Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 09:11
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 09:44

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. niepełnosprawność intelektualna

B. zwichnięcie stawu biodrowego

C. mózgowe porażenie dziecięce

D. zespół Downa

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 2

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. uznania

C. aktywnosci

D. afiliacji

Poprawna odpowiedź to aktywność, ponieważ literatura przyrodnicza i przygodowa może stanowić doskonałe źródło stymulacji intelektualnej i emocjonalnej, co jest istotne dla pacjentów czasowo unieruchomionych. Aktywność w kontekście rehabilitacji psychicznej i fizycznej odgrywa kluczową rolę w procesie powrotu do zdrowia. Zaspokajanie potrzeby aktywności poprzez angażujące materiały może pomóc pacjentowi w utrzymaniu motywacji oraz zainteresowania, co jest ważne zwłaszcza w sytuacji, gdy nie może on aktywnie uczestniczyć w zajęciach fizycznych. Przykładem może być wykorzystanie książek o tematyce przyrodniczej, które mogą inspirować do rozważań nad światem naturalnym, lub literatury przygodowej, która może pobudzać wyobraźnię i wprowadzać w świat pełen emocji i doświadczeń. Takie podejście jest zgodne z zasadami holistycznej rehabilitacji, które uwzględniają nie tylko aspekty fizyczne, ale również psychiczne i społeczne, promując kompleksowe podejście do zdrowienia pacjentów.

Pytanie 3

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

B. zapewnienia odprężenia psychicznego

C. utrzymania sprawności manualnej

D. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

Odpowiedzi związane z opanowaniem nowych technik ergoterapii, odprężeniem psychicznym oraz podtrzymywaniem zdolności rozpoznawania przedmiotów, mimo że mogą być istotnymi elementami terapii zajęciowej, nie odpowiadają głównemu celowi podejmowanych działań w kontekście stwardnienia rozsianego. W terapii zajęciowej kluczowym aspektem jest przede wszystkim zachowanie sprawności manualnej, które stanowi fundament dla innych umiejętności. Skupienie się na opanowywaniu nowych technik ergoterapii, chociaż ważne, może odwrócić uwagę od podstawowego celu, jakim jest utrzymanie sprawności rąk i zdolności manualnych pacjenta. Z kolei odprężenie psychiczne jest z pewnością istotne, ale nie jest to priorytetowa intencja terapeuty, ponieważ ostatecznie sprawność manualna ma kluczowe znaczenie dla codziennego funkcjonowania. Podtrzymywanie zdolności rozpoznawania przedmiotów również jest ważne, aczkolwiek w kontekście terapii zajęciowej najistotniejsze jest, by pacjent mógł aktywnie uczestniczyć w życiu codziennym poprzez wykonywanie różnorodnych czynności manualnych. W rezultacie skupienie się na tych błędnych koncepcjach może prowadzić do niezrozumienia i niewłaściwego kierowania terapii, co nie będzie sprzyjać optymalnemu rozwojowi i rehabilitacji pacjenta.

Pytanie 4

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

B. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

C. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

D. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 5

Gdzie w scenariuszu powinna być umieszczona czynność terapeutyczna, polegająca na ocenianiu oraz udzielaniu wskazówek uczestnikowi w danym miejscu pracy?

A. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

B. Na liście celów szczegółowych

C. W początkowej części realizacji zajęć

D. W głównej części realizacji zajęć

Czynność terapeuty polegająca na sprawdzaniu i udzielaniu wskazówek uczestnikowi na danym stanowisku pracy powinna być umieszczona w zasadniczej części przebiegu zajęć, ponieważ to właśnie w tym etapie realizowane są główne cele terapeutyczne. W tym momencie terapeuta aktywnie angażuje się w proces, monitorując postępy uczestnika, identyfikując trudności oraz dostosowując wskazówki do indywidualnych potrzeb. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest, aby uczestnik miał okazję do praktycznego wykorzystania nabytych umiejętności w rzeczywistych warunkach. Przykładowo, podczas zajęć związanych z nauką zawodu, terapeuta może obserwować, jak uczestnik wykonuje określone zadania, a w razie potrzeby wprowadzać modyfikacje, co sprzyja efektywnemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności. Standardy praktyki w terapii zajęciowej podkreślają konieczność dostosowywania interwencji do aktualnego poziomu uczestnika oraz kontekstu jego pracy, co jest kluczowe dla osiągnięcia założonych celów terapeutycznych.

Pytanie 6

Amnezja odnosi się do zaburzeń

A. pamięci

B. myślenia

C. spostrzegania

D. uczenia się

Amnezja to zaburzenie związane z pamięcią, które może wpływać na zdolność do przypominania sobie informacji oraz uczenia się nowych treści. Wyróżniamy różne typy amnezji, w tym amnezję anterogradną, która uniemożliwia zapamiętywanie nowych informacji po wystąpieniu urazu, oraz amnezję retrogradną, gdzie pacjent traci dostęp do wspomnień sprzed urazu. Przykładem zastosowania wiedzy o amnezji jest terapia oceniana przez specjalistów w zakresie neuropsychologii, która może wspierać pacjentów w rehabilitacji pamięci. W kontekście praktycznym, techniki takie jak terapia zajęciowa czy rehabilitacja pamięciowa mogą być stosowane, aby pomóc osobom dotkniętym amnezją w poprawie ich funkcji poznawczych. Zrozumienie amnezji jest także kluczowe w kontekście standardów medycznych, takich jak DSM-5, który klasyfikuje zaburzenia związane z pamięcią, co pozwala na skuteczniejsze diagnozowanie i leczenie.

Pytanie 7

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

B. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

C. nawiązać relację między nim a terapeutą

D. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 8

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. formowania mas ceramicznych

B. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

C. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

D. tkactwa dywanu na krośnie

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 9

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

C. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

D. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

Podczas formułowania diagnozy terapeutycznej, kluczowe jest nawiązanie kontaktu terapeutycznego, co często bywa pomijane przez osoby, które koncentrują się na technikach zbierania informacji. Choć zebranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, to stanowi raczej zadanie drugorzędne w kontekście budowy relacji. Warto zauważyć, że skuteczna diagnoza nie może opierać się jedynie na faktach i informacjach, gdyż terapeuta musi również zrozumieć emocjonalny kontekst tych danych. Wyznaczanie celów terapeutycznych i określenie problemów i potrzeb podopiecznego również wymagają solidnej podstawy, jaką jest wcześniej nawiązany kontakt. Bez zaufania i otwartości, cele mogą być źle zrozumiane lub nieadekwatne do faktycznych potrzeb podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnych interwencji. Oparcie procesu terapeutycznego na danych bez zaangażowania emocjonalnego prowadzi często do pomijania kluczowych aspektów ludzkiego doświadczenia, co może skutkować tym, że terapeuta przestaje dostrzegać rzeczywistą sytuację i potrzeby podopiecznego. W praktyce oznacza to, że skuteczna diagnoza wymaga holistycznego spojrzenia na podopiecznego, które jest niemożliwe bez wcześniejszego nawiązania relacji zaufania.

Pytanie 10

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. badanie socjometryczne

B. wywiad standaryzowany ukryty

C. eksperyment pedagogiczny

D. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 11

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

B. planowaniu dalekich podróży

C. nauczaniu nowych języków

D. zwiększaniu masy mięśniowej

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 12

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. zrealizowania planu przebiegu zajęć

B. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

C. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

D. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

Wybór opcji dotyczącej określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych jest jak najbardziej trafny, ponieważ karta ewaluacji z poleceniem "podkreśl z jaką miną kończysz dzisiejsze zajęcia" ma na celu ocenę subiektywnych odczuć uczestników zajęć. Zadowolenie z zajęć jest kluczowym wskaźnikiem efektywności działań terapeutycznych, ponieważ wpływa na motywację i zaangażowanie podopiecznych. Przykładowo, jeśli terapeuta zauważy, że większość uczestników kończy zajęcia z pozytywnymi emocjami, może to wskazywać na skuteczność zastosowanych metod oraz zrozumienie przez podopiecznych celów zajęć. Ponadto, regularne zbieranie feedbacku od uczestników pozwala na bieżąco modyfikować program zajęć, dostosowując go do ich potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii. Praktycznie, terapeuta może tworzyć zestawienie wyników ewaluacji, co umożliwi identyfikację trendów i obszarów wymagających poprawy w przyszłości, co w rezultacie może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych oraz większej satysfakcji uczestników.

Pytanie 13

Jakie z poniższych źródeł informacji umożliwiają terapeucie zrozumienie sytuacji rodzinnej jego pacjenta?

A. Zaświadczenie z ZUS

B. Historia medyczna

C. Dokument o wysokości dochodów

D. Wywiad środowiskowy

Wywiad środowiskowy to kluczowe narzędzie w pracy terapeutycznej, które umożliwia zrozumienie sytuacji rodzinnej podopiecznego w kontekście jego problemów. Dzięki temu procesowi terapeuta ma możliwość zbadania relacji między członkami rodziny, dynamiki interakcji oraz różnych czynników społecznych, które mogą wpływać na funkcjonowanie jednostki. Wywiad środowiskowy może obejmować rozmowy z członkami rodziny, sąsiadami, nauczycielami, a także z samym podopiecznym. Przykładowo, w sytuacji, gdy klient zmaga się z problemami emocjonalnymi, terapeuta może dowiedzieć się o trudnościach w relacjach rodzinnych, co może być istotnym elementem w terapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, przeprowadzanie wywiadów środowiskowych jest niezbędne do uzyskania pełnego obrazu sytuacji życiowej pacjenta, a także do formułowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, co podkreśla znaczenie holistycznego podejścia w terapii.

Pytanie 14

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

B. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

C. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

D. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 15

Wskaż pasywną formę teatroterapii?

A. Obserwowanie przedstawień teatralnych

B. Udział w koncercie muzyki symfonicznej

C. Zabawa w przedstawienie pantomimiczne

D. Uczestnictwo w dramie oraz psychodramie

Oglądanie spektakli teatralnych stanowi receptywną formę teatroterapii, ponieważ skupia się na odbiorze działań artystycznych, a nie na ich tworzeniu. Uczestnicy mają możliwość obserwacji i przetwarzania emocji oraz doświadczeń przedstawianych na scenie. Ta forma terapii może pomóc w zrozumieniu własnych emocji poprzez identyfikację z postaciami i sytuacjami przedstawionymi w spektaklach. W praktyce teatroterapeutycznej, oglądanie spektakli może być wykorzystywane do rozwijania empatii oraz komunikacji interpersonalnej. Terapia przez sztukę, w której uczestnik ma do czynienia z dziełem artystycznym, pozwala na głębsze refleksje nad własnym życiem oraz relacjami z innymi ludźmi. Warto zauważyć, że badania wykazały, iż oglądanie przedstawień teatralnych może przyczynić się do poprawy zdrowia psychicznego, redukcji stresu oraz zwiększenia poczucia przynależności społecznej.

Pytanie 16

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Glasgow

B. Barthel

C. Becka

D. Tinetti

Skala Barthel jest powszechnie stosowanym narzędziem oceny poziomu niezależności w codziennych czynnościach u osób starszych oraz osób z niepełnosprawnościami. Jej celem jest ocena zdolności pacjenta do wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie, ubieranie się, czy korzystanie z toalety. Przykładowo, terapia przy użyciu skali Barthel może być wykorzystywana w procesie rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, aby ocenić postępy w odzyskiwaniu sprawności. Zastosowanie tej skali pozwala terapeutom na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Dodatkowo, skala Barthel może być pomocna w dokumentacji medycznej, a także w planowaniu dalszej opieki, co jest istotne dla kompleksowego zarządzania zdrowiem pacjenta.

Pytanie 17

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

B. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

C. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

D. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 18

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

B. Afiliacji i bezpieczeństwa

C. Afiliacji i uznania

D. Fizjologiczne i samorealizacji

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 19

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. dermatologicznymi

B. kardiologicznymi

C. psychicznymi

D. nowotworowymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 20

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. indywidualną

B. jawną

C. pośrednią

D. otwartą

Obserwacja jawna to podejście, w którym uczestnicy są informowani o tym, że biorą udział w badaniu, ale nie są szczegółowo poinformowani o jego celu. W tym przypadku terapeuta poinformował swoich podopiecznych, że są w badaniu, co oznacza, że proces obserwacji jest transparentny. Praktyczne zastosowanie obserwacji jawnej występuje w sytuacjach, gdzie etyka wymaga informowania uczestników o ich udziale, ale szczegóły dotyczące celów badania mogą być pominięte, aby nie wpływać na naturalność ich zachowań. Takie podejście jest zgodne z zasadami etyki badań, które podkreślają znaczenie uzyskania zgody uczestników, a jednocześnie pozwala na zbieranie danych w sposób, który nie zaburza ich autentyczności. W badaniach psychologicznych, na przykład w terapii grupowej, terapeuci mogą korzystać z obserwacji jawnej, aby ocenić dynamikę grupy bez wprowadzania obaw związanych z celem badania, co może zniekształcać zachowania uczestników.

Pytanie 21

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. progresja

B. apatia

C. empatia

D. regresja

Apatia, jako stan obojętności emocjonalnej, oznacza brak zainteresowania zarówno własnym życiem, jak i życiem innych ludzi. W przeciwieństwie do empatii, która opiera się na głębokim zrozumieniu emocji innych, apatia prowadzi do dystansu oraz niemożności odczuwania stanów psychicznych innych osób. Często jest mylona z introversionem, jednak różnica jest zasadnicza – podczas gdy introvert jest w stanie przyjmować i przetwarzać emocje innych, apatyczna osoba pozostaje na zewnątrz, zamknięta w swoich własnych myślach. Progresja i regresja, w kontekście psychologii, odnoszą się do rozwoju osobistego i emocjonalnego. Progresja oznacza rozwój i dążenie do bardziej złożonych form zrozumienia siebie i innych, podczas gdy regresja wskazuje na cofnięcie się w rozwoju, powracanie do wcześniejszych, mniej dojrzałych form myślenia i odczuwania. Błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi mogą wynikać z nieprecyzyjnego rozumienia pojęć psychologicznych, a także z braku wiedzy na temat różnic między tymi stanami emocjonalnymi. Warto zainwestować czas w poznawanie podstawowych terminów i koncepcji psychologicznych, aby unikać mylnych wniosków i lepiej rozumieć dynamikę relacji międzyludzkich.

Pytanie 22

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. odtwarzania plików audio

B. poprawiania zdjęć

C. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

D. tworzenia prezentacji multimedialnych

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 23

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. przewlekłego zmęczenia

B. wyniszczenia nowotworowego

C. zespołu Tourette'a

D. syndromu wypalenia zawodowego

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 24

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Aspergera

B. Downa

C. Korsakowa

D. Tourette´a

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 25

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z pedagogiem

B. z laryngologiem

C. z logopedą

D. z protetykiem słuchu

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 26

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. optymalnej stymulacji

B. powtarzalności oddziaływań

C. wielostronności oddziaływań

D. stopniowania trudności

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 27

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Gry i zabawy sprawnościowe

B. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

C. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

D. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 28

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

B. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

C. Ustawa o fundacjach

D. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 29

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. metaloplastycznej

B. kaletniczej

C. stolarskiej

D. krawieckiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 30

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z felinoterapii

B. z ludoterapii

C. z silwoterapii

D. z logoterapii

Logoterapia, silwoterapia i felinoterapia to inne metody, ale w tym przypadku nie pasują. Logoterapia, która próbuje pomóc w szukaniu sensu życia, wymaga już większej refleksji nad życiem, więc niekoniecznie sprawdzi się u dzieciaka z dobrą koordynacją. Jest bardziej skupiona na kwestiach psychologicznych, a nie na zabawie i ruchu. Silwoterapia, czyli terapia z naturą, może być fajna dla samopoczucia, ale nie ma bezpośredniego związku z koordynacją ruchową. Felinoterapia, czyli terapia z kotami, też nie jest tym, czego potrzebuje ten dzieciak. Te metody mogą być ciekawe, ale nie są najlepsze dla kogoś, kto rozwija się przez ruch i zabawę, co jest esencją ludoterapii. Stosowanie niewłaściwych metod może prowadzić do frustracji i nieprawidłowego rozwoju umiejętności społecznych oraz emocjonalnych.

Pytanie 31

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. medium suszące

B. grunt malarski

C. fiksatywę

D. terpentynę

Wybór innych środków do utrwalenia prac wykonanych pastelami suchymi, takich jak grunt malarski, terpentyna czy medium suszące, jest nieodpowiedni i wynika z nieporozumienia dotyczącego ich zastosowania. Grunt malarski, stosowany głównie w malarstwie olejnym, służy jako podkład, który przygotowuje powierzchnię do malowania, a nie do utrwalania gotowych prac. Stosowanie gruntu na rysunkach pastelowych może prowadzić do ich zniszczenia, ponieważ nie jest on przeznaczony do interakcji z suchymi pastelami. Terpentyna, będąca rozpuszczalnikiem wykorzystywanym w malarstwie olejnym, nie tylko nie utrwala, ale wręcz zagraża rozmyciu i zniszczeniu rysunków z pasteli, ponieważ działa na pigmenty, powodując ich rozpuszczenie. Z kolei medium suszące, które przyspiesza proces schnięcia farb olejnych, nie ma zastosowania w kontekście pasteli, które są materiałem suchym i nie wymagają procesu suszenia, a ich trwałość opiera się na mechanicznym wiązaniu cząsteczek pigmentu. Takie wybory mogą prowadzić do frustracji artysty, ponieważ rysunki mogą ulec zniszczeniu, a efekt końcowy nie będzie zgodny z oczekiwaniami. Warto zatem zaznajomić się z właściwymi środkami ochrony i konserwacji, aby móc skutecznie zabezpieczyć swoją pracę i cieszyć się nią przez długi czas.

Pytanie 32

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Alfabet Lorma

B. Fonogesty

C. Znaki daktylograficzne

D. Piktogramy

Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.

Pytanie 33

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Vojty, NDT Bobath

B. Domana, Pilatesa

C. Sherborne, Silvy

D. Klappa, Tomatisa

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 34

Terapeuta zajęciowy współpracuje z grupą osób starszych, które mają schorzenia kardiologiczne. Które z poniższych aktywności ruchowych będą odpowiednie dla tej grupy?

A. Fitness

B. Nordic walking

C. Jogging

D. Biegi przełajowe

Nordic walking, jako forma aktywności fizycznej, jest szczególnie korzystny dla osób starszych, zwłaszcza tych z problemami kardiologicznymi. To ćwiczenie angażuje grupy mięśniowe w całym ciele, co sprzyja poprawie wydolności sercowo-naczyniowej, a jednocześnie minimalizuje ryzyko urazów. Przy użyciu specjalnych kijków, uczestnicy mają możliwość lepszego wsparcia swojego ciała, co z kolei redukuje obciążenie stawów. Nordic walking promuje również postawę ciała oraz koordynację, co jest istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z równowagą. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna, taka jak nordic walking, powinna być integralną częścią zdrowego stylu życia seniorów. Przykładem zastosowania tej formy aktywności są grupowe zajęcia prowadzone przez terapeutów zajęciowych, które mogą odbywać się w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale również poprawia samopoczucie psychiczne uczestników przez kontakt z naturą i interakcje społeczne.

Pytanie 35

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

B. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

C. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

D. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 36

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kontakt z przyrodą

B. gry i zabawy

C. relaksujące działanie śmiechu

D. kulturę i tradycje ludowe

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 37

Jakie ograniczenie wystąpi u osoby z afazją czuciową?

A. z rozumieniem mowy

B. z postrzeganiem wzrokowym

C. z postrzeganiem słuchowym

D. z produkcją dźwięków

Odpowiedzi dotyczące percepcji wzrokowej, percepcji słuchowej i artykulacji dźwięków bazują na błędnym założeniu, że afazja czuciowa dotyczy tych aspektów komunikacyjnych. Percepcja wzrokowa odnosi się do zdolności interpretacji bodźców wzrokowych, takich jak litery czy obrazy, a niekoniecznie do mowy i języka. Użytkownicy mogą myśleć, że trudności w widzeniu lub rozumieniu tekstu są głównym problemem w afazji czuciowej, podczas gdy głównym wyzwaniem jest właśnie zrozumienie mowy. Podobnie percepcja słuchowa, która odnosi się do zdolności słuchu, nie jest bezpośrednio związana z trudnościami w rozumieniu mowy. Osoby z afazją czuciową mogą słyszeć dźwięki i nawet rozumieć intonację, ale nie są w stanie zrozumieć ich znaczenia. Artykulacja dźwięków z kolei dotyczy produkcji mowy i kontrolowania ruchów warg i języka, co w przypadku afazji czuciowej może pozostawać na względnie normalnym poziomie. W praktyce często spotykane są mylne przekonania dotyczące objawów afazji, co prowadzi do nieefektywnych metod terapii. Zrozumienie rzeczywistych problemów komunikacyjnych u pacjentów z afazją czuciową jest kluczowe dla wdrażania skutecznych strategii terapeutycznych.

Pytanie 38

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. ich analizowanie

B. etap terapii zajęciowej

C. sformułowanie diagnozy

D. faza ewaluacji

Odpowiedź 'ich analizowanie' jest poprawna, ponieważ na etapie diagnozy terapeutycznej kluczowym zadaniem po zebraniu danych jest ich szczegółowa analiza. Proces ten pozwala terapeucie na zrozumienie potrzeb pacjenta oraz identyfikację potencjalnych problemów, które mogą wymagać interwencji. Analiza danych obejmuje przegląd informacji uzyskanych z wywiadów, obserwacji oraz testów diagnostycznych, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w praktyce terapeutycznej. W praktyce terapeutycznej analiza danych prowadzi do formułowania wniosków, które są podstawą do dalszych działań, takich jak opracowanie planu terapeutycznego. Na przykład, w terapii zajęciowej analiza danych dotyczących umiejętności i ograniczeń pacjenta pozwala na dostosowanie programów zajęciowych do indywidualnych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii. Warto również dodać, że zgodnie z zasadami evidence-based practice, analiza danych powinna być systematyczna i oparta na dowodach, co przyczynia się do podniesienia jakości świadczonych usług.

Pytanie 39

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

C. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

D. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 40

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. zdolności interpersonalnych i społecznych

B. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

C. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej