Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:10
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:17

Egzamin niezdany

Wynik: 14/40 punktów (35,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W klasie o nazwie samochod przypisano atrybuty: marka, rocznik, parametry[]. Atrybuty te powinny zostać zdefiniowane jako

A. funkcje

B. pola

C. metody

D. interfejsy

Wydaje mi się, że często początkujący mają problem z rozróżnieniem między polami, metodami a funkcjami, szczególnie że w niektórych językach te pojęcia się trochę mieszają. Funkcje i metody służą do wykonywania operacji – czyli do działania, modyfikowania czegoś, wyliczania, a nie do przechowywania danych. Jeśli próbujesz zrobić z ‘marka’ czy ‘rocznik’ funkcję lub metodę, tracisz całą strukturę danych, bo te wartości powinny być częścią obiektu – czyli być przechowywane jako pola. Interfejsy to zupełnie inna bajka – one opisują, co klasa powinna potrafić (czyli jakie metody ma mieć), ale same nie przechowują żadnych danych. To tak jakbyś powiedział, że samochód jest instrukcją obsługi, a nie fizycznym przedmiotem z konkretnymi atrybutami. Typowym błędem jest też mylenie pojęcia 'parametry' jako argumentów funkcji – tutaj chodzi o właściwości opisujące obiekt, więc nie pasuje to do funkcji ani metod. Dopiero po zrozumieniu, że pola są miejscem przechowywania stanu obiektu, można dobrze zaprojektować klasę oddającą realny obiekt z rzeczywistości. W praktyce, złe przypisanie atrybutów do funkcji czy interfejsów skutkuje chaosem w kodzie, trudnościami w utrzymaniu aplikacji oraz problemami z rozwojem projektu. Pola są po prostu fundamentem do budowania logiki obiektowej i każda próba ich zastąpienia innymi mechanizmami rodzi niepotrzebne komplikacje.

Pytanie 2

Co to jest JWT (JSON Web Token)?

A. Format zapisu danych używany w bazach NoSQL

B. Standard definiujący sposób bezpiecznego przekazywania informacji jako obiekt JSON

C. Protokół komunikacyjny do transferu danych między klientem a serwerem

D. Biblioteka JavaScript do walidacji formularzy webowych

Chociaż różne podejścia do komunikacji i transferu danych są istotne, żadna z pozostałych odpowiedzi nie odnosi się bezpośrednio do istoty JWT. Protokół komunikacyjny do transferu danych między klientem a serwerem, choć może obejmować różne metody, nie wyraża istoty JWT. Standardy takie jak HTTP, WebSocket czy REST, które służą do przesyłania danych, nie definiują struktury ani zasad bezpieczeństwa związanych z JWT. Format zapisu danych używany w bazach NoSQL, jak MongoDB, nie ma związku z JWT, który jest specyficznie zaprojektowany do przesyłania informacji w formacie JSON, a nie do przechowywania ich w bazach danych. Bazy NoSQL mają swoje własne struktury danych i modele, które różnią się znacznie od modelu JSON Web Token. Podobnie, biblioteka JavaScript do walidacji formularzy webowych nie ma nic wspólnego z JWT, który jest narzędziem do zarządzania autoryzacją i sesjami użytkownika. Te błędne odpowiedzi mogą prowadzić do pomyłek w zrozumieniu, co oznacza JWT i do jakich celów jest przeznaczony. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie różnych warstw architektury aplikacji, gdzie JWT jest konkretnym rozwiązaniem do zarządzania bezpieczeństwem, a nie ogólnym protokołem komunikacyjnym czy formatem danych.

Pytanie 3

Jakie sformułowanie najlepiej oddaje złożoność obliczeniową algorytmu quicksort?

A. jest większa niż złożoność sortowania bąbelkowego

B. jest różna w zależności od wyboru elementu dzielącego

C. jest zawsze mniejsza niż złożoność jakiegokolwiek innego algorytmu sortowania

D. jest większa niż O(n2)

Twierdzenie, że złożoność quicksort jest wyższa niż sortowania bąbelkowego, jest błędne – bubble sort ma złożoność O(n²) niezależnie od danych wejściowych, co czyni go jednym z najwolniejszych algorytmów. Quicksort nigdy nie ma złożoności wyższej niż O(n²) w najgorszym przypadku, co oznacza, że jest zawsze bardziej efektywny niż bubble sort. Twierdzenie, że quicksort zawsze jest szybszy niż jakikolwiek inny algorytm, jest nieprawdziwe – algorytmy takie jak counting sort lub radix sort mogą działać szybciej w określonych przypadkach. Ostateczna wydajność quicksort zależy od implementacji oraz charakterystyki danych wejściowych.

Pytanie 4

Jakie kwestie związane z percepcją są uwzględnione w rekomendacjach standardu WCAG 2.0?

A. zapewnienia odpowiedniego czasu na zapoznanie się i przetworzenie informacji

B. jasności i dokładności w dostarczonych treściach na stronie

C. prezentacji elementów interfejsu użytkownika

D. umożliwienia interakcji między elementami użytkownika za pomocą klawiatury

Odpowiedzi odnoszące się do zapewnienia odpowiedniego czasu na zapoznanie się z informacjami, umożliwienia interakcji poprzez klawiaturę czy jasności i dokładności treści są ważne w kontekście dostępności stron, ale nie dotyczą bezpośrednio percepcji według standardu WCAG 2.0. Często zdarza się, że osoby uczące się mylą pojęcia percepcji z innymi zasadami WCAG, na przykład zrozumiałością (understandable) czy funkcjonalnością (operable). Percepcja w WCAG skupia się na tym, jak treści są postrzegane przez zmysły – głównie wzrok i słuch, ale czasem też dotyk, gdy mowa np. o wyświetlaczach brajlowskich. Zapewnienie odpowiedniego czasu i interakcji klawiaturą to typowe wymagania dla użytkowników z ograniczeniami motorycznymi, i chociaż są one bardzo istotne, to WCAG klasyfikuje je w innych kategoriach niż percepcja. Jasność i dokładność treści to cecha istotna dla zrozumiałości, jednak nie gwarantuje, że użytkownik w ogóle tę treść zauważy lub rozpozna – do tego potrzebna jest właśnie prawidłowa prezentacja elementów interfejsu. Tu najczęściej pojawia się błąd myślowy: zakłada się, że jak coś jest napisane jasno, to każdy to zobaczy i zrozumie, ale wielu użytkowników ma problemy z odbiorem samych wizualnych aspektów strony. WCAG 2.0 podkreśla, żeby nie polegać tylko na jednym kanale percepcji, np. kolorze, dźwięku czy obrazie. Dopiero dbałość o prezentację elementów interfejsu – kontrast, czytelność, alternatywy tekstowe – sprawia, że strona jest dostępna percepcyjnie. Warto zapamiętać, że kategorie WCAG są celowo podzielone właśnie w ten sposób, aby każda istotna kwestia była rozpatrywana osobno i nie mieszana z innymi.

Pytanie 5

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. PHP

B. TypeScript

C. JavaScript

D. Ruby

TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.

Pytanie 6

Aplikacje webowe stworzone z użyciem frameworka Angular lub biblioteki React, działające na standardowych portach, można uruchomić na lokalnym serwerze, wpisując w przeglądarkę

A. localhost:3000 (React) lub localhost:4200 (Angular)

B. localhost:8000 (React) lub localhost:49887 (Angular)

C. localhost:5001 (React) lub localhost:8080 (Angular)

D. localhost:8080 (React) lub localhost:8000 (Angular)

React domyślnie startuje na porcie 3000, a Angular na 4200 – to są takie standardy, które praktycznie wszyscy w branży znają i stosują. Kiedy zaczynasz nowy projekt w React, korzystając na przykład z create-react-app, serwer deweloperski po prostu nasłuchuje na http://localhost:3000. Analogicznie, jak generujesz projekt w Angular CLI i odpalasz ng serve, wtedy aplikacja wystartuje na http://localhost:4200. To są domyślne porty – nie musisz nic specjalnie ustawiać, wystarczy wpisać te adresy w przeglądarce. Z mojego doświadczenia, dobrze jest zapamiętać te ustawienia, bo praktycznie na każdym warsztacie czy bootcampie te adresy padają od ręki. Jeśli chodzi o praktykę, czasami port jest już zajęty i wtedy narzędzie zaproponuje inny, ale te wartości startowe to taka baza. Warto pamiętać, że zmiana portu wynika zazwyczaj z konfliktu, a nie z jakiejś specjalnej potrzeby. Dodatkowo, rozpoznanie tych portów pozwala szybciej debugować problemy z uruchomieniem aplikacji – jak coś nie wstaje na tych adresach, to od razu wiadomo, gdzie szukać. Ogólnie rzecz biorąc, korzystanie z tych domyślnych portów przyspiesza współpracę w zespole, bo każdy wie, gdzie szukać aplikacji, więc nie trzeba się rozpisywać w README, na jakim porcie coś działa. Moim zdaniem, to jeden z tych drobnych szczegółów, które składają się na dobre nawyki programistyczne.

Pytanie 7

Jaki rodzaj ataku hakerskiego polega na bombardowaniu serwera ogromną ilością żądań, co prowadzi do jego przeciążenia?

A. Man-in-the-Middle

B. SQL Injection

C. Phishing

D. DDoS

Atak DDoS (Distributed Denial of Service) polega na zasypywaniu serwera dużą ilością zapytań, co prowadzi do jego przeciążenia i unieruchomienia. W tym rodzaju ataku, hakerzy wykorzystują sieć skompromitowanych komputerów, znanych jako botnety, aby wysłać ogromne ilości nieautoryzowanych żądań do docelowego serwera w krótkim czasie. Celem DDoS jest spowodowanie, że serwer nie jest w stanie odpowiedzieć na prawidłowe zapytania od autentycznych użytkowników, co skutkuje awarią usługi. Przykłady ataków DDoS obejmują SYN Flood, UDP Flood oraz HTTP Flood, gdzie każdy z tych typów wykorzystuje różne protokoły i metody do zablokowania normalnego ruchu. Standardy takie jak RFC 793 definiują protokół TCP, który może być narażony na ataki SYN Flood. Ważne jest, aby organizacje stosowały odpowiednie środki zabezpieczające, takie jak systemy detekcji intruzów (IDS), firewalle, oraz usługi ochrony DDoS, aby minimalizować ryzyko i skutki tych ataków.

Pytanie 8

Jakie środowisko deweloperskie jest powszechnie wykorzystywane do produkcji aplikacji webowych w języku Java?

A. XCode

B. PyCharm

C. Eclipse

D. Android Studio

Eclipse to jedno z najpopularniejszych środowisk programistycznych (IDE) wykorzystywanych do tworzenia aplikacji webowych w języku Java. Jest to potężne narzędzie, które wspiera zarówno tworzenie aplikacji desktopowych, jak i rozbudowanych systemów backendowych. Eclipse oferuje wiele wtyczek i rozszerzeń umożliwiających integrację z narzędziami do zarządzania bazami danych, serwerami aplikacji oraz systemami kontroli wersji. Dzięki temu programiści mogą efektywnie budować i testować aplikacje webowe napisane w Javie.

Pytanie 9

Podstawowym celem środowisk IDE takich jak: IntelliJ IDEA, Eclipse, NetBeans jest programowanie w języku:

A. Python

B. Java

C. C#

D. C++

IDE, czyli Zintegrowane Środowiska Programistyczne, takie jak IntelliJ IDEA, Eclipse czy NetBeans, od lat są uznawane za najważniejsze narzędzia do tworzenia aplikacji w języku Java. Te środowiska zostały od podstaw zaprojektowane właśnie z myślą o programistach Javy – wspierają typowe projekty Java SE, Java EE czy nawet JavaFX. Moim zdaniem, ich integracja z narzędziami takimi jak Maven, Gradle, testami jednostkowymi JUnit albo debuggerami Javy to prawdziwy game-changer. Na co dzień korzysta się tam z podpowiedzi składni, automatycznego refaktoringu, generatorów kodu i systemów kontroli wersji. Przykładowo, większość firm w Polsce, które tworzą oprogramowanie korporacyjne, wybiera właśnie te IDE do pracy z Java Spring Boot czy Hibernate. Nawet podczas nauki w technikum często pierwsze projekty Java robi się właśnie w Eclipse albo IntelliJ. Pewnie, można dorzucić pluginy do innych języków, ale to Java jest sercem tych środowisk i to dla niej są one najbardziej zaawansowane, zgodnie z najlepszymi wzorcami branżowymi. Jak patrzę na ogłoszenia o pracę, to praktycznie każda oferta na programistę Java zakłada znajomość choć jednego z tych IDE. To jasno pokazuje, że ich podstawowym celem jest ułatwienie i przyspieszenie tworzenia oprogramowania właśnie w tym języku.

Pytanie 10

Które z wymienionych narzędzi najlepiej chroni dane na urządzeniach mobilnych?

A. Zainstalowanie aplikacji rozrywkowych

B. Szyfrowanie danych na urządzeniu

C. Nieaktualne oprogramowanie

D. Hasło ustawione na urządzeniu

Szyfrowanie danych na urządzeniu przenośnym to jedna z najskuteczniejszych metod zabezpieczania poufnych informacji. Szyfrowanie przekształca dane w formę, która jest nieczytelna dla osób nieposiadających odpowiedniego klucza deszyfrującego. Dzięki temu, nawet jeśli urządzenie zostanie zgubione lub skradzione, dane pozostają zabezpieczone przed nieautoryzowanym dostępem. Szyfrowanie to standardowa praktyka stosowana przez największe firmy technologiczne i jest zalecana we wszystkich urządzeniach przenośnych, takich jak laptopy i smartfony.

Pytanie 11

Diagramem, który służy do śledzenia realizacji zadań przez członków zespołu projektowego, może być

A. związków encji

B. Venna

C. Gantta

D. aktywnosci UML

Wydaje się, że niektóre z tych diagramów brzmią technicznie znajomo, ale niestety nie są właściwym wyborem, jeśli chodzi o monitorowanie realizacji zadań przez członków zespołu projektowego. Diagram Venna, choć rzeczywiście przydatny do ukazywania części wspólnych i relacji między zbiorami, raczej nie nadaje się do śledzenia postępu prac czy rozkładu zadań w projekcie. To narzędzie typowo matematyczne, można go spotkać w analizie danych czy prezentowaniu wspólnych cech, ale nie w harmonogramowaniu projektów. Diagram związków encji kojarzy się mocno z bazami danych, bo służy do wizualizacji relacji między encjami w systemach informatycznych. Tego typu diagramy są świetne przy projektowaniu struktur danych, ale zupełnie nie pokazują kto, kiedy i co ma zrobić – czyli nie odpowiadają na potrzeby zarządzania zespołem projektowym. Z kolei diagram aktywności UML, używany do opisu przepływu pracy czy procesów w systemach informatycznych, pozwala zobrazować, jak dane czynności następują po sobie i jakie warunki muszą być spełnione, by przejść do kolejnych etapów. To jednak nadal nie jest narzędzie, które pozwala na efektywne śledzenie postępu zadań przypisanych konkretnym osobom oraz zarządzanie realizacją elementów projektu w czasie. Częstym błędem jest mylenie narzędzi do modelowania procesów z narzędziami do zarządzania projektem – to, że diagram coś dobrze pokazuje, nie znaczy jeszcze, że jest uniwersalny. Moim zdaniem kluczem jest tu rozumienie, że w zarządzaniu projektami liczy się nie tylko wizualizacja procesu, ale też kontrola czasu, odpowiedzialności i zależności między zadaniami, co właśnie zapewnia dobrze zrobiony diagram Gantta.

Pytanie 12

Które z wymienionych narzędzi nie znajduje zastosowania w tworzeniu aplikacji desktopowych?

A. Edytor graficzny

B. Przeglądarka internetowa

C. Kompilator

D. Debugger

Kompilator to podstawowe narzędzie, które jest niezbędne w procesie tworzenia aplikacji – bez niego kod źródłowy nie mógłby zostać przekształcony w plik wykonywalny. Debugger odgrywa kluczową rolę w identyfikacji i eliminowaniu błędów w kodzie, co jest niezbędne do prawidłowego działania aplikacji. Edytor graficzny może być używany w tworzeniu interfejsów graficznych aplikacji desktopowych (GUI), zwłaszcza w środowiskach takich jak Visual Studio, WPF czy Qt, co czyni go integralną częścią procesu programistycznego.

Pytanie 13

Które z poniższych twierdzeń najlepiej charakteryzuje metodę wirtualną?

A. Metoda, która może być wywoływana tylko przez klasę nadrzędną

B. Metoda, która działa wyłącznie dla statycznych pól danej klasy

C. Metoda, która jest zawsze stosowana w konstruktorach danej klasy

D. Metoda, która może być przesłonięta w klasie dziedziczącej

Metoda, która może być wywoływana tylko przez klasę bazową to raczej metoda prywatna lub chroniona, a nie wirtualna. Metody statyczne są związane z klasą, a nie z konkretnymi obiektami, więc nie można ich tak po prostu nadpisać w klasie pochodnej. A tak w ogóle, metody w konstruktorach zazwyczaj nie są wirtualne, bo wywołanie metod wirtualnych w konstruktorze może prowadzić do dziwnych rzeczy – w konstruktorze klasy bazowej składowe klasy pochodnej jeszcze nie są gotowe.

Pytanie 14

Który z podanych algorytmów operujących na jednowymiarowej tablicy posiada złożoność obliczeniową O(n²)?

A. Wypisanie elementów

B. Sortowanie bąbelkowe

C. Wyszukiwanie binarne

D. Sortowanie szybkie

Sortowanie szybkie, znane jako quicksort, to jeden z najbardziej efektywnych algorytmów sortujących, który w przeciętnych przypadkach ma złożoność O(n log n), a w najgorszym przypadku O(n^2) tylko w przypadku, gdy tablica jest już posortowana w sposób odwrotny. Wyszukiwanie binarne jest algorytmem, który wymaga posortowanej tablicy i działa w czasie O(log n), co czyni go znacznie bardziej wydajnym niż sortowanie bąbelkowe. Wypisanie elementów tablicy to operacja o złożoności O(n), gdzie n oznacza liczbę elementów w tablicy. W tej operacji algorytm przegląda każdy element tablicy tylko raz, co czyni ją bardzo efektywną w porównaniu do algorytmów sortujących. Wszelkie złożoności O(log n) oraz O(n) są bardziej optymalne w kontekście operacji na tablicach jednowymiarowych. W związku z tym, jedynie sortowanie bąbelkowe w tej grupie algorytmów charakteryzuje się złożonością O(n^2), co czyni je jedynym właściwym wyborem w kontekście zadanego pytania.

Pytanie 15

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa polega na realizowaniu

A. 15 ucisków klatki piersiowej oraz 3 oddechy ratunkowe

B. 20 ucisków klatki piersiowej oraz 1 oddech ratunkowy

C. 30 ucisków klatki piersiowej oraz 2 oddechy ratunkowe

D. 10 ucisków klatki piersiowej oraz 5 oddechów ratunkowych

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) w obecnych wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji polega właśnie na wykonywaniu 30 ucisków klatki piersiowej na przemian z 2 oddechami ratunkowymi. Taki schemat jest rekomendowany zarówno dla dorosłych, jak i dzieci (poza niemowlętami i sytuacjami szczególnymi), bo zapewnia optymalną perfuzję mózgu i serca, a jednocześnie daje szansę na dostarczenie tlenu do organizmu. Gdyby skrócić liczbę ucisków albo oddechów, efektywność spada, a szansa przeżycia jest mniejsza. Ja zawsze powtarzam, że praktyka czyni mistrza – jak ćwiczyliśmy na fantomach, to właśnie ten rytm: 30 ucisków, potem 2 szybkie oddechy, bez zbędnych przerw. Praktycznie, w stresie łatwo się pogubić, ale jak sobie utrwalicie ten schemat, działa automatycznie. Warto wiedzieć, że uciski muszą być na głębokość około 5–6 cm u dorosłych, z częstotliwością co najmniej 100–120 na minutę – to jest kluczowe dla skuteczności. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem jest zbyt płytkie uciskanie i zbyt długie przerwy na oddechy, warto to poćwiczyć. Kiedy nie chce się robić oddechów (np. obawa przed zakażeniem), można prowadzić tylko uciski, ale pełne RKO daje największe szanse. Takie podejście jest sprawdzone praktycznie na całym świecie i jak dla mnie, nie ma sensu kombinować z innymi proporcjami.

Pytanie 16

Który z wymienionych objawów może sugerować nagłe zagrożenie dla zdrowia?

A. Ostry ból w klatce piersiowej

B. Obniżony nastrój w ciągu dnia

C. Intensywne pocenie się w gorącym otoczeniu

D. Zwiększona efektywność pracy

Ostry ból w klatce piersiowej to jeden z najbardziej alarmujących objawów wskazujących na nagłe zagrożenie zdrowotne, takie jak zawał serca lub zatorowość płucna. Tego rodzaju ból jest często opisywany jako gniotący, ściskający lub rozlewający się na inne części ciała, takie jak ramię, szyja czy żuchwa. W takich przypadkach kluczowe jest szybkie wezwanie pomocy medycznej, ponieważ każda minuta opóźnienia może zwiększyć ryzyko powikłań lub śmierci. Edukacja w zakresie rozpoznawania tego objawu może uratować życie, dlatego tak ważne jest rozróżnianie go od innych mniej groźnych objawów.

Pytanie 17

Jakie stwierdzenie najlepiej tłumaczy cel podziału programu na funkcje (metody)?

A. Umożliwia skrócenie kodu przez eliminację wszelkich komentarzy

B. Ułatwia proces debugowania oraz ponowne wykorzystanie fragmentów kodu

C. Gwarantuje automatyczną kompilację programu

D. Eliminuje potrzebę korzystania ze zmiennych globalnych

Dzielenie programu na funkcje (lub metody) jest jedną z kluczowych zasad programowania strukturalnego i obiektowego. Funkcje pozwalają na podzielenie dużych bloków kodu na mniejsze, łatwiejsze do zarządzania i ponownego wykorzystania fragmenty. Dzięki temu kod jest bardziej czytelny, zrozumiały i łatwiejszy do testowania. Ułatwia to także proces debugowania, ponieważ błędy można izolować w konkretnych funkcjach, zamiast przeszukiwać cały program. Ponadto funkcje umożliwiają wielokrotne używanie tego samego fragmentu kodu, co zwiększa efektywność i eliminuje konieczność powielania kodu, zmniejszając ryzyko błędów.

Pytanie 18

Użycie modyfikatora abstract w definicji metody w klasie wskazuje, że

A. dziedziczenie po tej klasie jest niedozwolone

B. klasy pochodne nie mogą implementować tej metody

C. klasa ta stanowi podstawę dla innych klas

D. trzeba zaimplementować tę metodę w tej klasie

Niektóre z odpowiedzi mogą wydawać się na pierwszy rzut oka logiczne, ale wynikają raczej z nieprecyzyjnego rozumienia mechanizmów programowania obiektowego. Zacznijmy od tego, że użycie modyfikatora abstract w samej metodzie nigdy nie oznacza konieczności natychmiastowej implementacji tej metody w tej samej klasie – wręcz przeciwnie, to sygnał, że metoda nie ma jeszcze swojego kodu i zostanie dopiero zaimplementowana w klasie pochodnej. To właśnie klasy dziedziczące mają obowiązek dostarczyć konkretną wersję tej funkcji. Kolejna kwestia to dziedziczenie – modyfikator abstract w żadnym wypadku nie zabrania dziedziczenia po tej klasie, raczej wręcz przeciwnie, bo cała idea polega na tym, żeby posłużyć się taką klasą jako bazą do tworzenia wyspecjalizowanych klas pochodnych. Częstym błędem jest też zakładanie, że klasy pochodne nie mogą implementować tych metod – to zupełnie odwrotnie, bo właśnie po to te metody są abstrakcyjne, żeby wymusić ich nadpisanie. Zdarza się, że początkujący mylą pojęcia abstract i sealed/final (klasa zamknięta na dziedziczenie), co prowadzi do błędnych wniosków. Generalnie warto pamiętać, że modyfikator abstract jest narzędziem do budowania elastycznych, rozszerzalnych struktur kodu, gdzie część funkcjonalności jest celowo zostawiona do uzupełnienia przez potomków. To nie jest mechanizm ograniczający, tylko wręcz przeciwnie – otwierający drogę do projektowania uniwersalnych, przyszłościowych rozwiązań. Takie podejście jest szeroko stosowane w branży, np. w frameworkach czy bibliotekach, gdzie wielu developerów rozbudowuje istniejącą logikę o własną specyfikę działania.

Pytanie 19

Który z paradygmatów programowania najbardziej akcentuje dziedziczenie oraz polimorfizm?

A. Programowanie strukturalne

B. Programowanie obiektowe

C. Programowanie funkcyjne

D. Programowanie proceduralne

Programowanie strukturalne skupia się na podziale kodu na funkcje i procedury, ale nie wspiera dziedziczenia ani polimorfizmu. Programowanie proceduralne to wcześniejszy paradygmat, który koncentruje się na wykonywaniu sekwencji instrukcji i nie obejmuje obiektów ani klas. Programowanie funkcyjne opiera się na funkcjach jako podstawowych jednostkach kodu, które są niemutowalne i nie wspiera takich cech jak dziedziczenie i polimorfizm, co różni je od programowania obiektowego.

Pytanie 20

Która z wymienionych kart graficznych oferuje lepszą wydajność w grach komputerowych?

A. NVIDIA GeForce GTX 1050 Ti - 4GB GDDR5, 128-bit

B. AMD Radeon RX 580 - 8GB GDDR5, 256-bit

C. Intel UHD Graphics 630 - zintegrowana

D. AMD Radeon R7 240 - 2GB GDDR5, 64-bit

AMD Radeon RX 580 to karta graficzna, która zapewnia wyższą wydajność w grach komputerowych w porównaniu do innych wymienionych opcji. Wyposażona w 8GB pamięci GDDR5 oraz 256-bitową szynę danych, karta ta jest w stanie obsługiwać bardziej złożone tekstury oraz większe rozdzielczości. Jej architektura Polaris pozwala na lepsze zarządzanie energią oraz wydajność w grach, co czyni ją idealnym wyborem dla graczy. Dzięki obsłudze technologii DirectX 12 i Vulkan, RX 580 jest w stanie wykorzystać najnowsze osiągnięcia w dziedzinie grafiki, co przekłada się na wyższą jakość obrazu oraz płynność animacji. Przykłady gier, w których RX 580 sprawdza się najlepiej to 'Far Cry 5' czy 'Shadow of the Tomb Raider', gdzie karta umożliwia granie w wysokich ustawieniach graficznych z zachowaniem wysokiej liczby klatek na sekundę. Standardy, takie jak PCIe 3.0, zapewniają pełną kompatybilność z nowoczesnymi płytami głównymi, co czyni tę kartę doskonałym wyborem dla entuzjastów gier komputerowych.

Pytanie 21

Modyfikator dostępu znajdujący się przed definicją metody Dodaj() w klasie Kalkulator sprawia, że:

protected void Dodaj() {}

A. nie jest ona osiągalna w klasach, które dziedziczą po klasie Kalkulator

B. nie jest ona dostępna z poziomu klas, które są zaprzyjaźnione z klasą Kalkulator

C. jest ona dostępna zarówno w samej klasie, jak i w klasach dziedziczących po klasie Kalkulator

D. jest ona możliwa do wykorzystania w programie głównym i można ją wywołać na instancji klasy Kalkulator

Często spotykanym problemem przy analizie modyfikatorów dostępu jest mylenie zakresów widoczności protected z innymi, jak public, private czy nawet internal. Przekonanie, że protected sprawia, iż metoda staje się dostępna w programie głównym (np. przez obiekt klasy Kalkulator), wynika zazwyczaj z utożsamiania protected z public. Tymczasem protected ogranicza dostępność tylko do klasy bazowej oraz jej pochodnych, więc próba wywołania Dodaj() na przykład bezpośrednio w programie głównym zakończy się błędem kompilacji – chyba że korzystamy z tej metody właśnie w klasie dziedziczącej. Zdarza się także mylić protected z private — niektórzy sądzą, że protected blokuje dostęp w klasach dziedziczących, ale to nieprawda: w przeciwieństwie do private, protected wręcz otwiera drzwi potomnym do korzystania z tych elementów. Jeszcze rzadziej, ale czasem pojawia się myśl, że protected umożliwia dostęp zaprzyjaźnionym klasom, jak w C++, jednak w C# czy Javie pojęcie „klas zaprzyjaźnionych” nie istnieje, więc taki scenariusz odpada. Moim zdaniem cała ta zawiłość bierze się z różnic między językami i zbyt powierzchownej nauki teorii, gdzie nie przykłada się uwagi do praktycznych przykładów użycia. W branży dobra praktyka to właśnie stosowanie protected wtedy, gdy chcemy umożliwić dziedziczenie i rozbudowę funkcji, ale nie udostępniać ich całemu światu. Warto zapamiętać, że protected to narzędzie do zachowania porządku i kontroli dostępu w hierarchii klas — i nie należy go mylić ani z nadmierną dostępnością, ani z pełnym ukrywaniem implementacji.

Pytanie 22

Co należy zrobić w sytuacji silnego krwawienia z rany?

A. Nałożyć elastyczny bandaż bez ucisku

B. Przepłukać ranę wodą utlenioną i zostawić do wyschnięcia

C. Poczekać, aż krwawienie ustanie samoistnie

D. Założyć opatrunek uciskowy oraz unieść kończynę powyżej poziomu serca

Przemycie rany wodą utlenioną i pozostawienie jej do wyschnięcia jest odpowiednie dla drobnych skaleczeń, ale nie skuteczne przy silnym krwotoku, ponieważ nie zatrzymuje aktywnego krwawienia. Nałożenie bandaża elastycznego bez ucisku może być pomocne w przypadku obrzęków, ale nie zapobiega utracie krwi. Czekanie na samoistne ustanie krwawienia to błąd, który może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, w tym wstrząsu hipowolemicznego i śmierci z powodu nadmiernej utraty krwi.

Pytanie 23

Co to jest choroba związana z wykonywaniem zawodu?

A. Stan zdrowia, który uniemożliwia pracę przez okres krótszy niż tydzień

B. Każda choroba, która występuje w czasie pracy

C. Choroba występująca tylko w sektorze przemysłowym

D. Choroba wynikająca z warunków pracy lub związanych z nimi czynników

Choroba, która pojawia się w trakcie zatrudnienia, ale nie jest związana z warunkami pracy, nie jest klasyfikowana jako choroba zawodowa. Może to być zwykłe przeziębienie lub inna przypadłość niezwiązana z charakterem wykonywanej pracy. Stan zdrowia, który uniemożliwia pracę przez krótki czas (np. tydzień), może być traktowany jako tymczasowa niezdolność do pracy, ale nie spełnia definicji choroby zawodowej. Choroby zawodowe występują nie tylko w sektorze przemysłowym – mogą pojawiać się również w pracy biurowej (np. problemy z kręgosłupem lub wzrokiem).

Pytanie 24

W języku C# szablon List umożliwia korzystanie z listy. Z definicji obiektu kolekcji wynika, że jego elementami mogą być:

List<int> wykaz = new List<int>();

A. elementy o nieokreślonym typie

B. elementy typu List

C. liczby rzeczywiste

D. liczby całkowite

W C# kolekcje generyczne typu List<> są jednym z podstawowych narzędzi do zarządzania zbiorem danych o określonym typie. Typ elementów w takiej liście nie jest przypadkowy ani dowolny, tylko wynika bezpośrednio z tego, co wpiszemy w nawiasach ostrych. Wiele osób na początku ulega mylnemu przekonaniu, że List<> może przechowywać elementy o nieokreślonym typie, co jest nieporozumieniem – właściwie tylko List<object> pozwala na taką elastyczność, ale i wtedy każda operacja na elementach wymaga rzutowania. Jeśli natomiast chodzi o liczby rzeczywiste, to one są reprezentowane przez typy double lub float, więc List<int> kompletnie się do tego nie nadaje – jeśli spróbujesz przechować tam np. 3.14, kompilator od razu zaprotestuje. Zdarza się, że ktoś sądzi, iż List<int> może przechowywać inne kolekcje typu List, ale to również nieporozumienie. Wtedy należałoby użyć List<List<int>> lub List<List<T>>, jeśli chcemy mieć listę list, a nie pojedynczych wartości. Typowe błędy wynikają tu moim zdaniem z nieznajomości, jak działa generyczność i jak ściśle typowana jest ta kolekcja. Może się to wydawać ograniczające, ale na co dzień ułatwia życie i zmniejsza ryzyko błędów już na etapie kompilacji. Dobrym nawykiem jest więc zawsze przyglądać się, jaki typ przypisujemy w List<>, bo to rzutuje na wszystkie operacje, jakie potem wykonamy na tej liście. Kluczowe jest, żeby dobrze rozumieć typy w C# i korzystać z nich świadomie, bo to podstawa solidnego i bezpiecznego kodu, zgodnie z praktykami profesjonalnych zespołów programistycznych.

Pytanie 25

Który z wymienionych wzorców projektowych jest najbardziej odpowiedni do uproszczenia interfejsu złożonego systemu?

A. Fasada (Facade)

B. Singleton (Singleton)

C. Metoda szablonowa (Template method)

D. Kompozyt (Composite)

Wzorzec projektowy Fasada (Facade) upraszcza interfejs do złożonego systemu poprzez dostarczenie jednolitego punktu dostępu do wielu podsystemów. Dzięki temu klienci mogą korzystać z funkcji systemu za pomocą prostego interfejsu, co zwiększa czytelność kodu i ułatwia jego utrzymanie. Fasada jest szczególnie przydatna w dużych aplikacjach, gdzie wiele modułów wymaga skomplikowanej konfiguracji lub współdziałania. Wprowadzenie fasady ukrywa złożoność wewnętrzną systemu, jednocześnie zapewniając dostęp do niezbędnych funkcjonalności. To rozwiązanie jest często stosowane w systemach z wieloma interfejsami API, w architekturze mikroserwisów oraz przy integracji zewnętrznych bibliotek.

Pytanie 26

Jakie narzędzie najlepiej wykorzystać do testowania API REST?

A. Postman

B. Jasmine

C. Selenium

D. Git

Narzędzia takie jak Git, Selenium czy Jasmine, choć niezwykle użyteczne w swoim kontekście, nie są przeznaczone do testowania API REST. Git to system kontroli wersji, który służy do zarządzania kodem źródłowym i współpracy między programistami, a nie do interakcji z API. Wykorzystanie Gita w testowaniu API może prowadzić do mylnego wrażenia, że jest to odpowiednie narzędzie, podczas gdy w rzeczywistości jego zastosowanie ogranicza się do wersjonowania kodu. Selenium jest narzędziem do automatyzacji testów aplikacji webowych, skupiającym się na interakcjach z interfejsem użytkownika, a więc nie jest odpowiednie do testowania backendu lub API. Jasmine to framework do testowania JavaScript, który jest używany głównie do testowania kodu frontendowego, a nie do weryfikacji działania API. Te pomyłki mogą wynikać z nieprecyzyjnego rozumienia różnicy między testowaniem frontendu a backendu. Warto zrozumieć, że testowanie API wymaga specjalistycznych narzędzi, które potrafią obsługiwać protokoły HTTP, analizować odpowiedzi serwera oraz weryfikować dane, a powyższe narzędzia nie spełniają tych wymogów. Wybór odpowiedniego narzędzia jest kluczowy dla efektywności procesu testowania i zapewnienia wysokiej jakości dostarczanego oprogramowania.

Pytanie 27

W języku C++, zakładając, że przedstawiony fragment kodu poprawnie się skompiluje i zostanie wykonany, to zmiennej liczba przypisana zostanie wartość:

int liczba = rand() % 1000;

A. rzeczywista podzielna przez 1000

B. dowolna pseudolosowa z przedziału typu int

C. pseudolosowa nie większa niż 999

D. równa 1000

Błędne odpowiedzi wynikają z niezrozumienia mechaniki działania funkcji rand() i operatora modulo w języku C++. Pierwsza koncepcja, że liczba mogłaby być równa 1000, jest błędna, ponieważ operator modulo ogranicza wynik do wartości mniejszych niż dzielnik, w tym przypadku 1000. Dlatego wynik nigdy nie osiągnie wartości 1000. Drugą błędną koncepcją jest przypisanie dowolnej liczby pseudolosowej w zakresie typu int. Funkcja rand() bez operacji modulo generuje liczby w zakresie od 0 do RAND_MAX, ale zastosowanie modulo 1000 zawęża ten zakres do wartości od 0 do 999. Trzecia koncepcja, że wynik musi być liczbą rzeczywistą podzielną przez 1000, wynika z błędnego założenia o typie danych i działaniach matematycznych. W kontekście języka C++ kod operuje na liczbach całkowitych, a nie rzeczywistych, i wynik modulo nie może być podzielny przez 1000, gdyż wartości te nigdy nie osiągną 1000. Kluczowe jest zrozumienie, że operacja modulo ogranicza zakres wyników i zapobiega wyjściu poza określoną wartość maksymalną, co jest fundamentalnym aspektem generowania liczb pseudolosowych w kontrolowanych zakresach. Dzięki temu podejściu można bezpiecznie i efektywnie wykorzystywać generowane wyniki w wielu zastosowaniach informatycznych, unikając typowych błędów logicznych i zakresowych w programowaniu.

Pytanie 28

Zaprezentowany kod zawiera pola danej klasy. Które pole (pola) mogą być dostępne z poziomu głównego programu poprzez odwołanie w formie nazwaObiektu.nazwaPola?

private int p1;
private short p2;
public string p3;
protected string p4;
protected float p5;

A. p3 i p4

B. p1

C. wyłącznie p3, p4, p5

D. jedynie p3

To jest właśnie sedno sprawy z modyfikatorami dostępu w programowaniu obiektowym, szczególnie w językach takich jak Java czy C#. Kiedy masz pole oznaczone jako public, jak w przypadku p3, to znaczy, że możesz się do niego odwołać z poziomu dowolnego innego kodu, czyli np. z głównego programu poprzez konstrukcję nazwaObiektu.nazwaPola. To jest bardzo wygodne, choć uczciwie mówiąc, nie zawsze bezpieczne – branżowo najczęściej rekomenduje się stosowanie enkapsulacji, czyli raczej private i dostęp przez gettery/settery. Moim zdaniem lepiej rozumieć, dlaczego public coś udostępnia, a protected czy private już nie. Protected pozwala na dostęp tylko w klasach pochodnych, więc w samym głównym programie (po prostu mając obiekt tej klasy) nie masz do niego dostępu. Private – to już w ogóle, jedynie sama klasa może się dobrać do własnych pól, cała reszta odpada. To, co często zaskakuje, to fakt, że nawet jeśli coś jest protected, to nie zrobisz obiekt.protectedPole w zwykłym programie – musiałbyś pisać klasę dziedziczącą. Praktycznie public daje największą swobodę, ale z mojego doświadczenia, jeśli nie musisz, nie rób wszystkiego na public. W tym przykładzie jedynie p3 można bezpośrednio wywołać z głównego programu przez nazwaObiektu.p3 – reszta jest ukryta przez modyfikatory dostępu, i to jest zdecydowanie zgodne ze sztuką programowania obiektowego i zasadą hermetyzacji.

Pytanie 29

Co oznacza skrót CDN w kontekście aplikacji webowych?

A. Content Delivery Network - sieć rozproszona geograficznie, służąca do dostarczania treści

B. Cross Domain Navigation - metoda nawigacji między domenami w aplikacjach webowych

C. Compressed Data Node - węzeł kompresji danych w architekturze mikrousług

D. Content Definition Notation - notacja do definiowania treści w aplikacjach

W kontekście aplikacji webowych błędne skróty i pojęcia często prowadzą do nieporozumień dotyczących architektury i technologii. Cross Domain Navigation, chociaż istotne w kontekście bezpieczeństwa i wymiany danych między różnymi domenami, nie jest związane z dostarczaniem treści. Metoda ta dotyczy głównie sposobów nawigacji w aplikacjach, które mogą wymagać zarządzania różnymi politykami CORS (Cross-Origin Resource Sharing), ale nie definiuje sposobów optymalizacji dostarczania treści. Compressed Data Node to termin, który sugeruje węzeł odpowiedzialny za kompresję danych w architekturze mikrousług, ale nie wiąże się z geograficznie rozproszonym dostarczaniem treści, co jest kluczowym aspektem działania CDN. Content Definition Notation to z kolei nieznany termin w literaturze dotyczącej technologii webowej, nie mający powszechnie uznawanej definicji w branży. Błędem myślowym byłoby utożsamianie tych terminów z sieciami dostarczania treści, ponieważ każde z nich ma swoją specyfikę i zastosowanie. W kontekście aplikacji internetowych kluczowe jest zrozumienie, że CDN ma na celu poprawę szybkości i efektywności dostarczania treści, co jest niezrównanie bardziej złożonym i istotnym zagadnieniem niż tylko nawigacja czy kompresja danych. Praktyki związane z sieciami CDN są dobrze udokumentowane i należy je stosować zgodnie z najlepszymi standardami branżowymi, aby zapewnić wysoką jakość usług dla użytkowników.

Pytanie 30

Która z poniższych nie jest poprawną metodą HTTP?

A. GET

B. SEARCH

C. DELETE

D. POST

Wybór metod GET, POST oraz DELETE jako odpowiedzi nie jest poprawny, ponieważ wszystkie one są uznawane za standardowe metody HTTP, zdefiniowane w specyfikacjach IETF. GET jest najczęściej używaną metodą, która umożliwia pobranie zasobów z serwera, co czyni ją podstawowym narzędziem w budowie interfejsów API i aplikacji webowych. Metoda POST służy do przesyłania danych na serwer, co jest kluczowe w przypadku formularzy internetowych czy operacji tworzenia nowych zasobów. DELETE z kolei opiera się na koncepcji RESTful, gdzie pozwala na usuwanie zasobów na serwerze. Zrozumienie tych metod oraz umiejętność ich właściwego wykorzystywania jest kluczowe dla każdego programisty zajmującego się tworzeniem aplikacji webowych. Pojawienie się niektórych błędnych odpowiedzi może wynikać z mylenia pojęć związanych z metodami HTTP oraz ich zastosowaniem w praktyce. Wiele osób mylnie sądzi, że każda metoda, którą zna, musi być standardem, co prowadzi do nieporozumień i błędnych wniosków. Dobrą praktyką jest na bieżąco rozwijać swoją wiedzę na temat protokołu HTTP oraz jego metod, co ułatwi pracę i zapewni lepsze zrozumienie architektury aplikacji webowych.

Pytanie 31

Jaką funkcję pełnią mechanizmy ciasteczek w aplikacjach internetowych?

A. Do zapisywania danych użytkownika w przeglądarce

B. Do przechowywania informacji w bazie danych

C. Do zapisywania danych użytkownika na serwerze

D. Do generowania dynamicznych interfejsów dla użytkowników

Przechowywanie danych użytkownika po stronie serwera odbywa się przy użyciu baz danych SQL lub NoSQL, a nie za pomocą ciasteczek, które operują po stronie klienta. Tworzenie dynamicznych interfejsów użytkownika odbywa się przy pomocy technologii frontendowych, takich jak JavaScript, React lub Vue.js, natomiast cookies przechowują dane, a nie generują interfejsów. Bazy danych służą do długoterminowego przechowywania dużych ilości informacji i nie są tożsame z mechanizmem ciasteczek, które przechowują dane tymczasowe po stronie klienta.

Pytanie 32

Jakie są różnice między kompilatorem a interpretem?

A. Interpreter konwertuje kod źródłowy na język maszynowy przed jego kompilacją

B. Interpreter tworzy plik wykonywalny, który funkcjonuje niezależnie od otoczenia

C. Kompilator przetwarza kod na język maszynowy w momencie jego wykonywania

D. Kompilator przekształca kod źródłowy na język maszynowy przed uruchomieniem aplikacji

Kompilator nie tłumaczy kodu w trakcie jego działania, bo to już zadanie interpretera. Interpreter przetwarza kod linijka po linijce podczas działania programu. Z tego powodu nie tworzy plików wykonywalnych, program po prostu działa w czasie rzeczywistym, a to sprawia, że działa wolniej. Mówiąc krótko, tłumaczenie kodu przed kompilacją to nie jest to, co się robi – kompilacja to proces, który tworzy plik wykonywalny z kodu źródłowego. Dlatego interpreter nie generuje żadnych niezależnych plików, tylko analizuje i wykonuje kod od razu.

Pytanie 33

Wykorzystując jeden z dwóch zaprezentowanych sposobów inkrementacji w językach z rodziny C lub Java, można zauważyć, że
Zapis pierwszy:

b = a++;

Zapis drugi:

b = ++a;

A. Bez względu na zastosowany sposób, w zmiennej b zawsze uzyskamy ten sam rezultat.

B. Wartość zmiennej b będzie wyższa po użyciu drugiego zapisu w porównaniu do pierwszego.

C. Tylko przy użyciu pierwszego zapisu zmienna a zostanie zwiększona o 1.

D. Drugi zapis nie jest zgodny ze składnią, co doprowadzi do błędów kompilacji.

Drugi zapis nie jest niezgodny ze składnią – zarówno preinkrementacja, jak i postinkrementacja są w pełni zgodne z zasadami języka i nie powodują błędów kompilacji. Niezależnie od wybranego zapisu, zmienna zostanie zwiększona, lecz kluczowa różnica polega na tym, kiedy dokładnie to następuje. Twierdzenie, że w każdym przypadku wynik będzie taki sam, jest błędne – różnice pojawiają się podczas użycia tych operatorów w bardziej złożonych wyrażeniach. Zapis pierwszy (preinkrementacja) nie jest jedynym sposobem na zwiększenie wartości zmiennej, chociaż w wielu sytuacjach jest preferowany ze względu na efektywność.

Pytanie 34

Która z poniższych technik NIE jest związana z optymalizacją wydajności strony internetowej?

A. Deep linking

B. Minifikacja kodu

C. Użycie CDN

D. Lazy loading

Minifikacja kodu, lazy loading i użycie CDN to techniki ściśle związane z optymalizacją wydajności stron internetowych. Minifikacja kodu polega na usuwaniu zbędnych znaków, takich jak spacje, komentarze czy nowe linie, co skutkuje zmniejszeniem rozmiaru plików CSS i JavaScript. Dzięki temu przeglądarki mogą szybciej pobierać i interpretować skrypty, co bezpośrednio wpływa na czas ładowania strony. Z kolei lazy loading to technika, która polega na opóźnionym ładowaniu obrazów i innych zasobów, co pozwala na szybsze przekazywanie pierwszej wersji strony użytkownikowi. Tylko zasoby, które są aktualnie widoczne w oknie przeglądarki, są ładowane na początku, co zmniejsza obciążenie serwera oraz przyspiesza renderowanie strony. Użycie CDN (Content Delivery Network) z kolei polega na rozproszeniu treści na serwerach rozmieszczonych geograficznie, co umożliwia użytkownikom dostęp do zasobów z najbliższej lokalizacji, co także przyspiesza ładowanie strony. Zrozumienie tych technik jest kluczowe, ponieważ ich wdrażanie może znacząco poprawić wskaźniki wydajności, a tym samym satysfakcję użytkowników. Ignorowanie tych metod optymalizacji może prowadzić do długich czasów ładowania i niezadowolenia użytkowników, co w dłuższym okresie może wpływać na konwersje i ogólną reputację strony.

Pytanie 35

Jakie będą skutki wykonania podanego fragmentu kodu w języku C++?

vector <int> liczby;
for(int i=0; i<10; i++) {
    liczby.push_back(2*i);
}

A. Do tablicy liczby, na jej początku, dodawane są nowe wartości.

B. Z tablicy liczby usuwane są elementy, z każdym obiegiem pętli eliminowany jest element z jej początku.

C. Do tablicy liczby, na jej końcu, dodawane są nowe wartości.

D. Z tablicy liczby usuwane są elementy, z każdym obiegiem pętli eliminowany jest element z jej końca.

Analizując zaproponowane odpowiedzi, łatwo zauważyć kilka typowych nieporozumień, które często pojawiają się na etapie nauki pracy z kolekcjami w C++. Po pierwsze, wielu osobom myli się pojęcie 'dodawania na początku' z 'dodawaniem na końcu', zwłaszcza że niektóre struktury standardowe, jak listy dwukierunkowe (std::list), umożliwiają wygodne wstawianie na początku (push_front). Jednak w przypadku std::vector nie ma metody push_front, a push_back oznacza zawsze dodanie nowego elementu do końca wektora, co powoduje, że kolejność elementów jest zachowana zgodnie z kolejnością ich dodawania. Błędne jest także przekonanie, że za każdym przebiegiem pętli z wektora coś jest usuwane – takie operacje wymagałyby jawnego wywołania metod erase(), pop_back() lub pop_front(), których tutaj w ogóle nie zastosowano. To bardzo istotne, bo domyślnie wektor nie usuwa niczego sam z siebie. Równie często spotykanym błędem jest mylenie działania innych kolekcji, jak np. kolejki FIFO (gdzie pop_front rzeczywiście usuwa pierwszy element), z zachowaniem vectora, który domyślnie dodaje na końcu. Sporo osób wychodzi z założenia, że 'dynamiczna tablica' powinna się samoistnie przesuwać lub skracać – ale to nie jest prawda w C++. Warto zapamiętać, że vector w C++ jest stworzony głównie do efektywnego rozbudowywania od końca i to jest zgodne z koncepcją dynamicznego zarządzania pamięcią w nowoczesnych językach programowania. Każdy inny sposób użycia wymaga dodatkowego kodu. Z mojego punktu widzenia dobrze jest od razu wyrobić sobie nawyk rozróżniania, która operacja jest domyślnie dostępna w danym kontenerze. Brak tej wiedzy prowadzi do błędnych założeń co do działania kodu i generuje trudne do wychwycenia błędy logiczne.

Pytanie 36

Który rodzaj kolekcji pozwala na dostęp do elementów w porządku FIFO (First In First Out)?

A. Tablica

B. Kolejka

C. Sekwencja

D. Kolekcja LIFO

Kolejka to struktura danych, która działa na zasadzie FIFO (First In First Out), co oznacza, że element dodany jako pierwszy zostaje usunięty jako pierwszy. Kolejki są szeroko wykorzystywane w zarządzaniu zadaniami, buforowaniu danych oraz w implementacji algorytmów, takich jak BFS (przeszukiwanie wszerz). Struktura ta jest idealna do obsługi zadań w kolejności ich przybycia, co jest kluczowe w aplikacjach takich jak systemy operacyjne, sieci komputerowe i przetwarzanie danych.

Pytanie 37

Jakie aspekty powinny być brane pod uwagę przy tworzeniu zestawów danych?

A. Metoda alokacji pamięci dla danych

B. Typ zastosowanego kompilatora

C. Ilość linii kodu programu

D. Narzędzia do analizy błędów

Długość kodu programu wpływa na czytelność i utrzymanie, ale nie jest kluczowym czynnikiem przy projektowaniu zestawów danych. Kompilator decyduje o tym, jak kod jest przekształcany w kod maszynowy, ale nie ma bezpośredniego wpływu na strukturę danych. Narzędzia do debugowania są istotne w procesie testowania i wykrywania błędów, ale nie odgrywają kluczowej roli w początkowej fazie projektowania zestawów danych. Kluczowe jest odpowiednie zaplanowanie struktury danych i sposobu ich przechowywania, co decyduje o efektywności aplikacji.

Pytanie 38

Który z wymienionych algorytmów sortujących posiada średnią złożoność obliczeniową równą O(n log n)?

A. Sortowanie przez wybór

B. Sortowanie bąbelkowe

C. Sortowanie przez wstawianie

D. Sortowanie szybkie (QuickSort)

QuickSort to naprawdę jeden z najlepszych sposobów na sortowanie. W zasadzie chodzi o to, że dzielimy naszą tablicę na dwie części, z pomocą takiego specjalnego elementu, który nazywamy pivotem. W praktyce działa to tak, że mamy część mniejszą i większą od tego pivota, a potem każdą z tych części sortujemy jeszcze raz, tak jakbyśmy powtarzali cały proces. Myślę, że to działa super, szczególnie na dużych zbiorach danych, i dlatego QuickSort jest naprawdę popularny w różnych programach i aplikacjach.

Pytanie 39

Mobilna aplikacja przedstawia listę, w której każdy element można dotknąć palcem, aby zobaczyć jego detale. Zdarzenie, które odpowiada tej czynności, to

A. toggled.

B. tapped.

C. value changed.

D. button clicked.

Zdarzenie 'toggled' mówi o przełącznikach, czyli o tych małych suwakach, co zmieniają stan. 'Value changed' to w sumie zmiana wartości w różnych kontrolkach, takich jak suwaki czy pola tekstowe. A 'Button clicked' dotyczy przycisków, a nie elementów z listy. Każde z tych zdarzeń ma swój cel w interfejsie, więc warto o tym pamiętać.

Pytanie 40

Zasada programowania obiektowego, która polega na ukrywaniu elementów klasy tak, aby były one dostępne wyłącznie dla metod tej klasy lub funkcji zaprzyjaźnionych, to

A. hermetyzacja

B. wyjątki

C. dziedziczenie

D. polimorfizm

W programowaniu obiektowym często pojawiają się takie pojęcia jak wyjątki, polimorfizm czy dziedziczenie, ale żadne z nich nie opisuje procesu ukrywania danych wewnątrz klasy. Wyjątki to mechanizm obsługi błędów, który pozwala na reagowanie na nieprzewidziane sytuacje w trakcie działania programu, ale nie ma on nic wspólnego z kontrolą dostępu do danych czy zabezpieczaniem pól klasy. Polimorfizm z kolei polega na tym, że obiekty różnych klas mogą być traktowane jako obiekty wspólnej klasy bazowej – tu chodzi o możliwość wywoływania metod w taki sam sposób na różnych typach, co ułatwia projektowanie elastycznego kodu, ale nie dotyka kwestii ukrywania szczegółów przed użytkownikiem klasy. Dziedziczenie umożliwia tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących, co pozwala na przejmowanie właściwości i metod, ale samo w sobie nie ogranicza dostępu do danych – wręcz przeciwnie, nieumiejętne użycie dziedziczenia może prowadzić do nadmiernego ujawnienia szczegółów implementacji. Typowym błędem myślowym jest mylenie hermetyzacji z samą ochroną przed błędami (czyli wyjątkami) lub utożsamianie jej z mechanizmami dziedziczenia – tymczasem hermetyzacja to przede wszystkim kontrola dostępu i świadome ograniczanie widoczności danych oraz metod. W codziennej praktyce programistycznej hermetyzacja jest kluczowa dla bezpieczeństwa, utrzymania i rozwoju oprogramowania, dlatego warto rozróżniać te koncepcje i wiedzieć, do czego służy każda z nich.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej