Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
Data rozpoczęcia: 13 grudnia 2025 15:33
Data zakończenia: 13 grudnia 2025 15:57

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na podstawie fragmentu rozporządzenia, określ częstość przeprowadzania kontroli równomiernego wymieszania składników paszy leczniczej nieprzeznaczonej do obrotu.

Fragment rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 1 lutego 2007r. w sprawie pasz leczniczych nieprzeznaczonych do obrotu

§ 5

1. Wytwórca pasz leczniczych nieprzeznaczonych do obrotu prowadzi wewnętrzną kontrolę, jakości i przestrzegania zasad higieny w procesie wytwarzania tych pasz, obejmującą:

1) okresową ocen jakości wytwarzanych pasz leczniczych nieprzeznaczonych do obrotu, w tym w zakresie:

a. zawartości substancji czynnej w 1 gramie paszy leczniczej nieprzeznaczonej do obrotu,

b. homogeniczności paszy leczniczej nieprzeznaczonej do obrotu – wykonywaną raz w roku oraz po każdej zmianie urządzeń do wytwarzania paszy nieprzeznaczonej do obrotu.

A. Co pół roku.

B. Na zakończenie wytwarzania paszy.

C. Dwa razy w roku.

D. Po każdej zmianie urządzeń do wytwarzania pasz, ale nie rzadziej niż raz w roku.

Odpowiedź dotycząca przeprowadzania kontroli równomiernego wymieszania składników paszy leczniczej nieprzeznaczonej do obrotu jest prawidłowa, ponieważ jest zgodna z wymaganiami określonymi w odpowiednim rozporządzeniu. Zgodnie z punktem 1b) fragmentu rozporządzenia, kontrola powinna być przeprowadzana raz na rok oraz po każdej zmianie urządzeń do wytwarzania paszy. Regularne kontrole są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i jakości paszy, co ma bezpośredni wpływ na zdrowie zwierząt. Przykładowo, niewłaściwe wymieszanie składników może prowadzić do niedoborów lub nadmiarów substancji czynnych, co może stwarzać zagrożenie dla zdrowia zwierząt i, w konsekwencji, dla bezpieczeństwa żywności. Dlatego praktyki kontrolne powinny być ściśle przestrzegane, aby spełnić normy jakości i bezpieczeństwa, co jest również istotne z punktu widzenia ochrony zdrowia publicznego. Firmy zajmujące się produkcją pasz powinny stosować się do tych wymogów jako części swojego systemu zarządzania jakością, aby zapewnić odpowiednie rezultaty produkcji.

Pytanie 2

W jakim celu wykorzystywany jest barwnik błękit patentowy?

A. Do oznaczania SRM

B. Do umieszczania znaku jakości zdrowotnej na tuszach

C. Do oznaczania zwierząt w trakcie szczepień

D. Do barwienia paszy z dodatkiem materiału pochodzenia zwierzęcego

Barwnik błękit patentowy, znany również jako błękit patentowy E131, jest stosowany głównie do znakowania materiałów SRM, czyli Specjalnych Materiałów Ryzykownych, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, szczególnie w kontekście przetwarzania mięsa. Znakowanie SRM jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności oraz zgodności z regulacjami dotyczącymi zdrowia zwierząt i ludzi. Błękit patentowy jest wykorzystywany w branży mięsnej do identyfikacji określonych części ciała zwierząt, które, zgodnie z wytycznymi Unii Europejskiej, mają być usunięte z obrotu w celu minimalizacji ryzyka przenoszenia chorób, takich jak BSE (choroba szalonych krów). Dzięki zastosowaniu tego barwnika, pracownicy zakładów przetwórczych mogą łatwo i szybko zidentyfikować oraz usunąć niebezpieczne części, co wpływa na poprawę bezpieczeństwa żywności i ochronę zdrowia publicznego. W praktyce oznacza to, że barwnik ten odgrywa istotną rolę w systemach kontroli sanitarno-epidemiologicznej i jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania bezpieczeństwem żywności.

Pytanie 3

Zaburzenia zachowania owiec objawiające się ruchami maneżowymi pojawiają się przy

A. kołowaciźnie

B. świerzbie

C. robaczycy płuc

D. chorobie motyliczej

Kołowacizna to taka dziwna choroba, która dotyka owce. To zaburzenie neurologiczne, które objawia się różnymi nieprawidłowymi ruchami. Często widać, że owce zaczynają się kręcić, czasem mają też problemy z koordynacją. Z czego to wynika? No, najczęściej są to larwy nicieni, które powodują te wszystkie kłopoty. Choć najczęściej kołowacizna występuje u owiec, to nie zapominajmy, że inne zwierzęta hodowlane też mogą na to zachorować. Właściciele zwierząt i weterynarze powinni to znać, bo odpowiednia diagnoza i leczenie mogą pomóc w poprawie stanu zdrowia stada. Jak zauważysz u zwierząt objawy jak kręcenie się, zgrzytanie zębami czy brak równowagi, to najlepiej od razu zrobić badania na pasożyty. Regularne odrobaczanie i obserwacja stanu zdrowia owiec to dobry sposób na uniknięcie kołowacizny.

Pytanie 4

Elektrokardiografia to procedura, która wykorzystuje graficzny zapis zmian potencjałów związanych z depolaryzacją oraz repolaryzacją komórek mięśnia sercowego, co określa się skrótem

A. KTG

B. EEG

C. EMG

D. EKG

Elektrokardiografia (EKG) jest kluczowym badaniem, które pozwala na ocenę aktywności elektrycznej serca poprzez graficzny zapis zmian potencjałów elektrycznych podczas depolaryzacji i repolaryzacji komórek mięśnia sercowego. Skrót EKG pochodzi od niemieckiego „Elektrokardiogramm”. EKG odgrywa znaczącą rolę w diagnostyce chorób sercowo-naczyniowych, takich jak choroba wieńcowa, arytmie, oraz w ocenie stanu pacjentów po zawałach serca. Badanie to jest przeprowadzane za pomocą elektrod umieszczonych na skórze pacjenta, które rejestrują elektryczne impulsy serca. Praktyczne zastosowanie EKG obejmuje monitorowanie pacjentów w szpitalach, a także w przypadku osób z ryzykiem wystąpienia chorób serca. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, EKG powinno być wykonywane rutynowo w przypadku pacjentów z objawami kardiologicznymi, co stanowi standard praktyki w diagnostyce medycznej.

Pytanie 5

Przytoczony opis charakteryzuje oszałamianie

W tej metodzie utrata przytomności zwierząt następuje na skutek szybkiego obniżenia w krwi wartości pH.

A. gazowe.

B. postrzałowe.

C. udarowe.

D. elektryczne.

Oszałamianie gazowe stanowi jedną z uznawanych metod w uboju zwierząt, która polega na wprowadzeniu do organizmu gazu, najczęściej dwutlenku węgla. Proces ten prowadzi do szybkiego obniżenia pH w krwi, co skutkuje utratą przytomności w wyniku zakwaszenia. Tego rodzaju metoda jest stosowana w wielu zakładach, gdzie priorytetem jest humanitarne traktowanie zwierząt. Przykładem zastosowania gazowego oszałamiania jest ubojnia drobiu, gdzie wdrożenie tego procesu odbywa się zgodnie z wytycznymi regulacyjnymi, które wymagają, aby zwierzęta były poddawane oszałamianiu w sposób minimalizujący ich cierpienie. Ważne jest, aby personel odpowiedzialny za takie procedury był odpowiednio przeszkolony i przestrzegał standardów, co zapewnia nie tylko zgodność z przepisami, ale również etyczne podejście do uboju. Warto również zaznaczyć, że stosowanie gazów w ubojniach jest regulowane przez normy takie jak Rozporządzenie (WE) nr 1099/2009, które dotyczą ochrony zwierząt w trakcie uboju.

Pytanie 6

Jakie analizy pozwalają na identyfikację przeciwciał w surowicy?

A. Badania sensoryczne

B. Badania mykologiczne

C. Badania serologiczne

D. Badania mikrobiologiczne

Odpowiedź serologiczne jest prawidłowa, ponieważ badania serologiczne są kluczowe w diagnostyce zakażeń poprzez wykrywanie przeciwciał w surowicy krwi. Przeciwciała są białkami produkowanymi przez układ odpornościowy w odpowiedzi na obecność patogenów, takich jak wirusy czy bakterie. Testy serologiczne, takie jak ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay) czy Western blot, są szeroko stosowane w praktyce klinicznej do identyfikacji chorób, takich jak HIV, WZW typu B i C, czy choroby autoimmunologiczne. Wykrycie przeciwciał może również wskazywać na wcześniejsze zakażenie, co jest istotne w epidemiologii i monitorowaniu zdrowia publicznego. Szereg standardów, takich jak normy ISO dotyczące laboratoriów diagnostycznych, podkreśla znaczenie wiarygodnych i powtarzalnych wyników testów serologicznych, co jest kluczowe dla prawidłowej diagnostyki i leczenia pacjentów. Zastosowanie badań serologicznych w kontrole epidemiologiczne oraz ich rola w ocenie skuteczności szczepień, także podkreślają ich znaczenie w ochronie zdrowia.

Pytanie 7

Aby zdiagnozować babeszjozę, należy pobrać do analizy

A. kał

B. krew

C. ślina

D. zeskrobinę

Babeszjoza to choroba pasożytnicza wywoływana przez zarodźce z rodzaju Babesia, które atakują czerwone krwinki u zwierząt, głównie psów. W celu postawienia diagnozy, kluczowym materiałem do badań jest krew, ponieważ to właśnie w niej pasożyty są obecne i mogą być wykryte. Właściwa diagnostyka polega na przeprowadzeniu badań mikroskopowych krwi, w których można zaobserwować charakterystyczne formy Babesii w erytrocytach. W praktyce weterynaryjnej lekarze często wykonują rozmaz krwi, co pozwala na szybką ocenę obecności pasożyta oraz analizę ewentualnych zmian w morfologii krwi zwierzęcia. Zastosowanie testów serologicznych oraz PCR w diagnostyce babeszjozy również opiera się na pobraniu krwi. Warto zwrócić uwagę, że wczesne wykrycie babeszjozy jest kluczowe dla skutecznego leczenia i poprawy rokowania chorego zwierzęcia, a standardy diagnostyczne zalecają regularne badanie krwi w przypadkach podejrzenia tej choroby.

Pytanie 8

Na zamieszczonym wyniku liczba płytek krwi wynosi

WBC	3,48 tys/ul
NEUT	1,22 tys/ul
LYMPH	1,42 tys/ul
MONO	0,51 tys/ul
EO	0,32 tys/ul
BASO	0,01 tys/ul
RBC	2,62 mln/ul
HGB	9,9 g/dl
HCT	27,3%
MCV	104,2 fL
MCH	37,8 pg
MCHC	36,3 pg
PLT	29 tys/ul
PDW	14,1 fL
PCT	0,03%

A. 3,48 tys/µl

B. 14,1 fL

C. 0,03%

D. 29 tys/µl

Poprawna odpowiedź, 29 tys/µl, odzwierciedla rzeczywistą liczbę płytek krwi, co jest kluczowym parametrem w badaniach hematologicznych. Płytki krwi, znane jako trombocyty, odgrywają istotną rolę w procesach krzepnięcia krwi oraz w utrzymaniu hemostazy. Normalny zakres liczby płytek krwi u dorosłych wynosi zwykle od 150 do 450 tys/µl. Wartość 29 tys/µl wskazuje na ich znaczny niedobór, co może prowadzić do ryzyka krwawień i wymaga dalszej diagnostyki. W praktyce klinicznej, monitorowanie liczby płytek krwi jest niezbędne w diagnostyce chorób hematologicznych, takich jak trombocytopenia czy choroba von Willebranda. Ponadto, stosowanie wskaźników, jak PCT (płytkowy wskaźnik krytyczny) oraz MCV (średnia objętość krwinki czerwonej), może pomóc w lepszym zrozumieniu stanu pacjenta. Obecnie, wytyczne Europejskiego Towarzystwa Hematologicznego kładą nacisk na regularne badania i monitorowanie pacjentów z zaburzeniami hemostazy, co podkreśla znaczenie takich wyników jak liczba płytek krwi.

Pytanie 9

W badaniach dotyczących mięsa świń w kierunku włośnicy z zastosowaniem metody wytrawiania trzeba użyć między innymi:

A. kwas siarkowy, pepsynę, mieszadło magnetyczne

B. mikser, mikroskop, zlewkę o pojemności 2 l

C. rozdzielacz stożkowy, trychinoskop, malakser

D. zakrzywione nożyczki, kompresor, trychinoskop

Odpowiedź zawierająca rozdzielacz stożkowy, trychinoskop i malakser jest poprawna, ponieważ te narzędzia są kluczowe w procesie wytrawiania mięsa świń w celu identyfikacji włośnicy. Rozdzielacz stożkowy umożliwia efektywne oddzielanie próbek mięsa w kontekście analizy mikroskopowej, co jest niezbędne do uzyskania odpowiednich preparatów do badania. Trychinoskop to specjalistyczne urządzenie do detekcji larw włośni, które pozwala na szybką i skuteczną analizę. Malakser natomiast jest przydatny do homogenizacji próbki, co zwiększa efektywność procesu analizy, ponieważ równomierne rozdrobnienie mięsa ułatwia dokładne zbadanie obecności pasożytów. Użycie tych narzędzi jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach weterynaryjnych i sanitarno-epidemiologicznych, które wymagają stosowania odpowiednich technik analitycznych. Właściwe przygotowanie i analiza próbek mięsa świń są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności oraz zdrowia publicznego.

Pytanie 10

Temperaturę, wilgotność względną oraz prędkość przepływu powietrza w pomieszczeniu dla bydła mierzy się

A. na wysokości środka ciężkości zwierzęcia

B. w pobliżu podłogi

C. na wysokości głowy zwierzęcia

D. blisko sufitu

Pomiar temperatury, wilgotności i prędkości powietrza w stajni to sprawa dość ważna, zwłaszcza na wysokości głowy bydła. To tam zwierzaki spędzają najwięcej czasu, więc takie pomiary dają nam najlepszy obraz ich warunków. Jak wiadomo, to właśnie w tej strefie dzieje się najwięcej interakcji między zwierzęciem a jego otoczeniem. Moim zdaniem, jeśli zmiany w tych parametrach są zaniedbywane, to może to źle wpłynąć na ich komfort i zdrowie. Przykład? Kiedy mamy do czynienia ze stresem cieplnym, to może to obniżyć wydajność mleka czy przyrosty masy. Dlatego też organizacje zajmujące się dobrostanem zwierząt zalecają, aby te pomiary były robione na właściwej wysokości, co ułatwia zarządzanie stadem i podejmowanie decyzji w oparciu o rzetelne dane.

Pytanie 11

Jakie właściwości wyróżniają przesięk?

A. Płyn żółty, mętny, o zapachu gnilnym, o gęstości powyżej 1,018 i zawartości białka powyżej 3 g/100 ml

B. Płyn jasnożółty, przejrzysty, bezwonny, o gęstości poniżej 1,018 i zawartości białka 0,5 -3 g/100 ml

C. Płyn krwisty, nieprzejrzysty, bezwonny, o gęstości poniżej 1,018 i zawartości białka 0,5 - 3 g/100 ml

D. Płyn bezbarwny, przejrzysty, o charakterystycznej woni, o gęstości powyżej 1,018 i zawartości białka 10 g/100 ml

Przesięk to taki płyn, który ma jasnożółty kolor, jest przejrzysty i nie pachnie. To ważne, bo te cechy pomagają nam zrozumieć, z czym mamy do czynienia. Gęstość przesięku jest poniżej 1,018, a białko w nim to 0,5 - 3 g na 100 ml. Te wskaźniki są kluczowe, żeby dobrze różnicować przesięk od innych płynów. Często zdarza się, że przesięk pojawia się z powodu różnych problemów zdrowotnych, jak na przykład nadciśnienie czy kłopoty z limfą. Weźmy przykład obrzęku nóg przy niewydolności serca – wtedy przesięk gromadzi się w tkankach, co powoduje dyskomfort i może ograniczyć ruchomość. Zrozumienie, jakie cechy ma przesięk, jest istotne, bo pomaga w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów. Odpowiednie badania, takie jak analiza płynów, są niezbędne, żeby znaleźć przyczyny i skutecznie działać w kwestii zdrowia pacjentów. To wszystko można włożyć w ramy dobrych praktyk medycznych.

Pytanie 12

Do czego stosowane są analgetyki?

A. do eliminacji pasożytów zewnętrznych

B. do zniszczenia drobnoustrojów

C. na zniesienie bólu

D. do eutanazji

Eutanazja, zabijanie pasożytów zewnętrznych oraz niszczenie drobnoustrojów są to działania, które nie mają związku z zastosowaniem analgetyków. Eutanazja odnosi się do wprowadzenia pacjenta w stan braku świadomości w celu zakończenia jego cierpienia, co jest zupełnie inną procedurą medyczną, często związana z kontrowersjami etycznymi. Z kolei leki stosowane do eliminacji pasożytów, takie jak leki przeciwpasożytnicze, oraz antybiotyki, które zwalczają bakterie i inne drobnoustroje, są zupełnie innymi grupami farmaceutyków, które mają na celu usunięcie zakażeń lub infestacji, a nie łagodzenie bólu. Błędne powiązanie analgetyków z tymi działaniami może wynikać z niewłaściwego zrozumienia ich roli w medycynie. Analgetyki koncentrują się na modulacji odczucia bólu poprzez wpływ na układ nerwowy, co jest zupełnie innym mechanizmem działania niż wymienione w odpowiedziach alternatywnych. Wiedza na temat specyficznych zastosowań różnych grup leków jest kluczowa dla skutecznego zarządzania terapią pacjentów, co podkreśla znaczenie edukacji w zakresie farmakologii.

Pytanie 13

Wartość pH treści żwacza wynosząca 7,5 wskazuje na

A. ketozę

B. zasadowicę

C. normę

D. kwasicę

Z tej treści żwacza, której pH wynosi 7,5, można wnioskować, że mamy do czynienia ze stanem zasadowicy. To oznacza, że w żwaczu jest za dużo alkalicznych substancji. Normalne pH powinno być w granicach 6,0 do 7,0, więc taki wynik jak 7,5 jest już trochę za wysoko. Przyczyny tego mogą być różne, na przykład dieta bogata w zasadowe składniki, jak alkaliczne pasze, co prowadzi do nadmiernej alkalizacji płynów żwacza. To z kolei może powodować różne problemy, na przykład zaburzenia mikroflory żwacza, co wpływa na fermentację i wchłanianie składników odżywczych przez zwierzęta. Dlatego warto kontrolować pH treści żwacza w kontekście diety, żeby utrzymać równowagę kwasowo-zasadową. Dokonanie zmian w diecie, na przykład ograniczenie pasz bogatych w węglowodany, a dodanie czegoś z włóknami, może pomóc w regulacji pH i zminimalizować ryzyko zasadowicy. Takie podejście to najlepsze praktyki w hodowli bydła.

Pytanie 14

Rektoskopia polega na wziernikowaniu

A. przewodu słuchowego oraz ucha środkowego

B. kanału odbytu oraz odbytnicy

C. przedsionka pochwy, pochwy i macicy

D. przełyku, żołądka oraz dwunastnicy

Rektoskopia to procedura wziernikowania, która pozwala na bezpośrednie oglądanie wnętrza kanału odbytu oraz odbytnicy. W trakcie tego badania lekarz używa specjalnego instrumentu zwanego rektoskopem, który jest wprowadzany do odbytu. Rektoskopia jest niezbędna w diagnostyce wielu schorzeń, takich jak hemoroidy, polipy, stany zapalne, czy nowotwory jelita grubego. Przykładowo, podczas rektoskopii lekarz może pobrać próbki tkanki do badania histopatologicznego, co jest kluczowe w rozpoznawaniu nowotworów. Procedura ta jest zgodna z aktualnymi standardami medycznymi, a jej poprawne przeprowadzenie może znacząco wpłynąć na wybór dalszego leczenia pacjenta. Dodatkowo, rektoskopia jest często wykonywana w ramach badań przesiewowych osób w grupie ryzyka, co pozwala na wczesne wykrycie ewentualnych patologii.

Pytanie 15

Weterynarz zlecił, aby podać psu 150 mg cefaleksyny. Jaką ilość ml preparatu Cefalexin 18% należy użyć, jeśli w 1 ml znajduje się 180 mg cefaleksyny?

A. 0,32 ml

B. 0,27 ml

C. 0,83 ml

D. 1,20 ml

Aby obliczyć, ile mililitrów preparatu Cefalexin 18% należy podać psu, stosujemy prostą proporcję. Skoro 1 ml preparatu zawiera 180 mg cefaleksyny, to aby uzyskać 150 mg, należy wykonać obliczenia: 150 mg / 180 mg/ml = 0,8333 ml. Po zaokrągleniu otrzymujemy 0,83 ml, co jest prawidłową odpowiedzią. Takie obliczenia są kluczowe dla weterynarii, gdyż dokładność dawkowania leków jest niezbędna dla skuteczności terapii oraz bezpieczeństwa pacjenta. W praktyce stosuje się również zasady dotyczące dawki leku w odniesieniu do wagi zwierzęcia, co podkreśla znaczenie precyzyjnych obliczeń w realnych sytuacjach klinicznych. Warto zwrócić uwagę na to, że każde stężenie leku wymaga indywidualnego podejścia, a nieprzestrzeganie zaleceń może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla zwierzęcia. Takie umiejętności kalkulacyjne powinny być podstawą wiedzy każdego lekarza weterynarii.

Pytanie 16

Z zamieszczonego wyciągu z rozporządzenia wynika, że minimalna powierzchnia kojca dla 10 tuczników o wadze 60 kilogramów wynosi

3. Powierzchnia kojca, o którym mowa w § 19 ust. 1, w przeliczeniu na jedną sztukę powinna wynosić, w przypadku utrzymywania grupowo:

1) knurów — co najmniej 6 m²;

2) warchlaków i tuczników o masie ciała:

a) do 10 kg — co najmniej 0,15 m²,

b) powyżej 10 do 20 kg — co najmniej 0,2 m²,

c) powyżej 20 do 30 kg — co najmniej 0,3 m²,

d) powyżej 30 do 50 kg — co najmniej 0,4 m²,

e) powyżej 50 do 85 kg — co najmniej 0,55 m²,

f) powyżej 85 do 110 kg — co najmniej 0,65 m²,

g) powyżej 110 kg — co najmniej 1 m²;

3) knurek i loszek hodowlanych o masie ciała powyżej 30 do 110 kg — co najmniej 1,4 m²;

A. 5,5 m2

B. 6,5 m2

C. 4 m2

D. 60,5 m2

Poprawna odpowiedź to 5,5 m2, ponieważ zgodnie z obowiązującymi regulacjami, minimalna powierzchnia kojca dla tuczników o wadze od 50 kg do 85 kg powinna wynosić 0,55 m2 na jednego osobnika. Zatem dla grupy składającej się z 10 tuczników o wadze 60 kg obliczenia są następujące: 10 osobników * 0,55 m2 = 5,5 m2. Taka standardowa powierzchnia zapewnia odpowiednie warunki hodowlane, które są kluczowe dla zdrowia i dobrostanu zwierząt. Odpowiednio przestronny kojec minimalizuje stres u tuczników, co przekłada się na lepsze przyrosty masy ciała oraz jakość mięsa. W praktyce, stosowanie się do zaleceń dotyczących powierzchni kojców jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również najlepszą praktyką w hodowli zwierząt, która wspiera ich prawidłowy rozwój oraz zwiększa wydajność produkcyjną. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie nowoczesnych budynków inwentarskich, które uwzględniają nie tylko wymagania prawne, ale także dobrostan zwierząt.

Pytanie 17

W pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta, nie bada się stężenia

§ 18. W pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta:
1) stężenie
a) dwutlenku węgla nie powinno przekraczać 3 000 ppm,
b) siarkowodoru nie powinno przekraczać 5 ppm,
2) koncentracja amoniaku nie powinna przekraczać 20 ppm.

A. NH3

B. H2S

C. HCl

D. CO2

Odpowiedź HCl jest uznawana za poprawną, ponieważ w pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta, nie bada się stężenia kwasu solnego. W praktyce, monitoring stężenia takich gazów jak amoniak (NH3), siarkowodór (H2S) oraz dwutlenek węgla (CO2) jest niezwykle istotny dla zachowania zdrowia zwierząt oraz jakości środowiska. Amoniak może powstawać z rozkładu odchodów i ma negatywny wpływ na układ oddechowy cieląt, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Siarkowodór, choć rzadziej występujący, również jest toksyczny, a jego obecność w pomieszczeniach hodowlanych może wskazywać na niewłaściwe warunki utrzymania odpadów organicznych. Dwutlenek węgla jest naturalnym produktem oddychania zwierząt i jego stężenie powinno być kontrolowane w celu uniknięcia asfiksji. Dlatego badanie tych gazów jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich warunków hodowli, a brak badań dotyczących HCl wynika z tego, że nie jest to substancja występująca w takich środowiskach.

Pytanie 18

Próbki do badań są pobierane na zlecenie producenta

A. sprawozdawczych

B. rutynowych

C. właścicielskich

D. urzędowych

Odpowiedzi, które mówią o rutynowym lub urzędowym pobieraniu próbek, nie biorą pod uwagę ważnej różnicy między tymi typami. Próbki rutynowe są, jak wiecie, związane z planowymi badaniami, a nie są raczej inicjowane przez producenta celowo, jak w przypadku próbek właścicielskich. Z kolei próbki sprawozdawcze to w zasadzie dokumentacja, która nie ma bezpośredniego związku z kontrolą jakości, a bardziej z raportowaniem wyników. No i próbki urzędowe są brane przez organy kontrolne, a nie przez samych producentów, więc to nie jest ich inicjatywa. Takie zrozumienie może prowadzić do mylnych wniosków o procesach związanych z jakością i bezpieczeństwem produktów. Warto to wszystko ogarnąć, bo zrozumienie celu pobierania próbek jest kluczowe dla skutecznego zarządzania jakością.

Pytanie 19

Czy transport bez oddzielania jest możliwy?

A. zwierząt uwiązanych oraz tych nieuważanych

B. dorosłych ogierów i byków

C. matek z potomstwem zależnym

D. zwierząt posiadających rogi oraz tych ich pozbawionych

Odpowiedzi, które wskazują na możliwość transportu zwierząt uwiązanych i nieuwiązanych, zwierząt z rogami i bez rogów oraz dorosłych ogierów i byków, opierają się na błędnych założeniach dotyczących bezpieczeństwa i dobrostanu zwierząt podczas transportu. Transport zwierząt uwiązanych i nieuwiązanych może prowadzić do wielu problemów. Zwierzęta nieuwiązane są narażone na obrażenia w trakcie transportu, a ich nieprzewidywalne zachowanie może stanowić zagrożenie zarówno dla innych zwierząt, jak i osób obsługujących transport. Z kolei, transport zwierząt z rogami i bez rogów nie uwzględnia specyficznych wymogów dotyczących zabezpieczeń i przestrzeni dla poszczególnych grup zwierząt, co może prowadzić do urazów i stresu. Ponadto, dorosłe ogiery i byki transportowane razem mogą być narażone na agresję, co zwiększa ryzyko wypadków. W transporcie zwierząt kluczowe jest przestrzeganie przepisów dotyczących zachowania harmonii w grupie oraz zapewnienie odpowiednich warunków, które odpowiadają ich specyfice. Właściwe podejście do transportu ludzkiego i zwierzęcego zgodnie z etyką i prawem minimalizuje stres i ryzyko urazów, co jest istotne w kontekście dobrostanu zwierząt oraz efektywności transportu.

Pytanie 20

Zwierzęta zabijane w warunkach innych niż rzeźnia muszą być obowiązkowo poddawane badaniu w zakresie BSE po ukończeniu

A. 106. miesiąca życia

B. 24. miesiąca życia

C. 48. miesiąca życia

D. 96. miesiąca życia

Wybór odpowiedzi 24. miesiąca życia jest błędny, ponieważ nie uwzględnia znaczenia wieku zwierzęcia w kontekście chorób prionowych. BSE, znane również jako „choroba szalonych krów”, rozwija się głównie w starszym bydle, a ryzyko wystąpienia tej choroby wzrasta z wiekiem zwierzęcia. Dlatego testy w kierunku BSE są obowiązkowe dopiero od 48. miesiąca życia, co oznacza, że wcześniejsze badania, takie jak te przeprowadzane w wieku 24. miesięcy, mogą nie wykrywać potencjalnych zagrożeń. Odpowiedzi 96. i 106. miesiąca życia również nie są trafne, ponieważ sugerują, że istnieje potrzeba przeprowadzania badań na znacznie starszym bydle, co nie jest uzasadnione praktyką weterynaryjną ani regulacjami prawnymi. W przypadku zwierząt, które są zbyt stare, mogą wystąpić inne czynniki ryzyka, przez co ich mięso i inne produkty mogą być mniej wartościowe, a ich uboju można unikać. Typowym błędem myślowym jest założenie, że im starsze bydło, tym bardziej zasadne są badania, co nie zawsze jest prawdą. Właściwe podejście wymaga ścisłego przestrzegania wytycznych określających wiek, w którym badania powinny być przeprowadzane, aby skutecznie monitorować i zarządzać ryzykiem chorób prionowych.

Pytanie 21

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące afrykańskiego pomoru świń?

A. Wektorem infekcji są owady kłujące

B. Jedynie świnie i dziki są na to narażone

C. Nie występują wyraźne objawy kliniczne

D. To choroba przenoszona z zwierząt na ludzi

Afrykański pomór świń (APS) jest zaraźliwą wirusową chorobą, która wpływa wyłącznie na świnie i dziki. Wrażliwość tych zwierząt na wirusa jest kluczowa dla zrozumienia epidemiologii choroby i jej rozprzestrzenienia. W praktyce oznacza to, że hodowcy świń oraz zarządzający populacjami dzików muszą szczególnie dbać o bioasekurację, aby zapobiec wprowadzeniu wirusa do swoich stada. Właściwe praktyki obejmują monitorowanie zdrowia zwierząt, ograniczanie kontaktu z dzikimi świniami oraz stosowanie ścisłych zasad higieny w gospodarstwach. Dodatkowo, w przypadku stwierdzenia przypadków APS, konieczne jest zgłaszanie ich odpowiednim służbom weterynaryjnym oraz wdrażanie procedur mających na celu ograniczenie dalszego rozprzestrzenienia choroby, co jest zgodne z międzynarodowymi standardami zdrowia zwierząt. Zrozumienie, że tylko te gatunki są wrażliwe na wirusa, jest kluczowe dla skutecznego zarządzania ryzykiem i ochrony zdrowia publicznego.

Pytanie 22

Preparaty do eliminacji ektopasożytów u zwierząt "spot on" powinny być aplikowane poprzez

A. iniekcje podskórne

B. nakrapianie na skórę

C. kąpiele

D. posypywanie skóry

Preparaty 'spot on' do zwalczania ektopasożytów są formą terapii, która polega na nakrapianiu substancji czynnej bezpośrednio na skórę zwierzęcia, zazwyczaj w okolicy karku lub między łopatkami. Taki sposób aplikacji zapewnia skuteczne wchłanianie substancji czynnej przez skórę, co pozwala na długotrwałe działanie preparatu. Główne zalety tej metody to łatwość aplikacji oraz minimalizacja ryzyka wystąpienia reakcji niepożądanych, które mogą wystąpić w wyniku iniekcji. Preparaty te są często stosowane w weterynarii do zwalczania pcheł, kleszczy i innych pasożytów zewnętrznych. W praktyce, ważne jest, aby przed aplikacją dokładnie zapoznać się z instrukcją producenta oraz zaleceniami dotyczącymi dawkowania i częstotliwości stosowania. Należy również pamiętać o odpowiednim przygotowaniu zwierzęcia, aby zminimalizować stres i zapewnić skuteczność terapii. Ponadto, stosowanie preparatów 'spot on' powinno być częścią kompleksowego planu kontroli pasożytów oraz regularnych wizyt u lekarza weterynarii.

Pytanie 23

Co oznacza termin Dobra Praktyka Higieniczna?

A. GHP

B. GMP

C. DPP

D. HACCP

Dobra Praktyka Higieniczna (GHP) odnosi się do zestawu zasad i praktyk mających na celu zapewnienie odpowiedniego poziomu higieny w procesach produkcji żywności. GHP obejmuje wszystkie etapy, od pozyskiwania surowców aż po dystrybucję gotowych produktów. Przykładowo, w zakładzie produkcyjnym GHP wymaga regularnego czyszczenia i dezynfekcji powierzchni roboczych, stosowania odpowiednich środków ochrony osobistej przez pracowników oraz monitorowania warunków przechowywania produktów. Wprowadzenie GHP w przedsiębiorstwie spożywczym jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko zanieczyszczenia mikrobiologicznego, chemicznego czy fizycznego. W praktyce, przestrzeganie zasad GHP jest fundamentem dla skutecznego wdrożenia systemów takich jak HACCP, który polega na identyfikacji i kontroli zagrożeń w procesie produkcyjnym. Ponadto, GHP to nie tylko obowiązek prawny, ale także element budowania zaufania konsumentów oraz poprawy jakości żywności. Dlatego organizacje na całym świecie stosują GHP jako podstawowy standard w branży spożywczej, co sprzyja ochronie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa żywnościowego.

Pytanie 24

Zabieg oprysku tusz wołowych kwasem mlekowym jest dozwolony po etapie

A. oszałamiania

B. wytrzewiania

C. końcowego mycia tuszy

D. wykrwawiania

Oprysk tusz wołowych kwasem mlekowym jest procesem, który ma na celu zwiększenie mikrobiologicznego bezpieczeństwa mięsa i poprawę jego jakości organoleptycznej. Kwas mlekowy działa jako naturalny konserwant, który redukuje rozwój patogenów i drobnoustrojów w mięsie, co jest kluczowe w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa żywności. Zastosowanie kwasu mlekowego po końcowym myciu tuszy wołowych jest zgodne z zaleceniami dobrych praktyk produkcyjnych oraz standardami weterynaryjnymi. Po etapie mycia, tusze są już oczyszczone z zanieczyszczeń, co pozwala na efektywne działanie kwasu mlekowego. W praktyce, aby osiągnąć optymalne rezultaty, ważne jest, aby utrzymać odpowiednią temperaturę oraz czas kontaktu substancji z powierzchnią mięsa. Takie działania przyczyniają się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób przenoszonych przez żywność i poprawy trwałości produktu. Przykłady zastosowania kwasu mlekowego w przemyśle mięsnym obejmują nie tylko jego użycie jako środka konserwującego, ale także w technologii produkcji wędlin, gdzie wpływa na smak i aromat gotowego wyrobu.

Pytanie 25

Kto jest odpowiedzialny za prowadzenie Systemu Identyfikacji i Rejestracji Zwierząt?

A. Państwową Inspekcję Sanitarną

B. Inspekcję Weterynaryjną

C. Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa

D. Inspekcję Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych

SIRZ, czyli System Identyfikacji i Rejestracji Zwierząt, to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o zdrowie zwierząt i nasze bezpieczeństwo żywnościowe. Dzięki temu systemowi można pilnować, co się dzieje z zwierzakami w gospodarstwach rolnych. ARiMR ma tu do odegrania bardzo dużą rolę, bo to oni pomagają rolnikom w wydawaniu kasy na różne inwestycje związane z identyfikacją i rejestracją zwierząt. No i to wszystko w końcu wpływa na jakość i bezpieczeństwo naszej żywności. Przykładem zastosowania SIRZ są programy, które mają na celu eliminowanie chorób, jak chociażby BSE. Identyfikacja zwierząt pozwala na lepsze monitorowanie ich zdrowia i pochodzenia. Dzięki wsparciu ARiMR mamy lepsze praktyki w hodowli zwierząt, co jest też zgodne z przepisami unijnymi i krajowymi dotyczącymi ochrony zwierząt.

Pytanie 26

Do zakresu obowiązków Inspekcji Weterynaryjnej nie wchodzi

A. leczenie chorób odzwierzęcych

B. nadzór nad produkcją pasz

C. zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt

D. badanie zwierząt rzeźnych oraz produktów pochodzenia zwierzęcego

Nieprawidłowym podejściem jest założenie, że inspekcja weterynaryjna zajmuje się leczeniem chorób odzwierzęcych. W rzeczywistości, inspekcja posiada jasno określone zadania, które koncentrują się na nadzorze i kontroli zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa żywności, a nie na bezpośrednim leczeniu zwierząt. Zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt jest jednym z głównych zadań inspekcji, która monitoruje sytuację epidemiologiczną, przeprowadza badania i może nałożyć ograniczenia w celu ochrony zdrowia publicznego. Badanie zwierząt rzeźnych oraz produktów pochodzenia zwierzęcego również stanowi istotny element, który ma na celu zapobieganie wprowadzaniu do obrotu produktów niewłaściwej jakości, co jest zgodne z normami unijnymi. Nadzór nad produkcją pasz jest kolejnym kluczowym elementem zapewniającym bezpieczeństwo żywności, ponieważ jakość pasz wpływa na zdrowie zwierząt i, pośrednio, na zdrowie ludzi. Wiele osób myli rolę inspekcji weterynaryjnej z rolą praktykującego lekarza weterynarii. Często pojawia się przekonanie, że inspekcja powinna zajmować się bezpośrednim leczeniem zwierząt, co jest mylnym założeniem i prowadzi do nieporozumień w zakresie obowiązków poszczególnych instytucji. Kluczowe jest zrozumienie, że inspekcja weterynaryjna pełni rolę nadzorczą, koncentrując się na prewencji i kontroli zdrowia zwierząt, a także na ochronie zdrowia publicznego poprzez regulacje dotyczące jakości produktów pochodzenia zwierzęcego.

Pytanie 27

Dutka jest wykorzystywana do ujarzmiania

A. kotów.

B. bydła.

C. koni.

D. psów.

Dutka to narzędzie stosowane w jeździectwie, które ma na celu dyscyplinowanie i poskramianie koni. Jej głównym zastosowaniem jest przekazywanie sygnałów do zwierzęcia, co pozwala na efektywną komunikację między jeźdźcem a koniem. Dzięki odpowiedniemu użyciu dutki jeździec może w sposób delikatny, ale zdecydowany, wpływać na zachowanie konia, co jest kluczowe w procesie szkolenia i pracy z tymi zwierzętami. Przykładowo, dutka może być używana podczas treningów, aby nagradzać konia za prawidłowe reakcje na komendy, a także w sytuacjach, gdy konie wymagają dodatkowej motywacji do wykonania określonych manewrów. Warto zwrócić uwagę, że stosowanie dutki powinno zawsze odbywać się zgodnie z zasadami etyki jeździeckiej oraz w oparciu o wiedzę na temat behawiorystyki koni, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Dobrze użyta dutka nie tylko wspiera proces nauki, ale także może przyczynić się do budowania zaufania między koniem a jeźdźcem.

Pytanie 28

Mięso można uznać za nadające się do spożycia przez ludzi

A. uzyskane od zwierząt, które były poddane ubojowi upozorowanemu.

B. zawierające materiały szczególnego ryzyka.

C. wykazujące intensywny zapach płciowy.

D. pochodzące od zwierząt, które przeszły badania przedubojowe i poubojowe, z wyjątkiem dzikiej zwierzyny.

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia badań przedubojowych i poubojowych, pokazuje niezrozumienie fundamentalnych zasad bezpieczeństwa żywności. Materiał szczególnego ryzyka, wymieniony w jednej z opcji, odnosi się do tkanek zwierząt, które mogą przenosić choroby, takie jak priony w przypadku BSE, a ich obecność w mięsie czyni je całkowicie niezdatnym do spożycia. Odpowiedź wskazująca na mięso ze zwierząt, które wykazują wyraźny zapach płciowy, również jest problematyczna, ponieważ taki zapach jest często objawem nieodpowiedniego wprowadzenia do obiegu żywności. Należy także zauważyć, że ubojowanie upozorowane nie jest standardową praktyką w produkcji mięsa przeznaczonego dla konsumentów, ponieważ narusza zasady humanitarnego traktowania zwierząt oraz przemysłowych regulacji dotyczących jakości. Ostatecznie, w praktyce, nieprzestrzeganie tych zasad prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych oraz może skutkować szerokim zakresem chorób przenoszonych przez żywność. Dlatego kluczowe jest, aby każdy etap produkcji mięsa był objęty ścisłym nadzorem i regulacjami, aby zapewnić bezpieczeństwo konsumentów.

Pytanie 29

Jak odbywa się rozwój prosty pasożytów?

A. bez zaangażowania żywiciela pośredniego

B. przy udziale żywiciela pośredniego

C. przy współpracy żywiciela paratenicznego

D. bez udziału żywiciela ostatecznego

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, należy zauważyć, że wiele z nich opiera się na błędnym zrozumieniu cyklu życiowego pasożytów. Rozwój z udziałem żywiciela pośredniego sugeruje, że pasożyty przechodzą przez dodatkowe etapy życia w różnych organizmach, co jest charakterystyczne dla pasożytów złożonych, takich jak tasiemce czy niektóre pierwotniaki. W takich przypadkach, zmiana żywiciela jest kluczowa dla przetrwania i reprodukcji pasożyta. Kolejny błąd to koncepcja żywiciela paratenicznego, który również nie jest wymagany w przypadku rozwoju prostego, ponieważ jest to organizm, który nie jest niezbędny dla rozwoju larw, jedynie służy jako dodatkowy rezerwuar. Ponadto, stwierdzenie, że rozwój odbywa się bez udziału żywiciela ostatecznego, jest również nieprawidłowe. Żywiciel ostateczny jest kluczowy dla pasożytów, ponieważ w jego obrębie następuje ostateczna reprodukcja. Rozumienie tych terminów jest istotne, aby uniknąć powszechnych nieporozumień w biologiach parazytologicznych, które mogą prowadzić do błędnych wniosków przy badaniu cykli życiowych pasożytów. Zmiana w perspektywie na rolę żywicieli, a także ich znaczenie w cyklu życiowym pasożytów, to kluczowe elementy, które należy wziąć pod uwagę, aby poprawnie zrozumieć temat pasożytnictwa.

Pytanie 30

Aby utrwalić tkanki oraz narządy do analiz histopatologicznych, stosuje się

A. wodę demineralizowaną

B. formalinę

C. kwas solny

D. zasadę sodową

Formalin to po prostu roztwór formaldehydu w wodzie i jest używany do utrwalania tkanek w histopatologii. Dzięki jego chemicznym właściwościom białka się wiążą, co zapobiega ich degradacji i pomaga zachować strukturę komórek. Używanie formaliny w laboratoriach histopatologicznych to standard, bo daje naprawdę dobre efekty do analizy mikroskopowej. Oprócz stabilizacji komórek, formalina zachowuje też szczegółową morfologię tkanek, co jest super ważne w diagnostyce chorób. Na przykład, gdy mówimy o diagnostyce nowotworów, to odpowiednie utrwalenie próbek tkankowych przy pomocy formaliny jest kluczowe. W ten sposób, patolodzy mogą dokładnie ocenić i przeanalizować próbki pod mikroskopem. Dobrze jest pamiętać, że formalina powinna być w odpowiednich stężeniach, zazwyczaj używa się 10% roztworu, co jest zgodne z wytycznymi WHO dla przygotowania próbek do badań histopatologicznych.

Pytanie 31

Hepatotoksyczne efekty mykotoksyn przejawiają się poprzez uszkodzenie

A. serca

B. wątroby

C. płuc

D. nerek

Hepatotoksyczność odnosi się do zdolności substancji chemicznych, w tym mykotoksyn, do uszkadzania wątroby. Wątroba jest kluczowym organem w metabolizmie, detoksykacji oraz syntezie białek. Mykotoksyny, będące naturalnymi związkami wytwarzanymi przez niektóre grzyby, mogą powodować poważne uszkodzenia hepatocytów, co prowadzi do zaburzeń w funkcjonowaniu wątroby. Przykładem jest aflatoksyna, która może wywoływać marskość wątroby oraz zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów wątroby. Zrozumienie hepatotoksyczności mykotoksyn jest kluczowe dla monitorowania jakości żywności i pasz, co jest zgodne z normami takimi jak HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points), które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywności. Wiedza na temat mykotoksyn jest niezbędna dla specjalistów z zakresu żywienia, weterynarii oraz ochrony zdrowia publicznego, aby skutecznie oceniać ryzyko i wprowadzać odpowiednie środki zaradcze.

Pytanie 32

Jakie organy tworzą ośrodek bydła?

A. Migdałki, przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba

B. Język, przełyk, tchawica, serce, wątroba, płuca

C. Przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba, resztki przepony

D. Język, przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba, resztki przepony

Wybór odpowiedzi, który nie uwzględnia resztek przepony, pomija istotny aspekt anatomiczno-fizjologiczny bydła. Narządy takie jak migdałki, język, a także resztki przepony pełnią specyficzne role w organizmie zwierząt. Migdałki, na przykład, są częścią układu limfatycznego, jednak ich funkcja w kontekście ośrodka bydła jest ograniczona w porównaniu do roli przełyku czy tchawicy. Język, choć istotny dla procesu spożywania pokarmu, nie jest kluczowym elementem w układzie narządów, które są decydujące dla transportu i obróbki pokarmu. Niektóre z odpowiedzi błędnie uwzględniają również resztki przepony jako odrębny organ, co może prowadzić do nieporozumień w zrozumieniu anatomii bydła. W kontekście hodowli bydła, zrozumienie funkcji i interakcji wszystkich narządów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania żywieniem i zdrowiem zwierząt. Dobrym przykładem jest zrozumienie, jak nieprawidłowe funkcjonowanie tchawicy lub płuc może wpłynąć na wydajność zwierzęcia oraz jego ogólny stan zdrowia. Dlatego istotne jest unikanie uproszczeń w rozumieniu anatomii i fizjologii bydła oraz odwoływanie się do sprawdzonych źródeł wiedzy w tej dziedzinie.

Pytanie 33

W rzeźni zwierzęta, które nie są w stanie poruszać się samodzielnie, powinny być

A. uśmiercone w miejscu, w którym się znajdują

B. transportowane do lecznicy dla zwierząt

C. przekazywane do magazynu żywca

D. odsyłane do miejsca pochodzenia

Odpowiedź "uśmiercone w miejscu, w którym się znajdują" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi dobrostanu zwierząt, zwierzęta, które nie mogą poruszać się o własnych siłach, powinny być poddawane uśmierceniu w sposób humanitarny, bez zbędnego stresu i cierpienia. Praktyka ta jest zgodna z wytycznymi Europejskiej Konwencji o ochronie zwierząt podczas ich transportu oraz z zasadami, które regulują funkcjonowanie rzeźni. Uśmiercenie w miejscu ich przebywania ma na celu minimalizację ich cierpienia oraz zapewnienie, że nie są one transportowane w stanie skrajnym wyczerpania czy stresu. Przykładem zastosowania tej zasady może być sytuacja, gdy zwierzęta wykazują objawy chorobowe lub urazowe, co czyni transport niemożliwym bądź niehumanitarnym. W takich przypadkach, zgodnie z najlepszymi praktykami, personel rzeźni powinien podjąć decyzję o uśmierceniu zwierzęcia, stosując metody zgodne z obowiązującymi normami, takimi jak wykorzystanie urządzeń do szybkiego uśmiercania, co zapewnia natychmiastowe i humane zakończenie życia zwierzęcia.

Pytanie 34

Podczas wystąpienia brucelozy u bydła można zauważyć wyciek z

A. gruczołów łojowych

B. dróg rodnych

C. nozdrzy

D. odbytu

Bruceloza jest zoonozą wywoływaną przez bakterie z rodzaju Brucella, która szczególnie dotyka bydło, prowadząc do wielu poważnych zaburzeń zdrowotnych. W przypadku brucelozy u bydła, jednym z charakterystycznych objawów jest wypływ z dróg rodnych. Infekcja ta często prowadzi do ciężkich zapaleń macicy oraz poronień, co skutkuje wydzieliną, która może być zauważalna w postaci ropnego lub krwistego wypływu. W praktyce weterynaryjnej ważne jest, aby zdiagnozować brucelozę na wczesnym etapie, co pozwala na wdrożenie odpowiednich środków zapobiegawczych oraz leczenia. Zgodnie z najlepszymi praktykami, w przypadku wystąpienia podejrzanych objawów, takich jak wypływ z dróg rodnych, należy przeprowadzić badania serologiczne oraz mikrobiologiczne, aby potwierdzić obecność bakterii Brucella. Wczesne wykrywanie i zarządzanie tą chorobą ma kluczowe znaczenie dla zdrowia stada oraz bezpieczeństwa żywnościowego.

Pytanie 35

Dyskopatie to choroby

A. powięzi.

B. kręgosłupa.

C. mięśni.

D. zębów.

Dyskopatie to schorzenia, które dotyczą kręgosłupa, a dokładniej dysków międzykręgowych, które pełnią kluczową rolę w amortyzacji i stabilizacji kręgosłupa. Te struktury, zbudowane z tkanki chrzęstnej, mogą ulegać różnym zmianom, takim jak degeneracja czy przepuklina, co prowadzi do bólu oraz ograniczenia ruchomości. Przykładowo, dyskopatia lędźwiowa jest powszechnym schorzeniem, które może prowadzić do bólu promieniującego do kończyn dolnych, znanego jako rwa kulszowa. W praktyce, diagnoza dyskopatii opiera się na badaniach obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny, które pozwala ocenić stan dysków oraz ewentualne uciski na nerwy. Leczenie może obejmować rehabilitację, farmakologię, a w niektórych przypadkach zabiegi chirurgiczne. Zrozumienie dyskopatii ma istotne znaczenie w kontekście profilaktyki, ponieważ wielu pacjentów może uniknąć poważnych problemów poprzez regularne ćwiczenia wzmacniające mięśnie grzbietu oraz stosowanie odpowiedniej ergonomii w miejscu pracy.

Pytanie 36

Aby przeprowadzić bronchoskopię u kota, należy użyć

A. ultrasonografu

B. elektroencefalografu

C. endoskopu

D. elektrokardiografu

Użycie elektroencefalografu, ultrasonografu czy elektrokardiografu w kontekście bronchoskopii u kota jest błędnym podejściem do diagnostyki chorób układu oddechowego. Elektroencefalograf jest narzędziem przeznaczonym do rejestracji aktywności elektrycznej mózgu, co ma zastosowanie przede wszystkim w neurologii, a nie w badaniach układu oddechowego. Ultrasonograf, stosowany do obrazowania narządów wewnętrznych poprzez fale ultradźwiękowe, nie jest w stanie wizualizować dróg oddechowych, które wymagają bezpośredniego dostępu do ich wnętrza, co umożliwia jedynie endoskop. Elektrokardiograf z kolei służy do oceny czynności serca, a nie diagnostyki chorób płuc. Często mylnie zakłada się, że badania te mogą zastąpić bronchoskopię, jednak każde z tych narzędzi ma określone wskazania i nie jest zamiennikiem dla metody inwazyjnej, która zapewnia bezpośrednią wizualizację i możliwości interwencji terapeutycznych. Właściwe zrozumienie przeznaczenia i zastosowania tych narzędzi jest kluczowe w diagnostyce weterynaryjnej, aby unikać nieefektywnych i potencjalnie szkodliwych dla pacjenta praktyk.

Pytanie 37

Zgodnie z rozporządzeniem w rzeźni o małej zdolności ubojowej w ciągu roku można dokonać uboju maksymalnie

§ 1.1. Rozporządzenie określa niektóre wymagania weterynaryjne dotyczące konstrukcji, rozplanowania i wyposażenia, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej, w których rocznie poddaje się ubojowi nie więcej niż:
1) 1000 jednostek przeliczeniowych zwierząt gospodarskich kopytnych lub kopytnych zwierząt dzikich utrzymywanych w warunkach fermowych, przy maksymalnej liczbie 20 jednostek przeliczeniowych zwierząt w tygodniu;
2) Jednostka przeliczeniowa, o której mowa w ust. 1 pkt 1, oznacza:
- owcę albo kozę powyżej 15 kilogramów żywej wagi – stanowiącą 0,10 jednostki przeliczeniowej;
(…)
5) owcę albo kozę do 15 kilogramów żywej wagi – stanowiącą 0,05 jednostki przeliczeniowej.

A. 1000 sztuk owiec powyżej 15 kg.

B. 10 000 sztuk owiec powyżej 15 kg.

C. 10 sztuk owiec powyżej 15 kg.

D. 100 sztuk owiec powyżej 15 kg.

Wybór odpowiedzi, która wskazuje na mniejszą liczbę owiec, takie jak 100 sztuk, 1000 sztuk lub 10 sztuk, jest nieprawidłowy z perspektywy regulacji dotyczących uboju w rzeźniach o małej zdolności ubojowej. Te wartości nie tylko nie odzwierciedlają rzeczywistych możliwości uboju, ale także sugerują błędne zrozumienie jednostek przeliczeniowych obowiązujących w przemyśle mięsnym. Na przykład, odpowiedź mówiąca o 100 sztukach owiec może wydawać się sensowna na pierwszy rzut oka, jednak w kontekście przepisów prawnych jest znaczącym niedoszacowaniem potencjału uboju. Również liczby takie jak 1000 sztuk mogą nie uwzględniać pełnego zakresu dozwolonych jednostek przeliczeniowych, co prowadzi do mylnego wniosku o limitach uboju. Podczas analizy regulacji prawnych dotyczących uboju, kluczowe jest zrozumienie definicji jednostki przeliczeniowej i jej zastosowania w praktyce. Właściwe zrozumienie tych zasad nie tylko wpływa na przestrzeganie regulacji, ale także jest istotne w kontekście zapewnienia właściwej jakości mięsa oraz bezpieczeństwa żywnościowego. Dlatego istotne jest, aby osoby pracujące w branży rolniczej i mięsnej miały pełne zrozumienie obowiązujących przepisów i zasad, aby unikać błędów, które mogą prowadzić do niewłaściwego planowania działalności oraz ewentualnych konsekwencji prawnych.

Pytanie 38

W celu przeprowadzenia badań serologicznych dotyczących choroby Aujeszkiego u świń, krew pobiera się z żyły

A. usznej

B. odpromieniowej

C. czczej przedniej

D. ogonowej

Pobieranie krwi do badań serologicznych w kierunku choroby Aujeszkiego u trzody chlewnej z żyły czczej przedniej jest standardem, który wynika z potrzeby uzyskania jak najbardziej reprezentatywnej próbki krwi. Żyła czcza przednia (vena cephalica) jest jedną z najczęściej wybieranych żył do pobrania krwi u świń z powodu jej stosunkowo łatwego dostępu oraz minimalnego ryzyka powikłań. W kontekście badań serologicznych, ważne jest, aby próbka była pobrana w sposób aseptyczny, co zminimalizuje ryzyko kontaminacji i zapewni dokładność wyników. Praktyka ta jest zgodna z dobrymi praktykami weterynaryjnymi, które zalecają pobieranie krwi w warunkach zapewniających bezpieczeństwo zarówno dla zwierzęcia, jak i dla osoby wykonującej zabieg. W badaniach serologicznych, które mają na celu wykrycie przeciwciał wirusa choroby Aujeszkiego, analiza serologiczna na podstawie krwi z żyły czczej przedniej dostarcza wiarygodnych informacji o stanie zdrowia stada. Dodatkowo, wiedza na temat anatomicznych punktów dostępu do krwi w trzodzie chlewnej jest niezbędna dla każdego technika weterynaryjnego, aby zapewnić optymalizację procedur pobierania krwi oraz prawidłowe diagnozowanie chorób zakaźnych.

Pytanie 39

Dziedzina zajmująca się odpowiedzią immunologiczną organizmu na patogeny to

A. transplantologia

B. mikrobiologia

C. serologia

D. immunologia

Immunologia to nauka zajmująca się badaniem mechanizmów obronnych organizmu przed patogenami, takimi jak bakterie, wirusy czy grzyby. Główne tematy badań w immunologii obejmują funkcjonowanie układu odpornościowego, rozpoznawanie i eliminację antygenów oraz mechanizmy pamięci immunologicznej. Przykładem zastosowania wiedzy z zakresu immunologii jest opracowywanie szczepionek, które stymulują odpowiedź immunologiczną w organizmie, a tym samym zapobiegają infekcjom. Szczepionki przeciwko wirusowi grypy czy COVID-19 są doskonałym przykładem praktycznego zastosowania zasad immunologii. W kontekście standardów branżowych, badania immunologiczne muszą być prowadzone zgodnie z wytycznymi instytucji takich jak WHO czy CDC, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność produktów immunologicznych. Zrozumienie podstaw immunologii jest niezbędne w medycynie, biotechnologii i farmakologii, co czyni tę dziedzinę kluczową dla współczesnej nauki i zdrowia publicznego.

Pytanie 40

Kontrola mięsa na obecność włośni jest obowiązkowa

A. u świń, królików i nutrii

B. u nutrii, dzików i koni

C. u królików, bydła i świń

D. u dzików, królików i koni

Badanie mięsa na obecność włośni jest szczególnie istotne w kontekście ochrony zdrowia publicznego. Wiele osób może błędnie myśleć, że badania te dotyczą wyłącznie niektórych zwierząt, jednak nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na niedostateczne zrozumienie, jakie gatunki wymagają takiej kontroli. Odpowiedzi sugerujące, że królik, bydło czy świnie są głównymi zwierzętami objętymi tymi badaniami, pomijają istotne aspekty związane z epidemiologią włośnicy. Królik i bydło nie są naturalnymi nosicielami włośni, co oznacza, że ryzyko zakażenia ludzi poprzez ich mięso jest znacznie niższe. Świnie, choć mogą być nosicielami włośni, są istotne w innym kontekście, a nie w przypadku wszystkich wymienionych odpowiedzi. Należy zrozumieć, że badania powinny koncentrować się na zwierzętach, które stanowią realne zagrożenie, co w tej sytuacji obejmuje dziki, konie i nutrie. Właściwe zrozumienie, które gatunki są zagrożone, pozwala na skuteczniejsze prewencję i edukację w zakresie bezpieczeństwa żywności, co jest niezbędne w branży mięsnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej