Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 10 listopada 2025 23:37
Data zakończenia: 10 listopada 2025 23:56

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakim urządzeniem mierzy się zasolenie gleby?

A. konduktometrem

B. refraktometrem

C. potencjometrem

D. pehametrem

Prawidłowe zrozumienie metod pomiaru zasolenia gleby wymaga znajomości różnorodnych instrumentów oraz ich specyfiki działania. Refraktometr, choć używany do pomiaru stężenia roztworów, nie jest odpowiedni dla analizy gleby. Działa na zasadzie pomiaru załamania światła, co sprawdza się w przypadku płynnych roztworów, ale nie dostarcza dokładnych informacji na temat zasolenia gleby jako takiej. Użycie refraktometru w kontekście gleby może prowadzić do błędnych interpretacji, ponieważ nie uwzględnia on struktury i formy soli w glebie. Pehametr, z drugiej strony, służy do pomiaru pH, czyli kwasowości lub zasadowości gleby, co jest innym aspektem chemicznym. Choć pH może wpływać na dostępność soli, nie jest miarą zasolenia. Potencjometr, podobnie jak pehametr, ma zastosowanie w pomiarze napięcia elektrycznego lub innych właściwości związanych z elektrycznością, ale nie jest narzędziem do bezpośredniego pomiaru zasolenia gleby. Zrozumienie różnicy między tymi metodami pomiarowymi oraz ich zastosowaniem w praktyce rolniczej jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji wyników oraz podjęcia odpowiednich działań agrotechnicznych. Błędy w wyborze narzędzi do pomiaru mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania glebą i negatywnie wpłynąć na plony.

Pytanie 2

Metoda Mohra do oznaczania chlorków polega na

A. dodaniu do badanej próbki nadmiaru mianowanego roztworu tiocyjanianu amonu, który jest odmiareczkowywany mianowanym roztworem azotanu(V) srebra(I)

B. bezpośrednim miareczkowaniu chlorków z zastosowaniem mianowanego roztworu azotanu(V) srebra(I) w obecności chromianu(VI) potasu jako wskaźnika

C. bezpośrednim miareczkowaniu chlorków przy użyciu mianowanego roztworu tiocyjanianu amonu w obecności siarczanu(VI) żelaza(III) i amonu jako wskaźnika

D. dodaniu do badanej próbki nadwyżki mianowanego roztworu azotanu(V) srebra(I), który następnie jest odmiareczkowywany mianowanym roztworem tiocyjanianu amonu

Oznaczanie chlorków metodą Mohra polega na bezpośrednim miareczkowaniu chlorków za pomocą mianowanego roztworu azotanu(V) srebra(I) z zastosowaniem chromianu(VI) potasu jako wskaźnika. Ta metoda opiera się na reakcji osadzenia się chlorku srebra, który jest białym osadem, gdy azotan srebra reaguje z chlorkami. Kiedy cały chlorek w próbce zostanie przereagowany, nadmiar azotanu srebra reaguje z chromianem(VI) potasu, co powoduje powstanie czerwonego osadu chromianu srebra, sygnalizując koniec miareczkowania. Ta technika jest powszechnie stosowana w analizie chemicznej do oznaczania stężenia chlorków, na przykład w kontrolowaniu jakości wody, gdzie odpowiedni poziom chlorków jest kluczowy dla zdrowia publicznego. Znajomość tej metody jest jeszcze bardziej istotna w laboratoriach chemicznych, gdzie stosuje się ją do precyzyjnego pomiaru zawartości chlorków w różnych próbkach, włącznie z próbkami środowiskowymi i przemysłowymi.

Pytanie 3

W tabeli przedstawiono fragment opisu parametrów

Zakresy pomiarowe	Przewodnictwo: 0,01 µS/cm÷500 mS/cm Zasolenie: 0,0÷1999 mg/l NaCl 2.0÷50,0 g/l NaCl
Błąd pomiaru (± 1 cyfra)	Przewodnictwo ≤ 0,5%, Zasolenie ≤ 0,5%,
Temperatura odniesienia	20 lub 25°C. Ustawienie fabryczne: 25°C
Warunki otoczenia	Temperatura pracy: 0°C do 50°C, temperatura przechowywania: -15°C do 65°C, 80% wilgotności względnej (bez kondensacji)

A. pehametru.

B. termometru.

C. konduktometru.

D. nefelometru.

Poprawna odpowiedź to konduktometr, ponieważ urządzenie to jest specjalnie zaprojektowane do pomiaru przewodnictwa elektrycznego roztworów. Przewodnictwo elektryczne jest kluczowym parametrem w analityce chemicznej i środowiskowej, ponieważ pozwala na ocenę stężenia jonów w roztworze. Konduktometry wykorzystywane są w różnych dziedzinach, takich jak monitorowanie jakości wody w akwariach, w przemyśle spożywczym oraz w laboratoriach chemicznych. Przykładowo, w akwarystyce, regularne pomiary przewodnictwa pozwalają na ustalenie odpowiednich warunków życia dla organizmów wodnych, co ma bezpośredni wpływ na ich zdrowie i wzrost. Dobrą praktyką w używaniu konduktometrów jest kalibracja urządzenia przed każdym pomiarem, aby upewnić się, że wyniki są dokładne i wiarygodne. Warto również wspomnieć, że konduktometr często współpracuje z innymi urządzeniami pomiarowymi, co zwiększa jego funkcjonalność i zakres zastosowań.

Pytanie 4

W celu oceny jakości masła wykonano oznaczenie liczby kwasowej LK, liczby zmydlania LZ i liczby nadtlenkowej LOO. Wyniki zapisano w tabeli. Wartość liczby estrowej LE dla badanego masła wynosi

Rodzaj liczby	Wartość zmierzona
LZ	196,8 mg KOH/1g
LK	1,2 mg KOH/1g
LE	?
LOO	4,25 milirównoważnika aktywnego tlenu/ kg

A. 164,0 mg KOH/1g

B. 195,6 mg KOH/1g

C. 198,0 mg KOH/1g

D. 234,7 mg KOH/1g

Wartość liczby estrowej LE dla badanego masła została obliczona poprawnie, ponieważ kluczowym krokiem w tym procesie jest zrozumienie relacji między liczba kwasową LK, liczba zmydlania LZ oraz liczba estrową LE. Liczba estrowa jest określana jako różnica pomiędzy liczbą zmydlania a liczbą kwasową, co w praktyce wskazuje na ilość estrów obecnych w badanym tłuszczu. W przypadku masła, którego analiza wykazała wartość LZ równą 196,8 mg KOH/g oraz LK równą 1,2 mg KOH/g, obliczenie LE poprzez odjęcie wartości LK od LZ daje nam wynik 195,6 mg KOH/g. Zrozumienie i umiejętność obliczania liczby estrowej jest istotne w wielu zastosowaniach przemysłowych, w tym w kontroli jakości tłuszczów i olejów, co jest kluczowe dla zapewnienia ich stabilności oraz trwałości. Dobrze przeprowadzona analiza chemiczna pozwala nie tylko na określenie wartości estrowej, ale również na ocenę jakości końcowego produktu, co jest zgodne z obowiązującymi standardami branżowymi, takimi jak ISO 660 dla olejów roślinnych.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Aby określić gęstość na podstawie siły wyporu działającej na pływak zanurzony w analizowanej cieczy, należy użyć

A. termoanemometru

B. piknometru

C. anemometru

D. wagi hydrostatycznej

Waga hydrostatyczna to urządzenie, które dokładnie mierzy siłę wyporu działającą na zanurzone ciała, co jest kluczowe w określaniu gęstości cieczy. Zasada działania tego przyrządu opiera się na Archimedesa prawie, które mówi, że każdy obiekt zanurzony w cieczy doświadcza siły wyporu równej wadze wypartej cieczy. W praktyce, waga hydrostatyczna umożliwia bezpośrednie pomiary masy pływaka w powietrzu i w cieczy, a różnice w tych pomiarach pozwalają na obliczenie gęstości cieczy. W laboratoriach chemicznych i fizycznych, takie podejście jest standardem przy badaniach właściwości płynów, a waga hydrostatyczna jest często używana w różnych aplikacjach, od przemysłu petrochemicznego po badania biologiczne. Dobrą praktyką jest regularne kalibracja sprzętu, aby zapewnić dokładność pomiarów, co jest zgodne z normami metrologicznymi. Zrozumienie działania wagi hydrostatycznej i jej zastosowania jest kluczowe dla właściwego przeprowadzenia analiz gęstości cieczy, co jest niezbędne w wielu dziedzinach nauki i przemysłu.

Pytanie 7

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 8

Który zestaw kationów zawiera kationy reagujące z roztworem (NH4)2C03 w obecności wodnego roztworu amoniaku i w wyniku tych reakcji wytrącają się białe osady?

A.	B²⁺, Sr²⁺, Ca²⁺
B.	Mg²⁺, Na⁺, K⁺
C.	Fe³⁺, Al³⁺, Cr³⁺
D.	Ag⁺, H₂²⁺, Pb²⁺

A. B.

B. A.

C. C.

D. D.

Odpowiedź A jest prawidłowa, ponieważ kationy Ba^2+, Sr^2+ i Ca^2+ reagują z roztworem (NH4)2CO3 w obecności amoniaku, tworząc nierozpuszczalne węglany, które wytrącają się jako białe osady. W praktyce, rozpoznawanie takich reakcji ma kluczowe znaczenie w chemii analitycznej, gdzie identyfikacja kationów w roztworach jest fundamentalnym procesem w syntezach chemicznych. Na przykład, w analizie jakościowej, reakcje z węglanami mogą być używane do wykrywania obecności tych kationów w próbkach. Standardy analizy chemicznej, takie jak metoda gravimetryczna, często opierają się na takich wytrąceniach, co pozwala na dokładne oznaczanie składników. Dodatkowo, nierozpuszczalne węglany wykorzystywane są w różnych zastosowaniach przemysłowych, w tym w produkcji materiałów ceramicznych, gdzie stabilność i właściwości mechaniczne są kluczowe.

Pytanie 9

Zawartość kwasu octowego oznaczano alkacymetrycznie, mierząc zmiany przewodnictwa właściwego mieszaniny reakcyjnej w wyniku dodawania roztworu NaOH. Przebieg miareczkowania przedstawiają linie

A. B i F

B. C i E

C. A i E

D. D i F

Wybór odpowiedzi D i F, B i F, A i E wskazuje na nieporozumienie dotyczące zjawiska miareczkowania. W przypadku miareczkowania kwasu octowego NaOH, kluczowym aspektem jest zrozumienie, jak przewodnictwo zmienia się w trakcie reakcji chemicznej. Odpowiedzi te sugerują, że uczestnicy testu nie dostrzegli, że przed osiągnięciem punktu końcowego przewodnictwo powinno rosnąć w wyniku reakcji kwasu z zasadą, co prowadzi do powstania soli. Osoby wybierające te odpowiedzi mogły zignorować fakt, że po przekroczeniu punktu równoważnikowego, przewodnictwo wzrasta z powodu obecności wolnych jonów OH-, co nie jest uwzględnione w tych odpowiedziach. Ponadto, mogą występować typowe błędy myślowe, takie jak utożsamianie wzrostu przewodnictwa z innymi procesami chemicznymi, które nie mają miejsca w tym kontekście. Ważne jest, aby zrozumieć mechanizm miareczkowania oraz rolę, jaką odgrywają produkty reakcji w przewodnictwie, co jest podstawą skutecznych analiz chemicznych. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla poprawności interpretacji wyników oraz stosowania ich w praktyce laboratoryjnej.

Pytanie 10

Jakie jest (w przybliżeniu) stężenie procentowe srebra (M = 107,9 g/mol) w monecie o wadze 0,3200 g, jeśli do jego wykrycia użyto 25,0 cm3 roztworu NH4SCN o stężeniu 0,1000 mol/dm3?

A. 90%

B. 99%

C. 84%

D. 81%

Aby obliczyć procentową zawartość srebra w monecie, najpierw musimy zrozumieć, jak zachodzi reakcja między srebrnym jonem a roztworem NH4SCN. W reakcji, gdzie srebro reaguje z tiocyjanianem amonowym, powstaje kompleks srebra(II) tiocyjanianowego. Stężenie roztworu NH4SCN wynosi 0,1000 mol/dm³, a objętość użytego roztworu wynosi 25,0 cm³, co możemy przeliczyć na dm³: 25,0 cm³ = 0,0250 dm³. Ilość moli NH4SCN użyta w reakcji to: 0,1000 mol/dm³ * 0,0250 dm³ = 0,00250 mol. W tej reakcji na każde 1 mol srebra reaguje 1 mol NH4SCN, zatem ilość moli srebra wynosi również 0,00250 mol. Teraz obliczamy masę srebra, korzystając z jego masy molowej (M = 107,9 g/mol): masa srebra = 0,00250 mol * 107,9 g/mol = 0,26975 g. Procentowa zawartość srebra w monecie o masie 0,3200 g oblicza się według wzoru: (masa srebra / masa monety) * 100% = (0,26975 g / 0,3200 g) * 100% ≈ 84%. Taki sposób obliczeń jest zgodny z powszechnie przyjętymi praktykami analitycznymi w chemii, w których dokładne pomiary i obliczenia są kluczem do uzyskania precyzyjnych wyników.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Urządzenie, które umożliwia pomiar gęstości na podstawie masy oraz objętości analizowanej próbki, to

A. areometr

B. waga analityczna

C. waga hydrostatyczna

D. piknometr

Odpowiedzi takie jak areometr, waga hydrostatyczna i waga analityczna, mimo że związane z pomiarami masy i objętości, nie nadają się do określania gęstości tak jak piknometr. Areometr pływa w cieczy i mierzy gęstość, ale nie potrafi dokładnie zmierzyć gęstości ciał stałych, więc ma swoje ograniczenia. Z kolei waga hydrostatyczna wykorzystuje zasady Archimedesa, ale nie jest zbyt precyzyjna, bo opiera się na różnicy masy w powietrzu i wodzie, co może wprowadzać zamieszanie. A waga analityczna? Tak, jest super do dokładnego ważenia, ale nie mierzy objętości, a to kluczowe do obliczeń gęstości. Często ludzie mylą te przyrządy i nie widzą ich ograniczeń. Każdy z tych przyrządów ma swoje miejsce, ale żaden nie zastąpi piknometru, jeśli chodzi o dokładne pomiary gęstości na podstawie masy i objętości.

Pytanie 13

Na rysunku przedstawiono schemat aparatu

A. Kiejdahla do destylacji i wykonywania oznaczenia azotu.

B. Deana-Starka do oddestylowywania i rozdzielania mieszanin azeotropowych.

C. Kippa do otrzymywania gazów w reakcji ciała stałego z cieczą.

D. Orsata do analizy gazów metodą objętościową.

Wybór niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące zastosowania aparatury chemicznej. Kiejdahl, stosowany do oznaczania azotu, jest zaciekawiającym przyrządem, jednak nie ma on zastosowania w bezpośredniej analizie gazów, co czyni tę odpowiedź nietrafioną. Jego działanie opiera się na procesie mineralizacji próbek organicznych, a następnie destylacji amoniaku, co jest zupełnie inną metodą niż ta, która jest stosowana w aparacie Orsata. Z kolei Kippa, używana do produkcji gazów z reakcji ciała stałego z cieczą, również nie jest właściwa w kontekście analizy gazów. Jej funkcjonowanie koncentruje się na generowaniu gazów, a nie na ich analizie, co jest kluczowe dla zrozumienia prawidłowego rozkładu gazów w badanych próbkach. Ostatnia z wymienionych opcji, aparatura Deana-Starka, służy do rozdzielania mieszanin azeotropowych poprzez destylację, co także różni się od funkcji aparatu Orsata. Azeotropy to szczególne rodzaje mieszanin, które zachowują stały skład w procesie parowania i skraplania, co sprawia, że aparaty takie jak Deana-Starka są używane w innych kontekstach chemicznych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wyborów, często związane są z myleniem funkcji różnych urządzeń oraz brakiem zrozumienia ich zastosowania w konkretnych procesach chemicznych. Zrozumienie specyfiki każdego z tych aparatów oraz ich zastosowania w praktyce analitycznej jest kluczowe dla poprawnej interpretacji wyników i podjęcia odpowiednich działań w laboratorium.

Pytanie 14

Zjawisko opisane w zamieszczonej informacji to

Jeżeli w wodzie zostanie rozpuszczona α-D-glukopiranoza, to roztwór tuż po rozpuszczeniu wykazuje skręcalność właściwą [α]D = +112,2°, lecz w miarę upływu czasu skręcalność ta stopniowo spada do wartości charakterystycznej w stanie równowagi, mianowicie [α]D = +52,7°

A. inwersja.

B. tautomeria.

C. mutarotacja.

D. racemizacja.

Mutarotacja to naprawdę ciekawy temat! To zjawisko, które zachodzi w roztworach cukrów, głównie kiedy mówimy o anomerach, jak α-D-glukopiranoza czy β-D-glukopiranoza. Zmienność ich skręcalności optycznej oznacza, że w miarę upływu czasu zmienia się ich zdolność do skręcania płaszczyzny światła polaryzowanego. I to jest cały proces, który dąży do osiągnięcia stanu równowagi, gdzie obie formy są w stabilnych proporcjach. Osobiście uważam, że to zrozumienie jest mega istotne w chemii organicznej i biochemii, bo w analizie cukrów można wykorzystać spektroskopię polarometryczną do śledzenia tych zmian. W przemyśle spożywczym oraz farmaceutycznym ta wiedza ma ogromne znaczenie, bo różne formy cukrów mogą wpływać na smak, stabilność, a nawet właściwości zdrowotne produktów. Także, znajomość tego zjawiska to podstawa dla chemików i technologów żywności, którzy muszą umieć to wykorzystać w praktyce.

Pytanie 15

Jak należy ogrzewać probówkę z roztworem w trakcie wykrywania kationów II grupy analitycznej, gdy powstaje H2S?

A. W łaźni wodnej umieszczonej pod sprawnie działającym wyciągiem

B. W łaźni piaskowej usytuowanej w wydzielonym miejscu laboratorium

C. W otwartym zestawie, wykorzystując do ogrzewania gorący olej

D. W zamkniętym zestawie, używając jako źródła ciepła palnika gazowego

Ogrzewanie probówki w otwartym zestawie z użyciem gorącego oleju jest niebezpieczne z kilku powodów. Po pierwsze, tak skonstruowany układ nie zapewnia odpowiedniej wentylacji, co naraża osoby pracujące w laboratorium na wdychanie toksycznych oparów H2S. W przypadku ciecze, takie jak olej, mogą nie tylko uniemożliwić skuteczne usuwanie gazów, ale także powodować trudności w kontrolowaniu temperatury. Gorący olej może prowadzić do nierównomiernego ogrzewania, co z kolei zwiększa ryzyko powstawania nieprzewidzianych reakcji chemicznych oraz niebezpieczeństwa pożarowego. Dodatkowo, stosowanie palników gazowych w zamkniętych zestawach może prowadzić do nagromadzenia się gazów i zwiększać ryzyko wybuchu. W laboratoriach chemicznych ważne jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa, takich jak używanie odpowiednich urządzeń do wentylacji i kontrolowanego ogrzewania. Niezastosowanie się do tych zasad może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a nawet wypadków. Dlatego, aby uniknąć zagrożeń, należy zawsze wybierać metody ogrzewania, które są zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi i zapewniają odpowiednie warunki pracy oraz bezpieczeństwo chemiczne.

Pytanie 16

Jakie właściwości mierzą wiskozymetry?

A. lepkości

B. refrakcji

C. gęstości

D. mętności

Wiskozymetry są instrumentami służącymi do pomiaru lepkości płynów, co jest kluczową właściwością materiałów w wielu dziedzinach nauki i przemysłu. Lepkość definiuje opór płynu wobec przepływu i jest istotna w procesach takich jak mieszanie, transport czy obróbka materiałów. Przykłady zastosowania wiskozymetrów obejmują przemysł spożywczy, gdzie monitorowanie lepkości syropów czy sosów jest ważne dla zapewnienia ich jakości oraz właściwości sensorycznych. W przemyśle chemicznym kontrola lepkości reagujących substancji może wpływać na efektywność procesów produkcyjnych. Ponadto, wiskozymetry są używane w laboratoriach do badania właściwości reologicznych materiałów, co jest istotne w opracowywaniu nowych formuł i produktów. Zgodnie z normami ISO, pomiar lepkości powinien być przeprowadzany zgodnie z określonymi procedurami, co zapewnia rzetelność wyników oraz ich porównywalność w skali światowej. W ten sposób, znajomość lepkości i umiejętność jej pomiaru jest kluczowa dla wielu zastosowań inżynieryjnych i naukowych.

Pytanie 17

W procedurze analitycznej zapisano. Ile wynosi zawartość procentowa Na₂B₄O₇ • H₂O w badanej próbce boraksu, jeżeli na zmiareczkowanie 0,3 g próbki zużyto 15,4 cm3 roztworu NaOH?

1 cm³ roztworu NaOH o stężeniu 0,1 mol/dm³ odpowiada 19,07 mg tetraboranu sodu Na₂B₄O₇·H₂O

A. 0,98%

B. 97,9%

C. 9,80%

D. 93,05%

Poprawna odpowiedź wynika z obliczeń opartych na ilości zużytego roztworu NaOH podczas zmiareczkowania próbki boraksu. W analizie zastosowano zasadę, że 1 cm3 roztworu NaOH o stężeniu 0,1 mol/dm3 odpowiada 19,07 mg tetraboranu sodu Na2B4O7•H2O. Na podstawie 15,4 cm3 zużytego roztworu, można obliczyć masę tetraboranu sodu, która wynosi 15,4 * 19,07 mg = 293,78 mg. Następnie przeliczenie tej masy na zawartość procentową w odniesieniu do masy próbki 0,3 g (300 mg) daje wynik: (293,78 mg / 300 mg) * 100% = 97,93%. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe w chemii analitycznej, gdzie precyzyjne zmiareczkowanie i obliczenia są niezbędne do określenia składników w próbkach. Umiejętność analizy i interpretacji wyników ma zastosowanie w laboratoriach badawczych oraz w przemyśle, gdzie kontrola jakości i analiza chemiczna są niezbędne dla zapewnienia zgodności z normami branżowymi.

Pytanie 18

Jakie urządzenie wykorzystuje się do pomiaru zasolenia wody?

A. polarymetru

B. termopary

C. pehametru

D. konduktometru

Pomiar zasolenia wody za pomocą konduktometru jest uznawany za jedną z najbardziej efektywnych metod. Konduktometr mierzy przewodnictwo elektryczne wody, które jest bezpośrednio związane z jej stężeniem soli. Im więcej rozpuszczonych jonów w wodzie, tym wyższe przewodnictwo. Dzięki tej metodzie można uzyskać szybkie i dokładne wyniki, co jest istotne w różnych zastosowaniach, takich jak akwakultura, monitorowanie jakości wód czy procesy przemysłowe. Konduktometry są szeroko stosowane w laboratoriach analitycznych oraz w terenie, co czyni je uniwersalnym narzędziem dla specjalistów zajmujących się jakością wody. Osoby zajmujące się badaniami ekologicznymi wykorzystują konduktometry do oceny wpływu zanieczyszczeń na zbiorniki wodne. Dobrą praktyką jest regularne kalibrowanie urządzeń, aby zapewnić dokładność pomiarów, zgodnie z normami ISO i ASTM, co pozwala na uzyskiwanie wiarygodnych danych.

Pytanie 19

Proces, w wyniku którego formy wegetatywne mikroorganizmów ulegają zniszczeniu (pozostają jedynie bakterie w postaci spor oraz tzw. wolne wirusy), nazywany jest

A. antyseptyką

B. sanityzacją

C. dezynfekcją

D. sterylizacją

Odpowiedź 'dezynfekcja' jest prawidłowa, ponieważ ten proces polega na eliminacji większości form wegetatywnych drobnoustrojów, przy jednoczesnym zachowaniu ich form przetrwalnikowych, takich jak spory bakteryjne, które wykazują większą odporność na działanie czynników dezynfekcyjnych. Dezynfekcja jest kluczowym krokiem w procedurach sterylizacji oraz w kontrolowaniu zakażeń w środowiskach medycznych i przemysłowych. Przykładami dezynfekcji są stosowanie roztworów chlorowych do dezynfekcji powierzchni w szpitalach czy stosowanie alkoholu do dezynfekcji rąk. W praktyce, dezynfekcja jest często stosowana w miejscach, gdzie wymagana jest higiena, ale nie ma potrzeby całkowitego usunięcia wszystkich drobnoustrojów, jak to ma miejsce w przypadku sterylizacji, która zabija wszystkie formy życia mikrobiologicznego. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, odpowiednie metody dezynfekcji są kluczowe w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

W wyniku badań mikrobiologicznych wody przeznaczonej do produkcji soków, po 3 dniach inkubacji stwierdzono w 1 ml próbki 100 j.t.k. bakterii, w tym 2 j.t.k Escherichia coli.
Ustal jakość wody na podstawie informacji zamieszczonych w tabeli.

Wymagania mikrobiologiczne, jakim powinna odpowiadać woda
Lp.	Parametr	Najwyższa dopuszczalna wartość liczby jednostek tworzących kolonię [j.t.k]
1	Escherichia coli	0
2	Enterokoki	0
3	Pseudomonas aeruginosa	0
4	Ogólna liczba mikroorganizmów w (36±2) °C po 48h	20
5	Ogólna liczba mikroorganizmów w (22±2) °C po 72h	100

A. Nadaje się do produkcji soków.

B. Nie nadaje się do produkcji soków.

C. Nadaje się do produkcji soków po przegotowaniu.

D. Nadaje się do produkcji soków po dezynfekcji.

Odpowiedź, że woda nie nadaje się do produkcji soków, jest poprawna w kontekście wymagań mikrobiologicznych. Zgodnie z obowiązującymi normami, woda przeznaczona do kontaktu z żywnością, w tym do produkcji soków, powinna być wolna od patogenów, takich jak Escherichia coli. Obecność 2 jednostek tej bakterii w próbce 1 ml jest alarmująca, ponieważ E. coli jest wskaźnikiem zanieczyszczenia fekalnego, co może prowadzić do poważnych chorób u ludzi. Przykładowo, do produkcji soków owocowych wymagane jest stosowanie wody, która spełnia normy jakości wody pitnej, a to oznacza całkowity brak E. coli oraz innych patogenów. W praktyce, aby zapewnić bezpieczeństwo konsumentów, przed użyciem wody do produkcji soków należy przeprowadzić dokładne badania mikrobiologiczne i chemiczne, a w przypadku wykrycia bakterii, takich jak E. coli, woda musi być poddana odpowiednim procesom uzdatniania, takim jak chlorowanie lub filtracja. Tylko w ten sposób można zapewnić, że produkt końcowy będzie bezpieczny dla zdrowia.

Pytanie 22

Wielkość określająca zmienność wyników przy wielokrotnym pomiarze tego samego składnika tą samą metodą nosi nazwę

A. precyzji metody

B. selektywności

C. dokładności

D. powtarzalności metody

Dokładność oznacza bliskość wyników pomiarów do wartości rzeczywistej. Choć jest to ważna cecha metod analitycznych, nie jest to tożsame z precyzją. Możemy mieć metodę, która daje wyniki bardzo bliskie wartości rzeczywistej, ale jeśli wyniki te są rozproszone, to nie możemy mówić o wysokiej precyzji. Selektywność odnosi się do zdolności metody do rozróżnienia między analizowanym składnikiem a innymi substancjami obecnymi w próbce. To również nie odnosi się do rozrzutu wyników, ale bardziej do jakości identyfikacji składników. Powtarzalność metody to termin stosowany do opisu stabilności wyników uzyskiwanych przez ten sam analityk przy użyciu tego samego sprzętu w tej samej laboratorium. Choć pojęcie to jest bliskie precyzji, odnosi się bardziej do powtórzeń w tym samym kontekście, a nie do ogólnej rozpiętości wyników. Typowym błędem myślowym jest mylenie precyzji z dokładnością lub innymi terminami technicznymi, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat jakości stosowanej metody analitycznej. W praktyce oznacza to, że laboratoria powinny zrozumieć różnice między tymi pojęciami, aby skutecznie oceniać i poprawiać procesy analityczne.

Pytanie 23

Na rysunku przedstawiono schemat aparatury do oznaczania w wodzie

A. barwy metodą porównawczą.

B. mętności metodą turbidymetryczną.

C. mętności metodą nefelometryczną.

D. żelaza metodą kolorymetryczną.

Odpowiedź dotycząca pomiaru mętności metodą nefelometryczną jest prawidłowa, ponieważ metoda ta jest szeroko stosowana w analizie jakości wody. Nefelometria wykorzystuje zasadę rozpraszania światła, co pozwala na dokładne określenie stężenia cząstek zawieszonych w cieczy. W procesie tym, światło emitowane przez źródło przechodzi przez próbkę wody, a fotokomórka detektuje natężenie rozproszonego światła. Dzięki temu możliwe jest określenie stopnia mętności, co ma kluczowe znaczenie w wielu zastosowaniach przemysłowych i środowiskowych. Nefelometria jest często preferowaną metodą w laboratoriach badawczych i kontrolnych, ponieważ zapewnia szybkie i dokładne wyniki przy minimalnej obróbce próbki. Dodatkowo, zgodnie z normami ISO 7027, metoda ta jest uznawana za standardową metodę pomiaru mętności w wodzie. Zastosowanie nefelometrii w analizie wody pitnej, ścieków czy wody przemysłowej jest nieocenione, ponieważ pozwala na monitorowanie jakości wody oraz identyfikację potencjalnych zanieczyszczeń.

Pytanie 24

Jakie urządzenie wykorzystuje się do hodowli bakterii w warunkach beztlenowych?

A. w autoklawie

B. w termostacie

C. w pasteryzatorze

D. w anaerostacie

Hodowla bakterii w warunkach beztlenowych jest kluczowym procesem w mikrobiologii, szczególnie w przypadku organizmów, które nie tolerują obecności tlenu. Anaerostaty to specjalistyczne urządzenia, które umożliwiają kontrolowanie atmosfery, w której odbywa się hodowla tych mikroorganizmów. W odróżnieniu od autoklawów, które służą do sterylizacji narzędzi i materiałów poprzez wysoką temperaturę oraz ciśnienie, anaerostaty są zaprojektowane do utrzymywania niskiego poziomu tlenu, co jest niezbędne dla wzrostu bakterii beztlenowych. W praktyce, w laboratoriach mikrobiologicznych używa się anaerostatów do hodowli takich bakterii jak Clostridium botulinum czy Bacteroides fragilis. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują regularne monitorowanie składu atmosfery wewnątrz anaerostatu oraz stosowanie odpowiednich pożywek, które wspierają rozwój tych specyficznych organizmów. Warto również wspomnieć, że w przypadku prowadzenia badań nad mikroorganizmami beztlenowymi, ważne jest również przestrzeganie zasad bezpieczeństwa, aby uniknąć niepożądanych skutków wynikających z pracy z patogenami.

Pytanie 25

Gęstość wody w temperaturze 25^oC wynosi

T [K]
T [K]	d [g/cm³]	η [cP]
293	0,99823	1,0050
298	0,99707	0,8937
303	0,99567	0,8007
308	0,99406	0,7225
313	0,99222	0,6560
318	0,99025	0,5988
323	0,98807	0,5494
328	0,98573	0,5064
333	0,98324	0,4688

A. 0,99406 g/cm3

B. 0,99025 g/cm3

C. 0,98573 g/cm3

D. 0,99707 g/cm3

Gęstość wody w temperaturze 25°C wynosi 0,99707 g/cm3, co jest wartością szeroko uznaną w literaturze naukowej oraz standardach branżowych. Ta wartość jest kluczowa w różnych zastosowaniach, od chemii po inżynierię środowiska. Na przykład, w chemii analitycznej gęstość wody jest często używana jako punkt odniesienia przy obliczeniach dotyczących stężenia roztworów. Ponadto, w hydraulice i inżynierii wodnej gęstość wody jest istotna przy projektowaniu systemów wodociągowych, gdzie dokładne obliczenia są niezbędne do zapewnienia efektywności i bezpieczeństwa działania. Warto również zauważyć, że gęstość wody zmienia się w różnych temperaturach i ciśnieniach, co należy uwzględnić w praktycznych zastosowaniach, takich jak jakość wody w zbiornikach czy w procesach technologicznych. Używanie dokładnych wartości gęstości jest zatem niezbędne do precyzyjnych obliczeń w wielu dziedzinach nauki i inżynierii.

Pytanie 26

Widoczne bez użycia mikroskopu skupisko mikroorganizmów, które powstało z jednej komórki na płytce z podłożem hodowlanym, to

A. jednostka wzrostowa

B. kolonia drobnoustrojów

C. preparat przyżyciowy

D. formy przetrwalnikowe bakterii

Kolonia drobnoustrojów to zbiorowisko komórek, które wyrosło z jednej pojedynczej komórki na odpowiedniej pożywce hodowlanej. Każda kolonia jest wizualnie wyodrębniona, co umożliwia łatwe ich zaobserwowanie gołym okiem. W kontekście mikrobiologii, kolonie drobnoustrojów są niezwykle istotne, ponieważ pozwalają na identyfikację różnych gatunków bakterii oraz ocenę ich liczby w próbkach. Przykładem zastosowania jest hodowla bakterii w diagnostyce medycznej, gdzie kolonii używa się do wyizolowania patogenów odpowiedzialnych za infekcje. Dobrą praktyką jest stosowanie metod takich jak rozcieńczanie próbki oraz inokulacja na różnych rodzajach pożywek, co pozwala na uzyskanie czystych kolonii ułatwiających dalsze analizy. Istotne jest również, aby pamiętać, że kolonie mogą różnić się wyglądem, kształtem oraz kolorami w zależności od gatunku drobnoustrojów oraz zastosowanej pożywki, co jest pomocne w ich wstępnej identyfikacji.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Analiza wody basenowej w celu wykrycia bakterii polega na podgrzewaniu próbki w inkubatorze przez 48 godzin w temperaturze 36±2°C. Jaki proces jest opisany?

A. sterylizacja

B. inkubacja

C. suszenie

D. dezynfekcja

Odpowiedź 'inkubacja' jest poprawna, ponieważ proces ten polega na podtrzymywaniu określonych warunków środowiskowych, takich jak temperatura i czas, aby sprzyjać wzrostowi mikroorganizmów w próbkach. W kontekście badania wody basenowej, inkubacja w temperaturze 36±2°C przez 48 godzin jest standardowym podejściem do wykrywania obecności bakterii, takich jak Escherichia coli czy Enterococcus. Taki proces umożliwia namnażanie się mikroorganizmów, co z kolei pozwala na ich późniejsze wykrycie i identyfikację. W praktyce, inkubacja jest kluczowym krokiem w analizach mikrobiologicznych, gdyż pozwala na określenie jakości wody oraz jej bezpieczeństwa dla użytkowników. Warto zauważyć, że zgodnie z normami, takimi jak PN-EN ISO 19458:2007, wykrywanie bakterii wodnych powinno być przeprowadzane w kontrolowanych warunkach, aby uzyskać wiarygodne wyniki. Właściwe przeprowadzenie inkubacji jest zatem niezbędne dla skutecznego monitorowania jakości wody na basenie.

Pytanie 30

Aby przygotować podłoże do badań mikrobiologicznych, należy

A. zastosować autoklawowanie

B. dodawać składniki w dowolnej kolejności

C. zwiększyć pH składników

D. zmierzyć składniki przy użyciu cylindra miarowego

Poddanie składników autoklawowaniu jest kluczowym procesem w przygotowywaniu podłoża do badań mikrobiologicznych. Autoklawowanie polega na sterylizacji materiałów za pomocą pary wodnej pod wysokim ciśnieniem, co skutecznie eliminuje wszelkie formy mikroorganizmów, w tym bakterie, wirusy oraz ich przetrwalniki. Dzięki temu zapewniamy, że podłoże nie będzie kontaminowane, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników badań mikrobiologicznych. Na przykład, w laboratoriach zajmujących się hodowlą bakterii, autoklawowanie podłoża, takiego jak agar czy buliony, jest standardową praktyką, a jego przeprowadzenie zgodnie z normami, takimi jak ISO 15189 dla laboratoriów medycznych, zapewnia wysoką jakość badań. Warto dodać, że skuteczność autoklawowania zależy od odpowiedniego doboru parametrów, takich jak czas, temperatura i ciśnienie, co powinno być starannie kontrolowane.

Pytanie 31

Reakcja jonu Ag⁺ z substancją pełniącą rolę odczynnika grupowego, 4g⁺ + Cl^- —> AgCl ↓, jest typowa dla kationów z grupy

A. II

B. IV

C. I

D. III

Odpowiedź I jest prawidłowa, ponieważ kation srebra (Ag<sup>+</sup>) należy do kationów grupy I w analizie jakościowej. Grupa ta zawiera jony, które tworzą trudno rozpuszczalne sole z anionem chlorkowym (Cl<sup>-</sup>), w tym AgCl, który jest białym osadem. Reakcja ta jest typowym przykładem reakcji koagullacji, gdzie kation reaguje z anionem, tworząc osad. W kontekście analizy jakościowej, rozpoznawanie kationów grupy I jest kluczowe, ponieważ ich obecność może być ustalona na podstawie obserwacji osadów. Na przykład, w praktycznych zastosowaniach laboratoryjnych, analiza obecności srebra może być przeprowadzona poprzez dodanie chlorku sodu (NaCl) do próbki. Osad AgCl jest oznaką obecności kationu srebra. Takie reakcje są rutynowo wykorzystywane w laboratoriach chemicznych do identyfikacji jonów metalicznych w próbkach wodnych lub przemysłowych. Ponadto, znajomość tych reakcji jest istotna w kontekście standardów analizy chemicznej, takich jak ISO i ASTM, które określają metodyki identyfikacji i analizy substancji chemicznych.

Pytanie 32

W ramce scharakteryzowano odczynniki

Łączą się z danym jonem ubocznym, wiążąc go w trwałe zespoły i tym samym wyłączają go z udziału w roztworze lub obniżają znacznie jego stężenie.

A. selektywne.

B. grupowe.

C. specyficzne.

D. maskujące.

Odpowiedź "maskujące" jest poprawna, ponieważ dotyczy odczynników chemicznych, które mają zdolność do tworzenia kompleksów z określonymi jonami, co prowadzi do ich wyłączenia z dalszych reakcji chemicznych. Przykładem zastosowania odczynników maskujących jest ich użycie w analizie chemicznej, gdzie dany jon może interferować z pomiarami. W takim przypadku stosuje się odczynniki maskujące, aby związać ten jon i zapobiec jego wpływowi na wyniki analizy. Na przykład, przy oznaczaniu jonów metali, takich jak miedź czy żelazo, można zastosować EDTA jako odczynnik maskujący, który kompleksuje niepożądane jony, eliminując ich wpływ na wyniki. Warto również podkreślić, że stosowanie odczynników maskujących jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co pozwala uzyskać dokładne i powtarzalne wyniki. W kontekście standardów branżowych, znajomość właściwości odczynników maskujących jest kluczowa, aby unikać błędów w analizach i interpretacjach chemicznych.

Pytanie 33

Jaką metodę analityczną stosuje się do pomiaru przewodnictwa cieczy umieszczonej między dwiema elektrodami, do których dostarczany jest prąd zmienny?

A. Polarografia

B. Spektrofotometria

C. Konduktometria

D. Potencjometria

Konduktometria to metoda analityczna, która opiera się na pomiarze przewodnictwa elektrycznego roztworu. W tym procesie prąd zmienny jest przykładany do dwóch elektrod umieszczonych w roztworze, co umożliwia określenie stężenia jonów w roztworze na podstawie ich zdolności do przewodzenia prądu. Wysokość przewodnictwa jest funkcją stężenia rozpuszczonych substancji i ich rodzaju – na przykład, roztwory soli mają wyższe przewodnictwo niż czyste wody. Konduktometria jest szeroko stosowana w przemyśle chemicznym, analizie wód, a także w monitorowaniu jakości wody pitnej i procesów produkcyjnych, gdzie kontrola stężenia jonów jest kluczowa. Standardy, takie jak ISO 7888, określają metody pomiaru przewodnictwa, zapewniając wiarygodność i porównywalność wyników. W praktyce, konduktometria jest często wykorzystywana w laboratoriach do szybkiej analizy i oceny czystości chemicznej prób, co czyni ją niezbędnym narzędziem w analityce chemicznej.

Pytanie 34

Metoda analityczna, która polega na wyznaczaniu masy osadzonej substancji z roztworu z wykorzystaniem azotanu(V) srebra, to

A. alkacymetria

B. jodometria

C. argentometria

D. kompleksometria

Argentometria to metoda analityczna, która polega na oznaczaniu masy substancji wytrąconej z roztworu w wyniku reakcji z azotanem(V) srebra, co jest kluczowe w analizach chemicznych. Ta technika jest szczególnie przydatna w oznaczaniu halogenków, takich jak chlorki, bromki i jodki, które reagują z jonami srebra, prowadząc do wytrącania się charakterystycznych osadów, takich jak AgCl. Przykładowo, w analizie jakościowej stosuje się argentometrię do wykrywania i ilościowego oznaczania chloru w próbkach wody, co jest zgodne z normami jakości wody pitnej. W kontekście praktycznym, argentometria jest również wykorzystywana w przemyśle fotograficznym oraz w produkcji srebra, gdzie dokładność pomiaru jest kluczowa dla jakości końcowego produktu. Standardowe metody w argentometrii, takie jak metoda Mohr'a czy metoda Fajans'a, są szeroko uznawane i stosowane, co potwierdza ich niezawodność i precyzję w analizach chemicznych.

Pytanie 35

W tabeli przedstawiono kolejne etapy barwienia preparatu mikroskopowego metodą

Etap 1	Nałożenie barwnika – fioletu krystalicznego.
Etap 2	Nałożenie płynu Lugola.
Etap 3	Naniesienie alkoholu.
Etap 4	Naniesienie barwnika – fuksyny zasadowej.

A. Neissera

B. Ziehl-Neelsena.

C. Grama.

D. Burri-Ginsa.

Metoda barwienia Grama jest kluczowym narzędziem w mikrobiologii, które pozwala na różnicowanie bakterii na podstawie ich ścian komórkowych. Proces ten składa się z kilku kroków: na początku stosuje się fiolet krystaliczny, który barwi wszystkie bakterie na fioletowo. Następnie dodaje się płyn Lugola, który tworzy kompleks z fioletowym barwnikiem, co utrudnia jego wydobycie z komórek. Kolejnym krokiem jest dekoloryzacja, która odbywa się za pomocą alkoholu lub acetonu, co prowadzi do odbarwienia bakterii Gram-ujemnych, podczas gdy bakterie Gram-dodatnie pozostają fioletowe. Na zakończenie procesu, stosuje się barwnik kontrastowy, najczęściej fuksynę zasadową, który barwi odbarwione bakterie na różowo. Metoda ta nie tylko pozwala na szybką identyfikację mikroorganizmów, ale również ma zastosowanie w określaniu ich wrażliwości na antybiotyki, co jest kluczowe w diagnostyce i terapii zakażeń. W praktyce, zrozumienie obrazu uzyskanego po zastosowaniu metody Grama jest fundamentalne dla dalszych działań diagnostycznych oraz selekcji odpowiednich strategii leczenia.

Pytanie 36

Na podstawie rysunku analitem może być roztwór

A. kwasu solnego

B. amoniaku

C. kwasu octowego

D. wodorotlenku sodu

Wodorotlenek sodu (NaOH) jest mocną zasadą, która w roztworach wodnych dysocjuje na jony sodu (Na+) i jony hydroksylowe (OH-). W kontekście analityki chemicznej, wodorotlenek sodu jest często wykorzystywany do miareczkowania kwasów, a jego stężenie można określić przy użyciu różnych metod analitycznych, takich jak miareczkowanie kwasów, titracja kolorimetryczna czy elektrochemiczne pomiary pH. Dodatkowo, wodorotlenek sodu znajduje zastosowanie w różnych procesach przemysłowych, takich jak produkcja mydeł, papieru oraz w oczyszczaniu wód. Jego właściwości chemiczne sprawiają, że jest niezbędnym odczynnikiem w laboratoriach analitycznych, szczególnie do badań dotyczących równowagi kwasowo-zasadowej. Ponadto, zgodnie z aktualnymi normami i dobrymi praktykami w laboratoriach, należy zachować szczególną ostrożność podczas pracy z NaOH, z uwagi na jego silne działanie żrące, co podkreśla znaczenie stosowania odpowiednich środków ochrony osobistej oraz przestrzegania zasad BHP.

Pytanie 37

Podstawą klasyfikacji kationów w analizie jakościowej jest wydzielanie trudno rozpuszczalnych osadów?

A. chlorków, siarczanów(VI), szczawianów

B. chlorków, siarczków, węglanów

C. bromków, fosforanów(V), węglanów

D. chlorków, krzemianów, chromianów(VI)

Odpowiedź o chlorkach, siarczkach i węglanach jest super, bo te związki naprawdę mają duże znaczenie w analizie jakościowej kationów. W tej analizie kationy klasyfikujemy według tego, jak łatwo tworzą osady, co ułatwia ich identyfikację. Chlorki, siarczki i węglany to dobrze znane substancje w laboratoriach, które stosuje się na co dzień. Na przykład, chlorek srebra (AgCl) to świetny wskaźnik, bo łatwo zauważyć jego wytrącanie się w obecności kationów srebra. W praktyce, odpowiednia technika opiera się na wytrącaniu tych osadów, co pozwala na łatwiejsze oddzielanie i identyfikację różnych kationów w próbce. Metody te są akceptowane w laboratoriach na całym świecie, co świadczy o ich znaczeniu w chemii analitycznej.

Pytanie 38

Roztwór, w którym uzyskano stan równowagi dynamicznej, powinien być określany jako

A. nienasycony

B. stężony

C. nasycony

D. rozcieńczony

Roztwór nasycony to taki, w którym rozpuszczona substancja osiągnęła maksymalne stężenie, które może być utrzymane w danej temperaturze i ciśnieniu. W takim stanie rozpuszczalnik i substancja rozpuszczona są w stanie dynamicznej równowagi, gdzie ilość cząsteczek rozpuszczonej substancji, które rozpuszczają się w rozpuszczalniku, jest równa ilości cząsteczek, które wytrącają się z roztworu. Przykładem może być sól kuchenną (NaCl) rozpuszczoną w wodzie; po dodaniu kolejnych kryształków soli do już nasyconego roztworu, nie rozpuszczą się one, a ich obecność będzie wyraźnie widoczna. W praktyce, nasycenie roztworu jest istotne w wielu dziedzinach, takich jak chemia analityczna, gdzie przygotowanie roztworów o znanym stężeniu jest kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników pomiarów. Nasycone roztwory są także ważne w procesach technologicznych, takich jak produkcja farmaceutyków, gdzie precyzyjne stężenie substancji czynnych ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leku.

Pytanie 39

Oblicz ilość amoniaku w badanej próbce, jeśli do jej zmiareczkowania wykorzystano 20,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³.

A. 170 mg

B. 68 mg

C. 136 mg

D. 34 mg

Aby obliczyć zawartość amoniaku w próbce, należy najpierw zrozumieć zachodzącą reakcję chemiczną. Reakcja amoniaku (NH3) z kwasem solnym (HCl) przebiega zgodnie z równaniem: NH3 + HCl → NH4Cl. W tym przypadku zużyto 20,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³. Obliczamy ilość moli HCl: 0,1 mol/dm³ * 20,0 cm³ * (1 dm³/1000 cm³) = 0,002 mol. Ponieważ reakcja zachodzi w stosunku 1:1, oznacza to, że ilość moli amoniaku również wynosi 0,002 mol. Następnie, aby obliczyć masę amoniaku, używamy wzoru: masa = liczba moli * masa molowa. Masa molowa amoniaku wynosi 17 g/mol, więc masa NH3 = 0,002 mol * 17 g/mol = 0,034 g, co odpowiada 34 mg. Tego rodzaju analizy są istotne w laboratoriach chemicznych oraz przy monitorowaniu jakości środowiska, gdzie precyzyjna ilość substancji chemicznych ma kluczowe znaczenie. Użycie odpowiednich technik analitycznych i znajomość reakcji chemicznych pozwala na dokładne określenie składników próbki.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej