Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
  • Data rozpoczęcia: 2 listopada 2025 20:00
  • Data zakończenia: 2 listopada 2025 20:45

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Ciemny, krwisty mocz u psa może sugerować zakażenie

A. parwowirozą
B. wścieklizną
C. nosówką
D. babeszjozą
Chociaż wścieklizna, nosówka i parwowiroza są poważnymi chorobami zakaźnymi, nie są one bezpośrednio związane z objawem ciemnego krwistego moczu. Wścieklizna, wywoływana przez wirus, atakuje układ nerwowy psa i nie prowadzi do zmian w układzie moczowym, a jej objawy obejmują agresywne zachowanie, utratę koordynacji i objawy neurologiczne. Nosówka, będąca wirusową chorobą układu oddechowego i pokarmowego, wywołuje szereg objawów, w tym kaszel, wydzielinę z nosa oraz problemy trawienne, ale również nie wpływa na kolor moczu. Parwowiroza, z kolei, jest wysoce zaraźliwą chorobą wirusową, która powoduje ciężkie wymioty i biegunkę, co prowadzi do odwodnienia, ale także nie ma bezpośredniego wpływu na zabarwienie moczu. Typowym błędem myślowym jest mylenie objawów chorobowych i ich przyczyn, co może prowadzić do błędnej diagnozy. Kluczowe dla właściwego postawienia diagnozy jest zrozumienie, że różne choroby infekcyjne mają różne mechanizmy działania i objawy, co wymaga szczegółowej analizy klinicznej oraz testów diagnostycznych w celu ustalenia właściwej przyczyny problemów zdrowotnych psa.
Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Analiza punktu zamarzania surowego mleka ma na celu wykrycie dodania do niego

A. drobnoustrojów
B. tłuszczu
C. białek
D. wody
Badanie punktu zamarzania mleka surowego jest kluczowym testem stosowanym w przemyśle mleczarskim, który pozwala na identyfikację ewentualnego dodania wody do mleka. Mleko ma charakterystyczny punkt zamarzania, który wynika z jego składników, a dodanie wody obniża ten punkt. W praktyce, jeśli pomiar wskaże, że punkt zamarzania mleka jest niższy od normatywnego, może to świadczyć o fałszowaniu produktu poprzez dodanie wody, co jest niezgodne z obowiązującymi normami jakości. W Polsce i w wielu krajach Unii Europejskiej takie działania są surowo zabronione z uwagi na ochronę konsumentów oraz zapewnienie jakości produktów mleczarskich. Zgodnie z normami, punkt zamarzania mleka surowego powinien wynosić około -0,530°C. Test ten jest jednym z elementów kontroli jakości mleka i pozwala na wczesne wykrycie nieprawidłowości, co jest szczególnie istotne dla producentów, aby utrzymać standardy jakościowe i zaufanie klientów.
Pytanie 4

Minimalne wymagania dotyczące opieki nad bydłem w gospodarstwie nakładają obowiązek ich kontrolowania co najmniej

A. 1 raz dziennie
B. 2 razy dziennie
C. 3 razy dziennie
D. 4 razy dziennie
Wybór odpowiedzi, która zakłada częstsze doglądanie bydła, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego rzeczywistych potrzeb zwierząt. Utrzymanie bydła w warunkach zdrowotnych i komfortowych niekoniecznie wymaga wizyt 2, 3 czy 4 razy dziennie. Warto zauważyć, że nadmierne interakcje mogą wprowadzać stres do życia zwierząt, co negatywnie wpływa na ich zdrowie i wydajność. W przypadku odpowiedzi sugerujących wizyty 3 razy lub 4 razy dziennie, można dostrzec typowy błąd związany z wyolbrzymieniem potrzeb zwierząt. Dobre praktyki hodowlane promują minimalizację zakłóceń, co przyczynia się do lepszego samopoczucia bydła. Co więcej, zbyt częste odwiedzanie stada może prowadzić do niepotrzebnych interwencji i zaburzenia naturalnych zachowań zwierząt. Właściwy balans pomiędzy regularnością a intensywnością doglądania jest kluczowy, a jedno doglądanie dziennie wystarcza do monitorowania ich dobrostanu. Ostatecznie, każdy hodowca powinien dostosować swoje praktyki do specyficznych warunków panujących w gospodarstwie oraz samych zwierząt, zachowując jednak standardy branżowe.
Pytanie 5

Jak długo, maksymalnie w minutach, może minąć od momentu zawieszenia do utraty świadomości podczas uboju kur?

A. maksymalnie 2 minuty
B. maksymalnie 1 minuta
C. maksymalnie 3 minuty
D. maksymalnie 5 minut
Odpowiedzi sugerujące, że maksymalny czas od podwieszenia do utraty przytomności wynosi 2, 3 lub 5 minut, opierają się na błędnych założeniach dotyczących dobrostanu zwierząt. Czas ten jest kluczowy, ponieważ dłuższe interwały mogą prowadzić do niepotrzebnego cierpienia zwierząt, co jest niezgodne z etycznymi standardami współczesnego uboju. Utrata przytomności powinna następować tak szybko, jak to możliwe, aby zminimalizować stres i ból. W praktyce, jeśli proces uboju trwa dłużej niż 1 minutę, zwierzęta mogą doświadczać znacznego dyskomfortu, co jest niepożądane nie tylko z perspektywy etyki, ale także w kontekście jakości końcowego produktu mięsnego. Ponadto, normy prawne w wielu krajach, w tym w Unii Europejskiej, nakładają obowiązek przestrzegania ściśle określonych ram czasowych, aby zapewnić humanitarne traktowanie zwierząt. Ignorowanie tych wytycznych może prowadzić do niezgodności z przepisami oraz negatywnych konsekwencji prawnych dla producentów. Właściwe zrozumienie i przestrzeganie zasad dotyczących czasu utraty przytomności jest zatem nie tylko kwestią etyki, ale również kluczowym aspektem zarządzania jakości w branży mięsnej.
Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Dozwolone jest oszałamianie w wodno-elektrycznym głuszaczu dla

A. drobiu
B. trzody
C. bydła
D. koni
Oszałamianie zwierząt w głuszaczu wodno-elektrycznym nie jest dopuszczalne dla koni, trzody ani bydła ze względu na różnice w anatomii, fizjologii i reakcjach na stres. Koniom, na przykład, towarzyszy znacznie większy stopień wrażliwości neurologicznej, co czyni je bardziej podatnymi na urazy elektryczne oraz nieprzewidywalne reakcje na bodźce zewnętrzne. Stosowanie oszałamiania elektrycznego w takich przypadkach może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń tkanki oraz wywoływać niepotrzebny ból, co stoi w sprzeczności z zasadami humanitarnego traktowania zwierząt. Podobnie, bydło i trzoda chlewna wykazują różne reakcje na stres oraz mają różne wymagania dotyczące dobrostanu, co sprawia, że metody oszałamiania powinny być dostosowane do specyfiki każdego gatunku. Zastosowanie niewłaściwych technik oszałamiania może prowadzić do obniżenia jakości mięsa oraz wzrostu ryzyka wystąpienia powikłań zdrowotnych. Dlatego ważne jest, aby stosować metody zgodne z uznawanymi normami, które są opracowywane na podstawie badań naukowych i doświadczeń praktyków w dziedzinie weterynarii oraz dobrostanu zwierząt. W kontekście hodowli zwierząt, kluczowe jest przestrzeganie zasad bioasekuracji oraz dobrostanu, co w dłuższym okresie zapewnia korzyści zarówno dla producentów, jak i dla konsumentów.
Pytanie 8

Włośnica to schorzenie

A. pasożytnicze
B. wirusowe
C. bakteriowe
D. prionowe
Włośnica, czyli trichinelloza, to pasożytnicza choroba, która wywoływana jest przez nicienie z rodziny Trichinella. Najczęściej zakażamy się nią przez zjedzenie surowego lub słabo ugotowanego mięsa, głównie wieprzowiny, które ma larwy tych pasożytów. Jak już się dostaną do naszego organizmu, te larwy zamieniają się w dorosłe robaki, a potem rozmnażają się, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Objawy włośnicy to takie rzeczy jak gorączka, bóle mięśni, opuchlizna powiek i różne dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Zrozumienie tej choroby jest naprawdę ważne, zwłaszcza w kontekście bezpieczeństwa żywności i gotowania, szczególnie w gastronomii, gdzie odpowiednie przygotowanie mięsa jest kluczowe, żeby zminimalizować ryzyko zakażeń. Fajnie by było, żeby mięso wieprzowe zawsze było gotowane przynajmniej w 71°C, żeby zabić te larwy Trichinella. Wiedza o włośnicy i tym, jak działa, jest ważna nie tylko z punktu widzenia zdrowia publicznego, ale też dla edukacji konsumentów o tym, jak bezpiecznie przygotowywać jedzenie.
Pytanie 9

Którym skrótem oznacza się opisaną drogę podania leku?

Podawać wyłącznie drogą podskórną. Produkt stosuje się w formie iniekcji podskórnych w następujących dawkach:
bydło, owce – 0,2mg iwermektyny/kg mc., świnie – 0,3mg iwermektyny/kg mc.
A. i.m.
B. per os
C. s.c.
D. i.v.
Odpowiedź "s.c." jest prawidłowa, ponieważ oznacza drogę podania leku podskórnie (łac. subcutaneus). W kontekście farmakoterapii, podawanie leku tą drogą jest istotne w przypadku, gdy chcemy uzyskać szybką absorpcję substancji czynnej przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka działań niepożądanych. Przykłady zastosowania obejmują podawanie insuliny u pacjentów z cukrzycą, gdzie precyzyjne dawkowanie i kontrola wchłaniania leku są kluczowe dla efektywności terapii. Ponadto, stosowanie tej drogi podania jest zgodne z wytycznymi, które zalecają, aby niektóre leki – zwłaszcza te, które mogą podrażniać tkankę mięśniową – były podawane subkutanie. Dzięki temu, zmniejsza się ryzyko uszkodzeń tkanek i ogólnych powikłań, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki klinicznej oraz zarządzania bezpieczeństwem pacjenta.
Pytanie 10

Spis chorób zakaźnych u zwierząt, które muszą być rejestrowane, można znaleźć w przepisach

A. o bezpieczeństwie żywności i żywienia
B. o Inspekcji Weterynaryjnej
C. o kontroli weterynaryjnej w handlu
D. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
Odpowiedź 'o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt' jest prawidłowa, ponieważ ustawa ta reguluje kwestie związane z identyfikacją, kontrolą i zwalczaniem chorób zakaźnych u zwierząt. Zgodnie z przepisami, wszystkie choroby zakaźne, które mogą mieć wpływ na zdrowie publiczne, muszą być rejestrowane i monitorowane, co pozwala na skuteczną reakcję w przypadku ich wystąpienia. W praktyce, to podejście umożliwia wczesne wykrywanie i ograniczanie rozprzestrzeniania się chorób, co jest kluczowe dla ochrony nie tylko zdrowia zwierząt, ale także zdrowia ludzi. Na przykład, w przypadku chorób takich jak afrykański pomór świń czy grypa ptaków, szybka rejestracja i odpowiednie działania weterynaryjne są niezbędne do zminimalizowania strat w hodowli oraz zagrożeń dla zdrowia publicznego. Ustawa tworzy ramy dla współpracy między instytucjami weterynaryjnymi a hodowcami, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki weterynaryjnej i standardami międzynarodowymi, takimi jak te ustanowione przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE).
Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Czy transport bez oddzielania jest możliwy?

A. zwierząt posiadających rogi oraz tych ich pozbawionych
B. matek z potomstwem zależnym
C. zwierząt uwiązanych oraz tych nieuważanych
D. dorosłych ogierów i byków
Odpowiedź 'matek z zależnym potomstwem' jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi transportu zwierząt, matki z młodymi powinny być przewożone razem, aby zminimalizować stres i zapewnić odpowiednią opiekę. W praktyce oznacza to, że jeśli matka i jej potomek są oddzieleni, może to prowadzić do niepokoju zarówno dla matki, jak i dla młodego zwierzęcia, co negatywnie wpływa na ich dobrostan. Przykładem zastosowania tego podejścia jest transport bydła mlecznego, gdzie krowy z cielakami są przewożone razem, co zapewnia ich spokojny stan i redukuje ryzyko urazów. W branży hodowlanej, postępowanie zgodnie z tymi zasadami jest kluczowe dla utrzymania zdrowia zwierząt oraz ich dobrostanu, co jest zgodne z wytycznymi takich organizacji jak Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE) i lokalnymi przepisami weterynaryjnymi. Dobre praktyki w transporcie zwierząt przewidują także odpowiednie warunki w środkach transportu, takie jak przestronność i odpowiednie podłoże, które sprzyjają komfortowi przewożonych zwierząt.
Pytanie 13

Aby zabezpieczyć uszkodzoną powierzchnię kopyta, należy zastosować

A. tłuszcze
B. roztwór formaliny
C. roztwór jodoformu
D. wodę
Roztwór formaliny, jodoformu oraz woda w kontekście ochrony zniszczonej powierzchni kopyta mogą być stosowane w innych celach, ale nie są odpowiednie do nawilżania i zabezpieczania kopyt. Formalina, będąca roztworem aldehydu mrówkowego, jest używana głównie jako środek dezynfekujący lub konserwujący, co może prowadzić do podrażnienia tkanek i wysuszenia kopyta. Tego typu działanie jest niepożądane, ponieważ nadmierne wysuszenie może nasilić problemy zdrowotne związane z kopytami, takie jak pęknięcia czy infekcje. Jodoform, z kolei, jest stosowany w celu zwalczania infekcji, jednak jego właściwości nie są zbieżne z zadaniem ochrony i nawilżenia. Zastosowanie jodoformu może być również niebezpieczne, jeśli nie jest stosowane w odpowiednich dawkach, co może prowadzić do toksyczności. Woda, mimo że jest niezbędna dla funkcjonowania organizmu, nie dostarcza lipidów, które są kluczowe dla odbudowy naturalnej bariery ochronnej kopyta. Ponadto, stosowanie wody jako jedynego środka pielęgnacyjnego, zwłaszcza w przypadku kopyt uszkodzonych, jest błędne, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego nawilżenia, a jedynie może prowadzić do dalszego wysychania. Właściwe podejście do ochrony kopyt powinno opierać się na stosowaniu odpowiednich preparatów lipidowych, które wspierają ich regenerację i zdrowie.
Pytanie 14

Choroba, która nie wykazuje wyraźnych objawów klinicznych i jest trudna do zidentyfikowania w badaniu przedubojowym, to

A. toksoplazmoza.
B. pryszczyca.
C. pestka świń.
D. grypa ptaków.
Toksoplazmoza jest chorobą wywoływaną przez pasożyta Toxoplasma gondii, który nie zawsze manifestuje się wyraźnymi objawami klinicznymi. Często infekcja przebiega bezobjawowo, co sprawia, że jest trudna do zdiagnozowania w badaniach przedubojowych. W kontekście produkcji zwierzęcej, kluczowe jest zrozumienie, że toksoplazmoza może prowadzić do strat ekonomicznych związanych z obniżeniem wydajności i jakości zwierząt. W ocenie przedubojowej ważne jest stosowanie standardów takich jak analiza historii zdrowotnej stada oraz monitorowanie objawów u zwierząt. Zgodnie z dobrymi praktykami, hodowcy powinni regularnie przeprowadzać badania serologiczne, które mogą wykryć obecność przeciwciał przeciwko T. gondii. Znalezienie śladów obecności tego pasożyta jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności i ochrony zdrowia publicznego, szczególnie w kontekście potencjalnych zakażeń u ludzi, które mogą wystąpić na skutek spożywania niedogotowanego mięsa. Właściwe zarządzanie oraz edukacja w zakresie profilaktyki są niezbędne, aby ograniczyć ryzyko zakażeń i poprawić stan zdrowia zwierząt w hodowlach.
Pytanie 15

Surowe mięso z defektem PSE charakteryzuje się

A. jasnym odcieniem, miękkością i dużą zawartością wody
B. czerwonym kolorem, jędrnością i soczystością
C. ciemnym zabarwieniem, suchością i twardością
D. jasnym kolorem, suchością i twardością
Odpowiedź 'blade, miękkie i wodniste' jest prawidłowa, ponieważ mięso surowe z wadą PSE (zespół mięsa bladego, miękkiego i wodnistego) charakteryzuje się obniżoną jakością, wynikającą z niewłaściwego zarządzania procesem uboju oraz nieodpowiedniego przechowywania. Wada PSE powstaje z powodu szybkiego spadku pH mięsa tuż po uboju, co prowadzi do niewłaściwego rozkładu białek i utraty wody. W praktyce, mięso dotknięte tą wadą staje się blade z powodu niskiego stężenia mioglobiny, a jego tekstura jest miękka i luźna, co wpływa na atrakcyjność sensoryczną. Z punktu widzenia przemysłu mięsnego, identyfikacja mięsa z wadą PSE jest kluczowa, ponieważ wpływa na jakość produktów końcowych oraz ich akceptację przez konsumentów. Dlatego ważne jest stosowanie odpowiednich praktyk uboju, takich jak minimalizacja stresu zwierząt, aby zapobiegać występowaniu PSE.
Pytanie 16

Celem działań DDD jest

A. inwentaryzacja
B. kontaminacja
C. bioasekuracja
D. kwarantanna
Działania DDD, czyli Działania Dla Dobra, mają na celu przede wszystkim bioasekurację, co oznacza wprowadzenie procedur i środków mających na celu zapobieganie wprowadzeniu i rozprzestrzenieniu chorób zakaźnych oraz ich patogenów. Bioasekuracja jest kluczowa w kontekście ochrony zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, szczególnie w sektorze rolnictwa i hodowli zwierząt. Przykłady zastosowania bioasekuracji obejmują wprowadzenie rygorystycznych zasad dotyczących czystości w stadach, kontrolę dostępu do obiektów hodowlanych oraz systematyczne monitorowanie zdrowia zwierząt. Dobre praktyki w tej dziedzinie wymagają także przeszkolenia personelu w zakresie procedur bioasekuracyjnych oraz regularnych audytów, które mają na celu weryfikację ich przestrzegania. Stosowanie zasad bioasekuracji jest zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE), które podkreślają konieczność podejmowania działań prewencyjnych w celu minimalizacji ryzyka zakażeń.
Pytanie 17

Ile leku należy podać kotu o wadze 3,5kg?

Dawkowanie i stosowanie: Lek jest przeznaczony do podawania domięśniowego lub podskórnego.
Świnie 1 ml/10 kg m.c. co 24 godz., przez 2 do 7 dni.
Cielęta nieprzeżuwające – 1 ml/10 kg m.c., dzień pierwszy 2 x co 12 godzin, następnie 1 x dziennie przez 2-4 dni.
Psy i koty – 1 ml/5 kg m.c. co 12 lub 24 godz., maksymalny okres podawania 21 dni.
Drób 0,5 ml/2,5 kg m.c. 1 x dziennie przez 3 kolejne dni lub jedna iniekcja pierwszego dnia, a następnie przez 3-5 dni lek w wodzie do picia.
A. 0,7 ml
B. 0,35 ml
C. 0,5 ml
D. 1,75 ml
Zgadza się, poprawna odpowiedź to 0,7 ml. To się bierze stąd, że mamy normy dawkowania leków dla kotów. Zwykle, według ustaleń, na każdy 5 kg wagi kota przypada 1 ml leku. Więc w przypadku kota ważącego 3,5 kg, obliczamy tak: (3,5 kg / 5 kg) * 1 ml, co daje nam 0,7 ml. Dobrze jest pamiętać, że właściwe dawkowanie jest mega ważne, bo wpływa na skuteczność leczenia i bezpieczeństwo kota. Jak damy za dużo, to mogą być poważne problemy zdrowotne, a jak za mało, to lek może nie zadziałać. Różne leki mogą mieć różne zasady dawkowania, dlatego zawsze lepiej skonsultować się z weterynarzem, zanim podamy kotu jakiś lek. To zgodne z najlepszymi praktykami dbania o zwierzęta, które mówią, że dawki powinny być obliczane indywidualnie, biorąc pod uwagę wagę i stan zdrowia naszego pupila.
Pytanie 18

W trakcie identyfikacji włośni poprzez wytrawianie dochodzi do uwolnienia larw

A. z zawartości jelit.
B. z tkanki mięśniowej.
C. z płynu mózgowo-rdzeniowego.
D. z krwi.
Włośnica, wywoływana przez nicienie z rodzaju Trichinella, jest poważnym zagrożeniem zdrowotnym, które można wykryć za pomocą metody wytrawiania mięsa. Proces ten polega na poddawaniu próbek tkanki mięśniowej działaniu kwasów i innych substancji chemicznych, co prowadzi do uwolnienia larw pasożyta. To kluczowy aspekt diagnostyki, ponieważ larwy Trichinella są najbardziej obecne w tkance mięśniowej, gdzie dojrzewają i rozwijają się. W przypadku badania mięsa, zwłaszcza wieprzowego, istotne jest, aby przeprowadzać regularne kontrole w celu zapewnienia bezpieczeństwa konsumentów oraz zgodności z normami sanitarnymi i weterynaryjnymi. Zapewnienie odpowiednich standardów obróbczych i kontroli jakości jest niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wykrycia włośni. Metody te są zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz lokalnymi regulacjami zdrowotnymi.
Pytanie 19

Jaką ilość ml leku trzeba podać psu o masie 15 kg, jeżeli lek zawiera 2,5 mg/l ml substancji czynnej, która powinna być stosowana w dawce 1 mg/kg masy ciała zwierzęcia?

A. 1,5 ml
B. 2,5 ml
C. 6 ml
D. 3 ml
Aby obliczyć, ile ml leku należy podać psu ważącemu 15 kg, musimy najpierw ustalić, jaka dawka substancji czynnej jest wymagana dla tego zwierzęcia. Zgodnie z zaleceniami, dawka wynosi 1 mg na każdy kilogram masy ciała. Dla psa o masie 15 kg potrzebujemy zatem 15 mg substancji czynnej. Lek, który posiadamy, zawiera 2,5 mg substancji czynnej w 1 ml. Aby obliczyć, ile ml leku potrzebujemy, dzielimy wymaganą dawkę 15 mg przez stężenie w ml: 15 mg / 2,5 mg/ml = 6 ml. Takie obliczenia są kluczowe w weterynarii i farmacji, gdzie precyzyjne dawkowanie ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia i bezpieczeństwa pacjenta. W praktyce, weterynarze korzystają z tych zasad, aby ustalić odpowiednie dawki leku, a także aby unikać potencjalnych przedawkowań lub niedoddań, które mogą mieć poważne konsekwencje zdrowotne dla zwierząt.
Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

Ile kilogramów preparatu potrzeba do przeprowadzenia dezynfekcji 2000 m2 podłogi pomieszczenia inwentarskiego podczas zwalczania choroby zakaźnej?

Dezynfekcja profilaktyczna: stosować roztwór 0,5-1,0% (0,5/1 kg preparatu rozpuścić w 100 litrach letniej wody, 5,0/10,0 g w 1 litrze letniej wody). Czas działania 30-60 minut.

Dezynfekcja w ogniskach chorób zakaźnych: stosować roztwór 2,0%, (2,0 kg na 100 litrów letniej wody lub 20,0 g na 1 litr). Czas działania 60 minut.

Przy dezynfekcji powierzchni należy użyć ok. 200 ml roztworu na 1 m2.

A. 1 kg
B. 8 kg
C. 4 kg
D. 2 kg
Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z kilku podstawowych nieporozumień dotyczących obliczeń związanych z ilością preparatu potrzebnego do dezynfekcji. Odpowiedzi, które wskazują na 1 kg, 2 kg lub 4 kg, są oparte na błędnych założeniach dotyczących zarówno objętości potrzebnego roztworu, jak i stężenia stosowanego preparatu. Warto podkreślić, że każdy preparat dezynfekcyjny ma określone zalecenia dotyczące stężenia oraz ilości roztworu na jednostkę powierzchni. Nie uwzględniając tych wytycznych, można dojść do niewłaściwych wniosków. Przyjęcie, że wystarczy tylko 1 lub 2 kg preparatu, ignoruje fakt, że do dezynfekcji 2000 m² wymagane jest odpowiednie stężenie roztworu, które zapewni skuteczność działania w zwalczaniu chorób zakaźnych. Ponadto, podejście do dezynfekcji powinno opierać się na dokładnych wyliczeniach i uwzględnieniu specyfikacji danego środka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. W przypadku dezynfekcji dużych powierzchni, jak pomieszczenia inwentarskie, kluczowe jest przestrzeganie norm i zaleceń producentów, aby uniknąć nieefektywnego działania, co może prowadzić do dalszych problemów zdrowotnych wśród zwierząt oraz ludzi. Dobre praktyki dezynfekcyjne wymagają również odpowiedniego doboru preparatów i ich ilości, co w sposób bezpośredni wpływa na skuteczność procesów dezynfekcyjnych.
Pytanie 22

Mikologiczne badania przeprowadza się w celu znalezienia oraz rozpoznania

A. wirusów
B. bakterii
C. pasożytów
D. grzybów
Badanie mikologiczne jest specjalistycznym procesem diagnostycznym, który ma na celu wykrycie oraz identyfikację grzybów. Grzyby są organizmami eukariotycznymi, które mogą być zarówno saprofityczne, jak i patogenne. W medycynie, ich identyfikacja jest kluczowa, ponieważ niektóre gatunki grzybów mogą wywoływać poważne infekcje u ludzi, zwłaszcza u osób z osłabionym układem odpornościowym. Przykłady takich grzybów to Candida albicans, Aspergillus spp. oraz Cryptococcus neoformans. W procesie badań mikologicznych stosuje się różne techniki, takie jak hodowla na odpowiednich podłożach, mikroskopia, a także metody molekularne, takie jak PCR. Dobrą praktyką jest również przeprowadzanie badań na obecność grzybów w próbkach pobranych z różnych miejsc ciała, co pozwala na kompleksową ocenę stanu pacjenta. Standardy diagnostyczne, jak te określone przez European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases (ESCMID), zalecają szczegółowe podejście do identyfikacji grzybów, co może mieć kluczowe znaczenie dla wyboru skutecznej terapii.
Pytanie 23

Jaką najkrótszą długość uwięzi musi posiadać pies?

A. 3 metry
B. 2 metry
C. 5 metrów
D. 1 metr
Minimalna długość uwięzi, na której może być trzymany pies, wynosi 3 metry. Taki standard jest zgodny z regulacjami prawnymi oraz zaleceniami organizacji zajmujących się ochroną zwierząt. Długość 3 metrów zapewnia psu odpowiednią przestrzeń do poruszania się, co jest kluczowe dla jego zdrowia i dobrostanu. Przykładowo, pies przypięty na krótszej uwięzi może odczuwać stres związany z ograniczoną swobodą, co negatywnie wpływa na jego zachowanie. Dodatkowo, dłuższa uwięź pozwala psu na interakcję z otoczeniem, co jest korzystne zarówno dla jego fizycznego, jak i psychicznego stanu. W praktyce, długość 3 metrów sprzyja również bezpieczeństwu innych osób oraz zwierząt w otoczeniu, minimalizując ryzyko niekontrolowanego zachowania. Warto również zauważyć, że w niektórych krajach lub regionach istnieją przepisy nakładające obowiązek używania uwięzi o określonej długości, dlatego znajomość tych standardów jest istotna dla każdego właściciela psa.
Pytanie 24

Standardowe badanie przedubojowe obejmuje

A. ocenę wskaźników krwi
B. rozpoznanie wysokiej ciąży
C. pobranie próbek do badań bakteriologicznych
D. osłuchanie szmerów oddechowych
Wypisanie wymazów do badań bakteriologicznych, ocena parametrów krwi oraz osłuchanie szmerów oddechowych to wszystkie istotne czynności diagnostyczne, jednak nie są one kluczowymi elementami rutynowego badania przedubojowego w kontekście identyfikacji wysokiej ciąży. Wymazy do badań bakteriologicznych służą do wykrywania patogenów, co ma znaczenie w kontekście zdrowia zwierząt, ale nie dostarczają informacji o stanie ciąży. Ocena parametrów krwi, choć może być użyteczna w monitorowaniu ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia, nie jest bezpośrednio związana z identyfikacją ciąży. Szmery oddechowe mogą wskazywać na problemy układu oddechowego, jednak nie są to symptomy odnoszące się do stanu ciąży, a zatem są mniej istotne w kontekście rutynowych badań przedubojowych. Typowym błędem myślowym jest mylenie diagnostyki ukierunkowanej na konkretne problemy zdrowotne z diagnostyką dotyczącą stanu reprodukcyjnego zwierzęcia. Właściwe podejście do rutynowego badania przedubojowego powinno skupić się na aspektach, które bezpośrednio wpływają na decyzje dotyczące uboju, w tym rozpoznanie stanu ciąży, co jest kluczowe dla zapewnienia zgodności z normami weterynaryjnymi oraz etycznymi.
Pytanie 25

Wymóg identyfikacji za pomocą transpodera lub tatuażu dla zwierząt domowych towarzyszących podróżnym przy wjeździe na teren Polski dotyczy psów, kotów oraz

A. królików.
B. fretek.
C. papużek.
D. świnek morskich.
Odpowiedź dotycząca fretek jako zwierząt domowych, które wymagają identyfikacji za pomocą transpodera lub tatuażu przy wjeździe na terytorium Polski, jest prawidłowa. Zgodnie z przepisami Unii Europejskiej oraz krajowymi regulacjami weterynaryjnymi, wszystkie zwierzęta towarzyszące, w tym fretki, muszą być odpowiednio identyfikowane, aby zapewnić ich bezpieczeństwo oraz zdrowie publiczne. Praktyczne zastosowanie tego obowiązku ma na celu minimalizację ryzyka rozprzestrzeniania chorób zakaźnych oraz umożliwienie szybkiej identyfikacji zwierząt w przypadku zagubienia. Warto zauważyć, że fretki, jako gatunek egzotyczny, mogą przenosić specyficzne patogeny, dlatego ich rejestracja i identyfikacja są szczególnie istotne. Standardy weterynaryjne wymagają od właścicieli zapewnienia, że każde zwierzę, które podróżuje z nimi, jest zarejestrowane w odpowiednich bazach danych. W praktyce oznacza to, że przed wyjazdem warto skonsultować się z weterynarzem, aby upewnić się, że wszystkie formalności są dopełnione, co ułatwia podróżowanie oraz zapewnia zgodność z obowiązującymi przepisami.
Pytanie 26

Chłodzenie tuszek poprzez zanurzenie ich w zbiorniku z zimną wodą określa się jako chłodzenie

A. immersyjne
B. owiewowe
C. kriogeniczne
D. natryskowe
Odpowiedź immersyjne jest prawidłowa, ponieważ proces chłodzenia tuszek przez zanurzenie ich w zbiorniku z zimną wodą polega na bezpośrednim kontakcie produktu z medium chłodzącym. Chłodzenie immersyjne jest szeroko stosowane w przemyśle mięsnym, ponieważ zapewnia szybkie obniżenie temperatury tuszek, co jest kluczowe dla utrzymania jakości mięsa oraz minimalizacji ryzyka rozwoju bakterii. W praktyce, takie chłodzenie pozwala na osiągnięcie wymaganego poziomu temperatury w krótkim czasie, co jest zgodne z normami HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points). Dobre praktyki w tym zakresie obejmują kontrolę temperatury wody, aby zapewnić jej odpowiednią czystość oraz uniknąć cross-contaminacji. Proces ten jest nie tylko efektywny, ale także ekonomiczny, gdyż pozwala na zmniejszenie strat surowca i wydłużenie jego trwałości poprzez odpowiednie przechowywanie w optymalnych warunkach temperatury.
Pytanie 27

Trichogram to analiza mikroskopowa

A. tkanki mięśniowej.
B. płynów ustrojowych.
C. włosów
D. plazmy.
Trichogram to badanie mikroskopowe, które polega na analizie sierści w celu oceny zdrowia włosów oraz zidentyfikowania problemów dermatologicznych, takich jak łysienie czy choroby skóry. W trakcie tego badania pobiera się próbki włosów oraz ich cebulek, które następnie poddaje się oględzinom pod mikroskopem. Analiza trichogramu umożliwia ocenę cyklu wzrostu włosów, ich struktury oraz obecności ewentualnych uszkodzeń. Przykładowe zastosowanie tego badania obejmuje diagnostykę łysienia androgenowego, telogenowego czy alopecji areata. W praktyce dermatologicznej trichogram jest istotnym narzędziem, które pozwala na podejmowanie trafnych decyzji terapeutycznych, a także na monitorowanie postępów leczenia. Warto podkreślić, że zgodnie z najlepszymi praktykami w dermatologii, trichogram powinien być przeprowadzany przez wykwalifikowanego specjalistę, który potrafi odpowiednio zinterpretować wyniki badania w kontekście ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Pytanie 28

Jakie badanie umożliwia ustalenie profilu wrażliwości mikroorganizmów na działanie środków przeciwdrobnoustrojowych?

A. chemogram
B. antybiogram
C. jonogram
D. leukogram
Antybiogram to badanie mikrobiologiczne, które pozwala na ustalenie wrażliwości drobnoustrojów na różne antybiotyki. Dzięki antybiogramowi lekarze mogą dobrać najskuteczniejszą terapię antybiotykową dla pacjenta, co jest kluczowe w leczeniu infekcji bakteryjnych. Procedura polega na posianiu wyizolowanego drobnoustroju na podłożu hodowlanym, a następnie umieszczeniu na nim krążków nasączonych różnymi antybiotykami. Po inkubacji ocenia się, które antybiotyki hamują wzrost bakterii, co umożliwia stworzenie profilu wrażliwości. Ułatwia to nie tylko skuteczne leczenie, ale też minimalizuje ryzyko rozwoju oporności na leki, co jest niezwykle ważne w kontekście rosnącego problemu antybiotykooporności. W praktyce, antybiogram jest istotnym narzędziem w diagnostyce mikrobiologicznej oraz wchodzących w życie standardów opieki zdrowotnej, polegających na dostosowaniu terapii do konkretnego patogenu.
Pytanie 29

Bronchoskopia polega na wziernikowaniu

A. przewodu słuchowego i ucha środkowego
B. przełyku, żołądka i dwunastnicy
C. krtani, tchawicy i oskrzeli
D. przedsionka pochwy, pochwy i macicy
Bronchoskopia to procedura medyczna polegająca na wziernikowaniu dróg oddechowych, w tym krtani, tchawicy oraz oskrzeli. Jest to kluczowe narzędzie diagnostyczne w pulmonologii, które umożliwia lekarzom ocenę stanu dróg oddechowych, pobieranie biopsji, a także usuwanie obcych ciał czy wydzielin. Procedura ta wykonuje się przy użyciu bronchoskopu, narzędzia optycznego, które pozwala na dokładne badanie oraz interwencje terapeutyczne. Przykładem zastosowania bronchoskopii jest diagnozowanie nowotworów płuc, przewlekłego kaszlu, infekcji oraz ocena reakcji na leczenie. W praktyce stosuje się różne typy bronchoskopów, w tym elastyczne i sztywne, w zależności od specyfiki badania. Standardy branżowe, takie jak wytyczne American Thoracic Society, podkreślają znaczenie bronchoskopii w poprawie jakości diagnostyki i terapii chorób płuc, co pokazuje jej ogromne znaczenie w medycynie.
Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Jakie badanie krwi powinno być przeprowadzone u psa w przypadku podejrzenia babeszjozy?

A. OB
B. Lipidogram
C. Rozmaz
D. Jonogram
Kiedy myślimy o innych badaniach krwi, takich jak lipidogram, OB czy jonogram, to musimy wiedzieć, że nie są one odpowiednie do diagnozowania babeszjozy. Lipidogram sprawdza profil lipidowy krwi, co jest fajne dla oceny zdrowia metabolicznego, ale nie mówi nic o pasożytach w krwi. OB pokazuje, jak szybko opadają krwinki czerwone, co może mówić o stanie zapalnym, ale nie jest specyficzne dla pasożytów, jak babeszjoza. Jonogram bada poziomy elektrolitów w krwi i też nie ma nic wspólnego z wykrywaniem pasożytów. Używanie tych badań, gdy podejrzewamy babeszjozę, to moim zdaniem pomyłka, bo nie rozumiemy, jak działa ta choroba i jakie metody diagnostyczne są właściwe. W weterynarii potrzebne są konkretne testy, które pasują do danej choroby, w przeciwnym razie ryzykujemy, że leczenie się opóźni i zdrowie psa się pogorszy. Dobrze jest mieć wiedzę o charakterystyce tych chorób i dostępnych metodach diagnozowania.
Pytanie 32

Jaka powinna być temperatura sterylizacji narzędzi w autoklawie?

A. 120-135°C
B. 190-230°C
C. 80-110°C
D. 150-180°C
Temperatura sterylizacji narzędzi w autoklawie jest kluczowym elementem zapewnienia skuteczności procesu, a odpowiedzi wskazujące na zakresy temperatur zbyt niskie lub zbyt wysokie mogą prowadzić do nieefektywnej sterylizacji. Odpowiedzi sugerujące zakres 80-110°C są niewłaściwe, ponieważ w tym zakresie nie osiąga się temperatur wystarczających do zabicia wszystkich form życia mikroorganizmów, w tym spor. Bakterie mogą przetrwać w niższych temperaturach, co skutkuje ryzykiem zakażeń. Z kolei zakres 150-180°C, choć może być skuteczny dla niektórych materiałów, jest zbyt wysoki dla standardowych narzędzi medycznych, które mogą ulegać uszkodzeniu lub deformacji. Takie temperatury są stosowane w procesach zwanych suchą sterylizacją, które wymagają specjalistycznych materiałów odpornych na wysoką temperaturę. Ostatnia odpowiedź wskazująca na 190-230°C jest również błędna, ponieważ w takich warunkach wiele materiałów, w tym tworzywa sztuczne, może się stopić lub ulegnąć zniszczeniu. W praktyce, dobór odpowiedniej temperatury i czasu sterylizacji jest zgodny z normami, które wymagają użycia odpowiednio dobranych parametrów dla różnych typów materiałów i narzędzi. Niewłaściwy dobór temperatury sterylizacji może prowadzić do konsekwencji zdrowotnych, co podkreśla znaczenie przeszkolenia personelu oraz przestrzegania norm i dobrych praktyk w zakresie sterylizacji.
Pytanie 33

W przypadku trwającej epidemii choroby zakaźnej stosuje się dezynfekcję

A. ostateczną
B. bieżącą
C. zapobiegawczą
D. profilaktyczną
Odpowiedzi "zapobiegawcze", "profilaktyczne" oraz "ostateczne" są nieprawidłowe, ponieważ odnoszą się do różnych aspektów działań związanych z chorobami zakaźnymi, które nie są zgodne z kontekstem bieżącej reakcji na trwającą epidemię. Zapobiegawcze odkażanie koncentruje się na działaniach mających na celu zapobieganie pojawieniu się patogenów, co może być skuteczne w sytuacjach prewencyjnych, ale nie w momencie, gdy już występuje choroba. Profilaktyka, choć ważna, obejmuje szerszy zakres działań, takich jak szczepienia czy edukacja zdrowotna, a nie konkretne działania odkażające w trakcie trwającej epidemii. Ostateczne odkażanie sugeruje, że jest to ostatni krok w procesie dezynfekcji, co jest mylnym zrozumieniem jego zastosowania. W rzeczywistości, w sytuacjach kryzysowych, takich jak epidemie, kluczowe jest podejmowanie działań na bieżąco, aby skutecznie niwelować ryzyko zakażeń. Osoby, które wybierają te nieprawidłowe odpowiedzi, mogą nie dostrzegać różnicy między różnymi rodzajami działań odkażających oraz ich odpowiednim zastosowaniem w zależności od kontekstu sytuacyjnego, co prowadzi do nieskutecznych strategii w walce z chorobami zakaźnymi.
Pytanie 34

W jakiej formie najczęściej podaje się leki drogą inhalacyjną?

A. roztworów
B. kropli
C. emulsji
D. aerozoli
Inhalacja leków w postaci aerozoli to naprawdę standardowy sposób na leczenie różnych chorób płuc, jak astma czy POChP. Dzięki temu można dostarczyć lek bezpośrednio tam, gdzie jest najbardziej potrzebny, czyli do dróg oddechowych. To sprawia, że działają szybciej i mniej obciążają inne części ciała. Zwykle spotykamy inhalatory ciśnieniowe albo nebulizatory, które wytwarzają małe cząsteczki, dzięki czemu lek głęboko trafia do płuc. Na przykład salbutamol czy ipratropium bromek najczęściej podawane są w takiej formie, co ma sens w praktyce klinicznej i wynika z aktualnych wytycznych. Co więcej, aerozole są łatwe w użyciu i pozwalają na dokładne dawkowanie, więc są preferowane w terapii inhalacyjnej.
Pytanie 35

Sprzęt stosowany w rehabilitacji w leczeniu zapalenia mięśni oraz stawów to

A. aparat RTG
B. lampa Sollux
C. lampa bezcieniowa
D. aparat USG
Lampa Sollux to urządzenie wykorzystujące promieniowanie podczerwone oraz światło widzialne, które stosowane jest w rehabilitacji pacjentów z zapaleniem mięśni i stawów. Działa na zasadzie podgrzewania tkanek, co przyczynia się do poprawy ukrwienia oraz łagodzenia bólu. Dzięki zastosowaniu lampy Sollux, możliwe jest zmniejszenie napięcia mięśniowego oraz przyspieszenie procesów regeneracyjnych w tkankach. Działanie termiczne oraz fototerapeutyczne lampy wspomaga procesy gojenia, a także redukcję stanów zapalnych. W praktyce, lampa Sollux jest często stosowana w ośrodkach rehabilitacyjnych, gdzie wykonuje się zabiegi na obszarach dotkniętych chorobami reumatycznymi, co jest zgodne z aktualnymi standardami leczenia fizjoterapeutycznego. Przykłady zastosowania obejmują terapie dla pacjentów z zapaleniem stawów, bólami mięśniowymi oraz dolegliwościami związanymi z przeciążeniem. W kontekście rehabilitacji, lampa Sollux jest uznawana za ważne narzędzie, które wspiera procesy odnowy biologicznej organizmu.
Pytanie 36

Aby zobaczyć światło oskrzeli, trzeba przeprowadzić

A. artroskopię
B. laparoskopię
C. cystoskopię
D. bronchoskopię
Bronchoskopia to procedura diagnostyczna i terapeutyczna, która umożliwia bezpośrednią obserwację dróg oddechowych, w tym oskrzeli. Wykonuje się ją przy użyciu bronchoskopu, cienkiego, giętkiego instrumentu wyposażonego w kamerę, co pozwala lekarzowi na dokładną inspekcję śluzówki oskrzeli oraz na identyfikację ewentualnych nieprawidłowości, takich jak guzy, stany zapalne czy inne zmiany patologiczne. Bronchoskopia jest kluczowym narzędziem w diagnostyce chorób płuc, a także w terapii, umożliwiając na przykład usunięcie ciał obcych, biopsję tkanki czy aspirację wydzieliny. Standardy medyczne podkreślają, że bronchoskopia powinna być przeprowadzana przez wyspecjalizowanych lekarzy w warunkach odpowiedniej opieki medycznej, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjenta oraz uzyskać jak najdokładniejsze wyniki. Przykładem zastosowania bronchoskopii jest diagnostyka nowotworów płuc, gdzie wczesne wykrycie zmian ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia.
Pytanie 37

Jaką ilość ml preparatu Bioketan 100 mg/ml, roztworu do wstrzykiwań przeznaczonego dla psów i kotów, powinno się podać domięśniowo psu ważącemu 25 kg, jeśli dawkowanie dla psów wynosi 3 mg/kg m.c. i.v. oraz 7 mg/kg m.c. i.m.?

A. 12,5 ml
B. 1,75 ml
C. 17,5 ml
D. 0.75 ml
Aby obliczyć dawkę preparatu Bioketan 100 mg/ml dla psa o wadze 25 kg, należy najpierw ustalić, ile mg leku powinno być podane na podstawie dawkowania 7 mg/kg masy ciała dla podania domięśniowego. Dla psa o wadze 25 kg obliczamy: 25 kg * 7 mg/kg = 175 mg. Preparat Bioketan ma stężenie 100 mg/ml, więc aby uzyskać 175 mg, potrzebujemy 175 mg / 100 mg/ml = 1,75 ml. Takie obliczenia są kluczowe w praktyce weterynaryjnej, gdyż dokładne dawkowanie jest niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności leczenia. Przykładowo, podając zbyt małą dawkę, ryzykujemy, że nie osiągniemy oczekiwanego efektu terapeutycznego, a podanie zbyt dużej dawki może prowadzić do działań niepożądanych. Dlatego tak ważne jest, aby zawsze dokładnie przeliczać dawki na podstawie wagi zwierzęcia oraz rodzaju podania, stosując się do ustalonych protokołów dawkowania.
Pytanie 38

Badania bólowe u bydła wykonuje się w celu weryfikacji choroby

A. trzustki
B. wątroby
C. trawieńca
D. czepca
Odpowiedzi wskazujące na wątrobę, trzustkę czy trawieniec jako miejsca przeprowadzania prób bólowych u bydła opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu anatomii i fizjologii układu pokarmowego tych zwierząt. Wątroba, mimo że odgrywa kluczową rolę w metabolizmie i detoksykacji, nie jest miejscem, w którym przeprowadza się standardowe próby bólowe w diagnostyce chorób układu pokarmowego. Podobnie trzustka, odpowiedzialna za produkcję enzymów trawiennych oraz hormonu insuliny, nie jest bezpośrednio badana pod kątem bólu poprzez testy palpacyjne stosowane u bydła. Z kolei trawieniec, który jest drugim żołądkiem bydła, również nie jest miejscem, które wymagałoby przeprowadzania prób bólowych w standardowej diagnostyce. Typowym błędem myślowym jest przypisanie bólów brzusznych lub dyskomfortu do narządów niezgodnych z ich rzeczywistą funkcją w układzie pokarmowym. Zrozumienie, które struktury są odpowiedzialne za konkretne objawy, jest kluczowe dla skutecznej diagnostyki i leczenia, dlatego istotne jest, aby nie mylić funkcji różnych elementów układu pokarmowego bydła.
Pytanie 39

Roztwory, które drażnią tkanki, powinny być wprowadzane w formie iniekcji

A. dotętniczej
B. dootrzewnowej
C. podskórnej
D. dożylnej
Podawanie roztworów drażniących tkanki drogą dootrzewnową, dotętniczą czy podskórną wiąże się z poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Iniekcja dootrzewnowa, polegająca na wprowadzeniu substancji do jamy brzusznej, może prowadzić do podrażnienia otrzewnej, co skutkuje silnym bólem i potencjalnym ryzykiem zapalenia. Roztwory drażniące, w przypadku kontaktu z tkankami jamy brzusznej, mogą wywołać reakcje zapalne, a także inne powikłania, takie jak perforacja jelit. Iniekcja dotętnicza, z kolei, bezpośrednio wprowadza substancje do tętnic, co może powodować niedokrwienie tkanek lub nawet martwicę. Te powikłania są szczególnie groźne w kontekście leków chemoterapeutycznych czy innych substancji drażniących. Podanie podskórne, choć teoretycznie możliwe, jest niewłaściwe w przypadku substancji drażniących z uwagi na ryzyko powstania obrzęków, stanów zapalnych oraz bólu w miejscu iniekcji. Doświadczenie kliniczne pokazuje, że stosowanie niewłaściwych dróg podania prowadzi do nie tylko nieefektywnej terapii, ale także poważnych zagrożeń dla zdrowia pacjentów. Właściwe zrozumienie farmakokinetyki oraz farmakodynamiki leków jest niezbędne do wyboru odpowiedniej drogi podania, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność terapii.
Pytanie 40

W ustawie dotyczącej ochrony zdrowia zwierząt termin kwarantanna oznacza

A. teren przechowywania zwierząt
B. izolację zwierząt w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się choroby zakaźnej
C. okres, który musi minąć po podaniu leku, aby został usunięty z organizmu zwierzęcia
D. oddzielny budynek przeznaczony na tymczasowy pobyt zwierząt
Odpowiedź dotycząca odosobnienia zwierząt w celu wykluczenia rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej jest prawidłowa i zgodna z definicją kwarantanny w kontekście ochrony zdrowia zwierząt. Kwarantanna jest kluczowym środkiem zapobiegawczym, mającym na celu minimalizowanie ryzyka infekcji i zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych między zwierzętami. Przykładowo, w przypadku wystąpienia ogniska choroby zakaźnej, takich jak afrykański pomór świń czy ptasia grypa, kwarantanna zapewnia, że zakażone zwierzęta są odizolowane od zdrowych osobników. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia Weterynaryjnego (OIE), okres kwarantanny powinien być dostosowany do specyfiki danej choroby, a także jej cyklu życia i możliwości transmisji. Kluczowym elementem jest monitorowanie stanu zdrowia zwierząt objętych kwarantanną oraz wdrożenie odpowiednich procedur sanitarno-epidemiologicznych, które mogą obejmować regularne badania, odkażanie i stosowanie środków ochrony osobistej przez osoby zajmujące się zwierzętami. Tylko w ten sposób można skutecznie kontrolować i ograniczać rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych w populacjach zwierząt.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej