Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 22 października 2025 22:52
Data zakończenia: 22 października 2025 23:10

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. alternatywne

B. otwarte

C. sugerujące

D. zamknięte

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 2

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. ocenianie

B. informację zwrotną

C. odzwierciedlanie zachowań

D. blokadę komunikacyjną

Odpowiedź <i>informacja zwrotna</i> jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: <i>Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć</i>, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 3

Metoda radzenia sobie z konfliktami, która koncentruje się na znalezieniu korzystnych rozwiązań dla każdej ze stron konfliktu, to metoda

A. wygrany - przegrany

B. dostosowania się

C. unikania

D. wygrany - wygrany

W kontekście rozwiązywania konfliktów, podejście oparte na unikaniu często prowadzi do eskalacji problemów, jako że żadna ze stron nie podejmuje próby zażegnania sporu. Osoby stosujące tę metodę mogą mieć nadzieję, że konflikt sam się rozwiąże, co w wielu przypadkach jest mylnym założeniem. Dostosowanie się do oczekiwań drugiej strony to kolejna strategia, która nie prowadzi do zadowalających rezultatów. W tym przypadku jedna strona rezygnuje ze swoich potrzeb na rzecz drugiej, co prowadzi do narastania frustracji oraz braku równowagi w relacji. Z kolei podejście wygrany - przegrany wprowadza rywalizację, w której jedna strona osiąga swoje cele kosztem drugiej. Taki styl negocjacji może prowadzić do krótkoterminowych korzyści, ale długofalowo niszczy relacje i może wywołać dalsze konflikty. Powszechnym błędem w myśleniu jest przekonanie, że w sytuacjach konfliktowych jedna strona musi przegrać, aby druga mogła wygrać, co nie sprzyja konstruktywnemu rozwiązywaniu sporów. W efekcie, podejście wygrany - wygrany staje się coraz bardziej cenione w praktyce negocjacyjnej, jako że sprzyja tworzeniu wartości dla wszystkich stron i budowaniu zaufania.

Pytanie 4

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 9 miesięcy

B. 3 miesiące

C. 12 miesięcy

D. 6 miesięcy

Przygotowanie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca domu pomocy społecznej w terminie 6 miesięcy od jego przyjęcia jest zgodne z ogólnymi wytycznymi i standardami branżowymi. Taki plan ma na celu dostosowanie formy i zakresu wsparcia do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby. W praktyce oznacza to, że personel powinien przeprowadzić szczegółowe diagnozy oraz zidentyfikować zasoby i ograniczenia mieszkańca, co pozwoli na opracowanie spersonalizowanego podejścia. Dobre praktyki zakładają, że w tym czasie personel powinien również zaangażować mieszkańca oraz jego rodzinę w proces planowania wsparcia, co sprzyja większej efektywności działań. Ponadto, zgodnie z standardami jakości opieki, taki plan powinien być regularnie aktualizowany, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby mieszkańca, co z kolei wymaga stałego monitorowania i ewaluacji. Wdrożenie takiego systemu wsparcia nie tylko zwiększa komfort życia mieszkańca, ale także wspiera jego samodzielność i aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Pytanie 5

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

B. udar niedokrwienny w czasie.

C. epileptyczny atak w trakcie.

D. chorobę Alzheimera.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 6

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

B. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

C. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

D. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 7

Pierwszy krok w zajęciach w pracowni haftu zaczyna się od edukacji

A. splotu gobelinowego

B. haftu richelieu

C. ściegu przed igłą

D. haftu krzyżykowego

Nauka ściegu przed igłą jest kluczowym etapem w pracowni hafciarskiej, ponieważ stanowi fundament wielu technik haftu. Ścieg przed igłą, znany również jako ścieg prosty, jest podstawowym ruchem, który pozwala na precyzyjne umieszczanie nici na kanwie. W praktyce, opanowanie tego ściegu umożliwia przyszłym hafciarzom realizację bardziej skomplikowanych wzorów, które wykorzystują różnorodne techniki haftu. Ścieg ten ułatwia także naukę innych ściegów, takich jak haft krzyżykowy, gdzie podstawowe umiejętności są wykorzystywane w bardziej zaawansowanych technikach. Dobry hafciarz powinien w pierwszej kolejności skupić się na opanowaniu ściegu przed igłą, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie materiałów, narzędzi oraz technik, które są niezbędne w pracy z haftem. W wielu programach edukacyjnych, ścieg przed igłą jest podstawą, od której zaczyna się naukę, co potwierdzają również standardy branżowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 8

Do kluczowych form komunikacji niewerbalnej należy kontakt wzrokowy, wygląd zewnętrzny, postawa ciała oraz

A. odzwierciedlanie emocji

B. aktywne słuchanie

C. sposób wypowiedzi

D. gestykulację

Aktywne słuchanie, sposób mówienia oraz odzwierciedlanie uczuć to ważne elementy komunikacji, jednak nie są one klasyfikowane jako formy komunikacji niewerbalnej. Aktywne słuchanie polega na zaangażowanym uczestnictwie w rozmowie, obejmującym nie tylko słuchanie, ale również zadawanie pytań i reagowanie na wypowiedzi drugiej osoby. Choć jest to niezwykle istotna umiejętność, nie jest to forma niewerbalna, ponieważ opiera się głównie na procesie werbalnym i interakcji słownej. Sposób mówienia, który obejmuje intonację, tempo i głośność, również jest techniką komunikacyjną, ale jest to nadal forma komunikacji werbalnej, która nie wchodzi w skład komunikacji niewerbalnej. Z kolei odzwierciedlanie uczuć to technika psychologiczna, która polega na naśladowaniu emocji drugiej osoby, co także nie dotyczy gestów ani innych form niewerbalnych. Wspólnym błędem w rozumieniu komunikacji niewerbalnej jest mylenie jej z umiejętnościami związanymi z komunikacją werbalną, co może prowadzić do ograniczenia efektywności interakcji interpersonalnych. Kluczowe jest zatem zrozumienie, że gestykulacja, będąca integralną częścią komunikacji niewerbalnej, ma na celu wyrażenie emocji i intencji w sposób bardziej wizualny i bezpośredni, co jest niezbędne dla pełnego zrozumienia przekazu.

Pytanie 9

Kulinoterapia polega na wykorzystywaniu w celach terapeutycznych działań związanych z

A. ręcznym formowaniem mas plastycznych typu ciastolina

B. przygotowaniem różnorodnych posiłków

C. dobieraniem ubrań do warunków atmosferycznych i okazji

D. tworzeniem obrazów z wąskich zwijanych pasków papieru

Kulinoterapia to podejście terapeutyczne, które wykorzystuje przygotowywanie różnorodnych posiłków jako formę wsparcia w procesie zdrowienia i poprawy jakości życia. Kulinoterapia angażuje pacjentów w aktywności kulinarne, co ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności gotowania, ale także promowanie zdrowych nawyków żywieniowych, które są kluczowe dla dobrostanu psychicznego i fizycznego. Przykładem może być terapia, w której pacjenci uczą się przygotowywać zbilansowane posiłki, co wpływa na ich świadomość żywieniową. Badania wskazują, że aktywne uczestnictwo w gotowaniu może prowadzić do wzrostu samooceny oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Kulinoterapia jest również wykorzystywana w pracy z dziećmi i osobami starszymi, gdzie poprzez zabawę i twórcze kulinarne działania można zwiększyć ich zaangażowanie oraz poprawić relacje społeczne.

Pytanie 10

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. drut dziewiarski

B. dłuto stolarskie

C. pilnik do drewna

D. igłę do haftu

Wybór innych narzędzi, takich jak dłuto stolarskie, igła do haftu czy pilnik do drewna, jest niewłaściwy dla techniki wikliny papierowej ze względu na ich specyfikę i zastosowanie. Dłuto stolarskie jest narzędziem przeznaczonym do obróbki drewna, co nie ma zastosowania w kontekście pracy z papierem. Użycie tego narzędzia w terapii zajęciowej może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, zwłaszcza w pracy z osobami o ograniczonej sprawności manualnej, gdzie precyzyjna kontrola nad narzędziem jest kluczowa. Igła do haftu, mimo że może być używana w innych kontekstach, nie jest odpowiednia do łączenia elementów wikliny papierowej, gdyż jej przeznaczenie koncentruje się na szyciu i haftowaniu, a nie na formowaniu i stabilizowaniu konstrukcji. Pilnik do drewna, podobnie jak dłuto, jest narzędziem przeznaczonym do obróbki twardych materiałów i nie ma zastosowania w kontekście techniki wikliny papierowej. Użycie niewłaściwych narzędzi może prowadzić do frustracji uczestników zajęć, którzy nie będą w stanie zrealizować zamierzonych celów, co jest fundamentalnym problemem w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie narzędzi do poziomu umiejętności i potrzeb pacjentów.

Pytanie 11

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z fizjoterapeutą

B. Z logopedą

C. Z pracownikiem socjalnym

D. Z pedagogiem specjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 12

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

B. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

C. nawiązać relację między nim a terapeutą

D. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

Próby zmotywowania uczestnika do samodzielnych decyzji na początku terapii mogą być nieefektywne i nieodpowiednie, ponieważ bez zbudowanej podstawy relacyjnej, uczestnik może czuć się przytłoczony lub zniechęcony. Wymaganie od niego podejmowania decyzji bez wcześniejszego nawiązania zaufania może prowadzić do oporu i utrudniać dalszy proces terapeutyczny. Realne przedstawienie problemów uczestnika, choć ważne, powinno odbywać się w kontekście zrozumienia jego sytuacji oraz emocji, co wymaga wcześniej wypracowanej więzi. Ocena posiadanych umiejętności jest istotnym krokiem w terapii zajęciowej, jednak nie może być przeprowadzana w oderwaniu od zrozumienia indywidualnych potrzeb uczestnika. Bez silnej relacji terapeutycznej, uczestnik może nie czuć się komfortowo w dzieleniu się swoimi umiejętnościami czy ograniczeniami. W praktyce, każda z tych koncepcji, skupiająca się wyłącznie na technicznym aspekcie terapii, zaniedbuje fundamentalny aspekt, jakim jest relacja, co może prowadzić do niepowodzeń w terapii. Kluczowym błędem myślowym jest przekonanie, że terapia może być skuteczna bez zbudowanej bazy zaufania i zrozumienia, co jest sprzeczne z podstawowymi standardami pracy w terapii zajęciowej, które stawiają na współpracę i partnerstwo w procesie terapeutycznym.

Pytanie 13

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

B. wyznaczeniem planu dnia

C. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

D. określeniem skali rozwoju

Wybór odpowiedzi, czyli ustalenie skali rozwojowej, pomija ważny cel diagnozy, który to jest zastosowanie wyników w praktyce. Ta skala może być przydatna do mierzenia postępów, ale sama w sobie nie daje konkretnych wskazówek do terapeutycznych działań. Liczenie osób odpowiedzialnych za diagnozę nie ma sensu w kontekście końcowego etapu, bo to nie wpływa na praktyczne działania terapeuty. Ustalanie planu dnia, mimo że czasami jest pomocne w życiu na co dzień osoby z autyzmem, nie powinno być efektem diagnozy, to po prostu narzędzie, które pomaga w jej wdrożeniu. Ważne, żeby diagnoza nie kończyła się tylko na opisie i pomiarze, ale przekształcała się w konkretne działania. Warto pamiętać, że diagnoza ma być narzędziem do ustalania efektywnych strategii terapeutycznych, a nie tylko dokumentem. Jak się tego nie rozumie, to diagnoza nie przynosi korzyści osobom z autyzmem oraz ich rodzinom, co jest sprzeczne z celem profesjonalnej i kompleksowej diagnozy funkcjonalnej.

Pytanie 14

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Ćwiczenie umiejętności praktycznych

B. Animaloterapia

C. Malarstwo

D. Kinezyterapia

Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.

Pytanie 15

Zanim terapeuta zajęciowy rozpocznie pracę z podopiecznymi w nowej sali komputerowej, powinien koniecznie

A. przygotować regulamin sali.

B. opracować harmonogram używania sprzętu.

C. przekazać kierownikowi karty gwarancyjne urządzeń.

D. oznakować miejsca pracy numerami.

Sporządzenie regulaminu pracowni komputerowej jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi. Regulamin nie tylko definiuje zasady korzystania ze sprzętu, ale także zapewnia bezpieczeństwo i porządek w pracy. W regulaminie powinny znaleźć się informacje dotyczące zasad użytkowania sprzętu, obowiązków terapeutów oraz podopiecznych, a także postanowienia dotyczące odpowiedzialności za ewentualne uszkodzenia. Przykładem może być zapis, że wszyscy użytkownicy muszą dbać o sprzęt i zgłaszać wszelkie nieprawidłowości. Dobrze opracowany regulamin przyczynia się do stworzenia bezpiecznego środowiska pracy, co jest zgodne z normami bezpieczeństwa pracy oraz najlepszymi praktykami w edukacji i terapii. Kluczowe jest również to, że regulamin może być wykorzystywany jako narzędzie do edukacji podopiecznych, co pomaga im nauczyć się odpowiedzialności oraz współpracy w grupie. W efekcie, dobrze skonstruowany regulamin staje się fundamentem efektywnej i harmonijnej pracy w pracowni komputerowej, wspierając zarówno terapeutów, jak i ich podopiecznych.

Pytanie 16

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. nawiązywania relacji społecznych

B. alternatywnych metod komunikacji

C. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

D. wykonywania codziennych czynności

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 17

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. niższego rzędu

B. poznawczych

C. podstawowych

D. wyższego rzędu

Pragnienie bycia szanowanym, uznanym i podziwianym przez innych jest klasyfikowane jako potrzeba wyższego rzędu według teorii hierarchii potrzeb Abrahama Maslowa. Maslow podzielił potrzeby ludzi na pięć poziomów, przy czym potrzeby wyższego rzędu obejmują te związane z samorealizacją, uznaniem i szacunkiem. Potrzeby te są istotne w kontekście osobistego rozwoju i motywacji, a ich zaspokojenie prowadzi do większej satysfakcji życiowej. Uznanie i szacunek od innych mogą wpływać na nasze poczucie wartości i kompetencji, co jest kluczowe w wielu obszarach życia, takich jak praca, relacje interpersonalne czy rozwój osobisty. Przykłady zastosowania tej wiedzy można znaleźć w miejscach pracy, gdzie organizacje stosują programy uznawania pracowników, co zwiększa ich zaangażowanie i efektywność. Zrozumienie tej hierarchii pozwala na lepsze zarządzanie ludźmi i budowanie pozytywnej kultury organizacyjnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi.

Pytanie 18

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

B. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

C. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

D. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 19

Jakie zajęcia są wykorzystywane w muzykoterapii receptywnej?

A. Granie na instrumentach perkusyjnych

B. Improwizowanie ruchów przy muzyce

C. Słuchanie utworów muzycznych

D. Śpiewanie przy akompaniamencie

Wybór formy zajęć, jaką jest granie na instrumentach perkusyjnych, jest mylny, ponieważ muzykoterapia receptywna skupia się na słuchaniu, a nie aktywnym graniu. Używanie instrumentów perkusyjnych w kontekście muzykoterapii nazywa się muzykoterapią aktywną, która ma zupełnie inny cel i dynamikę. Muzykoterapia aktywna polega na zaangażowaniu pacjenta w proces tworzenia muzyki, co może wspierać rozwój umiejętności motorycznych czy integracji sensorycznej. Jednakże nie jest to kluczowy element muzykoterapii receptywnej, gdzie główną rolę odgrywa percepcja i doświadczenie muzyki. Śpiewanie przy akompaniamencie to kolejny błąd w rozumieniu, ponieważ ta forma również wymaga aktywnego uczestnictwa pacjenta, co jest sprzeczne z zasadami receptywnej muzykoterapii. Wreszcie, improwizowanie ruchów przy muzyce, chociaż może być wartościowym ćwiczeniem w innej formie terapii, nie odnosi się do podstawowych zasad muzykoterapii receptywnej, która koncentruje się na słuchaniu, odbiorze i interpretacji muzyki. Wybór tych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące różnic między aktywną a receptywną formą muzykoterapii, co podkreśla ważność zrozumienia fundamentów różnych technik terapeutycznych oraz ich właściwego zastosowania w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 20

Terapeuta, który podczas codziennych zajęć w pracowni ceramicznej regularnie dokumentuje zachowania swoich podopiecznych według ściśle ustalonego schematu, realizuje

A. eksperyment pedagogiczny

B. obserwację uczestniczącą kontrolowaną

C. wywiad standaryzowany ukryty

D. badanie socjometryczne

Obserwacja uczestnicząca kontrolowana to technika badawcza, w której badacz aktywnie angażuje się w sytuację, jednocześnie monitorując i rejestrując zachowania uczestników. W kontekście terapeuty, który prowadzi zajęcia w pracowni ceramicznej, taka forma obserwacji pozwala na dogłębną analizę interakcji między uczestnikami oraz ich zachowań w naturalnym środowisku. Dzięki zastosowaniu ściśle określonego klucza rejestracji, terapeuta może systematycznie zbierać dane, co wspiera dalsze działania terapeutyczne, takie jak dostosowywanie zajęć do potrzeb grupy. Przykładem zastosowania może być identyfikowanie postępów uczestników w zakresie umiejętności manualnych oraz społecznych, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami z różnymi potrzebami, gdzie istotne jest, aby terapeuta był obecny i aktywnie uczestniczył w procesie, co zwiększa efektywność interwencji.

Pytanie 21

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

B. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

C. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

D. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 22

W trakcie terapii, wskazanie metod i technik terapeutycznych, które mają na celu realizację ustalonych zadań, zgodnych z potrzebami i umiejętnościami pacjenta, dokonuje się na etapie

A. realizacji zaplanowanych zajęć

B. planowania działań terapeutycznych

C. ustalania celów terapii

D. diagnozy terapeutycznej

Wybranie odpowiedzi dotyczącej określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień dotyczących struktury procesu terapeutycznego. Określenie celów jest kluczowym, ale wczesnym etapem, gdzie terapeuta i pacjent wspólnie identyfikują, co chcą osiągnąć. Cele te są jedynie ogólnym kierunkiem działania i nie precyzują metod ani technik, które zostaną użyte w terapii. Prowadzenie planowych zajęć to kolejny ważny aspekt, jednak koncentruje się na realizacji ustalonego już planu, a nie na jego tworzeniu. Z kolei diagnoza terapeutyczna jest istotna w kontekście ustalenia stanu pacjenta oraz zrozumienia jego problemów, ale nie jest momentem, w którym dobierane są konkretne metody działania. Wspomaganie pacjenta nie polega jedynie na diagnozie czy określeniu celów, ale na tworzeniu dostosowanego planu działań, który może ewoluować w odpowiedzi na zmiany w terapii. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie tych etapów może skutkować niewłaściwym doborem technik, co prowadzi do ograniczonej efektywności terapeutycznej i frustracji zarówno ze strony pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe zrozumienie etapów terapii jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu terapeutycznego i wymaga od terapeutów ciągłej edukacji oraz refleksji nad własną praktyką.

Pytanie 23

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. zawrzeć umowę z podopiecznym

D. sformułować diagnozę terapeutyczną

Zawarcie kontraktu z podopiecznym, określenie celów terapeutycznych oraz przygotowanie indywidualnego planu terapii są ważnymi elementami procesu terapeutycznego, jednak nie powinny być one podejmowane przed sformułowaniem diagnozy terapeutycznej. Takie podejście może prowadzić do braku spójności w terapii oraz niewłaściwego ukierunkowania działań terapeutycznych. Kontrakt terapeutyczny jest dokumentem, który określa zasady współpracy oraz oczekiwania obu stron, lecz jego efektywność opiera się na zrozumieniu problemów i potrzeb podopiecznego. Ustalenie celów terapeutycznych powinno wynikać z jasnej diagnozy, której brak może prowadzić do nieadekwatnych lub zbyt ogólnych celów, które nie odpowiadają realnym potrzebom klienta. Przygotowanie indywidualnego planu terapii, bez wcześniejszej analizy i diagnozy, może doprowadzić do pominięcia kluczowych obszarów, które wymagają interwencji. Dlatego ważne jest, aby terapeuta najpierw dokładnie przeanalizował wszystkie dostępne informacje, by móc uzasadnić swoje decyzje i działania na podstawie rzetelnej diagnozy. Tylko wówczas możliwe jest skuteczne wsparcie podopiecznego oraz monitorowanie postępów w terapii zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie psychologii i terapii.

Pytanie 24

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, zwracając się do podopiecznych stwierdzeniem: Innymi słowy, oczekuje Pan, że podczas zajęć skoncentrujemy się na poprawie Pana samodzielności w codziennych czynnościach?

A. Odzwierciedlenie

B. Podsumowanie

C. Parafrazę

D. Dowartościowanie

Wybór nieprawidłowych technik aktywnego słuchania może wynikać z nieporozumienia dotyczącego ich definicji oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Na przykład, podsumowanie jest techniką, która polega na zebranie i zsyntetyzowaniu kluczowych informacji z dłuższej rozmowy, a nie na powtórzeniu myśli rozmówcy. Przykładem podsumowania byłoby stwierdzenie, które łączy różne aspekty rozmowy w całość, co jednak nie miało miejsca w tym przypadku. Dowartościowanie natomiast ma na celu podkreślenie pozytywnych cech pacjenta lub jego osiągnięć, ale nie odnosi się bezpośrednio do zrozumienia jego oczekiwań. Odzwierciedlenie, jako technika, skupia się na powtarzaniu nie tylko treści, ale i emocji wyrażanych przez rozmówcę. W kontekście podanego przykładu, terapeuta nie odniósł się do emocji pacjenta, lecz jedynie zinterpretował jego prośbę, co czyni te podejścia niewłaściwymi. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do braku efektywności w komunikacji i relacji terapeutycznej. W terapii kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, aby zarówno terapeuta, jak i pacjent czuli się zrozumiani i komfortowo, co w konsekwencji przekłada się na skuteczność terapii.

Pytanie 25

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat wskazania do ulg i uprawnień

B. na temat wyników badań diagnostycznych

C. na temat relacji w rodzinie

D. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

Odpowiedzi „o wynikach badań diagnostycznych”, „o relacjach rodzinnych” oraz „o zaleceniach dalszego postępowania rehabilitacyjnego” są nieprawidłowe, ponieważ nie są one bezpośrednio związane z funkcją Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Wyniki badań diagnostycznych, chociaż są kluczowe w procesie oceny stanu zdrowia pacjenta, nie są przekazywane przez Zespół w formie orzeczenia. Orzeczenie ma na celu przede wszystkim określenie stopnia niepełnosprawności oraz wskazanie przysługujących ulg i uprawnień, a nie szczegółowe dane dotyczące wyników konkretnych badań. Relacje rodzinne również nie są przedmiotem orzeczenia, a ich analiza może być istotna na etapie diagnozy czy terapii, ale nie w kontekście formalnym orzeczenia o niepełnosprawności. Z kolei zalecenia dotyczące dalszego postępowania rehabilitacyjnego, mimo że są niezbędne dla prawidłowego prowadzenia terapii, również nie znajdują się w orzeczeniu. Zespoły orzekające skupiają się na ocenie i formalizacji statusu niepełnosprawności, co oznacza, że terapeuta zajęciowy powinien pozyskiwać informacje na temat dalszych działań rehabilitacyjnych z innych źródeł, takich jak konsultacje z lekarzami specjalistami lub zespołami terapeutycznymi. Brak zrozumienia tych różnic prowadzi do mylnych wniosków, które mogą utrudniać skuteczność działań rehabilitacyjnych.

Pytanie 26

Pacjent z oddziału psychiatrycznego jest przekonany, że nieznane siły pragną go pozbawić zdrowia. Jakie objawy psychopatologiczne u niego występują?

A. halucynacje

B. urojenia

C. natręctwa

D. lęki

Odpowiedź "urojenia" jest prawidłowa, ponieważ urojeniowe przekonania są jednym z głównych objawów psychopatologicznych występujących w zaburzeniach psychicznych, szczególnie w schizofrenii i innych psychozach. Urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezmienne, mimo że osoby cierpiące na nie nie są w stanie zrozumieć ich irracjonalności. W przypadku pacjenta opisującego obce siły, które mają na celu pozbawienie go zdrowia, mówimy o typowych dla urojeń prześladowczych. Praktyczne podejście do diagnozy i terapii tych objawów wymaga wysoce wyspecjalizowanej wiedzy oraz zastosowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, takich jak psychoterapia czy farmakoterapia. Kluczowe jest również zrozumienie, że pacjent wymaga wsparcia w bezpiecznym środowisku, gdzie można skutecznie monitorować jego stan i podejmować działania mające na celu poprawę jakości życia oraz zdrowia psychicznego. W standardach opieki psychiatrycznej kładzie się duży nacisk na zindywidualizowane podejście do pacjenta, które uwzględnia jego unikalne potrzeby oraz kontekst społeczny.

Pytanie 27

Który z poniższych materiałów terapeuta zajęciowy powinien wybrać, aby rozwijać motorykę małą u dzieci w wieku przedszkolnym?

A. Farby plakatowe

B. Plastelina

C. Papier do rysowania

D. Kredki świecowe

Plastelina jest doskonałym narzędziem do rozwijania motoryki małej u dzieci w wieku przedszkolnym. Praca z plasteliną wymaga manipulacji palcami, co jest kluczowe dla wzmocnienia małych mięśni dłoni. Dzieci podczas zabawy plasteliną muszą ugniatać, wałkować i formować różne kształty, co pomaga im rozwijać koordynację ręka-oko oraz precyzyjność ruchów. Plastelina pozwala również na twórcze wyrażanie się, co jest ważne dla rozwoju kreatywności. Z mojego doświadczenia, dzieci uwielbiają tworzyć z plasteliny, co sprawia, że ćwiczenia te nie są dla nich przykrym obowiązkiem, lecz zabawą. Ponadto, plastelina jest bezpieczna i dostępna w różnych kolorach, co dodatkowo stymuluje zmysły dzieci. W terapii zajęciowej plastelina jest często stosowana jako narzędzie do oceny i wspierania rozwoju motoryki małej, co jest zgodne z dobrymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 28

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z dietetykiem

B. z pracownikiem socjalnym

C. z logopedą

D. z psychologiem

Wybór specjalistów innych niż logopeda w kontekście rehabilitacji pacjenta z afazją po udarze mózgu może wydawać się uzasadniony, jednak należy podkreślić, że ich rola jest ograniczona w obszarze rehabilitacji mowy. Dietetyk, choć może być przydatny w zapewnieniu odpowiednich wartości odżywczych, nie ma kompetencji do pracy nad problemami mowy, które są kluczowe w przypadku afazji. Pracownik socjalny może wspierać pacjenta w aspektach społecznych i prawnych, ale nie jest wykwalifikowany, by prowadzić terapię mowy, co oznacza, że jego działania będą miały ograniczony wpływ na stan mowy i komunikacji. Z kolei psycholog może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i stresami związanymi z chorobą, ale nie zastąpi specjalistycznej wiedzy i umiejętności logopedy w zakresie rehabilitacji mowy. Wybór takich specjalistów jako głównych partnerów w terapii może prowadzić do niedostatecznej rehabilitacji językowej, co jest kluczowe dla pacjentów z afazją. Dlatego istotne jest, aby terapeuta zajęciowy w pierwszej kolejności nawiązał kontakt z logopedą, aby zaspokoić specyficzne potrzeby komunikacyjne pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej.

Pytanie 29

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Asertywne odroczenie

B. Zdarcie płyty.

C. Zasłona dymna.

D. Otwieranie drzwi.

Wybór odpowiedzi związanych z innymi technikami asertywnymi wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich specyfiki oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Zdarcie płyty to technika polegająca na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób konsekwentny, co w przypadku agresywnego mieszkańca mogłoby prowadzić do zaostrzenia konfliktu, a nie jego łagodzenia. Z kolei otwarte drzwi oznaczają tworzenie atmosfery przyjaznej i zachęcającej do dialogu, co w sytuacji z agresywnym mieszkańcem również może być nieodpowiednie, ponieważ może prowadzić do dalszego wywoływania negatywnych emocji i frustracji. Technika odroczenia asertywnego polega na odkładaniu podjęcia decyzji lub odpowiedzi na trudne pytania, co w kontekście agresywnej interakcji z mieszkańcem nie byłoby skuteczne. Użycie tej techniki mogłoby być postrzegane jako unikanie konfrontacji, co w niektórych sytuacjach może być błędnie interpretowane przez drugą stronę jako brak zainteresowania lub empatii. Zrozumienie tych technik i ich odpowiednie zastosowanie jest kluczowe w pracy z osobami w trudnych sytuacjach emocjonalnych. Błędna interpretacja ich funkcji prowadzi do niewłaściwego stosowania, co może zagrażać efektywności terapeutycznej i zaufaniu w relacji terapeuta-pacjent.

Pytanie 30

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

B. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

C. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

D. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 31

Tworząc osobisty plan terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Parkinsona, u której występuje mikrografia, terapeuta powinien uwzględnić ćwiczenia polegające na

A. wycinaniu liter za pomocą wyrzynarki

B. zamazywaniu dużych powierzchni

C. pisaniu z użyciem klawiatury

D. tworzeniu grafiki komputerowej

Pisanie przy użyciu klawiatury jest skuteczną metodą terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona, zwłaszcza u tych, u których występuje mikrografia. Mikrografia, objawiająca się stopniowym zmniejszaniem się wielkości pisma odręcznego, może stanowić duże wyzwanie w codziennym życiu. Wykorzystanie klawiatury pozwala na obejście trudności związanych z manualnym pisaniem, umożliwiając jednocześnie zachowanie umiejętności komunikacyjnych. Terapia powinna skupiać się na rozwijaniu zdolności korzystania z technologii, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie dostosowywania metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Praktycznym przykładem może być wprowadzenie ćwiczeń polegających na pisaniu e-maili, co nie tylko wspiera umiejętności pisarskie, ale również sprzyja interakcji społecznej i może poprawić samopoczucie pacjenta. Dodatkowo, korzystanie z oprogramowania do rozpoznawania mowy może być użytecznym narzędziem wspierającym pacjentów w komunikacji, co stanowi integralną część holistycznego podejścia do terapii zajęciowej.

Pytanie 32

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda M. Montessori

B. Metoda NDT Bobath

C. Metoda V. Vojty

D. Metoda kinesiotapingu

Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.

Pytanie 33

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 34

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. pedagogiem specjalnym

B. protetykiem

C. fizjoterapeutą

D. pracownikiem socjalnym

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 35

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. odciskanie dłoni

B. składanie origami

C. rysowanie świecą

D. malowanie palcami

Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."

Pytanie 36

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Parafrazę

B. Dowartościowanie

C. Podsumowanie

D. Zachętę

Techniki aktywnego słuchania, takie jak parafraza, zachęta oraz dowartościowanie, mają swoje specyficzne zastosowania i różnią się od podsumowania, które jest kluczowe w omawianym kontekście. Parafraza polega na powtórzeniu słów rozmówcy, co może prowadzić do wrażenia, że terapeuta jedynie odtwarza to, co zostało powiedziane, zamiast angażować się w analizę i strukturę rozmowy. Zachęta, z kolei, skupia się na motywowaniu rozmówcy do kontynuowania wypowiedzi, co może być pomocne, ale nie wypełnia funkcji porządkowania i klarowania myśli. Dowartościowanie natomiast odnosi się do uznawania i wzmacniania pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co jest istotne, lecz nie ma na celu podsumowania kluczowych punktów rozmowy. W związku z tym, pomylenie tych technik z podsumowaniem może prowadzić do niepełnego zrozumienia intencji rozmowy oraz do braku klarowności w komunikacji. Kluczowym błędem w myśleniu jest zatem utożsamianie różnych technik aktywnego słuchania z jedną konkretną formą, która ma na celu strukturalizację i klarowanie istotnych kwestii. Zrozumienie różnic między tymi technikami jest niezbędne dla skutecznego prowadzenia rozmów terapeutycznych oraz budowania rzeczywistego dialogu z klientem.

Pytanie 37

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. afazję

B. mutyzm

C. echolalię

D. dyzartrię

Echolalia, mutyzm oraz dyzartria to różne zaburzenia komunikacji, które często mylone są z afazją, ale mają odrębne właściwości. Echolalia odnosi się do powtarzania słów lub fraz, które ktoś usłyszał, co niekoniecznie wskazuje na zrozumienie ich znaczenia. Osoby z echolalią mogą powtarzać słowa, ale nie mają zdolności do samodzielnego formułowania wypowiedzi, co jest innym zjawiskiem niż opisane zaburzenie. Mutyzm z kolei to stan, w którym osoba jest fizycznie zdolna do mówienia, ale z różnych powodów nie wydaje dźwięków. Często występuje w sytuacjach społecznych, gdzie występuje lęk lub niepokój, co wyklucza to z możliwości opisanego przypadku, gdzie pacjent ma trudności z artykulacją, ale rozumie komunikaty. Dyzartria to zaburzenie dotyczące kontroli mięśni odpowiedzialnych za mowę, prowadzące do niewyraźnego mówienia. W opisywanym przypadku brak uzębienia może wpłynąć na artykulację, ale nie jest to klasyczna dyzartria, ponieważ mowa jest zrozumiała, a problem leży w produkcji dźwięków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w diagnostyce i podejmowaniu właściwych interwencji terapeutycznych, dlatego ważne jest, aby nie mylić tych zaburzeń z afazją, która dotyczy wyłącznie problemów z przetwarzaniem mowy.

Pytanie 38

Jakie kroki podjął terapeuta, aby uzyskać dane od respondenta na podstawie przygotowanego kwestionariusza?

A. Zrealizował wywiad

B. Dokonał analizy dokumentacji medycznej

C. Przeprowadził obserwację

D. Wykonał eksperyment

Analizowanie dokumentacji medycznej, choć istotne w kontekście oceny pacjenta, nie jest sposobem na bezpośrednie uzyskiwanie informacji od respondenta. Dokumentacja dostarcza informacji o przeszłych diagnozach, terapiach i reakcjach pacjenta, ale nie zastępuje osobistej interakcji, która jest kluczowa dla zrozumienia obecnych potrzeb pacjenta. Wykonywanie obserwacji jest również ważnym elementem, ale ogranicza się do analizy zachowań pacjenta w określonym kontekście, co może prowadzić do błędnych interpretacji bez dalszego wyjaśnienia od samego respondenta. Zrealizowanie eksperymentu w ramach terapii nie jest standardową metodą uzyskiwania informacji; eksperymenty są stosowane w badaniach naukowych, nie w bezpośrednim kontakcie terapeutycznym. Przyjmowanie takiego podejścia może zagrażać relacji terapeutycznej i zaufaniu, które są kluczowe w pracy z pacjentami. W praktyce terapeutycznej wywiad jest niezastąpionym narzędziem, które umożliwia głębsze zrozumienie pacjenta oraz jego problemów, co jest nieosiągalne za pomocą jedynie analizy dokumentacji, obserwacji czy eksperymentu.

Pytanie 39

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. zamknięte

B. otwarte

C. zaczynające się od "dlaczego"

D. sugerujące

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 40

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Agresywny

B. Bierny

C. Ekspresyjny

D. Asertywny

Wybór stylów komunikacji pasywnego, agresywnego lub ekspresyjnego w kontekście terapii zajęciowej jest niewłaściwy, ponieważ każdy z tych stylów może prowadzić do negatywnych skutków zarówno dla pacjenta, jak i jego rodziny. Styl pasywny, charakteryzujący się unikaniem wyrażania swoich myśli czy potrzeb, może prowadzić do frustracji rodziny oraz braku jasności w relacji z terapeutą. W takiej sytuacji rodzina może czuć się zignorowana lub nieważna, co negatywnie wpływa na ich zaangażowanie w proces terapeutyczny. Styl agresywny, z kolei, z jego tendencją do dominacji i krytyki, może wywoływać lęk i opór, co zdecydowanie nie sprzyja współpracy. Rodzina pacjenta może czuć się atakowana, co prowadzi do zamknięcia się i braku chęci do uczestniczenia w terapii. Styl ekspresyjny, choć w niektórych kontekstach może być użyteczny, nie zawsze jest odpowiedni w relacjach terapeutycznych. Nadmierna ekspresja emocji może być dla rodziny przytłaczająca i zniechęcająca, co utrudnia konstruktywną komunikację. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest budowanie zaufania i otwartości, co zapewnia tylko asertywny styl komunikacji, który wspiera zaangażowanie rodziny i efektywność całego procesu terapeutycznego. Zrozumienie tych zasad pozwala uniknąć typowych pułapek komunikacyjnych oraz lepiej wspierać pacjenta w jego drodze do zdrowienia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej