Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:36
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:37

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jak nazywa się proces, który przetwarza sygnały o przepływności 64 kbit/s w jeden sygnał zbiorczy o przepływności 2,048 Mbit/s?

A. regenerator
B. wzmacniak
C. rozgałęźnik
D. krotnica
Odpowiedzi, które wskazują na regenerator, wzmacniak lub rozgałęźnik, nie są poprawne w kontekście przetwarzania sygnałów o określonej przepływności. Regenerator jest urządzeniem, które odbudowuje sygnał, eliminując szumy i zniekształcenia, ale nie łączy sygnałów o różnych przepływnościach w jeden. Jego funkcja jest kluczowa w długodystansowej transmisji sygnałów, gdzie jakość sygnału może ulegać pogorszeniu, jednak nie ma zastosowania w procesie agregacji sygnałów. Wzmacniak, z kolei, ma na celu zwiększenie amplitudy sygnału, a więc jego mocy, ale nie ma możliwości tworzenia sygnału zbiorczego z wielu mniejszych sygnałów. Działa to na zasadzie wzmocnienia jednego sygnału, co w praktyce może prowadzić do problemów, jeśli źródła sygnałów nie są odpowiednio zintegrowane. Rozgałęźnik natomiast jest urządzeniem, które dzieli jeden sygnał na wiele sygnałów, a więc nie realizuje funkcji łączenia wielu sygnałów w jeden. W kontekście telekomunikacji, każde z tych urządzeń pełni swoją unikalną rolę, ale nie jest w stanie zapewnić funkcji krotnicy, która jest niezbędna dla efektywnego przetwarzania i transmisji sygnałów zbiorczych. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych pomyłek mogą obejmować mylenie funkcji urządzeń oraz brak zrozumienia specyfiki ich zastosowania w systemach telekomunikacyjnych.
Pytanie 2

Aby zweryfikować początkową poprawność funkcjonowania urządzeń wejścia/wyjścia w komputerze podczas uruchamiania, wykorzystuje się procedury oznaczone skrótem literowym

A. ACPI
B. IDE
C. POST
D. ECC
Wybór odpowiedzi ECC, IDE i ACPI nie jest związany z procedurą sprawdzania wstępnej poprawności działania urządzeń podczas startu komputera. ECC, czyli Error-Correcting Code, to technologia stosowana w pamięciach RAM, która pozwala na wykrywanie i korygowanie błędów. Chociaż jest to istotna funkcjonalność w kontekście zwiększenia niezawodności danych w systemach, nie ma nic wspólnego z procedurą POST, która jest inicjowana zaraz po włączeniu komputera. IDE, czyli Integrated Drive Electronics, to standard interfejsu dla dysków twardych i innych urządzeń pamięci masowej, który również nie dotyczy procedur diagnostycznych na poziomie startowym. Z kolei ACPI, czyli Advanced Configuration and Power Interface, to standard zarządzania energią w komputerach, który reguluje zasilanie i konfigurację urządzeń, ale także nie ma związku z testowaniem sprzętu przy uruchamianiu systemu. Wybór tych odpowiedzi często wynika z nieporozumienia dotyczącego funkcji poszczególnych technologii i ich zastosowań. Warto zwrócić uwagę, że poprawne zrozumienie tych terminów i ich znaczenia jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i diagnostyki systemów komputerowych.
Pytanie 3

Która z wymienionych cech nie jest typowa dla komutacji pakietów?

A. Odporność na awarie w sieci
B. Każdy pakiet ma niezależne trasowanie
C. Weryfikacja poprawności pakietu odbywa się jedynie w urządzeniu końcowym
D. Wysoka efektywność przepustowości sieci
Przyjrzyjmy się pozostałym stwierdzeniom, które można uznać za charakterystyczne dla komutacji pakietów. Mówiąc o dużej przepustowości efektywnej sieci, należy zauważyć, że komutacja pakietów pozwala na elastyczne zarządzanie zasobami sieciowymi. Umożliwia to równoczesne przesyłanie wielu pakietów od różnych użytkowników, co zwiększa ogólną wydajność i efektywność sieci, w przeciwieństwie do tradycyjnych systemów komutacji łączy, które przydzielają stałe zasoby danym użytkownikom. Odporność na uszkodzenia sieci to kolejny kluczowy element, który wynika z możliwości wyboru różnych tras dla pakietów. Dzięki temu, w przypadku awarii jednego z węzłów lub połączeń, inne pakiety mogą być przekierowywane, co zapewnia większą niezawodność przesyłu danych. Na koniec, każdy pakiet podlega osobnemu trasowaniu, co oznacza, że istnieje możliwość, iż pakiety w ramach jednego połączenia mogą podążać różnymi drogami przez sieć. To z kolei sprawia, że sieć komutacji pakietów jest bardziej elastyczna, co jest szczególnie istotne w kontekście aplikacji wymagających niskich opóźnień, jak VoIP czy transmisje wideo na żywo. Często mylące jest więc przeświadczenie, że pakiety muszą być weryfikowane w każdym węźle sieciowym, co jest sprzeczne z zasadami działania protokołów komutacji pakietów. W praktyce, takie podejście byłoby nieefektywne i prowadziłoby do zwiększenia opóźnień oraz przeciążenia węzłów, co negatywnie wpływałoby na ogólną jakość usługi.
Pytanie 4

Do jakiego rodzaju przesyłania komunikatów odnosi się adres IPv4 224.232.154.225?

A. Anycast
B. Multicast
C. Broadcast
D. Unicast
Adres IPv4 224.232.154.225 to tak zwany adres multicast, czyli taki, który umożliwia wysyłanie danych do wielu odbiorców jednocześnie. Tego typu adresy są przydatne, np. podczas transmisji wideo na żywo czy wideokonferencji. Wiem, że w standardzie IETF RFC 5771 piszą, że adresy z zakresu 224.0.0.0 do 239.255.255.255 są przeznaczone na multicast. To naprawdę pomaga oszczędzać pasmo, bo zamiast wysyłać wiele kopii tych samych danych do różnych odbiorców, przesyła się jeden strumień. Protokół IGMP, który wspiera multicast, pozwala na dołączanie urządzeń do grupy i zarządzanie tym. Moim zdaniem, rozumienie tego tematu jest kluczowe, zwłaszcza jeśli planujesz pracować w IT i zajmować się sieciami komputerowymi. Daje to dużą przewagę w zarządzaniu ruchem sieciowym i wydajnością aplikacji.
Pytanie 5

Technologia UUS (User to User Signalling) stanowi przykład usługi w zakresie

A. GSP (Global Positioning System)
B. ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line)
C. ISDN (Integrated Services Digital Network)
D. VoIP (Voice over Internet Protocol)
Kiedy myślisz o wyborze pomiędzy VoIP, ISDN, GSP a ADSL w kontekście UUS, warto zrozumieć, na czym każda z tych technologii polega. VoIP, czyli Voice over Internet Protocol, to po prostu technologia do przesyłania głosu przez Internet. Chociaż może być przydatna do komunikacji, to nie bardzo współpracuje z UUS, która sygnalizuje połączenia. GSP, czyli system GPS, zajmuje się określaniem lokalizacji, więc to nie to. ADSL, czyli Asymetryczna Linia Abonencka, to sposób dostępu do Internetu, ale też nie ma związku z sygnalizowaniem użytkowników. W ADSL prędkość pobierania jest wyższa od wysyłania, więc to nie odpowiada potrzebom UUS. Wybierając odpowiednią technologię, pamiętaj, że usługi jak UUS są ściśle związane z zarządzaniem połączeniami, a ISDN właśnie w tym się sprawdza, bo obsługuje wiele rodzajów komunikacji razem.
Pytanie 6

Jaki protokół dynamicznego routingu służy do wymiany danych o sieciach pomiędzy autonomicznymi systemami?

A. IS-IS
B. BGP
C. RIPv2
D. IGRP
BGP, czyli Border Gateway Protocol, jest kluczowym protokołem routingu dynamicznego używanym do wymiany informacji o trasach pomiędzy różnymi systemami autonomicznymi (AS). Jest to protokół stosowany w Internecie, który umożliwia różnym sieciom komunikację oraz wymianę informacji o dostępnych trasach. BGP działa na zasadzie przekazywania informacji o ścieżkach, co pozwala routerom na podejmowanie decyzji o wyborze najlepszej trasy do przesyłania danych. Przykładem zastosowania BGP jest sytuacja, w której dostawcy usług internetowych używają go do wymiany informacji o trasach, co umożliwia użytkownikom dostęp do różnych zasobów w Internecie. Standardy BGP są opisane w dokumentach RFC, takich jak RFC 4271, które definiują jego działanie i zasady. W praktyce, administratorzy sieci muszą zrozumieć mechanizmy BGP, aby efektywnie zarządzać trasami i zapewnić optymalną wydajność sieci. To sprawia, że BGP jest niezbędnym narzędziem w infrastrukturze internetowej, a jego znajomość jest kluczowa dla specjalistów w dziedzinie sieci komputerowych.
Pytanie 7

Aby zmienić datę systemową w komputerze, należy w menu BIOS Setup wybrać opcję

A. Advanced Chipset Features
B. Advanced BIOS Features
C. Power Management Setup
D. Standard CMOS Features
Aby ustawić datę systemową komputera, należy skorzystać z opcji Standard CMOS Features w menu programu BIOS Setup. Ta sekcja BIOS-u pozwala na konfigurację podstawowych ustawień systemowych, w tym daty i godziny. Poprawne ustawienie daty jest kluczowe dla prawidłowego działania systemu operacyjnego oraz aplikacji, które mogą bazować na czasie systemowym, takich jak harmonogramy zadań czy logi zdarzeń. Na przykład, jeśli system nie ma poprawnie skonfigurowanej daty, może to prowadzić do błędów w synchronizacji z serwerami czasowymi lub w działaniu aplikacji wymagających aktualnych informacji o czasie. Standard CMOS Features zawiera również inne istotne opcje, takie jak konfiguracja dysków twardych oraz ustawienia pamięci, co czyni tę sekcję jednym z najważniejszych elementów BIOS-u. Użytkownicy powinni pamiętać, aby przy zmianie daty i godziny odpowiednio zapisać zmiany przed wyjściem z BIOS-u, aby miały one zastosowanie w systemie operacyjnym.
Pytanie 8

Linia idealna, w której nie występują straty, posiada

A. nieskończoną rezystancję i nieskończoną upływność
B. zerową rezystancję i nieskończoną upływność
C. zerową rezystancję i zerową upływność
D. nieskończoną rezystancję i zerową upływność
Odpowiedzi, które mówią o nieskończonej rezystancji czy różnych wartościach upływności, są niepoprawne. W prawdziwym świecie linia długa bez strat powinna mieć zerową rezystancję, co oznacza, że prąd płynie bez opóźnień i nie ma strat energii. Myślenie, że nieskończona rezystancja może być ok, to błąd, bo nie ma przewodności, więc linia nie zadziała. A jeśli chodzi o nieskończoną upływność, to sugeruje, że linia mogłaby przepuszczać prąd w nieskończoność, co jest zwyczajnie niemożliwe. Takie błędne myślenie może wynikać z pomylenia pojęć rezystancji i upływności, co prowadzi do złych wniosków o tym, jak linia działa. W rzeczywistości każda linia transmisyjna ma swoje właściwości, które wpływają na jej działanie. Z mojego doświadczenia, zrozumienie tych kwestii jest kluczowe dla dobrej analizy i projektowania systemów elektroenergetycznych i telekomunikacyjnych.
Pytanie 9

Aby obliczyć przepływność strumienia cyfrowego generowanego przez pojedynczą rozmowę telefoniczną, należy pomnożyć liczbę bitów przypadających na jedną próbkę przez

A. dolną częstotliwość pasma telefonicznego
B. częstotliwość pasma telefonicznego
C. górną częstotliwość pasma telefonicznego
D. częstotliwość próbkowania
Częstotliwość próbkowania jest kluczowym parametrem w cyfrowym przetwarzaniu sygnałów, który wpływa na jakość i dokładność odwzorowania sygnału analogowego w formie cyfrowej. Zgodnie z twierdzeniem Nyquista, aby uniknąć zniekształceń i aliasingu, częstotliwość próbkowania powinna być co najmniej dwukrotnością najwyższej częstotliwości sygnału analogowego. W przypadku standardowej rozmowy telefonicznej, pasmo przenoszenia wynosi zazwyczaj od 300 Hz do 3400 Hz, co oznacza, że minimalna częstotliwość próbkowania powinna wynosić 8000 Hz. Multiplikując liczbę bitów przypadających na próbkę (zwykle 8 bitów dla standardowej jakości telefonicznej) przez częstotliwość próbkowania, uzyskujemy całkowitą przepływność strumienia danych, co jest istotne przy projektowaniu systemów telekomunikacyjnych. Przykładowo, dla standardowego połączenia telefonicznego, przepływność wynosi 64 kbps, co jest zgodne z normą G.711. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla inżynierów telekomunikacyjnych oraz specjalistów zajmujących się systemami audio i wideo.
Pytanie 10

Jaką cechę posiada dysk SSD?

A. W celu zapisu i przechowywania informacji stosowane są półprzewodniki
B. Dane są przechowywane na wirujących krążkach magnetycznych
C. W procesie zapisu danych wykorzystywane jest światło pochodzące z lasera
D. Krążki magnetyczne, które się obracają, generują dźwięki
Zarówno podejście, które opiera się na użyciu światła lasera do zapisu danych, jak i na obracających się krążkach magnetycznych, są charakterystyczne dla technologii, które nie są związane z dyskami SSD. W przypadku nagrywania danych przy użyciu lasera mówimy o technologii optycznej, takiej jak płyty CD, DVD czy Blu-ray, które wykorzystują światło do zapisu i odczytu. Z kolei dyski twarde HDD wykorzystują mechaniczne elementy, takie jak talerze magnetyczne oraz głowice, które poruszają się nad powierzchnią tych talerzy, co wiąże się z generowaniem hałasu i zwiększonym ryzykiem uszkodzeń fizycznych. W kontekście dysków SSD kluczową cechą jest brak ruchomych części, co eliminuje problem awarii mechanicznych i zapewnia większą niezawodność. Warto również zaznaczyć, że błędne zrozumienie różnic między tymi technologiami może prowadzić do nieefektywnego doboru sprzętu do konkretnych zastosowań. Przykładowo, wybór HDD w sytuacjach wymagających wysokiej wydajności, jak gry komputerowe czy obróbka wideo, może skutkować znacznymi opóźnieniami oraz frustracją użytkownika. Zrozumienie tej problematyki jest kluczowe dla podejmowania świadomych decyzji zakupowych oraz optymalizacji działania systemów komputerowych.
Pytanie 11

Algorytmy zarządzania kolejkami stosowane w urządzeniach sieciowych pozwalają na

A. naprawę błędów
B. weryfikację integralności danych
C. kontrolowanie ruchu w sieci
D. ponowną transmisję segmentów
Odpowiedzi dotyczące sprawdzania spójności danych, retransmisji segmentów oraz korekcji błędów nie odnoszą się bezpośrednio do głównych funkcji algorytmów kolejkowania w urządzeniach sieciowych. Sprawdzanie spójności danych dotyczy zapewnienia, że dane przesyłane przez sieć są kompletne i niezmienione, co jest realizowane na poziomie aplikacji, a nie przez mechanizmy kolejkowania. Z kolei retransmisja segmentów to proces, który zachodzi, gdy pakiety danych zostają utracone w trakcie przesyłania; odpowiedzialność za ten proces spoczywa na warstwie transportowej, np. w protokole TCP, który samodzielnie monitoruje, czy pakiety dotarły do celu, i w razie potrzeby je retransmituje. Korekcja błędów polega na wykrywaniu i naprawianiu błędów w danych, co również nie leży w zakresie działania algorytmów kolejkowania. W rzeczywistości, omijając te aspekty, można przeoczyć kluczową rolę algorytmów kolejkowania w efektywnym zarządzaniu ruchem danych, co jest istotne dla utrzymania wydajności i spójności komunikacji sieciowej. Powszechnym błędem jest utożsamianie funkcji kolejkowania z innymi, bardziej złożonymi zadaniami, co prowadzi do nieporozumień w zakresie architektury i funkcjonowania sieci.
Pytanie 12

Asynchroniczny układ sekwencyjny to cyfrowy system, w którym stan wyjść zależy

A. od stanu wejść oraz od wcześniejszych stanów systemu jedynie w ściśle określonych momentach czasu pracy systemu
B. od stanu wejść oraz od wcześniejszych stanów systemu w jakimkolwiek momencie jego działania
C. wyłącznie od stanu wejść w dowolnym momencie jego funkcjonowania
D. wyłącznie od stanu wejść w ściśle określonych momentach czasu pracy systemu
Asynchroniczne układy sekwencyjne różnią się od układów synchronicznych, które bazują na określonych cyklach zegarowych. W odpowiedziach, które zakładają, że wyjścia zależą jedynie od stanu wejść w określonych odcinkach czasu, pojawia się błędne przekonanie o tym, że układ może ignorować historię stanów. Tego rodzaju myślenie prowadzi do niepełnego zrozumienia działania układów sekwencyjnych, które muszą pamiętać przeszłe stany, aby prawidłowo reagować na zmiany w otoczeniu. Przykładem tego może być przerzutnik, który potrzebuje wiedzieć, co działo się wcześniej, aby podjąć decyzję o nowym stanie. Z kolei odpowiedzi sugerujące, że stany wyjść zależą tylko od wejść w dowolnym momencie, ignorują kluczowy aspekt, jakim jest czas reakcji oraz sekwencyjność zmian stanu. W praktyce, wiele aplikacji – od prostych zestawów sterujących po skomplikowane systemy embedded – opiera się na asynchronicznych układach sekwencyjnych, które potrafią odpowiedzieć na zmiany sygnałów wejściowych niemal natychmiastowo, co jest istotne w kontekście nowoczesnych rozwiązań informatycznych. Zrozumienie tych zasad jest kluczowym krokiem w projektowaniu efektywnych i niezawodnych systemów cyfrowych.
Pytanie 13

Które zwielokrotnienie opiera się na niezależnym kodowaniu każdego sygnału oraz przesyłaniu ich w tym samym paśmie transmisyjnym?

A. Zwielokrotnienie kodowe (CDM)
B. Zwielokrotnienie w dziedzinie częstotliwości (FDM)
C. Zwielokrotnienie w dziedzinie długości fali (WDM)
D. Zwielokrotnienie czasowe (TDM)
Zwielokrotnienie czasowe (TDM) polega na dzieleniu dostępnego pasma na różne przedziały czasowe, z których każdy przypisany jest do innego sygnału. W tym modelu, sygnały są przesyłane jeden po drugim, co oznacza, że nie mogą być obsługiwane równocześnie, co może prowadzić do opóźnień w transmisji. Alternatywne podejście, zwielokrotnienie w dziedzinie częstotliwości (FDM), wykorzystuje różne pasma częstotliwości do przesyłania różnych sygnałów. W takim przypadku, każdy sygnał zajmuje osobne pasmo, co może skutkować większym wykorzystaniem dostępnych zasobów, ale także zwiększa ryzyko zakłóceń pomiędzy kanałami. Zwielokrotnienie w dziedzinie długości fali (WDM) jest podobnym podejściem do FDM, ale specjalizuje się w przesyłaniu danych przez światłowody, wykorzystując różne długości fali zamiast częstotliwości. Wszystkie te techniki mają swoje zastosowania, ale różnią się zasadniczo od CDM, które umożliwia niezależne kodowanie sygnałów w tym samym paśmie, co jest kluczowe w sytuacjach z dużą liczbą jednoczesnych połączeń. Typowy błąd myślowy to mylenie technik zwielokrotnienia, co wynika z braku zrozumienia, jak różne metody wpływają na efektywność i jakość transmisji w różnych scenariuszach komunikacyjnych.
Pytanie 14

Do styku R w strukturze dostępowej sieci cyfrowej ISDN można podłączyć

A. telefon analogowy
B. faks klasy 4
C. komputer z kartą ISDN
D. telefon systemowy ISDN
Poprawna odpowiedź to telefon analogowy, ponieważ w strukturze dostępowej ISDN, styki R umożliwiają podłączenie urządzeń, które komunikują się za pomocą standardu analogowego. Telefony analogowe są zaprojektowane do współpracy z tradycyjnymi liniami telefonicznymi, ale współczesne systemy ISDN potrafią obsługiwać takie urządzenia poprzez konwersję sygnałów. W praktyce, korzystanie z telefonów analogowych w sieciach ISDN jest często realizowane przy pomocy adapterów, co pozwala na łatwe włączenie starszego sprzętu do nowszych systemów. Warto dodać, że ISDN (Integrated Services Digital Network) to technologia, która łączy różne usługi telekomunikacyjne, a jej wdrożenie zaleca się w sytuacjach wymagających wysokiej jakości przesyłu danych i głosu. Dzięki tej technologii, telefony analogowe mogą być używane z wieloma usługami, co czyni je uniwersalnym rozwiązaniem w środowiskach biurowych i domowych.
Pytanie 15

Wskaż adres IP prywatnej klasy A.

A. 7.15.0.5
B. 10.168.0.5
C. 172.16.0.5
D. 192.168.0.5
Odpowiedzi 172.16.0.5, 7.15.0.5 oraz 192.168.0.5 zawierają pewne nieporozumienia dotyczące klasyfikacji adresów IP. Adres 172.16.0.5, chociaż jest adresem prywatnym, należy do klasy B, a nie klasy A. Adresy prywatne klasy B mieszczą się w zakresie 172.16.0.0 do 172.31.255.255. W związku z tym, choć jest to adres prywatny, nie spełnia on kryteriów dotyczących klasy A. Kolejna odpowiedź, 7.15.0.5, jest adresem publicznym, ponieważ nie należy do żadnego z zarezerwowanych zakresów adresów prywatnych (RFC 1918), co oznacza, że może być routowany w Internecie. Wykorzystywanie takich adresów w sieci lokalnej może prowadzić do konfliktów i problemów z dostępnością. Z kolei adres 192.168.0.5 jest adresem prywatnym klasy C, a jego zakres obejmuje 192.168.0.0 do 192.168.255.255. W praktyce, typowym błędem jest mylenie klas adresowych na podstawie ich wartości, co prowadzi do niewłaściwego doboru adresów w sieciach lokalnych. Warto pamiętać, że każda klasa adresowa ma swoje specyficzne zakresy i przeznaczenie, a ich błędne użycie może wpływać na wydajność oraz bezpieczeństwo sieci. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w procesie projektowania oraz zarządzania adresacją w sieciach komputerowych, co pozwala uniknąć problemów związanych z kolizjami adresów oraz nieefektywnym wykorzystaniem zasobów adresowych.
Pytanie 16

Aby zapobiec przedostawaniu się do słuchawki prądu zmiennego generowanego przez mikrofon telefonu podczas rozmowy, konieczne jest użycie

A. przełącznika obwodów
B. układu antylokalnego
C. układu gasika
D. tłumika trzasków
Wybór innych opcji jako odpowiedzi na to pytanie pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące zasad funkcjonowania urządzeń telekomunikacyjnych. Układ antylokalny jest wyspecjalizowanym rozwiązaniem, które skutecznie zwalcza zakłócenia związane z prądem przemiennym, podczas gdy inne propozycje, takie jak tłumik trzasków, nie są odpowiednie do rozwiązywania tego konkretnego problemu. Tłumik trzasków ma na celu redukcję nagłych, niepożądanych dźwięków, ale nie eliminuje ciągłych zakłóceń prądu przemiennego z mikrofonu. Przełącznik obwodów również nie jest rozwiązaniem, ponieważ jego rola polega na przełączaniu sygnałów, a nie na ich filtracji. Wreszcie, układ gasik, który stosuje się do ochrony przed przepięciami, nie ma wpływu na zakłócenia audio w kontekście rozmów telefonicznych. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji filtracyjnych z funkcjami przełączania czy ochrony, co prowadzi do nieodpowiednich wniosków na temat koniecznych rozwiązań w określonych sytuacjach. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, jak różne komponenty wpływają na jakość sygnału audio oraz jakie konkretne problemy mają zostać rozwiązane w danym kontekście telekomunikacyjnym.
Pytanie 17

Multipleksacja polegająca na przesyłaniu strumieni danych przez jeden kanał, który jest dzielony na segmenty czasowe (time slot), a następnie łączona jest ich kilka w jeden kanał o wysokiej przepustowości, to rodzaj zwielokrotnienia

A. CDM (Code Division Multiplexing)
B. TDM (Time Division Multiplexing)
C. WDM (Wavelength Division Multiplexing)
D. FDM (Frequency Division Multiplexing)
TDM, czyli multipleksacja w podziale czasu, to sposób, w jaki dzielimy dostępne pasmo na różne kawałki czasu. Dzięki temu możemy przesyłać różne dane przez ten sam kanał. Każdy strumień dostaje swoją chwilę na nadawanie, co naprawdę pomaga w optymalnym wykorzystaniu dostępnych zasobów. To jest coś, co często spotykamy w telekomunikacji, zwłaszcza w systemach cyfrowych. Na przykład, telefonia cyfrowa to świetny przykład, gdzie wiele rozmów może iść przez jeden kabel, ale każda w swoim czasie. TDM jest też używane w systemach WAN i LAN, co czyni je super ważnym elementem naszej sieci. Fajnie, że TDM współpracuje z różnymi standardami, jak SONET/SDH, które mówią, jak przesyłać dane w sieciach optycznych. Dzięki tej metodzie możemy naprawdę zredukować opóźnienia i poprawić wydajność w telekomunikacji.
Pytanie 18

Jakim rodzajem transmisji posługuje się DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) przy współpracy z protokołem IPv4?

A. Unicast
B. Broadcast
C. Anycast
D. Multicast
W przypadku mylenia transmisji broadcast z innymi typami, takimi jak unicast, multicast czy anycast, można napotkać problemy związane z rozumieniem podstawowych zasad komunikacji w sieciach komputerowych. Unicast, na przykład, polega na wysyłaniu pakietu od jednego nadawcy do jednego odbiorcy. Taki model nie jest odpowiedni dla DHCP, ponieważ w sytuacji, gdy nowe urządzenie stara się uzyskać adres IP, nie zna jeszcze adresu serwera DHCP. Wyklucza to możliwość skutecznego wykorzystania unicastu, ponieważ urządzenie w momencie wysyłania zapytania nie ma informacji o adresie serwera. Z kolei multicast, który jest używany do wysyłania informacji do grupy odbiorców, również nie znajduje zastosowania w przypadku DHCP. DHCP wymaga dotarcia do wszystkich serwerów w danej sieci, a multicast nie zapewnia takiej gwarancji, ponieważ nie wszystkie urządzenia mogą odbierać multicastowe pakiety. Wreszcie, anycast to technika, gdzie pakiety są wysyłane do najbliższego lub najlepszego dostępnego serwera w grupie, co również nie odpowiada wymaganiom protokołu DHCP. Te koncepcje pokazują, że niezrozumienie różnic między tymi metodami transmisji może prowadzić do skutków ubocznych w projektowaniu i zarządzaniu sieciami, gdzie prawidłowa konfiguracja i automatyzacja są kluczowe dla efektywności operacyjnej.
Pytanie 19

Jaką metodę stosuje się do określenia tłumienia włókna światłowodowego przy użyciu odcięcia?

A. źródło światła oraz miernik mocy optycznej
B. generator i poziomoskop
C. reflektometr TDR
D. reflektometr OTDR
Reflektometr OTDR (Optical Time Domain Reflectometer) nie jest odpowiednim narzędziem do wyznaczania tłumienia włókna światłowodowego metodą odcięcia. Choć OTDR jest używany w branży telekomunikacyjnej, jego głównym zadaniem jest analiza długich odcinków włókien oraz lokalizacja i charakterystyka zdarzeń, takich jak zgięcia czy uszkodzenia. W przeciwieństwie do TDR, OTDR opiera się na pomiarze odbicia optycznego, co nie jest optymalne w kontekście wyznaczania dokładnego tłumienia włókna. Z kolei użycie źródła światła i miernika mocy optycznej jest bardziej skierowane na pomiar mocy sygnału w określonych punktach, a nie na kompleksową ocenę tłumienia. Generator i poziomoskop to narzędzia, które nie mają zastosowania w kontekście analizy włókien światłowodowych. Często występuje błąd myślowy związany z nieprawidłowym przypisaniem funkcji i możliwości tych narzędzi. Zrozumienie różnicy między czasami odbicia a pomiarami optycznymi jest kluczowe dla prawidłowego doboru narzędzi w diagnostyce sieci światłowodowych. W praktyce, niepoprawne zastosowanie tych narzędzi może prowadzić do niedokładnych wyników i trudności w identyfikacji rzeczywistych problemów w infrastrukturze światłowodowej.
Pytanie 20

Jaki protokół służy do przesyłania formatów PCM, GSM, MP3 (audio) oraz MPEG i H263 (wideo)?

A. PPoE
B. RTP
C. SSL
D. HELO
Wybór protokołu SSL (Secure Sockets Layer) w kontekście transmisji multimediów jest nieodpowiedni, ponieważ SSL jest protokołem zabezpieczającym, który nie jest przeznaczony do przesyłania danych audio lub wideo. Jego główną funkcją jest szyfrowanie komunikacji internetowej, co zapewnia bezpieczeństwo przesyłanych danych, ale nie jest on zaprojektowany do optymalizacji ani do zarządzania strumieniami multimedialnymi. Z kolei HELO to protokół używany w kontekście komunikacji e-mail, służący do identyfikacji serwera pocztowego, co nie ma związku z transmisją mediów. Dodatkowo, PPoE (Point-to-Point Protocol over Ethernet) to technologia używana do łączenia użytkowników z siecią lokalną (LAN) za pomocą połączenia szerokopasmowego, a nie do przesyłania mediów w czasie rzeczywistym. Wybór tych protokołów jako odpowiedzi na pytanie nie uwzględnia ich rzeczywistych funkcji i zastosowań. Typowym błędem myślowym jest mylenie protokołów zabezpieczających oraz transportowych, co prowadzi do nieprawidłowych założeń dotyczących ich funkcji. W rzeczywistości, aby efektywnie przesyłać multimedia, należy korzystać z protokołów zaprojektowanych z myślą o zachowaniu jakości oraz synchronizacji, takich jak RTP, które są powszechnie stosowane w branży. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego doboru technologii w kontekście przesyłania danych multimedialnych.
Pytanie 21

Szyb telekomunikacyjny (rękaw) służy do transportu kabli

A. od stacji nadawczej do stacji odbiorczej
B. od serwera do komputera klienckiego
C. do gniazd abonenckich
D. między piętrami
Zrozumienie, że szyb telekomunikacyjny jest przeznaczony do prowadzenia kabli między piętrami, jest kluczowe dla właściwego zarządzania infrastrukturą telekomunikacyjną. Odpowiedzi sugerujące prowadzenie kabli od serwera do komputera klienckiego, od stacji nadawczej do odbiorczej lub do gniazd abonenckich są mylnymi interpretacjami przeznaczenia tego elementu. Kable prowadzone między serwerem a komputerem klienckim zazwyczaj znajdują się w ramach lokalnej sieci telekomunikacyjnej, a nie w szybach telekomunikacyjnych. Takie połączenia są realizowane za pomocą kabli Ethernet, które nie wymagają specjalnych szybków. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku kabli od stacji nadawczej do stacji odbiorczej, które są częścią sieci radiowej i korzystają z innego typu infrastruktury, jak wieże telekomunikacyjne czy linie przesyłowe. Odpowiedź dotycząca prowadzenia kabli do gniazd abonenckich również jest nieprecyzyjna, ponieważ gniazda te są zazwyczaj umieszczane w bezpośredniej bliskości użytkowników, a nie w ramach szybu telekomunikacyjnego. W rzeczywistości, szyb telekomunikacyjny pełni rolę transportową i organizacyjną w budynku, umożliwiając instalację oraz konserwację kabli w sposób, który jest zgodny z normami bezpieczeństwa. Błędy w interpretacji pochodzą z niedostatecznej znajomości zasad działania infrastruktury telekomunikacyjnej oraz jej organizacji w budynkach, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania i problemów z komunikacją.
Pytanie 22

Jakie polecenie w systemach Unix wykorzystywane jest do monitorowania ruchu w sieci?

A. ifconfig
B. traceroute
C. tcpdump
D. iptables
Wybór innych poleceń, takich jak iptables, traceroute czy ifconfig, nie jest adekwatny do zadania analizy ruchu wewnątrz sieci. Iptables to narzędzie do zarządzania filtrowaniem pakietów i konfiguracji zapory sieciowej, a jego głównym celem jest kontrolowanie ruchu w sieci, a nie jego analizy. Choć może monitorować i blokować pakiety, nie zapewnia szczegółowego wglądu w ich zawartość ani nie umożliwia śledzenia rzeczywistego ruchu sieciowego. Z kolei traceroute jest narzędziem używanym do diagnostyki trasowania pakietów w sieci, które pokazuje, przez jakie routery przechodzi dany pakiet, ale nie analizuje jego zawartości ani nie rejestruje ruchu. Ifconfig to narzędzie do konfiguracji interfejsów sieciowych, umożliwiające wyświetlanie i modyfikację ustawień takich jak adres IP, maska podsieci czy status interfejsu, ale nie ma funkcji analizy ruchu. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych narzędzi; wiele osób sądzi, że każde z nich może dostarczyć informacji o ruchu sieciowym, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowania. Przede wszystkim, kluczowe jest rozróżnienie między narzędziami do analizy, a tymi do zarządzania lub monitorowania stanu sieci, co jest fundamentalne dla efektywnego zarządzania sieciami komputerowymi oraz odpowiednich działań związanych z audytem i bezpieczeństwem.
Pytanie 23

Pole komutacyjne, w którym liczba wyjść jest mniejsza niż liczba wejść, określane jest jako pole komutacyjne

A. z kompresją
B. z rozdziałem czasowym
C. z rozdziałem przestrzennym
D. z ekspansją
Pole komutacyjne z kompresją to system, w którym liczba wyjść jest mniejsza niż liczba wejść, co pozwala na efektywne zarządzanie zasobami i optymalizację procesu przesyłania danych. Przykładem mogą być systemy telekomunikacyjne, w których kilka sygnałów wejściowych jest łączonych w jeden sygnał wyjściowy, co umożliwia oszczędność pasma i zwiększenie wydajności. W praktyce, pole komutacyjne z kompresją jest wykorzystywane w technologiach takich jak kompresja danych wideo, gdzie wiele sygnałów wideo może być przesyłanych równocześnie przez jedno łącze. Standardy takie jak H.264 i HEVC (H.265) są przykładami zastosowania kompresji, co pozwala na zmniejszenie objętości danych, a tym samym efektywniejsze wykorzystanie dostępnej przepustowości. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, stosowanie kompresji jest niezbędne do zapewnienia płynności transmisji danych, co jest kluczowe w dobie rosnącego zapotrzebowania na usługi multimedialne i szybką wymianę informacji.
Pytanie 24

Jakim protokołem przesyła się formaty takie jak PCM, GSM, MP3 (audio) oraz MPEG i H263 (wideo)?

A. PPPoE
B. RTP
C. HELO
D. SSL
PPPoE, czyli Point-to-Point Protocol over Ethernet, jest protokołem warstwy datagramu, który służy do komunikacji między komputerami w sieciach Ethernet. Jego głównym celem jest umożliwienie dostępu do Internetu, a nie transmisji multimediów w czasie rzeczywistym. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że ze względu na obecność 'Ethernet' w nazwie, PPPoE ma zastosowanie w transmisji danych audio i wideo, co jest błędnym rozumieniem jego funkcji. SSL, z drugiej strony, jest protokołem warstwy aplikacji używanym do zabezpieczania komunikacji w Internecie poprzez szyfrowanie danych. Chociaż SSL jest istotny dla bezpieczeństwa transmisji, nie jest odpowiedni do dostarczania strumieni audio i wideo w czasie rzeczywistym, ponieważ nie został zaprojektowany z myślą o niskich opóźnieniach i efektywnym przesyłaniu dużych ilości danych. HELO, z kolei, jest komendą używaną w protokole SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) do identyfikacji nadawcy wiadomości e-mail. Nie ma zastosowania w kontekście transmisji mediów, co czyni go nieodpowiednim w tej sytuacji. Stąd korzystanie z tych protokołów w kontekście transmisji multimedialnej prowadzi do nieefektywności oraz może wprowadzać opóźnienia i problemy z jakością przekazu.
Pytanie 25

System komunikacji sygnalizacyjnej, powszechnie używany m. in. w sieciach szerokopasmowych, mobilnych i IP, to

A. SS9
B. R1
C. R2
D. SS7
R1 oraz R2 nie są standardowo uznawanymi systemami sygnalizacji w telekomunikacji. R1 oznacza wiele rzeczy w różnych kontekstach, ale nie odnosi się do uznanego systemu sygnalizacji. R2 jest używany w kontekście starszych technologii, ale nie ma zastosowania w nowoczesnych sieciach, które korzystają z bardziej zaawansowanych protokołów, takich jak SS7. Z drugiej strony, SS9 nie istnieje jako standard sygnalizacji. W rzeczywistości, SS7 jest rozwinięciem systemu sygnalizacji, które zyskało na znaczeniu w latach 80-tych XX wieku, a jego następcy już nie noszą takiej nazwy. Posługiwanie się tymi terminami może prowadzić do nieporozumień, ponieważ w telekomunikacji kluczowe jest stosowanie właściwych standardów. Błędem myślowym jest także mylenie różnych protokołów sygnalizacyjnych z innymi aspektami sieci, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków. Profesjonalista w dziedzinie telekomunikacji powinien znać aktualne standardy i rozumieć ich zastosowanie w praktyce, co pozwala na efektywne zarządzanie i rozwój infrastruktury telekomunikacyjnej.
Pytanie 26

W tabeli zamieszczono fragment dokumentacji technicznej przełącznika. Jaka jest maksymalna prędkość transmisji tego przełącznika?

The front panel of the Switch consists of LED indicators for Power, Console, Link/Act and Speed, 16 Fast-Ethernet ports and a 100BASE-FX Ethernet port. Also, the front panel has a RS-232 communication port.
A. 1 Gbps
B. 10 Mbps
C. 100 Mbps
D. 1000 Kbps
Wybór odpowiedzi innej niż "100 Mbps" może wynikać z nieporozumienia dotyczącego standardów transmisji danych w sieciach lokalnych. Odpowiedzi takie jak "1000 Kbps" oraz "10 Mbps" wskazują na niższe prędkości niż maksymalna prędkość portów Fast-Ethernet. Zrozumienie, że 1000 Kbps to to samo co 1 Mbps, jest istotne w kontekście porównań. Z kolei standard 10 Mbps odnosi się do przestarzałego Ethernetu, który jest znacznie wolniejszy niż Fast-Ethernet, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Odpowiedź "1 Gbps" wprowadza w błąd, ponieważ odnosi się do standardu Gigabit Ethernet, który nie jest stosowany w kontekście portów Fast-Ethernet, a zatem nie może być uznany za maksymalną prędkość tego konkretnego przełącznika. Podstawowym błędem myślowym jest nieodróżnianie standardów oraz nieznajomość różnic między nimi. Praktyczne zrozumienie, które standardy są aktualnie stosowane i jakie oferują prędkości transmisji, jest kluczowe dla efektywnego projektowania sieci, a także dla ich przyszłej rozbudowy. Wybierając niepoprawne odpowiedzi, można stracić z oczu fundamentalne zasady działania sieci i ich architekturę, co może prowadzić do nieefektywnych rozwiązań sieciowych.
Pytanie 27

Jaką modulację charakteryzuje zmiana amplitudy fali nośnej związana z różnicową modulacją fazy?

A. FSK
B. DPCM
C. QAM
D. DPSK
FSK, czyli Frequency Shift Keying, to technika modulacji, która polega na zmianie częstotliwości fali nośnej w odpowiedzi na zmieniające się dane, co sprawia, że często mylona jest z bardziej złożonymi metodami modulacji. FSK nie korzysta z modulacji amplitudy ani fazy, co wyklucza możliwość połączenia tych dwóch aspektów, jak ma to miejsce w QAM. W kontekście DPCM, czyli Differential Pulse Code Modulation, jest to metodologia kodowania sygnału, która polega na przesyłaniu różnic pomiędzy kolejnymi próbkami, co również nie wiąże się bezpośrednio z modulacją amplitudy czy fazy. DPSK, Differential Phase Shift Keying, jest kolejną techniką, która zmienia fazę sygnału, ale nie uwzględnia zmian amplitudy, co sprawia, że odpowiedzi z zakresu FSK, DPCM i DPSK są nieprawidłowe w kontekście pytania. Powszechnym błędem jest przyjęcie, że wszystkie techniki modulacji są ze sobą powiązane, podczas gdy każda z nich ma swoje unikalne cechy i zastosowania. W praktyce, zrozumienie różnic między tymi metodami jest kluczowe do efektywnego projektowania systemów komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście nowoczesnych standardów transmisji danych.
Pytanie 28

Z dokumentacji technicznej stacjonarnego telefonu wynika, że posiada on funkcję CLIP w systemie FSK/DTMF. Czym jest ta funkcja?

A. Prezentacja numeru dzwoniącego abonenta
B. Powtarzanie ostatnio wybieranego numeru
C. Ustawianie oraz wyświetlanie daty i godziny
D. Pomiar czasu trwania rozmowy
Funkcja CLIP, czyli Caller Line Identification Presentation, jest technologią, która umożliwia prezentację numeru dzwoniącego abonenta. System ten jest oparty na protokołach FSK (Frequency Shift Keying) oraz DTMF (Dual-Tone Multi-Frequency), które są standardami wykorzystywanymi w telekomunikacji do przesyłania informacji. Dzięki CLIP użytkownik telefonu stacjonarnego może zobaczyć numer osoby dzwoniącej jeszcze przed odebraniem połączenia, co zwiększa komfort korzystania z telefonu oraz pozwala na lepsze zarządzanie połączeniami. W praktyce oznacza to, że można zidentyfikować czy dzwoniący jest znaną osobą, co pozwala na szybsze podjęcie decyzji o odebraniu lub zignorowaniu połączenia. Wiele nowoczesnych systemów telekomunikacyjnych wprowadza obsługę tej funkcji jako standard, co świadczy o jej rosnącej popularności. Oprócz CLIP istnieją też inne funkcje, takie jak CLIR (Caller Line Identification Restriction), które pozwalają dzwoniącemu ukryć swój numer. Warto zaznaczyć, że korzystanie z takich funkcji wspiera rozwój efektywnych usług telekomunikacyjnych, a także przyczynia się do lepszej ochrony prywatności użytkowników.
Pytanie 29

Błąd przesunięcia zera w konwerterze A/C definiowany jest przez wartość napięcia

A. wejściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wejściowego do kolejnej większej wartości
B. wyjściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wejściowego do kolejnej większej wartości
C. wyjściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wyjściowego do kolejnej większej wartości
D. wejściowego, niezbędną do przekształcenia od zerowej wartości słowa wyjściowego do kolejnej większej wartości
Problematyka błędu przesunięcia zera w przetwornikach A/C jest kluczowym elementem w obszarze technologii pomiarowej, jednak wiele osób myli koncepcję napięcia wejściowego z napięciem wyjściowym. W sytuacji, gdy niepoprawnie stwierdza się, że błąd przesunięcia zera dotyczy napięcia wyjściowego, dochodzi do nieporozumienia, ponieważ to napięcie wyjściowe jest rezultatem działania przetwornika, a nie jego wejściem. Błąd ten dotyczy zasadniczo różnicy pomiędzy oczekiwanym a rzeczywistym sygnałem wyjściowym, gdyż może on prowadzić do dalszych odchyleń w pomiarach. Kolejnym błędem jest błędne zrozumienie, że przesunięcie zera dotyczy przejścia od wartości słowa wejściowego do słowa wyjściowego; w rzeczywistości interesuje nas, jak napięcie wejściowe wpływa na uzyskiwane wyniki wyjściowe. W aplikacjach, gdzie precyzyjność jest kluczowa, jak np. w systemach kontroli procesów, zaniedbanie tego aspektu może prowadzić do poważnych konsekwencji. Błąd przesunięcia zera powinien być niwelowany poprzez kalibrację systemu, co wymaga zastosowania odpowiednich metod, takich jak testowanie i dostosowywanie przetwornika w warunkach rzeczywistych. Standardy branżowe, takie jak ISO 9001, wskazują na znaczenie monitorowania i zarządzania jakością w procesach pomiarowych, co podkreśla konieczność uwzględnienia błędu przesunięcia zera jako kluczowego elementu zapewnienia właściwej jakości danych.
Pytanie 30

Serwery SIP (ang. Session Initiation Protocol) są stosowane do nawiązywania połączeń w technologii

A. PSTN
B. UMTS
C. VoIP
D. ISDN
Podstawową przyczyną błędnego wskazania odpowiedzi w kontekście zestawienia połączeń jest niezrozumienie różnicy między protokołami odpowiednimi dla różnych technologii komunikacyjnych. UMTS (Universal Mobile Telecommunications System) to standard mobilnej telekomunikacji, który obsługuje transmisję danych i głosu, ale nie jest bezpośrednio związany z SIP. UMTS używa innego typu połączeń i nie wykorzystuje SIP do zarządzania sesjami, co sprawia, że nie jest odpowiednią odpowiedzią na postawione pytanie. Z kolei ISDN (Integrated Services Digital Network) to technologia, która również nie bazuje na protokole SIP, lecz na cyfrowych liniach telefonicznych, co ogranicza jej elastyczność w kontekście nowoczesnych zastosowań. PSTN (Public Switched Telephone Network) jest tradycyjną siecią telefoniczną, która nie korzysta z protokołów internetowych i również nie obsługuje SIP. Zrozumienie roli SIP w kontekście VoIP i porównanie go z innymi technologiami, takimi jak ISDN, UMTS czy PSTN, pozwala dostrzec, że tylko VoIP w pełni wykorzystuje możliwości, jakie niesie ze sobą protokół SIP, w tym jego zdolności do efektywnego zarządzania komunikacją w sieciach opartych na IP. Stąd, wybór VoIP jako prawidłowej odpowiedzi jest kluczowy dla właściwego zrozumienia współczesnych trendów w telekomunikacji.
Pytanie 31

Która technika modulacji jest używana do przedstawiania sygnału analogowego mowy w cyfrowych systemach telekomunikacyjnych?

A. PCM (Pulse-Code Modulation)
B. ASK (Amplitude-Shift Keying)
C. FSK (Frequency-Shift Keying)
D. PAM (Pulse-Amplitude Modulation)
PCM (Pulse-Code Modulation) to technika modulacji, która jest kluczowa w telekomunikacyjnych systemach cyfrowych, szczególnie w kontekście reprezentacji sygnałów analogowych, takich jak mowa. PCM polega na próbkowaniu sygnału analogowego w regularnych odstępach czasu, co pozwala na uzyskanie zestawu dyskretnych wartości, które następnie są kwantyzowane. Proces ten umożliwia przekształcenie sygnału mowy w postać cyfrową, co jest niezbędne do przesyłania danych w nowoczesnych systemach telekomunikacyjnych. Przykładowo, standardy takie jak ITU-T G.711 wykorzystują PCM do kompresji i przesyłania sygnału głosowego. Dzięki PCM możliwe jest zachowanie wysokiej jakości dźwięku i minimalizacja zniekształceń, co czyni tę technikę niezwykle efektywną dla komunikacji głosowej. PCM jest również fundamentem wielu technologii cyfrowych, takich jak VoIP, gdzie skuteczność i jakość przesyłanego dźwięku są priorytetami. Dokładność i precyzja tego procesu są zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, zapewniając niezawodność i wysoką jakość usług telekomunikacyjnych.
Pytanie 32

Sygnał wykorzystywany w procesie modulacji określa się mianem sygnału

A. nośnego
B. zmodulowanego
C. modulującego
D. pilota
Sygnał modulujący jest kluczowym elementem w procesie modulacji, który jest stosowany w komunikacji radiowej i telekomunikacyjnej. Modulacja polega na zmianie parametrów sygnału nośnego (np. amplitudy, częstotliwości lub fazy) w odpowiedzi na sygnał użytkowy, którym może być dźwięk, wideo lub inne dane. Przykładem zastosowania sygnału modulującego jest przesyłanie sygnału audio przez fale radiowe, gdzie sygnał dźwiękowy modulowany jest na sygnał nośny, co pozwala na jego transmisję na dużą odległość. W praktyce, standardy takie jak AM (amplituda modulacji) i FM (częstotliwość modulacji) opierają się na tej koncepcji, co umożliwia efektywne przesyłanie informacji w różnych aplikacjach, takich jak radiofonia czy telewizja. W kontekście technologii, dobrym przykładem jest również wykorzystanie sygnałów modulujących w systemach komunikacji cyfrowej, gdzie sygnał danych jest modulowany na sygnał nośny, aby zapewnić lepszą odporność na zakłócenia i większą efektywność przesyłu.
Pytanie 33

Jaką czynność należy wykonać w pierwszej kolejności, pomagając osobie porażonej prądem?

A. rozpoczęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej
B. ocena stanu zdrowia poszkodowanego
C. odłączenie poszkodowanego od źródła prądu
D. powiadomienie służb ratunkowych
Zawiadomienie pogotowia ratunkowego jest niewłaściwą pierwszą reakcją, ponieważ nie dostarcza natychmiastowej pomocy osobie porażonej prądem. Oczekiwanie na przybycie zespołu ratunkowego bez wcześniejszego uwolnienia poszkodowanego może prowadzić do tragicznych konsekwencji. W sytuacjach awaryjnych, jak porażenie prądem, czas jest kluczowy, a ratownicy muszą najpierw zająć się podstawowymi działaniami, które mogą uratować życie. Sprawdzanie stanu poszkodowanego przed uwolnieniem go spod działania prądu jest również błędne, ponieważ osoba nadal jest narażona na działanie prądu, co może pogłębiać jej obrażenia. Przystąpienie do resuscytacji krążeniowo-oddechowej bez wcześniejszego odłączenia od źródła prądu jest nie tylko niebezpieczne, ale również mało skuteczne, ponieważ nie można skutecznie przeprowadzić RKO, jeśli pacjent nadal jest narażony na działanie prądu. W praktyce ratowniczej zgodnej z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji kluczowe jest zapewnienie bezpieczeństwa, a następnie podjęcie odpowiednich działań. Dlatego najpierw należy upewnić się, że zarówno ratownik, jak i poszkodowany są w bezpiecznej sytuacji, zanim podejmie się dalsze kroki w udzielaniu pomocy.
Pytanie 34

Która sekcja BIOS-u producenta AWARD definiuje sposób prezentacji obrazu na wyświetlaczu oraz standard zainstalowanej karty graficznej?

A. Standard CMOS Setup
B. Chipset Features Setup
C. PCI - PnP Configuration
D. Power Management Setup
Wybór innych opcji, takich jak 'Chipset Features Setup', 'Power Management Setup' oraz 'PCI - PnP Configuration', na pierwszy rzut oka może wydawać się logiczny, jednak każda z tych sekcji pełni zupełnie inną rolę w zarządzaniu systemem komputerowym. Chipset Features Setup koncentruje się na konfiguracji ustawień związanych z chipsetem płyty głównej, takich jak zarządzanie pamięcią oraz portami I/O, co nie ma bezpośredniego wpływu na wyświetlanie obrazu na ekranie. Power Management Setup dotyczy zarządzania zużyciem energii w systemie, w tym ustawień oszczędzania energii dla komponentów, ale nie reguluje parametrów związanych z wyświetlaniem obrazu, co czyni tę odpowiedź niewłaściwą. Natomiast PCI - PnP Configuration zajmuje się zarządzaniem urządzeniami podłączonymi przez magistralę PCI oraz automatyczną konfiguracją zainstalowanych kart rozszerzeń, co także nie odnosi się do ustawień wyświetlania obrazu. Często błędne podejście do wyboru odpowiedzi na podstawie niepełnego zrozumienia funkcji poszczególnych sekcji BIOS-u prowadzi do wyboru niewłaściwych opcji. Zrozumienie roli każdej sekcji BIOS-u jest kluczowe dla skutecznej konfiguracji systemu, zatem warto poświęcić czas na naukę i praktykę związane z tym obszarem.
Pytanie 35

Który komponent modemu przetwarza cyfrowe dane z analogowego sygnału pochodzącego z linii telefonicznej?

A. Modulator
B. Konwerter
C. Regenerator
D. Demodulator
Wybór innych elementów, takich jak modulator, konwerter czy regenerator, nie oddaje rzeczywistej funkcji, jaką pełni demodulator w procesie przetwarzania sygnałów. Modulator, na przykład, jest odpowiedzialny za przekształcanie informacji cyfrowej w sygnał analogowy, co jest procesem odwrotnym do demodulacji. Konwerter, choć może odnosić się do zmiany formatu sygnału, nie wykonuje specyficznego zadania demodulacji, które jest kluczowe dla odczytu danych. Z kolei regenerator to urządzenie, które wzmacnia sygnał analogowy, eliminując zakłócenia, ale nie jest w stanie przekształcić go w informację cyfrową. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych funkcji ze względu na podobieństwo terminów oraz ich rolę w łańcuchu komunikacyjnym. Użytkownicy często nie dostrzegają, że każdy z tych elementów ma zupełnie inną rolę i znaczenie w transmisji danych. Zrozumienie, jakie dokładnie zadania pełnią poszczególne komponenty, jest niezbędne dla właściwego zrozumienia działania modemów i systemów telekomunikacyjnych.
Pytanie 36

Tester do sieci LAN RJ-45 może być użyty do weryfikacji kabli

A. gradientowych
B. nieekranowanych UTP oraz ekranowanych STP
C. telekomunikacyjnych RG-8
D. OTK
Wykorzystywanie testera sieci LAN RJ-45 do badania kabli telekomunikacyjnych RG-8 jest nieodpowiednie, ponieważ RG-8 to kabel koncentryczny, który nie jest zgodny z typem połączeń RJ-45. Kable koncentryczne są najczęściej stosowane w aplikacjach telekomunikacyjnych, takich jak transmisje telewizyjne i radiowe, a ich konstrukcja różni się od struktury kabli sieciowych, które opierają się na parze skręconej. Użycie testera RJ-45 do badania kabli gradientowych również jest błędne, ponieważ kable gradientowe są stosowane w zastosowaniach specjalistycznych i często wymagają innych narzędzi do diagnostyki. Z kolei OTK (Optyczne Testery Kabli) to urządzenia przeznaczone do pomiarów w sieciach światłowodowych, co również wyklucza możliwość ich użycia w kontekście kabli sieciowych, do których dedykowany jest tester RJ-45. Zrozumienie różnic między typami kabli i ich zastosowaniami jest kluczowe dla efektywnej diagnostyki i utrzymania sieci. Użytkownicy często popełniają błąd, zakładając, że jedno narzędzie może służyć do różnych typów kabli, co prowadzi do nieprawidłowych diagnoz i wydłużenia czasu naprawy problemów sieciowych.
Pytanie 37

Metoda komutacji, w której dane są transferowane pomiędzy stacjami końcowymi w formie zbiorów elementów binarnych o stałej, ograniczonej długości, określana jest jako komutacja

A. łączy.
B. pakietów.
C. wiadomości.
D. komórek.
Wybór odpowiedzi 'łączy' jest niepoprawny, ponieważ nie odzwierciedla specyfiki techniki komutacji, która koncentruje się na wymianie danych w jednostkach o ustalonej długości. Termin 'łączenie' odnosi się głównie do procesów zestawiania połączeń w sieciach, a nie do konkretnej metody komutacji. Odpowiedź 'pakietów' sugeruje, że chodzi o komutację pakietów, gdzie dane są przesyłane w jednostkach o zmiennym rozmiarze, co wprowadza dodatkowe opóźnienia i złożoność w zarządzaniu ruchem sieciowym. Komutacja pakietów działa na zasadzie dzielenia informacji na segmenty różnej długości, co nie jest efektywne w kontekście usług wymagających stałego czasu odpowiedzi, takich jak VoIP czy streaming wideo. Odpowiedź 'wiadomości' również nie jest adekwatna, ponieważ odnosi się do przesyłania danych w większych blokach, a nie do efektywnego zarządzania pasmem w czasie rzeczywistym. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to mylenie różnych architektur komutacyjnych i niewłaściwe zrozumienie, jakie są ich zalety i ograniczenia. W praktyce, wybór odpowiednich technik komutacji jest kluczowy dla zapewnienia optymalnej wydajności i jakości usług w sieciach telekomunikacyjnych.
Pytanie 38

Preselekcja to zbiór działań

A. dotyczący identyfikacji nowego zgłoszenia, przyjęcia żądań abonenta A (wywołującego) oraz oceny możliwości ich realizacji
B. dotyczących analizy stanu wszystkich łączy podłączonych do centrali (abonenckich i centralowych), identyfikacja zgłoszeń, sprawdzanie zajętości i stanów alarmowych
C. związanych z uwolnieniem elementów drogi połączeniowej, przywróceniem urządzeń transmisyjnych i komutacyjnych do stanu spoczynku oraz rejestracją danych
D. związanych z tworzeniem drogi połączeniowej w centralach oraz w sieci, zgodnej z żądaniem abonenta A oraz możliwościami komutacyjnymi i transmisyjnymi dostępnych w sieci
Wszystkie inne odpowiedzi koncentrują się na aspektach, które nie są bezpośrednio związane z definicją preselekcji w kontekście telekomunikacyjnym. Na przykład, niektóre z tych opisów odnoszą się do procesu zwolnienia elementów drogi połączeniowej i rejestracji danych, które są bardziej związane z końcowym etapem realizacji połączenia, a nie jego wstępnym przygotowaniem. Proces ten, choć istotny, nie określa charakterystyki preselekcji, która polega na wstępnym przyjęciu zgłoszenia i ocenie możliwości jego realizacji. Wiele osób myli te procesy, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących funkcjonowania systemów telekomunikacyjnych. Ponadto, opis dotyczący badania stanu wszystkich łączy może sugerować, że preselekcja dotyczy tylko stanu istniejących połączeń, co jest błędne. Praktyka ta koncentruje się na identyfikacji i reagowaniu na nowe połączenia, a nie na inspekcji aktualnych łączy. Takie niedoprecyzowanie prowadzi do błędnych interpretacji, co może mieć negatywny wpływ na zarządzanie siecią oraz jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę na standardy telekomunikacyjne, które kładą nacisk na różnice pomiędzy tymi procesami, aby ułatwić prawidłowe zrozumienie i wdrożenie. W przypadku telekomunikacji, zrozumienie znaczenia preselekcji jako pierwszego kroku do zestawienia połączeń jest kluczowe dla prawidłowego działania całego systemu.
Pytanie 39

W jaki sposób konfiguracja interfejsu jako pasywnego wpłynie na przesył danych aktualizacji tablic rutingu w protokołach OSPF?

A. Zablokuje możliwość wysyłania aktualizacji przez ten interfejs
B. Pozwoli na wysyłanie aktualizacji przez ten interfejs
C. Zablokuje możliwość odbierania aktualizacji przez ten interfejs
D. Pozwoli na odbieranie aktualizacji przez ten interfejs
Odpowiedzi sugerujące, że skonfigurowanie interfejsu jako pasywnego umożliwi jego wysyłanie lub odbieranie aktualizacji są błędne i opierają się na nieporozumieniach dotyczących funkcji protokołu OSPF. Warto zauważyć, że interfejs pasywny nie uczestniczy w procesie wymiany informacji routingowych, co oznacza, że nie generuje, ani nie wysyła pakietów Hello – kluczowych dla nawiązywania sąsiedztw w OSPF. Odpowiedzi twierdzące, że możliwe jest wysyłanie aktualizacji z interfejsu pasywnego nie uwzględniają, że sam interfejs nie jest w stanie nawiązać relacji sąsiedzkich, co jest niezbędne do wymiany informacji o trasach. Odpowiedzi mówiące o możliwości odbierania aktualizacji także są mylące: mimo że pasywne interfejsy mogą odbierać powiadomienia, nie uczestniczą w pełnoprawnej wymianie informacji. Użytkownicy często mylą pojęcia związane z pasywnymi interfejsami, co prowadzi do błędnych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć, że pasywne interfejsy w OSPF są używane do kontroli i ograniczania ruchu w sieci, a ich główną rolą jest zapobieganie niepotrzebnym aktualizacjom, co ma wpływ na wydajność całego środowiska. W praktyce, pasywne interfejsy są wykorzystywane na połączeniach, które nie są przeznaczone do dynamicznego routingu, a ich konfiguracja jest zgodna z najlepszymi praktykami w zarządzaniu ruchem sieciowym.
Pytanie 40

Jak długo trwa ramka STM-1 w technologii SDH przy przepływności 155 Mbit/s?

A. 2018 µs
B. 1024 µs
C. 125 µs
D. 512 µs
Wybór 1024 µs, 512 µs lub 2018 µs jako wartości czasu trwania ramki STM-1 wskazuje na kilka nieporozumień związanych z podstawowymi zasadami funkcjonowania technologii SDH. Ramka STM-1, jako podstawowy element struktury SDH, ma 125 µs, co oznacza, że w ciągu jednej sekundy przesyłanych jest 8000 takich ramek. Odpowiedzi 1024 µs i 512 µs wskazują na czasy, które nie są zgodne z ramami oraz strukturą czasową stosowaną w SDH. Należy pamiętać, że w telekomunikacji czas ramki ma kluczowe znaczenie dla synchronizacji i efektywności transferu danych. Jeśli założymy, że czas ramki wynosiłby 1024 µs, przesyłano by jedynie 976 ramek na sekundę, co w praktyce znacznie obniżałoby efektywność przesyłania danych. Odpowiedź 2018 µs także wykracza poza standardowe wartości, co doprowadzałoby do znaczących opóźnień, a w konsekwencji do degradacji jakości usług. Ważne jest zrozumienie, że każde z tych podejść do wartości czasu trwania ramki wynika z braku zrozumienia definicji ramki STM-1 oraz jej tonu w architekturze SDH, co może prowadzić do niepoprawnych wniosków w projektowaniu sieci oraz planowania infrastruktury telekomunikacyjnej.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej