Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:21
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:47

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano obiektyw typu

A. teleobiektyw.

B. portretowego.

C. rybie oko.

D. makro.

Obiektyw typu 'rybie oko' charakteryzuje się bardzo szerokim polem widzenia, często sięgającym nawet 180 stopni lub więcej. Na zdjęciu można zaobserwować wyraźne zniekształcenie obrazu na krawędziach, co jest typowe dla tego rodzaju obiektywów. Ich konstrukcja opiera się na krótkiej ogniskowej, co pozwala na uchwycenie dużych scen w jednym kadrze. Obiektywy rybie oko są powszechnie wykorzystywane w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w kreatywnych projektach artystycznych, gdzie niezwykłe zniekształcenia obrazu mogą dodać unikalnego charakteru zdjęciom. Warto również zauważyć, że obiektywy te są szeroko stosowane w produkcji filmowej, zwłaszcza w ujęciach wymagających dużego zakresu widzenia. W praktyce, użycie obiektywu rybie oko może wprowadzić do fotografii element zaskoczenia, a także pozwolić na eksperymentowanie z perspektywą i kompozycją. Dobrą praktyką jest stosowanie tego typu obiektywu w sytuacjach, gdzie tradycyjne obiektywy nie są w stanie uchwycić całej sceny lub gdzie artysta pragnie uzyskać nietypowy efekt wizualny.

Pytanie 2

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. ptasią.

B. normalną.

C. powietrzną.

D. żabią.

Perspektywa ptasia to taki sposób fotografowania lub rysowania, w którym patrzymy na obiekt z góry, jakbyśmy byli ptakiem lecącym nad nim. Na tym zdjęciu wyraźnie widać, że roślina została uchwycona z wyraźnie wyższej pozycji, z lekkiego nachylenia ku dołowi, co powoduje, że widzimy zarówno liście, jak i rozchodzące się wokół podłoże. Moim zdaniem taki kąt daje bardzo fajny pogląd na całą budowę rośliny i pozwala uchwycić zarówno szczegóły, jak i kontekst otoczenia – to często wykorzystywana technika w fotografii przyrodniczej, żeby pokazać relację rośliny z miejscem, w którym rośnie. W branżowych standardach uznaje się, że perspektywa ptasia stosowana jest tam, gdzie chcemy podkreślić kształt i rozmieszczenie elementów w przestrzeni, np. w planowaniu ogrodów czy analizowaniu składu roślinności. Fotografowie krajobrazu i architektury często sięgają po takie ujęcia, korzystając z dronów czy wysokich punktów widokowych, żeby unaocznić relacje przestrzenne. Czasem taki zabieg naprawdę robi robotę, bo daje ogląd na całość kompozycji. Z mojego doświadczenia, gdy mam pokazać coś „z lotu ptaka”, to właśnie wybieram taki kąt – sprawdza się praktycznie zawsze, gdy zależy nam na pokazaniu pełnego kontekstu.

Pytanie 3

W trakcie jakiego procesu dokonuje się reakcja 2AgX + 2hv →2Ag⁰ + 1/2X2?

A. Utrwalania

B. Wybielania

C. Wywoływania

D. Naświetlania

Wybielanie, wywoływanie i utrwalanie to procesy, które mogą wiązać się z zastosowaniem chemii, ale nie są bezpośrednio związane z opisaną reakcją. Wybielanie najczęściej odnosi się do procesu usuwania barwników lub zanieczyszczeń z materiałów, na przykład w tekstyliach lub w przypadku środków czyszczących. W kontekście chemii fotograficznej, wybielanie dotyczy zmiany koloru emulsji, ale nie jest to proces, który bezpośrednio angażuje naświetlanie do redukcji srebra. Wywoływanie polega na przekształceniu naświetlonej emulsji w obraz widoczny poprzez zastosowanie odpowiednich chemikaliów, ale również nie obejmuje samego procesu, który zachodzi w reakcji 2AgX + 2hv. Utrwalanie, z drugiej strony, jest procesem końcowym w fotografii, który stabilizuje obraz poprzez usunięcie nieujawnionych halogenków srebra. Wszystkie te odpowiedzi mogą prowadzić do błędów myślowych związanych z nieporozumieniem na temat roli, jaką światło odgrywa w chemicznych reakcjach fotonowych. Kluczowym błędem jest mylenie procesów chemicznych, które mają różne mechanizmy działania i zastosowanie. Aby zrozumieć, dlaczego naświetlanie jest właściwą odpowiedzią, należy zwrócić uwagę na rolę energii fotonów w inicjowaniu reakcji redukcji srebra, co jest fundamentem technologii opartej na naświetlaniu.

Pytanie 4

Aby wydrukować zdjęcia przeznaczone na wystawy, należy wybrać papier fotograficzny o gramaturze

A. 100-150g/m2

B. 200-350g/m2

C. 80-110g/m2

D. 70-90g/m2

Wybór papieru fotograficznego o gramaturze 200-350 g/m2 do celów wystawowych jest kluczowy dla uzyskania wysokiej jakości wydruków. Tego rodzaju papier charakteryzuje się odpowiednią sztywnością i trwałością, co pozwala na lepsze odwzorowanie detali oraz intensywności kolorów. Wydruki na takim papierze są bardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne i działanie czynników atmosferycznych, co jest szczególnie ważne w kontekście wystaw, gdzie fotografie mogą być narażone na dotyk publiczności oraz zmienne warunki otoczenia. W branży fotograficznej powszechnie stosuje się standardy, które rekomendują wyższe gramatury dla profesjonalnych wydruków, aby zapewnić jak najlepszą jakość prezentacji. Ponadto, papier o wyższej gramaturze często oferuje lepszą strukturalność, co przyczynia się do lepszego efektu estetycznego. W praktyce, fotografie wydrukowane na papierze w tym zakresie gramatury będą miały lepszą głębię kolorów, co jest kluczowe w przypadku prac przeznaczonych do ekspozycji w galeriach czy na konkursach.

Pytanie 5

Pliki zapisane w formatach przeznaczonych do grafiki rastrowej zawierają dane obrazowe w postaci informacji o

A. liniaturach

B. krzywych matematycznych

C. pikselach

D. krążkach rozproszenia

Koncepcje zawarte w odpowiedziach, które nie odwołują się do pikseli, są zasadniczo mylne w kontekście grafiki rastrowej. Liniatury w kontekście grafiki odnosiłyby się raczej do technologii druku, gdzie linie są używane do tworzenia wzorów, ale nie mają one zastosowania w przechowywaniu danych obrazowych. Krążki rozproszenia to termin, który w rzeczywistości nie istnieje w standardowej terminologii związanej z grafiką komputerową i nie ma związku z przechowywaniem obrazów. Krzywe matematyczne są bardziej związane z grafiką wektorową, gdzie obraz jest skonstruowany z wykorzystaniem równań matematycznych do opisywania kształtów, a nie z pikseli. Grafika wektorowa pozwala na skalowanie bez utraty jakości, co jest przeciwieństwem grafiki rastrowej. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z mylenia pojęć lub niewłaściwego zrozumienia podstawowych różnic między tymi dwoma typami grafiki. Zrozumienie, że grafika rastrowa opiera się na pikselach, a grafika wektorowa na krzywych, jest kluczowe dla właściwego wykorzystania obu technologii oraz ich aplikacji w różnych dziedzinach, takich jak projektowanie graficzne, animacja czy ilustracja. Ignorowanie tej różnicy prowadzi do błędnych wniosków i problemów w pracy z obrazami w różnych formatach.

Pytanie 6

Światło, które pada, jest mierzone za pomocą światłomierza z czujnikiem

A. z dyfuzorem, skierowanym w stronę obiektu fotografowanego

B. bez dyfuzora, skierowanym w stronę źródła światła

C. bez dyfuzora, zwróconym w stronę aparatu

D. z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu

Niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnych założeniach dotyczących funkcji dyfuzora i kierunku pomiaru. Odpowiedzi, które sugerują pomiar bez dyfuzora, nieodpowiednio skoncentrowane na obiekcie lub źródle światła, prowadzą do nieadekwatnych wyników pomiarów. Pomiar światła bez dyfuzora, skierowany w stronę aparatu, nie uwzględnia rozproszenia światła, co może skutkować zafałszowaniem wartości ekspozycji, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych. Z kolei skierowanie światłomierza bez dyfuzora w stronę źródła światła może prowadzić do nadmiernego pomiaru intensywności światła, co w efekcie skutkuje niedocenieniem rzeczywistego oświetlenia obiektu. W kontekście pomiarów światła, kluczowe jest stosowanie dyfuzora, który neutralizuje lokalne różnice w intensywności światła oraz umożliwia uzyskanie średniej wartości oświetlenia, co jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii. Dobrze jest pamiętać, że błędne pomiary mogą prowadzić do niewłaściwych ustawień aparatu, co ma poważny wpływ na jakość zdjęć. Prawidłowe techniki pomiaru światła powinny być oparte na solidnych zasadach oraz standardach branżowych, które gwarantują, że fotografia oddaje rzeczywistość w sposób najbardziej autentyczny.

Pytanie 7

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Górne.

B. Wypełniające.

C. Tłowe.

D. Konturowe.

Często przy omawianiu oświetlenia na planie zdjęciowym łatwo pomylić funkcje poszczególnych źródeł światła. Światło górne, choć bywa stosowane np. w oświetlaniu sceny z góry, zwykle tworzy dość nieprzyjemne, głębokie cienie pod oczami czy nosem i nie nadaje się do kontrolowania głębokości cieni po stronie zacienionej. Światło tylne (tłowe) służy raczej do odseparowania postaci od tła, często daje taki efekt poświaty czy aury i pomaga wyciągnąć obiekt z tła, ale absolutnie nie ma wpływu na głębię cieni po stronie nieoświetlonej. Z kolei światło konturowe (czyli czasem nazywane akcentującym lub bocznym) podkreśla kształt, daje efekt „obrysowania” sylwetki, wzmacnia fakturę i bryłę obiektu – ale bardziej pogłębia kontrast niż go zmniejsza. Typowym błędem jest myślenie, że każde dodatkowe światło zredukuje cień – a tak naprawdę, tylko światło wypełniające jest projektowane z myślą o rozjaśnianiu tych fragmentów, które pozostają w cieniu od światła głównego. Jeżeli w fotografii lub na planie filmowym nie zadbamy o dobre światło wypełniające, uzyskamy bardzo kontrastowe, czasem wręcz teatralne efekty, które nie zawsze są pożądane – szczególnie w portrecie czy reklamie. Moim zdaniem, warto pamiętać o funkcjonalnym podziale ról światła na planie: każde pełni konkretną funkcję i nie warto zastępować jednego drugim bez świadomości, jakie efekty to przyniesie.

Pytanie 8

Który rodzaj planu zdjęciowego zastosowano na fotografii?

A. Plan pełny.

B. Duże zbliżenie.

C. Plan ogólny.

D. Detal.

Odpowiedź "Duże zbliżenie" jest poprawna, ponieważ na przedstawionej fotografii widoczny jest wyraźny detal owoców w wiadrze, co pozwala na dokładne ich obserwowanie. Duże zbliżenie to technika fotografii, która umożliwia uchwycenie szczegółów obiektu, co w tym przypadku objawia się w postaci wyrazistej struktury, koloru oraz kształtu owoców. Tego rodzaju ujęcie jest często stosowane w fotografii produktowej, aby podkreślić cechy wizualne i zachęcić do zakupu. W kontekście standardów fotograficznych, duże zbliżenie stosuje się także w makrofotografii, gdzie ważne jest uchwycenie detali, które nie byłyby widoczne gołym okiem. Wiedza na temat odpowiedniego planu zdjęciowego zwiększa umiejętność narracji wizualnej oraz wpływa na jakość finalnych efektów fotograficznych.

Pytanie 9

Podczas wykonywania zdjęcia w plenerze ustalono parametry ekspozycji: – czas naświetlania 1/125 s, – przysłona f/5,6. Aby zwiększyć głębię ostrości, zachowując taką samą ilość światła padającego na matrycę, należy ustawić parametry:

A. 1/30 s, f/8

B. 1/60 s, f/32

C. 1/60 s, f/22

D. 1/30 s, f/11

Wielu początkujących fotografów wpada w pułapkę myślenia, że wystarczy po prostu zmniejszyć przysłonę, żeby zwiększyć głębię ostrości, nie zwracając uwagi na ekspozycję. Jednak jeśli tego nie skompensujemy odpowiednim czasem naświetlania, zdjęcie wyjdzie niedoświetlone. Gdy przestawimy przysłonę z f/5,6 na f/8 lub f/11, to ilość światła docierająca do matrycy zmniejsza się odpowiednio dwukrotnie lub czterokrotnie. Odpowiedzi zakładające ustawienie f/8 przy czasie 1/30 s czy f/11 przy tym samym czasie, nie zawsze uwzględniają właściwą kompensację – ale co ważniejsze, tylko przejście na f/11 i wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/30 s daje prawidłową ekspozycję równoważącą oba czynniki. Z kolei ustawienia typu f/22 przy 1/60 s albo f/32 przy tym samym czasie, choć teoretycznie zwiększają głębię ostrości bardziej, w praktyce prowadzą do mocnego niedoświetlenia – zbyt mało światła trafia na matrycę i zdjęcie wychodzi za ciemne. Częstym błędem jest niedoszacowanie wpływu każdego „stopnia” przysłony na ilość światła oraz zakładanie, że wystarczy jeden parametr zmienić, a reszta nie ma znaczenia. Standardem w fotografii jest stosowanie reguły równoważności ekspozycji: każda zmiana o jeden „stopień” (czy to przysłony, czasu, czy ISO) musi być zrównoważona przeciwną zmianą w innym parametrze, żeby ekspozycja się zgadzała. Moim zdaniem, najczęściej popełniany błąd to ignorowanie tych proporcji, co potem skutkuje zdjęciami do poprawki lub stratą czasu na obróbkę. Dlatego tak ważne jest, by każda próba zwiększenia głębi ostrości była poparta odpowiednią korektą czasu – i najlepiej to wchodzi w nawyk właśnie przez takie ćwiczenia.

Pytanie 10

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. po południu.

B. nocą.

C. w południe.

D. o świcie.

Wybierając takie ustawienia jak f/1.2, ISO 1400 i czas naświetlania 30 sekund, można łatwo się pomylić, jeśli nie rozumie się do końca zależności między parametrami ekspozycji a ilością światła zastanego. Wielu początkujących sądzi, że o świcie, po południu czy nawet w południe trzeba korzystać z wysokiej czułości ISO i szeroko otwartej przysłony – być może z obawy, że światła będzie za mało, albo z chęci uzyskania głębi ostrości czy efektów bokeh. Jednak w praktyce, gdy światła jest dużo (a tak jest zarówno w południe, jak i po południu czy nawet o świcie, choć wtedy jest go nieco mniej), takie parametry prowadzą do prześwietlenia zdjęcia – obraz będzie zbyt jasny, wręcz biały, bez szczegółów. Branżowe standardy mówią jasno: przy dziennym świetle zazwyczaj używa się niższych czułości ISO (100-400), znacznie wyższych wartości przysłony (np. f/8, f/11 – by uzyskać większą głębię ostrości), a czas naświetlania skraca się często do ułamków sekundy. Wysoka czułość ISO i bardzo szeroka przysłona to rozwiązania typowe dla bardzo trudnych warunków oświetleniowych, jak zdjęcia w głębokiej nocy, fotografowanie gwiazd, zorzy polarnej czy nocnych krajobrazów miejskich. Częsty błąd to myślenie, że każda scena wymaga jasnego obiektywu i wysokiego ISO – tymczasem kluczem jest dostosowanie ustawień do ilości światła. Z mojego doświadczenia, przy jasnym świetle dziennym nawet neutralne filtry szare bywają niezbędne, by móc wydłużyć czas naświetlania bez prześwietleń. Dlatego tak ważne jest rozumienie, jak działają te trzy parametry wspólnie i dlaczego tylko w nocy, gdy światła jest bardzo mało, ma to sens. Inaczej zdjęcie będzie nie do odratowania, a efekt końcowy rozczaruje każdego fotografa.

Pytanie 11

Zastosowana na fotografii kompozycja obrazu nosi nazwę kompozycji

A. otwartej.

B. centralnej.

C. asymetrycznej.

D. kołowej.

Poprawna odpowiedź to kompozycja centralna, co znajduje odzwierciedlenie w zastosowaniu symetrycznych elementów, które są kluczowe w architekturze oraz w sztukach wizualnych. W przypadku rozety, centralny punkt pełni funkcję osi, wokół której organizowane są pozostałe elementy, co prowadzi do harmonijnej i zrównoważonej kompozycji. Kompozycje centralne są często wykorzystywane w projektach architektonicznych, takich jak katedry gotyckie, gdzie ich struktura wprowadza do wnętrza poczucie porządku oraz estetyki. Przykładem może być rozeta w katedrze Notre-Dame, która jest nie tylko funkcjonalnym elementem, ale również istotnym punktem odniesienia dla całej budowli. Tego rodzaju kompozycje są cenione za zdolność do przyciągania wzroku i skupiania uwagi, co jest istotne nie tylko w architekturze, ale i w fotografii, gdzie centralny motyw może dominować nad resztą obrazu, tworząc silną narrację wizualną. Również w projektowaniu graficznym zasady kompozycji centralnej są wykorzystywane do tworzenia przyciągających wzrok plakatów oraz grafik reklamowych, gdzie kluczowe informacje są umieszczane w centralnym punkcie, co zwiększa ich widoczność i zapamiętywalność.

Pytanie 12

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. koloru kryjącego.

B. mapy gradientu.

C. poziomów.

D. stempla.

Wybrałeś poziomy i zdecydowanie to jest to narzędzie, które w Photoshopie najlepiej nadaje się do poprawy ekspozycji. Poziomy (Levels) pozwalają na precyzyjne sterowanie jasnością, kontrastem oraz rozkładem tonalnym zdjęcia. I to nie tylko na zasadzie rozjaśniania czy przyciemniania całości, ale można osobno wpływać na cienie, światła oraz średnie tony – co daje naprawdę spore pole do popisu. W praktyce często używa się poziomów na początku obróbki, żeby szybko naprawić niedoświetlone lub przepalone fotki. Z mojego doświadczenia, dobrze użyte poziomy potrafią uratować nawet pozornie 'spalone' zdjęcie, zwłaszcza jeśli pracujemy na pliku RAW. W branży uznaje się korektę poziomów i krzywych za podstawę workflow retuszerskiego – to taki fundament, na którym buduje się dalszą edycję. Warto też pamiętać, że poziomy pozwalają działać zarówno globalnie, jak i na wybranych kanałach kolorów, co jest nieocenione np. przy balansowaniu kolorystyki skóry czy poprawianiu kontrastu w konkretnych obszarach. Ogólnie – większość profesjonalnych fotografów i grafików poleca zacząć pracę nad ekspozycją właśnie od tego narzędzia. I szczerze – trudno się z tym nie zgodzić.

Pytanie 13

Kiedy planujesz robić zdjęcia z widokiem na odległe obiekty, co powinieneś przygotować?

A. soczewkę Fresnela

B. teleobiektyw

C. mieszek

D. obiektyw szerokokątny

Mieszek, obiektyw szerokokątny i soczewka Fresnela to wszystkie elementy optyczne, które w określonych sytuacjach mogą być użyteczne, jednak nie są odpowiednie do fotografowania odległych obiektów w sposób przewidziany w tym pytaniu. Mieszek, często wykorzystywany w fotografii makro lub przy fotografii produktowej, pozwala na precyzyjne ustawienie ostrości na bardzo bliskich obiektach, co czyni go mało funkcjonalnym w kontekście oddalonych scen. Użycie mieszków do fotografii dalekozasięgowej prowadziłoby do znacznych trudności w uzyskaniu stabilnych, wyraźnych zdjęć. Obiektyw szerokokątny, z drugiej strony, jest przystosowany do uchwycenia szerokiego pola widzenia, co sprawia, że odległe obiekty mogą wydawać się mniejsze i bardziej rozmyte, a także wprowadzać zniekształcenia perspektywy. W przypadku fotografii krajobrazowej czy architektonicznej lepiej sprawdzi się, ale nie w kontekście uchwycenia detali odległych obiektów. Soczewka Fresnela, będąca specjalnym typem soczewki, jest stosunkowo rzadko używana w tradycyjnej fotografii. Jej zastosowanie obejmuje głównie dziedziny związane z optyką i iluminacją, a nie z rejestrowaniem obrazów z dużą szczegółowością. Wybór niewłaściwego sprzętu może prowadzić do nieudanych ujęć, co podkreśla znaczenie odpowiedniego doboru narzędzi fotograficznych do zamierzonych efektów i celów artystycznych.

Pytanie 14

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce najczęstszym problemem jest

A. zwiększenie głębi ostrości

B. zwiększenie nasycenia kolorów

C. powstanie flary i zmniejszenie kontrastu

D. podwyższenie temperatury barwowej

Nieprawidłowe odpowiedzi często opierają się na niepełnym zrozumieniu podstawowych zjawisk optycznych i ich wpływu na jakość zdjęć. Zwiększenie nasycenia kolorów, choć może wydawać się korzystne, nie jest typowym problemem przy fotografowaniu w silnym świetle słonecznym. W rzeczywistości, nadmiar światła może prowadzić do przepałów w jasnych partiach, co sprawia, że kolory stają się mniej wyraziste. Zwiększenie głębi ostrości w sytuacji, gdy fotografujemy w silnym słońcu, nie jest kluczowym problemem, ponieważ ten parametr bardziej dotyczy ustawień przysłony i odległości od obiektu, a nie warunków oświetleniowych. Ponadto, podwyższenie temperatury barwowej także nie jest typowym zagrożeniem – w rzeczywistości, przy pełnym słońcu, światło ma tendencję do bycia chłodnym, co może wpłynąć na odwzorowanie kolorów. Takie mylne podejścia mogą wynikać z braku wiedzy na temat interakcji światła z obiektywem oraz podstawowych zasad fotografii. Dlatego kluczowe jest, aby zrozumieć, jak światło wpływa na nasze zdjęcia i jakie techniki możemy zastosować, aby uzyskać najlepsze możliwe efekty.

Pytanie 15

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła żarowego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

B. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

W tej sytuacji kluczowe było zwrócenie uwagi na rodzaj materiałów światłoczułych oraz źródło światła, do którego są one przeznaczone. Materiały negatywowe do światła żarowego (czyli światła o temperaturze barwowej ok. 3200K) są zoptymalizowane właśnie pod tego typu oświetlenie. Halogeny to klasyczne lampy żarowe – ich widmo jest bardzo zbliżone do światła żarowego, dzięki czemu uzyskujemy wierne odwzorowanie barw i nie musimy stosować dodatkowych filtrów korekcyjnych. Statywy oświetleniowe są niezbędne, żeby ustawić lampy stabilnie i precyzyjnie – bez tego trudno o równe, przewidywalne światło, a to w katalogowej fotografii produktów podstawa. Stół bezcieniowy to już taki fotograficzny klasyk: pozwala zminimalizować cienie, wydobyć szczegóły i zapewnić jednolite tło, co przy zdjęciach katalogowych jest zwyczajnie wymagane przez większość klientów. Moim zdaniem, nie ma tu miejsca na przypadek – wszystkie elementy zestawu mają swoje uzasadnienie w praktyce i wynikają z wypracowanych standardów branżowych. Mało tego, praca na halogenach pozwala kontrolować oświetlenie na żywo, więc od razu widzisz efekt – to ogromna przewaga zwłaszcza, gdy liczy się czas i powtarzalność. Z doświadczenia wiem, że profesjonalne sesje produktowe na negatywie niemal zawsze realizuje się właśnie w takim układzie – to sprawdzony, bezpieczny wybór i podstawa, jeśli chodzi o rzetelność kolorystyczną materiałów do druku czy publikacji internetowych.

Pytanie 16

W oświetleniu upiększającym zwanym glamour główne źródło światła jest umieszczone

A. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego.

B. nieco powyżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

C. nieco poniżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

D. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną postacią.

Oświetlenie glamour ma swoje konkretne zasady, które są wynikiem lat praktyki w fotografii beauty, modowej i reklamowej. Zaskakująco często początkujący próbują ustawić główne światło z boku lub poniżej osi obiektywu, licząc na ciekawsze cienie albo bardziej 'filmowy' efekt, ale to prowadzi do odwrotnych rezultatów. Takie światło z boku czy od dołu akcentuje nierówności skóry, pogłębia zmarszczki, podkreśla asymetrię i ogólnie daje efekt dramatyczny, wręcz teatralny – a przecież glamour polega na wygładzeniu, subtelności i podkreśleniu urody bez ostrych kontrastów. Ustawienie światła za modelem, nawet w osi obiektywu, nie daje efektu glamour, tylko powstaje rodzaj światła kontrowego lub obrysowego, który świetnie sprawdza się np. w fotografii sylwetki lub zdjęciach z efektem aureoli, ale nie w portrecie beauty. Z kolei światło ustawione nieco poniżej osi obiektywu, nawet centralnie, powoduje bardzo nienaturalne oświetlenie twarzy – pojawiają się cienie nad ustami, wyolbrzymia się kształt nosa, a spojrzenie wydaje się dziwne, jakby 'z dołu'. Takie ustawienie czasem stosuje się w horrorach lub fotografii teatralnej, ale kompletnie nie nadaje się do stylu glamour. Błąd myślowy często polega na budowaniu kompozycji światłem bez dokładnej analizy efektu finalnego na twarzy – łatwo ulec pokusie eksperymentowania, lecz branżowe standardy glamour są tu bardzo konkretne. Klucz to światło z góry, na wprost, równolegle do osi obiektywu, bo tylko wtedy zyskuje się ten miękki, pochlebny efekt, na którym zależy każdemu, kto pracuje z portretem beauty.

Pytanie 17

Który z programów do edycji grafiki rastrowej klasyfikowany jest jako freeware?

A. Corel Photo-Paint

B. Adobe Photoshop

C. PhotoFiltre Studio

D. AvancePaint

AvancePaint to program do obróbki grafiki rastrowej, który jest dostępny jako freeware, co oznacza, że użytkownicy mogą go pobrać i używać bez ponoszenia opłat licencyjnych. W przeciwieństwie do komercyjnych aplikacji, takich jak Adobe Photoshop czy Corel Photo-Paint, AvancePaint oferuje podstawowe funkcje edycyjne, które są wystarczające dla amatorów i użytkowników, którzy potrzebują prostych narzędzi do pracy z obrazami. Przykładowe zastosowania tego oprogramowania obejmują retuszowanie zdjęć, tworzenie prostych grafik oraz przygotowywanie obrazów do publikacji w internecie. W branży, w której liczy się dostępność narzędzi do edycji grafiki, AvancePaint staje się cenną alternatywą dla bardziej skomplikowanych programów. Przykłady profesjonalnych praktyk pokazują, że wiele osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z grafiką, korzysta z oprogramowania freeware, aby poznać podstawy edycji, zanim zdecydują się na inwestycje w bardziej zaawansowane rozwiązania.

Pytanie 18

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. prawego górnego

B. prawego dolnego

C. lewego dolnego

D. lewego górnego

Wybór prawego dolnego rogu matrycy jako obszaru do czyszczenia w przypadku stwierdzenia zabrudzeń w prawym górnym rogu jest nietypowy i może sugerować nieporozumienie związane z pojęciem lokalizacji zabrudzenia. Standardowe procedury czyszczenia matrycy zalecają, aby usunąć zabrudzenia z obszaru, w którym zostały one zauważone. W praktyce, jeśli zabrudzenia znajdują się w prawym górnym rogu, to do skutecznego ich usunięcia należy skoncentrować się na tym samym obszarze. Użycie odpowiednich narzędzi, takich jak miękkie ściereczki z mikrofibry lub specjalistyczne zestawy do czyszczenia matryc, jest kluczowe, aby uniknąć dalszych uszkodzeń. Ponadto, ważne jest, aby do czyszczenia matrycy używać technik zgodnych z wytycznymi producenta, które zazwyczaj zalecają delikatne ruchy w kierunku zgodnym z naturalnym ustawieniem matrycy, aby nie wprowadzać dodatkowych zarysowań czy otarć. Zrozumienie położenia zabrudzeń i odpowiednie działania są kluczowe dla utrzymania jakości obrazu oraz długowieczności sprzętu.

Pytanie 19

Aby zapobiec odblaskom podczas robienia zdjęć obiektów ze szkłem, powinno się użyć filtru

A. neutralnego

B. połówkowego

C. polaryzacyjnego

D. szarego

Filtr połówkowy nie jest odpowiedni do eliminacji odblasków w fotografii obiektów szklanych, ponieważ jego zastosowanie ogranicza się głównie do kontrolowania ekspozycji w scenach z dużymi różnicami w jasności, takich jak horyzonty. Jego działanie opiera się na stopniowym przejściu od przezroczystości do pełnego przyciemnienia, co nie wpływa na redukcję refleksów. Filtr neutralny, choć użyteczny w kontekście ograniczenia ilości światła docierającego do matrycy, nie wpływa na kierunek światła ani na eliminację odblasków. Jego głównym celem jest wydłużenie czasu naświetlania lub uzyskanie efektów artystycznych, nie zaś poprawa jakości obrazu w kontekście refleksów. Filtr szary, podobnie jak neutralny, służy do zmniejszenia ilości światła, ale nie ma wpływu na polaryzację światła, co jest kluczowe w eliminacji odblasków. Kluczowym błędem w myśleniu jest zrozumienie roli filtrów: filtry polaryzacyjne działają na zasadzie manipulacji polaryzacją światła, co skutkuje redukcją odblasków, podczas gdy inne filtry jedynie ograniczają ilość światła lub wpływają na tony kolorystyczne. Dlatego, aby skutecznie radzić sobie z refleksami na szkle, kluczowe jest zrozumienie specyfiki filtrów i ich przeznaczenia w fotografii.

Pytanie 20

Do wykonania profesjonalnego retuszu portretowego najważniejszą techniką jest

A. wyrównanie histogramu

B. filtr wyostrzający

C. separacja częstotliwości

D. konwersja do skali szarości

Wyrównanie histogramu, filtr wyostrzający oraz konwersja do skali szarości to techniki, które, choć istotne w obróbce zdjęć, nie są podstawowymi metodami w kontekście profesjonalnego retuszu portretowego. Wyrównanie histogramu jest procesem, który ma na celu poprawienie kontrastu i dynamiki kolorów w obrazie. Dzięki temu zdjęcie może wyglądać bardziej żywo, ale nie rozwiązuje problemów związanych z niedoskonałościami skóry, które są kluczowe w retuszu portretowym. Z kolei użycie filtra wyostrzającego poprawia szczegółowość obrazu, ale może prowadzić do nienaturalnych efektów, zwłaszcza w obszarach, gdzie są drobne szczegóły, jak zmarszczki czy pory. W wielu przypadkach zbyt mocne wyostrzenie może podkreślić błędy, zamiast je zamaskować. Konwersja do skali szarości z kolei, choć może być estetyczna w pewnych kontekstach, całkowicie eliminuje kolor, co w przypadku portretów, gdzie naturalne odcienie skóry są kluczowe, jest absolutnie nieodpowiednie. Te techniki mogą być używane, ale w kontekście retuszu portretowego nie zastępują one umiejętności separacji częstotliwości, która oferuje znacznie większą elastyczność i kontrolę nad końcowym efektem. Zrozumienie, kiedy i jak stosować te różne techniki, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości retuszu, a poleganie na nich bez znajomości ich ograniczeń prowadzi do typowych błędów w obróbce zdjęć.

Pytanie 21

Zastosowanie metody wielokrotnego błysku ma miejsce w przypadku fotografii

A. błyskawic w nocy

B. z efektem sztafażu

C. pod słońcem

D. w nocy słabo oświetlonych budowli

Metoda wielokrotnego błysku jest techniką stosowaną przede wszystkim w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak nocne zdjęcia słabo oświetlonych budowli. W takiej sytuacji, wielokrotne błyski lampy błyskowej pozwalają na uchwycenie różnych detali obiektu oraz zredukowanie problemów związanych z ruchem. Dzięki zastosowaniu tej metody, fotograf może uzyskać efekt 'zamrożenia' ruchu oraz poprawić równowagę między światłem naturalnym a sztucznym, co jest kluczowe przy fotografowaniu architektury nocą. Przykładowo, podczas fotografowania zabytkowego budynku w nocy, wielokrotny błysk umożliwia naświetlenie detali fasady, które mogłyby być w cieniu lub niedostatecznie oświetlone. W praktyce, zaleca się ustawienie lampy błyskowej w trybie synchronizacji z długim czasem naświetlania, co pozwala na połączenie efektów błysku z naturalnym światłem otoczenia, tworząc harmonijną kompozycję. Metoda ta jest szczególnie ceniona w fotografii architektury oraz reportażowej, gdzie kluczowe jest uchwycenie detali i atmosfery otoczenia.

Pytanie 22

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. za obiektem w kierunku tła

B. przed obiektem w kierunku tła

C. przed obiektem w stronę obiektywu

D. za obiektem w stronę obiektywu

Umieszczanie światła przed obiektem w kierunku tła nie sprzyja uzyskaniu oświetlenia konturowego. W takim ustawieniu światło oświetla zarówno obiekt, jak i tło, co prowadzi do zatarcia konturów obiektu i braku wyraźnego podziału pomiędzy nimi. Dodatkowo, światło skierowane w ten sposób może spowodować, że tło stanie się zbyt dominujące, co negatywnie wpłynie na kompozycję zdjęcia. Inną niekorzystną opcją jest umiejscowienie światła przed obiektem w kierunku obiektywu, co również skutkuje brakiem konturowego oświetlenia. W tym przypadku obiekt zostaje oświetlony bezpośrednio, co często prowadzi do powstawania niepożądanych cieni oraz flat lighting, które sprawiają, że zdjęcie wydaje się płaskie i pozbawione dynamiki. Umieszczając źródło światła za obiektem w kierunku tła, można uzyskać efekt halo, który nie jest pożądany w większości sytuacji, ponieważ może zniekształcać detale obiektu. Błędem jest mylenie różnych technik oświetleniowych oraz niezrozumienie, jak różne ustawienia wpływają na finalny rezultat. Kluczowe jest, aby rozumieć, że oświetlenie konturowe wymaga przemyślanego ustawienia, które podkreśla formę obiektu, a nie go tłumi.

Pytanie 23

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego na fotografowanym obiekcie, należy użyć oświetlenia

A. górno-bocznego

B. górnego

C. tylnego

D. przedniego

Oświetlenie przednie, górne i górno-boczne to techniki, które nie są odpowiednie do uzyskania efektu konturowego, ponieważ nie tworzą pożądanej separacji między obiektem a tłem. Oświetlenie przednie, umieszczone bezpośrednio przed fotografowanym obiektem, często prowadzi do spłaszczania detali oraz eliminacji cieni, co skutkuje brakiem głębi i trójwymiarowości. Użytkownicy mogą myśleć, że takie podejście lepiej uwydatnia cechy obiektu, co jednak prowadzi do monotonnych i mało interesujących zdjęć. Z kolei oświetlenie górne, umieszczone nad obiektem, może powodować niekorzystne cienie na twarzy modeli, co w przypadku fotografii portretowej jest niepożądane. Górno-boczne oświetlenie, choć lepsze od górnego, wciąż nie oferuje tego samego efektu konturowego, co tylne. Często wykorzystuje się je do podkreślenia kształtów, ale nie w sposób, który wydobywa kontury w sposób tak wyrazisty jak światło tylne. W praktyce, wybierając spośród tych technik, warto zawsze pamiętać o celu fotografii oraz o tym, jak każde źródło światła wpływa na postrzeganie obiektów na zdjęciach. Analiza różnych źródeł światła oraz ich wpływu na fotografowany obiekt jest kluczowa dla uzyskania profesjonalnych efektów w fotografii.

Pytanie 24

Kiedy wykorzystuje się metodę wielokrotnego błysku w czasie fotografowania?

A. błyskawic podczas nocnych ujęć

B. w nocy przy słabym oświetleniu budynków

C. z zastosowaniem efektu sztafażu

D. na tle słońca

Metoda wielokrotnego błysku to naprawdę fajny sposób na robienie zdjęć w nocy, zwłaszcza gdy fotografujemy mało oświetlone budynki. Dzięki niej zdjęcia wychodzą dobrze naświetlone i widać też szczegóły w ciemnych miejscach. Cała idea polega na tym, że w krótkim czasie zrobimy kilka błysków, co zwiększa ilość światła, które dostaje się do aparatu. To znacznie zmniejsza ryzyko poruszenia zdjęcia, które może zdarzyć się, gdy czekamy na dłuższe naświetlenie. Przykład? Weźmy fotografowanie architektury, gdzie ważne jest uchwycenie detali, jak rzeźby czy ornamenty, nawet w słabym świetle. Fotografowie często sięgają po tę metodę, żeby uzyskać wyraźne zdjęcia, które w innym przypadku wymagałyby statywu czy sporych czasów naświetlania. Dobrze przemyślane ustawienia lamp błyskowych mogą też dodać kontrastu i głębi zdjęciu, co jest super ważne, jeśli chodzi o profesjonalną fotografię architektoniczną.

Pytanie 25

Przygotowując dokumentację dotyczącą sprzętu koniecznego do wykonania reprodukcji obrazów umieszczonych w oprawie za szkłem, należy uwzględnić zakup filtru

A. polaryzacyjnego

B. połówkowego

C. żółtego

D. niebieskiego

Odpowiedź 'polaryzacyjnego' jest prawidłowa, ponieważ filtr polaryzacyjny odgrywa kluczową rolę w redukcji odblasków oraz poprawie kontrastu podczas reprodukcji obrazów znajdujących się za szkłem. W procesie reprodukcji, zwłaszcza w przypadku dzieł sztuki, które są oprawione za szkłem, odblaski świetlne mogą znacząco wpłynąć na jakość fotografii, obniżając widoczność detali i prawidłowe odwzorowanie kolorów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie eliminowania niepożądanych odblasków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej wyraźnych obrazów. W praktyce, stosując filtr polaryzacyjny, można uzyskać znacznie lepsze rezultaty przy fotografowaniu pod kątem, co jest istotne w kontekście reprodukcji. Dodatkowo, zgodnie z dobrą praktyką w fotografii sztuki, stosowanie filtrów polaryzacyjnych jest rekomendowane w celu zapewnienia najwyższej jakości reprodukcji. Warto również wspomnieć, że odpowiednie ustawienie filtra polaryzacyjnego w stosunku do źródła światła może wpłynąć na ostateczny efekt wizualny, co czyni go niezastąpionym narzędziem w tym procesie.

Pytanie 26

Aby wymienić żarówkę w powiększalniku, najpierw należy

A. odłączyć powiększalnik od zasilania

B. usunąć negatyw z urządzenia powiększającego

C. odkręcić śruby zabezpieczające

D. wymontować zużytą żarówkę

Odłączenie powiększalnika od zasilania przed przystąpieniem do wymiany żarówki jest kluczowym krokiem, który zapewnia bezpieczeństwo podczas pracy z urządzeniem. Praca z urządzeniem elektrycznym, takim jak powiększalnik, wiąże się z ryzykiem porażenia prądem, dlatego zawsze należy najpierw odłączyć je od źródła zasilania. W tym przypadku, działając zgodnie z zasadami BHP (Bezpieczeństwa i Higieny Pracy), eliminujemy ryzyko niewłaściwego działania urządzenia oraz potencjalnych uszkodzeń. Dobre praktyki w obsłudze sprzętu fotograficznego i laboratoryjnego zalecają, aby przed jakąkolwiek konserwacją lub wymianą części, upewnić się, że urządzenie jest wyłączone. Po odłączeniu zasilania można bezpiecznie przystąpić do wymiany żarówki, co pozwala na zabezpieczenie nie tylko zdrowia operatora, ale i samego sprzętu. Pamiętaj, aby używać odpowiednich narzędzi i technik zgodnych z instrukcją producenta, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo i efektywność pracy.

Pytanie 27

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 2:1

B. 1:2

C. 1:1

D. 1:0

Odpowiedź 1:1 jest prawidłowa, ponieważ przy kopiowaniu stykowym z filmu negatywowego otrzymujemy odbitkę pozytywową w tej samej skali. Skalowanie 1:1 oznacza, że każdy centymetr filmu negatywowego odpowiada dokładnie jednemu centymetrowi na odbitce pozytywowej. To podejście jest zgodne z techniką kopiowania stykowego, która polega na bezpośrednim przeniesieniu obrazu z jednego medium na drugie bez zmiany jego rozmiaru. W praktyce, takie odwzorowanie jest istotne, zwłaszcza w kontekście archiwizacji i dokumentacji wizualnej, gdzie wierne oddanie detali i proporcji jest kluczowe. W branży fotografii i filmu standardy takie jak ISO 12232, które określają parametry jakości obrazu, podkreślają znaczenie precyzyjnego odwzorowania, co w przypadku kopiowania stykowego jest realizowane właśnie poprzez stosowanie skali 1:1. Pozwala to na uzyskanie wysokiej jakości odbitek, które mogą być dalej wykorzystywane do analizy, wystaw oraz w procesach postprodukcji.

Pytanie 28

W programie możliwe jest stworzenie zdjęcia panoramicznego, wykonanie fotografii w technice HDR, a także stworzenie stykówki i animacji?

A. Adobe Photoshop

B. Adobe Lightroom

C. Gimp

D. Paint

Wybierając GIMP, Adobe Lightroom lub Paint, można napotkać szereg ograniczeń, które sprawiają, że te programy nie są odpowiednie do zaawansowanych technik edycyjnych, takich jak tworzenie zdjęć panoramicznych, HDR, stykówek oraz animacji. GIMP, choć jest darmowym oprogramowaniem, nie posiada tak rozwiniętych funkcji jak Photoshop, zwłaszcza w zakresie automatycznego łączenia zdjęć czy edycji HDR. W GIMPie można tworzyć panoramiczne obrazy, ale proces ten wymaga znacznie więcej ręcznej pracy i umiejętności technicznych, co nie jest praktyczne dla większości użytkowników. Adobe Lightroom, z kolei, koncentruje się głównie na zarządzaniu i edytowaniu zdjęć w formacie RAW, co sprawia, że jego funkcjonalność w zakresie tworzenia stykówek i animacji jest mocno ograniczona. Lightroom nie oferuje narzędzi do tworzenia animacji, co może być istotne dla profesjonalnych projektów. Paint to podstawowe narzędzie, które nie tylko nie obsługuje zaawansowanej edycji zdjęć, ale również brakuje mu jakichkolwiek funkcji do tworzenia stykówek czy animacji. Takie podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków, że inne programy są równie skuteczne jak Photoshop, co w praktyce może ograniczyć kreatywność i efektywność pracy nad projektami fotograficznymi. Zrozumienie różnic między tymi programami jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego narzędzia do realizacji skomplikowanych zadań w obróbce graficznej.

Pytanie 29

Do uzupełnienia brakujących obszarów uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop należy zastosować narzędzie

A. Lasso.

B. Stempel.

C. Magiczna gumka.

D. Rozmywanie.

Wybierając inne narzędzia niż stempel, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde narzędzie selekcyjne lub edycyjne nadaje się do usuwania i uzupełniania brakujących elementów na zdjęciu, bo przecież Photoshop daje sporo opcji. Lasso jest typowo narzędziem do zaznaczania obszarów o nieregularnych kształtach — owszem, genialne przy wycinaniu czy kopiowaniu fragmentów, ale samo w sobie nie wypełni ubytku w fotografii. Można nim przygotować selekcję, ale do rekonstrukcji i tak potrzebujemy narzędzia typu stempel, łatka albo pędzel korygujący. Rozmywanie z kolei to narzędzie służące do zacierania, zmiękczania krawędzi, a nie do rekonstrukcji treści — jeśli się nim potraktuje brakujące miejsca, dostaniemy tylko rozmytą plamę bez szczegółów, co w retuszu wygląda po prostu źle. Magiczna gumka natomiast służy głównie do szybkiego usuwania jednolitych kolorystycznie tła lub elementów; nie odtworzy żadnych szczegółów i raczej tylko pogorszy sprawę, bo wymazuje fragmenty, zostawiając przezroczystość albo kolor tła. Często spotyka się myślenie, że wystarczy coś zamazać czy usunąć, by naprawić zdjęcie, ale w praktyce dopiero narzędzia kopiujące teksturę, jak stempel, dają profesjonalny efekt. W branży fotograficznej kluczowe jest zachowanie naturalności i spójności obrazka, a to gwarantuje właśnie dobrze użyty stempel, nie narzędzia selekcyjne czy rozmywające. Warto nauczyć się rozróżniać narzędzia: jedne przygotowują pole do działania, inne faktycznie naprawiają zdjęcie.

Pytanie 30

Podczas wykonywania czarno-białych zdjęć krajobrazowych do uzyskania efektu uwydatnienia chmur, przyciemnienia nieba i zbudowania burzowego nastroju należy zastosować filtr

A. czerwony.

B. szary.

C. zielony.

D. niebieski.

Filtr czerwony w fotografii czarno-białej jest uznawany za jedno z podstawowych narzędzi do dramatycznej modyfikacji kontrastu między niebem a chmurami. Działa na zasadzie przepuszczania światła czerwonego i blokowania innych długości fal, szczególnie niebieskich. W praktyce przekłada się to na mocne przyciemnienie nieba przy jednoczesnym wybieleniu chmur, co daje efekt, który często kojarzymy z nastrojowymi, wręcz burzowymi krajobrazami. Moim zdaniem, to taki klasyczny trik wielu krajobrazowców – jak się chce podkreślić strukturę nieba na zdjęciu, filtr czerwony robi największą robotę. Oczywiście są też filtry żółte czy pomarańczowe, ale to właśnie czerwony daje najbardziej ekstremalne rezultaty. Fotografowie z dawnych lat, tacy jak Ansel Adams, nie raz wykorzystywali ten efekt, żeby nadać krajobrazom wyjątkową głębię. Warto pamiętać, że w typowych warunkach, przy ostrym słońcu i dużych kontrastach, efekt bywa naprawdę spektakularny. Z mojego doświadczenia, kiedy używasz czerwonego filtra, lepiej lekko prześwietlić ujęcie, żeby nie zgubić detali w cieniu, bo przyciemnienie nieba potrafi być mocniejsze, niż się zakłada. Ogólnie – na burzowe, dramatyczne klimaty w czarno-białym – czerwony filtr to podstawa. Tak się to robi w klasyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 31

Matryca BSI (Back-Side Illuminated) w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. niższym zużyciem energii przy tych samych parametrach

B. większą odpornością na prześwietlenia

C. wyższą rozdzielczością przy tej samej powierzchni

D. lepszą wydajnością przy słabym oświetleniu

Wydaje się, że niektóre z odpowiedzi mogą być mylące w kontekście rzeczywistych właściwości matryc BSI. Na przykład, twierdzenie o wyższej rozdzielczości przy tej samej powierzchni sensora nie jest precyzyjne, ponieważ rozdzielczość zależy głównie od liczby pikseli oraz ich wielkości, a nie tylko od technologii podświetlenia. Matryce BSI mogą zwiększać wydajność w zakresie ich jakości obrazu, ale niekoniecznie przyczyniają się do wzrostu rozdzielczości. Ponadto, niższe zużycie energii nie jest standardową cechą matryc BSI w porównaniu do tradycyjnych sensora. Chociaż w niektórych przypadkach matryce te mogą być bardziej efektywne, to głównym celem ich konstrukcji jest poprawa jakości obrazu, a nie oszczędności energetyczne. Wreszcie, większa odporność na prześwietlenia jest wynikiem lepszej dynamiki tonalnej, co nie oznacza, że matryce BSI mają przewagę w każdym przypadku. Prześwietlenia mogą być nadal problematyczne w sytuacjach z ekstremalnym kontrastem oświetleniowym. Warto zrozumieć, że technologia BSI ma na celu przede wszystkim poprawę jakości zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych, a niekoniecznie zmiany w innych aspektach, takich jak rozdzielczość czy zużycie energii.

Pytanie 32

W fotografii portretowej terminem określającym oświetlenie głównego obiektu zdjęcia jest światło

A. konturowe

B. ogólne

C. kluczowe

D. wypełniające

Oświetlenie kluczowe to główny źródło światła w fotografii, które kształtuje obraz i określa jego tonację. To właśnie za pomocą światła kluczowego twórca portretu definiuje charakterystyki modela, podkreślając cechy, takie jak kontury twarzy, tekstura skóry oraz emocje. W praktyce, użycie światła kluczowego polega na skierowaniu mocnego źródła światła w stronę modela, co powoduje powstawanie cieni i uwydatnia rysy. Standardowo do jego uzyskania wykorzystuje się lampy studyjne lub naturalne światło, które można modyfikować za pomocą modyfikatorów, takich jak softboxy, parasole czy reflektory. Kluczowe jest również rozmieszczenie źródła światła – najczęściej umieszczane jest pod kątem 45 stopni w stosunku do modela, co pozwala uzyskać subtelne cienie. W fotografii portretowej oświetlenie kluczowe może być stosowane w różnych stylach, takich jak klasyczny portret, gdzie światło skupione jest na twarzy, czy dramatyczny portret, gdzie kontrast między światłem a cieniem jest wyraźniejszy, co nadaje zdjęciu głębi i ekspresji.

Pytanie 33

Który profil kolorów jest standardowym profilem monitorów i najlepszym wyborem dla publikacji internetowych?

A. sRGB

B. Adobe RGB

C. CMYK

D. ProPhoto RGB

sRGB (standard Red Green Blue) to najpopularniejszy profil kolorów stosowany w sieci, zaprojektowany z myślą o wyświetlaczach komputerowych oraz publikacjach internetowych. Jego szerokość gamy kolorystycznej jest optymalna dla większości monitorów, co czyni go standardem w branży. Używanie sRGB w projektach internetowych zapewnia, że kolory będą wyświetlane prawidłowo na różnych urządzeniach, co jest kluczowe, zwłaszcza w kontekście różnorodności sprzętu użytkowników. Przykładowo, jeśli tworzysz grafikę do publikacji na stronie internetowej, zastosowanie profilu sRGB gwarantuje, że odbiorcy zobaczą zbliżone odcienie kolorów, niezależnie od tego, czy używają laptopa, smartfona, czy tabletu. W praktyce, wiele platform, takich jak Facebook czy Instagram, automatycznie konwertuje przesyłane zdjęcia do sRGB, ponieważ jest to profil najbardziej odpowiedni dla sieci. Wybierając sRGB, wspierasz również zasady dostępności i ułatwiasz doświadczenie użytkowników przeglądających Twoje treści.

Pytanie 34

Aby przeprowadzić skanowanie dużych oryginałów na elastycznym, przezroczystym materiale, należy zastosować skaner

A. płaski

B. 3D

C. bębnowy

D. ręczny

Skanowanie wielkoformatowych oryginałów na giętkim podłożu przezroczystym wymaga zastosowania skanera bębnowego, który jest zaprojektowany do pracy z takimi materiałami. Skanery bębnowe charakteryzują się dużą precyzją i zdolnością do skanowania materiałów o różnych grubościach i kształtach, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadku przezroczystych podłoży. Ich konstrukcja umożliwia delikatne umieszczenie skanowanego obiektu w cylindrycznym bębnie, co minimalizuje ryzyko uszkodzenia materiału. W praktyce bębnowe skanery są często wykorzystywane w archiwizacji dokumentów, reprodukcji dzieł sztuki oraz w inżynierii, gdzie wymagana jest wysoka jakość skanowania przezroczystych i cienkowarstwowych materiałów. Dodatkowo, skanery te produkują skany o wysokiej rozdzielczości, co jest niezbędne w profesjonalnych zastosowaniach, takich jak druk wysokiej jakości czy digitalizacja archiwów. W kontekście standardów branżowych, skanery bębnowe są rekomendowane do zastosowań, które wymagają zachowania wysokiej wierności kolorystycznej oraz detaliczności.

Pytanie 35

Na jakim etapie powstawania fotograficznego obrazu srebrowego centra czułości przekształcają się w centra wywoływalne?

A. Stabilizowania

B. Powstawania obrazu utajonego

C. Powstawania obrazu widzialnego czarno-białego

D. Utrwalania

Wybór odpowiedzi związanej z etapem utrwalania jest błędny, ponieważ ten proces ma miejsce po powstaniu obrazu utajonego, a jego celem jest trwałe ustabilizowanie obrazu, co następuje po wywołaniu. Utrwalanie polega na usunięciu niewywołanych halogenków srebra, aby zapobiec dalszemu ich działaniu na światło. Stabilizowanie, jako termin, nie odnosi się bezpośrednio do procesu fotograficznego, a raczej do zapewnienia długotrwałej jakości obrazu poprzez odpowiednie przechowywanie i konserwację. Ponadto, powstawanie obrazu widzialnego czarno-białego jest etapem późniejszym i wymaga wcześniejszego uzyskania obrazu utajonego, co również czyni tę odpowiedź nieprawidłową. Często w praktyce może dojść do nieporozumienia, gdzie niektórzy mogą sądzić, że procesy są ze sobą zamienne lub że można je przeprowadzać równocześnie. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy etap procesu fotograficznego ma swoje unikalne zadania i znaczenie. Dlatego istotne jest, aby nie mylić terminologii oraz kolejności procesów, co jest często spotykanym błędem wśród osób uczących się fotografii.

Pytanie 36

Schemat przedstawia budowę aparatu typu

A. camera obscura.

B. kompakt z wymienną optyką.

C. lustrzanka z pryzmatem pentagonalnym.

D. bridge camera.

Odpowiedź "lustrzanka z pryzmatem pentagonalnym" jest poprawna, ponieważ schemat rzeczywiście przedstawia klasyczną budowę lustrzanki jednoobiektywowej, która jest jednym z najpopularniejszych typów aparatów fotograficznych. Lustrzanki pracują na zasadzie odbicia światła za pomocą lustra i pryzmatu, co umożliwia fotografowi obserwację dokładnego ujęcia poprzez wizjer. W przypadku lustrzanek z pryzmatem pentagonalnym, światło przechodzi przez obiektyw, odbija się od lustra, a następnie przechodzi przez pryzmat, co pozwala na uzyskanie naturalnego, prostego obrazu. Tego typu aparaty są często preferowane przez profesjonalnych fotografów ze względu na ich możliwość wymiany obiektywów oraz szeroką gamę akcesoriów, co zwiększa elastyczność w fotografii. Dodatkowo, lustrzanki są wyposażone w zaawansowane systemy autofokusa i pomiaru ekspozycji, co czyni je doskonałym narzędziem zarówno do fotografii portretowej, krajobrazowej, jak i reportażowej. Przykłady popularnych modeli to Canon EOS 90D czy Nikon D750, które zachowują te standardy branżowe.

Pytanie 37

W najnowszych systemach zarządzania biblioteką zdjęć keyword hierarchies oznaczają

A. strukturę słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności

B. system automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI

C. automatyczne sortowanie zdjęć według hierarchii jakości

D. klasyfikację kolorów według modelu przestrzeni HSL

Wybór odpowiedzi dotyczącej systemu automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI jest niewłaściwy, ponieważ nie odnosi się do pojęcia hierarchii słów kluczowych. Automatyczne tagowanie to proces, który opiera się na algorytmach uczenia maszynowego, które analizują obrazy i przypisują im tagi na podstawie rozpoznawania wzorców. Choć jest to nowoczesne podejście do organizacji danych, nie uwzględnia ono relacji nadrzędności i podrzędności, które charakteryzują hierarchie słów kluczowych. Kolejna odpowiedź, mówiąca o klasyfikacji kolorów według modelu przestrzeni HSL, w ogóle nie dotyczy zarządzania słowami kluczowymi, lecz sposobu reprezentacji kolorów w grafice komputerowej. Model HSL (Hue, Saturation, Lightness) służy do opisu barw, ale nie ma związku z organizowaniem zdjęć w oparciu o ich zawartość. Ostatnia odpowiedź, dotycząca automatycznego sortowania zdjęć według hierarchii jakości, również jest błędna, ponieważ nie odnosi się do pojęcia słów kluczowych. Jakość zdjęć może być mierzona różnymi kryteriami, ale nie ma to związku z hierarchią słów kluczowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania informacją w systemach bibliotek zdjęć, gdzie hierarchie słów kluczowych stanowią fundament organizacji danych.

Pytanie 38

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 800

B. ISO 1600

C. ISO 200

D. ISO 1400

Ustawienie ISO 200 to zdecydowanie najczęściej stosowany wybór w fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym. Praktycy na całym świecie właśnie taką wartość uznają za standard, bo łączy w sobie wysoką jakość obrazu z minimalnym poziomem szumów. W studiu mamy pełną kontrolę nad światłem, więc nie musimy sztucznie podbijać czułości – to światło dopasowuje się do aparatu, a nie odwrotnie. Przy ISO 200 aparat rejestruje szczegóły z największą precyzją, kolory są wiernie odwzorowane, a zakres dynamiczny pozostaje szeroki. Tanie matryce i tak najczęściej osiągają optymalną jakość właśnie przy niższych czułościach, droższe modele także nie zyskują wiele na wyższych wartościach. Moim zdaniem, jak ktoś zaczynał w studiu od ISO 400 lub ISO 800, szybko zauważył, że zdjęcia są bardziej zaszumione, a pliki mniej podatne na późniejszą obróbkę. Profesjonaliści (np. w portretach reklamowych czy katalogach mody) praktycznie nigdy nie podbijają ISO powyżej 200-400, bo to po prostu niepotrzebne. Technika „im niższe ISO, tym lepiej” w studiu sprawdza się od lat, a ISO 200 to taka złota reguła, dzięki której zdjęcia wyglądają możliwie najlepiej. Warto pamiętać, że wyższe czułości zostawiamy na sytuacje, kiedy naprawdę brakuje światła – a w studio z lampami błyskowymi ten problem praktycznie nie istnieje.

Pytanie 39

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. przygotowaniu kopii zdjęciowych

B. stworzeniu plików RAW

C. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

D. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

Udzielając odpowiedzi, która sugeruje utworzenie plików RAW, można wprowadzić się w błąd co do definicji i roli skanowania. Pliki RAW to formaty plików, które zawierają surowe dane z matrycy aparatu, a nie proces skanowania fotografii. Skanowanie nie koncentruje się na tworzeniu plików RAW, lecz na cyfryzacji materiałów analogowych. Również myślenie, że skanowanie polega na zamianie materiału cyfrowego na analogowy, jest niepoprawne, ponieważ w praktyce nie ma potrzeby konwertowania cyfrowych obrazów na analogowe. Skanowanie ma na celu ich digitalizację, a nie odwrotność. Utworzenie kopii fotograficznych nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu skanowania, który bardziej koncentruje się na przechwytywaniu i konwertowaniu istniejącego obrazu do formatu cyfrowego. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie procesów związanych z analogiem i cyfrą oraz niewłaściwe zrozumienie celu digitalizacji. Warto zauważyć, że standardy cyfrowe, takie jak TIFF czy JPEG, są często wykorzystywane w rezultacie skanowania, a nie podczas przetwarzania materiałów analogowych do formatu RAW.

Pytanie 40

Metoda naświetlania zwana HDR (High Dynamic Range) polega na

A. łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji w jedno o rozszerzonej rozpiętości tonalnej

B. zastosowaniu specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła

C. zwiększaniu czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO

D. zmniejszaniu kontrastu sceny poprzez użycie filtrów polaryzacyjnych

Istnieje wiele nieporozumień dotyczących technik stosowanych w fotografii, które mogą prowadzić do błędnych odpowiedzi. Pierwsza z tych nieprawidłowości dotyczy zmniejszania kontrastu sceny przy pomocy filtrów polaryzacyjnych. Choć filtry te mają swoje zastosowanie, przede wszystkim do redukcji odblasków i poprawy nasycenia kolorów, nie mają one związku z techniką HDR. Zamiast tego, ich zadaniem jest kontrolowanie efektów świetlnych na pojedynczym zdjęciu, a nie łączenie wielu ujęć w jeden obraz. Kolejna niewłaściwa koncepcja dotyczy zwiększania czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO. Zwiększenie ISO prowadzi do wyższej czułości na światło, ale także wprowadza szumy, co negatywnie wpływa na jakość zdjęcia. Technika HDR nie jest w żaden sposób związana z modyfikowaniem wartości ISO, lecz z umiejętnością łączenia różnych ekspozycji, by uzyskać lepszy efekt końcowy. Wreszcie, zastosowanie specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła nie ma związku z HDR, ponieważ technika ta koncentruje się na cyfrowej obróbce zdjęć, a nie na sprzęcie optycznym. Ważne jest, aby zrozumieć, że HDR to nie tylko technika, ale również filozofia uchwycenia rzeczywistości w jej pełnym zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne za pomocą metod, które koncentrują się na jednorazowej ekspozycji lub wpływie na parametry techniczne aparatu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej