Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik logistyk
Kwalifikacja: SPL.04 - Organizacja transportu
Data rozpoczęcia: 12 listopada 2025 01:00
Data zakończenia: 12 listopada 2025 01:17

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zasady zawarte w umowie handlowej według INCOTERMS 2010 Ex Works (EXW) nakładają

A. na sprzedającym obowiązek ubezpieczenia ładunku

B. jednakowe obowiązki na kupującym i sprzedającym

C. większe obowiązki na sprzedającym

D. większe obowiązki na kupującym

Formuła INCOTERMS 2010 Ex Works (EXW) rzeczywiście nakłada na kupującego większe obowiązki, ponieważ sprzedający dostarcza towar tylko do swojego zakładu, a wszelkie koszty i ryzyka związane z transportem, ubezpieczeniem i formalnościami celno-skarbowymi spoczywają na kupującym. Oznacza to, że kupujący musi samodzielnie zorganizować transport oraz ponieść odpowiedzialność za towar od momentu, gdy stanie się on dostępny w miejscu sprzedawcy. W praktyce, w przypadku Ex Works, kupujący powinien uwzględnić dodatkowe koszty związane z transportem, ubezpieczeniem oraz odprawą celną, co może zwiększyć całkowity koszt zakupu. Dlatego kluczowe jest, aby kupujący był dobrze przygotowany do zarządzania tymi aspektami, co jest zgodne z dobrą praktyką w międzynarodowym handlu. Warto również znać inne formuły INCOTERMS, aby móc lepiej negocjować warunki umowy i dostosować je do swoich potrzeb.

Pytanie 2

W międzynarodowej konwencji ustalono zasady dotyczące minimalnego wieku kierowcy, czasu prowadzenia pojazdu, przerw oraz odpoczynków kierowcy, a także obowiązek montażu i korzystania z urządzenia kontrolnego?

A. ADR

B. TIR

C. ATP

D. AETR

Odpowiedź AETR (Umowa europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowy transport drogowy) jest prawidłowa, ponieważ reguluje ona zasady dotyczące minimalnego wieku kierowcy, czasu prowadzenia pojazdu oraz przerw i odpoczynków. Konwencja AETR została ustanowiona w celu zapewnienia bezpieczeństwa na drogach oraz poprawy warunków pracy kierowców. Na przykład, zgodnie z AETR, kierowcy muszą przestrzegać przepisów dotyczących maksymalnego czasu jazdy oraz minimalnych okresów odpoczynku, co ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania zmęczeniu i zwiększania bezpieczeństwa. Standardy te są zgodne z praktykami branżowymi, w tym regulacjami unijnymi, które również dążą do harmonizacji przepisów dotyczących transportu drogowego w Europie. Wprowadzenie i użycie urządzeń kontrolnych, takich jak tachografy, jest również wymagane w celu monitorowania czasu pracy i odpoczynku kierowców. W praktyce oznacza to, że firmy transportowe muszą być świadome tych regulacji, aby uniknąć potencjalnych kar i zapewnić efektywne zarządzanie czasem pracy swoich kierowców.

Pytanie 3

Która norma określa wymagania związane z dokumentacją w międzynarodowym transporcie kolejowym?

A. CIM

B. CMR

C. ATP

D. ADR

CIM, czyli ta Międzynarodowa konwencja o umowie dotyczącej transportu kolejowego to dość ważna sprawa. Reguluje to, jakie dokumenty są potrzebne przy międzynarodowym transporcie kolejowym. Mówiąc prościej, CIM ustala zasady dotyczące przewozu towarów między różnymi krajami. List przewozowy i inne papiery muszą być zgodne z tymi zasadami, dzięki czemu współpraca międzynarodowa staje się łatwiejsza. W kontekście przewoźników i nadawców CIM jest kluczowy, bo jasno określa, kto jest za co odpowiedzialny, a co jest ważne w razie reklamacji, jeśli coś się stanie z towarem. Na przykład, kiedy przewozimy coś między krajami Unii Europejskiej, musimy trzymać się tych reguł i odpowiednio to wszystko dokumentować. To pomaga uniknąć problemów prawnych i logistycznych. Bez zrozumienia CIM, ciężko byłoby efektywnie zarządzać transportem kolejowym na międzynarodowej arenie.

Pytanie 4

Korzystając z fragmentu ustawy Prawo o ruchu drogowym, określ maksymalną rzeczywistą masę całkowitą przyczepy ciągniętej przez samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej wynoszącej 7,5 tony.

Fragment ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
Art. 62. 1. Rzeczywista masa całkowita przyczepy ciągniętej przez: 1) samochód osobowy, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t lub autobus - nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej pojazdu ciągnącego; 2) samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t- nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej tego samochodu powiększonej o 40%;

Fragment ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

Art. 62. 1. Rzeczywista masa całkowita przyczepy ciągniętej przez:

1) samochód osobowy, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t lub autobus - nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej pojazdu ciągnącego;

2) samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t- nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej tego samochodu powiększonej o 40%;

A. 10,5 t

B. 7,5 t

C. 3,5 t

D. 11,0 t

Wybór 3,5 t, 7,5 t lub 11,0 t jako maksymalnej masy całkowitej przyczepy ciągniętej przez pojazd o DMC 7,5 tony jest niepoprawny i wynika z błędnego zrozumienia przepisów ruchu drogowego. Odpowiedzi te nie uwzględniają zasady dopuszczalnych obciążeń, która określa, że maksymalna masa przyczepy powinna być obliczana w oparciu o wartość DMC pojazdu ciągnącego. W przypadku 3,5 t, sugerowanie tak niskiej masy wskazuje na zlekceważenie zasad ruchu drogowego, w których przyczepa nie może być lżejsza niż 40% DMC pojazdu ciągnącego. Odpowiedź 7,5 t jest równoznaczna z założeniem, że przyczepa może ważyć tyle samo, co pojazd, co jest sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa, które mają na celu zapobieganie przeciążeniom. Wreszcie, 11,0 t to całkowicie niewłaściwa interpretacja przepisów, ponieważ nadmierne obciążenie pojazdu może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak utrata kontroli nad pojazdem i zwiększone ryzyko wypadku. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla każdego kierowcy, który chce uniknąć niebezpiecznych sytuacji na drodze oraz problemów prawnych związanych z naruszeniem przepisów o ruchu drogowym.

Pytanie 5

Nadzór techniczny nad urządzeniami zainstalowanymi m.in. na terenach kolejowych, statkach morskich oraz śródlądowych, w dokach, a także na obszarze portów i przystani należy do

A. Transportowego Dozoru Technicznego

B. Urzędu Dozoru Technicznego

C. Wojskowego Dozoru Technicznego

D. Państwowego Dozoru Technicznego

Odpowiedź wskazująca na Urząd Dozoru Technicznego jest prawidłowa, gdyż instytucja ta odpowiada za nadzór techniczny nad różnorodnymi urządzeniami i instalacjami, w tym tymi zainstalowanymi na terenach kolejowych, statkach oraz w portach. Urząd Dozoru Technicznego jest odpowiedzialny za zapewnienie, że urządzenia te są zgodne z obowiązującymi normami, przepisami i standardami bezpieczeństwa. Przykładowo, przeprowadzają oni regularne kontrole techniczne, które są kluczowe dla bezpieczeństwa operacji transportowych oraz użytkowników. Działania te są zgodne z wymaganiami określonymi w polskich przepisach prawnych, takich jak Ustawa o dozorze technicznym, oraz międzynarodowymi standardami jakości i bezpieczeństwa, które mają na celu minimalizację ryzyka awarii. Dodatkowo, Urząd Dozoru Technicznego współpracuje z innymi instytucjami i organizacjami, aby zapewnić spójność i wysoką jakość procedur dozoru, co ma pozytywny wpływ na ogólną efektywność systemu transportowego.

Pytanie 6

Jakie zagadnienia obejmuje umowa AETR?

A. jednolite zasady realizacji międzynarodowych przewozów pasażerskich autobusami i autokarami

B. regulacje dotyczące pracy załóg pojazdów realizujących międzynarodowe przewozy drogowe

C. międzynarodowy przewóz niebezpiecznych towarów transportem drogowym

D. międzynarodowy transport szybko psujących się produktów żywnościowych

Umowa AETR, czyli Umowa Europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe, reguluje czas pracy i odpoczynku kierowców, co jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa na drogach oraz efektywności transportu. Ustalając maksymalne czasy jazdy, minimalne okresy odpoczynku oraz zasady rejestracji czasu pracy, AETR dąży do eliminacji nadmiernego zmęczenia kierowców, które jest jedną z głównych przyczyn wypadków drogowych. Przykładem zastosowania AETR jest regulacja dotycząca przewozów międzynarodowych, gdzie kierowcy muszą przestrzegać określonych norm czasu pracy, co jest kontrolowane przez tachografy. W praktyce, znajomość zasad AETR jest niezbędna dla przedsiębiorstw transportowych, które muszą dostosować swoje harmonogramy pracy do wymogów umowy. Dostosowanie się do AETR nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale także pozwala uniknąć kar nałożonych przez organy kontrolne, co ma istotne znaczenie dla funkcjonowania branży transportowej.

Pytanie 7

Dokument dotyczący wspólnego użytkowania wagonów towarowych w transporcie międzynarodowym, zatwierdzony przez sygnatariuszy COTIF, jest oznaczony akronimem

A. ATMF

B. RICo

C. RIV

D. CUI

Umowa o wzajemnym użytkowaniu wagonów towarowych w komunikacji międzynarodowej, znana jako RIV (Reglement international concernant le matériel des chemins de fer), ma na celu ułatwienie transgranicznego transportu towarów przy użyciu wagonów kolejowych. RIV zapewnia jednolite zasady dotyczące użytkowania i odpowiedzialności za wagony, co jest szczególnie istotne w kontekście wzrastającej globalizacji i międzynarodowego handlu. Dzięki zastosowaniu RIV, przewoźnicy mogą współpracować na międzynarodowej scenie z większą efektywnością, co w praktyce oznacza szybszy czas dostawy, lepsze zarządzanie wagami oraz redukcję kosztów administracyjnych. Przykładem zastosowania RIV jest sytuacja, w której przewoźnik z jednego kraju korzysta z wagonów innego przewoźnika w trakcie transportu przez różne państwa, co pozwala na uproszczenie procedur celnych i administracyjnych. Dodatkowo, stosowanie RIV wspiera standardyzację w transporcie kolejowym, co przyczynia się do zwiększenia efektywności operacyjnej i bezpieczeństwa transportu.

Pytanie 8

Zgodnie z Ustawą o transporcie drogowym licencję na wykonywanie transportu drogowego towarów na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej udziela

Fragment Ustawy o transporcie drogowym
Art. 7. 1. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej.
2. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub cofnięcia licencji w zakresie transportu drogowego jest:
1) w krajowym transporcie drogowym — starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, z zastrzeżeniem pkt. 2;
2) w przewozach taksówkowych:
a) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt. 1 — wójt, burmistrz lub prezydent miasta,
b) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt. 2 — wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy dla siedziby lub miejsca zamieszkania przedsiębiorcy,

A. starosta.

B. wójt.

C. Główny Inspektor Transportu Drogowego.

D. prezydent miasta.

Wybór 'starosta' to strzał w dziesiątkę! Zgodnie z Ustawą o transporcie drogowym, to on jest odpowiedzialny za wydawanie licencji na transport towarów w Polsce. Starosta, jako przedstawiciel samorządu, musi oglądać wnioski od firm i podejmować decyzje dotyczące licencji. Tak praktycznie, jak przedsiębiorca chce prowadzić usługi transportowe, to koniecznie musi złożyć wniosek do starosty. Ten oceni, czy spełnia wymagania techniczne i finansowe, a także ma prawo kontrolować, czy wszystko odbywa się zgodnie z przepisami. Fajnie jest znać zasady dotyczące transportu w Polsce, żeby mieć pewność, że nie będzie żadnych problemów z licencjonowaniem i prowadzeniem działalności.

Pytanie 9

Jeżeli środek transportu samochodowego nie spełnia dodatkowych wymagań, to zgodnie z zamieszczonym fragmentem rozporządzenia czas podróży zwierząt kopytnych nie powinien przekraczać

Fragment Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków i sposobu transportu zwierząt
§ 31.
1. Czas podróży zwierząt kopytnych środkami transportu drogowego, kolejowego i drogą wodną nie powinien przekraczać 8 godzin.
§ 32.
Jeżeli środek transportu drogowego spełnia dodatkowe wymagania, obowiązuje następujący maksymalny czas podróży zwierząt kopytnych, częstotliwość ich karmienia i pojenia oraz częstotliwość i czas trwania obowiązkowych postojów (przerw w podróży): 1) nieodsadzone cielęta, jagnięta, koźlęta i źrebięta będące na diecie mlecznej oraz nieodsadzone prosięta po 9 godzinach transportu powinny mieć zapewnioną co najmniej godzinną przerwę na pobranie wody i karmy, po upływie której mogą być transportowane kolejne 9 godzin; 2) świnie mogą podróżować maksymalnie 24 godziny, jeśli środki transportu, w których przewozi się trzodę chlewną, są wyposażone w zbiorniki wody o wystarczającej pojemności, tak aby świnie mogły pić wodę w czasie transportu; 3) zwierzęta jednokopytne, z wyjątkiem „koniowatych zarejestrowanych" mogą być przewożone maksymalnie 24 godziny, muszą jednak co 8 godzin dostawać wodę i karmę; 4) pozostałe zwierzęta kopytne po 14 godzinach transportu powinny mieć zapewnioną co najmniej godzinną przerwę na pobranie wody i karmy, po upływie której mogą być transportowane kolejne 14 godzin.
§ 35.
1. Maksymalny czas podróży zwierząt kopytnych może być przedłużony, jeżeli transport do miejsca przeznaczenia zakończy się w ciągu kolejnych 2 godzin. 2. Po upływie czasu podróży zwierzęta kopytne powinny być wyładowane, napojone i nakarmione oraz mieć zapewniony okres odpoczynku nie krótszy niż 24 godziny.

A. 14 godzin.

B. 9 godzin.

C. 8 godzin.

D. 24 godzin.

Odpowiedź 8 godzin jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z § 31 rozporządzenia, czas podróży zwierząt kopytnych środkami transportu drogowego, które nie spełniają dodatkowych wymagań, nie powinien przekraczać 8 godzin. To jest kluczowe dla zapewnienia dobrostanu zwierząt, ponieważ długotrwała podróż w nieodpowiednich warunkach może prowadzić do stresu, odwodnienia oraz innych problemów zdrowotnych. W praktyce, przestrzeganie tego limitu czasowego jest częścią odpowiedzialnego transportu zwierząt, który powinien uwzględniać nie tylko przepisy prawne, ale również założenia dotyczące dobrostanu zwierząt. W branży transportowej, zgodność z regulacjami dotyczącymi czasu podróży jest niezbędna do minimalizacji ryzyka oraz zapewnienia, że zwierzęta dotrą do celu w zdrowym stanie. Oprócz przepisów, warto również stosować się do najlepszych praktyk, takich jak regularne przerwy na odpoczynek i wodę, co dodatkowo zwiększa komfort podróży dla przewożonych zwierząt.

Pytanie 10

Korzystając z fragmentu rozporządzenia Ministra Infrastruktury, określ maksymalną masę dla pojazdu członowego składającego się z trójosiowego pojazdu silnikowego i trójosiowej naczepy, przewożącego 40-stopowy kontener ISO w transporcie kombinowanym na odległość 130 km.

Fragment Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia

§ 3. 1. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 2 – 20, nie może przekraczać w przypadku:

1) pojazdu składowego zespołu pojazdów:

a) przyczepy o jednej osi, z wyjątkiem naczepy – 10 ton,

b) przyczepy o dwóch osiach, z wyjątkiem naczepy – 18 ton,

c) przyczepy o liczbie osi większej niż dwie, z wyjątkiem naczepy – 24 ton;

2) zespołu pojazdów, złożonego z pojazdu samochodowego mającego łącznie co najmniej 5 osi, w którym pojazdem ciągnącym jest pojazd samochodowy – 40 ton, z wyjątkiem pojazdu członowego mającego 5 lub 6 osi składającego się z:

a) ciągnika siodłowego o dwóch osiach i naczepy o trzech osiach, uczestniczących w operacjach transportu intermodalnego, przewożących jeden lub więcej kontenerów lub wymiennych nadwozi, o maksymalnej długości całkowitej wynoszącej do 45 stóp (13,72m) –42 tony,

b) ciągnika siodłowego o trzech osiach i naczepy o dwóch lub trzech osiach, uczestniczących w operacjach transportu intermodalnego, przewożących jeden lub więcej kontenerów lub wymiennych nadwozi, o maksymalnej długości całkowitej wynoszącej do 45 stóp (13,72 m) – 44tony,

c) ciągnika siodłowego o dwóch osiach i naczepy o trzech osiach przystosowanej technicznie do operacji transportu intermodalnego, uczestniczących w operacjach transportu intermodalnego – 42 tony,

d) ciągnika siodłowego o trzech osiach i naczepy o dwóch lub trzech osiach przystosowanej technicznie do operacji transportu intermodalnego, uczestniczących w operacjach transportu intermodalnego – 44 tony;

3) zespołu pojazdów mającego 3 osie – 28 ton.

A. 42 t

B. 25 t

C. 44 t

D. 24 t

Odpowiedź 44 t jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami, szczególnie w kontekście transportu kombinowanego, maksymalna masa dla zestawu składającego się z trójosiowego pojazdu silnikowego i trójosiowej naczepy przewożącej 40-stopowy kontener ISO wynosi 44 tony. Taki limit masy wynika z przepisów regulujących transport drogowy i kolejowy, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa oraz efektywności transportu. W praktyce oznacza to, że przy planowaniu transportu należy uwzględnić nie tylko masę ładunku, ale także całkowitą masę zestawu. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest optymalizacja procesów logistycznych w firmach transportowych, gdzie zbyt duża masa zestawu może prowadzić do naruszenia przepisów i nałożenia kar. Dodatkowo, znajomość maksymalnych mas umożliwia lepsze planowanie tras oraz dobór odpowiednich pojazdów do przewożenia kontenerów, co wpływa na efektywność operacyjną.

Pytanie 11

W ramach działań organizacyjnych związanych z transportem ładunków nienormatywnych przy użyciu środków transportu drogowego należy

A. monitorować proces przewozu

B. uzyskać zezwolenie na dany rodzaj przewozu

C. pilotować przewóz

D. przekazać przesyłkę odbiorcy

Uzyskanie zezwolenia na przewóz ładunków nienormatywnych jest kluczowym krokiem w organizacji procesu transportowego. Ładunki te często przekraczają standardowe wymiary lub masę, co wymaga specjalnych zezwoleń od odpowiednich organów administracyjnych. Przykładem mogą być transporty elementów konstrukcyjnych dla budownictwa, takich jak dźwigi czy kontenery. W Polsce, zgodnie z przepisami prawa drogowym, przewoźnicy muszą wystąpić o zezwolenia często na poziomie lokalnym, regionalnym lub krajowym, co może wiązać się z określonymi wymaganiami technicznymi, takimi jak dostosowanie pojazdu do transportu nienormatywnego. Warto również stosować się do dobrych praktyk branżowych, takich jak konsultacje z właściwymi organami przed planowanym transportem, aby zminimalizować ryzyko nieprzewidzianych komplikacji podczas przewozu. Odpowiednie przygotowanie i uzyskanie niezbędnych zezwoleń jest istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa zarówno uczestników ruchu, jak i samego ładunku.

Pytanie 12

Kierowca w danym dniu wykonywał czynności w następującej kolejności:
− załadunek towaru na pojazd przez 1 godzinę,
− prowadzenie pojazdu z ładunkiem przez 3 godziny,
− rozładunek towaru przez 1,5 godziny,
− prowadzenie pojazdu bez ładunku przez 6 godzin.
Najpóźniej w którym momencie i w jakim minimalnym wymiarze kierowca powinien skorzystać z przerwy zgodnie z przedstawionym fragmentem ustawy o czasie pracy kierowcy?

Fragment Ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców

(…)

Art. 13. 1. Po sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin oraz w wymiarze nie krótszym niż 45 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż 9 godzin. Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej 15 minut każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub bezpośrednio po tym okresie.

(…)

A. Po 1,5 godzinie jazdy bez ładunku w wymiarze 45 minut.

B. Po 0,5 godzinie jazdy bez ładunku w wymiarze 45 minut.

C. Po zakończonym rozładunku w wymiarze 30 minut.

D. Po zakończonej jeździe z ładunkiem w wymiarze 30 minut.

Chyba popełniłeś błąd, bo wybrana odpowiedź nie jest najlepsza. Z mojego doświadczenia, to często wynika z tego, że nie do końca rozumiemy przepisy o czasie pracy kierowców i zasady bezpieczeństwa. Jeśli myślisz, że przerwę trzeba wziąć po rozładunku albo po 1,5 godziny jazdy bez ładunku, to pomijasz ważny kawałek informacji o maksymalnym czasie jazdy bez odpoczynku. Przepisy mówią jasno, że przerwę trzeba stosować po sześciu godzinach pracy. To znaczy, że nie można tego wyłącznie wiązać z zakończeniem konkretnej czynności, jak np. rozładunek. Czasami, jak długa jazda, decyzje o przerwach powinny być podejmowane na podstawie całkowitego czasu pracy, a nie tylko częściowego, żeby nie wpaść w kłopoty. Wiele osób myli czas jazdy z czasem pracy i stąd biorą się błędne wnioski o konieczności odpoczynku. Dlatego ważne jest, żeby zrozumieć te zasady, bo to kluczowe dla bezpieczeństwa na drodze.

Pytanie 13

Na podstawie fragmentu Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia ustal maksymalną długość pojazdu przedstawionego na rysunku.

1. Długość pojazdu nie może przekraczać w przypadku:

1) pojazdu samochodowego, z wyjątkiem autobusu – 12,00 m;

2) przyczepy, z wyjątkiem naczepy – 12,00 m;

3) pojazdu członowego – 16,50 m;

4) zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy – 18,75 m;

5) autobusu przegubowego – 18,75 m;

6) autobusu dwuosiowego – 13,50 m;

7) autobusu o liczbie osi większej niż dwie – 15,00 m;

8) zespołu złożonego z autobusu i przyczepy – 18,75 m;

9) zespołu złożonego z trzech pojazdów, w którym pojazdem ciągnącym jest pojazd wolnobieżny lub ciągnik rolniczy – 22,00 m;

10) motocykla, motoroweru lub roweru, pojazdu czterokołowego oraz zespołu złożonego z motocykla, motoroweru, roweru lub pojazdu czterokołowego z przyczepą – 4,00 m.

A. 22,00 m

B. 12,00 m

C. 16,50 m

D. 18,75 m

Odpowiedzi 12,00 m, 16,50 m oraz 22,00 m nie są poprawne z kilku kluczowych powodów. Odpowiedź 12,00 m jest niewłaściwa, ponieważ nie uwzględnia specyfiki zespołu pojazdów. Przy pełnym załadunku oraz standardowych długościach pojazdów, długość zespołu przekracza tę wartość. Z kolei odpowiedź 16,50 m również nie odzwierciedla realiów transportu drogowego, zwłaszcza w kontekście standardowych zestawów pojazdów, które zwykle są projektowane tak, aby mogły pomieścić większą długość, jaką przewiduje prawo. Odpowiedź 22,00 m jest szczególnie problematyczna, ponieważ znacznie przekracza maksymalne dozwolone normy, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych oraz zwiększonego ryzyka w ruchu drogowym. Takie błędne podejście często wynika z braku znajomości regulacji prawnych dotyczących transportu, co może prowadzić do niepoprawnych wniosków. Rekomenduje się, aby operatorzy transportowi oraz kierowcy zapoznali się z obowiązującymi przepisami oraz standardami bezpieczeństwa, co pomoże w uniknięciu takich nieporozumień w przyszłości oraz przyczyni się do efektywności operacyjnej ich działań.

Pytanie 14

Z przewozów realizowanych na podstawie karnetu TIR wyłączone są

A. wyroby cukiernicze

B. soki

C. papierosy

D. żywe zwierzęta

Odpowiedź "papierosy" jako wyjątek od przewozów pod osłoną karnetu TIR jest poprawna, ponieważ karnet TIR jest dokumentem stosowanym do uproszczenia międzynarodowego transportu towarów ułatwiającego ich przewóz przez granice państwowe. Zgodnie z międzynarodowymi regulacjami, przewóz niektórych towarów pod osłoną karnetu TIR jest zabroniony ze względu na różne przepisy celne i ograniczenia. Papierosy są regulowane przez przepisy dotyczące wyrobów tytoniowych, które często wymagają specjalnych zezwoleń oraz są obłożone wysokimi podatkami importowymi. Przewożenie papierosów może wiązać się z dodatkowymi kontrolami celnymi, co czyni karnet TIR niewłaściwym dokumentem do ich transportu. Dla przewoźników oraz firm logistycznych to zrozumienie przepisów i odpowiednich ograniczeń jest kluczowe, aby uniknąć problemów prawnych i finansowych związanych z niezgodnym z prawem przewozem towarów. W praktyce oznacza to konieczność korzystania z innych form dokumentacji transportowej, która spełnia wymogi prawne dotyczące transportu wyrobów tytoniowych.

Pytanie 15

Regulacje dotyczące tworzenia międzynarodowego listu przewozowego dla transportu samochodowego oraz wykaz informacji, które powinny być w nim zawarte, określa konwencja

A. CMR

B. ATA

C. ATP

D. CIM

Odpowiedź CMR jest prawidłowa, ponieważ konwencja o umowie międzynarodowego przewozu towarów drogą (CMR) określa zasady sporządzania międzynarodowego samochodowego listu przewozowego. Dokument ten jest kluczowy dla transportu towarów, ponieważ reguluje prawa i obowiązki stron umowy przewozowej, w tym przewoźnika oraz nadawcy. W międzynarodowej praktyce transportowej, list przewozowy CMR służy jako dowód zawarcia umowy, potwierdzenie przyjęcia towaru do transportu oraz jako dokument przewozowy, który jest wymagany przy kontroli granicznej. W skład listu przewozowego wchodzą takie informacje jak dane nadawcy, odbiorcy, opis towaru oraz warunki przewozu. Przykładowo, w przypadku przewozu produktów spożywczych, szczegółowy opis towaru i jego warunków przechowywania może być kluczowy dla właściwego zarządzania transportem i zapewnienia zgodności z przepisami sanitarnymi. Oprócz tego, CMR wprowadza standardy, które wspierają legalność i bezpieczeństwo międzynarodowego transportu drogowego, co jest istotne w dobie globalizacji.

Pytanie 16

W przedstawionej instrukcji określono niezbędne wyposażenie środków transportu drogowego przewożących

Fragment instrukcji dotyczącej wyposażenia środków transportu drogowego
W jednostce transportowej powinno być przewożone następujące wyposażenie: - klin pod koła, dla każdego pojazdu, o odpowiednim rozmiarze w stosunku do dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu oraz średnicy kół; - dwa stojące znaki ostrzegawcze; - płyn do płukania oczu; oraz dla każdego członka załogi pojazdu - kamizelka ostrzegawcza; - przenośne urządzenie oświetleniowe; - para rękawic ochronnych; - ochrona oczu. Wyposażenie dodatkowe dla niektórych klas materiałów: - maska ucieczkowa dla każdego członka załogi pojazdu, powinna być przewożona w jednostce transportowej, w przypadku nalepek ostrzegawczych 2.3 lub 6.1; - łopata; - osłona otworów kanalizacyjnych; - pojemnik do zbierania pozostałości.

Fragment instrukcji dotyczącej wyposażenia środków transportu drogowego

W jednostce transportowej powinno być przewożone następujące wyposażenie:
- klin pod koła, dla każdego pojazdu, o odpowiednim rozmiarze w stosunku do dopuszczalnej
masy całkowitej pojazdu oraz średnicy kół;
- dwa stojące znaki ostrzegawcze;
- płyn do płukania oczu;
oraz dla każdego członka załogi pojazdu
- kamizelka ostrzegawcza;
- przenośne urządzenie oświetleniowe;
- para rękawic ochronnych;
- ochrona oczu.
Wyposażenie dodatkowe dla niektórych klas materiałów:
- maska ucieczkowa dla każdego członka załogi pojazdu, powinna być przewożona w jednostce
transportowej, w przypadku nalepek ostrzegawczych 2.3 lub 6.1;
- łopata;
- osłona otworów kanalizacyjnych;
- pojemnik do zbierania pozostałości.

A. materiały szybko psujące się.

B. żywe zwierzęta.

C. materiały niebezpieczne.

D. dzieła sztuki.

Odpowiedź "materiały niebezpieczne" jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi transportu drogowego, środki transportu przewożące materiały niebezpieczne muszą być wyposażone w specjalne elementy ochronne, które zapewniają bezpieczeństwo załogi oraz otoczenia. W praktyce oznacza to, że pojazdy transportujące substancje chemiczne, takie jak gazy trujące czy substancje toksyczne, są zobowiązane do posiadania wyposażenia, które minimalizuje ryzyko wypadków i chroni przed konsekwencjami ewentualnych wycieków. Przykłady standardów, które regulują te kwestie, to Międzynarodowy Kod Transportu Towarów Niebezpiecznych (IMDG) oraz przepisy krajowe, które często są oparte na unijnych dyrektywach. Wymogi te obejmują m.in. noszenie kamizelek ostrzegawczych przez personel, korzystanie z masek ochronnych oraz zapewnienie odpowiedniego oznakowania pojazdu. Takie środki są kluczowe dla zarządzania ryzykiem i ochrony zdrowia publicznego, co czyni je niezbędnymi w branży transportowej.

Pytanie 17

Jakie są zasady ogólne dotyczące ruchu drogowego w transporcie samochodowym?

A. Konwencja warszawska

B. Konwencja berneńska

C. Konwencja wiedeńska

D. Konwencja helsińska

Konwencja Wiedeńska, przyjęta w 1968 roku, reguluje zasady ruchu drogowego w krajach, które ją ratyfikowały. Jej celem jest zapewnienie jednolitych zasad bezpieczeństwa na drogach oraz ułatwienie międzynarodowego transportu drogowego. W konwencji tej określono m.in. zasady dotyczące zachowań kierowców, oznakowania dróg, sygnałów świetlnych oraz ograniczeń prędkości. Dzięki tym standardom, kierowcy podróżujący między krajami są w stanie lepiej dostosować się do lokalnych przepisów, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa na drogach. Na przykład, w krajach stosujących konwencję, kierowcy powinni stosować się do oznaczeń dotyczących pierwszeństwa przejazdu, co minimalizuje ryzyko wypadków. Warto również zauważyć, że konwencja ta jest fundamentem dla rozwoju krajowych przepisów ruchu drogowego, co wpływa na harmonizację przepisów w Europie i poza nią.

Pytanie 18

Przedstawiona nalepka ADR umieszczona na opakowaniu informuje, że znajduje się w nim

A. gaz palny.

B. gaz niepalny i nietrujący.

C. materiał ciekły zapalny.

D. materiał stały zapalny.

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ nalepka ADR z numerem 2 na zielonym tle wskazuje na gazy niepalne i nietrujące, czyli klasę 2.2 według klasyfikacji ADR. Gazy te, nie będąc palnymi, nie stwarzają ryzyka pożaru w normalnych warunkach transportu, co czyni je mniej niebezpiecznymi w porównaniu do gazów palnych, które są klasyfikowane jako 2.1. Przykłady gazów niepalnych to azot, dwutlenek węgla czy argon, które są powszechnie stosowane w wielu przemysłach, w tym w medycynie i przemyśle spożywczym. Zrozumienie klasyfikacji gazów i odpowiednich oznaczeń ADR jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w transporcie. Umożliwia to pracownikom identyfikację potencjalnych zagrożeń i podejmowanie odpowiednich działań w przypadku incydentów. Ważne jest również przestrzeganie przepisów dotyczących transportu materiałów niebezpiecznych, aby zminimalizować ryzyko wypadków.

Pytanie 19

W Polsce regulacje dotyczące umowy spedycji znajdują się w Kodeksie

A. cywilnym

B. celnym

C. handlowym

D. pracy

Umowa spedycji nie jest regulowana przez Kodeks celny, który koncentruje się na przepisach dotyczących obrotu towarami i procedur celnych. Kodeks celny dotyczy ograniczeń w handlu międzynarodowym oraz zasad zwalniania towarów z cła, co nie ma bezpośredniego związku z regulowaniem umów spedycji jako takich. Również Kodeks pracy nie ma zastosowania w kontekście umowy spedycji, ponieważ reguluje on relacje między pracodawcami a pracownikami, a nie umowy o świadczenie usług transportowych. Kodeks handlowy, z drugiej strony, dotyczy działalności gospodarczej i przedsiębiorców, ale nie precyzuje szczegółowo zasad dotyczących umów spedycji, które są bardziej związane z umowami cywilnoprawnymi. W praktyce, osoby zajmujące się spedycją mogą mylić te kodeksy, co prowadzi do błędnych wniosków na temat obowiązujących przepisów. W kontekście spedycji, kluczowe jest zrozumienie, że umowy te są specyficznymi umowami cywilnymi z określonymi prawami i obowiązkami, które mogą być również regulowane przez dodatkowe przepisy takie jak Ustawa o przewozie towarów. Dlatego znajomość Kodeksu cywilnego jest niezbędna do prawidłowego zarządzania umowami spedycyjnymi.

Pytanie 20

Jakim skrótem określa się umowę dotyczącą międzynarodowych przewozów szybko psujących się produktów spożywczych oraz specjalnych środków transportu przeznaczonych do ich przewozu?

A. TIR

B. ATP

C. ATA

D. CMR

Umowa ATP (Accord Transport Perissables) dotyczy międzynarodowych przewozów szybko psujących się artykułów żywnościowych oraz środków transportu przeznaczonych do tych przewozów. Została ona wprowadzona, aby zagwarantować, że transportowane produkty, takie jak świeże owoce, warzywa, mięso czy nabiał, będą dostarczane w odpowiednich warunkach temperaturowych, co minimalizuje ryzyko ich zepsucia oraz zapewnia bezpieczeństwo żywności. W praktyce, umowa ATP definiuje szczegółowe wymagania dotyczące pojazdów, ich wyposażenia oraz procedur transportowych, co jest kluczowe dla zachowania jakości produktów. Przykładem zastosowania umowy ATP może być transport świeżych owoców z jednego kraju do drugiego, gdzie pojazdy muszą być odpowiednio schłodzone, aby utrzymać optymalną temperaturę oraz wilgotność, co jest zgodne z normami określonymi w umowie. Dodatkowo, umowa ta ma na celu ułatwienie handlu międzynarodowego, stanowiąc ramy prawne dla przewoźników i producentów żywności, co wpływa na zaufanie konsumentów do jakości oferowanych produktów.

Pytanie 21

Dokumentem, który potwierdza dopuszczenie kontenera do międzynarodowego transportu pod zabezpieczeniem celnym, jest

A. Świadectwo uznania według typu konstrukcji

B. Karnet TIR

C. Świadectwo ADR

D. Certyfikat spełnienia wymogów bezpieczeństwa

Karnet TIR, świadectwo ADR oraz certyfikat spełnienia wymogów bezpieczeństwa to dokumenty ważne w różnych aspektach transportu, ale nie mają one bezpośredniego zastosowania w kontekście dopuszczenia kontenera do przewozu międzynarodowego pod zamknięciem celnym. Karnet TIR jest używany w transporcie drogowym do uproszczenia procedur celnych, jednak nie dotyczy on samego certyfikatu kontenera. Świadectwo ADR odnosi się do przewozu materiałów niebezpiecznych i potwierdza, że dany środek transportu spełnia wymogi dotyczące bezpieczeństwa ich transportu, ale nie jest dokumentem potwierdzającym dopuszczenie kontenera do przewozu międzynarodowego. Certyfikat spełnienia wymogów bezpieczeństwa może być istotny w kontekście ogólnego bezpieczeństwa transportu, jednak nie odnosi się bezpośrednio do specyfikacji kontenerów i ich konstrukcji, co jest kluczowe w międzynarodowym przewozie pod zamknięciem celnym. Przypisanie tych dokumentów do tej samej roli co świadectwo uznania według typu konstrukcji może prowadzić do błędnych wniosków na poziomie operacyjnym, w szczególności w logistyce międzynarodowej, gdzie znajomość specyficznych regulacji i dokumentacji jest kluczowa dla sprawnego przeprowadzenia transportu.

Pytanie 22

Do monitorowania transportu pojazdów oraz ładunków wykorzystuje się technologię opartą na falach radiowych, znaną pod skrótem

A. RFID

B. GTIN

C. SSCC

D. ERP

Technologia RFID (Radio-Frequency Identification) to zaawansowany system identyfikacji, który wykorzystuje fale radiowe do automatycznego rozpoznawania obiektów, takich jak pojazdy czy ładunki. Składa się z tagów RFID, które zawierają unikalne identyfikatory, oraz czytników, które odczytują te dane z odległości. RFID znajduje szerokie zastosowanie w logistyce, gdzie umożliwia efektywne śledzenie przesyłek w czasie rzeczywistym, co pozwala na optymalizację procesów zarządzania łańcuchem dostaw. Przykładem jest stosowanie tagów RFID w magazynach, gdzie ich zastosowanie eliminuje konieczność ręcznego skanowania kodów kreskowych, co przyspiesza proces inwentaryzacji. Dodatkowo, RFID może być wykorzystywane w transporcie publicznym do zautomatyzowanego pobierania opłat. Warto zaznaczyć, że technologia ta jest zgodna z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 18000, co zapewnia jej powszechną akceptację i stosowanie w różnych branżach.

Pytanie 23

Zgodnie z przedstawionym fragmentem ustawy Prawo o ruchu drogowym ładunek na pojeździe musi być umieszczony w taki sposób, aby

Fragment ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym

Art. 61. 1. Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu.

2. Ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby:

1) nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę;

2) nie naruszał stateczności pojazdu;

3) nie utrudniał kierowania pojazdem;

4) nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał świateł, urządzeń sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych tablic albo znaków, w które pojazd jest wyposażony.

3. Ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia lub wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni.

4. Urządzenia służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone przed rozluźnieniem się, swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy. (...)

A. naruszał stateczność pojazdu.

B. przekroczył dopuszczalną ładowność pojazdu.

C. nie ograniczał widoczności drogi.

D. utrudniał kierowanie pojazdem.

Odpowiedź "nie ograniczał widoczności drogi" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie Prawo o ruchu drogowym, ładunek na pojeździe musi być umieszczony w sposób, który nie wpłynie negatywnie na widoczność kierowcy. To oznacza, że ładunek nie może zasłaniać ważnych elementów widoku, takich jak znaki drogowe, sygnalizacje świetlne czy drogi. Przykładowo, w przypadku pojazdów dostawczych, często stosuje się specjalne siatki zabezpieczające ładunek, aby nie tylko zabezpieczyć go przed przesunięciem, ale także zapewnić dobrą widoczność. Oprócz tego, umiejscowienie ładunku w sposób zgodny z przepisami przyczynia się do bezpieczeństwa ruchu drogowego, ponieważ unika się sytuacji, w których kierowca mógłby nie zauważyć innych uczestników ruchu. Zasady te są kluczowe nie tylko dla ochrony zdrowia i życia, ale także dla zachowania integralności ładunku oraz pojazdu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży transportowej.

Pytanie 24

Aby przeprowadzić transport łatwo psujących się produktów spożywczych, konieczne jest zastosowanie przepisów zgodnych z konwencją

A. CMR

B. ATP

C. INTERBUS

D. ADR

Konwencja ATP (Aneks do Konwencji o międzynarodowym przewozie drogowym towarów, które wymagają szczególnego traktowania ze względu na ich szybko psującą się naturę) jest kluczowym dokumentem regulującym przewóz artykułów żywnościowych, które muszą być transportowane w ściśle określonych warunkach temperaturowych. Przepisy te gwarantują, że produkty, takie jak świeże owoce, warzywa, mięso czy nabiał, są transportowane w odpowiednich pojazdach zapewniających odpowiednią temperaturę. Przykładowo, przewóz mięsa wymaga, aby temperatura wewnątrz pojazdu nie przekraczała 4°C, co minimalizuje ryzyko rozwoju bakterii i zapewnia bezpieczeństwo żywności. Implementacja standardów ATP jest również istotna w kontekście ochrony zdrowia publicznego oraz zgodności z przepisami prawnymi. Przewoźnicy są zobowiązani do przestrzegania tych norm, co zwiększa jakość usług logistycznych, a także zapewnia, że produkty dotrą do odbiorcy w stanie świeżym i bezpiecznym do spożycia.

Pytanie 25

Maksymalny dzienny czas prowadzenia pojazdu przez kierowcę może być wydłużony do 10 godzin nie częściej niż

A. dwa razy w tygodniu

B. dwa razy w miesiącu

C. trzy razy w tygodniu

D. trzy razy w miesiącu

Nieprawidłowe odpowiedzi, takie jak "dwa razy w miesiącu", "trzy razy w miesiącu" czy "trzy razy w tygodniu", wynikają z niepełnego zrozumienia przepisów dotyczących czasu pracy kierowców. Przepisy te mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa na drogach, a ich przestrzeganie jest kluczowe dla zminimalizowania ryzyka wypadków spowodowanych zmęczeniem kierowców. Odpowiedź sugerująca, że można przedłużyć czas prowadzenia pojazdu częściej niż dwa razy w tygodniu, nie uwzględnia faktu, że nadmierne wydłużanie czasu jazdy prowadzi do większego ryzyka wypadków oraz problemów zdrowotnych u kierowców. Ponadto, w kontekście branży transportowej, ważne jest zrozumienie, że każdy dodatkowy czas jazdy powinien być dokładnie zaplanowany, aby nie powodować naruszenia przepisów o czasie pracy. Często kierowcy mogą mieć tendencję do lekceważenia limitów, co prowadzi do nieprawidłowego funkcjonowania w systemie transportowym. Właściwe zrozumienie i stosowanie przepisów dotyczących czasu pracy kierowców jest również istotne w kontekście odpowiedzialności przewoźnika oraz ochrony praw kierowców. W związku z tym, odpowiedzi sugerujące niewłaściwe limity czasowe są nie tylko mylące, ale mogą również prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i finansowych.

Pytanie 26

Ustal, na podstawie załączonego fragmentu rozporządzenia, wysokość opłaty za udzielenie 7-letniej licencji wspólnotowej na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy.

§ 3. 1. Za udzielenie licencji wspólnotowej na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy pobiera się następujące opłaty:

1) na okres do 5 lat – w wysokości 4 000 zł;

2) na okres powyżej 5 lat do 10 lat – w wysokości 8 000 zł.

2. Za udzielenie licencji wspólnotowej na wykonywanie międzynarodowego przewozu osób autobusem lub autokarem pobiera się następujące opłaty:

1) na okres do 5 lat – w wysokości 3 600 zł;

2) na okres powyżej 5 lat do 10 lat – w wysokości 7 200 zł.

A. 3 600,00 zł

B. 7 200,00 zł

C. 8 000,00 zł

D. 4 000,00 zł

Poprawna odpowiedź, czyli 8 000,00 zł, została określona na podstawie załączonego fragmentu rozporządzenia, który jednoznacznie wskazuje, że opłata za udzielenie licencji na okres od 5 do 10 lat wynosi 8 000 zł. W kontekście praktycznym, zrozumienie struktury opłat za licencje jest kluczowe dla firm zajmujących się międzynarodowym przewozem drogowym. Posiadanie odpowiedniej licencji jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również dowodem na profesjonalizm przedsiębiorstwa. Warto również zauważyć, że przestrzeganie przepisów związanych z uzyskiwaniem licencji wpływa na reputację firmy oraz jej zdolność do konkurowania na rynku. Dobrze jest znać aktualne stawki opłat, aby móc odpowiednio planować budżet i unikać potencjalnych nieporozumień z organami regulacyjnymi. Przykładem stosowania tej wiedzy może być sytuacja, w której przedsiębiorstwo transportowe planuje ekspansję na rynki europejskie, co wiąże się z koniecznością uzyskania licencji na dłuższy okres, co w tym przypadku przekłada się na wyższą opłatę.

Pytanie 27

Jaki skrót należy wpisać w umowie, zgodnie z formułami INCOTERMS 2010, jeżeli sprzedający zostawia towar do dyspozycji kupującego w punkcie wydania, a kupujący organizuje transport, ponosi jego koszty oraz ryzyko na całej trasie przewozu?

Opis znaczenia wybranych formuł INCOTERMS 2010
„Delivered Duty Paid" – sprzedający organizuje transport, pokrywa jego koszty, ponosi ryzyko i opłaca należności celne.
„Ex works" – sprzedający zostawia towar do dyspozycji kupującego w punkcie wydania, a kupujący organizuje transport, ponosi koszty oraz ryzyko na całej trasie.
„Free Carier" – obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru przewoźnikowi, ustalonemu i opłaconemu przez kupującego, w oznaczone miejsce.
„Free Alongside Ship" – kupujący posiada gestię transportową od momentu złożenia towaru przez sprzedającego na nabrzeżu w porcie załadowania.

A. FCA "Free Carrier"

B. EXW "Ex works"

C. DDP "Delivered Duty Paid"

D. FAS "Free Alongside Ship"

Odpowiedź "EXW" (Ex works) jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z formułami INCOTERMS 2010 oznacza, że sprzedający udostępnia towar w określonym miejscu, pozostawiając kupującemu pełną odpowiedzialność za dalszy transport. W praktyce oznacza to, że sprzedający nie jest zobowiązany do organizowania transportu ani pokrywania kosztów związanych z przewozem towaru. Kupujący samodzielnie zarządza transportem i ponosi wszelkie ryzyka oraz koszty na całej trasie. Taka forma współpracy jest szczególnie korzystna w transakcjach, gdzie kupujący ma lepszą znajomość lokalnych warunków transportowych lub korzysta z preferowanych przewoźników. Dobrze zaplanowany proces logistyczny oparty na zasadzie EXW może zredukować całkowite koszty transportu. Przykładem zastosowania EXW może być sytuacja, w której producent mebli w Polsce sprzedaje produkty do klienta w Niemczech, a klient zajmuje się organizacją transportu, co pozwala mu na wybór optymalnych rozwiązań transportowych.

Pytanie 28

Regulacje dotyczące dostępu do zawodu kierowcy zajmującego się przewozami drogowymi w Polsce są określone w sposób kompleksowy przez

A. Prawo o ruchu drogowym

B. Ustawa o transporcie drogowym

C. Prawo przewozowe

D. Kodeks cywilny

Mówienie o Prawie przewozowym jako regulacji dostępu do zawodu kierowcy jest po prostu błędne. Ten akt mówi o przewozie towarów i osób, ale nie o tym, jakie kwalifikacje powinien mieć kierowca. Prawo przewozowe głównie dotyczy kwestii kontraktowych i odpowiedzialności przewoźnika, a nie kompetencji samych kierowców. A przywołanie Prawa o ruchu drogowym też jest nietrafione, bo ten akt dotyczy zasad ruchu, a nie tego, jakie wymagania musi spełniać kierowca. Kodeks cywilny z kolei odnosi się do ogólnych zasad prawa, więc też nie ma tu zastosowania. Często ludzie mylą różne przepisy, nie rozumiejąc, że dostęp do zawodu kierowcy jest szczegółowo opisany w Ustawie o transporcie drogowym, która uwzględnia zarówno wymagania formalne, jak i praktyczne aspekty związane z tym zawodem.

Pytanie 29

Wymienione w przepisach wyposażenie dotyczy środków transportu drogowego przewożących

Załącznik B do umowy europejskiej ADR tom II

Przepisy dotyczące środków transportu i operacji transportowych - fragment

8.1.5.2 W jednostce transportowej powinno być przewożone następujące wyposażenie:

- klin pod koła, dla każdego pojazdu, o odpowiednim rozmiarze w stosunku do dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu oraz średnicy kół;

- dwa stojące znaki ostrzegawcze;

- płyn do płukania oczu;

oraz dla każdego członka załogi pojazdu

- kamizelka ostrzegawcza;

- przenośne urządzenie oświetleniowe;

- para rękawic ochronnych;

- ochrona oczu.

8.1.5.3 Wyposażenie dodatkowe dla niektórych klas materiałów:

- maska ucieczkowa dla każdego członka załogi pojazdu, powinna być przewożona w jednostce transportowej, w przypadku nalepek ostrzegawczych 2.3 lub 6.1;

- łopata;

- osłona otworów kanalizacyjnych;

- pojemnik do zbierania pozostałości.

A. materiały szybko psujące się.

B. żywe zwierzęta.

C. materiały niebezpieczne.

D. dzieła sztuki.

Odpowiedź "materiały niebezpieczne" jest poprawna, ponieważ wyposażenie wymienione w przepisach dotyczących transportu dotyczy przede wszystkim pojazdów przewożących towary, które mogą stanowić zagrożenie dla ludzi, mienia lub środowiska. Przepisy ADR (Umowa Europejska dotycząca międzynarodowego transportu drogowego towarów niebezpiecznych) szczegółowo określają wymagania dotyczące pojazdów i personelu, aby zapewnić bezpieczeństwo w trakcie transportu materiałów niebezpiecznych, takich jak chemikalia, materiały wybuchowe czy substancje toksyczne. Przykładowo, kliny pod koła są używane, aby zabezpieczyć pojazd przed niekontrolowanym ruchem, a znaki ostrzegawcze informują innych uczestników ruchu o potencjalnym niebezpieczeństwie. W przypadku transportu materiałów niebezpiecznych, posiadanie odpowiedniego wyposażenia jest kluczowe dla minimalizacji ryzyka wypadków oraz ochrony zdrowia i życia ludzi, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 30

Jakiego dokumentu przewozowego powinien użyć nadawca, wysyłając towar pociągiem z Polski do Mongolii?

A. HAWB

B. AWB

C. MAWB

D. SMGS

SMGS, czyli 'Smluvní přeprava zboží po železnici', to międzynarodowy dokument przewozowy, który jest stosowany w transporcie kolejowym towarów między krajami, które są sygnatariuszami konwencji SMGS. Jako dokument przewozowy, SMGS reguluje prawa i obowiązki nadawcy, odbiorcy oraz przewoźnika, co zapewnia jasność i bezpieczeństwo w transporcie międzynarodowym. W przypadku transportu z Polski do Mongolii, SMGS jest odpowiednim wyborem, ponieważ obejmuje zarówno kraje Europy, jak i Azji. Dokument ten zawiera szczegółowe informacje o ładunku, w tym jego charakterystykę, wagę oraz dane nadawcy i odbiorcy. Dzięki SMGS nadawca może skorzystać z uproszczonych procedur celnych i zapewnia sobie większą ochronę prawną w razie ewentualnych sporów związanych z przewozem. W praktyce, stosowanie SMGS w transporcie kolejowym przyczynia się do efektywności operacyjnej oraz szybszego przeprowadzenia procedur logistycznych, co jest niezbędne w handlu międzynarodowym.

Pytanie 31

Po pomyślnym zakończeniu kontroli przez Urząd Dozoru Technicznego, posiadacz wózka otrzymuje

A. certyfikat jakości

B. certyfikat pochodzenia

C. księgę rewizyjną urządzenia technicznego

D. dokumentację kontroli urządzenia

Wybór innych odpowiedzi może prowadzić do nieporozumień dotyczących funkcji i znaczenia dokumentacji związanej z urządzeniami technicznymi. Odpowiedź wskazująca na księgę kontroli urządzenia jest myląca, ponieważ dokument ten odnosi się zwykle do systemów zarządzania jakością i nie jest bezpośrednio związany z badaniami przeprowadzanymi przez Urząd Dozoru Technicznego. Księga rewizyjna jest natomiast kluczowym dokumentem, który rejestruje wszystkie istotne interwencje techniczne, jakie miały miejsce w urządzeniu, co jest istotne dla zachowania jego sprawności i bezpieczeństwa. Z kolei certyfikat pochodzenia dotyczy legalności i źródła urządzenia, a nie jego stanu technicznego czy przeprowadzonych kontroli. Certyfikat jakości, mimo że jest istotnym dokumentem w kontekście zapewnienia standardów produkcji, również nie jest bezpośrednio związany z inspekcją techniczną przeprowadzoną przez UDT. Zrozumienie różnic między tymi dokumentami jest kluczowe, aby uniknąć błędów myślowych i zapewnić właściwe zarządzanie dokumentacją urządzeń technicznych. Tylko właściwe podejście do tych kwestii pozwala na skuteczne monitorowanie i utrzymanie wysokich standardów bezpieczeństwa oraz jakości pracy urządzeń w różnych sektorach przemysłowych.

Pytanie 32

Na podstawie jakiej formuły handlowej INCOTERMS 2010 sprzedający przekazuje towar na statek w porcie załadunku, na własny koszt organizuje przewóz do wskazanego portu docelowego i przeprowadza odprawę celną eksportową?

A. DAT

B. FCA

C. CFR

D. FAS

Odpowiedź CFR (Cost and Freight) jest prawidłowa, ponieważ w ramach tej formuły handlowej sprzedający zobowiązuje się do dostarczenia towaru na statek w porcie załadunku, a także do pokrycia kosztów transportu do określonego portu przeznaczenia. Dodatkowo sprzedający jest odpowiedzialny za odprawę celną eksportową, co oznacza, że musi zorganizować wszelkie formalności związane z wywozem towaru z kraju. Praktycznym przykładem zastosowania CFR jest sytuacja, w której firma importująca z Chin zamawia kontener z elektroniką. Sprzedający w Chinach pokrywa koszty transportu do portu docelowego, na przykład w Hamburgu, a także zajmuje się wszelkimi formalnościami celnymi w Chinach. Ważne jest zrozumienie, że chociaż sprzedający ponosi koszty transportu, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie załadunku towaru na statek, co jest kluczowym aspektem transakcji. Zrozumienie tej zasady jest fundamentalne dla skutecznego zarządzania łańcuchem dostaw.

Pytanie 33

W Polsce, kto odpowiedzialny jest za wydawanie certyfikatu kompetencji zawodowych dla przewoźników drogowych?

A. Inspekcja Transportu Drogowego

B. Instytut Transportu Samochodowego

C. Minister odpowiedzialny za transport

D. Polska Izba Spedycji i Logistyki

Wybór odpowiedzi, które wskazują na inne instytucje, takie jak Inspekcja Transportu Drogowego, Ministerstwo właściwe ds. transportu czy Polska Izba Spedycji i Logistyki, nie jest właściwy. Inspekcja Transportu Drogowego odpowiada głównie za kontrolę przestrzegania przepisów drogowych oraz nadzorowanie działalności przewoźników, ale nie prowadzi procesu certyfikacji. Ministerstwo właściwe ds. transportu również nie wydaje certyfikatów, a jego rola polega na tworzeniu ogólnych regulacji oraz polityki transportowej. Może to prowadzić do błędnych wniosków, że instytucje odpowiedzialne za nadzór i regulacje mają również kompetencje do przyznawania certyfikatów, co jest mylne. Z kolei Polska Izba Spedycji i Logistyki, mimo że działa na rynku transportowym, pełni funkcje doradcze i reprezentacyjne, a nie certyfikacyjne. Kluczowym błędem myślowym jest utożsamianie roli nadzorującej z rolą certyfikacyjną, co prowadzi do dezinformacji o kompetencjach poszczególnych instytucji. Aby poprawnie zrozumieć, kto przyznaje certyfikaty kompetencji, ważne jest zapoznanie się z funkcjami oraz zadaniami różnych organów działających w obszarze transportu, co pozwala na świadome podejmowanie decyzji i lepszą orientację w przepisach regulujących tę branżę.

Pytanie 34

Pojazd z jedną osobą na pokładzie, który musi przestrzegać przepisów o czasie pracy kierowcy, wyruszył od nadawcy o godzinie 7:45. O której godzinie ładunek dotrze do odbiorcy, jeśli odległość do pokonania wynosi 375 km, a średnia prędkość pojazdu to 60 km/h?

A. O godzinie 14:45

B. O godzinie 14:00

C. O godzinie 14:10

D. O godzinie 14:55

Poprawna odpowiedź to 14:45, ponieważ obliczenia pokazują, że czas potrzebny na pokonanie 375 km przy średniej prędkości 60 km/h wynosi 6,25 godziny. Aby to obliczyć, należy podzielić całkowitą odległość przez prędkość: 375 km / 60 km/h = 6,25 h. Następnie przeliczamy 6,25 godzin na godziny i minuty, co daje 6 godzin i 15 minut. Dodając ten czas do godziny wyjazdu, czyli 7:45, otrzymujemy 14:00. Po dodaniu 15 minut otrzymujemy godzinę 14:15, co sugeruje, że czas dostawy powinien być zbliżony do 14:45. W praktyce, przy planowaniu transportu, ważne jest uwzględnienie nieprzewidywalnych okoliczności, takich jak korki czy postoje. Normy dotyczące czasu pracy kierowców nakładają również obowiązek przestrzegania przerw, co może wpłynąć na rzeczywisty czas dostawy. W branży logistycznej, poprawne obliczenia czasów przejazdów są kluczowe dla efektywności operacyjnej i zadowolenia klientów.

Pytanie 35

Droga przeznaczona wyłącznie dla pojazdów samochodowych, mająca jedną lub dwie jezdnie, która może się krzyżować poprzez węzły, a maksymalna prędkość dla dwóch jezdni wynosi 120 km/h, to

A. droga główna ruchu pospiesznego

B. autostrada

C. droga ekspresowa

D. droga główna

Droga ekspresowa to rodzaj drogi, który jest przeznaczony wyłącznie dla ruchu pojazdów samochodowych i ma charakterystyczne cechy, które odróżniają ją od innych typów dróg. Posiada jedną lub dwie jezdnie, a w przypadku drogi ekspresowej z dwiema jezdniami, może występować możliwość krzyżowania się z innymi drogami za pomocą węzłów. Dopuszczalna prędkość na drogach ekspresowych wynosi do 120 km/h, co sprawia, że są one istotnym elementem infrastruktury transportowej, umożliwiającym szybkie przemieszczanie się na dłuższe odległości. Przykładem drogi ekspresowej może być trasa S8 w Polsce, która łączy kluczowe miasta i umożliwia efektywny transport towarów oraz osób. Standardy budowy dróg ekspresowych są określone w przepisach krajowych oraz międzynarodowych, a ich projektowanie uwzględnia bezpieczeństwo, komfort i płynność ruchu. W praktyce oznacza to, że drogi te są wyposażone w odpowiednie oznakowanie, pasy awaryjne oraz zjazdy i wjazdy, które minimalizują ryzyko kolizji oraz zwiększają efektywność transportu.

Pytanie 36

Jakie przepisy określają zasady transportu ładunków niebezpiecznych drogą morską?

A. ADR

B. IATA-DGR

C. RID

D. IMDG-Code

IMDG-Code, czyli Międzynarodowy Kodeks dla Transportu Morskiego Towarów Niebezpiecznych, reguluje zasady transportu ładunków niebezpiecznych drogą morską. Kodeks ten został stworzony przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) i ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa oraz ochrony środowiska podczas przewozu takich towarów. IMDG-Code określa klasyfikację materiałów niebezpiecznych, wymagania dotyczące pakowania, znakowania oraz dokumentacji towarzyszącej transportowi. Przykład zastosowania tego kodeksu można znaleźć w przypadku transportu chemikaliów przez statki, gdzie niezbędne jest przestrzeganie zasad dotyczących ich pakowania w odpowiednie kontenery, aby zminimalizować ryzyko wypadków. Warto również zauważyć, że IMDG-Code jest regularnie aktualizowany, co pozwala na dostosowywanie przepisów do zmieniających się warunków i nowych zagrożeń. W praktyce stosowanie IMDG-Code w połączeniu z innymi regulacjami, takimi jak SOLAS (Międzynarodowa Konwencja o Bezpieczeństwie Żeglugi), stanowi kompleksowy system bezpieczeństwa dla transportu towarów niebezpiecznych na morzu.

Pytanie 37

Zgodnie z przedstawionym fragmentem ustawy, ładunek wystający poza płaszczyznę obrysu pojazdu o szerokości 2,55 m nie może wystawać z jednej strony boku pojazdu na odległość większą niż

Fragment ustawy Prawo o ruchu drogowym
Art. 61.
1. Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu. (...)
3. Ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia lub wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni.
4. Urządzenia służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone przed rozluźnieniem się, swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy.
5. Ładunek sypki może być umieszczony tylko w szczelnej skrzyni ładunkowej, zabezpieczonej dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę.
6. Ładunek wystający poza płaszczyzny obrysu pojazdu może być na nim umieszczony tylko przy zachowaniu następujących warunków:
1) ładunek wystający poza boczne płaszczyzny obrysu pojazdu może być umieszczony tylko w taki sposób, aby całkowita szerokość pojazdu z ładunkiem nie przekraczała 2,55 m, a przy szerokości pojazdu 2,55 m nie przekraczała 3 m, jednak pod warunkiem umieszczenia ładunku tak, aby z jednej strony nie wystawał na odległość większą niż 23 cm;
2) ładunek nie może wystawać z tyłu pojazdu na odległość większą niż 2 m od tylnej płaszczyzny obrysu pojazdu lub zespołu pojazdów; w przypadku przyczepy kłonicowej odległość tę liczy się od osi przyczepy;
3) ładunek nie może wystawać z przodu pojazdu na odległość większą niż 0,5 m od przedniej płaszczyzny obrysu i większą niż 1,5 m od siedzenia dla kierującego.

A. 1,50 m

B. 0,23 m

C. 0,50 m

D. 3,00 m

Wybór odpowiedzi 0,50 m, 3,00 m lub 1,50 m wskazuje na brak zrozumienia kluczowych przepisów dotyczących szerokości pojazdów i dopuszczalnych wymiarów ładunków w ruchu drogowym. Odpowiedzi te sugerują, że można zignorować regulacje dotyczące szerokości pojazdów, co w praktyce jest błędnym podejściem. Przepisy Prawa o ruchu drogowym jasno określają, że ładunki muszą być bezpiecznie przymocowane i nie mogą wystawać w sposób, który narusza bezpieczeństwo na drodze. W przypadku odpowiedzi 0,50 m, można by pomyśleć, że nieznaczne zwiększenie dopuszczalnego wystawania ładunku nie wpłynie na bezpieczeństwo. Jednakże, z perspektywy praktyki, zwiększenie tej odległości może prowadzić do znacznego ryzyka, szczególnie w wąskich ulicach czy w pobliżu innych pojazdów. Wybranie 3,00 m czy 1,50 m pokazuje całkowite pominięcie standardowych praktyk związanych z transportem, takich jak dbałość o odpowiednie oznaczenie ładunku, czy też korzystanie z pojazdów przystosowanych do przewozu materiałów o większych wymiarach. Ignorowanie tych zasad prowadzi nie tylko do potencjalnych zagrożeń, ale także do naruszeń przepisów, co może skutkować poważnymi konsekwencjami prawnymi. Kluczowe jest zrozumienie, iż zasady te mają na celu minimalizację ryzyka i ochronę wszystkich uczestników ruchu drogowego.

Pytanie 38

Spedytor utracił ładunek o masie brutto 140 kg. Ile wynosi maksymalna kwota odszkodowania, którą może zapłacić spedytor, zgodnie z przedstawionym fragmentem OPWS, jeżeli kurs SDR w dniu powstania szkody kształtował się na poziomie 1 SDR = 5,7665 PLN?

Fragment Ogólnych Polskich Warunków Spedycyjnych (OPWS) 2010
§ 23
23.1. Wypłacone przez spedytora odszkodowanie, należne osobie uprawnionej z tytułu zawartej umowy spedycji, ograniczone jest do zwykłej wartości towaru, określonej w fakturze handlowej, a w razie jej braku, określonej w kolejności na podstawie ceny giełdowej, rynkowej lub w oparciu o normalną wartość rzeczy tego samego rodzaju i jakości. W żadnym przypadku jednak wypłacone przez spedytora odszkodowanie nie może przekroczyć kwoty 2 SDR za 1 kilogram wagi brutto przesyłki brakującej lub uszkodzonej, a łącznie kwoty 50.000 SDR za każde zdarzenie, chyba że od osoby, za którą spedytor ponosi odpowiedzialność, uzyskane zostanie odszkodowanie w kwocie wyższej.

Fragment Ogólnych Polskich Warunków Spedycyjnych (OPWS) 2010

§ 23

23.1. Wypłacone przez spedytora odszkodowanie, należne osobie uprawnionej z tytułu zawartej umowy spedycji, ograniczone jest do zwykłej wartości towaru, określonej w fakturze handlowej, a w razie jej braku, określonej w kolejności na podstawie ceny giełdowej, rynkowej lub w oparciu o normalną wartość rzeczy tego samego rodzaju i jakości. W żadnym przypadku jednak wypłacone przez spedytora odszkodowanie nie może przekroczyć kwoty 2 SDR za 1 kilogram wagi brutto przesyłki brakującej lub uszkodzonej, a łącznie kwoty 50.000 SDR za każde zdarzenie, chyba że od osoby, za którą spedytor ponosi odpowiedzialność, uzyskane zostanie odszkodowanie w kwocie wyższej.

A. 288 325,00 PLN

B. 807,31 PLN

C. 1 614,62 PLN

D. 11,53 PLN

Poprawna odpowiedź to 1 614,62 PLN, co wynika z zastosowania odpowiednich zasad obliczania odszkodowania w środowisku logistycznym. Zgodnie z regulacjami OPWS, maksymalna kwota odszkodowania za utratę ładunku wynosi 2 SDR za każdy kilogram wagi brutto przesyłki. W przypadku ładunku o masie 140 kg, całkowita wartość odszkodowania wylicza się jako 140 kg x 2 SDR = 280 SDR. Następnie, aby przeliczyć tę wartość na PLN, należy pomnożyć przez kurs SDR, który wynosił 5,7665 PLN. Zatem 280 SDR x 5,7665 PLN/SDR daje 1 614,62 PLN. Wartości te są zgodne z międzynarodowymi standardami odpowiedzialności spedytorów, co podkreśla znaczenie znajomości przepisów oraz umiejętności ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 39

Korzystając z fragmentu rozporządzenia zamieszczonego w ramce ustal, ile wynosi maksymalna długość ciągnika siodłowego z naczepą.

Fragment Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia

1. Długość pojazdu nie może przekraczać w przypadku:

1) pojazdu samochodowego, z wyjątkiem autobusu - 12,00 m;

2) przyczepy, z wyjątkiem naczepy - 12,00 m;

3) pojazdu członowego - 16,50 m;

4) zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy - 18,75 m;

5) autobusu przegubowego - 18,75 m;

6) autobusu dwuosiowego - 13,50 m;

7) autobusu o liczbie osi większej niż dwie - 15,00 m;

8) zespołu złożonego z autobusu i przyczepy - 18,75 m;

9) zespołu złożonego z trzech pojazdów, w którym pojazdem ciągnącym jest pojazd wolnobieżny lub ciągnik rolniczy - 22,00 m;

10) motocykla, motoroweru lub roweru, pojazdu czterokołowego oraz zespołu złożonego z motocykla, motoroweru, roweru lub pojazdu czterokołowego z przyczepą - 4,00 m.

A. 16,50 m

B. 22,00 m

C. 18,75 m

D. 12,00 m

Wybór długości 22,00 m może wynikać z mylnego przekonania, że dłuższe zestawy pojazdów są bardziej efektywne w transporcie towarów. Takie podejście może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji na drogach, ponieważ większe wymiary wpływają na manewrowość oraz stabilność pojazdu. W przypadku długości 12,00 m, można pomylić się, sądząc, że krótsze zestawy są bardziej odpowiednie dla transportu ciężkich ładunków. Krótsze naczepy mogą jednak nie być w stanie pomieścić większych ładunków, co ogranicza efektywność transportu. Odpowiedź 18,75 m również jest nieprawidłowa, ponieważ sugeruje długość, która nie spełnia wymagań określonych w przepisach. Warto pamiętać, że regulacje dotyczące maksymalnej długości mają na celu nie tylko optymalizację transportu, ale także zapewnienie bezpieczeństwa na drogach. Pojazdy o nieodpowiednich wymiarach mogą nie być zgodne z zasadami ruchu drogowego, co naraża kierowców oraz innych uczestników ruchu na niebezpieczeństwo. Takie błędne myślenie często prowadzi do naruszeń przepisów i kar, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa w transporcie drogowym.

Pytanie 40

General Packet Radio Services to zestaw usług umożliwiających aktualne monitorowanie towarów, który jest oznaczany jako

A. GPRS

B. RFID

C. GSM

D. EDI

General Packet Radio Services (GPRS) to technologia umożliwiająca przesył danych w sieciach komórkowych, co sprawia, że jest kluczowym elementem w kontekście śledzenia ładunków w czasie rzeczywistym. GPRS pozwala na przesyłanie pakietów danych, co jest istotne w aplikacjach takich jak monitorowanie lokalizacji pojazdów czy zarządzanie flotą. Dzięki GPRS, przedsiębiorstwa mogą efektywnie śledzić swoje zasoby, co zwiększa efektywność operacyjną oraz pozwala na szybsze podejmowanie decyzji. Przykładem zastosowania GPRS jest system śledzenia paczek, gdzie informacje o lokalizacji i statusie przesyłki mogą być dostarczane w czasie rzeczywistym do klientów i pracowników. Warto również zwrócić uwagę, że GPRS wspiera różnorodne aplikacje, takie jak IoT, co czyni go wszechstronnym rozwiązaniem. Zgodność z normami technicznymi i standardami branżowymi, takimi jak 3GPP, zapewnia integrację z innymi systemami telekomunikacyjnymi oraz bezpieczeństwo przesyłanych danych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej