieczeństwa systemu operacyjnego.

Pytanie 9

W którym katalogu w systemie Linux można znaleźć pliki zawierające dane o urządzeniach zainstalowanych w komputerze, na przykład pamięci RAM?

A. /proc
B. /dev
C. /var
D. /sbin
Katalog /proc w systemie Linux jest wirtualnym systemem plików, który dostarcza informacji o bieżących procesach działających w systemie, a także o parametrach jądra i systemu. Znajdują się tam pliki, które reprezentują różnorodne informacje o zainstalowanych urządzeniach, takich jak pamięć operacyjna, procesory, czy urządzenia wejścia/wyjścia. Na przykład, plik /proc/meminfo zawiera szczegółowe informacje o pamięci operacyjnej, takie jak całkowita pamięć, używana pamięć, dostępna pamięć i pamięć buforów. Dzięki tym informacjom administratorzy mogą monitorować stan zasobów systemowych i optymalizować ich wykorzystanie. W praktyce, narzędzia systemowe, takie jak top, htop czy free, korzystają z danych dostępnych w katalogu /proc do prezentowania użytkownikowi aktualnych informacji o zasobach systemowych. Wartością dodaną korzystania z /proc jest również to, że zmiany w parametrach systemowych można wprowadzać dynamicznie, co jest kluczowe dla administrowania systemami w czasie rzeczywistym.

Pytanie 10

Ustal rozmiar klastra na podstawie zamieszczonego fragmentu komunikatu systemu WINDOWS, który pojawia się po zakończeniu działania programu format a:

1 457 664 bajtów całkowitego miejsca na dysku.
1 457 664 bajtów dostępnych na dysku.

      512 bajtów w każdej jednostce alokacji.
    2 847 jednostek alokacji dostępnych na dysku.

       12 bitów w każdym wpisie tabeli FAT.
A. 512 KB
B. 12 bitów
C. 0,5 KB
D. 1 457 664 bajtów
Pierwsza odpowiedź mówi o całkowitym miejscu na dysku, a nie o rozmiarze klastra. 1 457 664 bajtów to suma przestrzeni, którą można wykorzystać na dysku. Druga odpowiedź 512 KB to kompletny strzał w dziesiątkę, bo sugeruje, że klaster jest wielki jak kilkaset kilobajtów. W rzeczywistości w FAT mamy do czynienia z kilkoma setkami bajtów. Większe klastry znacznie podniosłyby minimalny rozmiar pliku, co mogłoby prowadzić do sporych strat przestrzeni, zwłaszcza przy malutkich plikach. Odpowiedź numer trzy odnosi się do bitów w tabeli FAT, a te 12 bitów to wartość dla FAT12, więc nie ma to związku z rozmiarem klastrów. Często myli się klastery z innymi jednostkami alokacji czy indeksacji, co prowadzi do błędów w zrozumieniu efektywności i organizacji danych na dysku. Ważne jest, żeby odróżniać fizyczne i logiczne jednostki pamięci w systemach plików, bo to pomaga zrozumieć, jak działa system operacyjny i zarządzanie pamięcią masową.

Pytanie 11

Komenda systemowa ipconfig pozwala na konfigurację

A. atrybutów uprawnień dostępu
B. rejestru systemu
C. interfejsów sieciowych
D. mapowania dysków sieciowych
Polecenie systemowe ipconfig jest kluczowym narzędziem w systemach operacyjnych Windows, które umożliwia użytkownikom oraz administratorom sieci zarządzanie interfejsami sieciowymi. Przy jego pomocy można uzyskać informacje o konfiguracji sieci, takie jak adresy IP, maski podsieci oraz bramy domyślne dla wszystkich interfejsów sieciowych w systemie. Na przykład, kiedy użytkownik chce sprawdzić, czy komputer ma prawidłowo przydzielony adres IP lub czy połączenie z siecią lokalną jest aktywne, może użyć polecenia ipconfig /all, aby zobaczyć szczegółowe informacje o każdym interfejsie, w tym o kartach Ethernet i połączeniach bezprzewodowych. Ponadto, narzędzie to pozwala na odświeżenie konfiguracji DHCP za pomocą polecenia ipconfig /release oraz ipconfig /renew, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy zmiana adresu IP jest konieczna. W kontekście bezpieczeństwa sieci, regularne monitorowanie konfiguracji interfejsów sieciowych za pomocą ipconfig jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 12

Aby zminimalizować wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na przesyłany sygnał w tworzonej sieci komputerowej, jakie rozwiązanie należy zastosować?

A. światłowód
B. gruby przewód koncentryczny
C. cienki przewód koncentryczny
D. ekranowaną skrętkę
Ekranowana skrętka czy przewody koncentryczne, zarówno cienkie jak i grube, mogą wydawać się ok, ale nie dają takiej ochrony przed zakłóceniami jak światłowód. Ekranowana skrętka ma wprawdzie dodatkową warstwę, co trochę pomaga, ale wciąż bazuje na miedzi, więc w trudnych warunkach nie sprawdzi się na 100%. Używa się jej w lokalnych sieciach komputerowych, ale w porównaniu do światłowodów to niezbyt duża efektywność. Gruby przewód koncentryczny lepiej zabezpiecza, ale i tak jest wrażliwy na zakłócenia, a teraz to coraz rzadziej go w instalacjach widać. Cienki przewód koncentryczny to już w ogóle nie ma sensu, bo jest jeszcze bardziej podatny na zakłócenia, a to nie jest dobre, gdy chcemy przesyłać sygnał w trudnych warunkach. Jak wybierzesz coś złego, jakość sygnału się pogarsza, błędów więcej, a wydajność sieci leci na łeb na szyję, co w dzisiejszych czasach, gdzie szybkość i stabilność połączeń są kluczowe, jest mocno nie na miejscu.

Pytanie 13

Który z protokołów NIE jest używany do ustawiania wirtualnej sieci prywatnej?

A. PPTP
B. SSTP
C. L2TP
D. SNMP
PPTP, L2TP oraz SSTP to protokoły, które rzeczywiście są wykorzystywane do konfiguracji i obsługi wirtualnych sieci prywatnych. PPTP (Point-to-Point Tunneling Protocol) jest jednym z najstarszych protokołów VPN, oferującym prostą implementację, chociaż nie zawsze zapewnia najwyższy poziom bezpieczeństwa. L2TP (Layer 2 Tunneling Protocol) z kolei często jest używany w połączeniu z IPsec, co zapewnia lepsze szyfrowanie i bezpieczeństwo. SSTP (Secure Socket Tunneling Protocol) to protokół stworzony przez Microsoft, który wykorzystuje połączenie SSL do szyfrowania danych, co czyni go bardziej odpornym na ataki. Zwykle w przypadku wyboru protokołu VPN, administratorzy sieci kierują się kryteriami takimi jak bezpieczeństwo, łatwość konfiguracji oraz wydajność. Typowym błędem jest mylenie roli protokołów zarządzających, takich jak SNMP, z protokołami VPN. Użytkownicy mogą nie zdawać sobie sprawy, że SNMP, mimo że jest ważnym narzędziem w zarządzaniu sieciami, nie ma zastosowania w kontekście tworzenia bezpiecznych tuneli dla danych. Ważne jest, aby wybierać odpowiednie narzędzia w zależności od potrzeb, a wiedza o protokołach oraz ich zastosowaniach jest kluczowa dla efektywnego zarządzania i ochrony sieci.

Pytanie 14

Aby przygotować do pracy skaner, którego opis zawarto w tabeli, należy w pierwszej kolejności

Skaner przenośny IRIScanBook 3
Bezprzewodowy, zasilany baterią i bardzo lekki. Można go przenosić w dowolne miejsce!
Idealny do skanowania książek, czasopism i gazet
Rozdzielczość skanowania 300/600/900 dpi
Prędkość skanowania: 2 sek. dla tekstów biało-czarnych / 3 sek. dla tekstów kolorowych
Bezpośrednie skanowanie do formatu PDF i JPEG
Zapis skanu na kartę microSD ™ (w zestawie)
Kolorowy ekran (do podglądu zeskanowanych obrazów)
3 baterie alkaliczne AAA (w zestawie)
A. podłączyć skaner do komputera za pomocą kabla Ethernet.
B. włożyć baterię i kartę pamięci do odpowiedniego gniazda skanera.
C. włączyć urządzenie i rozpocząć bezpośrednie skanowanie do formatu PDF.
D. podłączyć ładowarkę i całkowicie naładować akumulator.
W przygotowaniu skanera przenośnego pojawiają się pewne pułapki, które wynikają najczęściej z automatycznego przenoszenia nawyków z innych typów urządzeń. Jednym z typowych błędów jest założenie, że urządzenie trzeba najpierw podłączyć do ładowarki i naładować akumulator – rzeczywiście, sporo sprzętu wymaga ładowania przed pierwszym użyciem, ale IRIScanBook 3 jest zasilany klasycznymi bateriami AAA, które umieszczamy w urządzeniu. Tu nie ma akumulatora, więc nie musimy nic ładować, co jest dość wygodne, zwłaszcza w terenie. Często też pojawia się przekonanie, że skanery, jak drukarki czy niektóre skanery biurkowe, muszą być połączone z komputerem kablem (na przykład przez Ethernet czy USB). W tym przypadku urządzenie jest w pełni bezprzewodowe i nie wymaga żadnego połączenia z komputerem do działania – wszystko zapisywane jest na kartę microSD, więc niepotrzebne są żadne przewody podczas pracy. Jeszcze innym błędem jest założenie, że wystarczy tylko włączyć urządzenie i zacznie ono działać. Jednak bez zainstalowanych baterii oraz karty pamięci, skaner albo w ogóle nie zareaguje, albo nie będzie miał gdzie zapisywać zeskanowanych plików. W mojej opinii to wynika z tego, że użytkownicy przyzwyczajeni są do sprzętu stacjonarnego lub smartfonów, gdzie pamięć jest wbudowana. W przypadku urządzeń mobilnych standardem jest, by użytkownik sam zadbał o źródło zasilania i nośnik danych – to podstawa, bez której nie ruszymy dalej z żadną operacją, nawet najprostszą. Warto więc pamiętać, by zawsze przed włączeniem takiego sprzętu sprawdzić, czy bateria i karta microSD są na miejscu – to nie tylko oszczędność czasu, ale i uniknięcie zbędnych problemów w przyszłości.

Pytanie 15

Miarą wyrażaną w decybelach, która określa różnicę pomiędzy mocą sygnału wysyłanego w parze zakłócającej a mocą sygnału generowanego w parze zakłócanej, jest

A. poziomu mocy wyjściowej
B. rezystancja pętli
C. przesłuch zbliżny
D. przesłuch zdalny
Odpowiedź 'przesłuch zbliżny' jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do miary, która opisuje wpływ sygnału przesyłanego w parze zakłócającej na sygnał wytworzony w parze zakłócanej. Mierzymy go w decybelach, co jest standardowym sposobem wyrażania stosunków mocy w telekomunikacji. Przesłuch zbliżny najczęściej występuje w kontekście systemów transmisyjnych, takich jak linie telefoniczne czy kable miedziane, gdzie niepożądane sygnały mogą wpływać na jakość transmisji. W praktyce oznacza to, że przy projektowaniu układów elektronicznych oraz systemów komunikacyjnych, inżynierowie muszą brać pod uwagę przesłuch zbliżny, aby minimalizować zakłócenia i zapewnić odpowiednią jakość sygnału. Użycie odpowiednich technik, takich jak ekranowanie kabli czy zastosowanie odpowiednich filtrów, jest kluczowe w ograniczeniu wpływu przesłuchu na sygnał. Właściwe zarządzanie tymi parametrami jest niezbędne dla uzyskania wysokiej jakości transmisji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży telekomunikacyjnej.

Pytanie 16

Uszkodzenie mechaniczne dysku twardego w komputerze stacjonarnym może być spowodowane

A. niewykonywaniem defragmentacji dysku
B. nieprzeprowadzaniem operacji czyszczenia dysku
C. przechodzeniem w stan uśpienia systemu po zakończeniu pracy zamiast wyłączenia
D. dopuszczeniem do przegrzania dysku
Przegrzanie dysku twardego to naprawdę poważna sprawa, bo może doprowadzić do jego uszkodzenia. Dyski, zwłaszcza te większe i szybsze, potrafią nagrzewać się podczas pracy, no i jeśli temperatura staje się za wysoka, to mogą się zaczynać problemy. Może się to skończyć nawet uszkodzeniem talerzy lub głowic, co oznacza, że stracisz dostęp do swoich danych. To raczej nie jest coś, czego byśmy chcieli, prawda? Dlatego warto zainwestować w dobre chłodzenie, jak wentylatory czy systemy cieczy, żeby trzymać dysk w odpowiedniej temperaturze. A jeśli będziesz regularnie sprawdzać temperaturę dysku, to szybciej zauważysz, że coś się dzieje i będzie łatwiej to naprawić. To naprawdę dobra praktyka, żeby dbać o swoją infrastrukturę IT.

Pytanie 17

Protokół, który pozwala na ściąganie wiadomości e-mail z serwera, to

A. SMTP
B. DNS
C. POP3
D. FTP
FTP, czyli File Transfer Protocol, jest głównie do przesyłania plików między klientem a serwerem, więc nie ma nic wspólnego z e-mailami. Używane jest raczej do transferu danych w sieci. DNS, czyli Domain Name System, pomaga tłumaczyć nazwy domen na adresy IP i jest kluczowe dla internetu, ale nie ma to nic wspólnego z tym, jak ściągamy lub wysyłamy e-maile. Z kolei SMTP, czyli Simple Mail Transfer Protocol, odpowiada za wysyłanie wiadomości e-mail, ale nie ściąga ich z serwera. Więc myślenie, że SMTP służy do pobierania poczty, to błąd. Często mylimy te protokoły, ale każdy z nich ma swoją rolę w internecie. Ważne jest, żeby wiedzieć, co który protokół robi i korzystać z nich jak należy.

Pytanie 18

Która z poniższych opcji nie jest wykorzystywana do zdalnego zarządzania stacjami roboczymi?

A. pulpit zdalny
B. program UltraVNC
C. program Wireshark
D. program TeamViewer
Zdalne zarządzanie stacjami roboczymi jest kluczowym aspektem współczesnego IT, a dostęp do komputerów znajdujących się w różnych lokalizacjach staje się codziennością. TeamViewer, pulpit zdalny oraz UltraVNC są przykładami narzędzi, które umożliwiają takie zarządzanie. TeamViewer pozwala na zdalne sterowanie komputerem, umożliwiając użytkownikowi wykonywanie operacji, tak jakby siedział przed tym komputerem. Pulpit zdalny to technologia wbudowana w systemy operacyjne, która zapewnia zdalny dostęp do graficznego interfejsu użytkownika. UltraVNC działa na podobnej zasadzie, umożliwiając zdalne połączenie i interakcję z interfejsem innego komputera. Te narzędzia są niezwykle przydatne w kontekście wsparcia technicznego, zarządzania systemami i administracji IT. Wiele osób myli funkcje Wiresharka z funkcjami tych programów, co prowadzi do błędnych wniosków. Wireshark, mimo że jest potężnym narzędziem, skupia się na analizie i monitorowaniu ruchu sieciowego, a nie na zdalnym dostępie do komputerów. Typowym błędem jest założenie, że każde narzędzie związane z siecią może także pełnić funkcje zdalnego zarządzania, podczas gdy rzeczywistość pokazuje, że każdy z tych programów ma swoje unikalne zastosowania i właściwości. Dlatego ważne jest, aby znać różnice między nimi, aby wykorzystać je w odpowiednich kontekstach.

Pytanie 19

W systemie Windows przy użyciu polecenia assoc można

A. zmienić listę kontroli dostępu do plików
B. zmieniać powiązania z rozszerzeniami plików
C. sprawdzić zawartość dwóch plików
D. zobaczyć atrybuty plików
Polecenie 'assoc' w systemie Windows służy do zarządzania skojarzeniami rozszerzeń plików z odpowiednimi typami plików. Oznacza to, że za jego pomocą można przypisać konkretne rozszerzenia plików do programów, które mają je otwierać. Na przykład, możemy zmienić skojarzenie dla plików .txt tak, aby były otwierane przez edytor Notepad++ zamiast domyślnego Notatnika. Użycie tego polecenia jest kluczowe w kontekście personalizacji środowiska pracy w systemie Windows, co przyczynia się do zwiększenia efektywności użytkowników. W praktyce, aby zmienić skojarzenie, wystarczy użyć polecenia w wierszu polecenia, na przykład: 'assoc .txt=Notepad++'. Dobre praktyki sugerują, aby przed wprowadzeniem zmian w skojarzeniach plików, zapoznać się z domyślnymi ustawieniami oraz zrozumieć, które programy najlepiej nadają się do otwierania danych typów plików. Warto również korzystać z dokumentacji Microsoftu dotyczącej typów plików i ich skojarzeń, aby mieć pełną kontrolę nad ustawieniami systemu.

Pytanie 20

Typowym objawem wskazującym na zbliżającą się awarię dysku twardego jest pojawienie się

A. trzech krótkich sygnałów dźwiękowych.
B. komunikatu <i>CMOS checksum error</i>.
C. komunikatu <i>Diskette drive A error</i>.
D. błędów zapisu i odczytu dysku.
Błędy zapisu i odczytu dysku to chyba najbardziej klasyczny sygnał, że twardy dysk się kończy. Sam miałem kiedyś taki przypadek – komputer ni stąd, ni zowąd zaczął wyświetlać komunikaty o nieudanym zapisie plików albo o uszkodzonych sektorach. To wszystko wynika z faktu, że powierzchnie magnetyczne w dysku twardym z czasem się zużywają, a głowice mają coraz większy problem z poprawnym odczytem i zapisem danych. Takie błędy mogą objawiać się wolniejszym działaniem systemu, znikającymi plikami albo nawet nieoczekiwanymi restartami. Fachowcy z branży IT od razu zalecają w takiej sytuacji wykonanie kopii zapasowej danych i najlepiej wymianę dysku, zanim będzie za późno. Standardy takie jak S.M.A.R.T. (Self-Monitoring, Analysis and Reporting Technology) używane są w nowoczesnych dyskach właśnie do monitorowania takich sytuacji – raportują wzrost liczby błędów odczytu/zapisu, co jest jasnym wskaźnikiem fizycznego zużycia nośnika. Moim zdaniem, jeżeli ktoś zauważy regularne komunikaty o błędach podczas pracy na plikach lub problem z kopiowaniem – nie ma na co czekać, trzeba działać. To praktyczna wiedza, która przydaje się każdemu informatykowi, zwłaszcza w serwisie komputerowym czy przy dużych projektach firmowych – szybkie rozpoznanie takich objawów pozwala uniknąć utraty ważnych danych.

Pytanie 21

Podczas próby zapisania danych na karcie SD wyświetla się komunikat „usuń ochronę przed zapisem lub skorzystaj z innego nośnika”. Najczęstszą przyczyną takiego komunikatu jest

A. Posiadanie uprawnień 'tylko do odczytu' dla plików na karcie SD
B. Brak wolnego miejsca na karcie pamięci
C. Ustawienie mechanicznego przełącznika blokady zapisu na karcie w pozycji ON
D. Zbyt duży rozmiar pliku, który ma być zapisany
Jak coś poszło nie tak z innymi odpowiedziami, to warto zrozumieć, czemu te problemy nie są przyczyną komunikatu o ochronie przed zapisem. Brak miejsca na karcie pamięci może powodować problemy z zapisem, ale nie daje komunikatu o ochronie przed zapisem. Zazwyczaj, jak brakuje miejsca, system operacyjny informuje w inny sposób, mówiąc, że nie można dodać plików przez ich niedobór. Jeśli masz uprawnienia tylko do odczytu do pliku na karcie SD, to dotyczy głównie plików, a nie samej karty. Nawet jak karta nie jest zablokowana, można zapisywać nowe pliki, mimo że niektóre mogą być tylko do odczytu. I jeszcze, za duży rozmiar pliku, który próbujesz zapisać, też nie jest powodem tego błędu. Systemy plików, takie jak FAT32, mają swoje limity, ale wtedy zazwyczaj dostajesz inny komunikat, który mówi o przekroczeniu maksymalnego rozmiaru pliku. Jak to zrozumiesz, unikniesz mylnych wniosków i lepiej zarządzisz danymi na swoich kartach SD.

Pytanie 22

Narzędzie diagnostyczne tracert służy do ustalania

Ikona CMDWiersz polecenia
_X
C:\>tracert wp.pl
Trasa śledzenia do wp.pl [212.77.100.101]
przewyższa maksymalną liczbę przeskoków 30
1    2 ms    3 ms    2 ms  192.168.0.1
2    8 ms    8 ms   10 ms  10.135.96.1
3    *       *       *     Upłynął limit czasu żądania.
4    9 ms    7 ms   10 ms  upc-task-gw.task.gda.pl [153.19.0.5]
5   10 ms   14 ms   10 ms  task-tr-wp.pl [153.19.102.1]
6   91 ms    *      10 ms  zeu.ptr02.sdm.wp-sa.pl [212.77.105.29]
7   11 ms   10 ms   11 ms  www.wp.pl [212.77.100.101]

Śledzenie zakończone.

C:\>
A. ścieżki do miejsca docelowego
B. poprawności ustawień protokołu TCP/IP
C. wydajności połączenia w protokole IPX/SPX
D. możliwości analizy struktury systemu DNS
Polecenie tracert, znane również jako traceroute, jest narzędziem służącym do diagnozowania sieci komputerowych poprzez wyznaczanie ścieżki pakietu IP do określonego hosta. Działa ono poprzez wysyłanie serii komunikatów ICMP Echo Request do docelowego adresu IP z rosnącą wartością TTL (Time To Live). Każdy router na trasie zmniejsza wartość TTL o 1 i jeśli TTL osiągnie zero, router odrzuca pakiet i wysyła komunikat ICMP Time Exceeded z powrotem do nadawcy. Dzięki temu tracert identyfikuje każdy węzeł na drodze do celu wraz z czasem potrzebnym na przejście przez ten węzeł. To narzędzie jest użyteczne w wykrywaniu problemów z routingiem, takich jak nieosiągalne sieci czy wolne połączenia. Praktycznym zastosowaniem tracert jest analiza opóźnień i identyfikacja punktów, gdzie mogą występować wąskie gardła w transmisji danych. W środowisku zawodowym jest to standardowa praktyka w zarządzaniu sieciami, a wiedza o tym, jak używać tracert, jest niezbędna dla administratorów sieci dbających o płynność i efektywność komunikacji sieciowej.

Pytanie 23

Usługa umożliwiająca przechowywanie danych na zewnętrznym serwerze, do którego dostęp możliwy jest przez Internet to

A. żadna z powyższych
B. Cloud
C. PSTN
D. VPN
Cloud, czyli chmura obliczeniowa, to usługa przechowywania danych oraz zasobów na zewnętrznych serwerach, które są dostępne przez Internet. Dzięki temu użytkownicy nie muszą inwestować w drogi sprzęt ani konfigurować lokalnych serwerów, co znacznie obniża koszty infrastruktury IT. W praktyce, usługi chmurowe oferują elastyczność oraz skalowalność, co oznacza, że użytkownicy mogą szybko dostosowywać swoje zasoby do zmieniających się potrzeb. Przykłady popularnych rozwiązań chmurowych to Amazon Web Services (AWS), Microsoft Azure czy Google Cloud Platform, które stosują standardy takie jak ISO/IEC 27001 dla zarządzania bezpieczeństwem informacji. Chmura obliczeniowa wspiera także zdalną współpracę, umożliwiając zespołom pracę zdalną oraz dostęp do zasobów z dowolnego miejsca na świecie. Warto także zwrócić uwagę na modele chmurowe, takie jak IaaS (Infrastructure as a Service), PaaS (Platform as a Service) i SaaS (Software as a Service), które oferują różne poziomy zarządzania i kontroli nad zasobami.

Pytanie 24

Jakie znaczenie ma parametr NEXT w kontekście pomiarów systemów okablowania strukturalnego?

A. straty odbiciowe
B. przesłuch zbliżony
C. przesłuch obcy
D. tłumienie
W kontekście pomiarów okablowania strukturalnego, zrozumienie różnych parametrów, takich jak tłumienie, straty odbiciowe czy przesłuch obcy, ma kluczowe znaczenie dla efektywności sieci. Tłumienie odnosi się do redukcji sygnału w trakcie jego przechodzenia przez medium transmisyjne; im wyższe tłumienie, tym gorsza jakość sygnału na wyjściu. Z drugiej strony, straty odbiciowe dotyczą sytuacji, w której część sygnału zostaje odbita w wyniku niezgodności impedancji, co powoduje, że tylko część sygnału dociera do odbiornika, a reszta jest tracona w postaci odbicia. Przesłuch obcy, z kolei, to wpływ sygnałów z jednego toru na inny tor w różnych kablach, który również może negatywnie wpłynąć na jakość transmisji. Te pomiary są niezwykle ważne, ponieważ pozwalają na ocenę, jak dobrze sieć może funkcjonować w praktyce. W powszechnej praktyce, błędne zrozumienie tych terminów prowadzi do konkluzji, że wszystkie te parametry można stosować wymiennie, co jest nieprawidłowe. Każdy z tych parametrów daje inne informacje i ma swoje unikalne zastosowania w analizie i optimizacji sieci. Ignorowanie tych różnic może skutkować projektowaniem sieci, które nie spełniają wymaganych standardów wydajności i niezawodności.

Pytanie 25

Częścią zestawu komputerowego, która zajmuje się zarówno przetwarzaniem danych wejściowych, jak i wyjściowych, jest

A. ploter
B. głośnik
C. skaner
D. modem
Modem jest urządzeniem, które przetwarza zarówno dane wejściowe, jak i wyjściowe, co czyni go kluczowym elementem w komunikacji sieciowej. Działa na zasadzie modulacji i demodulacji sygnałów, co pozwala na przesyłanie danych przez różne media, takie jak linie telefoniczne czy kable światłowodowe. W praktyce, modem przekształca sygnały cyfrowe z komputera na analogowe, które mogą być przesyłane przez linię telefoniczną, a następnie odbierane z powrotem i konwertowane z powrotem na cyfrowe przez drugi modem. Dzięki temu użytkownicy mogą korzystać z Internetu, przesyłać e-maile, korzystać z aplikacji chmurowych, czy realizować wideokonferencje. Modemy są zgodne z różnymi standardami, takimi jak ADSL, VDSL czy DOCSIS, co zapewnia ich interoperacyjność w różnych sieciach. Dzięki tym właściwościom, modem jest niezbędnym elementem w strukturach komunikacyjnych, które wymagają zarówno przesyłania, jak i odbierania danych.

Pytanie 26

Użytkownik systemu Windows może skorzystać z polecenia taskmgr, aby

A. zaktualizować sterowniki systemowe
B. naprawić problemy z systemem plików
C. zakończyć pracę nieprawidłowej aplikacji
D. odzyskać uszkodzone obszary dysku
Polecenie taskmgr, znane jako Menedżer zadań w systemie Windows, jest narzędziem umożliwiającym użytkownikom monitorowanie i zarządzanie uruchomionymi procesami oraz aplikacjami. Jedną z jego kluczowych funkcji jest możliwość zakończenia działania wadliwych aplikacji, które mogą wpływać na wydajność systemu lub uniemożliwiać jego prawidłowe funkcjonowanie. Przykładowo, gdy jakieś oprogramowanie przestaje odpowiadać, użytkownik może otworzyć Menedżera zadań, zlokalizować problematyczny proces i kliknąć „Zakończ zadanie”. Takie działania są zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemem, które zalecają monitorowanie aplikacji oraz minimalizowanie wpływu błędów programowych na ogólne działanie systemu. Ponadto, Menedżer zadań umożliwia śledzenie zasobów systemowych, co pozwala na identyfikację aplikacji obciążających CPU, pamięć RAM czy dysk. To narzędzie jest nieocenione dla administratorów systemów oraz zaawansowanych użytkowników, którzy chcą utrzymywać system w optymalnym stanie.

Pytanie 27

Na podstawie specyfikacji płyty głównej przedstawionej w tabeli, wskaż największą liczbę kart rozszerzeń, które mogą być podłączone do magistrali Peripheral Component Interconnect?

BIOS TypeAWARD
BIOS Version1.8
Memory Sockets3
Expansion Slots1 AGP/5 PCI
AGP 8XYes
AGP ProNo
NorthbridgeCooling FanYes
NorthbridgenForce2 SPP
SouthbridgenForce2 MCP-T
FSB Speeds100-300 1 MHz
MultiplierSelectionYes – BIOS
CoreVoltages1.1V-2.3V
DDR Voltages2.5V-2.9V
AGP Voltages1.5V-1.8V
Chipset Voltages1.4V-1.7V
AGP/PCI Divider in BIOSYes (AGP)
A. trzy
B. dwie
C. jedna
D. pięć
Wybór niepoprawnej liczby kart rozszerzeń które można podłączyć do magistrali PCI często wynika z braku zrozumienia specyfikacji technicznej płyty głównej w tym przypadku specyfikacja wyraźnie wskazuje że dostępnych jest pięć slotów PCI które są przeznaczone do podłączania różnych kart rozszerzeń takich jak karty dźwiękowe sieciowe czy kontrolery pamięci masowej Odpowiedź wskazująca na 2 lub 3 sloty mogła wynikać z pomylenia liczby fizycznych slotów z liczbą urządzeń wspieranych przez daną wersję BIOS-u lub architekturę systemową Często zdarza się że użytkownicy błędnie interpretują różne rodzaje slotów na płycie głównej szczególnie jeśli chodzi o różnice między PCI a AGP wskazane w specyfikacji jako osobny slot AGP służący głównie do kart graficznych Dla dokładnego zrozumienia specyfikacji kluczowe jest zrozumienie że magistrala PCI choć starsza wciąż jest szeroko stosowana w wielu zastosowaniach z powodu swojej wszechstronności i zgodności wstecznej Dzięki temu inżynierowie i technicy mogą projektować elastyczne systemy które łatwo można dostosować do zmieniających się potrzeb rozbudowując je o nowe funkcjonalności bez konieczności wymiany całej płyty głównej lub innych kluczowych komponentów

Pytanie 28

Oprogramowanie OEM (Original Equipment Manufacturer) jest przypisane do

A. komputera (lub podzespołu), na którym zostało zainstalowane.
B. systemu operacyjnego zamontowanego na danym komputerze.
C. właściciela lub kupującego komputer.
D. wszystkich komputerów w danym domu.
Odpowiedź, że oprogramowanie OEM jest przypisane do komputera (lub jego części), na którym jest zainstalowane, jest poprawna, ponieważ oprogramowanie tego typu jest licencjonowane w sposób specyficzny dla konkretnego sprzętu. Oznacza to, że licencja na oprogramowanie jest związana z danym urządzeniem i nie może być przenoszona na inne komputery bez naruszania warunków umowy licencyjnej. Przykładem może być system operacyjny Windows preinstalowany na laptopie – użytkownik nabywa prawo do korzystania z tej wersji systemu wyłącznie na tym sprzęcie. W praktyce oznacza to, że jeśli użytkownik zdecyduje się na wymianę komputera, będzie musiał zakupić nową licencję na oprogramowanie. Dobre praktyki w branży IT zalecają, aby użytkownicy zapoznawali się z warunkami licencji, aby unikać nieautoryzowanego użycia oprogramowania, co może prowadzić do konsekwencji prawnych. Oprogramowanie OEM jest powszechnie stosowane w przemyśle komputerowym i jest istotnym elementem strategii sprzedażowych producentów sprzętu. Ponadto, zastosowanie oprogramowania OEM sprzyja obniżeniu kosztów, co jest korzystne zarówno dla producentów, jak i dla konsumentów, którzy mogą nabyć sprzęt z już zainstalowanym oprogramowaniem.

Pytanie 29

Aby wyświetlić informacje o systemie Linux w terminalu, jakie polecenie należy wprowadzić?

Ilustracja do pytania
A. factor 22
B. hostname
C. uname -a
D. uptime
Polecenie hostname w Linuksie służy do wyświetlania lub ustawiania nazwy hosta komputera w sieci. Jego głównym zastosowaniem jest identyfikacja urządzenia w sieci komputerowej co nie dostarcza szerokiego zakresu informacji o systemie operacyjnym jako całości. Polecenie factor 22 natomiast oblicza czynniki liczby 22 co jest użyteczne w matematycznych operacjach ale nie ma żadnego związku z diagnostyką systemu operacyjnego. Polecenie uptime informuje o czasie działania systemu od ostatniego uruchomienia oraz o obciążeniu systemu. Jest istotne w monitorowaniu stabilności systemu i jego wydajności jednak nie dostarcza szczegółowych informacji o wersji jądra czy architekturze procesora. Typowym błędem myślowym jest założenie że każde polecenie związane z informacją o systemie dostarcza pełnego zestawu danych czego potrzebuje uname -a. Rozróżnienie pomiędzy tymi poleceniami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania systemem Linuks i zrozumienia ich specyficznych zastosowań. Właściwe użycie poleceń terminalowych jest podstawą dla administratorów systemów i wpływa na efektywność ich codziennej pracy.

Pytanie 30

Termin określający zdolność do rozbudowy sieci to

A. bezawaryjnością
B. skalowalnością
C. kompatybilnością
D. nadmiarowością
Nadmiarowość, bezawaryjność oraz kompatybilność to terminy, które często są mylone ze skalowalnością, ale w rzeczywistości odnoszą się do zupełnie innych koncepcji technicznych. Nadmiarowość dotyczy zapewnienia dodatkowych zasobów lub komponentów w systemie, aby mogły one przejąć funkcje w przypadku awarii. Oznacza to, że każdy element jest powielany, co zwiększa niezawodność systemu, ale niekoniecznie jego zdolność do rozbudowy. Bezawaryjność natomiast odnosi się do zdolności systemu do działania bez przerwy, nawet w obliczu awarii części jego składowych. Jest to istotna cecha, ale nie wpływa na fakt, czy system można łatwo rozszerzyć. Kompatybilność z kolei dotyczy zdolności różnych systemów lub aplikacji do współpracy ze sobą, co jest istotne w kontekście integracji, ale nie definiuje możliwości rozbudowy sieci. Często pojawiają się błędne przekonania, że dodawanie nowych elementów do istniejącej infrastruktury jest równoważne z jej skalowalnością, podczas gdy kluczowe jest, aby te nowe elementy mogły być włączane bez zakłócania działania całego systemu. Dlatego zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest niezbędne do skutecznego projektowania i zarządzania sieciami.

Pytanie 31

Osoba korzystająca z systemu Linux, chcąc zweryfikować dysk twardy pod kątem obecności uszkodzonych sektorów, ma możliwość skorzystania z programu

A. chkdisk
B. scandisk
C. fsck
D. defrag
Wybór programów takich jak defrag, chkdisk czy scandisk w kontekście testowania dysku twardego w systemie Linux jest błędny, ponieważ są to narzędzia przeznaczone dla innych systemów operacyjnych. Defrag to narzędzie używane głównie w systemach Windows do fragmentacji dysku, co ma na celu poprawę wydajności, ale nie sprawdza integralności systemu plików ani nie identyfikuje uszkodzonych sektorów. Chkdisk, z kolei, jest narzędziem specyficznym dla systemu Windows, którego zadaniem jest skanowanie i naprawa błędów systemu plików, jednak nie działa w systemach Unix/Linux. Scandisk, podobnie jak chkdisk, jest również narzędziem Windows, które służy do skanowania dysków w poszukiwaniu błędów i uszkodzeń. Użytkownicy często popełniają błąd, myląc funkcje tych programów, ponieważ nie są świadomi, że każdy z tych systemów operacyjnych oferuje różne narzędzia dostosowane do swoich potrzeb. W rzeczywistości, dla użytkowników Linuxa odpowiednim rozwiązaniem do sprawdzania dysków twardych w kontekście uszkodzonych sektorów jest właśnie fsck, które jest dedykowane dla tego systemu operacyjnego i wykonuje swoje zadanie w sposób skuteczny i bezpieczny.

Pytanie 32

Który z wymienionych protokołów przekształca 48-bitowy adres MAC na 32-bitowy adres IP?

A. RARP
B. ARP
C. IP
D. TCP
Protokół IP jest podstawowym protokołem komunikacyjnym w sieci Internet i odpowiedzialny jest za przesyłanie pakietów danych między urządzeniami. Nie ma on jednak funkcji odwzorowywania adresów MAC na adresy IP. Jego głównym zadaniem jest fragmentacja i trasowanie pakietów, co czyni go nieodpowiednim do roli, którą pełni RARP. TCP natomiast jest protokołem transportowym, który działa na wyższej warstwie modelu OSI i odpowiada za zapewnienie niezawodnej, uporządkowanej i kontrolowanej transmisji danych między aplikacjami. Nie zajmuje się on mapowaniem adresów. Możliwe nieporozumienia mogą wynikać z faktu, że TCP współpracuje z IP, a nie z adresami MAC. ARP, z kolei, to protokół, który odwzorowuje adresy IP na adresy MAC, co jest przeciwnością funkcji RARP, co może prowadzić do dezorientacji. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy protokół związany z adresowaniem w sieciach działa w obie strony, podczas gdy w rzeczywistości istnieją protokoły o różnych funkcjach, a ich zgodność z określonymi wymaganiami nie zawsze jest jednoznaczna. Dlatego zrozumienie zakresu działania każdego z protokołów jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.

Pytanie 33

Która czynność nie służy do personalizacji systemu operacyjnego Windows?

A. Ustawienie opcji wyświetlania pasków menu i pasków narzędziowych.
B. Ustawienie domyślnej przeglądarki internetowej.
C. Ustawienie koloru lub kilku przenikających się kolorów jako tła pulpitu.
D. Ustawienie wielkości pliku wymiany.
Ustawienie wielkości pliku wymiany w systemie Windows to zdecydowanie nie jest proces związany z personalizacją interfejsu lub wyglądu środowiska pracy użytkownika, tylko z konfiguracją parametrów systemowych, mających wpływ na wydajność i zarządzanie pamięcią wirtualną. Plik wymiany, czyli tzw. pagefile.sys, służy przede wszystkim jako rozszerzenie pamięci RAM – gdy systemowi zaczyna brakować fizycznej pamięci, wówczas dane tymczasowo są przenoszone właśnie do tego pliku. Moim zdaniem, większość użytkowników nawet nie rusza tej opcji, bo domyślne ustawienia Windows są wystarczające w typowych zastosowaniach. Standardy branżowe zalecają ostrożność przy ręcznym ustawianiu rozmiaru pliku wymiany – można przez nieuwagę ograniczyć możliwości systemu lub wręcz przeciwnie, niepotrzebnie zajmować miejsce na dysku. Z mojego doświadczenia wynika, że personalizacja to raczej wszystko, co dotyczy wyglądu, wygody obsługi czy indywidualnych preferencji użytkownika, a nie właśnie zarządzania pamięcią czy innymi aspektami technicznymi działania systemu. Tło pulpitu, ustawienia pasków menu czy wybór domyślnej przeglądarki mają bezpośredni wpływ na odbiór środowiska pracy, podczas gdy plik wymiany pozostaje zupełnie niewidoczny dla większości osób. Jeżeli ktoś chce zoptymalizować wydajność komputera, to wtedy może pobawić się tym ustawieniem, ale nie szuka wtedy personalizacji. To dość duża różnica i warto ją rozumieć, bo pomaga to odróżnić obszary związane z wygodą użytkownika od tych stricte technicznych.

Pytanie 34

Który z podanych adresów IP należy do kategorii adresów prywatnych?

A. 38.176.55.44
B. 131.107.5.65
C. 192.168.0.1
D. 190.5.7.126
Adres IP 192.168.0.1 jest przykładem adresu prywatnego, który należy do zarezerwowanej przestrzeni adresowej na potrzeby sieci lokalnych. W standardzie RFC 1918 zdefiniowane są trzy zakresy adresów IP, które są uważane za prywatne: 10.0.0.0/8, 172.16.0.0/12 oraz 192.168.0.0/16. Adresy te nie są routowane w Internecie, co oznacza, że nie mogą być bezpośrednio używane do komunikacji z urządzeniami spoza sieci lokalnej. Takie rozwiązanie zwiększa bezpieczeństwo sieci, ponieważ urządzenia w sieci prywatnej są ukryte przed publicznym dostępem. W praktyce, adres 192.168.0.1 jest często używany jako domyślny adres bramy w routerach, co umożliwia użytkownikom dostęp do panelu administracyjnego urządzenia. Umożliwia to konfigurowanie ustawień sieciowych, takich jak zabezpieczenia Wi-Fi czy przypisywanie adresów IP w sieci lokalnej. Zrozumienie rozróżnienia między adresami prywatnymi a publicznymi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami komputerowymi oraz zapewnienia ich bezpieczeństwa.

Pytanie 35

Główny sposób zabezpieczania danych w sieciach komputerowych przed dostępem nieautoryzowanym to

A. używanie macierzy dyskowych
B. autoryzacja dostępu do zasobów serwera
C. tworzenie sum kontrolnych plików
D. tworzenie kopii zapasowych danych
Autoryzacja dostępu do zasobów serwera jest kluczowym mechanizmem ochrony danych w sieciach komputerowych, ponieważ zabezpiecza przed nieuprawnionym dostępem użytkowników do informacji i zasobów systemowych. Proces ten opiera się na identyfikacji użytkownika oraz przydzieleniu mu odpowiednich uprawnień, co umożliwia kontrolowanie, kto ma prawo do wykonania konkretnych operacji, takich jak odczyt, zapis czy modyfikacja danych. Przykładem zastosowania autoryzacji może być system zarządzania bazą danych, w którym administrator przypisuje różne poziomy dostępności na podstawie ról użytkowników. W praktyce wdrażanie autoryzacji może obejmować wykorzystanie takich protokołów jak LDAP (Lightweight Directory Access Protocol) lub Active Directory, które umożliwiają centralne zarządzanie użytkownikami oraz ich uprawnieniami. Dobre praktyki w tej dziedzinie zalecają stosowanie wielopoziomowej autoryzacji, aby zwiększyć bezpieczeństwo, na przykład poprzez łączenie haseł z tokenami lub biometrią.

Pytanie 36

Aby sprawdzić dostępną przestrzeń na dysku twardym w systemie Linux, można wykorzystać polecenie

A. tr
B. ln
C. df
D. cd
Polecenie 'df' (disk free) jest standardowym narzędziem w systemach Linux, które umożliwia użytkownikom sprawdzenie ilości wolnego miejsca na dyskach twardych oraz wszelkich podłączonych urządzeniach pamięci masowej. Działa ono poprzez zbieranie i prezentowanie danych z pliku systemowego /proc/mounts, co pozwala na uzyskanie informacji o dostępnej przestrzeni dyskowej, użytej przestrzeni, a także o systemach plików. Przykładowe użycie polecenia to 'df -h', gdzie '-h' oznacza wyświetlanie rozmiarów w formacie czytelnym dla człowieka (np. w MB lub GB), co ułatwia interpretację wyników. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie przestrzeni dyskowej, aby unikać problemów z brakiem miejsca, co mogłoby prowadzić do błędów w działaniu aplikacji. W kontekście zarządzania systemami, umiejętność korzystania z 'df' jest kluczowa dla administratorów systemów oraz użytkowników, którzy chcą mieć kontrolę nad zasobami swojego systemu.

Pytanie 37

Do konwersji kodu źródłowego na program wykonywalny używany jest

A. debuger
B. interpreter
C. emulator
D. kompilator
Wybór interpreterów, emulatorów czy debugerów jako narzędzi do zamiany kodu źródłowego na program wykonywalny jest mylny i oparty na nieporozumieniu dotyczącym ich funkcji. Interpreter to narzędzie, które wykonuje kod źródłowy linia po linii, co oznacza, że nie generuje samodzielnych plików wykonywalnych. Umożliwia to szybką kontrolę i testowanie kodu, jednak nie zapewnia wydajności, jaką oferuje kompilacja. Emulator z kolei jest symulatorem innego systemu, który uruchamia programy tak, jakby były na oryginalnym sprzęcie. To narzędzie jest używane głównie w kontekście testowania i uruchamiania aplikacji na różnych platformach, ale również nie przekształca kodu źródłowego w pliki wykonywalne. Debuger to narzędzie do analizy i naprawy kodu, które pomaga programistom identyfikować i naprawiać błędy w kodzie źródłowym. Choć jest niezwykle ważnym elementem procesu programowania, jego funkcja nie obejmuje kompilacji kodu, a jedynie wspiera programistów w poprawie istniejącego kodu. Wybór tych narzędzi zamiast kompilatora może prowadzić do nieefektywności w procesie programowania oraz utrudniać tworzenie wydajnych aplikacji. Ważne jest, aby programiści rozumieli różnice między tymi narzędziami i wybierali odpowiednie rozwiązania w zależności od swoich potrzeb i celów związanych z rozwojem oprogramowania.

Pytanie 38

Jak nazywa się jednostka przeprowadzająca obliczenia stałoprzecinkowe?

A. FPU
B. AND
C. ALU
D. RPU
Odpowiedzi takie jak FPU i RPU, chociaż dotyczą jednostek obliczeniowych, nie są odpowiednie w kontekście obliczeń stałoprzecinkowych. FPU, czyli jednostka zmiennoprzecinkowa, jest zaprojektowana do wykonywania obliczeń na liczbach zmiennoprzecinkowych, co oznacza, że operacje takie jak dodawanie, mnożenie czy dzielenie realizuje na liczbach, które mogą mieć zmienny zakres wartości i precyzję. Zastosowanie FPU jest kluczowe w aplikacjach wymagających dużej precyzji, takich jak symulacje naukowe czy obliczenia w inżynierii, ale nie jest ona odpowiednia do obliczeń stałoprzecinkowych, które operują na liczbach całkowitych. RPU, z kolei, nie jest standardowym terminem w architekturze komputerowej i można go mylić z innymi jednostkami, jak DSP (procesor sygnałowy). Ostatecznie, AND jest operatorem logicznym, który również nie jest jednostką obliczeniową, lecz częścią zestawu operacji, które mogą być wykonywane przez ALU. Zrozumienie różnicy między tymi jednostkami jest kluczowe dla efektywnego projektowania systemów komputerowych oraz ich optymalizacji w zależności od wymagań aplikacji. Często popełnianym błędem jest mylenie jednostek obliczeniowych i funkcji logicznych, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat ich zastosowania i funkcji w systemie komputerowym.

Pytanie 39

Jakie polecenie należy wydać, aby uzyskać listę plików spełniających dane kryteria?

 -rw-r--r-- 1 root root 9216 paź 6 18:39 mama.xls
-rw-r--r-- 1 root root 9216 paź 6 18:39 tata.txt
-rw-r--r-- 1 root root 9216 paź 6 18:39 test2.jpg
-rw-r--r-- 1 root root 9216 paź 6 18:39 test.jpg
A. find *.jpg | *a*
B. ls -l *a* *.jpg
C. dir *a*.jpg
D. grep *a* *.jpg
Polecenie ls -l *a* *.jpg jest prawidłowe, ponieważ wykorzystuje narzędzie ls do listowania plików w katalogu. Parametr -l umożliwia wyświetlenie szczegółowych informacji o plikach, takich jak prawa dostępu, właściciel i rozmiar. Użycie wzorców *a* oraz *.jpg pozwala na filtrowanie plików zawierających literę a oraz tych z rozszerzeniem jpg. Dzięki temu użytkownik może uzyskać precyzyjne informacje o interesujących go plikach. Stosowanie tego polecenia jest zgodne z dobrymi praktykami administracji systemami Linux, umożliwiając szybkie i efektywne zarządzanie plikami. Przykładowo, użycie ls -l *a*.jpg wyświetli wszystkie pliki jpg zawierające literę a w nazwie, co jest przydatne w sytuacjach, gdy użytkownik musi zidentyfikować konkretne pliki graficzne w dużym zbiorze danych. Polecenie ls jest integralną częścią codziennej pracy administratorów systemów, dlatego zrozumienie jego mechanizmów i możliwości jest kluczowe w efektywnym zarządzaniu środowiskiem Linux.

Pytanie 40

Protokół trasowania wewnętrznego, który opiera się na analizie stanu łącza, to

A. OSPF
B. BGP
C. RIP
D. EGP
OSPF, czyli Open Shortest Path First, to taki fajny protokół trasowania, który opiera się na algorytmie stanu łącza. Działa to tak, że routery w sieci wymieniają między sobą informacje o tym, w jakim stanie są ich łącza. Dzięki temu mogą mieć pełny obraz topologii sieci. W większych rozwiązaniach OSPF ma sporo przewag nad innymi protokołami, jak na przykład RIP, bo jest bardziej skalowalny i efektywny. W korporacyjnych sieciach OSPF sprawdza się super, bo szybko reaguje na zmiany w topologii, co jest mega ważne, żeby wszystko działało jak należy. Jakby co, to standard OSPF można znaleźć w dokumencie RFC 2328, więc jest to naprawdę ważny protokół w sieciach. Przy projektowaniu większych i bardziej skomplikowanych sieci warto korzystać z OSPF, bo prostsze protokoły mogą nie dać sobie rady z takimi wyzwaniami.