Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 20:55
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 21:14

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Czasza beauty dish jest najczęściej stosowana w fotografii

A. martwej natury

B. portretowej

C. architektonicznej

D. krajobrazowej

Czasza beauty dish jest szczególnie cenna w fotografii portretowej dzięki swojej zdolności do tworzenia miękkiego, ale jednocześnie wyrazistego oświetlenia. Jej okrągły kształt i charakterystyczna konstrukcja pozwalają na skoncentrowanie światła na modelu, co skutkuje atrakcyjnym oświetleniem twarzy i podkreśleniem rysów. Beauty dish dostarcza światło, które jest bardziej kierunkowe niż w przypadku tradycyjnych softboxów, co pozwala na uzyskanie subtelnych cieni i wymodelowanie konturów twarzy. Przykładowo, podczas sesji zdjęciowej portretowej, fotograf może ustawić czaszę beauty dish pod kątem, aby uzyskać efekt świetlny, który akcentuje kości policzkowe. Dodatkowo, zastosowanie dyfuzora lub osłony na czaszę może jeszcze bardziej zmiękczyć światło, co jest popularnym podejściem w portretach beauty. Używanie beauty dish jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii portretowej, gdzie kluczowe jest zrozumienie, jak zarządzać światłem, aby uzyskać pożądany efekt estetyczny.

Pytanie 2

Aby odtworzyć obraz przeznaczony do dużych powiększeń, należy użyć czarno-białego materiału negatywowego o czułości

A. 25 ISO

B. 100 ISO

C. 200 ISO

D. 400 ISO

Wybór materiału negatywowego o wyższej czułości, takiego jak 100 ISO, 200 ISO czy 400 ISO, wiąże się z kilkoma istotnymi ograniczeniami, które wpływają na jakość obrazu. Filmy o wyższej czułości są bardziej wrażliwe na światło, co prowadzi do większego ziarna. W praktyce oznacza to, że przy dużych powiększeniach, szczegóły mogą być mniej wyraźne, a obraz może być narażony na szumy, które zniekształcają odwzorowanie rzeczywistości. W kontekście technik reprodukcji obrazów, jak skanowanie czy drukowanie, wysoka czułość jest niekorzystna, gdyż może prowadzić do utraty istotnych detali oraz wprowadzać artefakty, które są szczególnie widoczne przy przybliżeniu. Ponadto, w fotografii artystycznej czy dokumentacyjnej, istotne jest zachowanie dynamiki tonalnej, co jest łatwiejsze do osiągnięcia przy niższej czułości. Producenci materiałów fotograficznych, tacy jak Kodak czy Fujifilm, zalecają stosowanie niskoczułych filmów w sytuacjach, gdy priorytetem jest jakość obrazu oraz szczegółowość. Wybierając film o zbyt wysokiej czułości, można nieświadomie skompromitować jakość końcowego obrazu, co jest wynikiem niepełnego zrozumienia technicznych właściwości materiałów negatywowych.

Pytanie 3

Które parametry powinien posiadać plik zdjęciowy przeznaczony do zamieszczenia w Internecie?

A. Tryb barwny LAB oraz rozdzielczość 300 dpi

B. Tryb barwny RGB oraz rozdzielczość 600 dpi

C. Tryb barwny CMYK oraz rozdzielczość 96 ppi

D. Tryb barwny sRGB oraz rozdzielczość 72 ppi

Tryb barwny sRGB i rozdzielczość 72 ppi to absolutny standard, jeśli chodzi o przygotowanie zdjęć do Internetu. Moim zdaniem czasami ludzie trochę się tym ppi pogubią, ale w praktyce większość monitorów i tak wyświetla w okolicy 72–96 ppi, więc nie ma sensu wrzucać zdjęć w wyższej rozdzielczości, bo to tylko niepotrzebnie zwiększa wagę pliku. Co do trybu barwnego — sRGB powstał właśnie na potrzeby ekranów komputerowych i urządzeń mobilnych. Każda przeglądarka, Facebook, Instagram czy inne serwisy internetowe ‘rozumieją’ sRGB najlepiej. Gdy wrzucisz plik w innym trybie, kolory potrafią się rozjechać, robią się jakieś dziwne odcienie czy przygaszone barwy. Z mojego doświadczenia, grafik czy fotograf, która nie przekonwertuje zdjęcia do sRGB, często jest potem rozczarowana efektem końcowym na stronie. Warto też pamiętać, żeby nie przesadzać z rozdzielczością, bo im większa, tym dłużej ładuje się strona — a przecież nikt nie chce czekać na zdjęcia w internecie. Standard sRGB i 72 ppi daje nie tylko dobre odwzorowanie kolorów, ale i szybkie ładowanie. To taki kompromis pomiędzy jakością a wydajnością, dlatego zawsze polecam ten zestaw parametrów przy pracy z plikami na WWW.

Pytanie 4

W programie Adobe Lightroom krzywe tonalne (Tone Curve) służą do

A. regulacji balansu bieli w zdjęciu

B. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

C. kontroli jasności i kontrastu w różnych zakresach tonalnych

D. usuwania szumów cyfrowych z obrazu

Krzywe tonalne w programie Adobe Lightroom są niezwykle użytecznym narzędziem, które pozwala na precyzyjną kontrolę jasności i kontrastu zdjęcia w różnych zakresach tonalnych. Umożliwiają one manipulację zarówno cieniami, półtonami, jak i światłami, co daje możliwość uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Dzięki krzywym tonalnym możemy na przykład podnieść kontrast w cieniach, co podkreśla detale w ciemnych partiach obrazu, jednocześnie zachowując delikatność w jasnych obszarach. Warto pamiętać, że krzywa tonalna to nie tylko narzędzie do korekcji, ale także do kreatywnej edycji, gdzie można uzyskać różne style, takie jak vintage czy dramatyczne efekty. Dobre praktyki wskazują, że warto pracować na krzywej z zachowaniem subtelności, aby nie wprowadzać zbyt ostrych zmian, które mogłyby prowadzić do utraty detali. Z moich doświadczeń wynika, że wiele osób zaczyna od prostych korekcji, a następnie odkrywa potencjał krzywych tonalnych do bardziej zaawansowanych technik edycyjnych.

Pytanie 5

Jaką wadą obiektywu nazywamy sytuację, w której wiązka światła pochodząca z punktu leżącego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw, generuje obraz przypominający kształt przecinka?

A. Aberracja chromatyczna

B. Astygmatyzm

C. Dystorsja

D. Aberracja komatyczna

Astygmatyzm to wada optyczna, która polega na nierównomiernym załamaniu światła przez soczewki, co prowadzi do rozmycia obrazu w jednej osi. W przypadku obiektywów astygmatycznych, obraz punktowy może być wydłużony w kierunku poziomym lub pionowym, ale nie przyjmuje formy przecinka, co jest charakterystyczne dla aberracji komatycznej. Odpowiedzi związane z aberracją chromatyczną i dystorsją również nie są właściwe w kontekście omawianego pytania. Aberracja chromatyczna powstaje w wyniku różnego załamania promieni świetlnych o różnych długościach fal, co prowadzi do rozdzielenia kolorów na krawędziach obiektów, ale nie wpływa na formę obrazu, który może być nieostry, ale nie ma kształtu przecinka. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które może przyjmować formę beczkowatości lub poduszkowatości, ale znowu nie przekłada się na kształt obrazu jako takiego. Pojawienie się błędnych odpowiedzi wynika często z mylenia różnych typów wad optycznych oraz ich charakterystyki. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej oceny jakości obiektywów optycznych i ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 6

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 4 latach.

B. Po 5 latach.

C. Po 2 latach.

D. Po 3 latach.

Prawidłowa odpowiedź opiera się na przepisach prawa autorskiego w Polsce, konkretnie na art. 68 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tam jasno wskazano, że jeśli umowa licencyjna wyłączna zawarta została na czas oznaczony dłuższy niż pięć lat, po upływie tego okresu uważa się ją za zawartą na czas nieokreślony. To jest bardzo istotne z punktu widzenia zarówno licencjodawcy, jak i licencjobiorcy, bo daje pewność, że nie można związać się na wieczność z jedną stroną bez możliwości renegocjacji czy wypowiedzenia. W praktyce, przykładowo, jeżeli firma informatyczna podpisuje wyłączną licencję na korzystanie z oprogramowania na 7 lat, to po pięciu latach ta umowa automatycznie staje się bezterminowa i zastosowanie mają przepisy dotyczące wypowiadania licencji zawartej na czas nieokreślony. Takie rozwiązanie to pewien rodzaj zabezpieczenia dla obu stron i jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi – nie powinno się blokować rozwoju ani jednej, ani drugiej strony przez zbyt długie sztywne umowy. Moim zdaniem, z punktu widzenia praktyki gospodarczej, jest to bardzo rozsądne podejście, bo umożliwia elastyczne zarządzanie prawami i reagowanie na zmieniające się potrzeby rynku czy technologii. Warto pamiętać też, że te reguły dotyczą licencji wyłącznych, a w przypadku licencji niewyłącznych – nie ma aż takich ograniczeń czasowych. To dlatego pięć lat jest tutaj kluczowe, a nie np. dwa czy trzy.

Pytanie 7

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

B. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

C. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

D. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnym zrozumieniu istoty metody 3-2-1. Zastosowanie trzech formatów plików, dwóch różnych nośników i jednego systemu katalogowania nie ma nic wspólnego z zapewnieniem bezpieczeństwa danych. Kluczowym aspektem metody 3-2-1 jest bowiem nie różnorodność formatów, lecz liczba kopii i ich lokalizacja. Również kompresja danych do trzech formatów z dwiema kopiami zapasowymi i jedną wersją roboczą nie odpowiada na problem zabezpieczenia danych przed utratą. W tym przypadku koncentrujemy się na ilości przechowywanych danych, a nie na ich formie czy dostępności. Przechowywanie danych przez trzy lata w dwóch kopiach z jedną aktualizacją rocznie to pomysł, który nie odnosi się do zasadności regularnych kopii zapasowych. Dbanie o dane powinno być procesem ciągłym, a nie ograniczonym do jednego okresu. Przyjmuje się, że dane powinny być regularnie archiwizowane i zabezpieczane w różnych lokalizacjach, aby dostosować się do zmieniających się potrzeb i zagrożeń. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że nie chodzi o różnorodność, ale o bezpieczeństwo i dostępność danych, co jest podstawą metody 3-2-1.

Pytanie 8

Efekt prezentowany na zdjęciu 2 w stosunku do zdjęcia 1 uzyskano przez

A. zmniejszenie kontrastu i zwiększenie nasycenia barw.

B. zwiększenie kontrastu i zmniejszenie nasycenia barw.

C. zmniejszenie jasności i zwiększenie nasycenia barw.

D. zwiększenie jasności i zwiększenie nasycenia.

To, co widać na zdjęciu 2 w porównaniu do zdjęcia 1, to wyraźny przykład zastosowania zmniejszenia jasności przy jednoczesnym zwiększeniu nasycenia barw. Na zdjęciu 2 barwy są dużo bardziej żywe, nasycone, co widać zwłaszcza po żółtych i niebieskich elementach – kolory aż "wyskakują" z obrazu, są głębokie, nieprzypadkowo mówi się wtedy o "soczystych" kolorach. Jednocześnie całość sprawia wrażenie ciemniejszej – jasność globalna jest niższa niż na zdjęciu 1, gdzie wszystko jest takie rozmyte, jakby przepalone światłem. W praktyce graficznej, zwłaszcza przy obróbce zdjęć w programach typu Photoshop czy Lightroom, obniżenie jasności (brightness) i podkręcenie saturacji to bardzo częsty zabieg, gdy chce się nadać obrazowi głębi i wydobyć mocniejsze kolory bez efektu prześwietlenia. Z mojego doświadczenia to świetny sposób, by zdjęcia wyglądały bardziej profesjonalnie, szczególnie przy fotografii miejskiej czy architekturze. Trzeba tylko uważać, by nie przesadzić z nasyceniem, bo wtedy obraz zaczyna wyglądać nienaturalnie. W branży to jeden z podstawowych trików – najpierw przyciemnić, potem nasycić, żeby kolory były wyraziste, ale nie tracąc szczegółów w jasnych partiach. To też zgodne z klasycznymi standardami korekcji kolorystycznej, gdzie przyciemnianie i nasycanie wykorzystywane są do uzyskania mocnych efektów wizualnych.

Pytanie 9

Czy osoba fotografowana może sprzeciwić się publikacji zdjęcia z jej wizerunkiem?

A. Nie może się sprzeciwić.

B. Może, bez podania przyczyny.

C. Może, pod warunkiem określenia przyczyny ustnie.

D. Może, pod warunkiem określenia przyczyny na piśmie.

Wielu osobom wydaje się, że skoro zrobili komuś zdjęcie – na przykład na imprezie czy w miejscu publicznym – to mogą je publikować bez żadnych ograniczeń. To jest dość powszechny błąd myślowy, który wynika z mieszania pojęć prawa autorskiego z prawem do wizerunku. Prawda jest taka, że nawet jeśli jesteś autorem zdjęcia, to nie zawsze możesz je legalnie opublikować. Wizerunek człowieka jest chroniony ustawowo i każda osoba ma prawo decydować, czy chce być upubliczniona, czy nie. Nie jest też tak, że wyrażenie sprzeciwu musi być jakoś specjalnie uzasadnione – prawo nie wymaga od fotografowanego podawania przyczyny, ani tym bardziej robienia tego na piśmie czy ustnie z uzasadnieniem. Takie formalności byłyby nie tylko niepraktyczne, ale wręcz utrudniałyby korzystanie z przysługujących praw. W rzeczywistości, jeśli ktoś powie po prostu „nie chcę, żeby publikować moje zdjęcie” – to tyle wystarczy, bez tłumaczenia się czy przedstawiania powodów. Uważam, że wiele nieporozumień wynika z niezrozumienia tej różnicy – nie chodzi tutaj o jakąś szczególną ochronę osoby publicznej czy prywatnej, tylko o uniwersalne prawo każdego człowieka. Nie można zapominać, że nawet zgoda udzielona wcześniej może być cofnięta – i ponownie, bez konieczności tłumaczenia się. Z perspektywy praktycznej każdy fotograf, grafik czy wydawca powinien znać i przestrzegać tych zasad, bo ich nieprzestrzeganie może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, a nawet utraty reputacji. W środowisku zawodowym szanuje się takie podejście, bo świadczy ono o profesjonalizmie i empatii. Podsumowując, publikacja cudzego wizerunku bez zgody jest ryzykowna i niezgodna z prawem, a formalizowanie sprzeciwu czy oczekiwanie uzasadnienia nie ma podstawy ani w przepisach, ani w zdrowym rozsądku.

Pytanie 10

W fotografii portretowej światło padające na modela na wysokości twarzy w przybliżeniu pod kątem 45° do osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. górno-boczny.

B. dolno-boczny.

C. przednio-boczny.

D. tylno-boczny.

W fotografii portretowej kierunek i wysokość źródła światła mają ogromny wpływ na końcowy efekt zdjęcia, a wybór niewłaściwego ustawienia często prowadzi do niezamierzonych rezultatów. Przykładowo, światło tylno-boczne, czyli ustawione za modelem i z boku, najczęściej wykorzystywane jest do podkreślania konturów sylwetki lub efektów typu rim light. Takie światło nie nadaje się do klasycznego modelowania twarzy, bo nie podkreśla jej plastyki, a wręcz przeciwnie – może powodować zbyt mocne oddzielenie modela od tła, często sprawiając wrażenie, że twarz jest zbyt ciemna. Z kolei światło górno-boczne, padające z góry i z boku, potrafi wywołać nieprzyjemne cienie pod oczami, nosem czy brodą. W praktyce daje to wrażenie zmęczenia lub postarzenia osoby na zdjęciu, co w portrecie raczej nie jest pożądane (chyba że ktoś celowo chce uzyskać taki efekt do artystycznych zdjęć). Dolno-boczne światło, choć czasami używane do efektów specjalnych, kojarzy się raczej z oświetleniem „od dołu” znanym z horrorów – takie ustawienie wywołuje nienaturalne, wręcz niepokojące cienie na twarzy, które deformują rysy i rzadko sprawdzają się w klasycznej fotografii portretowej. Typowym błędem jest przyjmowanie, że każde światło boczne wystarczy – niestety nie; aby uzyskać klasyczną, dobrze wymodelowaną twarz na zdjęciu, najważniejsze jest właśnie ustawienie światła na wysokości twarzy i skierowanie go przednio-bocznie pod kątem około 45° względem osi obiektywu. To daje naturalną modelację i subtelne przejścia światłocieniowe. W sumie, ustawienie światła z innego kierunku niż przednio-boczny zwykle prowadzi do powstawania niechcianych, ostrych cieni lub płaskiego, nieciekawego wyglądu fotografowanej osoby, co w pracy portrecisty jest istotnym problemem. Z mojego punktu widzenia warto eksperymentować z różnymi ustawieniami, ale na początku najlepiej trzymać się sprawdzonych zasad, zwłaszcza tej dotyczącej światła przednio-bocznego.

Pytanie 11

Najnowsze techniki fotogrametryczne do tworzenia trójwymiarowych modeli obiektów wymagają

A. fotografowania wyłącznie w formacie RAW z pełną głębią kolorów

B. zastosowania minimum trzech aparatów fotograficznych zsynchronizowanych czasowo

C. wykonania serii zdjęć wokół obiektu z zachowaniem 60-80% nakładania się kadrów

D. użycia specjalnego obiektywu makro z funkcją skanowania laserowego

Niektóre z podanych odpowiedzi mogą wydawać się sensowne na pierwszy rzut oka, ale w rzeczywistości nie odpowiadają one rzeczywistym wymaganiom najnowszych technik fotogrametrycznych. Na przykład, użycie specjalnego obiektywu makro z funkcją skanowania laserowego nie jest konieczne dla uzyskania trójwymiarowych modeli obiektów w fotogrametrii. Takie obiektywy są projektowane do wykonywania zdjęć z bliskiej odległości, co może ograniczyć ich zastosowanie w przypadku większych obiektów. Oczywiście, technologia skanowania laserowego ma swoje zastosowanie, ale nie jest to podstawowa metoda w fotogrametrii, która opiera się na obrazach 2D. Co więcej, zastosowanie minimum trzech aparatów fotograficznych zsynchronizowanych czasowo to podejście, które jest bardziej skomplikowane niż wymaga tego standardowa fotogrametria. Zwykle jedno dobrze ustawione urządzenie wystarcza, o ile wykonamy odpowiednią serię zdjęć. Fotografowanie wyłącznie w formacie RAW z pełną głębią kolorów, chociaż korzystne dla jakości zdjęć, nie jest absolutnie konieczne w kontekście tworzenia modeli 3D. Format JPEG w odpowiedniej jakości również może być użyty, zwłaszcza gdy priorytetem jest wydajność. W praktyce, kluczowe jest, aby zrozumieć, że fotogrametria opiera się na komputerowej analizie obrazów, a nie na skomplikowanych ustawieniach sprzętowych czy formatach plików.

Pytanie 12

Najczęstszą wadą układu optycznego w obiektywie „rybie oko” polegającą na zniekształceniu obrazu jest

A. krzywizna pola obrazu.

B. aberracja sferyczna.

C. dystorsja beczkowata.

D. aberracja komatyczna.

To właśnie dystorsja beczkowata jest najczęstszym zniekształceniem występującym w obiektywach typu „rybie oko” (fish-eye). Ten rodzaj dystorsji polega na tym, że linie proste na krawędziach kadru wyginają się na zewnątrz, tworząc efekt beczki – stąd nazwa. W praktyce daje to bardzo charakterystyczny, szerokokątny, wręcz surrealistyczny wygląd zdjęć, gdzie całość obrazu wydaje się być jakby „wciągnięta” do środka. Z mojego doświadczenia wynika, że to właśnie ta cecha sprawia, iż obiektywy rybie oko są używane głównie do zdjęć kreatywnych, architektonicznych czy sportowych, gdzie chcemy pokazać jak najwięcej przestrzeni, a zniekształcenia traktujemy bardziej jako atut niż wadę. Przemysł fotograficzny doskonale zna ten efekt – niektóre programy do edycji zdjęć pozwalają nawet cyfrowo korygować dystorsję beczkowatą, chociaż przy rybim oku często nie ma to sensu, bo przecież cały urok tkwi właśnie w tych zniekształceniach. Dobrą praktyką jest świadome korzystanie z tego typu obiektywów – wiedza o tym, jak wygląda dystorsja beczkowata, pozwala lepiej planować kompozycję i przewidzieć efekty końcowe. Prawie żaden inny typ obiektywu nie generuje aż tak mocnych zniekształceń, dlatego zaawansowani fotografowie często sięgają po „rybie oko”, by podkreślić dynamikę lub nadać zdjęciu niecodzienny charakter. Jeśli ktoś planuje pracę z takimi obiektywami, moim zdaniem warto poświęcić chwilę na eksperymenty i nauczyć się, jak estetycznie wykorzystać ten specyficzny rodzaj zniekształcenia.

Pytanie 13

Które z poniższych urządzeń służy do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni?

A. Dalmierz

B. Eksponometr

C. Reflektometr

D. Tachometr

Reflektometr to urządzenie służące do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni. Jego działanie opiera się na analizie promieniowania elektromagnetycznego, które jest odbijane od danej powierzchni. W praktyce reflektometr jest wykorzystywany w różnych dziedzinach, takich jak fotonika, inżynieria materiałowa oraz w badaniach nad właściwościami optycznymi materiałów. Na przykład, może pomóc ocenić jakość powłok antyrefleksyjnych na soczewkach okularowych. Wykorzystanie reflektometrów w przemyśle fotograficznym pozwala na optymalizację ustawień sprzętu, co wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć. Standardy branżowe, takie jak ISO 13476, podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich metod pomiarowych do oceny właściwości optycznych, co czyni reflektometr niezastąpionym narzędziem w tym zakresie. Ponadto, reflektometry są wykorzystywane w laboratoriach badawczych do analizy materiałów, co pozwala na rozwój nowych technologii i poprawę istniejących rozwiązań.

Pytanie 14

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Światłomierz.

B. Wzornik barw.

C. Blenda.

D. Zielone tło.

Wzornik barw to absolutna podstawa, jeśli chcemy, żeby kolory na zdjęciu były wiernie odwzorowane. W praktyce działa to tak: przed właściwą sesją, ustawiasz w kadrze specjalną płytkę lub kartę z nadrukowanymi neutralnymi i kolorowymi polami, które mają standardowe, zdefiniowane wartości barw. Potem, podczas postprodukcji, porównujesz te pola z oryginałem i możesz skorygować balans bieli czy nasycenie, żeby cała scena wyglądała naturalnie. Szczególnie przy pracy z formatem RAW czy w fotografii produktowej, to narzędzie ratuje skórę, bo klient oczekuje, że np. czerwony sweter naprawdę będzie czerwony jak w katalogu. Branżowe normy, jak np. X-Rite ColorChecker, są stosowane przez profesjonalistów na całym świecie. Wzornik nie tylko zapewnia poprawność kolorystyczną, ale też pomaga zachować powtarzalność efektów na różnych sprzętach. Moim zdaniem, to jedna z tych rzeczy, które są niedoceniane przez amatorów, a potem nie mogą się nadziwić, czemu kolory "pływają" – a tu przecież chodzi o prostą, fizyczną referencję. Wzornik stosuje się też w filmie, grafice, a nawet w druku, więc to naprawdę szeroki temat i warto pamiętać o tej technice.

Pytanie 15

Podczas wykonywania zdjęć w słoneczny dzień w aparacie fotograficznym należy ustawić balans bieli oznaczony symbolem

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Balans bieli oznaczony symbolem słońca, czyli odpowiedź B, to kluczowa sprawa, jeśli chcesz, żeby kolory na zdjęciach wyglądały naturalnie, zwłaszcza w słoneczne dni. Ustawiając balans bieli w aparacie, sprawiasz, że białe przedmioty wyglądają faktycznie białe, co z kolei pozwala na lepsze odwzorowanie innych kolorów. W słoneczne dni światło ma tendencję do bycia trochę cieplejszym, co może sprawić, że zdjęcia będą miały niepożądane odcienie. Dlatego ustawiając balans bieli na poziom słoneczny (symbol słońca), twój aparat zneutralizuje te niechciane tony, co robią też profesjonalni fotografowie. Weźmy na przykład krajobrazy – prawidłowy balans bieli pozwala na uchwycenie rzeczywistych kolorów nieba oraz zieleni przyrody. Warto pamiętać, że zawsze dobrze jest dostosowywać balans bieli do warunków oświetleniowych, bo to naprawdę robi różnicę, zwłaszcza podczas fotografowania o różnych porach dnia. Zrozumienie tego jest mega ważne, jeśli chcesz, żeby twoje zdjęcia były jak najwyższej jakości.

Pytanie 16

Fotograf, który do robienia zdjęć krajobrazowych ustawił przysłonę na f/1.2, czułość matrycy na ISO 1400 oraz czas naświetlania na 30 sekund, najprawdopodobniej planuje uchwycić te obrazy przy świetle dziennym

A. nocą

B. po południu

C. o świcie

D. w południe

Odpowiedź na noc jest jak najbardziej trafna. Ustawienia aparatu pokazują, że fotografowanie w nocy wymaga innego podejścia. Przysłona f/1.2 jest naprawdę szeroka, co pozwala na wpuścić więcej światła na matrycę, co w ciemnościach jest mega ważne. ISO 1400 to niezły wybór, bo zwiększa wrażliwość na światło, co w nocy jest kluczowe. Czas naświetlania 30 sekund też pasuje do nocnych zdjęć, ponieważ długi czas otwarcia migawki potrafi uchwycić piękne detale, takie jak gwiazdy czy różne sztuczne światła. Właśnie takie ustawienia są często używane w nocnej fotografii, a ich celem jest uchwycenie wyraźnych i dobrze doświetlonych obrazów nawet w trudnych warunkach. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że zdjęcia nocnych miast, gdzie światła uliczne i neony robią niesamowite efekty wizualne, wyglądają świetnie.

Pytanie 17

Wskaż prawidłowe parametry zdjęcia przeznaczonego do zamieszczenia w galerii internetowej.

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. TIFF, 72 ppi, RGB

C. JPEG, 300 ppi, CMYK

D. TIFF, 300 ppi, CMYK

Dobrze dobrane parametry zdjęcia do galerii internetowej to naprawdę kluczowa sprawa, bo wpływają zarówno na jakość wyświetlania, jak i na szybkość ładowania strony. Format JPEG jest powszechnie wykorzystywany w sieci, głównie dlatego, że daje dobry kompromis między jakością a wagą pliku. W praktyce – im mniejszy plik, tym szybciej wczytuje się strona, co użytkownicy od razu zauważają. 72 ppi to standardowa rozdzielczość ekranowa, bo praktycznie żaden monitor nie pokaże więcej detali. Oczywiście, teraz monitory mają czasem wyższą gęstość pikseli, ale trzymanie się 72 ppi pozwala zachować uniwersalność. RGB, czyli tryb kolorów używany przez wszystkie ekrany, to absolutna podstawa – CMYK to już domena druku i może wyglądać dziwnie po wrzuceniu do przeglądarki. Z mojego doświadczenia, gdy wrzucasz inne formaty lub tryby, pojawiają się rozjazdy kolorystyczne i niepotrzebne komplikacje z konwersją. Branżowe standardy, jak np. wytyczne Google czy W3C, też zalecają stosowanie JPEG oraz przestrzeni RGB do zdjęć w sieci. Dobrą praktyką jest też optymalizacja zdjęcia (np. krzywe, nasycenie, wyostrzenie) jeszcze przed eksportem do JPEG. Wtedy zdjęcia naprawdę robią robotę na stronie – wyglądają dobrze i nie zamulają ładowania. Praktyka pokazuje, że lepiej postawić na sprawdzone rozwiązania niż kombinować z nietypowymi parametrami.

Pytanie 18

Jaką minimalną wartość rozdzielczości powinno mieć skanowanie oryginału w formacie 4 x 6 cali, aby uzyskać cyfrowy plik o rozdzielczości 1200 x 1800 pikseli?

A. 200 ppi

B. 350 ppi

C. 300 ppi

D. 250 ppi

Odpowiedzi 250 ppi, 200 ppi oraz 350 ppi są niepoprawne z kilku powodów. Rozdzielczość 250 ppi nie generuje wystarczającej liczby pikseli do uzyskania wymaganego rozmiaru pliku 1200 x 1800 pikseli, ponieważ przy tej rozdzielczości otrzymujemy jedynie 1000 x 1500 pikseli, co skutkuje gorszą jakością obrazu. Z kolei 200 ppi oblicza się jako 800 x 1200 pikseli, co również nie spełnia wymagań dotyczących rozdzielczości. Odpowiedź 350 ppi przekracza wymagania rozdzielczości dla tego formatu, co może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia rozmiaru pliku bez poprawy widocznej jakości. Takie typowe błędy myślowe wynikają z nieprawidłowego rozumienia zależności między wymiarami w calach a pikselami na cal. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że rozdzielczość musi być dostosowana do zamierzonego celu, a w przypadku druku materiałów wysokiej jakości, 300 ppi jest powszechnie uznawane za minimalny standard. Używanie niższej rozdzielczości prowadzi do utraty detali, co jest szczególnie widoczne na wydrukach, gdzie jakość obrazu jest krytyczna.

Pytanie 19

Podczas zdjęć w studio w celu równomiernego, upiększającego oświetlenia twarzy modelki należy zastosować

A. softbox i blendy.

B. soczewkę Fresnela.

C. wrota.

D. stożkowy tubus.

Softbox i blendy to bez dwóch zdań podstawowe narzędzia w fotografii studyjnej, jeżeli zależy nam na równomiernym i upiększającym oświetleniu twarzy. Softbox działa trochę jak taka ogromna, sztuczna chmura – rozprasza światło, zmiękcza cienie i wygładza wszelkie niedoskonałości na skórze. To dlatego praktycznie każdy portrecista, niezależnie od doświadczenia, sięga po softboxy przy pracy z modelką. Blendy z kolei świetnie dopełniają całość: odbijają światło w newralgicznych miejscach, likwidują cienie pod oczami lub nosem i dają kontrolę nad światłem bez użycia kolejnych lamp. Z mojego doświadczenia wynika, że czasem wystarczy nawet mały softbox i srebrna blenda, żeby uzyskać efekt rodem z okładki magazynu. W branży uważa się, że takie ustawienie jest najbardziej uniwersalne i „bezpieczne”. Oczywiście, im lepiej poznasz swoje modyfikatory, tym łatwiej będzie Ci uzyskiwać bardzo różne efekty, ale na start – softbox plus blendy to po prostu złoty standard przy portrecie studyjnym. Warto też pamiętać, że światło z softboxa mniej męczy modelkę, bo nie jest ostre i mocno rozproszone, co pozwala na dłuższą i wygodniejszą pracę. Niektórzy idą o krok dalej i stosują kilka blend różnego koloru dla bardziej złożonych efektów. W każdym razie, bez softboxa i blend nawet najlepiej ustawiona lampa da efekt raczej surowy, a nie upiększający.

Pytanie 20

Jaki symbol w aparatach cyfrowych wskazuje na tryb automatyki z wyborem czasu ekspozycji?

A. P

B. S

C. A

D. M

Odpowiedź S oznacza tryb automatyki z preselekcją czasu otwarcia migawki, co jest istotnym aspektem w fotografii cyfrowej. W tym trybie fotograf ma możliwość ustalenia czasu otwarcia migawki, a aparat dobiera odpowiednią wartość przysłony, aby uzyskać prawidłową ekspozycję. Jest to szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy fotograficy chcą uchwycić ruch, na przykład w przypadku sportów lub dynamicznych scen. Wybierając czas migawki, użytkownik może kontrolować efekt rozmycia ruchu - krótsze czasy migawki (np. 1/1000 sekundy) pozwalają na zamrożenie akcji, podczas gdy dłuższe czasy (np. 1/30 sekundy) mogą wprowadzać efekt ruchu. Wartości te są zgodne z dobrymi praktykami w fotografii, co pozwala na artystyczne wyrażanie się poprzez kontrolę nad parametrami ekspozycji. Tryb S jest popularny wśród zaawansowanych fotografów, którzy chcą mieć większą kontrolę nad swoimi zdjęciami.

Pytanie 21

W najnowszych systemach zarządzania kolorem termin Gamut Mapping odnosi się do

A. procesu konwersji kolorów pomiędzy różnymi przestrzeniami barwnymi

B. pomiaru zakresu dynamicznego matrycy aparatu

C. określania dominanty barwnej w zdjęciu

D. tworzenia map kolorów dla drukarek wielkoformatowych

W kontekście Gamut Mapping istnieje wiele nieporozumień, które mogą wprowadzać w błąd. Na przykład, twierdzenie, że Gamut Mapping dotyczy tworzenia map kolorów dla drukarek wielkoformatowych, jest uproszczeniem, które zniekształca istotę tego procesu. Chociaż drukarki wielkoformatowe mogą wymagać odrębnych map kolorów, Gamut Mapping jako taki odnosi się do szerszego kontekstu konwersji kolorów pomiędzy różnymi przestrzeniami barwnymi, a nie tylko do zastosowań w druku. Kolejny błąd to mylenie Gamut Mapping z określaniem dominanty barwnej w zdjęciu. Ten proces dotyczy analizy i interpretacji zdjęć, a nie konwersji kolorów. Ponadto, pomiar zakresu dynamicznego matrycy aparatu nie ma związku z Gamut Mapping, ponieważ dotyczy parametrów technicznych aparatu i jego zdolności do rejestrowania różnic w jasności. Podsumowując, Gamut Mapping to złożony proces, który ma na celu zapewnienie, że kolory są wiernie odwzorowane na różnych urządzeniach, a nie tylko tworzenie map kolorów czy analizy zdjęć. Warto zrozumieć różnice między tymi koncepcjami, aby skuteczniej pracować w dziedzinie zarządzania kolorem.

Pytanie 22

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. nocą.

B. w południe.

C. po południu.

D. o świcie

Ustawienia aparatu takie jak bardzo otwarta przysłona (f/1.2), wysoka czułość ISO (1400) i bardzo długi czas ekspozycji (30 sekund) są typowe właśnie dla fotografowania w nocy lub przy bardzo słabym oświetleniu. To takie trochę żelazne trio nocnych fotografów – każdy, kto próbował zrobić zdjęcie krajobrazu po zmroku, wie, jak kluczowe są te parametry. Im szerszy otwór przysłony, tym więcej światła wpada do obiektywu. ISO 1400 to już całkiem sporo – wiadomo, że im wyższa czułość, tym matryca mocniej reaguje na światło, choć kosztem jakości. 30 sekund to zaś ekspozycja, której w dzień praktycznie nie da się zastosować bez filtra ND, bo każde zdjęcie wyszłoby przepalone. Moim zdaniem właściwe zrozumienie relacji tych ustawień jest podstawą fotografii nocnej, szczególnie krajobrazowej, gdzie chcemy uchwycić np. gwiazdy czy światła miasta. W branży raczej nie zaleca się tak wysokiego ISO, jeśli można użyć statywu i dłuższego czasu, ale tu widać, że chodzi o złapanie jak największej ilości światła. W praktyce do takich zdjęć zawsze używamy statywu, a i tak często musimy potem trochę wyciągać szczegóły w postprodukcji. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami – najpierw światło, potem stabilizacja i dopiero ewentualnie podkręcamy ISO. To klasyka nocnego pleneru.

Pytanie 23

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. ekran odblaskowy.

B. blendę uniwersalną.

C. lampę błyskową z dyfuzorem.

D. kalibrator kolorów.

Lampa błyskowa z dyfuzorem to naprawdę sprawdzony sposób na rozświetlenie ostrych, głębokich cieni, które powstają na twarzy modela, szczególnie wtedy, gdy światło słoneczne pada z góry, a kapelusz z dużym rondem rzuca mocny cień. W praktyce taka konfiguracja daje bardzo niekorzystne efekty – mocno kontrastowe przejścia światła i cienia, które trudno zniwelować zwykłym ekranem czy blendą, zwłaszcza jeśli warunki są dynamiczne lub mamy ograniczoną przestrzeń do pracy. Dyfuzor na lampie błyskowej sprawia, że światło staje się miękkie, rozproszone i dużo lepiej stapia się z zastanym oświetleniem. Z mojego doświadczenia – szczególnie podczas zdjęć plenerowych w południe – doświetlenie lampą błyskową daje najwięcej kontroli nad ekspozycją twarzy, pozwala podkreślić detale i naturalnie wyrównać koloryt skóry, bez przesadnych refleksów. Profesjonaliści stosują lampy z dyfuzorem jako tzw. fill light nawet wtedy, gdy mają do dyspozycji inne narzędzia, bo takie rozwiązanie zapewnia powtarzalność efektu i minimalizuje ryzyko przepaleń na jasnych partiach skóry. Standardy pracy w branży fotograficznej często wręcz sugerują korzystanie z błysku w takich warunkach – właśnie po to, żeby modelka czy model wyglądali świeżo, a cień pod rondem kapelusza nie zdominował całego kadru. Warto też pamiętać, że nowoczesne lampy reporterskie mają funkcje TTL i różne nasadki dyfuzyjne, więc naprawdę można uzyskać bardzo naturalny efekt bez czasochłonnych poprawek w postprodukcji.

Pytanie 24

Podczas pracy na planie zdjęciowym z lampami błyskowymi w studiu należy mieć na uwadze, aby czas otwarcia migawki szczelinowej był nie mniejszy niż

A. 1/125 s

B. 1/1000 s

C. 1/30 s

D. 1/60 s

Wybór krótszych czasów otwarcia migawki, takich jak 1/60 s, 1/30 s czy 1/1000 s, może prowadzić do różnych problemów związanych z jakością zdjęć. Czas otwarcia migawki krótszy niż 1/125 s nie jest wystarczający w kontekście pracy z lampami błyskowymi. Na przykład, użycie 1/60 s może skutkować efektem niedoświetlenia, ponieważ migawka nie jest w stanie zarejestrować całego błysku lampy. Z kolei czas 1/30 s jest jeszcze bardziej problematyczny, ponieważ w połączeniu z błyskiem lampy może prowadzić do nieostrych obrazów, jeśli błysk trwa zbyt krótko. Co więcej, wybór 1/1000 s może wydawać się atrakcyjny w kontekście zamrażania ruchu, jednak w fotografii studyjnej nie jest praktyczny, ponieważ migawka nie zdąży zarejestrować pełnego błysku, co prowadzi do utraty detali. Działania te mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego działania lamp błyskowych oraz czasu otwarcia migawki. Kluczowym błędem jest założenie, że krótszy czas otwarcia migawki zawsze przynosi lepsze rezultaty, co jest niezgodne z zasadami fotograficznymi, gdzie odpowiednie dopasowanie tych wartości ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Dlatego tak ważne jest stosowanie się do rekomendacji dotyczących czasów otwarcia migawki w pracy z lampami błyskowymi.

Pytanie 25

Niedoświetlone zdjęcie cyfrowe można skorygować w programie Adobe Photoshop za pomocą funkcji

A. kontrast.

B. nasycenie.

C. poziomy.

D. balans bieli.

Poprawna odpowiedź to „poziomy”, bo właśnie ta funkcja w Photoshopie daje największą kontrolę nad rozjaśnianiem niedoświetlonych zdjęć. Narzędzie Poziomy (Levels) pozwala ustawić punkty czerni, szarości i bieli, przez co można skutecznie podnieść jasność w ciemnych partiach obrazu, nie przepalając tych już jasnych. To jedno z podstawowych narzędzi każdego, kto obróbką zdjęć zajmuje się choć trochę na poważnie. Bardzo często z Poziomów korzysta się wtedy, gdy histogram zdjęcia jest przesunięty mocno w lewo, co oznacza braki w jasnych tonach. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie Levels najlepiej pozwala uzyskać naturalny efekt bez sztuczności, szczególnie gdy robisz zdjęcia w RAW-ach i masz więcej informacji w cieniach. Branżowe standardy, na przykład workflow w profesjonalnych studiach graficznych albo zalecenia Adobe, mówią jasno – najpierw Poziomy, potem dopiero korekty kontrastu czy drobne poprawki koloru. Warto przy okazji wspomnieć, że umiejętne korzystanie z tego narzędzia pozwala też poprawić głębię obrazu i wydobyć detale, które teoretycznie „zniknęły” w zbyt ciemnych miejscach. Naprawdę, jeśli chodzi o ratowanie niedoświetlonych fotografii, poziomy biją na głowę inne podstawowe funkcje. Zawsze warto zerknąć na histogram i świadomie manipulować suwakiem wejściowej jasności.

Pytanie 26

W profesjonalnej fotografii cyfrowej kalibracja obiektywu (lens calibration) służy do

A. zrównoważenia ekspozycji na brzegach kadru

B. eliminacji aberracji sferycznej w obiektywach szerokokątnych

C. skorygowania potencjalnych błędów front-focus lub back-focus systemu autofokusa

D. dostosowania temperatury barwowej obiektywu do matrycy aparatu

Kalibracja obiektywu jest kluczowym procesem w profesjonalnej fotografii cyfrowej, który pozwala na skorygowanie błędów autofokusa, takich jak front-focus i back-focus. Front-focus oznacza, że aparat ustawia ostrość przed planowanym obiektem, podczas gdy back-focus powoduje, że ostrość jest ustawiana za obiektem. Obie sytuacje mogą prowadzić do nieostrości zdjęć, co jest szczególnie niepożądane w przypadku zdjęć portretowych czy makro, gdzie precyzyjna ostrość jest kluczowa. Proces kalibracji polega na przeprowadzeniu testów z użyciem specjalnych narzędzi, takich jak tabele kalibracyjne, które pomagają określić, w jaki sposób aparat i obiektyw współpracują ze sobą. W praktyce, kalibracja może być realizowana zarówno w moim warsztacie, jak i w profesjonalnym serwisie. Warto pamiętać, że kalibracja obiektywu powinna być przeprowadzana regularnie, zwłaszcza po każdej zmianie obiektywu lub w przypadku podejrzenia problemów z autofokusem. Dbanie o ten aspekt pozwala na uzyskanie maksymalnej jakości zdjęć oraz wykorzystanie pełnego potencjału zarówno aparatu, jak i obiektywu.

Pytanie 27

Numer 135 umieszczony na opakowaniu materiału fotograficznego odnosi się do

A. materiału małoobrazkowego

B. materiału miniaturowego

C. błony zwojowej

D. błony arkuszowej

Oznaczenie 135 na opakowaniu materiału zdjęciowego odnosi się do materiału małoobrazkowego, co oznacza, że jest to film o szerokości 35 mm, powszechnie stosowany w fotografii amatorskiej i profesjonalnej. Materiały małoobrazkowe charakteryzują się wysoką jakością obrazu, co czyni je idealnym wyborem do różnych zastosowań, od portretów po krajobrazy. Przykładem zastosowania materiałów małoobrazkowych są aparaty fotograficzne, które umożliwiają uchwycenie detali, co jest istotne w fotografii artystycznej. W kontekście standardów branżowych, filmy małoobrazkowe są również zgodne z wymogami większości laboratoriów fotograficznych, co ułatwia ich rozwój. Wiedza na temat oznaczeń materiałów fotograficznych jest kluczowa dla każdego fotografa, który pragnie efektywnie korzystać z dostępnych narzędzi do realizacji swoich wizji artystycznych.

Pytanie 28

Zdjęcie, w którym obie części są identyczne lub bardzo do siebie zbliżone pod względem kształtu i rozmiaru obiektów, stanowi przykład kompozycji z zastosowaniem zasady

A. symetrii

B. statyki

C. rytmiczności

D. równowagi

Symetria w fotografii odnosi się do harmonijnego rozmieszczenia obiektów w kadrze, co tworzy wizualną równowagę. Gdy obie połowy obrazu są lustrzanym odbiciem siebie, widz odczuwa poczucie spokoju i stabilności. Przykładem może być fotografia architektury, gdzie budynek jest przedstawiony w pełnym froncie, tworząc doskonałą symetrię. Inne zastosowania to portrety, w których model jest umieszczony centralnie, a tło jest identyczne po obu stronach. W profesjonalnym fotografowaniu istotne jest, aby wykorzystać symetrię do podkreślenia tematu zdjęcia oraz do przyciągnięcia uwagi widza. Dobrze zaplanowana kompozycja symetryczna może zwiększyć estetykę obrazu oraz jego atrakcyjność wizualną. Warto również zaznaczyć, że symetria może być stosowana w różnych stylach fotografii, od portretowej po krajobrazową, co czyni ją wszechstronnym narzędziem w rękach fotografa.

Pytanie 29

Jaki obiektyw z dodatkowymi akcesoriami należy wykorzystać przy rejestracji obrazu, by skala odwzorowania obiektu na negatywie wynosiła 5:1?

A. Długoogniskowy z mieszkiem pośrednim

B. Długoogniskowy z nasadką multiplikującą

C. Standardowy z nasadką multiplikującą

D. Standardowy z pierścieniem pośrednim

Wybór standardowego obiektywu z pierścieniem pośrednim do rejestracji obrazu w skali odwzorowania 5:1 jest właściwy, ponieważ pierścień pośredni pozwala na zwiększenie odległości między obiektywem a matrycą aparatu, co wpływa na powiększenie obrazu. W rezultacie, przy odpowiedniej konfiguracji, można uzyskać pożądany współczynnik powiększenia. Taki zestaw jest często wykorzystywany w makrofotografii, gdzie detale małych obiektów muszą być uchwycone w wysokiej rozdzielczości. Przykładem zastosowania może być fotografowanie owadów lub kwiatów, gdzie detale są kluczowe. Dobrą praktyką jest zapewnienie odpowiedniego oświetlenia i stabilizacji aparatu, aby uniknąć poruszenia obrazu. Dla uzyskania optymalnych wyników warto zaznajomić się z technikami fotografii makro oraz z regulacjami dotyczącymi odległości roboczej, które mogą wpływać na finalny efekt. W przypadku standardowych obiektywów z pierścieniem pośrednim, można również eksperymentować z różnymi wartościami przysłony, aby uzyskać odpowiednią głębię ostrości.

Pytanie 30

Jakiego koloru tło powinno być użyte, aby osiągnąć maksymalną różnicę w jasności na kolorowym obrazie między tłem a fotografowanym czerwonym jabłkiem?

A. Purpurowe

B. Białe

C. Zielone

D. Niebieskie

Białe tło zapewnia najwyższy kontrast jasności w przypadku fotografowania czerwonego jabłka. Jest to związane z naturą percepcji kolorów i ich jasności. Białe tło odbija większość światła, co sprawia, że czerwień jabłka wydaje się bardziej intensywna i wyraźna. W kontekście teorii kolorów, biel jest kombinacją wszystkich kolorów widzialnych, a czerwony, będąc kolorem o wysokiej długości fali, zyskuje na wyrazistości w zestawieniu z jasnym tłem. W praktyce, fotografowie często wykorzystują białe tło do podkreślenia kolorów obiektów, co jest standardową techniką w fotografii produktowej i portretowej. Warto również zauważyć, że białe tło dobrze współpracuje z oświetleniem naturalnym oraz sztucznym, co pozwala na uzyskanie lepszej jakości obrazu. Przykłady zastosowania tej zasady można znaleźć w reklamach, gdzie intensywne kolory produktów są umieszczane na jasnym tle, aby przyciągnąć uwagę klientów.

Pytanie 31

Jakie akcesoria fotograficzne używane podczas cyfrowego zapisu obrazu umożliwiają ocenę prawidłowości odwzorowania kolorów na fotografii?

A. Zielone tło

B. Wzornik barw

C. Blenda

D. Światłomierz

Wzornik barw to narzędzie wykorzystywane w fotografii cyfrowej do oceny i korekcji odwzorowania kolorów. Jego kluczowym zadaniem jest zapewnienie, że kolory na zdjęciu są wierne rzeczywistości i odpowiadają zamierzeniom twórcy. Wzornik barw składa się z zestawu standardowych próbek kolorów, które można porównać z obrazem, aby ocenić poprawność ich odwzorowania. Przykładem zastosowania wzornika barw jest proces kalibracji monitorów i drukarek, gdzie porównuje się wydruki z próbkami kolorów, aby upewnić się, że kolory są reprodukowane zgodnie z oczekiwaniami. W praktyce, często stosuje się wzorniki takie jak ColorChecker, który zawiera różne odcienie, co pozwala na precyzyjne dostrojenie ustawień aparatu oraz postprodukcji. Zastosowanie wzornika barw jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, co przyczynia się do uzyskania profesjonalnych efektów i spójności kolorystycznej w pracy fotografa.

Pytanie 32

Który format zapisu zdjęcia należy wybrać, aby przeprowadzić jego bezstratną kompresję?

A. AI

B. CDR

C. TIFF

D. JPEG

Format TIFF jest wybierany wszędzie tam, gdzie zależy nam na zachowaniu pełnej jakości zdjęcia, ponieważ umożliwia bezstratną kompresję. To nie jest jakiś niszowy standard — w fotografii profesjonalnej, wydawnictwach czy wszelkich zastosowaniach archiwalnych TIFF od lat jest praktycznie synonimem solidności. Dość powiedzieć, że nawet wysokiej klasy skanery czy aparaty studyjne domyślnie pozwalają zapisywać obrazy jako TIFF właśnie po to, by nie zgubić ani jednego detalu. Kompresja bezstratna, taka jak LZW stosowana w TIFF, oznacza, że po rozpakowaniu pliku otrzymujesz piksel w piksel to, co było na oryginalnym zdjęciu — żadnych artefaktów, utraty kolorów czy dziwnych zniekształceń. Moim zdaniem, jeśli planujesz późniejszą edycję, druk w dużej rozdzielczości albo po prostu potrzebujesz archiwizować wartościowe materiały, warto postawić właśnie na TIFF. W branży DTP czy przy digitalizacji dokumentów to jest dosłownie standardowa praktyka. Oczywiście pliki są większe niż JPEG, ale tu chodzi o zachowanie jakości, a nie o oszczędność miejsca na dysku. Ciekawostka: TIFF świetnie dogaduje się z różnymi przestrzeniami barwnymi, na przykład CMYK, co jest kluczowe przy pracach drukarskich. JPEG takiego komfortu nie daje. Gdy liczy się jakość i bezpieczeństwo danych — TIFF to zdecydowanie właściwy wybór.

Pytanie 33

W fotografii produktowej szklanych powierzchni, aby uniknąć niepożądanych refleksów, należy przede wszystkim

A. stosować czarne ekrany do kontrolowania odbić

B. fotografować w całkowitej ciemności z lampą błyskową

C. używać filtrów ocieplających na obiektywie

D. zwiększyć intensywność głównego źródła światła

Stosowanie czarnych ekranów do kontrolowania odbić jest kluczowe w fotografii produktowej, zwłaszcza w przypadku szklanych powierzchni. Odbicia, które pojawiają się na szkle, mogą znacząco wpłynąć na estetykę zdjęcia oraz na sposób, w jaki produkt jest postrzegany przez klienta. Czarne ekrany działają jak absorbujące światło tło, które niweluje niepożądane refleksy, co pozwala skupić się na samym obiekcie bez zakłóceń. Przykładem zastosowania czarnych ekranów może być fotografia biżuterii szklanej, gdzie odbicia mogą zdominować obraz, a ich zminimalizowanie pozwala na lepsze wyeksponowanie detali. Dobre praktyki wskazują, że powinno się również odpowiednio ustawić źródło światła, żeby nie padało ono bezpośrednio na szklaną powierzchnię, co w połączeniu z czarnymi ekranami daje znakomite efekty. W takim procesie nie można zapomnieć o dokładnym kadrowaniu i umiejętności manipulacji światłem, co pozwala uzyskać profesjonalne efekty w produktowej fotografii.

Pytanie 34

Jakiego filtru fotograficznego należy użyć, aby zapewnić prawidłową reprodukcję kolorów na zdjęciu, wykonanym w plenerze z wykorzystaniem światła żarowego?

A. Konwersyjny łososiowy

B. Korekcyjny niebieski

C. Konwersyjny niebieski

D. Korekcyjny łososiowy

Konwersyjny łososiowy filtr fotograficzny jest używany w sytuacjach, gdy chcemy dostosować zdjęcia wykonane w świetle żarowym do warunków oświetleniowych dziennych, co w przypadku zdjęć plenerowych przy świetle zastanym jest szczególnie ważne. Światło żarowe, emitujące ciepłe barwy, wpływa na reprodukcję kolorów, tworząc zniekształcenia w odcieniach. Użycie filtra łososiowego, który działa poprzez dodanie odcieni różowego lub pomarańczowego, pozwala na zrekompensowanie tych zniekształceń, przywracając naturalne kolory obiektów na fotografii. W praktyce, kiedy robimy zdjęcia w plenerze, w którym dominują naturalne źródła światła, a używany film był zaprojektowany do pracy z żarówkami, konieczne jest zastosowanie filtra, który zniweluje te różnice. Standardy fotograficzne zalecają takie praktyki, aby uzyskać wierne odwzorowanie barw, co ma szczególne znaczenie w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie kolory muszą być dokładnie oddane.

Pytanie 35

Aby uzyskać odwzorowanie w skali 1:1 podczas fotografowania obiektywem o ogniskowej 50 mm, jaki powinien być długość mieszka?

A. 25 mm

B. 100 mm

C. 200 mm

D. 50 mm

Aby uzyskać odwzorowanie w skali 1:1 przy fotografowaniu obiektywem o długości ogniskowej 50 mm, konieczne jest zastosowanie mieszka o długości 50 mm. W kontekście technik fotograficznych, odwzorowanie w skali 1:1 oznacza, że obiekt fotografowany ma identyczny rozmiar na matrycy aparatu jak w rzeczywistości. Mieszek, jako akcesorium fotograficzne, pozwala na regulację odległości między obiektywem a matrycą, co jest kluczowe w makrofotografii. Gdy obiektyw jest umieszczony na odpowiedniej odległości od matrycy, obraz obiektu jest równoznaczny jego rzeczywistym rozmiarom. W praktyce, przy użyciu 50 mm, uzyskanie tej samej długości mieszka daje możliwość dokładnego uchwycenia detali obiektu, co jest niezwykle istotne w fotografii przyrodniczej czy produktowej, gdzie precyzyjne odwzorowanie jest kluczowe. Takie podejście jest zgodne z zasadami makrofotografii, w której kluczowym wymogiem jest dostosowanie odległości w zależności od używanego obiektywu.

Pytanie 36

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. TIFF

B. JPEG

C. DOCX

D. RAW

Format JPEG to właściwie taki branżowy standard, jeśli chodzi o udostępnianie zdjęć i grafik w internecie czy w portalach społecznościowych. Praktycznie wszystkie platformy – od Facebooka, przez Instagram, aż po Twittera – obsługują JPEG, bo ten format bardzo dobrze kompresuje obraz, zmniejsza jego wagę, a jednocześnie zachowuje wystarczającą jakość do przeglądania na ekranach komputerów, smartfonów czy tabletów. PSD to oczywiście format natywny Photoshopa i tak naprawdę nikt poza użytkownikami tego programu go nie otworzy, więc konwersja do JPEG to podstawa, jeśli chcesz się czymś pochwalić online. Moim zdaniem warto też pamiętać, że JPEG nie obsługuje przezroczystości – jeśli masz warstwy czy alfa w PSD, to po konwersji znikną, ale do zwykłych postów się to sprawdza. Fajnie też wiedzieć, że JPEG jest czytany przez praktycznie każde urządzenie i przeglądarkę, no i pliki są po prostu lekkie, co ułatwia szybkie ładowanie się obrazków na stronach. Bardzo często spotyka się też taki workflow, że najpierw wszystko projektuje się właśnie w PSD, potem eksportuje do JPEG i gotowe – można wrzucać do sieci. Nawet jak ktoś pracuje w innych programach graficznych, to i tak eksportuje pod social media właśnie do JPEG lub czasem ewentualnie PNG, ale JPEG dominuje. Z mojego doświadczenia, jeśli zależy Ci na szybkim udostępnieniu projektu i nie masz specjalnych wymagań typu przezroczystość, to JPEG to jest kierunek, w który idziesz praktycznie zawsze.

Pytanie 37

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

D. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

Jeśli fotograf planuje zdjęcia katalogowe produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego, najlepszym rozwiązaniem są lampy halogenowe, statywy oświetleniowe oraz stół bezcieniowy. Halogeny są zdecydowanie najpewniejszym źródłem światła ciągłego do fotografii na negatywie, bo dają stabilną temperaturę barwową, najczęściej około 3200 K. To super ważne, bo negatywy do światła sztucznego są właśnie wywoływane pod taką barwę i jeśli użyjesz innego światła, kolory na zdjęciu będą przekłamane – czasem niemiłosiernie. Statywy oświetleniowe pozwalają ustawić lampy pod różnymi kątami, co daje większą kontrolę nad cieniami i modelowaniem światła na produkcie. Najważniejsza rzecz w tego typu fotografii to uzyskanie równomiernego oświetlenia, bez niechcianych cieni, stąd stół bezcieniowy – to już klasyka w branży. Nie wyobrażam sobie profesjonalnych zdjęć produktowych bez tego sprzętu. Takie zestawienie pozwala osiągnąć efekt „czystego” produktu na jednolitym tle, co jest standardem np. w katalogach i sklepach internetowych. Z mojego doświadczenia, jeśli tylko pod ręką masz halogeny i stół bezcieniowy, to już połowa sukcesu – reszta to odpowiednie ustawienie światła i wszystko idzie jak po maśle. Warto pamiętać, że światło błyskowe raczej nie sprawdzi się z negatywem do światła sztucznego, bo film nie jest skalibrowany pod ten rodzaj oświetlenia. Dobrą praktyką jest zawsze dopytać fotografa, jaki materiał wykorzystuje i pod to dokładnie planować całą scenę oświetleniową.

Pytanie 38

Aktualnie stosowanym formatem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360° jest

A. format cyfrowy HFR (High Frame Rate)

B. format PSD z warstwą przezroczystości

C. format równoprostokątny (equirectangular)

D. format JPEG z kompresją bezstratną

Format równoprostokątny, znany również jako equirectangular, jest standardowym sposobem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360°, ponieważ pozwala na odwzorowanie całej sfery na płaskiej powierzchni. W tym formacie szerokość obrazu odpowiada pełnemu kątowi 360°, a wysokość obrazu odpowiada kątowi 180°. Dzięki temu uzyskujemy jednolity obraz, który można łatwo przetwarzać i wyświetlać w różnych aplikacjach VR oraz platformach do przeglądania zdjęć panoramicznych. Przykłady zastosowań obejmują aplikacje turystyczne, które wykorzystują zdjęcia 360° do tworzenia wirtualnych wycieczek, a także produkcje filmowe i gry komputerowe, w których immersja jest kluczowym elementem doświadczenia. Ważne jest, aby zdjęcia w formacie equirectangular miały odpowiednią rozdzielczość i jakość, aby zachować szczegóły w różnych widokach. W praktyce, wykorzystanie tego formatu zgodnie z najlepszymi praktykami w branży zapewnia, że zdjęcia panoramiczne są kompatybilne z różnymi urządzeniami i oprogramowaniem, co zwiększa ich uniwersalność i użyteczność.

Pytanie 39

Ile bitów głębi ma obraz w systemie RGB, który dysponuje 16,7 milionami kolorów?

A. 24 bit/piksel

B. 8 bit/piksel

C. 16 bit/piksel

D. 32 bit/piksel

Odpowiedź 24 bit/piksel jest poprawna, ponieważ obraz w trybie RGB składa się z trzech podstawowych kolorów: czerwonego, zielonego i niebieskiego. Każdy z tych kolorów jest reprezentowany przez 8 bitów, co daje łącznie 24 bity na piksel. Taki format pozwala na uzyskanie 16,7 miliona różnych kolorów (2^24 = 16,777,216), co jest standardem w grafice komputerowej dla wielu aplikacji, w tym gier, fotografii cyfrowej i projektowania. Zastosowanie tego standardu zapewnia dużą głębię kolorów oraz odpowiednią dokładność odwzorowania barw, co jest niezbędne w profesjonalnych zastosowaniach graficznych, takich jak edycja zdjęć, tworzenie animacji oraz w projektowaniu interfejsów użytkownika. Warto również zauważyć, że stosowanie 24-bitowych obrazów jest powszechną praktyką w formatach plików graficznych, takich jak PNG czy JPEG, co umożliwia ich szeroką kompatybilność w różnych aplikacjach i urządzeniach.

Pytanie 40

Który z wymienionych materiałów nie nadaje się do czyszczenia obiektywów fotograficznych?

A. Sprężone powietrze

B. Pędzelek z naturalnego włosia

C. Papierowy ręcznik

D. Ściereczka z mikrofibry

Papierowy ręcznik to materiał, który zdecydowanie nie nadaje się do czyszczenia obiektywów fotograficznych z kilku powodów. Po pierwsze, papierowy ręcznik jest sztywny i często może zawierać drobne zanieczyszczenia czy włókna, które podczas czyszczenia mogą porysować delikatną powierzchnię soczewek. W branży fotograficznej standardem jest używanie specjalnych ściereczek z mikrofibry, które są miękkie, niepylące i zapobiegają zarysowaniom. Dodatkowo, mikrofibra ma właściwości, które pozwalają na skuteczne usuwanie odcisków palców oraz resztek kurzu czy tłuszczu bez użycia chemikaliów. Warto także wspomnieć, że czyszczenie obiektywu sprężonym powietrzem jest powszechną praktyką, która pozwala na usunięcie drobnych cząsteczek kurzu bez kontaktu z powierzchnią. Stosowanie pędzelka z naturalnego włosia również jest akceptowane, jednak wymaga ostrożności, aby włosie nie pozostawiło resztek na soczewce. W każdym przypadku, kluczowe jest dbanie o delikatność oraz stosowanie odpowiednich narzędzi, by nie uszkodzić drogiego sprzętu fotograficznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej