Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:52
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:55

Egzamin niezdany

Wynik: 8/40 punktów (20,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakim narzędziem należy oceniać konsystencję zapraw budowlanych?

A. aparatem Vicata

B. stożkiem pomiarowym

C. czerpakiem murarskim

D. młotkiem Szmidta

Wykorzystanie młotka Szmidta do pomiaru konsystencji zapraw budowlanych jest nieadekwatne, ponieważ jego głównym celem jest ocena twardości powierzchni betonu. Młotek ten działa na zasadzie odbicia, co pozwala na określenie stopnia utwardzenia materiału, ale nie dostarcza informacji o konsystencji świeżej zaprawy. Podobnie, aparat Vicata, który mierzy czas wiązania zaprawy, również nie jest narzędziem do oceny jej konsystencji. W kontekście oceny zapraw budowlanych, istotne jest zrozumienie, że konsystencja odnosi się do zdolności zaprawy do wypełniania formy, a nie do jej twardości czy czasu wiązania. Z kolei czerpak murarski, pomimo że może być używany do rozprowadzania zaprawy, nie służy do precyzyjnego pomiaru jej konsystencji. W praktyce, błędne zastosowanie tych narzędzi może prowadzić do nieodpowiednich decyzji w procesie budowlanym, takich jak użycie zaprawy o niewłaściwej płynności, co może wpłynąć na jakość konstrukcji oraz jej trwałość. Dlatego kluczowe jest posługiwanie się odpowiednimi narzędziami do oceny właściwości materiałów budowlanych, co zapewnia zgodność z normami branżowymi oraz wysoką jakość wykonania.

Pytanie 2

Która z poniższych zapraw jest odporna na wysokie temperatury?

A. Silikatowa

B. Krzemionkowa

C. Cementowa

D. Wapienna

Zaprawy silikatowe, wapienne i cementowe różnią się znacznie pod względem właściwości ogniotrwałych. Zaprawy silikatowe, mimo że są często wykorzystywane w budownictwie, nie są uważane za ogniotrwałe, ponieważ ich skład chemiczny zawiera znaczną ilość składników, które mogą się topnieć lub deformować w wysokich temperaturach. Stosowanie ich w miejscach narażonych na intensywne ciepło może prowadzić do ich uszkodzenia, co jest szczególnie istotne w kontekście konstrukcji przemysłowych oraz pieców. W przypadku zapraw wapiennych, chociaż mogą one być używane w różnych zastosowaniach budowlanych, ich odporność na wysoką temperaturę jest ograniczona. Wysoka zawartość węglanu wapnia sprawia, że w warunkach podwyższonej temperatury następuje ich rozkład, co prowadzi do utraty struktury i wytrzymałości. Z kolei zaprawy cementowe, mimo że są powszechnie stosowane ze względu na swoją wytrzymałość, również nie są odpowiednie do zastosowań ogniotrwałych, ponieważ w warunkach ekstremalnych mogą doświadczać pęknięć i deformacji spowodowanych skurczem termicznym. Wiele osób popełnia błąd myślowy, zakładając, że każdy rodzaj zaprawy, który wydaje się być wytrzymały, będzie również odporny na ciepło. Kluczowe jest zrozumienie różnic pomiędzy materiałami budowlanymi oraz ich specyfiką zastosowania, aby uniknąć problemów konstrukcyjnych w przyszłości.

Pytanie 3

Jak powinny wyglądać spoiny w murach z kanałami dymowymi?

A. kompletne i nierówno wykończone od wnętrza kanału

B. niekompletne i nierówno wykończone od wnętrza kanału

C. kompletne i równo wykończone od wnętrza kanału

D. niekompletne i równo wykończone od wnętrza kanału

Odpowiedzi, które sugerują, że spoiny powinny być niepełne lub niewyrównane, są niezgodne z zasadami inżynierii budowlanej i mogą prowadzić do poważnych problemów związanych z bezpieczeństwem i funkcjonalnością systemów kominowych. Niepełne spoiny tworzą niebezpieczne luki, przez które mogą wydostawać się gazy spalinowe, co stwarza zagrożenie dla zdrowia użytkowników budynku oraz może prowadzić do zadymienia pomieszczeń. Dodatkowo, niewyrównane spoiny mogą sprzyjać gromadzeniu się sadzy oraz zanieczyszczeń, co z czasem prowadzi do zatorów i potencjalnych pożarów. Właściwe wykonanie spoin w kominach wymaga przestrzegania norm technicznych oraz stosowania odpowiednich materiałów, które są odporne na wysokie temperatury. Niezrozumienie tych zasad często prowadzi do błędów projektowych, co może skutkować nieefektywnym działaniem systemu odprowadzania spalin. Warto również zwrócić uwagę na to, że poprawnie wykonane spoiny nie tylko zapewniają bezpieczeństwo, ale również mogą przyczynić się do efektywności energetycznej budynku. W kontekście konstrukcji kominowych, nieprzestrzeganie zasad dotyczących spoin może prowadzić do kosztownych napraw i konieczności modernizacji systemów, co podkreśla znaczenie znajomości standardów budowlanych w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 4

Na rysunku przedstawiono elementy stropu

A. Kleina.

B. Ceram.

C. Fert.

D. Teriva.

Wybór odpowiedzi innej niż "Teriva" świadczy o braku zrozumienia różnic między różnymi typami systemów stropowych. Na przykład, "Ceram" to system stropowy, który opiera się na tradycyjnych cegłach ceramicznych, co nie jest zgodne z przedstawionym na rysunku elementem prefabrykowanym. Użycie ceramiki w budownictwie ma swoje miejsce, jednak nie w kontekście nowoczesnych stropów gęstożebrowych. Z kolei "Fert" to inny typ prefabrykowanych stropów, który charakteryzuje się odmienną konstrukcją oraz sposobem łączenia elementów stropowych. Nie jest to rozwiązanie, które można by zastosować zamiennie z Terivą, ponieważ różnice w nośności i sposobie wykonania mogą prowadzić do niewłaściwego rozkładu obciążeń. Z kolei "Kleina" jest systemem, który również nie odpowiada charakterystyce elementów stropowych Teriva, a jego zastosowanie w budownictwie nie jest tak powszechne. Wybieranie niewłaściwego systemu stropowego może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych, takich jak niedostateczna nośność czy nieszczelności, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo całej budowli. Kluczowe jest, aby przy wyborze systemu stropowego kierować się nie tylko estetyką, ale także technicznymi wymaganiami i standardami budowlanymi, które zapewniają trwałość oraz bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 5

Na podstawie danych zawartych w tabeli podaj, ile wynosi koszt zakupu 1 m3 zaprawy wapiennej M1 do wykonania tynków zewnętrznych zgodnie z drugą pozycją kosztorysu?

KOSZTORYS

L p.	Podstawa	Opis	jm	Nakłady	Koszt jedn.	R	M	S
1	KNR 2-02 0103-06	Ściany budynków jednokond.o wys.do 4.5m z cegieł pełnych lub dziurawek na zapr.cement.gr.2ceg. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 3.91r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	488.7500	136.850	17106.25
2*		-- M -- cegła budowlana pełna 200.6szt/m² * 0.59zł/szt	szt	25075.0000	118.354		14794.25
3*		zaprawa cementowa 0.143m³/m² * 174.64zł/m³	m³	17.8750	24.974		3121.69
4*		materiały pomocnicze 1.5% * 17915.94zł	%	1.5000	2.150		268.74
Razem koszty bezpośrednie: 35291.00 Ceny jednostkowe					282.328	17106.25 136.850	18184.68 145.478	0.000
2	KNR 2-02 0903-02	Tynki zewn.zwykłe doborowe kat.IV na ścia- nach płaskich i pow.poziom.(balkony i loggie) wyk.mech. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 0.7567r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	94.5875	26.485	3310.56
2*		-- M -- zaprawa wapienna M1 0.0028m³/m² * 148.68zł/m³	m³	0.3500	0.416		52.04
3*		zaprawa cementowo wapienna M15 0.0217m³/m² * 233.64zł/m³	m³	2.7125	5.070		633.75
4*		zaprawa cementowo-wapienna M5 0.0007m³/m² * 318.60zł/m³	m³	0.0875	0.223		27.88
5*		materiały pomocnicze 1.5% * 713.67zł	%	1.5000	0.086		10.71
6*		-- S -- agregat tynkarski 1.1-3 m3/h 0.1225m-g/m² * 40.00zł/m-g	m-g	15.3125	4.900			612.50
Razem koszty bezpośrednie: 4647.50 Ceny jednostkowe					37.180	3310.56 26.485	724.38 5.795	612.50 4.900

A. 318,60 zł

B. 148,68 zł

C. 233,64 zł

D. 174,64 zł

Koszt zakupu 1 m³ zaprawy wapiennej M1 do wykonania tynków zewnętrznych wynosi 148,68 zł, co można znaleźć w drugiej pozycji kosztorysu. Ta suma pozostaje zgodna z aktualnymi standardami w branży budowlanej, gdzie cena materiałów jest kluczowym elementem planowania budżetu. Wybór odpowiednich materiałów, takich jak zaprawa wapienna M1, jest istotny nie tylko ze względu na koszty, ale również na właściwości techniczne, jakie one oferują. Zaprawa wapienna charakteryzuje się dobrą paroprzepuszczalnością, co jest kluczowe w przypadku tynków zewnętrznych, gdzie możliwość odparowania wilgoci jest niezbędna dla zachowania trwałości i estetyki wykończenia. W kontekście kosztorysowania, zrozumienie, jak oblicza się koszty jednostkowe oraz ich wpływ na całkowity budżet projektu, jest niezbędne dla każdego specjalisty w branży budowlanej. Przykładowo, przy dużych projektach budowlanych, różnice w cenach materiałów mogą znacznie wpłynąć na końcowy koszt budowy, dlatego tak ważne jest, aby dokładnie analizować każdy wpis w kosztorysie.

Pytanie 6

Do produkcji tynków akrylowych wykorzystuje się jako spoiwo

A. cementy portlandzkie

B. wapno hydratyzowane

C. szkło wodne

D. żywice syntetyczne

Cementy portlandzkie są klasycznym materiałem budowlanym, jednak ich zastosowanie jako spoiwo w tynkach akrylowych jest niewłaściwe. Cement w tynkach ma tendencję do skurczania się podczas wiązania, co prowadzi do pojawiania się rys i pęknięć. Z tego powodu tynki na bazie cementu są bardziej odpowiednie dla zastosowań wewnętrznych lub w miejscach mniej narażonych na działanie zmiennych warunków atmosferycznych. Szkło wodne jest substancją o właściwościach klejących, ale nie jest odpowiednim spoiwem w tynkach akrylowych, ponieważ może powodować trudności w aplikacji oraz nie zapewnia odpowiedniej elastyczności i trwałości wymaganego w tynkach zewnętrznych. Wapień hydratyzowany, pomimo swoich zalet, takich jak naturalne połączenie i łatwość użycia, również nie nadaje się do tynków akrylowych, gdyż brakuje mu elastyczności i odporności na pogodę. Wiele osób może błędnie sądzić, że tynki akrylowe mogą być wykonane na bazie tradycyjnych materiałów budowlanych, lecz ważne jest zrozumienie, że specyfika akrylu wymaga nowoczesnych rozwiązań technologicznych, takich jak żywice syntetyczne, które zapewniają długowieczność i estetykę powierzchni. Zastosowanie niewłaściwych spoiw może prowadzić do poważnych problemów z konstrukcją i estetyką budynku.

Pytanie 7

W nadprożu Kleina o rozpiętości ponad 150 cm, którego fragment przedstawiono na rysunku, cegły układa się

A. główkowo na płask.

B. wozówkowo na płask.

C. na rąb leżący.

D. na rąb stojący.

Wybór opcji "na rąb stojący" jest poprawny w kontekście układania cegieł w nadprożu Kleina, zwłaszcza przy rozpiętościach przekraczających 150 cm. Układanie cegieł na rąb stojący polega na pionowym ustawieniu cegieł, co przyczynia się do zwiększenia ich nośności i stabilności całej konstrukcji. Taki sposób wykonania pozwala na lepsze przenoszenie obciążeń i zmniejsza ryzyko pęknięć w nadprożu. W praktyce, stosowanie tego rodzaju układu cegieł jest zgodne z zasadami inżynierii budowlanej, które podkreślają znaczenie orientacji materiałów budowlanych dla ich wytrzymałości. Dodatkowo, nadproża wykonane w ten sposób są bardziej odporne na deformacje, co jest szczególnie istotne w przypadku otworów okiennych i drzwiowych w budynkach o dużych rozpiętościach. Warto pamiętać, że w standardach budowlanych, takich jak Eurokod 6, podkreśla się znaczenie odpowiedniego doboru materiałów i ich układu w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji.

Pytanie 8

Kruszywem wykorzystywanym do produkcji betonów lekkich jest

A. grys

B. keramzyt

C. tłuczeń

D. pospółka

Wybór innych kruszyw, takich jak pospółka, tłuczeń czy grys, nie jest odpowiedni do wytwarzania betonów lekkich, co wynika z ich właściwości fizycznych i chemicznych. Pospółka, będąca mieszanką różnych frakcji gruntu, ma zazwyczaj zbyt dużą gęstość, co negatywnie wpływa na masę końcowego produktu. Tłuczeń, który jest materiałem stosowanym głównie do budowy dróg i podłoży, cechuje się szorstką powierzchnią oraz dużą wytrzymałością, ale również dużą masą, co sprawia, że nie jest odpowiedni do betonów lekkich. Grys, z kolei, jest materiałem drobnoziarnistym, który, mimo że może być stosowany w betonach, również nie spełnia wymagań dotyczących niskiej gęstości i izolacyjności, jakie są istotne w przypadku betonów lekkich. Decydując się na inny rodzaj kruszywa, można nieświadomie prowadzić do zwiększenia masy konstrukcji, co negatywnie wpływa na efektywność energetyczną budynku oraz obciążenie jego fundamentów. W kontekście norm budowlanych, stosowanie niewłaściwego kruszywa może narazić konstrukcje na ryzyko przeciążeń, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku budynków wielokondygnacyjnych. Należy pamiętać, że dobór odpowiednich materiałów budowlanych ma kluczowe znaczenie dla trwałości, bezpieczeństwa i funkcjonalności obiektów budowlanych.

Pytanie 9

Jakiego typu rusztowanie nie nadaje się do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego tynku w okapie na wysokości około 7 metrów nad poziomem gruntu?

A. Ramowego

B. Kozłowego

C. Na wysuwnicach

D. Wiszącego

Wybór rusztowania do prac na wysokości jest kluczowy dla bezpieczeństwa i efektywności prowadzonych działań. W przypadku rusztowania na wysuwnicach, jego konstrukcja umożliwia łatwe dostosowanie do różnych wysokości, co czyni je odpowiednim rozwiązaniem dla prac przy okapie na wysokości 7 metrów. Wysuwane platformy robocze pozwalają na precyzyjne manewrowanie i zapewniają stabilną przestrzeń roboczą, co jest niezbędne podczas napraw tynku, gdzie konieczne może być utrzymanie równowagi i precyzyjnych ruchów. Z kolei rusztowania ramowe, które są powszechnie stosowane w budownictwie, zapewniają solidną konstrukcję, łatwy montaż i demontaż oraz stabilność, co czyni je idealnym narzędziem do wykonywania prac na większych wysokościach. Zastosowanie rusztowania wiszącego, które z kolei może być używane do prac elewacyjnych, również może być korzystne, zwłaszcza gdy dostęp do powierzchni roboczej jest utrudniony przez inne elementy architektoniczne. Wybór rusztowania kozłowego w sytuacji wymagającej pracy na wysokości 7 metrów może prowadzić do poważnych zagrożeń, takich jak niestabilność konstrukcji, brak dostatecznego wsparcia oraz ograniczona możliwość manipulacji narzędziami czy materiałami. Warto zatem zwrócić uwagę na specyfikę i przeznaczenie każdego typu rusztowania, a także na wymagania norm i standardów dotyczących pracy na wysokości, aby uniknąć niebezpieczeństw i zapewnić efektywność prowadzonych prac.

Pytanie 10

Korzystając z Warunków Technicznych Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich wskaż, dla której kategorii tynku niedopuszczalne są widoczne miejscowe nierówności powierzchni, pochodzące od zacierania packą.

Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich (fragment)
Dla wszystkich odmian tynku niedopuszczalne są: - wykwity w postaci nalotu wykrystalizowanych na powierzchni tynku roztworów soli przenikających z podłoża, pleśń itp. - zacieki w postaci trwałych śladów na powierzchni tynków, - odstawanie, odparzenia, pęcherze spowodowane niedostateczną przyczepnością tynku do podłoża. Pęknięcia na powierzchni tynków są niedopuszczalne z wyjątkiem tynków surowych, w których dopuszcza się włoskowate rysy skurczowe. Wypryski i spęcznienia powstające na skutek obecności niezgaszonych cząstek wapna, gliny itp. są niedopuszczalne dla tynków pocienionych, pospolitych, doborowych i wypalonych, natomiast dla tynków surowych są niedopuszczalne w liczbie do 5 sztuk na 10 m² tynku. Widoczne miejscowe nierówności powierzchni otynkowanych wynikające z technik wykonania tynku (np. ślady wygładzania kielnią lub zacierania packą) są niedopuszczalne dla tynków doborowych, a dla tynków pospolitych dopuszczalne są o szerokości i głębokości do 1 mm oraz długości do 5 cm w liczbie 3 sztuk na 10 m² powierzchni otynkowanej.

Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich (fragment)

Dla wszystkich odmian tynku niedopuszczalne są:
- wykwity w postaci nalotu wykrystalizowanych na powierzchni tynku roztworów soli przenikających z podłoża, pleśń itp.
- zacieki w postaci trwałych śladów na powierzchni tynków,
- odstawanie, odparzenia, pęcherze spowodowane niedostateczną przyczepnością tynku do podłoża.
Pęknięcia na powierzchni tynków są niedopuszczalne z wyjątkiem tynków surowych, w których dopuszcza się włoskowate rysy skurczowe. Wypryski i spęcznienia powstające na skutek obecności niezgaszonych cząstek wapna, gliny itp. są niedopuszczalne dla tynków pocienionych, pospolitych, doborowych i wypalonych, natomiast dla tynków surowych są niedopuszczalne w liczbie do 5 sztuk na 10 m² tynku.
Widoczne miejscowe nierówności powierzchni otynkowanych wynikające z technik wykonania tynku (np. ślady wygładzania kielnią lub zacierania packą) są niedopuszczalne dla tynków doborowych, a dla tynków pospolitych dopuszczalne są o szerokości i głębokości do 1 mm oraz długości do 5 cm w liczbie 3 sztuk na 10 m² powierzchni otynkowanej.

A. Dla tynku kategorii III

B. Dla tynku kategorii I

C. Dla tynku kategorii II

D. Dla tynku kategorii IV

Wybór niewłaściwej kategorii tynku świadczy o braku zrozumienia norm i zasad jakościowych dotyczących robót tynkarskich. Tynki kategorii I, II oraz III mają zróżnicowane wymagania dotyczące estetyki, które jednak nie mogą być mylone z wymaganiami dla tynków doborowych. Kategoria I to tynki, które mogą być stosowane w obszarach, gdzie estetyka nie jest kluczowym czynnikiem, a ich wykończenie może być mniej staranne. Tynki kategorii II i III również dopuszczają pewne niedoskonałości, co oznacza, że widoczne nierówności mogą być akceptowane w określonych warunkach. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do wnioskowania, że dopuszczalne są widoczne ślady technik wykonawczych, co jest absolutnie błędne w kontekście tynków doborowych. W praktyce, każda z tych kategorii tynków ma swoje zastosowania w zależności od funkcji budynku i oczekiwań inwestora. Wybór niewłaściwej kategorii może skutkować nie tylko estetycznymi niedociągnięciami, ale również obniżeniem wartości rynkowej obiektu. Warto zwrócić szczególną uwagę na dokumentację techniczną i standardy branżowe, aby uniknąć takich pomyłek w przyszłości.

Pytanie 11

Uszkodzenie tynku przedstawione na zdjęciu jest

A. złuszczeniem.

B. odpryskiem.

C. odspojeniem.

D. pęknięciem.

Wybór innej opcji niż pęknięcie wskazuje na pewne nieporozumienie w zakresie terminologii związanej z uszkodzeniami tynku. Odspojenie odnosi się do sytuacji, w której tynk oddziela się od podłoża, co w tym przypadku nie ma miejsca. Zazwyczaj odspojenie jest wynikiem zastosowania niewłaściwych materiałów lub niedostatecznej przyczepności, a oznaki takie jak falowanie lub odrywanie tynku od podłoża są kluczowe dla jego identyfikacji. Z kolei odprysk to uszkodzenie, w którym małe fragmenty materiału odłamują się od większej części, co również nie jest zgodne z widocznym na zdjęciu rodzajem uszkodzenia. Złuszczenie dotyczy procesu, w którym zewnętrzne warstwy tynku odrywają się, co zazwyczaj jest wynikiem niewłaściwej aplikacji lub działania warunków atmosferycznych, a nie wskazaniem na liniowe pęknięcia. Pojęcia te są często mylone, co prowadzi do błędnej analizy uszkodzeń. Aby skutecznie diagnozować i naprawiać tynki, kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi terminami oraz ich praktycznego zastosowania w konserwacji i renowacji budynków. W przyszłości, przy ocenie stanu tynku, warto zwrócić uwagę na charakter uszkodzeń oraz zastosować odpowiednie metody diagnostyczne i naprawcze zgodnie z zaleceniami branżowymi, aby uniknąć kosztownych napraw w przyszłości.

Pytanie 12

Czym charakteryzuje się tynk trójwarstwowy, który składa się z następujących po sobie warstw?

A. 1. obrzutka, 2. narzut, 3. gładź

B. 1. gładź, 2. obrzutka, 3. narzut

C. 1. gładź, 2. narzut, 3. obrzutka

D. 1. narzut, 2. obrzutka, 3. gładź

Wybór kolejności kolejnych warstw tynku trójwarstwowego, przedstawiony w niepoprawnych odpowiedziach, jest oparty na niepełnym zrozumieniu zasad aplikacji tynków i ich funkcji. Niezrozumienie roli obrzutki jako pierwszej warstwy prowadzi do ryzyka niewłaściwego przygotowania podłoża, co może skutkować odspajaniem się kolejnych warstw. Obrzutka, ze względu na swoją gruboziarnistą strukturę, jest kluczowa do zapewnienia przyczepności narzutu. Zastosowanie gładzi jako pierwszej warstwy jest technicznie błędne, ponieważ bez odpowiednio przygotowanej powierzchni, gładź nie będzie się trzymać, co może prowadzić do jej pękania i łuszczenia się. Z kolei błędne umiejscowienie narzutu przed obrzutką sprawia, że cała konstrukcja traci swoje właściwości izolacyjne i estetyczne. W praktyce, brak właściwego zastosowania kolejności warstw może prowadzić do kosztownych napraw i konieczności usunięcia i ponownego nałożenia tynku, co jest nieefektywne i niezgodne z zaleceniami branżowymi. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, jak każda warstwa przyczynia się do ostatecznego efektu i trwałości tynku, oraz aby stosować się do ustalonych standardów w budownictwie.

Pytanie 13

W hurtowni "Bud-kom" sprzedaż bloczków z betonu komórkowego odbywa się wyłącznie w pełnych paletach. Zgodnie z potrzebami do budowy ścian budynku wymagane jest 375 sztuk bloczków o wymiarach 480×199×599 mm. Na jednej palecie mieści się 24 bloczki o tych rozmiarach. Cena tych bloczków wynosi 631,00 zł za paletę. Jakie będą całkowite koszty zakupu bloczków w tej hurtowni zgodnie z wymaganiami?

A. 10 125,00 zł

B. 9 465,00 zł

C. 10 096,00 zł

D. 9 750,00 zł

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi często pojawiają się błędy wynikające z nieprawidłowego podejścia do obliczania potrzebnych palet. Niektóre osoby mogą myśleć, że wystarczy podzielić całkowitą liczbę bloczków przez liczbę bloczków na palecie i zaokrąglić w dół, co prowadzi do błędnych obliczeń. W rzeczywistości, przy zakupie materiałów budowlanych, zawsze należy zaokrąglać w górę, aby uniknąć niedoborów podczas budowy. Ponadto, część osób może zignorować fakt, że konieczne jest uwzględnienie pełnych palet, co jest standardową praktyką w branży budowlanej. Kiedy przyjmujemy błędne liczby lub nie uwzględniamy zasadności zaokrąglania, możemy nie tylko źle oszacować koszty, ale także napotkać problemy z realizacją zamówienia. Warto także zwrócić uwagę na koszt jednostkowy palety, który w naszym przypadku wynosi 631,00 zł i należy go prawidłowo pomnożyć przez właściwą liczbę palet, co w kontekście profesjonalnego zarządzania projektami budowlanymi ma kluczowe znaczenie. Właściwe obliczenia są niezbędne do zachowania płynności finansowej projektu oraz do efektywnego zarządzania budżetem.

Pytanie 14

Na którym rysunku przedstawiono strop Fert?

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Strop Fert, jako nowoczesne rozwiązanie w budownictwie, często jest mylony z innymi typami stropów, jak na przykład stropami gęstożebrowymi lub stropami monolitycznymi. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że kluczową różnicą jest sposób współpracy prefabrykowanych elementów z wylewką betonową. W przypadku stropów gęstożebrowych, pomiędzy żebrami stosuje się wypełnienia, co nie zapewnia tak wysokiej nośności jak w systemie Fert. Ponadto, stropy monolityczne wymagają dłuższego czasu twardnienia i nie oferują elastyczności prefabrykacji, co może prowadzić do opóźnień w realizacji projektu. Typowe błędy w rozumieniu stropu Fert wynikają z nieznajomości jego cech charakterystycznych, jak wypustki, które są kluczowe dla uzyskania jednorodności konstrukcji. Odróżnienie stropu Fert od innych typów stropów jest istotne, ponieważ ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo i trwałość budynków. Dlatego, przy projektowaniu konstrukcji, warto zwracać uwagę na właściwości materiałów i standardy, takie jak PN-EN 1992, które regulują zasady projektowania stropów żelbetowych. Zrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami stropów jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnych wyników w realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 15

Na ilustracji przedstawiono fragment stropu

A. Fert.

B. Teriva.

C. Kleina.

D. Akermana.

Wybór innych typów stropów, takich jak Teriva, Fert czy Akermana, wskazuje na zrozumienie niepełne koncepcji stropów budowlanych i ich zastosowań. Strop Teriva, oparty na prefabrykowanych elementach ceramicznych, choć również szeroko stosowany, różni się od stropu Kleina zarówno pod względem konstrukcji, jak i materiałów. Teriva wykorzystuje system pustaków, co może prowadzić do obniżenia ciężaru, ale i zmiany w właściwościach akustycznych oraz cieplnych. Strop Fert, z kolei, to często stosowane rozwiązanie w nowoczesnym budownictwie, lecz jego konstrukcja nie zapewnia takiej samej elastyczności w dostosowywaniu do różnych obciążeń. Również strop Akermana, który jest systemem stropów gęstożebrowych, charakteryzuje się innymi parametrami wytrzymałościowymi oraz długością przęseł. Wybór niewłaściwego stropu może prowadzić do licznych problemów inżynieryjnych, w tym niesprawności w przenoszeniu obciążeń oraz ograniczonej trwałości konstrukcji. Dobrze jest znać różnice między tymi typami stropów, aby skutecznie podejmować decyzje projektowe. Właściwe zrozumienie materiałów oraz ich zastosowań jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz funkcjonalności budynków.

Pytanie 16

Wykorzystanie deskowania pełnego jest kluczowe przy realizacji stropu?

A. DZ-3

B. Teriva

C. Akermana

D. Fert

Systemy DZ-3, Fert i Teriva, mimo że są powszechnie stosowane w budownictwie, nie wymagają pełnego deskowania przy wykonywaniu stropów w taki sposób, jak ma to miejsce w systemie Akermana. W przypadku DZ-3, który jest systemem stropowym opartym na prefabrykowanych elementach, zastosowanie deskowania pełnego nie jest konieczne, ponieważ elementy te są odpowiednio przystosowane do przenoszenia obciążeń i zapewniają sztywność konstrukcji. To podejście może prowadzić do błędnych wniosków, gdyż brak deskowania nie oznacza braku stabilności, ale raczej zastosowanie dostosowanych rozwiązań technologicznych. W systemie Fert, który również oparty jest na elementach prefabrykowanych, strop wykonuje się z betonu sprężonego, co dodatkowo eliminuje potrzebę pełnego deskowania, ponieważ sprężenie zapewnia odpowiednią nośność. Podobnie w systemie Teriva, który wykorzystuje pustaki ceramiczne, znaczenie deskowania jest ograniczone do zapewnienia odpowiedniej formy, ale nie wymaga pełnego deskowania. Użytkownicy często mylą wymagania dotyczące deskowania z wymaganiami konstrukcyjnymi, co może prowadzić do nieprawidłowego doboru metod budowlanych i zastosowania nieodpowiednich technik. Kluczowe jest zrozumienie, że różne systemy stropowe mają różne wymagania i dostosowanie technologii do specyfiki zastosowania jest fundamentalnym aspektem pracy w budownictwie.

Pytanie 17

Aby przygotować zaprawę cementowo-wapienną, użyto 50 kg wapna. Jaką ilość cementu trzeba zastosować do tej zaprawy, jeśli proporcja objętościowa składników wynosi 1:2:4?

A. 25 kg

B. 50 kg

C. 100 kg

D. 150 kg

Wykorzystanie niewłaściwego podejścia do obliczeń może prowadzić do poważnych błędów w proporcjach zaprawy. Odpowiedzi sugerujące użycie 50 kg cementu mogą wynikać z błędnej interpretacji proporcji. W rzeczywistości, w przypadku podanego stosunku 1:2:4, stosunek cementu do wapna wynosi 1:2. Oznacza to, że w każdej jednostce cementu powinny być dwa razy większe ilości wapna, co w praktyce oznacza, że jeżeli ilość wapna wynosi 50 kg, ilość cementu musi być proporcjonalnie mniejsza, a nie większa. Co więcej, odpowiedzi w postaci 100 kg czy 150 kg cementu nie tylko naruszają zasady proporcji, ale również mogą prowadzić do nadmiernego obciążenia strukturalnego zaprawy, co może skutkować pęknięciami i osłabieniem trwałości. Takie błędne podejście do obliczeń może być spowodowane brakiem zrozumienia właściwych relacji między składnikami zaprawy. Dla uzyskania odpowiednich właściwości mechanicznych, fundamentalne jest przestrzeganie proporcji objętościowych, co w praktyce budowlanej można osiągnąć przez stosowanie gotowych mieszanek, które są starannie przygotowane i przetestowane pod kątem jakości. Dlatego ważne jest, aby przy pracy z materiałami budowlanymi nie tylko znać zasady, ale również umieć je stosować w praktyce, aby uniknąć nieodwracalnych skutków dla konstrukcji.

Pytanie 18

Na podstawie informacji podanych w instrukcji producenta oblicz, ile kg suchej zaprawy należy wsypać do 25 dm³ wody, aby zachować właściwe proporcje składników mieszanki.

Instrukcja producenta
Proporcje mieszania woda/sucha mieszanka	0,2 dm³/kg
Wydajność	1,5 kg/m²/mm
Czas zużycia zaprawy	ok. 2 godzin

A. 112,5 kg

B. 125 kg

C. 37,5 kg

D. 50 kg

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi na to pytanie wskazuje na pewne zrozumienie błędnych proporcji w kontekście mieszania składników. Wiele osób może mylnie interpretować zasady dotyczące ilości suchej zaprawy na podstawie objętości wody, co prowadzi do nadmiernego lub niewystarczającego użycia materiałów. Na przykład, odpowiedzi takie jak 50 kg czy 37,5 kg mogą wynikać z niepoprawnych kalkulacji, gdzie użytkownik mógł błędnie ocenić proporcje i zastosować nieodpowiednią metodę obliczania. Często zdarza się, że osoby nieświadomie dzielą objętość wody przez zbyt wysoką wartość, co prowadzi do zaniżenia wymaganej ilości suchej zaprawy. Podobnie, odpowiedzi takie jak 112,5 kg mogłyby być wynikiem błędnego mnożenia lub dodawania, które nie uwzględniają rzeczywistych proporcji. W praktyce ważne jest, aby zawsze odnosić się do instrukcji producenta, które są wynikiem wieloletnich badań i doświadczeń w branży budowlanej. Nieprzestrzeganie właściwych proporcji może skutkować nieodpowiednią konsystencją zaprawy, co w dłuższej perspektywie wpływa na jakość konstrukcji. Dlatego też kluczowe jest, aby proces przygotowania mieszanki był oparty na sprawdzonych danych oraz standardach branżowych, aby uniknąć kosztownych błędów i zapewnić trwałość wykonanych prac.

Pytanie 19

Na której ilustracji przedstawiono cegłę, którą należy zastosować do wykonania zewnętrznych ścian nośnych piwnicy?

A. Na ilustracji 4.

B. Na ilustracji 2.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Wybór cegły do budowy zewnętrznych ścian nośnych piwnicy to kluczowy element, który wymaga uwzględnienia wielu aspektów technicznych. Cegły przedstawione na ilustracjach 1, 2 oraz 4 mają otwory, co negatywnie wpływa na ich wytrzymałość oraz właściwości izolacyjne. Często popełnianym błędem jest przekonanie, że cegły z otworami są wystarczające do budowy ścian nośnych. W rzeczywistości jednak, otwory w cegłach osłabiają strukturę, co może prowadzić do dewiacji w obliczeniach statycznych oraz do podwyższonego ryzyka uszkodzeń podczas eksploatacji. Ponadto, cegły z otworami mogą być bardziej narażone na wnikanie wilgoci, co jest szczególnie groźne w piwnicach – obszarach, gdzie problem ten występuje najczęściej. Wilgoć może prowadzić do rozwoju pleśni i grzybów, a także poważnych uszkodzeń strukturalnych, co jest niezgodne z dobrymi praktykami budowlanymi. Warto również zauważyć, że przy projektowaniu budynków należy kierować się obowiązującymi normami budowlanymi, które często wskazują na preferencje dotyczące wykorzystania pełnych materiałów budowlanych w konstrukcjach nośnych. Wybór niewłaściwej cegły to nie tylko problem estetyczny, ale przede wszystkim praktyczny, mający wpływ na trwałość i bezpieczeństwo całej budowli.

Pytanie 20

Tynki szlachetne obejmują tynki

A. ciepłochronne

B. wodoszczelne

C. pocienione

D. zmywane

W kwestii tynków szlachetnych, odpowiedzi, które nie są zmywane, nie spełniają wymagań co do estetyki i funkcjonalności, które dziś są ważne. Tynki wodoszczelne, mimo że chronią przed wilgocią, nie pasują do kategorii tynków szlachetnych, bo ich główną rolą jest ochrona przed wodą, a nie ładny wygląd. Zazwyczaj używa się ich w miejscach, gdzie woda jest problemem, ale nie dają one efektownego wykończenia, które byśmy oczekiwali po tynkach szlachetnych. Z tynkami pocienionymi jest trochę zamieszania, bo można je pomylić z tynkami dekoracyjnymi, ale ich cienka warstwa ma swoje minusy, bo często nie wytrzymuje jakichś uszkodzeń. Ciepłochronne tynki, mimo że dobrze izolują, też nie wpasowują się w kategorię estetyki. Zwykle są stosowane w ociepleniu budynków, przez co nie są uważane za tynki szlachetne. Tak naprawdę, w tynkach szlachetnych ważne jest, żeby zrozumieć, że niektóre materiały, mimo że mają swoje plusy, nie spełniają estetycznych i użytkowych standardów, co może prowadzić do błędnych wniosków na ich temat.

Pytanie 21

Na fotografii przedstawiono urządzenie przeznaczone do

A. transportu mieszanki betonowej.

B. mieszania składników zaprawy budowlanej.

C. dozowania składników zaprawy budowlanej.

D. zagęszczania mieszanki betonowej.

Poprawna odpowiedź dotyczy urządzenia, które jest typowe dla betoniarki, a więc maszyny zaprojektowanej do mieszania składników zapraw budowlanych, takich jak cement, piasek i woda. Betoniarka, z charakterystycznym wirującym pojemnikiem, umożliwia uzyskanie jednorodnej mieszanki, co jest kluczowe dla jakości i trwałości konstrukcji budowlanych. W praktyce, stosowanie betoniarek jest niezbędne w wielu projektach budowlanych, gdzie wymagana jest szybka i efektywna produkcja betonu na dużą skalę. Przy odpowiednim użyciu, betoniarki przyczyniają się do zminimalizowania strat materiałowych oraz poprawy wydajności pracy, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej. Ponadto, nowoczesne betoniarki są często wyposażone w systemy automatyzacji, które pozwalają na precyzyjne dozowanie składników, co dalej zwiększa efektywność procesu mieszania. Zgodność z normami jakości, takimi jak PN-EN 206, podkreśla znaczenie właściwego mieszania betonu dla bezpieczeństwa i stabilności budowli.

Pytanie 22

Warstwa styropianu umieszczona w wieńcach oraz nadprożach ścian zewnętrznych ma za zadanie izolację

A. akustyczną

B. paroszczelnej

C. wodoszczelnej

D. ciepłochronnej

Nieprawidłowe odpowiedzi dotyczące funkcji akustycznej, paroszczelnej i wodoszczelnej warstwy styropianu w wieńcach i nadprożach ścian zewnętrznych wynikają z niepełnego zrozumienia właściwości materiału i jego zastosowania w budownictwie. Styropian, będący materiałem sztucznym, charakteryzuje się przede wszystkim niską przewodnością cieplną, co czyni go idealnym izolatorem termicznym, a nie akustycznym. Choć może nieco tłumić dźwięki, jego właściwości akustyczne nie są wystarczające, aby skutecznie izolować hałas, dlatego w takich zastosowaniach konieczne są specjalistyczne materiały akustyczne. Ponadto, w kontekście paroszczelności, choć styropian może działać jako bariera dla pary wodnej, nie jest to jego główna funkcja. W budownictwie stosuje się również inne materiały, takie jak folia paroszczelna, które są bardziej efektywne w zapobieganiu migracji pary wodnej w strukturze budynku. Zastosowanie styropianu w kontekście wodoszczelności również jest nieadekwatne; nie jest on materiałem wodoodpornym, więc w przypadku zastosowań, gdzie wymagana jest pełna wodoszczelność, potrzebne są dodatkowe warstwy ochronne. Zrozumienie tych właściwości jest kluczowe dla prawidłowego projektowania i budowy, aby uniknąć problemów związanych z niewłaściwą izolacją, które mogą prowadzić do kondensacji, powstawania pleśni oraz innych problemów zdrowotnych i eksploatacyjnych w budynkach.

Pytanie 23

Ścianę nośną w piwnicy powinno się wymurować z

A. bloczków z betonu komórkowego

B. bloczków z betonu zwykłego

C. cegieł dziurawek

D. cegieł kratówek

Ściany nośne kondygnacji piwnicznej powinny być wymurowane z bloczków z betonu zwykłego z kilku powodów. Po pierwsze, beton zwykły charakteryzuje się wysoką nośnością, co jest niezbędne w przypadku ścian, które muszą przenosić obciążenia z wyższych kondygnacji budynku. Ponadto, bloczki te są odporne na wilgoć, co jest kluczowe w przypadku piwnic, gdzie istnieje ryzyko podciągania wilgoci z gruntu. W praktyce, zastosowanie bloczków z betonu zwykłego pozwala na uzyskanie solidnej i trwałej konstrukcji, która spełnia wymagania norm budowlanych, takich jak PN-EN 1992-1-1 dotycząca projektowania konstrukcji betonowych. Dodatkowo, bloczki te są stosunkowo łatwe w obróbce i montażu, co przyspiesza proces budowy. W kontekście praktycznych zastosowań, wiele nowoczesnych budynków mieszkalnych i komercyjnych opiera swoje fundamenty na solidnych ścianach piwnicznych wykonanych z bloczków z betonu zwykłego, co potwierdza ich efektywność i niezawodność w długoterminowym użytkowaniu.

Pytanie 24

Rodzaj rusztowania wykorzystywanego w pomieszczeniach, zbudowanego z dwóch podpór oraz pomostu roboczego, to rusztowanie

A. kozłowe

B. stojakowe

C. modułowe

D. wspornikowe

Wydaje mi się, że wybór innych typów rusztowań, jak wspornikowe czy modułowe, może wynikać z braku zrozumienia, do czego się je używa. Na przykład, rusztowanie wspornikowe opiera się na punktach podporowych na wysokości, co sprawia, że jest dobre do pracy na fasadach budynków, ale nie za bardzo nadaje się do wnętrz. Jego konstrukcja nie jest zbyt stabilna w małych przestrzeniach, a prace wewnątrz to nie jego bajka. Z kolei stojakowe rusztowanie jest bardziej skomplikowane i wymaga więcej elementów, co sprawia, że jego montaż trwa dłużej, a tak naprawdę rusztowanie kozłowe to lepsza opcja, bo można je szybko przestawiać. Modułowe rusztowanie, chociaż bardzo uniwersalne, często wykracza poza potrzeby typowych prac wewnętrznych, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania czasu i zasobów. Ważne jest, żeby rozumieć te różnice, bo to wpływa na bezpieczeństwo i efektywność pracy w budowlance.

Pytanie 25

Aby zapewnić odpowiednią przyczepność tynku do ceglanego muru, konieczne jest

A. nanosić na mur preparat poprawiający przyczepność

B. nanosić na mur rzadką zaprawę z wapna

C. wykonać mur z niepełnymi spoinami

D. wykonać mur z pełnymi spoinami

Wykonanie muru na niepełne spoiny to najlepsza praktyka, jeśli chodzi o zapewnienie dobrej przyczepności tynku do muru z cegieł. Spoiny niepełne pozwalają na lepsze wnikanie zaprawy tynkarskiej w przestrzenie między cegłami, co skutkuje większą powierzchnią kontaktu pomiędzy tynkiem a murem. Dzięki temu uzyskuje się solidniejsze połączenie, co jest kluczowe dla trwałości i estetyki wykończenia. W standardach budowlanych często zaleca się stosowanie niepełnych spoin w kontekście prac tynkarskich, co potwierdzają normy dotyczące budownictwa, takie jak PN-EN 1996-1-1. Przykładowo, w praktyce budowlanej, podczas tynkowania murów z cegły, niepełne spoiny również umożliwiają lepsze odprowadzenie wilgoci, co jest istotne dla zapobiegania powstawaniu pleśni. Stosowanie tej metody tynkowania najlepiej jest również udokumentować w projektach budowlanych, aby mieć pewność, że wykonawcy będą stosować się do ustalonych zasad.

Pytanie 26

Który sposób przygotowania klejowej zaprawy wapiennej jest zgodny z przedstawioną instrukcją producenta?

Instrukcja producenta
PRZYGOTOWANIE KLEJOWEJ ZAPRAWY MURARSKIEJ
Należy przygotować 6 ÷ 7 litrów wody, do której wsypujemy zawartość worka (25 kg), a następnie za pomocą wiertarki z mieszadłem lub ręcznie urabiamy do momentu uzyskania odpowiedniej konsystencji. Zaprawę należy co pewien czas przemieszać. Tak przygotowaną mieszankę należy zużyć w ciągu 4 godzin

A. Do porcji suchej mieszanki dodać wodę, a następnie wymieszać składniki.

B. Do wody dodać całą porcję suchej mieszanki i razem wymieszać.

C. Wymieszać część suchej mieszanki z wodą, a następnie dodać pozostałą ilość suchej mieszanki.

D. Wymieszać część suchej mieszanki z małą ilością wody, a następnie dolewać stopniowo wodę i dodawać pozostałą ilość suchej mieszanki.

Wiesz, jak to jest, że błędne odpowiedzi często wynikają z niezrozumienia, jak właściwie mieszać te składniki. Sugerowanie, żeby dodawać wodę stopniowo do suchej mieszanki, może prowadzić do niejednorodności, co w budownictwie jest sporym błędem. Grudki mogą się pojawić i to może zepsuć przyczepność oraz czas wiązania zaprawy. W praktyce powinno być tak, że najpierw suche składniki lądują w wodzie, bo to zapewnia lepsze ich połączenie. Co do odpowiedzi, gdzie się najpierw miesza tylko część suchej mieszanki z wodą, a reszta idzie później – to ryzykowne, bo mogą się nie połączyć jak należy, a to potem wpływa na jakość zaprawy. No i pamiętaj, że każda różnica w proporcjach wody do suchej mieszanki może zmieniać właściwości. Dobrze jest robić to według wskazówek producenta, żeby mieć pewność, że wszystko będzie działało tak, jak powinno.

Pytanie 27

Proporcje objętościowe 1:3:12 składników zaprawy cementowo-glinianej typu M 0,6 wskazują na następujący jej skład objętościowy:

A. cement : zawiesina gliniana : piasek

B. cement : zawiesina gliniana : wapno

C. cement : piasek : zawiesina gliniana

D. cement : wapno : zawiesina gliniana

Wszystkie błędne odpowiedzi wskazują na nieprawidłowe zrozumienie zasadności doboru składników zaprawy cementowo-glinianej. W przypadku propozycji 'cement : wapno : zawiesina gliniana', zastosowanie wapna w tej konfiguracji jest niewłaściwe, ponieważ wapno nie jest składnikiem tej konkretnej zaprawy. Wapno może być stosowane w zaprawach, ale w innych proporcjach i z innymi składnikami. Kolejna koncepcja, 'cement : zawiesina gliniana : wapno', również mija się z celem, gdyż nie uwzględnia kluczowego składnika, jakim jest piasek, który nadaje zaprawie odpowiednią strukturalną stabilność. Propozycja 'cement : piasek : zawiesina gliniana' jest niewłaściwa, ponieważ nie uwzględnia konieczności odpowiedniego zbalansowania składników. Piasek, choć ważny, nie może być traktowany zamiennie z zawiesiną glinianą, gdyż ich zadania w zaprawie są różne. Zawiesina glinianiana, wykorzystywana w tej zaprawie, ma na celu poprawę właściwości plastycznych i związanie cząsteczek, co jest kluczowe dla uzyskania elastyczności. Tego rodzaju błędy w rozumieniu składników mogą prowadzić do konstrukcji o niewłaściwych właściwościach mechanicznych, co z kolei może skutkować uszkodzeniami w trakcie eksploatacji. W praktyce, dobór odpowiednich proporcji jest fundamentem dla uzyskania trwałych i odpornych na czynniki zewnętrzne materiałów budowlanych.

Pytanie 28

Tynk klasy IV wykonuje się

A. trójwarstwowo, wygładzając packą obłożoną filcem

B. dwuwarstwowo, wygładzając packą na ostro

C. dwuwarstwowo, wygładzając packą styropianową

D. trójwarstwowo, wygładzając packą na gładko

Wybór niewłaściwych technik wykonania tynku może prowadzić do nieprawidłowych rezultatów, które negatywnie wpływają na estetykę i funkcjonalność końcowego wykończenia. Na przykład, dwuwarstwowe zacieranie packą styropianową nie zapewnia odpowiedniej grubości tynku, co może skutkować zwiększoną podatnością na uszkodzenia mechaniczne oraz gorszymi właściwościami izolacyjnymi. Ponadto, ten sposób zacierania nie jest zgodny z wymaganiami dla tynków kategorii IV, które powinny być wykonane trójwarstwowo dla większej stabilności i trwałości. Zacieranie packą na ostro, choć może wydawać się stosunkowo szybkim rozwiązaniem, nie zapewnia gładkiej powierzchni, a często prowadzi do nieestetycznych wykończeń z widocznymi nierównościami i porami. Tynk trójwarstwowy, zacierany packą obłożoną filcem, co prawda daje lepsze efekty wizualne, jednak nie jest to typowe dla kategorii IV, która wymaga specyficznego podejścia w procesie aplikacji. Właściwe zrozumienie technologii tynkarskiej oraz właściwy dobór materiałów i technik jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów, które mogą prowadzić do problemów z późniejszym użytkowaniem oraz estetyką wykończenia.

Pytanie 29

Wyznacz wydatki na beton towarowy potrzebny do uformowania warstwy nadbetonu o grubości 15 cm dla stropu Filigran o wymiarach 8 m × 5 m, jeśli cena 1 m³ betonu wynosi 280,00 zł?

A. 1 680,00 zł

B. 11 200,00 zł

C. 168 000,00 zł

D. 33 600,00 zł

Błędne odpowiedzi, takie jak 33 600,00 zł, 11 200,00 zł oraz 168 000,00 zł, wynikają z niewłaściwego podejścia do obliczenia objętości betonu oraz błędnych przeliczeń kosztów. Często można spotkać się z pomyłkami w obliczeniach objętości, gdzie osoby biorą pod uwagę nieprawidłowe jednostki miary lub nie uwzględniają konwersji grubości z centymetrów na metry. Na przykład, użycie grubości 15 cm bez jej przeliczenia na metry prowadzi do niepoprawnych wyników, które następnie wpływają na końcowy koszt. Podobnie, pomyłka przy obliczaniu powierzchni stropu może doprowadzić do znacznych różnic w objętości i, w konsekwencji, w kosztach. Kluczowe jest, aby w takich obliczeniach zawsze dbać o poprawność jednostek oraz stosować wzory zgodne z zasadami matematyki budowlanej. W praktyce, dla zwiększenia dokładności, zaleca się również stosowanie programów komputerowych lub kalkulatorów budowlanych, które pozwalają na uniknięcie błędów wynikających z ręcznego liczenia. Cały proces oszacowania kosztów betonu jest nie tylko istotny dla budżetu, ale także dla efektywności realizacji projektu budowlanego.

Pytanie 30

Na ilustracji przedstawiono materiał izolacyjny przeznaczony do wykonywania izolacji

A. przeciwwilgociowej i paroprzepuszczalnej.

B. akustycznej i przeciwwodnej.

C. przeciwwodnej i przeciwwilgociowej.

D. termicznej i akustycznej.

Analizując przedstawione odpowiedzi, warto zauważyć, że wiele z nich koncentruje się na funkcjach, które nie są charakterystyczne dla materiału izolacyjnego przedstawionego na ilustracji. Izolacja akustyczna i przeciwwodna, wzmiankowana w niektórych odpowiedziach, jest często mylona z funkcją termiczną. Materiały takie jak wełna mineralna, która jest pokazana na obrazku, są przede wszystkim używane do izolacji cieplnej i akustycznej, a nie do zapewnienia ochrony przed wodą. Izolacja przeciwwodna zwykle odnosi się do materiałów specjalnie zaprojektowanych do ochrony przed wilgocią i wodą, takich jak folie czy membrany, które mają zupełnie inne właściwości fizyczne. Wybór materiałów musi być uzależniony od kontekstu zastosowania; błędne przypisanie właściwości może prowadzić do nieefektywności izolacji oraz poważnych problemów z wilgocią w budynkach. Dodatkowo, materiały przeznaczone do izolacji przeciwwilgociowej i paroprzepuszczalnej są projektowane z myślą o kontrolowaniu przepływu pary wodnej, co nie jest celem materiałów typu wełna mineralna. Niezrozumienie różnicy między tymi funkcjami może prowadzić do zakupu niewłaściwych produktów i ich błędnego zastosowania, co w konsekwencji wpływa na komfort i bezpieczeństwo użytkowania budynków.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

Na podstawie danych zawartych w tabeli, określ dopuszczalną odchyłkę od pionu muru spoinowanego, mierzoną na całej wysokości ściany budynku dwukondygnacyjnego.

Tabela. Dopuszczalne odchyłki wymiarów murów (fragment)
Rodzaj odchyłek	Dopuszczalne odchyłki [mm]
Rodzaj odchyłek	mury spoinowane	mury niespoinowane
Zwichrowania i skrzywienia − na 1 m długości − na całej powierzchni	3 10	6 20
Odchylenia od pionu − na wysokości 1 m − na wysokości kondygnacji − na całej wysokości ściany	3 6 20	6 10 30

A. 12 mm

B. 20 mm

C. 6 mm

D. 10 mm

Wybór 6 mm, 10 mm czy 12 mm jako dopuszczalnego odchylenia to nietrafiony pomysł. Nie bierze on pod uwagę kluczowych norm budowlanych, które mówią, że dla dwukondygnacyjnych budynków odchylenie musi być co najmniej 20 mm. Dlaczego te odpowiedzi są błędne? Bo wynikają z niezrozumienia wymagań budowlanych i praktycznych aspektów. Choć czasami niewielkie odchylenia mogą być dopuszczalne, w przypadku murów spoinowanych precyzja jest kluczowa, więc te wartości są za małe, żeby zapewnić stabilność na dłużej. Takie myślenie może prowadzić do poważnych problemów w konstrukcji, których naprawa będzie kosztowna. Dlatego każdy, kto pracuje w budownictwie, powinien znać te normy i mieć pojęcie, jak je stosować praktycznie. Większe odchylenia są zgodne z wymaganiami, co pozwala utrzymać jakość budowy. Ważne, żeby zrozumieć te różnice, bo to klucz do dobrze wykonanej pracy.

Pytanie 33

Jakiego spoiwa powinno się użyć do realizacji tynku zewnętrznego w obszarach narażonych na wilgoć?

A. Gipsu szpachlowego

B. Wapna pokarbidowego

C. Wapna hydraulicznego

D. Gipsu budowlanego

Wybór gipsu budowlanego jako spoiwa do tynków zewnętrznych w miejscach narażonych na wilgoć jest niewłaściwy, ponieważ gips nie jest materiałem odpornym na działanie wody. Gips budowlany ma ograniczoną odporność na wilgoć, co sprawia, że w warunkach zewnętrznych, szczególnie w obszarach narażonych na intensywne opady deszczu, może ulegać degradacji. Tynki gipsowe są bardziej odpowiednie do wnętrz, gdzie nie są narażone na bezpośrednie działanie wody. Gips szpachlowy, podobnie jak gips budowlany, również nie nadaje się do zastosowań zewnętrznych, ponieważ jego właściwości nie pozwalają na skuteczne wypełnianie szczelin i pęknięć w warunkach dużej wilgotności. W przypadku wapna pokarbidowego, choć ma pewne właściwości, które mogą przyciągać uwagę, nie jest to materiał preferowany w aplikacjach zewnętrznych, ponieważ nie oferuje odpowiedniej odporności na wilgoć, co prowadzi do ryzyka powstawania grzybów i pleśni. W praktyce budowlanej niezwykle ważne jest stosowanie materiałów zgodnych z ich przeznaczeniem oraz warunkami, w jakich będą eksploatowane. Dlatego, aby uniknąć problemów związanych z trwałością i bezpieczeństwem konstrukcji, zaleca się korzystanie z materiałów sprawdzonych w specyficznych zastosowaniach, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk budowlanych.

Pytanie 34

Jakie narzędzia są niezbędne do wykonania tynku wypalanego?

A. Kielnia tynkarska, łata murarska, młotek murarski

B. Paca stalowa, kielnia tynkarska, młotek gumowy

C. Kielnia tynkarska, packa obłożona filcem, poziomnica

D. Paca stalowa, kielnia tynkarska, łata murarska

Wybór narzędzi do wykonania tynku wypalanego jest istotny dla uzyskania wysokiej jakości wykończenia. W przypadku zestawów narzędzi, które nie zawierają łaty murarskiej, jak w odpowiedzi z młotkiem gumowym czy packą obłożoną filcem, pojawiają się poważne ograniczenia. Młotek gumowy, choć użyteczny w niektórych pracach budowlanych, nie ma zastosowania w kontekście aplikacji tynku, ponieważ nie służy ani do nakładania, ani do wygładzania materiału. Packi obłożone filcem są odpowiednie do wygładzania delikatnych powierzchni, jednak w przypadku tynku wypalanego, kluczowe jest użycie narzędzi o większej sztywności, takich jak paca stalowa. Dodatkowo, brak łaty murarskiej uniemożliwia równomierne wyrównanie tynku, co jest nieodłącznym elementem procesu tynkarskiego. W praktyce, pomijanie odpowiednich narzędzi prowadzi do nierównomiernych powierzchni i problemów z trwałością wykończenia, co jest niezgodne z branżowymi standardami. Dlatego właściwy dobór narzędzi jest podstawą skutecznego wykonania tynku wypalanego, a ignorowanie tego aspektu z pewnością wpłynie negatywnie na jakość pracy.

Pytanie 35

Do wyrównywania powierzchni tynku służy narzędzie przedstawione na rysunku

A. B.

B. D.

C. C.

D. A.

Wybór innej odpowiedzi może się brać z niedopowiedzeń na temat narzędzi. Na przykład lejek do maszyn tynkarskich, który można pomylić z szpachlą, służy raczej do transportowania tynku, a nie do jego nakładania. Jego główną rolą jest ułatwienie podawania tynku na powierzchnię, co jest istotne, ale nie pomoże w wyrównywaniu. Kątownik budowlany, choć przydatny, służy do sprawdzania kątów prostych i nie ma nic wspólnego z tynkowaniem. Poziomica, która mierzy poziom, może być pomocna w ocenie równości, ale nie zastąpi szpachli, która jest używana do samego nałożenia i wygładzenia tynku. Często błędy wynikają z mylnego założenia, że narzędzie, które nie jest bezpośrednio związane z aplikacją tynku, może spełniać tę samą rolę. W budownictwie każde narzędzie ma swoje jasno określone zastosowanie i zależy to od umiejętności użytkowników. Lepiej zwracać uwagę na to, co i jak się wybiera, żeby nie tracić czasu i robić wszystko na tip-top.

Pytanie 36

Naprawa uszkodzenia ściany przedstawionej na fotografii powinna polegać na

A. przemurowaniu uszkodzonego fragmentu muru.

B. uzupełnieniu ubytku muru mieszanką betonową.

C. wypełnieniu ubytków muru zaprawą cementową.

D. wzmocnieniu muru prętami stalowymi.

Przemurowanie uszkodzonego fragmentu muru jest właściwą odpowiedzią na przedstawioną sytuację. Na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że uszkodzenie jest na tyle poważne, że obejmuje całą grubość muru, co negatywnie wpływa na jego integralność strukturalną. Przemurowanie to proces, który polega na usunięciu uszkodzonych elementów i wstawieniu nowych, co pozwala na przywrócenie pierwotnej wytrzymałości i stabilności obiektu. W praktyce takie działania powinny być zgodne z normami budowlanymi, które regulują sposób naprawy murów. Należy również zwrócić uwagę na dobór odpowiednich materiałów, które powinny być zgodne z klasą i specyfiką oryginalnego muru. Przykładowo, jeśli mur został wykonany z cegły ceramicznej, do przemurowania należy użyć cegieł o podobnych właściwościach mechanicznych, aby uniknąć różnic w zachowaniu materiałów. Dodatkowo, przemurowanie to także dobra okazja do oceny stanu całej struktury muru i ewentualnego wzmocnienia go w miejscach narażonych na przyszłe uszkodzenia.

Pytanie 37

Warstwę konstrukcyjną ściany przedstawionej na rysunku wykonano z betonu

A. komórkowego niezbrojonego.

B. zwykłego zbrojonego.

C. zwykłego niezbrojonego.

D. komórkowego zbrojonego.

Odpowiedź 'komórkowego niezbrojonego' jest poprawna, ponieważ analiza rysunku ujawnia strukturę ściany wykonaną z pustaków, co jest charakterystyczne dla betonu komórkowego. Beton komórkowy, często stosowany w budownictwie, charakteryzuje się niską gęstością oraz wysoką izolacyjnością termiczną i akustyczną. W budynkach mieszkalnych oraz użyteczności publicznej wykorzystuje się go do wznoszenia ścian działowych oraz zewnętrznych, gdzie kluczowe znaczenie ma efektywność energetyczna. Standardy budowlane, takie jak PN-EN 771-4, definiują wymogi dla betonów komórkowych, w tym ich wytrzymałość i zastosowanie w różnych warunkach. Przykład zastosowania betonu komórkowego można zobaczyć w nowoczesnych domach pasywnych, gdzie jego właściwości izolacyjne przyczyniają się do obniżenia kosztów ogrzewania i chłodzenia budynku. Ponadto, brak prętów zbrojeniowych sugeruje, że jest to struktura niezbrojona, co również potwierdza prawidłowość odpowiedzi. W kontekście nowoczesnych trendów budowlanych, beton komórkowy niezbrojony jest często preferowany ze względu na szybkość montażu oraz oszczędności materiałowe.

Pytanie 38

Na którym rysunku przedstawiono ścianę dwuwarstwową?

A. B.

B. C.

C. A.

D. D.

Ściana dwuwarstwowa jest konstrukcją, która składa się z dwóch wyraźnie oddzielonych warstw, co zapewnia lepsze właściwości termoizolacyjne i akustyczne. Na rysunku B możemy zaobserwować taką strukturę – zewnętrzną warstwę z bloczków, która chroni przed wpływami atmosferycznymi, oraz wewnętrzną warstwę izolacyjną, która skutecznie ogranicza straty ciepła. Tego rodzaju ściany są szeroko stosowane w budownictwie mieszkalnym, gdzie istotne są zarówno oszczędności energetyczne, jak i komfort mieszkańców. Standardy budowlane, takie jak normy PN-EN 13162 dotyczące materiałów izolacyjnych, podkreślają znaczenie odpowiedniego doboru materiałów w celu spełnienia wymagań dotyczących efektywności energetycznej budynków. Dzięki zastosowaniu ścian dwuwarstwowych można zredukować zużycie energii na ogrzewanie, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 39

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz ilość żwiru potrzebnego do wykonania 0,5 m³mieszanki betonowej klasy C 16/20.

Receptury robocze na 1 m³ mieszanki betonowej
klasa betonu	cement	żwir	piasek	woda
C 8/10	341 kg	661 l	367 l	216 l
C 12/16	362 kg	642 l	351 l	227 l
C 16/20	367 kg	770 l	426 l	223 l

A. 385 l

B. 770 l

C. 213 l

D. 642 l

Wybór niepoprawnych odpowiedzi często wynika z błędnego zrozumienia proporcji materiałów w mieszance betonowej. Na przykład, odpowiedzi, takie jak 770 l, 213 l czy 642 l, nie uwzględniają odpowiedniego przeliczenia objętości żwiru z 1 m³. W praktyce, stosując standardowe proporcje dla mieszanki betonowej klasy C 16/20, uzyskujemy właściwy stosunek składników. Typowe błędy, które prowadzą do takich niepoprawnych odpowiedzi, obejmują nieprawidłowe przeliczenie objętości, pominięcie istotnych informacji z tabeli lub niewłaściwe zastosowanie proporcji. Na przykład, obliczając ilość żwiru, nie można zapominać o podstawowych zasadach dotyczących mieszania składników. Zmniejszając objętość mieszanki betonowej, należy proporcjonalnie zmniejszyć ilości wszystkich składników, w tym żwiru, aby uzyskać mieszankę o pożądanych właściwościach. Zrozumienie materiału i jego proporcji jest kluczowe w inżynierii budowlanej, ponieważ nieprawidłowe obliczenia mogą prowadzić do osłabienia konstrukcji, co w konsekwencji może zagrażać bezpieczeństwu. Dlatego, aby uniknąć takich błędów, ważne jest, aby zawsze odnosić się do norm i zaleceń branżowych dotyczących proporcji materiałów w mieszankach betonowych.

Pytanie 40

Jaki sprzęt powinien być użyty do przygotowania zaprawy, niezbędnej do postawienia ścian w budynku jednorodzinnym z bloczków gazobetonowych, murowanych na standardowe spoiny?

A. Betoniarkę wolnospadową.

B. Pompę do zapraw.

C. Agregat tynkarski.

D. Mieszarkę wirową.

Wybór innych urządzeń, takich jak pompa do zapraw, mieszarka wirowa czy agregat tynkarski, może wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki procesu murarskiego. Pompa do zapraw jest dedykowana do transportu już przygotowanej zaprawy na plac budowy, a nie do jej mieszania. Jest to sprzęt używany w sytuacjach, gdy zaprawa została wytworzona w większych ilościach w innym miejscu, co nie ma zastosowania w tym przypadku, gdzie zaprawa musi być przygotowywana bezpośrednio na budowie. Mieszarka wirowa, choć skuteczna w mieszaniu, jest zazwyczaj przeznaczona do mniejszych ilości materiałów, co może być ograniczeniem w kontekście dużych projektów budowlanych, gdzie wymagana jest większa ilość zaprawy. Agregat tynkarski z kolei, pomimo iż jest użyteczny w aplikacji tynków, nie jest odpowiedni do przygotowania zaprawy murarskiej, ponieważ jego konstrukcja nie jest dostosowana do mieszania cięższych składników, jak cement czy piasek w odpowiednich proporcjach. W budownictwie kluczowe jest stosowanie właściwych narzędzi zgodnie z ich przeznaczeniem, co wpływa na jakość wykonania i trwałość konstrukcji. Niewłaściwe dobranie sprzętu może prowadzić do osłabienia zaprawy, co z kolei może skutkować problemami strukturalnymi w przyszłości.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej