Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 23 października 2025 21:05
Data zakończenia: 23 października 2025 21:27

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaka jest odległość od początku drogi do punktu, który na tej trasie ma oznaczenie 0/3+57,00 m?

A. 3557,00 m

B. 3057,00 m

C. 557,00 m

D. 357,00 m

Odpowiedź 357,00 m jest poprawna, ponieważ oznaczenie 0/3+57,00 m wskazuje na dokładne miejsce na trasie. W tym systemie oznaczeń, pierwsza część (0) zazwyczaj odnosi się do kilometrażu, a druga część (3+57,00) do metrażu w obrębie tego kilometra. Zatem '3+57,00' oznacza, że punkt znajduje się 3 km i 57 m od punktu odniesienia. Przekształcając to na metry, mamy 3000 m + 57 m, co daje 3057 m. Jednakże, jeżeli punkt 0/3+57,00 m jest odniesiony do '0', oznacza to, że odległość od początku trasy wynosi 357,00 m. Użycie takiego systemu oznaczeń jest powszechne w geodezji, budownictwie i planowaniu infrastruktury, co umożliwia precyzyjne określenie lokalizacji punktów na trasie. Przykładowo, w projektach drogowych lub kolejowych, takie oznaczenia są kluczowe dla właściwego zarządzania i kontroli budowy.

Pytanie 2

Jaki dokument geodezyjny jest kluczowy do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic przeglądowy

B. Dziennik pomiaru kątów osnowy

C. Dziennik pomiaru boków osnowy

D. Opis topograficzny punktu

Wybór odpowiedzi, które nie są związane z opisem topograficznym punktu, prowadzi do błędnych wniosków na temat geodezyjnego procesu lokalizacji punktów osnowy. Szkic przeglądowy, choć przydatny w kontekście przedstawiania ogólnej orientacji punktów w obszarze, nie dostarcza wystarczających szczegółów, aby precyzyjnie zlokalizować dany punkt w terenie. Jest to narzędzie wizualne, które może ułatwić zrozumienie układu punktów, ale nie zawiera szczegółowych informacji o otoczeniu konkretnego punktu. Dzienniki pomiaru boków oraz kątów osnowy są dokumentami skupionymi na wynikach pomiarów, a nie na lokalizacji punktów. Oferują one informacje o długościach bądź kątowych relacjach między punktami, co jest istotne na etapie obliczeń i analizy, ale nie odnoszą się do praktycznych aspektów odnajdywania punktów w terenie. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych typów dokumentacji geodezyjnej oraz ich zastosowań. Kluczowe jest zrozumienie, że w procesie geodezyjnym każdy dokument pełni specyficzną rolę i niezbędne jest wykorzystanie właściwych narzędzi i informacji w odpowiednich kontekstach. Aby skutecznie prowadzić prace geodezyjne, niezbędne jest korzystanie z precyzyjnych i szczegółowych opisów topograficznych, co zapewnia zgodność z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 3

Błąd, który nie wpływa na kartometryczną precyzję mapy, to

A. deformacji papieru

B. wysokościowych pomiarów terenowych

C. przeniesienia punktów z materiału wyjściowego na oryginał mapy

D. materiału wyjściowego, na podstawie którego powstała mapa

Pojęcie kartometrycznej dokładności mapy odnosi się do precyzji i jakości odwzorowania obiektów na mapie w stosunku do ich rzeczywistego położenia w terenie. Zrozumienie, jakie błędy mogą wpływać na tę dokładność, jest kluczowe dla efektywnego korzystania z map. Odpowiedzi wskazujące na deformacje papieru, materiał wyjściowy oraz przeniesienie punktów z materiału wyjściowego na oryginał mapy dotyczą istotnych aspektów, które mogą w rzeczywistości znacząco wpływać na jakość kartometryczną mapy. Deformacje papieru mogą wynikać z warunków atmosferycznych, takich jak wilgoć, co prowadzi do zniekształcenia mapy, a tym samym do błędnych odczytów pomiarowych. Materiał wyjściowy, z którego powstaje mapa, ma kluczowe znaczenie, ponieważ jakość i dokładność danych geograficznych bezpośrednio przekłada się na precyzję odwzorowania. Jeżeli materiał wyjściowy zawiera błędy, np. w postaci niedokładnych pomiarów terenowych, efektem będzie mapa o niskiej dokładności. Ponadto, proces przenoszenia punktów z materiału wyjściowego na mapę również może wprowadzać błędy, szczególnie w wyniku nieprecyzyjnego odwzorowania w skali, co jest krytyczne w kontekście standardów takich jak ISO 19157, które kładą nacisk na jakość danych geograficznych. Dlatego też, pomimo że błędy w pomiarach wysokościowych nie wpływają na kartometryczną dokładność, inne wymienione czynniki mają kluczowe znaczenie w kontekście tworzenia map precyzyjnych i wiarygodnych.

Pytanie 4

Aby zaktualizować część mapy zasadniczej, geodeta powinien uzyskać informacje

A. z urzędu wojewódzkiego

B. z ewidencji gruntów oraz budynków

C. z urzędu miasta

D. z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego

Wybór danych z ewidencji gruntów i budynków, urzędu wojewódzkiego czy urzędu miasta jako źródła do aktualizacji mapy zasadniczej jest nieprawidłowy, ponieważ każda z tych instytucji dysponuje informacjami o innej specyfice, które nie są wystarczające do pełnej aktualizacji mapy zasadniczej. Ewidencja gruntów i budynków, chociaż zawiera informacje o statusie prawnym nieruchomości, nie dostarcza danych geodezyjnych dotyczących topografii terenu, co jest kluczowe dla mapy zasadniczej. Ponadto, dane uzyskiwane z urzędów wojewódzkich i miejskich mają często ograniczenia terytorialne i mogą nie być kompletnymi zbiorami danych geodezyjnych, przez co mogą prowadzić do nieścisłości i błędów w przedstawieniu rzeczywistości. Na przykład, urzędnicy miejscy mogą nie być na bieżąco z aktualizacją danych, co w praktyce prowadzi do sytuacji, gdzie mapa zasadnicza oparta na takich informacjach może być nieaktualna i nieodzwierciedlająca rzeczywistego stanu terenu. Ponadto, z punktu widzenia dobrych praktyk w geodezji, korzystanie z wyczerpującego i oficjalnego państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest standardem, który zapewnia spójność i zgodność danych, co jest kluczowe dla planowania i zarządzania przestrzenią. Ignorowanie tego zasobu może skutkować poważnymi konsekwencjami w zakresie planowania przestrzennego oraz naruszeniem przepisów prawa geodezyjnego.

Pytanie 5

Dokonano pomiaru kąta pionowego w dwóch ustawieniach lunety, uzyskując rezultaty: O_I= 101^g80^c70^cc, O_II= 298^g17^c00^cc. Jaki jest kąt zenitalny?

A. 298g18c15cc

B. 196g36c30cc

C. 101g81c85cc

D. 199g98c85cc

Jeżeli wybrałeś błędną odpowiedź, to pewnie było to wynikiem nieporozumienia w kwestii obliczania kątów zenitalnych. Kąt zenitalny jest powiązany z pomiarami kątów pionowych, które przeprowadza się w dwóch różnych ustawieniach lunety. Kluczowe tutaj jest, żeby zrozumieć, że przy dodawaniu kątów pionowych do obliczenia kąta zenitalnego, zawsze trzeba od sumy odjąć 200g. Wiele osób może tu popełnić błąd nie stosując tej zasady, co prowadzi do zawyżenia wyników. Czasami zdarza się, że złe odpowiedzi wynikają też z błędnego rozumienia konwencji pomiarowej, gdzie zapomina się uwzględnić konieczność konwersji jednostek kątowych. Na przykład, gdy dodasz kąty bez odpowiedniej konwersji do systemu pełnych stopni, minut i sekund, to możesz dostać fałszywe wyniki, które mogą być obecne wśród odpowiedzi. Ważne, żeby pamiętać, że kąt zenitalny musi mieścić się w konkretnym zakresie, co jest typowe dla pomiarów geodezyjnych. Przy obliczeniach z użyciem kątów pionowych, istotne jest przestrzeganie standardów pomiarowych, takich jak te ustalone przez Międzynarodową Federację Geodetów (FIG) i inne organizacje branżowe, które podkreślają znaczenie precyzyjnych i dokładnych wyników w tej dziedzinie.

Pytanie 6

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 41,05 mm

B. 82,10 mm

C. 164,20 mm

D. 328,40 mm

Prawidłowa odpowiedź to 82,10 mm, co wynika z zastosowania zasady przeliczeń w skali. Aby obliczyć rzeczywistą długość linii na mapie w skali 1:2000, należy podzielić rzeczywistą długość linii w metrach przez wartość skali. W tym przypadku: 164,20 m / 2000 = 0,0821 m, co po przeliczeniu na milimetry (1 m = 1000 mm) daje 82,10 mm. W praktyce, taka operacja jest niezbędna w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjny pomiar i przedstawienie danych w różnych skalach są kluczowe. W projektowaniu map, geodeci muszą znać skale, aby poprawnie odzwierciedlić rzeczywiste odległości i umożliwić łatwe interpretowanie danych przez użytkowników. Zgodnie z normami, ważne jest, aby przy przeliczaniu długości w skali zachować odpowiednią dokładność, co wpływa na jakość finalnych produktów, takich jak mapy topograficzne czy plany zagospodarowania przestrzennego.

Pytanie 7

Kontrolę numeracji pikiet na szkicu oraz w dzienniku pomiarowym wykonuje się podczas pomiarów terenowych, aby zapewnić

A. poprawność prowadzenia dziennika pomiarowego

B. zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego

C. poprawność prowadzenia szkicu polowego

D. poprawność przy kartowaniu pikiet na mapę

Zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego jest kluczowym aspektem w procesie pomiarów terenowych, ponieważ obie te formy dokumentacji muszą odzwierciedlać te same dane pomiarowe i ich układ w terenie. Utrzymanie spójności między szkicem a dziennikiem pomiarowym pozwala na skuteczne śledzenie postępu prac oraz zapewnia, że późniejsza analiza danych będzie oparta na rzetelnych informacjach. Przykładowo, w przypadku wykrycia błędów w jednej z form dokumentacji, ich identyfikacja i korekta będą znacznie łatwiejsze, gdy obie dokumentacje będą ze sobą zgodne. W branży geodezyjnej istnieją ustalone standardy, które nakładają obowiązek prowadzenia takich dokumentów w sposób ułatwiający ich wzajemne weryfikowanie. W praktyce, podczas realizacji pomiarów, geodeta powinien regularnie sprawdzać, czy numery pikiet w szkicu odpowiadają tym wpisanym w dzienniku, co minimalizuje ryzyko błędów oraz ułatwia dalsze etapy pracy, takie jak kartowanie czy przygotowanie mapy. Właściwe utrzymanie zgodności dokumentacji jest nie tylko kwestią organizacyjną, ale również wpływa na jakość końcowych rezultatów pracy geodezyjnej.

Pytanie 8

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:5 000

B. 1:10 000

C. 1:1 000

D. 1:500

Odpowiedź 1:5 000 jest całkiem spoko, bo oznacza, że każdy 1 cm na mapie to 5 000 cm w rzeczywistości, a to przekłada się na 50 m. Jak chcesz obliczyć skalę mapy, to musisz przeliczyć długość terenu na długość na mapie. Więc, jak 1 cm na mapie to 50 m w terenie, to przeliczamy to na centymetry i mamy 50 m, co daje nam 5 000 cm. I stąd mamy ten stosunek 1 cm na mapie do 5 000 cm w terenie, zapisany jako 1:5 000. To jest klasyczna skala, której używa się w kartografii, zwłaszcza w geodezji i planach zagospodarowania. Na przykład w mapach topograficznych skala 1:5 000 świetnie oddaje szczegóły terenu i ułatwia orientację. W praktyce, znajomość skali mapy to kluczowa rzecz, która naprawdę się przydaje w nawigacji i analizie przestrzennej, a dla geodetów i architektów to wręcz niezbędne.

Pytanie 9

Na precyzję pomiarów niwelacyjnych nie wpływa

A. odległość między niwelatorem a łatami

B. wyważenie łat niwelacyjnych

C. poziomowanie libelli niwelacyjnej

D. kolejność dokonywanych pomiarów

Spoziomowanie libelli niwelacyjnej jest kluczowym procesem, który ma istotny wpływ na dokładność pomiarów. Jeżeli niwelator nie jest prawidłowo poziomowany, rezultaty mogą być zafałszowane, co doprowadzi do błędów w ocenie różnic wysokości. Jest to często spotykany błąd, gdzie operatorzy niwelatora mogą nie zauważać niewielkich odchyleń, co w dłuższej perspektywie prowadzi do sumowania się błędów pomiarowych. Spionizowanie łat niwelacyjnych również odgrywa kluczową rolę, ponieważ jeśli łatka nie jest ustawiona w idealnej pozycji pionowej, wyniki mogą być błędne. Często obserwowanym problemem jest ignorowanie wpływu odległości pomiędzy niwelatorem a łatami; zbyt duże odległości mogą wprowadzać dodatkowe błędy pomiarowe z powodu krzywizny ziemi oraz efektu atmosferycznego. W związku z tym, wszystkie te aspekty są ze sobą powiązane i ich prawidłowe wykonanie jest niezbędne do uzyskania dokładnych i wiarygodnych pomiarów. W praktyce inżynieryjnej zaniedbanie któregoś z tych czynników prowadzi do poważnych konsekwencji w postaci błędnych danych, co może wpłynąć na całe projekty budowlane i inżynieryjne. Dlatego tak ważne jest, aby przy wykonywaniu niwelacji stosować się do uznawanych standardów i procedur, aby zminimalizować błędy i zapewnić wysoką jakość pomiarów.

Pytanie 10

Wykonano pomiar kąta: w pierwszym położeniu lunety KP = 299,8850^g oraz w drugim położeniu lunety KL = 100,1130^g. Oblicz wartość m_o

A. -0,0020g

B. -0,0010g

C. +0,0020g

D. +0,0010g

Wybór odpowiedzi innych niż -0,0010g często wynika z nieporozumienia dotyczącego właściwego obliczania różnicy kątów, a także z niewłaściwego zrozumienia konwencji stosowanych w geodezji. Często błędne podejścia opierają się na pomyłkach przy odejmowaniu wartości kątowych, gdzie zamiast prawidłowego obliczenia różnicy, użytkownicy mogą mylnie utożsamiać wartości bez uwzględnienia ich kontekstu. Na przykład, obliczenia takie jak -0,0020g lub +0,0010g pojawiają się, gdy ktoś niepoprawnie interpretuje wzory lub wprowadza nieprawidłowe założenia dotyczące kierunku pomiaru. Dodatkowo, w geodezyjnych odczytach, ważne jest, aby pamiętać o kierunku pomiaru i standardowych korekcjach, które mogą wpłynąć na ostateczne wyniki. Użytkownicy mogą również nie dostrzegać, że pomiary kątowe są relatywne, a ich interpretacja wymaga uwzględnienia pełnego obiegu kątowego, co prowadzi do typowych błędów przy zliczaniu kątów przekraczających 360 stopni. Ostatecznie, kluczowe jest, aby przy obliczeniach kątów stosować zasady obowiązujące w danym kontekście geodezyjnym, co pozwala na dokładne i zgodne z normami wyniki.

Pytanie 11

Gdy geodeta zmierzył kąt poziomy w jednej serii, co to oznacza w kontekście prac geodezyjnych?

A. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów.

B. zmierzył kąt w jednym ustawieniu lunety.

C. zmierzył kąt w dwóch ustawieniach lunety.

D. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch odczytów.

Pomiar kąta w jednym położeniu lunety sugeruje, że geodeta wykonał pomiar bez zmiany ustawienia instrumentu, co prowadzi do niepełnych lub nieprecyzyjnych wyników. Zastosowanie jednego położenia lunety nie uwzględnia potencjalnych błędów, które mogą wyniknąć zarówno z warunków atmosferycznych, jak i z ewentualnych niedoskonałości w konstrukcji instrumentu. W geodezji kluczowe jest dążenie do minimalizacji błędów, a pomiar tylko jeden raz nie zapewnia tego. Ponadto, odpowiedź sugerująca obliczanie średniej arytmetycznej z dwóch pomiarów (co może wydawać się logiczne), w rzeczywistości odnosi się do sytuacji, w której pomiary te są wykonane w różnych położeniach lunety. Zbieranie danych w dwóch różnych położeniach nie tylko pozwala na detekcję błędów systematycznych, ale również umożliwia ich kompensację. Użycie tylko jednego pomiaru może prowadzić do błędów i nieprawidłowych wniosków, co jest szczególnie problematyczne w ważnych projektach budowlanych lub inżynieryjnych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa. Dlatego też, stosowanie pomiarów w dwóch położeniach lunety jest nie tylko standardem, ale również wymogiem dla uzyskania wiarygodnych wyników. Pomiar w jednym położeniu lunety, a następnie obliczanie średniej z jednego pomiaru jest nieprawidłowe, ponieważ nie dostarcza całkowitego obrazu sytuacji, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych praktykach geodezyjnych.

Pytanie 12

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. pozornych

B. przypadkowych

C. średnich

D. systematycznych

Błąd niepoziomości osi celowej niwelatora klasyfikowany jest jako błąd systematyczny, ponieważ jego źródło leży w wadach konstrukcyjnych lub niewłaściwej kalibracji instrumentu. Tego rodzaju błąd ma stały charakter i może wpływać na wyniki pomiarów w sposób przewidywalny. Przykładem może być niwelator, który nie został dostatecznie wypoziomowany przed rozpoczęciem pracy, co powoduje, że wszystkie pomiary w danej sesji będą systematycznie błędne. Zgodnie z normami branżowymi, jak ISO 17123, ważne jest, aby regularnie kalibrować sprzęt pomiarowy oraz przeprowadzać kontrole stanu technicznego urządzeń. Praktyczne stosowanie tej wiedzy polega na systematycznej weryfikacji i kalibracji sprzętu przed jego użyciem, co pozwala na minimalizowanie ryzyka wystąpienia błędów systematycznych. Wiedza o tym, jak identyfikować i korygować błędy systematyczne, jest kluczowa dla zapewnienia dokładności i wiarygodności pomiarów w geodezji oraz innych dziedzinach wymagających precyzyjnych danych.

Pytanie 13

Na mapie zasadniczej sieci oznaczane są kolorem brązowym?

A. elektroenergetyczne

B. kanalizacyjne

C. gazowe

D. ciepłownicze

Brązowy kolor na mapach zasadniczych jest standardowym oznaczeniem dla sieci kanalizacyjnych. Oznacza to, że wszelkie elementy związane z systemami odprowadzania ścieków oraz ich infrastrukturą są reprezentowane tą barwą. W praktyce, oznaczenie to jest istotne dla planowania przestrzennego oraz realizacji projektów budowlanych, ponieważ umożliwia inżynierom i projektantom łatwe zidentyfikowanie istniejących sieci kanalizacyjnych, co jest kluczowe przy wykopach i innych pracach ziemnych. Ponadto, zgodnie z normą PN-ISO 19115, stosowanie kolorów na mapach powinno być spójne i odzwierciedlać powszechnie przyjęte praktyki, co pozwala uniknąć nieporozumień w interpretacji danych przestrzennych. Zrozumienie systemów kanalizacyjnych jest niezbędne w kontekście zarządzania wodami oraz ochrony środowiska, co podkreśla ich znaczenie w infrastrukturze miejskiej.

Pytanie 14

Który ze sporządzanych w terenie dokumentów geodezyjnych jest wykorzystywany m.in. do zlokalizowania trwale ustalonego punktu osnowy?

A. Szkic polowy

B. Plan osnowy

C. Opis topograficzny

D. Szkic budowlany

Analizując inne dokumenty geodezyjne, łatwo można zauważyć ich różnorodność oraz specyfikę, która nie zawsze jest zrozumiała dla osób nieobeznanych z tematem. Projekt osnowy to dokument, który ma na celu zaplanowanie rozmieszczenia punktów osnowy, jednak nie jest to dokument powstający w terenie, lecz raczej przedprojektowy. Ponadto, jego zawartość nie umożliwia odnalezienia konkretnego, zastabilizowanego punktu osnowy, ponieważ projekt ma charakter koncepcyjny, a nie operacyjny. Szkic tyczenia, z drugiej strony, jest dokumentem używanym w trakcie prac geodezyjnych do zaznaczania lokalizacji budynków czy innych obiektów, ale także nie służy bezpośrednio do identyfikacji punktów osnowy. Warto zauważyć, że szkic polowy to dokument, który jest bardziej roboczy i obejmuje zapisy dotyczące pomiarów wykonanych na ziemi, ale również nie dostarcza pełnej informacji o stałych punktach osnowy. Zrozumienie różnicy między tymi dokumentami i ich zastosowaniami jest kluczowe dla każdego geodety, a błędne przypisanie ich funkcji może prowadzić do nieporozumień oraz błędów w wykonaniu prac geodezyjnych. W branży geodezyjnej ważne jest, aby każdy dokument był wykorzystywany zgodnie z jego przeznaczeniem, co wpływa na efektywność i dokładność prowadzonych pomiarów oraz projektów.

Pytanie 15

Spostrzeżenia bezpośrednieniejednakowo precyzyjne występują, gdy są realizowane

A. przez tego samego badacza

B. różnymi instrumentami

C. tą samą techniką pomiaru

D. tym samym urządzeniem

Wybór odpowiedzi, że spostrzeżenia są wykonywane przez tego samego obserwatora, nie jest poprawny. Choć istotne jest, aby jeden obserwator był odpowiedzialny za pomiary w określonym czasie, to nie eliminuje to problemu różnic w dokładności wyników, które mogą wynikać z używanych metod lub przyrządów. W przypadku pomiarów, subiektywne postrzeganie i interpretacja danych przez obserwatora mogą prowadzić do błędów systematycznych. Z kolei uznanie, że użycie tej samej metody pomiaru gwarantuje spójność wyników, jest mylne, ponieważ metody te mogą różnić się w precyzji, a nawet dokładności, w zależności od ich zastosowania. Na przykład, wykorzystanie dwóch różnych metod pomiaru wagi, takich jak waga mechaniczna i elektroniczna, może prowadzić do różnych wyników. Również twierdzenie, że pomiar tym samym przyrządem zapewnia identyczne wyniki, pomija fakt, że każdy przyrząd ma swoje ograniczenia, a nawet drobne zmiany w warunkach otoczenia mogą wpłynąć na wyniki pomiaru. Takie podejście może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i w rezultacie do błędnej interpretacji danych. W analizach naukowych kluczowe jest stosowanie zróżnicowanych technik i narzędzi, a także wielokrotnych pomiarów, aby uzyskać wiarygodne i obiektywne dane.

Pytanie 16

Ile punktów o wysokościach odpowiadających cechom warstwic, które je przecinają, należy ustalić przeprowadzając interpolację warstwic o cięciu warstwicowym wynoszącym 0,25 m pomiędzy sąsiednimi pikietami o wysokościach 213,20 m i 214,49 m?

A. 3 punkty

B. 4 punkty

C. 5 punktów

D. 2 punkty

Twoja odpowiedź jest na pewno ok! Przy interpolacji warstwic, kiedy mamy cięcie 0,25 m i od wysokości 213,20 m do 214,49 m, trzeba najpierw obliczyć różnicę wysokości. Wychodzi 1,29 m. Jak podzielisz to przez 0,25 m, dostaniesz prawie 5,16. To znaczy, że powinieneś wyznaczyć pięć punktów na wysokościach: 213,25 m, 213,50 m, 213,75 m, 214,00 m i 214,25 m. Ten sposób interpolacji to standard w geodezji i inżynierii lądowej, bo precyzyjne wysokości są mega ważne, zwłaszcza przy budowach czy tworzeniu map. Dzięki takiemu podejściu masz lepsze dane terenowe, co z kolei wpływa na jakość projektów i efektywność pomiarów.

Pytanie 17

Jaką czynność należy wykonać podczas przeprowadzania wywiadu terenowego, który poprzedza pomiary sytuacyjne i wysokościowe?

A. Sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu

B. Identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej

C. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych

D. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu

Identyfikacja w terenie punktów osnowy geodezyjnej jest kluczowym etapem przed przystąpieniem do pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych. Osnowa geodezyjna stanowi fundament, na którym opierają się wszystkie inne pomiary. Jej odpowiednie zidentyfikowanie pozwala na precyzyjne odniesienie danych pomiarowych do układu współrzędnych, co jest niezbędne w geodezji. Przykładowo, podczas wykonywania pomiarów dla nowego projektu budowlanego, geodeta najpierw lokalizuje punkty osnowy, aby móc ustawić instrumenty pomiarowe w odpowiednich miejscach. Takie praktyki są zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 17123, które podkreślają znaczenie stabilności i precyzji punktów osnowy dla efektywnego i wiarygodnego pomiaru. Właściwa identyfikacja punktów osnowy geodezyjnej nie tylko zwiększa dokładność pomiarów, ale również przyczynia się do redukcji błędów w późniejszych analizach i projektach.

Pytanie 18

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. podpórką

B. rzędnej

C. odciętą

D. czołówką

Odpowiedź 'odcięta' jest poprawna, ponieważ w kontekście pomiarów ortogonalnych, odcięta to miara bieżąca na linii pomiarowej, która wskazuje współrzędne punktu w układzie współrzędnych kartezjańskich. Zastosowanie odciętej polega na określeniu odległości od punktu referencyjnego w kierunku poziomym, co jest kluczowe przy precyzyjnych pomiarach geodezyjnych i inżynieryjnych. W praktyce, odcięta jest często wykorzystywana w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne wyznaczenie lokalizacji elementów konstrukcyjnych jest niezbędne dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa budowli. Przykładem może być stosowanie odciętych podczas wyznaczania granic działek, czy też w procesie budowy infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wpływają na jakość i funkcjonalność finalnego produktu. Dobrą praktyką jest regularne kalibrowanie sprzętu pomiarowego oraz przestrzeganie standardów ISO w zakresie pomiarów geodezyjnych, co zapewnia wysoką jakość uzyskiwanych danych.

Pytanie 19

Jaką odległość mają punkty hektometrowe na osi trasy?

A. 200 m

B. 100 m

C. 50 m

D. 150 m

Punkty hektometrowe to standardowe punkty pomiarowe na trasie, które są oddalone od siebie o 100 m. Jest to istotne w kontekście nawigacji, planowania tras oraz w zarządzaniu ruchem drogowym. Umożliwia to precyzyjne określenie lokalizacji pojazdu lub obiektu na danej trasie. W praktyce, punkty te są wykorzystywane w różnych systemach transportowych, w tym w kolejnictwie, gdzie oznaczają konkretne odległości między stacjami. Przy ustalaniu rozkładów jazdy oraz w przypadku monitorowania postępu transportu, dokładne określenie odległości jest kluczowe. Standardy takie jak normy ISO w zakresie transportu i logistyki oraz dobre praktyki związane z oznaczaniem tras uwzględniają właśnie odległości określane w hektometrach, co ułatwia komunikację i zarządzanie procesami logistycznymi.

Pytanie 20

Konstrukcja przestrzennego wcięcia w przód opiera się na połączeniu kątowego wcięcia w przód z techniką

A. biegunową

B. niwelacji geometrycznej

C. tachimetryczną

D. niwelacji trygonometrycznej

Wielu ludzi może mieć problem z różnicowaniem metod niwelacji, co czasami prowadzi do złych wyborów. Metoda biegunowa, która opiera się na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu, nie bierze pod uwagę kilku ważnych spraw przy przestrzennym wcięciu w przód. Moim zdaniem, trochę mylące jest też myślenie, że metoda tachimetryczna, mimo swojego zaawansowania, dotyczy tylko pomiaru kątów i odległości, a to jakoś nie wystarcza do dokładnych obliczeń wysokości. A jeśli chodzi o niwelację geometryczną, to chociaż działa w pomiarze różnic wysokości, to nie wykorzystuje kątów w taki sposób, żeby skutecznie zastosować wcięcie w przód. Często też mylą się pojęcia związane z tymi metodami, co prowadzi do pomyłek i źle dobranych technik w pracy geodezyjnej. Ważne jest, żeby zrozumieć, że każda z tych metod ma swoje plusy i minusy, a niwelacja trygonometryczna to tylko jedno z wielu narzędzi, które umożliwiają precyzyjne pomiary w terenie. Dobrze zrozumiane podstawy tych metod i ich odpowiednie zastosowanie są kluczowe dla każdego geodety.

Pytanie 21

Szkic polowy inwentaryzacji po zakończeniu budowy przyłącza kanalizacyjnego do obiektu powinien uwzględniać

A. średnicę przewodu.

B. rysunek instalacji wewnętrznej w budynku.

C. kąt nachylenia przewodu.

D. materiał, z którego wykonano przewód.

Szkic polowy inwentaryzacji powykonawczej przyłącza kanalizacyjnego powinien zawierać kilka istotnych informacji, które są kluczowe dla sprawnego działania całego systemu. Średnica przewodu to jedna z tych najważniejszych rzeczy, bo to ona decyduje o tym, ile ścieków może przejść przez instalację. Według norm, średnica rury musi być dobrana do tego, ile ścieków będzie odprowadzane oraz do specyfiki budynku. Na przykład, w domach mieszkalnych zazwyczaj używa się rur o średnicy 100 mm, co powinno wystarczyć dla typowego gospodarstwa domowego. Warto to rozumieć, szczególnie przy planowaniu przyszłych prac budowlanych czy modernizacji, bo źle dobrana średnica może spowodować zatory i inne problemy w systemie. A znajomość średnicy pomoże też w odpowiednim doborze materiałów i nasadek do przewodów – to ważne, żeby wszystko było zgodne ze standardami jakości. Z moich doświadczeń wynika, że błędne określenie średnicy może prowadzić do poważnych awarii, co z kolei zwiększa koszty późniejszych napraw.

Pytanie 22

Różnice wysokości oraz poprawki są zapisywane w dzienniku niwelacji z precyzją do

A. 0,1 m

B. 0,0001 m

C. 0,001 m

D. 0,01 m

Wybór innych odpowiedzi, które wskazują na różną dokładność pomiarów, może prowadzić do poważnych nieporozumień w kontekście geodezyjnych prac niwelacyjnych. Zapis różnic wysokości z dokładnością do 0,01 m, 0,0001 m czy 0,1 m nie spełnia standardów wymaganych w profesjonalnych aplikacjach niwelacyjnych. Różnica 0,01 m, choć jest stosunkowo precyzyjna, nie wystarcza w sytuacjach, gdzie nawet niewielkie zmiany wysokości mogą wpłynąć na projekt, takie jak w inżynierii lądowej czy budownictwie. Z kolei zapis z dokładnością do 0,0001 m może wydawać się atrakcyjny w teorii, jednak w praktyce jest to niepraktyczne i często niemożliwe do osiągnięcia w standardowych warunkach pomiarowych, co prowadzi do nieuzasadnionych oczekiwań co do wyników. Natomiast dokładność 0,1 m jest zbyt mała dla większości zastosowań inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Użytkownicy, którzy wybierają te wartości, mogą nie zdawać sobie sprawy z istoty dokładności pomiarów w kontekście norm geodezyjnych oraz potencjalnych konsekwencji błędów pomiarowych, które mogą wpłynąć na bezpieczeństwo oraz jakość projektowanych obiektów.

Pytanie 23

Przekierowanie spionowanej osi obrotowej tachimetru na punkt geodezyjny to

A. poziomowanie

B. rektyfikacja

C. pionowanie

D. centrowanie

Centrowanie oznacza precyzyjne doprowadzenie spionowanej osi obrotu tachimetru do punktu geodezyjnego. Jest to kluczowy proces w geodezji, ponieważ zapewnia, że wszystkie pomiary są dokonywane z jednego, stabilnego punktu. W praktyce centrowanie polega na umieszczeniu tachimetru w dokładnej pozycji nad punktem, co jest niezbędne do uzyskania prawidłowych i wiarygodnych wyników. Proces ten w szczególności uwzględnia użycie statywów i poziomic, aby zapewnić, że instrument jest nie tylko zlokalizowany w odpowiednim miejscu, ale również w odpowiedniej orientacji. Dobre praktyki w zakresie centrowania wymagają również regularnego kalibrowania sprzętu, aby zminimalizować błędy systematyczne. W praktyce, centrowanie jest stosowane zarówno w pomiarach terenowych, jak i w aplikacjach budowlanych, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie dla dalszych etapów pracy. Zrozumienie i umiejętność centrowania jest niezbędna dla każdego geodety, ponieważ błędne centrowanie prowadzi do nieprawidłowych pomiarów, co z kolei może wpłynąć na całokształt projektu.

Pytanie 24

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [β] = AP + AK - n × 200g

B. [β] = AP – AK + n × 200g

C. [α] = AK – AP + n × 200g

D. [α] = AK + AP - n × 200g

Analiza niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na powszechne pomyłki w interpretacji wzorów geometrycznych stosowanych w geodezji. Wzory zaproponowane w odpowiedziach nie uwzględniają odpowiednich relacji pomiędzy kątami, a także nie biorą pod uwagę istotnych parametrów. Na przykład, w propozycji zakładającej, że suma kątów lewych wynika z dodawania kątów początkowych i końcowych, co nie jest zgodne z zasadami obliczeń w poligonach. Warto pamiętać, że suma kątów lewych w ciągu poligonowym powinna być zdefiniowana w odniesieniu do różnicy między kątami oraz liczby segmentów, co jest kluczowe dla uzyskania prawidłowych wyników. Typowym błędem jest mylenie relacji między kątami a liczbą boków, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Wartości kątów w poligonach muszą być dokładnie zdefiniowane i obliczane zgodnie z odpowiednimi normami, aby zapewnić ich wiarygodność i precyzję. Dlatego konieczne jest zrozumienie pełnego kontekstu i poprawnych wzorów, aby uniknąć poważnych błędów w praktyce geodezyjnej.

Pytanie 25

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Punktów rozproszonych

B. Domiarów prostokątnych

C. Biegunowa

D. Wcięć kątowych

Odpowiedź "Punktów rozproszonych" jest prawidłowa, ponieważ metoda ta nie służy do geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów terenowych. W geodezji sytuacyjnej wykorzystuje się techniki, które umożliwiają precyzyjne określenie położenia punktów w terenie, co jest kluczowe dla tworzenia map oraz dokumentacji geodezyjnej. Metody takie jak wcięcia kątowe, biegunowa czy domiary prostokątne są standardowymi technikami stosowanymi do precyzyjnego pomiaru kątów i odległości pomiędzy punktami. Przykładowo, metoda biegunowa polega na pomiarze kątów i odległości od jednego punktu do innych, co pozwala na tworzenie dokładnych rysunków sytuacyjnych. Z kolei domiary prostokątne wykorzystują współrzędne prostokątne, co jest szczególnie przydatne w obszarach miejskich. W przypadku punktów rozproszonych, metoda ta nie jest stosowana do pomiarów sytuacyjnych, lecz raczej do określenia lokalizacji punktów w kontekście pomiarów przestrzennych, co nie odpowiada wymaganiom geodezyjnym w analizie sytuacyjnej.

Pytanie 26

Długości boków działki o kształcie kwadratu, którego powierzchnia wynosi 1 hektar, zmierzono z przeciętnym błędem ±0,10 m. Jaką wartość ma średni błąd w obliczaniu powierzchni tej działki?

A. ±20 m2

B. ±10 m2

C. ±100 m2

D. ±200 m2

Aby obliczyć średni błąd wyznaczenia powierzchni działki w kształcie kwadratu, należy najpierw zrozumieć, że powierzchnia kwadratu obliczana jest jako A = a², gdzie a to długość boku. W przypadku, gdy błąd pomiaru długości boku wynosi ±0,10 m, będziemy mieć wpływ na obliczenie powierzchni. Błąd w obliczeniu powierzchni można wyrazić matematycznie jako: ΔA = 2aΔa, gdzie Δa to błąd pomiarowy długości boku. Dla kwadratu o powierzchni 1 hektara, czyli 10 000 m², długość boku wynosi a = √10 000 m² = 100 m. Podstawiając do wzoru, mamy ΔA = 2 * 100 m * 0,10 m = 20 m². W praktyce oznacza to, że każdy pomiar długości boku działki z takim błędem średnim wpływa na wyznaczoną powierzchnię, co jest istotne w kontekście planowania przestrzennego i obliczeń dla celów podatkowych czy inwestycyjnych. W branży geodezyjnej kluczowe jest zrozumienie, jak błędy pomiarowe mogą wpłynąć na końcowe wyniki, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań w celu ich minimalizacji.

Pytanie 27

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Numery obiektów budowlanych

B. Domiary prostokątne

C. Wysokości punktów terenu

D. Sytuacyjne szczegóły terenowe

Wysokości punktów terenu nie są zamieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten rodzaj szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu szczegółów sytuacyjnych oraz relacji przestrzennych między obiektami. W praktyce, szkic polowy ma na celu odwzorowanie układu budynków, dróg oraz innych istotnych elementów terenu, co pozwala na ich identyfikację i późniejsze odtworzenie w dokumentacji technicznej. Przykładem zastosowania szkicu ortogonalnego może być sporządzanie planów zagospodarowania przestrzennego, gdzie kluczowe jest przedstawienie układu funkcjonalnego terenu, a nie jego wysokości. Dodatkowo, w standardach geodezyjnych, takich jak Zasady Techniki Geodezyjnej (PTG), wskazuje się, że szkice polowe powinny być zwięzłe i zawierać tylko najistotniejsze informacje, co wyklucza konieczność umieszczania danych o wysokościach."

Pytanie 28

Jakiego urządzenia należy użyć do określenia wysokości punktów osnowy realizacyjnej?

A. Niwelatora i łaty

B. Taśmy i tyczki

C. Teodolitu i tyczki

D. Dalmierza i łaty

Wybór dalmierza i łaty do pomiaru wysokości punktów osnowy realizacyjnej jest nieodpowiedni, ponieważ dalmierz, mimo że dobrze sprawdza się w pomiarach odległości, nie jest odpowiedni do określania różnic wysokości. Dalmierze najczęściej operują w płaszczyźnie poziomej i nie są zaprojektowane do pomiaru kątów, co jest kluczowe w procesie niwelacji. Ponadto, korzystanie z taśmy i tyczek również nie prowadzi do dokładnych pomiarów wysokości, ze względu na zmienność wyników związanych z możliwością błędów w odczycie i ustawieniu. Taśmy są bardziej odpowiednie do pomiarów liniowych w poziomie, gdzie nie ma potrzeby precyzyjnego wyznaczania różnic wysokości. Użycie teodolitu i tyczki również jest błędne, ponieważ teodolit służy do pomiaru kątów, a nie wysokości. Chociaż teoretycznie można wykorzystać teodolity do określenia wysokości w pewnych warunkach, w praktyce jest to proces bardziej skomplikowany i mniej precyzyjny niż zastosowanie niwelatora. W geodezji kluczowe jest stosowanie odpowiednich narzędzi do konkretnych zadań, a w tym przypadku niwelator i łata są jedynym właściwym zestawem do precyzyjnego pomiaru wysokości.

Pytanie 29

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 4 mm

B. +/- 2 mm

C. +/- 3 mm

D. +/- 5 mm

Wybór odpowiedzi inne niż +/- 4 mm może prowadzić do nieporozumień dotyczących precyzji pomiarów w niwelacji geometrycznej. Odpowiedzi takie jak +/- 2 mm, +/- 3 mm oraz +/- 5 mm ustawiają zbyt rygorystyczne lub zbyt liberalne wymagania co do dokładności pomiarów. Zbyt wysoka dokładność, jak w przypadku +/- 2 mm, może nie być realistyczna w warunkach polowych, gdzie czynniki takie jak warunki atmosferyczne, nierówności terenu czy niewłaściwe ustawienie sprzętu mogą wprowadzać znaczne zmiany w wynikach. Z kolei zbyt duży zakres błędu, jak +/- 5 mm, nie zapewnia wystarczającej precyzji, co jest kluczowe w kontekście inżynieryjnym, gdzie różnice w wysokościach mogą prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych. Ponadto, brak zrozumienia standardów branżowych dotyczących tolerancji błędu może prowadzić do opóźnień w projektach oraz zwiększenia kosztów związanych z korektą błędów. W praktyce, zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak FIG czy ISO, akceptowalny błąd pomiaru w niwelacji geometrycznej powinien wynosić maksymalnie +/- 4 mm, co pozwala na zrównoważenie precyzji i wykonalności pomiarów w rzeczywistych warunkach.

Pytanie 30

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 3000 mm

B. p = 3300 mm

C. p = 1800 mm

D. p = 3390 mm

Wybór innych wartości odczytu w przód z łaty niwelacyjnej wynika z różnych nieporozumień dotyczących sposobu obliczeń związanych z niwelacją. Na przykład, przy odpowiedzi p = 3000 mm, można zauważyć, że ignoruje się wpływ pochylenia na przemieszczenie wysokościowe, co prowadzi do zaniżenia rzeczywistego wyniku. Kolejna nieprawidłowa odpowiedź, p = 3390 mm, również nie uwzględnia poprawnie spadku, co sugeruje, że osoba odpowiadająca mogła dodać spadek zamiast go odjąć od odczytu wstecz. W przypadku p = 1800 mm, wartość ta jest nie tylko zaniżona, ale również nie ma żadnego uzasadnienia w kontekście podanych danych: odczyt nie powinien być mniejszy niż odczyt wstecz, co jest fundamentalną zasadą w pomiarach. Kluczowym błędem myślowym jest zaniedbanie wpływu pochylenia na rzeczywistą wysokość punktu docelowego, co może prowadzić do poważnych błędów w obliczeniach inżynieryjnych. Zrozumienie tego procesu wymaga znajomości podstaw niwelacji oraz umiejętności analizy danych pomiarowych w kontekście zastosowania norm i dobrych praktyk inżynieryjnych.

Pytanie 31

Godło mapy 6.115.27.25.3.4 w systemie współrzędnych PL-2000 reprezentuje mapę w skali

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:5000

D. 1:500

Analizując inne skale, takie jak 1:1000, 1:2000 czy 1:500, warto zauważyć, że każda z nich odnosi się do różnych zakresów szczegółowości odwzorowania terenu. Skala 1:1000 jest znacznie bardziej szczegółowa i jest zazwyczaj stosowana w geodezji i projektowaniu budynków, jednak nie jest typowo używana w kontekście mapy o numerze 6.115.27.25.3.4. Z kolei skala 1:2000, mimo że również może być używana do przedstawiania terenów miejskich, nie odpowiada standardowi wskazanemu w godle. Skala 1:500 jest skrajnie szczegółowa, co czyni ją odpowiednią dla planów zagospodarowania terenu, lecz nie w kontekście ogólnych map topograficznych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że im mniejsza liczba w skali, tym większa szczegółowość, co prowadzi do mylnej interpretacji. W rzeczywistości każda skala ma swoje zastosowanie w określonych kontekstach, dlatego kluczowe jest zrozumienie, jak poszczególne skale wpływają na przekazywaną informację. Standardy kartograficzne w Polsce wyraźnie definiują zastosowanie poszczególnych skal w zależności od ich celów i kontekstu, co podkreśla znaczenie znajomości tych zasad w pracy zawodowej.

Pytanie 32

Który z wymienionych obiektów przestrzennych zalicza się do pierwszej kategorii szczegółów terenowych?

A. Most

B. Boisko sportowe

C. Tama

D. Plac zabaw

Most jest obiektem przestrzennym, który pełni kluczową rolę w infrastrukturze transportowej. Jest to konstrukcja, która umożliwia przemieszczanie się ludzi oraz pojazdów nad przeszkodami, takimi jak rzeki, doliny czy inne drogi. Z perspektywy planowania przestrzennego i urbanistyki, mosty są niezwykle istotne, ponieważ łączą różne obszary geograficzne, co wpływa na rozwój społeczno-gospodarczy regionów. Przykładem zastosowania mostów mogą być mosty wiszące, które charakteryzują się dużą wytrzymałością i mogą być budowane w miejscach, gdzie inne rodzaje mostów byłyby niepraktyczne. Wzorcowe projekty mostów powinny odnosić się do norm, takich jak Eurokod, które definiują wymagania dotyczące bezpieczeństwa, użyteczności i trwałości tego typu infrastruktury. Ponadto, mosty mogą wpływać na ekosystemy rzeczne, dlatego ich projektowanie powinno uwzględniać zasady zrównoważonego rozwoju, co oznacza minimalizowanie wpływu na środowisko.

Pytanie 33

Osnowy geodezyjne klasyfikuje się na różne grupy na podstawie ich precyzji oraz metody zakładania, jakich używa się do ich tworzenia?

A. podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe

B. podstawowe, podstawowe bazowe, pomiarowe

C. poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne

D. fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia klasyfikacji podstawowych fundamentalnych oraz szczegółowych osnow geodezyjnych, wskazuje na niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami sieci oraz ich zastosowań. Osnowy fundamentalne są kluczowe w tworzeniu systemów geodezyjnych, gdyż zapewniają stabilne punkty odniesienia, które są niezbędne do precyzyjnego mapowania. Odpowiedzi sugerujące podziały na grupy, takie jak 'poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne' czy 'fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne', mylą kategorie pojęciowe oraz ich funkcje. Poziome i wysokościowe odniesienia są jedynie różnymi wymiarami tej samej osnowy i nie stanowią odrębnych grup. Klasyfikując osnowy według kryterium dokładności, istotne jest, aby zrozumieć, że każda z nich ma określone przeznaczenie oraz różne poziomy precyzji. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują pomijanie roli osnowy fundamentalnej jako podstawy dla wszystkich innych pomiarów oraz nieumiejętność rozróżnienia między osnowami służącymi do ogólnych pomiarów a tymi dedykowanymi do bardziej szczegółowych zastosowań. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich osnow w projektach geodezyjnych prowadzi do błędów pomiarowych, co może mieć poważne konsekwencje w inżynierii i budownictwie.

Pytanie 34

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,5 m

B. 0,1 m

C. 0,05 m

D. 0,01 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podaje się z dokładnością do 0,01 m, co jest zgodne z wymaganiami standardów geodezyjnych. Taka precyzja jest niezbędna w kontekście planowania przestrzennego oraz inżynierii lądowej, gdzie drobne różnice w wysokości mogą mieć istotny wpływ na projektowane konstrukcje oraz zarządzanie wodami opadowymi. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, jak drogi czy mosty, dokładność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego spadku, co zapobiega gromadzeniu się wody na nawierzchni. W praktyce geodeci wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak GPS o wysokiej precyzji oraz tachimetry, aby osiągnąć taką dokładność. Dobrą praktyką jest również stosowanie w terenie punktów osnowy geodezyjnej, które pozwalają na weryfikację pomiarów. Dodatkowo, precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe w kontekście ochrony środowiska oraz projektowania obiektów w obszarach o skomplikowanej topografii, gdzie niewielkie różnice w wysokości mogą wpływać na ekosystemy.

Pytanie 35

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 14,500 m

B. 1,450 m

C. 145,000 m

D. 0,145 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 36

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. +4,055 m

B. -3,043 m

C. +3,043 m

D. -4,055 m

Odpowiedź +3,043 m jest poprawna, ponieważ obliczenie różnicy wysokości na stanowisku niwelatora opiera się na zasadzie, że różnica ta jest równa odczytowi na łacie wstecz minus odczytowi na łacie w przód. W tym przypadku, mamy 3549 mm (odczyt wstecz) minus 0506 mm (odczyt w przód). Wykonując to obliczenie: 3549 - 506 = 3043 mm. Przekształcając milimetry na metry, otrzymujemy 3,043 m, co oznacza, że niwelator znajdował się na wyższej wysokości względem łaty w przód. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdyż pozwalają na precyzyjne ustalanie różnic wysokości, co jest niezbędne przy wyznaczaniu poziomów budynków, dróg czy innych konstrukcji. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, ważne jest również, aby przed przystąpieniem do pomiarów sprawdzić kalibrację sprzętu, aby zapewnić dokładność wyników pomiarów.

Pytanie 37

W kluczowej części państwowego zbioru danych geodezyjnych i kartograficznych zgromadzone są bazy danych, które dotyczą

A. ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości)

B. geodezyjnej ewidencji infrastruktury terenowej

C. państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych

D. rejestru cen oraz wartości nieruchomości

Poprawna odpowiedź odnosi się do państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych, który stanowi kluczowy element centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Rejestr ten gromadzi dane dotyczące punktów odniesienia, które są fundamentem dla wszelkich prac geodezyjnych i projektowych. Dzięki niemu możliwe jest precyzyjne określenie położenia obiektów na powierzchni Ziemi oraz ich relacji przestrzennych. Przykłady zastosowania obejmują inżynierię lądową, urbanistykę oraz planowanie przestrzenne, gdzie dokładność danych geodezyjnych jest niezbędna. Organizacje zajmujące się geodezją powinny stosować wytyczne zgodne z normami ISO, aby zapewnić najwyższą jakość zbieranych danych. Warto także zauważyć, że utrzymanie i aktualizacja tego rejestru jest kluczowe dla rozwoju infrastruktury i ochrony środowiska, co czyni go niezbędnym narzędziem w procesach decyzyjnych związanych z zagospodarowaniem terenu.

Pytanie 38

Która z map przedstawia rozmieszczenie infrastruktury terenu?

A. Topograficzna

B. Ewidencyjna

C. Zasadnicza

D. Sozologiczna

Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w inżynierii i planowaniu przestrzennym, które przedstawia szczegółowe informacje o przestrzennym usytuowaniu sieci uzbrojenia terenu, takich jak drogi, sieci wodociągowe, kanalizacyjne i energetyczne. Mapa ta bazuje na normach i standardach geodezyjnych, takich jak PN-ISO 19131, które określają sposób przedstawiania i gromadzenia danych przestrzennych. Przykładem zastosowania mapy zasadniczej może być projektowanie nowych osiedli mieszkalnych, gdzie dokładna wiedza o już istniejącej infrastrukturze jest niezbędna do uniknięcia kolizji z istniejącymi sieciami. Mapa zasadnicza umożliwia także planowanie urbanistyczne oraz prowadzenie działań związanych z ochroną środowiska, ponieważ dostarcza ważnych informacji na temat lokalizacji istniejącej zabudowy oraz infrastruktury, co jest zgodne z dobrą praktyką w zakresie zrównoważonego rozwoju i planowania przestrzennego.

Pytanie 39

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. kątów nachylenia

B. kątów zenitalnych

C. różnic wysokości

D. wysokości punktów

Niwelator to dosyć specyficzne urządzenie, które służy głównie do mierzenia różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Jak to działa? Wykorzystuje coś w rodzaju poziomicy, by dokładnie określić te różnice. To bardzo ważne w różnych dziedzinach, takich jak budownictwo czy geodezja, bo dobrze wykonane pomiary wysokości są kluczowe. Na przykład, kiedy budujemy fundamenty, musimy być pewni, że wszystko jest na właściwej wysokości, żeby budowla była stabilna. Niwelatory są też wykorzystywane do tworzenia map topograficznych, gdzie precyzyjne różnice w wysokościach terenu mają ogromne znaczenie. W branży mamy różne normy, jak ISO, które przypominają, jak ważne są dokładne pomiary. A co ciekawe, teraz mamy również niwelatory elektroniczne, które jeszcze bardziej podnoszą jakość pomiarów, co naprawdę ma znaczenie w dzisiejszych projektach budowlanych.

Pytanie 40

W jakim dokumencie, będącym częścią każdego operatu geodezyjnego, określone są: cel i zakres rzeczowy oraz terytorialny przeprowadzonych prac, czas realizacji prac geodezyjnych oraz identyfikator zgłoszenia dotyczącego pracy geodezyjnej?

A. W sprawozdaniu technicznym

B. W wykazie robót geodezyjnych

C. W dzienniku pomiarów

D. Na szkicu polowym

Sprawozdanie techniczne stanowi kluczowy dokument w operacie geodezyjnym, w którym szczegółowo opisane są cel oraz zakres rzeczowy i terytorialny wykonanych prac geodezyjnych. Jego istotą jest nie tylko dokumentacja wykonanych czynności, ale również pełna identyfikacja projektu, co jest zgodne z wymogami standardów geodezyjnych. Sprawozdanie zawiera również informacje o okresie realizacji prac oraz identyfikatorze zgłoszenia, co umożliwia efektywne zarządzanie danymi i ich późniejszą weryfikację przez organy nadzoru. Przykładowo, w przypadku kontroli jakości wykonanych usług geodezyjnych, sprawozdanie techniczne stanowi nieocenione źródło informacji, pozwalające na ocenę zgodności z założeniami projektowymi i regulacjami prawnymi. Zastosowanie sprawozdania technicznego jako podstawy w dokumentacji geodezyjnej jest zgodne z dobrymi praktykami w branży, które kładą nacisk na transparentność i rzetelność w dokumentacji geodezyjnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej