Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:00
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:26

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. skanera

B. rzutnika

C. kopiarki

D. monopodu

Kopiarka, rzutnik i monopod to urządzenia, które pełnią różne funkcje związane z obrazowaniem, ale nie są przeznaczone do przetwarzania obrazów analogowych na formę cyfrową. Kopiarka działa na zasadzie reprodukcji dokumentów, co oznacza, że jej zadaniem jest tworzenie kopii fizycznych dokumentów, a nie przekształcanie ich w format cyfrowy. W kontekście digitalizacji, kopiarka nie rejestruje obrazu w sposób, który umożliwia jego edytowanie czy archiwizowanie w formacie cyfrowym. Rzutnik z kolei jest narzędziem pozwalającym na wyświetlanie obrazów na powierzchni, na przykład w prezentacjach, lecz nie przetwarza ich na dane cyfrowe. Monopod jest statywem, który wspomaga stabilizację kamery lub aparatu, ale nie ma on żadnej funkcji związanej z digitalizacją obrazów. Użycie tych urządzeń dla celów skanowania obrazów analogowych jest więc nieprawidłowe, ponieważ nie spełniają one podstawowej funkcji przekształcania danych optycznych w postać cyfrową. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych urządzeń z ich zastosowaniem w procesach przetwarzania obrazu, co prowadzi do nieścisłości w zrozumieniu podstawowych zasad digitalizacji.

Pytanie 2

Zjawisko dyfuzji światła wykorzystuje się w fotografii przy zastosowaniu

A. filtrów polaryzacyjnych

B. reflektorów z soczewką Fresnela

C. softboxów i parasolek rozpraszających

D. lamp z tubusami i plastrami miodu

Reflektory z soczewką Fresnela, choć używane w fotografii, mają zupełnie inną funkcję niż softboxy. Ich głównym celem jest skupienie i kierowanie światła, co nadaje się do bardziej dramatycznych efektów oświetleniowych, a nie do uzyskania miękkiego, rozproszonego światła, które jest istotne w wielu technikach fotograficznych. Wykorzystanie filtrów polaryzacyjnych również nie dotyczy dyfuzji. Te filtry służą do redukcji odblasków oraz zwiększenia kontrastu kolorów, co jest zupełnie inną kwestią niż rozpraszanie światła. Dodatkowo, lampy z tubusami i plastrami miodu mają na celu kierowanie światła i tworzenie wyrazistych cieni, co jeszcze bardziej oddala się od idei dyfuzji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie pomylić narzędzi i ich zastosowania w praktyce. Niestety wielu początkujących fotografów może mieć trudności z odróżnieniem tych technik, co prowadzi do nieprawidłowego doboru sprzętu. W rezultacie, pomimo zastosowania zaawansowanego sprzętu, efekty mogą być niezadowalające, ponieważ nie odpowiadają zamierzeniom twórcy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób różne narzędzia wpływają na jakość oświetlenia i jakie są ich konkretne zastosowania w praktyce fotograficznej.

Pytanie 3

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Błękitny i granatowy.

B. Pomarańczowy i zielony.

C. Pomarańczowy i brązowy.

D. Zielony i czerwony.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 4

Do wykonania studyjnych zdjęć portretowych w technice low key wskazane jest zastosowanie tła w kolorze

A. białym.

B. zielonym.

C. żółtym.

D. czarnym.

W technice low key chodzi o to, żeby uzyskać zdjęcie z przewagą ciemnych tonów i mocnymi kontrastami, a samo tło odgrywa w tym ogromną rolę. Wybierając tło białe, żółte czy zielone, nie jesteśmy w stanie uzyskać pożądanego efektu głębokiej czerni otaczającej modela – wręcz przeciwnie, takie tła będą odbijały światło i rozjaśniały całą scenę, czasem wręcz niwelując sens tej techniki. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie przez błędne przekonanie, iż tło może być dowolne, wiele osób uzyskuje zdjęcia bardziej przypominające high key albo klasyczne portrety studyjne, gdzie tło nie jest aż tak istotne dla nastroju kadru. Białe tło praktycznie całkowicie wyklucza uzyskanie efektu low key, bo przy najmniejszym oświetleniu staje się dominującym elementem i wprowadza niepotrzebną jasność. Żółte tło, chociaż cieplejsze, podobnie odbija światło i przeszkadza w budowaniu mrocznego klimatu, a do tego wprowadza nienaturalne zafarby kolorystyczne, które ciężko potem wyeliminować. Zielone tło natomiast jest typowym tzw. green screenem, stosowanym w filmie do wycinania postaci, a nie do kreowania nastroju – przy low key zupełnie się nie sprawdza, bo absorbuje i odbija światło w nieregularny sposób, przez co trudno uzyskać głębie cieni. Myślenie, że kolorowe tło 'ożywi' portret, to częsty błąd – tymczasem w low key chodzi o minimalizm i skupienie na świetle modelującym twarz czy ciało. To tło właśnie powinno zniknąć, a nie być widoczne. Dlatego wybierając inne niż czarne tło, tracimy kontrolę nad światłem i całym klimatem zdjęcia, a efekt końcowy nie będzie zgodny z założeniami tej techniki.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Efekt mikrokontrastu w fotografii oznacza

A. prześwietlenie najjaśniejszych partii obrazu

B. niedoświetlenie najciemniejszych partii obrazu

C. zdolność obiektywu do odwzorowania drobnych detali z zachowaniem kontrastu

D. odwzorowanie tonów pośrednich na fotografii

Efekt mikrokontrastu w fotografii odnosi się do zdolności obiektywu do wiernego odwzorowania drobnych detali w obrazie, jednocześnie zachowując odpowiedni kontrast. Mikrokontrast to zjawisko, które dotyczy subtelnych różnic w luminancji, które są widoczne w małych, szczegółowych obszarach zdjęcia. Umożliwia to uzyskanie bardziej realistycznych i trójwymiarowych zdjęć. Przykładowo, w fotografii portretowej dobrze odwzorowany mikrokontrast może uwydatnić teksturę skóry oraz detale oczu, co sprawia, że zdjęcie staje się bardziej przyciągające. Podobnie, w fotografii krajobrazowej, obiektywy z wysokim mikrokontrastem mogą lepiej oddać detale w chmurach, liściach czy na powierzchni wody. Warto więc zwrócić uwagę na jakość obiektywu, a także na techniki takie jak odpowiednie ustawienia przysłony, które mogą wpłynąć na mikrokontrast. W standardach branżowych, osiągnięcie wysokiego mikrokontrastu jest jedną z kluczowych cech profesjonalnych obiektywów, co czyni je pożądanymi narzędziami dla fotografów.

Pytanie 7

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę

A. źródła światła.

B. tła.

C. modela.

D. aparatu.

Wiele osób myli pomiar światła padającego z odbitym i stąd biorą się takie pomyłki, jak kierowanie światłomierza w stronę tła, modela czy nawet źródła światła. Skierowanie światłomierza w stronę tła kompletnie mija się z celem, bo wtedy nie mierzymy tego, ile światła rzeczywiście oświetla nasz obiekt, tylko potencjalnie jakieś odbicia. W praktyce może to prowadzić do niedoświetlenia głównego motywu zdjęcia, bo aparat będzie bazował na zupełnie innych danych niż potrzebne. Równie często widzę, jak ktoś przykłada światłomierz do modela i kieruje go bezpośrednio na osobę – to z kolei już bardziej przypomina pomiar punktowy światła odbitego, ale tutaj też nie uzyskamy właściwego wyniku, bo światłomierz nie analizuje światła w taki sposób. No i chyba najczęstszy błąd: skierowanie światłomierza prosto w źródło światła. Brzmi logicznie, bo przecież światło stamtąd leci… Tylko że wtedy zamiast pomiaru padającego uzyskujemy coś w rodzaju prześwietlenia, bo mierzymy maksymalną intensywność, a nie to, co faktycznie „widzi” obiektyw aparatu. Standardy branżowe jasno mówią – pomiar światła padającego robimy, ustawiając światłomierz w miejscu obiektu i kierując dyfuzor w stronę aparatu. Cała pułapka polega na tym, że nasze intuicje podpowiadają inne kierunki, ale technika fotograficzna jest tu bezlitosna – tylko poprawna procedura daje przewidywalne efekty. Pomijając ten krok, łatwo popsuć ekspozycję i stracić kontrolę nad jakością zdjęć. Moim zdaniem, warto poświęcić chwilę na zrozumienie tej zasady, bo to absolutna podstawa pracy ze światłem, zwłaszcza przy profesjonalnych sesjach.

Pytanie 8

W trakcie robienia portretowych zdjęć w plenerze w słoneczne południe, aby zmiękczyć światło, należy zastosować

A. ekran odbijający

B. blendę złotą

C. blendę srebrną

D. ekran dyfuzyjny

Stosowanie blend złotych i srebrnych oraz ekranów odbijających, choć popularne, nie jest optymalnym rozwiązaniem w sytuacji, gdy celem jest zmiękczenie ostrego światła słonecznego. Blenda złota wprowadza ciepły ton do zdjęcia, co może być korzystne w niektórych kontekstach, ale nie rozwiązuje problemu ostrego światła i cieni, które są szczególnie problematyczne w przypadku portretów. Z kolei blenda srebrna, choć efektywnie odbija światło, może wprowadzać zimne odcienie, co może być niepożądane w przypadku naturalnych portretów, które wymagają subtelnych tonów. Zastosowanie ekranu odbijającego również nie jest wystarczające, ponieważ w sytuacjach, gdy słońce świeci intensywnie, odbite światło może jedynie powiększyć problem cieni, zamiast go zniwelować. Często w praktyce można spotkać się z błędnym przekonaniem, że odbicie światła jest wystarczającym sposobem na uzyskanie pożądanego efektu, co jest mylne w kontekście fotografii plenerowej. Z tych powodów, w dobrze przygotowanej sesji zdjęciowej, zmiękczające właściwości ekranu dyfuzyjnego powinny być uznane za kluczowe, a nie metody oparte na odbiciu światła, które mogą wprowadzać dodatkowe problemy estetyczne i techniczne w uzyskanych zdjęciach.

Pytanie 9

Do wykonania portretowego zdjęcia studyjnego, z efektem demoniczności postaci, uzyskanym poprzez głębokie cienie na twarzy i duży kontrast oświetlenia, należy zastosować

A. parasolkę.

B. ring flash.

C. strumienicę.

D. softbox.

Wybór softboxa, parasolki czy ring flasha w przypadku portretów z wyraźnym, demonicznym efektem najczęściej prowadzi do zbyt łagodnych rezultatów. Softbox rozprasza światło i daje przyjemne, miękkie cienie – świetne do subtelnych, naturalnych portretów, ale kompletnie nietrafione, gdy chcemy uzyskać mocny kontrast i głębokie cienie. Podobnie działa parasolka: jej zadaniem jest równomierne rozprowadzenie światła na dużej powierzchni, przez co twarz staje się bardziej „płaska”, a wszelkie ostre przejścia tonalne znikają. Ten efekt jest bardzo pożądany przy zdjęciach beauty lub grupowych, ale kompletnie nie sprawdza się, kiedy chcemy pokazać charakter modela przez dramatyczne światło. Ring flash natomiast daje charakterystyczny, równomierny blask wokół twarzy i okrągły catchlight w oczach, jednocześnie usuwając niemal wszystkie cienie. Efekt jest nowoczesny i kreatywny, lecz totalnie przeczy idei głębokich, ostrych kontrastów typowych dla zdjęć „demoniczych”. Moim zdaniem dość łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde źródło światła studyjnego da się dostosować do każdego efektu, ale niestety tak nie jest – właśnie specjalistyczne narzędzia jak strumienica pozwalają wyjść poza schematy i uzyskać efekt, który bezpośrednio nawiązuje do klasycznych technik malarskich czy filmowych. W praktyce warto pamiętać, że im bardziej rozpraszamy światło (softbox, parasolka), tym bardziej neutralizujemy cień – a to zupełnie nie to, o co chodzi w tworzeniu portretów z wyrazistą dramaturgią.

Pytanie 10

Do prawidłowego pomiaru temperatury barwowej źródeł światła służy

A. densytometr

B. spektrofotometr

C. światłomierz punktowy

D. eksponometr

Odpowiedzi, które wybrałeś, nie są właściwe do pomiaru temperatury barwowej ze względu na ich specyfikę i przeznaczenie. Światłomierz punktowy, na przykład, jest narzędziem, które mierzy intensywność światła w danym punkcie, jednak nie analizuje widma światła ani nie pozwala na określenie jego temperatury barwowej. Użycie światłomierza w kontekście pomiaru temperatury barwowej może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ nie uwzględnia on pełnego spektrum świetlnego. Densytometr, z kolei, jest urządzeniem stosowanym w technice fotograficznej oraz graficznej do pomiaru gęstości optycznej materiałów, ale również nie ma związku z pomiarem temperatury barwowej, jako że zajmuje się innymi aspektami światła. Eksponometr, używany głównie w fotografii, służy do pomiaru ilości światła, które dociera do materiału światłoczułego, a nie do analizy jego temperatury barwowej. Wybór niewłaściwego narzędzia do pomiaru może prowadzić do znacznych różnic w jakości oświetlenia w różnych zastosowaniach, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich narzędzi zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 11

Do fotografowania architektury najlepiej wykorzystać obiektyw

A. standardowy o stałej ogniskowej

B. tilt-shift

C. makro

D. teleobiektyw

Wybór niewłaściwego obiektywu do fotografowania architektury może prowadzić do wielu problemów, które negatywnie wpływają na jakość zdjęć. Standardowy obiektyw o stałej ogniskowej, choć może dostarczać wyraźne obrazy, nie oferuje elastyczności potrzebnej do uchwycenia skomplikowanej geometracji budynków. Przy fotografowaniu wysokich budynków często można zauważyć efekt 'zbiegania się' linii, co sprawia, że zdjęcia wyglądają nieprofesjonalnie. Makro obiektyw, skoncentrowany na detalu, jest zupełnie nieodpowiedni w kontekście architektury, ponieważ nie jest stworzony do uchwycenia dużych obiektów w ich całości. Teleobiektyw, z kolei, mimo że może być użyteczny w niektórych sytuacjach, ogranicza perspektywę i może powodować problemy z proporcjami, a także nie oddaje w pełni kontekstu architektonicznego. W przypadku architektury najważniejsze jest uchwycenie całego obiektu w odpowiedniej perspektywie, a to wymaga zastosowania technik, które obiektyw tilt-shift skutecznie zapewnia. Źle dobrany obiektyw może zaszkodzić nie tylko estetyce zdjęcia, ale również jego funkcjonalności w kontekście dokumentacji architektonicznej.

Pytanie 12

Oświetlenie rembrandtowskie w portrecie

A. uwidoczni podbródek.

B. podkreśli ramiona modela.

C. uwidoczni kość policzkową.

D. podkreśli włosy modela.

Wielu początkujących fotografów czy operatorów oświetlenia może sądzić, że oświetlenie rembrandtowskie uwidacznia głównie podbródek, włosy czy ramiona modela, jednak to trochę mylne podejście. Wynika to często z nieprecyzyjnego rozumienia, czym w ogóle jest ten typ oświetlenia i do czego służy w klasycznym portrecie. Rembrandtowskie światło to technika portretowa, której istotą jest zaakcentowanie modelowania twarzy, a dokładnie – uwidocznienie charakterystycznej płaszczyzny światła na policzku, po stronie przeciwnej do światła głównego. Takie ustawienie nie wpływa szczególnie na wyeksponowanie ramion czy włosów, bo te elementy znajdują się poza strefą głównego założenia tej techniki. Skupienie się na podbródku to typowy błąd wynikający z przekonania, że każde światło portretowe musi rozjaśnić całą twarz od dołu do góry. W rzeczywistości, przy rembrandtzie podbródek często bywa wręcz delikatnie w cieniu, co dodaje zdjęciu dramaturgii. Włosy modela podkreślane są przez światło kontrowe, czyli tzw. światło dopełniające lub światło od tyłu, a nie przez główne światło rembrandtowskie. Podobnie z ramionami – ich podkreślenie to raczej domena światła wyodrębnionego, bocznego lub pełnej ekspozycji frontalnej. W praktyce, jeśli zależy nam na typowo rembrandtowskim efekcie, trzeba pamiętać o odpowiednim kącie ustawienia lampy (około 45 stopni w bok i 45 stopni w górę od twarzy modela) – wtedy właśnie pojawia się ten charakterystyczny trójkąt światła na kości policzkowej, a nie na innych partiach ciała. Trzymanie się tych założeń to podstawa dobrej praktyki fotograficznej i portretowej.

Pytanie 13

W celu ograniczenia wilgoci w torbie fotograficznej, w której przechowywany jest sprzęt zdjęciowy, stosuje się

A. saszetki z żelem krzemionkowym.

B. dodatkowe waciki i chusteczki papierowe.

C. saszetki zapachowe.

D. dodatkowe ściereczki z mikrowłókien.

Saszetki z żelem krzemionkowym (tzw. silica gel) to już od lat absolutny standard, jeśli chodzi o ochronę sprzętu fotograficznego przed wilgocią. W sumie, ciężko sobie wyobrazić profesjonalną torbę na aparat czy obiektywy bez kilku takich woreczków. Ten żel działa na zasadzie adsorpcji pary wodnej z powietrza – pochłania wilgoć, która mogłaby osadzać się na delikatnych powierzchniach soczewek czy wewnątrz aparatu i prowadzić do powstawania korozji albo, co gorsza, grzyba na optyce. Moim zdaniem, to taki cichy bohater – nie rzuca się w oczy, ale potrafi uratować naprawdę drogi sprzęt przed uszkodzeniem. W praktyce, raz na kilka miesięcy warto wymienić lub „przepiec” saszetki (suszenie w piekarniku), bo z czasem tracą zdolność pochłaniania wilgoci. W branży foto-wideo żel krzemionkowy jest rekomendowany przez producentów aparatów – można to znaleźć nawet w oficjalnych instrukcjach obsługi sprzętu od Canona, Nikona czy Sony. To rozwiązanie tanie, skuteczne i łatwe w użyciu – nie ma praktycznie żadnych minusów, jeśli dba się o regularną wymianę lub regenerację. Warto też pamiętać, że takie saszetki przydają się nie tylko w torbie, ale i w szufladzie czy szafce, gdzie przechowujesz obiektywy – szczególnie w naszym klimacie, gdzie potrafi być naprawdę wilgotno. Ja sam zawsze wrzucam dodatkową saszetkę nawet do plecaka fotograficznego, bo nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się deszcz lub duża zmiana temperatury.

Pytanie 14

W celu usunięcia smug lub odcisków palców z matrycy, co należy zastosować?

A. suche patyczki higieniczne

B. watki nasączone metanolem

C. suchą watkę

D. sprężone powietrze

Sprężone powietrze, mimo że często się je stosuje do czyszczenia różnych urządzeń, nie poradzą sobie ze smugami ani odciskami palców na matrycy. Może pomóc w usuwaniu kurzu lub luźnych brudków, ale nie rozwiąże problemu z tłuszczem czy plamami, które wymagają rozpuszczenia. Suche waciki to też nie to - bez żadnej substancji czyszczącej, nie ma co liczyć na zmycie trudnych zabrudzeń. A patyczki higieniczne, choć mogą być wygodne, mają często sztywne końcówki, które mogą zarysować ekran. Niewłaściwe materiały czy metody czyszczenia mogą na stałe uszkodzić matrycę. Wiele osób myśli, że wystarczy mechanicznie przetrzeć ekran, a pomijają, jak ważne są aspekty chemiczne w czyszczeniu. Dlatego trzeba stosować odpowiednie środki czyszczące, jak metanol, które skutecznie poradzą sobie z zabrudzeniami.

Pytanie 15

Aby uzyskać równomierne oświetlenie postaci w studio, należy wykorzystać

A. stożkowy tubus

B. sofbox z dyfuzorem

C. wrota

D. strumienicę

Sofbox z dyfuzorem to naprawdę świetne narzędzie, jeśli chodzi o oświetlenie postaci w studio. Dzięki swojej budowie, rozprasza światło w taki sposób, że ostre cienie stają się mniej widoczne, a całość wygląda bardziej naturalnie. Widać to szczególnie w zdjęciach i filmach, gdzie miękkie światło super sprawdza się w portretach. Na przykład, podczas sesji zdjęciowych, artyści czy modele mogą być oświetleni w taki sposób, że ich cechy są podkreślone, a jednocześnie cienie nie przeszkadzają. W branży mówi się, że dyfuzory są kluczowe do zmiękczania światła, co naprawdę poprawia jakość wizualną materiałów. Dodatkowo, warto łączyć sofboxy z różnymi źródłami światła, żeby uzyskać fajny, artystyczny efekt. To wszystko jest standardem w profesjonalnych studiach fotograficznych i filmowych.

Pytanie 16

Fotografię wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. tylne.

B. boczne.

C. konturowe.

D. zastane.

W pytaniu chodziło o rodzaj oświetlenia wykorzystanego podczas wykonywania zdjęcia, a nie o kierunek czy sposób jego użycia. Oświetlenie tylne, boczne czy konturowe to określenia odnoszące się do kierunku padania światła względem fotografowanego obiektu, co jest zupełnie inną kwestią niż źródło światła. Częstym błędem jest mylenie tych pojęć, zwłaszcza gdy na zdjęciu widzimy różnorodne światła i silne kontrasty. W tej konkretnej fotografii nie znajdziemy typowego oświetlenia tylnego, bo światło nie pada zza głównego motywu tworząc charakterystyczną poświatę czy obrys. Również oświetlenie boczne nie dominuje – światła neonów i lamp są rozproszone i nie nadają scenie typowego bocznego modelowania światłem. Oświetlenie konturowe to jeszcze inna historia, bo wymaga bardzo precyzyjnego ustawienia światła tak, by wyodrębnić kształt obiektu poprzez jasny kontur na ciemnym tle, a tutaj mamy raczej równomierne, wielokierunkowe światło tworzone przez neonowe napisy i miejskie oświetlenie. Najważniejszy błąd myślowy polega na skupieniu się na kierunku światła zamiast na jego źródle. W praktycznej fotografii miejskiej, nocnej albo reportażowej, bardzo rzadko ustawia się własne światła – korzysta się z tego, co jest dostępne, bo liczy się klimat, autentyczność i szybkość działania. Prawidłowe rozpoznanie światła zastanego jest bardzo istotne, bo determinuje wybór parametrów: ISO, czasu naświetlania czy przysłony. Warto zapamiętać: zastane światło to po prostu to, które już istnieje w danej scenie i z którego fotograf korzysta bez sztucznej ingerencji.

Pytanie 17

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. prawego górnego

B. lewego górnego

C. prawego dolnego

D. lewego dolnego

Wybór prawego dolnego rogu matrycy jako obszaru do czyszczenia w przypadku stwierdzenia zabrudzeń w prawym górnym rogu jest nietypowy i może sugerować nieporozumienie związane z pojęciem lokalizacji zabrudzenia. Standardowe procedury czyszczenia matrycy zalecają, aby usunąć zabrudzenia z obszaru, w którym zostały one zauważone. W praktyce, jeśli zabrudzenia znajdują się w prawym górnym rogu, to do skutecznego ich usunięcia należy skoncentrować się na tym samym obszarze. Użycie odpowiednich narzędzi, takich jak miękkie ściereczki z mikrofibry lub specjalistyczne zestawy do czyszczenia matryc, jest kluczowe, aby uniknąć dalszych uszkodzeń. Ponadto, ważne jest, aby do czyszczenia matrycy używać technik zgodnych z wytycznymi producenta, które zazwyczaj zalecają delikatne ruchy w kierunku zgodnym z naturalnym ustawieniem matrycy, aby nie wprowadzać dodatkowych zarysowań czy otarć. Zrozumienie położenia zabrudzeń i odpowiednie działania są kluczowe dla utrzymania jakości obrazu oraz długowieczności sprzętu.

Pytanie 18

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych wyposażył się w aparat fotograficzny, obiektyw i statyw oraz ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. po południu.

B. nocą.

C. wczesnym rankiem.

D. w południe.

Wybór ustawień takich jak bardzo jasna przysłona f/1.2, wysoka czułość ISO 1400 i długi czas naświetlania 30 sekund faktycznie sugeruje, że fotograf robi zdjęcia nocą. Moim zdaniem to klasyka, jeśli ktoś chce uchwycić krajobraz przy naprawdę małej ilości światła – wtedy po prostu nie da się zrobić zdjęcia bez takich parametrów i statywu. Zwiększając ISO, aparat zyskuje większą czułość na światło, ale niestety rośnie też szum na zdjęciu, więc nie stosuje się tego w dzień bez powodu. Przysłona f/1.2 przepuszcza mnóstwo światła – typowa dla nocy lub ciemnych scen. 30 sekund ekspozycji? Ręką nie da się tego utrzymać – automatycznie wchodzi statyw, bo każde drgnięcie rozmazuje obraz. To w ogóle typowe ustawienia dla nocnych pejzaży, np. fotografii gwiazd, zorzy polarnej czy miejskich nocnych panoram. W branży przyjęło się, że takie parametry wybiera się tylko wtedy, gdy brakuje światła zastanego i nie ma innego wyjścia. Z doświadczenia wiem, że w południe, nawet na najniższym ISO i z małą przysłoną, trzeba krótko naświetlać – inaczej zdjęcie będzie przepalone. Warto też przy okazji wspomnieć, że długi czas naświetlania pozwala uzyskać ciekawe efekty, jak smugi świateł od samochodów albo rozmyte chmury – to kolejny powód, żeby nocą sięgać po takie parametry. Dobrzy fotografowie zawsze planują takie sesje w nocy i dbają o odpowiednie przygotowanie sprzętu.

Pytanie 19

Jakie urządzenie powinno być wykorzystane do równomiernego oświetlania dużego obiektu światłem rozproszonym?

A. Lampa studyjna z ciągłym źródłem światła i tubusem

B. Lampa studyjna z ciągłym źródłem światła i reflektorem

C. Lampa studyjna błyskowa z wrotami

D. Lampa studyjna błyskowa z softboksem

Studyjna lampa błyskowa z softboksem jest idealnym wyborem do równomiernego oświetlenia dużego obiektu, ponieważ softboks pozwala na rozproszenie światła, co eliminuję ostre cienie i tworzy bardziej naturalny wygląd. Softboksy są zaprojektowane tak, aby zmniejszać intensywność światła, jednocześnie zwiększając jego powierzchnię, co prowadzi do delikatniejszego, bardziej jednolitego oświetlenia. W praktyce oznacza to, że fotografując duży obiekt, jak na przykład modela czy produkt, otrzymujemy oświetlenie, które równomiernie obejmuje całą scenę. Dobre praktyki w fotografii studyjnej sugerują wykorzystanie źródeł światła, które są w stanie zapewnić taką dyfuzję, a softboksy są powszechnie stosowane w branży. Dodatkowo, lampa błyskowa daje możliwość pracy w różnych warunkach oświetleniowych, co dostosowuje się do potrzeb sesji zdjęciowej, zapewniając kontrolę nad ekspozycją i głębią ostrości. W związku z tym, dla uzyskania profesjonalnych efektów w fotografii, stosowanie lamp błyskowych z softboksami jest zgodne z uznawanymi standardami branżowymi.

Pytanie 20

Do realizacji zdjęć reportażowych najlepiej wykorzystać aparat

A. mieszkowy.

B. wielkoformatowy.

C. lustrzankę cyfrową.

D. prosty kompakt.

Fotografia reportażowa wymaga sprzętu, który jest nie tylko szybki, ale też bardzo elastyczny i niezawodny. Niestety, wybierając aparat mieszkowy albo wielkoformatowy, zupełnie nie dopasowujemy się do realiów pracy reportażysty. Takie aparaty, choć świetne do zdjęć studyjnych lub architektury, są duże, ciężkie, wolne i wymagają długiego przygotowania do każdego ujęcia – w reportażu zwykle nie ma na to czasu. Nawet jeśli uzyskana jakość zdjęć jest ekstremalnie wysoka, to nie nadążymy za wydarzeniami dziejącymi się wokół nas. Prosty kompakt z kolei wydaje się kuszący ze względu na niewielkie rozmiary, ale w praktyce nie daje właściwie żadnej kontroli nad parametrami ekspozycji, a opóźnienie migawki i niewielka szybkość działania mocno ograniczają możliwości w dynamicznych sytuacjach. W przypadku reportażu często trzeba działać w trudnych warunkach oświetleniowych – tu prosty kompakt nie daje rady, bo ma słabą czułość ISO, powolny autofokus i niewielki zakres ogniskowych. Typowym błędem jest założenie, że wystarczy mieć aparat, by zrobić dobry reportaż – niestety, liczy się szybkość działania, precyzja i możliwość natychmiastowego reagowania na zmiany sytuacji, a taki komfort dają tylko systemowe aparaty, przede wszystkim lustrzanki cyfrowe. To nie jest tylko kwestia jakości obrazu, ale też pełnej kontroli nad procesem robienia zdjęć. Dobrze jest też pamiętać, że profesjonalni fotoreporterzy wybierają sprzęt gwarantujący niezawodność, wszechstronność i szybkość, a to czyni lustrzankę cyfrową absolutnym faworytem w tym zastosowaniu.

Pytanie 21

Aby uzyskać barwną kopię portretu z szerokim zakresem tonów, konieczne jest użycie filmu negatywowego małoobrazkowego

A. typ 120 o wysokiej kontrastowości

B. typ 120 o niskiej kontrastowości

C. typ 135 o wysokiej kontrastowości

D. typ 135 o niskiej kontrastowości

Wybór filmu negatywowego o dużej kontrastowości w kontekście wykonywania barwnej kopii portretu o szerokim zakresie tonalnym jest mylny, ponieważ tego rodzaju filmy mają tendencję do podkreślania różnic tonalnych, co może prowadzić do przesadzonego kontrastu i utraty detali w jasnych oraz ciemnych partiach obrazu. W przypadku portretów, gdzie subtelność i płynność przejść tonalnych są kluczowe, stosowanie filmów o dużej kontrastowości może skutkować wyraźnym odseparowaniem odcieni, a co za tym idzie, zniekształceniem rzeczywistego wyglądu modela. Kolejnym błędem jest założenie, że film typu 120, który również mógłby być używany w tej sytuacji, zdoła oddać podobne rezultaty. W praktyce, typ 120 oferuje większą powierzchnię nośnika, co teoretycznie sprzyja rejestrowaniu szczegółów, ale wybór niewłaściwej kontrastowości wciąż prowadzi do problemów z odwzorowaniem tonalnym. W fotografii portretowej kluczowe jest dążenie do uzyskania naturalnych tonów, dlatego standardy branżowe zawsze zalecają stosowanie filmów o małej kontrastowości, które są w stanie oddać bogactwo kolorów oraz detale w sposób, który jest dla oka przyjemny i realistyczny. Wnioskując, podstawowe błędy myślowe w tym kontekście wynikają z ignorowania znaczenia odpowiedniego balansu tonalnego oraz właściwego doboru materiałów fotograficznych do zamierzonego efektu artystycznego.

Pytanie 22

Podczas kopiowania metodą subtraktywną z negatywu kolorowego na papier fotograficzny barwny wykorzystano korekcję 70 00 30, co spowodowało, że próbna kopia miała dominującą barwę żółtą. W jaki sposób można zlikwidować tę dominację, stosując filtr?

A. niebieskozielony o mniejszej gęstości

B. żółty i purpurowy o mniejszej gęstości

C. purpurowy o większej gęstości

D. żółty o większej gęstości

Odpowiedź, która wskazuje na zastosowanie żółtego filtru o większej gęstości, jest poprawna, ponieważ w procesie subtraktywnej reprodukcji kolorów, dodanie koloru o większej gęstości w odpowiednim zakresie spektrum skutkuje skuteczniejszym zneutralizowaniem dominującego koloru. Żółty filtr działa poprzez absorpcję niebieskiego i purpurowego światła, co powoduje, że na papierze fotograficznym o dominantach żółtych, kolor ten staje się mniej intensywny, a inne kolory mogą być lepiej wyeksponowane. W praktyce, na etapie próbnej kopii, stosowanie filtrów o zwiększonej gęstości jest standardową techniką w fotografii oraz druku, gdzie celem jest kontrola odcieni i ich intensywności. W branży często korzysta się z filtrów kolorowych w celu uzyskania pożądanych efektów wizualnych, a techniki korekcji kolorów są kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości reprodukcji barwnej. Przykładem może być sytuacja, w której fotograficy korzystają z filtrów w celu osiągnięcia zamierzonych efektów kolorystycznych w zdjęciach krajobrazowych lub portretowych. Tego rodzaju podejście jest zgodne z zasadami stosowanymi w profesjonalnym druku fotograficznym, gdzie precyzyjna kontrola nad reprodukcją kolorów jest niezbędna.

Pytanie 23

Który modyfikator światła daje najbardziej miękkie, rozproszone oświetlenie?

A. Softbox

B. Strumienica

C. Wrota

D. Plaster miodu

Strumienica, plaster miodu i wrota to modyfikatory, które mają swoje specyficzne zastosowania, ale nie są zaprojektowane do tworzenia miękkiego i rozproszonego światła. Strumienica, znana również jako snoot, jest stworzona do kierunkowania światła na wąski obszar, co skutkuje ostrym, wyraźnym oświetleniem. Użycie takiego modyfikatora w portretach może prowadzić do niepożądanych, mocnych cieni i dramatycznych kontrastów, które nie pasują do estetyki miękkiego portretu. Plaster miodu natomiast, który działa na zasadzie ograniczania kąta rozpraszania światła, również skupia je w jednym punkcie, co znowu nie sprzyja uzyskaniu subtelnych efektów. Wrota, z kolei, są używane do precyzyjnego kierunkowania światła i odbierania jego nadmiaru, co sprawia, że efektywnie przeszkadzają w budowaniu gładkiego i przyjemnego oświetlenia. Praktyka pokazuje, że wiele osób myli zastosowanie tych modyfikatorów z softboxem, co prowadzi do frustracji w procesie twórczym. Kluczowym błędem jest zakładanie, że wszystkie modyfikatory światła mogą być używane zamiennie, co jest dalekie od prawdy. Dlatego, aby uzyskać pożądany efekt miękkiego oświetlenia, konieczne jest zrozumienie różnic między tymi modyfikatorami oraz ich właściwego wykorzystania w kontekście celów zdjęciowych.

Pytanie 24

Najnowsza technologia powłok antyrefleksyjnych w obiektywach wykorzystuje

A. powłoki grafenowe do blokowania odblasków

B. struktury nanocząsteczkowe do rozpraszania światła

C. warstwy złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego

D. podwójne warstwy polaryzacyjne do filtrowania światła

Najnowsza technologia powłok antyrefleksyjnych w obiektywach opiera się na wykorzystaniu struktur nanocząsteczkowych do efektywnego rozpraszania światła. Dzięki zastosowaniu nanotechnologii możliwe jest uzyskanie powłok o bardzo wysokiej skuteczności, które minimalizują niepożądane odblaski i poprawiają jakość obrazu. Przykładem zastosowania takiej technologii są obiektywy fotograficzne, które dzięki tym powłokom mogą zapewnić wyraźniejsze zdjęcia, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych, jak na przykład w słońcu czy przy refleksach od wody. Dodatkowo, powłoki te zwiększają odporność na zarysowania i uszkodzenia mechaniczne, co jest istotne w codziennym użytkowaniu. Standardy jakości w branży optycznej, w tym normy ISO, wymagają stosowania takich innowacyjnych rozwiązań, aby zapewnić użytkownikom najwyższej klasy produkty. W praktyce oznacza to, że obiektywy wyposażone w takie powłoki nie tylko lepiej radzą sobie z odblaskami, ale także poprawiają kontrast i nasycenie kolorów, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii i filmowaniu.

Pytanie 25

Podczas pracy na planie zdjęciowym z lampami błyskowymi w studiu należy mieć na uwadze, aby czas otwarcia migawki szczelinowej był nie mniejszy niż

A. 1/1000 s

B. 1/30 s

C. 1/60 s

D. 1/125 s

Odpowiedź 1/125 s jest poprawna, ponieważ czas otwarcia migawki szczelinowej w fotografii studyjnej powinien być dostosowany do czasu trwania błysku lampy błyskowej. Lampy studyjne zazwyczaj emitują błysk o czasie trwania od 1/1000 do 1/20000 sekundy, co wymaga, aby czas otwarcia migawki był wystarczająco długi, aby zarejestrować pełny błysk światła. Jeśli czas otwarcia migawki jest krótszy niż czas trwania błysku, może wystąpić efekt niedoświetlenia lub częściowego oświetlenia obrazu, co prowadzi do niepożądanych efektów wizualnych. Ustalając czas otwarcia migawki na 1/125 s, zapewniamy, że migawka jest otwarta wystarczająco długo, aby uchwycić całkowitą moc błysku lampy, co jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości zdjęć. W praktyce oznacza to lepsze odwzorowanie kolorów, detali i kontrastów, a także pozwala na uzyskanie ostrego, klarownego obrazu. Stosowanie się do tych zasad jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii studyjnej, gdzie precyzja i kontrola nad oświetleniem są niezbędne dla profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 26

Aby uwiecznić rozległy krajobraz, należy skorzystać z aparatu z obiektywem o ogniskowej

A. 85 mm

B. 28 mm

C. 50÷180 mm

D. 100÷300 mm

Wybór ogniskowej na poziomie 50÷180 mm lub 100÷300 mm do fotografii krajobrazowej jest nieodpowiedni, ponieważ te zakresy ogniskowych są zbyt wąskie lub zbyt długie dla tego celu. Ogniskowe powyżej 28 mm skupiają się na detalu, a nie na szerokim ujęciu, co ogranicza możliwości uchwycenia charakteru całego krajobrazu. W przypadku 50 mm ogniskowa zbliżona jest do ludzkiego widzenia, co sprawia, że nie uchwyci się rozległości, jaką oferuje panorama. Ogniskowa 85 mm często używana jest w portretach, ponieważ pozwala na ładne oddzielenie tematu od tła, ale nie jest efektywna w kontekście krajobrazu, gdzie istotne jest uchwycenie szerokiego widoku. Również długie ogniskowe, takie jak 100÷300 mm, są bardziej odpowiednie do fotografii dzikiej przyrody, gdzie istotne jest zbliżenie się do obiektów z dużej odległości. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że większa ogniskowa zawsze oznacza lepszą jakość obrazu. W fotografii krajobrazowej kluczowe jest uchwycenie całości, a nie tylko detali, dlatego obiektywy z krótszą ogniskową, takie jak 28 mm, będą znacznie lepszym wyborem.

Pytanie 27

Jakim obiektywem najkorzystniej wykonać zdjęcie architektury bez konieczności oddalania się od obiektu?

A. Standardowym.

B. Fotogrametrycznym.

C. Makro.

D. Szerokokątnym.

Szerokokątny obiektyw to w zasadzie podstawa w fotografii architektury, szczególnie kiedy nie masz fizycznej możliwości odejścia dalej od budynku albo wnętrze jest po prostu ciasne. Taki sprzęt pozwala objąć na zdjęciu dużą część sceny bez zniekształcania perspektywy tak bardzo, jak się czasem ludziom wydaje. Moim zdaniem, jeśli ktoś na poważnie myśli o fotografowaniu architektury, to taki obiektyw powinien być w jego torbie obowiązkowo. Praktycznie każdy fotograf architektury korzysta z szerokiego kąta – to po prostu wynika z technicznych potrzeb: wysokie budynki, szerokie fasady, nietypowe wnętrza, które trudno objąć standardowym obiektywem. Dobrym przykładem są obiektywy o ogniskowej 16–35 mm na pełnej klatce; sam używałem kiedyś takiego Canona 17–40 mm L i całkiem nieźle się spisywał. Oczywiście są też jeszcze bardziej zaawansowane szkła typu tilt-shift, ale sam szerokokątny już robi wielką różnicę. W branży raczej przyjęło się, że szeroki kąt do 24 mm to taki złoty standard na początek. Warto też pamiętać, że niektóre szerokokątne obiektywy charakteryzują się niską dystorsją, co jest ważne przy architekturze, bo wtedy linie budynków pozostają proste. Tak więc, jeśli chcesz mieć kadry efektowne i pełne detali, a nie możesz się cofać – szeroki kąt to najlepszy wybór.

Pytanie 28

Schemat ilustruje błąd

A. aberracji chromatycznej.

B. aberracji sferycznej.

C. dystorsji beczkowatej.

D. paralaksy.

Wybór odpowiedzi innej niż "aberracja sferyczna" wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące błędów optycznych. Na przykład, paralaksa, będąca problemem w pomiarach kątowych, nie jest związana z rozmyciem obrazu spowodowanym nieprawidłowym skupieniem promieni świetlnych. Zjawisko paralaksy występuje, gdy obserwator postrzega obiekt z różnych punktów widzenia, co prowadzi do pozornych zmian w położeniu obiektu. Z kolei aberracja chromatyczna, będąca wynikiem różnego załamania światła o różnych długościach fal, prowadzi do kolorowych zniekształceń obrazu, a nie do rozmycia spowodowanego różnymi punktami ogniskowymi. Dystorsja beczkowata również różni się od aberracji sferycznej; to zniekształcenie obrazu, które powoduje, że linie proste na brzegach obrazu wydają się zakrzywione. W przypadku błędów optycznych kluczowe jest zrozumienie, że różne zjawiska wpływają na jakość obrazu w różnorodny sposób. Błędy myślenia polegają często na myleniu typów aberracji oraz ich wpływu na obraz, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków i decyzji w praktycznych zastosowaniach optycznych. Ważne jest, aby zrozumieć fundamentalne różnice między tymi zjawiskami, aby skutecznie rozwiązywać problemy związane z optyką.

Pytanie 29

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

B. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

D. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

Poprawna odpowiedź wskazuje, że twarz osoby powinna być ustawiona na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami. Taki układ jest zgodny z międzynarodowymi standardami, które określają wymagania dla zdjęć do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Ustawienie twarzy na wprost zapewnia, że fotografia będzie wiernie oddawać rysy twarzy, co jest kluczowe dla celów identyfikacyjnych. Odsłonięte czoło i uszy umożliwiają łatwe rozpoznanie osoby oraz eliminują potencjalne problemy z odczytem cech biometrycznych. Przykładem zastosowania tych standardów jest proces składania wniosków o paszport, gdzie nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować odrzuceniem zdjęcia. Warto również pamiętać, że dobrym przykładem praktycznym jest stosowanie się do wytycznych wydawanych przez instytucje rządowe odpowiedzialne za paszporty, które jednoznacznie określają, jak powinno wyglądać zdjęcie. W efekcie, przestrzeganie tych standardów nie tylko ułatwia proces uzyskiwania dokumentów, ale także zwiększa bezpieczeństwo i dokładność systemów identyfikacyjnych.

Pytanie 30

Z jakiej odległości powinien fotograf oświetlić obiekt, jeśli wykorzystuje lampę błyskową o LP=42, przy ISO 100 oraz przysłonie f/8?

A. Około 1 m

B. Około 30 m

C. Około 15 m

D. Około 5 m

W kontekście fotografii, zrozumienie odległości, z jakiej powinno się oświetlać obiekty przy użyciu lamp błyskowych, jest kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji i jakości zdjęć. Wybór odległości 1 m, 15 m lub 30 m w tym zadaniu opiera się na błędnych założeniach dotyczących działania lamp błyskowych i ich liczby przewodniej. Oświetlenie obiektu z odległości 1 m byłoby niewystarczające do uzyskania pożądanej głębi ostrości i mogłoby prowadzić do prześwietlenia obrazu, ponieważ światło z lampy błyskowej byłoby zbyt intensywne w stosunku do odległości i otoczenia. Z kolei wybór odległości 15 m lub 30 m jest równie problematyczny, ponieważ w takich przypadkach intensywność światła staje się zbyt niska, co prowadzi do niedoświetlenia obiektu. To także może spowodować utratę detali i jakości zdjęcia. Takie pomyłki są często wynikiem niepełnego zrozumienia zasad działania lamp błyskowych i ich zastosowania w praktyce. Przy fotografowaniu z użyciem lamp błyskowych, kluczowe jest, aby pamiętać o ich liczbie przewodniej, która wskazuje na maksymalną odległość, z jakiej lampa może efektywnie oświetlać obiekt przy danym ustawieniu, oraz o wartości przesłony i ISO, które wpływają na ilość światła docierającego do matrycy aparatu. Właściwe podejście do tych parametrów gwarantuje profesjonalne rezultaty i znacznie poprawia jakość wykonywanych zdjęć.

Pytanie 31

Urządzenie drukujące, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trzech kolorów folii, to drukarka

A. igłowa

B. atramentowa

C. laserowa

D. sublimacyjna

Drukarki igłowe są przestarzałą technologią, wykorzystywaną głównie do druku na formularzach wielowarstwowych. Działają one na zasadzie uderzania igieł w taśmę barwiącą, co prowadzi do powstawania rastra na wydrukach. Te urządzenia nie są w stanie uzyskać bezrastrowych efektów, co jest kluczowe w kontekście współczesnego druku fotograficznego i reklamowego. Z kolei drukarki laserowe używają technologii elektrofotograficznej, gdzie obraz jest tworzony na bębnie światłoczułym, a następnie przenoszony na papier przy użyciu tonera. Chociaż są one w stanie generować wysokiej jakości wydruki, ich mechanizm również nie pozwala na sublimację barwników, co jest niezbędne do uzyskania efektu bezrastrowego. Drukarki atramentowe, chociaż bardziej zaawansowane od igłowych, również nie są odpowiednie w kontekście pytania. Wykorzystują one atrament, który nie sublimuje, co prowadzi do powstawania rastra. Zrozumienie tych różnic technologicznych jest kluczowe dla właściwego doboru urządzeń w zależności od specyfikacji wydruku oraz oczekiwań jakościowych. Często błędne wnioski wynikają z mylenia różnych technologii druku, co prowadzi do nieoptymalnych decyzji w kontekście wyboru sprzętu do konkretnych zastosowań.

Pytanie 32

Przygotowując się do robienia zdjęć podczas wyścigów koni, warto zaopatrzyć się w

A. blendę

B. teleobiektyw

C. softbox

D. filtr połówkowy

Teleobiektyw to kluczowy element w fotografii wyścigów koni, ponieważ pozwala na zbliżenie się do akcji z daleka. Dzięki dużemu powiększeniu i wąskiemu polu widzenia, teleobiektywy umożliwiają uchwycenie dynamicznych momentów, takich jak galop koni, a także detali, które mogłyby zostać utracone przy użyciu obiektywów o mniejszej ogniskowej. Przykładem może być stosowanie teleobiektywu o ogniskowej 200 mm lub 300 mm, co pozwala na rejestrowanie emocjonujących ujęć z dystansu, bez zakłócania naturalnego zachowania zwierząt. W fotografii sportowej, a szczególnie w wyścigach, istotne jest także szybkie ustawianie ostrości, co jest możliwe dzięki nowoczesnym teleobiektywom, które często wyposażone są w zaawansowane systemy autofokusa. Dodatkowo, teleobiektywy pozwalają na uzyskanie efektu bokeh, co nadaje zdjęciom profesjonalny wygląd i skupia uwagę na głównym obiekcie. W kontekście standardów branżowych, teleobiektyw jest preferowany przez profesjonalnych fotografów sportowych, co czyni go nieodzownym narzędziem w tej dziedzinie.

Pytanie 33

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Blenda

B. Parasolka

C. Strumienica

D. Softbox

Wykorzystanie modyfikatorów światła w fotografii ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, jednak wybór odpowiedniego narzędzia do danego rodzaju oświetlenia jest niezwykle istotny. Odpowiedzi, które wskazują na blendę, softbox lub parasolkę, przyczyniają się do błędnego myślenia o modyfikacji światła. Blenda, z jej zdolnością do odbicia i rozpraszania światła, idealnie sprawdza się w sytuacjach, gdy chcemy zmiękczyć cień lub doświetlić partie zdjęcia, co jest szczególnie przydatne w przypadku portretów. Softbox to kolejny przykład modyfikatora, który emituje miękkie, rozproszone światło, co czyni go preferowanym narzędziem w studiu. Użycie parasolki również jest zasadne, gdyż pozwala na szybkie ustawienie i zmianę kąta padania światła, co jest istotne w dynamicznych sesjach zdjęciowych. W kontekście oświetlenia rozproszonego, błędem jest myślenie, że strumienica, skonstruowana do osiągania wyrazistych cieni i konturów, może być skutecznie zastosowana. Nieadekwatne jest łączenie strumienicy z technikami rozpraszania światła, ponieważ jej działanie jest zupełnie inne. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe dla każdego fotografa, który pragnie osiągnąć profesjonalne rezultaty i unikać typowych pomyłek, które mogą prowadzić do niezadowalających efektów. Ponadto, umiejętność doboru odpowiednich modyfikatorów do konkretnego stylu fotografii jest fundamentalna dla kreatywnego wyrażania się w tym medium.

Pytanie 34

Na zdjęciu zastosowano oświetlenie

A. przednie,

B. tylne,

C. przednio-górne.

D. górno-boczne.

Odpowiedź "przednio-górne" jest poprawna, ponieważ analiza zdjęcia wykazuje, że źródło światła znajduje się z przodu i u góry obiektu. Tego rodzaju oświetlenie jest powszechnie stosowane w fotografii produktowej oraz portretowej, gdyż pozwala na uzyskanie naturalnych i przyjemnych dla oka efektów świetlnych. Dzięki oświetleniu przednio-górnemu cienie są łagodzone, co podkreśla detale obiektu, a jednocześnie eliminuje zbyt duże kontrasty. W praktyce, dobierając źródło światła w taki sposób, można uzyskać doskonałą widoczność wszystkich elementów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej. Użycie tego rodzaju oświetlenia jest także istotne w kontekście produkcji materiałów marketingowych, gdzie zrozumienie sposobu, w jaki światło wpływa na percepcję obiektów, jest kluczowe dla efektywnej komunikacji wizualnej.

Pytanie 35

Aby uchwycić obrazy w scenach charakteryzujących się dużym kontrastem, należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru, aby poprawnie zarejestrować detale w jasnych obszarach

A. centralnie ważony

B. uśredniony

C. matrycowy

D. punktowy

Odpowiedź punktowy jest prawidłowa, ponieważ ten tryb pomiaru najlepiej radzi sobie z rejestracją szczegółów w scenach o dużym kontraście. Pomiar punktowy skupia się na bardzo małym obszarze w kadrze, co pozwala na precyzyjne ocenienie poziomu jasności w danym punkcie, na przykład w jasnych partiach obrazu. Dzięki temu, gdy fotografujemy sceny, gdzie światła są ekstremalnie jasne, a cienie głębokie, aparat ustawia ekspozycję na podstawie tego jednego, wybranego punktu. W praktyce, gdy chcesz uwiecznić detale w jasnych częściach obrazu, na przykład podczas fotografowania zachodu słońca lub sceny z silnym oświetleniem, wybór pomiaru punktowego pozwoli na uniknięcie prześwietlenia. Wiele profesjonalnych aparatów fotograficznych pozwala na wybranie punktu pomiarowego na ekranie, co daje dodatkową kontrolę nad efektem końcowym. Standardy branżowe zalecają stosowanie pomiaru punktowego w sytuacjach, gdzie różnice w jasności są znaczne, co przekłada się na lepszą jakość zdjęć.

Pytanie 36

Aby uzyskać srebrzystą kopię pozytywową z czarno-białego negatywu w skali powiększenia 4:1, jakie urządzenie należy wykorzystać?

A. naświetlarkę

B. powiększalnik

C. skaner płaski

D. kopiarkę stykową

Naświetlarka, kopiarka stykowa i skaner płaski to urządzenia, które nie są odpowiednie do uzyskiwania srebrowych kopii pozytywowych z negatywów czarno-białych w skali 4:1. Naświetlarka, choć może być używana do tworzenia odbitek, nie oferuje możliwości regulacji powiększenia obrazu, co jest kluczowe w przypadku pracy z negatywami. Umożliwia ona jedynie naświetlenie papieru fotograficznego na podstawie wzoru, co ogranicza kontrolę nad jakością i szczegółowością odbitek. Kopiarka stykowa z kolei, mimo że dobrze sprawdza się przy reprodukcji obrazów w rzeczywistej wielkości, nie pozwala na osiągnięcie powiększenia, co jest istotne dla uzyskania detali w większej skali. Skaner płaski, choć przydatny w digitalizacji obrazów, nie jest przeznaczony do uzyskiwania tradycyjnych srebrowych kopii. Skanowanie obrazu wiąże się z przetwarzaniem cyfrowym, co nie jest tożsame z klasycznym procesem fotograficznym. Użytkownicy często mylą te urządzenia z powiększalnikami, myśląc, że mogą one zastąpić tradycyjne metody, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowania, które nie obejmują procesu tworzenia powiększeń w technice srebrowej. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe w kontekście praktycznej fotografii i uzyskiwania wysokiej jakości odbitek.

Pytanie 37

Kondensor stanowi element powiększalnika, który

A. jednostajnie kieruje światło na całą powierzchnię negatywu

B. zapobiega skraplaniu pary wodnej na obudowie powiększalnika

C. koryguje wady optyczne obiektywu

D. zmiękcza obraz, który jest powiększany

Odpowiedzi sugerujące, że kondensor koryguje błędy optyczne obiektywu lub zmiękcza obraz, opierają się na niepoprawnych założeniach dotyczących funkcji tego elementu. Kondensor nie jest projektowany do korekty wad optycznych obiektywu; zamiast tego, jego zadaniem jest skupianie światła, co ma na celu zapewnienie równomiernego oświetlenia negatywu. Użytkownicy często mylą funkcje kondensora z funkcjami optycznymi soczewek, co może prowadzić do błędnych wniosków. W praktyce, to obiektyw i jego parametry powinny być odpowiednio dobrane, aby minimalizować wszelkie zniekształcenia optyczne. Warto także zwrócić uwagę na to, że odpowiedni wybór obiektywu oraz jego ustawienia są kluczowe dla uzyskania pożądanej ostrości i kontrastu. Twierdzenie, że kondensor zapobiega kondensacji pary wodnej na obudowie powiększalnika, jest mylące, ponieważ takie zjawisko nie jest związane z jego funkcją, lecz z konstrukcją urządzenia i warunkami panującymi w laboratorium. Zachowanie właściwych warunków do pracy, w tym kontrola wilgotności, jest niezbędne, aby uniknąć problemów związanych z parowaniem czy osadzaniem się wilgoci. Takie błędy myślowe mogą zniekształcać zrozumienie funkcjonalności kondensora, dlatego tak ważne jest, aby mieć świadomość jego rzeczywistych zadań w procesie powiększania.

Pytanie 38

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 3.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 1.

Wybór jednego z pozostałych modyfikatorów oświetlenia, takich jak parasol, softbox czy odbłyśnik, wskazuje na pewne nieporozumienie w zakresie zastosowania tych narzędzi w fotografii. Parasol, przedstawiony na ilustracji 1, jest zaprojektowany do rozpraszania światła, co skutkuje uzyskaniem miękkiego i równomiernego oświetlenia w większym obszarze. Działa to na zasadzie odbicia światła od dużej powierzchni, co jest idealne do portretów, ale nie pozwala na precyzyjne ukierunkowanie strumienia światła. Z kolei softbox, pokazany na ilustracji 2, również rozprasza światło, ale w sposób bardziej kontrolowany, tworząc łagodniejsze cienie i eliminując ostre kontrasty. Jest to znakomity wybór w przypadku sesji, gdzie ważna jest dbałość o detale skóry modela. Odbłyśnik, przedstawiony na ilustracji 3, wzmacnia i kieruje światło w określonym kierunku, ale nie pozwala na osiągnięcie tak wąskiego i precyzyjnego strumienia, jak snoot. Wybór tych modyfikatorów może wynikać z mylnego przekonania, że każdy z nich służy do podobnych celów. W rzeczywistości różnice w ich konstrukcji i sposobie działania mają fundamentalne znaczenie dla uzyskania pożądanego efektu oświetleniowego. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego korzystania z narzędzi oświetleniowych w praktyce fotograficznej.

Pytanie 39

Jaką wartość czasu otwarcia migawki powinno się wybrać, aby uzyskać efekt zamrożenia ruchu na fotografii?

A. 1/2 s

B. 1/60 s

C. 1/15 s

D. 1/250 s

Wybór czasu otwarcia migawki 1/250 s jest optymalny do uzyskania efektu zamrożenia ruchu na zdjęciach. Czas ten pozwala na zarejestrowanie szybko poruszających się obiektów z minimalnym rozmyciem, co jest kluczowe w fotografii sportowej czy podczas fotografowania zwierząt w ruchu. Zasada działania migawki polega na tym, że im krótszy czas otwarcia, tym mniejsza ilość światła wpada na matrycę aparatu, co skutkuje większą ostrością zarejestrowanego obrazu. Dla kontekstu, w warunkach naturalnego oświetlenia, czas 1/250 s jest również dostateczny do uchwycenia detali w ruchu, a jednocześnie pozwala na uzyskanie dobrej ekspozycji. W fotografii akcji, takich jak wyścigi czy sporty ekstremalne, użycie czasów migawki w przedziale 1/250 s do 1/1000 s jest standardem, aby efektywnie zamrozić ruch i uchwycić dynamiczne momenty. Dodatkowo, korzystając z trybu priorytetu migawki (Tv lub S), możemy skupić się na odpowiednim doborze czasu otwarcia, co jest kluczową umiejętnością dla każdego fotografa.

Pytanie 40

W oświetleniu dekoracyjnym określanym jako glamour główne źródło światła powinno być umiejscowione

A. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną osobą

B. nieco poniżej, lecz równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej osoby

C. nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci

D. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego

Umożliwienie sobie zrozumienia błędnych odpowiedzi wymaga zwrócenia uwagi na kluczowe zasady dotyczące oświetlenia w fotografii. Umieszczenie źródła światła w osi obiektywu za fotografowaną postacią nie jest zgodne z zasadami oświetlenia glamour, ponieważ prowadzi to do niepożądanych efektów cieni, które mogą zniekształcać rysy twarzy i ogólną estetykę ujęcia. Również, umiejscowienie światła z boku i nieco poniżej osi obiektywu prowadzi do powstawania ostrych cieni, co może skutkować niekorzystnym efektem wizualnym. Dodatkowo, odpowiedź sugerująca umiejscowienie światła nieco poniżej, ale równolegle do osi obiektywu, pomija kluczowy element, jakim jest unikanie cieni na twarzy. Prawidłowe położenie światła powinno być nieco powyżej osi obiektywu, co skutkuje anatomicznie korzystnym oświetleniem, podkreślającym pozytywne cechy modela. W praktyce, zmiany w położeniu źródła światła drastycznie wpływają na percepcję obrazu. Dlatego umiejscawianie źródła światła z pominięciem jego odpowiedniego kąta i wysokości jest jednym z najczęstszych błędów, które mogą obniżyć jakość fotografii. Świadomość tych podstaw jest kluczowa dla każdego fotografa pragnącego uzyskać efekty najwyższej jakości.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej