Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:11
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:20

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W jaki sposób asystent powinien poinstruować podopieczną z niepełnosprawnością, planującą skorzystanie z toalety przy użyciu balkonika, aby usiadła na krześle?

A. twarzą do balkonika, a następnie wstawać, trzymając się uchwytów balkonika

B. bokiem do balkonika, a następnie wstawać, opierając się na lasce

C. bokiem do balkonika, a kolejno wstawać, trzymając się uchwytów balkonika

D. twarzą do balkonika, a potem wstawać, wspierając się na lasce

Odpowiedź 'twarzą do balkonika, a następnie wstawać, trzymając się poręczy balkonika' jest właściwa, ponieważ zapewnia największe bezpieczeństwo i stabilność podczas wstawania. Skierowanie się twarzą do balkonika umożliwia użycie go jako wsparcia oraz zapewnia, że osoba niepełnosprawna ma pełną kontrolę nad swoim ciałem w momencie wstawania. Trzymanie się poręczy balkonika dodatkowo stabilizuje postawę i zmniejsza ryzyko upadku, co jest kluczowe w pracy z osobami o ograniczonej mobilności. W kontekście dobrych praktyk w opiece nad osobami z niepełnosprawnościami, istotne jest, aby asystenci przestrzegali zasad prawidłowego korzystania z pomocy ortopedycznych, takich jak balkoniki, które są projektowane z myślą o bezpieczeństwie. Przykładem zastosowania tej techniki może być sytuacja, w której osoba starsza lub z ograniczeniami ruchowymi wykorzystuje balkonika do poruszania się po domu; skierowanie się w stronę balkonika i użycie poręczy jako wsparcia znacząco zmniejsza ryzyko kontuzji. Ponadto, edukacja na temat bezpiecznego wstawania i siedzenia jest kluczowa, by promować niezależność i samodzielność w codziennym funkcjonowaniu.

Pytanie 2

Czym uzupełnia się mydło w pielęgnacji skóry w okolicy stomii?

A. wodą

B. wyciągiem z szałwii

C. fizjologicznym roztworem soli

D. wyciągiem z rumianku

Stosowanie naparów z rumianku lub szałwii do pielęgnacji skóry wokół stomii, mimo ich tradycyjnych właściwości łagodzących i przeciwzapalnych, może wiązać się z ryzykiem podrażnienia delikatnej skóry. Napary ziołowe, chociaż naturalne, mogą zawierać substancje, które w połączeniu z wrażliwą skórą wokół stomii mogą prowadzić do niepożądanych reakcji, takich jak alergie czy podrażnienia. Roztwór soli fizjologicznej, będący często stosowanym środkiem w medycynie, również nie jest zalecany do codziennej pielęgnacji, gdyż jego zasolenie może powodować dodatkowe podrażnienia. Skóra wokół stomii wymaga szczególnej troski i nawilżenia, a nadmierne stosowanie substancji o działaniu ściągającym, jak soli, może prowadzić do odwodnienia naskórka. Kluczowe w pielęgnacji jest nie tylko oczyszczenie, ale również zachowanie odpowiedniego pH i nawodnienia skóry. Często występującym problemem jest błędne przekonanie, że naturalne składniki są zawsze bezpieczne; jednak w przypadku osób z wyłonioną stomią, skóra jest znacznie bardziej narażona na podrażnienia i reakcje alergiczne. Dlatego zaleca się stosowanie wyłącznie sprawdzonych, neutralnych środków, takich jak czysta woda, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort pacjenta.

Pytanie 3

Osoba niewidoma planuje samodzielny spacer. Jakie jest najważniejsze działanie asystenta w tej sytuacji?

A. Przygotowanie trasy i upewnienie się, że jest bezpieczna

B. Zapewnienie, że osoba będzie nosić ciemne okulary

C. Podanie lornetki do obserwacji otoczenia

D. Zalecenie pozostania w domu, aby uniknąć ryzyka

Przygotowanie trasy i upewnienie się, że jest bezpieczna, jest kluczowym działaniem asystenta osoby niewidomej planującej samodzielny spacer. Asystenci są odpowiedzialni za zapewnienie, że trasa, którą ich podopieczni zamierzają przejść, jest dostosowana do ich potrzeb i bezpieczna. W praktyce oznacza to zwrócenie uwagi na potencjalne przeszkody, takie jak nierówne chodniki, schody czy inne zagrożenia, które mogłyby stanowić ryzyko dla osoby niewidomej. Odpowiednie planowanie trasy może obejmować także wskazanie bezpiecznych przejść dla pieszych oraz miejsc, gdzie osoba może zatrzymać się na odpoczynek. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, promując ich samodzielność i bezpieczeństwo. Warto również pamiętać o edukacji osób niewidomych w zakresie korzystania z pomocy technologicznych, takich jak aplikacje na smartfony, które mogą ułatwić nawigację w mieście. Tego rodzaju przygotowanie nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale także wspiera niezależność i pewność siebie osoby niewidomej.

Pytanie 4

Co należy zrobić, gdy dorosły poszkodowany jest nieprzytomny i nie oddycha?

A. Wykonać 5 wdechów ratowniczych, a potem 30 ucisków klatki piersiowej

B. 30 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

C. 15 razy ucisnąć klatkę piersiową i wykonać 2 wdechy ratownicze

D. Wykonać 1 wdech ratowniczy, a następnie 20 razy ucisnąć klatkę piersiową

Odpowiedź 30 uciśnięć klatki piersiowej : 2 oddechy ratownicze jest zgodna z obecnymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji. W przypadku dorosłego, który jest nieprzytomny i nie oddycha, natychmiastowe rozpoczęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) jest kluczowe dla zwiększenia szans na przeżycie. Sekwencja 30 uciśnięć klatki piersiowej, a następnie 2 oddechy ratownicze stosowana jest, aby efektywnie utrzymać krążenie i dostarczenie tlenu do mózgu. W praktyce oznacza to wykonanie 30 uciśnięć klatki piersiowej w tempie około 100-120 uciśnięć na minutę, co jest optymalne dla zapewnienia odpowiedniego przepływu krwi. Po uciśnięciach wykonuje się 2 oddechy ratownicze, które powinny być skuteczne, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia mózgu spowodowanego brakiem tlenu. W przypadku braku wykształcenia w zakresie RKO, zaleca się jak najszybsze wezwanie profesjonalnej pomocy medycznej.

Pytanie 5

30-letni podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną swoim zachowaniem chce, aby asystent zaakceptował jego wybory związane z organizacją czasu wolnego. Jaką potrzebę podopieczny wyraża w tej sytuacji?

A. Bycia w kontakcie

B. Bycia zaakceptowanym

C. Poczucia stabilności

D. Potrzeba miłości

Wybór odpowiedzi "Akceptacji" jest poprawny, ponieważ wyraża podstawową potrzebę człowieka do bycia uznawanym i akceptowanym przez innych, zwłaszcza w kontekście podejmowania decyzji dotyczących własnego życia. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną, podobnie jak wszyscy ludzie, pragną mieć wpływ na swoje decyzje i być traktowane z szacunkiem. W sytuacji przedstawionej w pytaniu, 30-letni podopieczny, domagając się uznania swoich decyzji dotyczących spędzania wolnego czasu, manifestuje pragnienie akceptacji swojej autonomii i indywidualności. Przykładowo, w praktyce asystenci powinni zachęcać podopiecznych do wyrażania swoich preferencji, co może prowadzić do większego poczucia kontroli nad własnym życiem i zwiększenia ich satysfakcji. Wspieranie akceptacji wśród osób z niepełnosprawnościami intelektualnymi jest zgodne z zasadami person-centred care, które kładą nacisk na respektowanie potrzeb i wybór użytkownika.

Pytanie 6

Jaka powinna być pierwsza czynność asystenta przy tworzeniu indywidualnego planu współpracy z osobą z niepełnosprawnością?

A. ustalić medyczną diagnozę podopiecznego

B. oszacować koszt usług opiekuńczych dla podopiecznego

C. zidentyfikować problemy i potrzeby podopiecznego

D. przeanalizować wyniki badań ambulatoryjnych podopiecznego

Właściwe określenie problemów i potrzeb osoby, której pomagamy, to podstawa, żeby dobrze zaplanować działania w zakresie wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami. Gdy wiemy, co dokładnie dolega podopiecznemu, możemy stworzyć plan, który będzie jak najlepiej dopasowany do jego sytuacji. W praktyce asystent powinien przeprowadzić rozmowę z osobą oraz jej bliskimi. To pomoże zrozumieć nie tylko problemy zdrowotne, ale też społeczne i emocjonalne aspekty, które wpływają na życie tej osoby. Na przykład, jeśli ktoś ma trudności z poruszaniem się, może potrzebować pomocy w codziennych sprawach, jak na przykład utrzymanie higieny czy poruszanie się po mieście. Bez poznania tych szczególnych potrzeb, jak na przykład jak ma dotrzeć do sklepu, trudno zaplanować skuteczną pomoc. Ważne jest, żeby wziąć pod uwagę różne standardy i wytyczne, takie jak te od WHO, które podkreślają, jak ważne jest, żeby usługi były dostosowane do potrzeb i żeby każda osoba była traktowana z szacunkiem i miała swoją godność.

Pytanie 7

Kiedy osoba, która nie ma prawa do emerytury, ma możliwość otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego?

A. Mając 75 lat i będąc w środowisku domowym

B. Mając 75 lat i przebywając w domu opieki społecznej

C. Mając 60 lat i spełniając kryterium dochodowe

D. Mając 60 lat i kwalifikując się do dodatku pielęgnacyjnego

Odpowiedzi, które wskazują wiek 60 lat, są nieprawidłowe, ponieważ prawo do zasiłku pielęgnacyjnego dla osób, które nie mają uprawnień do emerytury, zaczyna obowiązywać dopiero po osiągnięciu 75. roku życia. Odpowiedź sugerująca, że wystarczające jest ukończenie 60 lat, ignoruje kluczowe przepisy prawne, które wyraźnie określają minimalny wiek. Ponadto wskazanie przebywania w domu pomocy społecznej jako warunku również jest błędne, ponieważ zasiłek pielęgnacyjny przysługuje osobom przebywającym w środowisku domowym, a nie w instytucjach. Praktyka pokazuje, że wiele osób myli różne formy wsparcia, takie jak dodatek pielęgnacyjny, który jest przyznawany niezależnie od miejsca zamieszkania, z zasiłkiem pielęgnacyjnym. Oparte na tych błędnych założeniach odpowiedzi mogą prowadzić do niewłaściwego zrozumienia systemu wsparcia społecznego, co może skutkować nieprawidłowym ubieganiem się o świadczenia. Kluczowe jest zrozumienie, że ustalając prawo do danego świadczenia, należy uwzględnić zarówno wiek, jak i miejsce zamieszkania, co jest fundamentalną zasadą w polityce społecznej. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do frustracji i błędów w procesach aplikacyjnych, dlatego ważne jest, aby zawsze konsultować się z aktualnymi przepisami prawnymi i wytycznymi dotyczącymi wsparcia społecznego.

Pytanie 8

68-letni pan Krzysztof korzysta z wózka inwalidzkiego. Jak można zwiększyć jego aktywność poprzez udział w zajęciach terapeutycznych?

A. w socjoterapeutycznej świetlicy

B. na warsztatach terapii zajęciowej

C. w domu pomocy społecznej dziennym

D. w domu samopomocy środowiskowym

Zajęcia w warsztatach terapii zajęciowej, świetlicach socjoterapeutycznych oraz środowiskowych domach samopomocy, choć mogą być wartościowe, nie są tak kompleksowe jak oferta dziennego domu pomocy społecznej. Warsztaty terapii zajęciowej są skierowane głównie do osób z niepełnosprawnościami, które mogą potrzebować specjalistycznej rehabilitacji lub wsparcia w nabywaniu umiejętności zawodowych. Mimo że takie zajęcia mogą pozytywnie wpływać na umiejętności manualne czy społeczne, często są ograniczone do konkretnego zakresu tematycznego i nie zawsze adresują wszystkie potrzeby uczestników. Świetlice socjoterapeutyczne skupiają się na pracy z młodzieżą oraz dziećmi, a ich programy są dostosowane do innej grupy wiekowej oraz specyficznych problemów społecznych. Z kolei środowiskowe domy samopomocy są miejscem wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, co sprawia, że ich oferta może nie odpowiadać w pełni potrzebom osób starszych poruszających się na wózkach inwalidzkich. Podsumowując, niektóre z tych placówek mogą oferować wartościowe formy wsparcia, ale nie są tak wszechstronnie ukierunkowane na aktywizację społeczną i fizyczną, jak dzienny dom pomocy społecznej, który zapewnia kompleksowe podejście do opieki i wsparcia dla osób starszych i niepełnosprawnych.

Pytanie 9

Jakiego rodzaju problemy z układem pokarmowym mogą szczególnie dotyczyć osoby długotrwale leżącej w łóżku?

A. braku apetytu

B. zaparć

C. biegunki

D. zatrucia pokarmowego

Analizując pozostałe odpowiedzi, warto zauważyć, że biegunka nie jest typowym problemem zdrowotnym w przypadku osób unieruchomionych w łóżku. W rzeczywistości, u tych pacjentów często występuje spowolnienie pracy jelit, co sprawia, że biegunka jest mniej powszechnym zjawiskiem. W przypadku zatrucia, jest to sytuacja, która może wystąpić w każdym kontekście, ale nie jest bezpośrednio związana z unieruchomieniem. Osoby leżące są zwykle pod ścisłą kontrolą, co zmniejsza ryzyko spożycia toksycznych substancji. Jadłowstręt, z drugiej strony, może być osobistym doświadczeniem pacjenta, ale nie jest to zaburzenie specyficzne dla unieruchomienia w łóżku. Wiele osób unieruchomionych może nadal odczuwać głód, a ich apetyt niekoniecznie jest ograniczony. Często bardziej istotnym problemem jest zapewnienie odpowiedniego odżywienia i płynów, co jest kluczowe dla zachowania zdrowia jelit. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do błędnych wniosków, to mylenie objawów związanych z aktywnością fizyczną z objawami diety czy stanu zdrowia. Ważne jest, aby zrozumieć, że unieruchomienie ma swoje konsekwencje, ale nie każde zaburzenie pokarmowe jest bezpośrednio związane z tym stanem.

Pytanie 10

Co powinien zrobić asystent, gdy osoba pod jego opieką ma krwotok z nosa?

A. położyć go, z głową delikatnie przechyloną w tył

B. posadzić go, z głową lekko pochyloną w dół

C. posadzić go, by schował głowę między kolana

D. umieścić go na boku w kierunku strony krwawienia

Odpowiedzi sugerujące położenie pacjenta na boku, zasłonięcie głowy między kolanami lub pochylenie jej do tyłu są nieodpowiednie w kontekście pierwszej pomocy przy krwawieniu z nosa. Położenie na boku, chociaż może wydawać się korzystne w niektórych przypadkach, nie jest praktykowane w przypadku krwawień z nosa, ponieważ może prowadzić do dalszego podrażnienia błony śluzowej nosa oraz zwiększonego ryzyka aspiracji krwi. Zasłonięcie głowy między kolanami jest również niewłaściwe, ponieważ ta pozycja nie sprzyja skutecznemu odprowadzaniu krwi z nosa. Może ona również wywołać uczucie duszności oraz niepokój u pacjenta, co pogarsza jego stan. Ponadto, pozycja z głową odchyloną do tyłu jest wręcz niebezpieczna, gdyż może prowadzić do tego, że krew spłynie do gardła, co może skutkować aspiracją lub zadławieniem. W pierwszej pomocy istotne jest, aby stosować się do najnowszych standardów i praktyk, a także zrozumieć, które działania mogą być szkodliwe. Często spotykaną pomyłką jest przekonanie, że przechylanie głowy do tyłu może zatrzymać krwawienie, co jest nieprawdziwe i może skutkować poważnymi komplikacjami zdrowotnymi.

Pytanie 11

Rodzice 12-letniego chłopca z lekką niepełnosprawnością intelektualną oraz porażeniem mózgowym nie akceptują go, nieustannie krytykują, wyolbrzymiają jego błędy, co prowadzi do jego złości i buntu. Co to mówi o postawie rodziców?

A. zbyt wymagająca

B. nadmiernie opiekuńcza

C. odtrącająca

D. unikająca

Odpowiedź "odtrącającej" jest prawidłowa, ponieważ opisuje negatywną postawę rodziców wobec dziecka, które zmaga się z porażeniem mózgowym i lekką niepełnosprawnością intelektualną. Tego rodzaju postawa charakteryzuje się brakiem akceptacji i wsparcia emocjonalnego, co prowadzi do wyolbrzymiania błędów dziecka oraz stałej krytyki. Takie działania mogą znacząco wpływać na rozwój psychiczny i emocjonalny dziecka, prowadząc do obniżonej samooceny, frustracji, a także problemów w relacjach rówieśniczych. W kontekście standardów pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami, kluczowe jest, aby rodzice i opiekunowie wspierali swoje dzieci, wyrażali akceptację oraz oferowali konstruktywną krytykę. Przykładowo, rodzice mogą uczestniczyć w warsztatach dotyczących pozytywnego rodzicielstwa, aby nauczyć się lepiej reagować na trudności, z jakimi boryka się ich dziecko, co może przynieść korzyści obu stronom. Zrozumienie emocjonalnych potrzeb dziecka oraz ich wsparcie jest fundamentalne dla jego harmonijnego rozwoju.

Pytanie 12

15-letni chłopiec z ciężkim upośledzeniem psychicznym mieszka z rodzicami uzależnionymi od alkoholu. Dom jest dobrze wyposażony, lecz panuje w nim bałagan, gdyż rodzice nie dbają o porządek ani o syna. Chłopak nie uczestniczy w żadnej rehabilitacji, nie ma przyjaciół, ani nie korzysta z pomocy specjalistów, większość czasu spędza samotnie w pokoju, oglądając telewizję. Na podstawie tych danych można ocenić, że w rodzinie osoby niepełnosprawnej jest problem

A. niedostatku finansowego

B. przemocy domowej

C. braku odpowiedniej opieki

D. niewłaściwych warunków życia

Odpowiedź 'niewydolności opiekuńczej' jest trafna, ponieważ opisuje sytuację, w której rodzice nie zapewniają odpowiedniego wsparcia emocjonalnego, edukacyjnego, ani fizycznego swojemu synowi. W kontekście opieki nad osobą z upośledzeniem umysłowym, niewydolność opiekuńcza odnosi się do braku aktywnego zaangażowania rodziców w życie dziecka, co jest widoczne w przedstawionych warunkach - chłopak nie uczęszcza na zajęcia rehabilitacyjne i nie ma kontaktu z rówieśnikami. W praktyce oznacza to, że dzieci z podobnymi problemami powinny być otoczone opieką specjalistów oraz programami wsparcia, które są zgodne z zaleceniami WHO czy też standardami zapewniającymi jakościową opiekę nad osobami z niepełnosprawnościami. W takich przypadkach kluczowe jest wsparcie ze strony instytucji, które mogą pomóc rodzinom w poprawieniu jakości życia ich dzieci oraz w organizacji niezbędnych zajęć rehabilitacyjnych. Przykładem może być włączenie dziecka w programy terapeutyczne, które pomagają w rozwoju umiejętności społecznych i poznawczych.

Pytanie 13

Podopieczna, która niedawno przeżyła wypadek drogowy, obawia się wychodzenia z domu w pojedynkę, a nawet w obecności asystenta czuje niepokój przy przekraczaniu ulicy. Co może oznaczać takie zachowanie?

A. poczucia bezpieczeństwa

B. samorozwoju

C. samodzielności

D. przynależności

Odpowiedzi takie jak autonomia, rozwój oraz afiliacja nie odpowiadają na specyfikę sytuacji opisanej w pytaniu, ponieważ nie uwzględniają kluczowego czynnika, jakim jest zagrożenie dla bezpieczeństwa osobistego. Autonomia odnosi się do zdolności jednostki do podejmowania decyzji i działania niezależnie, co w kontekście podopiecznej, która boi się wychodzić z domu, nie jest priorytetowym problemem. Rozwój natomiast jest procesem, który może wymagać pewnego poziomu bezpieczeństwa, ale w obliczu traumy, jak w opisanym przypadku, nie jest to bezpośrednia potrzeba, która w tej chwili jest do zaspokojenia. Afiliacja, czyli potrzeba przynależności i interakcji z innymi, również nie jest najważniejsza, jeśli jednostka odczuwa lęk przed interakcjami z otoczeniem z powodu doświadczonego zagrożenia. Koncentrując się na tych aspektach, można przeoczyć kluczową potrzebę, jaką jest bezpieczeństwo, co prowadzi do błędnych wniosków. Zrozumienie i identyfikacja potrzeb związanych z bezpieczeństwem są niezbędne w pracy z osobami po traumie, co można znaleźć w literaturze dotyczącej psychiatrii i psychologii klinicznej.

Pytanie 14

65-letnia osoba z chorobą Parkinsona, będąca w dobrej kondycji fizycznej, lecz potrzebująca wsparcia przy precyzyjnych codziennych zadaniach, powinna mieć zaproponowane przez asystenta zajęcia rekreacyjne w jakim miejscu?

A. w ośrodku socjalizacyjnym

B. w placówce z wieloma funkcjami

C. w lokalnym domu wsparcia

D. w klubie dla seniorów

Wybór klubu seniora jako miejsca aktywności dla samotnej 65-letniej podopiecznej z chorobą Parkinsona jest słuszny z kilku powodów. Kluby seniora są zaprojektowane z myślą o osobach starszych, oferując im różnorodne aktywności, które sprzyjają zarówno integracji społecznej, jak i utrzymaniu sprawności fizycznej oraz psychicznej. W takich placówkach dostępne są programy dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi, które umożliwiają im aktywne uczestnictwo w zajęciach. Przykładowe aktywności obejmują warsztaty artystyczne, gimnastykę dla seniorów czy spotkania tematyczne, co pozwala na rozwijanie pasji oraz nawiązywanie nowych znajomości. Znalezienie wsparcia w grupie rówieśniczej jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia podopiecznej. Zgodnie z dobrą praktyką, asystenci powinni dążyć do tworzenia możliwości sprzyjających aktywności społecznej, co jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób starszych. Dodatkowo, kluby seniora często współpracują z lokalnymi organizacjami, co może zwiększyć dostępność różnych form wsparcia i aktywizacji.

Pytanie 15

Jaki jest właściwy czas na mycie protezy zębowej podopiecznego przez asystenta podczas wykonywania zabiegów higienicznych?

A. po zakończeniu porannej toalety

B. przed każdym spożytym posiłkiem

C. przed rozpoczęciem porannej toalety

D. po każdym spożytym posiłku

Odpowiedzi sugerujące mycie protezy zębowej przed poranną toaletą, po porannej toalecie lub przed każdym posiłkiem nie uwzględniają kluczowego aspektu higieny i zdrowia jamy ustnej. Mycie protezy zębowej przed poranną toaletą nie pozwala na skuteczne usunięcie resztek pokarmowych, które mogły pozostać w protezie po wcześniejszym posiłku. Niezapewnienie odpowiedniej higieny po każdym posiłku zwiększa ryzyko namnażania się bakterii, co może prowadzić do stanów zapalnych oraz nieprzyjemnych zapachów. Z kolei czyszczenie protezy po porannej toalecie, mimo że może wydawać się korzystne, również nie eliminuje ryzyka, ponieważ resztki jedzenia mogą pozostać w protezie przez całą noc. Mycie protezy przed każdym posiłkiem może być niewystarczające, gdyż nie usuwa resztek pokarmowych, które dostają się do protezy podczas jedzenia. Prawidłowa praktyka higieniczna wymaga, aby proteza była czyszczona po każdym posiłku, co redukuje ryzyko infekcji i poprawia komfort użytkowania. Ponadto, nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do rozwoju chorób przyzębia oraz ogólnych problemów zdrowotnych, co podkreśla znaczenie mycia protezy zębowej w odpowiednich momentach.

Pytanie 16

Jaką metodę terapii zaleca się dla dzieci i młodzieży z problemami w zachowaniu?

A. terapia ruchem

B. terapia społeczna

C. terapia zajęciowa

D. terapia fizyczna

Socjoterapia jest skuteczną metodą pracy z dziećmi i młodzieżą z zaburzeniami zachowania, ponieważ koncentruje się na interakcjach społecznych oraz poprawie relacji międzyludzkich. W ramach tej terapii dzieci uczą się rozwiązywać konflikty, wyrażać emocje oraz budować zdrowe relacje z rówieśnikami i dorosłymi. Socjoterapia stosuje różnorodne techniki, takie jak grupowe zajęcia terapeutyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz wzmacniają umiejętności społeczne. Przykładem może być organizowanie warsztatów, w których dzieci uczą się współpracy, asertywności oraz empatii. Ważnym aspektem jest także zaangażowanie rodziców i opiekunów, co wpływa na skuteczność terapii. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi w pracy z dziećmi z zaburzeniami zachowania, socjoterapia jest uznawana za standard w terapii, przyczyniając się do poprawy jakości życia uczestników oraz ich otoczenia.

Pytanie 17

Jakie zaburzenie psychiczne najczęściej występuje u pacjenta z rozpoznanym stwardnieniem rozsianym?

A. demencja

B. zaburzenia psychotyczne

C. depresja

D. zaburzenia histeryczne

Zespoły psychotyczne, otępienie oraz zespoły histeryczne to zaburzenia psychiczne, które choć mogą występować u niektórych pacjentów, nie są najczęściej spotykanymi problemami w kontekście stwardnienia rozsianego. Zespoły psychotyczne, charakteryzujące się urojeniami i omamami, są rzadziej związane z SM i zazwyczaj wymagają specyficznej diagnostyki oraz leczenia, które nie są bezpośrednio związane z przebiegiem choroby. Otępienie, czyli znaczne pogorszenie funkcji poznawczych, może wystąpić w zaawansowanych stadiach SM, jednak nie jest to typowy objaw, a jego wystąpienie jest znacznie mniej powszechne niż depresji. Zespoły histeryczne są z kolei związane z silnymi emocjami i nie są typowe dla SM. W praktyce klinicznej istotne jest, aby lekarze i terapeuci koncentrowali się na najczęstszych zaburzeniach, takich jak depresja, które mają znaczący wpływ na jakość życia pacjentów. Ignorowanie depresji i zawężanie uwagi do innych zaburzeń może prowadzić do nieadekwatnych interwencji terapeutycznych oraz pogorszenia stanu zdrowia psychicznego pacjentów. Kluczowe jest zatem systematyczne monitorowanie stanu psychicznego pacjentów z SM oraz odpowiednie reagowanie na objawy depresji, co może znacząco poprawić jakość życia chorych.

Pytanie 18

Asystent współpracuje z młodą kobietą z niepełnosprawnością, która czerpie radość z muzyki i tańca. Jaką formę terapii powinien wybrać dla podopiecznej?

A. Terapia kolorami

B. Terapia tańcem

C. Terapia leśna

D. Terapia psychologiczna

Choreoterapia, znana również jako terapia tańcem, jest metodą pracy z osobami, która wykorzystuje ruch i taniec jako formę komunikacji i ekspresji emocjonalnej. Dla młodych kobiet z niepełnosprawnością, które interesują się muzyką i tańcem, choreoterapia może być niezwykle korzystna. Dzięki tej metodzie pacjentki mogą wyrażać siebie w bezpiecznym środowisku, co sprzyja ich rozwojowi emocjonalnemu i społecznemu. Praktyczne zastosowanie choreoterapii obejmuje m.in. wykorzystanie różnych stylów tańca do pracy nad koordynacją ruchową, poprawą pewności siebie oraz integracją społeczną. Terapeuci pracujący w tej dziedzinie wykorzystują techniki z zakresu psychologii, aby pomóc uczestnikom w radzeniu sobie z emocjami i budowaniu relacji z innymi. Warto podkreślić, że choreoterapia opiera się na podejściu holistycznym, co oznacza, że uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), terapia ruchowa stanowi istotny element rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami, pomagając im w osiąganiu lepszej jakości życia.

Pytanie 19

Podczas nauki chodzenia z osobą z niedowładem jednostronnym, gdzie powinna stanąć osoba wspierająca?

A. po stronie dotkniętej niedowładem pacjenta

B. za pacjentem

C. po stronie zdrowej pacjenta

D. przed pacjentem

Ustawienie się z tyłu pacjenta jest niewłaściwe, ponieważ ogranicza możliwość szybkiej interwencji w sytuacjach kryzysowych. Tego typu pozycja nie umożliwia bezpośredniego wsparcia, które jest kluczowe dla osób z niedowładem połowiczym. Osoba towarzysząca powinna mieć pełną kontrolę nad sytuacją, a z tyłu pacjenta traci się na widoczności i zdolności do reagowania na jego potrzeby. Ustawienie się po zdrowej stronie pacjenta również nie jest optymalne; może prowadzić do asystowania w sposób asymetryczny, co może wprowadzać dodatkowe trudności podczas poruszania się i zwiększać ryzyko upadków. Natomiast z przodu pacjenta można jedynie ograniczone wsparcie, co może być mylące. Osoba towarzysząca powinien być w stanie nie tylko widzieć pacjenta, ale także łatwo dostosować swoje ruchy w odpowiedzi na jego zachowanie, w tym wyrównywanie równowagi i pomaganie w utrzymaniu stabilności. Dobre praktyki rehabilitacyjne sugerują, że najlepsza pomoc to ta, która jest bezpośrednia i dostosowana do aktualnych potrzeb pacjenta, a co za tym idzie, odpowiednie ustawienie to kluczowy element efektywnej rehabilitacji.

Pytanie 20

Która ustawa pozwala na przymusowe przyjęcie osoby z problemami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody i na zastosowanie wobec niej przymusu bezpośredniego?

A. o opiece zdrowotnej

B. o zdrowiu psychicznym

C. o placówkach opieki zdrowotnej

D. o świadczeniach zdrowotnych

Odpowiedź 'o ochronie zdrowia psychicznego' jest poprawna, ponieważ ta ustawa reguluje kwestie związane z przymusem bezpośrednim oraz hospitalizacją osób z zaburzeniami psychicznymi. W polskim systemie prawnym, przymus bezpośredni może być zastosowany w szczególnych okolicznościach, kiedy osoba z zaburzeniami psychicznymi stanowi zagrożenie dla siebie lub innych. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dokładnie definiuje, w jakich sytuacjach można podjąć takie działania oraz jakie procedury powinny być przestrzegane. Przykładem zastosowania tej regulacji jest sytuacja, w której pacjent wykazuje objawy agresji lub myśli samobójcze. W takich przypadkach personel medyczny jest zobowiązany do interwencji, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno pacjenta, jak i osób z jego otoczenia. Warto również zauważyć, że ustawa ta nakłada obowiązek konsultacji z lekarzem psychiatrą oraz przestrzegania procedur dotyczących hospitalizacji, co podkreśla znaczenie etyki w opiece nad osobami z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 21

Pacjent z nadciśnieniem tętniczym zgłosił się do asystenta, narzekając na nagłą utratę siły w jednym boku ciała oraz zaburzenia czucia. Asystent zauważył również opadanie kącika ust i trudności w mówieniu. Jakie schorzenie mogą sugerować te objawy?

A. zawału serca

B. spadku ciśnienia krwi

C. udaru mózgu

D. choroby Parkinsona

Opisane objawy, takie jak nagłe osłabienie siły mięśniowej jednej połowy ciała, zaburzenia czucia, opadanie kącika ust oraz trudności w mówieniu, są klasycznymi sygnałami udaru mózgu. Udar mózgu, zarówno niedokrwienny, jak i krwotoczny, jest stanem nagłym, który wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W przypadku udaru, dochodzi do przerwania dostępu krwi do pewnych obszarów mózgu, co prowadzi do niedotlenienia komórek nerwowych i ich uszkodzenia. Objawy neurologiczne, takie jak osłabienie mięśni, mogą być wynikiem uszkodzenia konkretnych obszarów mózgu odpowiedzialnych za ruch i koordynację. Kluczowym elementem postępowania w przypadku podejrzenia udaru mózgu jest szybka diagnoza i terapia, co może znacznie zwiększyć szanse na powrót do zdrowia. Stosowanie skali FAST (Face, Arms, Speech, Time) jest istotnym narzędziem w ocenianiu objawów udaru i szybkiej reakcji na te objawy. Regularne monitorowanie ciśnienia tętniczego oraz edukacja pacjentów w zakresie rozpoznawania objawów udaru są zgodne z aktualnymi wytycznymi towarzystw neurologicznych, co zwiększa efektywność interwencji medycznych.

Pytanie 22

Podopieczna zmaga się z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Jakie objawy są typowe dla tej choroby?

A. ból stawów i ich poranna sztywność

B. pochylenie sylwetki do przodu oraz sztywność stawów

C. nadmierna potliwość i obrzęki stawów

D. zapalenie wsierdzia oraz obrzęki stawów

Ból stawów oraz poranna sztywność stawów to kluczowe objawy reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). RZS jest przewlekłą chorobą zapalną, która prowadzi do uszkodzenia stawów, a ból jest wynikiem stanu zapalnego otaczających tkanek. Poranna sztywność, trwająca typowo dłużej niż 30 minut, jest istotnym wskaźnikiem aktywności choroby i często ustępuje po pewnym czasie ruchu. W praktyce klinicznej, identyfikacja tych objawów jest kluczowa dla postawienia diagnozy i monitorowania postępu choroby. Pacjenci mogą korzystać z różnych strategii zarządzania objawami, takich jak fizjoterapia, leki przeciwbólowe i modyfikujące przebieg choroby, które mogą znacznie poprawić ich jakość życia. Warto również zaznaczyć, że regularne badania kontrolne oraz współpraca z zespołem medycznym są niezbędne do skutecznej terapii i wczesnego wykrywania ewentualnych powikłań związanych z RZS, takich jak uszkodzenie stawów czy rozwój innych chorób autoimmunologicznych.

Pytanie 23

59-letnia pani Joanna posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności. W jakim wieku będzie mogła ubiegać się o zasiłek pielęgnacyjny?

A. 60 lat

B. 75 lat

C. 80 lat

D. 70 lat

Odpowiedzi 70 lat, 60 lat i 80 lat są błędne, ponieważ nie odpowiadają rzeczywistym regulacjom prawnym dotyczącym przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego w Polsce. Odpowiedź 70 lat może wynikać z mylnego skojarzenia z innymi świadczeniami, które są przyznawane w młodszym wieku, co może prowadzić do nieporozumień. Niektórzy mogą sądzić, że zasiłek przysługuje po 60. roku życia, co wynika z niewłaściwej interpretacji kryteriów dotyczących orzeczenia o niepełnosprawności, gdzie fakt posiadania orzeczenia w stopniu lekkim nie kwalifikuje automatycznie do zasiłku. W przypadku odpowiedzi 80 lat, można zauważyć, że jest to zbyt wysoki próg, co wskazuje na brak zrozumienia rzeczywistych potrzeb osób starszych i ich sytuacji życiowej. Warto również zwrócić uwagę na problematyczne myślenie związane z wiekiem jako jedynym kryterium oceny potrzeby wsparcia. Zamiast tego, wsparcie powinno być dostosowywane do indywidualnych potrzeb oraz stanu zdrowia, a nie tylko wieku. Takie podejście potwierdza, że każda osoba jest inna i wymaga zindywidualizowanego podejścia, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami opieki społecznej.

Pytanie 24

Które dokumenty musi posiadać asystent osoby z niepełnosprawnością, aby zorganizować dla niej badania diagnostyczne w szpitalu?

A. Prawo jazdy i orzeczenie o inwalidztwie

B. Dowód osobisty i skierowanie do szpitala

C. Dowód osobisty oraz orzeczenie o niepełnosprawności

D. Skierowanie do szpitala oraz zaświadczenie o dochodach

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, takich jak wskazanie prawa jazdy lub zaświadczenia o dochodach, należy zrozumieć, dlaczego te dokumenty nie są adekwatne do sytuacji związanej z organizacją badań diagnostycznych w szpitalu. Prawo jazdy, mimo że jest dokumentem tożsamości, nie jest standardowym wymogiem przy przyjęciach do placówek medycznych. Nie służy ono celom medycznym i nie jest akceptowane jako dokument, który potwierdza prawo do leczenia. Ponadto, orzeczenie o grupie inwalidzkiej, chociaż może być wartościowe w kontekście dostosowania leczenia do potrzeb pacjenta, nie jest niezbędne do samego przyjęcia do szpitala. Wymagane jest skierowanie, które precyzyjnie wskazuje, jakie badania mają być przeprowadzone oraz jakie są wskazania medyczne do hospitalizacji. Zaświadczenie o dochodach również nie ma znaczenia w kontekście natychmiastowego dostępu do leczenia, a jego wymóg jest związany głównie z kwestiami finansowymi, które mogą dotyczyć innych aspektów opieki zdrowotnej, takich jak uzyskanie pomocy finansowej lub wsparcia socjalnego. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznej pracy asystentów, którzy muszą umieć rozeznawać się w dokumentacji wymaganej do zapewnienia odpowiedniej opieki osobom z niepełnosprawnościami.

Pytanie 25

W jaki sposób asystent powinien oklepywać plecy pacjenta leżącego w łóżku, wykonując zabieg na klatce piersiowej?

A. od kręgosłupa, wzdłuż żeber w kierunku mostka

B. od kręgosłupa, poziomo w stronę boków klatki piersiowej

C. od szczytów płuc, pionowo w dół do podstawy klatki piersiowej

D. od podstawy klatki piersiowej, wzdłuż żeber ku szczytom płuc

Pojęcia zawarte w niepoprawnych odpowiedziach nie odzwierciedlają właściwego podejścia do techniki oklepywania klatki piersiowej. Oklepywanie od kręgosłupa poziomo do boków klatki piersiowej nie sprzyja efektywnemu przesuwaniu wydzielin ku górze, będącym celem tej techniki. Takie działanie jest mniej skuteczne, ponieważ nie wykorzystuje naturalnej anatomii klatki piersiowej, co może prowadzić do gromadzenia się flegmy i utrudnienia oddychania. Z kolei opcja oklepywania od szczytów płuc pionowo do podstawy klatki piersiowej może powodować, że wydzieliny zostaną zepchnięte w dół, co jest sprzeczne z zamierzeniem drenażu oskrzelowego. Oklepywanie od kręgosłupa wzdłuż żeber do mostka także nie uwzględnia zasady efektywności techniki, ponieważ nie kieruje wydzielin w stronę górnych dróg oddechowych, co jest kluczowe dla ich usunięcia. W ramach standardów dbania o pacjentów, istotne jest nie tylko przestrzeganie poprawnych technik, ale także zrozumienie ich fizjologicznych podstaw. Właściwe oklepywanie powinno zawsze być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz jego stanu zdrowia, co jest kluczowe w kontekście opieki zdrowotnej.

Pytanie 26

Dziewczynka w wieku 8 lat z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej uczęszcza do publicznej szkoły. Jest izolowana od swoich rówieśników. Jaka forma społecznej integracji będzie dla niej najkorzystniejsza?

A. uczestnictwo w hipoterapii

B. udział w zespołowych grach

C. udział w biernej muzykoterapii

D. uczestnictwo w bajkoterapii

Muzykoterapia bierna, bajkoterapia czy hipoterapia to na pewno fajne rzeczy, ale nie są najlepszym rozwiązaniem, jeśli chodzi o integrację społeczną dziecka. Muzykoterapia bierna to głównie słuchanie muzyki i relaks, co może przynieść jakieś korzyści psychiczne, ale tu brakuje tej aktywnej zabawy z innymi dziećmi. Bajkoterapia to niby ciekawe historie, ale też nie daje okazji do bezpośrednich interakcji, które są ważne, żeby rozwijać umiejętności komunikacyjne i budować relacje. Hipoterapia, mimo że ma swoje plusy, jak poprawa motoryki, to jednak nie oferuje dziecku wystarczająco dużo wspólnej zabawy w grupie. Z moich obserwacji wynika, że przy wyborze tych odpowiedzi, za bardzo skupiono się na indywidualnych korzyściach, a zapomniano o tym, co jest ważne społecznie. Dzieciaki w tym wieku naprawdę potrzebują czegoś, co angażuje je w relacje z innymi i uczy współpracy. Dlatego lepiej byłoby postawić na aktywności, które wspierają integrację w grupie, zamiast na te bardziej pasywne.

Pytanie 27

Pan Jacek jest wspierany przez asystenta, a do poruszania się używa balkonika. Mieszka na trzecim piętrze w budynku bez windy i odczuwa brak kontaktów towarzyskich. Co jest główną przyczyną tej sytuacji?

A. są przeszkody w architekturze budynku

B. jest brak dostosowania społecznego pana Jacka

C. jest niechęć pana Jacka do wychodzenia z domu

D. są ograniczenia finansowe

Odpowiedź "są bariery architektoniczne" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do rzeczywistych ograniczeń w dostępności budynków, które mają wpływ na życie osób z ograniczeniami ruchowymi. W przypadku pana Jacka, mieszkanego na trzecim piętrze budynku bez windy, bariery architektoniczne, takie jak brak dostosowania infrastruktury do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, są kluczowym czynnikiem wpływającym na jego izolację społeczną. Zgodnie z wytycznymi prawa budowlanego oraz standardami dostępności, wszystkie nowe budynki publiczne oraz mieszkalne powinny być projektowane z myślą o osobach z ograniczoną mobilnością. Praktyczne przykłady dostosowań obejmują instalację wind, poręczy, ramp oraz odpowiednie szerokości drzwi. Takie zmiany nie tylko poprawiają komfort życia osób z ograniczeniami, ale także wspierają ich integrację w społeczeństwie, umożliwiając aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym. Dostosowanie przestrzeni architektonicznej jest kluczowe dla zapewnienia równości szans oraz minimalizowania skutków osamotnienia wśród osób starszych i z niepełnosprawnościami.

Pytanie 28

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną cieszy się z zajęć artystycznych, spacerów i zabaw przy plaży. Jakie formy aktywności w czasie wolnym powinien dla niej zorganizować asystent?

A. Delfinoterapia i pobyt w środowiskowym domu wsparcia

B. Terapia leśna i zajęcia w dziennym ośrodku pomocy

C. Terapia kolorem i zajęcia w lokalnym centrum kultury

D. Terapia morska i uczestnictwo w warsztatach terapii zajęciowej

Pomysł z chromoterapią i zajęciami w domu kultury może wydawać się fajny, ale niekoniecznie pasuje do potrzeb podopiecznej. Chromoterapia, która wykorzystuje kolory w terapii, ma kiepskie dowody naukowe, więc nie wiadomo, czy rzeczywiście działa w przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną. Zajęcia w domu kultury mogą być zbyt ogólnikowe, a nie dostosowane do jej zainteresowań. Silwoterapia, która skupia się na przyrodzie i lesie, też może być dobra, ale jeśli ona woli plastykę i morze, to niekoniecznie się sprawdzi. A delfinoterapia, mimo że jest popularna, nie ma solidnych dowodów na skuteczność, więc warto się zastanowić, czy to najlepszy wybór. Lepiej, żeby terapia była dostosowana do jej pasji i umiejętności, bo to jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz wsparciu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 29

Zespół ds. orzekania o niepełnosprawności powiatu ustalił, że osoba jest niepełnosprawna w umiarkowanym stopniu. Co to oznacza?

A. nie może pracować lub może pracować tylko w chronionych warunkach pracy albo potrzebuje czasowej lub częściowej pomocy innych osób

B. ma znacznie ograniczoną zdolność do wykonywania pracy

C. posiada ograniczenia w pracy, które mogą być zrekompensowane przez narzędzia ortopedyczne, pomoce dodatkowe lub techniczne

D. nie może pracować lub może pracować w chronionych warunkach pracy i wymaga ciągłej oraz długotrwałej opieki innych osób

Odpowiedzi sugerujące, że osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością jest całkowicie niezdolna do pracy lub wymaga stałej i długotrwałej opieki, są nieścisłe i nie uwzględniają rzeczywistej definicji stopnia niepełnosprawności. Osoby z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności mogą być zdolne do pracy, choć często w specyficznych warunkach, które muszą być odpowiednio przystosowane do ich potrzeb. Zatem stwierdzenie o całkowitej niezdolności do pracy jest niepoprawne, ponieważ nie odzwierciedla złożoności sytuacji osób z umiarkowanymi ograniczeniami. Również twierdzenie, że osoba wymaga stałej opieki, jest mylące; osoby te mogą być w stanie prowadzić życie niezależne, z ograniczonym wsparciem, co jest zgodne z podejściem promującym aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Kolejnym błędem jest zbyt wąskie rozumienie przystosowania do pracy, które nie uwzględnia faktu, że wiele osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności korzysta z technologii wspomagających i dostosowań, które umożliwiają im funkcjonowanie w miejscu pracy. Ważne jest, aby odpowiednio interpretować definicje i zasady dotyczące niepełnosprawności, aby uniknąć stereotypów oraz nieporozumień, co w praktyce może prowadzić do ograniczenia możliwości osób z niepełnosprawnościami w rynku pracy.

Pytanie 30

Zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, spadek masy ciała, uczucie zmęczenia i senność, częste infekcje grzybicze, to typowe symptomy której choroby?

A. niewydolności krążenia

B. cukrzycy

C. osteoporozy

D. choroby wrzodowej

Osteoporoza jest schorzeniem charakteryzującym się zmniejszeniem gęstości kości, co prowadzi do ich kruchości i zwiększonego ryzyka złamań. Objawy tej choroby są często subtelne i nie obejmują wzmożonego pragnienia ani częstego oddawania moczu. Zmęczenie i senność mogą występować, ale są to objawy ogólne, które mogą wynikać z wielu innych przyczyn, a nie specyficznie z osteoporozy. Niewydolność krążenia to schorzenie, w którym serce nie jest w stanie skutecznie pompować krwi, prowadząc do objawów takich jak duszność, obrzeki oraz zmęczenie, ale nie występują tu opisywane przez nas objawy metaboliczne. Częste oddawanie moczu i wzmożone pragnienie nie są typowymi symptomami niewydolności krążenia, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Choroba wrzodowa, z kolei, związana jest z uszkodzeniem błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy, co może prowadzić do bólu brzucha, nudności, a czasem krwawienia. Objawy te nie mają związku z opisanym zespołem symptomów związanych z cukrzycą. Zrozumienie, jakie objawy są specyficzne dla określonych schorzeń, jest kluczowe w diagnostyce i prowadzeniu pacjentów, a nieprawidłowe powiązanie symptomów z niewłaściwymi chorobami może prowadzić do opóźnienia w leczeniu i pogorszenia stanu zdrowia.

Pytanie 31

Jakie są podstawowe zasady udzielania pierwszej pomocy osobie z niepełnosprawnością ruchową?

A. Zapewnienie bezpieczeństwa, ocena stanu poszkodowanego, wezwanie pomocy.

B. Pozostawienie w tej samej pozycji bez oceny sytuacji i czekanie na pomoc.

C. Podanie leków bez konsultacji z lekarzem, szybkie przeniesienie do samochodu.

D. Samodzielne przeniesienie do placówki medycznej bez kontaktu z rodziną czy służbami ratunkowymi.

W sytuacjach nagłych związanych z udzielaniem pierwszej pomocy osobom z niepełnosprawnością ruchową, ważne jest unikanie pewnych błędnych podejść, które mogą zaszkodzić poszkodowanemu. Podawanie leków bez konsultacji z lekarzem jest ryzykowne, ponieważ nie znamy dokładnej historii medycznej osoby oraz ewentualnych przeciwwskazań. Każda reakcja alergiczna lub interakcja leków może pogorszyć sytuację. Również szybkie przenoszenie poszkodowanego do samochodu bez wcześniejszej oceny jego stanu może prowadzić do nasilenia obrażeń, zwłaszcza jeśli osoba ma urazy kręgosłupa. Pozostawienie poszkodowanego w tej samej pozycji bez oceny sytuacji może być niebezpieczne, gdyż brak reakcji na zmieniający się stan zdrowia poszkodowanego może skutkować pogorszeniem jego stanu. Z kolei samodzielne przenoszenie osoby do placówki medycznej bez kontaktu z rodziną czy służbami ratunkowymi może oznaczać, że nie zostanie udzielona odpowiednia pomoc w czasie transportu. Każda z tych koncepcji jest błędna z punktu widzenia standardów pierwszej pomocy, które kładą nacisk na bezpieczeństwo, ocenę i odpowiednią reakcję w oparciu o profesjonalną pomoc medyczną.

Pytanie 32

Jakiego rodzaju trening powinien uwzględniać asystent w codziennej opiece nad osobą z chorobą Alzheimera?

A. ćwiczenia pamięci

B. nauka podejmowania decyzji

C. szkolenie z zakresu asertywności

D. trening autogenny

Trening pamięci w pracy z osobami cierpiącymi na chorobę Alzheimera jest kluczowym elementem wspierania ich funkcji poznawczych. Osoby z tą chorobą często borykają się z problemami pamięci, co wpływa na ich codzienne życie. W ramach treningu pamięci można stosować różnorodne techniki, takie jak ćwiczenia z użyciem kart pamięci, quizy słowne czy też wspólne przeglądanie zdjęć i przypominanie sobie wydarzeń. Tego typu aktywności nie tylko angażują pacjenta, ale również stymulują jego umysł, co może przyczynić się do spowolnienia postępu choroby. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką nad osobami z demencją, regularne ćwiczenia pamięciowe pomagają utrzymać umiejętności i poprawić jakość życia pacjentów. Przykładem może być codzienne przypominanie sobie imion bliskich czy wspólne odtwarzanie ulubionych wspomnień, co wspiera nie tylko pamięć, ale również emocjonalne połączenie z otoczeniem.

Pytanie 33

Jakiego rodzaju trening powinien być priorytetem dla asystenta pracującego z osobą chorującą na Alzheimera?

A. relaksacyjny

B. zdolności do bycia asertywnym

C. w podejmowaniu decyzji

D. ćwiczeń pamięciowych

Odpowiedź, którą wybrałeś, to 'pamięci'. To istotny temat, zwłaszcza w pracy z osobami z Alzheimerem. Wiesz, one często mają problem z pamięcią, więc trening w tym obszarze jest kluczowy. Można tu stosować różne techniki, jak gry pamięciowe, ćwiczenia ze zdjęciami czy przedmiotami, które mają dla nich emocjonalne znaczenie. Z mojego doświadczenia, dobre też jest to, żeby dostosować te ćwiczenia do potrzeb każdej konkretnej osoby. Regularne i systematyczne ćwiczenia mają naprawdę duży wpływ na zachowanie zdolności poznawczych i mogą poprawić jakość życia. Ważne jest też, żeby prowadzić to w miłej atmosferze, gdzie osoba czuje się komfortowo, bo to zwiększa ich chęć do uczestniczenia w takich zadaniach.

Pytanie 34

Osoba z niepełnosprawnością rozpoczęła uczestnictwo w zajęciach w centrum wsparcia. Odczuwając zagubienie, nie podejmuje rozmów z innymi uczestnikami i nie bierze udziału w aktywnościach ośrodka. Jaka potrzeba najprawdopodobniej nie została spełniona u tej osoby?

A. akceptacji

B. bezpieczeństwa

C. samorozwoju

D. pewności

Odpowiedzi "stabilności", "uznania" oraz "rozwoju osobistego" nie oddają właściwie sytuacji osoby z niepełnosprawnością w kontekście jej doświadczeń w ośrodku wsparcia. Stabilność, jako potrzeba, odnosi się do pragnienia przewidywalności i rutyny w życiu, co może być ważne, ale w tym przypadku nie wyjaśnia przyczyn unikania interakcji. Potrzeba uznania, związana z chęcią otrzymywania pozytywnego feedbacku i akceptacji od innych, również nie jest kluczowa w sytuacji, gdy osoba ta w ogóle nie podejmuje prób nawiązywania kontaktu. Z kolei potrzeba rozwoju osobistego koncentruje się na dążeniu do nauki i samorozwoju, co wymaga pewnego poziomu komfortu i zaufania, które mogą być trudne do osiągnięcia w warunkach braku bezpieczeństwa. W praktyce, osoba czująca się zagubiona i niepewna nie będzie w stanie skoncentrować się na rozwoju osobistym, gdyż jej priorytetem staje się przede wszystkim zaspokojenie podstawowej potrzeby bezpieczeństwa emocjonalnego. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnych strategii wsparcia, co jest sprzeczne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w pracy z osobami z niepełnosprawnościami.

Pytanie 35

Jakie działania powinny być podjęte przez asystenta, gdy podopieczny agresywnie reaguje na sytuację stresową?

A. Natychmiastowe wezwanie policji, co jest ostatecznością i może nie być adekwatne do sytuacji

B. Podniesienie głosu, aby przywrócić porządek, co może tylko pogorszyć sytuację

C. Ignorowanie zachowania i kontynuowanie pracy, co może prowadzić do eskalacji problemu

D. Utrzymanie spokoju i deeskalacja sytuacji

Reakcje agresywne podopiecznych w sytuacjach stresowych są zrozumiałe, ale wymagają odpowiedniej reakcji ze strony asystenta. Kluczowym działaniem w takiej sytuacji jest utrzymanie spokoju i próba deeskalacji sytuacji. Dzięki temu asystent może pomóc podopiecznemu w opanowaniu emocji i uniknięciu eskalacji konfliktu. W praktyce może to oznaczać zastosowanie technik komunikacyjnych, takich jak aktywne słuchanie, używanie uspokajającego tonu głosu czy unikanie konfrontacyjnego języka ciała. Ważne jest, aby asystent wykazał się empatią, zrozumieniem i cierpliwością, co pozwoli podopiecznemu poczuć się bezpiecznie i zrozumianym. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które często doświadczają wyzwań emocjonalnych. Warto również pamiętać, że odpowiednie szkolenie i przygotowanie asystenta do radzenia sobie z takimi sytuacjami jest kluczowe w zapewnieniu skutecznego wsparcia.

Pytanie 36

Osobie z niską samooceną, jaką potrzebę należy szczególnie uwzględnić?

A. grupowej akceptacji

B. relaksu

C. ochrony

D. docenienia

Odpowiedź 'uznania' jest poprawna, ponieważ zaspokojenie potrzeby uznania jest kluczowe dla osób z niskim poczuciem własnej wartości. Potrzeba ta, według teorii Maslowa, znajduje się na wyższym poziomie hierarchii potrzeb, co oznacza, że musi być zaspokojona, aby jednostka mogła rozwijać się psychicznie i emocjonalnie. Osoby z niskim poczuciem własnej wartości często dążą do akceptacji i uznania ze strony innych, co przyczynia się do wzrostu ich samooceny. Przykłady zastosowania tej wiedzy w praktyce obejmują działania takie jak udzielanie pozytywnej informacji zwrotnej, docenianie osiągnięć oraz wspieranie w dążeniu do celów. Takie podejście nie tylko wspiera ich emocjonalny rozwój, ale także buduje pozytywne relacje interpersonalne, co jest zgodne z standardami wsparcia psychologicznego i rozwoju osobistego. Warto również zauważyć, że zaspokojenie tej potrzeby ma długoterminowy wpływ na motywację i zaangażowanie jednostki w różne działania.

Pytanie 37

Jak nazywają się ćwiczenia, które wykonuje się na unieruchomionej przez dłuższy czas kończynie pacjenta przy pomocy asystenta, aby przygotować ją do ruchu?

A. aktywne z oporem

B. wspomagane w odciążeniu

C. statyczne

D. pasywne

Ćwiczenia bierne to taki sposób rehabilitacji, gdzie asystent pomaga pacjentowi w poruszaniu kończynami, ale pacjent sam nie wykonuje ruchów. To bardzo ważne dla osób, które były unieruchomione przez długi czas, bo pomagają im odzyskać ruchomość, poprawić krążenie i zapobiec różnym problemom, jak zrosty czy osłabienie mięśni. W terapii ortopedycznej i neurologicznej takie ćwiczenia są często stosowane, zwłaszcza gdy pacjent nie może samodzielnie się poruszać. Przy wykonywaniu tych ćwiczeń asystent powinien być bardzo delikatny i uważać, żeby nie sprawić bólu, bo zasada „nie wywołuj bólu” jest kluczowa. Na przykład, ćwiczenia bierne są super ważne po złamaniach, udarach mózgu czy operacjach, gdzie trzeba stopniowo wprowadzać ruch, żeby organizm mógł się przystosować do aktywności fizycznej.

Pytanie 38

Jak asystent powinien rozpocząć zdejmowanie koszuli u pacjentki z prawostronnym porażeniem połowiczym?

A. głowy, a następnie zdjąć z prawej ręki, a potem z lewej ręki

B. lewej ręki, następnie zdjąć przez głowę, a potem z prawej ręki

C. prawej ręki, następnie zdjąć przez głowę, a potem z lewej ręki

D. obu rąk jednocześnie, a następnie zdjąć przez głowę

Odpowiedź dotycząca rozpoczynania zdejmowania koszuli od kończyny górnej lewej jest poprawna z kilku powodów. Osoby z porażeniem połowiczym prawostronnym mają ograniczoną mobilność prawej strony ciała, co sprawia, że usuwanie od tej strony może być trudne i niewygodne dla pacjenta. Dobrą praktyką w takiej sytuacji jest rozpoczęcie od strony mniej dotkniętej, co ułatwia cały proces. W praktyce, zdejmowanie koszuli z lewej strony pozwala na stopniowe przystosowanie pacjenta do pozostałych ruchów, a także minimalizuje ryzyko stresu i dyskomfortu. Po zdjęciu koszuli z lewej strony, można łatwiej i bezpieczniej zdjąć resztę ubrania przez głowę i z prawej strony. Zgodnie z zasadami ergonomii i opieki nad osobami z ograniczeniami ruchowymi, istotne jest, aby zachować komfort pacjenta i unikać niepotrzebnego bólu. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczących pielęgnacji osób z niepełnosprawnościami oraz standardami opieki zdrowotnej.

Pytanie 39

Jaką metodę powinien wykorzystać asystent do identyfikacji potrzeb i problemów psychospołecznych podopiecznej, która jest w pełni sprawna intelektualnie?

A. rozmowę

B. symulację

C. obserwację

D. przegląd dokumentacji

Analiza dokumentów, lustracja oraz inscenizacja to metody, które, mimo że mogą być użyteczne w pewnych kontekstach, nie są odpowiednie do diagnozowania potrzeb i problemów psychospołecznych podopiecznych. Analiza dokumentów, chociaż dostarcza informacji na temat historii lub sytuacji życiowej danej osoby, nie oddaje jej aktualnych emocji ani subiektywnych doświadczeń. Często takie podejście prowadzi do powierzchownych wniosków, które nie uwzględniają indywidualnych problemów. Lustracja to metoda oceny sytuacji zewnętrznej, jednak nie bierze pod uwagę wewnętrznych przeżyć oraz interakcji społecznych, które są kluczowe w diagnozowaniu aspektów psychospołecznych. Inscenizacja, z kolei, polega na odgrywaniu ról w celu symulacji sytuacji, co może być pomocne w pewnych kontekstach terapeutycznych, ale nie jest skutecznym narzędziem do bezpośredniego diagnozowania potrzeb. Dobre praktyki wymagają, aby asystent koncentrował się na zrozumieniu psychologicznych i społecznych aspektów życia podopiecznej poprzez osobisty kontakt, co jest niemożliwe przy użyciu wymienionych metod. Błędem jest poleganie na pośrednich informacjach oraz technikach, które nie angażują samej podopiecznej w proces diagnozowania jej potrzeb.

Pytanie 40

Które z przedstawionych akcesoriów kuchennych może ułatwić podopiecznej cierpiącej na zmiany zwyrodnieniowe stawów nadgarstka, samodzielne spożywanie posiłku?

A. A.

B. C.

C. D.

D. B.

Akcesorium przedstawione na zdjęciu A to ergonomiczna łyżka, która została zaprojektowana z myślą o osobach cierpiących na zmiany zwyrodnieniowe stawów nadgarstka. Dzięki grubszej i bardziej konturowej rączce, łyżka ta umożliwia łatwiejsze chwycenie i manewrowanie podczas posiłków. Osoby z ograniczoną sprawnością manualną często zmagają się z bólem i dyskomfortem, co może utrudniać im samodzielne jedzenie. Dlatego ważne jest, aby stosować akcesoria, które zmniejszają napięcie w stawach i ułatwiają codzienne czynności. Ergonomiczne narzędzia kuchenne, takie jak ta łyżka, są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie projektowania pomocy dla osób z niepełnosprawnościami. Zastosowanie takich rozwiązań nie tylko wspiera samodzielność podopiecznych, ale również poprawia ich jakość życia, dając poczucie niezależności. Dzięki odpowiednim akcesoriom, osoby te mogą nie tylko zjeść samodzielnie, ale także cieszyć się posiłkami w sposób komfortowy i bezstresowy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej