Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 2 listopada 2025 19:56
Data zakończenia: 2 listopada 2025 20:11

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

B. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

C. jest niezdolna do samodzielnego życia

D. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Bezpieczeństwa.

B. Przynależności.

C. Fizjologiczną.

D. Samorealizacji.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 4

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

B. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

C. Ustawa o fundacjach

D. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

Wybór odpowiedzi związanej z ustawą o spółdzielniach socjalnych czy fundacjach jest mylny, ponieważ te akty prawne regulują inne aspekty działalności gospodarczej i społecznej, nie odnosząc się bezpośrednio do obowiązków związanych z prowadzeniem dokumentacji w warsztatach terapii zajęciowej. Ustawa o spółdzielniach socjalnych dotyczy kwestii organizacyjnych i prawnych związanych z tworzeniem i funkcjonowaniem spółdzielni, a nie specyfiki rehabilitacyjnej działalności warsztatów. Ustawa o fundacjach z kolei reguluje zasady funkcjonowania fundacji, co również nie ma zastosowania w kontekście obowiązków dokumentacyjnych warsztatów. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego, mimo że dotyczy ważnych aspektów zdrowia psychicznego, nie precyzuje wymogów dotyczących prowadzenia dokumentacji przez warsztaty terapii zajęciowej. W tym przypadku, mylenie tych ustaw może prowadzić do niewłaściwego zrozumienia, jakie są realne obowiązki prawne instytucji rehabilitacyjnych. Warto podkreślić, że niewłaściwe zrozumienie przepisów może skutkować niewypełnianiem wymogów prawnych, co z kolei może wpływać negatywnie na jakość oferowanej rehabilitacji oraz na możliwość dofinansowania tych działań ze źródeł publicznych.

Pytanie 5

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. wsparcie socjalne

B. ulepszanie sprawności fizycznej

C. ulepszanie sprawności intelektualnej

D. przygotowanie do pełnienia ról społecznych

Celem aktywizacji społecznej jest przede wszystkim przygotowanie jednostek do pełnienia ról społecznych, co jest kluczowym elementem integracji w życie społeczne. Aktywizacja społeczna ma na celu rozwój umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do współpracy z innymi. Przykładem może być program szkoleniowy, który uczy uczestników, jak skutecznie współdziałać w grupach, co jest niezbędne w wielu aspektach życia, zarówno zawodowego, jak i osobistego. W takich programach często wykorzystuje się symulacje sytuacji społecznych, które pomagają uczestnikom w praktycznym zastosowaniu zdobytej wiedzy. W kontekście standardów branżowych, aktywizacja społeczna często odnosi się do wytycznych takich jak Europejska Strategia na Rzecz Niepełnosprawnych oraz wytyczne dotyczące integracji społecznej w ramach polityki społecznej państw członkowskich UE. Dzięki efektywnemu przygotowaniu jednostek do ról społecznych, można zmniejszać wykluczenie społeczne oraz zwiększać ich samodzielność i poczucie wartości.

Pytanie 6

Technika interakcji, która polega na tworzeniu emocjonalnych więzi z zwierzętami, wykorzystywana do wspierania aktywności osób starszych, to

A. estetoterapia

B. animaloterapia

C. hortikuloterapia

D. talasoterapia

Animaloterapia, znana również jako terapia ze zwierzętami, to metoda terapeutyczna, która polega na nawiązywaniu emocjonalnej więzi pomiędzy ludźmi a zwierzętami. Jest to szczególnie skuteczne w pracy z osobami starszymi, które mogą odczuwać samotność i izolację. W praktyce animaloterapia wykorzystuje interakcje z różnymi zwierzętami, takimi jak psy, koty, a nawet ptaki, aby wspierać zdrowie psychiczne i fizyczne. Przykłady zastosowania obejmują wizyty psów terapeutycznych w domach opieki, gdzie pacjenci mogą głaskać zwierzęta, co pozytywnie wpływa na ich nastrój oraz obniża poziom stresu. Animaloterapia jest zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która uznaje znaczenie interakcji ze zwierzętami w kontekście poprawy jakości życia osób starszych. W ramach dobrej praktyki w terapii zaleca się dostosowanie programu do indywidualnych potrzeb pacjentów, co może obejmować dobór odpowiednich zwierząt oraz formy interakcji.

Pytanie 7

Jakie aktywności terapeutyczne powinien szczególnie zaproponować terapeuta podopiecznemu z zespołem Downa, który interesuje się teatrem, aby zachęcić go do rozwijania umiejętności społecznych?

A. Z dramy

B. Z muzykoterapii

C. Z ludoterapii

D. Z choreoterapii

Zajęcia z dramy są niezwykle efektywnym narzędziem w pracy z osobami z zespołem Downa, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności interpersonalnych. Drama, jako forma artystyczna, angażuje uczestników do wyrażania siebie, co sprzyja poprawie komunikacji oraz budowaniu relacji z innymi. W trakcie zajęć osoby biorące udział w działaniach teatralnych uczą się obserwacji, empatii i asertywności, co jest kluczowe w interakcjach społecznych. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról mogą eksperymentować z różnymi sytuacjami społecznymi, co pozwala im lepiej zrozumieć własne emocje i reakcje innych. Ponadto, takie zajęcia mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co zwiększa ich motywację do aktywnego uczestnictwa. W kontekście standardów terapeutycznych, drama wspiera rozwój umiejętności psychospołecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i pedagogice specjalnej.

Pytanie 8

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. standaryzowaną

B. kontrolowaną

C. pośrednią

D. ukrytą

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 9

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

B. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

C. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

D. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

System stacyjny, znany również jako obwodowy, polega na tym, że uczestnicy zajęć przechodzą od jednego stanowiska do drugiego, wykonując różne czynności w ustalonej kolejności. Taki model zajęć sprzyja wszechstronnemu rozwojowi umiejętności uczestników, umożliwiając im zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach. Przykładowo, w terapii zajęciowej, uczestnicy mogą pracować nad umiejętnościami manualnymi, społecznymi oraz poznawczymi w poszczególnych stacjach, co pozwala na holistyczne podejście do terapii. Dobrze zaplanowane stacje powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników oraz celów terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. Dzięki takiemu podejściu, terapeuta ma możliwość zróżnicowanego monitorowania postępów uczestników oraz dostosowywania zajęć w zależności od ich rozwoju.

Pytanie 10

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. metod przeprowadzania zajęć

B. celów terapeutycznych zajęć

C. technik realizacji zajęć

D. sposobów oceny zajęć

Pierwszoplanowym zadaniem terapeuty zajęciowego przy opracowywaniu scenariusza zajęć jest wyznaczenie celów terapeutycznych, które stanowią fundament wszystkich działań i interwencji podejmowanych w procesie rehabilitacji. Cele te powinny być zgodne z indywidualnymi potrzebami pacjenta oraz jego możliwościami, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na kliencie. Przykładem może być ustalenie celu poprawy umiejętności komunikacyjnych u osoby z afazją, co może prowadzić do zwiększenia jej niezależności w codziennym życiu. Ustalenie celów terapeutycznych umożliwia terapeutom zajęciowym dobór odpowiednich metod i technik oraz ich późniejszą ewaluację. W ten sposób terapeuci mogą monitorować postępy pacjentów i dostosowywać plany terapeutyczne zgodnie z ich osiągnięciami. Dobre praktyki w terapii zajęciowej, takie jak SMART (konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i związane z czasem cele), są niezbędne, aby zapewnić skuteczność i efektywność działań terapeutycznych.

Pytanie 11

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. sformułować diagnozę terapeutyczną

B. zawrzeć umowę z podopiecznym

C. wyznaczyć cele terapeutyczne

D. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 12

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. uznania i szacunku

B. higienicznych i estetycznych

C. bezpieczeństwa i afiliacji

D. poznawczych i psychologicznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 13

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z meloterapii

B. z choreoterapii

C. z ludoterapii

D. z teatroterapii

Choreoterapia, meloterapia i ludoterapia, mimo że są wartościowymi metodami terapeutycznymi, nie są najbardziej adekwatnymi wyborami dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który przejawia wyraźne umiejętności naśladowania mimiki i gestów. Choreoterapia skupia się na ruchu i tańcu jako formie ekspresji emocji, co może nie w pełni wykorzystać zdolności naśladowcze tego podopiecznego. Brak elementów teatralnych może ograniczyć możliwości interakcji i wyrażania siebie w sposób, który jest dla niego naturalny. Z kolei meloterapia polega na wykorzystaniu muzyki w terapii, a jej głównym celem jest stymulowanie emocji oraz pamięci, co również może być mniej efektywne w kontekście umiejętności naśladowania, które wymagają aktorskiego podejścia. Ludoterapia, z drugiej strony, koncentruje się na zabawie i interakcji w grupie, co jest korzystne, jednak nie dostarcza tak silnych narzędzi do wyrażania emocji i rozwijania umiejętności społecznych jak teatroterapia. Takie błędne wnioski mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki różnych form terapii i ich zastosowania w kontekście indywidualnych potrzeb podopiecznych.

Pytanie 14

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Kulturowych

B. Społecznych

C. Architektonicznych

D. Edukacyjnych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 15

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

B. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

C. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

D. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 16

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. metaloplastyki

B. kaletnictwa

C. dziewiarstwa

D. papieroplastyki

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 17

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

B. o wyższym blacie stołu

C. o wsparciu pod przedramię

D. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 18

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. obserwacji podopiecznego

B. domowych ćwiczeń weryfikujących

C. analizy produktów rękodzielniczych

D. wywiadu z podopiecznym

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 19

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Reedukacyjną

B. Resocjalizacyjną

C. Reminescencyjną

D. Relaksacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 20

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

B. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

C. organizację wyjść do kina

D. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 21

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

B. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

C. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

D. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 22

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. rozwiązywanie krzyżówek

B. spacery

C. wyjście do kina

D. przygotowanie posiłku

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 23

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. tkactwa dywanu na krośnie

B. formowania mas ceramicznych

C. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

D. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 24

Podczas interakcji z osobą z znaczną niepełnosprawnością intelektualną, terapeuta powinien

A. rozszerzać swoje wypowiedzi, dostarczając jak najwięcej detali

B. umożliwić mu odczytywanie z ruchu warg

C. wydawać jasne, powtarzalne polecenia wspierane gestem

D. korzystać z tablic z zapisem wybranych słów

Wydawanie prostych, powtarzalnych poleceń popartych gestem jest kluczowe w pracy z osobami z znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Takie podejście opiera się na zrozumieniu, że osoby te mogą mieć trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji oraz zrozumieniem długich wypowiedzi. Używanie prostych i zrozumiałych komunikatów pozwala na lepsze przyswajanie informacji oraz może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i komfortu podopiecznego. Ponadto, zastosowanie gestów jako wsparcia dla słów wspomaga proces komunikacji, angażując różne zmysły i ułatwiając zrozumienie intencji terapeuty. Przykładowo, wydawanie polecenia "Proszę podnieść rękę" może być wspierane przez jednoczesne uniesienie własnej ręki, co wizualnie pokazuje, co oczekujemy od podopiecznego. Takie techniki są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnościami, które zalecają stosowanie komunikacji wielozmysłowej oraz maksymalizowanie możliwości zrozumienia poprzez uproszczone komunikaty. Warto również uwzględnić indywidualne możliwości i preferencje podopiecznego, co może przyczynić się do skuteczniejszej komunikacji.

Pytanie 25

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych

B. doborem metod i technik badawczych

C. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych

D. projektowaniem narzędzi badawczych

Analizowanie i interpretacja uzyskanych danych diagnostycznych to kluczowy etap w procesie diagnozy terapeutycznej. Na tym etapie terapeuta ma za zadanie zebrać wszystkie dane, które wcześniej zostały pozyskane, i poddać je szczegółowej analizie w celu zrozumienia, jakie są konkretne problemy i potrzeby klienta. Wykorzystuje się różne metody analizy, takie jak analiza statystyczna, analiza treści lub metody jakościowe, co pozwala na głębsze zrozumienie kontekstu i przyczyn problemów. Przykładowo, w przypadku terapii psychologicznej, terapeuta może analizować wyniki kwestionariuszy, obserwacje zachowań oraz wywiady, aby zidentyfikować źródła problemów emocjonalnych klienta. W praktyce klinicznej stosuje się standardy takie jak DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) do interpretacji danych oraz określenia dalszego planu terapeutycznego. Zrozumienie wyników analizy pozwala na precyzyjne sformułowanie problemu i dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 26

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. wyższego rzędu

B. podstawowych

C. niższego rzędu

D. poznawczych

Pragnienie bycia szanowanym, uznanym i podziwianym przez innych jest klasyfikowane jako potrzeba wyższego rzędu według teorii hierarchii potrzeb Abrahama Maslowa. Maslow podzielił potrzeby ludzi na pięć poziomów, przy czym potrzeby wyższego rzędu obejmują te związane z samorealizacją, uznaniem i szacunkiem. Potrzeby te są istotne w kontekście osobistego rozwoju i motywacji, a ich zaspokojenie prowadzi do większej satysfakcji życiowej. Uznanie i szacunek od innych mogą wpływać na nasze poczucie wartości i kompetencji, co jest kluczowe w wielu obszarach życia, takich jak praca, relacje interpersonalne czy rozwój osobisty. Przykłady zastosowania tej wiedzy można znaleźć w miejscach pracy, gdzie organizacje stosują programy uznawania pracowników, co zwiększa ich zaangażowanie i efektywność. Zrozumienie tej hierarchii pozwala na lepsze zarządzanie ludźmi i budowanie pozytywnej kultury organizacyjnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi.

Pytanie 27

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. mieszkaniowy

B. budżetowy

C. asertywności

D. higieniczny

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 28

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Monotypia

B. Druk strukturalny

C. Dekalkomania

D. Linoryt

Linoryt to technika graficzna, która wymaga znacznej sprawności manualnej i precyzyjnego operowania narzędziami, takimi jak burin czy dłuto, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami w zakresie siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji motorycznej. Proces tworzenia linorytu polega na wycinaniu wzoru w linoleum, co wymaga nie tylko siły, ale również umiejętności kontrolowania narzędzi w sposób precyzyjny. Z tego względu, techniki takie jak monotypia, druk strukturalny czy dekalkomania mogą być bardziej przystosowane do potrzeb podopiecznych z ograniczeniami motorycznymi, ponieważ oferują większą elastyczność w zakresie technik aplikacji i nie wymagają tak dużej precyzji. Dla osób ze znacznym ograniczeniem siły mięśni rąk, techniki te mogą być dostosowane do ich możliwości, co pozwala im na kreatywne wyrażanie siebie bez zbędnego stresu wynikającego z trudności w operowaniu skomplikowanymi narzędziami.

Pytanie 29

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. alalia

B. afonia

C. amnezja

D. ataksja

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 30

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

B. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

C. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

D. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Poglądowości

B. Systematyczności

C. Aktywności

D. Przystępności

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 33

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

B. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

C. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

D. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 34

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Karaoke

B. Aerobik

C. Medytacja

D. Origami

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 35

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy

B. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania

C. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy

D. Udzielaj wielu wskazówek

Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.

Pytanie 36

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. realność

B. wewnętrzna zgodność

C. elastyczność

D. terminowość realizacji

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 37

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z ludoterapii

B. z silwoterapii

C. z felinoterapii

D. z logoterapii

Ludoterapia to super forma terapii, bo łączy zabawę z nauką i rozwojem osobistym. Jak ktoś ma dobrą koordynację i chętnie się angażuje w zabawy, to ludoterapia może być naprawdę skuteczna. Przez zabawę terapeuta wspiera rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych. Na przykład w zajęciach z ludoterapii używa się różnych gier ruchowych, które nie tylko bawią, ale też pomagają w rozwijaniu zdolności motorycznych i lepszej współpracy w grupie. W literaturze można znaleźć sporo informacji, że ludoterapia pomaga też w redukcji stresu i zwiększa chęć do ruchu. Fajnie jest dostosować gry do umiejętności dzieciaka, bo wtedy można wprowadzać coraz trudniejsze zadania, co z czasem rozwija umiejętności i buduje poczucie kompetencji. Specjaliści od terapii zajęciowej zdecydowanie polecają ludoterapię w pracy z dziećmi i młodzieżą i wiele badań to potwierdza.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

B. z opracowanych programów zajęć

C. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

D. z ustalonego planu działań

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 40

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Drama

B. Samotność w lesie

C. Ćwiczenia fizyczne

D. Gry komputerowe

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej