Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:19
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:19

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Gdzie należy złożyć dokumentację i wniosek o refundację specjalistycznego leczenia ambulatoryjnego podopiecznego?

A. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

B. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

C. Narodowy Fundusz Zdrowia

D. Zakład Ubezpieczeń Społecznych

Odpowiedź 'Narodowy Fundusz Zdrowia' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie ten fundusz odpowiada za finansowanie świadczeń zdrowotnych, w tym refundację specjalistycznego leczenia ambulatoryjnego. Procedura składania wniosku o refundację wymaga dostarczenia odpowiedniej dokumentacji medycznej oraz formularza wniosku, który powinien zawierać szczegółowe informacje dotyczące pacjenta, rodzaju leczenia oraz uzasadnienia potrzeby takiej refundacji. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent wymaga terapii specjalistycznej, a lekarz prowadzący wystawia rekomendację na piśmie. Ważne jest, aby dokumentacja była kompletna, ponieważ to znacząco wpływa na szybkość rozpatrzenia wniosku. Narodowy Fundusz Zdrowia ma określone procedury oraz normy, które należy przestrzegać, aby zapewnić efektywne i terminowe finansowanie leczenia, co z kolei wpisuje się w ramy dobrych praktyk w systemie ochrony zdrowia w Polsce.

Pytanie 2

Dziecku z jakim problemem najtrudniej jest nawiązać i utrzymać kontakt wzrokowy?

A. z trisomią 21

B. z lekkim ograniczeniem intelektualnym

C. z przewodzeniowym ubytkiem słuchu

D. z diagnozą autyzmu

Dzieci z autyzmem często mają trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem kontaktu wzrokowego z innymi ludźmi. Jest to charakterystyczny objaw zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD), który może wynikać z problemów z przetwarzaniem bodźców społecznych oraz z ograniczonej zdolności do rozumienia norm społecznych. W praktyce oznacza to, że dzieci te mogą unikać patrzenia na twarze osób dorosłych lub rówieśników, co może prowadzić do trudności w interakcjach społecznych. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel próbuje nawiązać kontakt z dzieckiem podczas zajęć, a dziecko odwraca wzrok lub patrzy w inną stronę. Zgodnie z dobrymi praktykami w pracy z dziećmi z autyzmem, terapeuci oraz nauczyciele powinni stosować różne strategie, aby wspierać rozwój umiejętności społecznych, takie jak zabawy rozwijające nawiązywanie kontaktu wzrokowego oraz techniki terapeutyczne, które pomagają dzieciom lepiej zrozumieć interakcje społeczne.

Pytanie 3

Jakie zajęcia aktywne powinien zaproponować asystent 9-letniemu chłopcu z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną i otyłością?

A. Zabawy na komputerze

B. Ruchowe formy zabawy

C. Oglądanie programów telewizyjnych

D. Granie w szachy

Zabawy ruchowe to naprawdę ważny element, jeśli mówimy o rozwoju dzieci, szczególnie w przypadku chłopca, który ma niepełnosprawność intelektualną i zmaga się z otyłością. Dzięki takim aktywnościom fizycznym, jak bieganie czy gra w piłkę, nie tylko poprawia się kondycja, ale też rozwijają się umiejętności społeczne i emocjonalne. Dzieci w tym wieku naprawdę lubią zajęcia, które są pełne zabawy i radości. To pozwala im na osiąganie sukcesów, co z kolei buduje ich pewność siebie. Regularne uprawianie sportu nie tylko wpływa korzystnie na ciało, ale też zmniejsza ryzyko problemów zdrowotnych związanych z otyłością. Mówi się, że dzieci powinny spędzać przynajmniej godzinę dziennie na aktywności fizycznej – dlatego zabawy ruchowe są idealne w tym przypadku.

Pytanie 4

Podczas pielęgnacji otyłej osoby długotrwale leżącej w łóżku, która często ma problemy z odparzeniami w miejscach fałdów skórnych, jakie działania powinien podjąć asystent?

A. nacierać fałdy skóry maścią z antybiotykiem

B. wykładać fałdy skóry miękkim materiałem

C. stosować gencjanę na fałdy skóry

D. używać ligniny do oddzielania fałdów skóry

Odpowiedzi, które sugerują smarowanie fałd skóry gencjaną lub maścią z antybiotykiem, są niewłaściwe. Gencjana, chociaż jest znana jako środek dezynfekujący, może podrażniać delikatną skórę, zwłaszcza w przypadku podopiecznych z wrażliwą skórą. Ponadto, stosowanie antybiotyków w maściach powinno być ograniczone do sytuacji, gdy stwierdzona jest infekcja, a nie jako środek prewencyjny. W sytuacji, gdy pacjentka nie ma widocznych oznak infekcji, wdrażanie takich terapii może prowadzić do niepotrzebnych działań i zwiększać ryzyko oporności na antybiotyki. Pomijając kwestie związane z farmakoterapią, zwracanie uwagi na właściwą pielęgnację skóry jest kluczowe. Odpowiedź, która sugeruje oddzielanie fałd skóry ligniną, również jest problematyczna, ponieważ lignina, jako materiał, może być szorstka i niewłaściwie wpływać na skórę. Użycie nieodpowiednich materiałów do separacji fałd skórnych może prowadzić do podrażnień, a nawet uszkodzeń tkanki. Właściwe podejście do pielęgnacji pacjentów leżących wymaga stosowania miękkich, higroskopijnych materiałów oraz regularnej oceny stanu skóry w celu skutecznego zapobiegania odparzeniom.

Pytanie 5

Jakie przedmioty są potrzebne do higieny krocza osoby leżącej w łóżku, oprócz basenu?

A. dwa ręczniki, miskę z ciepłą wodą, mydło oraz dwie myjki

B. dwa ręczniki, dzbanek z ciepłą wodą i miskę nerkowatą

C. mydło, dzbanek z ciepłą wodą, ręcznik oraz myjkę

D. miskę nerkowatą, ręcznik oraz miskę z ciepłą wodą

Wybór innych opcji do wykonania toalety krocza niesamodzielnej podopiecznej często wynika z niepełnego zrozumienia podstawowych zasad higieny osobistej oraz związanej z nią praktyki pielęgnacyjnej. Propozycje, które pomijają mydło lub myjkę, są nieadekwatne, ponieważ nie zapewniają efektywnego oczyszczenia skóry, co jest kluczowe dla zapobiegania infekcjom i podrażnieniom. W kontekście opieki nad osobami leżącymi, ich skóra jest szczególnie narażona na problemy zdrowotne, co czyni regularne i staranne mycie niezbędnym. Użycie tylko miski nerkowatej lub ręcznika nie wystarcza, by zapewnić odpowiednią higienę w tak delikatnych okolicach. Dodatkowo, ciepła woda jest istotna nie tylko dla komfortu pacjenta, ale także dla skuteczności mycia. Oparcie się na zimnej wodzie może prowadzić do dyskomfortu, co z kolei może powodować opór pacjentki podczas zabiegu pielęgnacyjnego. Istotne jest również, aby pielęgniarki i opiekunowie byli świadomi technik ukierunkowanych na minimalizację ryzyka zakażeń, co jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi kontroli zakażeń w placówkach medycznych. Brak mydła i odpowiednich narzędzi do mycia może prowadzić do zanieczyszczenia skóry oraz obniżenia standardów opieki, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej pielęgnacji. Dlatego zrozumienie i stosowanie odpowiednich praktyk higienicznych jest kluczowe dla zdrowia i komfortu pacjentów.

Pytanie 6

U osoby z nadwagą, chorującej na cukrzycę i mającej nadciśnienie tętnicze, nagle pojawił się niepokój, silny apetyt, problemy z mową i widzeniem, drżenie rąk, uczucie mdłości oraz intensywne pocenie się. Na co mogą wskazywać te objawy?

A. intoksykację

B. obniżony poziom cukru we krwi

C. wysoki poziom cukru we krwi

D. niedobór potasu

Wybór hiperglikemii jako odpowiedzi jest niewłaściwy, ponieważ hiperglikemia oznacza podwyższony poziom glukozy we krwi, który charakteryzuje się innymi objawami, takimi jak nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu czy zmęczenie. Objawy wymienione w pytaniu typowo nie są związane z hiperglikemią, co może prowadzić do mylenia tych dwóch stanów. Z kolei hipokaliemia, czyli niedobór potasu, może prowadzić do osłabienia mięśniowego i zaburzeń rytmu serca, ale również nie wykazuje związku z opisanymi objawami, które są bardziej charakterystyczne dla niskiego poziomu glukozy. Zatrucie, w kontekście przedstawionych symptomów, mogłoby odnosić się do różnych substancji, jednak objawy takie jak drżenie rąk czy zaburzenia widzenia są bardziej specyficzne dla hipoglikemii. Prawidłowe rozpoznanie tych stanów jest kluczowe w praktyce klinicznej, a błędne wnioski mogą prowadzić do niewłaściwej interwencji, co zagraża zdrowiu pacjenta. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi stanami jest fundamentalne dla skutecznej opieki nad pacjentami z chorobami metabolicznymi.

Pytanie 7

Kim jest osoba, która podejmuje działania jako wolontariusz?

A. uczestniczy w praktykach studenckich

B. dobrowolnie, bez wynagrodzenia pomaga innym

C. pracuje, mając zawartą umowę o dzieło

D. otrzymuje niską pensję za swoją działalność

Wolontariusz to ktoś, kto z własnej woli angażuje się w pomoc innym, nie oczekując nic w zamian. To ważna rola, bo wolontariat pomaga społecznościom, organizacjom non-profit czy różnym inicjatywom w lokalnych środowiskach. Przykłady są różne, od pomagania w schroniskach dla zwierząt, przez organizację charytatywnych wydarzeń, aż po wspieranie osób starszych. W zasadzie wolontariat powinien być całkowicie dobrowolny i bezpłatny, co sprawia, że ludzie naprawdę mogą się zaangażować. Co ciekawe, wolontariat nie tylko przynosi korzyści innym, ale też pozwala wolontariuszom rozwijać swoje umiejętności, jak zdolności do pracy w zespole czy organizacyjne. Warto wiedzieć, że wolontariat jest regulowany przez różne przepisy, które starają się promować etyczne podejście do tej formy pomocy.

Pytanie 8

Fizjoterapeuta po operacji biodra rekomendował pacjentce ćwiczenia izometryczne. Co asystent powinien zapewnić podczas jej treningu?

A. napinanie i rozluźnianie mięśni pośladkowych

B. odprowadzanie kończyny dolnej

C. prostowanie kolana i unoszenie stopy

D. ugięcie stawu biodrowego i kolanowego

Odpowiedź dotycząca napinania i rozluźniania mięśni pośladków jest prawidłowa, ponieważ ćwiczenia izometryczne polegają na skurczeniu mięśni bez zmiany ich długości. W przypadku pacjentów po operacji stawu biodrowego, ważne jest, aby stopniowo wzmacniać mięśnie stabilizujące staw i poprawiać ich funkcję, co jest kluczowe dla powrotu do pełnej sprawności. Napinanie mięśni pośladków wspiera stabilizację miednicy oraz poprawia siłę mięśniową w rejonie dolnej części ciała, co jest szczególnie ważne przy rehabilitacji po operacji. Przykładowo, ćwiczenia izometryczne można wprowadzać jako element programu rehabilitacyjnego, który ma na celu poprawę mobilności oraz zmniejszenie napięcia mięśniowego. Dobrze zaplanowane i nadzorowane ćwiczenia mogą także przyczynić się do zmniejszenia ryzyka powikłań, takich jak zakrzepy, poprzez poprawę krążenia. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji ortopedycznej, skurcze izometryczne powinny być wykonywane z odpowiednią techniką, unikając nadmiernego obciążenia stawu, co może prowadzić do bólu lub dyskomfortu.

Pytanie 9

Co powinien zrobić asystent na początku współpracy z osobą, którą się opiekuje?

A. przeprowadzić rozmowę z sąsiadami osoby podopiecznej

B. przeanalizować stan zdrowotny i społeczny osoby podopiecznej

C. zawarcie umowy o współpracy z osobą podopieczną

D. umówić się na wizytę z lekarzem rodzinnym osoby podopiecznej

Rozpoznanie sytuacji zdrowotnej i społecznej podopiecznego jest kluczowym krokiem w pracy asystenta, ponieważ pozwala na dokładne zrozumienie potrzeb i oczekiwań osoby, z którą będziemy współpracować. Taki proces diagnostyczny powinien obejmować analizę stanu zdrowia fizycznego i psychicznego, a także oceny sytuacji życiowej, w tym wsparcia społecznego, zasobów finansowych oraz ewentualnych barier w dostępie do opieki zdrowotnej. Przykładowo, asystent może przeprowadzić szczegółowy wywiad z podopiecznym, aby zidentyfikować jego problemy zdrowotne, a także zrozumieć, jakie wsparcie socjalne jest dostępne. Dobre praktyki w zakresie pracy asystenta wskazują, że takie podejście nie tylko zwiększa skuteczność świadczonej pomocy, ale także buduje zaufanie między asystentem a podopiecznym, co jest niezbędne do efektywnej współpracy. Warto również zwrócić uwagę na standardy branżowe, które nakładają na pracowników konieczność pełnego zrozumienia kontekstu życia podopiecznego, co jest fundamentem dla skutecznego planowania dalszych działań i interwencji.

Pytanie 10

W jakiej organizacji asystent współpracujący z osobą z niepełnosprawnością, która większość renty przeznacza na leki i rachunki, lecz potrzebuje wsparcia finansowego na jedzenie, ubrania i środki czystości, może ubiegać się o pomoc?

A. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie

B. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej

C. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

D. Narodowy Fundusz Zdrowia

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej (MOPS) jest instytucją, która zajmuje się wsparciem osób w trudnej sytuacji życiowej, w tym osób z niepełnosprawnościami. W przypadku samotnej osoby, której budżet nie pozwala na pokrycie podstawowych potrzeb, takich jak żywność, odzież czy środki czystości, MOPS ma możliwość zaoferowania różnorodnych form pomocy. Przykładowo, MOPS może przyznać zasiłki celowe na zakup żywności oraz może pomóc w organizacji dostaw żywności. Dodatkowo, MOPS często współpracuje z lokalnymi organizacjami charytatywnymi, które mogą dostarczyć potrzebujące osoby żywnością oraz innymi produktami. Ważne jest również to, że pracownicy MOPS są przeszkoleni w zakresie rozpoznawania i oceny potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co umożliwia im dostosowanie wsparcia do indywidualnych potrzeb podopiecznych. Zgodnie z przyjętymi standardami w pomocy społecznej, kluczowe jest, aby każda osoba w potrzebie mogła liczyć na szybkie i adekwatne wsparcie, co właśnie zapewnia MOPS.

Pytanie 11

Jakie działania powinien podjąć asystent, gdy osoba pod jego opieką, która jest przytomna, dusi się, a uderzenia w plecy nie przynoszą efektu, jeśli stanie za nią i obejmie ją ramionami?

A. odchylić osobę do tyłu, umieścić zaciśniętą w pięść rękę na mostku, chwycić pięść drugą ręką i wykonywać mocne uciski do góry

B. pochylić osobę do przodu, umieścić zaciśniętą w pięść rękę na mostku, chwycić pięść drugą ręką i wykonywać mocne uciski do góry

C. odchylić osobę do tyłu, umieścić zaciśniętą w pięść rękę pomiędzy pępkiem a końcem mostka, chwycić pięść drugą ręką i wykonywać mocne uciski do góry

D. pochylić osobę do przodu, umieścić zaciśniętą w pięść rękę pomiędzy pępkiem a końcem mostka, chwycić pięść drugą ręką i wykonywać mocne uciski do góry

Prawidłowa odpowiedź polega na pochyleniu podopiecznej do przodu i umieszczeniu zwiniętej w pięść ręki między pępkiem a końcem mostka. Taki sposób działania oparty jest na technice Heimlicha, której celem jest usunięcie ciała obcego z dróg oddechowych poprzez skurcz przepony. Odchylenie do przodu zwiększa skuteczność ucisków, ponieważ pozwala na skoncentrowanie siły na górnych drogach oddechowych, co jest kluczowe w przypadku krztuszenia się. Ucisk skierowany ku górze wspomaga wypchnięcie obiektu blokującego drogi oddechowe. W praktyce, technika ta jest stosowana w sytuacjach awaryjnych i powinna być znana każdemu, kto pracuje z osobami narażonymi na zadławienia, na przykład w przedszkolach, szkołach czy placówkach medycznych. Rekomendacje dotyczące pierwszej pomocy zalecają, aby osoby udzielające pomocy miały odpowiednie szkolenie w zakresie resuscytacji oraz technik udrażniania dróg oddechowych, co może znacząco zwiększyć szanse na skuteczną pomoc i uratowanie życia.

Pytanie 12

Podopieczna uważa, że sąsiadka ją wykorzystuje, pożyczając pieniądze i nigdy nie oddając w terminie. Jakiego rodzaju trening pomoże w poprawie ich relacji?

A. Trening Jacobsona

B. Trening interpersonalny

C. Szkolenie z umiejętności kognitywnych

D. Szkolenie z praktycznych umiejętności

Wybór innych typów treningu w kontekście poprawy relacji z sąsiadką może być trochę nietrafiony. Na przykład, trening Jacobsona skupia się głównie na relaksacji, co jest super w sytuacjach stresowych, ale nie daje narzędzi do skutecznej komunikacji. Osoba, która wybrała tę opcję, prawdopodobnie myślała, że potrzebuje wsparcia w radzeniu sobie z emocjami, a tak naprawdę chodzi o budowanie relacji. W sumie, trening umiejętności praktycznych, jak gotowanie czy zarządzanie finansami, też raczej nie pomoże w rozwiązywaniu problemów interpersonalnych, które są znacznie bardziej skomplikowane. Z kolei trening kognitywny, który uczy myślenia analitycznego, też nie rozwiązuje problemów z relacjami. Może to być mylące, ale naprawdę kluczowe są tutaj umiejętności interpersonalne, które pozwalają na lepsze porozumienie się i budowanie pozytywnych relacji.

Pytanie 13

Jak asystent powinien przyklejać nowy jednoczęściowy worek stomijny pacjentowi leżącemu w łóżku?

A. ze środka brzucha w stronę boku

B. z boku w stronę środka brzucha

C. z dołu ku górze

D. z góry na dół

Wybór błędnych metod przyklejania worka stomijnego, takich jak od boku do środka brzucha, góry do dołu czy środka brzucha do boku, może prowadzić do różnych komplikacji zdrowotnych oraz niewłaściwego funkcjonowania sprzętu stomijnego. Przykładowo, przyklejanie od boku do środka może powodować, że worek nie przylega do skóry równomiernie, co może prowadzić do przecieków oraz podrażnień skóry wokół stomii. Technika przyklejania od góry do dołu nie uwzględnia naturalnego kształtu ciała i może doprowadzić do nieprawidłowego rozłożenia ciśnienia na worku, co może skutkować jego przedwczesnym odklejeniem. Przyklejanie od środka brzucha do boku z kolei ignoruje kluczowy aspekt, jakim jest możliwość dostosowania worka do indywidualnych konturów ciała i ruchów pacjenta, co w dłuższej perspektywie może wpływać na komfort i zdrowie pacjenta. Warto zauważyć, że nieprawidłowe techniki mogą prowadzić do zakażeń i innych problemów skórnych, dlatego tak ważne jest, aby osoby zajmujące się opieką nad pacjentami ze stomią były odpowiednio przeszkolone i stosowały się do zaleceń branżowych dotyczących wymiany sprzętu stomijnego. Właściwe przyklejanie worka stomijnego jest kluczowe dla jakości życia pacjentów i powinno być oparte na sprawdzonych metodach oraz praktykach.”

Pytanie 14

Który rodzaj terapii powinien zaproponować asystent, biorąc pod uwagę, że podopieczna uwielbia kontakt z fauną?

A. Terapia ogrodnicza

B. Terapia kolorami

C. Terapia z udziałem zwierząt

D. Terapia zabawą

Wybór nieodpowiedniej metody terapii zajęciowej, takiej jak chromoterapia, ludoterapia czy hortikuloterapia, może wynikać z niepełnego zrozumienia celów i podstaw danej terapii oraz ich zastosowania w kontekście zainteresowań podopiecznego. Chromoterapia, polegająca na wykorzystaniu kolorów jako formy wsparcia terapeutycznego, jest stosowana głównie w celu oddziaływania na nastrój i emocje, ale nie koncentruje się na bezpośrednich interakcjach ze zwierzętami, co jest kluczowe w przypadku tej podopiecznej. Ludoterapia, z drugiej strony, opiera się na zabawie i aktywnościach grupowych, co może być korzystne, jednak nie zaspokaja potrzeby kontaktu ze zwierzętami. Hortikuloterapia natomiast, to terapia z wykorzystaniem roślin i ogrodnictwa, która może być relaksująca, ale także nie odnosi się do interakcji ze zwierzętami. Dlatego, nieświadome preferencji podopiecznej oraz jej zainteresowań, może prowadzić do wyboru metod, które nie wspierają jej w najlepszy sposób, co w praktyce może skutkować brakiem zaangażowania oraz poczuciem niezadowolenia z terapeutycznego procesu. Kluczowe jest, aby terapeuta znał i rozumiał różne metody, ich cele oraz odpowiednio dostosowywał je do potrzeb swoich podopiecznych, co jest fundamentalnym elementem skutecznej terapii zajęciowej.

Pytanie 15

Według instrukcji lekarza, asystent przeprowadza samodzielnie, bez udziału pacjenta, ćwiczenia kończyn dolnych u osoby leżącej w łóżku. Jakie to są ćwiczenia?

A. w warunkach odciążenia

B. prowadzone izometrycznie

C. bierne

D. czynne-bierne

Ćwiczenia bierne są wykonywane przez osobę trzecią, w tym przypadku asystenta, bez aktywnego udziału podopiecznego, co jest kluczowe dla osób unieruchomionych w łóżku. W takich ćwiczeniach kończyny dolne są poruszane przez terapeutę lub asystenta, co ma na celu zachowanie zakresu ruchomości stawów oraz zapobieganie zanikom mięśniowym, które mogą wystąpić przy długotrwałym unieruchomieniu. To podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji osób niepełnosprawnych, które zalecają regularne stosowanie ćwiczeń biernych, aby wspierać krążenie, a także zmniejszać ryzyko powstawania odleżyn. Przykłady ćwiczeń biernych obejmują delikatne unoszenie nóg podopiecznego, rotacje stawów oraz zginanie i prostowanie kolan. Regularne stosowanie takich ćwiczeń, często zalecanych przez lekarzy, pozwala utrzymać elastyczność mięśni oraz zdrowie stawów, co jest kluczowe dla zapewnienia pacjentowi lepszej jakości życia.

Pytanie 16

Pacjent z rozpoznaną schizofrenią od kilku dni jest nadmiernie aktywny, przejawia agresję oraz używa wulgaryzmów. Niszczone są przez niego przedmioty w najbliższym otoczeniu. Jest zaniedbany, nie chce spożywać posiłków ani przyjmować leków, a także odmawia wizyty u lekarza. Co należy zrobić w tej sytuacji?

A. otrzymać natychmiastowe leki uspokajające i skierowanie do psychologa

B. być przewieziony do szpitala po uzyskaniu zgody od najbliższej rodziny

C. być przewieziony bez jego zgody przez pogotowie ratunkowe do szpitala

D. otrzymać natychmiastowe leki psychotropowe i skierowanie na psychoterapię

Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują podejścia, które nie uwzględniają kluczowych aspektów etyki i prawa w kontekście interwencji w zdrowiu psychicznym. Propozycja przewiezienia podopiecznego do szpitala za zgodą rodziny, choć może wydawać się rozsądna, w sytuacjach kryzysowych, gdzie bezpieczeństwo pacjenta jest zagrożone, może prowadzić do niebezpiecznych opóźnień. Takie podejście nie respektuje prawa pacjenta do przymusowego leczenia w sytuacjach, gdy nie jest zdolny do podejmowania decyzji. Z kolei zalecenie doraźnego podania leków psychotropowych lub uspakajających bez hospitalizacji w przypadku zaawansowanej agresji i zaniedbania jest niewłaściwe, ponieważ leki te powinny być stosowane w kontekście pełnej oceny klinicznej i pod odpowiednim nadzorem. W praktyce nie można wydawać skierowań na psychoterapię w sytuacji, gdy pacjent jest w stanie braku współpracy i nie przyjmuje podstawowych leków, co podważa skuteczność takiego leczenia. Z perspektywy porady zdrowia psychicznego, kluczowe jest bezzwłoczne zajęcie się kryzysem i zapewnienie pacjentowi bezpieczeństwa, a nie czekanie na zgodę rodziny lub stosowanie doraźnych środków w warunkach braku współpracy. W praktyce oznacza to, że w sytuacjach kryzysowych, gdy pacjent zagraża sobie lub otoczeniu, profesjonalna interwencja powinna być priorytetem, aby zapobiec eskalacji problemu.

Pytanie 17

Jakie formy aktywności fizycznej są zalecane dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Spacery jedynie wewnątrz mieszkania, trucht na bieżni z instruktorem

B. Ćwiczenia wzmacniające mięśnie nóg w siłowni pod nadzorem instruktora

C. Długie spacery w nieznanym otoczeniu z udziałem asystenta

D. Łatwe ćwiczenia gimnastyczne i spacery na świeżym powietrzu z asystentem

Wybór prostych ćwiczeń gimnastycznych oraz spacerów na świeżym powietrzu w obecności asystenta jest szczególnie korzystny dla osób z chorobą Alzheimera. Te formy aktywności ruchowej są dostosowane do ich potrzeb, ponieważ zapewniają zarówno stymulację fizyczną, jak i emocjonalną. Ćwiczenia gimnastyczne mogą obejmować proste ruchy, które poprawiają sprawność i koordynację, a także zwiększają siłę mięśni. Regularne spacery na świeżym powietrzu pozwalają na obcowanie z naturą, co jest istotne dla zdrowia psychicznego i emocjonalnego. Obecność asystenta pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa i wsparcia, co jest kluczowe, ponieważ osoby z demencją mogą mieć trudności z orientacją w przestrzeni. Warto również zauważyć, że aktywność fizyczna sprzyja poprawie jakości snu, zmniejsza poziom lęku i depresji, co jest istotne w kontekście holistycznego podejścia do opieki nad osobami z chorobą Alzheimera. Badania pokazują, że regularna aktywność fizyczna może spowolnić postęp choroby oraz poprawić funkcje poznawcze, co czyni tę odpowiedź najlepszym wyborem.

Pytanie 18

80-letni mężczyzna, będący w trakcie rekonwalescencji po zawale serca, regularnie udaje się sam na długie spacery i ćwiczenia na świeżym powietrzu. Samodzielnie przygotowuje jedzenie, zażywa leki i systematycznie mierzy ciśnienie krwi. Jaką potrzebę demonstruje jego zachowanie?

A. uzyskania szacunku

B. samodzielności

C. utrzymania równowagi

D. bycia akceptowanym

Odpowiedź 'niezależności' jest prawidłowa, ponieważ zachowanie mężczyzny po zawale serca wskazuje na jego dążenie do samodzielności w codziennym życiu. Niezależność jest kluczowym elementem procesu rekonwalescencji, szczególnie w kontekście pacjentów w podeszłym wieku, którzy po przeżytych zawirowaniach zdrowotnych dążą do odzyskania kontroli nad swoim życiem. Samodzielne przygotowywanie posiłków, regularne wychodzenie na spacery oraz kontrolowanie ciśnienia krwi to działania, które świadczą o aktywnym podejściu do zdrowia i chęci do podejmowania odpowiedzialności za swoje samopoczucie. Dobre praktyki w opiece nad pacjentami po zawale serca podkreślają znaczenie aktywności fizycznej oraz zdrowego stylu życia, co sprzyja nie tylko fizycznej, ale i psychicznej niezależności. Niezależność pacjenta przyczynia się również do poprawy jakości życia, a także do redukcji lęku i depresji, co jest szczególnie istotne w procesie zdrowienia. Zrozumienie tej potrzeby może pomóc specjalistom w lepszym wspieraniu pacjentów w ich drodze do samodzielności.

Pytanie 19

Na podstawie jakich czynników ocenia się stan świadomości osoby z niepełnosprawnością?

A. sposobu, w jaki osoba porusza się i siada

B. aktualnej pamięci oraz orientacji czasowej

C. zdolności do orientacji w czasie i przestrzeni

D. zdolności do nawiązania kontaktu słownego i wzrokowego

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich zawiera błędne podejścia do oceny stanu świadomości osoby niepełnosprawnej. Świeża pamięć oraz orientacja w czasie, mimo że mogą wydawać się istotne, nie dostarczają pełnego obrazu stanu świadomości. Świeża pamięć odnosi się przede wszystkim do zdolności zapamiętywania nowo nabytych informacji, co niekoniecznie koreluje z ogólnym stanem świadomości. Z kolei kontakt słowny i wzrokowy, choć ważne, służą jedynie do oceny interakcji pacjenta z otoczeniem, nie zaś do oceny jego świadomości. Sposób chodzenia i siadania jest cechą motoryczną, która może świadczyć o wielu aspektach zdrowotnych, ale nie ma bezpośredniego związku z oceną stanu świadomości. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, obejmują pomieszanie pojęć dotyczących zdolności poznawczych oraz motorycznych, co skutkuje niewłaściwym rozumieniem, jak oceniać stan pacjenta. Kluczowe w ocenie jest zrozumienie, że stan świadomości to złożony konstrukt obejmujący różne aspekty, w tym orientację w czasie i miejscu, które są niezbędne do prawidłowej diagnozy oraz zaplanowania odpowiednich interwencji terapeutycznych.

Pytanie 20

Osoba zgłasza palący i intensywny ból w klatce piersiowej, który przenosi się do lewego ramienia. Jest zaniepokojony oraz ma trudności z oddychaniem. Co mogą oznaczać te objawy?

A. udar niedokrwienny mózgu

B. zapalenie opłucnej

C. zawał serca

D. zapalenie płuc

Podczas analizy nieprawidłowych odpowiedzi, warto zauważyć, że zapalenie opłucnej objawia się głównie bólem w klatce piersiowej, który nasila się przy wdechu, a niekoniecznie z promieniowaniem do innych części ciała. Ból związany z tym schorzeniem często towarzyszy kaszel i może być uzupełniony o objawy takie jak gorączka. Z kolei niedokrwienny udar mózgu, który dotyczy mózgu, objawia się głównie problemami neurologicznymi, takimi jak trudności w mówieniu, paraliż jednej strony ciała, a nie bólem w klatce piersiowej. Zapalenie płuc natomiast objawia się głównie kaszlem, gorączką i trudnościami w oddychaniu, ale niekoniecznie wywołuje ból w klatce piersiowej promieniujący do barku. Zdarza się, że objawy te mogą prowadzić do mylnych interpretacji, szczególnie jeśli pacjent zgłasza niespecyficzne dolegliwości. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy z tych stanów klinicznych ma swoje charakterystyczne objawy, a ich mylenie może prowadzić do opóźnienia w diagnostyce i leczeniu. Dlatego ważne jest, aby w przypadku wystąpienia bólu w klatce piersiowej zawsze rozważyć zawał serca jako priorytetową diagnozę, a także stosować się do wytycznych dotyczących oceny stanu pacjenta.

Pytanie 21

Jakie zaburzenie psychiczne najczęściej występuje u pacjenta z rozpoznanym stwardnieniem rozsianym?

A. demencja

B. zaburzenia psychotyczne

C. zaburzenia histeryczne

D. depresja

Zespoły psychotyczne, otępienie oraz zespoły histeryczne to zaburzenia psychiczne, które choć mogą występować u niektórych pacjentów, nie są najczęściej spotykanymi problemami w kontekście stwardnienia rozsianego. Zespoły psychotyczne, charakteryzujące się urojeniami i omamami, są rzadziej związane z SM i zazwyczaj wymagają specyficznej diagnostyki oraz leczenia, które nie są bezpośrednio związane z przebiegiem choroby. Otępienie, czyli znaczne pogorszenie funkcji poznawczych, może wystąpić w zaawansowanych stadiach SM, jednak nie jest to typowy objaw, a jego wystąpienie jest znacznie mniej powszechne niż depresji. Zespoły histeryczne są z kolei związane z silnymi emocjami i nie są typowe dla SM. W praktyce klinicznej istotne jest, aby lekarze i terapeuci koncentrowali się na najczęstszych zaburzeniach, takich jak depresja, które mają znaczący wpływ na jakość życia pacjentów. Ignorowanie depresji i zawężanie uwagi do innych zaburzeń może prowadzić do nieadekwatnych interwencji terapeutycznych oraz pogorszenia stanu zdrowia psychicznego pacjentów. Kluczowe jest zatem systematyczne monitorowanie stanu psychicznego pacjentów z SM oraz odpowiednie reagowanie na objawy depresji, co może znacząco poprawić jakość życia chorych.

Pytanie 22

Czego należy unikać u pacjenta po przebytym zawale serca, który został wypisany ze szpitala?

A. intensywnego wysiłku fizycznego

B. aktywności intelektualnych

C. nadmiernej ilości tłuszczów w diecie

D. pracy manualnej

Wybór zajęć manualnych, rozrywek umysłowych czy wysiłku fizycznego jako elementów, które należy wyeliminować po zawale serca, wskazuje na szereg nieporozumień dotyczących rehabilitacji kardiologicznej. Zajęcia manualne oraz rozrywki umysłowe mają kluczowe znaczenie w procesie powrotu do zdrowia. Oferują one pacjentom możliwość angażowania się w aktywności, które nie tylko poprawiają samopoczucie psychiczne, ale i stymulują funkcje poznawcze, co jest istotne po przeżyciu stresujących wydarzeń zdrowotnych. Wysiłek fizyczny, w odpowiednio dostosowanej formie, powinien być integralną częścią rehabilitacji po zawale serca. Regularna aktywność fizyczna, taka jak spacery, ćwiczenia aerobowe, czy trening siłowy pod kontrolą specjalisty, przyczynia się do poprawy wydolności sercowo-naczyniowej, a także wspiera procesy regeneracyjne organizmu. Zaniechanie tych form aktywności może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia i wyższej predyspozycji do kolejnych incydentów sercowych. Typowym błędem jest mylenie potrzeby ograniczenia intensywnego wysiłku fizycznego z koniecznością całkowitego wyeliminowania jakiejkolwiek aktywności. Właściwe podejście do rehabilitacji powinno uwzględniać stopniowe wprowadzanie wysiłku fizycznego oraz różnorodnych form aktywności, co jest zgodne z zaleceniami towarzystw kardiologicznych oraz najlepszymi praktykami w dziedzinie zdrowia serca.

Pytanie 23

Podopieczna pisze krótkie artykuły o tematyce społecznej, które są publikowane w lokalnych gazetach. Asystent wspiera ją w spełnianiu której potrzeby, pomagając w wyborze książek z biblioteki lub w zakupie nowych?

A. kontaktu

B. bezpieczeństwa

C. przynależności

D. samorealizacji

Odpowiedź 'samorealizacji' jest w porządku. Działalność podopiecznej, która pisze i czyta felietony, to świetny przykład na to, jak można się rozwijać i wyrażać siebie. Samorealizacja to w końcu to, co wszyściutkim nam w duszy gra, czyli spełnianie wewnętrznych potrzeb, które pchają nas do osiągania czegoś, twórczości i odkrywania swojego potencjału. W przypadku podopiecznej, jej pomocnik rzeczywiście daje jej możliwość dostępu do książek i materiałów, które inspirują ją do działania. Na przykład, organizowanie czasopism z analizami społecznymi to fajny pomysł na zdobywanie wiedzy, a przy okazji może też motywować do pisania. Z pomocą asystenta, podopieczna ma szansę brać udział w warsztatach literackich, co zdecydowanie pozwala jej jeszcze lepiej rozwijać swoje umiejętności. Warto wiedzieć, że w branży wsparcia osób z niepełnosprawnościami, istotne jest, żeby promować aktywność tych ludzi w kierunku ich celów rozwojowych, a to naprawdę poprawia jakość życia. Fajnie, że wspieranie samorealizacji jest nie tylko korzystne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy z osobami, które potrzebują pomocy.

Pytanie 24

Która z poniższych potrzeb nie jest związana z bezpieczeństwem?

A. Odpoczynku

B. Nadzoru

C. Pomocy

D. Pokoju

Wypoczynek jako potrzeba nie należy do kategorii potrzeb bezpieczeństwa, ponieważ dotyczy on głównie relaksu i regeneracji, a nie ochrony przed zagrożeniami. Potrzeby bezpieczeństwa obejmują potrzeby związane z ochroną przed fizycznym zagrożeniem, stabilnością finansową oraz zdrowiem. W kontekście teorii Maslowa, potrzeby bezpieczeństwa są drugą grupą, która pojawia się po potrzebach podstawowych, takich jak jedzenie czy schronienie. W praktyce, aby zapewnić poczucie bezpieczeństwa, organizacje powinny wdrażać polityki ochrony danych, programy wsparcia psychologicznego oraz procedury awaryjne. Na przykład, w firmach, które stawiają na dobrostan pracowników, regularnie organizowane są warsztaty dotyczące radzenia sobie ze stresem, co przyczynia się do poprawy poczucia bezpieczeństwa w miejscu pracy. W związku z tym, odpowiedź "wypoczynku" jest uzasadniona, gdyż dotyczy ona bardziej osobistych preferencji, a nie fundamentalnych potrzeb związanych z bezpieczeństwem.

Pytanie 25

W jaki sposób można pomóc osobie z chorobą Alzheimera w swobodnym poruszaniu się po domu?

A. na początku wyjaśnić lokalizację różnych pomieszczeń

B. każdorazowo ją prowadzić do kuchni, łazienki i innych pomieszczeń

C. zdemontować drzwi z poszczególnych pokojów

D. umieścić oznaczenia na pomieszczeniach (np. napisy lub obrazki na drzwiach)

Każdorazowe doprowadzanie osoby cierpiącej na chorobę Alzheimera do poszczególnych pomieszczeń może wydawać się dobrym rozwiązaniem w krótkim okresie, jednak w dłuższej perspektywie nie wspiera jej samodzielności ani nie rozwija umiejętności poruszania się. Tego rodzaju działanie może prowadzić do uczucia zależności i obniżenia poczucia własnej wartości, a także do frustracji, gdy opiekun nie jest w stanie za każdym razem zrealizować tej czynności. Wyjaśnienie, gdzie znajdują się pomieszczenia, może być pomocne, lecz nie wystarcza, gdyż nie przekształca tego w praktyczne umiejętności na co dzień. Usunięcie drzwi do pomieszczeń z kolei może zaburzać prywatność i bezpieczeństwo, co jest niezgodne z zasadami projektowania przestrzeni dla osób z demencją. W praktyce, działania opiekunów powinny dążyć do wspierania samodzielności pacjentów poprzez tworzenie jasnych, czytelnych i stabilnych oznaczeń, które ułatwiają codzienne funkcjonowanie i dają poczucie kontroli nad otoczeniem. Metody oparte na wsparciu niezależności są zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami z demencją.

Pytanie 26

Jakie zajęcia powinien zaproponować asystent 47-letniej podopiecznej z wrzodziejącym zapaleniem jelit, która interesuje się fotografią, śpiewem i spektaklami teatralnymi, aby kreatywnie spędziła czas wolny?

A. z zakresu arteterapii

B. z zakresu hortikuloterapii

C. z zakresu ergoterapii

D. z zakresu talasoterapii

Zarządzanie czasem wolnym pacjentów z przewlekłymi schorzeniami wymaga zastosowania odpowiednich technik terapeutycznych. Talasoterapia, skoncentrowana na wykorzystaniu wody morskiej i jej właściwości zdrowotnych, może nie być odpowiednia dla pacjentki z wrzodziejącym zapaleniem jelit. Choć może przynosić korzyści w kontekście ogólnych problemów zdrowotnych, nie adresuje bezpośrednio emocjonalnych i psychospołecznych potrzeb pacjentki, które są kluczowe w terapii. Ergoterapia, mająca na celu wspieranie pacjentów w wykonywaniu codziennych czynności, również nie wpisuje się w zainteresowania i preferencje podopiecznej, która ceni sobie aktywności artystyczne. Z kolei hortikuloterapia, polegająca na angażowaniu pacjentów w prace ogrodnicze, choć wartościowa, może nie odpowiadać na potrzeby emocjonalne pacjentki związane z jej zainteresowaniami artystycznymi. Użycie tych metod może prowadzić do sytuacji, w których pacjentka nie czuje się zaangażowana ani zmotywowana do uczestnictwa w zajęciach. Kluczowe jest, aby terapie były zindywidualizowane, uwzględniając osobiste zainteresowania oraz preferencje pacjentów, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji i wsparcia w zdrowieniu.

Pytanie 27

W Karta Praw Osób Niepełnosprawnych brakuje zapisów dotyczących uprawnień osób z niepełnosprawnościami do

A. kompleksowej rehabilitacji

B. dostępu do przedmiotów ortopedycznych

C. wczesnego wykrywania chorób

D. priorytetu w otrzymywaniu świadczeń medycznych

Analizując pozostawione odpowiedzi, możemy dostrzec kilka koncepcji, które mogą prowadzić do błędnych wniosków. Zapis dotyczący zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne odnosi się do wsparcia osób z niepełnosprawnościami w zakresie zakupu sprzętu, co jest regulowane w odrębnych aktach prawnych, takich jak ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej. Wszyscy pacjenci, w tym osoby z niepełnosprawnościami, mają prawo do rehabilitacji, co jest kluczowym elementem wpisanym w Kartę, ale nie jest to jednoznaczne z pierwszeństwem w dostępie do tych usług. Wczesna diagnostyka również znajduje się w obszarze regulacji prawnych dotyczących zdrowia publicznego, ale nie definiuje konkretnego priorytetu, jaki przysługuje osobom z niepełnosprawnościami w dostępie do świadczeń leczniczych. Błędem myślowym jest przyjmowanie, że Karta Praw Osób Niepełnosprawnych zawiera wszystkie uprawnienia związane z dostępem do ochrony zdrowia. W rzeczywistości musi ona współistnieć z innymi regulacjami, które precyzują te kwestie. Osoby z niepełnosprawnościami powinny być świadome, że ich prawa są chronione przez różne przepisy, które mogą się wzajemnie uzupełniać, a nie mogą być ujęte w jednym dokumencie. Zrozumienie tego kontekstu jest istotne dla pełnej realizacji praw przysługujących osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 28

Na podstawie dokumentacji medycznej, asystent może zidentyfikować sytuację podopiecznego w jakim aspekcie?

A. społecznym

B. zawodowym

C. finansowym

D. zdrowotnym

Odpowiedź zdrowotna jest prawidłowa, ponieważ asystenci medyczni, korzystając z dokumentacji medycznej, mają dostęp do kluczowych informacji dotyczących stanu zdrowia pacjentów. Dokumentacja ta zawiera nie tylko historię chorób, ale także wyniki badań, diagnozy oraz zalecenia dotyczące leczenia i rehabilitacji. Zrozumienie tych danych jest niezbędne do skutecznego monitorowania postępów pacjenta oraz dostosowywania planu opieki. Na przykład, jeżeli asystent zauważy, że pacjent ma w swojej dokumentacji notatki o przewlekłej chorobie, może zaplanować dodatkowe wizyty kontrolne lub zalecić zmiany w stylu życia, aby poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece zdrowotnej, regularne przeglądanie dokumentacji medycznej umożliwia nie tylko bieżące monitorowanie stanu zdrowia, ale również identyfikację trendów, które mogą wymagać interwencji. Dzięki temu asystenci mogą podejmować bardziej świadome decyzje, co bezpośrednio przekłada się na jakość świadczonej opieki medycznej.

Pytanie 29

Dlaczego asystent osób z niepełnosprawnościami, współdziałający z Uniwersytetem Trzeciego Wieku, zachęca swoich podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach?

A. zwiększenie ich kondycji fizycznej

B. zdobycie przez nich doświadczenia zawodowego

C. poprawienie ich pozycji w społeczeństwie

D. zapewnienie im zaangażowania umysłowego i społecznego

Odpowiedź, która wskazuje na umożliwienie aktywności intelektualnej i społecznej jako główny cel współpracy asystenta osoby niepełnosprawnej z Uniwersytetem Trzeciego Wieku, jest prawidłowa, ponieważ promuje integrację społeczną oraz rozwój umiejętności poznawczych uczestników. Działania te są zgodne z ideą aktywnego starzenia się, która podkreśla znaczenie angażowania osób starszych w życie społeczne i intelektualne. Uczestnictwo w zajęciach sprzyja nie tylko poszerzaniu wiedzy, ale również budowaniu relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Przykładowo, zajęcia takie jak warsztaty artystyczne, grupy dyskusyjne czy kursy językowe, pozwalają na wymianę doświadczeń oraz integrację z innymi uczestnikami, co istotnie wpływa na poprawę jakości życia. Ponadto, takie podejście jest wspierane przez wiele organizacji zajmujących się osobami starszymi, które promują aktywne uczestnictwo w społeczeństwie jako fundamentalny element dobrostanu psychicznego i fizycznego.

Pytanie 30

Podczas mycia twarzy pacjenta w łóżku, asystent powinien przestrzegać właściwej kolejności, zaczynając od:

A. najpierw umycia uszu, potem całej twarzy

B. najpierw umycia twarzy, a na końcu oczu

C. przecierania oczu od strony zewnętrznej do wewnętrznej

D. przecierania oczu od strony wewnętrznej do zewnętrznej

Mycie oczu od kącika zewnętrznego do kącika wewnętrznego jest kluczowe dla zachowania higieny oraz bezpieczeństwa pacjenta. Taki ruch minimalizuje ryzyko przeniesienia zanieczyszczeń z kącika wewnętrznego, w którym gromadzą się wydzieliny, na zewnętrzne okolice oka. Poprawne techniki higieny w opiece nad osobami niemogącymi samodzielnie dbać o siebie opierają się na zasadach aseptyki i prewencji zakażeń. Zgodnie z wytycznymi instytucji zajmujących się zdrowiem, takim jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), należy stosować jednorazowe ręczniki lub gaziki, które powinny być nawilżone czystą wodą lub roztworem fizjologicznym. Dodatkowo, podczas wykonywania toalety twarzy, ważne jest, aby każde oko było czyszczone oddzielnie, co zmniejsza ryzyko zakażeń. W praktyce, asystent powinien używać oddzielnych materiałów dla każdego oka, co potwierdza standardy dotyczące opieki nad pacjentami z ograniczoną mobilnością. Odpowiednia technika mycia oczu wspiera nie tylko ich higienę, ale także komfort pacjenta, co jest niezbędne w codziennej opiece.

Pytanie 31

23-letnia osoba straciła słuch w wyniku poważnego wypadku w dzieciństwie. Jakiego rodzaju jest to niepełnosprawność?

A. nabyta, sprzężona

B. nabyta, sensoryczna

C. wrodzona, sensoryczna

D. wrodzona, sprzężona

Odpowiedź "nabyta, sensoryczna" jest poprawna, ponieważ opisuje przypadek 23-letniej podopiecznej, która straciła słuch w wyniku ciężkiego wypadku w dzieciństwie. W kontekście niepełnosprawności, "nabyta" oznacza, że utrata słuchu nastąpiła w wyniku zdarzenia, które miało miejsce po urodzeniu, co w tym przypadku jest zgodne z rzeczywistością. Z kolei termin "sensoryczna" odnosi się do rodzaju utraty słuchu, która ma miejsce na poziomie narządów zmysłów, czyli w tym przypadku w uchu wewnętrznym lub drogach słuchowych, a nie w ośrodkowym układzie nerwowym. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest ocena poziomu niepełnosprawności, która jest kluczowa przy przyznawaniu odpowiednich świadczeń zdrowotnych i wsparcia rehabilitacyjnego. W praktyce, profesjonalni pracownicy ochrony zdrowia muszą znać różnice między rodzajami niepełnosprawności, aby efektywnie dostosować terapie i programy wsparcia do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

Pytanie 32

Gdzie asystent powinien się udać, aby uzyskać refundację na ambulatoryjne leczenie specjalistyczne dla podopiecznego?

A. Fundusz Zdrowia na poziomie krajowym

B. Społeczny Zakład Ubezpieczeń

C. Fundusz Państwowy wspierający Rehabilitację Osób z Niepełnosprawnościami

D. Centrum Pomocy Rodzinie na poziomie powiatu

Wybór Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych czy Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w kontekście refundacji ambulatoryjnego leczenia specjalistycznego jest błędny. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie zajmuje się głównie wsparciem osób i rodzin w trudnej sytuacji życiowej, oferując różnorodne formy pomocy, ale nie ma kompetencji w zakresie refundacji usług zdrowotnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, z kolei, jest odpowiedzialny za ubezpieczenia społeczne, a nie bezpośrednio za finansowanie usług medycznych. Ich rola w systemie ochrony zdrowia jest bardziej związana z wypłatą zasiłków i emerytur. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych koncentruje się na rehabilitacji i wsparciu osób z niepełnosprawnościami, ale również nie zajmuje się refundacją świadczeń zdrowotnych w szerszym zakresie. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych instytucji z NFZ, co może prowadzić do nieporozumień w procesie ubiegania się o refundację. Właściwe zrozumienie ról tych instytucji jest kluczowe dla skutecznego poruszania się w obszarze ochrony zdrowia i ubiegania się o należne świadczenia.

Pytanie 33

W jaki sposób asystent wspiera osobę z niepełnosprawnością w nauce samoopieki?

A. dostarczanie wiedzy z zakresu zdrowia

B. przeprowadzanie czynności higienicznych

C. dostarczanie medykamentów

D. organizowanie wizyt kontrolnych u specjalisty

Edukacja zdrowotna jest kluczowym elementem przygotowania osób z niepełnosprawnością do samoopieki, ponieważ umożliwia im zrozumienie ich stanu zdrowia oraz nauczenie się umiejętności niezbędnych do samodzielnego zarządzania swoim życiem. W ramach edukacji zdrowotnej, asystent może prowadzić sesje informacyjne dotyczące metod samopielęgnacji, dietetyki, a także radzenia sobie z objawami chorób przewlekłych. W praktyce, może to obejmować naukę o właściwym stosowaniu leków, monitorowaniu objawów oraz technikach relaksacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, edukacja zdrowotna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zwiększa jego zaangażowanie w proces leczenia i poprawia jakość życia. Przykładem mogą być grupy wsparcia, gdzie uczestnicy wymieniają się doświadczeniami i uczą od siebie nawzajem. Tego typu podejście nie tylko wspiera osoby z niepełnosprawnością, lecz także przyczynia się do ich większej niezależności i pewności siebie.

Pytanie 34

Jakie przedmioty powinien zapewnić asystent, aby umyć włosy pacjentowi w łóżku, poza wanienką do mycia włosów, wiadrem, grzebieniem i szamponem?

A. podkład z płótna i jednorazowy oraz trzy ręczniki

B. ochronną folię, dwa ręczniki oraz dwa dzbanki

C. podkład przeciwprzemakalny, cztery małe ręczniki i odżywkę do włosów

D. dwa podkłady, jeden duży ręcznik i odżywkę do włosów

Odpowiedź dotycząca folii ochronnej, 2 ręczników oraz 2 dzbanków jest poprawna, ponieważ te elementy są kluczowe w procesie mycia włosów podopiecznego leżącego w łóżku. Folia ochronna zabezpiecza pościel i ubrania przed przemoczeniem, co jest szczególnie istotne w kontekście komfortu podopiecznych oraz utrzymania higieny. Ręczniki są niezbędne do osuchania włosów po ich umyciu, a także mogą być używane do podparcia karku i zabezpieczenia powierzchni, na której odbywa się mycie. Dzbanki natomiast służą do dozowania wody, co umożliwia precyzyjne nawilżenie włosów oraz ich spłukanie, co jest kluczowe w zapewnieniu skuteczności szamponu i odżywki. W praktyce, podczas mycia włosów, ważne jest również, aby asystent stosował techniki delikatnego masażu skóry głowy, co nie tylko poprawia efektywność mycia, ale także wspiera relaksację podopiecznego. Zastosowanie tych elementów w procesie pielęgnacyjnym jest zgodne z obowiązującymi standardami opieki oraz dobrymi praktykami w pracy z osobami zależnymi.

Pytanie 35

Asystując pacjentowi po wypadku samochodowym, jakie zasady powinien stosować opiekun osoby niepełnosprawnej?

A. działania grupowego i empatii

B. uznania i zastępowania

C. indywidualnego podejścia i traktowania podmiotowego

D. bycia blisko i ulegania

Podejścia afirmacji i wyręczania, kolektywności i współczucia oraz bliskości i uległości nie spełniają istotnych wymogów dotyczących opieki nad osobami niepełnosprawnymi. Afirmacja, choć może być pozytywnym podejściem, w kontekście pracy z osobami z ograniczeniami, nie wystarcza jako jedyna zasada. Używanie wyręczania może prowadzić do osłabienia samodzielności pacjenta, co jest sprzeczne z ideą wspierania jego autonomii. Kolektywność i współczucie, mimo że są ważne w kontekście budowania relacji, mogą prowadzić do redukcji roli pacjenta do roli obiektu, co zagraża jego podmiotowości. Bliskość i uległość mogą z kolei prowadzić do sytuacji, w których asystent zdominowuje proces wsparcia, co jest niezgodne z zasadą indywidualizacji. Typowym błędem myślowym jest założenie, że emocjonalne wsparcie i współczucie są wystarczające do efektywnej opieki, podczas gdy kluczowe jest zrozumienie potrzeb i preferencji pacjenta. W praktyce, brak zastosowania zasad indywidualizacji i podmiotowości może prowadzić do nieefektywnej rehabilitacji i pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, co jest niezgodne z aktualnymi standardami opieki oraz z zasadą respektowania praw osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 36

Jakie schorzenie może objawiać się paraliżem mięśni twarzy, częściową utratą siły mięśniowej, problemami z mową, wzrokiem oraz równowagą?

A. zapaleniem warstw serca

B. wirusowym zapaleniem wątroby typu C

C. niedokrwiennego udaru mózgu

D. zatruciem alkoholem etylowym

Porażenie mięśni twarzy, niedowład połowiczy, zaburzenia mowy, widzenia i równowagi są klasycznymi objawami udaru niedokrwiennego mózgu, który wynika z niedostatecznego ukrwienia określonych obszarów mózgu. Udar niedokrwienny może być spowodowany zatorami lub zakrzepami, co prowadzi do uszkodzenia komórek nerwowych. Ważne jest szybkie rozpoznanie objawów, ponieważ czas jest kluczowy – im prędzej pacjent otrzyma pomoc medyczną, tym większa szansa na minimalizację skutków udaru. W praktyce klinicznej stosuje się różne badania, w tym tomografię komputerową oraz rezonans magnetyczny, aby ocenić stan pacjenta. Standardowym postępowaniem w przypadku udaru jest zastosowanie leczenia trombolitycznego, które polega na rozpuszczeniu skrzepliny, co może znacząco poprawić rokowania pacjenta. Ważne jest też, aby pacjenci byli edukowani na temat czynników ryzyka, takich jak nadciśnienie, otyłość czy cukrzyca, które mogą zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia udaru.

Pytanie 37

Jakie są proporcje ucisków klatki piersiowej do oddechów ratowniczych w standardowym protokole resuscytacji krążeniowo-oddechowej dla dorosłych?

A. 2:30

B. 60:2

C. 30:2

D. 2:2

Odpowiedź 30:2 jest zgodna z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) u dorosłych, które zostały opracowane przez Europejską Radę Resuscytacji (ERC) oraz Amerykański Związek Kardiologiczny (AHA). Proporcja 30:2 oznacza, że podczas RKO wykonuje się 30 ucisków klatki piersiowej, a następnie 2 oddechy ratownicze. Taki schemat jest skuteczny, ponieważ pozwala na utrzymanie krążenia i dostarczenie tlenu do mózgu oraz innych kluczowych narządów w najważniejszym etapie resuscytacji. Uciskanie klatki piersiowej powinno odbywać się z częstotliwością około 100-120 ucisków na minutę, co zapewnia efektywne krążenie krwi. Ważne jest również, aby uciski były wykonywane z odpowiednią głębokością, co najmniej 5-6 cm, co jest niezbędne do wywołania efektywnej perfuzji. W sytuacjach kryzysowych przestrzeganie tego schematu jest kluczowe, ponieważ znacznie zwiększa szanse na przeżycie osoby poszkodowanej, a także zmniejsza ryzyko powikłań neurologicznych. Dobrze przeprowadzona RKO w tym proporcjonalnym układzie jest zgodna z najlepszymi praktykami i stanowi fundament pierwszej pomocy w nagłych przypadkach.

Pytanie 38

85-letni mężczyzna podczas spaceru w parku powiedział asystentowi, że odczuwa kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy i trudności w oddychaniu. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. udar mózgu

B. zaburzenia trawienia

C. problemy z pracą serca

D. udar cieplny

Podczas analizy objawów zgłaszanych przez pacjenta, jak kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy i duszność, ważne jest zrozumienie, że nie każde z tych wskazań jest związane z udarem mózgu, udarem cieplnym czy zaburzeniami procesu trawienia. Udar mózgu zazwyczaj objawia się nagłym osłabieniem jednej strony ciała, problemami z mową lub równowagą, co nie jest zgodne z przedstawionymi symptomami. Udar cieplny z kolei charakteryzuje się wysoką temperaturą ciała, przyspieszoną akcją serca i skrajnym osłabieniem, a nie kołataniem serca czy dusznością. Zaburzenia procesu trawienia mogą wywoływać ból w klatce piersiowej, ale nie są typowo związane z tak poważnymi objawami, jak zawroty głowy czy duszność w kontekście kardiologicznym. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków, obejmują mylenie objawów oraz brak znajomości podstawowych różnic między schorzeniami. Ważne jest, aby asystenci medyczni i opiekunowie byli dobrze wykształceni w zakresie rozpoznawania objawów mogących wskazywać na problemy z sercem, co pozwoli na szybszą reakcję i właściwą interwencję medyczną. Właściwe rozpoznanie i reakcja mogą zminimalizować ryzyko poważnych komplikacji zdrowotnych, co jest kluczowe w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 39

Powodem opisanego zachowania osoby z niepełnosprawnością jest

Opis osoby z niepełnosprawnością
18-letnia kobieta z zespołem Downa, od tygodnia jest na turnusie rehabilitacyjnym poza miejscem zamieszkania. Pomimo wielu atrakcji często płacze i jest przygnębiona. Asystent dowiedział się, że jest bardzo związana z matką, która nie może jej towarzyszyć ze względu na swój stan zdrowia.

A. zazdrość.

B. tęsknota.

C. znudzenie.

D. rozdrażnienie.

Tęsknota jest emocjonalną reakcją na rozłąkę z bliską osobą, co w przypadku 18-letniej kobiety z zespołem Downa, przebywającej na turnusie rehabilitacyjnym, może mieć kluczowe znaczenie. W kontekście psychologii rozwoju i rehabilitacji, tęsknota może manifestować się poprzez różnorodne zachowania, w tym częste płacze i przygnębienie. Tego rodzaju emocje są zrozumiałe, zwłaszcza gdy osoba jest oddzielona od matki, z którą ma silną więź emocjonalną. W takich sytuacjach ważne jest, aby zrozumieć, że empatia i wsparcie ze strony opiekunów oraz specjalistów mogą znacząco pomóc osobie w radzeniu sobie z tymi emocjami. Przykładowo, w terapii zajęciowej można wprowadzać elementy, które umożliwiają osobom z niepełnosprawnościami wyrażanie swoich uczuć, co może prowadzić do zmniejszenia poziomu stresu i poprawy ogólnego samopoczucia. W praktyce, zrozumienie przyczyn zachowań związanych z tęsknotą może prowadzić do bardziej efektywnego wsparcia w procesie rehabilitacji oraz integracji społecznej.

Pytanie 40

Jaki rodzaj lekarza jest konieczny w procesie tworzenia kompleksowego planu wsparcia dla pacjenta ze stwardnieniem rozsianym?

A. specjalista od układu kostnego

B. specjalista od układu nerwowego

C. specjalista od chorób oczu

D. specjalista od przewodu pokarmowego

Neurolog jest kluczowym specjalistą w diagnostyce i leczeniu stwardnienia rozsianego (SM), które jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną, wpływającą na centralny układ nerwowy. Neurolodzy są odpowiedzialni za opracowywanie indywidualnych planów leczenia, które mogą obejmować farmakoterapię, terapie rehabilitacyjne oraz wsparcie psychiczne. W terapii SM, neurolog współpracuje z innymi specjalistami, takimi jak psychologowie, fizjoterapeuci oraz dietetycy, aby zapewnić pacjentowi kompleksową opiekę. W praktyce klinicznej neurolog diagnozuje objawy, takie jak osłabienie mięśniowe, zaburzenia równowagi czy problemy z widzeniem, co jest kluczowe dla ustalenia najlepszego podejścia terapeutycznego. Rekomendacje zawarte w standardach medycznych, takich jak wytyczne Europejskiej Grupy Roboczej ds. Stwardnienia Rozsianego, podkreślają znaczenie wczesnej diagnostyki i interwencji neurologicznej, co pozytywnie wpływa na jakość życia pacjentów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej