Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 14:18
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 14:41

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do zarchiwizowania plików poprzez zapisywanie ich w mniejszym rozmiarze służy program

A. Audacity

B. WinRar

C. Eset Nod32

D. CDBurner

WinRar to narzędzie, które w branży IT uznaje się za jedno z najwygodniejszych i najbardziej uniwersalnych do archiwizowania plików. Jego główną funkcją jest kompresowanie danych, czyli zmniejszanie ich rozmiaru przez zapisanie ich w specjalnym formacie archiwum, na przykład RAR lub ZIP. To nie tylko pozwala oszczędzić miejsce na dysku, ale także bardzo ułatwia przesyłanie większych paczek plików przez Internet – na przykład gdy chcesz wysłać projekt graficzny albo backup dokumentów do chmury. Z mojego doświadczenia, WinRar świetnie sprawdza się zarówno przy pojedynczych plikach tekstowych, jak i całych folderach z multimediami, bo pozwala ustawić poziom kompresji, zabezpieczyć archiwum hasłem czy nawet podzielić archiwum na kilka mniejszych części (tzw. woluminy). W środowisku techników informatyki to właściwie już standard, szczególnie, że obsługuje wiele typów plików archiwów. Co więcej, dzięki temu, że WinRar jest dostępny na większość systemów operacyjnych, można spokojnie wymieniać się skompresowanymi danymi między różnymi komputerami, nie martwiąc się o kompatybilność. Warto pamiętać, że archiwizowanie i kompresja plików to elementarny fragment zarządzania danymi w każdej firmie czy nawet w domu – oszczędza miejsce, czas i często również nerwy, szczególnie przy dużych transferach czy backupach. Tak naprawdę, nie znam specjalisty IT, który choć raz nie korzystał z tego typu rozwiązań.

Pytanie 2

Które narzędzie selekcji stosowane w programie Adobe Photoshop jest odpowiednie do zaznaczenia kształtu białego niedźwiedzia spacerującego po śniegu?

A. Szybkie zaznaczanie.

B. Lasso.

C. Zaznaczanie eliptyczne.

D. Różdżka.

W temacie selekcji w Photoshopie często pojawia się pokusa, żeby sięgać po szybkie i wygodne narzędzia, jak Różdżka czy Szybkie zaznaczanie. Te narzędzia rzeczywiście są bardzo przydatne, ale raczej przy prostych wycinkach, gdzie jest wyraźny kontrast, np. ciemny obiekt na jasnym tle, albo jednolity kolor wokół. Różdżka opiera się na wyborze pikseli o podobnej barwie, więc jeśli masz białego niedźwiedzia na śniegu, to Photoshop po prostu 'nie widzi' różnicy – całość traktuje jako jeden kolor, gubi się i selekcja wychodzi albo za mała, albo za duża, najczęściej bardzo niedokładna. Szybkie zaznaczanie z kolei próbuje wykrywać krawędzie, ale jak te krawędzie są praktycznie niewidoczne, to też narzędzie gubi się i łapie fragmenty tła albo pomija fragmenty niedźwiedzia. Zaznaczanie eliptyczne to zupełnie inna bajka – ono tworzy regularne, eliptyczne obszary, więc sprawdza się np. do wybierania okrągłych lub owalnych elementów, ale kompletnie nie nadaje się do wycinania nieregularnych kształtów. Często początkujący myślą, że skoro narzędzie jest szybkie w użyciu, to zawsze się sprawdzi, ale w praktyce w profesjonalnych projektach grafiki komputerowej największą wagę przykłada się do precyzji zaznaczenia – a to właśnie ręczne narzędzia jak Lasso dają taką kontrolę. Dobre praktyki branżowe mówią jasno: narzędzie dobieramy do konkretnego zadania, nie zawsze to najszybsze jest najlepsze. W takich sytuacjach, gdzie kontrast jest minimalny, selekcja automatyczna praktycznie nie działa i prowadzi do błędów, których później trudno się pozbyć w dalszej obróbce. Lepiej poświęcić trochę czasu i zrobić to ręcznie, ale mieć pewność, że efekt będzie profesjonalny.

Pytanie 3

Które formaty są najczęściej używanymi formatami e-book’ów?

A. RTF, BAT

B. JPG, MPEG

C. EPUB, MOBI

D. HTML, XLS

EPUB i MOBI to rzeczywiście dwa najpopularniejsze i najczęściej wykorzystywane formaty e-booków, zarówno w czytnikach dedykowanych, jak i w aplikacjach mobilnych. EPUB uchodzi za otwarty standard branżowy, szeroko wspierany przez większość urządzeń, z wyjątkiem czytników Kindle, które stawiają głównie na MOBI lub AZW. Co ciekawe, EPUB obsługuje zaawansowane formatowanie tekstu, skalowanie czcionek, interaktywność, a nawet osadzanie multimediów, co czyni go bardzo uniwersalnym. MOBI, choć już trochę mniej rozwijany, to jednak nadal świetnie sprawdza się w ekosystemie Amazon, bo pozwala na synchronizację notatek i postępów czytania. Z mojego doświadczenia wynika, że większość wydawnictw i autorów self-publishingu przygotowuje swoje publikacje właśnie w tych dwóch formatach, bo one gwarantują największą dostępność i kompatybilność. Warto wiedzieć, że dobrym nawykiem jest oferowanie e-booka w obu tych wersjach, żeby nie ograniczać kręgu czytelników. Generalnie w branży uważa się, że EPUB to taki PDF XXI wieku dla książek, tylko nowocześniejszy i bardziej elastyczny – a to już coś mówi. Praktyka pokazuje, że jeśli ktoś poważnie myśli o elektronicznych publikacjach, to nie ma sensu inwestować w inne niż EPUB i MOBI, bo reszta to raczej ciekawostki lub relikty przeszłości.

Pytanie 4

W procesie przygotowywania do druku dwustronnej ulotki w kolorystyce CMYK, w nakładzie 10 000 egzemplarzy należy utworzyć plik

A. PSD i naświetlić 8 płyt.

B. PDF i naświetlić 8 płyt.

C. PSD i naświetlić 2 płyty.

D. PDF i naświetlić 5 płyt.

Wiele osób myśli, że każdy plik graficzny nadaje się do druku, a wybór formatu to drobiazg. To spory błąd. Plik PSD, czyli natywny format Photoshopa, może być świetny do pracy w studiu graficznym, ale kompletnie nie nadaje się do przekazania do druku. Zawiera warstwy, efekty i często profile kolorów charakterystyczne tylko dla oprogramowania Adobe. Drukarnie oczekują plików zamkniętych, czyli takich, które nie mają już możliwości edycji, i gwarantują stabilny wygląd – stąd PDF, najlepiej w standardzie PDFx-1a, to po prostu wymóg. Wysyłając PSD, ryzykujesz, że drukarnia nie będzie mogła nawet otworzyć pliku lub zrobi to źle, gubiąc czcionki, przezroczystości czy ustawienia kolorów. Z kolei liczba płyt to też coś, co często się pomija. W druku offsetowym każda barwa CMYK wymaga osobnej płyty, a jeśli drukujemy dwie strony, to każda z nich potrzebuje własnego zestawu CMYK – razem daje to 8 płyt. Myślenie, że wystarczy przygotować tylko 2 płyty (jedną na stronę) to nieporozumienie – każda separacja to oddzielna fizyczna forma drukarska. Jeszcze inny błąd to zakładanie, że naświetla się tylko 5 płyt – to by miało sens, gdybyśmy mieli na przykład jeden kolor dodatkowy, ale standardowa ulotka w pełnym kolorze tego nie potrzebuje. Dobrą praktyką jest też myślenie o nakładzie – przy 10 000 sztuk tylko offset i komplet płyt gwarantują opłacalność i powtarzalność kolorów. Takie detale naprawdę robią różnicę przy profesjonalnym przygotowaniu do druku – moim zdaniem, kto raz zobaczy, jak wygląda praca w drukarni, ten już nie pomyli tych podstawowych zasad.

Pytanie 5

Przy skanowaniu w skali 1:1 rozdzielczość skanowania oryginałów kreskowych powinna wynosić

A. 600 ppi

B. 300 ppi

C. 1200 ppi

D. 220 ppi

Prawidłowo dobrana rozdzielczość skanowania oryginałów kreskowych w skali 1:1 to właśnie 1200 ppi. To nie jest przypadkowa wartość – wynika ona z charakterystyki grafiki kreskowej, gdzie liczy się precyzja odwzorowania najdrobniejszych szczegółów, ostrych krawędzi i mikroskopijnych linii. Standard branżowy przyjmuje, że dla oryginałów typu lineart (np. rysunki techniczne, logotypy, schematy) minimalna zalecana rozdzielczość to od 600 ppi wzwyż, ale w praktyce, zwłaszcza gdy liczy się wycinanie elementów lub powiększenia w druku, stosuje się właśnie 1200 ppi. Niższe wartości powodują rozmycie lub postrzępienie konturów, co wyraźnie widać przy późniejszym powiększaniu czy przy druku offsetowym. Z własnego doświadczenia powiem, że 1200 ppi gwarantuje, iż nawet najcieńsze linie nie zginą w cyfrowej obróbce, a laserowe plotery czy naświetlarki bez problemu przeniosą detale z pliku na papier czy folię. Często spotykam się z przekonaniem, że 300 lub 600 ppi wystarczy, ale rzadko sprawdza się to w praktyce przy kreskówkach – widać wtedy tzw. „schodki” na liniach, szczególnie po eksporcie do PDF czy podczas wektorowania. Moim zdaniem nie ma sensu oszczędzać na rozdzielczości, bo późniejsze poprawki są bardziej czasochłonne. Można więc śmiało powiedzieć, że 1200 ppi przy skanowaniu kreskówek to już nie tylko wymóg, ale i dobra praktyka, która po prostu się opłaca.

Pytanie 6

Podczas wykonywania pliku PDF o standardzie drukarskim definiuje się, między innymi,

A. skalę obrazu.

B. wielkość spadów.

C. kadrowanie obrazu.

D. format dokumentu.

Odpowiedź dotycząca wielkości spadów jest zdecydowanie prawidłowa, bo w branży poligraficznej spady (czyli tzw. „bleed”) to jeden z kluczowych parametrów ustawianych przy przygotowaniu pliku PDF do druku. Spad oznacza fragment projektu wychodzący poza finalny format cięcia – najczęściej to 2, 3 lub 5 mm, w zależności od wymagań drukarni. Dzięki temu, po docięciu arkusza do właściwego formatu, mamy pewność, że żaden element graficzny, tło czy kolor nie zostanie obcięty „na styk” – chroni to przed powstawaniem białych pasków na krawędzi druku. To taki techniczny margines bezpieczeństwa. Standardy branżowe, jak PDF/X-1a czy najnowsze PDF/X-4, jasno podkreślają konieczność określenia i uwzględnienia spadów w pliku – drukarnie wręcz odrzucają projekty bez tej informacji. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś nie zadba o spady na etapie eksportu do PDF-a, potem są same kłopoty: drukarz musi kombinować, ryzyko odrzutu rośnie i traci się czas. Dla przykładu, projektując ulotkę A4 ze spadami 3 mm, plik do druku powinien mieć format 216x303 mm i odpowiednie znaczniki cięcia. To właśnie w ustawieniach PDF do druku zawsze definiujesz spady – i to jest branżowy standard, bez dwóch zdań.

Pytanie 7

Do narysowania nieregularnych kształtów logo pomocnym narzędziem wykorzystującym przeliczenie matematyczne zwane krzywą Béziera w Adobe Ilustrator jest

A. siatka perspektywy.

B. cięcie na plasterki.

C. pióro.

D. nóż.

Narzędzie pióra w Adobe Illustratorze tak naprawdę jest podstawą pracy z krzywymi Béziera. Dzięki niemu można tworzyć bardzo precyzyjne, nieregularne kształty, a także edytować je w dowolnym momencie. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które dobrze opanują pióro, potrafią zrobić logo praktycznie od zera, zachowując pełną kontrolę nad każdym punktem i krzywiznami. To właśnie krzywe Béziera są fundamentem grafiki wektorowej – pozwalają na łatwe skalowanie i zachowanie jakości, co jest standardem w projektowaniu profesjonalnych znaków graficznych i logo. Pióro pozwala na stawianie punktów kontrolnych i modyfikowanie uchwytów krzywych, co oznacza, że możemy kształtować linie dokładnie według naszych potrzeb. Do tego dochodzi możliwość łączenia prostych i łamanych odcinków, co jest praktycznie nieosiągalne innymi narzędziami. W branży uważa się, że opanowanie pióra jest jednym z kluczowych kroków do zostania dobrym grafikiem wektorowym – praktycznie żadne inne narzędzie w Illustratorze nie daje takiej elastyczności i precyzji przy tworzeniu nieregularnych kształtów. Przyznam szczerze, na początku bywa trochę trudno, ale jak już się "załapie", to aż dziwne, jak bardzo można się w tym narzędziu zakochać! Warto poeksperymentować z różnymi trybami pióra i zapoznać się z edytowaniem punktów, bo to procentuje przy każdym kolejnym projekcie.

Pytanie 8

Pierwszy wiersz akapitu nazywamy szewcem, gdy

A. jest napisany inną czcionką

B. wypełnia całą kolumnę

C. pozostaje na końcu łamu

D. ma mniej niż 12 znaków

Analizując inne odpowiedzi, można dostrzec pewne nieporozumienia dotyczące definicji szewca w typografii. Opcja wskazująca na to, że szewcem jest wiersz, który całkowicie wypełnia kolumnę, jest błędna, ponieważ szewec to nie ostateczne wypełnienie przestrzeni tekstu, ale element, który powinien być odpowiednio umiejscowiony na końcu łamu, aby zachować estetykę i przejrzystość. Również stwierdzenie, że szewcem jest wiersz, który posiada mniej niż 12 znaków, jest mylne, gdyż długość wiersza nie ma bezpośredniego związku z jego kwalifikacją jako szewca. Szewce mogą mieć zróżnicowaną długość i nie są ograniczone do konkretnej liczby znaków. Ostatnia wskazówka, że szewcem jest wiersz złożony inną odmianą czcionki, jest również fałszywa. Typografia bazuje na spójności wizualnej, a zastosowanie różnych odmian czcionek w obrębie jednego akapitu mogłoby wprowadzać chaos w odbiorze tekstu. Dlatego kluczowe jest, aby zrozumieć, że definicja szewca w typografii odnosi się bardziej do umiejscowienia i kontekstu w układzie, aniżeli do jego długości czy zastosowanej czcionki.

Pytanie 9

Który z poniższych zapisów jest skonstruowany zgodnie z zasadami pisowni?

A. Czarno-biały

B. Czarno—biały

C. Czarno - biały

D. Czarno - biały

Odpowiedź "Czarno-biały" jest prawidłowa, ponieważ przestrzega zasad poprawnej pisowni wyrażeń złożonych w języku polskim. W polskiej ortografii, gdy tworzymy wyrażenia złożone składające się z dwóch elementów, które łączy spójnik, powinno się je pisać łącznie, stosując myślnik, jeśli istnieje potrzeba podkreślenia ich złożoności. Przykłady poprawnych wyrażeń to: "czerwono-zielony" czy "słodko-słony". Takie zapisy są zgodne z zasadami ortograficznymi zawartymi w „Wielkim słowniku ortograficznym języka polskiego”. Użycie myślnika oznacza, że obie części wyrażenia tworzą jedną, nową jednostkę znaczeniową, co jest szczególnie istotne w przypadku przymiotników opisujących dany obiekt. W kontekście komunikacji, poprawne zapisywanie złożonych wyrazów wpływa na klarowność i zrozumiałość tekstu, co jest kluczowe w różnych dziedzinach, od literatury po dokumentację techniczną.

Pytanie 10

Jaki typ fontów jest używany w przypadku tworzenia materiałów zarówno do druku offsetowego, jak i do zastosowań internetowych?

A. Type 1

B. OpenType

C. Type 3

D. TrueType

Format OpenType, stworzony przez firmę Microsoft we współpracy z Adobe, jest nowoczesnym standardem fontów, który łączy w sobie cechy dwóch wcześniejszych formatów: TrueType i Type 1. Jego zaletą jest możliwość współpracy z różnorodnymi platformami oraz aplikacjami, co czyni go idealnym wyborem do publikacji zarówno w druku offsetowym, jak i w internecie. OpenType obsługuje zaawansowane funkcje typograficzne, takie jak ligatury, alternatywne znaki czy różne style krojów, co zwiększa jego wszechstronność. Dzięki wspieraniu dużych zestawów znaków (do 65 536) oraz Unicode, OpenType jest szczególnie przydatny w projektach wielojęzycznych. Przykłady zastosowania OpenType obejmują projekty graficzne, gdzie konieczne jest uzyskanie spójności typograficznej zarówno w materiałach drukowanych, jak i cyfrowych, co jest standardem w branży. Warto również zauważyć, że OpenType jest preferowany przez profesjonalnych projektantów typografii, ponieważ jego zastosowanie poprawia jakość druku oraz czytelność na ekranach.

Pytanie 11

Oprogramowanie do konwersji obrazu ciągłotonalnego identyfikuje się symbolem

A. RIP

B. DTP

C. RGB

D. GCR

Wybór odpowiedzi RGB, DTP czy GCR jest nieprawidłowy z kilku powodów. RGB to model kolorów oparty na trzech barwach: czerwonej, zielonej i niebieskiej, używany głównie w kontekście wyświetlania obrazów na ekranach. W odróżnieniu od modelu CMYK, który jest stosowany w druku, RGB nie jest odpowiedni dla procesów związanych z rastrowaniem obrazów do publikacji. DTP odnosi się do procesu publikacji z wykorzystaniem komputerów, ale nie jest to oprogramowanie do rastrowania. DTP wykorzystuje różne narzędzia i programy, ale samo w sobie nie przetwarza obrazów rastrowych. GCR (Gray Component Replacement) to technika używana w druku, która ma na celu zredukowanie użycia kolorów przy pomocy szarości, jednak nie jest to program ani oprogramowanie do przetwarzania obrazów. Osoby wybierające te odpowiedzi mogą mylić różne aspekty procesów graficznych i drukarskich. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że do konwersji obrazów rastrowych nie wystarczy jedynie model kolorów lub techniki publikacji, lecz wymagana jest odpowiednia aplikacja jak RIP, która spełnia konkretne funkcje w tym zakresie. Bez prawidłowej analizy, łatwo jest pomylić różne terminy i ich zastosowania w kontekście druku oraz obróbki graficznej.

Pytanie 12

Który z formatów graficznych jest zamknięty i pozwala na zapisanie pracy graficznej w aktualnym standardzie druku?

A. TIFF

B. PSD

C. RAW

D. PDF

PDF (Portable Document Format) jest formatem graficznym, który został zaprojektowany jako uniwersalne narzędzie do przechowywania dokumentów w sposób, który zachowuje układ, czcionki i obrazy w niezależny sposób od urządzenia. Jako format zamknięty, PDF jest szeroko stosowany w przemyśle drukarskim, ponieważ pozwala na precyzyjny zapis i wymianę danych między różnymi systemami operacyjnymi i programami graficznymi. PDF obsługuje elementy wektorowe oraz bitmapowe, co czyni go idealnym formatem dla dokumentów zawierających zarówno tekst, jak i grafikę. Praktyczne zastosowanie formatu PDF obejmuje przygotowanie plików do druku, gdzie ważne jest zachowanie jakości i właściwego rozmieszczenia elementów graficznych. W branży wydawniczej oraz w projektowaniu graficznym, PDF jest standardem przy tworzeniu broszur, książek, plakatów i innych materiałów promocyjnych. Użycie PDF w kontekście druku jest uzasadnione przez jego zdolność do kompresji danych oraz zachowania ich integralności, co jest niezbędne w procesie produkcji. Ponadto, PDF wspiera różne profile kolorów, co jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich efektów wizualnych na wydrukach.

Pytanie 13

Niewłaściwe ustawienie kątów rastrowania skutkuje powstaniem na wydrukach zjawiska

A. rozmazania.

B. mory.

C. zamazania.

D. smużenia.

Zjawisko mory to temat, który na pierwszy rzut oka może wydawać się trochę tajemniczy, ale tak naprawdę, w poligrafii pojawia się dość często i potrafi nieźle napsuć krwi każdemu drukarzowi. Tak zwana mora to specyficzny, niezamierzony wzór, który powstaje na wydrukach, jeśli kąty rastrowania dla różnych kolorów są ustawione niepoprawnie – chodzi tutaj głównie o druk wielobarwny, np. w technologii CMYK. Najprościej mówiąc, kiedy siatki rastra nachodzą na siebie pod nieodpowiednimi kątami, wówczas ich regularny układ tworzy widoczne fale, paski albo coś w rodzaju „pajęczej sieci”. To wygląda bardzo nieestetycznie i właściwie od razu zdradza brak profesjonalizmu czy nieuwagę przy przygotowaniu materiałów do druku. Moim zdaniem, każdy, kto chociaż raz widział efekt mory, już zawsze będzie go rozpoznawał – tak specyficzny to efekt. W praktyce, żeby tego uniknąć, stosuje się ściśle określone kąty rastrowania dla poszczególnych kolorów. Na przykład, wg standardów branżowych, cyjan ustawia się na 15°, magentę na 75°, żółty na 0°, a czarny na 45° – i to faktycznie działa. Takie podejście minimalizuje ryzyko powstawania mory. Dobrą praktyką jest też regularne sprawdzanie podglądu separacji przed drukiem. Mora nie ma nic wspólnego ze smużeniem czy rozmazaniem, bo te efekty mają zupełnie inne przyczyny, raczej mechaniczne lub związane z jakością farby. Warto więc zawsze pamiętać o kątach rastrowania, bo to jeden z tych szczegółów, które decydują o jakości finalnego wydruku.

Pytanie 14

Rysunek obrazuje

A. zmianę rozdzielczości zdjęcia.

B. skalowanie zdjęcia.

C. zmianę trybu kolorów.

D. eksportowanie pliku.

Zmiana trybu kolorów to jeden z podstawowych kroków w pracy z grafiką komputerową, zwłaszcza gdy przygotowujemy plik do różnych mediów. Zdjęcia oraz grafiki na ekranach komputerów czy smartfonów wyświetlane są zazwyczaj w trybie RGB, który odpowiada za barwy generowane przez światło. Natomiast przygotowując grafikę do druku, warto przełączyć jej tryb na CMYK, bo właśnie ten model kolorów jest standardem w poligrafii i lepiej oddaje to, jak farby będą się mieszać na papierze. Na przedstawionym obrazie widać wyraźnie, że użytkownik w menu programu graficznego wybiera właśnie CMYK – to jest typowe działanie przed wysłaniem projektu do drukarni. Moim zdaniem warto znać podstawowe różnice między trybami i pamiętać, że konwersja z RGB do CMYK może spowodować drobne zmiany w wyglądzie niektórych kolorów. Praktyczna rada: zawsze dobrze jest sprawdzić efekt tej zmiany przed finalnym zapisaniem pliku do druku, bo nie wszystkie intensywne kolory z RGB będą równie żywe w CMYKu. Pozwala to uniknąć nieporozumień, a jednocześnie wpasowuje się w dobre praktyki branżowe – większość profesjonalnych grafików pracuje właśnie w ten sposób, mając na uwadze końcowe przeznaczenie obrazu.

Pytanie 15

Na co wpływa wielkość wcięcia akapitowego?

A. na stopień pisma oraz szerokość łamu.

B. na ilość kolumn w układzie.

C. na typ pisma oraz wysokość łamu.

D. na liczbę akapitów w dokumencie.

Właściwy wybór odpowiedzi dotyczącej wielkości wcięcia akapitowego jako zależnej od stopnia pisma i szerokości łamu opiera się na fundamentalnych zasadach typografii. Stopień pisma, czyli jego wielkość wyrażona w punktach, wpływa na to, jak tekst jest postrzegany przez czytelnika. Większe czcionki wymagają często większych wcięć, aby zachować estetykę i czytelność. Szerokość łamu, czyli szerokość kolumny tekstu, ma również kluczowe znaczenie. W szerszych łamach wcięcia mogą być większe, aby zrównoważyć przestrzeń białą, co sprawia, że tekst jest bardziej przejrzysty i nie przytłacza czytelnika. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w publikacjach drukowanych oraz online, gdzie projektanci i redaktorzy muszą dbać o harmonijną kompozycję tekstu. W dobrych praktykach typograficznych stosuje się również zasady dotyczące proporcji wcięć w kontekście ogólnej estetyki strony oraz interakcji z innymi elementami layoutu, co zwiększa komfort czytania i pozwala zachować spójność wizualną.

Pytanie 16

Jednym ze sposobów na zapobieżenie komplikacjom związanym z nieobecnością fontów użytych w projekcie graficznym przeznaczonym do drukowania form jest zapis tekstów w postaci

A. gifów

B. krzywych

C. glifów

D. bitmap

Odpowiedź "krzywe" jest jak najbardziej na miejscu. Gdy zamieniamy teksty na krzywe w programach graficznych, to pozbywamy się problemów z brakiem fontów. Właściwie to przekształcamy każdy znak w wektorowy obiekt, co sprawia, że nie musimy się już martwić o to, czy dany font jest dostępny. To bardzo ważne, bo podczas drukowania albo naświetlania, nie chcemy, żeby nasz projekt wyszedł zupełnie inaczej, bo brakuje jakiejś czcionki. Takie podejście jest standardem w branży graficznej, zwłaszcza gdy korzystamy z programów jak Adobe Illustrator czy CorelDRAW. Przed eksportem do PDF warto wszystkie teksty zamienić na krzywe, bo to daje gwarancję, że wszystko będzie wyglądało tak, jak powinno. Z mojego doświadczenia, to też daje możliwości do edytowania niektórych detali, jak kształt czy kolor liter, co może być mega przydatne w bardziej ambitnych projektach.

Pytanie 17

Który program pozwala na automatyczną impozycję?

A. Impozycjoner

B. NotePad++

C. Adobe Ilustrator

D. Audacity

Impozycjoner to specjalistyczny program służący właśnie do automatyzacji procesu impozycji, czyli układania stron publikacji na arkuszach drukarskich według określonych schematów. To w sumie bardzo praktyczne narzędzie, bo ręczne ustawianie kolejności stron, marginesów, spadów czy znaczników cięcia mogłoby zająć masę czasu, a ryzyko błędu byłoby duże. W przypadku produkcji większych nakładów na przykład katalogów, broszur czy książek, automatyczna impozycja jest właściwie niezbędna, żeby zachować spójność i precyzję druku. W branży poligraficznej takie programy to już standard – ułatwiają współpracę operatorów DTP z drukarnią i pozwalają minimalizować straty papieru. Z mojego doświadczenia wynika, że impozycjonery potrafią wykonywać nawet bardzo nietypowe układy – np. oprawę zeszytową, klejoną, składkę krzyżową. Często można też generować podgląd arkusza, analizować ilość zużywanego papieru czy zarządzać znakami pasowania i cięcia. To jest taki trochę must have w każdej poważnej drukarni albo większym studiu graficznym. Dobrą praktyką jest zawsze testować impozycję na wydruku próbnym, bo nawet najlepszy program nie zastąpi czujnego oka operatora.

Pytanie 18

Wielobarwny wydruk jest analogowym źródłem do prac graficznych, który powinno się zdigitalizować poprzez zastosowanie operacji

A. skanowania refleksyjnego.

B. naświetlania CtP.

C. rastrowania stochastycznego.

D. skanowania transmisyjnego.

Wydaje się, że łatwo można się pomylić, bo każde z podanych pojęć wiąże się w jakiś sposób z procesami graficznymi lub poligraficznymi, ale niestety tylko jedna z tych opcji rzeczywiście służy do digitalizacji fizycznych, wielobarwnych wydruków. Naświetlanie CtP (Computer-to-Plate) jest technologią produkcyjną, wykorzystywaną w przygotowalni offsetowej do przenoszenia danych z pliku cyfrowego prosto na płytę drukarską. Nie ma to nic wspólnego z digitalizacją – raczej odwrotnie, bo CtP to etap już po obróbce cyfrowej, służący do przygotowania do druku, nie do zamiany papieru na plik. Skanowanie transmisyjne to natomiast metoda używana do digitalizacji materiałów przezroczystych, np. klisz fotograficznych, slajdów czy negatywów. Odbitki papierowe, czyli zwykłe wydruki, nie przepuszczają światła jak klisza, więc skaner transmisyjny nie sprawdzi się tutaj – to taki typowy błąd, który wynika z mylenia pojęć skanowania "przez" i "z" powierzchni. Rastrowanie stochastyczne polega na generowaniu specyficznego rodzaju rastra (punktów) w procesie przygotowania do druku, żeby uzyskać lepsze przejścia tonalne i unikać mory. To w ogóle nie jest operacja digitalizacji, tylko trik stosowany w druku, przy przygotowywaniu obrazu do ekspozycji lub naświetlania. Myślę, że wiele osób po prostu automatycznie łączy fachowo brzmiące terminy z cyfryzacją, ale warto uważnie czytać definicje i myśleć o praktycznym zastosowaniu. Prawidłowa digitalizacja kolorowych wydruków zawsze wiąże się ze skanowaniem refleksyjnym i to jest w zasadzie podstawowa zasada pracy z materiałami poligraficznymi – szczególnie, jeśli chcemy zachować wierność barw i detali.

Pytanie 19

Który program z zestawu Adobe umożliwia zautomatyzowane katalogowanie oraz zarządzanie zdjęciami?

A. Bridge

B. Flash

C. Media Encoder

D. Dreamweaver

Adobe Bridge to program, który stanowi centralny punkt zarządzania mediami w ekosystemie Adobe. Umożliwia użytkownikom efektywne katalogowanie, przeglądanie oraz organizowanie zdjęć i innych mediów cyfrowych. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi, użytkownicy mogą łatwo tworzyć kolekcje, metadane oraz tagi, co znacznie przyspiesza proces wyszukiwania i sortowania. Program wspiera również integrację z innymi aplikacjami Adobe, co pozwala na sprawną pracę w ramach jednego projektu, na przykład podczas edycji zdjęć w Photoshopie czy tworzenia grafiki w Illustratorze. Przykładem zastosowania Bridge może być przygotowanie dużego projektu fotograficznego, gdzie użytkownik gromadzi setki zdjęć, nadaje im odpowiednie znaki, a następnie za pomocą funkcji „Zbieranie” organizuje je w folderach. Stosowanie Bridge w profesjonalnej pracy z mediami jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co pozwala na utrzymanie porządku oraz efektywności w zarządzaniu dużymi zbiorami danych wizualnych.

Pytanie 20

Jaki format pozwala na zapis animowanego pliku przeznaczonego do publikacji w sieci z zachowaniem przezroczystości?

A. EPS

B. PSD

C. GIF

D. JPG

Format GIF (Graphics Interchange Format) jest jednym z najpopularniejszych i najczęściej stosowanych formatów graficznych, który umożliwia zapisanie obrazów z zachowaniem przezroczystości. GIF obsługuje przezroczystość dzięki wykorzystaniu palety kolorów o ograniczonej liczbie 256 kolorów, co sprawia, że idealnie nadaje się do prostych animacji oraz grafik z przezroczystymi elementami, takimi jak logo lub ikony. Umożliwia także tworzenie animacji poprzez sekwencjonowanie kadrów, co sprawia, że jest szeroko stosowany w projektach internetowych, gdzie animacje są często wykorzystywane do przyciągania uwagi użytkowników lub do przedstawiania informacji w bardziej dynamiczny sposób. GIF jest również kompatybilny z większością przeglądarek internetowych, co czyni go standardowym wyborem w web designie. Przykładem użycia GIF-ów może być animowane logo na stronie internetowej, które przyciąga wzrok i wyróżnia markę. Warto także zauważyć, że w kontekście SEO, odpowiednio zoptymalizowane pliki GIF mogą korzystnie wpływać na czas ładowania strony, co jest istotne dla doświadczeń użytkowników oraz pozycji w wyszukiwarkach.

Pytanie 21

Wymień podstawowe typy formatów zapisu dla plików graficznych bitmapowych?

A. CDR, Al, DOCX

B. CDR, DOC, INDD

C. PDF, AI, PCX

D. JPEG, TIFF, PSD

Odpowiedź JPEG, TIFF, PSD jest poprawna, ponieważ wszystkie te formaty są powszechnie używane w grafice bitmapowej. JPEG (Joint Photographic Experts Group) to format, który został zaprojektowany do kompresji obrazów fotograficznych z minimalną utratą jakości, co czyni go idealnym do publikacji w internecie i przechowywania zdjęć. TIFF (Tagged Image File Format) natomiast jest formatem bezstratnym, znanym z wysokiej jakości obrazu, często wykorzystywanym w druku i archiwizacji. PSD (Photoshop Document) to natywny format plików programu Adobe Photoshop, który umożliwia zachowanie wielu warstw, co jest niezwykle przydatne w edycji grafiki. Używanie tych formatów jest zgodne z branżowymi standardami, ponieważ zapewniają one elastyczność i jakość, które są niezbędne w profesjonalnych zastosowaniach graficznych.

Pytanie 22

Impozycja to inaczej nazywana

A. wektoryzacja grafiki bitmapowej

B. montaż elektroniczny

C. korekcja barwna grafiki bitmapowej

D. rastrowanie obrazu ciągłotonalnego

Wektoryzacja grafiki bitmapowej polega na przekształcaniu obrazów rastrowych w grafikę wektorową, co jest procesem odwrotnym do impozycji. Wektoryzacja używa matematycznych równań do definiowania kształtów, a nie pikseli, co pozwala na skalowanie obrazów bez utraty jakości. Grafika wektorowa jest idealna do tworzenia logo, ikon czy ilustracji, ale nie odnosi się bezpośrednio do impozycji, która dotyczy montażu różnych elementów w spójną całość. Rastrowanie obrazu ciągłotonalnego z kolei polega na przekształcaniu obrazów wektorowych w piksele. To proces, który zmienia obrazy w formacie wektorowym na bitmapy, co również nie ma związku z impozycją. Korekcja barwna grafiki bitmapowej to technika stosowana w postprodukcji, która ma na celu dostosowanie kolorystyki zdjęć i wideo, ale nie jest tożsama z impozycją, która koncentruje się na łączeniu różnych elementów w jeden obraz. Powszechnym błędem jest mylenie tych terminów, co prowadzi do nieporozumień w obszarze grafiki cyfrowej i montażu wideo. Kluczowe jest zrozumienie, że impozycja jest specyficznym procesem montażowym, natomiast inne wymienione pojęcia odnoszą się do transformacji i edycji obrazów, a nie do ich łączenia.

Pytanie 23

Które parametry bitmapy należy uwzględnić w programie graficznym, przygotowując materiał cyfrowy do zastosowania w projekcie ulotki?

A. Tryb kolorów, zastosowane filtry, autodopasowanie.

B. Sposób kadrowania, ekspozycję, kontrast barw.

C. Wymiary bitmapy, rozdzielczość, tryb kolorów.

D. Kontrast barw, tonowanie HDR, rozdzielczość.

Przygotowując bitmapę do druku, można łatwo zgubić się w technicznych detalach i skupić na niewłaściwych aspektach. Wiele osób, zwłaszcza początkujących, przykłada ogromną wagę do takich spraw jak kontrast barw, tonowanie HDR czy nawet ekspozycja, bo wydaje się to ważne w fotografii czy edycji na potrzeby internetu. Niestety, w praktyce poligraficznej to nie one są kluczowe. Owszem, kontrast czy kadrowanie mogą poprawiać estetykę, ale nie mają wielkiego wpływu na to, czy plik będzie się dobrze drukował. Brak odpowiednich wymiarów bitmapy skutkuje zniekształconymi grafikami, a niska rozdzielczość to gwarantowane piksele na wydruku. Tryb kolorów to kolejny pułapka: jeśli zostawisz RGB, drukarnia uzyska inne barwy niż widzisz na monitorze, czasem bardzo nieprzyjemne dla oka. Filtry czy autodopasowanie można używać w ramach obróbki graficznej, ale one nie zmienią faktu, że druk wymaga konkretnych parametrów technicznych – tak jest od lat i to się nie zmienia. Z mojego doświadczenia wynika, że największym błędem jest mylenie przygotowania pliku do internetu z przygotowaniem do druku. Do sieci faktycznie możesz kierować uwagę na ekspozycję, filtry, kontrast, bo tam rozdzielczość czy tryb kolorów schodzi na drugi plan. Jednak w druku podstawą są wymiary bitmapy w centymetrach lub milimetrach, rozdzielczość minimum 300 dpi oraz ustawiony tryb kolorów CMYK. Wszystkie inne aspekty, mimo że mogą poprawiać wygląd na ekranie, nie mają bezpośredniego znaczenia dla jakości wydruku. Warto więc od początku kierować się standardami poligraficznymi – to naprawdę się opłaca i pozwala uniknąć wielu kosztownych poprawek.

Pytanie 24

W programie Corel Draw, aby utworzyć efekt widoczny na rysunku należy użyć wypełnienie

A. Jednolite

B. Teksturą

C. Siatkowe

D. Tonalne

W przypadku tego pytania łatwo się natknąć na typowe pułapki myślowe. Wypełnienie tonalne, choć popularne przy prostych przejściach kolorystycznych, działa jak klasyczny gradient – umożliwia łagodne przechodzenie od jednego koloru do drugiego, ale nie pozwala na swobodne ustawianie wielu punktów i kontrolowanie każdego fragmentu obiektu osobno. Przy bardziej skomplikowanych efektach świetlnych, takich jak widoczne na rysunku, tonalne gradienty szybko okazują się niewystarczające. Wypełnienie teksturą z kolei opiera się na gotowych wzorach bitmapowych, co zupełnie nie daje takiej precyzji i miękkości przejść. Tekstury sprawdzają się co prawda przy wzorach, imitacjach materiałów czy powierzchni, ale totalnie nie nadają się do uzyskiwania takich delikatnych, nieregularnych efektów światła lub cienia. Wypełnienie jednolite to już podstawa – cała powierzchnia obiektu przyjmuje jeden kolor, więc o miękkich przejściach można zapomnieć. Moim zdaniem wiele osób wybiera te opcje z przyzwyczajenia albo z braku znajomości bardziej zaawansowanych narzędzi. W praktyce branżowej, zwłaszcza przy profesjonalnych ilustracjach czy brandingu, stosuje się narzędzia pozwalające na największą kontrolę nad barwą i jej rozkładem. W tym przypadku, tylko wypełnienie siatkowe umożliwia takie precyzyjne modelowanie światła, jakiego wymaga pokazany efekt. Warto więc poznać i ćwiczyć mesh fill, bo dzięki niemu można osiągnąć rezultaty zgodne z wymaganiami nowoczesnych projektów graficznych.

Pytanie 25

Jakie aplikacje są wykorzystywane do stworzenia wektorowego logo w systemie identyfikacji wizualnej przedsiębiorstwa?

A. CorelDraw, Premiere

B. Inkscape, CorelDraw

C. Inkscape, Lightroom

D. Illustrator, AfterEffects

Wybór odpowiedzi, który zawiera programy takie jak Lightroom, Premiere czy AfterEffects, jest błędny z kilku powodów. Lightroom to aplikacja głównie przeznaczona do edycji zdjęć i zarządzania obrazami rastrowymi, a nie do tworzenia grafiki wektorowej. Jego funkcje są skierowane na poprawę jakości zdjęć, organizację bibliotek zdjęciowych oraz ich kalibrację kolorystyczną, co nie ma zastosowania w kontekście projektowania logo. Premiere to oprogramowanie do montażu wideo, służące do edycji filmów, a nie do tworzenia grafik. Z tego powodu, jego funkcjonalności są całkowicie niezwiązane z potrzebami projektantów logo. Z kolei AfterEffects, znany z animacji i efektów wizualnych w filmach oraz projektach multimedialnych, również nie jest narzędziem do projektowania wektorowego. Użycie tych aplikacji w kontekście identyfikacji wizualnej firmy prowadzi do nieporozumień dotyczących właściwych narzędzi graficznych. Kluczowym błędem jest mylenie różnych typów oprogramowania i ich zastosowań. Właściwe wybory powinny koncentrować się na programach, które umożliwiają pracę z grafiką wektorową, co jest niezbędne do tworzenia profesjonalnych i skalowalnych projektów logo.

Pytanie 26

W której przestrzeni barwnej należy przygotować grafikę przeznaczoną do publikacji w Internecie?

A. RGB

B. HSB

C. LAB

D. HSL

RGB to właściwy wybór, jeśli chodzi o projektowanie grafiki do Internetu. Wynika to z tego, jak wyświetlacze komputerów, smartfonów i telewizorów prezentują kolory. Każdy piksel na ekranie świeci w odcieniach czerwieni, zieleni i niebieskiego, czyli dokładnie w modelu RGB (Red, Green, Blue). Dzięki temu grafika przygotowana właśnie w tej przestrzeni barwnej jest odwzorowywana najwierniej, bez dziwnych zmian czy zniekształceń kolorów. Moim zdaniem, kiedy robi się coś do webu, to używanie RGB to nie tylko standard branżowy, ale dobra praktyka, która pozwala uniknąć problemów podczas publikacji. Przykładowo, pliki JPG, PNG czy GIF – te wszystkie formaty, które królują w Internecie, zapisują kolory właśnie w RGB. Nawet jak popatrzysz na specyfikacje przeglądarek czy systemów operacyjnych, wszędzie tam RGB jest domyślnym wyborem. Warto jeszcze pamiętać, że konwersja z innych przestrzeni, typu CMYK czy LAB, może powodować utratę jakości albo nieprzewidziane przesunięcia kolorów. Jeśli miałbym coś zasugerować na przyszłość, to zawsze przed publikacją grafikę trzeba sprawdzić właśnie pod kątem RGB, bo to oszczędza mnóstwo nerwów. Trochę śmiesznie, bo czasem nawet profesjonaliści potrafią się na tym przejechać i potem się dziwią, że coś wygląda inaczej niż na monitorze.

Pytanie 27

Jaki program można wykorzystać do wstępnej analizy poprawności przygotowania pliku PDF zgodnego ze standardem drukarskim?

A. Adobe InDesign

B. Impozycjoner

C. Adobe Acrobat

D. Corel Draw

Adobe Acrobat to jeden z najczęściej stosowanych programów do oceny plików PDF, w tym tych przygotowanych do druku. Umożliwia on weryfikację zgodności z normami branżowymi, takimi jak PDF/X, które definiują standardy dla plików przeznaczonych do produkcji drukarskiej. Korzystając z Adobe Acrobat, można przeprowadzać takie operacje jak inspekcja kolorów, sprawdzanie zgodności z zdefiniowanymi profilami kolorystycznymi oraz ocenę rozdzielczości obrazów. Program posiada również funkcje sprawdzania elementów, które mogą wpływać na jakość druku, takie jak brakujące czcionki czy nieprawidłowe osadzenie obrazów. Funkcjonalności te są kluczowe, ponieważ błędy w pliku PDF mogą prowadzić do kosztownych problemów podczas druku. Przykładowo, przed przesłaniem pliku do drukarni, można skorzystać z narzędzi sprawdzających, aby upewnić się, że wszystkie elementy są prawidłowo skonfigurowane, co zminimalizuje ryzyko powstawania niezgodności podczas procesu produkcji.

Pytanie 28

Który format zapisu jest formatem rodzimym programu CorelDraw?

A. DOCX

B. CSV

C. INDD

D. CDR

Format CDR to tak naprawdę podstawa pracy w CorelDraw, w sumie trudno sobie wyobrazić profesjonalny workflow bez korzystania właśnie z tego typu plików. CDR jest formatem rodzimym, co oznacza, że umożliwia zachowanie wszystkich właściwości projektu: warstw, wektorów, kolorów Pantone, efektów specjalnych czy nawet niestandardowych ustawień dokumentu. Moim zdaniem, to jest też spory atut, że pliki CDR bardzo dobrze współpracują z innymi produktami Corela – np. z PhotoPaint czy Corel Font Managerem. Często, jeśli ktoś pracuje w poligrafii czy robi projekty logo, to właśnie CDR jest wymagany przez drukarnię, bo daje gwarancję prawidłowego odwzorowania grafik wektorowych. To też taki trochę branżowy standard w projektowaniu graficznym, szczególnie w Europie Środkowej. No i jeszcze ciekawostka: CorelDraw przez lata rozwijał swój własny standard zapisu, więc starsze wersje CDR czasem nie są kompatybilne z najnowszymi, dlatego zawsze warto zapisywać kopie zapasowe w odpowiednim formacie. Jeśli chodzi o wymianę plików z innymi programami, jasne, jest możliwa – ale zawsze najlepiej zostawiać oryginał w CDR, żeby nie stracić żadnych danych.

Pytanie 29

Który z typów plików graficznych nie wspiera przezroczystości tła?

A. GIF

B. PNG

C. TIFF

D. JPEG

Format JPEG, czyli Joint Photographic Experts Group, to taki popularny sposób na przechowywanie obrazków rastrowych. Głównie wyróżnia się tym, że nie ma opcji przezroczystości tła. JPEG świetnie nadaje się do kompresji zdjęć, które mają dużo kolorów i detali, więc idealnie sprawdza się w fotografii i wszędzie tam, gdzie przezroczystość nie jest potrzebna. Można go spotkać na stronach internetowych, w mediach społecznościowych czy w druku. Jego zalety to spora jakość zdjęć przy małej wielkości pliku, co czyni go faworytem wśród projektantów i fotografów. W branży często poleca się JPEG, gdy nie musimy martwić się o przezroczystość, a bardziej zależy nam na optymalizacji obrazu.

Pytanie 30

Na zdjęciu pokazano zastosowanie zasady kompozycji w fotografii określanej jako

A. złota spirala.

B. złota proporcja.

C. piramida.

D. trójpodział.

Wiele osób, zwłaszcza na początku swojej przygody z fotografią, może łatwo pomylić trójpodział z innymi pojęciami kompozycyjnymi, jak piramida, złota spirala czy złota proporcja. Piramida odnosi się do kompozycji, gdzie elementy obrazu układają się w kształt trójkąta lub piramidy, co często spotykamy w klasycznym malarstwie czy portrecie grupowym. Taka budowa świetnie nadaje się do podkreślania hierarchii i prowadzenia wzroku, ale nie wykorzystuje podziału kadru na równe prostokąty. Z kolei złota spirala oraz złota proporcja to wywodzące się z matematyki reguły kompozycyjne, które opierają się na liczbie Fibonacciego lub złotym podziale (1:1,618...). Złota spirala prowadzi oko widza po łuku, kierując uwagę na kluczowe punkty kompozycji – wygląda to bardzo efektownie, ale wymaga innego podejścia do kadrowania niż zwykły trójpodział. Złota proporcja natomiast bywa stosowana raczej w architekturze lub grafice i polega na podziale obrazu na fragmenty o ściśle określonych proporcjach, bardzo zbliżonych do matematycznego ideału harmonii. Typowym błędem jest przekonanie, że skoro te pojęcia często pojawiają się w rozmowach o estetyce obrazu, to oznaczają one dokładnie to samo co trójpodział. Tymczasem trójpodział polega na równym podziale kadru na dziewięć pól, a jego siła leży w prostocie i uniwersalności. Z mojego doświadczenia wynika, że mylenie tych zasad wynika z braku praktyki w kadrowaniu – wystarczy jednak trochę poćwiczyć i szybko zobaczyć różnicę. Warto pamiętać, że każdy z tych podziałów ma swoje unikalne zastosowania i nie należy ich traktować zamiennie, bo to prowadzi do nieczytelnych, chaotycznych kadrów i zniekształconej dynamiki zdjęcia.

Pytanie 31

Jak jest nazywany element graficzny logo oznaczony na rysunku symbolem "X"?

A. Tagline.

B. Slogan.

C. Logotyp.

D. Sygnet.

Odpowiedź "sygnet" jest prawidłowa, ponieważ sygnet jest graficznym elementem logo, który pełni kluczową rolę w identyfikacji wizualnej marki. Sygnet to symbol, często abstrakcyjny lub reprezentacyjny, który może stać się rozpoznawalnym znakiem towarowym. W kontekście logo, sygnet może być używany samodzielnie, bez towarzyszenia logotypu, co umożliwia łatwe zapamiętanie i identyfikację marki przez konsumentów. Przykłady znanych sygnetów to ikony marek takich jak Apple czy Nike. Sygnety są projektowane z myślą o prostocie i łatwej rozpoznawalności, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu graficznym. Właściwe stosowanie sygnetów w marketingu i komunikacji wizualnej pomaga budować spójny wizerunek marki i zwiększa jej widoczność na rynku. Z punktu widzenia standardów branżowych, efektywny sygnet powinien być elastyczny, łatwy do reprodukcji w różnych formatach i rozmiarach, co zapewnia jego uniwersalność w zastosowaniach reklamowych.

Pytanie 32

Konwertowanie danych z matrycy światłoczułej aparatu zapisanych w formacie RAW do formatu JPG umożliwia program

A. Corel Duplexing Wizard

B. Ableton Live

C. Adobe Camera Raw

D. Adobe Dreamweaver

Adobe Camera Raw to narzędzie, które w branży fotograficznej uchodzi za jeden z podstawowych programów do obróbki zdjęć w formacie RAW. Pozwala on na konwersję plików RAW (czyli surowych danych prosto z matrycy aparatu) do popularniejszych i łatwiejszych w użyciu formatów, takich jak JPG czy TIFF. Dzięki temu można wydobyć z obrazu znacznie więcej informacji niż z już skompresowanego JPG. Osobiście uważam, że warto znać różnicę – RAW daje Ci pełną kontrolę nad balansem bieli, zakresem tonalnym i szczegółami w cieniach czy światłach. W praktyce, jeśli zależy Ci na profesjonalnych zdjęciach, najpierw otwierasz plik RAW w takim właśnie programie jak Adobe Camera Raw, korygujesz ekspozycję, szumy czy ostrość, a dopiero potem zapisujesz gotowy plik w JPG. To jest standardowy workflow w pracy fotografa, bo JPG to już plik „finalny”, gotowy do publikacji czy wydruku, a RAW jest jak cyfrowy negatyw – daje pole do popisu. Dobre praktyki branżowe podpowiadają, żeby zawsze archiwizować oryginały RAW, a do Internetu wysyłać dopiero JPG po solidnej obróbce.

Pytanie 33

Operacje związane z skalowaniem i kadrowaniem bitmap są typowe dla jakiego programu?

A. Adobe Photoshop

B. PuzzleFlow Organizer

C. Adobe Dreamweaver

D. Microsoft Word

Adobe Photoshop to zaawansowane oprogramowanie graficzne, które jest standardem w branży projektowania graficznego. Skalowanie oraz kadrowanie bitmap to kluczowe operacje, które umożliwiają edytowanie obrazów rastrowych. Skalowanie polega na zmianie wymiarów obrazu, co jest istotne w kontekście dostosowywania grafik do różnych formatów czy rozdzielczości. Dzięki funkcjom takim jak 'Transformacja' czy 'Skalowanie', użytkownicy mogą precyzyjnie dostosować wielkość obrazów, zachowując ich jakość. Z kolei kadrowanie pozwala na wycięcie niepotrzebnych elementów z obrazu, co jest przydatne w celu poprawy kompozycji wizualnej czy eliminacji zbędnych detali. W Photoshopie kadrowanie można zrealizować za pomocą narzędzia 'Crop', które oferuje dodatkowe opcje, takie jak zachowanie proporcji czy wprowadzenie konkretnego rozmiaru obrazu. Używanie Photoshop w projektach graficznych zgodnie z dobrymi praktykami zwiększa efektywność pracy oraz jakość końcowego produktu, co czyni go niezbędnym narzędziem dla profesjonalistów w branży.

Pytanie 34

Którą funkcję oblewania tekstem zastosowano na rysunku?

A. Oblewanie dookoła kształtu obiektu

B. Bez oblewania tekstem

C. Omiń obiekt

D. Oblewanie dookoła obwiedni

Tu mamy przykład zastosowania opcji 'Oblewanie dookoła kształtu obiektu'. Dlaczego akurat ta opcja? Otóż tekst układa się w tym przykładzie dokładnie według nieregularnych krawędzi różowego kształtu, a nie prostokątnej obwiedni, co jest kluczowe. W praktyce takie oblewanie szczególnie przydaje się w projektach graficznych, gdzie chcemy, żeby tekst 'otulał' grafikę, podkreślając jej niestandardowy kontur – na przykład w magazynach, katalogach reklamowych albo plakatach. W wielu programach DTP (np. Adobe InDesign) czy nawet w bardziej zaawansowanych edytorach tekstu, taka funkcja pozwala tworzyć naprawdę ciekawe i profesjonalne układy, bo tekst nie wygląda wtedy sztucznie odcięty, tylko dopasowuje się do projektu. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej wykorzystuje się tę opcję przy grafikach o nieregularnych, czasem wręcz fantazyjnych kształtach. Warto wiedzieć, że taka technika to też standard w branży wydawniczej – pozwala lepiej zagospodarować przestrzeń i przyciągnąć wzrok odbiorcy. Trochę zachodu z przygotowaniem konturów, ale efekt wizualny jest naprawdę warty zachodu. Najlepiej sprawdza się tam, gdzie liczy się kreatywność i indywidualne podejście do projektu.

Pytanie 35

Zrzut ekranowy obrazuje proces

A. skalowania.

B. kadrowania.

C. zmiany rozdzielczości.

D. rozjaśniania.

Odpowiedź "kadrowania" jest prawidłowa, ponieważ zrzut ekranowy przedstawia program graficzny, w którym zaznaczony jest konkretny obszar zdjęcia. Kadrowanie to kluczowy proces w edycji obrazów, który polega na wybraniu i wyizolowaniu fragmentu zdjęcia, który ma być zachowany, podczas gdy reszta obrazu jest usuwana. Technika ta jest niezwykle istotna w praktyce fotograficznej oraz projektowej, ponieważ pozwala na skupienie uwagi widza na najważniejszych elementach kompozycji. Z punktu widzenia standardów branżowych, właściwe kadrowanie może znacząco wpływać na odbiór wizualny oraz narrację obrazu. W zastosowaniach takich jak fotografia produktowa, kadrowanie pozwala na lepsze przedstawienie detali danego obiektu, co zwiększa jego atrakcyjność. W przypadku mediów społecznościowych, odpowiednie kadrowanie jest kluczowe do tworzenia angażujących postów, które przyciągają uwagę odbiorców. Warto również zaznaczyć, że kadrowanie może być stosowane w różnych formatach obrazów, zarówno cyfrowych, jak i drukowanych, co czyni tę umiejętność uniwersalną i niezwykle ważną w każdym aspekcie pracy z grafiką.

Pytanie 36

Stworzony logotyp wektorowy wymaga zapisu do pliku z rozszerzeniem

A. .psd

B. .php

C. .jpg

D. .ai

Format .ai, czyli Adobe Illustrator, jest standardem przemysłowym do zapisywania wektorowych grafik. Pliki .ai zachowują informacje o krzywych, kolorach oraz warstwach, co umożliwia ich łatwą edycję i skalowanie bez utraty jakości. Użycie formatu wektorowego jest kluczowe w projektowaniu logotypów, ponieważ zapewnia elastyczność w dostosowywaniu rozmiaru bez degradacji wizualnej. Przykładowo, logotyp zaprojektowany w Illustratorze można bezproblemowo dopasować do różnych zastosowań, od wizytówek po billboardy, co jest niezbędne w profesjonalnym branding'u. Dobrą praktyką jest również korzystanie z formatu .ai, gdyż współpraca z innymi projektantami lub agencjami reklamowymi często wymaga wymieniania plików w tym formacie. Ponadto, pliki .ai mogą być również eksportowane do innych formatów, takich jak .svg czy .pdf, co poszerza możliwości ich wykorzystania.

Pytanie 37

W jednym z projektów klient wymaga, aby plik graficzny mógł być bezstratnie skalowany do różnych rozmiarów bez utraty jakości. Jakiego typu grafiki należy użyć?

A. Mapy bitowej 8-bitowej

B. Animowanego pliku GIF

C. Grafiki rastrowej

D. Grafiki wektorowej

Grafika wektorowa to jedyny rodzaj grafiki, który pozwala na swobodne skalowanie bez żadnej utraty jakości czy pikselizacji. Wynika to z jej matematycznej struktury – obrazy wektorowe są opisywane przez krzywe, linie i kształty zapisane w postaci równań matematycznych, zamiast sztywno określonych pikseli. Dzięki temu, niezależnie od tego, czy wydrukujesz taki obraz na małej wizytówce, czy na wielkim billboardzie, linie i kształty pozostaną zawsze ostre i wyraźne. W praktyce grafiki wektorowe są wykorzystywane w projektowaniu logotypów, ikon, infografik oraz wszędzie tam, gdzie wymagana jest elastyczność rozmiaru bez kompromisów w jakości. Przykładowe formaty to SVG, AI czy EPS. W branży graficznej przyjmuje się zasadę, że elementy, które mogą być powiększane lub pomniejszane, zawsze powinny być tworzone w wektorze – to znacznie ułatwia późniejszą pracę i daje swobodę w przygotowywaniu publikacji na różne media. Moim zdaniem, każdy profesjonalny grafik powinien dobrze zrozumieć różnice między grafiką rastrową a wektorową, bo to naprawdę kluczowa sprawa w codziennej pracy przy przygotowaniu materiałów do druku i do publikacji cyfrowych.

Pytanie 38

Którym akronimem określa się oprogramowanie służące do rozpoznawania tekstu w zeskanowanym dokumencie?

A. ACR

B. AVR

C. OCR

D. CMS

OCR to skrót od Optical Character Recognition, czyli optyczne rozpoznawanie znaków. To jest dokładnie to, co stosuje się przy przetwarzaniu zeskanowanych dokumentów na edytowalny tekst. W praktyce oznacza to, że skanując np. fakturę czy książkę, możesz później wyodrębnić z niej fragmenty tekstu, przeszukiwać je, edytować albo automatycznie kopiować do innych systemów - co znacznie przyspiesza pracę biurową. Najpopularniejsze narzędzia, jak ABBYY FineReader czy wbudowane rozwiązania Google Drive, bazują właśnie na technologii OCR. Moim zdaniem, każdy, kto choć raz musiał przepisać coś ręcznie ze skanu, doceni wygodę, jaką daje OCR. Warto wiedzieć, że OCR znajduje zastosowanie nie tylko w biurach, ale też np. w aplikacjach mobilnych do rozpoznawania paragonów albo tablic rejestracyjnych. W branży IT OCR jest niemal standardem przy cyfryzacji dokumentów - często łączy się go z systemami workflow czy archiwizacją zgodnie z normami ISO. Dobrze wdrożony OCR potrafi rozpoznać nie tylko zwykły tekst, ale też skomplikowane układy, tabele, a nawet pismo odręczne (choć tu skuteczność jest niższa). Warto pamiętać, że skuteczność OCR zależy od jakości skanu, języka dokumentu i zastosowanych algorytmów. Branża regularnie rozwija te technologie, korzystając z uczenia maszynowego i sztucznej inteligencji, więc dokładność stale rośnie.

Pytanie 39

Na ilustracji przedstawiono operację

A. korekty obiektywu.

B. tworzenia maski przycinającej.

C. kadrowania bitmapy.

D. selekcji obszaru.

Na ilustracji widać narzędzie kadrowania bitmapy, czyli tzw. crop tool w programie graficznym (tutaj Photoshop). To rozwiązanie jest standardem branżowym w podstawowej obróbce zdjęć i grafiki rastrowej. Kadrowanie polega na przycięciu obrazu do wybranego fragmentu, dzięki czemu łatwo eliminować zbędne elementy, dostosować proporcje kadru czy poprawić kompozycję. Szczególnie zwraca uwagę siatka kadrowania oparta na regule trójpodziału – to bardzo dobra praktyka, która ułatwia uzyskanie estetycznego i harmonijnego układu obrazu, zgodnie z wieloma zasadami sztuki wizualnej. Moim zdaniem, przycinanie bitmapy to jedna z tych podstawowych operacji, która jest wykorzystywana chyba przez każdego grafika czy fotografa – zarówno przy przygotowaniu zdjęć do internetu, jak i do druku. Warto pamiętać, że po kadrowaniu obraz traci raz na zawsze usunięte piksele (chyba, że pracujemy na kopii lub warstwie inteligentnej). Z mojego doświadczenia, dobrze jest zachować oryginał przed kadrowaniem, bo czasem do niego się wraca. Kadrowanie pozwala też poprawić odbiór graficzny zdjęcia, np. jeśli chcemy mocniej wyeksponować główny obiekt, jak tu – głowę zwierzęcia. To narzędzie wydaje się banalne, ale jego prawidłowe wykorzystanie robi ogromną różnicę w profesjonalnej edycji fotografii.

Pytanie 40

Oprogramowaniem służącym do tworzenia wielostronicowego katalogu z grafiką i tekstem, a także do generowania pliku PDF zgodnego ze standardem do druku, jest

A. Adobe InDesign

B. IrfanView

C. Gimp

D. Adobe Bridge

IrfanView to solidny program graficzny, który doskonale sprawdza się w przetwarzaniu zdjęć i obrazów, jednak nie jest zaprojektowany do składu dokumentów wielostronicowych. Użytkownicy mogą błędnie uznać, że IrfanView wystarczy do stworzenia katalogu ofertowego, sądząc, że jego możliwości edycyjne są wystarczające. Podobnie, Adobe Bridge, który ma funkcję organizowania plików graficznych, nie oferuje narzędzi do składu dokumentów. Jego głównym celem jest zarządzanie mediami, co czyni go narzędziem pomocniczym, ale nie wystarczającym do profesjonalnego przygotowania publikacji. Gimp, będący programem do edycji grafiki rastrowej, również nie nadaje się do składu dokumentów, mimo że pozwala na edycję obrazów. W przypadku projektowania katalogu, użytkownicy mogą napotkać trudności w organizacji tekstu i obrazów w sposób, który byłby estetyczny i zgodny z zasadami typografii. Problemy mogą wynikać z braku narzędzi do wielostronicowego układu i ograniczeń w formatach eksportu, co jest istotne dla zachowania wysokiej jakości druku. Dlatego, wybierając odpowiednie oprogramowanie do składu, warto zwrócić uwagę na dedykowane aplikacje, takie jak Adobe InDesign, które oferują odpowiednie funkcjonalności, niezbędne w profesjonalnym procesie tworzenia publikacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej