Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 22:56
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 23:08

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 1600

B. ISO 1400

C. ISO 800

D. ISO 200

Ustawienie czułości ISO 200 podczas fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym to praktyka, którą można spotkać właściwie w każdym profesjonalnym studiu. ISO 200 uznaje się za kompromis między niskim poziomem szumów a wystarczającą czułością matrycy, szczególnie że światło błyskowe jest bardzo intensywne i daje dużą swobodę w doborze parametrów ekspozycji. Moim zdaniem, jeśli tylko nie ma super nietypowych sytuacji, ISO 200 pozwala uzyskać najlepszą jakość obrazu – zdjęcia są czyste, bez niepożądanych szumów cyfrowych, które pojawiają się przy wyższych wartościach ISO. Do tego, przy odpowiedniej mocy lamp błyskowych, nie ma potrzeby podbijania ISO wyżej, bo i tak można łatwo doświetlić scenę, balansując mocą lamp oraz przysłoną. W praktyce, większość lustrzanek i bezlusterkowców daje najładniejszy, najbardziej „plastyczny” obraz właśnie na niskich czułościach – to jest taka trochę złota zasada pracy w studiu. Wielu fotografów nawet ustawia ISO 100, ale niektóre aparaty mają natywne ISO 200 jako najniższe – i wtedy właśnie to jest najlepszy wybór. Dobrą praktyką jest trzymać ISO jak najniżej wszędzie tam, gdzie mamy zapas światła, czyli właśnie w warunkach studyjnych z błyskiem.

Pytanie 2

W jakiej najmniejszej odległości przedmiotowej (x) od zastosowanego obiektywu o ogniskowej f powinien znajdować się aparat fotograficzny w stosunku do fotografowanego obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości?

A. x < f

B. x = f

C. x > 2f

D. x = 2f

Odpowiedź x = 2f jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości obraz obiektu, aparat musi być umieszczony w odległości równiej dwukrotności ogniskowej obiektywu. W przypadku obiektywów fotograficznych, gdy obiekt znajduje się w odległości x = 2f, promienie świetlne przechodzące przez soczewkę zbiegają się w punkcie ogniskowym po drugiej stronie soczewki, co prowadzi do powstania obrazu na matrycy aparatu. Przykładem praktycznym może być wykorzystanie obiektywu o ogniskowej 50 mm, gdzie minimalna odległość od obiektu wynosi 100 mm. Takie ustawienie umożliwia fotografowi uzyskanie optymalnej ostrości oraz detali, co jest kluczowe w wielu dziedzinach fotografii, takich jak portret, produktowa czy architektura. Warto również zauważyć, że techniki kompozycji i zasady trójpodziału są często stosowane w tym kontekście, aby uzyskać estetyczne ujęcia. Zgodnie z praktykami branżowymi, znajomość tych zasad jest niezbędna, aby efektywnie korzystać z potencjału aparatu i obiektywu.

Pytanie 3

Jakie jest pole widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej?

A. 62°

B. 18°

C. 28°

D. 47°

Kąt widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej wynosi 47°, co czyni go klasycznym wyborem dla fotografów pragnących uzyskać naturalne odwzorowanie sceny. Obiektyw o tej ogniskowej, zazwyczaj 50 mm w formacie pełnoklatkowym, daje pole widzenia zbliżone do ludzkiego oka, co sprawia, że zdjęcia wyglądają realistycznie i naturalnie. Dzięki temu jest często używany w portretach, krajobrazach oraz wszędzie tam, gdzie istotne jest uchwycenie rzeczywistości w sposób, który nie wprowadza zniekształceń. W praktyce, obiektyw standardowy pozwala na łatwe komponowanie kadrów, a także na uzyskiwanie atrakcyjnego efektu głębi ostrości. Jego uniwersalność sprawia, że jest idealnym wyborem dla początkujących fotografów, a także dla profesjonalistów, którzy szukają wszechstronnego narzędzia. Przykładem zastosowania może być fotografia uliczna, gdzie naturalne odwzorowanie sceny jest kluczowe do uchwycenia emocji i atmosfery miejsca.

Pytanie 4

Odległość fotografowanego obiektu od obiektywu fotograficznego nazywana jest odległością

A. ogniskową

B. hiperfokalną

C. przedmiotową

D. obrazową

Ogniskowa to taki techniczny parametr obiektywu, który mówi o jego umiejętności łapania światła i robienia obrazów na matrycy lub filmie, ale nie ma to nic wspólnego z tym, jak daleko od aparatu jest obiekt. Można się w tym pogubić, myśląc, że to ogniskowa decyduje o odległości przedmiotowej, a to nie jest prawda. Ogniskowa wpływa na kąt widzenia i powiększenie, ale nie określa samej odległości przedmiotowej. Jak fotografujesz obiekty, ważne jest, żeby nie mylić tych dwóch pojęć, bo ogniskowa dotyczy tego, jak jest zbudowany obiektyw, a odległość przedmiotowa pokazuje, jak obiektyw działa z obiektami w kadrze. Tematy związane z odległością obrazową i hiperfokalną to już inna bajka. Odległość obrazowa to miejsce, w którym obraz powstaje na matrycy, a to zależy od ustawienia ostrości, a nie od odległości od obiektu. Hiperfokalna to coś innego, bo to mówi o maksymalnym zakresie, w którym wszystko w kadrze jest ostre, i to też nie ma nic wspólnego z odległością przedmiotową. Dlatego trzeba zrozumieć, że każdy z tych terminów ma swoje znaczenie i zastosowanie, a ich mieszanie może powodować problemy z robieniem zdjęć tak, jak byśmy chcieli.

Pytanie 5

Niedostateczne naświetlenie materiału negatywowego może być spowodowane zbyt

A. długim czasem ekspozycji

B. dużym otworem przysłony

C. niską czułością filmu

D. długim czasem naświetlania

Niska czułość filmu, oznaczana jako ISO, jest kluczowym czynnikiem wpływającym na zdolność filmu do rejestrowania światła. Im niższa wartość ISO, tym mniej czuły jest materiał fotograficzny na światło, co w praktyce oznacza, że potrzebuje on dłuższego czasu naświetlania lub mocniejszego źródła światła, aby uzyskać odpowiednią ekspozycję. Przykładowo, film o czułości ISO 100 wymaga jaśniejszego oświetlenia lub dłuższego czasu naświetlania niż film o czułości ISO 400. W fotografii, dobierając film, warto kierować się warunkami oświetleniowymi; w słabszym świetle należy wybierać filmy o wyższej czułości. Przy planowaniu sesji zdjęciowych, szczególnie w zmiennych warunkach oświetleniowych, istotne jest, aby zrozumieć, jak czułość filmu wpływa na końcowy efekt. W praktyce, niedoświetlenie może prowadzić do zbyt ciemnych i mało szczegółowych zdjęć, co jest niepożądane w większości sytuacji fotograficznych.

Pytanie 6

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. low key

B. guma

C. high key

D. pigment

Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 7

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. pośrednim, skierowanym.

B. pośrednim, rozproszonym.

C. bezpośrednim, skierowanym.

D. bezpośrednim, rozproszonym.

Wybór oświetlenia bezpośredniego, zarówno skierowanego, jak i rozproszonego, w kontekście tego pytania, nie jest zgodny z najlepszymi praktykami w fotografii. Światło bezpośrednie, zwłaszcza gdy jest skierowane bezpośrednio na obiekt, generuje ostre cienie, co może prowadzić do niepożądanych efektów wizualnych, takich jak zniekształcenia rysów w portretach czy nieodpowiednie wydobycie detali w obiektach. W przypadku oświetlenia bezpośredniego rozproszonego, chociaż może to złagodzić niektóre cienie, nadal nie zapewnia jednolitego oświetlenia, co może prowadzić do nierównomiernego naświetlenia. Ponadto, światło pośrednie jest szczególnie cenione za swoją zdolność do tworzenia delikatnych przejść tonalnych, co jest kluczowe w wielu stylach fotografii, takich jak fotografia produktowa czy krajobrazowa. W przypadku oświetlenia pośredniego, rozproszonego, światło dociera do obiektu z różnych kątów, co zapewnia bardziej naturalny wygląd i równomierne oświetlenie. Wybór niewłaściwego typu oświetlenia może również wskazywać na brak zrozumienia podstawowych zasad fotografii, takich jak zarządzanie światłem i cieniem, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć i zastosować techniki oświetleniowe, które są zgodne z uznanymi standardami branżowymi.

Pytanie 8

Trójpodział kadru w fotografii to podział

A. na plany ogólny, średni i zbliżony.

B. na plany pierwszy, drugi oraz trzeci.

C. pozwalający na wyznaczenie mocnych elementów w obrazie.

D. zdjęcia na trzy części.

Trójpodział kadru fotograficznego to zasada kompozycji, która polega na podzieleniu obrazu na dziewięć równych części, tworząc siatkę z dwóch poziomych i dwóch pionowych linii. Te linie oraz ich przecięcia są nazywane mocnymi punktami, a ich wykorzystanie w kadrze pozwala na bardziej zrównoważoną i interesującą kompozycję. Użycie trójpodziału nie tylko przyciąga wzrok widza do kluczowych elementów fotografii, ale również nadaje całości harmonijnego wyglądu. W praktyce fotograficznej, można na przykład umieścić główny obiekt w jednym z mocnych punktów, co sprawi, że zdjęcie będzie bardziej dynamiczne. Ta zasada jest często stosowana w różnych dziedzinach sztuki wizualnej i filmowej, gdzie kompozycja odgrywa kluczową rolę w odbiorze wizualnym. Dobrze skonstruowana kompozycja według trójpodziału pozwala na stworzenie zdjęć, które są nie tylko estetyczne, ale również przekazują zamierzony przekaz artystyczny.

Pytanie 9

Aby uwydatnić kontury obiektu na zdjęciu, należy użyć oświetlenia

A. tylnego

B. przednio-bocznego

C. górno-bocznego

D. dolnego

Oświetlenie tylne w fotografii to naprawdę istotna sprawa. Dzięki niemu możemy pięknie podkreślić kontury obiektów, co jest super widoczne w przypadku różnych przezroczystych rzeczy. Kiedy światło pada z tyłu, powstaje taki efekt halo, który nadaje zdjęciom głębię i sprawia, że wyglądają bardziej trójwymiarowo. Przykład? Fotografując szklane przedmioty, jak wazon czy butelkę, to tylne oświetlenie wydobywa wszystkie detale i strukturę szkła. W fotografii produktowej takie zdjęcia często przyciągają uwagę, bo świetnie uwypuklają cechy produktów. W sztuce i portrecie to tylne światło potrafi dodać dramatyzmu i atmosfery, co czyni sesje zdjęciowe dużo ciekawsze.

Pytanie 10

Który z poniższych typów oświetlenia jest najbardziej odpowiedni do fotografii produktowej?

A. Softbox

B. Latarka

C. Światło żarowe

D. Światło neonowe

Softbox to narzędzie oświetleniowe, które jest niezbędne w fotografii produktowej. Jego główną zaletą jest możliwość uzyskania miękkiego, równomiernego światła, które minimalizuje ostre cienie oraz refleksy na fotografowanym obiekcie. Dzięki temu, produkty prezentują się bardziej profesjonalnie i atrakcyjnie. Softbox działa na zasadzie rozpraszania światła, co pozwala na kontrolowanie jego kierunku i intensywności. W praktyce oznacza to, że można go ustawić w taki sposób, aby najlepiej podkreślić cechy produktu, takie jak tekstura, kolor czy kształt. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie softboxów w fotografii produktowej jest standardem, zwłaszcza w e-commerce, gdzie jakość zdjęć ma bezpośredni wpływ na decyzje zakupowe klientów. Warto zainwestować w dobrej jakości softboxy, które są regulowane i łatwe w montażu, co pozwala na szybkie dostosowanie ustawień do różnych potrzeb fotograficznych. W praktyce, dobra kontrola oświetlenia może znacząco poprawić efektywność sesji zdjęciowej i wpłynąć na finalny rezultat.

Pytanie 11

Realizacja montażu zdjęcia panoramicznego, zestawienie fotografii w technice HDR oraz tworzenie stykówki i animacji jest możliwa w programie

A. Adobe Photoshop

B. Adobe Lightroom

C. Paint

D. GIMP

Adobe Photoshop to wszechstronny program stworzony do zaawansowanej edycji grafiki rastrowej, który oferuje szeroki wachlarz narzędzi do montażu fotografii panoramicznych, łączenia zdjęć w technice HDR, wykonywania stykówek oraz animacji. Dzięki funkcji Photomerge, użytkownicy mogą łatwo łączyć wiele zdjęć w jedną panoramę, co jest szczególnie przydatne w przypadku krajobrazów lub dużych scen. Technika HDR, polegająca na łączeniu zdjęć o różnych ekspozycjach, pozwala uzyskać obrazy o szerokim zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne w tradycyjnej fotografii. Photoshop udostępnia również narzędzia do tworzenia stykówek, które są zbiorem miniaturek zdjęć w jednym pliku, co ułatwia przeglądanie i wybieranie najlepszych ujęć. Dodatkowo, za pomocą funkcji animacji, użytkownicy mogą tworzyć ruchome obrazy i filmy, co otwiera nowe możliwości w zakresie prezentacji wizualnych. Adobe Photoshop jest uznawany za standard w branży, z licznymi samouczkami i materiałami edukacyjnymi dostępnymi w sieci, co czyni go idealnym narzędziem zarówno dla profesjonalnych fotografów, jak i amatorów.

Pytanie 12

Do realizacji zdjęć reportażowych najlepiej wykorzystać aparat

A. lustrzankę cyfrową.

B. wielkoformatowy.

C. mieszkowy.

D. prosty kompakt.

Lustrzanki cyfrowe to moim zdaniem zdecydowanie najlepszy wybór do zdjęć reportażowych. Przede wszystkim dają ogromną swobodę działania – szybka migawka, bardzo sprawny autofocus, duża czułość ISO i możliwość natychmiastowego podglądu zdjęć to właściwie standard w tej klasie aparatów. W reportażu liczy się uchwycenie chwili, często trzeba reagować błyskawicznie, a lustrzanka pozwala operować różnymi ogniskowymi dzięki wymiennym obiektywom. Warto też wspomnieć o odporności na trudniejsze warunki – wiele modeli jest uszczelnianych i wytrzyma sporo w terenie. W branży fotoreporterskiej to praktycznie niepisany standard, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię prasową czy dokumentalną. Również ergonomia ma znaczenie – lustrzanki świetnie leżą w dłoni i szybko można zmieniać ustawienia, co jest nieocenione, gdy coś dzieje się nagle. Z mojego doświadczenia nawet droższe kompakty czy aparaty bezlusterkowe nie dają jeszcze takiej niezawodności i kontroli, choć się zbliżają. Krótko mówiąc, lustrzanka pozwala być zawsze gotowym i nie przegapić żadnego momentu. Praktycznie każda redakcja czy agencja prasowa korzysta z tego typu sprzętu, bo w tej specyfice pracy nie ma czasu na kompromisy.

Pytanie 13

Który rodzaj planu zdjęciowego zastosowano na fotografii?

A. Detal.

B. Duże zbliżenie.

C. Plan pełny.

D. Plan ogólny.

Wybór innego rodzaju planu zdjęciowego, takiego jak plan pełny, detal czy plan ogólny, nie oddaje charakterystyki przedstawionego obrazu. Plan pełny zazwyczaj pokazuje obiekt w kontekście jego otoczenia, co w tym przypadku nie pasuje, gdyż fotografia koncentruje się na owocach, a nie na ich lokalizacji. Plan ogólny z kolei odnosi się do szerszego ujęcia, które może ukazywać wiele elementów na raz, co również nie jest adekwatne w kontekście tej fotografii. Detal, choć może sugerować skupienie na szczegółach, jest terminem związanym z jeszcze bardziej szczegółowymi zbliżeniami, a w tym przypadku mamy do czynienia z dużym zbliżeniem, które wykracza poza standardowe ujęcie. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, to niedostateczne zrozumienie różnic pomiędzy tymi rodzajami planów oraz niezdolność do oceny, jak bliskość obiektu do obiektywu wpływa na percepcję szczegółów. Ostatecznie, zrozumienie tych terminów i ich zastosowania jest kluczowe w praktyce fotograficznej, co pozwala tworzyć bardziej trafne i artystyczne ujęcia.

Pytanie 14

Nieprawidłowość optyczna obiektywu, przejawiająca się w przyciemnieniu lub rozjaśnieniu rogów kadru, to

A. winietowanie

B. dystorsja

C. koma

D. krzywizna pola

Winietowanie to wada optyczna, która objawia się przyciemnieniem lub rozjaśnieniem rogów kadru obrazu. Zjawisko to występuje najczęściej w przypadku obiektywów o dużych przysłonach, gdzie może być bardziej zauważalne, ponieważ krawędzie kadru doświadczają większej straty światła. Winietowanie może występować w różnych formach, takich jak naturalne winietowanie, które wynika z konstrukcji obiektywu, lub winietowanie spowodowane użyciem filtrów lub osłon. W praktyce fotografowie mogą spotkać winietowanie w obiektywach szerokokątnych lub w przypadku użycia obiektywów z dużą przysłoną na pełnej klatce, co może prowadzić do niepożądanych efektów w kompozycji zdjęcia. Aby zminimalizować wpływ winietowania, można zastosować techniki postprodukcji, takie jak korekcja winietowania w programach do edycji zdjęć. Dobrą praktyką jest również testowanie obiektywów w różnych warunkach oświetleniowych, aby zrozumieć, jak winietowanie wpływa na uzyskiwane obrazy i kiedy może być akceptowalne lub pożądane dla artystycznych efektów.

Pytanie 15

Do prawidłowego wykonania fotografii do biometrycznego paszportu stosuje się tło w kolorze

A. intensywnie zielonym

B. ciemnym granatowym

C. intensywnie czerwonym

D. jasnym neutralnym

Aby uzyskać prawidłową fotografię do biometrycznego paszportu, stosuje się tło w kolorze jasnym neutralnym. Tego typu tło pozwala na odpowiednie wyodrębnienie twarzy osoby fotografowanej, minimalizując jednocześnie ryzyko zakłóceń wizualnych. Zgodnie z międzynarodowymi standardami, takimi jak te określone przez Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego (ICAO), tło powinno być jednolite, co sprawia, że jasne neutralne kolory, takie jak biel, szarość czy jasny beż, są najbardziej zalecane. Pozwalają one na lepszy kontrast z rysami twarzy, co jest kluczowe dla automatycznego rozpoznawania twarzy. Praktycznie rzecz biorąc, użycie takiego tła wpływa na jakość zdjęcia i jego akceptację przez instytucje zajmujące się wydawaniem dokumentów. Warto również pamiętać, że tło nie powinno zawierać żadnych wzorów ani tekstur, które mogłyby zakłócać odbiór obrazu. Przykładowo, jeśli fotografujemy osobę w białej koszuli, jasne tło zneutralizuje efekt zlewania się kolorów, co jest zalecane w kontekście formalnych dokumentów.

Pytanie 16

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

B. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

C. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

D. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

Odpowiedź z ogniskową 105 mm i przysłoną f/2 zdecydowanie daje największe rozmycie tła, czyli tzw. efekt bokeh. To się bierze z kilku czynników, ale najważniejsze są właśnie: długa ogniskowa i szeroko otwarta przysłona. Im dłuższa ogniskowa, tym bardziej spłaszcza się perspektywa i odseparowuje fotografowany obiekt od tła. Szerokie otwarcie przysłony (niskie f/, czyli f/2) powoduje, że głębia ostrości jest bardzo płytka – ostre będzie tylko to, co jest na zdefiniowanej płaszczyźnie ostrości, a reszta kadru staje się ładnie rozmyta. Takie ustawienie jest bardzo popularne w portretach, produktowych zdjęciach czy nawet w kreatywnej fotografii ulicznej. W branży fotograficznej to wręcz standardowa praktyka – profesjonaliści często sięgają po jasne obiektywy o długiej ogniskowej do uzyskiwania tzw. miękkiego tła. Warto pamiętać, że im bliżej obiektu ustawi się aparat, tym efekt ten się nasili, ale sama kombinacja 105 mm i f/2 już zapewnia bardzo mocne rozdzielenie obiektu od tła. W praktyce, nawet na popularnych forach fotograficznych często poleca się takie zestawienia do robienia portretów na ślubach czy plenerach. Moim zdaniem to najprostszy i najbardziej skuteczny sposób na uzyskanie profesjonalnie wyglądającego rozmycia – nawet jeśli nie ma się jakiegoś super aparatu, to sama optyka robi tu robotę.

Pytanie 17

Na której fotografii zastosowano kompozycję centralną?

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Zrozumienie kompozycji w fotografii jest kluczowe dla tworzenia efektywnych i przyciągających uwagę obrazów. W przypadku odpowiedzi A, C i D, można zauważyć, że główne elementy nie są umieszczone centralnie. Odpowiedź A mogła sugerować, że elementy po bokach kadru mogą być równie ważne, jednak brak centralnego punktu skupienia prowadzi do wizualnego rozproszenia uwagi. Z kolei w odpowiedzi C, elementy mogą być zbyt rozproszone, co powoduje, że oko nie wie, gdzie skupić uwagę. W odpowiedzi D, jeśli zdjęcie nie ma wyraźnego centralnego elementu, widzowie mogą czuć się zagubieni, a kompozycja staje się chaotyczna. Często zdarza się, że osoby uczące się fotografii mylą kompozycję centralną z innymi stylami, takimi jak zasada trójpodziału, co skutkuje błędnymi interpretacjami. Zasada trójpodziału polega na podziale obrazu na trzy równe części, a kluczowe elementy umieszcza się w punktach przecięcia tych linii. Wybór tej kompozycji zamiast centralnej może wprowadzić dodatkowe napięcie i zainteresowanie w obrazie, jednak nie powinno to być mylone z centralnym układem. Kluczowe znaczenie ma świadomość, jakie efekty chcemy osiągnąć, oraz umiejętność dostosowania kompozycji do specyfiki obrazu.

Pytanie 18

Jaką kompozycję zastosowano na zamieszczonym zdjęciu?

A. Zamkniętą.

B. Pionową.

C. Symetryczną.

D. Otwartą.

Odpowiedź otwarta jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do kompozycji, która charakteryzuje się brakiem wyraźnych granic i ograniczeń. W kontekście przedstawionego na zdjęciu krajobrazu górskiego, elementy kompozycyjne, takie jak szczyty gór, doliny czy niebo, są rozmieszczone w taki sposób, że sugerują kontynuację poza ramy kadru. Tego rodzaju kompozycja zachęca widza do interakcji z obrazem i wywołuje wrażenie przestrzeni, która jest częścią większego kontekstu. Praktyczne zastosowanie kompozycji otwartej można zaobserwować w fotografii krajobrazowej, gdzie artyści starają się uchwycić naturalne piękno otoczenia, unikając sztucznych ograniczeń. W standardach fotografii, kompozycja otwarta jest często stosowana w celu wzbudzenia emocji i zaangażowania widza, co jest szczególnie istotne w pracy z tematami przyrody. Dodatkowo, zdjęcia takie często korzystają z reguły trójpodziału, gdzie kluczowe elementy są rozmieszczone na liniach podziału, co jeszcze bardziej potęguje wrażenie otwartości i dynamiki obrazu.

Pytanie 19

Efekt mory na zdjęciach cyfrowych pojawia się najczęściej przy fotografowaniu

A. regularnych wzorów tekstylnych i architektonicznych

B. zachodu słońca z użyciem filtrów neutralnych

C. jasnych powierzchni z odbiciami światła

D. obiektów ruchomych przy długim czasie ekspozycji

Fotografowanie jasnych powierzchni z odbiciami światła może generować różne problemy, jak na przykład prześwietlenia czy zniekształcenia kolorów, ale nie jest to przyczyna efektu mory. Odbicia światła mają tendencję do wprowadzania trudności w balansie bieli oraz w ogólnym zarządzaniu kontrastem obrazu, co może skutkować utratą detali, jednak nie tworzą one charakterystycznych wzorów interferencyjnych, które definiują moiré. Zachód słońca z użyciem filtrów neutralnych to technika, która ma na celu regulację ekspozycji i poprawę kolorystyki zdjęcia, ale nie wpływa na wystąpienie efektu moiré. Natomiast obiekty ruchome przy długim czasie ekspozycji prowadzą do rozmycia ruchu, co jest zupełnie innym zjawiskiem. Wynika to z niezdolności aparatu do uchwycenia ostrości na obiektach w ruchu, co skutkuje rozmyciem, a nie interferencjami. Często błędnym wnioskiem jest utożsamienie wszystkich problemów z obrazem z efektem mory, co prowadzi do błędnej identyfikacji przyczyn problemu. W rzeczywistości, zrozumienie różnorodności efektów i ich przyczyn jest kluczowe dla każdego fotografa, aby skutecznie unikać takich pułapek w swojej pracy.

Pytanie 20

Nisko zawieszone słońce w godzinach popołudniowych skutkuje w fotografii

A. krótkie cienie

B. długie cienie

C. subtelne cienie

D. delikatne cienie

Popołudniowe, nisko położone słońce rzeczywiście powoduje długie cienie, co jest wynikiem kąta padania światła. Kiedy słońce znajduje się nisko na horyzoncie, promienie świetlne padają na obiekty pod ostrym kątem, co sprawia, że cienie rzucane przez te obiekty są znacznie wydłużone. W praktyce, długie cienie są często wykorzystywane w fotografii do tworzenia dramatycznego efektu i dodawania głębi do kompozycji. Używanie długich cieni może podkreślać teksturę powierzchni oraz wprowadzać ciekawe linie prowadzące w kadrze. W kontekście dobrych praktyk, fotografowie często planują sesje zdjęciowe w złotej godzinie, czyli tuż przed zachodem słońca, aby uzyskać optymalne oświetlenie i ciekawe cieniowanie. Ponadto, długie cienie mogą być wykorzystywane w różnych stylach fotografii, od portretów po krajobrazy, aby wzbogacić wizualną narrację i nadać zdjęciom unikalny charakter.

Pytanie 21

Oświetlenie w stylu Rembrandta oznacza, że portretowany model na zdjęciu ma

A. na policzku pojawia się światło w postaci trójkąta

B. obie strony twarzy są oświetlone w równym stopniu

C. na twarzy nie występują żadne cienie

D. widać cienie pod oczami

Oświetlenie rembrandtowskie jest techniką oświetleniową, która charakteryzuje się charakterystycznym trójkątnym kształtem światła na policzku modela, przeciwnym do źródła światła. Ta forma oświetlenia powstaje, gdy głowa modela jest lekko obrócona w stronę źródła światła, co prowadzi do powstania cienia na jednym z policzków. Odpowiednie użycie tej techniki może nadać portretom głębię oraz trójwymiarowość, co jest niezwykle ważne w fotografii portretowej. Przykładem zastosowania oświetlenia rembrandtowskiego jest fotografowanie w studio, gdzie używa się jednego głównego źródła światła, często softboksu lub reflektora, które są ustawione pod kątem 45 stopni w stosunku do modela. W praktyce, aby uzyskać idealne efekty, warto eksperymentować z różnymi kątami i odległością źródła światła, co pozwoli na osiągnięcie pożądanej atmosfery i nastroju na zdjęciu. Technika ta jest powszechnie stosowana nie tylko w fotografii, ale także w filmie, gdzie odpowiednie oświetlenie odgrywa kluczową rolę w budowaniu narracji i emocji.

Pytanie 22

Do wykonania fotografii anamorficznej (z charakterystycznymi poziomymi flarami) potrzebny jest

A. specjalny filtr dyfuzyjny

B. aparat z trybem podwójnej ekspozycji

C. obiektyw anamorficzny lub nasadka anamorficzna

D. matryca o zwiększonej rozdzielczości poziomej

Obiektyw anamorficzny lub nasadka anamorficzna to kluczowy element do uzyskania charakterystycznych efektów w fotografii anamorficznej, takich jak poziome flary. Te obiektywy mają unikalne właściwości optyczne, które rozciągają obraz w poziomie, co pozwala na rejestrowanie szerszego kadru niż standardowe obiektywy. Dzięki temu można uzyskać niezwykły efekt wizualny, który jest często wykorzystywany w filmach, reklamach czy teledyskach. Używając obiektywu anamorficznego, fotografowie mogą tworzyć obrazy o dużym zakresie dynamiki, a także uzyskać estetyczne bokeh, które wyróżniają się na tle klasycznych zdjęć. W praktyce, jeśli chcesz uzyskać profesjonalne efekty w stylu filmowym, warto zainwestować w obiektyw anamorficzny, co stanowi standard w branży filmowej oraz wśród profesjonalnych fotografów. Możliwość manipulacji głębią ostrości oraz sposób, w jaki światło odbija się od soczewek, znacząco wpływa na końcowy rezultat. W ten sposób, właściwy sprzęt to podstawa w dążeniu do uzyskania pożądanych efektów wizualnych.

Pytanie 23

Do wykonania fotografii produktowej metodą packshot najlepiej wykorzystać

A. tło czarne aksamitne i oświetlenie konturowe

B. tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu

C. namiot bezcieniowy i oświetlenie z minimum trzech źródeł

D. tło typu greenscreen i oświetlenie punktowe

Wykorzystanie namiotu bezcieniowego i oświetlenia z minimum trzech źródeł to najlepszy sposób na uzyskanie wysokiej jakości fotografii produktowej metodą packshot. Namiot bezcieniowy pozwala na równomierne rozproszenie światła, co minimalizuje cienie i refleksy. Dzięki temu produkt jest prezentowany w sposób atrakcyjny i profesjonalny. Oświetlenie z minimum trzech źródeł umożliwia uzyskanie odpowiedniej iluminacji, co jest kluczowe dla właściwego odwzorowania kolorów i detali produktu. W praktyce można stosować lampy LED, które oferują różne temperatury barwowe, co daje możliwość dostosowania oświetlenia do specyfiki fotografowanego obiektu. Stosowanie takich standardów sprzyja uzyskiwaniu spójnych efektów wizualnych, co jest istotne w kontekście marketingowym i sprzedażowym. W branży fotografii produktowej standardem jest również korzystanie z neutralnych teł, co pozwala na lepszą integrację z materiałami reklamowymi.

Pytanie 24

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem pośrednim, rozproszonym.

B. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

C. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

D. Światłem pośrednim, skierowanym.

Wybór innych opcji oświetleniowych wskazuje na brak zrozumienia, jak różne typy oświetlenia wpływają na efekt końcowy zdjęcia. Światło bezpośrednie, rozproszone, choć może wydawać się atrakcyjne, w rzeczywistości często prowadzi do niepożądanych efektów, takich jak zbyt intensywne cienie lub blask. W przypadkach, gdy światło pada bezpośrednio na obiekt, jego intensywność jest niekontrolowana, co może skutkować przesyconymi kolorami i utratą detali. Podobnie, wybór światła pośredniego, skierowanego, może wprowadzać w błąd, gdyż zakłada użycie źródła światła, które nie jest odpowiednio rozproszone. Tego rodzaju oświetlenie jest bardziej odpowiednie do sytuacji, w których chcemy uzyskać silne, wyraźne cienie, co nie jest celem w kontekście przedstawionego planu zdjęciowego. Często stosowane błędy myślowe w tym zakresie obejmują niezrozumienie, jak dyfuzja wpływa na jakość światła, prowadząc do niekorzystnych rezultatów w oświetleniu. Kluczowe jest zrozumienie, że właściwe oświetlenie wymaga nie tylko wyboru źródła, ale także zrozumienia, jak to światło będzie się rozprzestrzeniać i oddziaływać z obiektami w kadrze.

Pytanie 25

Przy oświetleniu punktowym za fotografowanym przedmiotem powstaje

A. mocny, ostry cień.

B. szeroki obszar półcienia.

C. słaby, miękki cień.

D. wąski obszar półcienia.

Oświetlenie punktowe, czyli takie, które pochodzi z bardzo małego źródła światła (na przykład dioda LED czy zwykła żarówka o małej powierzchni świecenia), zawsze daje mocny, ostry cień za fotografowanym obiektem. Wynika to z tego, że promienie świetlne biegną niemal równolegle i nie oblewają krawędzi przedmiotu, przez co granica między obszarem oświetlonym a zacienionym jest bardzo wyraźna. To właśnie dlatego przy fotografowaniu lampką biurkową albo latarką można zauważyć mocny kontrast między światłem a cieniem na ścianie. W fotografii produktowej albo portretowej raczej unika się takiego typu światła, bo cienie wypadają wtedy bardzo twardo i mogą wyglądać nienaturalnie. Moim zdaniem warto eksperymentować z różnymi źródłami światła, żeby zobaczyć, jak kształtuje się cień – świetnie to widać, gdy porównasz cień rzucany przez słońce w południe (też punktowe światło) z cieniem powstającym w pochmurny dzień. W profesjonalnych studiach fotograficznych bardzo często stosuje się dyfuzory lub softboxy, żeby zmiękczyć światło i uzyskać bardziej naturalny, miękki cień. Praktyka pokazuje, że twarde, ostre cienie są wykorzystywane głównie do celów artystycznych lub technicznych, gdzie zależy nam na zaakcentowaniu kształtów, faktur albo podkreśleniu konturu przedmiotu. Standardy branżowe mówią wyraźnie: ostre cienie – światło punktowe; miękkie cienie – światło rozproszone. Dobrze to zapamiętać, przydaje się w każdej sesji zdjęciowej.

Pytanie 26

Który z ruchów czołówki kamery wielkoformatowej pozwala na skorygowanie konwergencji linii pionowych podczas robienia zdjęcia wysokiemu budynkowi z poziomu jezdni?

A. Odchylenie poziome

B. Przesuw pionowy

C. Przesuw poziomy

D. Odchylenie pionowe

Przesuw poziomy, odchylenie pionowe oraz odchylenie poziome to ruchy, które nie są odpowiednie do korekcji zbieżności linii pionowych w kontekście fotografowania wysokich budynków. Przesuw poziomy umożliwia przesunięcie czołówki kamery w poziomie, co nie wpływa na zbieżność linii pionowych, lecz na kompozycję obrazu w poziomie. To może być przydatne w sytuacjach, gdy chcemy zmienić kadr, ale nie rozwiązuje problemu zbieżności, który występuje w vertykalnych krawędziach budynków. Odchylenie pionowe i odchylenie poziome są z kolei technikami, które mogą być używane do uzyskania efektywnych kątów perspektywy, ale nie koregują zbieżności linii pionowych. Użycie tych ruchów może prowadzić do typowych błędów, takich jak zniekształcenia obrazu związane z nadmiernym kątem widzenia. W fotografii architektonicznej prawidłowe ustawienie kamery jest kluczowe dla uzyskania realistycznych i estetycznych zdjęć. Zrozumienie, że ruchy te są bardziej odpowiednie do innych celów, a nie do korekcji zbieżności, jest istotne dla każdego fotografa, który dąży do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 27

Technika fotograficzna color grading stosowana w postprodukcji filmowej i fotograficznej polega na

A. automatycznej kalibracji kolorów według standardu Rec. 709

B. klasyfikacji obrazów według dominującej temperatury barwowej

C. kreatywnej modyfikacji kolorów dla uzyskania określonej estetyki lub nastroju

D. usuwaniu dominanty barwnej powstałej podczas fotografowania

Technika color gradingu to niezwykle istotny element zarówno w produkcji filmowej, jak i w fotografii. Jest to proces, który polega na kreatywnej modyfikacji kolorów obrazu w celu osiągnięcia określonej estetyki lub nastroju. Używa się go, aby nadać filmom czy zdjęciom spójną kolorystykę, która współgra z narracją lub emocjami, jakie chcemy wywołać u widza. W praktyce, color grading może obejmować manipulację kontrastem, nasyceniem kolorów, a także ich odcieniem. Przykładowo, w filmach dramatycznych często stosuje się chłodne odcienie, aby podkreślić napięcie, podczas gdy w romantycznych scenach dominują cieplejsze barwy, co sprzyja twórczej atmosferze. Warto również wspomnieć o tym, że color grading często stosuje się w połączeniu z innymi technikami postprodukcji, takimi jak korekcja kolorów. Dobrze wykonany grading może podnieść jakość produkcji na zupełnie nowy poziom, co jest szczególnie cenione w branży filmowej.

Pytanie 28

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

B. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

W fotografii katalogowej produktów, przy pracy na materiałach negatywowych do światła sztucznego, lampy halogenowe są faktycznie najlepszym wyborem. Halogeny emitują światło ciągłe o stałej temperaturze barwowej, najczęściej ok. 3200K, co pozwala łatwo kontrolować ekspozycję i balans bieli na negatywie. To jest ogromny plus, szczególnie gdy zależy nam na powtarzalności efektów i dokładnym odwzorowaniu kolorów produktów, co jest kluczowe w katalogu. Do tego, pracując ze stołem bezcieniowym, eliminujemy niepożądane cienie i uzyskujemy równomierne, miękkie oświetlenie – właśnie tego oczekują klienci przy zdjęciach produktów. Statywy oświetleniowe to już podstawa warsztatu fotografa, bo zapewniają stabilność i precyzyjne ustawienie lamp. Moim zdaniem, w profesjonalnych studiach katalogowych halogeny to taki niezawodny klasyk, bo pozwalają łatwo kontrolować światło i natychmiast widzieć efekty – w przeciwieństwie do lamp błyskowych, gdzie wszystko trzeba przewidzieć, a nie zobaczysz światła "na żywo". Z doświadczenia mogę dodać, że fotografowie doceniają ten setup za przewidywalność i spójność efektów, co jest nie do przecenienia przy dużych sesjach katalogowych. Warto pamiętać też o tym, że stoły bezcieniowe znacznie usprawniają workflow, skracając czas postprodukcji, bo zdjęcia wymagają mniej poprawek i retuszu cieni.

Pytanie 29

Zwiększenie mocy błysku lamp błyskowych w studio pozwala na

A. lepsze ustawienie ostrości

B. uzyskanie większej głębi ostrości

C. wydłużenie czasu ekspozycji

D. skrócenie czasu ekspozycji

Nie do końca to jest tak, że większa energia błysku lamp błyskowych nie poprawia ostrości. Ostrość to głównie kwestia ustawień obiektywu i odległości do obiektu. Większy błysk może sprawić, że obraz będzie lepiej ostry, ale nie ma na to dużego wpływu na dokładne ustawienie. A jeśli wydłużymy czas naświetlania, to są inne ryzyka, jak prześwietlenie, a do tego mogą pojawić się niechciane artefakty, jeśli coś się rusza. Dłuższy czas naświetlania lepiej się sprawdza przy słabym świetle, gdzie chcemy uchwycić detale, a nie przy mocnych lampach. Głębia ostrości bardziej zależy od ustawień przysłony niż od mocy błysku. Jest też kwestia, że krótszy czas naświetlania może prowadzić do niedoświetlenia, bo lampy błyskowe nie zawsze nadążają za szybkością migawki. Korzystanie z błysku w krótkim czasie naświetlania wymaga, żeby wiedzieć, że nie każda lampa potrafi dać tak mocny błysk, żeby zrównoważyć krótki czas. I jeszcze jedno – efekty błysku są różne w zależności od sprzętu, a umiejętne ich użycie wymaga praktyki i znajomości zasad ekspozycji oraz przysłony.

Pytanie 30

Czym są pierścienie Newtona?

A. źródło światła w lampach błyskowych z pierścieniami

B. zjawisko zachodzące przy kopiowaniu z użyciem powiększalnika

C. zjawisko zachodzące podczas robienia zdjęć "pod światło"

D. rodzaj pierścieni pośrednich wykorzystywanych w makrofotografii

Zrozumienie zjawiska pierścieni Newtona jest kluczowe w optyce, jednak odpowiedzi sugerujące inne interpretacje tego zjawiska są mylące i nieadekwatne. Przykładowo, pierwsza odpowiedź sugeruje, że pierścienie Newtona to efekt fotografowania 'pod światło', co jest nieprecyzyjne. Fotografowanie pod światło może prowadzić do prześwietlenia obrazu lub niepożądanych odblasków, ale nie ma bezpośredniego związku z interferencyjnymi pierścieniami, które są wynikiem nakładania się fal świetlnych. Druga odpowiedź wspomina o typie pierścieni pośrednich w makrofotografii, co również jest błędne. W makrofotografii pierścienie są używane jako narzędzia do oświetlenia obiektów, co nie ma związku z interferencją światła ani z pierścieniami Newtona. Ostatnia odpowiedź, która sugeruje, że pierścienie Newtona są źródłem światła w lampach błyskowych, myli pojęcia, ponieważ pierścienie te są efektem optycznym, a nie źródłem światła. W rzeczywistości źródła światła w lampach błyskowych generują światło, które może być używane w różnych technikach fotograficznych, ale to nie odnosi się do specyfiki pierścieni Newtona. Takie nieścisłości mogą prowadzić do błędnych wniosków i utrudniać naukę oraz zastosowanie wiedzy w praktyce optycznej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego posługiwania się sprzętem fotograficznym oraz dla efektywnego uczenia się o zjawiskach optycznych.

Pytanie 31

Obiektyw o ogniskowej 80 mm jest typowy dla kadru o wymiarach

A. 18 × 24 mm

B. 60 × 60 mm

C. 24 × 36 mm

D. 45 × 60 mm

Obiektyw o ogniskowej 80 mm jest uznawany za standardowy w kontekście formatu 60 × 60 mm, co wynika z zasad optyki w fotografii. W przypadku tego formatu, ogniskowa 80 mm zapewnia odpowiednią perspektywę i proporcje obrazu, które są preferowane w wielu zastosowaniach, w tym w fotografii portretowej oraz artystycznej. Ogniskowa ta umożliwia uzyskanie efektu przybliżenia, który jest istotny w przypadku uchwycenia detali, jednocześnie zachowując naturalne proporcje twarzy i obiektów. Dla porównania, obiektyw o ogniskowej 50 mm jest standardowy dla formatu 24 × 36 mm, co podkreśla różnice w zastosowaniach różnych ogniskowych w odniesieniu do różnych formatów fotograficznych. W praktyce, wybór obiektywu powinien być zgodny z zamierzonym efektem wizualnym oraz charakterem fotografowanej sceny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie obiektywów szerokokątnych lub teleobiektywów w innych formatach, co może prowadzić do różnych wyników artystycznych w fotografii.

Pytanie 32

Rodzaj techniki fotograficznej, która dotyczy rejestracji płaskiego obiektu, nazywa się

A. spektrofotografią

B. techniką tonorozdzielczą

C. fotoreprodukcją

D. mikrofilmowaniem

Mikrofilmowanie to proces, w którym dokumenty są rejestrowane na filmie fotograficznym, żeby je archiwizować. Choć to dobra metoda na długie przechowywanie informacji, to nie do końca pasuje do fotoreprodukcji, bo tam oryginały nie są zachowywane w dosłownym sensie, tylko są przemieniane w film. Technika tonorozdzielcza dotyczy analizy kolorów w obrazach, ale też nie ma bezpośredniego związku z rejestracją płaskich obiektów. Mamy też spektrofotografię, która bada właściwości optyczne substancji, ale znowu - to nie to samo co fotoreprodukcja. Wszystkie te metody są fajne na swój sposób, ale nie odpowiadają na to, co robimy w fotoreprodukcji, gdzie chodzi głównie o wierne odwzorowanie płaskich materiałów. Wydaje mi się, że te niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z pomylenia różnych technik fotograficznych.

Pytanie 33

Najczęstszą wadą układu optycznego w obiektywie „rybie oko” polegającą na zniekształceniu obrazu jest

A. dystorsja beczkowata.

B. aberracja sferyczna.

C. krzywizna pola obrazu.

D. aberracja komatyczna.

To właśnie dystorsja beczkowata jest najczęstszym zniekształceniem występującym w obiektywach typu „rybie oko” (fish-eye). Ten rodzaj dystorsji polega na tym, że linie proste na krawędziach kadru wyginają się na zewnątrz, tworząc efekt beczki – stąd nazwa. W praktyce daje to bardzo charakterystyczny, szerokokątny, wręcz surrealistyczny wygląd zdjęć, gdzie całość obrazu wydaje się być jakby „wciągnięta” do środka. Z mojego doświadczenia wynika, że to właśnie ta cecha sprawia, iż obiektywy rybie oko są używane głównie do zdjęć kreatywnych, architektonicznych czy sportowych, gdzie chcemy pokazać jak najwięcej przestrzeni, a zniekształcenia traktujemy bardziej jako atut niż wadę. Przemysł fotograficzny doskonale zna ten efekt – niektóre programy do edycji zdjęć pozwalają nawet cyfrowo korygować dystorsję beczkowatą, chociaż przy rybim oku często nie ma to sensu, bo przecież cały urok tkwi właśnie w tych zniekształceniach. Dobrą praktyką jest świadome korzystanie z tego typu obiektywów – wiedza o tym, jak wygląda dystorsja beczkowata, pozwala lepiej planować kompozycję i przewidzieć efekty końcowe. Prawie żaden inny typ obiektywu nie generuje aż tak mocnych zniekształceń, dlatego zaawansowani fotografowie często sięgają po „rybie oko”, by podkreślić dynamikę lub nadać zdjęciu niecodzienny charakter. Jeśli ktoś planuje pracę z takimi obiektywami, moim zdaniem warto poświęcić chwilę na eksperymenty i nauczyć się, jak estetycznie wykorzystać ten specyficzny rodzaj zniekształcenia.

Pytanie 34

Na fotografii największe wrażenie kontrastu walorowego stworzy połączenie kolorów

A. białego i czarnego.

B. niebieskiego i czerwonego.

C. białego i szarego.

D. niebieskiego i żółtego.

Wiele osób myli kontrast walorowy z kontrastem barwnym i stąd biorą się błędy przy wyborze odpowiedzi. Kontrast walorowy dotyczy różnic w jasności, a nie w kolorze. Przykładowo, biel i szarość to zestawienie, które daje umiarkowany kontrast – szarość jest pośrednia, więc nie uzyskamy tej intensywności oddziaływania, co przy skrajnych wartościach. Z kolei niebieski i żółty czy niebieski i czerwony to przykłady kontrastu barwnego, nie walorowego. Nawet jeśli te kolory są uzupełniające lub leżą daleko od siebie na kole barw, to jeśli ich jasność jest zbliżona, efekt walorowy będzie raczej słaby. Można się łatwo pomylić, bo kolorystyka bardzo przyciąga wzrok – ale technicznie rzecz biorąc, w fotografii czarno-białej te barwy zamieniają się często w podobne odcienie szarości. Typowym błędem jest więc skupienie się na nasyceniu i różnicach kolorystycznych, zamiast na faktycznym kontraście jasności. W praktyce, jeśli zależy ci na wyrazistym kontraście walorowym, zawsze trzeba analizować, jak dane kolory przełożą się na skalę szarości – a tu bezkonkurencyjna jest właśnie para biel-czerń. W branżowej praktyce takie podejście jest podstawą pracy z kadrem, niezależnie od tego, czy pracujemy w fotografii cyfrowej, analogowej, czy przy obróbce graficznej. Warto o tym pamiętać, żeby nie ulec złudzeniu wizualnemu wynikającemu tylko z kolorystyki.

Pytanie 35

Oświetlenie rembrandtowskie w portrecie

A. uwidoczni kość policzkową.

B. podkreśli ramiona modela.

C. uwidoczni podbródek.

D. podkreśli włosy modela.

Oświetlenie rembrandtowskie to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i klasycznych sposobów ustawienia światła w portrecie. Jego cechą charakterystyczną jest powstanie niewielkiego, trójkątnego obszaru światła na policzku modela po stronie przeciwnej do głównego źródła światła. Moim zdaniem, właśnie to subtelne światło pod okiem, na kości policzkowej, nadaje zdjęciu niezwykłą głębię i trójwymiarowość. W branży fotograficznej, szczególnie przy portretach studyjnych, rembrandt emanuje profesjonalizmem i świadomym podejściem do modelowania sylwetki twarzy. Poprzez wydobycie kości policzkowej, uzyskujemy wrażenie szlachetności i rzeźbiarskiego kształtu twarzy, co często stosuje się w portretach artystycznych, reklamowych czy nawet w fotografii biznesowej. Standardy pracy ze światłem w portrecie podkreślają, że takie ustawienie światła buduje charakterystyczny kontrast i naturalność, a jednocześnie nie spłaszcza rysów twarzy. Z mojego doświadczenia wynika, że oświetlenie rembrandtowskie bywa najlepszym wyborem tam, gdzie chcemy podkreślić osobowość i siłę portretowanej osoby. Sam Rembrandt van Rijn, od którego ta technika się wywodzi, stosował takie światło, by nadać swoim dziełom głębię psychologiczną i wyrazisty charakter. W praktyce, jeśli chcesz wyróżnić kość policzkową i uzyskać naturalny, a zarazem dramatyczny efekt, właśnie rembrandtowski układ światła będzie strzałem w dziesiątkę.

Pytanie 36

Na fotografii zastosowano

A. kompozycję symetryczną.

B. perspektywę zbieżną.

C. kompozycję odśrodkową.

D. perspektywę bocianią.

Kompozycja odśrodkowa to technika, która angażuje widza poprzez skierowanie uwagi do centralnego punktu obrazu. W przedstawionej fotografii z papryczkami, ich rozmieszczenie oraz różnorodność kierunków, w jakich są ustawione, skutkuje naturalnym przyciąganiem wzroku w stronę środka kompozycji. Przykłady zastosowania tej techniki można znaleźć w wielu dziełach sztuki i fotografii, gdzie artysta świadomie projektuje układ elementów, aby stworzyć dynamikę i zainteresowanie. Kompozycje odśrodkowe są szczególnie skuteczne w reklamie i marketingu, gdzie kluczowe jest zwrócenie uwagi na produkt. Warto również zauważyć, że stosowanie takiej kompozycji wspiera zasady równowagi wizualnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii artystycznej i komercyjnej, pozwalając na bardziej efektywne przekazywanie emocji i narracji. Użycie kompozycji odśrodkowej może być także doskonałym sposobem na prowadzenie wzroku widza w kierunku określonych detali, co zwiększa siłę przekazu wizualnego.

Pytanie 37

Aby uzyskać kolorowe zdjęcia nocne na materiałach halogenosrebrowych, zapotrzebowanie na sprzęt i materiały powinno obejmować: aparat małoobrazkowy z zestawem obiektywów, statyw fotograficzny, lampę błyskową oraz film negatywowy o następujących parametrach

A. ISO 400 typ 120

B. ISO 100 typ 120

C. ISO 400 typ 135

D. ISO 100 typ 135

Odpowiedź ISO 400 typ 135 jest prawidłowa, ponieważ film o tym parametrach doskonale sprawdza się w warunkach słabego oświetlenia, co jest kluczowe przy fotografowaniu nocnym. ISO 400 zapewnia wystarczającą czułość, co pozwala na rejestrowanie detali w ciemnych scenach, a typ 135 to standardowy format filmu, łatwo dostępny na rynku, co ułatwia jego wykorzystanie w różnych aparatach. W praktyce, używając aparatu małoobrazkowego z obiektywem o dużej przysłonie, można uzyskać doskonałe rezultaty przy niższym poziomie światła. Dodatkowo, lampy błyskowe mogą być używane do oświetlenia przedmiotów na pierwszym planie, co również wpływa na jakość zdjęć. Warto pamiętać, że podczas fotografowania nocnego istotne jest użycie statywu, aby zminimalizować drgania aparatu, co może prowadzić do rozmycia obrazu. Dlatego zasady te są zgodne z praktykami profesjonalnych fotografów, którzy często preferują filmy o wyższej czułości w trudnych warunkach oświetleniowych, by uzyskać lepszą jakość obrazu.

Pytanie 38

W aparatach kompaktowych użycie konwertera szerokokątnego pozwala na

A. wydłużenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu

B. wydłużenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu

C. skrócenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu

D. skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu

W kontekście stosowania konwertera szerokokątnego w aparatach kompaktowych, nieprawidłowe koncepcje dotyczące ogniskowej i pola widzenia często prowadzą do nieporozumień. W przypadku, gdy ogniskowa jest wydłużana, co sugerują niektóre odpowiedzi, pole widzenia zdecydowanie się zawęża, co jest przeciwne do założeń użycia konwertera szerokokątnego. Wydłużenie ogniskowej zazwyczaj prowadzi do uzyskania efektu zbliżenia, co sprawia, że fotografowany obiekt wydaje się większy, ale jednocześnie limituje to, co jest widoczne w kadrze. Użytkownicy, którzy myślą, że konwerter szerokokątny działa na zasadzie wydłużania ogniskowej, mogą błędnie stosować go w sytuacjach, które wymagają szerokiego ujęcia. Również błędne podejście do definicji pola widzenia prowadzi do nieporozumień; poszerzenie pola widzenia oznacza, że obiektyw rejestruje szerszy obraz, co jest kluczowe w kontekście konwerterów szerokokątnych. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania sprzętu fotograficznego oraz dla uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Praktyka pokazuje, że wielu fotografów myli właściwości obiektywów szerokokątnych z teleobiektywami, co wynika z braku zrozumienia podstawowych zasad optyki. Stąd, aby uniknąć takich nieporozumień, zaleca się zapoznanie z literaturą branżową oraz praktycznymi poradnikami dotyczącymi fotografii.

Pytanie 39

"Trójkąt ekspozycji" w fotografii odnosi się do relacji między

A. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu

B. czasem naświetlania, obiektywem, czułością sensora obrazu

C. czasem naświetlania, liczbą przysłony, intensywnością oświetlenia

D. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu

Wybór odpowiedzi, która nie obejmuje czułości detektora obrazu, wprowadza w błąd w kontekście pojęcia trójkąta ekspozycji. W fotografii, trójkąt ekspozycji to model, który ilustruje, jak czas naświetlania, liczba przysłony i czułość ISO współdziałają ze sobą, aby osiągnąć prawidłową ekspozycję. Czas naświetlania i liczba przysłony to dwa kluczowe elementy, ale ich skuteczność jest uzależniona od czułości detektora obrazu. Odpowiedzi, które wskazują na obiektyw lub matrycę, mylą podstawowe założenia, ponieważ obiektyw jest używany do kształtowania obrazu, a matryca pełni rolę sensora, ale nie jest bezpośrednio częścią trójkąta ekspozycji. Typowym błędem jest mylenie czułości ISO z innymi elementami wyposażenia aparatu; czułość pozwala na odpowiednie dostosowanie się do warunków oświetleniowych i wpływa na jakość obrazu, szczególnie przy wyższych wartościach ISO, gdzie mogą występować szumy. Zrozumienie, że każdy z tych trzech elementów wpływa na siebie nawzajem, jest kluczowe dla uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Niewłaściwe podejście do tego zagadnienia może prowadzić do nieefektywnego używania aparatu, co w rezultacie skutkuje zdjęciami o nieodpowiedniej ekspozycji.

Pytanie 40

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. dolne.

B. boczne.

C. tylne.

D. górne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej