Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 08:44
  • Data zakończenia: 17 grudnia 2025 08:53

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Które z poniższych nie jest typem testu w programowaniu?

A. Testy end-to-end
B. Testy kompilacyjne
C. Testy jednostkowe
D. Testy integracyjne
Testy jednostkowe, testy integracyjne oraz testy end-to-end są fundamentalnymi typami testów w programowaniu, które mają na celu weryfikację różnych aspektów aplikacji. W przeciwieństwie do testów kompilacyjnych, które skupiają się na tym, czy kod może być skompilowany, testy jednostkowe weryfikują poprawność poszczególnych komponentów programu w izolacji. Umożliwiają one programistom szybkie wykrywanie błędów na wczesnym etapie cyklu życia oprogramowania. Testy integracyjne badają współdziałanie różnych modułów, co jest kluczowe dla zapewnienia, że system jako całość działa zgodnie z założeniami projektowymi. Z kolei testy end-to-end są najbardziej kompleksowe, ponieważ symulują rzeczywiste scenariusze użytkowników, co pozwala na ocenę, czy wszystkie elementy systemu współpracują w sposób zamierzony. Podczas gdy testy kompilacyjne są niezbędne w kontekście wstępnej kontroli jakości kodu, nie powinny być mylone z testami, które analizują funkcjonalność aplikacji. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do pomyłek, obejmują mylenie etapu kompilacji z faktycznym testowaniem funkcjonalności. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest kluczowe dla efektywnego procesu developmentu oraz zapewnienia, że oprogramowanie spełnia zarówno wymagania techniczne, jak i biznesowe.

Pytanie 2

Który wzorzec projektowy jest najlepszy do zarządzania tworzeniem obiektów?

A. Factory Method
B. Decorator
C. Observer
D. Adapter
Wybór wzorców projektowych w kontekście zarządzania tworzeniem obiektów jest kluczowy, jednak nie wszystkie wzorce są odpowiednie dla tego celu. Wzorzec Observer, na przykład, jest zaprojektowany do zarządzania powiązaniami między obiektami, umożliwiając jednemu obiektowi informowanie innych o zmianach stanu. Jego zastosowanie w kontekście tworzenia obiektów jest nieadekwatne, ponieważ nie rozwiązuje problemu instancjonowania obiektów, a jedynie komunikacji między nimi. Kolejnym błędnym podejściem jest wzorzec Decorator, który ma na celu dynamiczne dodawanie funkcjonalności do obiektów. Choć może być użyty w kontekście modyfikacji obiektów, nie zajmuje się tworzeniem ich instancji, co czyni go nieodpowiednim w tej sytuacji. Wzorzec Adapter może być mylony z Factory Method, ponieważ również pozwala na współpracę różnych interfejsów, jednak jego główną rolą jest umożliwienie komunikacji pomiędzy niekompatybilnymi interfejsami. Adapter koncentruje się na przekształcaniu interfejsów, a nie na tworzeniu obiektów. W rezultacie, wybór niewłaściwego wzorca może prowadzić do nieefektywnego projektowania, co utrudnia rozwój i utrzymanie aplikacji. Warto zatem dokładnie rozróżniać role poszczególnych wzorców i stosować je w odpowiednich kontekstach, aby unikać typowych pułapek myślowych związanych z ich zastosowaniem.

Pytanie 3

Jakie kwestie związane z percepcją są uwzględnione w rekomendacjach standardu WCAG 2.0?

A. prezentacji elementów interfejsu użytkownika
B. zapewnienia odpowiedniego czasu na zapoznanie się i przetworzenie informacji
C. umożliwienia interakcji między elementami użytkownika za pomocą klawiatury
D. jasności i dokładności w dostarczonych treściach na stronie
Prezentacja elementów interfejsu użytkownika to kluczowy aspekt rekomendacji WCAG 2.0 związanych z percepcją. Standard ten mocno akcentuje, by każdy użytkownik, niezależnie od swoich możliwości, miał szansę prawidłowo odbierać to, co się wyświetla na stronie. Jeśli coś jest przedstawione tylko kolorem albo opiera się wyłącznie na bodźcach wizualnych, to osoby niewidome albo z zaburzeniami wzroku po prostu nie będą w stanie tego odebrać. W praktyce chodzi o takie rzeczy jak odpowiedni kontrast tekstu do tła, jasność przekazu ikon, czy czytelność nawigacji, nawet jeśli ktoś korzysta z czytnika ekranu. Moim zdaniem, naprawdę dobrym przykładem są formularze: jeżeli pole błędnie wypełnione jest tylko podświetlone na czerwono, to nie każdy to zauważy, więc trzeba też dodać np. komunikat tekstowy. Dobrze, jeśli projektant myśli o wszystkich użytkownikach, nie tylko o tych, którzy widzą i słyszą idealnie. WCAG podpowiada, by nie polegać na samych kolorach, stosować czytelne czcionki, zapewniać jasną strukturę nagłówków – wszystko po to, by każdy mógł się połapać w tym, co widzi na stronie. Z mojego doświadczenia wynika, że uwzględnienie tych zasad nie tylko poprawia dostępność, ale ogólnie podnosi jakość user experience. Warto o tym pamiętać nawet przy najprostszych projektach.

Pytanie 4

Jednym z rodzajów testów funkcjonalnych, które można przeprowadzić na aplikacji webowej, jest ocena

A. wydajności aplikacji
B. poprawności wyświetlanych elementów aplikacji
C. poziomu optymalizacji kodu aplikacji
D. bezpieczeństwa aplikacji
Testy funkcjonalne w aplikacji webowej są super ważne, bo sprawdzają, czy wszystko działa jak należy. Mówiąc prościej, chodzi o to, żeby zobaczyć, czy wszystkie elementy na stronie są wyświetlane prawidłowo, jak przyciski i formularze. To też dotyczy tego, jak użytkownicy wchodzą w interakcję z różnymi częściami strony. Moim zdaniem, dobrze przeprowadzone testy mogą naprawdę poprawić doświadczenie użytkownika.

Pytanie 5

Jaką technologię stosuje się do powiązania aplikacji internetowej z systemem baz danych?

A. HTTP
B. JavaScript
C. SQL
D. CSS
SQL, czyli język do zarządzania danymi, to mega ważna rzecz, jeśli chodzi o relacyjne bazy danych. Dzięki niemu można tworzyć, modyfikować, a nawet usuwać tabele. To taki most, który łączy aplikacje webowe z bazą danych. Dzięki SQL programiści mogą łatwo przechowywać i przetwarzać różne informacje na serwerze. Przykłady? Można generować listy produktów, ogarniać użytkowników czy analizować dane z transakcji. Właściwie bez SQL-a nie dałoby się zbudować solidnych aplikacji, na przykład tych, które działają na MySQL, PostgreSQL czy Microsoft SQL Server. Chociaż pewnie o tym wiesz, ale warto to zaznaczyć.

Pytanie 6

W środowisku do tworzenia aplikacji, gdzie przedstawiono menu, aby usunąć wszystkie pliki tymczasowe oraz wyniki projektu, należy wybrać opcję

Ilustracja do pytania
A. Build Solution
B. Run Code Analysis on Solution
C. Clean Solution
D. Batch Build
Opcja „Clean Solution” to dokładnie to, czego używa się w Visual Studio lub innych środowiskach IDE, gdy chce się pozbyć wszystkich plików tymczasowych oraz wyników kompilacji powiązanych z bieżącym projektem lub rozwiązaniem. To bardzo praktyczna funkcja – zwłaszcza wtedy, gdy mamy problemy ze zbudowaniem projektu po wprowadzeniu wielu zmian lub gdy różne konfiguracje builda zaczynają się mieszać. Clean Solution usuwa wszystkie foldery bin i obj, co pozwala rozpocząć proces kompilacji od zera, eliminując potencjalne konflikty wynikające ze starych plików. Moim zdaniem warto korzystać z tej opcji regularnie, szczególnie w większych projektach czy zespołach, gdzie często zmieniają się zależności. W branży IT, według dobrych praktyk, „czyszczenie” rozwiązania przed puszczeniem pełnego builda pomaga zredukować liczbę nieprzewidzianych błędów kompilacji. Dla mnie to trochę taki techniczny reset – zanim zaczniesz szukać błędów w kodzie, upewnij się, że budujesz wszystko na świeżo. Zresztą, w dokumentacji Microsoftu też znajdziesz zalecenia, by właśnie Clean Solution stosować do rozwiązywania problemów z nieaktualnymi artefaktami builda. Bez tej funkcji czasem trudno dojść, czemu kompilator się buntuje.

Pytanie 7

Które z wymienionych poniżej błędów podczas wykonywania programu można obsłużyć poprzez zastosowanie wyjątków?

A. Błąd dzielenia przez zero
B. Niekompatybilność typów danych w kodzie
C. Błąd kompilacyjny
D. Błąd w składni
W języku C++ wyjątki pozwalają na obsługę błędów wykonania, takich jak dzielenie przez zero. Jest to klasyczny przykład błędu, który może prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów lub awarii programu. Dzięki użyciu wyjątków można zapobiec katastrofalnym skutkom takich błędów, przekierowując sterowanie do odpowiedniego bloku 'catch', gdzie można podjąć działania naprawcze lub zakończyć program w kontrolowany sposób. Obsługa błędów takich jak dzielenie przez zero jest kluczowa w programowaniu niskopoziomowym i aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności.

Pytanie 8

Jakie są główne różnice między środowiskiem RAD (Rapid Application Development) a klasycznymi IDE?

A. RAD koncentruje się tylko na testowaniu programów
B. RAD nie oferuje żadnych narzędzi do debugowania
C. RAD funkcjonuje tylko w systemach operacyjnych Linux
D. RAD pozwala na szybkie tworzenie prototypów i rozwijanie aplikacji przy minimalnej ilości kodu
RAD (Rapid Application Development) to metodologia tworzenia oprogramowania, która kładzie nacisk na szybkie prototypowanie i iteracyjne podejście do rozwoju aplikacji, minimalizując czas poświęcany na pisanie kodu od podstaw. Kluczowym aspektem RAD jest możliwość szybkiego dostosowywania aplikacji do zmieniających się wymagań biznesowych oraz ciągła interakcja z klientem. Narzędzia RAD, takie jak Visual Studio, Delphi czy OutSystems, pozwalają na budowanie aplikacji przy użyciu graficznych interfejsów, gotowych komponentów i automatycznego generowania kodu, co znacząco skraca czas wprowadzenia produktu na rynek. RAD doskonale sprawdza się w przypadku projektów o krótkim cyklu życia i wymagających szybkich zmian.

Pytanie 9

Która grupa typów zawiera wyłącznie typy złożone?

A. char, struct, union
B. class, struct, float
C. unsigned, struct, float
D. class, struct, union
Wiele osób myli pojęcia typów złożonych i prostych, bo na pierwszy rzut oka różnice wydają się nie takie oczywiste, zwłaszcza gdy pojawią się typy jak float, char albo unsigned. To często prowadzi do błędnych przekonań, że wystarczy, aby wśród wymienionych znalazł się chociaż jeden typ złożony, żeby cała grupa pasowała do pytania. Jednak float i char to typy proste, tzw. built-in, które służą do przechowywania pojedynczych wartości liczbowych lub znaków i nie pozwalają grupować danych – float jest przecież po prostu liczbą zmiennoprzecinkową, a char pojedynczym znakiem. Podobnie unsigned nie jest osobnym typem złożonym, tylko modyfikatorem, który zmienia zakres liczb całkowitych, eliminując liczby ujemne. Takie elementy nie spełniają kryterium typów złożonych, bo nie pozwalają budować nowych struktur danych. Jeśli chodzi o struct i union, to faktycznie są to typy złożone, ale jeśli w jednym zestawie znajdzie się float czy char, to już cała grupa odpada. Moim zdaniem bardzo często spotykany błąd to właśnie traktowanie modyfikatorów typu (unsigned, signed) jako osobnych typów złożonych, co jest niezgodne z definicjami podawanymi w oficjalnej dokumentacji języków C i C++. Poprawna praktyka branżowa każe zawsze oddzielać typy złożone – takie, które mogą grupować różne wartości lub funkcje, od tych podstawowych. To rozróżnienie jest kluczowe nie tylko w teorii, ale i w codziennym programowaniu, bo od tego zależy, jak budujemy struktury danych i zarządzamy pamięcią, a błędne klasyfikowanie prowadzi do nieczytelnego i trudnego w utrzymaniu kodu. Warto więc zawsze weryfikować, czy wszystkie typy w danym zestawie naprawdę spełniają definicję typów złożonych zgodnie ze standardami języka.

Pytanie 10

Jaki będzie rezultat operacji logicznej AND dla wartości binarnych 1010 oraz 1100?

A. 1010
B. 1110
C. 1100
D. 1000
Wszystkie inne proponowane odpowiedzi są nieprawidłowe z różnych powodów. Odpowiedź 1110 jest niepoprawna, ponieważ wynikiem operacji AND nie może być 1 na pozycji bitu, gdzie przynajmniej jeden z porównywanych bitów wynosi 0. W tej operacji, gdy bierzemy pod uwagę drugi i trzeci bit, oba są odpowiednio 0 i 1, co daje wynik 0, a nie 1. Kolejna nieprawidłowość dotyczy odpowiedzi 1100. W tej odpowiedzi otrzymujemy 1 w pierwszym i drugim bicie, co jest sprzeczne z zasadą operacji AND, gdzie jeden z porównywanych bitów również musi być 0. W związku z tym, operacja AND dla tych bitów powinna również zwrócić 0 w tych pozycjach. Ostatnią niepoprawną odpowiedzią jest 1010. Choć ta liczba jest jedną z operowanych i rzeczywiście zawiera bity 1 i 0, wynik operacji AND nie powinien być równy któremuś z oryginalnych operandów, ale rezultatem zgodnym z zasadami logiki binarnej. To pokazuje, że niektóre odpowiedzi mogą zawierać bity, które są zgodne z jednym z operandów, jednak nie są wynikiem właściwej operacji AND. W kontekście systemów logicznych oraz algorytmów cyfrowych, zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla prawidłowego manipulowania danymi i projektowania układów cyfrowych.

Pytanie 11

Diagram Gantta, który został zaprezentowany, odnosi się do projektu IT. Przyjmując, że każdy członek zespołu posiada odpowiednie kompetencje do realizacji każdego z zadań, a każde zadanie może być przypisane tylko jednej osobie, która poświęca na nie pełen dzień pracy, to minimalna liczba osób w zespole wynosi

Ilustracja do pytania
A. 4 osoby
B. 5 osób
C. 2 osoby
D. 1 osobę
Diagram Gantta to narzędzie wizualne używane do planowania i zarządzania projektami. Pokazuje harmonogram zadań w czasie. Na przedstawionym diagramie mamy pięć zadań projektowych: Projekt aplikacji Grafika Strona WWW Aplikacja front-end i Aplikacja back-end. Aby określić minimalną liczbę osób potrzebnych do realizacji projektu należy zidentyfikować które zadania mogą być realizowane równocześnie. Z diagramu wynika że w pierwszym tygodniu (1.02 - 7.02) realizowane są zadania Projekt aplikacji i Grafika które wymagają dwóch osób. W kolejnych tygodniach zadania są ułożone tak by unikać nakładania się co oznacza że w każdej kolejnej fazie projektu można kontynuować prace przydzielając jedną osobę do każdego zadania. Dlatego minimalna liczba osób wymagana do realizacji tego projektu to dwie. Taki sposób planowania jest zgodny z zasadami efektywnego zarządzania zasobami w projektach informatycznych co pozwala na optymalne wykorzystanie czasu i umiejętności zespołu. Zastosowanie metody diagramu Gantta jest powszechną praktyką w branży IT pozwalającą na lepsze zobrazowanie zależności i potrzeb kadrowych w projektach.

Pytanie 12

Jakie znaczenie ma określenie "klasa zaprzyjaźniona" w kontekście programowania obiektowego?

A. Klasa, która ma dostęp do prywatnych i chronionych elementów innej klasy
B. Klasa, która nie ma możliwości zawierania metod statycznych
C. Klasa, w której wszystkie komponenty są publiczne
D. Klasa, która może być dziedziczona przez inne klasy
Klasa zaprzyjaźniona (ang. 'friend class') to klasa, która ma dostęp do prywatnych i chronionych składowych innej klasy, dzięki specjalnej deklaracji 'friend' wewnątrz tej klasy. Jest to kluczowe narzędzie w programowaniu obiektowym, które umożliwia ściślejszą współpracę między klasami, jednocześnie zapewniając hermetyzację kodu w miejscach, gdzie jest to wymagane. Używanie klas zaprzyjaźnionych umożliwia bardziej efektywne zarządzanie zależnościami między klasami, co jest istotne w dużych projektach programistycznych. Klasy zaprzyjaźnione są często stosowane w bibliotekach standardowych i frameworkach, pozwalając na eleganckie rozwiązania problemów związanych z ukrywaniem implementacji i udostępnianiem tylko niezbędnych fragmentów kodu innym komponentom systemu.

Pytanie 13

Co będzie wynikiem działania poniższego kodu SQL?

SELECT COUNT(*)
FROM employees
WHERE salary > (SELECT AVG(salary) FROM employees);
A. Liczba pracowników z najwyższą pensją
B. Średnia pensja wszystkich pracowników
C. Liczba pracowników z pensją powyżej średniej
D. Błąd składni SQL
Odpowiedź, że wynik działania zapytania SQL to liczba pracowników z pensją powyżej średniej, jest całkowicie poprawna. Zapytanie to korzysta z funkcji agregującej COUNT(*), która zlicza liczbę rekordów spełniających określony warunek. W tym przypadku warunkiem jest, że pensja pracownika jest większa od średniej pensji wszystkich pracowników, którą obliczamy za pomocą wewnętrznego zapytania (subquery). Tego rodzaju operacje są powszechnie stosowane w analizie danych w bazach danych, gdzie często musimy wykonać porównania względem wartości agregatów, takich jak średnia, mediana czy suma. Przykładowo, w analizie wynagrodzeń w danej firmie, można użyć podobnych zapytań do oceny, jaki odsetek pracowników jest wynagradzanych powyżej średniej, co może być istotne z punktu widzenia polityki płacowej oraz budżetowania. Pamiętaj, że dobre praktyki w pracy z bazami danych obejmują optymalizację zapytań oraz unikanie niepotrzebnych obliczeń, co może wpłynąć na wydajność systemu.

Pytanie 14

Dlaczego w wyniku działania tego kodu w języku C++ na ekranie pojawiła się wartość 0 zamiast 50?

int oblicz(int x)  {
    int i = 50;
    x = x + i;
    return i;
}

int main()  {
    int x = 0;
    int wynik = oblicz(x);
    std::cout << x;
}
A. Argument funkcji został przekazany przez wartość, a nie przez referencję.
B. Niepoprawnie zdefiniowano działanie wewnątrz funkcji.
C. Zmienna x powinna być inicjowana wartością równą 1, a nie 0.
D. Funkcja zwraca wartość, chociaż nie powinna jej zwracać.
W C++ funkcje standardowo dostają argumenty przez wartość, co znaczy, że dostają kopię tego, co do nich wysyłamy. W tym kodzie, jak widzisz, zmienna x idzie do funkcji oblicz jako kopia. To sprawia, że jakiekolwiek zmiany w x w tej funkcji nie mają wpływu na x w funkcji main. Dlatego po wywołaniu oblicz(x) wartość x w main zostaje taka sama. Jeśli chcesz, żeby zmiany wewnątrz funkcji były widoczne w funkcji, która ją wywołuje, to musisz użyć przekazywania przez referencję. Robisz to, dodając & w deklaracji parametru funkcji, czyli robisz to tak: void oblicz(int &x). Przekazywanie przez referencję to dobra praktyka, gdy chcesz, aby funkcja mogła zmieniać wartość argumentu. A dodatkowo jest to efektywniejsze, bo unikasz kopiowania danych, co bywa kosztowne, szczególnie przy dużych strukturach danych.

Pytanie 15

Które stwierdzenie dotyczące interfejsu w Java jest prawdziwe?

A. Interfejs może dziedziczyć po wielu klasach jednocześnie
B. W interfejsie można definiować implementacje metod statycznych
C. Interfejs może zawierać pola z dostępem protected
D. Wszystkie metody w interfejsie są domyślnie publiczne i abstrakcyjne
Interfejsy w języku Java są fundamentalnym elementem programowania obiektowego, pozwalającym na definiowanie kontraktów, które muszą być implementowane przez klasy. Stwierdzenie, że wszystkie metody w interfejsie są domyślnie publiczne i abstrakcyjne, jest całkowicie zgodne z zasadami języka Java. Oznacza to, że nie trzeba jawnie deklarować tych modyfikatorów dostępu, ponieważ metody zdefiniowane w interfejsie są zawsze dostępne dla klas implementujących ten interfejs. To podejście promuje luźne powiązania między kodem oraz ułatwia testowanie i utrzymanie aplikacji. Przykładem praktycznym może być interfejs Comparable, który definiuje metodę compareTo. Klasy, które implementują ten interfejs, muszą dostarczyć konkretnej logiki porównywania obiektów, co pozwala na ujednolicenie sposobu, w jaki obiekty są porównywane w kolekcjach. Warto również zauważyć, że od Javy 8 interfejsy mogą zawierać metody domyślne z implementacją, ale nawet te metody są publiczne. Poprawne zrozumienie roli interfejsów jest kluczowe w projektowaniu systemów z zastosowaniem wzorców projektowych, takich jak MVC czy strategia.

Pytanie 16

Co zostanie wyświetlone w konsoli po wykonaniu poniższego kodu?

console.log(typeof null);
console.log(typeof undefined);
console.log(typeof []);
console.log(typeof NaN);
A. object, undefined, object, number
B. null, undefined, object, NaN
C. object, undefined, array, number
D. null, undefined, array, number
Typowe błędy związane z błędnymi odpowiedziami wynikają często z mylnych koncepcji dotyczących typów danych w JavaScript. Warto zauważyć, że odpowiedź sugerująca, że null jest typem 'null' nie jest zgodna z rzeczywistością. Null nie jest odrębnym typem, lecz jest klasyfikowany jako obiekt, co jest wynikają z tego, że w JavaScript wszystko jest obiektowe z wyjątkiem prostych typów. Również opinia, że NaN powinien być uznawany za typ 'NaN' jest myląca. NaN jest specjalnym przypadkiem liczby, co można zobaczyć przy użyciu typeof. Tablica z kolei nie ma własnego typu w JavaScript, jest traktowana jako obiekt. To jest powód, dla którego typeof zwraca 'object' dla tablic. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do błędnych konkluzji i może wpływać na jakość kodu. W praktyce powinno się zawsze stosować typeof do sprawdzania typów zmiennych, co zapewnia lepszą kontrolę nad danymi i eliminuje potencjalne błędy podczas wykonywania operacji na różnych typach. Warto zwracać uwagę na te aspekty, ponieważ wpływają one na wydajność i stabilność aplikacji.

Pytanie 17

Który z wymienionych typów stanowi przykład typu znakowego?

A. float
B. boolean
C. char
D. string
Typ 'char' to przykład typu znakowego, który przechowuje pojedynczy znak (litera, cyfra, symbol). W językach takich jak C++, Java czy C, typ 'char' zajmuje jeden bajt pamięci i jest podstawą do obsługi operacji tekstowych oraz przetwarzania danych wejściowych. Typy znakowe są często wykorzystywane do manipulacji łańcuchami tekstowymi, przechowywania kodów ASCII i pracy z danymi wejściowymi. Znaki są podstawowym elementem budowy tekstów i mogą być łączone w tablice (ciągi znaków) lub przetwarzane indywidualnie.

Pytanie 18

Jakie działanie powinno się wykonać w pierwszym kroku, oceniając stan osoby poszkodowanej?

A. Wezwać ambulans
B. Rozpocząć resuscytację krążeniowo-oddechową
C. Zadbać o własne bezpieczeństwo
D. Sprawdzić, czy występuje krwawienie
Właśnie o to chodzi — zadbanie o własne bezpieczeństwo jako pierwszy krok to fundament całej pierwszej pomocy i temat, który się często przecenia, a moim zdaniem jest kluczowy. Chodzi o to, że nawet najlepsze chęci nie mają sensu, jeśli ratujący sam staje się kolejną ofiarą. W praktyce oznacza to, że zanim podejdziesz do poszkodowanego, musisz się zastanowić, czy miejsce wypadku jest bezpieczne. Przykładowo na drodze – trzeba rozejrzeć się, czy nie nadjeżdżają inne samochody, zabezpieczyć teren (trójkąt ostrzegawczy, kamizelka odblaskowa). W przypadku porażenia prądem – odłączyć źródło napięcia. To wcale nie są banały; tego uczą na wszystkich kursach BLS (Basic Life Support) i w zasadzie każda książka ratownicza stawia to na pierwszym miejscu. Często się o tym zapomina, bo emocje biorą górę. Prawda jest taka, że każda akcja ratunkowa zaczyna się od sekundy refleksji: czy ja tu jestem bezpieczny? Dopiero później można oceniać stan poszkodowanego i dalej działać. W sumie jak się o tym pomyśli, to takie myślenie ratuje zdrowie nie tylko nam, ale i tym, którym chcemy pomóc — bo nie zwiększamy liczby poszkodowanych. Niektórym wydaje się, że od razu trzeba robić masaż serca czy wołać karetkę, ale bez oceny zagrożenia można narobić sobie i innym więcej problemów. Takie są realia pracy w terenie, nie tylko w teorii.

Pytanie 19

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. Ruby
B. JavaScript
C. TypeScript
D. PHP
TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.

Pytanie 20

Jaki będzie wynik działania poniższego kodu w języku Python?

def fun(x, l=[]):
    l.append(x)
    return l

print(fun(1))
print(fun(2))
print(fun(3, []))
print(fun(4))
A. [1], [1, 2], [3], [1, 2, 4]
B. [1], [2], [3], [4, 3]
C. [1], [2], [3], [4]
D. [1], [1, 2], [3], [3, 4]
Wynik działania tego kodu jest poprawny i wynika z zrozumienia, jak Python obsługuje domyślne argumenty funkcji. W momencie, gdy funkcja 'fun' jest wywoływana po raz pierwszy z argumentem 1, lista 'l' jest pusta i dodawany jest do niej element 1, co skutkuje wynikiem [1]. Przy kolejnym wywołaniu z argumentem 2, lista 'l' nie jest tworzona na nowo, a zamiast tego używane jest to samo odniesienie do istniejącej listy, co oznacza, że 2 zostaje dodane do listy, przekształcając ją w [1, 2]. W trzecim wywołaniu funkcji, przekazujemy nową, pustą listę, więc wynik to [3]. Kiedy po raz czwarty wywołujemy funkcję z argumentem 4, znowu używamy tej samej listy, do której dodano już 1 i 2, co daje nam wynik [1, 2, 4]. Kluczowe jest zrozumienie, że domyślne argumenty w Pythonie są tworzone raz, więc nie są resetowane przy kolejnych wywołaniach funkcji. Takie zarządzanie pamięcią w Pythonie jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi oraz pozwala na efektywne użycie zasobów.

Pytanie 21

Jaką rolę odgrywa interpreter w kontekście programowania?

A. Przekłada kod źródłowy na język maszynowy w trakcie działania programu
B. Łączy kod źródłowy z zewnętrznymi bibliotekami
C. Generuje plik wykonywalny dla systemu operacyjnego
D. Zoptymalizowuje wydajność aplikacji w środowisku produkcyjnym
Interpreter tłumaczy kod źródłowy na język maszynowy instrukcja po instrukcji, co oznacza, że każda linia kodu jest analizowana i wykonywana na bieżąco. Dzięki temu programy interpretowane, takie jak te w Pythonie, Ruby czy JavaScript, mogą być szybko testowane i uruchamiane bez konieczności wcześniejszej kompilacji. Interpretacja pozwala na elastyczność w procesie rozwoju, ponieważ zmiany w kodzie są widoczne natychmiast po zapisaniu pliku. To czyni interpreter idealnym narzędziem do prototypowania i budowania aplikacji w dynamicznych środowiskach.

Pytanie 22

Jakie będzie działanie przedstawionych dwóch równoważnych fragmentów kodu źródłowego?

Kod w React:

function Heading(props) {
    return (
        <h1> {props.title} </h1>
    );
}

// w metodzie render
return (
    <Heading title="Egzamin zawodowy" />
);

Kod w Angular:
// heading.component.ts
import {Component} from '@angular/core';
@Component({
    selector: 'app-heading',
    templateUrl: './heading.component.html',
    styleUrls: ['./heading.component.css']
})

export class HeadingComponent {
    title:String = "Egzamin zawodowy";
    ...
}

// heading.component.html
<h1>{{title}}</h1>
A. Wyświetlony na stronie tekst w nagłówku: "Egzamin zawodowy"
B. Nadany tytuł strony: "Egzamin zawodowy"
C. Nadany tytuł każdego elementu HTML: "Egzamin zawodowy"
D. Wyświetlony na stronie tekst w akapicie: "Egzamin zawodowy"
Zdarza się, że łatwo pomylić różne sposoby prezentacji tekstu na stronie, zwłaszcza gdy ma się do czynienia z wieloma frameworkami naraz. W przedstawionych fragmentach kodu zarówno w React, jak i w Angularze, kluczowe jest użycie tagu <h1>, czyli nagłówka pierwszego poziomu. Jeżeli uznałeś, że zostanie wyświetlony tekst w akapicie, to być może zasugerowałeś się inną składnią, bo <p> w kodzie w ogóle nie ma. Możliwe też, że patrząc na słowo „title”, pojawiła się skojarzenie z atrybutem title w HTML (który odpowiada za tzw. tooltip po najechaniu kursorem lub tytuł strony), ale w tym przypadku title to po prostu nazwa właściwości przekazywanej do komponentu lub pola w klasie, nie specjalny atrybut HTML. Kolejna zmyłka, nadawanie tytułu wszystkim elementom HTML – brzmi jak coś, co można by zrobić globalnie stylem, ale tutaj nic takiego się nie dzieje. W kodzie nie występuje żaden mechanizm, który iteruje po wszystkich elementach i ustawia im atrybut, to nie jest ten przypadek. Jeśli chodzi o tytuł strony, to w przeglądarce jest on definiowany przez <title> w sekcji <head> dokumentu HTML, a tutaj pracujemy tylko z zawartością renderowaną w widocznym DOM, nie konfigurujemy meta-danych strony. To częsty błąd – mylić zmienne używane w kodzie z atrybutami HTML o tej samej nazwie. Warto pamiętać, że w React i Angularze komponowanie widoków opiera się głównie o manipulację treścią w obrębie renderowanego drzewa DOM, a nie bezpośrednią modyfikację atrybutów meta czy stylów całego dokumentu. Dobrze jest też zawsze spojrzeć na strukturę znacznika – gdy widać <h1>, od razu powinno się zakładać, że chodzi o nagłówek – i, szczerze mówiąc, takie pytania świetnie pokazują, jak ważne jest rozumienie, co faktycznie renderuje się na stronie, bo czasem pozorne podobieństwo nazw prowadzi do błędnych wniosków.

Pytanie 23

Jakie z następujących skutków może wystąpić w przypadku naruszenia prawa autorskiego?

A. Unieważnienie umowy licencyjnej użytkownika końcowego
B. Nałożenie grzywny lub kary więzienia
C. Obowiązek zamieszczenia publicznych przeprosin
D. Zakaz korzystania z oprogramowania open-source
Naruszenie prawa autorskiego może skutkować nałożeniem grzywny lub karą więzienia. W zależności od skali naruszenia oraz obowiązujących przepisów, osoba odpowiedzialna za naruszenie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej lub cywilnej. Kary mogą obejmować nie tylko grzywny finansowe, ale także konieczność wypłaty odszkodowań na rzecz twórcy lub właściciela praw autorskich. W niektórych przypadkach naruszenie praw autorskich na dużą skalę może prowadzić do kary pozbawienia wolności, co podkreśla wagę przestrzegania przepisów o ochronie własności intelektualnej.

Pytanie 24

Błędy w interpretacji kodu stworzonego za pomocą React.js lub Angular można wykryć dzięki

A. konsoli przeglądarki internetowej
B. narzędziom zainstalowanym po stronie serwera aplikacji
C. wbudowanemu debuggerowi w danym środowisku
D. kompilatorowi języka JavaScript
Wbudowany debugger w IDE jest całkiem pomocny, zwłaszcza w debugowaniu, ale czasami może nie zauważać błędów, które wybuchają później, jak działasz w przeglądarce. Narzędzia serwerowe są bardziej nastawione na błędy backendu, a więc nie pomogą, gdy zamierzasz analizować, co się dzieje w frontendzie. No i tak, JavaScript jest interpretowany, nie kompilowany, więc nie ma tradycyjnego kompilatora.

Pytanie 25

W jaki sposób można ograniczyć problemy społeczne wynikające z nadmiernego używania internetu?

A. Zachować równowagę pomiędzy relacjami w sieci a tymi w rzeczywistości
B. Całkowicie wycofać się z aktywności wirtualnych
C. Zwiększać czas spędzany przy ekranie
D. Unikać spotkań z ludźmi w realnym świecie
Utrzymywanie równowagi między relacjami online i offline to kluczowy element zapobiegania problemom społecznym wynikającym z nadmiernego korzystania z internetu. Przeplatanie kontaktów wirtualnych z interakcjami twarzą w twarz wzmacnia więzi społeczne i poprawia umiejętności komunikacyjne. Równowaga między życiem cyfrowym a rzeczywistym pozwala unikać izolacji społecznej i wspiera rozwój empatii oraz zdolności interpersonalnych. Jest to szczególnie ważne w kontekście młodzieży, która może być bardziej podatna na negatywne skutki nadmiernej ekspozycji na treści online.

Pytanie 26

Z analizy złożoności obliczeniowej różnych algorytmów sortowania na dużych zbiorach danych (przekraczających 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania

sortowanie bąbelkoweO(n²)
sortowanie przez wstawianieO(n²)
sortowanie przez scalanieO(n log n)
sortowanie przez zliczanieO(n)
sortowanie kubełkoweO(n²)
A. przez zliczanie
B. kubełkowego
C. przez scalanie
D. bąbelkowego
Sortowanie bąbelkowe, mimo że jest łatwe do zrozumienia i zaimplementowania, ma złożoność czasową O(n²), co czyni je nieefektywnym dla dużych zbiorów danych, takich jak ponad 100 elementów. Działa poprzez wielokrotne przechodzenie przez listę, porównując sąsiednie elementy i zamieniając je miejscami, jeśli są w niewłaściwej kolejności. To powoduje, że algorytm ten staje się wolny przy większej ilości danych. Sortowanie przez scalanie, choć bardziej wydajne niż bąbelkowe, z złożonością O(n log n), nadal nie dorównuje szybkością sortowaniu przez zliczanie w specyficznych warunkach, gdzie zakres wartości jest ograniczony. Jest to metoda rekurencyjna, która dzieli listę na mniejsze części, sortuje je, a następnie scala w jedną posortowaną listę. Natomiast sortowanie kubełkowe, podobnie jak przez zliczanie, korzysta z dodatkowych struktur danych, lecz jego efektywność zależy od tego, jak elementy są równomiernie rozmieszczone w kubełkach, co może prowadzić do złożoności O(n²) w przypadku złej dystrybucji. Typowe błędy myślowe polegają na przecenianiu prostoty implementacji ponad złożoność czasową, a także niedocenianiu specyfiki danych wejściowych, co jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego algorytmu sortującego. Przy rozważaniu wyboru algorytmu należy zawsze brać pod uwagę zarówno jego złożoność, jak i charakterystykę danych, jakie będą przetwarzane, co jest podstawą dobrych praktyk inżynierii oprogramowania.

Pytanie 27

Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe w kontekście dziedziczenia w języku Java?

A. Klasa pochodna może dziedziczyć po wielu klasach bazowych.
B. Klasa pochodna dziedziczy po jednej klasie bazowej.
C. Dziedziczenie jest niezalecane w języku Java.
D. Java nie wspiera dziedziczenia.
Dziedziczenie jest jednym z kluczowych mechanizmów programowania obiektowego, a Java wspiera dziedziczenie jednokrotne. Oznacza to, że klasa pochodna może dziedziczyć tylko po jednej klasie bazowej. Jest to zgodne z modelem dziedziczenia stosowanym w wielu językach obiektowych. Dzięki temu mechanizmowi możemy ponownie wykorzystywać kod, co jest zgodne z zasadą DRY (Don't Repeat Yourself). Dziedziczenie pozwala na tworzenie hierarchii klas, gdzie klasa pochodna dziedziczy właściwości i metody klasy bazowej, co ułatwia rozszerzanie funkcjonalności bez konieczności ponownego pisania kodu. Przykład zastosowania to tworzenie klasy 'Samochód', która dziedziczy po klasie 'Pojazd', co pozwala na automatyczne odziedziczenie wszystkich cech pojazdu, takich jak metoda 'uruchom', a jednocześnie dodanie specyficznych funkcji dla samochodu, jak 'otwórz bagażnik'. Dziedziczenie ułatwia zarządzanie złożonymi systemami, umożliwiając organizację kodu w sposób bardziej zrozumiały i zarządzalny.

Pytanie 28

Do form komunikacji werbalnej zalicza się

A. wyraz twarzy
B. pozycja ciała
C. gestykulacja
D. mówienie
Mówienie to podstawowa forma komunikacji werbalnej – bez tego ciężko byłoby przekazać bardziej złożone treści, polecenia czy po prostu podzielić się informacjami w jasny i jednoznaczny sposób. Właśnie dlatego w większości branż technicznych, niezależnie czy rozmawiamy o pracy na budowie, czy w biurze projektowym, umiejętność jasnego i zrozumiałego mówienia jest często kluczowa. W praktyce komunikacja werbalna opiera się na słowach, które przekazujemy ustnie. Moim zdaniem najważniejsze jest to, że pozwala uniknąć nieporozumień i usprawnia współpracę w zespole – szczególnie gdy pracujemy przy dużych projektach, gdzie każdy detal ma znaczenie. W codziennych sytuacjach, takich jak prowadzenie spotkań, omawianie problemów technicznych czy instruowanie nowych pracowników, mówienie okazuje się nieocenione. Dodatkowo, standardy komunikacji interpersonalnej podkreślają, że skuteczny przekaz werbalny wymaga nie tylko odpowiedniego doboru słów, ale też umiejętności dostosowania tonu głosu i tempa mówienia do sytuacji. Warto też pamiętać, że mowa ludzka jest najdokładniejszym narzędziem do przekazywania informacji, bo daje możliwość dopytania, wyjaśnienia i natychmiastowej korekty, czego raczej nie da się osiągnąć tylko poprzez gesty czy mimikę. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestowanie w rozwój umiejętności werbalnych zwraca się bardzo szybko w pracy technika czy specjalisty.

Pytanie 29

Jaki modyfikator umożliwia dostęp do elementu klasy z każdego miejsca w kodzie?

A. Protected
B. Public
C. Private
D. Static
Modyfikator 'Public' umożliwia dostęp do składowych klasy z dowolnego miejsca w programie, zarówno w ramach tej samej klasy, jak i poza nią. To najbardziej otwarty modyfikator dostępu, który pozwala na tworzenie interfejsów API, umożliwiających korzystanie z publicznych metod i właściwości przez inne klasy oraz moduły. W praktyce oznacza to, że publiczne metody są widoczne globalnie, co pozwala na ich wywoływanie bez ograniczeń. Jest to przydatne w przypadkach, gdy dana funkcjonalność musi być dostępna w różnych częściach programu lub aplikacji.

Pytanie 30

Które z podejść do tworzenia aplikacji najlepiej uwzględnia przyszłe zmiany w funkcjonalności?

A. Pisanie kodu bez jakiejkolwiek dokumentacji
B. Skupienie się tylko na estetce aplikacji
C. Zastosowanie modularnej architektury aplikacji
D. Tworzenie bez wcześniejszej specyfikacji technicznej
Użycie modularnej architektury aplikacji to najlepsze podejście do projektowania systemów, które muszą uwzględniać przyszłe modyfikacje funkcjonalności. Modularność pozwala na podział aplikacji na mniejsze, niezależne komponenty, które mogą być rozwijane, testowane i aktualizowane niezależnie od siebie. Takie podejście zwiększa elastyczność, ułatwia zarządzanie kodem i pozwala na szybkie wdrażanie nowych funkcji bez konieczności ingerencji w cały system. Architektura modularna jest szczególnie przydatna w dużych projektach, gdzie zmiany są częste, a wymagania dynamicznie się zmieniają.

Pytanie 31

Który z etapów umożliwia zwiększenie efektywności aplikacji przed jej wydaniem?

A. Testowanie jednostkowe
B. Optymalizacja kodu
C. Dodawanie komentarzy do kodu
D. Tworzenie interfejsu graficznego
Optymalizacja kodu to kluczowy etap poprawy wydajności aplikacji przed jej publikacją. Polega na eliminacji zbędnych operacji, poprawie algorytmów oraz minimalizacji użycia zasobów, co pozwala na szybsze działanie aplikacji i zmniejszenie jej zapotrzebowania na pamięć. Optymalizacja kodu obejmuje również refaktoryzację, czyli przekształcenie kodu w bardziej czytelną i efektywną formę bez zmiany jego funkcjonalności. Dzięki optymalizacji aplikacje działają płynniej, szybciej się ładują i oferują lepsze doświadczenie użytkownika, co ma kluczowe znaczenie dla SEO oraz pozycjonowania aplikacji w wyszukiwarkach. Dodatkowo, zoptymalizowany kod jest łatwiejszy w utrzymaniu i rozwijaniu, co przekłada się na długoterminowe korzyści dla zespołu deweloperskiego.

Pytanie 32

Jakie są kluczowe etapy resuscytacji krążeniowo-oddechowej?

A. 20 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 5 wdechami ratowniczymi
B. 30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi
C. 30 wdechów ratowniczych bez uciśnięć
D. 10 uciśnięć klatki piersiowej bez wdechów
30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi to standardowy protokół resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) zgodny z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC). Uciśnięcia wykonywane są na głębokość około 5-6 cm w tempie 100-120 uciśnięć na minutę. Po 30 uciśnięciach wykonuje się 2 wdechy ratownicze, które powinny być wykonywane z odpowiednią siłą, aby unieść klatkę piersiową poszkodowanego. Taka sekwencja jest podstawą pierwszej pomocy i może uratować życie osoby, u której doszło do zatrzymania akcji serca. Resuscytację należy kontynuować do momentu przybycia służb ratunkowych lub odzyskania przytomności przez poszkodowanego.

Pytanie 33

W środowisku IDE przeznaczonym do tworzenia aplikacji okienkowych zdefiniowano okno Form1. Aby wprowadzić zmiany w ustawieniach, w kolejności: tytuł okna na górnym pasku, standardowy kursor na strzałkę oraz kolor tła okna, należy dostosować następujące pola w oknie Properties:

Ilustracja do pytania
A. Text, UseWaitCursor, BackColor
B. (Name), UseWaitCursor, BackgroundImage
C. Text, Cursor, BackColor
D. (Name), Cursor, BackgroundImage
Wybrana odpowiedź jest prawidłowa, bo dokładnie te trzy właściwości – Text, Cursor i BackColor – odpowiadają w Windows Forms za ustawienia tytułu okna, domyślnego kursora myszy oraz koloru tła formularza. W praktyce, edytując pole Text w Properties, określasz, co użytkownik zobaczy na belce tytułowej okna. To często pierwszy krok w customizacji okna – tytuł powinien jednoznacznie identyfikować aplikację i jej funkcję, zgodnie z dobrymi praktykami UX/UI. Następnie pole Cursor umożliwia wybranie rodzaju kursora, który pojawi się, gdy użytkownik najedzie myszą na dany formularz. Najczęściej używany jest domyślny wskaźnik (strzałka), ale można tu ustawić na przykład kursor oczekiwania czy rękę, jeśli wymaga tego logika aplikacji. Zmiana BackColor to podstawa, jeśli chcesz wizualnie wyróżnić okno lub dostosować je do kolorystyki firmowej. Moim zdaniem, te trzy pola to podstawa podstaw w pracy z IDE do Windows Forms – bez ich zrozumienia ciężko mówić o jakimkolwiek sensownym projektowaniu interfejsu. Warto też zwrócić uwagę, że te właściwości są uniwersalne i pojawiają się praktycznie w każdym tutorialu czy dokumentacji Microsoftu dla .NET – to już taki żelazny standard branżowy. Z mojego doświadczenia często początkujący programiści mają z tym problem, bo szukają skomplikowanych rozwiązań, a tu chodzi po prostu o poprawne posługiwanie się Properties. Dzięki temu nawet najprostsza apka wygląda profesjonalniej i jest bardziej intuicyjna dla użytkownika.

Pytanie 34

Który z wymienionych poniżej przykładów stanowi system informacji przetwarzany przez system informatyczny?

A. System zarządzania oświetleniem drogowym
B. System do monitorowania temperatury serwerów
C. System PESEL
D. System wentylacyjny w biurowcach
System PESEL (Powszechny Elektroniczny System Ewidencji Ludności) jest przykładem systemu informacji przetwarzanym przez system informatyczny, ponieważ gromadzi, przetwarza i udostępnia dane osobowe obywateli Polski. Jest to złożony system, który działa na bazie zintegrowanych baz danych, umożliwiający identyfikację osób, przydzielanie numerów PESEL oraz zarządzanie informacjami o statusie mieszkańców. System ten jest niezbędny dla organów administracji publicznej, umożliwiając im efektywne zarządzanie danymi obywateli w kontekście takich usług, jak wydawanie dowodów osobistych, rejestracja wyborców, a także w kontekście ochrony zdrowia i ubezpieczeń społecznych. PESEL jest zgodny z Europejskim Ogólnochronnym Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), co dodatkowo podkreśla jego rolę jako kluczowego systemu informacyjnego w obiegu danych w Polsce. Przykłady zastosowań systemu PESEL obejmują obsługę wniosków o świadczenia socjalne oraz dostęp do e-usług, co świadczy o jego fundamentalnym znaczeniu w administrowaniu danymi ludnościowymi.

Pytanie 35

W języku Python, jak nazywa się funkcja, która jest wykonywana automatycznie, gdy obiekt jest niszczony?

A. __init__
B. __repr__
C. __del__
D. __str__
W Pythonie funkcja <code>__del__</code> to metoda destruktora, która jest wywoływana, gdy obiekt jest niszczony. Jest to część procesu zarządzania pamięcią, gdzie interpreter Pythona automatycznie usuwa obiekty, które nie są już potrzebne, aby zwolnić pamięć. <code>__del__</code> pozwala na wykonanie dodatkowych czynności przed ostatecznym usunięciem obiektu, takich jak zamknięcie plików czy połączeń sieciowych. Warto jednak pamiętać, że użycie <code>__del__</code> nie jest zalecane do zarządzania zasobami, ponieważ może prowadzić do trudnych do zdiagnozowania błędów, szczególnie gdy obiekty są usuwane w nieprzewidywalnym momencie. Zamiast tego, lepiej jest używać menedżerów kontekstu (z instrukcją <code>with</code>), które zapewniają bardziej kontrolowane i bezpieczne zwalnianie zasobów. Przykładowo, otwierając plik za pomocą <code>with open('plik.txt', 'r') as f:</code>, masz pewność, że plik zostanie zamknięty poprawnie po zakończeniu bloku kodu, niezależnie od tego, czy wystąpił błąd.

Pytanie 36

Wykorzystując jeden z dwóch zaprezentowanych sposobów inkrementacji w językach z rodziny C lub Java, można zauważyć, że
Zapis pierwszy:

b = a++;
Zapis drugi:
b = ++a;
A. Drugi zapis nie jest zgodny ze składnią, co doprowadzi do błędów kompilacji.
B. Tylko przy użyciu pierwszego zapisu zmienna <span class="code-variable">a</span> zostanie zwiększona o <span class="code-number">1</span>.
C. Wartość zmiennej <span class="code-variable">b</span> będzie wyższa po użyciu drugiego zapisu w porównaniu do pierwszego.
D. Bez względu na zastosowany sposób, w zmiennej <span class="code-variable">b</span> zawsze uzyskamy ten sam rezultat.
Drugi zapis nie jest niezgodny ze składnią – zarówno preinkrementacja, jak i postinkrementacja są w pełni zgodne z zasadami języka i nie powodują błędów kompilacji. Niezależnie od wybranego zapisu, zmienna zostanie zwiększona, lecz kluczowa różnica polega na tym, kiedy dokładnie to następuje. Twierdzenie, że w każdym przypadku wynik będzie taki sam, jest błędne – różnice pojawiają się podczas użycia tych operatorów w bardziej złożonych wyrażeniach. Zapis pierwszy (preinkrementacja) nie jest jedynym sposobem na zwiększenie wartości zmiennej, chociaż w wielu sytuacjach jest preferowany ze względu na efektywność.

Pytanie 37

Które z wymienionych stanowi przykład zagrożenia fizycznego w miejscu pracy?

A. Nieodpowiednie relacje w zespole
B. Brak ergonomicznych miejsc pracy
C. Promieniowanie UV
D. Obciążenie psychiczne
Zagrożenia fizyczne w środowisku pracy obejmują czynniki, które mogą prowadzić do obrażeń ciała lub problemów zdrowotnych. Przykładem takiego zagrożenia jest promieniowanie UV, które może powodować oparzenia skóry, uszkodzenia oczu oraz zwiększać ryzyko nowotworów skóry. Ochrona przed promieniowaniem UV jest kluczowa w zawodach wymagających pracy na zewnątrz lub przy urządzeniach emitujących intensywne światło UV. Stosowanie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary przeciwsłoneczne z filtrem UV, odzież ochronna i kremy z filtrem, jest niezbędne do minimalizacji ryzyka. Pracodawcy są zobowiązani do wdrażania procedur bezpieczeństwa i zapewniania odpowiednich środków ochrony pracowników narażonych na działanie promieniowania UV.

Pytanie 38

Co to jest lazy loading w kontekście aplikacji webowych?

A. Narzędzie do testowania wydajności ładowania strony
B. Metoda kompresji obrazów na stronach internetowych
C. Technika przechowywania danych w pamięci podręcznej przeglądarki
D. Strategia optymalizacji, która opóźnia ładowanie zasobów do momentu, gdy są faktycznie potrzebne
Lazy loading to technika optymalizacji wydajności, która polega na opóźnieniu ładowania zasobów, takich jak obrazy, filmy czy skrypty, do momentu, gdy są one rzeczywiście potrzebne. Dzięki temu zwiększa się szybkość ładowania strony, co jest szczególnie ważne w kontekście doświadczeń użytkowników i SEO. Przykładem zastosowania lazy loading może być strona z długą listą produktów, gdzie obrazy dla produktów znajdujących się poza ekranem są ładowane dopiero, gdy użytkownik przewinie stronę w dół. Praktyka ta nie tylko poprawia czas reakcji strony, lecz także redukuje zużycie pasma, co jest korzystne dla użytkowników na urządzeniach mobilnych. Stosując lazy loading, warto pamiętać o dobrych praktykach, takich jak użycie odpowiednich bibliotek JavaScript, które wspierają tę technikę, oraz zapewnienie odpowiednich fallbacków dla starszych przeglądarek. Wprowadzenie lazy loading jest zgodne z zaleceniami optymalizacji wydajności publikowanymi przez Google, które podkreślają znaczenie ładowania tylko niezbędnych zasobów i poprawę UX.

Pytanie 39

Jaki rodzaj licencji umożliwia dowolne zmienianie oraz rozpowszechnianie kodu źródłowego?

A. Licencja OEM
B. Licencja komercyjna
C. Licencja shareware
D. Licencja GNU GPL
Licencja komercyjna ogranicza możliwość modyfikacji kodu i zazwyczaj wymaga zakupu oprogramowania na określonych warunkach. Licencja shareware pozwala na testowanie oprogramowania przed zakupem, ale nie uprawnia do modyfikacji ani redystrybucji kodu. Licencja OEM (Original Equipment Manufacturer) jest związana z oprogramowaniem dostarczanym przez producenta sprzętu i ogranicza możliwość instalacji na innym urządzeniu lub modyfikacji kodu źródłowego.

Pytanie 40

Co to jest WebSockets?

A. Protokół komunikacyjny zapewniający dwukierunkową komunikację między przeglądarką a serwerem
B. Biblioteka JavaScript do manipulacji danymi JSON
C. Format zapisu danych w bazach NoSQL
D. Metoda zabezpieczania połączeń HTTP
Inne odpowiedzi dotyczą różnych technologii, które nie są związane z WebSockets, co może prowadzić do błędnych wyobrażeń na temat ich funkcji. Na przykład, biblioteka JavaScript do manipulacji danymi JSON nie ma bezpośredniego związku z protokołem komunikacyjnym. JSON (JavaScript Object Notation) to format wymiany danych, który ułatwia przesyłanie obiektów między serwerem a klientem, ale nie zapewnia mechanizmu komunikacji w czasie rzeczywistym. Kolejną pomyłką jest myślenie, że WebSockets to format zapisu danych w bazach NoSQL. Bazy NoSQL mogą korzystać z różnych formatów danych, ale WebSockets koncentrują się na komunikacji, a nie na przechowywaniu czy formacie danych. Metoda zabezpieczania połączeń HTTP również nie dotyczy WebSockets. Chociaż z pewnością ważne jest, by zapewnić bezpieczeństwo połączeń (np. korzystając z HTTPS), WebSockets funkcjonują jako osobny protokół. Wiele osób może mylnie łączyć te koncepcje, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowe jest zrozumienie, że WebSockets to narzędzie do efektywnej komunikacji w czasie rzeczywistym, a nie elementy związane z danymi czy bezpieczeństwem połączeń HTTP.