Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:58
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:00

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Naprawa uszkodzenia ściany przedstawionej na fotografii powinna polegać na

A. wypełnieniu ubytków muru zaprawą cementową.

B. uzupełnieniu ubytku muru mieszanką betonową.

C. wzmocnieniu muru prętami stalowymi.

D. przemurowaniu uszkodzonego fragmentu muru.

Zastosowanie wzmocnienia muru prętami stalowymi jako metody naprawy w tym przypadku jest niewłaściwe, ponieważ nie rozwiązuje podstawowego problemu, jakim jest poważne uszkodzenie muru. Pręty stalowe mogą być skuteczne w przypadku mniejszych pęknięć lub uszkodzeń, jednak w sytuacji, gdy zniszczenie obejmuje całą grubość muru, nie zapewnią one należnej trwałości ani stabilności strukturalnej. Wypełnianie ubytków zaprawą cementową także nie jest odpowiednim rozwiązaniem, ponieważ w przypadku tak poważnych uszkodzeń, zaprawa nie będzie w stanie utrzymać obciążenia i może szybko ulec degradacji. Podobnie, uzupełnienie mieszanką betonową może być mylnym rozwiązaniem; beton, mimo że jest materiałem wytrzymałym, nie jest odpowiedni do naprawy murów, które wymagają zachowania oryginalnych właściwości termoizolacyjnych i akustycznych. Takie podejścia ignorują istotę problemu i mogą prowadzić do dalszych uszkodzeń. Kluczowe jest zrozumienie, że każda naprawa musi być dostosowana do specyfiki uszkodzenia i potrzeb strukturalnych budynku, co w tym przypadku jednoznacznie wskazuje na konieczność przemurowania uszkodzonego fragmentu, a nie podejmowania doraźnych i powierzchownych działań.

Pytanie 2

Do zbudowania nadproża sklepionego (łęku) należy użyć cegły

A. pełnej

B. kratówki

C. szczelinówki

D. dziurawki

Wybieranie złej cegły do nadproża sklepionego może naprawdę namieszać wszystko w konstrukcji. Cegła szczelinówka, mimo że jest lżejsza, nie daje rady z nośnością, więc to nie jest dobry wybór do przenoszenia obciążeń, które mają nadproża. Jej ścianki są zazwyczaj cieńsze, przez co ma niższą wytrzymałość na ściskanie. Cegła kratówka, choć czasem jest używana w budowlance, to nie zapewnia stabilności i odporności na odkształcenia, które są kluczowe w nadprożach. To nie to miejsce, gdzie można ją stosować. Cegła dziurawka, będąca lżejszą opcją, też nie spełnia wymogów, bo nie przenosi ciężarów pionowych tak, jak powinna. Używanie takich materiałów do nadproża może doprowadzić do pęknięć czy nawet zawalenia się konstrukcji, jeśli obciążenia będą zbyt duże. Widziałem już budynki, gdzie zastosowano niewłaściwe materiały i to miało naprawdę fatalne skutki. Dlatego tak ważne jest, żeby używać cegły pełnej, bo to materiał zgodny z budowlanymi normami i dobrymi praktykami inżynieryjnymi.

Pytanie 3

Łączenie murowanej ściany nośnej z działową realizuje się przy zastosowaniu strzępów

A. uciekających

B. zazębionych końcowych

C. zazębionych bocznych

D. schodkowych

Wybór odpowiedzi schodkowe, uciekające oraz zazębione końcowe pokazuje pewne nieporozumienia związane z metodami łączenia ścian w konstrukcjach budowlanych. Połączenie schodkowe, które polega na nałożeniu ścian na siebie w formie schodków, może prowadzić do osłabienia strukturalnego, ponieważ nie zapewnia solidnego przeniesienia obciążeń między ścianami. Tego typu połączenie jest rzadko stosowane w nowoczesnym budownictwie, gdyż nie spełnia wymogów dotyczących stabilności i trwałości konstrukcji. Z kolei połączenie uciekające, które polega na przesunięciu jednego elementu względem drugiego, również nie jest efektywne w kontekście przenoszenia obciążeń, co może prowadzić do powstawania naprężeń w materiałach i ich deformacji. Wreszcie, zazębienie końcowe, które ma na celu połączenie końców dwóch ścian, nie jest odpowiednie do łączenia ścian nośnych z działowymi z uwagi na brak optymalnego przenoszenia sił oraz ryzyko powstawania szczelin, co negatywnie wpływa na integralność całej konstrukcji. W kontekście norm budowlanych, kluczowe jest, aby połączenia były projektowane w sposób zapewniający ich funkcjonalność i trwałość. Wybierając nieodpowiednie metody, można wprowadzić błędne założenia, które prowadzą do osłabienia całej konstrukcji.

Pytanie 4

Które zprzedstawionych na rysunku narzędzi należy zastosować do skuwania starego tynku?

A. C.

B. B.

C. A.

D. D.

Wybór narzędzi do skuwania starego tynku może być mylący, szczególnie w kontekście dostępności różnych urządzeń budowlanych. Odpowiedzi A, B oraz D dotyczą narzędzi, które nie są odpowiednie do tego celu. Piła łańcuchowa, przedstawiona w odpowiedzi A, jest narzędziem przeznaczonym głównie do cięcia drewna i materiałów o podobnej strukturze, a jej zastosowanie w skuwaniu tynku jest całkowicie niewłaściwe. W przypadku tynków, które są twarde i często cementowe, piła łańcuchowa nie tylko nie zadziała, ale może również spowodować uszkodzenia innych elementów budowlanych. Wyrzynarka, zawarta w odpowiedzi B, jest narzędziem przeznaczonym do precyzyjnego cięcia w różnych materiałach, ale nie ma wystarczającej mocy ani konstrukcji, aby skutecznie usunąć tynk. Użytkownicy często mylą jej możliwości, sądząc, że jej precyzja wystarczy do skuwania tynków, co jest błędnym założeniem. Wiertarko-wkrętarka, którą widzimy w odpowiedzi D, również nie nadaje się do usuwania tynków. Jej główną funkcją jest wiercenie otworów i wkręcanie śrub, co jest zupełnie inne od procesu skuwania. Wybór niewłaściwego narzędzia nie tylko spowalnia pracę, ale także może prowadzić do uszkodzenia struktury ściany i zwiększenia kosztów remontu. Właściwe zrozumienie zastosowania narzędzi budowlanych jest kluczowe dla efektywności oraz bezpieczeństwa w trakcie prac remontowych.

Pytanie 5

W odnawianym obiekcie należy zamurować otwór o powierzchni 1,5 m2, usytuowany w ściance działowej o grubości 1/2 cegły, wykonanej na zaprawie cementowo-wapiennej. Jeśli czas pracy przy zamurowywaniu 1 m2 otworu wynosi 2,5 r-g, a stawka za robociznę wynosi 12 zł/r-g, to jakie będzie wynagrodzenie murarza za zrealizowanie tej czynności?

A. 45 zł

B. 30 zł

C. 60 zł

D. 48 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie murarza za zamurowanie otworu o powierzchni 1,5 m2, należy najpierw ustalić nakład robocizny. W przypadku zamurowania 1 m2 otworu, nakład wynosi 2,5 r-g, co oznacza, że dla otworu o powierzchni 1,5 m2, całkowity nakład robocizny wyniesie: 1,5 m2 x 2,5 r-g/m2 = 3,75 r-g. Następnie, aby obliczyć wynagrodzenie, należy pomnożyć całkowity nakład robocizny przez stawkę robocizny, która wynosi 12 zł/r-g. Zatem wynagrodzenie murarza wynosi: 3,75 r-g x 12 zł/r-g = 45 zł. Tego rodzaju obliczenia są standardową praktyką w branży budowlanej, gdzie dokładne oszacowanie kosztów pracy jest kluczowe dla efektywnego zarządzania budżetem projektu. Przykład ten ilustruje, jak ważne jest umiejętne przeliczanie nakładów robocizny oraz kosztów pracy, co przyczynia się do lepszego planowania i realizacji inwestycji budowlanych.

Pytanie 6

Jaką cegłę należy zastosować do budowy murowanych ścianek działowych o grubości do 12 cm, aby uzyskać jak najniższy ciężar objętościowy?

A. ceramiczną pełną

B. klinkierową

C. dziurawki

D. wapienno-piaskową pełną

Dziurawki, czyli cegły ceramiczne o dużej liczbie otworów, charakteryzują się niskim ciężarem objętościowym, co czyni je idealnym materiałem do budowy ścianek działowych o grubości do 12 cm. Dzięki swojej strukturze, dziurawki nie tylko obniżają całkowity ciężar konstrukcji, ale również zapewniają dobrą izolacyjność akustyczną i termiczną. W praktyce, zastosowanie dziurek w budownictwie pozwala na optymalizację kosztów transportu oraz ułatwia prace murarskie, ponieważ są one lżejsze od cegły pełnej. Zgodnie z normami budowlanymi, cegły te powinny być używane tam, gdzie priorytetem jest redukcja masy konstrukcyjnej, a jednocześnie zachowanie wymagań dotyczących wytrzymałości i izolacji. Przykłady zastosowania obejmują budowę ścianek działowych w biurach, domach mieszkalnych oraz innych obiektach, gdzie ograniczenie ciężaru konstrukcji jest kluczowe.

Pytanie 7

Określ szerokość i długość węgarka na podstawie przedstawionego fragmentu rzutu budynku.

A. 26 x 38 cm

B. 38 x 180 cm

C. 12 x 26 cm

D. 12 x 12 cm

Wybierając inne odpowiedzi, można wpaść w kilka typowych pułapek myślowych, które prowadzą do złych wniosków. Na przykład, odpowiedzi 26 x 38 cm czy 38 x 180 cm mogą wyglądać na sensowne z powodu większych wymiarów, ale tak naprawdę nie pasują do tego, co jest pokazane na rysunku. W przypadku węgarków ważne jest, żeby wymiary były zgodne z tym, co jest potrzebne w projekcie. Złe wymiary mogą sprawić, że cała konstrukcja będzie niestabilna. Odpowiedź 12 x 26 cm też jest zła, ponieważ sugeruje, że węgarek ma jedną stronę dłuższą, co nie pasuje do tego, co widzimy na rysunku. W architekturze i inżynierii, proporcje elementów są mega istotne. Zbyt duże lub za małe wymiary mogą powodować problemy z dopasowaniem do innych części budynku. Ważne, żeby zrozumieć, jak różne wymiary wpływają na cały projekt, bo to może uratować nas przed drogimi błędami i sprawić, że budynek będzie spełniał wszelkie normy bezpieczeństwa. Dobrze jest też zwracać uwagę na detale na rysunkach, bo mogą one wskazywać konkretne wymiary, co pomoże w poprawnej interpretacji danych.

Pytanie 8

Całkowita powierzchnia dwóch ścian o rozmiarach 4,0 x 2,5 x 0,25 m, wykonanych z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie cementowej, jest równa

A. 2,5 m2

B. 20,0 m2

C. 5,0 m2

D. 10,0 m2

Aby obliczyć powierzchnię dwóch ścian o wymiarach 4,0 x 2,5 m, trzeba użyć wzoru na pole prostokąta. No, wychodzi, że jedna ściana ma 4,0 m razy 2,5 m, co daje 10,0 m2. A jak mamy dwie takie ściany, to łączna powierzchnia to po prostu 10,0 m2 razy 2, czyli w sumie 20,0 m2. Takie wyliczenia są naprawdę ważne w budowlance, zwłaszcza przy planowaniu i obliczaniu kosztów materiałów. Z mojego doświadczenia, dobrze jest umieć tak liczyć, bo dzięki temu można dokładniej ocenić, ile materiałów będzie potrzebnych. Warto też zwrócić uwagę na różne normy dotyczące materiałów budowlanych, bo to może wpłynąć na to, co wybierzemy do naszego projektu, czy to cegły, czy zaprawę. Zrozumienie takich podstawowych obliczeń geometrycznych to niezbędna umiejętność dla każdego inżyniera budowlanego i architekta.

Pytanie 9

Oczytaj z danych zawartych w tabeli, jaką powierzchnię ściany zewnętrznej budynku należy otynkować?

KOSZTORYS

L p.	Podstawa	Opis	jm	Nakłady	Koszt jedn.	R	M	S
1	KNR 2-02 0103-06	Ściany budynków jednokond.o wys.do 4.5m z cegieł pełnych lub dziurawek na zapr.cement.gr.2ceg. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 3.91r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	488.7500	136.850	17106.25
2*		-- M -- cegła budowlana pełna 200.6szt/m² * 0.59zł/szt	szt	25075.0000	118.354		14794.25
3*		zaprawa cementowa 0.143m³/m² * 174.64zł/m³	m³	17.8750	24.974		3121.69
4*		materiały pomocnicze 1.5% * 17915.94zł	%	1.5000	2.150		268.74
Razem koszty bezpośrednie: 35291.00 Ceny jednostkowe					282.328	17106.25 136.850	18184.68 145.478	0.000
2	KNR 2-02 0903-02	Tynki zewn.zwykłe doborowe kat.IV na ścia- nach płaskich i pow.poziom.(balkony i loggie) wyk.mech. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 0.7567r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	94.5875	26.485	3310.56
2*		-- M -- zaprawa wapienna M1 0.0028m³/m² * 148.68zł/m³	m³	0.3500	0.416		52.04
3*		zaprawa cementowo wapienna M15 0.0217m³/m² * 233.64zł/m³	m³	2.7125	5.070		633.75
4*		zaprawa cementowo-wapienna M5 0.0007m³/m² * 318.60zł/m³	m³	0.0875	0.223		27.88
5*		materiały pomocnicze 1.5% * 713.67zł	%	1.5000	0.086		10.71
6*		-- S -- agregat tynkarski 1.1-3 m3/h 0.1225m-g/m² * 40.00zł/m-g	m-g	15.3125	4.900			612.50
Razem koszty bezpośrednie: 4647.50 Ceny jednostkowe					37.180	3310.56 26.485	724.38 5.795	612.50 4.900

A. 35,00 m2

B. 200,60 m2

C. 148,68 m2

D. 125,00 m2

Wybór odpowiedzi, który nie odpowiada rzeczywistej powierzchni ściany zewnętrznej, najczęściej wynika z niedokładnych obliczeń albo złego zrozumienia danych z tabeli. Takie odpowiedzi jak 35,00 m2 czy 200,60 m2 mogą sugerować, że nie wzięto pod uwagę wymiarów budynku, a może nie odjęto takich rzeczy jak okna czy drzwi od całkowitej powierzchni. Z kolei 148,68 m2 może wskazywać, że ktoś użył złej jednostki miary lub popełnił błąd przy zaokrąglaniu, co jest dość powszechne. Takie pomyłki mogą skutkować dużymi różnicami w kosztach materiałów i pracy, a to jest istotne w kontekście budżetowania. Zrozumienie każdej pozycji w tabeli kosztorysowej i dokładne zapoznanie się z wymaganiami technicznymi do tynków zewnętrznych jest wręcz niezbędne, żeby uniknąć takich wpadek. Dobre podejście do analizy danych pomoże w uzyskaniu bardziej trafnych wyników w obliczeniach i lepszym zarządzaniu projektem budowlanym.

Pytanie 10

Oblicz wynagrodzenie zatrudnionego za przeprowadzenie obustronnego tynkowania ściany o wymiarach 10 × 3 m, jeśli stawka godzinowa tynkarza wynosi 15,00 zł, a czas pracy na wykonanie 1 m² tynku zwykłego wynosi 1,4 r-g?

A. 630,00 zł

B. 450,00 zł

C. 900,00 zł

D. 1 260,00 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie pracownika za wykonanie obustronnego tynkowania ściany o wymiarach 10 × 3 m, należy najpierw obliczyć powierzchnię do tynkowania. Powierzchnia jednej strony ściany wynosi 10 m × 3 m = 30 m². Ponieważ tynkowanie jest obustronne, całkowita powierzchnia wynosi 30 m² × 2 = 60 m². Następnie należy uwzględnić nakład pracy na wykonanie 1 m² tynku, który wynosi 1,4 roboczogodziny (r-g). Zatem całkowity czas pracy potrzebny do wykonania tynkowania wynosi 60 m² × 1,4 r-g = 84 r-g. Przy stawce godzinowej wynoszącej 15,00 zł, całkowite wynagrodzenie wynosi 84 r-g × 15,00 zł/r-g = 1260,00 zł. Taka kalkulacja jest zgodna z dobrymi praktykami w branży budowlanej, gdzie precyzyjne obliczenia oraz znajomość nakładów pracy są kluczowe dla efektywnego zarządzania kosztami i harmonogramami. Przykładowo, w przemyśle budowlanym dokładne oszacowanie czasu pracy pozwala na lepsze planowanie projektów i unikanie opóźnień, co przekłada się na zadowolenie klientów oraz rentowność wykonawców.

Pytanie 11

Na której ilustracji przedstawiono chwytak do przenoszenia cegieł?

A. Na ilustracji 4.

B. Na ilustracji 3.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 1.

Ilustracja 2 przedstawia chwytak do przenoszenia cegieł, co czyni ją poprawną odpowiedzią w tym pytaniu. Chwytaki tego typu są niezwykle istotnym narzędziem w branży budowlanej, umożliwiającym szybki i efektywny transport cegieł z miejsca na miejsce. Ich konstrukcja opiera się na mechanizmie zaciskowym, który pozwala na pewne i bezpieczne uchwycenie cegły, co znacznie minimalizuje ryzyko uszkodzenia materiału oraz obrażeń pracowników. W praktyce, chwytaki do przenoszenia cegieł są często stosowane na placach budowy, gdzie zwiększają wydajność pracy, a także redukują czas potrzebny na transport ciężkich materiałów. Warto zaznaczyć, że zgodność z normami BHP oraz standardami pracy odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa podczas używania takich narzędzi. Właściwe techniki przenoszenia materiałów, jak również znajomość właściwości cegieł, to aspekty, które każdy pracownik budowlany powinien znać, aby efektywnie i bezpiecznie wykonywać swoje zadania.

Pytanie 12

Z informacji podanych w tabeli wynika, że aby otrzymać zaprawę cementowo-wapienną marki 5, należy 2 pojemniki wapna hydratyzowanego zmieszać z

Orientacyjny skład objętościowy zapraw cementowo-wapiennych
Marka zaprawy	z użyciem ciasta wapiennego	z użyciem wapna hydratyzowanego
1,5	1:1,5:8	1:1:9
3	1:1:7	1:1:6
5	1:0,3:4	1:0,5:4,5

A. 4 pojemnikami cementu i 18 pojemnikami piasku.

B. 2 pojemnikami cementu i 14 pojemnikami piasku.

C. 4 pojemnikami cementu i 16 pojemnikami piasku.

D. 2 pojemnikami cementu i 12 pojemnikami piasku.

Zrozumienie proporcji materiałów w budownictwie to naprawdę ważna sprawa, jeśli chcesz mieć trwałe zaprawy. W odpowiedziach faktycznie można znaleźć sporo typowych błędów, jak pomylenie proporcji. Dla zaprawy cementowo-wapiennej ta proporcja 1:0,5:4,5 jest naprawdę kluczowa i nie można jej zmieniać na własną rękę. Jeśli ktoś sugeruje mniej cementu albo za mało piasku, to może to prowadzić do poważnych problemów. Na przykład, jeśli użyjesz 2 pojemników cementu i 14 piasku, to zaprawa będzie znacznie słabsza, co może prowadzić do strukturalnych kłopotów. Wiele błędów wynika z niepełnego zrozumienia roli materiałów – cement jest najważniejszy dla wiązania mieszanki. Z drugiej strony, nadmiar piasku, jak w przypadku 16 pojemników, powoduje, że zaprawa staje się krucha, co też jest niezgodne z zasadami. Tak więc, grubość i płynność zaprawy to kluczowe rzeczy, żeby spełniała swoje zadanie. Lepiej więc trzymaj się standardów, jak PN-EN 998, żeby nie mieć później problemów.

Pytanie 13

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz całkowity koszt materiałów potrzebnych do wykonania 1 m² tynku mozaikowego.

Rodzaj materiału	Pojemność opakowania	Cena za 1 opakowanie	Wydajność
zaprawa tynkarska	25 kg	150,00 zł	3 kg/m²
preparat gruntujący	4 l	30,00 zł	0,4 l/m²

A. 9,00 zł

B. 21,00 zł

C. 18,00 zł

D. 6,00 zł

Poprawna odpowiedź to 21,00 zł, co jest wynikiem dokładnego obliczenia kosztów materiałów potrzebnych do wykonania 1 m² tynku mozaikowego. W tym przypadku istotne jest, aby zrozumieć, że koszt zaprawy tynkarskiej wynosi 18,00 zł/m², a koszt preparatu gruntującego to dodatkowe 3,00 zł/m². Suma tych dwóch wartości daje całkowity koszt 21,00 zł/m². Jest to ważne, aby znać te wartości, ponieważ pozwala to na precyzyjne planowanie budżetu na prace tynkarskie w projektach budowlanych. W praktyce, przy kalkulacji kosztów dla większych powierzchni, takie jednostkowe koszty mogą być mnożone przez powierzchnię całkowitą, co następnie pozwala na oszacowanie całkowitych wydatków. Przykładowo, przy tynkowaniu ściany o powierzchni 50 m², całkowity koszt materiałów wyniesie 1050,00 zł. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie, które zalecają staranne obliczanie kosztów na każdą część projektu, aby uniknąć nieprzewidzianych wydatków oraz opóźnień w realizacji.

Pytanie 14

Najlepszym rozwiązaniem przy demontażu ścianek działowych jest użycie rusztowania

A. ramowe

B. na kozłach

C. wiszące

D. stojakowe

Odpowiedź 'na kozłach' jest poprawna, ponieważ rusztowanie na kozłach zapewnia stabilną i bezpieczną platformę roboczą, co jest kluczowe podczas rozbiórki ścianek działowych. Rusztowania tego typu są łatwe do ustawienia i można je łatwo dostosować do różnych wysokości, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadku prac w pomieszczeniach o zróżnicowanej wysokości. Wysokość rusztowania może być regulowana, co daje możliwość pracy na różnych poziomach bez konieczności przestawiania całej konstrukcji. Przykładem zastosowania rusztowania na kozłach może być praca w biurze, gdzie konieczne jest usunięcie przestarzałych ścianek działowych w celu otwarcia przestrzeni. Dodatkowo, rusztowania na kozłach są zgodne z normą PN-EN 12811, która określa wymagania dotyczące bezpieczeństwa konstrukcji rusztowań. W praktyce, ich użycie minimalizuje ryzyko wypadków związanych z upadkiem podczas pracy na wysokości, co jest kluczowe w branży budowlanej. Użycie takiego rusztowania sprzyja efektywności pracy oraz zwiększa komfort osób pracujących w trudnych warunkach budowlanych.

Pytanie 15

Na rysunku przedstawiono rzut klatki schodowej budynku wielokondygnacyjnego. Jest to rzut

A. piwnic,

B. parteru.

C. kondygnacji ostatniej.

D. kondygnacji powtarzalnej.

Rzut klatki schodowej jest klasycznym przykładem kondygnacji powtarzalnej, co oznacza, że elementy takie jak stopnie schodów są identyczne na różnych poziomach budynku. W analizowanym przypadku, oznaczenia "8x17,5x29" sugerują, że mamy do czynienia z regularnie powtarzającymi się stopniami, co jest kluczowe w projektowaniu budynków wielokondygnacyjnych. W praktyce, kondygnacje powtarzalne są efektywne z punktu widzenia kosztów budowy oraz umożliwiają optymalizację przestrzeni. Zastosowanie takich rozwiązań przyczynia się do zwiększenia funkcjonalności oraz estetyki budynku. Podczas projektowania klatek schodowych, zgodnie z normami PN-EN ISO 14122, warto zwrócić uwagę na odpowiednie wymiary stopni oraz ich rozmieszczenie, aby zapewnić komfort użytkowania oraz bezpieczeństwo. Znajomość zasad projektowania kondygnacji powtarzalnych jest niezbędna dla architektów oraz inżynierów budowlanych, ponieważ wpływa na wydajność i efektywność całego budynku.

Pytanie 16

Na rysunku przedstawiono wiązanie

A. wielowarstwowe muru o grubości 2 cegieł.

B. kowadełkowe muru o grubości 1,5 cegły.

C. kowadełkowe muru o grubości 2 cegieł.

D. pospolite muru o grubości 2,5 cegły.

Wybór odpowiedzi, która sugeruje inny typ muru, skutkuje błędnym zrozumieniem zasady wiązania cegieł. Pospolite muru o grubości 2,5 cegły oraz kowadełkowe mur o grubości 1,5 cegły nie spełniają wymogów projektowych dla stabilnych konstrukcji. Pospolite muru, gdzie cegły są układane w jednej linii, prowadzi do zwiększonego ryzyka pęknięć, ponieważ nie zapewnia odpowiedniej rozkładu obciążeń. Z kolei kowadełkowe muru o grubości 1,5 cegły nie jest wystarczająco mocne, co może prowadzić do osiadania lub deformacji muru. Ważne jest, aby zrozumieć, że wiązania murarskie mają na celu nie tylko estetykę, ale przede wszystkim funkcjonalność. Niewłaściwe wiązanie może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych, takich jak niestabilność budynków. Dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów budowlanych oraz zasad dobrych praktyk, co w praktyce oznacza, że odpowiedni dobór grubości i rodzaju muru jest fundamentem każdej konstrukcji. W przypadku wielowarstwowych murów o grubości 2 cegieł również występują problemy, jeśli nie uwzględnia się odpowiedniego rozkładu warstw oraz ich właściwości termoizolacyjnych. W efekcie, niewłaściwy wybór rodzaju muru może prowadzić do kosztownych napraw w przyszłości oraz zagrożenia bezpieczeństwa użytkowników budynku.

Pytanie 17

Najdłuższy czas przydatności do użycia, licząc od momentu połączenia składników, posiada zaprawa

A. cementowa

B. cementowo-gliniana

C. wapienna

D. wapienno-cementowa

Zaprawa wapienna charakteryzuje się najdłuższym okresem przydatności do użycia spośród wszystkich wymienionych rodzajów zapraw. W wyniku reakcji wody z wapnem (tlenkiem wapnia) powstaje węglan wapnia, co prowadzi do procesu twardnienia zaprawy. Ten proces nie jest natychmiastowy i może trwać wiele miesięcy, co sprawia, że zaprawa wapienna może być przechowywana przez dłuższy czas po zmieszaniu składników. Dodatkowo, zaprawy wapienne są znane z wysokiej przepuszczalności pary wodnej, co jest kluczowe w budownictwie, zwłaszcza w obiektach zabytkowych, gdzie ważne jest zachowanie odpowiedniego mikroklimatu. Z tego powodu są one często stosowane do renowacji starych murów, gdzie ich właściwości umożliwiają 'oddychanie' ścian. W praktyce, zastosowanie zaprawy wapiennej w budownictwie odpowiada standardom określonym w normach, takich jak PN-EN 459-1, które definiują wymagania dla wapna budowlanego.

Pytanie 18

Korzystając z danych zawartych w tabeli wskaż najmniejszą dopuszczalną grubość tynku z izolacją termiczną.

Grubości tynków	Średnia grubość w [mm]	Dopuszczalna najmniejsza grubość w [mm]
dla tynków zewnętrznych	20	15
dla tynków wewnętrznych	15	10
dla jednowarstwowych tynków wewnętrznych z fabrycznie suchej zaprawy	10	5
dla jednowarstwowych tynków chroniących przed wodą z fabrycznie suchej zaprawy	15	10
dla tynków z izolacją termiczną	zależnie od wymagań	20

A. 15 mm

B. 10 mm

C. 5 mm

D. 20 mm

Wybierając odpowiedź 20 mm, wskazujesz na zgodność z wymaganiami dotyczącymi tynków z izolacją termiczną. Zgodnie z danymi zawartymi w tabeli, ta wartość jest najmniejszą dopuszczalną grubością, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich właściwości izolacyjnych. Tynki o grubości 20 mm są zgodne z normami budowlanymi, które określają minimalne parametry dla zapewnienia efektywności energetycznej budynków. Przykładowo, w budownictwie pasywnym, odpowiednia grubość izolacji jest niezbędna do osiągnięcia niskiego zapotrzebowania na energię do ogrzewania. Warto także zwrócić uwagę na to, że zbyt cienkie warstwy tynku mogą prowadzić do mostków termicznych, co skutkuje stratami ciepła oraz zwiększonymi kosztami ogrzewania. Dlatego też, stosowanie tynków o grubości 20 mm jest zasadne z perspektywy zarówno efektywności energetycznej, jak i długoterminowej trwałości budynku.

Pytanie 19

Na którym rysunku przedstawiono kielnię do kształtowania spoin?

A. A.

B. C.

C. D.

D. B.

Wybierając odpowiedzi B, C lub D, można wpaść w pułapkę błędnego rozumienia zastosowań narzędzi murarskich. Kielnia do kształtowania spoin, którą można zobaczyć na rysunku A, jest specjalnie zaprojektowana do precyzyjnego formowania spoin, co odróżnia ją od innych narzędzi przedstawionych w pozostałych opcjach. Rysunek B, być może przedstawia kielnię murarską o szerszej głowicy, która jest bardziej odpowiednia do nakładania zaprawy, a nie do formowania spoin. Ponadto narzędzie z rysunku C może być bardziej zaawansowane technologicznie, ale nie jest przeznaczone do kształtowania spoin, lecz do innych zadań związanych z murowaniem, takich jak przenoszenie materiałów. Z kolei rysunek D mógłby przedstawiać narzędzie do czyszczenia lub wygładzania powierzchni, co również nie jest zgodne z funkcją kielni do kształtowania spoin. Takie mylenie narzędzi prowadzi do nieprawidłowego wykonywania prac budowlanych, co może skutkować nie tylko utratą estetyki, ale również obniżeniem trwałości konstrukcji. Warto pamiętać, iż w kontekście budownictwa istnieją jasno określone standardy i normy dotyczące użycia narzędzi, a ich nieprzestrzeganie może prowadzić do poważnych błędów wykonawczych. Wiedza na temat różnic między narzędziami jest niezbędna dla każdego profesjonalisty w branży budowlanej.

Pytanie 20

Krążyna stanowi element wspierający, który umożliwia realizację

A. gzymsów oraz cokołów

B. sklepień i łuków

C. stropów gęstożebrowych

D. stropów Kleina

Odpowiedzi gzymsów i cokołów, stropów Kleina oraz stropów gęstożebrowych wskazują na szereg nieporozumień dotyczących funkcji krążyn. Gzymsy są elementami architektonicznymi, które pełnią rolę estetyczną i ochronną, odprowadzając wodę deszczową z elewacji budynków. Nie mają one jednak charakterystyki wspierającej dla sklepienia czy łuku. Cokół natomiast, będący podstawą ściany, nie pełni funkcji podporowych dla wyżej wymienionych konstrukcji, a jego zadaniem jest zabezpieczenie dolnej części budynku przed wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi. W odniesieniu do stropów Kleina, warto zauważyć, że są to stropy o charakterze płaskim, które nie wymagają krążyn do stabilizacji, ponieważ ich konstrukcja opiera się na zupełnie innych zasadach. Stropy gęstożebrowe, z kolei, charakteryzują się zastosowaniem żebrowania dla podparcia, co również nie wiąże się z krążynami. Właściwe zrozumienie funkcji każdej konstrukcji jest kluczowe w procesie projektowania budynków, aby uniknąć błędnych założeń dotyczących ich zastosowania oraz interakcji z innymi elementami architektonicznymi. Zwykle błędne odpowiedzi wynikają z mylnego przekonania, że różne elementy budowlane pełnią podobne funkcje, co prowadzi do uproszczeń i nieprawidłowych interpretacji ich roli w konstrukcji.

Pytanie 21

Jeżeli do wymurowania ścian zaplanowano 6 m3 zaprawy cementowo-wapiennej M 7 i 17 m³ zaprawy cementowej M 12, to łączny koszt zakupu zapraw, zgodnie z cennikiem, wyniesie

Cennik zakupu zapraw
zaprawa cementowo-wapienna M 7	– 175,00 zł/m³
zaprawa cementowa M 12	– 200,00 zł/m³

A. 2 975,00 zł

B. 3 400,00 zł

C. 4 600,00 zł

D. 4 450,00 zł

Odpowiedzi błędne często wynikają z nieprawidłowego zrozumienia metody obliczania kosztów materiałów budowlanych. Przy stanie faktycznym, w którym mamy do czynienia z różnymi rodzajami zapraw, nie można po prostu dodać wartości, jakoby były to jednolite koszty. Każdy typ zaprawy ma swoją cenę jednostkową, której pominięcie prowadzi do poważnych błędów w obliczeniach. Często myślenie o kosztach materiałów jako o prostym dodawaniu może wydawać się intuicyjne, jednak w branży budowlanej wymaga to szczegółowego podejścia. Należy również pamiętać, że stosowanie nieaktualnych lub niekompletnych cenników może skutkować fałszywymi szacunkami. Wiele osób zaniedbuje również uwzględnienie różnic w gęstości i właściwościach materiałów budowlanych, co może prowadzić do nieprawidłowego obliczenia ilości potrzebnych zapraw. Zrozumienie zasadnych podstaw kosztów i ich wpływu na projekt budowlany jest kluczowe dla skutecznego zarządzania. Warto także mieć na uwadze, że błędne podejście do budżetowania może prowadzić do przekroczenia kosztów, które będą miały długotrwały wpływ na całość inwestycji.

Pytanie 22

Aby przygotować zaprawę cementowo-wapienną w proporcjach objętościowych 1 : 2 : 6, należy zastosować odpowiednio

A. 1 część cementu, 2 części wapna oraz 6 części wody

B. 1 część wapna, 2 części cementu oraz 6 części wody

C. 1 część wapna, 2 części cementu oraz 6 części piasku

D. 1 część cementu, 2 części wapna i 6 części piasku

Wszystkie błędne odpowiedzi opierają się na nieprawidłowym rozumieniu proporcji w zaprawie cementowo-wapiennej. Na przykład w jednym z przypadków podano, że należy użyć 1 części cementu, 2 części wapna i 6 części wody. Taki skład jest całkowicie nieodpowiedni, ponieważ nadmiar wody w zaprawie prowadzi do rozcieńczenia cementu, co negatywnie wpływa na jego zdolność do wiązania. W konsekwencji zaprawa staje się słaba, nietrwała i mniej odporna na czynniki zewnętrzne. W innym przypadku zaproponowano skład, który sugeruje użycie 1 części wapna, 2 części cementu i 6 części piasku. Taka proporcja zmienia równowagę składników, co obniża elastyczność i może prowadzić do problemów z przyczepnością. Jest to typowy błąd, polegający na niewłaściwym przypisaniu roli poszczególnych komponentów zaprawy; w tym przypadku cement nie pełniłby swojej funkcji jako podstawowe spoiwo. Ponadto, odpowiedzi wskazujące na użycie wody zamiast piasku są wysoce nieodpowiednie i mogą prowadzić do poważnych problemów w trakcie budowy. Użycie wody w nadmiarze niszczy strukturę zaprawy, co skutkuje ryzykiem uszkodzeń konstrukcyjnych w przyszłości. W kontekście budownictwa kluczowe jest przestrzeganie standardów jakości i właściwych proporcji, które zapewniają wytrzymałość oraz trwałość konstrukcji.

Pytanie 23

Stosunek objętościowy 1:3:12 określa składniki zaprawy cementowo-glinianej M 0,6:

A. cement: zawiesina gliniana: piasek

B. cement: zawiesina gliniana: woda

C. cement: piasek: zawiesina gliniana

D. cement: woda: zawiesina gliniana

Wszystkie zaproponowane odpowiedzi, z wyjątkiem poprawnej, wykazują fundamentalne błędy dotyczące składników zaprawy cementowo-glinianej. W pierwszej odpowiedzi, 'cement: zawiesina gliniana: woda', następuje błędne przypisanie miejsca wody w proporcjach. Woda nie jest głównym składnikiem w omawianej proporcji, a jej rola ogranicza się do aktywacji reakcji chemicznych w zaprawie. Zbyt duża ilość wody może prowadzić do obniżenia wytrzymałości i trwałości zaprawy, co jest sprzeczne z normami budowlanymi. Kolejna odpowiedź, 'cement: piasek: zawiesina gliniana', pomija kluczowy element, jakim jest zawiesina gliniana, która ma istotne znaczenie dla właściwości zaprawy, takich jak plastyczność czy zdolność do wiązania. Dodatkowo, piasek w tej odpowiedzi został uwzględniony w niewłaściwej ilości, co negatywnie wpływa na stosunek masowy. Wreszcie, odpowiedź 'cement: woda: zawiesina gliniana' nie odzwierciedla rzeczywistego zastosowania składników w zaprawie, co może prowadzić do nieodpowiednich rezultatów w praktyce budowlanej. Te błędy myślowe wynikają z niedostatecznego zrozumienia roli każdego składnika w zaprawie, co jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i funkcjonalności konstrukcji.

Pytanie 24

Na podstawie danych zawartych w tablicy z KNR oblicz, ile zaprawy cementowo-wapiennej M30 potrzeba do wykonania 25 m²tynku kategorii III.

Tynki zwykłe biegów klatek schodowych
Nakłady na 100 m²			Tablica 0811
Lp.	Wyszczególnienie		Jednostki miary, oznaczenia		Biegi klatek schodowych kategoria tynku
Lp.	symbole eto	rodzaje zawodów, materiałów i maszyn	cyfrowe	literowe	II	III	IV
a	b	c	d	e	01	02	03
20	2380800	Zaprawa wapienna M4	060	m³	-	0,15	0,14
21	2380802	Zaprawa cementowo-wapienna M15	060	m³	1,79	0,90	0,91
22	2380803	Zaprawa cementowo-wapienna M30	060	m³	0,23	0,21	-
23	2380804	Zaprawa cementowo-wapienna M50	060	m³	0,22	-	0,21
24	2380806	Zaprawa cementowa M50	060	m³	-	1,08	1,08
25	2380807	Zaprawa cementowa M80	060	m³	-	0,22	0,22
70	34000	Wyciąg	148	m-g	3,51	4,00	4,00

A. 0,0525 m3

B. 0,0575 m3

C. 0,0555 m3

D. 0,0595 m3

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z kilku typowych błędów myślowych i nieporozumień związanych z obliczeniami. Niektóre z niepoprawnych wyników, takich jak 0,0555 m3, 0,0595 m3 czy 0,0575 m3, mogą sugerować, że użytkownik niewłaściwie zastosował proporcje lub błędnie zinterpretował dane z KNR. Często zdarza się, że osoby rozważające takie problemy mylą jednostki miary lub nieprawidłowo wykonują obliczenia, co prowadzi do zawyżenia potrzebnej objętości zaprawy. Kluczowym krokiem w tym procesie jest zawsze upewnienie się, że dane wejściowe są odpowiednio analizowane i stosowane, co w przypadku podanej liczby 0,21 m3 na 100 m2 oznacza, że przed przystąpieniem do obliczeń należy dobrze zrozumieć, jak przeliczać wartości dla mniejszych powierzchni. Ponadto błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieznajomości praktycznych zasad dotyczących aplikacji materiałów budowlanych, co jest istotne w kontekście jakości tynków. Właściwe obliczenia nie tylko wpływają na efektywność kosztową, ale również na jakość finalnego produktu, dlatego tak ważne jest, aby stosować się do wytycznych i standardów branżowych, które precyzyjnie określają wymagania dotyczące ilości materiałów na różnych powierzchniach. W przypadku tynków, ich nadmiar lub niedobór może mieć poważne konsekwencje, w tym problemy ze strukturą, estetyką i trwałością wykonanego tynku.

Pytanie 25

Jakie materiały wykorzystuje się do realizacji izolacji przeciwwilgociowych?

A. folie izolacyjne i lepiki asfaltowe

B. pasty asfaltowe i płyty wiórowe

C. płyty pilśniowe i emulsje asfaltowe

D. roztwory asfaltowe oraz włókna celulozowe

Wybór materiałów do izolacji przeciwwilgociowej ma kluczowe znaczenie dla skuteczności ochrony przed wilgocią. Roztwory asfaltowe i włókna celulozowe, choć mogą być użyte w innych aplikacjach budowlanych, nie są właściwym wyborem do izolacji przeciwwilgociowej. Roztwory asfaltowe mogą mieć ograniczoną przyczepność oraz mogą nie zapewniać długotrwałej ochrony w warunkach wysokiej wilgotności, co prowadzi do ich degradacji w krótkim czasie. Z kolei włókna celulozowe, które są często używane jako materiał izolacyjny w budownictwie, nie mają właściwości wodoodpornych i mogą szybko wchłaniać wilgoć, co tylko pogłębia problem. W przypadku past asfaltowych i płyt wiórowych również występują istotne ograniczenia. Pasty asfaltowe, mimo że mogą oferować pewne właściwości uszczelniające, nie gwarantują trwałej ochrony przed wodą, a płyty wiórowe są wrażliwe na wilgoć i mogą ulegać zniszczeniu, co czyni je niewłaściwym wyborem do miejsc narażonych na działanie wody. Płyty pilśniowe i emulsje asfaltowe również nie spełniają wymagań dotyczących skutecznej izolacji przeciwwilgociowej. Płyty pilśniowe są materiałem organicznym, który łatwo wchłania wilgoć, co prowadzi do ich rozkładu. Emulsje asfaltowe mogą być stosowane jako materiał uszczelniający, jednak ich skuteczność w dłuższym okresie jest wątpliwa, a ponadto wymagają odpowiedniego nałożenia i pielęgnacji. Dlatego istotne jest, aby przy wyborze materiałów do izolacji przeciwwilgociowej kierować się sprawdzonymi praktykami oraz normami branżowymi, które potwierdzają skuteczność i trwałość zastosowanych rozwiązań.

Pytanie 26

W przypadku tynków z klasy II i III maksymalne odchylenie promieni krzywizny powierzchni wnęki od zaplanowanego promienia nie może przekraczać

A. 10 mm

B. 30 mm

C. 5 mm

D. 7 mm

Wybór odpowiedzi 30 mm, 5 mm lub 10 mm jest niewłaściwy, ponieważ nie spełniają one wymogów dotyczących odchyleń promieni krzywizny dla tynków kategorii II i III. Odpowiedź 30 mm wprowadza poważny błąd, gdyż tak duże odchylenie może prowadzić do znacznych zaburzeń estetycznych oraz funkcjonalnych. W praktyce budowlanej, nadmierne odchylenia mogą skutkować zbieraniem się wody w zakamarkach, co z kolei prowadzi do degradacji tynku, a nawet korozji elementów budowlanych. Odpowiedź 5 mm, mimo że jest mniejsza niż 7 mm, również nie jest odpowiednia, ponieważ nie spełnia wymogów projektowych, które zostały jasno określone dla tynków tej kategorii. Tynki muszą być aplikowane z zachowaniem precyzyjnych wymiarów, aby zapewnić trwałość oraz estetykę wykonania. Przykłady nieprawidłowych podejść w aplikacji tynków mogą prowadzić do powstawania szczelin, pęknięć oraz innych defektów, które są nieakceptowalne w kontekście standardów budowlanych. Ostatecznie, wybór odpowiednich wartości odchyleń jest kluczowy dla osiągnięcia wysokiej jakości wykończenia oraz długotrwałej użyteczności, co jest istotne dla każdego projektu budowlanego.

Pytanie 27

Odpady, które powstają w wyniku demontażu ścian działowych na piętrze w budynku, powinny być

A. usuwane na zewnątrz, przy użyciu zbudowanych zsypów

B. transportowane na zewnątrz przez okna do podstawionych pojemników

C. składowane w jednym miejscu wewnątrz budynku

D. układane na stropach w sąsiedztwie okien

Zbieranie gruzu w jednym miejscu wewnątrz budynku to nie jest najlepszy pomysł. Moim zdaniem to może stwarzać spore problemy z bezpieczeństwem i organizacją pracy. To znaczy, jeśli gruz zajmie korytarze czy inne miejsca robocze, to łatwo można się potknąć i coś sobie zrobić. Poza tym, trzymanie wszystkiego w jednym miejscu to kiepskie zarządzanie odpadami, co w dzisiejszych czasach naprawdę jest ważne, zwłaszcza w kontekście ochrony środowiska. Korzystanie z okien do wypychania gruzu to też zły pomysł. To może uszkodzić budynek i zwiększa ryzyko wypadków. Włożenie gruzu na stropach blisko okien może spowodować, że konstrukcja będzie za mocno obciążona, co w skrajnych sytuacjach może prowadzić do poważnych uszkodzeń, a nawet zawalenia. Dlatego warto trzymać się dobrych praktyk w usuwaniu odpadów budowlanych, czyli stosować odpowiednie metody transportu i składowania, żeby wszystko było zgodne z normami i przepisami. Estetyka jest ważna, ale bezpieczeństwo i efektywność powinny być na pierwszym miejscu.

Pytanie 28

Można zmniejszyć chłonność podłoża przeznaczonego do tynkowania poprzez

A. pomalowanie powierzchni farbą

B. zastosowanie gruntów podkładowych

C. wcześniejsze wysuszenie ściany

D. wykonanie tynków dedykowanych

Zastosowanie substancji gruntujących to kluczowy krok w procesie tynkowania, który pozwala na zmniejszenie chłonności podłoża. Gruntowanie ma na celu przygotowanie powierzchni, na którą zostanie nałożony tynk, poprzez poprawę przyczepności oraz wyrównanie chłonności. Dzięki temu tynk nie wchłania wody zbyt szybko, co może prowadzić do problemów z jego wiązaniem i trwałością. Przykładem substancji gruntującej mogą być preparaty na bazie żywic syntetycznych, które tworzą cienką warstwę ochronną, a jednocześnie są przepuszczalne dla pary wodnej. Zastosowanie gruntów jest zgodne z normami i zaleceniami producentów tynków, co podkreśla ich znaczenie w budownictwie. W praktyce, przed nałożeniem tynku, należy nanieść grunt równomiernie na całą powierzchnię, co zapewnia optymalne warunki do dalszych prac. Dobre praktyki wskazują również na konieczność dostosowania rodzaju gruntu do konkretnego materiału podłoża, co zwiększa efektywność całego procesu.

Pytanie 29

Jeśli norma zużycia cegieł kratówek do postawienia 1 m2 ściany wynosi 50 sztuk, a koszt jednej cegły to 2 zł, to jaki będzie łączny koszt zakupu cegieł potrzebnych do budowy 10 m2 muru o grubości 25 cm?

A. 500 zł

B. 2 000 zł

C. 100 zł

D. 1 000 zł

Analizując odpowiedzi, które nie są poprawne, można zauważyć, że zawierają one błędne kalkulacje dotyczące ilości cegieł potrzebnych do wykonania 10 m2 muru. Na przykład, odpowiedzi sugerujące kwoty 500 zł, 100 zł czy 2000 zł nie uwzględniają prawidłowego przeliczenia ilości cegieł. Koszt 500 zł mógłby sugerować, że do wykonania 10 m2 potrzebne byłoby jedynie 250 cegieł, co jest niezgodne z normą zużycia. Z kolei 100 zł to całkowita kwota potrzebna na zakup jedynie 50 cegieł, co wystarczy jedynie na 1 m2, a 2000 zł można by pomyśleć jako koszt dla 1000 cegieł, co również jest błędne w kontekście podanego zużycia. Właściwe podejście do obliczeń wymaga zrozumienia proporcji między ilością materiału a jego kosztami, co jest kluczowe w branży budowlanej. Takie błędne obliczenia mogą prowadzić do znacznych przekroczeń budżetu oraz opóźnień w realizacji projektu. Dlatego istotne jest, aby stosować sprawdzone metody obliczeniowe i dokładnie analizować dane dotyczące zużycia materiałów budowlanych, aby uniknąć typowych błędów w planowaniu finansowym.

Pytanie 30

Korzystając z instrukcji producenta, określ liczbę worków gipsu, która będzie potrzebna do uzyskania 180 litrów zaprawy.

Instrukcja producenta
Gips tynkarski ręczny
OPAKOWANIE: worki papierowe 25 kg
DANE TECHNICZNE: proporcje składników 15 l wody na 25 kg gipsu tynkarskiego ręcznego
WYDAJNOŚĆ: na 120 l zaprawy – 100 kg gipsu
ZUŻYCIE: 0,85 kg na 1m² na każdy 1 mm grubości tynku

A. 4 worki.

B. 8 worków.

C. 6 worków.

D. 5 worków.

Wybór złej liczby worków gipsu, jak 5, 4 czy 8, zazwyczaj bierze się z nieporozumień w przeliczeniach między objętością a wagą. Na przykład, myśląc, że 5 worków wystarczy na 180 litrów, można łatwo się pomylić, bo każdy worek ma ograniczoną ilość zaprawy. 4 worki to też za mało, co pokazuje, że nie rozumiesz, że 180 litrów to więcej materiału. Z kolei 8 worków może wskazywać, że przeciągnąłeś z obliczeniami, co generuje niepotrzebne wydatki. Moim zdaniem, żeby uniknąć takich rzeczy, warto zawsze robić dokładne wyliczenia i korzystać ze standardów dotyczących przechowywania i mieszania gipsu. W budowlance dobrze jest nie tylko używać odpowiednich materiałów, ale także umieć je policzyć, żeby zmniejszyć koszty i ryzyko błędów w projektach. Przed zakupami materiałów zawsze lepiej zrobić porządne obliczenia i sprawdzić instrukcje producenta.

Pytanie 31

Odpowiednia organizacja miejsca pracy przy wykonywaniu robót murarskich polega na podzieleniu go na

A. 3 prostopadłe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe

B. 3 równoległe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe

C. 4 równoległe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe, narzędziowe

D. 4 prostopadłe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe, narzędziowe

Wskazanie organizacji stanowiska roboczego w robót murarskich jako podziału na prostopadłe pasma może prowadzić do poważnych błędów w praktyce budowlanej. W kontekście wykonywania robót murarskich, pasma prostopadłe do muru mogą ograniczać przestrzeń roboczą i powodować chaos w organizacji pracy. W sytuacji, gdy pasmo robocze jest prostopadłe do muru, wykonawcy mogą napotykać trudności z dostępem do materiałów budowlanych i narzędzi, co prowadzi do nieefektywności i opóźnień w realizacji projektu. Dodatkowo, nieprawidłowe zorganizowanie przestrzeni roboczej zwiększa ryzyko wypadków, ponieważ zatory i przeszkody mogą powodować potknięcia lub upadki. Podobnie, koncepcja czterech pasm, w tym pasma narzędziowego, może być myląca, ponieważ nadmiar podziałów w ograniczonej przestrzeni prowadzi do zamieszania i trudności w lokalizacji potrzebnych zasobów. W praktyce budowlanej ważne jest, aby zorganizować stanowisko pracy w sposób, który sprzyja płynności wykonywania robót, a nie utrudnia je. Kluczem do sukcesu jest więc utrzymanie trzech równoległych pasm, co jest powszechnie uznawane za najlepszą praktykę w branży budowlanej.

Pytanie 32

Oblicz wydatki związane z rozbiórką ścian o grubości 25 cm w pomieszczeniu o wymiarach 5 m × 4 m i wysokości 280 cm, jeśli koszt rozbiórki 1 m² takiej ściany wynosi 185,00 zł?

A. 4 662,00 zł

B. 9 324,00 zł

C. 10 360,00 zł

D. 12 950,00 zł

Analizując pozostałe odpowiedzi, możemy zauważyć, że niepoprawne wyniki wynikają głównie z błędnych obliczeń lub założeń dotyczących powierzchni ścian. Wiele osób może błędnie oszacować całkowitą powierzchnię, pomijając istotne czynniki, takie jak wysokość pomieszczenia lub wymiary ścian. Zdarza się, że pomijane są też mniejsze elementy, takie jak okna czy drzwi, które zmieniają całkowitą powierzchnię wyburzenia. Kolejnym typowym błędem jest nieprawidłowe przeliczenie kosztów, gdzie użytkownik błędnie mnoży powierzchnię przez niewłaściwą stawkę lub pomija jednostki. Możliwe jest także, że błędne odpowiedzi są wynikiem niepoprawnego założenia dotyczącego grubości ścian, co wprowadza dodatkowe zamieszanie w kalkulacji. W kontekście branży budowlanej, precyzyjne wyliczenia są kluczowe, gdyż błędne oszacowanie kosztów może prowadzić do poważnych problemów finansowych dla inwestora. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie stosowania standardowych metod kalkulacji kosztów budowlanych, które opierają się na ugruntowanych zasadach i praktykach w branży, co znacznie zwiększa dokładność wyliczeń i pomaga uniknąć pułapek błędnych założeń.

Pytanie 33

Na podstawie informacji podanych w instrukcji producenta oblicz, ile 25 kilogramowych worków zaprawy murarskiej należy przygotować do wymurowania 40 m² ściany o grubości 25 cm.

Instrukcja producenta
Grubość ściany (z cegły pełnej)	Zużycie zaprawy przy grubości spoiny ok. 1 cm
1/2 c	40 kg/m²
1 c	100 kg/m²

A. 40 worków.

B. 128 worków.

C. 64 worki.

D. 160 worków.

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z nieprawidłowego zrozumienia zasad obliczania ilości materiałów budowlanych. Na przykład, niektóre podejścia mogą zakładać, że zużycie zaprawy będzie inne dla różnych grubości lub powierzchni, co jest niezgodne z dostarczonymi danymi producenta. Każda z niepoprawnych odpowiedzi, takich jak 40, 64, czy 128 worków, ignoruje kluczowy aspekt obliczeń, jakim jest bezpośrednie mnożenie powierzchni przez odpowiednią wagę zaprawy na metr kwadratowy oraz jej późniejsze przeliczenie na jednostki sprzedaży. Często pojawiającym się błędem jest również niewłaściwe szacowanie grubości ściany lub jej powierzchni, co prowadzi do znacznych rozbieżności w końcowych wynikach. W praktyce budowlanej każdy materiał ma swoje specyfikacje dotyczące zużycia i to właśnie te normy powinny być podstawą obliczeń. Oprócz tego, jest to także przykład sytuacji, w której łatwo można popełnić błąd, jeśli nie uwzględni się systematycznego podejścia do obliczeń materiałów. Warto więc przywiązywać większą wagę do analizy danych oraz przeliczeń, zanim podejmie się decyzje o zamówieniu konkretnej ilości materiałów budowlanych.

Pytanie 34

Ile zaprawy do cienkowarstwowego murowania należy zastosować przy budowie ściany o wymiarach 3 m × 12 m z bloczków Silka Tempo o szerokości 24 cm, jeżeli zużycie zaprawy dla muru o tej grubości wynosi 1,2 kg na 1 m²?

A. 10,4 kg

B. 28,8 kg

C. 43,2 kg

D. 86,4 kg

Aby obliczyć ilość zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania ściany o wymiarach 3 m × 12 m, najpierw musimy obliczyć powierzchnię ściany. Powierzchnia ta wynosi 3 m × 12 m = 36 m². Znając zużycie zaprawy wynoszące 1,2 kg na 1 m², możemy obliczyć całkowitą ilość zaprawy: 36 m² × 1,2 kg/m² = 43,2 kg. To obliczenie opiera się na standardach budowlanych, które zalecają przestrzeganie określonych wartości zużycia materiałów w zależności od ich grubości i rodzaju. W praktyce, odpowiednie obliczenia pozwalają uniknąć niedoborów materiałów podczas budowy oraz zapewniają odpowiednią jakość muru. Warto również pamiętać, że różne rodzaje zaprawy mogą mieć różne właściwości, co wpływa na ich zużycie, dlatego zawsze warto posiłkować się danymi producenta. Wymagania te są szczególnie istotne w przypadku budowy obiektów, gdzie precyzyjne obliczenia mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji.

Pytanie 35

Korzystając z Warunków Technicznych Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich wskaż, dla której kategorii tynku niedopuszczalne są widoczne miejscowe nierówności powierzchni, pochodzące od zacierania packą.

Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich (fragment)
Dla wszystkich odmian tynku niedopuszczalne są: - wykwity w postaci nalotu wykrystalizowanych na powierzchni tynku roztworów soli przenikających z podłoża, pleśń itp. - zacieki w postaci trwałych śladów na powierzchni tynków, - odstawanie, odparzenia, pęcherze spowodowane niedostateczną przyczepnością tynku do podłoża. Pęknięcia na powierzchni tynków są niedopuszczalne z wyjątkiem tynków surowych, w których dopuszcza się włoskowate rysy skurczowe. Wypryski i spęcznienia powstające na skutek obecności niezgaszonych cząstek wapna, gliny itp. są niedopuszczalne dla tynków pocienionych, pospolitych, doborowych i wypalonych, natomiast dla tynków surowych są niedopuszczalne w liczbie do 5 sztuk na 10 m² tynku. Widoczne miejscowe nierówności powierzchni otynkowanych wynikające z technik wykonania tynku (np. ślady wygładzania kielnią lub zacierania packą) są niedopuszczalne dla tynków doborowych, a dla tynków pospolitych dopuszczalne są o szerokości i głębokości do 1 mm oraz długości do 5 cm w liczbie 3 sztuk na 10 m² powierzchni otynkowanej.

Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Tynkarskich (fragment)

Dla wszystkich odmian tynku niedopuszczalne są:
- wykwity w postaci nalotu wykrystalizowanych na powierzchni tynku roztworów soli przenikających z podłoża, pleśń itp.
- zacieki w postaci trwałych śladów na powierzchni tynków,
- odstawanie, odparzenia, pęcherze spowodowane niedostateczną przyczepnością tynku do podłoża.
Pęknięcia na powierzchni tynków są niedopuszczalne z wyjątkiem tynków surowych, w których dopuszcza się włoskowate rysy skurczowe. Wypryski i spęcznienia powstające na skutek obecności niezgaszonych cząstek wapna, gliny itp. są niedopuszczalne dla tynków pocienionych, pospolitych, doborowych i wypalonych, natomiast dla tynków surowych są niedopuszczalne w liczbie do 5 sztuk na 10 m² tynku.
Widoczne miejscowe nierówności powierzchni otynkowanych wynikające z technik wykonania tynku (np. ślady wygładzania kielnią lub zacierania packą) są niedopuszczalne dla tynków doborowych, a dla tynków pospolitych dopuszczalne są o szerokości i głębokości do 1 mm oraz długości do 5 cm w liczbie 3 sztuk na 10 m² powierzchni otynkowanej.

A. Dla tynku kategorii I

B. Dla tynku kategorii II

C. Dla tynku kategorii IV

D. Dla tynku kategorii III

Wybór niewłaściwej kategorii tynku świadczy o braku zrozumienia norm i zasad jakościowych dotyczących robót tynkarskich. Tynki kategorii I, II oraz III mają zróżnicowane wymagania dotyczące estetyki, które jednak nie mogą być mylone z wymaganiami dla tynków doborowych. Kategoria I to tynki, które mogą być stosowane w obszarach, gdzie estetyka nie jest kluczowym czynnikiem, a ich wykończenie może być mniej staranne. Tynki kategorii II i III również dopuszczają pewne niedoskonałości, co oznacza, że widoczne nierówności mogą być akceptowane w określonych warunkach. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do wnioskowania, że dopuszczalne są widoczne ślady technik wykonawczych, co jest absolutnie błędne w kontekście tynków doborowych. W praktyce, każda z tych kategorii tynków ma swoje zastosowania w zależności od funkcji budynku i oczekiwań inwestora. Wybór niewłaściwej kategorii może skutkować nie tylko estetycznymi niedociągnięciami, ale również obniżeniem wartości rynkowej obiektu. Warto zwrócić szczególną uwagę na dokumentację techniczną i standardy branżowe, aby uniknąć takich pomyłek w przyszłości.

Pytanie 36

Przedstawioną na ilustracji łatę tynkarską typu H stosuje się do

A. wyznaczania powierzchni tynku.

B. zaciągania tynku bezpośrednio po nałożeniu zaprawy.

C. wyrównywania tynku po lekkim związaniu.

D. nakładania poszczególnych warstw tynku.

Wybór odpowiedzi dotyczącej nakładania poszczególnych warstw tynku jest mylny, ponieważ łata tynkarska nie jest narzędziem używanym do tego celu. Nakładanie tynku polega na precyzyjnym rozkładaniu zaprawy na powierzchni, a łata służy raczej do wygładzania i zaciągania już nałożonego tynku. Podobnie, odpowiedź dotycząca wyrównywania tynku po lekkim związaniu jest nieprecyzyjna, ponieważ łata tynkarska jest stosowana w momencie, gdy zaprawa jest jeszcze świeża, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej gładkości. Jeśli tynk jest już związany, to jego wygładzanie wymaga innych narzędzi i technik, które nie zapewnią właściwego efektu. Co więcej, wyznaczanie powierzchni tynku to czynność, która nie jest bezpośrednio związana z funkcją łaty tynkarskiej tego typu. Może to prowadzić do typowych błędów w myśleniu, gdzie użytkownicy mylą różne etapy procesu tynkarskiego, nie doceniając znaczenia odpowiednich narzędzi i ich zastosowania w określonych momentach pracy. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla wykonawców, aby uniknąć nieefektywności, błędów w aplikacji tynku oraz uzyskać pożądane efekty estetyczne i funkcjonalne w budownictwie.

Pytanie 37

Aby zmniejszyć ilość wody w betonie przy temperaturze otoczenia od +5°C do +10°C, warto zastosować dodatek

A. napowietrzającą

B. uplastyczniającą

C. przeciwmrozową

D. uszczelniającą

Odpowiedzi "uszczelniającą", "przeciwmrozową" i "napowietrzającą" mogą wydawać się odpowiednie, jednak każda z nich odnosi się do innych celów i właściwości materiałów budowlanych. Domieszki uszczelniające mają na celu poprawę szczelności betonu, co jest ważne w kontekście ochrony przed wodą, ale nie wpływają na redukcję ilości wody w mieszance. W przypadku domieszek przeciwmrozowych, ich główną rolą jest ochrona betonu przed uszkodzeniem w wyniku zamarzania i rozmarzania, co jest szczególnie istotne w niskich temperaturach, ale nie dotyczą one bezpośrednio zmniejszenia wody w mieszance. Z kolei domieszki napowietrzające wprowadzają powietrze do mieszanki, co zwiększa jej odporność na cykle mrozowe, lecz również nie prowadzą do redukcji wody. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie domieszki mają podobne działanie, podczas gdy ich funkcje są zróżnicowane i związane z wymaganiami technologicznymi. Właściwe zastosowanie domieszek wymaga zrozumienia ich specyficznych właściwości oraz wpływu na zachowanie betonu w różnych warunkach, co jest kluczowe dla zapewnienia jakości i trwałości konstrukcji budowlanych.

Pytanie 38

Czym jest spoiwo mineralne hydrauliczne?

A. wapno hydratyzowane

B. gips hydrauliczny

C. cement hutniczy

D. wapno dolomitowe

Wybór wapna dolomitowego jako spoiwa mineralnego hydraulicznego jest błędny, ponieważ jest to materiał, który twardnieje jedynie w obecności dwutlenku węgla, a nie pod wpływem wody. Wapno dolomitowe jest stosunkowo mało odporne na działanie wody, co ogranicza jego zastosowanie w konstrukcjach narażonych na wilgoć. Gips hydrauliczny, choć ma zdolność do twardnienia w wodzie, nie jest klasyfikowany jako spoiwo mineralne hydrauliczne w znaczeniu używanym w budownictwie, gdyż jego zastosowanie jest raczej ograniczone do tynków i wykończeń. Wapno hydratyzowane, podobnie jak wapno dolomitowe, również wymaga obecności CO2 do twardnienia, co czyni je nieodpowiednim w kontekście hydraulicznych spoiw mineralnych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru tych materiałów, często wynikają z niepełnego zrozumienia różnic między spoiwami hydraulicznymi a tymi, które wymagają reakcji z atmosferycznym dwutlenkiem węgla. Kluczowe jest zrozumienie, że wytrzymałość i odporność na wodę są kluczowymi cechami spoiw hydraulicznych, a wybór niewłaściwego materiału może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych.

Pytanie 39

Jeśli koszty robocizny związane z ręcznym nałożeniem tynku szlachetnego nakrapianego na ścianach wynoszą 99,70 r-g na 100 m2, a ustalona stawka godzinowa to 15,00 zł, to całkowity koszt robocizny za 300 m2 wynosi?

A. 4 486,50 zł

B. 1 500,00 zł

C. 4 500,00 zł

D. 1 495,50 zł

Wybór niepoprawnych odpowiedzi na to pytanie może wynikać z kilku powszechnych błędów w obliczeniach oraz zrozumieniu procesów kalkulacyjnych. Na przykład, niektóre osoby mogą pomylić jednostki miary, zakładając, że stawka robocizny odnosi się do całkowitej powierzchni bez uwzględnienia jednostkowego kosztu na 100 m². Inni mogą błędnie podzielić stawkę za m² przez liczbę m² bez odpowiedniego pomnożenia, co prowadzi do zaniżenia kosztów. Dodatkowo, niektóre odpowiedzi mogły być uzyskane przez pomyłkowe przeliczenie całkowitych kosztów robocizny na podstawie stawki godzinowej bez uwzględnienia rzeczywistej powierzchni tynku. W praktyce budowlanej niezwykle istotne jest dokładne rozumienie zarówno jednostek, jak i metod obliczania nakładów robocizny. Standardy branżowe wymagają precyzyjnych kalkulacji, aby unikać błędów, które mogą skutkować poważnymi niedoszacowaniami lub nadmiernymi kosztami. Właściwe podejście do kalkulacji kosztów robocizny nie tylko pomaga w skutecznym zarządzaniu budżetem, ale także wpływa na ostateczną jakość realizowanych prac budowlanych.

Pytanie 40

Narzędzie przedstawione na rysunku należy zastosować do

A. wyznaczenia powierzchni tynku.

B. zacierania tynku.

C. narzucania tynku,

D. wyrównywania tynku,

Wybór odpowiedzi o zacieraniu tynku, narzucaniu tynku czy wyznaczaniu powierzchni raczej nie jest trafiony, bo to nieco zafałszowuje, jak właściwie używać narzędzi przy tynkowaniu. Zacieranie tynku to coś, co robi się po nałożeniu tynku na ścianę i wtedy korzysta się z różnych zacieraczek, żeby uzyskać gładką powierzchnię. Narzucanie tynku to kolejny etap, gdzie tynk po prostu nakłada się na ściany, używając pac czy kielni. To wszystko różni się od wyrównywania, które polega na wygładzaniu już nałożonego tynku. Tak więc, użycie łaty tynkarskiej w tym kontekście jest niezbędne. Z kolei wyznaczanie powierzchni tynku to technika pomiarowa, która służy do kontrolowania grubości warstwy tynkarskiej, ale nie jest to coś, co robią łaty. Dlatego mylenie tych rzeczy prowadzi do błędnych wniosków. Ważne jest, żeby rozumieć, jak wygląda sekwencja prac tynkarskich i jakie narzędzia w jakim etapie się stosuje, bo to wpływa na jakość i wytrzymałość końcowej powierzchni. Jak brakuje dokładności przy wyborze narzędzi, to mogą się pojawić estetyczne i funkcjonalne problemy z wykończeniem. Użycie łaty tynkarskiej przy wyrównywaniu to zgodne z najlepszymi standardami, co powinno być priorytetem dla każdego, kto się zajmuje budowlanką.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej