Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:28
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:55

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. egoizm

B. asertywność

C. allocentryzm

D. altruizm

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 2

Aby zachęcić uczestnika do aktywnego działania oraz twórczości w czasie zajęć muzykoterapeutycznych i zredukować jego lęk związany z wystąpieniami publicznymi, terapeuta powinien

A. podkreślić uznanie i pochwałę grupy jako długoterminowy cel do osiągnięcia

B. za każdym razem doceniać przejawy jego aktywności podczas zajęć

C. uzgodnić rodzaj nagrody materialnej z uczestnikiem i jego opiekunem

D. wskazywać na błędy, aby uniknąć ich w przyszłości

Pochwała aktywności uczestnika w trakcie zajęć muzykoterapeutycznych jest kluczowym elementem budowania pewności siebie i motywacji do dalszego zaangażowania. Regularne uznawanie postępów, nawet tych drobnych, sprzyja wzrostowi poczucia własnej wartości i redukcji lęku przed wystąpieniami publicznymi. W praktyce terapeutycznej, elementy pozytywnej afirmacji mogą obejmować werbalne uznanie, akcentowanie wysiłku oraz zachęcanie do eksploracji różnych form wyrazu artystycznego. Zgodnie z teorią uczenia się społecznego Alberta Bandury, pozytywne wzmocnienie prowadzi do powtarzania zachowań, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii. W muzykoterapii, terapeuta może wprowadzać system pochwał, który obejmuje zarówno słowne uznanie, jak i elementy grupowej interakcji, co wpływa na budowanie zespołowej atmosfery wsparcia. Przykłady zastosowania obejmują organizowanie sesji, w których uczestnicy mogą dzielić się swoimi doświadczeniami oraz osiągnięciami, co dodatkowo wzmacnia pozytywne relacje w grupie. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie muzykoterapii, gdzie kluczowe znaczenie ma stworzenie bezpiecznej przestrzeni do twórczej ekspresji.

Pytanie 3

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

B. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

C. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

D. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

Odpowiedź, która wskazuje na przygotowanie sesji terapii reminiscencyjnej, obejmuje stare fotografie, nagrania muzyczne i filmy z minionych lat oraz dawniej używane przedmioty. Terapia reminiscencyjna koncentruje się na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, co jest szczególnie korzystne dla osób starszych lub cierpiących na demencję. Dzięki wykorzystaniu materiałów, które mają znaczenie emocjonalne dla podopiecznych, terapeuci mogą pobudzić ich pamięć, wywołać pozytywne emocje oraz sprzyjać interakcji społecznej. Na przykład, pokazanie zdjęć z dzieciństwa może wywołać wspomnienia i rozpocząć rozmowę o przeszłości, co wzmacnia poczucie tożsamości i przynależności. Stosowanie takich materiałów zgodne jest z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników oraz angażowanie ich w aktywności, które mają dla nich osobiste znaczenie. Ponadto, wykorzystanie różnych mediów, takich jak muzyka czy filmy, może sprzyjać lepszemu przyswajaniu wspomnień i poprawie ogólnego samopoczucia podopiecznych.

Pytanie 4

Kulinoterapia polega na wykorzystywaniu w celach terapeutycznych działań związanych z

A. ręcznym formowaniem mas plastycznych typu ciastolina

B. dobieraniem ubrań do warunków atmosferycznych i okazji

C. przygotowaniem różnorodnych posiłków

D. tworzeniem obrazów z wąskich zwijanych pasków papieru

Kulinoterapia to podejście terapeutyczne, które wykorzystuje przygotowywanie różnorodnych posiłków jako formę wsparcia w procesie zdrowienia i poprawy jakości życia. Kulinoterapia angażuje pacjentów w aktywności kulinarne, co ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności gotowania, ale także promowanie zdrowych nawyków żywieniowych, które są kluczowe dla dobrostanu psychicznego i fizycznego. Przykładem może być terapia, w której pacjenci uczą się przygotowywać zbilansowane posiłki, co wpływa na ich świadomość żywieniową. Badania wskazują, że aktywne uczestnictwo w gotowaniu może prowadzić do wzrostu samooceny oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Kulinoterapia jest również wykorzystywana w pracy z dziećmi i osobami starszymi, gdzie poprzez zabawę i twórcze kulinarne działania można zwiększyć ich zaangażowanie oraz poprawić relacje społeczne.

Pytanie 5

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Piktogramy

B. Znaki daktylograficzne

C. Fonogesty

D. Alfabet Lorma

Alfabet Lorma to metoda komunikacji alternatywnej opracowana specjalnie dla osób z zaburzeniami wzroku i słuchu. W tej metodzie każdy znak reprezentuje określoną literę, a dotykowe odczucia pozwalają na skuteczne przekazywanie informacji osobom niewidomym i słabosłyszącym. Przykładem zastosowania Alfabetu Lorma jest nauka liter w formie dotykowej, gdzie terapeuta może wykorzystać różne materiały, takie jak piasek, aby stworzyć litery, które dziecko może dotykać i poznawać. Zastosowanie tej metody wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i językowych, a także integrację sensoryczną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami terapeutycznymi dla dzieci z takimi potrzebami. Alfabet Lorma jest ceniony w pedagogice specjalnej i rehabilitacji, ponieważ umożliwia osobom z niepełnosprawnościami aktywny udział w społeczeństwie oraz poprawia jakość ich życia poprzez efektywną komunikację.

Pytanie 6

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. klaryfikacja

B. kwestionowanie

C. odzwierciedlenie

D. filtrowanie

Klaryfikacja to technika aktywnego słuchania, która polega na dopytywaniu lub powtarzaniu wypowiedzi podopiecznego w celu uzyskania większej jasności i zrozumienia jego myśli i emocji. W przypadku zdania: „Wyjaśnij czy chcesz brać udział w treningu, choć twierdzisz, że nie masz na niego czasu”, terapeuta zachowuje się jako aktywny uczestnik rozmowy, pomagając podopiecznemu lepiej zdefiniować jego myśli oraz dążenia. Klaryfikacja jest niezwykle istotna w terapii, ponieważ pozwala na identyfikację niejasności oraz na zobaczenie sprzeczności w myśleniu klienta. Dzięki temu, terapeuta może efektywnie pomóc w rozwiązywaniu problemów oraz w podejmowaniu decyzji. Przykładowo, osoba, która twierdzi, że nie ma czasu na trening, może nie być świadoma, że jej priorytety mogą być zmienione, co może prowadzić do lepszego zarządzania czasem. Klaryfikacja jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii i coachingu, które podkreślają znaczenie zrozumienia klienta i jego wewnętrznych konfliktów.

Pytanie 7

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Parafrazę

B. Odzwierciedlenie

C. Klaryfikację

D. Podsumowanie

Odpowiedź "klaryfikacja" jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy użył techniki, która ma na celu wyjaśnienie i dokładne zrozumienie myśli oraz uczuć podopiecznego. Zadając pytanie: "Co masz na myśli mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?", terapeuta pozwala podopiecznemu na głębsze zbadanie własnych odczuć oraz motywacji, co jest kluczowe w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Klaryfikacja jest szczególnie istotna w kontekście terapii zajęciowej, gdzie zrozumienie emocji i percepcji podopiecznego może prowadzić do skuteczniejszych interwencji. Przykładem zastosowania klaryfikacji w praktyce może być sytuacja, w której terapeuta zwraca się do pacjenta z pytaniem, które wymaga od niego przemyślenia swoich przekonań i odczuć, co często prowadzi do odkrycia przyczyn problemów oraz do rozwoju osobistego. W dobrych praktykach terapeutycznych klaryfikacja ma na celu nie tylko ułatwienie komunikacji, ale również budowanie zaufania i zaangażowania w proces terapeutyczny, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów.

Pytanie 8

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. chromoterapię

B. umiejętności interpersonalne

C. organizację czasu wolnego

D. silwoterapię

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 9

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odzwierciedlenie

B. Parafrazę

C. Klaryfikację

D. Podsumowanie

Klaryfikacja jest techniką aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań w celu uzyskania lepszego zrozumienia wypowiedzi rozmówcy. W sytuacji, gdy terapeuta zajęciowy pyta podopiecznego: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?', stara się dowiedzieć, jakie konkretne aspekty zadania sprawiają trudność. Takie podejście jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w terapii zajęciowej, gdzie istotne jest zrozumienie indywidualnych potrzeb i obaw podopiecznych. Klaryfikacja pozwala na głębsze wniknięcie w problemy, co z kolei umożliwia terapeucie dostosowanie metod pracy do specyficznych wymagań i oczekiwań pacjenta. W praktyce, umiejętność skutecznej klaryfikacji może prowadzić do lepszych wyników terapii oraz zwiększenia zaangażowania podopiecznych w proces terapeutyczny, a także wspiera budowanie zaufania i relacji terapeutycznej, co jest jednym z kluczowych elementów skutecznej interwencji. W kontekście standardów branżowych, klaryfikacja wspiera zasady zindywidualizowanej opieki oraz współpracy w procesie terapeutycznym.

Pytanie 10

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. kolażu

B. origami

C. ebru

D. dekupażu

Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.

Pytanie 11

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. grupowe muzykowanie okolicznościowe

B. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

C. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

D. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

Przy wyborze metod terapeutycznych dla osób mających trudności z zapamiętywaniem, ważne jest zrozumienie, że nie wszystkie podejścia są równie skuteczne. Wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji, choć może sprzyjać integracji grupy, nie angażuje aktywnie uczestników w proces zapamiętywania, co jest kluczowe w przypadku problemów z pamięcią. Uczestnicy są biernymi odbiorcami treści, co nie stymuluje ich umiejętności mnemotechnicznych. Zajęcia teatralne z elementami choreoterapii, choć mogą być przydatne w rozwijaniu ekspresji emocjonalnej oraz umiejętności interpersonalnych, niekoniecznie skupiają się na konkretnych technikach zapamiętywania imion. To podejście może wymagać znacznego czasu na adaptację, co nie zawsze jest efektywne w kontekście bieżących potrzeb podopiecznych. Grupy muzykowania okolicznościowego, z drugiej strony, również mogą być przyjemne i wspierać integrację, ale nie mają bezpośredniego związku z nauką technik pamięciowych. Główne błędy w myśleniu, które prowadzą do tych niepoprawnych wniosków, polegają na założeniu, że każda forma aktywności grupowej automatycznie przekłada się na rozwój pamięci. Kluczowe jest, aby dobierać metody zgodnie z celami terapeutycznymi i specyficznymi potrzebami uczestników, co powinno być fundamentem każdego planu terapeutycznego.

Pytanie 12

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Power Point

B. Corel

C. Word

D. Paint

Rozważając alternatywne programy wymienione w pytaniu, warto zauważyć, że Paint jest prostym narzędziem graficznym, które służy do rysowania i edytowania obrazów, a nie do tworzenia złożonych dokumentów tekstowych. Użycie Painta w kontekście planowania działań terapeutycznych jest nieefektywne, ponieważ nie oferuje on funkcji potrzebnych do organizacji i zarządzania informacjami. Kolejnym programem jest Power Point, który jest skoncentrowany na prezentacjach. Choć może być użyty do ilustrowania pomysłów w formie wizualnej, jego główne zastosowanie nie obejmuje pisania dokumentów czy planów, co ogranicza jego użyteczność w kontekście terapii zajęciowej. Corel, choć jest potężnym narzędziem do grafiki komputerowej, również nie nadaje się do tworzenia tekstowych dokumentów planu terapeutycznego. Dobrze jest pamiętać, że planowanie terapeutyczne wymaga precyzyjnej i zorganizowanej dokumentacji, co najlepiej osiąga się poprzez edytory tekstu. Użycie niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieefektywnej komunikacji i braku struktury w dokumentacji, co negatywnie wpływa na jakość pracy terapeutycznej. Właściwe podejście do wyboru narzędzi jest kluczowe dla sukcesu w terapii zajęciowej, a wybór odpowiedniego oprogramowania wspiera nie tylko sam proces planowania, ale również współpracę z innymi specjalistami oraz dostosowanie działań do potrzeb pacjentów.

Pytanie 13

Terapeuta zajęciowy, który podczas swobodnej rozmowy z uczestnikami zajęć poprzez właściwe jej kierowanie zdobywa interesujące go informacje, wykorzystuje wywiad

A. skategoryzowany

B. ukryty

C. jawny

D. pogłębiony

Terapeuta zajęciowy, który chce prowadzić rozmowę w sposób naturalny, powinien umieć zadać odpowiednie pytania. Wywiad ukryty to naprawdę ciekawa technika, bo pozwala dowiedzieć się, co uczestnicy zajęć myślą i czują, bez zbędnej presji. Na przykład, jeśli terapeuta zapyta, co lubią robić w wolnym czasie, to może w ten sposób dowiedzieć się, jakie mają zainteresowania. To może być naprawdę pomocne w terapii. Ważne jest, żeby terapeuci rozumieli, że muszą szanować indywidualność uczestników i ich doświadczenia. Myślę, że dobrze jest, gdy mają odpowiednie przeszkolenie, by skutecznie wspierać swoich podopiecznych i dostosować terapię do ich potrzeb.

Pytanie 14

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. gestykulacją

B. treścią słów

C. mimiką twarzy

D. postawą ciała

Wybór odpowiedzi związanych z gestykulacją, postawą ciała czy mimiką twarzy wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące natury komunikacji niewerbalnej. Gestykulacja, jako forma niewerbalnego wyrażania myśli, może wspierać komunikat werbalny, ale sama w sobie nie jest bezpośrednio związana z treścią słów. Na przykład, intensywne gesty mogą przyciągnąć uwagę, ale jeśli nie korespondują z tym, co mówimy, mogą wprowadzać w błąd. Postawa ciała również pełni istotną rolę w komunikacji, jednak jej związek z treścią komunikatu nie jest bezpośredni. Postawa może sugerować pewność siebie, ale jeśli treść wypowiedzi jest sprzeczna z postawą, odbiorcy mogą być zdezorientowani. Mimika twarzy z kolei jest kluczowym elementem w odbieraniu emocji, ale nie zastępuje treści słów. Ostatecznie, niewłaściwe zrozumienie tych aspektów może prowadzić do nieporozumień w komunikacji. W komunikacji interpersonalnej istotne jest, aby być świadomym, jak te różne elementy współdziałają, jednak zawsze najważniejsza jest jasność i spójność treści werbalnej. W praktyce, gdy komunikat słowny jest wzmacniany lub osłabiany przez inne formy niewerbalne, może to wpływać na interpretację komunikatu przez odbiorcę, co jest kluczowe w kontekstach, takich jak negocjacje, zarządzanie konfliktami czy budowanie relacji w miejscu pracy.

Pytanie 15

U uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy występuje triada problemów spowodowanych diagnozą autyzmu jako główną przyczyną niepełnosprawności. Jakie to problemy?

A. zwiększony poziom zdolności intelektualnych w wybranych obszarach, trudności z motoryką dużą i małą, nadwrażliwość sensoryczna

B. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, problemy z komunikacją werbalną i niewerbalną oraz powtarzające się wzorce zachowań

C. zaburzenia w zakresie interakcji społecznych, trudności z motoryką dużą i małą, problemy z integracją sensoryczną

D. zniżony poziom zdolności intelektualnych, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz nadwrażliwość sensoryczna

Wiele z zaproponowanych odpowiedzi opiera się na niepełnym zrozumieniu charakterystyki autyzmu i jego objawów. Na przykład, stwierdzenie, że podwyższony poziom sprawności intelektualnej w wycinkowych sferach jest jednym z objawów, jest mylące. Choć niektórzy indywidualiści z autyzmem mogą wykazywać wybitne zdolności w określonych dziedzinach, nie jest to kryterium diagnostyczne, które powinno być brane pod uwagę. Problem z motoryką dużą i małą również nie jest kluczowym objawem autyzmu, lecz może być związany z innymi schorzeniami. W odniesieniu do zaburzeń integracji sensorycznej, ważne jest zrozumienie, że chociaż wiele osób z autyzmem może doświadczać nadwrażliwości sensorycznej, to nie jest to główny element triady objawów. Zamiast tego, kluczowe dla diagnozy są trudności w interakcjach społecznych i komunikacji, które są zdefiniowane w międzynarodowych standardach diagnostycznych. Utrata zrozumienia tych podstawowych różnic prowadzi do nieadekwatnych konkluzji i może skutkować nieefektywnymi interwencjami terapeutycznymi, które nie odpowiadają rzeczywistym potrzebom osób z autyzmem. Dlatego tak istotne jest, aby przy diagnozowaniu i planowaniu wsparcia opierać się na aktualnych badaniach oraz sprawdzonych praktykach klinicznych.

Pytanie 16

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Korsakowa

B. Aspergera

C. Tourette´a

D. Downa

Zespół Tourette'a to zaburzenie neurologiczne, które objawia się tzw. tikami, zarówno ruchowymi, jak i dźwiękowymi. Objawy te nie mają związku z zaburzeniami pamięci ani konfabulacjami. Osoby z zespołem Tourette'a mogą doświadczać trudności w kontrolowaniu swoich ruchów, jednak te objawy są zupełnie odmienne od zaburzeń związanych z pamięcią. Z kolei zespół Downa, będący wadą genetyczną, charakteryzuje się opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym, ale nie powoduje specyficznych objawów pamięciowych czy myślowych, jak ma to miejsce w zespole Korsakowa. Osoby z zespołem Downa mogą wykazywać problemy z myśleniem abstrakcyjnym, ale objawy te nie są związane z konfabulacjami. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, wpływa na zdolności społeczne i komunikacyjne, lecz nie wiąże się z zaburzeniami pamięci, które występują w zespole Korsakowa. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych grup zaburzeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego z tych zespołów oraz ich odpowiednie objawy, aby móc prawidłowo je zidentyfikować i różnicować, co ma kluczowe znaczenie w kontekście diagnostyki i leczenia.

Pytanie 17

Technika interakcji, która polega na tworzeniu emocjonalnych więzi z zwierzętami, wykorzystywana do wspierania aktywności osób starszych, to

A. hortikuloterapia

B. estetoterapia

C. animaloterapia

D. talasoterapia

Talasoterapia, która zajmuje się wykorzystaniem wody morskiej w celach zdrowotnych, nie ma związku z nawiązywaniem więzi emocjonalnej ze zwierzętami. Jej praktyki koncentrują się na korzyściach płynących z kąpieli w wodzie morskiej oraz stosowania błota morskiego, co jest zupełnie innym podejściem do terapii. W przypadku osób starszych talasoterapia może być użyteczna w kontekście poprawy stanu zdrowia fizycznego, np. w leczeniu dolegliwości stawowych, ale nie angażuje emocjonalnych aspektów relacji międzyludzkich. Hortikuloterapia, z kolei, odnosi się do terapii poprzez ogrodnictwo, która również skupia się na pracy z roślinami i korzystnym wpływie na zdrowie psychiczne oraz fizyczne. Jej zastosowanie w terapii osób starszych może obejmować prowadzenie zajęć ogrodniczych, co może stymulować ruch i pobudzać zmysły, lecz nie angażuje zwierząt. Estetoterapia natomiast polega na wykorzystywaniu sztuki i estetyki w procesie terapeutycznym, co również nie nawiązuje do interakcji ze zwierzętami. Takie podejścia, choć mają swoje zalety, nie spełniają istotnej roli, jaką odgrywa animaloterapia, polegająca na emocjonalnym wsparciu, które zwierzęta mogą zapewnić osobom starszym. Typowym błędem jest mylenie metod terapeutycznych, które mają różne podstawy i cele, co może prowadzić do nieprawidłowego doboru strategii wsparcia dla osób starszych.

Pytanie 18

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Movie Maker

B. Power Point

C. Excel

D. Word

Odpowiedź Word jest poprawna, ponieważ jest to popularny edytor tekstu, który umożliwia tworzenie i formatowanie dokumentów. W kontekście terapii, terapeuci często muszą sporządzać różne dokumenty, w tym półroczne sprawozdania z postępów podopiecznych. Program Word oferuje wiele funkcji, które są niezwykle przydatne w tym procesie, takich jak możliwość dodawania nagłówków, spisów treści, tabel oraz wykresów. Dzięki tym funkcjom terapeuta może nie tylko przedstawić informacje w sposób czytelny, ale także łatwo wprowadzać zmiany w dokumentach. Warto również zaznaczyć, że Word wspiera standardy formatowania dokumentów, co jest istotne w kontekście oficjalnych sprawozdań. Dodatkowo, dzięki opcji zapisywania dokumentów w formatach PDF, terapeuta może zapewnić, że jego sprawozdanie będzie wyglądać profesjonalnie i będzie dostępne dla innych specjalistów. W związku z tym, Word jest idealnym narzędziem do sporządzania tego rodzaju dokumentacji.

Pytanie 19

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

B. z chwilą rozpoczęcia terapii

C. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

D. standardowo przed wypisaniem z oddziału

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 20

Użytkownik domu pomocy społecznej po raz kolejny bezpodstawnie skarży się na funkcjonowanie personelu tej instytucji. Asertywna odpowiedź na jego krytykę powinna mieć następującą formę:

A. Nie zgadzam się z Pana punktem widzenia. Uważam, że pracownicy sumiennie realizują swoje obowiązki.

B. Sądzę, że jest Pan w błędzie. Może gdyby bardziej się Pan zaangażował, łatwiej byłoby nam współpracować.

C. Bardzo przepraszam za trudności, które Pana spotkały. Nasi pracownicy to również ludzie i czasem mogą popełniać błędy.

D. Przykro mi, że nie jest Pan usatysfakcjonowany i odczuwa Pan przykrość. Może rozważy Pan zmianę miejsca?

Wybór odpowiedzi, które sugerują krytykę podopiecznego, takie jak zmiana placówki czy konieczność większego zaangażowania, jest niewłaściwy i może być odebrany jako brak empatii oraz chęci wsłuchania się w problemy podopiecznego. Takie podejście ignoruje kluczowe zasady komunikacji w kontekście pomocy społecznej, które opierają się na zrozumieniu i wsparciu osób w trudnych sytuacjach. Propozycje zmiany placówki mogą być dla podopiecznego szczególnie frustrujące, ponieważ omijają istotę jego problemu, co może prowadzić do poczucia osamotnienia i zignorowania. Warto zaznaczyć, że pracownicy powinni dążyć do aktywnego słuchania, co jest fundamentalne w budowaniu relacji z podopiecznymi. Odpowiedzi, które obwiniają podopiecznych za ich krytykę, mogą prowadzić do defensywnych reakcji, co sprzyja konfliktom i pogarsza atmosferę w placówce. W kontekście standardów etyki i dobrej praktyki w opiece, kluczowe jest, aby reagować na skargi i uwagi ze zrozumieniem oraz szacunkiem, co sprzyja lepszemu zrozumieniu potrzeb podopiecznych oraz poprawia jakość świadczonej opieki.

Pytanie 21

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

B. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.

C. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.

D. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.

Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.

Pytanie 22

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Klanzy

B. Dennisona

C. Sherborne

D. Orffa

Chociaż każda z wymienionych metod ma swoje unikalne cechy, nie wszystkie są odpowiednie w kontekście zabaw z dużą, kolorową chustą. Metoda Orffa, oparta na muzykalności i rytmie, skupia się głównie na nauczaniu poprzez muzykę i zabawę, co może obejmować instrumenty perkusyjne czy różnorodne formy ruchu, ale nie koncentruje się na wykorzystaniu chust. Z kolei metoda Dennisona, która ma na celu wspieranie integracji sensorycznej i rozwijanie umiejętności poznawczych przez ruch, również nie opiera się na pracy z chustą. Jej podejście skupia się na dążeniu do harmonii ciała i umysłu, co jest wartościowe, lecz nie wykorzystuje specyficznych narzędzi, takich jak chusta. Metoda Sherborne, koncentrująca się na rozwoju poprzez ruch i interakcję fizyczną, może wykorzystywać różne materiały, ale nie jest znana z pracy z dużymi chustami w taki sposób, jak metoda Klanzy. W związku z tym, wybór Klanzy jako poprawnej odpowiedzi jest odpowiedni, ponieważ jest to metoda, która wprost odnosi się do zabaw z chustą i wykorzystuje ją jako kluczowy element aktywności. Błędne zrozumienie tego zagadnienia może prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących odpowiednich metod pedagogicznych oraz ich zastosowań w pracy z dziećmi.

Pytanie 23

W interakcji z podopiecznym terapeuta zajęciowy powinien

A. zawsze podejmować decyzje za podopiecznego

B. akceptować podopiecznego

C. ulegać żądaniom podopiecznego

D. oceniać podopiecznego

Akceptowanie podopiecznego w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym elementem skutecznego wsparcia. Terapeuta, akceptując podopiecznego, tworzy bezpieczne środowisko, w którym osoba może wyrażać swoje myśli, emocje oraz potrzeby. Przykładowo, podczas sesji terapeutycznych, terapeuta może zachęcać podopiecznego do dzielenia się swoimi obawami i aspiracjami, co sprzyja budowaniu zaufania. Akceptacja nie tylko wzmacnia relację między terapeutą a podopiecznym, ale także umożliwia lepsze zrozumienie jego indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka skoncentrowana na pacjencie). Ponadto, akceptacja podopiecznego odzwierciedla podejście oparte na empatii i zrozumieniu, co jest niezbędne w każdej formie terapii. W kontekście standardów etycznych w zawodzie terapeutycznym, akceptacja podopiecznego jest również zgodna z obowiązującymi kodeksami etyki, które promują poszanowanie godności i autonomii jednostki, co jest fundamentalne dla efektywnego procesu terapeutycznego.

Pytanie 24

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Fonogesty

B. Piktogramy

C. Znaki daktylograficzne

D. Alfabet Lorma

Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.

Pytanie 25

Czynności realizowane w zakresie ergoterapii obejmują

A. tworzeniu obrazów z użyciem różnych technik malarskich

B. organizowanie aktywności rekreacyjnych i wycieczek

C. dobieraniu odpowiednich parametrów mebli do zdolności i ograniczeń osoby podopiecznej

D. spędzanie czasu na takich pracach jak pielęgnacja roślin czy porządkowanie przestrzeni

Ergoterapia jest dziedziną, która koncentruje się na wspieraniu osób w uczestnictwie w codziennych czynnościach, które są dla nich ważne. Jednym z podstawowych elementów ergoterapii jest wykonywanie różnorodnych prac manualnych, w tym pielęgnowanie roślin czy sprzątanie. Te aktywności nie tylko rozwijają umiejętności motoryczne podopiecznego, ale także wpływają na jego samodzielność i poczucie wartości. W terapii ergoterapeutycznej szczególnie ważne jest dostosowanie zajęć do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co jest zgodne z zasadami terapii skoncentrowanej na kliencie. Przykłady praktyczne mogą obejmować organizowanie zajęć związanych z ogrodnictwem, które nie tylko angażują w codzienne czynności, ale również sprzyjają relaksacji i poprawie samopoczucia psychicznego. Ergoterapeuci stosują takie techniki, aby wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów życiowych i ułatwianiu im powrotu do niezależności. Stosowanie takich prac jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zdrowia, które podkreślają znaczenie aktywnego udziału w życiu społecznym i osobistym.

Pytanie 26

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od

A. poziomu zdolności intelektualnych uczestnika

B. etapu choroby oraz zainteresowań uczestnika

C. poziomu sprawności fizycznej uczestnika

D. wsparcia społecznego, jakie ma uczestnik

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.

Pytanie 27

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Silwoterapię

B. Choreoterapię

C. Talasoterapię

D. Estetoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 28

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z choreoterapii

B. z teatroterapii

C. z ludoterapii

D. z meloterapii

Teatroterapia jest formą terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do rozwoju osobistego, wyrażania emocji i poprawy umiejętności społecznych. Dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który wykazuje wysokie umiejętności w zakresie naśladowania mimiki i gestów, teatroterapia staje się szczególnie odpowiednia. Umożliwia mu nawiązywanie relacji z innymi uczestnikami, a także eksplorowanie i wyrażanie swoich uczuć poprzez różnorodne formy teatralne. W praktyce terapeutycznej, zajęcia z teatroterapii mogą obejmować improwizacje, tworzenie postaci, czy też odgrywanie scenek, co sprzyja rozwojowi umiejętności komunikacyjnych i społecznych. Metoda ta jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie sztuki w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, teatroterapia wpływa pozytywnie na rozwój emocjonalny uczestników, pomagając im zrozumieć i wyrazić swoje emocje w sposób twórczy.

Pytanie 29

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Intensywne zajęcia sportowe

B. Dietetyka i kontrola wagi

C. Medycyna sztuką

D. Zaawansowana matematyka

Intensywne zajęcia sportowe, choć korzystne dla zdrowia fizycznego, mogą być nieodpowiednie dla pacjentów z wysokim poziomem stresu. Intensywna aktywność fizyczna może zwiększać poziom kortyzolu, hormonu stresu, co nie jest pożądane w terapii zajęciowej. Zamiast tego, zaleca się umiarkowaną aktywność fizyczną, jak spacery czy joga, które mogą skutecznie redukować stres. Zaawansowana matematyka, choć rozwija umiejętności analityczne i logiczne, nie jest bezpośrednio związana z redukcją stresu. Dla niektórych osób może być wręcz stresująca, zwłaszcza jeśli nie czują się pewnie w tej dziedzinie. Zajęcia powinny być dostosowane do poziomu pacjenta, aby nie wywoływać dodatkowego stresu. Dietetyka i kontrola wagi, choć ważne dla zdrowia ogólnego, nie są bezpośrednimi metodami redukcji stresu w kontekście terapii zajęciowej. Zarządzanie dietą może być stresujące dla niektórych osób, jeśli jest narzucane jako obowiązek. W przypadku terapii zajęciowej kluczowe jest, aby zajęcia były relaksujące i nie wywierały presji na uczestników. Typowe błędy myślowe w tym kontekście polegają na przecenianiu fizycznych i intelektualnych wyzwań jako sposobów na redukcję stresu, podczas gdy kluczowe jest podejście holistyczne i dostosowane do potrzeb emocjonalnych pacjenta.

Pytanie 30

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Streszczenie

B. Odbicie

C. Wyjaśnienie

D. Parafrazowanie

Klaryfikacja to technika aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań mających na celu wyjaśnienie lub zrozumienie wypowiedzi drugiej osoby. W kontekście pytania, terapeuta zajęciowy zwraca się do podopiecznego z pytaniem: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?'. To pytanie wskazuje na potrzebę uzyskania dodatkowych informacji, co jest kluczowe w procesu terapeutycznym. Klaryfikacja pomaga w zrozumieniu emocji i myśli podopiecznego, umożliwiając mu lepsze wyrażenie swoich odczuć. W praktyce, terapeuci często stosują tę technikę, aby upewnić się, że są na tej samej stronie z podopiecznymi, co prowadzi do efektywniejszej terapii. Poprzez klaryfikację terapeuta może również zidentyfikować konkretne obszary, gdzie podopieczny może potrzebować wsparcia, a także zbudować zaufanie, co jest niezbędne w relacjach terapeutycznych. Dobrą praktyką jest stosowanie klaryfikacji zarówno w sytuacjach indywidualnych jak i grupowych, co może znacząco wpłynąć na dynamikę grupy i poprawić skuteczność interwencji.

Pytanie 31

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ A

B. Typ B

C. Typ C

D. Typ D

Typ D to środowiskowy dom samopomocy, który jest dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W takich placówkach kładzie się duży nacisk na indywidualizację programów wsparcia, co jest kluczowe dla rozwoju osobistego uczestników. W programach tych uwzględnia się różnorodne metody terapeutyczne, takie jak terapia zajęciowa, arteterapia, czy terapia ruchem, które pozwalają na rozwijanie zainteresowań oraz umiejętności społecznych. Przykładowo, w Typie D uczestnicy mogą brać udział w warsztatach artystycznych, zajęciach z zakresu kulinariów czy sportu, co sprzyja integracji oraz nawiązywaniu relacji z rówieśnikami. Warto także zaznaczyć, że Typ D jest zgodny z wymaganiami określonymi w orzeczeniach o niepełnosprawności, co zapewnia odpowiednie wsparcie w codziennym funkcjonowaniu.

Pytanie 32

Po śmierci męża Pani Teresa stała się bardziej zamknięta w sobie, spędza czas w samotności i unika nawiązywania relacji z innymi. Taki opis sugeruje deprywację potrzeb

A. fizjologicznych

B. afiliacji

C. poznawczych

D. transcendencji

Odpowiedź wskazująca na deprywację potrzeby afiliacji jest poprawna, ponieważ opis zachowania Pani Teresy po śmierci męża wskazuje na brak interakcji społecznych i izolację. Potrzeby afiliacji, zgodnie z teorią Maslowa, odnoszą się do potrzeby przynależności, akceptacji oraz miłości. Po stracie bliskiej osoby, wiele osób może odczuwać silne emocje, które prowadzą do wycofania się z kontaktów towarzyskich, co jest naturalną reakcją na żal. W praktyce, w obszarze psychologii i wsparcia psychicznego, istotne jest, aby zrozumieć, że izolacja może prowadzić do dalszego pogłębiania się problemów emocjonalnych, takich jak depresja. Specjaliści rekomendują różne formy wsparcia, takie jak grupy wsparcia czy terapia, które mogą pomóc osobom w podobnej sytuacji nawiązać ponownie relacje społeczne. Dobrą praktyką jest także zachęcanie osób dotkniętych stratą do otwartości na nowe znajomości, co może bardzo korzystnie wpłynąć na ich proces żałoby oraz odbudowę życia społecznego.

Pytanie 33

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ignorowanie

B. Rozkazywanie

C. Ocenianie

D. Aprobowanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 34

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. etap terapii zajęciowej

B. faza ewaluacji

C. ich analizowanie

D. sformułowanie diagnozy

Odpowiedź 'ich analizowanie' jest poprawna, ponieważ na etapie diagnozy terapeutycznej kluczowym zadaniem po zebraniu danych jest ich szczegółowa analiza. Proces ten pozwala terapeucie na zrozumienie potrzeb pacjenta oraz identyfikację potencjalnych problemów, które mogą wymagać interwencji. Analiza danych obejmuje przegląd informacji uzyskanych z wywiadów, obserwacji oraz testów diagnostycznych, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w praktyce terapeutycznej. W praktyce terapeutycznej analiza danych prowadzi do formułowania wniosków, które są podstawą do dalszych działań, takich jak opracowanie planu terapeutycznego. Na przykład, w terapii zajęciowej analiza danych dotyczących umiejętności i ograniczeń pacjenta pozwala na dostosowanie programów zajęciowych do indywidualnych potrzeb, co zwiększa efektywność terapii. Warto również dodać, że zgodnie z zasadami evidence-based practice, analiza danych powinna być systematyczna i oparta na dowodach, co przyczynia się do podniesienia jakości świadczonych usług.

Pytanie 35

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. modelowania masy solnej

B. malowania palcami

C. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 36

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. nowotworowymi

B. kardiologicznymi

C. dermatologicznymi

D. psychicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 37

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

B. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

C. utraty czucia po jednej stronie ciała

D. lekceważenia porażonej części ciała

Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 38

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

B. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

C. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 39

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. zespołu Tourette'a

B. wyniszczenia nowotworowego

C. przewlekłego zmęczenia

D. syndromu wypalenia zawodowego

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 40

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

B. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

C. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej