Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:01
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:13

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Stylizację fotografii wykonano, stosując polecenie

A. filtr/szkic/wzór rastra.

B. filtr/rozmycie/rozmycie promieniste.

C. filtr/artystyczne/akwarele.

D. filtr/tekstura/witraż.

Używanie filtru 'szkic/wzór rastra' w fotografii jest naprawdę ciekawe, bo daje taki efekt jakby zdjęcie było rysowane. Jest to przydatne w grafice komputerowej, zwłaszcza w programach jak Photoshop czy GIMP, gdzie można znaleźć różne warianty tego filtru. Ten wzór, który tworzy małe punkty, może naprawdę fajnie oddać głębię i fakturę obrazu. Często ten styl widać w retro ilustracjach, które świetnie sprawdzają się w reklamach, bo przypominają tradycyjne techniki druku. Co więcej, filtry oparte na rastrze zyskują popularność w marketingu, bo nadają wyjątkowy wygląd plakatom czy broszurom. Swoją drogą, zastosowanie tego filtru w zdjęciach może dodać im nowoczesnego akcentu, co sprawia, że jest coraz chętniej wybierany przez różnych artystów i projektantów.

Pytanie 2

Który program jest przeznaczony do obróbki grafiki wektorowej?

A. Corel Photo-Paint

B. Corel Draw

C. Gimp

D. Adobe Photoshop

Corel Draw to klasyk, jeśli chodzi o programy do grafiki wektorowej. Pracując w tej branży, praktycznie nie da się go nie znać, bo od lat jest jednym ze standardów na rynku, obok Adobe Illustratora. Główna różnica polega na tym, że grafika wektorowa bazuje na matematycznych krzywych, a nie na pikselach, co pozwala na dowolne skalowanie obrazu bez utraty jakości — idealnie nadaje się do projektowania logotypów, ilustracji czy wszelkiego rodzaju materiałów reklamowych, które potem drukuje się w różnych rozmiarach. Corel Draw oferuje bardzo rozbudowane narzędzia do pracy z krzywymi Béziera, gradientami, tekstem na ścieżce czy złożonymi kształtami. Szczerze mówiąc, nie raz widziałem, jak w drukarniach i studiach DTP ludzie używają właśnie Corela do przygotowania wektorowych plików pod plotery czy lasery. Moim zdaniem, zdecydowanie warto opanować taki program, bo znajomość narzędzi wektorowych to już podstawowy wymóg na rynku pracy w grafice użytkowej. Dla porównania — grafika rastrowa (np. Photoshop, Gimp) ma zupełnie inne zastosowania: obróbka zdjęć, retusze, fotomontaże. Jak ktoś myśli o poważnej grafice komercyjnej, Corel Draw to podstawa. Tak po prostu jest, serio.

Pytanie 3

Jakie z wymienionych wartości odpowiadają ekspozycji ISO 100,1/125 s, f16?

A. ISO 200, l/250s, f16

B. ISO 100, l/60s, f16

C. ISO 100, l/30s, f16

D. ISO 200, l/500s, f16

Odpowiedź ISO 200, 1/250 s, f16 jest poprawna, ponieważ zmiana wartości ISO oraz czasu naświetlania, przy stałym ustawieniu przysłony f16, umożliwia uzyskanie tej samej ekspozycji. Zwiększenie ISO z 100 do 200 oznacza podwojenie czułości matrycy, co pozwala na uzyskanie jaśniejszego obrazu. Aby zrekompensować tę zmianę i utrzymać prawidłową ekspozycję, musimy skrócić czas naświetlania. Zmiana z 1/125 s na 1/250 s to dokładnie pół kroku, co zgadza się ze zwiększeniem ISO o jeden stopień. Takie przeliczenia są kluczowe w fotografii, zwłaszcza w sytuacjach, gdy chcemy uzyskać odpowiednią ekspozycję przy zmieniających się warunkach oświetleniowych. Przykładowo, w warunkach dobrego oświetlenia, wyższe ISO może być zastosowane z krótszym czasem naświetlania, co pozwala na uchwycenie ruchu bez rozmycia obrazu. W praktyce, fotografowie często muszą balansować pomiędzy ISO, czasem naświetlania i przysłoną, aby uzyskać zamierzony efekt bez utraty jakości zdjęcia.

Pytanie 4

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. stabilizator

B. wybielacz

C. utrwalacz

D. wywoływacz

Tiosiarczan sodu (Na2S2O3) pełni rolę utrwalacza w procesie obróbki materiałów światłoczułych, co jest kluczowe w fotografii oraz w produkcji filmów. Utrwalacz zapobiega dalszemu działaniu światła na wywołany obraz, stabilizując go i zapewniając jego trwałość. Dzięki temu, obrazy uzyskane na materiałach światłoczułych mogą być zachowane przez długi czas, co jest istotne nie tylko dla amatorów, ale i profesjonalnych fotografów. Z praktycznego punktu widzenia, tiosiarczan sodu działa poprzez usunięcie nadmiaru halogenków srebra, które nie zostały wywołane podczas procesu. Użycie tiosiarczanu sodu w odpowiednich stężeniach jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, które zalecają kontrolowanie temperatury i czasu działania utrwalacza, aby uzyskać optymalne rezultaty. Dobrze dobrany proces utrwalania, z użyciem tiosiarczanu sodu, pozwala na uzyskanie wyraźnych i trwałych obrazów, co ma ogromne znaczenie w archiwizacji oraz w sztuce fotograficznej."

Pytanie 5

Ilość fotoelementów w matrycy używanych do rejestracji obrazu odnosi się do

A. rozdzielczości

B. kontrastowości

C. czułości

D. wielosegmentowości

Wybór odpowiedzi, które nie odnoszą się do rozdzielczości, prowadzi do nieporozumień dotyczących podstawowych konceptów w fotografii oraz technologii obrazowania. Kontrastowość, określana jako zdolność urządzenia do rozróżniania między różnymi poziomami jasności, jest istotna, ale nie ma bezpośredniego związku z liczbą fotoelementów. Jest to bardziej kwestia dynamiki obrazu, a nie ilości detali, które matryca potrafi zarejestrować. Czułość, z kolei, odnosi się do zdolności matrycy do uchwycenia obrazu w słabym oświetleniu i jest mierzona w ISO, co również nie ma związku z liczbą fotoelementów. Zwiększenie czułości może poprawić wyniki w trudnych warunkach oświetleniowych, ale nie podnosi rozdzielczości obrazu. Wielosegmentowość, związana z podziałem obrazu na segmenty dla analizy, również nie odnosi się do liczby fotoelementów. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niepoprawnych odpowiedzi, to mylenie różnych pojęć technicznych i nieznajomość podstawowych zasad działania matryc zdjęciowych. W praktyce, zrozumienie różnicy pomiędzy tymi terminami jest kluczowe dla osiągania jakościowych rezultatów w fotografii oraz dla wyboru odpowiedniego sprzętu do konkretnych potrzeb.

Pytanie 6

Kiedy wykonujemy zdjęcia portretowe w plenerze w słoneczne południe, aby złagodzić światło docierające wprost na fotografowany obiekt, co należy zastosować?

A. blenda złota

B. ekran odbijający

C. blenda srebrna

D. ekran dyfuzyjny

Ekran dyfuzyjny jest doskonałym narzędziem do zmiękczania światła, które pada bezpośrednio na obiekt fotografowany, szczególnie w warunkach intensywnego nasłonecznienia. Zastosowanie takiego ekranu pozwala na rozproszenie światła, co eliminuje ostre cienie i sprawia, że skóra modela wygląda bardziej naturalnie i atrakcyjnie. Ekrany dyfuzyjne, wykonane na przykład z materiału o wysokiej przepuszczalności światła, są lekkie i łatwe w użyciu, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla fotografów plenerowych. W praktyce można ustawić ekran w taki sposób, aby padające światło dzienne było miękko rozproszone, co poprawia jakość obrazu. Warto również zauważyć, że stosowanie ekranów dyfuzyjnych jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii portretowej, gdzie estetyka i komfort modela są kluczowe. Użycie ekranów dyfuzyjnych znajduje zastosowanie nie tylko w fotografii portretowej, ale także w innych dziedzinach, takich jak fotografia produktowa czy mody, gdzie odpowiednie oświetlenie ma kluczowe znaczenie dla końcowego efektu.

Pytanie 7

Wskaż znak, który symbolizuje tryb automatycznego ustawiania czasu ekspozycji w odniesieniu do określonej wartości przysłony?

A. Tv

B. M

C. S

D. Av

Odpowiedzi takie jak 'S', 'Tv' oraz 'M' nie są poprawne w kontekście automatycznego doboru czasu naświetlenia do zadanej liczby przesłony. Odpowiedź 'S' odnosi się do trybu, w którym użytkownik samodzielnie ustawia czas naświetlania, co nie pozwala na kontrolę nad przysłoną. W tym trybie fotograf ma możliwość wybrania czasu ekspozycji, ale aparat nie dostosowuje przysłony, co ogranicza elastyczność w zarządzaniu głębią ostrości. Z kolei 'Tv' oznacza tryb priorytetu czasu, gdzie fotograf ustawia czas naświetlania, a aparat dobiera przysłonę. To podejście jest istotne w sytuacjach wymagających precyzyjnego uchwycenia ruchu, ale nie daje pełnej kontroli nad głębią ostrości, co może prowadzić do niezamierzonych efektów w kompozycji zdjęcia. Odpowiedź 'M' oznacza tryb manualny, w którym fotograf samodzielnie ustawia zarówno przysłonę, jak i czas naświetlania. Choć ten tryb daje pełną kontrolę nad aparatem, wymaga również dużej wiedzy i doświadczenia, co może być przeszkodą dla mniej zaawansowanych użytkowników. W rezultacie, wybór tych trybów zamiast 'Av' ukazuje typowe myślenie, w którym użytkownik nie dostrzega kluczowego związku między przysłoną a czasem naświetlania i nie wykorzystuje zalet automatyzacji, które mogą znacząco ułatwić proces fotografowania w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 8

W fotografowaniu obiektów transparentnych i półprzezroczystych technika cross polarization polega na

A. zastosowaniu dwóch źródeł światła o przeciwnych temperaturach barwowych

B. umieszczeniu filtrów polaryzacyjnych zarówno na źródle światła, jak i na obiektywie

C. użyciu techniki HDR z filtrem polaryzacyjnym na obiektywie

D. fotografowaniu obiektu w dwóch różnych płaszczyznach polaryzacji

Technika cross polarization w fotografii obiektów transparentnych i półprzezroczystych polega na umieszczeniu filtrów polaryzacyjnych zarówno na źródle światła, jak i na obiektywie aparatu. Dzięki temu można skutecznie zredukować odbicia światła, które utrudniają uzyskanie wyraźnych i szczegółowych zdjęć takich obiektów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie przepuszczania tylko światła o określonej polaryzacji, co jest kluczowe w przypadku fotografowania szkła, wody czy innych przezroczystych materiałów. Na przykład, w przypadku fotografowania szkła, użycie filtrów polaryzacyjnych może znacząco poprawić kontrast, a także zredukować odblaski, co pozwala na uchwycenie detali, które normalnie byłyby niewidoczne. W praktyce, taka technika jest szeroko stosowana w fotografii produktowej, jak i w naukowym dokumentowaniu materiałów, gdzie precyzyjne odwzorowanie faktury i struktury materiału jest kluczowe. W standardach fotografii, techniki polaryzacyjne są uważane za jedne z najlepszych praktyk w pracy z obiektami o specyficznych właściwościach optycznych.

Pytanie 9

W profesjonalnej fotografii cyfrowej kalibracja obiektywu (lens calibration) służy do

A. dostosowania temperatury barwowej obiektywu do matrycy aparatu

B. skorygowania potencjalnych błędów front-focus lub back-focus systemu autofokusa

C. eliminacji aberracji sferycznej w obiektywach szerokokątnych

D. zrównoważenia ekspozycji na brzegach kadru

Kalibracja obiektywu jest kluczowym procesem w profesjonalnej fotografii cyfrowej, który pozwala na skorygowanie błędów autofokusa, takich jak front-focus i back-focus. Front-focus oznacza, że aparat ustawia ostrość przed planowanym obiektem, podczas gdy back-focus powoduje, że ostrość jest ustawiana za obiektem. Obie sytuacje mogą prowadzić do nieostrości zdjęć, co jest szczególnie niepożądane w przypadku zdjęć portretowych czy makro, gdzie precyzyjna ostrość jest kluczowa. Proces kalibracji polega na przeprowadzeniu testów z użyciem specjalnych narzędzi, takich jak tabele kalibracyjne, które pomagają określić, w jaki sposób aparat i obiektyw współpracują ze sobą. W praktyce, kalibracja może być realizowana zarówno w moim warsztacie, jak i w profesjonalnym serwisie. Warto pamiętać, że kalibracja obiektywu powinna być przeprowadzana regularnie, zwłaszcza po każdej zmianie obiektywu lub w przypadku podejrzenia problemów z autofokusem. Dbanie o ten aspekt pozwala na uzyskanie maksymalnej jakości zdjęć oraz wykorzystanie pełnego potencjału zarówno aparatu, jak i obiektywu.

Pytanie 10

W kontekście obrazu termin "harmonijny układ starannie dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie" dotyczy

A. rozdzielczości

B. digitalizacji

C. głębi koloru

D. kompozycji

Kompozycja odnosi się do harmonijnego układu elementów w dziele sztuki, gdzie każdy z nich odgrywa kluczową rolę w tworzeniu całości. W praktyce kompozycja jest fundamentalnym elementem zarówno w sztukach wizualnych, jak i w projektowaniu graficznym. Przykładem może być zastosowanie zasady trzech części, która pomaga w stworzeniu zrównoważonego obrazu, kierując uwagę widza w odpowiednich miejscach. Kolejnym istotnym aspektem kompozycji jest rytm, który można osiągnąć poprzez powtarzanie form i kolorów, co nadaje dziełu dynamizm. Dobre praktyki w kompozycji obejmują również umiejętność wykorzystania negatywnej przestrzeni, co pozwala na wyeksponowanie kluczowych elementów. W kontekście sztuk wizualnych, kompozycja jest niezbędna, aby przekazać emocje, narrację oraz więź ze widzem, co czyni ją jednym z najważniejszych aspektów twórczości artystycznej.

Pytanie 11

Pomiar, który nie uwzględnia luminancji filmowanej sceny to:

A. punktowy, na światła.

B. integralny światła odbitego.

C. punktowy, na cienie.

D. światła padającego.

Pomiar luminancji sceny nie uwzględnia nie tylko światła padającego, ale także wiele błędnych koncepcji związanych ze sposobem, w jaki rozumiemy iluminację obiektów. Odpowiedzi dotyczące pomiaru punktowego na światła i cienie mogą wydawać się uzasadnione, ponieważ te metody pozwalają na lokalizację konkretnych źródeł światła. Jednakże, pomiar na światła odnosi się do intensywności światła, które pada na dany obiekt, co nie uwzględnia pełnego kontekstu luminancji w fotografii. Z kolei pomiar na cienie może prowadzić do błędnych wyników, gdy scena jest oświetlona w sposób, który nie oddaje rzeczywistego stanu luminancji, zwłaszcza w warunkach silnego kontrastu. Integralny pomiar światła odbitego również nie dostarcza pełnych informacji o luminancji sceny. Kluczowym błędem jest zakładanie, że wystarczy zmierzyć światło, które jest odbite od obiektów, aby uzyskać pełen obraz sceny. Z tego powodu, zrozumienie różnicy między tymi metodami a pomiarem światła padającego jest kluczowe dla uzyskania poprawnych i wiarygodnych wyników w fotografii. Bez właściwego zrozumienia tych koncepcji, fotografowie mogą napotkać problemy z ekspozycją, co prowadzi do zdjęć o nieodpowiedniej jasności i kontrastach.

Pytanie 12

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10x15 cm, powinno się wykorzystać

A. kopiarkę stykową

B. aparat wielkoformatowy

C. kolumnę reprodukcyjną

D. skaner

Wybór skanera jako narzędzia do wykonywania pozytywów z negatywów 10x15 cm może wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadniony, jednak w kontekście dokładności odwzorowania i jakości końcowego produktu, nie jest to optymalne rozwiązanie. Skanery, chociaż bardzo użyteczne w cyfrowym przetwarzaniu obrazu, wprowadzą dodatkowy etap w procesie reprodukcji. Skanowanie negatywu, a następnie drukowanie na materiale światłoczułym, może prowadzić do utraty detali oraz zmiany kolorystyki, co jest niepożądane w przypadku reprodukcji artystycznej. Ponadto, aparat wielkoformatowy, mimo że może wykonać zdjęcia na dużą skalę, nie jest dedykowany do reprodukcji pozytywów z negatywów, co czyni go nieodpowiednim w tym kontekście. Kolumna reprodukcyjna, będąca narzędziem do kopiowania dzieł sztuki, również nie jest w stanie zapewnić odwzorowania 1:1 w tak małych formatach jak 10x15 cm; jej zastosowanie jest bardziej związane z większymi formatami oraz specyficznymi technikami sztuki wizualnej. Zrozumienie zasad reprodukcji w kontekście jakości obrazu oraz specyfiki narzędzi jest kluczowe dla uzyskania zamierzonych efektów, a wybór niewłaściwego sprzętu może prowadzić do rozczarowujących rezultatów i nieosiągnięcia zamierzonego celu. W branży fotograficznej oraz artystycznej, gdzie precyzja jest kluczowa, istotne jest stosowanie odpowiednich technologii, które umożliwiają najwyższą jakość reprodukcji.

Pytanie 13

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła wypełniającego, redukującego cienie

B. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

C. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

D. głównego światła padającego od przodu na produkt

Rim light, czyli światło obrysowe, to technika oświetleniowa, która ma kluczowe znaczenie w studyjnej fotografii produktowej. Jest to światło umieszczone za obiektem, które podkreśla jego krawędzie, nadając mu głębię i trójwymiarowość. Dzięki temu produkt staje się bardziej wyrazisty na tle, co pozwala na lepsze uchwycenie detali oraz faktur. Używając rim light, często można też uzyskać efekt halo, który jest atrakcyjny wizualnie i przyciąga uwagę. W praktyce, aby uzyskać odpowiedni efekt, należy odpowiednio ustawić źródło światła, tak aby nie oświetlało frontalnie produktu, ale jedynie jego krawędzie. Dobre praktyki wskazują, że warto eksperymentować z różnymi kątami i intensywnością światła, by osiągnąć pożądany rezultat. Często stosuje się również reflektory lub dyfuzory, aby światło było bardziej miękkie i mniej ostre, co pozwala na subtelniejsze podkreślenie detali. Wiele profesjonalnych fotografów wykorzystuje tę technikę do tworzenia obrazów, które nie tylko dobrze wyglądają, ale również skutecznie przedstawiają produkt w kontekście marketingowym.

Pytanie 14

Jakiego rodzaju oświetlenie powinno być użyte, aby uwydatnić strukturę fotografowanego przedmiotu drewnianego?

A. Górno-boczne

B. Tylnie

C. Górne

D. Przednie

Odpowiedź górno-boczne jest prawidłowa, ponieważ takie oświetlenie pozwala na skuteczne podkreślenie faktury drewnianych przedmiotów. Umieszczając źródło światła pod kątem od góry i z boku, można uzyskać ciekawe cienie i kontrasty, które uwydatniają naturalne struktury drewna, takie jak słoje czy sęki. W praktyce, stosowanie górno-bocznego oświetlenia w fotografii produktowej pomaga w tworzeniu trójwymiarowego efektu, co przyciąga wzrok i zwiększa atrakcyjność przedmiotu. Używając tego typu oświetlenia, warto również zwrócić uwagę na rodzaj zastosowanego źródła światła. Światło miękkie, na przykład z użyciem softboxów, zapewni delikatniejsze przejścia i uniknie zbyt ostrych cieni, co może być korzystne w przypadku drewnianych przedmiotów. Dobrym praktycznym przykładem może być fotografowanie mebli drewnianych, gdzie górno-boczne oświetlenie zastosowane w połączeniu z odpowiednią kompozycją tła może znacząco wpłynąć na końcowy efekt zdjęcia.

Pytanie 15

Aby zapobiec odblaskom podczas robienia zdjęć obiektów ze szkłem, powinno się użyć filtru

A. polaryzacyjnego

B. neutralnego

C. połówkowego

D. szarego

Filtr polaryzacyjny jest kluczowym narzędziem w fotografii, szczególnie przy pracy z obiektami wykonanymi ze szkła, ponieważ efektywnie redukuje odblaski i poprawia kontrast obrazu. Działa na zasadzie blokowania niektórych kierunków światła, co pozwala na wyeliminowanie refleksów, które mogą zakłócać percepcję detali w fotografowanym obiekcie. Przykładem zastosowania filtra polaryzacyjnego jest fotografowanie szklanych butelek lub okien, gdzie odblaski mogą całkowicie zrujnować ujęcie. Używanie takiego filtra może również przyczynić się do intensyfikacji kolorów, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej. Zgodnie z branżowymi standardami, filtry polaryzacyjne są zalecane do użycia w sytuacjach, gdy światło pada pod kątem prostym do powierzchni szklanych, co maksymalizuje ich efektywność. Dobrą praktyką jest również stosowanie filtrów o wysokiej jakości optycznej, aby uniknąć pogorszenia jakości obrazu. Warto zainwestować w filtr polaryzacyjny, który można obracać, co umożliwia precyzyjne dostosowanie jego działania do konkretnej sceny fotograficznej.

Pytanie 16

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. obrazowej

B. przedmiotowej

C. hiperfokalnej

D. ogniskowej

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania dalmierza w aparacie fotograficznym. Ogniskowa odnosi się do odległości między soczewkami obiektywu a matrycą aparatu, co jest istotne dla określenia powiększenia obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z pomiarem odległości do obiektu. W kontekście aparatu fotograficznego nie jest to termin, który można by używać do opisu funkcji dalmierza. Hiperfokalna odległość odnosi się do szczególnego ustawienia ostrości, które pozwala na uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w obrazach; jednak dalmierze nie mierzą tej odległości bezpośrednio, a ich rola ogranicza się do pomiaru odległości do obiektu. Odległość obrazowa, która dotyczy miejsca, w którym obraz uformowany przez obiektyw pada na matrycę, również nie jest związana z bezpośrednim pomiarem odległości do fotografowanego przedmiotu. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień w zakresie podstawowych terminów i funkcji używanych w fotografii, co może prowadzić do trudności w uzyskaniu pożądanych efektów w praktyce fotograficznej. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego posługiwania się aparatem i osiągania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 17

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. LIVE MOS

B. Foveon X3

C. CCD

D. CMOS

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 18

W fotografii sferycznej 360° najnowsza technologia stitchingu wieloobiektywowego pozwala na

A. transmisję na żywo obrazu sferycznego w jakości 4K

B. nagrywanie wideo 360° z rozdzielczością do 16K

C. automatyczną stabilizację obrazu podczas ruchu kamery

D. łączenie obrazów z wielu obiektywów z płynnym przejściem i korekcją paralaksy

Technologia stitchingu wieloobiektywowego w fotografii sferycznej 360° jest kluczowym elementem tworzenia wysokiej jakości obrazów. Umożliwia ona łączenie zdjęć z kilku obiektywów w sposób, który minimalizuje widoczność szwów, co jest niezwykle ważne, aby uzyskać wrażenie jednolitego obrazu. Płynne przejście między obrazami jest istotne, zwłaszcza w kontekście immersyjnych doświadczeń wizualnych, takich jak wirtualna rzeczywistość. Korekcja paralaksy, czyli dostosowanie obrazów w zależności od punktu widzenia, zapewnia, że obiekty na pierwszym planie i w tle są odpowiednio wyrównane, co poprawia realizm i głębię obrazu. W praktyce, technologia ta jest wykorzystywana w turystyce wirtualnej, filmach 360° oraz w różnego rodzaju prezentacjach multimedialnych, gdzie ważne jest przyciągnięcie uwagi odbiorcy. Warto zauważyć, że standardy branżowe, takie jak JPEG XS czy H.265, często są stosowane w kontekście kompresji obrazów panoramicznych, co pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości przy mniejszych rozmiarach plików. Takie podejście jest nieocenione w produkcjach wymagających dużych zbiorów danych.

Pytanie 19

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. złotej spirali.

B. podziału ukośnego.

C. trójpodziału.

D. złotego podziału.

Zdjęcie zostało skadrowane według podziału ukośnego, co – moim zdaniem – jest jedną z ciekawszych i rzadziej poruszanych technik kompozycyjnych w fotografii. Polega to na tym, że główne linie konstrukcyjne obrazu, takie jak krawędzie schodów, poręczy czy ogrodzenia, biegną pod kątem, zazwyczaj od jednego z narożników kadru do przeciwległego. Ten typ kompozycji naturalnie prowadzi wzrok widza przez cały obraz, tworząc poczucie ruchu i dynamiki. W praktyce, kiedy mam do czynienia z architekturą czy elementami urbanistycznymi, często korzystam właśnie z podziału ukośnego – szczególnie jeśli zależy mi na pokazaniu perspektywy albo zbudowaniu głębi. Warto pamiętać, że podział ukośny nie jest tak popularny jak trójpodział, ale daje bardzo ciekawe efekty i świetnie eksponuje elementy geometryczne, zwłaszcza w fotografii nowoczesnej architektury. Dobrą praktyką branżową jest szukanie linii ukośnych w otoczeniu i wykorzystywanie ich do prowadzenia narracji wizualnej. Na przykładzie tego zdjęcia bardzo wyraźnie widać, jak linie schodów oraz balustrady układają się ukośnie, co sprawia, że kompozycja jest dynamiczna i przyciąga uwagę odbiorcy. Ta technika jest też rekomendowana w wielu podręcznikach akademickich dotyczących fotografii architektonicznej.

Pytanie 20

Trójpodział kadru w fotografii to podział

A. na plany ogólny, średni i zbliżony.

B. pozwalający na wyznaczenie mocnych elementów w obrazie.

C. na plany pierwszy, drugi oraz trzeci.

D. zdjęcia na trzy części.

Trójpodział kadru fotograficznego to zasada kompozycji, która polega na podzieleniu obrazu na dziewięć równych części, tworząc siatkę z dwóch poziomych i dwóch pionowych linii. Te linie oraz ich przecięcia są nazywane mocnymi punktami, a ich wykorzystanie w kadrze pozwala na bardziej zrównoważoną i interesującą kompozycję. Użycie trójpodziału nie tylko przyciąga wzrok widza do kluczowych elementów fotografii, ale również nadaje całości harmonijnego wyglądu. W praktyce fotograficznej, można na przykład umieścić główny obiekt w jednym z mocnych punktów, co sprawi, że zdjęcie będzie bardziej dynamiczne. Ta zasada jest często stosowana w różnych dziedzinach sztuki wizualnej i filmowej, gdzie kompozycja odgrywa kluczową rolę w odbiorze wizualnym. Dobrze skonstruowana kompozycja według trójpodziału pozwala na stworzenie zdjęć, które są nie tylko estetyczne, ale również przekazują zamierzony przekaz artystyczny.

Pytanie 21

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. pehametru.

B. kolorymetru.

C. światłomierza.

D. spektrometru.

Przy doborze parametrów ekspozycji do materiału światłoczułego najczęściej pojawia się pokusa, żeby myśleć o innych narzędziach pomiarowych, bo w laboratoriach czy studiach fotograficznych spotyka się całą masę różnych urządzeń. Pehametry najczęściej kojarzą się z chemią fotograficzną, bo służą do pomiaru pH roztworów, a więc są niezbędne przy przygotowywaniu kąpieli wywołujących, utrwalaczy czy innych chemikaliów. Niemniej, absolutnie nie mają żadnego wpływu na określenie parametrów ekspozycji – można mieć idealnie przygotowaną chemię, ale jeśli źle ustawi się czas i przysłonę, materiał i tak będzie prześwietlony albo niedoświetlony. Kolorymetr natomiast to urządzenie do pomiaru barwy światła lub powierzchni. Owszem, używa się go w profesjonalnej fotografii, głównie do kalibracji monitorów lub do oceny temperatury barwowej źródeł światła, ale z mojego doświadczenia nie ma on bezpośredniego zastosowania przy wyznaczaniu ekspozycji materiału światłoczułego. Z kolei spektrometr służy do bardzo zaawansowanych analiz spektralnych – rozkłada światło na widmo i pozwala ocenić, jakie długości fal są obecne. To narzędzie raczej dla naukowców czy inżynierów niż dla fotografa. Moim zdaniem często wynika to z nieporozumienia, że precyzyjny sprzęt oznacza uniwersalność, a tak nie jest – każde z tych narzędzi ma swoją ściśle określoną funkcję. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro coś mierzy światło lub ma związek z fotografią, to może zastąpić światłomierz. W praktyce jednak tylko światłomierz pozwala konkretnie dobrać parametry ekspozycji dla danego ustawienia ISO materiału światłoczułego, a cała reszta urządzeń jest uzupełnieniem, nie zamiennikiem. Warto wyrobić sobie nawyk korzystania z urządzeń zgodnie z ich przeznaczeniem, bo to naprawdę przekłada się na jakość i powtarzalność efektów.

Pytanie 22

Dla filmu o czułości ISO 100 określono właściwe parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/60 sekundy oraz przysłona 11. Jakie ustawienia ekspozycji będą odpowiednie dla filmu o czułości ISO 400?

A. 1/250 s, f/11

B. 1/60 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/16

D. 1/250 s, f/5,6

Wybór nieprawidłowych parametrów ekspozycji często wynika z nieporozumień dotyczących zasad działania czułości ISO oraz związku między czasem naświetlania a wartością przysłony. Odpowiedzi, które nie zmieniają czasu naświetlania lub nie dostosowują wartości przysłony odpowiednio do zmienionej czułości, mogą prowadzić do błędów w naświetlaniu. Na przykład, utrzymanie czasu naświetlania na poziomie 1/60 s przy podwyższonej wartości ISO 400 nie uwzględnia zwiększenia wrażliwości filmu, co może skutkować prześwietleniem obrazu. Wartość przesłony f/16, w przypadku jednego z wyborów, jest zbyt mało otwarta na taką ekspozycję, co dodatkowo zmniejsza ilość światła docierającego do filmu, jednak nie w wystarczającym stopniu, aby zrównoważyć wyższą czułość. Utrzymanie przysłony na f/5,6 w połączeniu z czasem 1/60 s również jest błędne, ponieważ zwiększona czułość wymaga redukcji światła, co można osiągnąć poprzez zastosowanie wyższej wartości przysłony. Dodatkowo, wybór 1/250 s, f/5,6, choć z pozoru może wydawać się właściwy, w rzeczywistości nie osiąga on wystarczającej redukcji światła dla ekspozycji przy ISO 400. Kluczowe w tej kwestii jest zrozumienie zasady działania przysłony oraz jej wpływu na ilość światła, które dociera do matrycy lub filmu. Dobrze zrozumiane mechanizmy związane z ekspozycją są niezbędne do osiągnięcia zamierzonych efektów artystycznych i technicznych w fotografii.

Pytanie 23

Najnowszy standard kart pamięci CFexpress Type B oferuje maksymalną prędkość transferu do

A. 300 MB/s

B. 2000 MB/s

C. 5000 MB/s

D. 800 MB/s

CFexpress Type B to nowoczesny standard kart pamięci, który znacząco poprawia wydajność transferu danych. Oferuje maksymalną prędkość transferu do 2000 MB/s, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla profesjonalistów pracujących z dużymi plikami, takimi jak zdjęcia w wysokiej rozdzielczości czy filmy 4K i 8K. Dzięki tej prędkości, użytkownicy mogą szybko przesyłać dane z karty do komputera lub bezpośrednio do oprogramowania do edycji, co znacznie przyspiesza proces pracy. Karty CFexpress Type B są szczególnie popularne w branży filmowej oraz fotograficznej, gdzie szybkość i niezawodność są kluczowe. Warto również zwrócić uwagę, że standard ten wspiera protokoły NVMe, co dodatkowo zwiększa jego efektywność. Kiedy porównamy to z wcześniejszymi standardami, takimi jak CompactFlash czy SD, różnice w prędkości są znaczące, co czyni CFexpress Type B przyszłością w dziedzinie kart pamięci.

Pytanie 24

Pentagonalny pryzmat stanowi element konstrukcji

A. korpusu aparatu fotograficznego

B. obiektywu fotograficznego

C. powiększalnika w ciemni

D. skanera bębnowego

Pryzmat pentagonalny jest kluczowym elementem konstrukcji korpusu aparatu fotograficznego, ponieważ pełni funkcję zmiany kierunku światła, co umożliwia prawidłowe kadrowanie obrazu. W aparatach lustrzankowych pryzmat ten pozwala na odwrócenie obrazu oraz jego skierowanie do wizjera, co jest niezwykle istotne dla fotografa. Dzięki zastosowaniu pryzmatu pentagonalnego, użytkownik widzi dokładny obraz, jaki będzie rejestrowany przez matrycę aparatu. To rozwiązanie jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, zapewniającym wysoką jakość obrazu oraz wygodę w użytkowaniu. Praktycznym przykładem zastosowania pryzmatu pentagonalnego są aparaty Canon i Nikon, które wykorzystują tę konstrukcję w swoich lustrzankach cyfrowych. Umożliwia to fotografom precyzyjne ustawienie kadru przed wykonaniem zdjęcia, co jest kluczowe w procesie twórczym. Ponadto, pryzmaty stosowane w nowoczesnych aparatach wykonane są z wysokiej jakości szkła optycznego, co minimalizuje zniekształcenia optyczne i poprawia ostrość obrazu. Zrozumienie roli pryzmatu w konstrukcji aparatu fotograficznego jest kluczowe dla każdego, kto pragnie zgłębić tajniki fotografii.

Pytanie 25

Technika reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego transferu obrazu na materiał, określana jest jako

A. kserografią

B. solaryzacją

C. holografią

D. izohelią

Kserografia jest nowoczesną metodą reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego przenoszenia obrazu na podłoże, najczęściej papier. Proces ten polega na naładowaniu elektrycznym bębna światłoczułego, który następnie naświetlany jest obrazem. Naładowane miejsca przyciągają toner, który jest następnie przenoszony na papier. Kserografia jest szeroko stosowana w biurach i instytucjach edukacyjnych, oferując efektywne i szybkie kopiowanie dokumentów. Warto wspomnieć, że kserografia jest fundamentalną technologią w dziedzinie druku cyfrowego, a jej zastosowanie obejmuje nie tylko standardowe kopiowanie, ale także drukowanie zdjęć, dokumentów oraz materiałów marketingowych. Dzięki kserografii możliwe jest również tworzenie wydruków w różnych formatach oraz kolorach, co czyni ją niezwykle wszechstronnym narzędziem w codziennej pracy z dokumentami. Kserografia wyróżnia się również efektywnością kosztową, szczególnie przy dużych nakładach.

Pytanie 26

Tryb pracy aparatu fotograficznego oznaczony symbolem M oznacza

A. tryb programowy z automatycznym doborem parametrów

B. manualny dobór parametrów ekspozycji

C. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją czasu

D. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją przysłony

Odpowiedź 'manualny dobór parametrów ekspozycji' jest prawidłowa, ponieważ tryb oznaczony literą M w aparatach fotograficznych rzeczywiście oznacza pełną kontrolę nad ustawieniami ekspozycji. W tym trybie fotograf ma możliwość samodzielnego ustawienia zarówno czasu naświetlania, jak i wartości przysłony. Dzięki temu możemy precyzyjnie dostosować sposób, w jaki światło wpada do aparatu, co jest kluczowe w fotografii artystycznej czy w warunkach o zmiennym oświetleniu. Przykładowo, w ciemnym pomieszczeniu, zmniejszenie wartości przysłony (większa liczba f) oraz wydłużenie czasu naświetlania pomoże uchwycić więcej światła, podczas gdy w jasnym świetle słonecznym można użyć krótszego czasu naświetlania oraz mniejszej przysłony, aby uniknąć prześwietlenia. Tryb M jest często preferowany przez profesjonalnych fotografów, ponieważ pozwala na pełną kontrolę nad efektem końcowym zdjęcia, co zwiększa kreatywność podczas pracy. To właśnie w tym trybie można najlepiej wykorzystać umiejętności i wiedzę na temat ekspozycji, co czyni go niezwykle cennym narzędziem w rękach kreatywnych fotografów.

Pytanie 27

Na zamieszczonym zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. podziału ukośnego.

B. złotego podziału.

C. trójpodziału.

D. podziału diagonalnego.

Wybór odpowiedzi związanej ze złotym podziałem, trójpodziałem czy podziałem diagonalnym wskazuje na niepełne zrozumienie podstawowych zasad kompozycji. Złoty podział jest metodą, która polega na podziale obrazu na dwie części w proporcji 1:1.618, co jest często używane w sztuce i fotografii do tworzenia harmonijnych oraz estetycznie przyjemnych kompozycji. Z kolei trójpodział to technika, która polega na podzieleniu kadru na trzy równe części w pionie i poziomie, co służy do umiejscowienia kluczowych elementów obrazu w punktach przecięcia tych linii. Podział diagonalny natomiast odnosi się do umieszczania elementów wzdłuż przekątnych kadru, co wprowadza dynamikę, ale nie jest tożsamy z podziałem ukośnym, który jest bardziej specyficzny w swoim podejściu. Osoby, które wybrały te odpowiedzi, mogą mieć trudności z rozróżnieniem tych technik, co prowadzi do niezrozumienia ich zastosowań. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamianie różnych zasad kompozycji z tym samym efektem wizualnym, co w fotografii może prowadzić do statycznych i nieefektywnych układów. Aby poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, warto analizować i praktykować różne techniki w kontekście konkretnego obrazu, co pomoże w rozwijaniu właściwego podejścia do kompozycji.

Pytanie 28

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. matrycowy.

B. wielopunktowy.

C. centralnie ważony.

D. punktowy.

Wiele osób traktuje pojęcia związane z pomiarem światła w aparatach fotograficznych jak synonimy, a to niestety prowadzi do typowych błędów w praktyce. Pomiar matrycowy, choć bardzo zaawansowany, opiera się na analizie całego kadru – aparat dzieli obraz na strefy i uśrednia wyniki, próbując dobrać ekspozycję najbardziej „uniwersalną”. Świetnie sprawdza się przy zdjęciach krajobrazowych czy ogólnych ujęciach, gdzie nie dominuje jeden jasny lub ciemny element. Z kolei pomiar wielopunktowy, czasem mylony z matrycowym, to rozwiązanie, które analizuje kilka wybranych punktów na obrazie i na ich podstawie wylicza ekspozycję; to także metoda całościowa, dobra przy bardziej skomplikowanych scenach, ale nie pozwala skupić się na konkretnym detalu w centrum. Pomiar centralnie ważony działa według starej szkoły – ekspozycja liczona jest z całego kadru, ale wyraźnie większą wagę ma środek obrazu. Jest to takie „półśrodek” między precyzją a ogólnością, ale nie daje takiego wpływu na bardzo mały obszar, jak pomiar punktowy. Typowym błędem jest zakładanie, że skoro coś mierzy „w centrum”, to chodzi o tryb centralnie ważony – a tymczasem to pomiar punktowy gwarantuje, że światło zarejestrowane dokładnie w jednym, najmniejszym możliwym fragmencie kadru decyduje o ekspozycji. No i jeszcze jedno: profesjonalni fotografowie często przełączają się na ten tryb właśnie w trudnych warunkach, bo pozwala zapanować nad kadrem tam, gdzie inne tryby zawodzą. W praktyce, korzystanie z nieodpowiedniego trybu pomiaru prowadzi do prześwietleń lub niedoświetleń ważnych elementów zdjęcia, szczególnie gdy kluczowy obiekt nie zajmuje większości kadru. Dlatego zawsze warto rozumieć, jak działa każdy z trybów i świadomie wybierać najlepszy do danej sytuacji.

Pytanie 29

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

B. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

C. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

D. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Pytanie 30

Jaką wadą obiektywu nazywamy sytuację, w której wiązka światła pochodząca z punktu leżącego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw, generuje obraz przypominający kształt przecinka?

A. Astygmatyzm

B. Dystorsja

C. Aberracja komatyczna

D. Aberracja chromatyczna

Astygmatyzm to wada optyczna, która polega na nierównomiernym załamaniu światła przez soczewki, co prowadzi do rozmycia obrazu w jednej osi. W przypadku obiektywów astygmatycznych, obraz punktowy może być wydłużony w kierunku poziomym lub pionowym, ale nie przyjmuje formy przecinka, co jest charakterystyczne dla aberracji komatycznej. Odpowiedzi związane z aberracją chromatyczną i dystorsją również nie są właściwe w kontekście omawianego pytania. Aberracja chromatyczna powstaje w wyniku różnego załamania promieni świetlnych o różnych długościach fal, co prowadzi do rozdzielenia kolorów na krawędziach obiektów, ale nie wpływa na formę obrazu, który może być nieostry, ale nie ma kształtu przecinka. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które może przyjmować formę beczkowatości lub poduszkowatości, ale znowu nie przekłada się na kształt obrazu jako takiego. Pojawienie się błędnych odpowiedzi wynika często z mylenia różnych typów wad optycznych oraz ich charakterystyki. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej oceny jakości obiektywów optycznych i ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 31

Aby uzyskać srebrną kopię pozytywową z negatywu czarno-białego w skali odwzorowania 1:1, konieczne jest zastosowanie

A. plotera laserowego

B. skanera płaskiego

C. kopiarki stykowej

D. powiększalnika

Wybór plotera laserowego do wykonania srebrnej kopii pozytywowej z negatywu czarno-białego jest nieodpowiedni, ponieważ ta technologia jest przeznaczona głównie do druku cyfrowego, a nie do reprodukcji analogowych negatywów. Plotery laserowe stosowane są w grafice komputerowej, gdzie przekształcają cyfrowe dane na obraz, co w przypadku negatywu analogowego spowodowałoby utratę detali i autentyczności obrazu. Kolejnym błędnym podejściem jest wykorzystanie powiększalnika, który służy do powiększania obrazu negatywu, ale nie jest zoptymalizowany do uzyskiwania dokładnych kopii w skali 1:1, co jest istotne w kontekście jakości kopiowania. Ponadto, skanery płaskie, mimo że umożliwiają skanowanie negatywów, wprowadzają proces cyfrowy, który może prowadzić do zniekształceń i utraty jakości w porównaniu do bezpośredniego kopiowania. W związku z tym, kluczowym błędem w tym rozumowaniu jest nieuwzględnienie różnic w technologii i ich wpływu na wyniki reprodukcji, co prowadzi do nieprawidłowego wyboru metody kopiowania. Gdy chodzi o archiwizację lub profesjonalne powielanie obrazów, należy zawsze kierować się zasadą, że bezpośrednie metody analogowe, takie jak kopiarka stykowa, są bardziej odpowiednie do zachowania oryginalnej jakości i szczegółów obrazu.

Pytanie 32

Sensytometr to aparat, który pozwala na

A. pomiar gęstości optycznej sensytogramów

B. mierzenie ziarnistości próbek sensytometrycznych

C. naświetlanie oraz chemiczną obróbkę próbek sensytometrycznych

D. naświetlanie próbek sensytometrycznych określonymi ilościami światła

Pomiar ziarnistości próbek sensytometrycznych to nie to, co robi sensytometr. Jasne, że ziarnistość może być ważna, gdy mówimy o jakości materiałów światłoczułych, ale sensytometr skupia się na naświetlaniu, a nie na analizie struktury. Zwykle to się bada w mikroskopii elektronowej, a nie przy sensytometrii. Mówienie, że sensytometr wykonuje obróbkę chemiczną próbek, też jest nie do końca trafne, bo on tylko przygotowuje próbki do dalszych analiz. Gęstość optyczna sensytogramów to z kolei temat, który bardziej dotyczy analizowania wyników po naświetleniu, a nie samego urządzenia. Wprowadzać w błąd te pojęcia może, jeśli pomieszamy je z tym, co sensytometr faktycznie robi. Kluczowe jest zrozumienie, jak naświetlanie działa w kontekście sensytometrii, bo to może prowadzić do nieprecyzyjnych interpretacji. Wiedza o roli sensytometru jako narzędzia do precyzyjnego naświetlania to podstawa dla każdego, kto działa w technologii optycznej czy analitycznej.

Pytanie 33

W najnowszych profesjonalnych systemach zarządzania kolorem metoda renderingu perceptual oznacza

A. konwersję wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK

B. zachowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi

C. zachowanie naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości

D. stosowanie kompensacji błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka

Odpowiedź o zachowaniu naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości jest prawidłowa, ponieważ metoda renderingu perceptual, stosowana w profesjonalnych systemach zarządzania kolorem, ma na celu przede wszystkim odwzorowanie doświadczeń kolorystycznych ludzkiego oka w sposób najbardziej zbliżony do postrzeganego świata. W praktyce oznacza to, że kolory są przekształcane w taki sposób, aby zachować harmonijne relacje między nimi, nawet jeśli konkretne wartości kolorów mogą być mniej dokładne. Przykładem zastosowania tej metody jest drukowanie, gdzie kolory na monitorze muszą być dostosowane do ograniczeń przestrzeni barwnej CMYK. Używając renderingu perceptual, można uzyskać bardziej spójne i estetyczne wyniki w odcieniach, co jest kluczowe w branży kreatywnej. Warto również dodać, że taka metoda jest zgodna z różnymi standardami zarządzania kolorem, jak np. ICC profiles, które pomagają w zachowaniu spójności kolorystycznej na różnych urządzeniach. Takie podejście wspiera także procesy twórcze, umożliwiając artystom skupienie się na ogólnym wrażeniu kolorystycznym, zamiast martwić się o dokładne odzwierciedlenie każdej wartości RGB.

Pytanie 34

Korzystając z programu Adobe Photoshop do usunięcia niepożądanych przebarwień na skórze modela należy użyć narzędzia

A. pędzel korygujący.

B. wyostrzenie.

C. pędzel historii.

D. stempel ze wzorkiem.

Pędzel korygujący w Photoshopie to absolutna podstawa przy retuszu skóry, zwłaszcza gdy chodzi o usuwanie przebarwień, wyprysków czy drobnych defektów. Jego siła polega na tym, że automatycznie analizuje otoczenie miejsca, które retuszujesz, i miesza teksturę oraz kolor z wybranych fragmentów skóry. Dzięki temu efekt jest naturalny i nie widać później sztucznych plam czy powtarzających się wzorów, co – moim zdaniem – jest niesamowicie ważne przy pracy z portretami. Branżowo to już praktycznie standard – zarówno w szybkim retuszu do internetu, jak i w zaawansowanych produkcjach do druku. Jeśli chcesz uzyskać równomierną, gładką cerę, a jednocześnie zachować fakturę skóry, to właśnie pędzel korygujący jest narzędziem numer jeden. Można nim szybko kliknąć pojedyncze przebarwienie albo przesuwać po większych powierzchniach w trybie „content-aware” – Photoshop sam dobiera najlepiej pasujące fragmenty. Kiedy pracuję nad zdjęciami do portfolio, zawsze zaczynam właśnie od tego narzędzia, zanim sięgnę po inne techniki. Dla osób zaczynających przygodę z retuszem warto poeksperymentować z różnymi ustawieniami narzędzia, np. trybami mieszania czy twardością pędzla. Naprawdę warto je dobrze opanować, bo to ogromna oszczędność czasu i gwarancja lepszych efektów, niż przy ręcznym kopiowaniu obszarów stemplem czy kombinowaniu z filtrami.

Pytanie 35

Widoczny na zdjęciu sprzęt fotograficzny należy do grupy aparatów

A. średnioformatowych.

B. typu lustrzanka.

C. wielkoformatowych.

D. typu bezlusterkowiec.

To jest klasyczny przykład aparatu wielkoformatowego, który od razu rzuca się w oczy przez swoją budowę – charakterystyczny mieszek, ruchome standardy oraz możliwość niezależnej regulacji płaszczyzny matówki i obiektywu. W praktyce aparaty wielkoformatowe są wykorzystywane wszędzie tam, gdzie jakość obrazu oraz precyzyjna kontrola perspektywy czy płaszczyzny ostrości są absolutnie kluczowe – fotografowie architektury, krajobrazu czy dzieł sztuki bardzo często sięgają właśnie po ten sprzęt. Wielki format oznacza znacznie większą powierzchnię materiału światłoczułego niż w standardowych aparatach małoobrazkowych czy nawet średnioformatowych. Pozwala to uzyskać niesamowitą rozdzielczość i przejrzystość detali, których nie da się wyciągnąć z mniejszych matryc czy klisz. Sam miałem okazję pracować na takim aparacie i powiem szczerze – to daje zupełnie inne poczucie kontroli nad kadrem. W branży jest taki pogląd, że jak się chce mieć absolutnie bezkompromisowy obraz do dużych powiększeń albo reprodukcji, to nie ma lepszego narzędzia. Aparaty wielkoformatowe pozwalają stosować ruchy typu tilt, shift, swing, które są w zasadzie nieosiągalne w typowych lustrzankach czy bezlusterkowcach. To sprzęt dla bardzo świadomych użytkowników, którzy wiedzą, czego chcą osiągnąć i nie boją się ręcznej obsługi oraz długiego procesu przygotowania zdjęcia. Trochę zabawy, dużo precyzji, ale efekty – bajka.

Pytanie 36

Aby pozbyć się smug z powierzchni filtra zamontowanego na obiektywie, należy zastosować

A. pędzelka

B. bibułki optycznej

C. chusteczki bawełnianej

D. chusteczki papierowej

Bibułka optyczna to materiał specjalnie zaprojektowany do delikatnego czyszczenia powierzchni optycznych, takich jak soczewki obiektywów. Jest to najlepszy wybór do usuwania smug, ponieważ nie zostawia włókien ani zarysowań, co jest kluczowe dla zachowania wysokiej jakości obrazu. W praktyce, bibułki optyczne są używane w profesjonalnych studio fotograficznych oraz przez fotografów amatorów, aby utrzymać sprzęt w doskonałej kondycji. Bibułki te są często nasączane specjalnym roztworem czyszczącym, co dodatkowo zwiększa ich skuteczność. Warto również zaznaczyć, że do czyszczenia sprzętu optycznego należy stosować techniki „od środka na zewnątrz” lub „od góry do dołu”, co minimalizuje ryzyko rozmazywania brudu. Użycie bibułek optycznych jest zgodne z dobrymi praktykami w branży fotograficznej i zaleceniami producentów sprzętu. Dlatego dla zachowania jakości optyki oraz długowieczności obiektywów, bibułki optyczne stanowią niezastąpione narzędzie w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 37

Najnowsze medium służące do długoterminowej archiwizacji zdjęć to

A. dyski SSD z pamięcią typu MLC

B. dyski M-DISC o trwałości szacowanej na 1000 lat

C. papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości

D. taśmy magnetyczne LTO-9

Dyski M-DISC to najnowsze rozwiązanie w dziedzinie długoterminowej archiwizacji danych, które oferuje wyjątkową trwałość sięgającą nawet 1000 lat. W przeciwieństwie do tradycyjnych dysków DVD czy CD, gdzie dane są zapisywane na nośniku w formie organicznych materiałów, M-DISC stosuje technologię, która wykorzystuje materiał mineralny. To sprawia, że dane są znacznie bardziej odporne na działanie wysokich temperatur, wilgoci i promieniowania UV. Przykłady zastosowania M-DISC obejmują archiwizację zdjęć rodzinnych, ważnych dokumentów lub projektów artystycznych, które wymagają długoterminowego przechowywania bez ryzyka ich utraty. Warto również zaznaczyć, że M-DISC spełnia standardy przechowywania danych, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla instytucji, które muszą przestrzegać regulacji w zakresie zarządzania danymi. Dzięki tym cechom, M-DISC staje się praktycznym wyborem dla każdego, kto pragnie mieć pewność, że jego zdjęcia i dokumenty przetrwają próbę czasu.

Pytanie 38

Elektronika w rejestracji obrazu obejmuje:

A. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, obróbkę cyfrową obrazu, wydruk obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego

B. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, skanowanie negatywu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, prezentację multimedialną

C. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, kopiowanie negatywu, przetwarzanie chemiczne materiału pozytywowego

D. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, drukowanie obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego, obróbkę chemiczną materiału pozytywowego

W odpowiedziach, które zostały uznane za niepoprawne, występują różnorodne błędne koncepcje dotyczące procesu rejestracji obrazu. Na przykład, naświetlenie materiału fotograficznego oraz obróbka chemiczna odnoszą się do tradycyjnych technik fotografii, które nie mają zastosowania w elektronicznej rejestracji obrazu. Te metody wymagają użycia chemikaliów do przetwarzania klatek zdjęciowych, co stoi w sprzeczności z ideą cyfrowego przetwarzania, gdzie większość operacji odbywa się w formie elektronicznej. Skanowanie negatywu także nie jest częścią elektronicznej rejestracji obrazu, ponieważ dotyczy to procesu analogowego, który może być użyty po zarejestrowaniu obrazu na materiale fotograficznym, a nie jest to element rejestracji elektronicznej. Właściwe podejście do digitalizacji obrazu powinno skupiać się na wykorzystaniu technologii cyfrowej, co zapewnia bardziej efektywne zarządzanie danymi oraz wyższą jakość końcowego produktu. Zrozumienie różnicy między tymi technikami jest kluczowe, aby uniknąć mylnych przekonań na temat nowoczesnych metod fotografii i obróbki obrazu.

Pytanie 39

Jaki błąd popełniono przy kadrowaniu zdjęcia?

A. Kadr prosty.

B. Kadr centralny.

C. Obramowanie.

D. Linia horyzontu.

Poprawnie wskazałeś błąd związany z linią horyzontu. W fotografii jest to jedna z tych rzeczy, która na pierwszy rzut oka potrafi umknąć, ale potem bardzo psuje odbiór zdjęcia. Horyzont powinien być prosty – zgodnie z naturalnym postrzeganiem świata przez człowieka. Jeśli linia horyzontu jest pochylona, jak na tym zdjęciu, efekt jest nieco dezorientujący, a cały kadr wydaje się być „krzywy”. Zwraca się na to uwagę w każdej szkole fotograficznej i na warsztatach – to naprawdę podstawa kompozycji! Najlepiej od razu pilnować tego podczas robienia zdjęcia, ale jeśli już się zdarzy, można poprawić w postprodukcji, prostując obraz w programie graficznym. W fotografii krajobrazowej to wręcz obowiązek, ale nawet na zdjęciach portretowych na tle pejzażu taka krzywa linia wygląda nieprofesjonalnie. Warto też wiedzieć, że niektórzy celowo przechylają kadr dla efektu, ale to już zabieg artystyczny i trzeba mieć na niego pomysł – a nie zrobić to przypadkiem. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że prosty horyzont automatycznie podnosi jakość zdjęcia o klasę wyżej. Warto o tym pamiętać zawsze, niezależnie czy robisz zdjęcie aparatem czy telefonem.

Pytanie 40

Pomiar, w którym dokonuje się odczytu w całym obszarze klatki, określany jest jako

A. integralnym

B. punktowym

C. centralnie ważonym

D. matrycowym

Pomiar matrycowy to technika, w której odczyt ekspozycji jest wykonywany na podstawie analizy całego obszaru kadru. Dzięki temu aparat może dokładnie ocenić warunki oświetleniowe w różnorodnych scenariuszach, co pozwala na lepsze dopasowanie ustawień ekspozycji. W praktyce zastosowanie pomiaru matrycowego jest niezwykle istotne w fotografii krajobrazowej oraz ulicznej, gdzie kontrast światła i cienia może być znaczny. Aparaty cyfrowe najnowszej generacji często wykorzystują zaawansowane algorytmy przetwarzania obrazu, które pozwalają na inteligentne mierzenie i dostosowywanie parametrów ekspozycji na podstawie analizy całego kadru. Standardy branżowe dotyczące pomiaru matrycowego wskazują na jego przewagę w sytuacjach, gdzie oświetlenie jest zróżnicowane, a obiekty na zdjęciu są różnorodne. Dobrą praktyką jest również przetestowanie różnych ustawień w różnych warunkach oświetleniowych, aby lepiej zrozumieć, jak matrycowy pomiar wpływa na końcowy efekt fotograficzny.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej