Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
  • Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 19:30
  • Data zakończenia: 18 grudnia 2025 19:47

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Brak dostępu kota do jedzenia, zabawy lub możliwości swobodnego przemieszczania się po swoim obszarze nie prowadzi do jego

A. zadowolenia
B. frustracji
C. złości
D. przygnębienia
Pozbawienie kota jedzenia, zabawy czy możliwości swobodnego poruszania się po swoim terytorium nie wywołuje u niego zadowolenia, ponieważ koty są zwierzętami o określonych potrzebach behawioralnych i fizjologicznych, które muszą być zaspokajane, aby mogły żyć zdrowo i harmonijnie. Koty, jako zwierzęta terytorialne, potrzebują przestrzeni do eksploracji oraz aktywności, aby utrzymać równowagę psychiczną. Odpowiednie dostarczanie bodźców, takich jak zabawki, interakcja z opiekunem oraz możliwość przemieszczania się w obrębie swojego terytorium są kluczowe dla ich dobrostanu. W kontekście praktyki weterynaryjnej czy behawioralnej uznaje się, że brak takich elementów prowadzi do frustracji, stresu, a w dłuższym okresie może skutkować problemami zdrowotnymi lub behawioralnymi. Dobre praktyki w opiece nad kotami obejmują zapewnienie im przestrzeni do zabawy oraz regularnych interakcji z opiekunem, co przyczynia się do ich zadowolenia oraz zdrowia ogólnego.
Pytanie 2

Koprofagia to zachowanie polegające na

A. samogryzieniu ogona.
B. intensywnym wylizywaniu i drapaniu.
C. zjadaniu kału.
D. wydziobywaniu piór.
Zachowania takie jak wydziobywanie piór, samogryzienie ogona czy intensywne wylizywanie i drapanie są często mylone z koprofagią, ale w rzeczywistości mają zupełnie inne podłoże i znaczenie w behawiorystyce zwierząt. Wydziobywanie piór to problem typowy dla ptaków, zwłaszcza papug i drobiu. Jest to forma autoagresji lub wynik stresu, niewłaściwego środowiska, braku zajęcia, a nawet niedoborów żywieniowych. Nie ma jednak nic wspólnego z koprofagią, bo tutaj zwierzę nie spożywa kału, lecz niszczy własne okrycie ciała. Samogryzienie ogona z kolei występuje częściej u gryzoni, psów czy kotów i zazwyczaj wiąże się z problemami ze skórą, pasożytami, stresem lub nudą. Intensywne wylizywanie i drapanie to objawy różnych schorzeń – alergii, inwazji pasożytów, zaburzeń psychicznych (takich jak OCD u zwierząt), czy po prostu braku odpowiedniej higieny. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób błędnie utożsamia te objawy z jednym problemem behawioralnym, co w praktyce skutkuje nietrafioną diagnostyką lub niepotrzebną zmianą opieki. Koprofagia natomiast ma jasno określoną definicję i polega wyłącznie na zjadaniu kału. Jeśli chodzi o praktykę – rozpoznanie właściwego problemu jest kluczowe do wdrożenia skutecznych rozwiązań. Warto pamiętać o rozróżnianiu tych zachowań, bo błędna interpretacja szkodzi zarówno zwierzętom, jak i opiekunom. Standardy behawioralne i zalecenia weterynaryjne (np. American Veterinary Medical Association) podkreślają, żeby nie wrzucać wszystkich problematycznych zachowań do jednego worka – każde z nich wymaga innego podejścia i interwencji. Koprofagia to nie tylko ciekawostka, lecz także sygnał, że coś może być nie tak ze zdrowiem lub dobrostanem zwierzęcia.
Pytanie 3

Najlepszym pożywieniem dla cieląt w pierwszej dobie ich życia jest

A. pójło
B. siano
C. siara
D. mleko
Siara, czyli pierwsze mleko wytwarzane przez krowę po porodzie, jest najważniejszym pokarmem dla cieląt w pierwszej dobie życia. Zawiera niezbędne przeciwciała, które są kluczowe dla pasywnej immunizacji cieląt, chroniąc je przed chorobami w pierwszych tygodniach życia. Ponadto, siara ma wysoką zawartość białka, tłuszczu oraz witamin, co wspiera rozwój młodych zwierząt. Idealnie jest, gdy cielęta otrzymują siarę w ciągu pierwszych kilku godzin po narodzinach, ponieważ ich zdolność do wchłaniania przeciwciał maleje z upływem czasu. Praktyka podawania siary powinna być zgodna z zaleceniami weterynaryjnymi oraz dobrymi praktykami hodowlanymi, aby zapewnić zdrowy rozwój cieląt. Warto również pamiętać o odpowiednich warunkach przechowywania siary, aby zachować jej właściwości odżywcze i immunologiczne.
Pytanie 4

Narzędzie przedstawione na zdjęciu to

Ilustracja do pytania
A. szczotka do grzywy.
B. zbierak do wody.
C. kopystka.
D. zgrzebło.
Wybrałeś zgrzebło i to jest prawidłowa odpowiedź. Zgrzebło to podstawowe narzędzie wykorzystywane w pielęgnacji koni, zwłaszcza na początku czyszczenia. Jego głównym zadaniem jest usuwanie z sierści konia zaschniętego błota, piasku, pyłu oraz luźnych włosów, szczególnie w okresie linienia. Charakterystyczna budowa zgrzebła – metalowe, ząbkowane taśmy ułożone spiralnie i osadzone na solidnej rączce – sprawia, że można nim skutecznie rozbijać zanieczyszczenia i wyczesywać podwójną warstwę sierści. Stosowanie zgrzebła według dobrych praktyk branżowych zawsze powinno być wykonywane z wyczuciem, by nie podrażnić skóry zwierzęcia, szczególnie wrażliwych partii ciała, takich jak nogi czy głowa – tam go nie używamy. Moim zdaniem to jedno z tych narzędzi, które powinien znać każdy początkujący jeździec i opiekun koni, choć czasem, jak się człowiek spieszy, można pomylić je z innymi szczotkami. Warto pamiętać, że pielęgnacja konia z użyciem zgrzebła nie tylko poprawia wygląd zwierzęcia, ale też pobudza krążenie krwi, co pozytywnie wpływa na jego ogólne zdrowie. Sam spotkałem się z różnymi typami zgrzebeł: metalowymi, gumowymi i plastikowymi, ale to klasyczne, metalowe jest najbardziej uniwersalne i polecane w większości ośrodków jeździeckich.
Pytanie 5

Skóra jakich zwierząt wymaga codziennej pielęgnacji?

A. koty
B. kozy
C. konie
D. krowy
Pytanie dotyczące codziennej pielęgnacji skóry w kontekście zwierząt może prowadzić do nieporozumień dotyczących właściwych potrzeb pielęgnacyjnych różnych gatunków. Wybierając odpowiedzi o krowach, kozach czy kotach, można na przykład pomyśleć, że wszystkie zwierzęta domowe i gospodarskie wymagają podobnego podejścia do pielęgnacji, co jest zbyt uproszczonym rozumieniem zagadnienia. Krowy, mimo że są zwierzętami użytkowymi i wymagają regularnej uwagi w zakresie zdrowia, nie mają tak intensywnych potrzeb pielęgnacyjnych, jak konie. Ich pielęgnacja koncentruje się głównie na zapewnieniu czystości i odpowiednich warunków w oborze, a nie na codziennym czesaniu czy monitorowaniu stanu skóry. Kozom również nie poświęca się aż tak dużej uwagi w kontekście pielęgnacji skóry, chociaż ich sierść wymaga regularnego czesania, by zapobiec kołtunieniu, ale nie jest to porównywalne z wymaganiami koni. Koty z kolei są zwierzętami, które często same dbają o swoją sierść, a ich pielęgnacja polega głównie na zapewnieniu odpowiednich warunków życia i zdrowej diety. Powszechny błąd myślowy polega na założeniu, że wszystkie zwierzęta mają podobne potrzeby pielęgnacyjne, co jest nieprawdą. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć specyfikę i różnice w pielęgnacji różnych gatunków, co ma kluczowe znaczenie dla ich dobrostanu oraz zdrowia.
Pytanie 6

Pierwiastkiem, którego niedobór wymaga uzupełnienia w pierwszych dniach życia prosiąt, jest

A. żelazo.
B. wapń.
C. magnez.
D. sód.
Wielu uczniów i nawet młodych hodowców czasem myli się, wskazując sód, wapń czy magnez jako najważniejsze pierwiastki do suplementacji u prosiąt tuż po urodzeniu. To, co wydaje się logiczne, bo przecież każdy z tych makroelementów jest potrzebny do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania organizmu, jednak ma trochę inny kontekst w praktyce hodowlanej. Sód faktycznie bierze udział w regulacji gospodarki wodno-elektrolitowej, ale jego niedobory u nowonarodzonych prosiąt praktycznie nie występują, zwłaszcza jeśli matka jest odpowiednio karmiona. Wapń kojarzy się głównie z budową kości i zębów, jasne, ale prosięta mają wystarczające rezerwy z mleka matki na początkowym etapie życia – niedobory pojawiają się raczej później, zazwyczaj przy niewłaściwie zbilansowanej paszy lub przy intensywnym wzroście. Magnez z kolei jest ważny do funkcjonowania mięśni i układu nerwowego, ale jego deficyty na starcie życia są rzadkością. Typowym błędem jest myślenie, że skoro te pierwiastki są ważne dla człowieka lub innych zwierząt, to muszą być też podawane natychmiast prosiętom. Jednak u świń największym problemem jest właśnie żelazo, bo locha nie przekazuje go w wystarczających ilościach przez łożysko, a potem nie ma go prawie w ogóle w mleku. Stąd tak ogromny nacisk w praktyce na suplementację żelaza, a nie innych minerałów. W dobrych podręcznikach i na kursach branżowych zawsze podkreśla się, że szybka iniekcja żelaza to podstawa profilaktyki chorób prosiąt. Z mojego doświadczenia wynika, że kto o tym zapomina, ma potem duże problemy z odchowem i zdrowotnością stada. Więc podsumowując – mimo że sód, wapń i magnez są ważne, ich brak nie jest głównym zagrożeniem dla noworodka świni. Właśnie żelazo trzeba uzupełnić w pierwszych dniach życia.
Pytanie 7

Jakie ma znaczenie skrót BTJN w kontekście normowania dawek pokarmowych według systemu INRA?

A. Białko, które jest trawione w jelicie.
B. Całkowita ilość białka z pasz roślinnych i zwierzęcych w diecie.
C. Białko trawione w jelicie, wynikające z procesów energetycznych.
D. Białko trawione w jelicie, pochodzące z procesów azotowych
Nieprawidłowe odpowiedzi zawierają nieścisłości dotyczące definicji białka trawionego w jelicie oraz jego pochodzenia. Zrozumienie różnicy między białkiem pochodzącym z pasz roślinnych i zwierzęcych a białkiem wynikającym z przemian azotowych jest kluczowe. Pierwsza odpowiedź, sugerująca, że BTJN to suma białka z pasz roślinnych i zwierzęcych, myli pojęcia dotyczące źródeł białka. W rzeczywistości, BTJN koncentruje się na białku, które zostało trawione i udostępnione przez mikroorganizmy jelitowe, a nie na sumie tych białek przed ich metabolizowaniem. Odpowiedzi związane z białkiem trawionym w jelicie bez odniesienia do przemian azotowych pomijają ważny aspekt procesów biochemicznych zachodzących w przewodzie pokarmowym. Warto zauważyć, że białko azotowe jest kluczowe dla wzrostu i utrzymania organizmu, a efektywne jego wykorzystanie w diecie zwierząt jest fundamentem zdrowego żywienia. Brak uwzględnienia tych informacji prowadzi do typowych błędów myślowych, takich jak nadmierne uproszczenie skomplikowanej dynamiki procesów trawiennych oraz nieprawidłowe interpretacje norm żywieniowych, które mogą wpłynąć na wyniki produkcji. Ostatecznie, ignorowanie znaczenia przemian azotowych w kontekście BTJN może prowadzić do nieefektywnego zarządzania dietą zwierząt i obniżenia ich wydajności.
Pytanie 8

Jakie obciążenie pastwiska w DJP występuje, gdy na 1 ha pasie się równocześnie 20 krów o średniej masie ciała 5 dt?

A. 20
B. 15
C. 10
D. 25
Obliczanie obciążenia pastwiska w DJP wymaga dokładnego zrozumienia, jak masa ciała zwierząt wpływa na zasoby pastwiska. Niektóre odpowiedzi mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, ale zawierają błędne założenia. Na przykład, podanie wartości 15 DJP może wynikać z błędnego obliczenia średniej masy ciała krów lub nieprawidłowego przeliczenia liczby zwierząt na jednostki paszowe. Warto zauważyć, że przyjęcie 10 DJP jako wyniku mogłoby wynikać z pomyłki w interpretacji jednostek miary, na przykład przy założeniu, że każda krowa obciąża pastwisko słabiej niż wynika to z ich rzeczywistej masy. Rezygnacja z pełnego przeliczenia masy na DJP może prowadzić do niedoszacowania potrzeby pastwiska, co w praktyce może skutkować nadmiernym wypasem i degradacją użytków zielonych. Wreszcie, uznanie 25 DJP jako prawidłowej odpowiedzi może być wynikiem nieprawidłowego zrozumienia skali, na której wykonywane są obliczenia, co prowadzi do przekroczenia zalecanej liczby zwierząt na 1 ha. Tego rodzaju błędy umiejscawiają nas w ryzykownej pozycji, jeśli chodzi o zarządzanie zasobami naturalnymi, wymagając znaczniejszej uwagi przy planowaniu wypasu, co powinno być zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli zwierząt i zarządzaniu pastwiskami.
Pytanie 9

Zgodnie z zasadami dotyczącymi obrotu stadem bydła, przewidywany wskaźnik wycieleń krów z początkowego stanu szacuje się na 90%. Początkowa liczba krów wynosi 150 sztuk. Jak wiele cieląt uzyskamy "z urodzenia"?

A. 45
B. 135
C. 90
D. 150
Poprawna odpowiedź to 135 cieląt, co wynika z zastosowania planowanego wskaźnika wycieleń na poziomie 90% do stanu początkowego krów, który wynosi 150 sztuk. Aby obliczyć liczbę cieląt z urodzenia, należy pomnożyć liczbę krów przez wskaźnik wycieleń. Wzór wygląda następująco: 150 krów x 0,90 (90%) = 135 cieląt. Obliczenie to jest fundamentalne w zarządzaniu stadem bydła, ponieważ pozwala na przewidywanie liczby cieląt, co jest kluczowe w planowaniu produkcji mleka i mięsa. Przykładowo, jeśli gospodarstwo rolne planuje sprzedaż cieląt lub ich dalsze użytkowanie w produkcji, znajomość tego wskaźnika jest istotna dla podejmowania decyzji biznesowych oraz optymalizacji zasobów. Stosowanie takiej analizy pozwala na lepsze zarządzanie stanem zwierząt oraz poprawę efektywności produkcji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży hodowlanej.
Pytanie 10

Średnia liczba loch w grupie technologicznej wynosi 240 sztuk. Czas ich pobytu w grupie przekracza 12 miesięcy. Jaką przelotowość będzie miała ta grupa?

A. 120 sztuk
B. 20 sztuk
C. 240 sztuk
D. 360 sztuk
Poprawna odpowiedź to 240 sztuk, co odpowiada stanowi średniorocznemu loch w grupie. Przelotowość odnosi się do liczby zwierząt, które są utrzymywane w stadzie przez cały rok, co w tym przypadku wynosi 240 sztuk. Oznacza to, że w ciągu roku nie zanotowano dużych wahań w liczbie loch w grupie. W praktyce, stabilność stada jest kluczowa dla zapewnienia efektywności produkcji oraz odpowiedniej jakości mięsa i mleka. Utrzymanie stałego stanu loch pozwala na lepsze planowanie żywienia, zdrowia zwierząt oraz zarządzania rozrodem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli. Tego rodzaju wiedza jest istotna dla hodowców, ponieważ wpływa na rentowność gospodarstwa oraz jakość produktów zwierzęcych. Warto również zauważyć, że monitorowanie stanu średniorocznego stada jest elementem analizy efektywności produkcji, co pozwala na podejmowanie odpowiednich działań zarządzających w celu optymalizacji warunków hodowlanych.
Pytanie 11

Jaka jest optymalna temperatura dla pistoletu inseminacyjnego przygotowanego do przeprowadzenia zabiegu?

A. 45 °C
B. 35 °C
C. 10 °C
D. 40 °C
Optymalna temperatura pistoletu inseminacyjnego wynosząca 35 °C jest kluczowa dla skuteczności przeprowadzania zabiegów inseminacji. Właściwa temperatura pozwala na utrzymanie jakości materiału nasiennego, co jest niezbędne, aby zapewnić wysoką żywotność plemników. W przypadku zbyt niskiej temperatury, poniżej 30 °C, może dojść do hipotermii, która negatywnie wpływa na aktywność plemników i ich zdolność do zapłodnienia. Z kolei zbyt wysoka temperatura, powyżej 40 °C, prowadzi do denaturacji białek, co skutkuje uszkodzeniem komórek plemnikowych. W praktyce, przed przystąpieniem do zabiegu inseminacji, zaleca się umieszczanie pistoletu w specjalnych podgrzewaczach, które utrzymują stałą temperaturę, co jest standardem w branży. Dbałość o prawidłowe warunki przechowywania oraz przygotowania materiału nasiennego jest istotna nie tylko dla skuteczności zabiegu, ale również dla zdrowia zwierząt.
Pytanie 12

W układzie oddechowym można zaobserwować worki powietrzne

A. królika
B. krowy
C. kury
D. konia
Worki powietrzne są charakterystycznym elementem układu oddechowego ptaków, w tym kur. To właśnie one umożliwiają nieprzerwaną wymianę powietrza, co jest kluczowe dla efektywności ich oddychania. Układ oddechowy ptaków jest znacznie bardziej skomplikowany niż u ssaków, a worki powietrzne pełnią rolę w systemie wentylacyjnym, który zapewnia stały przepływ świeżego powietrza przez płuca. Kiedy ptak wdycha powietrze, nie tylko napełnia płuca, ale także rozprzestrzenia powietrze do worków powietrznych. W procesie wydechu powietrze wydobywa się z worków powietrznych, co pozwala na ciągłe dostarczanie tlenu do organizmu. Zrozumienie tych mechanizmów jest istotne w kontekście hodowli ptaków, ponieważ zdrowe funkcjonowanie układu oddechowego wpływa na ich wydajność i ogólne zdrowie. Przykładowo, w hodowli kur nieprawidłowe działanie worków powietrznych może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak choroby układu oddechowego, co jest zagrożeniem dla całej produkcji jaj.
Pytanie 13

Błoną surowiczą, która otacza jamę brzuszną, jamę miedniczną oraz większość znajdujących się w nich narządów, jest

A. osierdzie
B. otrzewna
C. przepona
D. opłucna
Otrzewna jest błoną surowiczą, która wyściela jamę brzuszną, jamę miedniczną oraz otacza większość narządów w tych jamach. Jest kluczowym elementem w anatomii człowieka, pełniącym funkcje ochronne i wspierające. Otrzewna dzieli się na dwie części: otrzewną parietalną, która pokrywa wnętrze jamy brzusznej oraz otrzewną visceralną, która oplata narządy wewnętrzne, takie jak żołądek, jelita, wątroba czy nerki. Ta struktura nie tylko stanowi barierę mechaniczną, ale również odgrywa rolę w regulacji procesów metabolicznych, transportując substancje odżywcze i odpady. W praktyce medycznej, znajomość otrzewnej jest istotna w kontekście operacji brzusznych, diagnostyki chorób jamy brzusznej, a także w przypadku zapaleń otrzewnej, które mogą wystąpić w wyniku urazów czy infekcji. W kontekście dobrej praktyki chirurgicznej, zrozumienie anatomii otrzewnej pomaga w podejmowaniu odpowiednich decyzji klinicznych oraz minimalizowaniu ryzyka powikłań. Dlatego też, prawidłowa identyfikacja otrzewnej jako błony surowiczej w jamie brzusznej i miednicznej jest kluczowa dla zrozumienia nie tylko anatomii, ale także patofizjologii różnych stanów chorobowych.
Pytanie 14

Prącie cienkie, o długości około 50 cm, ze zgięciem esowatym leżącym przed moszną i charakterystycznym spiralnie skręconym wierzchołkiem występuje

A. u ogiera.
B. u psa.
C. u knura.
D. u buhaja.
Prącie knura to naprawdę ciekawy temat, bo wyróżnia się wśród innych gatunków domowych samców. Długość około 50 cm, cienka budowa oraz charakterystyczne esowate zgięcie i spiralnie skręcony wierzchołek to cechy typowe właśnie dla knura. To nie jest przypadkowe – taki kształt i budowa mają praktyczne uzasadnienie w procesie rozrodu świń. U knura spiralny wierzchołek prącia umożliwia lepsze dopasowanie do żeńskiego narządu rodnego, co znacznie ułatwia skuteczne krycie i przekazanie nasienia. Z mojego doświadczenia wynika, że rozpoznanie tych cech jest kluczowe w pracy hodowlanej – pozwala na szybkie rozróżnienie zwierząt i unikanie pomyłek choćby podczas inseminacji. Branżowe standardy uczą, by zwracać uwagę właśnie na detale morfologiczne, bo one bezpośrednio wpływają na efektywność krycia. Co ciekawe, u knura podczas zabiegów inseminacyjnych wykorzystuje się specjalnie uformowane cewniki, które naśladują spiralny kształt prącia, żeby maksymalnie zwiększyć skuteczność zabiegu. Moim zdaniem znajomość tej budowy to podstawa, jeśli chce się pracować w hodowli trzody chlewnej na wysokim poziomie. To też pokazuje, jak mocno biologia i praktyka są ze sobą powiązane. Warto zapamiętać: spiralnie skręcony wierzchołek i zgięcie esowate przed moszną to znak rozpoznawczy knura.
Pytanie 15

Szkielet kaustyczny służy do

A. dekornizacji.
B. znakowania.
C. trokarowania.
D. kurtyzowania.
Szkielet kaustyczny w praktyce weterynaryjnej to naprawdę ciekawe i przydatne narzędzie, szczególnie jeśli chodzi o dekornizację, czyli usuwanie rogów u młodych zwierząt gospodarskich, takich jak cielęta czy koziołki. Używanie szkieletu kaustycznego polega na miejscowym aplikowaniu substancji żrących – zazwyczaj w postaci pasty lub sztyftu – bezpośrednio na obszarze rosnącego rogu. Proces ten zatrzymuje rozwój rogów na bardzo wczesnym etapie, co później eliminuje potrzebę bardziej inwazyjnych zabiegów chirurgicznych. W praktyce, stosuje się to głównie u kilku- lub kilkunastodniowych zwierząt, kiedy róg jeszcze nie zrósł się z kością czaszki i można to zrobić szybko, właściwie bez większego stresu czy bólu dla zwierzęcia. Moim zdaniem to znacznie humanitarniejsza i łatwiejsza metoda niż tradycyjne dekornizowanie mechaniczne, które bywa dość problematyczne i wymaga zaawansowanego znieczulenia. Branżowe standardy – np. wytyczne dobrostanu zwierząt – kładą nacisk na minimalizowanie cierpienia, więc stosowanie szkieletu kaustycznego jest zgodne z aktualnymi trendami i wymogami etycznymi. Warto dodać, że narzędzie to nie nadaje się do wszystkich grup wiekowych – u dorosłych zwierząt połączenie rogu z kością jest już zbyt silne i kaustyki są nieskuteczne. W codziennej pracy weterynarza czy technika weterynarii ten zabieg zdecydowanie się przydaje, bo poprawia bezpieczeństwo zwierząt w stadzie i ludzi obsługujących je.
Pytanie 16

Oblicz całkowite zapotrzebowanie na energię strawną dla konia o masie 400 kg, wykonującego pracę lekką, uwzględniając 25% wzrost zapotrzebowania koni przy pracy lekkiej, w stosunku do potrzeb bytowych.

Zapotrzebowanie bytowe na energię strawną (ES) koni o różnej masie ciała
Masa ciała w kg100200300400500600700800
Zapotrzebowanie bytowe w MJ ES19314350637588100
A. 93,8 MJ ES
B. 50,0 MJ ES
C. 62,5 MJ ES
D. 75,0 MJ ES
Ta odpowiedź wynika bezpośrednio z poprawnego zastosowania danych przedstawionych w tabeli i właściwego przeliczenia norm. Dla konia o masie 400 kg zapotrzebowanie bytowe na energię strawną wynosi 50 MJ ES. Przy pracy lekkiej przyjmuje się, że zapotrzebowanie wzrasta o 25%, czyli trzeba do tej podstawowej wartości dodać jedną czwartą: 50 MJ + (0,25 × 50 MJ) = 62,5 MJ ES. To najczęściej spotykana praktyka w żywieniu koni użytkowanych rekreacyjnie albo w pracy o małej intensywności, jak lekkie treningi czy jazda rekreacyjna. Tak naprawdę ta matematyka pojawia się praktycznie w każdym opracowaniu żywieniowym koni, bo bezpośrednio z niej wynikają dalsze decyzje dotyczące doboru paszy, objętości i bilansowania dawki. Moim zdaniem warto pamiętać, że w praktyce dobrze jest zawsze odwoływać się do takich ustandaryzowanych tabel zapotrzebowania. Często spotyka się w stajniach podejście „na oko”, a to prowadzi do błędów żywieniowych. Dobrze policzona dawka energetyczna to podstawa zdrowia, kondycji i efektywnego użytkowania konia. Warto jeszcze wiedzieć, że przy wyższym stopniu pracy ten współczynnik rośnie – np. przy pracy średniej to już 50%, a przy ciężkiej nawet 100% powyżej podstawy. Pracując z końmi, zawsze trzeba kontrolować, czy bilans energetyczny się zgadza, bo jego niedobór szybko odbija się na kondycji zwierzęcia.
Pytanie 17

Okrężnica stanowi

A. środkowy odcinek jelita cienkiego.
B. środkowy odcinek jelita grubego.
C. końcowy odcinek jelita cienkiego.
D. początkowy odcinek jelita grubego.
Okrężnica to naprawdę ważny fragment jelita grubego, który znajduje się pomiędzy kątnicą (z jednej strony), a odbytnicą (z drugiej). To właśnie środkowy odcinek jelita grubego, co łatwo sobie wyobrazić, patrząc na schemat przewodu pokarmowego. W codziennej praktyce medycznej czy dietetycznej to właśnie okrężnica odpowiada za resorpcję wody i elektrolitów z treści pokarmowej. W sumie, bez sprawnego działania tego odcinka, szybko pojawiłyby się poważne zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i różne dolegliwości jelitowe. Moim zdaniem naprawdę warto zapamiętać, że okrężnica obejmuje kilka segmentów: okrężnicę wstępującą, poprzeczną, zstępującą i esicę. Często na lekcjach anatomii myli się ją z innymi fragmentami przewodu pokarmowego, ale w praktyce – np. podczas kolonoskopii – właśnie środkowy odcinek jelita grubego podlega dokładnej obserwacji i ocenie. Co więcej, w chorobach takich jak uchyłki, polipy czy nowotwory, to okrężnica jest najczęściej lokalizacją problemów. W branży medycznej i w podręcznikach do anatomii człowieka, zawsze znajdziesz potwierdzenie, że okrężnica nie jest ani początkiem, ani końcem jelita grubego, tylko jego największą pośrednią częścią. To wiedza, którą naprawdę się wykorzystuje, zarówno w opiece nad pacjentami, jak i w codziennych rozmowach o zdrowiu.
Pytanie 18

Kiedy zaczyna się stopniowe wprowadzanie pierwszych pasz stałych w diecie szczeniąt, zazwyczaj od około

A. 1 tygodnia życia
B. 9 tygodnia życia
C. 3 tygodnia życia
D. 6 tygodnia życia
Wybór 6 tygodnia życia jako momentu wprowadzenia pasz stałych jest zbyt późny. W rzeczywistości, w tym okresie szczenięta powinny już być przyzwyczajane do pokarmów stałych, ponieważ ich układ pokarmowy jest wtedy wystarczająco rozwinięty, by trawić tego typu pokarm. Karmienie szczeniąt mlekiem matki powinno być stopniowo uzupełniane o pokarmy stałe, co pozwala na płynne przejście między tymi rodzajami żywienia. Odpowiedź dotycząca 1 tygodnia życia również jest niewłaściwa, ponieważ w tym czasie szczenięta są całkowicie zależne od mleka matki i ich układ pokarmowy nie jest jeszcze gotowy do trawienia stałych pokarmów. Z kolei 9 tydzień życia to okres, w którym szczenięta powinny już być całkowicie przestawione na pokarmy stałe. Wprowadzenie pokarmów stałych zbyt późno może prowadzić do niedoborów żywieniowych, a także zaburzeń w przyzwyczajeniach żywieniowych, co może skutkować problemami zdrowotnymi w przyszłości. Ważne jest, aby świadomi opiekunowie szczeniąt zapoznali się z zaleceniami żywieniowymi, które wskazują, że wprowadzanie pokarmów stałych powinno odbywać się w odpowiednim czasie, aby wspierać zdrowy rozwój ich pupili.
Pytanie 19

Niedobór jodu w diecie zwierząt prowadzi do

A. zaburzeń krzepliwości krwi
B. niedoczynności tarczycy
C. łamliwości kości
D. niedokrwistości
Niedobór jodu w diecie zwierząt prowadzi do niedoczynności tarczycy, co jest stanem, w którym gruczoł tarczowy nie produkuje wystarczającej ilości hormonów tarczycy, takich jak tyroksyna (T4) i trijodotyronina (T3). Hormony te są kluczowe dla regulacji metabolizmu, wzrostu oraz rozwoju zwierząt. W przypadku niedoboru jodu, zwierzęta mogą doświadczać objawów, takich jak przyrost masy ciała, letarg, oraz obrzęki, w tym charakterystyczne powiększenie tarczycy, zwane wolem. Zastosowanie odpowiedniej suplementacji jodem w paszy jest standardową praktyką w hodowli zwierząt, aby zapobiec niedoborom oraz związanym z nimi problemom zdrowotnym. Warto wspomnieć, że w krajach, gdzie występują naturalne niedobory jodu w glebie, takie jak niektóre regiony górskie, kontrola poziomu jodu w diecie zwierząt jest kluczowa dla zapewnienia ich prawidłowego rozwoju i produkcji. Właściwe zarządzanie dietą zwierząt, w tym odpowiednia suplementacja jodu, jest zgodne z międzynarodowymi standardami weterynaryjnymi oraz zaleceniami organizacji zajmujących się zdrowiem zwierząt.
Pytanie 20

Nawozy naturalne w formie płynnej (gnojowica, gnojówka) powinny być

A. przechowywane w szczelnych pojemnikach
B. regularnie wywożone na pola
C. przechowywane na płytach wspólnie z obornikiem
D. rozlewane na polach w zimowym okresie
Przechowywanie nawozów naturalnych w szczelnych zbiornikach jest kluczowe, aby zminimalizować ich wpływ na środowisko oraz zapewnić ich optymalne wykorzystanie. Szczelne zbiorniki zapobiegają wyciekom i zanieczyszczeniu wód gruntowych, co jest nie tylko korzystne dla ekosystemów wodnych, ale także zgodne z przepisami prawa ochrony środowiska. Ponadto, stosowanie szczelnych zbiorników pozwala na lepszą kontrolę nad procesami fermentacji oraz stabilizacją nawozów, co przyczynia się do zwiększenia ich wartości odżywczej. Przykładem dobrych praktyk jest stosowanie zbiorników o odpowiedniej pojemności, które są regularnie kontrolowane pod kątem szczelności oraz stanu technicznego. Zgodnie z normami europejskimi, takie zbiorniki powinny być projektowane w sposób, który minimalizuje ryzyko ich uszkodzenia oraz zapewnia łatwy dostęp do kontroli i konserwacji. To podejście wpisuje się w zasady zrównoważonego rolnictwa, które stawia na efektywne zarządzanie zasobami naturalnymi oraz ochronę środowiska.
Pytanie 21

W dokumencie „Zgłoszenie owiec do rejestru” jagnię, którego matka jest rasy merynos polski, a ojciec rasy texel, otrzyma oznaczenie kodem

A. krzyżówki z rasami mięsnymi.
B. rasy matki.
C. rasy ojca.
D. krzyżówki z rasami plennymi.
Wiele osób zakłada, że rasa jagnięcia powinna być oznaczana według jednej z ras rodzicielskich – matki lub ojca. To bardzo częsty sposób myślenia, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z hodowlą owiec. Jednak w polskim systemie rejestracji zwierząt i dokumencie „Zgłoszenie owiec do rejestru” zasady są dość precyzyjne. Jeśli jagnię pochodzi z dwóch różnych ras, z których jedna to typowa rasa mięsna (w tym przypadku texel), a druga to rasa nie-mięsna (jak merynos polski, raczej wykorzystywany do produkcji wełny), wtedy nie przypisuje się młodemu zwierzęciu bezpośrednio rasy matki lub ojca. W praktyce oznaczenie takie byłoby mylące dla przyszłych użytkowników rejestru, bo sugerowałoby cechy jednorodnej rasy, a przecież krzyżówki mają zupełnie inne parametry użytkowe niż rasy czyste. Z kolei kodowanie jako „krzyżówka z rasami plennymi” jest trudne do uzasadnienia – rasy plenne kojarzą się zwykle z wysoką rozrodczością, a tutaj decydujący jest udział rasy mięsnej w pochodzeniu jagnięcia. Takie nieporozumienia wynikają często z niewiedzy, że w nowoczesnym systemie hodowlanym nacisk kładzie się na funkcjonalność i cechy produkcyjne. Właśnie dlatego krzyżówki z udziałem rasy mięsnej, jak texel, zawsze klasyfikujemy jako krzyżówki z rasą mięsną, niezależnie od tego który z rodziców był typowo mięsny. Dzięki temu zarówno statystyki hodowlane, jak i ogólne zarządzanie stadem są bardziej rzetelne. Warto też pamiętać, że takie zasady pozwalają uniknąć nieporozumień przy sprzedaży jagniąt – nabywca od razu wie, czego się spodziewać po takim zwierzęciu pod względem tempa wzrostu czy przyrostów masy. Moim zdaniem znajomość tych szczegółów jest ważna nie tylko dla formalności, ale i dla planowania rozrodu i ekonomiki produkcji.
Pytanie 22

Aby przyspieszyć rozwój żwacza u cieląt, stosuje się

A. mleko
B. siano
C. siarę
D. kiszonki
Podanie siary, mleka czy kiszonek w diecie cieląt może wydawać się odpowiednim podejściem, jednak nie stymuluje to w prawidłowy sposób rozwoju żwacza. Siara, choć niezwykle wartościowa, dostarcza immunoglobulin i składników odżywczych, które są kluczowe dla odporności cieląt, ale nie wpływa na rozwój żwacza w taki sposób, jak siano. Mleko, będące podstawowym pokarmem w pierwszych tygodniach życia, również nie zawiera wystarczającej ilości włókna, które jest niezbędne do prawidłowego rozwoju żwacza. Kiszonki, choć mogą być cennym składnikiem diety bydła dorosłego, nie są odpowiednie dla cieląt w początkowej fazie życia ze względu na zawartość kwasów i fermentujących substancji, które mogą być trudne do strawienia przez młode organizmy. Cielęta potrzebują stopniowego wprowadzania pokarmów stałych, a siano jako źródło błonnika jest kluczowe dla ich rozwoju, co często jest pomijane w praktykach hodowlanych. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć rolę siana w diecie cieląt, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do problemów zdrowotnych i wzrostowych w przyszłości.
Pytanie 23

Jakie składniki powinny stanowić 2/3 diety dorosłego kota?

A. kasze oraz warzywa
B. mięso i ryby
C. mleko i jego przetwory
D. produkty zbożowe oraz mięsne
Wybór kasz i warzyw jako głównych składników diety kota jest niepoprawny, ponieważ koty są zwierzętami mięsożernymi i ich układ pokarmowy nie jest przystosowany do trawienia dużych ilości węglowodanów zawartych w roślinach. Kasze, chociaż mogą dostarczać energii, nie zawierają odpowiedniej ilości białka zwierzęcego ani niezbędnych składników odżywczych, które koty muszą otrzymywać, aby zachować zdrowie. Ponadto, warzywa mogą być trudne do strawienia dla kotów i mogą prowadzić do problemów żołądkowych. Mleko i produkty mleczne, mimo że mogą być atrakcyjne dla kotów, również nie są zalecane. Wiele dorosłych kotów ma nietolerancję laktozy, co oznacza, że nie są w stanie skutecznie trawić laktozy, co prowadzi do problemów zdrowotnych, takich jak biegunka czy bóle brzucha. Używanie produktów mącznych również jest niewłaściwe, ponieważ zawierają one gluten i inne składniki, które nie są naturalne w diecie kota. Błędem myślowym jest zakładanie, że koty mogą czerpać swoje podstawowe składniki odżywcze z roślin, co jest sprzeczne z ich ewolucyjnym przystosowaniem do diety mięsnej. W związku z tym, zaleca się stosowanie diety opartej na białku zwierzęcym, aby zapewnić zdrowie i dobre samopoczucie kota.
Pytanie 24

Zgłoszenie zakupu cielęcia do ARiMR powinno nastąpić w jakim terminie?

A. 14 dni od daty zakupu
B. 30 dni od daty zakupu
C. 3 dni od daty zakupu
D. 7 dni od daty zakupu
Zgłoszenie zakupu cielęcia do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) w terminie 7 dni od daty zakupu jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Zgodnie z regulacjami dotyczącymi wsparcia rolników, termin ten ma na celu zapewnienie odpowiedniej dokumentacji i monitorowania obrotu zwierzętami, co jest kluczowe dla zdrowia publicznego i bioasekuracji. W praktyce, rolnik, który dokonuje zakupu cielęcia, powinien jak najszybciej zgłosić tę transakcję, aby uniknąć ewentualnych konsekwencji prawnych i finansowych, takich jak kary administracyjne. Ponadto, szybkie zgłoszenie zakupu umożliwia ARiMR śledzenie populacji zwierząt i ich zdrowia, co jest niezbędne do realizacji programów wsparcia i monitorowania chorób zwierzęcych. Warto także pamiętać, że zgłoszenie to może być realizowane elektronicznie, co usprawnia cały proces oraz zapewnia większą dokładność danych.
Pytanie 25

Oblicz roczne dochody prosiąt w fermie, w której utrzymywanych jest 9 loch. Wskaźnik urodzeń wynosi 2. Średnia liczba prosiąt na lochę to 11.

A. 250 prosiąt
B. 198 prosiąt
C. 99 prosiąt
D. 18 prosiąt
W przypadku obliczania rocznych przychodów prosiąt w gospodarstwie, błędne odpowiedzi często wynikają z nieprawidłowej interpretacji wskaźników plenności oraz liczby prosiąt w miocie. Na przykład, obliczenie 250 prosiąt mogło powstać w wyniku pomnożenia liczby loch przez całkowitą liczbę prosiąt w miocie bez uwzględnienia liczby kryć w roku. Z kolei odpowiedzi takie jak 99 prosiąt czy 18 prosiąt mogą sugerować pomyłki w obliczeniach lub błędne założenia dotyczące liczby miotów. Kluczową największą pomyłką jest zaniechanie uwzględnienia wskaźnika plenności, co prowadzi do przeszacowania lub niedoszacowania liczby prosiąt. W praktyce, takie błędne podejścia mogą skutkować nieefektywnym planowaniem produkcji i niewłaściwym gospodarowaniem zasobami, co ostatecznie wpływa na rentowność gospodarstwa. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie wskaźników wydajności oraz dostosowywanie strategii zarządzania w oparciu o konkretne dane, co pozwala na podejmowanie świadomych decyzji w zakresie hodowli oraz zarządzania finansami gospodarstwa.
Pytanie 26

Która z podanych ras występuje w wersji nagiej oraz owłosionej?

A. Grzywacz chiński
B. Maltańczyk
C. Yorkshire terrier
D. Pudel
Maltańczyk, Yorkshire terrier oraz Pudel to rasy, które nie występują w odmianie nagiej ani owłosionej, co może prowadzić do mylnych przekonań na temat ich różnorodności. Maltańczyk jest rasą, która znana jest ze swojego długiego, jedwabistego futra, które wymaga regularnej pielęgnacji, aby uniknąć splątania i utraty zdrowia skóry. Z kolei Yorkshire terrier również ma długą sierść, ale nie występuje w wersji nagiej, co może sugerować, że niektóre rasy mogą mieć różne odmiany sierści. Pudel, znany z kręconego futra, również nie ma odmiany nagiej, co oznacza, że wszystkie osobniki mają sierść, która jest nie tylko estetyczna, ale również funkcjonalna w kontekście ochrony. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków, obejmują założenie, że tylko na podstawie różnorodności zewnętrznej można klasyfikować rasy. W praktyce, aby zrozumieć specyfikę danej rasy, konieczne jest zapoznanie się z jej cechami genetycznymi i standardami hodowlanymi, które jasno definiują, co powinno być traktowane jako różnorodność w danej rasie.
Pytanie 27

Po stracie swojego zwierzęcia rolnik zobowiązany jest do przechowywania jego danych w rejestrze bydła lub świń przez czas

A. 2 lat
B. 1 roku
C. 4 lat
D. 3 lat
Odpowiedź, że rolnik ma obowiązek przechowywać dane o utraconym zwierzęciu przez 3 lata, jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa dotyczącymi prowadzenia rejestru bydła oraz świń. Utrzymanie takiej dokumentacji jest kluczowe z perspektywy bioasekuracji, identyfikowalności zwierząt oraz monitorowania chorób zakaźnych. Przechowywanie danych przez okres 3 lat umożliwia odpowiednim służbom weterynaryjnym oraz instytucjom zajmującym się zdrowiem publicznym analizę i identyfikację potencjalnych ognisk chorób. Przykładowo, w przypadku wystąpienia epidemii, dostępność pełnych informacji na temat historii zwierząt w danym gospodarstwie pozwala na szybsze podjęcie działań prewencyjnych oraz ograniczenie rozprzestrzeniania się choroby. Ponadto, zgodnie z najlepszymi praktykami w zarządzaniu gospodarstwami, prawidłowe prowadzenie dokumentacji nie tylko spełnia wymogi prawne, ale także zwiększa efektywność zarządzania stadem oraz pozwala na lepszą kontrolę nad zdrowiem i dobrostanem zwierząt.
Pytanie 28

Schemat przedstawia nerki

Ilustracja do pytania
A. krowy.
B. owcy.
C. świni.
D. konia.
Odpowiedź "koń" jest poprawna, ponieważ nerki koni mają specyficzną budowę anatomiczną, która odzwierciedla ich adaptacje do diety i stylu życia tego gatunku. Nerki koni są stosunkowo duże, o kształcie zbliżonym do fasoli, co jest typowe dla większości ssaków. Ich struktura jest przystosowana do koncentracji moczu, co jest istotne w kontekście przystosowania do środowiska, w którym żyją. W praktyce, zrozumienie budowy nerek koni ma kluczowe znaczenie w weterynarii, szczególnie w diagnostyce i leczeniu schorzeń nerek, które mogą wpływać na wydolność fizyczną zwierzęcia. W przypadku problemów zdrowotnych, takich jak niewydolność nerek, weterynarze mogą wykonać badania ultrasonograficzne, które pozwalają ocenić rozmiar, kształt i funkcję tych narządów. Dodatkowo, wiedza na temat anatomii nerek konia jest istotna w kontekście ich żywienia, ponieważ właściwa dieta może wspierać zdrowie układu moczowego, a także wpływać na ogólną kondycję zwierzęcia. W związku z tym, znajomość charakterystyki anatomicznej nerek koni jest fundamentem dla wszystkich profesjonalistów zajmujących się opieką nad tymi zwierzętami.
Pytanie 29

Aby właściwie przygotować preliminarz pasz, należy uwzględnić rezerwy. W przypadku pasz: treściwych – 5%, objętościowych suchych – 15%, objętościowych soczystych – 25%. Rezerwę 25% należy zastosować do

A. siana łąkowego
B. makuchu rzepakowego
C. kiszonki z kukurydzy
D. otrąb pszennych
Odpowiedzi związane z otrębami pszennymi, makuchami rzepakowymi oraz sianem łąkowym opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu klasyfikacji pasz w kontekście przepisów dotyczących sporządzania preliminarzy pasz. Otręby pszenne i makuch rzepakowy są paszami treściwymi, dla których rezerwa wynosi jedynie 5%. Tego rodzaju pasze, które są bogate w białko i skrobię, wymagają znacznie mniejszych rezerw, ponieważ ich skład chemiczny oraz wartość energetyczna są stosunkowo stabilne, co pozwala na precyzyjniejsze dawkowanie. Siano łąkowe z kolei jest paszą objętościową suchą, dla której rezerwa wynosi 15%. Dla tej paszy, również charakteryzującej się stabilnością, nie jest uzasadnione stosowanie tak wysokiej rezerwy jak 25%. Wybór nieodpowiednich wartości rezerw na podstawie mylnych założeń może prowadzić do niedoszacowania lub przeszacowania zapotrzebowania na pasze, co w efekcie wpływa na koszty gospodarstwa i jakość żywienia zwierząt. Stosowanie odpowiednich rezerw jest kluczowe dla efektywności operacyjnej gospodarstw rolnych, a błąd w ich określeniu może prowadzić do poważnych konsekwencji w zakresie dobrostanu zwierząt oraz rentowności produkcji.
Pytanie 30

Księgi dotyczące zwierząt hodowlanych składają się z elementów

A. wstępnej i końcowej
B. pierwszej i drugiej
C. głównej i wstępnej
D. głównej i załączników
Odpowiedź, że księgi zwierząt hodowlanych mają część główną i wstępną, jest jak najbardziej słuszna. Wiesz, to wszystko jest uregulowane przez różne normy, na przykład Ustawę o ochronie zwierząt. W części głównej znajdziesz istotne info o zwierzakach, takie jak ich pochodzenie, wartość hodowlana i stan zdrowia. Z kolei ta wstępna część mówi o tym, po co w ogóle te księgi są prowadzone, jakie są zasady ich działania i co trzeba zrobić, żeby zwierzęta zostały zarejestrowane. Struktura tych ksiąg ma na celu ułatwienie zarządzania stadem, co jest mega ważne w hodowli. Jak się dobrze to robi, to później wszystko jest jasne i proste, co pomaga utrzymać jakość hodowli oraz przestrzegać przepisów. Warto pamiętać, że odpowiednia struktura ksiąg ma też znaczenie podczas audytów i inspekcji związanych z dobrostanem zwierząt.
Pytanie 31

Na rysunku przedstawiono szkielet ptaka. Cyfrą 1 oznaczono

Ilustracja do pytania
A. kość kruczą.
B. kość udową.
C. mostek.
D. łopatkę.
Wybór odpowiedzi, która wskazuje na inne struktury kostne, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące anatomii ptaków. Kość udowa, oznaczona w jednym z błędnych wyborów, jest dużą kością, która znajduje się w kończynie dolnej ptaka i odpowiada za poruszanie się po ziemi oraz wsparcie dla siły nośnej ciała, ale nie ma związku z klatką piersiową. Z kolei kość krucza, chociaż istotna w kontekście połączenia kończyny górnej z klatką piersiową, nie jest strukturą centralną klatki piersiowej, jak mostek. Łopatka, będąca inną istotną kością w obrębie układu kostnego ptaka, również nie znajduje się w obrębie centralnej części klatki piersiowej, a jej funkcja polega głównie na stabilizacji skrzydeł podczas lotu. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich nieprawidłowych wniosków obejmują pomylenie lokalizacji tych kości oraz ich funkcji. Warto zatem zwrócić uwagę na to, jak poszczególne kości współpracują w ramach szkieletu ptaka, aby lepiej zrozumieć ich role i znaczenie w kontekście ewolucji i przystosowania do lotu.
Pytanie 32

Jakie umaszczenie charakteryzuje bydło rasy aberdeen angus?

A. łaciate czarno-białe lub czerwono-białe
B. jednolite jasnoszare
C. jednolite czarne lub czerwone
D. łaciate, bułane lub szare
Bydło rasy Aberdeen Angus charakteryzuje się jednolitym umaszczeniem, które występuje w dwóch podstawowych kolorach: czarnym i czerwonym. Umaszczenie to jest zgodne z definicjami rasowymi oraz standardami, które określają cechy fizyczne i genetyczne tej rasy. Czarne i czerwone umaszczenie jest wynikiem selekcji hodowlanej, która skupia się na uzyskaniu jednorodnych cech, co jest istotne dla zachowania jakości mięsnej tych zwierząt. W praktyce, jednolite umaszczenie wpływa na estetykę bydła oraz jego wartość rynkową, ponieważ hodowcy preferują zwierzęta o spójnych cechach wyglądowych. W kontekście hodowli, ważne jest również, aby zwracać uwagę na pedigree, czyli pochodzenie zwierząt, co ma kluczowe znaczenie dla zachowania czystości rasy i jej charakterystycznych cech. Ponadto, znajomość tych cech jest niezbędna w kontekście oceny wartości bydła na rynkach mięsnych oraz w wystawach, gdzie jednolitość umaszczenia jest jednym z kryteriów oceniania.
Pytanie 33

U bydła rasy aberdeen angus występuje umaszczenie

A. jednolite czarne lub czerwone.
B. łaciate, bułane lub szare.
C. łaciate czarno-białe lub czerwono-białe.
D. jednolite jasnozszare.
Rasa aberdeen angus charakteryzuje się właśnie jednolitym umaszczeniem, które jest albo czarne, albo czerwone (recesywna odmiana red angus). To cecha zapisana w genotypie tej rasy i bardzo pilnowana w hodowli, bo daje konkretne zalety praktyczne. Jednolite umaszczenie nie tylko ułatwia identyfikację zwierząt, ale też sprzyja równomiernemu wykorzystaniu paszy i lepszemu przystosowaniu do różnych warunków klimatycznych – szczególnie czarne bydło lepiej znosi nasłonecznienie, a czerwone – wyższe temperatury. Z mojego doświadczenia w hodowli wynika, że ta rasa jest bardzo rozpoznawalna m.in. dzięki brakowi rogów i właśnie tym jednolitym umaszczeniem. Nie jest to przypadek – międzynarodowe standardy hodowlane (np. British Angus Cattle Society) wymagają, żeby zwierzęta wpisane do ksiąg były jednolicie czarne lub czerwone, bez żadnych dużych plam, łaciatych wzorów czy bułanego nalotu. Praktycznie, jeśli na wystawie bydła pojawi się angus z plamami, jest natychmiast dyskwalifikowany. Takie umaszczenie jest też bardzo cenione przez przemysł mięsny, bo daje bardziej jednolitą skórę – łatwiejszą do obróbki. Co ciekawe, zdarzają się niewielkie białe znaczenia pod brzuchem, ale nie mają one znaczenia hodowlanego. W przypadku selekcji do dalszej hodowli zawsze stawia się na zwierzęta całkowicie jednolicie czarne lub czerwone. To taka ciekawostka, bo czasem w praktyce trafiają się wyjątki, ale nie są uznawane za typowe dla tej rasy.
Pytanie 34

Pepsyna jest enzymem trawiennym rozkładającym

A. białko.
B. tłuszcz.
C. laktozę.
D. skrobię.
Pepsyna to jeden z najważniejszych enzymów trawiennych w ludzkim organizmie, szczególnie jeśli mówimy o trawieniu białek. W praktyce, jej działanie rozpoczyna się w żołądku, gdzie w kwaśnym środowisku soku żołądkowego rozkłada długie łańcuchy białkowe na krótsze peptydy. Dzięki temu białka pochodzące np. z mięsa, jajek czy produktów mlecznych stają się bardziej przyswajalne dla organizmu. Moim zdaniem, zrozumienie działania pepsyny mega się przydaje nie tylko na lekcjach, ale też w kuchni – dlatego właśnie niektóre osoby z problemami trawiennymi, na przykład z niedokwasotą żołądka, mogą odczuwać trudności po zjedzeniu dużej ilości białka. Warto wiedzieć, że pepsyna działa tylko w środowisku kwaśnym, więc jej aktywność zanika dalej w przewodzie pokarmowym, gdy pH się podnosi. To jest zgodne z podstawowymi zasadami fizjologii – dlatego na przykład leki zobojętniające sok żołądkowy mogą pośrednio wpływać na trawienie białek. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość tych mechanizmów jest bardzo przydatna przy analizie różnych diet wysokobiałkowych, bo nie każdemu taka dieta służy, zwłaszcza przy problemach żołądkowych. W każdym laboratorium żywienia podstawową dobrą praktyką jest rozróżnianie enzymów działających na białka od tych, które trawią inne związki – specyfika działania pepsyny to świetny przykład takiej specjalizacji w enzymologii.
Pytanie 35

Zdjęcie przedstawia

Ilustracja do pytania
A. osłonki higieniczne do pistoletów inseminacyjnych.
B. osłonki inseminacyjne.
C. goblety do przechowywania słomek.
D. podgrzewacz do słomek z nasieniem.
Zdjęcie przedstawia goblety do przechowywania słomek, co jest kluczowym elementem w procesie inseminacji zwierząt. Goblety te są zaprojektowane w celu ochrony i optymalnego przechowywania słomek z nasieniem, co jest niezbędne dla zachowania ich jakości. Dzięki zastosowaniu odpowiednich materiałów, które zapewniają szczelność i izolację termiczną, goblety te minimalizują ryzyko uszkodzeń mechanicznych oraz degradacji nasienia. Dobre praktyki branżowe sugerują, aby slomki były przechowywane w takich pojemnikach, co zwiększa ich trwałość i skuteczność w późniejszym wykorzystaniu. Przykłady zastosowania gobletów obejmują transport nasienia między ośrodkami hodowlanymi a miejscami inseminacji, co jest niezbędne dla sukcesu w reprodukcji zwierząt. Użycie gobletów zgodnie z zaleceniami producentów oraz standardami branżowymi zwiększa efektywność inseminacji, co jest kluczowe w nowoczesnej hodowli zwierząt.
Pytanie 36

Który sposób hodowli kur umożliwia osiągnięcie najwyższego standardu dobrostanu ptaków?

A. Hodowla ekstensywna
B. Hodowla intensywna
C. Hodowla w klatkach
D. Hodowla bateriowa
Wybór klatkowego, intensywnego czy bateriowego chowu kur prowadzi do wielu negatywnych konsekwencji dla dobrostanu ptaków. Klatkowy chów, polegający na trzymaniu ptaków w ciasnych klatkach, ogranicza ich ruch i naturalne zachowania. Kury nie mają możliwości wykonywania podstawowych czynności, takich jak rozkładanie skrzydeł czy korzystanie z naturalnych źródeł pokarmu, co prowadzi do stresu i problemów zdrowotnych. Podobnie, intensywny chów wiąże się z dużą gęstością zaludnienia, co zwiększa ryzyko agresji i rozwoju chorób. W takich warunkach, kury są często poddawane stresom, co negatywnie wpływa na ich zdrowie psychiczne i fizyczne. Bateriowy chów, będący formą chowu klatkowego, również charakteryzuje się ograniczeniem przestrzeni, co uniemożliwia ptakom wyrażanie naturalnych instynktów. Wprowadzenie do hodowli standardów dobrostanu, takich jak minimum przestrzeni życiowej i dostęp do wybiegów, jest kluczowe, aby uniknąć tych negatywnych skutków. Warto dążyć do systemów, które zapewniają lepsze warunki życia dla ptaków, zamiast decydować się na metody, które ignorują ich potrzeby biologiczne.
Pytanie 37

Jak wygląda średni roczny stan w grupie technologicznej, w której czas pobytu zwierząt wynosi 6 miesięcy, a ich przelotowość to 120 sztuk?

A. 50
B. 120
C. 40
D. 60
Poprawna odpowiedź na to pytanie to 60, ponieważ stan średnioroczny w grupie technologicznej jest obliczany jako iloraz liczby zwierząt przebywających w danym okresie oraz długości tego okresu. W przypadku podanych danych, czas przebywania zwierząt wynosi 6 miesięcy, a przelotowość to 120 sztuk. Aby uzyskać stan średnioroczny, należy zastosować równanie: Stan średnioroczny = Liczba zwierząt / (Czas przebywania w miesiącach / 12). W naszym przypadku to wygląda następująco: Stan średnioroczny = 120 / (6 / 12) = 120 / 0.5 = 240. Jednakże, dla obliczeń dotyczących zwierząt, w kontekście maksymalnego stanu, warto także uwzględnić średni czas przebywania, co prowadzi do wartości 60, biorąc pod uwagę, że 120 zwierząt przebywa przez 6 miesięcy w cyklu rocznym. W praktyce, takie obliczenia są istotne w zarządzaniu populacjami zwierząt w hodowlach czy rezerwatach, gdzie dokładne monitorowanie stanu zwierząt pozwala na lepsze planowanie i ochronę gatunków.
Pytanie 38

Zestaw pokarmów dla konkretnego zwierzęcia na jeden dzień to

A. norma żywieniowa.
B. odpas.
C. jednostka wypełnieniowa.
D. dawka pokarmowa.
Dawka pokarmowa to określenie, które odnosi się do zestawu pasz, które należy podać zwierzęciu w ciągu jednej doby, aby zapewnić mu odpowiednią ilość składników odżywczych. W praktyce stosuje się ją do kalkulowania zapotrzebowania żywieniowego zwierząt gospodarskich, takich jak bydło, trzoda chlewna czy drób. Właściwe ustalenie dawki pokarmowej jest kluczowe dla zdrowia i wydajności zwierząt, a także dla efektywności produkcji rolnej. Na przykład, w przypadku bydła mlecznego, dawka pokarmowa musi być dostosowana, aby wspierać zarówno produkcję mleka, jak i zachować zdrowie zwierzęcia. Dobrym przykładem jest obliczanie dawki pokarmowej z uwzględnieniem różnych składników, takich jak białko, włókno, tłuszcze oraz minerały, co jest zgodne z zaleceniami instytucji takich jak European Feed Manufacturers' Federation (FEFAC). Odpowiednie monitorowanie i dostosowywanie dawki pokarmowej są niezbędne dla osiągnięcia optymalnych wyników produkcyjnych.
Pytanie 39

Lochy, które wychowują liczne mioty, często nie są w stanie spożyć wystarczającej ilości paszy. W związku z tym należy

A. zmniejszać wielkość dawki, a zwiększać jej wartość odżywczą
B. karmić je częściej paszą objętościową
C. zmniejszać wielkość dawki i obniżać jej wartość odżywczą
D. karmić je 'do woli' paszą balastową
Odpowiedź 'zmniejszać objętość dawki, a zwiększać jej wartość pokarmową' jest prawidłowa, ponieważ w przypadku loch odchowujących liczne mioty, ich zdolność do przyjmowania pokarmu może być ograniczona. Zmniejszenie objętości dawki pokarmowej pozwala na lepsze przyswajanie składników odżywczych, co jest kluczowe dla utrzymania zdrowia i wydajności loch. Wartość pokarmowa paszy odnosi się do jej zdolności do zaspokajania potrzeb żywieniowych zwierząt. W tym przypadku, poprzez zwiększenie wartości energetycznej i zawartości białka, możemy wspierać zdrowy rozwój potomstwa oraz produkcję mleka. Praktyka ta jest zgodna z zaleceniami specjalistów ds. żywienia zwierząt, którzy sugerują, aby dieta loch była dostosowana do ich aktualnych potrzeb, szczególnie w okresach laktacji. Na przykład, zamiast podawania dużej ilości paszy objętościowej, lepiej jest zastosować skoncentrowane mieszanki paszowe, które dostarczą niezbędnych składników odżywczych w mniejszych porcjach, zwiększając tym samym efektywność żywienia.
Pytanie 40

Który ze sposobów suszenia siana przedstawiony w tabeli wykazuje największe straty białka strawnego?

Sposób suszeniaStraty w %
suchej masybiałka strawnego
suszenie w kopkach przy sprzyjającej pogodzie15-3012-25
suszenie w kopkach przy niesprzyjającej pogodzie25-5050-60
dosuszanie niedogrzanym powietrzem15-2010-20
sztuczne suszenie ciągłym powietrzem5-105-8
A. Suszenie w kopkach przy niesprzyjającej pogodzie.
B. Sztuczne suszenie ciągłym powietrzem.
C. Dosuszanie niedogrzanym powietrzem.
D. Suszenie w kopkach przy sprzyjającej pogodzie.
Suszenie siana w kopkach gdy pogoda nie sprzyja, to niezbyt mądra decyzja. Straty białka mogą wynosić od 50 do 60%, co jest naprawdę sporo. Jak pada deszcz, jest wilgotno albo zimno, to wszystko wpływa na fermentację siana, a tym samym na utratę białka. Z moich obserwacji wynika, że lepiej jest postawić na sztuczne suszenie z użyciem ciągłego powietrza. To daje stabilne warunki i pozwala zachować jakość siana. Fajnie jest też kontrolować wilgotność i temperaturę siana podczas suszenia. Jak prognozy nie są najlepsze, to warto pomyśleć o zbieraniu siana w mniejszych partiach. To może pomóc w przetwarzaniu i zachowaniu lepszej jakości.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej