Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 29 grudnia 2025 21:47
Data zakończenia: 29 grudnia 2025 21:55

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W cyfrowych aparatach, pomiar intensywności światła w centralnej części kadru nazywany jest pomiarem

A. punktowym

B. wielopunktowym

C. matrycowym

D. centralnie ważonym

Pomiar punktowy w aparatach cyfrowych odnosi się do metody, w której intensywność światła jest mierzona w jednym, konkretnym punkcie kadru, zazwyczaj w centrum. Ta technika pomiarowa jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy obiekt, na którym koncentrujemy uwagę, jest znacznie jaśniejszy lub ciemniejszy niż otoczenie. Dzięki temu, aparat może dokładniej określić ekspozycję, co skutkuje lepszym odwzorowaniem detali w obszarze zainteresowania, co jest kluczowe w fotografii portretowej czy makrofotografii. W praktyce, stosowanie pomiaru punktowego pozwala fotografom na uzyskanie odpowiedniego balansu światła, minimalizując ryzyko niedoświetlenia lub prześwietlenia. Warto dodać, że w standardach branżowych oraz w instrukcjach obsługi wielu aparatów, technika ta jest szczególnie zalecana w sytuacjach wymagających precyzyjnego ustawienia ekspozycji.

Pytanie 2

W którym etapie procesu chemicznej obróbki materiałów fotograficznych występuje redukcja halogenków srebra do srebra atomowego?

A. W etapie utrwalania.

B. W etapie wywoływania.

C. W etapie stabilizowania.

D. W etapie wybielania.

W procesie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych to właśnie etap wywoływania odpowiada za kluczową przemianę halogenków srebra w obraz widzialny. Chodzi o to, że podczas wywoływania, związki halogenków srebra, które zostały naświetlone (czyli tam, gdzie docierało światło przez negatyw czy kliszę), ulegają redukcji do srebra metalicznego. To właśnie te cząsteczki srebra tworzą obraz na materiale światłoczułym. Moim zdaniem, to jest ten najważniejszy moment całego procesu – bo dopiero wtedy z niewidocznego obrazu utajonego powstaje coś, co możemy zobaczyć gołym okiem. Warto też pamiętać, że dobrze dobrany czas i temperatura wywoływania są kluczowe – za długi lub za krótki czas może sprawić, że obraz będzie zbyt ciemny albo za jasny. W praktyce profesjonalnej, na przykład w laboratoriach fotograficznych czy nawet w przypadku ręcznego wywoływania filmów w domowych warunkach, stosuje się specjalistyczne wywoływacze o określonej sile redukującej. Z mojego doświadczenia wynika, że dokładne przestrzeganie parametrów producenta chemii fotograficznej pozwala uniknąć błędów typu zamglenie obrazu czy niepełne wywołanie. Standardy branżowe, zwłaszcza te opisane przez ISO 6846 czy normy DIN, bardzo wyraźnie podkreślają znaczenie tego etapu. Ciekawostka: w nowoczesnych procesach cyfrowych nie występuje już wywoływanie w tym sensie, ale w klasycznej fotografii analogowej to podstawa i absolutnie nie da się jej pominąć.

Pytanie 3

W fotografii portretowej do uzyskania efektu miękko rysującego oświetlenia stosuje się

A. duże źródło światła rozproszonego

B. oświetlenie punktowe z góry

C. silne oświetlenie konturowe

D. małe źródło światła kierunkowego

Wybór mniejszych źródeł światła kierunkowego w kontekście fotografii portretowej zazwyczaj prowadzi do ostrych cieni, co nie sprzyja uzyskaniu efektu miękko rysującego. Te źródła światła, takie jak małe lampy błyskowe czy reflektory, są bardziej skoncentrowane, co może powodować dramatyczne efekty oświetleniowe, które są bardziej odpowiednie dla stylizacji mody czy fotografii artystycznej. W przypadku portretów, gdzie celem jest podkreślenie urody i cech osobowości, takie podejście może być zbyt agresywne. Oświetlenie punktowe z góry, które również zostało wymienione jako jedna z opcji, zazwyczaj prowadzi do powstawania cieni na twarzy i może sprawić, że portret będzie wyglądał niekorzystnie. Użytkowanie takiego oświetlenia w portrecie może skutkować nieprzyjemnym efektem, gdyż nie uwydatnia detali twarzy. Co więcej, silne oświetlenie konturowe, które akcentuje kształty i formy, może prowadzić do niepożądanych efektów w postaci zniekształceń rysów oraz podkreślenia niedoskonałości skóry. Dlatego w profesjonalnej fotografii portretowej warto unikać takich technik, które mogą zniweczyć estetykę zdjęcia. Kluczowym punktem jest zrozumienie, że oświetlenie ma ogromny wpływ na odbiór portretu, a dobór odpowiedniego źródła światła jest niezbędny, aby uzyskać pożądany efekt i charakter obrazu.

Pytanie 4

Jaki akronim dotyczy standardu kart pamięci?

A. PC

B. SD

C. HDD

D. FDD

Akronim SD odnosi się do standardu kart pamięci Secure Digital, który został wprowadzony w 1999 roku i zyskał ogromną popularność w różnych urządzeniach elektronicznych, takich jak aparaty fotograficzne, smartfony, tablety oraz odtwarzacze multimedialne. Karty SD oferują różne pojemności, w tym SD, SDHC (High Capacity) i SDXC (eXtended Capacity), które umożliwiają przechowywanie od kilku megabajtów do nawet 2 terabajtów danych. Karty te charakteryzują się wysoką prędkością transferu danych, co czyni je idealnymi do przechowywania plików multimedialnych, takich jak zdjęcia o wysokiej rozdzielczości oraz filmy w jakości 4K. Dodatkowo standard SD definiuje również różne klasy szybkości, co pozwala użytkownikom na dobór odpowiednich kart do ich specyficznych potrzeb, na przykład do nagrywania wideo lub sportów akcji. Jest to kluczowe w kontekście nowoczesnych zastosowań, gdzie wydajność sprzętu ma bezpośredni wpływ na jakość zarejestrowanych materiałów.

Pytanie 5

W aparatach fotograficznych oznaczenie S (Tv) odnosi się do trybu

A. automatyki z preselekcją przysłony

B. automatyki z preselekcją czasu

C. manualnego

D. automatyki programowej

Tryb S (znany również jako Tv w niektórych aparatach) oznacza automatyczną preselekcję czasu, co pozwala fotografowi na ręczne ustawienie czasu naświetlania. W tym trybie aparat automatycznie dobiera wartość przysłony, aby uzyskać prawidłową ekspozycję w zależności od panujących warunków oświetleniowych. Jest to niezwykle użyteczne w sytuacjach, gdzie ruch obiektów jest istotny, na przykład przy fotografowaniu sportów lub w przypadku szybkich zmian oświetlenia. Dzięki temu fotograf ma kontrolę nad czasem naświetlania, co pozwala na uchwycenie dynamicznych scen. Dobrą praktyką jest używanie tego trybu, gdy chcemy zamrozić ruch, na przykład przy fotografowaniu pędzącego samochodu, gdzie ustawienie krótkiego czasu naświetlania, np. 1/1000 sekundy, pozwala na uchwycenie szczegółów bez rozmycia. Warto również pamiętać, że zmieniając czas naświetlania, wpływamy na głębię ostrości zdjęcia, co powinno być brane pod uwagę podczas planowania kadrów, szczególnie w trybie S.

Pytanie 6

Liczba podana po symbolu LP przy lampach błyskowych określa

A. maksymalną liczbę błysków na jednym ładowaniu akumulatora

B. minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu

C. zasięg efektywnego działania lampy przy danej wartości ISO

D. temperaturę barwową światła lampy w Kelwinach

Liczby wskazane w odpowiedziach dotyczących błędnych koncepcji często są źle interpretowane i prowadzą do nieporozumień. Na przykład, maksymalna liczba błysków na jednym ładowaniu akumulatora nie ma związku z pojęciem LP, które opisuje zasięg efektywnego działania lampy. W rzeczywistości, liczba błysków zależy od pojemności akumulatora oraz mocy lampy, a nie od zasięgu. Podobnie, temperatura barwowa światła lampy w Kelwinach to zupełnie inna kwestia, dotycząca jakości światła, a nie jego zasięgu. W kontekście fotografii, temperatura barwowa wpływa na odcienie i nastroje zdjęć, ale nie na to, jak daleko lampa może skutecznie oświetlić obiekty. Pytanie o minimalny czas synchronizacji z migawką aparatu również wprowadza zamieszanie, ponieważ odnosi się do mechanizmu działania lampy w kontekście synchronizacji z czasem otwarcia migawki, a nie do jej efektywnego zasięgu. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że LP nie odnosi się do tych zagadnień, lecz jest ściśle związane z odległością, na jaką lampa może skutecznie oświetlić dany obiekt, co przy odpowiednich ustawieniach ISO wpływa na jakość i jasność zdjęcia.

Pytanie 7

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. wypełnienie wzorkiem.

B. polecenie krzywe.

C. polecenie poziomy.

D. wypełnienie gradientowe.

No i właśnie, wypełnienie wzorkiem to taka funkcja w Photoshopie, która pozwala nałożyć na zdjęcie powtarzający się motyw graficzny – tzw. pattern. To coś zupełnie innego niż zwykłe mieszanie kolorów czy korekta jasności. Z mojego doświadczenia, kiedy chcemy uzyskać taki efekt jak na zdjęciu po prawej, gdzie cała powierzchnia jest pokryta bardzo regularnym, geometrycznym wzorem, stosowanie wypełnienia wzorkiem jest najbardziej profesjonalne i kontrolowane. W praktyce – możesz korzystać z gotowych wzorów Photoshopa albo dodać swój własny pattern, co daje ogromną swobodę twórczą. To jest też często wykorzystywane w projektowaniu graficznym, na przykład przy tworzeniu tapet, tekstur do gier czy nawet w reklamach. Dobrą praktyką branżową jest budowanie własnej bazy wzorków, żeby projekty były unikalne. Polecenie to działa nie tylko na całych warstwach – można też ograniczyć je do zaznaczonego fragmentu, co przydaje się np. w retuszu zdjęć albo stylizacji określonych elementów na stronie www. Pattern Fill pozwala też kontrolować skalę i orientację wzorku, co jest dużą przewagą nad innymi narzędziami. Moim zdaniem, jak ktoś chce osiągnąć maksymalną powtarzalność i estetykę efektu, to właśnie po wzorek powinien sięgnąć. W sumie, bez tej funkcji praca wielu grafików byłaby nieporównywalnie trudniejsza.

Pytanie 8

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

B. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

C. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

D. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym rzeczywiście odnosi się do utraty szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu. Przyczyną tego zjawiska jest nadmierna ekspozycja, co prowadzi do sytuacji, w której piksele w tych obszarach osiągają maksymalną wartość jasności, a następnie są 'przepalane'. W wyniku tego zjawiska detale stają się niewidoczne, a obraz zyskuje jednolitą białą plamę, co jest szczególnie problematyczne w fotografii krajobrazowej, portretowej czy produktowej, gdzie szczegóły są kluczowe. Aby uniknąć efektu przepalenia, zaleca się korzystanie z histogramu aparatu, który pozwala na monitorowanie rozkładu jasności w fotografii. Dobrą praktyką jest również stosowanie technik takich jak bracketing ekspozycji, które pozwalają na uchwycenie różnych poziomów jasności. Dodatkowo, podczas postprodukcji, użycie oprogramowania do edycji zdjęć, takiego jak Adobe Lightroom, umożliwia korekcję tych nadmiernie jasnych partii. Zrozumienie tego efektu i umiejętność jego kontroli jest kluczowe dla każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania.

Pytanie 9

W fotografii portretowej oświetlenie głównego motywu zdjęcia określa się terminem światło

A. kluczowe.

B. konturowe.

C. wypełniające.

D. ogólne.

Światło kluczowe, nazywane także światłem głównym, to absolutna podstawa w portretowej fotografii studyjnej i plenerowej. To właśnie ono decyduje o tym, jak zostanie podkreślona twarz oraz wszystkie cechy i detale głównego motywu zdjęcia. Moim zdaniem to światło daje najwięcej możliwości do kreatywnego kształtowania wizerunku osoby – można przez zmianę kąta padania, modyfikatory czy moc oświetlenia całkowicie zmienić charakter portretu. W standardach branżowych, np. w oświetleniu typu Rembrandt czy butterfly, światło kluczowe stanowi punkt wyjścia do dalszej aranżacji sceny. Fotografowie najczęściej ustawiają je jako pierwsze i dopiero później dodają światło wypełniające lub konturowe, jeśli zależy im na zróżnicowaniu efektu. W praktyce bardzo często spotyka się softboxy czy beauty dishe na statywie ustawione w okolicy linii twarzy lub pod odpowiednim kątem, tak żeby uzyskać pożądane cienie i modelowanie. Osobiście uważam, że jeśli ktoś opanuje panowanie nad światłem kluczowym, to już połowa sukcesu w portretach – reszta to już tylko kwestia gustu i atmosfery. Co ciekawe, światło kluczowe nie zawsze musi być bardzo mocne – czasem subtelne światło z okna robi lepszą robotę niż cała bateria lamp. To właśnie zrozumienie jego roli i umiejętne wykorzystanie odróżnia zdjęcia z charakterem od tych bez wyrazu.

Pytanie 10

Na zdjęciu uzyskano efekt

A. solaryzacji.

B. posteryzacji.

C. luksografii.

D. kserokopii.

Solaryzacja to ciekawa technika fotograficzna, która sprawia, że jasne obszary zdjęcia mają odmienne tony niż reszta. Na tym zdjęciu super widać, jak te jasne miejsca są odwrócone, a ciemniejsze zostają takie, jakie były. Używają jej artyści i fotografowie, bo daje szansę na stworzenie naprawdę zaskakujących efektów. Można z tym bawić się w sztuce, tworząc surrealistyczne kompozycje, albo w fotografii, żeby dodać inny klimat zdjęciu. Co więcej, można też wykorzystać solaryzację podczas wywoływania zdjęć, bo dobrze naświetlony materiał światłoczuły może dać świetne rezultaty. Myślę, że warto eksperymentować z tym w pracy, zwłaszcza przy kreatywnych projektach fotograficznych, bo rozwija to umiejętności analizy wizualnej.

Pytanie 11

W kontekście procesu wywoływania forsownego materiału światłoczułego, nie jest prawdą, że ten proces

A. podnosi kontrast

B. zwiększa wrażliwość

C. zmniejsza ziarnistość

D. redukuje ostrość

Wybór odpowiedzi, że proces wywoływania forsownego materiału światłoczułego zwiększa kontrast, nie jest prawidłowy, chociaż może wydawać się logiczny na pierwszy rzut oka. Należy zauważyć, że wywołanie forsowne wpływa na dynamikę tonalną materiału, co może prowadzić do subiektywnego wrażenia większego kontrastu, ale w rzeczywistości nie jest to jego główny cel. Zwiększenie czułości to kolejna nieprawidłowa koncepcja, ponieważ sama czułość materiału światłoczułego jest stałą właściwością danego filmu lub emulsji, która nie zmienia się w wyniku samego procesu wywoływania. Proces forsownego wywoływania, zamiast zwiększać czułość, może prowadzić do utraty detali w jasnych partiach obrazu, co jest przeciwieństwem oczekiwań związanych z poprawą czułości. Co więcej, zmniejszenie ostrości również jest błędnym wnioskiem. W rzeczywistości, wywoływanie forsowne może w niektórych przypadkach prowadzić do wyostrzenia obrazu poprzez zintensyfikowanie kontrastów w obrębie tonalnym, jednak to zjawisko również nie jest pożądane w kontekście zachowania naturalnej jakości obrazu. W związku z tym, kluczowe jest, aby zrozumieć, że techniki wywoływania należy dostosowywać do specyficznych potrzeb projektu fotograficznego, a decydując się na forsowane procesy, warto rozważyć wszelkie ich konsekwencje dla jakości finalnego obrazu.

Pytanie 12

Aby wzmocnić detale obrazu przez podkreślenie widocznych krawędzi, w programie Photoshop należy użyć

A. filtru

B. progu

C. wymazywacza

D. gąbki

Stosowanie gumki w kontekście wyostrzania obrazu jest niewłaściwe, ponieważ gumka jest narzędziem służącym do usuwania pikseli z warstwy, a nie do ich modyfikacji w celu poprawy ostrości. Użycie gumki może prowadzić do utraty ważnych detali, a także do usunięcia krawędzi, które powinny zostać uwydatnione. Z kolei próg, jako narzędzie, służy do konwersji obrazu w monochromatyczny, co również nie ma związku z wyostrzaniem. Umożliwia jedynie selektywne wyodrębnienie obszarów o określonej jasności, a nie poprawie krawędzi obrazu. Gąbka, z drugiej strony, służy do manipulacji nasyceniem kolorów, co również nie przyczynia się do wyostrzania detali. Często błędy w wyborze narzędzi do edycji wynikają z niepełnego zrozumienia ich funkcji i możliwości. Kluczowym elementem efektywnej edycji zdjęć jest wykorzystanie odpowiednich narzędzi zgodnie z przeznaczeniem, co podkreśla znaczenie znajomości programów graficznych. Aby skutecznie wyostrzać obrazy, należy korzystać z filtrów dedykowanych do tego celu, co zapewnia najlepsze rezultaty oraz zgodność z zasadami profesjonalnej edycji graficznej.

Pytanie 13

Najnowszym trendem w dziedzinie nośników pamięci do profesjonalnych aparatów fotograficznych jest

A. transmisja bezprzewodowa obrazów bezpośrednio do chmury

B. zapis bezpośrednio na dyski SSD za pomocą interfejsu PCIe

C. powrót do kart SD ze względu na ich niską cenę i powszechność

D. wykorzystanie pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym

Wybór powrotu do kart SD ze względu na ich niską cenę i powszechność, a także pomysły na wykorzystanie pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym lub transmisję bezprzewodową obrazów do chmury, są nieaktualne w kontekście profesjonalnych zastosowań fotograficznych. Karty SD, mimo że są szeroko stosowane i tańsze, mają ograniczenia prędkości zapisu, które mogą być niewystarczające dla profesjonalistów pracujących z wysokiej jakości materiałem. W praktyce, przy pracy z plikami RAW, ich transfer może być zbyt wolny, co prowadzi do frustracji w trakcie sesji zdjęciowych. W przypadku pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym, choć teoretycznie mogłoby to poprawić prędkość, to w rzeczywistości takie rozwiązanie jest zbyt skomplikowane i kosztowne, aby stać się powszechne. Co więcej, pamięć RAM nie jest projektowana do długoterminowego przechowywania danych, co czyni ją nieodpowiednią do użycia w fotografii. Z kolei transmisja bezprzewodowa obrazów do chmury, choć wygodna, wiąże się z problemami z opóźnieniami, prędkością transferu i wymaga stałego dostępu do internetu, co jest kluczowe w sytuacjach, gdy liczy się każda sekunda. Te wszystkie aspekty wskazują, że trendy są ukierunkowane na zwiększenie wydajności i niezawodności, co najlepiej realizuje zapis na dyskach SSD za pomocą PCIe.

Pytanie 14

Podczas tworzenia barwnego negatywu za pomocą metody subtraktywnej, na próbnej odbitce zauważalna jest dominacja koloru żółtego. Której gęstości filtru należy zwiększyć, by uzyskać właściwą reprodukcję kolorów?

A. Zielonego

B. Purpurowego

C. Żółtego

D. Niebieskiego

Wybór nieodpowiednich filtrów w procesie subtraktywnym może prowadzić do nieprawidłowej reprodukcji barw. Zwiększenie gęstości filtru zielonego nie jest właściwe w tej sytuacji, ponieważ zielony filtr nie redukuje żółtej dominaty, ale wprowadza dodatkowe niebieskie i żółte światło, co może pogłębić problem z równowagą barw. Z kolei zwiększenie gęstości filtru niebieskiego również nie eliminuje nadmiaru żółtego, gdyż wprowadza dodatkowo czerwone światło w wynikowej mieszance, co może powodować jeszcze większe zaburzenia kolorystyczne. W przypadku filtru purpurowego, jego wzmocnienie może prowadzić do jeszcze intensywniejszego wybarwienia żółtego, ponieważ purpurowy filtr absorbuje zielenie i wprowadza więcej czerwieni do obrazu, co również nie rozwiązuje problemu. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że zwiększenie któregoś z filtrów przyniesie poprawę, podczas gdy w rzeczywistości może to tylko pogłębić zniekształcenie kolorów. Kluczowe w tej kwestii jest zrozumienie interakcji między poszczególnymi filtrami oraz ich wpływu na odbiór barw. Dobrym rozwiązaniem w praktyce jest przeprowadzanie testów próbnych oraz optymalizacja ustawień filtrów na podstawie rzeczywistych wyników, co znacznie poprawia jakość końcowego produktu.

Pytanie 15

Który format zapisu zdjęć pozwala na największą elastyczność podczas obróbki cyfrowej?

A. GIF

B. PNG

C. RAW

D. JPEG

Formaty JPEG, PNG i GIF mają swoje unikalne zastosowania, ale nie oferują takiej elastyczności w obróbce jak RAW. JPEG, będący najpopularniejszym formatem zapisu zdjęć w Internecie, stosuje kompresję stratną, co oznacza, że część informacji o jakości obrazu jest tracona, aby zmniejszyć rozmiar pliku. To sprawia, że edytując zdjęcie w tym formacie, możemy napotkać na problemy w zakresie jakości, szczególnie przy większych korekcjach. PNG z kolei, mimo że obsługuje przezroczystość i kompresję bezstratną, nie jest idealnym wyborem dla fotografii, ponieważ jego paleta kolorów i dynamika nie są tak rozbudowane jak w RAW. GIF, chociaż doskonały do animacji i prostych grafik, ma ograniczenia w palecie kolorów (tylko 256 kolorów), co czyni go nieodpowiednim dla fotografii. Wybór niewłaściwego formatu zapisu zdjęć może prowadzić do problemów z jakością obrazu w przyszłych projektach, takich jak druki czy wyświetlanie na dużych ekranach. Dlatego w kontekście profesjonalnej fotografii, wybór RAW jest oczywistym rozwiązaniem, które nie tylko zwiększa możliwości edycyjne, ale również przyczynia się do zachowania najwyższej jakości obrazu.

Pytanie 16

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Górne.

B. Konturowe.

C. Tłowe.

D. Wypełniające.

Światło wypełniające to taki trochę bohater drugiego planu na planie zdjęciowym. Jego główną rolą jest właśnie „zmiękczanie” cieni, które powstają po stronie nieoświetlonej głównym światłem. Bez światła wypełniającego kontrast bywa zbyt mocny, a szczegóły po ciemniejszej stronie obiektu po prostu giną. Z praktyki wiem, że często światło wypełniające stosuje się z użyciem blendy, softboxa czy nawet naturalnego odbicia światła od ściany – ważne, by światło to było miękkie, rozproszone i nie tworzyło nowych ostrych cieni. Standardy branżowe, np. w klasycznym trójpunktowym oświetleniu, wręcz zalecają balans między światłem głównym (kluczowym) a wypełniającym, żeby portretowana osoba wyglądała naturalnie, a rysy były czytelne, ale nie przerysowane. W telewizji czy fotografii produktowej światło wypełniające pozwala kontrolować atmosferę i charakter całej sceny – można uzyskać efekt bardzo plastyczny albo „płaski”, w zależności od natężenia tego światła. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce mieć wpływ na głębię cieni, najprościej zacząć właśnie od pracy z wypełnieniem, a nie od eksperymentowania z innymi rodzajami światła.

Pytanie 17

Jaką rozdzielczość powinien mieć obraz cyfrowy, który ma być użyty w prezentacji multimedialnej na ekranie monitora?

A. 50 ppi

B. 72 ppi

C. 300 ppi

D. 150 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość dla obrazów przeznaczonych do wyświetlania na ekranach komputerowych. W kontekście prezentacji multimedialnych, obraz o rozdzielczości 72 ppi zapewnia odpowiednią jakość wizualną przy jednoczesnym minimalizowaniu rozmiaru pliku, co jest kluczowe dla szybkiego ładowania i płynnego działania prezentacji. Przykładem zastosowania mogą być slajdy w programie PowerPoint, gdzie obrazy w rozdzielczości 72 ppi wyglądają wyraźnie na ekranie, ale nie obciążają systemu. Warto zauważyć, że rozdzielczość 72 ppi jest zgodna z zasadami projektowania graficznego dla mediów elektronicznych, które zalecają użycie tej wartości dla optymalizacji wyświetlania. Biorąc pod uwagę różnice między wyświetlaczami, 72 ppi jest wystarczające dla większości zastosowań związanych z prezentacjami multimedialnymi, co czyni tę wartość praktycznym standardem w branży.

Pytanie 18

Aby uzyskać kierunkową wiązkę światła o równomiernym natężeniu w każdym punkcie przekroju poprzecznego z możliwością płynnej regulacji kąta rozsyłu, należy na lampę nałożyć

A. metalowe wrota

B. sześciokątny softbox

C. soczewkę Fresnela

D. stożkowy tubus

Wybór sześciokątnego softboksa jako rozwiązania do uzyskania ukierunkowanej wiązki światła nie jest właściwy, ponieważ softboks ma na celu miękkie rozproszenie światła, a nie jego kierunkowe skupienie. Tego rodzaju akcesoria są używane w celu eliminacji cieni i uzyskania łagodnego efektu oświetleniowego, co jest przydatne w fotografii portretowej, jednak nie spełnia wymagań dotyczących jednorodności natężenia światła w każdym punkcie przekroju. Metalowe wrota, mimo że umożliwiają kontrolę nad kształtem i kierunkiem światła, nie pozwalają na uzyskanie równomiernego rozsyłu, gdyż ich główną funkcją jest blokowanie lub ograniczanie strumienia świetlnego, co prowadzi do niejednolitości w oświetleniu. Stożkowy tubus z kolei, chociaż ma zastosowanie w kierowaniu światła, nie zapewnia takiej precyzji i równomierności natężenia, jak soczewka Fresnela. W praktyce użycie tych elementów może doprowadzić do sytuacji, w której światło będzie mniej efektywne i niezgodne z zamierzonymi efektami wizualnymi. Zrozumienie funkcji każdego z tych narzędzi jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników w pracy z oświetleniem, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich akcesoriów w zależności od specyficznych potrzeb produkcji.

Pytanie 19

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

B. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

D. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

Poprawna odpowiedź wskazuje, że twarz osoby powinna być ustawiona na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami. Taki układ jest zgodny z międzynarodowymi standardami, które określają wymagania dla zdjęć do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Ustawienie twarzy na wprost zapewnia, że fotografia będzie wiernie oddawać rysy twarzy, co jest kluczowe dla celów identyfikacyjnych. Odsłonięte czoło i uszy umożliwiają łatwe rozpoznanie osoby oraz eliminują potencjalne problemy z odczytem cech biometrycznych. Przykładem zastosowania tych standardów jest proces składania wniosków o paszport, gdzie nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować odrzuceniem zdjęcia. Warto również pamiętać, że dobrym przykładem praktycznym jest stosowanie się do wytycznych wydawanych przez instytucje rządowe odpowiedzialne za paszporty, które jednoznacznie określają, jak powinno wyglądać zdjęcie. W efekcie, przestrzeganie tych standardów nie tylko ułatwia proces uzyskiwania dokumentów, ale także zwiększa bezpieczeństwo i dokładność systemów identyfikacyjnych.

Pytanie 20

Oświetlenie rembrandtowskie w portrecie

A. podkreśli włosy modela.

B. uwidoczni kość policzkową.

C. podkreśli ramiona modela.

D. uwidoczni podbródek.

Oświetlenie rembrandtowskie to taki klasyk w fotografii portretowej i malarstwie. Wyróżnia się przede wszystkim tym charakterystycznym trójkątem światła na policzku po stronie cienistej twarzy modela. Właśnie dzięki odpowiedniemu ustawieniu głównego źródła światła pod kątem około 45 stopni względem twarzy i lekko powyżej jej poziomu, światło bardzo ładnie podkreśla kości policzkowe, dając efekt plastyczności i głębi. Dla wielu fotografów to swego rodzaju must-have przy klasycznych portretach, bo pozwala wydobyć rysy twarzy, a jednocześnie zachować subtelność światłocienia. Moim zdaniem, jak już ktoś ogarnie rembrandta, to potrafi lepiej panować nad innymi schematami oświetleniowymi. W praktyce widać to na wielu portretach studyjnych – modelka czy model mają ładnie zarysowane kości policzkowe, które dodają wyrazistości, a całość wygląda mega profesjonalnie. Branżowo uznaje się rembrandta za dobrą bazę, bo pozwala zachować naturalność, ale też zapewnia ciekawą dramaturgię światła. Warto ćwiczyć takie ustawienia, bo nawet przy prostych warunkach można uzyskać efekt jak ze starego malarstwa holenderskiego. Takie oświetlenie ma zastosowanie nie tylko w portretach artystycznych, ale też w reklamie czy nawet wizerunkowych zdjęciach biznesowych – zawsze tam, gdzie chcemy, by twarz wyglądała szlachetnie i miała wyraźnie podkreślone formy.

Pytanie 21

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

B. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

C. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

D. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

Odpowiedzi, które nie odnoszą się do pojęcia 'layered composite', niestety mylą kluczowe aspekty fotografii reklamowej. Technika oświetlenia warstwowego, choć ważna w kontekście fotografii, nie jest tym samym, co tworzenie obrazów złożonych z wielu warstw. Oświetlenie warstwowe polega na używaniu różnych źródeł światła do podkreślenia głębi i detali w jednej scenie, a nie na łączeniu różnych zdjęć w jedną kompozycję. W przypadku druku wielowarstwowego na różnych materiałach, chodzi o proces produkcji, który również nie jest związany z tworzeniem obrazów z różnych zdjęć. Metoda ta odnosi się bardziej do technik wykorzystywanych w grafice drukowanej, gdzie różne materiały i techniki druku są używane do uzyskania określonych efektów wizualnych. Natomiast sposób prezentacji portfolio fotograficznego nie ma nic wspólnego z terminem 'layered composite'. Portfolio jest narzędziem prezentacyjnym, które może zawierać różne prace fotograficzne, ale nie jest techniką tworzenia obrazów. Warto dodać, że takie pomyłki mogą wynikać z braku znajomości terminologii branżowej oraz z niezrozumienia roli, jaką odgrywają różne techniki w procesie twórczym. W fotografii reklamowej kluczowe jest zrozumienie, jak różne elementy współdziałają ze sobą, aby stworzyć atrakcyjną i efektywną wizualnie reklamę.

Pytanie 22

Oznaczenie OS znajdujące się na obudowie obiektywu wskazuje na

A. stabilizację ogniskowej

B. ogniskową stałą

C. ogniskową zmienną

D. stabilizację obrazu

Symbol OS, który oznacza 'Optical Stabilization', informuje o zastosowanej technologii stabilizacji obrazu w obiektywie. Stabilizacja obrazu jest kluczowa w fotografii, szczególnie w sytuacjach, gdy warunki oświetleniowe są słabe lub gdy stosowane są dłuższe czasy naświetlania. Dzięki mechanizmowi stabilizacji, drgania i ruchy aparatu są kompensowane, co pozwala na uzyskanie ostrzejszych zdjęć bez niepożądanych efektów rozmycia. Przykładowo, podczas robienia zdjęć w ruchu lub w trakcie fotografowania z ręki, stabilizacja obrazu znacząco poprawia jakość uzyskanych zdjęć. W praktyce, obiektywy z systemem OS są niezwykle cenione przez fotografów przyrodniczych, sportowych oraz tych, którzy fotografują w trudnych warunkach. Znajomość tego symbolu pozwala na świadomy wybór sprzętu, który odpowiada potrzebom fotograficznym, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej.

Pytanie 23

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce najczęstszym problemem jest

A. powstanie flary i zmniejszenie kontrastu

B. zwiększenie głębi ostrości

C. podwyższenie temperatury barwowej

D. zwiększenie nasycenia kolorów

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce, powstawanie flary i zmniejszenie kontrastu jest rzeczywiście najczęściej występującym problemem. Flara powstaje, gdy silne światło słoneczne pada na obiektyw aparatu, co prowadzi do niepożądanych efektów świetlnych, mogących zakłócać ostrość i klarowność zdjęcia. To zjawisko jest szczególnie widoczne w przypadku zdjęć robionych w trudnych warunkach oświetleniowych, gdzie kontrast pomiędzy jasnymi i ciemnymi obszarami jest znaczny. Aby zminimalizować ten efekt, warto korzystać z osłon przeciwsłonecznych lub fotografować pod kątem, który ogranicza bezpośrednie padające światło na obiektyw. Dobrze również eksperymentować z ustawieniami aparatu, takimi jak zmniejszenie przysłony, co może pomóc w uzyskaniu lepszego kontrastu. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych również sprawdzi się w eliminowaniu flar i poprawie kolorów. Wiedza o tych technikach pomoże w uzyskaniu lepszych efektów w fotografii plenerowej.

Pytanie 24

Który kolor należy uzupełnić w drukarce, jeśli na wydruku nie pojawiły się niebieskozielone elementy obrazu?

A. Cyan

B. Blue

C. Yellow

D. Magenta

Wiele osób instynktownie wybiera blue, gdy mowa o braku niebieskozielonych elementów na wydruku. Jednak trzeba pamiętać, że w poligrafii i drukarkach dominuje model barw CMYK, gdzie nie używa się czystego niebieskiego (blue), tylko cyan, który jest odcieniem niebieskozielonym. Model RGB, gdzie występuje blue jako podstawa, stosowany jest raczej w elektronice, np. monitorach czy telewizorach, a nie w drukarkach. Odpowiedź „Magenta” też bywa myląca, bo ten kolor odpowiada za czerwono-różowe odcienie na wydruku. Jej brak powoduje zanik takich właśnie barw, nie wpływa bezpośrednio na niebieskozielone obszary. Z kolei „Yellow” służy do uzyskiwania odcieni żółtych i zielonych, ale sam w sobie nie tworzy barwy niebieskozielonej – do tego zawsze potrzebny jest cyan. Typowym błędem jest też mieszanie pojęć z palet RGB i CMYK, co zdarza się szczególnie początkującym użytkownikom drukarek. W druku nie szukamy blue, tylko cyan – to właśnie ten tusz odpowiada za turkusowe, chłodne odcienie. Z mojego doświadczenia wynika, że niektórzy sądzą, że drukarka mieszając magentę z żółtym uzyska niebieskozielony, ale to niestety nie tak działa. Cyan jest niezbędny i jego brak daje bardzo charakterystyczne, matowe, wyblakłe wydruki bez życia i głębi kolorów. Warto o tym pamiętać, bo praktyka pokazuje, że to częsty powód reklamacji wydruków, zwłaszcza przy druku zdjęć czy grafik reklamowych, gdzie odcienie turkusu i błękitu mają duże znaczenie.

Pytanie 25

Który z histogramów przedstawia zbyt jasny obraz?

A. B.

B. A.

C. C.

D. D.

Histogram B przedstawia zbyt jasny obraz, co można zidentyfikować poprzez analizę rozkładu tonów na histogramie. Zbyt jasny obraz charakteryzuje się dominacją jasnych pikseli, co skutkuje ich skupieniem w prawej części histogramu. W kontekście fotografii cyfrowej, takie zjawisko może prowadzić do utraty detali w jasnych partiach obrazu, zwanej prześwietleniem. Przykładowo, podczas fotografowania scen o dużej kontrastowości, zaleca się zastosowanie techniki bracketingu lub użycie filtrów ND, aby uniknąć przesunięcia rozkładu tonów w prawo. W praktyce, profesjonalni fotografowie często korzystają z histogramów podczas oceny ekspozycji, co pozwala na optymalizację parametrów aparatu w celu uzyskania zrównoważonego obrazu. Przy pracy w postprodukcji, również istotne jest monitorowanie histogramu, aby uniknąć sytuacji, w której obraz staje się zbyt jasny przez błędy w edycji. Prawidłowe zrozumienie histogramów jest kluczowe dla każdego, kto chce poprawić swoje umiejętności fotograficzne i edycyjne.

Pytanie 26

Jaką wartość czułości matrycy warto ustawić w aparacie fotograficznym, aby wykonać zdjęcie studyjne z użyciem oświetlenia błyskowego?

A. ISO 800

B. ISO 200

C. ISO 1600

D. ISO 1400

Ustawienie ISO na 200 w aparacie przy robieniu zdjęć studyjnych z błyskiem jest naprawdę dobre z kilku powodów. Przede wszystkim, przy tak mocnym świetle, jakim jest błysk, niższe ISO pomaga uzyskać lepszą jakość zdjęcia, bo jest mniej szumów i więcej detali. ISO 200 to taki standard w studyjnej fotografii, bo daje fajną równowagę między jakością a ekspozycją. Dzięki temu zdjęcia mają wyraźniejsze kolory i szczegóły. Kiedy ustawisz ISO na 200, aparat będzie też mniej wrażliwy na szumy, co jest mega istotne, kiedy chcemy mieć wysoką jakość. Poza tym, przy tym ISO możesz korzystać z dłuższych czasów naświetlania, co się przydaje przy lampach błyskowych, które różnie błyskają. Dobrze jest też pamiętać, żeby dostosować przysłonę i czas otwarcia migawki, żeby wszystko ładnie się zgrało. W studyjnej fotografii, gdzie kontrolujesz światło, niższe ISO daje więcej możliwości, kiedy obrabiasz zdjęcia później.

Pytanie 27

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. przygotowaniu kopii zdjęciowych

B. stworzeniu plików RAW

C. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

D. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

Skanowanie fotografii polega na zamianie materiału analogowego na cyfrowy, co jest kluczowym procesem w archiwizacji i obróbce zdjęć. Podczas skanowania, fizyczne zdjęcie, zwykle wykonane na papierze fotograficznym, jest przetwarzane przez skaner, który rejestruje obraz w formie cyfrowej. Proces ten polega na analizie pikseli, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu z zachowaniem detali i kolorów. W praktyce, skanowanie pozwala również na dalsze manipulacje zdjęciami w programach graficznych, umożliwiając ich edycję, retusz czy digitalizację archiwalnych zasobów. W branży fotograficznej standardem jest używanie skanerów o wysokiej rozdzielczości, aby zapewnić maksymalną jakość skanowanych obrazów. Dodatkowo, digitalizacja materiałów analogowych staje się istotna w kontekście dziedzictwa kulturowego, gdzie archiwizacja i ochrona zdjęć historycznych stają się priorytetem.

Pytanie 28

W celu wydrukowania fotografii przeznaczonych do celów wystawowych należy wybrać papier fotograficzny o gramaturze

A. 70-90g/m²

B. 100-150g/m²

C. 80-110g/m²

D. 200-350g/m²

Papier fotograficzny o gramaturze 200-350g/m² to absolutna podstawa, jeśli zależy Ci na naprawdę profesjonalnym efekcie podczas drukowania zdjęć przeznaczonych na wystawy. Takie papiery są wyraźnie grubsze i sztywniejsze, przez co wydruki są bardziej odporne na zginanie, falowanie czy nawet przypadkowe uszkodzenia podczas transportu i ekspozycji. No i wyglądają po prostu dostojniej – matowy, półbłyszczący czy błyszczący papier o wysokiej gramaturze potrafi wydobyć głębię kolorów i detali, której nie uzyskasz na cienkim papierze. Z mojego doświadczenia, galerie i konkursy fotograficzne wręcz wymagają takiej jakości, a niektórzy organizatorzy nawet precyzują minimalną gramaturę w regulaminie. Branżowe standardy mówią jasno – poniżej 200g/m² nie ma szans na uzyskanie tego ekskluzywnego efektu. Co ciekawe, na papierach o wyższej gramaturze zdjęcia mniej się wyginają pod własnym ciężarem, a przy odpowiednim przechowywaniu nie łapią tzw. efektu „falowania”. Warto też wiedzieć, że gruby papier znacznie lepiej współpracuje z pigmentowymi tuszami i zaawansowanymi drukarkami fotograficznymi, co minimalizuje ryzyko przebijania czy rozmazywania się druku. Moim zdaniem, jeśli ktoś naprawdę dba o swoją prezentację i chce, by zdjęcia zapadły w pamięć odwiedzającym wystawy, inwestycja w papier 200-350g/m² jest nie tylko uzasadniona, ale wręcz niezbędna.

Pytanie 29

Przedstawiony na rysunku piktogram w lustrzance małoobrazkowej oznacza synchronizację lampy błyskowej na

A. drugą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

B. drugą zasłonkę rolety.

C. pierwszą zasłonkę rolety.

D. pierwszą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

Wybór opcji dotyczącej synchronizacji na pierwszą zasłonkę rolety, niezależnie od jej długości czasów ekspozycji, jest błędny i oparty na kilku nieporozumieniach związanych z działaniem migawki w aparatach fotograficznych. Pierwsza zasłonka, która otwiera się na początku ekspozycji, nie jest odpowiedzialna za rejestrację ruchu obiektów, ponieważ światło dociera do matrycy tylko w momencie, kiedy zasłonka jest otwarta. W długich czasach naświetlania, zamknięcie pierwszej zasłonki oznacza, że lampa błyskowa nie synchronizuje się w sposób, który mógłby uchwycić efekt smugi. W przypadku, gdyby synchronizacja miała następować na pierwszą zasłonkę, oznaczałoby to, że ruch obiektu byłby zarejestrowany tylko w momencie, gdy zasłonka się otwiera, co nie pozwala na uzyskanie pożądanego efektu dynamicznego ruchu. Ponadto, w kontekście fotografii, synchronizacja na drugą zasłonkę z długimi czasami ekspozycji jest kluczowa dla uzyskania efektu bokeh oraz zatrzymania ruchu w tle, co jest szczególnie istotne w sytuacjach, gdy chcemy zarejestrować obiekty w ruchu. Dlatego zrozumienie różnicy między tymi dwoma typami synchronizacji jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów w fotografii.

Pytanie 30

Wybór w aparacie fotograficznym opcji oznaczonej symbolem Tv oznacza użycie podczas rejestracji obrazu

A. trybu pomiaru światła z preselekcją przysłony

B. automatycznego doboru głębi ostrości

C. ręcznego ustawienia ekspozycji

D. trybu pomiaru światła z preselekcją czasu naświetlania

Funkcja oznaczona symbolem Tv na aparacie fotograficznym odnosi się do trybu pomiaru oświetlenia z preselekcją czasu naświetlania. W tym trybie użytkownik ma pełną kontrolę nad czasem naświetlania, co pozwala na uzyskanie zamierzonych efektów artystycznych i technicznych. Ustawiając czas naświetlania, fotograf decyduje, jak długo światło będzie padać na matrycę aparatu, co jest kluczowe w sytuacjach wymagających uchwycenia ruchu. Przykładowo, w przypadku fotografowania sportu, krótki czas naświetlania pomoże zarejestrować szybko poruszające się obiekty bez rozmycia. Warto także zauważyć, że tryb Tv automatycznie dostosowuje przysłonę, aby zapewnić prawidłową ekspozycję, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki w fotografii, gdzie precyzyjne zarządzanie czasem naświetlania może znacznie poprawić jakość zdjęć. Umożliwiając kontrolę nad dynamiką obrazu, tryb ten jest szczególnie polecany dla fotografów poszukujących kreatywnych rozwiązań w swoich pracach.

Pytanie 31

Zaznaczenie fragmentów zdjęcia w celu dokonania ich korekty realizowane jest w programie Adobe Photoshop za pomocą narzędzia

A. lasso

B. stempel

C. gumka

D. rączka

Narzędzie lasso to w Photoshopie zdecydowanie jeden z podstawowych sposobów zaznaczania fragmentów obrazu, które chcemy później edytować, poprawić kolorystycznie, zrobić maskę czy wyizolować z tła. Z mojego doświadczenia wynika, że lasso jest najbardziej intuicyjne, jeśli chcesz szybko obrysować nieregularny kształt, bo kursorem myszki rysujesz praktycznie „odręcznie” kontur wokół wybranego fragmentu. W praktyce, szczególnie przy retuszu zdjęć portretowych albo przy pracy z tłem, często używa się lassa do wycinania włosów, pojedynczych obiektów, a nawet nieregularnych cieni. Oczywiście, są też inne narzędzia zaznaczania (np. różdżka, zaznaczenie prostokątne), ale lasso daje najwięcej swobody, bo nie ogranicza nas do geometrycznych kształtów. Często dobrym pomysłem jest połączenie kilku technik – na przykład najpierw szybkie lasso, potem dopracowanie krawędzi maską lub piórem. Standardy branżowe wręcz wymagają, by osoba pracująca z grafiką cyfrową swobodnie korzystała z różnych rodzajów lassa: zwykłego, wielokątnego i magnetycznego – bo każdy ma swoje mocne strony. Magnetyczne lasso świetnie „przykleja się” do kontrastowych krawędzi, a wielokątne pozwala kliknięciami zaznaczyć proste odcinki. W codziennej pracy, umiejętność sprawnego zaznaczania to podstawa edycji selektywnej, a lasso to – moim zdaniem – najdynamiczniejsze narzędzie do takich zadań.

Pytanie 32

Zabrudzenia matrycy aparatu cyfrowego są najbardziej widoczne przy fotografowaniu

A. portretów ze światłem punktowym z tyłu

B. jednolitych jasnych powierzchni z małym otworem przysłony

C. nocnych krajobrazów z długimi czasami ekspozycji

D. kontrastowych scen z dużym otworem przysłony

Niektóre odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, ale nie uwzględniają kluczowych aspektów widoczności zabrudzeń matrycy. Kontrastowe sceny z dużym otworem przysłony mogą ukrywać zanieczyszczenia, ponieważ różnorodność tonalna i zmniejszona głębia ostrości powodują, że tło i detale stają się mniej wyraźne. Z kolei nocne krajobrazy z długimi czasami ekspozycji, mimo że mogą ujawniać inne problemy takie jak szumy, nie są idealnym środowiskiem do dostrzegania zabrudzeń matrycy, gdyż tam dominującą rolę odgrywa ciemność, a detale są mniej wyraźne. W przypadku portretów ze światłem punktowym z tyłu, chociaż mogą pojawić się artefakty świetlne, to zanieczyszczenia matrycy są często maskowane przez efekty świetlne oraz rozmycie tła. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że jakiekolwiek z tych warunków zwiększy widoczność zabrudzeń, podczas gdy w rzeczywistości mogą one je maskować lub zmniejszać ich widoczność. W praktyce fotografowie powinni zwracać uwagę na to, w jakich warunkach fotografują, by efekty matrycy stały się bardziej wyraźne i zrozumieć, że najlepsze warunki do ich zauważenia to te, które oferują jednolite, jasne tła oraz odpowiednie ustawienia przysłony.

Pytanie 33

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" siatkarza podczas skoku, konieczne jest przede wszystkim ustawienie

A. krótkiego czasu otwarcia migawki

B. wysokiej wartości przysłony

C. niskiej wartości przysłony

D. długiego czasu otwarcia migawki

Użycie małej liczby przysłony oraz długiego czasu otwarcia migawki to podejścia, które nie są odpowiednie do uzyskania efektu "zamrożenia ruchu". Zastosowanie małej liczby przysłony, na przykład f/2.8, prowadzi do szerszego otwarcia obiektywu, co zwiększa ilość światła wpadającego do aparatu, ale jednocześnie powoduje płytką głębię ostrości. W kontekście sportu, gdzie kluczowe jest uchwycenie całej akcji, tego typu ustawienie może nie być odpowiednie, ponieważ skoncentrowanie ostrości tylko na jednym obiekcie może prowadzić do utraty istotnych detali tła. Długie czasy otwarcia migawki, takie jak 1/30 sekundy czy dłużej, są efektywne w przypadku zdjęć statycznych, ale w dynamicznej scenerii sportowej generują dużą ilość rozmycia, co sprawia, że uchwycone momenty nie będą wyraźne. W fotografii sportowej, kluczowym błędem jest nieprzemyślane dostosowanie parametrów aparatu do warunków panujących na boisku. Niezrozumienie zasady działania migawki oraz jej wpływu na rejestrację ruchu może prowadzić do frustracji i niezadowolenia z uzyskanych zdjęć. Właściwe ustawienia to nie tylko techniczne aspekty, ale także umiejętność przewidywania akcji oraz dostosowania się do zmieniającego się otoczenia i warunków oświetleniowych.

Pytanie 34

Jakie główne zalety ma technika fotografowania w formacie RAW?

A. mniejszy rozmiar plików i automatyczna korekcja kolorów

B. większa elastyczność w postprodukcji i lepsze zachowanie szczegółów

C. brak konieczności obróbki zdjęć i lepsze odwzorowanie kolorów

D. szybszy zapis na karcie pamięci i automatyczna korekcja perspektywy

Fotografowanie w formacie RAW jest jedną z najważniejszych technik w nowoczesnej fotografii, szczególnie dla profesjonalistów. Główna zaleta tego formatu to większa elastyczność w postprodukcji. Pliki RAW przechowują znacznie więcej informacji o obrazie niż standardowe formaty, takie jak JPEG. Dzięki temu, możemy w procesie edycji znacząco zmieniać parametry, takie jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast, bez utraty jakości zdjęcia. Na przykład, jeśli zdjęcie jest nieco niedoświetlone, można je znacznie rozjaśnić, a detale, które normalnie by się zgubiły, mogą być uratowane. Inną istotną zaletą jest lepsze zachowanie szczegółów w światłach i cieniach. Kiedy fotografujemy w RAW, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych, mamy większą szansę na uzyskanie zdjęć, które zachowują detale zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, również lepiej odwzorowują kolorystykę w formacie RAW, co pozwala na tworzenie bardziej realistycznych i ekspresyjnych fotografii. Umożliwia to artystom pełniejsze wyrażanie swojej wizji i kreatywności w postprodukcji.

Pytanie 35

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. artystyczny pędzel historii.

B. punktowy pędzel korygujący.

C. pędzel historii.

D. pędzel korygujący.

Wybór innych narzędzi, takich jak pędzel korygujący czy punktowy pędzel korygujący, odnosi się do funkcji, które są projektowane dla specyficznego zastosowania w Adobe Photoshop, ale nie pasują do ikony przedstawionej na ilustracji. Pędzel korygujący jest używany do retuszu i poprawy lokalnych obszarów obrazu, ale nie przywraca poprzednich stanów, a raczej wprowadza zmiany na podstawie aktualnych danych. Z kolei punktowy pędzel korygujący działa na zasadzie kopiowania danych z jednego miejsca do drugiego, co również nie jest zgodne z właściwościami narzędzia "pędzel historii". W praktyce, wybierając te narzędzia zamiast pędzla historii, możemy nieumyślnie utrudnić sobie pracę nad zdjęciem, ponieważ nie będziemy mieć możliwości łatwego cofnięcia zmian w wybranych miejscach. Dodatkowo, koncepcja "artystycznego pędzla historii" jest błędna, ponieważ takie narzędzie nie istnieje w standardowej wersji Adobe Photoshop. Użytkownicy często mylą narzędzia ze względu na podobieństwo ikon, co może prowadzić do niewłaściwego zastosowania funkcji i ograniczenia kreatywności w procesie edycji. Dlatego kluczowe jest dokładne zrozumienie, jakie zadania spełnia każde z narzędzi i jakie są ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 36

W celu ograniczenia wilgoci w torbie fotograficznej, w której przechowywany jest sprzęt zdjęciowy, stosuje się

A. dodatkowe ściereczki z mikrowłókien.

B. saszetki z żelem krzemionkowym.

C. saszetki zapachowe.

D. dodatkowe waciki i chusteczki papierowe.

Saszetki z żelem krzemionkowym, często spotykane pod nazwą silica gel, to bardzo praktyczne i polecane rozwiązanie do ochrony sprzętu fotograficznego przed wilgocią. Dlaczego właśnie ten żel? Bo jego mikroskopijne granulki mają zdolność wiązania cząsteczek wody z powietrza, przez co skutecznie obniżają poziom wilgotności w zamkniętych przestrzeniach, takich jak torba na aparat. To szczególnie ważne, jeśli ktoś przechowuje sprzęt w miejscach narażonych na zmienne warunki – w piwnicy, samochodzie, zimą czy latem, kiedy wilgotność bywa wysoka. Z mojego doświadczenia takie saszetki potrafią uratować obiektyw przed zaparowaniem lub zminimalizować ryzyko powstawania pleśni na soczewkach i stykach elektronicznych. Nawet w profesjonalnych instrukcjach obsługi sprzętu foto, producenci sugerują właśnie takie rozwiązania. Warto pamiętać, że żel krzemionkowy można co jakiś czas regenerować – wystarczy wysuszyć saszetki w piekarniku i dalej spełniają swoją rolę. Widać tu wyraźnie, że stosowanie takich pochłaniaczy wilgoci to już standardowa praktyka w branży, powszechnie rekomendowana przez fachowców. W torbie foto żel krzemionkowy to taki cichy ochroniarz, który działa, choć na pierwszy rzut oka nic nie widać.

Pytanie 37

Jaką wartość przysłony należy ustawić, aby uzyskać największą głębię ostrości?

A. f/22

B. f/2.8

C. f/1.4

D. f/4

Ustawienie wartości przysłony na f/22 jest najlepszym wyborem, gdy celem jest uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w fotografii. Głębia ostrości to obszar przed i za punktem ostrości, który pozostaje wyraźny. Im wyższa wartość przysłony, tym mniejsza ilość światła dociera do matrycy lub filmu, co skutkuje większym zakresem ostrości. W praktyce, przysłona f/22 pozwala uzyskać głębię ostrości, która obejmuje zarówno bliskie, jak i dalekie obiekty, co jest szczególnie przydatne w krajobrazach, architekturze czy fotografii makro. Warto dodać, że przy bardzo dużych wartościach przysłony może wystąpić zjawisko dyfrakcji, które wpływa na ostrość zdjęcia. Niemniej jednak, f/22 jest standardem w sytuacjach, gdzie głębia ostrości odgrywa kluczową rolę. Warto także pamiętać, że przy takim ustawieniu przysłony będziesz musiał odpowiednio dostosować czas naświetlania lub ISO, aby uzyskać dobrze naświetlone zdjęcie.

Pytanie 38

Aby umieścić plik cyfrowy w folderze reklamowym, powinien on być stworzony w minimalnej rozdzielczości

A. 75 ppi

B. 300 ppi

C. 150 ppi

D. 600 ppi

Odpowiedź 300 ppi (punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość, która zapewnia odpowiednią jakość druku materiałów reklamowych. Przygotowując pliki graficzne do druku, kluczowe jest zapewnienie wystarczającej gęstości pikseli, aby efektywnie odwzorować detale obrazu. W kontekście folderów reklamowych, gdzie często stosuje się zdjęcia oraz elementy graficzne, 300 ppi umożliwia uzyskanie wyraźnych i estetycznych efektów wizualnych. Dla porównania, rozdzielczość 600 ppi jest zbyteczna w większości zastosowań drukarskich i może prowadzić do znacznego zwiększenia rozmiaru pliku, co nie jest praktyczne. Z kolei rozdzielczości 150 ppi i 75 ppi są zbyt niskie na potrzeby druku wysokiej jakości, co może skutkować rozmytymi i nieczytelnymi obrazami. Warto zawsze kierować się wytycznymi branżowymi, które zalecają 300 ppi jako minimum dla druku, aby zachować wysoką jakość wizualną projektu.

Pytanie 39

Elementem odpowiedzialnym za wertykalne odwracanie obrazu w aparatach cyfrowych jest

A. wizjer

B. pryzmat pentagonalny

C. matówka

D. lustro półprzepuszczalne

Pryzmat pentagonalny jest kluczowym elementem w konstrukcji lustrzanek cyfrowych, ponieważ umożliwia prawidłowe, wertykalne odwrócenie obrazu, co jest niezbędne do uzyskania naturalnego widoku w wizjerze. Dzięki tym pryzmatom, które przekształcają kierunek promieni świetlnych, użytkownik widzi obraz w orientacji, która odpowiada rzeczywistości. W praktyce oznacza to, że gdy fotograf patrzy przez wizjer, widzi scenę tak, jak będzie ona zarejestrowana na zdjęciu. W porównaniu z innymi rozwiązaniami, takimi jak matówka, która służy głównie do ustawiania ostrości, pryzmat pentagonalny jest bardziej zaawansowaną technologią, która jest standardem w lustrzankach cyfrowych. Standardy fotograficzne wskazują na pryzmat jako najlepszy sposób na zapewnienie wysokiej jakości obrazu i komfortu użytkowania, co czyni go niezbędnym elementem w każdej profesjonalnej i amatorskiej lustrzance. Dzięki zastosowaniu pryzmatów, użytkownicy mogą również redukować problemy z perspektywą i zniekształceniami, co jest kluczowe podczas fotografowania. Warto również zauważyć, że nowoczesne osiągnięcia w technologii pryzmatów przyczyniają się do poprawy jasności i kontrastu obrazu, co znacznie wpływa na jakość finalnych ujęć.

Pytanie 40

Do wykonania fotografii makro w skali 2:1 najlepiej zastosować

A. obiektyw szerokokątny z telekonwerterem

B. teleobiektyw z konwerterem

C. obiektyw makro z pierścieniami pośrednimi

D. standardowy obiektyw z filtrem makro

Aby uzyskać zdjęcia makro w skali 2:1, najbardziej odpowiednim wyborem jest użycie obiektywu makro z pierścieniami pośrednimi. Obiektywy makro są zaprojektowane specjalnie do pracy z bliskimi odległościami, co pozwala na uzyskanie dużego powiększenia i szczegółowości obrazu. W połączeniu z pierścieniami pośrednimi, które zwiększają odległość między obiektywem a matrycą aparatu, możemy osiągnąć jeszcze większe powiększenie. Przykładowo, fotografując owady lub detale roślin, obiektyw makro z pierścieniami pozwala na uchwycenie detali, które są niedostrzegalne gołym okiem. Standardy w fotografii makro wskazują, że użycie dedykowanego obiektywu makro zapewnia lepszą jakość obrazu oraz ostrzejsze detale w porównaniu do innych rodzajów obiektywów. Używając takiego zestawu, mamy większą kontrolę nad parametrami ekspozycji i uzyskujemy lepszą głębię ostrości, co jest kluczowe w makrofotografii. Warto również dodać, że taka kombinacja minimalizuje zniekształcenia i aberracje optyczne, co sprzyja uzyskaniu profesjonalnych efektów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej