Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:09
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:24

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Mieszek umieszczony pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego pozwala na wykonanie zdjęć

A. mikrofotograficznych

B. panoramicznych

C. krajobrazowych

D. makrofotograficznych

Mieszek umieszczony między obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego jest kluczowym elementem w fotografii makro, ponieważ pozwala na uzyskanie większej odległości między obiektywem a matrycą aparatu. Działa to na zasadzie powiększenia obrazu, co jest niezbędne przy fotografowaniu małych obiektów, takich jak owady czy drobne detale roślin. W praktyce, fotografie makro wymagają precyzyjnego ustawienia ostrości oraz odpowiedniego oświetlenia, co często osiąga się za pomocą specjalnych lamp dodatkowych. Standardy branżowe w fotografii makro sugerują również stosowanie statywów oraz obiektywów makro, aby uniknąć drgań i zapewnić najlepszą jakość obrazu. Dodatkowo, korzystając z mieszków, fotograf może eksperymentować z różnymi kątami i odległościami, co pozwala na tworzenie unikalnych i artystycznych ujęć. Mieszek jest więc nie tylko narzędziem technicznym, ale także kreatywnym rozwiązaniem, które poszerza możliwości fotografii.

Pytanie 2

Przedstawiony na rysunku piktogram w lustrzance małoobrazkowej oznacza synchronizację lampy błyskowej na

A. pierwszą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

B. drugą zasłonkę rolety.

C. drugą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

D. pierwszą zasłonkę rolety.

Wybór opcji dotyczącej synchronizacji na pierwszą zasłonkę rolety, niezależnie od jej długości czasów ekspozycji, jest błędny i oparty na kilku nieporozumieniach związanych z działaniem migawki w aparatach fotograficznych. Pierwsza zasłonka, która otwiera się na początku ekspozycji, nie jest odpowiedzialna za rejestrację ruchu obiektów, ponieważ światło dociera do matrycy tylko w momencie, kiedy zasłonka jest otwarta. W długich czasach naświetlania, zamknięcie pierwszej zasłonki oznacza, że lampa błyskowa nie synchronizuje się w sposób, który mógłby uchwycić efekt smugi. W przypadku, gdyby synchronizacja miała następować na pierwszą zasłonkę, oznaczałoby to, że ruch obiektu byłby zarejestrowany tylko w momencie, gdy zasłonka się otwiera, co nie pozwala na uzyskanie pożądanego efektu dynamicznego ruchu. Ponadto, w kontekście fotografii, synchronizacja na drugą zasłonkę z długimi czasami ekspozycji jest kluczowa dla uzyskania efektu bokeh oraz zatrzymania ruchu w tle, co jest szczególnie istotne w sytuacjach, gdy chcemy zarejestrować obiekty w ruchu. Dlatego zrozumienie różnicy między tymi dwoma typami synchronizacji jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów w fotografii.

Pytanie 3

Który pomiar natężenia światła TTL opiera się na uśrednianiu jasności z całej fotografowanej sceny, z akcentem na centralny obszar kadru?

A. Centralnie ważony

B. Wielosegmentowy

C. Matrycowy

D. Punktowy

Odpowiedź 'Centralnie ważony' jest prawidłowa, ponieważ ten tryb pomiaru natężenia światła koncentruje się na uśrednieniu wartości jasności ze sceny, z uwzględnieniem przede wszystkim środkowego obszaru kadru. To podejście jest szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy główny obiekt fotografowany znajduje się w centrum kadru, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji. W praktyce, stosując centralnie ważony pomiar, fotograf może lepiej kontrolować rezultaty w scenariuszach, gdzie kontrasty w oświetleniu są znaczące, a kluczowy element obrazu wymaga odpowiedniego naświetlenia. Warto również zauważyć, że centralnie ważony pomiar jest często preferowany w sytuacjach portretowych, gdzie twarz modela znajduje się zwykle w centrum, a pozostałe tło może być mniej istotne. Zgodnie z dobrymi praktykami, korzystanie z tego rodzaju pomiaru w odpowiednich warunkach znacząco zwiększa szansę na uzyskanie dobrze naświetlonego zdjęcia.

Pytanie 4

Które tło zastosowane podczas fotografowania obiektu umożliwia szybką manipulację obrazem w celu wprowadzenia dowolnej scenerii?

A. Czarne.

B. Zielone.

C. Szare.

D. Białe.

Wybierając białe, szare lub czarne tło do fotografii, można uzyskać bardzo elegancki i czysty efekt wizualny, ale niestety nie daje to takich możliwości szybkiego i bezproblemowego usuwania tła jak w przypadku klasycznego green screenu. Najczęstszy błąd myślowy polega tu na założeniu, że jednolita powierzchnia – zwłaszcza biała czy czarna – zawsze ułatwia edycję. W praktyce jednak kolory skóry, włosów czy ubrań bardzo często mają jasne lub ciemne fragmenty, które mogą zlewać się z tłem, co utrudnia późniejsze oddzielenie postaci od tła w programach graficznych. Gdy tło jest białe lub czarne, programy do wycinania często mają problem z rozróżnieniem, gdzie kończy się obiekt, a zaczyna tło, szczególnie jeśli padają cienie lub są prześwietlenia. Szare tło natomiast bywa stosowane przy portretach, bo nie wprowadza zafarbu, ale nie nadaje się do kluczowania – nie jest wystarczająco 'egzotyczne', żeby dało się je łatwo wyodrębnić algorytmicznie. W branży filmowej i fotograficznej od lat stosuje się właśnie zielone (lub niekiedy niebieskie) tła, bo bardzo rzadko zdarza się, żeby ktoś miał naturalnie zieloną skórę albo ubrania – przez to oprogramowanie do postprodukcji może automatycznie i precyzyjnie usunąć ten kolor. W praktyce próby kluczowania na innych tłach kończą się dużą ilością ręcznej pracy, wycinaniem na piechotę i często z kiepskim efektem. Dlatego w profesjonalnym środowisku nawet nie rozważa się innych jednolitych kolorów jako realnej alternatywy dla green screena, jeśli celem jest szybka i bezproblemowa zamiana tła na dowolną scenerię.

Pytanie 5

Obraz, w którym przeważają odcienie ciemne, został stworzony w technice

A. wysokiego klucza

B. pseudosolaryzacji

C. izohelii

D. niskiego klucza

Techniki takie jak wysoki klucz, izohelia czy pseudosolaryzacja nie są odpowiednie w kontekście dominujących ciemnych tonów w obrazie. Wysoki klucz odnosi się do kompozycji, w której przeważają jasne barwy, co prowadzi do wrażenia lekkości i radości. Zastosowanie tej techniki w fotografii lub sztuce wizualnej często przyciąga uwagę do jasnych elementów, co jest całkowicie przeciwne do celu, jakim jest uzyskanie głębi i mroczności typowych dla niskiego klucza. Izotermia, z kolei, jest terminem odnoszącym się do zjawisk fizycznych i nie ma zastosowania w kontekście tonalności obrazu, co może prowadzić do nieporozumień w interpretacji technik artystycznych. Pseudosolaryzacja to technika, która polega na manipulacji obrazem, aby uzyskać efekt przypominający solaryzację, ale jej zastosowanie nie jest związane z ciemnymi tonami. Warto zauważyć, że błędne zrozumienie tych pojęć może wynikać z mylenia ich ze standardowymi technikami malarskimi czy fotograficznymi. Kluczowe jest zrozumienie, że każda technika ma swoje unikalne zastosowanie i kontekst, w którym najlepiej się sprawdza, a pomylenie ich prowadzi do niepoprawnych wniosków o charakterze artystycznym.

Pytanie 6

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Górne.

B. Konturowe.

C. Tłowe.

D. Wypełniające.

Dobre rozumienie światła w fotografii lub filmie to naprawdę podstawa, jeśli chcemy uzyskiwać ciekawe i profesjonalnie wyglądające efekty. Światło wypełniające (ang. fill light) służy właśnie do tego, by kontrolować głębokość cieni na nieoświetlonej stronie fotografowanego obiektu. Najczęściej ustawia się je pod kątem do światła głównego (kluczowego) i reguluje jego moc tak, żeby zredukować kontrast, ale bez całkowitego zlikwidowania efektu trójwymiarowości. Praktyka pokazuje, że nawet delikatne rozjaśnienie cieni przez światło wypełniające pozwala wydobyć detale i uniknąć tzw. „czarnych dziur” w obrazie, gdzie nie widać żadnych szczegółów. W branży filmowej i fotograficznej normą jest stosowanie zestawu trzech podstawowych świateł: kluczowego, wypełniającego i konturowego. Światło wypełniające nie powinno być nigdy mocniejsze od kluczowego, ale jego rola jest bardzo ważna. Ułatwia modelowanie twarzy, poprawia wygląd skóry, pozwala wydobyć fakturę ubrań czy włosów. Często używa się blendy, softboxa albo dużej lampy z dyfuzorem, żeby uzyskać miękkie, rozproszone światło, które subtelnie łagodzi cienie. Z mojego doświadczenia – czasem nawet nieduża zmiana ustawienia lub mocy wypełnienia diametralnie poprawia efekt końcowy, szczególnie przy portretach czy produktach. To trochę taki cichy bohater planu zdjęciowego.

Pytanie 7

Ile odcieni można uzyskać, zapisując obrazek w 8-bitowej palecie kolorów?

A. 156

B. 16

C. 256

D. 18

Odpowiedź 256 jest prawidłowa, ponieważ 8-bitowa paleta barw oznacza, że każdy piksel obrazu może być reprezentowany przez 8 bitów informacji. To pozwala na uzyskanie 2^8 (czyli 256) różnych kombinacji kolorów. W kontekście użycia palety barw, każdy kolor jest reprezentowany przez unikalny indeks w tej palecie, co umożliwia oszczędność pamięci, ponieważ zamiast przechowywać pełne informacje o kolorze, zapisujemy jedynie jego indeks. Przykładem zastosowania 8-bitowej palety barw może być tworzenie grafiki komputerowej w programach takich jak Adobe Photoshop, gdzie użytkownicy mogą pracować z obrazami o ograniczonej liczbie kolorów, co jest szczególnie przydatne w przypadku gier retro lub projektów wymagających szybkiego renderowania. Dodatkowo, standardy takie jak GIF czy PNG (z limitowaną paletą) również korzystają z 8-bitowej głębi kolorów, co podkreśla powszechność tego podejścia w praktyce cyfrowej. Zrozumienie struktury 8-bitowej palety barw jest kluczowe w optymalizacji obrazów do użytku w sieci, gdzie czas ładowania jest istotnym czynnikiem.

Pytanie 8

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. górnego.

B. bocznego.

C. tylnego

D. przedniego.

Rozważając inne źródła oświetlenia, warto zaznaczyć, dlaczego wskazane odpowiedzi nie są właściwe. Oświetlenie boczne, uznawane za jeden z klasycznych sposobów oświetlenia, wprowadza cienie na obiekcie, co może być atrakcyjne, ale nie tworzy efektu podświetlenia. Taki rodzaj oświetlenia jest często używany do uwydatnienia faktur i szczegółów, co jest zupełnie innym efektem niż ten uzyskany z oświetleniem tylnym. Oświetlenie górne, z kolei, zazwyczaj prowadzi do silnych cieni podnoszących kontrast w dolnych partiach obiektów, co nie koresponduje z tym, co możemy zaobserwować na zdjęciu. Zastosowanie górnego oświetlenia jest często związane z fotografowaniem osób, gdzie dąży się do zminimalizowania cieni na twarzy, co jest przeciwieństwem efektu uzyskanego w tym przypadku. Przechodząc do oświetlenia przedniego, również nie tworzy ono tego samego efektu; może prowadzić do spłaszczenia obrazu, eliminując głębię i dynamikę, co jest niepożądane w kontekście tego zdjęcia. W praktyce, błędne wnioski mogą wynikać z niepełnego zrozumienia funkcji i zastosowania różnych źródeł światła, co jest kluczowe w fotografii. Istotne jest zrozumienie, że wybór źródła światła wpływa na każdy aspekt obrazu, od kolorystyki po emocjonalny odbiór, a nieprawidłowe zrozumienie tych zasad może prowadzić do zgoła innych rezultatów, niż zamierzano.

Pytanie 9

Współczynnik jasności obiektywu oznaczany jako T-stop (w przeciwieństwie do F-stop)

A. oznacza temperaturową stabilność przysłony obiektywu przy zmianach otoczenia

B. wskazuje minimalny czas naświetlania umożliwiający fotografowanie z ręki

C. określa stopień przepuszczalności filtra polaryzacyjnego zamontowanego na obiektywie

D. uwzględnia rzeczywistą transmisję światła przez obiektyw, a nie tylko wartość teoretyczną

Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich opiera się na nieporozumieniach związanych z funkcją obiektywu i istotą pomiaru jasności. Stwierdzenie, że T-stop określa stopień przepuszczalności filtra polaryzacyjnego, jest mylące, ponieważ T-stop odnosi się głównie do całkowitej transmisji światła przez obiektyw bez uwzględniania filtrów. Filtr polaryzacyjny ma swoją specyfikę i może wprowadzać dodatkowe straty światła, ale nie jest to element bezpośrednio związany z koncepcją T-stop. Kolejna koncepcja błędna to twierdzenie, że T-stop wskazuje minimalny czas naświetlania, co również jest niepoprawne - T-stop dotyczy jedynie jasności obiektywu, a nie parametrów ekspozycji jak czas migawki. Z kolei odpowiedź mówiąca o temperaturowej stabilności przysłony również wprowadza w błąd. T-stop nie ma związku z temperaturą ani ze stabilnością przysłony w różnych warunkach otoczenia. Przyczyną takich nieporozumień jest często niewłaściwe kojarzenie pojęć związanych z optyką oraz ich zastosowaniem w praktyce. W rzeczywistości T-stop jest kluczowym wskaźnikiem dla profesjonalnych fotografów i filmowców, którzy dążą do maksymalnej precyzji w realizacji swoich projektów, co wymaga dogłębnego zrozumienia zasad działania obiektywów.

Pytanie 10

Orientacja pionowa jest typowa dla fotografii

A. krajobrazowych

B. portretowych

C. panoramicznych

D. sportowych

Często mylimy orientację wertykalną z poziomą, a to są zupełnie inne podejścia do fotografii. W przypadku orientacji poziomej, jak w zdjęciach pejzażowych, chodzi o to, by złapać szeroki kadr, co świetnie sprawdza się w naturze. W fotkach krajobrazowych to jakby standard, bo natura często chce pokazać swoją przestronność. Sportowe zdjęcia są z kolei trochę bardziej różnorodne, ale często robimy je w poziomie, żeby uchwycić akcję w szerszym kontekście. Panoramy również robimy w poziomie, żeby ukazać szerszy widok, co jest najbardziej widoczne w architekturze i przyrodzie. Jak się nie zna celu i kompozycji w fotografii, to łatwo można pomylić orientacje i dobrać kadr, który nie działa tak, jakbyśmy chcieli. Zrozumienie, kiedy i jak zastosować odpowiednią orientację, to klucz do sukcesu w fotografii.

Pytanie 11

Przedstawioną fotografię wykonano, stosując

A. kadr poziomy i kompozycję rozbieżną.

B. kadr pionowy i kompozycję zbieżną.

C. kadr pionowy i kompozycję rozbieżną.

D. kadr poziomy i kompozycję zbieżną.

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia kadr pionowy oraz kompozycję zbieżną, wskazuje na niepełne zrozumienie zasad kompozycji w fotografii. Kadry pionowe są często stosowane w sytuacjach, gdy chcemy uwydatnić elementy w pionie, takie jak ludzie czy wysokie budynki, co jest zgodne z konwencjami w fotografii portretowej. Jednakże, jeśli ktoś wybiera kadr poziomy i kompozycję rozbieżną, to może to sugerować, że nie dostrzega właściwego użycia linii prowadzących. Kompozycja rozbieżna z kolei jest techniką, która sprawia, że elementy obrazu wydają się zmierzać w przeciwnych kierunkach, co może być mylące w kontekście zdjęcia, które w rzeczywistości prezentuje zbieżność. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wyborów często wynikają z braku zrozumienia, jak linie w kadrze wpływają na percepcję głębi oraz przestrzeni. Fotografowie powinni zwracać uwagę na sposób, w jaki elementy w obrazie współdziałają ze sobą i w jaki sposób kadrowanie wpływa na ich odbiór. Zrozumienie różnicy między kadrem pionowym a poziomym oraz mechanizmów kompozycji zbieżnej i rozbieżnej jest kluczowe dla tworzenia efektywnych i przekonujących zdjęć.

Pytanie 12

Aby uzyskać najwyższy kontrast kolorów na zdjęciu między tłem a fotografowanym żółtym obiektem, jakie tło powinno być użyte podczas robienia zdjęcia cytryny?

A. zielone

B. czerwone

C. niebieskie

D. białe

Niebieskie tło jest optymalnym wyborem dla fotografii cytryny, ponieważ kontrastuje z jej naturalnym kolorem. Cytryna charakteryzuje się intensywnym żółtym odcieniem, który wyróżnia się na tle niebieskim, tworząc wyraźny efekt wizualny. Zastosowanie niebieskiego tła pozwala na maksymalne wydobycie detali obiektu, co jest kluczowe w fotografii produktowej oraz reklamowej. W praktyce, dobór tła w fotografii ma ogromne znaczenie dla odbioru wizualnego. W branży fotograficznej powszechnie stosuje się zasady kolorów komplementarnych, które wskazują, że kolory znajdujące się naprzeciwko siebie na kole barw, takie jak żółty i niebieski, tworzą silny kontrast. Dodatkowo, wybór niebieskiego tła może pomóc w zminimalizowaniu odblasków, co jest istotne przy pracy z połyskującymi powierzchniami. Dzięki zastosowaniu niebieskiego tła uzyskujemy nie tylko estetyczny, ale także profesjonalny efekt, który przyciąga wzrok i wyróżnia produkt na tle konkurencji.

Pytanie 13

W fotografii portretowej, światło padające na twarz modela z wysokości w przybliżeniu pod kątem 45° względem osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. górno-boczny

B. przednio-boczny

C. dolno-boczny

D. tylno-boczny

Wybór opcji górno-boczny, tylno-boczny czy dolno-boczny prowadzi do nieprawidłowych interpretacji oświetlenia w kontekście fotografii portretowej. Oświetlenie górno-boczne, które pada z góry pod kątem, może tworzyć zbyt mocne cienie na twarzy, co niekorzystnie wpłynie na ostateczny efekt zdjęcia. Tego typu oświetlenie często stosowane jest w celu uzyskania dramatycznych efektów, jednak w portretach, szczególnie w sytuacjach, gdzie celem jest uzyskanie naturalności, może zniekształcić rysy twarzy. Wybór tylno-bocznego oświetlenia również nie jest właściwy, ponieważ światło padające z tyłu może prowadzić do silnego kontrastu, co skutkuje niedoświetleniem twarzy modela, a w konsekwencji utratą detali. Z kolei dolno-boczne światło, które pada z dołu, może stworzyć nieprzyjemne i nieestetyczne cienie, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, gdzie celem jest ukazanie twarzy w jak najlepszym świetle. Typowe błędy w myśleniu obejmują nadmierne poleganie na technikach oświetleniowych, które nie są dostosowane do specyfiki portretu, oraz brak zrozumienia, jak różne źródła światła wpływają na percepcję obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie oświetlenie powinno harmonizować z tematem zdjęcia, a jego kąt oraz pozycja muszą być starannie przemyślane, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 14

Z którą głębią bitową zapisano przedstawiony obraz?

A. 1 bit/piksel

B. 2 bity/piksel

C. 3 bity/piksel

D. 4 bity/piksel

Odpowiedź "1 bit/piksel" jest jak najbardziej trafna. Działa to w ten sposób, że obraz w trybie dwukolorowym ma tylko dwie opcje dla każdego piksela – czarną albo białą. W praktyce oznacza to, że wystarczy jeden bit, żeby zdefiniować każdy piksel. Czyli zero to czarny, a jeden to biały. Ta technika jest super przydatna tam, gdzie nie potrzebujemy całej palety kolorów, na przykład przy wyświetlaniu tekstu na prostych ekranach czy w grafice wektorowej. Widać to też w różnych formatach bitmapowych. Monochromatyczne obrazy świetnie nadają się do skanowania dokumentów i archiwizowania zdjęć, bo można zachować dobrą jakość przy małej wielkości pliku. Użycie 1 bit/piksel to naprawdę dobra praktyka w kompresji danych i przechowywaniu obrazów.

Pytanie 15

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

B. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

C. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

D. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka istotnych kwestii. Zmniejszenie ostrości całego obrazu nie jest charakterystycznym objawem aberracji chromatycznej, lecz może wynikać z innych problemów, takich jak niewłaściwe ustawienia ostrości czy nieodpowiednie warunki oświetleniowe. Ostry obraz jest kluczowy dla atrakcyjności zdjęć, więc ważne jest, aby nie mylić aberracji z innymi czynnikami wpływającymi na ostrość. Zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO to zjawisko związane z szumem cyfrowym, a nie aberracją chromatyczną. Ziarno to efekt działania sensora w trudnych warunkach oświetleniowych, a jego redukcja jest kwestią odpowiedniej konfiguracji aparatu i zastosowania technik postprodukcji, a nie problemu z optyką. Zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru w rzeczywistości dotyczy aberracji sferycznej lub komatycznej, które są różnymi zjawiskami od aberracji chromatycznej, a związane są z błędami w konstrukcji obiektywu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji jakości obrazu oraz skutecznego korzystania z technik fotograficznych. W praktyce, aby uniknąć mylenia tych zjawisk, warto zainwestować czas w naukę o optyce i jej wpływie na fotografię.

Pytanie 16

Podczas zdjęć w studio w celu równomiernego, upiększającego oświetlenia twarzy modelki należy zastosować

A. softbox i blendy.

B. stożkowy tubus.

C. soczewkę Fresnela.

D. wrota.

Często można się spotkać z przekonaniem, że do oświetlenia twarzy w studio wystarczą akcesoria takie jak wrota, tubusy czy nawet soczewka Fresnela. Jednak każde z tych narzędzi ma zupełnie inne zastosowania i nie spełni oczekiwań, jeśli zależy nam na miękkim, upiększającym świetle, jakie jest pożądane w portrecie. Wrota służą głównie do ograniczania rozprzestrzeniania się światła i precyzyjnego kształtowania jego kierunku. Stosowane są często przy efektach scenicznych lub do tworzenia ostrych plam światła, ale absolutnie nie do łagodzenia cieni na twarzy. Tubus (czyli snoot) bardzo skupia światło, tworząc punktowe, ostre oświetlenie – to dobre, gdy chcemy uzyskać dramatyczny efekt albo wyeksponować jeden fragment zdjęcia, jednak do beauty czy klasycznego portretu się po prostu nie nadaje, bo daje za twarde cienie. Soczewka Fresnela pozwala uzyskać światło przypominające reflektory teatralne – daje charakterystyczny, mocno skoncentrowany snop światła, który w portrecie raczej się nie sprawdzi, bo nie da miękkości na skórze. W praktyce początkujący często wybierają te akcesoria, bo wydają się bardziej profesjonalne lub efektowne, ale branżowe standardy są jasne: do równomiernego, atrakcyjnego oświetlenia twarzy najlepiej sprawdzają się softboxy i blendy. Dzięki nim możesz kontrolować światło, wygładzić cerę modelki, podkreślić oczy i uniknąć ostrych przejść między światłem a cieniem. W fotografii studyjnej to prawdziwe „must have”, sprawdzone w niezliczonych sesjach i zalecane przez większość instrukcji czy podręczników fotograficznych. Wybór innych akcesoriów prowadzi raczej do efektów niepożądanych w standardowej fotografii portretowej.

Pytanie 17

Jaką wartość przysłony należy ustawić, aby tło za modelem było jak najbardziej rozmyte?

A. f/5,6

B. f/22

C. f/11

D. f/2,8

Wybór przysłony f/11, f/5,6 czy f/22 nie pozwoli na uzyskanie najbardziej rozmytego tła, ponieważ te wartości przysłony są znacznie węższe, co prowadzi do większej głębi ostrości. Przy f/11 i f/22, otwór przysłony jest na tyle mały, że większa część sceny jest ostra, co nie sprzyja efektowi rozmycia tła. Zmniejszone światło docierające do matrycy spowoduje, że zdjęcia mogą również wymagać dłuższych czasów naświetlania lub wyższych wartości ISO, co może wprowadzać szumy do obrazu. W praktyce, fotografowie mogą błędnie zakładać, że mniejsze wartości przysłony będą lepsze dla rozmycia tła, nie zdając sobie sprawy, że tylko szerokie otwory, takie jak f/2,8, są w stanie dostarczyć pożądany efekt. Należy również zrozumieć, że przysłona ma wpływ nie tylko na głębię ostrości, ale także na charakterystykę światła w obrazie, co w przypadku użycia mniejszych wartości przysłony może dać niepożądane rezultaty w kontekście kompozycji i atmosfery zdjęcia.

Pytanie 18

Kompozycja wzdłuż przekątnej jest formą kompozycji

A. zamkniętą

B. ukośną

C. spiralną

D. poziomą

Kompozycja po przekątnej, znana również jako kompozycja ukośna, odgrywa kluczową rolę w wielu dziedzinach sztuki, szczególnie w fotografii, malarstwie oraz projektowaniu graficznym. Przykładem może być fotografia krajobrazowa, gdzie umiejscowienie linii horyzontu na przekątnej kadru może prowadzić do bardziej dynamicznego i interesującego ujęcia. Kompozycja ukośna wprowadza ruch i energię, co jest szczególnie istotne w przypadku przedstawiania scen z dużą ilością szczegółów. W praktyce ustalając główne elementy obrazu zgodnie z liniami przekątnymi, twórcy mogą kierować wzrok widza, tworzyć napięcie oraz podkreślać istotne detale. W kontekście zasad kompozycji, takich jak zasada trójpodziału, wykorzystanie przekątnych wspiera naturalny sposób postrzegania obrazu przez odbiorcę. Wiedza na temat kompozycji ukośnej jest nieoceniona dla każdego, kto pragnie tworzyć wizualnie atrakcyjne prace, przestrzegając przy tym standardów estetycznych przyjętych w branży.

Pytanie 19

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. CCD

B. Foveon X3

C. LIVE MOS

D. CMOS

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 20

Którą część aparatu fotograficznego można czyścić za pomocą zwykłej szmatki z detergentem?

A. Lustro.

B. Korpus.

C. Soczewkę.

D. Migawkę.

Wielu początkujących fotografów i użytkowników aparatów cyfrowych mylnie zakłada, że elementy takie jak lustro, migawka czy soczewka również można czyścić zwykłą szmatką z detergentem, tak jak robi się to w przypadku innych sprzętów domowych. Nic bardziej mylnego. Lustro w aparacie to jeden z najbardziej delikatnych i czułych podzespołów, pokryte cienką warstwą refleksyjną, która bardzo łatwo ulega zarysowaniu lub odbarwieniu nawet przy lekkim dotknięciu nieodpowiednią szmatką. Migawka natomiast to mechanizm precyzyjny, pracujący z ogromną szybkością – jej elementy nie tylko są ekstremalnie cienkie, ale też narażone na zniszczenie przy jakiejkolwiek próbie czyszczenia bez specjalistycznego sprzętu i wiedzy. Próba użycia detergentu na tych częściach to niemal gwarancja uszkodzenia. Zastanawiając się nad soczewkami, trzeba pamiętać, że profesjonalne standardy branżowe zalecają wyłącznie dedykowane środki czystości oraz specjalne ściereczki z mikrofibry przeznaczone do optyki. Nawet niewielka ilość zwykłego detergentu może trwale uszkodzić powłoki antyrefleksyjne, zmatowić powierzchnię lub zostawić tłuste smugi. Wielu ludzi kieruje się tu fałszywym przekonaniem, że brud zmyje się lepiej czymś mocniejszym, ale właśnie to prowadzi do najdroższych w naprawie błędów. Moim zdaniem brak świadomości o różnicach materiałowych i konstrukcyjnych poszczególnych części aparatu to główny powód takich pomyłek. W praktyce fotograficznej, zgodnie z instrukcjami producentów i doświadczeniem zawodowców, tylko korpus czyścimy klasycznie, a wszystko co w środku lub optyczne – wyłącznie specjalistycznie. To naprawdę nie jest przesada, bo każdy nawet drobny błąd przy „czyszczeniu lustra” czy „soczewki detergentem” potrafi zrujnować sprzęt wart kilka tysięcy złotych. Dobrze zapamiętać tę zasadę na przyszłość – oszczędzi dużo stresu i wydatków.

Pytanie 21

Wada optyczna przedstawiona na rysunku określana jest jako

A. aberracja sferyczna.

B. astygmatyzm.

C. aberracja komatyczna.

D. aberracja chromatyczna.

Wybór aberracji komatycznej, aberracji sferycznej lub astygmatyzmu jako odpowiedzi jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego podstawowych zasad optyki. Aberracja komatyczna to zjawisko związane z niejednorodnością ogniskowania, które prowadzi do powstawania obrazów w postaci komet, co nie ma związku z rozszczepieniem kolorów. Natomiast aberracja sferyczna polega na różnym ogniskowaniu promieni przechodzących przez soczewki sferyczne, co również nie odnosi się do zjawiska obserwowanego na rysunku. Astygmatyzm natomiast dotyczy niejednorodności ogniskowania w różnych kierunkach, co skutkuje zniekształceniem obrazu. Te zjawiska są technicznie różne od aberracji chromatycznej. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie wszystkich wad optycznych z ich widocznymi efektami na obrazie, bez zrozumienia, jakie mechanizmy leżą u ich podstaw. Kluczowe jest rozróżnianie między różnymi rodzajami aberracji i ich wpływem na jakość obrazu, co ma duże znaczenie w praktycznych zastosowaniach optycznych, takich jak dobór właściwych soczewek w aparatach czy mikroskopach. Przykłady zastosowań technologii optycznych w różnych dziedzinach, jak fotografia czy nauki przyrodnicze, pokazują, jak istotne jest zrozumienie i kontrolowanie aberracji chromatycznej w kontekście uzyskiwania precyzyjnych obrazów.

Pytanie 22

Do wykonania fotografii produktowej metodą packshot najlepiej wykorzystać

A. tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu

B. namiot bezcieniowy i oświetlenie z minimum trzech źródeł

C. tło czarne aksamitne i oświetlenie konturowe

D. tło typu greenscreen i oświetlenie punktowe

Wykorzystanie namiotu bezcieniowego i oświetlenia z minimum trzech źródeł to najlepszy sposób na uzyskanie wysokiej jakości fotografii produktowej metodą packshot. Namiot bezcieniowy pozwala na równomierne rozproszenie światła, co minimalizuje cienie i refleksy. Dzięki temu produkt jest prezentowany w sposób atrakcyjny i profesjonalny. Oświetlenie z minimum trzech źródeł umożliwia uzyskanie odpowiedniej iluminacji, co jest kluczowe dla właściwego odwzorowania kolorów i detali produktu. W praktyce można stosować lampy LED, które oferują różne temperatury barwowe, co daje możliwość dostosowania oświetlenia do specyfiki fotografowanego obiektu. Stosowanie takich standardów sprzyja uzyskiwaniu spójnych efektów wizualnych, co jest istotne w kontekście marketingowym i sprzedażowym. W branży fotografii produktowej standardem jest również korzystanie z neutralnych teł, co pozwala na lepszą integrację z materiałami reklamowymi.

Pytanie 23

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

B. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

C. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

D. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnym zrozumieniu istoty metody 3-2-1. Zastosowanie trzech formatów plików, dwóch różnych nośników i jednego systemu katalogowania nie ma nic wspólnego z zapewnieniem bezpieczeństwa danych. Kluczowym aspektem metody 3-2-1 jest bowiem nie różnorodność formatów, lecz liczba kopii i ich lokalizacja. Również kompresja danych do trzech formatów z dwiema kopiami zapasowymi i jedną wersją roboczą nie odpowiada na problem zabezpieczenia danych przed utratą. W tym przypadku koncentrujemy się na ilości przechowywanych danych, a nie na ich formie czy dostępności. Przechowywanie danych przez trzy lata w dwóch kopiach z jedną aktualizacją rocznie to pomysł, który nie odnosi się do zasadności regularnych kopii zapasowych. Dbanie o dane powinno być procesem ciągłym, a nie ograniczonym do jednego okresu. Przyjmuje się, że dane powinny być regularnie archiwizowane i zabezpieczane w różnych lokalizacjach, aby dostosować się do zmieniających się potrzeb i zagrożeń. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że nie chodzi o różnorodność, ale o bezpieczeństwo i dostępność danych, co jest podstawą metody 3-2-1.

Pytanie 24

Na zdjęciu zastosowano plan

A. bliski.

B. amerykański.

C. pełny.

D. zbliżenie.

Wybór niewłaściwych odpowiedzi związany jest z nieporozumieniami dotyczącymi definicji różnych rodzajów kadrów. Odpowiedź 'bliski' odnosi się do ujęcia, które obejmuje postać od głowy do ramion, co jest istotne w portrecie, jednak w kontekście zdjęcia pełnego nie oddaje ono potrzebnej perspektywy całości. 'Zbliżenie' to kolejna niepoprawna koncepcja, która skupia się na detalu, takim jak twarz czy obiekt, co całkowicie pomija szerszy kontekst, który jest kluczowy dla planu pełnego. Wreszcie, odpowiedź 'amerykański' odnosi się do specyficznego typu kadru, który obejmuje postać od głowy do kolan, lecz nie oddaje charakterystyki planu pełnego. Tego rodzaju błędy wynikają często z braku zrozumienia, jak różne typy kadrów wpływają na narrację wizualną. Kluczowe jest, aby fotograficy i filmowcy rozumieli, że każdy typ kadru ma swoje unikalne zastosowanie i rolę w opowiadaniu historii. Stąd, wybór niewłaściwego kadru może prowadzić do zniekształcenia przekazu, co jest istotnym błędem w praktyce wizualnej. Umiejętność rozróżniania i zastosowania odpowiednich kadrów jest fundamentalna dla efektywnej komunikacji w sztuce wizualnej.

Pytanie 25

Wskaź parametry cyfrowego obrazu, które należy ustalić, przygotowując zdjęcia cyfrowe do druku w folderze promocyjnym?

A. Rozdzielczość 300 dpi, tryb kolorów CMYK

B. Rozdzielczość 300 ppi, tryb kolorów RGB

C. Rozdzielczość 72 ppi, tryb kolorów RGB

D. Rozdzielczość 72 dpi, tryb kolorów CMYK

Niepoprawne podejścia dotyczące parametrów obrazu cyfrowego mogą prowadzić do znaczących problemów w procesie druku. Rozdzielczość 72 ppi oraz tryb RGB są zdecydowanie niewłaściwe, gdyż nie są przystosowane do wymagań druku. Rozdzielczość 72 ppi (punktów na cal) jest standardem właściwym dla wyświetlania obrazów na ekranach komputerowych, a nie dla druku. Tak niska rozdzielczość skutkuje utratą jakości, co sprawia, że obrazy będą wyglądały nieostro, a detale będą mało widoczne. W kontekście druku zaleca się stosowanie rozdzielczości co najmniej 300 dpi, co zapewnia wyraźny i profesjonalny wygląd. Ponadto, tryb RGB (czerwony, zielony, niebieski) jest odpowiedni dla cyfrowych wyświetlaczy, ale nie oddaje rzeczywistych kolorów, które są używane w procesie druku. Drukarki wykorzystują tryb CMYK, który jest dostosowany do mieszania kolorów na bazie atramentów. Zmiana z RGB na CMYK może prowadzić do problemów z odwzorowaniem kolorów, ponieważ nie wszystkie kolory RGB można uzyskać w przestrzeni CMYK. Brak znajomości tych zasad może skutkować nieprofesjonalnym wyglądem materiałów marketingowych, co negatywnie wpłynie na wrażenia klientów i efektywność kampanii. Dlatego kluczowe jest zrozumienie tych standardów i ich zastosowania w praktyce, aby uniknąć typowych błędów w przygotowywaniu grafik do druku.

Pytanie 26

W celu wydrukowania fotografii przeznaczonych do celów wystawowych należy wybrać papier fotograficzny o gramaturze

A. 200-350g/m²

B. 100-150g/m²

C. 70-90g/m²

D. 80-110g/m²

Papier fotograficzny o gramaturze 200-350g/m² to absolutna podstawa, jeśli zależy Ci na naprawdę profesjonalnym efekcie podczas drukowania zdjęć przeznaczonych na wystawy. Takie papiery są wyraźnie grubsze i sztywniejsze, przez co wydruki są bardziej odporne na zginanie, falowanie czy nawet przypadkowe uszkodzenia podczas transportu i ekspozycji. No i wyglądają po prostu dostojniej – matowy, półbłyszczący czy błyszczący papier o wysokiej gramaturze potrafi wydobyć głębię kolorów i detali, której nie uzyskasz na cienkim papierze. Z mojego doświadczenia, galerie i konkursy fotograficzne wręcz wymagają takiej jakości, a niektórzy organizatorzy nawet precyzują minimalną gramaturę w regulaminie. Branżowe standardy mówią jasno – poniżej 200g/m² nie ma szans na uzyskanie tego ekskluzywnego efektu. Co ciekawe, na papierach o wyższej gramaturze zdjęcia mniej się wyginają pod własnym ciężarem, a przy odpowiednim przechowywaniu nie łapią tzw. efektu „falowania”. Warto też wiedzieć, że gruby papier znacznie lepiej współpracuje z pigmentowymi tuszami i zaawansowanymi drukarkami fotograficznymi, co minimalizuje ryzyko przebijania czy rozmazywania się druku. Moim zdaniem, jeśli ktoś naprawdę dba o swoją prezentację i chce, by zdjęcia zapadły w pamięć odwiedzającym wystawy, inwestycja w papier 200-350g/m² jest nie tylko uzasadniona, ale wręcz niezbędna.

Pytanie 27

Pomiar odbitego światła wykonuje się, ustawiając światłomierz z miejsca aparatu na

A. źródło światła

B. obiekt fotografowany

C. tło

D. aparat fotograficzny

Pomiar światła odbitego z obiektów fotografowanych jest kluczowym aspektem pracy fotografa, ponieważ pozwala na uzyskanie właściwej ekspozycji i odwzorowania kolorów. Kierując światłomierz na obiekt fotografowany, uzyskujemy pomiar intensywności światła, które jest odbite od obiektu do obiektywu aparatu. Taki pomiar jest bardziej istotny, ponieważ różne obiekty mogą mieć różną zdolność do odbicia światła, co wpływa na finalny efekt fotografii. Na przykład, czarne przedmioty pochłaniają większą część światła, podczas gdy jasne refleksyjne powierzchnie mogą wprowadzać zniekształcenia w pomiarze, jeśli kierujemy światłomierz na źródło światła. Standardy branżowe zalecają używanie matrycowych światłomierzy, które dostosowują pomiar do różnych scenariuszy, co pozwala na precyzyjne dostosowanie parametrów ekspozycji. Działania te są zgodne z praktykami zalecanymi przez profesjonalistów, aby zapewnić najlepszą jakość zdjęć w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 28

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

B. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

C. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

D. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że wystarczy ustawić małą wartość przysłony (czyli szeroko otworzyć obiektyw), żeby uzyskać mocne rozmycie tła. Jednak to nie wszystko – ogromne znaczenie ma również ogniskowa. Wybierając krótkie ogniskowe, typu 20 mm czy 35 mm, nawet przy najniższych wartościach przysłony trudno uzyskać to charakterystyczne, kremowe rozmycie tła, bo szeroki kąt „zbiera” zbyt dużo otoczenia, a głębia ostrości i tak pozostaje duża. Z kolei używając przysłony f/4 lub f/5,6, nawet przy ogniskowej 50 mm, efekt rozmycia tła będzie bardzo subtelny – raczej nie da się wtedy wyizolować osoby czy przedmiotu na zdjęciu. To jest typowy błąd, jaki często popełniają początkujący fotografowie: myślą, że tylko przysłona decyduje o rozmyciu tła. Tymczasem długość ogniskowej działa tu równie mocno, jeśli nie mocniej. W praktyce, nawet drogi sprzęt z szerokokątnym obiektywem i niskim f/ nie da nam takiego efektu, jak tani portretowy 85 czy 105 mm ustawiony na szeroką dziurę. Z mojego doświadczenia, najlepsze rezultaty są właśnie przy połączeniu długiej ogniskowej i niskiej wartości f/. Warto jeszcze pamiętać, że przy szerokim kącie tło również jest mocno zniekształcone i nie wygląda naturalnie rozmyte, bardziej jakby było „rozciągnięte”. W fotografii portretowej czy nawet produktowej, standardem są ogniskowe 85–135 mm z przysłoną rzędu f/1.8–f/2.8 – to one pozwalają uzyskać wyraźną separację i piękne tło. Takie są dobre praktyki w branży, a często początkujący mylą je, skupiając się tylko na przysłonie lub wybierając zbyt szeroki kąt.

Pytanie 29

Które z przedstawionych zdjęć jest skadrowane zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu?

A. C.

B. A.

C. B.

D. D.

Wybór innych zdjęć jako skadrowanych zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu może prowadzić do wielu nieporozumień, które wynikają z niewłaściwego zrozumienia fundamentalnych zasad fotografii. Zdjęcia A, C i D zawierają elementy, które nie spełniają kryteriów harmonijnej kompozycji. Na przykład, zdjęcie A może mieć obiekt główny umieszczony na krawędzi kadru, co sprawia, że zdjęcie wydaje się niepełne i chaotyczne. Tego rodzaju skadrowanie może powodować, że widz traci uwagę na kluczowym elemencie, co jest sprzeczne z zasadami estetyki. W przypadku zdjęcia C, tło jest nadmiernie złożone i rozpraszające, co utrudnia skupienie się na obiekcie, a to również zaszkodzi percepcji zdjęcia. Często popełnianym błędem jest niewłaściwe umiejscowienie elementów kompozycyjnych i zapominanie o regule trzecich, co prowadzi do braku równowagi w obrazie. Warto również zwrócić uwagę na to, że nieodpowiednie oświetlenie i zbyt mocne kontrasty mogą negatywnie wpływać na estetykę zdjęcia, co skutkuje niezadowalającym efektem końcowym. W fotografii kluczowe jest zrozumienie tych zasad, ponieważ pomagają one w tworzeniu obrazów, które nie tylko przyciągają wzrok, ale także opowiadają historie i wywołują emocje.

Pytanie 30

UWAGA! Stan prawny do 01.03.2015r. Jakie wymagania, obok równomiernie oświetlonego modela, powinno spełniać zdjęcie do dowodu osobistego, według wytycznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych RP?

A. Twarz en face, format zdjęcia 35 x 45 mm

B. Twarz en face, format zdjęcia 30 x 40 mm

C. Odsłonięte prawe ucho, format zdjęcia 35 x 45 mm

D. Odsłonięte lewe ucho, format zdjęcia 35 x 45 mm

Podczas analizy odpowiedzi, które nie spełniają wymagań dotyczących zdjęcia do dowodu osobistego, można zauważyć, że istnieje wiele powszechnych nieporozumień. W przypadku zdjęcia z odsłoniętym prawym uchem, nie tylko jest to niezgodne z zaleceniami Ministerstwa Spraw Wewnętrznych RP, ale również może prowadzić do problemów z identyfikacją osoby na podstawie dokumentu. Wymaganie odsłonięcia konkretnego ucha ma na celu ułatwienie analizy cech twarzy oraz zapewnienie jednoznacznej identyfikacji, co jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa narodowego i administracji publicznej. Z kolei odpowiedzi sugerujące format zdjęcia 30 x 40 mm są błędne, ponieważ taki rozmiar nie jest akceptowany w Polsce dla dokumentów tożsamości, co może skutkować ich odrzuceniem. W praktyce, nieprawidłowo dobrany format zdjęcia może wpływać na jego jakość i czytelność, co w konsekwencji może prowadzić do problemów przy weryfikacji tożsamości. Wreszcie, odpowiedzi wskazujące na niepoprawną pozycję twarzy (np. brak pozycji en face) ignorują kluczowy wymóg, że zdjęcie musi przedstawiać osobę wprost, co jest niezbędne do prawidłowego odwzorowania cech identyfikacyjnych. Zrozumienie tych zasad jest niezwykle istotne dla osób ubiegających się o dokumenty tożsamości, jak również dla fotografów, którzy muszą być świadomi tych wymogów, aby zapewnić odpowiednią jakość usług.

Pytanie 31

Oświetlenie, które dociera na wysokości twarzy fotografowanego modela w przybliżeniu pod kątem 90° względem osi optycznej obiektywu, charakteryzuje się rodzajem oświetlenia

A. tylnego

B. przedniego

C. dolnego

D. bocznego

Wybór niewłaściwego rodzaju oświetlenia, jak dolne, tylne czy przednie, może prowadzić do niepożądanych efektów w fotografii. Oświetlenie dolne, gdzie światło pochodzi z dołu, może wprowadzać dramatyzm, ale również wywołać nieprzyjemne cienie na twarzy modela, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, ponieważ to może zniekształcić rysy twarzy. Oświetlenie tylne tworzy efekt konturu, co może być atrakcyjne w niektórych sytuacjach, ale nie uchwyci szczegółów modela, a zamiast tego skupi uwagę na tle, co w przypadku portretu nie jest pożądane. W przypadku oświetlenia przedniego, które pada bezpośrednio na twarz modela, może to prowadzić do efektu 'płaskiego' obrazu, gdzie brakuje cieni, co sprawia, że zdjęcie jest mniej interesujące. W praktyce, błędem jest myślenie, że jedno źródło światła pasuje do każdego rodzaju fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, jak różne kąty oświetlenia wpływają na postrzeganie obiektu. Warto pamiętać, że oświetlenie powinno być dostosowane do zamierzonego efektu, co jest kluczowe w standardach profesjonalnej fotografii.

Pytanie 32

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 × 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 50 mm

B. 80 mm

C. 125 mm

D. 180 mm

Wiele osób zakłada, że ogniskowa 50 mm będzie standardem niezależnie od formatu aparatu, bo przy pełnej klatce (czyli popularnym formacie 35 mm) właśnie taka ogniskowa odpowiada polu widzenia ludzkiego oka. Jednak przy średnim formacie – dokładnie przy klatce 6 × 6 cm – sytuacja wygląda trochę inaczej. Im większa powierzchnia materiału światłoczułego, tym dłuższa ogniskowa jest potrzebna, by uzyskać ten sam kąt widzenia, co w aparatach małoobrazkowych. Dlatego użycie obiektywu 50 mm na 6 × 6 cm daje szerokokątny efekt, a nie 'standardowy' obraz. Z kolei ogniskowe 125 mm czy 180 mm są już typowymi teleobiektywami do tego formatu – sprawdzą się raczej w fotografii portretowej lub detalu, gdzie istotne jest zbliżenie do obiektu i izolowanie go od tła. Wybór takich ogniskowych może wynikać z mylnego przełożenia doświadczeń z małego obrazka na średni format, ale w praktyce prowadzi do znacznie węższego kąta widzenia, co nie jest zgodne z pojęciem 'obiektywu standardowego'. W fotografii zawsze warto brać pod uwagę fizyczny rozmiar klatki czy matrycy oraz to, jak wpływa on na perspektywę i pole widzenia. Moim zdaniem, najczęstszy błąd to automatyczne przyjmowanie, że 50 mm to uniwersalny standard bez względu na format – a przecież każdy system ma swój odpowiednik wynikający z geometrii obrazu. W praktyce wykorzystanie niewłaściwej ogniskowej może psuć zamierzony efekt kompozycyjny, przez co zdjęcia wyglądają nienaturalnie lub mają zupełnie inną perspektywę od zamierzonej. Warto też pamiętać, że branżowe podręczniki oraz wytyczne producentów aparatów średnioformatowych zawsze wskazują 80 mm jako obiektyw standardowy dla 6 × 6 cm – i na ten wybór najczęściej decydują się doświadczeni fotografowie.

Pytanie 33

Który z poniższych elementów wpływa na czas naświetlania zdjęcia?

A. Ogniskowa obiektywu

B. Rodzaj użytego filtru

C. Rozdzielczość matrycy

D. Czas otwarcia migawki

Czas otwarcia migawki jest jednym z kluczowych parametrów wpływających na czas naświetlania zdjęcia. W fotografii czas otwarcia migawki określa, jak długo światło może padać na matrycę aparatu. Im dłużej migawka jest otwarta, tym więcej światła dociera do matrycy, co wpływa na jasność i ekspozycję zdjęcia. Dłuższy czas naświetlania może być użyty w sytuacjach, gdy chcemy uchwycić więcej światła, na przykład przy fotografowaniu w słabych warunkach oświetleniowych lub aby uzyskać efekt rozmycia ruchu. Z drugiej strony, krótszy czas naświetlania jest stosowany, gdy chcemy zamrozić dynamiczny ruch lub uniknąć prześwietlenia zdjęcia w jasnym otoczeniu. W praktyce, czas otwarcia migawki jest jednym z głównych elementów trójkąta ekspozycji, obok przysłony i czułości ISO, co czyni go nieodzownym narzędziem każdego fotografa. Warto podkreślić, że dobrze dobrany czas migawki pozwala na kreatywne wykorzystanie światła i ruchu, co jest esencją profesjonalnej fotografii.

Pytanie 34

W trakcie robienia portretowych zdjęć w plenerze w słoneczne południe, aby zmiękczyć światło, należy zastosować

A. blendę złotą

B. blendę srebrną

C. ekran odbijający

D. ekran dyfuzyjny

Stosowanie blend złotych i srebrnych oraz ekranów odbijających, choć popularne, nie jest optymalnym rozwiązaniem w sytuacji, gdy celem jest zmiękczenie ostrego światła słonecznego. Blenda złota wprowadza ciepły ton do zdjęcia, co może być korzystne w niektórych kontekstach, ale nie rozwiązuje problemu ostrego światła i cieni, które są szczególnie problematyczne w przypadku portretów. Z kolei blenda srebrna, choć efektywnie odbija światło, może wprowadzać zimne odcienie, co może być niepożądane w przypadku naturalnych portretów, które wymagają subtelnych tonów. Zastosowanie ekranu odbijającego również nie jest wystarczające, ponieważ w sytuacjach, gdy słońce świeci intensywnie, odbite światło może jedynie powiększyć problem cieni, zamiast go zniwelować. Często w praktyce można spotkać się z błędnym przekonaniem, że odbicie światła jest wystarczającym sposobem na uzyskanie pożądanego efektu, co jest mylne w kontekście fotografii plenerowej. Z tych powodów, w dobrze przygotowanej sesji zdjęciowej, zmiękczające właściwości ekranu dyfuzyjnego powinny być uznane za kluczowe, a nie metody oparte na odbiciu światła, które mogą wprowadzać dodatkowe problemy estetyczne i techniczne w uzyskanych zdjęciach.

Pytanie 35

Na której fotografii zastosowano perspektywę ptasią?

A. I.

B. IV.

C. II.

D. III.

Zrozumienie perspektywy ptasiej jest kluczowe dla fotograficznego uchwycenia dynamiki i kontekstu obiektów w przestrzeni. Odpowiedzi, które wskazują na zdjęcia I., II. czy III., ilustrują typowe błędy w analizie perspektywy. Te zdjęcia są przykładem tradycyjnych ujęć z poziomu oczu, co ogranicza naszą zdolność do dostrzegania głębi oraz relacji między obiektami. W przypadku perspektywy ptasiej, obserwator ma możliwość postrzegania sceny z wyższego punktu, co prowadzi do zupełnie innej interpretacji wizualnej. Pojawia się tutaj typowy błąd myślowy, polegający na utożsamianiu poziomu oczu z pełnym zrozumieniem kompozycji. W praktyce, zrozumienie różnorodności perspektyw jest niezbędne, aby fotografia mogła w pełni oddać zamierzony efekt. To właśnie perspektywa ptasia pozwala na ukazanie większego kontekstu i relacji w przestrzeni, co jest nieosiągalne dla ujęć wykonanych z poziomu oczu, które często spłycają postrzeganą głębię i kontekst. Dlatego warto zwrócić uwagę na użycie tej techniki, a także na znaczenie różnorodności kątów ujęć w celu uzyskania pełniejszego obrazu i dynamiki przedstawianych scen.

Pytanie 36

W kontekście obrazu termin "harmonijny układ starannie dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie" dotyczy

A. kompozycji

B. głębi koloru

C. rozdzielczości

D. digitalizacji

Digitalizacja odnosi się do procesu przekształcania analogowych informacji w formę cyfrową, co nie ma związku z układem elementów wizualnych w dziele sztuki. Pojęcie to jest kluczowe w kontekście archiwizacji i udostępniania materiałów w formie elektronicznej, jednak nie dotyczy estetyki i kompozycji. Rozdzielczość to termin techniczny związany z jakością obrazu, najczęściej definiowany jako liczba pikseli na jednostkę długości, co wpływa na ostrość i szczegółowość wyświetlanego obrazu. Mimo iż rozdzielczość jest istotna w obróbce grafiki, nie ma ona wpływu na harmonijny układ elementów w kompozycji. Głębia koloru z kolei dotyczy intensywności i nasycenia barw w dziele artystycznym, co również nie ma zastosowania w kontekście układania elementów w całość. Często, przy wyborze odpowiedzi, popełnia się błąd koncentrowania się na technicznych aspektach obrazu, zamiast na jego formalnej organizacji. Takie podejście prowadzi do nieporozumień, gdyż każdy z tych terminów ma swoje specyficzne znaczenie i zastosowanie w różnych dziedzinach sztuki i technologii, które są niezwiązane z kompozycją.

Pytanie 37

Opublikowanie zdjęcia dziecka z uroczystości rozpoczęcia zajęć w przedszkolu na stronie internetowej przedszkola wymaga zgody

A. dziecka.

B. opiekuna prawnego dziecka.

C. koleżanek.

D. dyrektora przedszkola.

Publikacja zdjęcia dziecka na stronie internetowej przedszkola to poważna sprawa, jeśli chodzi o ochronę danych osobowych. Moim zdaniem warto pamiętać, że zgodnie z RODO i polskim prawem oświatowym, każde wykorzystanie wizerunku dziecka wymaga zgody jego opiekuna prawnego, a nie samego dziecka, dyrektora czy koleżanek. To opiekun prawny ma prawo decydować, czy fotografię dziecka można w ogóle rozpowszechniać – i nie ma tutaj wyjątków, nawet jeśli sytuacja wydaje się naprawdę niewinna, jak rozpoczęcie roku. W praktyce przedszkola i szkoły stosują specjalne formularze zgód na początku roku szkolnego, gdzie rodzice wyraźnie zaznaczają, czy pozwalają na użycie zdjęć swoich pociech w materiałach promocyjnych czy na stronie placówki. Branżowe standardy wyraźnie wskazują, że bez tej zgody publikacja może doprowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, w tym naruszenia dóbr osobistych dziecka oraz kary finansowe dla przedszkola. Dla bezpieczeństwa najlepiej zawsze mieć taką zgodę na piśmie, bo w razie wątpliwości to ona jest podstawą do ewentualnej obrony. Uważam, że w erze cyfrowej świadomość takich zasad jest wręcz obowiązkowa – nie tylko dla dyrektorów, ale i każdego nauczyciela i wychowawcy.

Pytanie 38

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/30 s; f/16

B. 1/30 s; f/11

C. 1/125 s; f/22

D. 1/125 s; f/16

Właśnie tak się to robi w praktyce! W fotografii krajobrazowej, gdzie priorytetem bardzo często jest uzyskanie dużej głębi ostrości (czyli żeby ostre były zarówno obiekty blisko, jak i daleko od aparatu), typowym zabiegiem jest domknięcie przysłony do wyższych wartości, takich jak f/11. Oczywiście, im większa liczba przysłony, tym mniej światła dostaje się do matrycy, więc żeby zdjęcie nie wyszło za ciemne, musisz skompensować to dłuższym czasem naświetlania. W tym przykładzie, jeśli zamykasz przysłonę z f/5,6 na f/11 (co oznacza dwa stopnie przysłony), to musisz wydłużyć czas naświetlania z 1/125 s do 1/30 s. To pozwala zachować identyczną ekspozycję i jednocześnie zwiększyć głębię ostrości, co jest bardzo ważne np. podczas fotografowania gór, jezior czy szerokich panoram. To podejście to absolutny fundament w pracy każdego krajobrazowca. Moim zdaniem warto pamiętać też o ograniczeniach – przy długim czasie naświetlania lepiej użyć statywu, żeby nie poruszyć zdjęcia. No i jeśli słońce mocno świeci, może przydać się filtr ND, bo czasami nawet 1/30 s to już chwilami za długo. To, co zrobiłeś, to klasyczny przykład tzw. zasady wzajemności – jeśli zmieniasz jeden z parametrów ekspozycji, musisz odpowiednio dostosować pozostałe, żeby ilość światła padającego na matrycę się nie zmieniła. Bardzo przydatna umiejętność, szczególnie w terenie.

Pytanie 39

Przedstawione zdjęcie jest charakterystyczne dla fotografii

A. portretowej.

B. technicznej.

C. artystycznej.

D. reportażowej.

Wybór odpowiedzi portretowej, technicznej lub artystycznej wskazuje na pewne nieporozumienia związane z definicjami różnych stylów fotografii. Fotografia portretowa koncentruje się na przedstawieniu osób i ich osobowości, zazwyczaj w kontrolowanych warunkach, co nie odpowiada kontekstowi zdjęcia, które ukazuje dynamiczną interakcję ludzi w określonym wydarzeniu. Użycie technik portretowych w sytuacji reportażowej mogłoby zniweczyć autentyczność chwili. Fotografia techniczna z kolei skupia się na aspektach technicznych, takich jak oświetlenie, kompozycja czy stosowanie zaawansowanego sprzętu, co również nie pasuje do opisanego kontekstu. W reportażu istotniejsze jest uchwycenie momentu niż doskonałość techniczna. Na koniec, odpowiedź artystyczna, mimo że może odnosić się do indywidualnego stylu fotografa, nie uwzględnia kontekstu dokumentowania rzeczywistości, co jest kluczowym elementem fotografii reportażowej. Każdy ze stylów ma swoje unikalne cechy i zastosowania, a ich pomylenie może prowadzić do błędnych wniosków o intencjach i efekcie końcowym zdjęcia.

Pytanie 40

Największe zniekształcenie w obrazie portretowym (przy założonej stałej odległości od obiektu) można osiągnąć, używając

A. obiektywu długoogniskowego

B. obiektywu szerokokątnego

C. obiektywu standardowego

D. teleobiektywu

Wybór obiektywu standardowego, teleobiektywu lub obiektywu długoogniskowego w kontekście zniekształcenia obrazu w fotografii portretowej jest nieadekwatny wobec pytania o największe zniekształcenie. Obiektyw standardowy, zazwyczaj o ogniskowej zbliżonej do 50 mm, odwzorowuje proporcje ludzkiej twarzy w sposób naturalny i jest często preferowany do portretów, gdyż nie wprowadza znaczących zniekształceń. Z kolei teleobiektywy, które mają dłuższą ogniskową, działają na zasadzie kompresji przestrzeni, co sprawia, że obiekty znajdujące się w tle wydają się bliższe. To zjawisko zmniejsza zniekształcenia, ale nie zwiększa ich, a wręcz przeciwnie, pozwala na uzyskanie bardziej naturalnych proporcji, co jest pożądane w portretach. Obiektyw długoogniskowy działa na podobnej zasadzie, a dodatkowo pozwala na wyizolowanie tematu poprzez rozmycie tła. W kontekście portretów, oba te rodzaje obiektywów stosuje się, aby uzyskać estetyczne efekty bez zniekształceń, które mogą odwrócić uwagę od samego portretu. Warto również zaznaczyć, że mylenie zniekształcenia z kompresją perspektywy prowadzi do błędnych wniosków, gdzie zamiast zrozumieć, jakie efekty daje każdy typ obiektywu, można dojść do nieodpowiednich konkluzji dotyczących ich zastosowania w praktyce fotograficznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej