Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 28 października 2025 11:12
Data zakończenia: 28 października 2025 11:25

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podaj właściwą sekwencję etapów realizacji procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej?

A. Analiza dokumentacji medycznej, ustalenie celów i tematyki zajęć, prowadzenie terapii, monitoring

B. Planowanie terapii, dobór metod i form, realizacja terapii, ocena efektów

C. Wywiad środowiskowy, diagnoza, realizacja terapii, ocena efektów

D. Diagnoza, ustalenie celów, wybór metod, planowanie, prowadzenie terapii, monitoring

Odpowiedź wskazująca na etapy procesu terapeutycznego w terapii zajęciowej jest prawidłowa, ponieważ podkreśla kluczowe elementy, które są zgodne z aktualnymi standardami praktyki w tym obszarze. Proces terapeutyczny rozpoczyna się od diagnozy, która jest niezbędna do zrozumienia potrzeb klienta oraz obszarów, które wymagają interwencji. Kolejnym krokiem jest określenie celów terapii, co pozwala skupić się na tym, co jest najważniejsze dla pacjenta i jego postępów. Następnie wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz planowanie sesji terapeutycznych zapewnia, że interwencje są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Prowadzenie terapii to moment, w którym teoria jest przekuwana w praktykę, a terapeuta wdraża ustalone metody w pracy z pacjentem. Monitoring postępów jest kluczowy, aby ocenić efekty terapii i w razie potrzeby dostosować plany terapeutyczne. Taki systematyczny i zorganizowany sposób działania jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach oraz wytycznych zawodowych.

Pytanie 2

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

B. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

C. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

D. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 3

Na podstawie zdiagnozowanej sytuacji biologicznej, psychicznej oraz społecznej terapeuta zajęciowy zidentyfikował problemy i potrzeby swojego podopiecznego. Jakie działanie wykonał terapeuta zajęciowy?

A. Sformułował diagnozę

B. Wykorzystał projekcję

C. Przeprowadził monitoring

D. Dokonał obserwacji

Sformułowanie diagnozy to kluczowy krok w pracy terapeuty zajęciowego, który wymaga zrozumienia złożoności sytuacji pacjenta poprzez analizę jego stanu biologicznego, psychicznego i społecznego. Diagnoza pozwala na zidentyfikowanie problemów i potrzeb, które są podstawą do opracowania indywidualnego planu terapii. W praktyce, diagnoza może obejmować różnorodne metody, takie jak wywiady, kwestionariusze, oraz różne formy obserwacji. Na przykład, terapeuta może przeprowadzić szczegółowy wywiad z pacjentem oraz jego rodziną, aby lepiej zrozumieć ich codzienne wyzwania. Stosowanie uporządkowanej diagnozy jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, jak zaleca to Światowa Organizacja Zdrowia, co podkreśla, że diagnoza powinna być holistyczna, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjenta. Dzięki temu terapeuta zajęciowy może dostosować interwencje do specyficznych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii oraz wspiera pacjenta w osiąganiu zamierzonych celów.

Pytanie 4

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. quilling

B. kolaż

C. sutasz

D. kolografia

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 5

Zmniejszenie zaufania oraz brak chęci do rozmowy z terapeutą zajęciowym w trudnej sytuacji tworzy w relacji interpersonalnej przeszkodę komunikacyjną

A. fizyczną

B. kulturową

C. semantyczną

D. psychologiczną

Odpowiedź psychologiczna jest właściwa, ponieważ spadek zaufania oraz brak motywacji uczestnika do rozmowy z terapeutą zajęciowym objawiają się w kontekście relacji interpersonalnych jako bariery komunikacyjne, które mają swoje źródło w psychice jednostki. Zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej; jego brak może prowadzić do opóźnienia w procesie terapeutycznym, a nawet do jego całkowego zaniechania. Uczestnik, który nie czuje się komfortowo, nie będzie otwarty na dzielenie się swoimi problemami, co ogranicza skuteczność terapii. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują techniki budowania zaufania, takie jak aktywne słuchanie oraz empatia, które są uznawane za najlepsze praktyki w pracy terapeutycznej. W kontekście standardów branżowych kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy możliwych psychologicznych barier i potrafił na nie reagować, dostosowując swoje podejście i metody do potrzeb uczestnika, co często wymaga zastosowania interwencji psychologicznych.

Pytanie 6

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. sytuacyjna

B. konstrukcyjna

C. towarzyska

D. symulacyjna

Odpowiedź "symulacyjna" jest poprawna, ponieważ odnosi się do metody edukacyjnej, w której uczestnicy naśladują rzeczywistość, wykorzystując scenariusze i role, które odzwierciedlają realne sytuacje. Symulacje są powszechnie stosowane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, zarządzanie czy edukacja, gdzie kluczowe jest rozwijanie umiejętności praktycznych w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Na przykład, w symulacjach medycznych studenci mogą ćwiczyć procedury kliniczne na manekinach, co pozwala im na naukę i doskonalenie swoich umiejętności bez ryzyka dla pacjentów. W kontekście zarządzania, symulacje mogą przybierać formę gier decyzyjnych, gdzie uczestnicy podejmują decyzje strategiczne w zmieniających się warunkach rynkowych. Standardy takie jak te opracowywane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) podkreślają znaczenie symulacji jako narzędzia edukacyjnego, które może wspierać rozwój kompetencji i przygotowanie do realnych wyzwań. Symulacje nie tylko zwiększają zaangażowanie uczestników, ale również umożliwiają analizę wyników i wprowadzenie korekt w strategiach edukacyjnych.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

B. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

C. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

D. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 9

Jakie działania w zakresie arteterapii można zarekomendować?

A. wszystkim, pod warunkiem, że posiadają odpowiednią normę intelektualną

B. każdemu, kto wyraża chęć przystąpienia do nich

C. tylko tym, którzy brały już udział w takich zajęciach

D. jedynie osobom utalentowanym w sztukach plastycznych

Arteterapia jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak malarstwo, rysunek, rzeźba czy muzyka, w celu wsparcia osób w wyrażaniu emocji oraz radzeniu sobie z trudnościami. Odpowiedź wskazująca, że działania te można zaproponować każdemu, kto wyraża chęć uczestnictwa, jest prawidłowa, ponieważ arteterapia ma na celu dostępność dla wszystkich, niezależnie od umiejętności artystycznych czy intelektualnych. W praktyce oznacza to, że osoby z różnorodnymi doświadczeniami życiowymi, w tym dzieci, dorośli, osoby starsze oraz osoby z problemami zdrowotnymi, mogą korzystać z tego rodzaju terapii. W szczególności, badania wykazują, że arteterapia może być skuteczna w leczeniu depresji, lęków, traumy oraz w poprawie ogólnego samopoczucia psychicznego. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Art Therapy Association, kluczowe jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, w którym uczestnicy mogą wyrażać siebie bez obaw o ocenę, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i emocjonalnemu.

Pytanie 10

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. otwarte

B. sugerujące

C. zamknięte

D. alternatywne

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 11

Osoba, która doświadczyła silnych traum związanych z przemocą w rodzinie, zapomina o swojej tożsamości oraz o wybranych zdarzeniach z przeszłości. Pojawienie się takich symptomów oznacza amnezję

A. psychogenną

B. słowną

C. globalną

D. następową

Amnezja psychogenna, znana również jako amnezja dysocjacyjna, to forma utraty pamięci, która jest często wynikiem silnych przeżyć emocjonalnych, takich jak trauma. W tym przypadku podopieczna doświadczyła przemocy domowej, co mogło wywołać reakcję obronną organizmu, prowadząc do zapomnienia zarówno o tożsamości, jak i o konkretnych zdarzeniach. Ta forma amnezji jest często związana z mechanizmami obronnymi, które mają na celu ochronę jednostki przed psychicznym bólem związanym z traumatycznymi wspomnieniami. W praktyce terapeutycznej, kluczowe jest zrozumienie, że pacjent nie jest świadom swoich lęków i wspomnień, co wymaga zastosowania delikatnych i empatycznych metod leczenia, takich jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Takie podejścia są zgodne z aktualnymi standardami w psychologii i psychiatrii, które uznają znaczenie pracy z traumą oraz jej wpływu na pamięć.

Pytanie 12

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Jazda na rowerze tandem.

B. Szkolenie w zakresie używania laski.

C. Wypełnianie konturów plasteliną.

D. Tworzenie frywolitek.

Wypełnianie konturów plasteliną to skuteczna metoda wspierająca rozwój sprawności manualnej u dzieci niewidomych. Technika ta angażuje zmysł dotyku, co jest kluczowe w przypadku dzieci, które nie mogą polegać na wzroku. Poprzez formowanie plasteliny w konturach, dziecko uczy się precyzyjnych ruchów palców oraz koordynacji ręka-oko, co ma bezpośrednie przełożenie na jego umiejętności manualne. Dodatkowo, praca z plasteliną rozwija zdolności sensoryczne, pozwala na eksplorację tekstur, a także angażuje wyobraźnię i kreatywność. W kontekście standardów i dobrych praktyk, zajęcia oparte na plastelinie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w edukacji dzieci z niepełnosprawnościami. Przykłady zastosowania obejmują tworzenie prostych kształtów, które dziecko może następnie rozpoznać, co sprzyja rozwijaniu zdolności percepcyjnych i manualnych jednocześnie.

Pytanie 13

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. wieloaspektowości

B. optymalnej stymulacji

C. stopniowego zwiększania trudności

D. partnerstwa

Wybór odpowiedzi związanych z innymi zasadami, takimi jak stopniowanie trudności, optymalna stymulacja czy wielostronność, nie uwzględnia kluczowej idei partnerstwa w terapii psychiatrycznej. Stopniowanie trudności odnosi się do podejścia, w którym wyzwania terapeutyczne są dostosowywane do możliwości pacjenta, jednak niekoniecznie wiąże się z aktywnym uczestnictwem w grupowych działaniach. Optymalna stymulacja koncentruje się na dostosowywaniu poziomu stymulacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co również nie odnosi się bezpośrednio do interakcji społecznych. Z kolei koncepcja wielostronności sugeruje zróżnicowane podejścia do terapii, ale nie podkreśla wartości współpracy i partnerstwa jako fundamentu skutecznego leczenia. Typowym błędem jest mylenie aktywnego zaangażowania pacjentów z technicznym podejściem do terapii, gdzie pacjenci są postrzegani jedynie jako obiekty terapii, a nie współtwórcy procesu zdrowienia. W rzeczywistości, stworzenie efektywnego i wspierającego klimatu terapeutycznego wymaga nie tylko zastosowania odpowiednich metod, ale także głębokiego zrozumienia roli partnerstwa w terapii, co jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w leczeniu.

Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. psychiatry

B. protetyka

C. fizjoterapeuty

D. logopedy

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 15

Lekarz pulmonolog zalecił dziecku z astmą oskrzelową aktywność fizyczną. W związku z tym, terapeuta prowadząc zajęcia ruchowe powinien

A. dobierać wyłącznie zabawy w pozycji siedzącej, pamiętając o zamykaniu okien

B. organizować długodystansowe biegi oraz gry zespołowe na świeżym powietrzu

C. skupiać się głównie na ćwiczeniach oddechowych oraz izometrycznych

D. unikać nadmiernego wysiłku, pamiętać o rozgrzewce i wprowadzać przerwy

Wybór opcji dotyczącej unikania zbyt długiego wysiłku oraz pamiętania o rozgrzewce i przerwach jest kluczowy w kontekście dzieci z astmą oskrzelową. Astma jest schorzeniem, które wymaga szczególnej uwagi podczas aktywności fizycznej, ponieważ intensywny wysiłek może prowadzić do zaostrzenia objawów, takich jak duszność czy kaszel. Odpowiednia rozgrzewka może pomóc w stopniowym wprowadzeniu organizmu w stan zwiększonej aktywności, co jest istotne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia epizodów astmatycznych. Przerwy w trakcie ćwiczeń pozwalają dzieciom na odpoczynek i regulację oddechu, co jest niezwykle istotne dla ich komfortu i bezpieczeństwa. Warto również wprowadzać różnorodne formy aktywności, które nie są zbyt obciążające, np. spacerowanie, jazda na rowerze czy ćwiczenia w wodzie, które stanowią doskonałą alternatywę. Przestrzeganie takich zasad wpisuje się w zalecenia Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, które podkreśla konieczność indywidualizacji programu aktywności fizycznej dla dzieci z astmą.

Pytanie 16

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

B. jak największej sprawności fizycznej

C. swobody w komunikacji

D. umiejętności związanych z różnymi technikami

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 17

Mieszkanka, która od 3 miesięcy przebywa w miejscu pomocy społecznej, odsuwa się od innych mieszkańców. Unika dużych grup ludzi, czuje się przerażona i zagubiona. Opisane postawy mogą sugerować, że podopieczna ma niezaspokojoną potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. odżywiania

C. miłości

D. wypoczynku

Odpowiedź wskazująca na niezaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa jest prawidłowa, ponieważ opisane zachowania podopiecznej jasno wskazują na jej lęk i niepewność w nowym środowisku. Potrzeba bezpieczeństwa, według piramidy Maslowa, znajduje się w podstawowej hierarchii potrzeb człowieka. Osoby przebywające w nowych, nieznanych im sytuacjach, takich jak dom pomocy społecznej, mogą doświadczać silnego stresu, co manifestuje się w izolacji i unikaniu kontaktów z innymi. Praktyczne podejście do wsparcia takich osób powinno obejmować tworzenie atmosfery zaufania oraz zapewnienie stabilnych, bezpiecznych warunków życia, które pomogą im poczuć się komfortowo i zaakceptowanymi. Warto także wprowadzić działania, które umożliwią stopniowe nawiązywanie relacji z innymi mieszkańcami oraz pracownikami placówki, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia i integracji społecznej. Dobre praktyki w pracy z osobami w trudnych sytuacjach życiowych polegają również na systematycznym monitorowaniu ich stanu psychicznego oraz dostosowywaniu interwencji do indywidualnych potrzeb.

Pytanie 18

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. spostrzegania

B. myślenia

C. pamięci

D. wyobraźni

Odpowiedź "spostrzegania" jest jak najbardziej trafna. Chodzi o to, że zaburzenia w rozpoznawaniu przedmiotów i wyodrębnianiu ich z całości są mocno związane z tym, jak postrzegamy świat dookoła nas. Spostrzeganie to taka podstawowa umiejętność, która pozwala nam zrozumieć bodźce zmysłowe i łączyć różne rzeczy w naszym otoczeniu. U osób z niepełnosprawnością intelektualną spostrzeganie może być osłabione, co sprawia, że trudniej im rozpoznawać przedmioty i ich cechy. Przykład? W terapii zajęciowej wykorzystuje się różne ćwiczenia, które pomagają poprawić zdolności spostrzegania. Dzięki temu mogą rozwijać umiejętności rozpoznawania przedmiotów, co wpływa na ich samodzielność. Warto też zauważyć, że w pracy z takimi osobami ważne jest wsparcie spostrzegania, a korzystanie z różnych sposobów, jak wizualizacja czy manipulacja przedmiotami, jest super ważne i zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji i wsparciu społecznym.

Pytanie 19

Jakie jest główne założenie burzy mózgów jako formy pracy zespołowej?

A. zdobycie umiejętności udziału w moderowanej dyskusji

B. wytworzenie dużej liczby pomysłów

C. wykonanie wspólnego collage’u

D. praktykowanie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu

Burza mózgów to technika, która ma na celu generowanie jak największej liczby pomysłów w krótkim czasie. Kluczowym założeniem jest stymulowanie kreatywności uczestników poprzez tworzenie swobodnej atmosfery, w której każdy może swobodnie dzielić się swoimi ideami, niezależnie od ich jakości. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w sytuacjach, gdy zespół stoi przed problemem do rozwiązania lub potrzebuje innowacyjnych pomysłów na nowe projekty. Przykłady zastosowania burzy mózgów obejmują procesy rozwoju produktów, planowanie kampanii marketingowych czy też wprowadzanie zmian w organizacji. W praktyce, takie sesje mogą prowadzić do odkrycia nieoczekiwanych rozwiązań i umożliwiają zaangażowanie wszystkich członków zespołu. Warto też podkreślić, że burza mózgów wpisuje się w ramy takich metod pracy grupowej jak Design Thinking, które kładą duży nacisk na kreatywność i współpracę zespołową. Wspierając się na standardach zarządzania projektami, burza mózgów sprzyja innowacyjności i wspiera efektywną komunikację w zespole.

Pytanie 20

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. aleksji

B. atoni

C. afazji

D. apraksji

Aleksja, atonia i afazja to zaburzenia, które mają inne podstawy i objawy, które mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście planowania terapii. Aleksja odnosi się do trudności w czytaniu, co jest zaburzeniem poznawczym, a nie motorowym. Osoby z aleksją mogą radzić sobie z wykonywaniem prostych czynności ruchowych, ale mają problemy z dekodowaniem symboli pisemnych. Atonia, z kolei, dotyczy obniżonego napięcia mięśniowego i niekoniecznie wpływa na umiejętności planowania ruchów. Osoby z atonią mogą mieć trudności w wykonywaniu zadań, ale są one bardziej związane z brakiem siły i koordynacji, a nie z utratą pamięci o sekwencji ruchów. Afazja odnosi się do zaburzeń mowy i komunikacji, co również nie ma bezpośredniego związku z problemami w wykonywaniu złożonych ruchów. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich wniosków, jest mylenie różnych zaburzeń neurologicznych, co może skutkować nieadekwatnym podejściem terapeutycznym. W każdej sytuacji kluczowe jest zrozumienie specyficznych objawów i ograniczeń pacjenta przed zaplanowaniem interwencji terapeutycznej.

Pytanie 21

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. spełnienie oczekiwań rodziców

B. identyfikację zainteresowań podopiecznego

C. ocenę umiejętności terapeuty

D. śledzenie procesu terapeutycznego

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 22

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. mieszkaniowy

B. asertywności

C. budżetowy

D. higieniczny

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 23

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. coachem

B. lekarzem rodzinnym

C. psychologiem

D. psychiatrą

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 24

Użytkownik domu pomocy społecznej po raz kolejny bezpodstawnie skarży się na funkcjonowanie personelu tej instytucji. Asertywna odpowiedź na jego krytykę powinna mieć następującą formę:

A. Nie zgadzam się z Pana punktem widzenia. Uważam, że pracownicy sumiennie realizują swoje obowiązki.

B. Bardzo przepraszam za trudności, które Pana spotkały. Nasi pracownicy to również ludzie i czasem mogą popełniać błędy.

C. Sądzę, że jest Pan w błędzie. Może gdyby bardziej się Pan zaangażował, łatwiej byłoby nam współpracować.

D. Przykro mi, że nie jest Pan usatysfakcjonowany i odczuwa Pan przykrość. Może rozważy Pan zmianę miejsca?

Odpowiedź 'Nie zgadzam się z Pana opinią. Uważam, że pracownicy rzetelnie wykonują swoje obowiązki.' jest właściwa, ponieważ wyraża asertywność oraz pewność siebie w obronie zespołu. W sytuacjach, gdy podopieczny formułuje krytykę, kluczowe jest, aby personel pozostał profesjonalny i nie zapominał o zasadach komunikacji interpersonalnej. Warto podkreślić, że asertywna odpowiedź nie polega na ignorowaniu krytyki, ale na wyrażeniu odmiennego zdania w sposób spokojny i rzeczowy. W praktyce, takie podejście może pomóc w ustaleniu zaufania między pracownikami a podopiecznymi, co jest istotnym elementem budowania pozytywnej atmosfery w domu pomocy społecznej. Przykładem zastosowania tej odpowiedzi może być sytuacja, w której podopieczny oskarża pracowników o zaniedbania. Zamiast przyjmować krytykę pasywnie, personel powinien wskazać, że ma przekonanie do kompetencji zespołu, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do konstruktywnej dyskusji i rozwiązań.

Pytanie 25

Metoda radzenia sobie z konfliktami, która koncentruje się na znalezieniu korzystnych rozwiązań dla każdej ze stron konfliktu, to metoda

A. dostosowania się

B. wygrany - wygrany

C. wygrany - przegrany

D. unikania

Metoda "wygrany - wygrany" koncentruje się na wypracowywaniu rozwiązań, które są korzystne dla wszystkich stron zaangażowanych w konflikt. Ten model, znany również jako podejście kooperacyjne, promuje współpracę oraz aktywne poszukiwanie interesów stron, co prowadzi do zadowalających rezultatów dla wszystkich. Przykładem zastosowania tej metody może być sytuacja, w której dwie firmy negocjują umowę o współpracy. Zamiast rywalizować o każdy procent zysku, mogą wspólnie ustalić, jakie korzyści przyniesie im współpraca, jak dzielenie się zasobami czy łączna obsługa klienta, co zwiększy ich konkurencyjność na rynku. W praktyce, zastosowanie podejścia wygrany - wygrany oznacza aktywne słuchanie, empatię oraz umiejętność szukania wspólnych celów. Takie podejście jest zgodne z teorią rozwiązywania konfliktów i negocjacji, w której kluczowe znaczenie ma budowanie relacji opartych na zaufaniu i szacunku. Dobrą praktyką jest także korzystanie z technik mediacyjnych, które pomagają w osiąganiu konsensusu, co sprzyja długoterminowym relacjom biznesowym i społecznym.

Pytanie 26

Podczas interakcji z osobą z znaczną niepełnosprawnością intelektualną, terapeuta powinien

A. umożliwić mu odczytywanie z ruchu warg

B. wydawać jasne, powtarzalne polecenia wspierane gestem

C. rozszerzać swoje wypowiedzi, dostarczając jak najwięcej detali

D. korzystać z tablic z zapisem wybranych słów

Wydawanie prostych, powtarzalnych poleceń popartych gestem jest kluczowe w pracy z osobami z znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Takie podejście opiera się na zrozumieniu, że osoby te mogą mieć trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji oraz zrozumieniem długich wypowiedzi. Używanie prostych i zrozumiałych komunikatów pozwala na lepsze przyswajanie informacji oraz może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i komfortu podopiecznego. Ponadto, zastosowanie gestów jako wsparcia dla słów wspomaga proces komunikacji, angażując różne zmysły i ułatwiając zrozumienie intencji terapeuty. Przykładowo, wydawanie polecenia "Proszę podnieść rękę" może być wspierane przez jednoczesne uniesienie własnej ręki, co wizualnie pokazuje, co oczekujemy od podopiecznego. Takie techniki są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnościami, które zalecają stosowanie komunikacji wielozmysłowej oraz maksymalizowanie możliwości zrozumienia poprzez uproszczone komunikaty. Warto również uwzględnić indywidualne możliwości i preferencje podopiecznego, co może przyczynić się do skuteczniejszej komunikacji.

Pytanie 27

Zajęcia z zastosowaniem gier paluszkowych oraz wyliczanek są zalecane dla

A. osób dorosłych z problemem jąkania

B. seniorów w początkowym stadium choroby Alzheimera

C. dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy

D. dorosłych z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

Zabawy paluszkowe i wyliczanki stanowią niezwykle ważny element terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy. Działania te, poprzez angażowanie dzieci w interaktywną aktywność, stymulują rozwój motoryki małej oraz wspierają procesy językowe. Paluszki są doskonałym narzędziem do nauki poprzez zabawę, co jest zgodne z ideą wczesnej interwencji w logopedii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują te formy aktywności do poprawy artykulacji, rytmiki mowy oraz budowania słownictwa. Warto podkreślić, że zabawy te sprzyjają także integracji społecznej, co ma kluczowe znaczenie w kontekście rozwoju emocjonalnego dzieci. Zastosowanie zabaw paluszkowych wspiera również rozwój kreatywności i wyobraźni, co jest szczególnie istotne w pracy z dziećmi. Standardy pracy z dziećmi z zaburzeniami mowy wskazują na konieczność stosowania różnorodnych metod, a zabawy paluszkowe stanowią jedną z nich, cenioną przez specjalistów w terapii logopedycznej.

Pytanie 28

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

B. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 29

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

B. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

C. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

D. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 30

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dysforii

B. manii

C. dystymii

D. paratymii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 31

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. psychicznego

B. zawodowego

C. społecznego

D. fizycznego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 32

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z kinezyterapii

B. z socjoterapii

C. z arteterapii

D. z ergoterapii

Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.

Pytanie 33

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. zabawa

B. film

C. kontakt z przyrodą

D. działalność artystyczna

Podstawowym środkiem oddziaływania ludoterapii jest zabawa, która ma fundamentalne znaczenie w procesie terapeutycznym. Zabawa jest naturalnym sposobem wyrażania siebie, eksploracji emocji oraz rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych. W kontekście ludoterapii, terapia poprzez zabawę wykorzystuje różnorodne techniki, takie jak gry, zabawy ruchowe czy twórcze działania, które angażują uczestników i pozwalają im na przeżywanie i przetwarzanie swoich emocji w bezpiecznym środowisku. Przykłady zastosowania obejmują zajęcia w grupach dziecięcych, gdzie poprzez zabawę dzieci uczą się współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz wyrażania swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, zabawa sprzyja także rozwojowi umiejętności poznawczych, motorycznych oraz emocjonalnych. W literaturze przedmiotu, zabawa uznawana jest za kluczowy element w modelach terapeutycznych, takich jak model zabawy w psychoterapii dziecięcej. Warto również zauważyć, że zabawa jest nie tylko istotna dla dzieci, ale także dla dorosłych, jako forma relaksu i redukcji stresu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. rewalidacja

B. hortikuloterapia

C. socjoterapia

D. resocjalizacja

Resocjalizacja to proces mający na celu reintegrację osób, które popełniły przestępstwa lub miały problemy z przystosowaniem się do norm społecznych. Głównym celem resocjalizacji jest zmiana zachowania tych osób poprzez różnorodne formy wsparcia, jednak nie koncentruje się ona na pracy w grupie, a często skupia się na jednostkowych działaniach. Z kolei rewalidacja dotyczy osób z niepełnosprawnościami i ma na celu przywrócenie ich do pełni sprawności oraz umożliwienie im aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. To podejście jest zatem bardziej związane z rehabilitacją niż z grupowym wsparciem w kontekście problematycznych zachowań. Hortikuloterapia, z drugiej strony, polega na wykorzystaniu ogrodnictwa jako formy terapii, co jest z pewnością cennym narzędziem, ale nie jest to forma pomocy opierająca się na ustrukturalizowanych spotkaniach grupowych. Często niepoprawne wybory wynikają z mylnego przekonania, że wszystkie formy wsparcia dla osób z problemami emocjonalnymi lub społecznymi są równoznaczne, podczas gdy każda z nich ma swoje unikalne cele i metody pracy. Zrozumienie różnic między tymi podejściami jest kluczowe dla skutecznego wspierania osób w trudnych sytuacjach życiowych.

Pytanie 36

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

B. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

C. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

D. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 37

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. współpracy półkul mózgowych

B. poczucia równowagi

C. zmysłu propriocepcji

D. ogólnej wydolności fizycznej

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 38

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w talasoterapii

B. w aromaterapii

C. w chromoterapii

D. w silwoterapii

Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Pytanie 39

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. niesłyszących

C. niewidomych

D. z problemami integracji sensomotorycznej

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 40

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać pozapiramidowa

B. Postać móżdżkowa

C. Obustronne porażenie połowicze

D. Obustronne porażenie kurczowe

Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej